shakyachogden1903_量定引導略論意暗除.g2.0f
大班智達釋迦確丹教言集skc137ཚད་མས་ངེས་པ་འདྲེན་པའི་ཚུལ་ཉུང་ངུར་བསྡུས་པ་ཡིད་ཀྱི་མུན་སེལ་ཞེས་བྱ་བ་བཞུགས་སོ།། 19-3-1a ༄༅། །ཚད་མས་ངེས་པ་འདྲེན་པའི་ཚུལ་ཉུང་ངུར་བསྡུས་པ་ཡིད་ཀྱི་མུན་སེལ་ཞེས་བྱ་བ་བཞུགས་སོ།། ༄། །ཚད་མས་ངེས་པ་འདྲེན་པའི་ཚུལ་ཉུང་ངུར་བསྡུས་པ་ཡིད་ཀྱི་མུན་སེལ་ཞེས་བྱ་བ་བཞུགས་སོ།། ༄། །ཆོས་ཀྱི་འབེལ་གཏམ་ཡིད་འོང་པདྨོའི་ཕྲེང་། །སྙན་གྲགས་ནོར་བུའི་མདངས་དང་ལྷན་ཅིག་ཏུ། །རྣམ་དཔྱོད་ལང་ཚོ་ལྡན་པའི་སྤྱི་གཙུག་གི །རྒྱན་དུ་སྩོལ་བ་དེ་ལ་ཕྱག་འཚལ་ལོ། །ཞེས་མཆོད་པར་བརྗོད་ནས། ཚད་མས་ངེས་པ་འདྲེན་པའི་ཚུལ་མདོ་ཙམ་ཞིག་བརྗོད་པར་བྱ་སྟེ། འདི་ལ་གཞུང་གི་འཕྲོས་ཇི་ལྟར་ཡིན་པ་དང་། གཞུང་དེས་བསྟན་པའི་རྣམ་གཞག་ཞིབ་མོར་ཕྱེ་བའོ། །དང་པོ་ནི། ཚད་མ་སླུ་མེད་ཅན་ཤེས་པ། ཚད་མ་ཐམས་ཅད་མི་སླུ་བའི་རིག་པར་བསྟན་པ་ལ། འོ་ན་དེ་དེར་གང་ལས་ངེས་པ་ཡིན་ཞེ་ན། འདིའི་ལན་ལ་གསུམ་སྟེ། རིག་པར་གང་ལས་ངེས་པ་དང་། མི་སླུ་བར་གང་ལས་ངེས་པ་དང་། དེ་ལ་རྩོད་པ་སྤང་བའོ། །དང་པོ་ནི། རང་ལས་རང་གི་ངོ་བོ་རྟོགས་ཤེས་པ་སྟེ། གང་ཤེས་པ་ཡིན་ན་རང་གི་ངོ་བོ་རིག་ཙམ་གྱི་ཆ་དེ་ཚད་མ་གཞན་ལས་ངེས་མི་དགོས་པས་ཁྱབ། དཔེར་ན་བྱེ་བྲག་པས་ཀྱང་བདེ་སོགས་རང་གི་ངོ་བོ་མྱོང་བ་ཡིན་པ་ལ་རྩོད་པ་མི་འབྱུང་བ་བཞིན། ཇི་སྐད་བཤད་མ་ཐག་པའི་ཚད་མ་རྣམས་ཀྱང་ཤེས་པ་ཡིན་ནོ་ཞེས་བྱ་བ་ནི་འགལ་ཟླ་དམིགས་པའི་གཏན་ཚིགས་སོ། །གཉིས་པ་ནི། ཐ་སྙད་ལས་ནི་ཚད་མ་ཉིད་ཅེས་པ་སྟེ། ཐ་སྙད་ལས་ནི་མི་སླུ་ཉིད། ། 19-3-1b ཅེས་པ་དང་འགྱུར་གྱི་ཁྱད་ཡིན་ནོ། །དེ་ལ་འདི་སྐད་ཅེས་བྱ་སྟེ། །གང་ཚད་མ་ཡིན་ན་རང་ཉིད་དོན་གང་ལ་མི་སླུ་བ་ཡིན་པ་དེ་ཐ་སྙད་ལས་ངེས་དགོས་པས་ཁྱབ། དཔེར་ན་ཡིད་གཟུགས་མིག་ཤེས་ལ་ཆགས་བཞིན་པའི་སྒྲ་འཛིན་མངོན་སུམ་བཞིན་ནོ། །ཚུལ་རོལ་མཐོང་བའི་མངོན་སུམ་དང་། རྗེས་སུ་དཔག་པ་མཐའ་དག་ཀྱང་འདིར་གཏན་ལ་དབབ་པར་བྱ་བའི་ཚད་མ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་བྱ་བ་ནི་རང་བཞིན་གྱི་གཏན་ཚིགས་སོ། །འདིར་ཐ་སྙད་ནི་ངེས་པ་ལ་བྱ་ལ། དེ་ལ་ཡང་རྣམ་པ་གསུམ་སྟེ། རང་གིས་ངེས་པ་དང་། རང་ལས་ངེས་པ་དང་། གཞན་ལས་ངེས་པ་རྣམས་སོ། །དེ་དག་གི་དཔེར་བརྗོད་པ་ནི། རྗེས་དཔག་དང་། ཚུལ་རོལ་མཐོང་བའི་མངོན་སུམ་གོམས་པ་ཅན་དང་། མངོན་སུམ་འཁྲུལ་བའི་རྒྱུ་མཚན་ཅན་རྣམས་སོ། །དེ་དག་གི་ཤེས་བྱེད་ཀྱང་འདི་ལྟ་སྟེ། སྒྲ་མི་རྟག་པར་རྟོགས་པའི་རྗེས་སུ་དཔག་པ་ནི་ཆོས་ཅན། རང་ཉིད་སྒྲ་མི་རྟག་པ་ལ་མི་སླུ་བ་ཡིན་པར་རང་ལས་ངེས་པ་ཡིན་ཏེ། སྒྲ་མི་རྟག་པར་རང་ཉིད་ཀྱིས་ངེས་པའི་ཕྱིར། གོམས་པ་ཅན་གྱི་སྔོན་འཛིན་དབང་པོའི་མངོན་སུམ་ཆོས་ཅན། རང་ཉིད་སྔོན་པོ་ལ་མི་སླུ་བ་ཡིན་པར་རང་ལས་ངེས་པ་ཡིན་ཏེ།
【現代漢語翻譯】 大班智達釋迦確丹（Śākya Chokden，人名）教言集skc137《以量成立之理略攝心明》 ༄༅། །《以量成立之理略攝心明》 ༄། །《以量成立之理略攝心明》 ༄། །悅意蓮鬘之妙法， 與盛名珍寶之光輝同在， 愿將汝等奉為， 具足智慧與青春者之頂嚴，我頂禮之。 如是讚頌之後，略述以量成立之理。此中有經文之意如何，以及經文所示之細緻分類。 首先，量是無欺之識。一切量皆為不欺之識。那麼，此理從何而定？ 對此有三答：從何而定其為識？從何而定其為不欺？以及如何消除對此之諍論？ 首先，從自身了知自身之體性。凡是識，則僅憑了知自身體性這一點，無需從其他量來確定。例如，順世外道（Cārvāka）亦不否認感受快樂等自身之體性。如前所述之量皆為識，此乃相違決定的理由。 其次，從名言而知是量。名言即是不欺之性。 此乃意義之差別。如是說，凡是量，則其自身於何事不欺，必定從名言而定。例如，如意像之眼識執著於藍色。一切現量與比量皆可在此確定為量。此乃自性之理由。 此處，名言指確定。確定又有三種：自之確定，從自確定，以及從他確定。 彼等之例為：比量，串習緣起之現量，以及現量之錯覺因。彼等之所知如下： 以聲音無常為例，以比量了知聲音無常，法，其自身于聲音無常不欺，乃從自確定，因其自身確定聲音無常。串習緣起之根識，法，其自身於藍色不欺，乃從自確定，
【English Translation】 Collected Teachings of the Great Scholar Shakya Chokden skc137: 'A Brief Summary on How to Establish Validity Through Pramana, Called 'Clearing the Darkness of the Mind'. ༄༅། ། A Brief Summary on How to Establish Validity Through Pramana, Called 'Clearing the Darkness of the Mind'. ༄། ། A Brief Summary on How to Establish Validity Through Pramana, Called 'Clearing the Darkness of the Mind'. ༄། ། The delightful garland of lotus-like Dharma talks, Together with the radiance of fame's jewel, May you bestow as an ornament, Upon the crowns of those endowed with wisdom and youth. I prostrate to that. After such praise, I will briefly explain the method of establishing validity through pramana. This includes what the meaning of the text is, and a detailed breakdown of the categories taught by the text. First, pramana is infallible knowledge. All pramanas are taught as non-deceptive awareness. So, how is that determined there? To this, there are three answers: From what is it determined to be awareness? From what is it determined to be non-deceptive? And how to dispel disputes about it? First, understanding one's own nature from oneself. Whatever is knowledge, then just by knowing its own nature, it does not need to be determined from another pramana. For example, even the Cārvākas do not dispute experiencing their own nature such as happiness. The pramanas just described are also knowledge, which is a contradictory determination. Second, from convention, it is indeed pramana. Convention is indeed non-deceptive. This is a difference in meaning. It is said that whatever is pramana, then it must be determined from convention that it is non-deceptive in whatever it is. For example, like the eye consciousness of an illusory image being attached to blue. All direct perception and inference are to be determined here as pramana. This is the reason of nature. Here, convention refers to certainty. There are three types of certainty: certainty from oneself, certainty from itself, and certainty from others. Examples of these are: inference, habitual direct perception of characteristics, and the cause of perceptual illusion. The knowers of these are as follows: For example, inference that understands sound as impermanent, the subject, its own non-deception about the impermanence of sound is determined from itself, because it itself determines the impermanence of sound. The habitual antecedent sense consciousness, the subject, its own non-deception about blue is determined from itself,
སྔོན་པོ་ངེས་པའི་ངེས་ཤེས་དེ་མ་ཐག་འབྲས་སུ་འདྲེན་ཅིང་། རང་ཉིད་ཀྱིས་སྔོན་པོ་མ་ངེས་པའི་ཕྱིར། གྲངས་ཅན་གྱི་རྒྱུད་ཀྱི་སྒྲ་འཛིན་དབང་པོའི་མངོན་སུམ་ཆོས་ཅན། སྒྲ་མི་རྟག་པ་ལ་མི་སླུ་བར་ཚད་མ་གཞན་ལས་ངེས་པ་ཡིན་ཏེ། སྒྲ་མི་རྟག་པར་ངེས་པའི་ངེས་ཤེས་རང་གི་དེ་མ་ཐག་འབྲས་སུ་འདྲེན་མི་ནུས་པར་ཁྱོད་དང་དེ་གཉིས་ཀྱི་བར་དུ་ཚད་མ་གཞན་ཞིག་བརྒྱུད་དགོས་པའི་ཕྱིར་རོ། །གསུམ་པ་ནི། འོ་ན་བསྟན་བཅོས་སུ་ཚད་མའི་མཚན་ཉིད་བསྟན་པ་དོན་མེད་པར་འགྱུར་ཏེ། ཚད་མའི་མཚན་གཞི་ཐམས་ཅད་ཀྱི་སྟེང་དུ་མཚན་ཉིད་མི་སླུ་བ་དེ། ཚད་མ་རང་ངམ་རང་གིས་དྲངས་པའི་ངེས་ཤེས་ལས་ངེས་ནུས་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེ་ན། བསྟན་བཅོས་རྨོངས་པ་བཟློག་བྱེད་ཡིན་ཞེས་པ་སྟེ། དེ་འདྲའི་བསྟན་བཅོས་བརྩམས་པ་ཆོས་ཅན། དགོས་པ་ཡོད་དེ། ཚད་མའི་ཐ་སྙད་ལ་རྨོངས་པ་བཟློག་པར་བྱ་བའི་ཕྱིར་དུ་ཐ་སྙད་འབའ་ཞིག་སྒྲུབ་ཀྱི་གཏན་ཚིགས་བཤད་པའི་ཕྱིར། ཐ་སྙད་འབའ་ཞིག་སྒྲུབ་ནི་འདི་ལྟ་སྟེ། 19-3-2a གང་གསར་དུ་མི་སླུ་བའི་རིག་པ་ཡིན་ན་ཚད་མའི་ཐ་སྙད་བྱར་རུང་བས་ཁྱབ། དཔེར་ན་མངོན་སུམ་གྱི་ཚད་མ་བཞིན། དུ་བའི་རྟགས་ལས་དུ་ལྡན་གྱི་ལ་མེ་ལྡན་དུ་གསར་དུ་རྟོགས་པའི་རིག་པ་གང་ཡིན་པ་དེ་ཡང་གསར་དུ་སླུ་བ་མེད་པ་ཅན་གྱི་ཤེས་པ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་བྱ་བ་ནི་རང་བཞིན་གྱི་གཏན་ཚིགས་སོ། །མདོར་ན། ཐ་སྙད་ལས་ནི་ཚད་མ་ཉིད། །ཅེས་པ་ཚད་མའི་དོན་གྱི་དབང་དུ་བྱས་ལ། རྨོངས་པ་བཟློག་བྱེད་ཡིན་ཞེས་པ་ཚད་མའི་ཐ་སྙད་ཀྱི་དབང་དུ་བྱས་སོ། །གཉིས་པ་དེས་བསྟན་པའི་རྣམ་གཞག་ལ། ཚད་མ་གཉིས་ཀྱི་རྣམ་གཞག་གང་ལས་བྱུང་བའི་ཁུངས་བཙལ་བ་དང་། གཉིས་པོའི་དོན་བཟློག་སོ་སོར་དབྱེ་བ་དང་། མཚན་གཞིའི་དབྱེ་བ་དཔེར་བརྗོད་པའོ། །དང་པོ་ནི། བདག་ཉིད་ཆེན་པོ་ཕྱོགས་ཀྱི་གླང་པོའི་གཞུང་དུ་གཉིས་པོ་འདིའི་རྣམ་གཞག་མི་འབྱུང་། རྣམ་འགྲེལ་མཛད་པའི་གཞུང་རྩ་བར་གཉིས་པོའི་རྣམ་གཞག་དངོས་སུ་ཐོན་པ་མེད་ལ། རང་ལས་རང་གི་ངོ་བོ་རྟོགས། །ཞེས་པའི་གཞུང་རྐང་པ་གཅིག་པོས་ཚད་མ་གཉིས་པོའི་ཟླས་ཕྱེ་བའི་རང་ངེས་ཚད་མའི་རྣམ་གཞག་སྟོན་པར་འཆད་པའི་ཚད་ལྡན་གྱི་འགྲེལ་པ་བྱེད་པ་དག་ཀྱང་ཡོད་པ་མིན་ནོ། །འགྲེལ་པ་མཛད་པ་དག་གི་ནང་ནས་ཀྱང་། ལྷ་ཤཱཀ་གཉིས་པོའི་རྣམ་གཞག་སོ་སོར་ངེས་པ་མི་གསལ་ཞིང་། རྒྱན་དང་ཆོས་མཆོག་ལས་གསལ་བ་ཡིན་ནོ། །བདག་ཉིད་ཆེན་པོ་ལོ་ཙྪ་བ་རྗེས་འབྲང་དང་བཅས་པ་ཕལ་ཆེར་ནི་ཆོས་མཆོག་གི་ལུགས་དེ་ཉིད་འགོག་ཅིང་གཙོ་བོར་མི་མཛད་ལ། འཇམ་དབྱངས་ཆོས་ཀྱི་རྗེ་ས་སྐྱ་པཎྜི་ཏ་ནི་གཉིས་པོའི་རྣམ་གཞག་སློབ་དཔོན་ཆོས་མཆོག་གི་ལུགས་ཇི་ལྟ་བ་བཞིན་མཛད་དོ། །གངས་ཅན་པ་ཕྱི་མ་དག་ཚད་མ་ཡིན་ན་རང་གི་གཞལ་བྱ་ལ་སྒྲོ་འདོགས་བཅད་པས་ཁྱབ་པ་ས
【現代漢語翻譯】 對於藍色確定的認知，立即引出結果，因為自己不確定藍色。數論派的傳承中，聲識官的現量，就聲音無常的法性而言，不會欺騙，因為它是由其他量所確定的。因為確定聲音無常的認知，不能立即引出自己的結果，因為在你和它之間，必須通過其他的量。第三，那麼在論典中闡述量的特徵將變得毫無意義，因為所有量的基礎上的不欺騙的特徵，可以從量本身或量所引出的認知中確定。如果有人這樣認為，那麼論典是用來消除困惑的。創作這樣的論典是有必要的，因為爲了消除對量這個術語的困惑，僅僅解釋術語的推理就足夠了。僅僅解釋術語是這樣的： 凡是新出現的不欺騙的知識，都可以被賦予量的名稱，例如現量。從煙的標誌中，新近認識到有煙的地方有火的知識，也是一種新出現的不欺騙的知識。這是一種自性的推理。總之，'從術語來說，就是量本身'，這是從量的意義的角度來說的；'消除困惑'，這是從量的術語的角度來說的。第二，關於它所揭示的體系，包括尋找產生兩種量的體系的來源，區分兩者的相反意義，以及舉例說明基礎的區分。第一，在偉大的陳那（Dignāga）的著作中，沒有出現這兩種體系。在《釋量論》（Pramāṇasamuccaya）的根本頌中，沒有直接出現這兩種體系，但有些人認為，通過'從自身認識到自身的本質'這一頌詞，可以解釋為顯示了區分兩種量的自證量體系。在註釋中，對兩種體系的明確區分並不清楚，但在《莊嚴論》（Alankara）和法勝（Dharmakirti）的著作中則更為清晰。大多數偉大的譯師及其追隨者並不贊同法勝的體系，而薩迦班智達（Sakya Pandita）則像法勝一樣闡述了這兩種體系。如果後來的藏族人認為，如果是量，那麼它必然會消除對其測量對象的增益和損減。
【English Translation】 The definite cognition of blue immediately leads to its result, because one is not certain about blue oneself. In the Samkhya tradition, the direct perception of the sense faculty that apprehends sound, with respect to the impermanence of sound, is not deceptive, because it is ascertained by another valid cognition. Because the cognition that ascertains the impermanence of sound cannot immediately lead to its own result, since another valid cognition must mediate between you and it. Third, then the explanation of the characteristics of valid cognition in treatises would become meaningless, since the characteristic of non-deception on all bases of valid cognition can be ascertained from the valid cognition itself or from the cognition it produces. If one thinks so, then treatises are for dispelling confusion. Composing such treatises is necessary, because in order to dispel confusion about the term 'valid cognition,' it is sufficient to explain the reasoning of the term alone. Explaining the term alone is like this: Whatever is a newly arisen, non-deceptive knowledge can be given the name 'valid cognition,' like direct perception. The knowledge that newly realizes that where there is smoke, there is fire, from the sign of smoke, is also a newly arisen, non-deceptive knowledge. This is a reasoning of nature. In short, 'from the term, it is valid cognition itself,' this is from the perspective of the meaning of valid cognition; 'dispelling confusion,' this is from the perspective of the term of valid cognition. Second, regarding the system it reveals, including searching for the source from which the system of two valid cognitions arose, distinguishing the opposite meanings of the two, and exemplifying the distinctions of the bases. First, in the works of the great Dignāga, this system of two does not appear. In the root verses of the Pramāṇasamuccaya, the system of two does not explicitly appear, but some consider that through the verse 'knowing one's own essence from oneself,' it can be explained as showing the system of self-cognizing valid cognition that distinguishes the two. Among the commentaries, the clear distinction of the two systems is not clear, but it is clearer in the Alankara and the works of Dharmakirti. Most of the great translators and their followers do not approve of Dharmakirti's system, while Sakya Pandita expounds the two systems just like Dharmakirti. If later Tibetans think that if it is a valid cognition, then it necessarily eliminates the addition and subtraction to its object of measurement.
ློབ་དཔོན་ཕྱྭ་པའི་ལུགས་བཞིན་ཁས་བླངས་ནས་གཉིས་པོའི་དཔེར་བརྗོད་སློབ་དཔོན་ཆོས་མཆོག་གི་ལུགས་བཞིན་དུ་འདོན་པ་དེ་དག་ནི། རྒྱ་བོད་ཀྱི་སྲོལ་འབྱེད་གང་གི་ཡང་ལུགས་མིན་ཞིང་། ནང་འགལ་བ་ཅན་ཁོ་ན་ཡིན་ལ། དེའི་ཚུལ་ཡང་དེ་མ་ཐག་ཏུ་འཆད་པར་འགྱུར་རོ། །དེས་ན་ཚད་མ་གཉིས་པོའི་རྣམ་གཞག་ཇི་སྲིད་དུ་ཁས་ལེན་པ་དེ་སྲིད་དུ། ཐ་སྙད་ལ་ནི་ཚད་མ་ཉིད། །ཅེས་པའི་གཞུང་རྐང་པ་གཅིག་པོ་འདིའི་ཁོངས་ནས་གཉིས་ཀ་ཐོན་དགོས་པ་ཡིན་ནོ། །དེ་ལྟ་ནའང་། རང་ལས་ 19-3-2b རང་གི་ངོ་བོ་རྟོགས། །ཞེས་པའི་གཞུང་གིས་རང་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མའི་འགྲོ་ཚུལ་ཅིག་མ་བསྟན་པ་ནི་མིན་ཏེ། གཞུང་དེས་ཤེས་པ་ཐམས་ཅད་རང་གི་ངོ་བོ་ལ་རང་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མར་བསྟན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟ་ན་ཡང་གཉིས་པོའི་ཟླས་ཕྱེ་བའི་རང་ལས་ངེས་ནི་མིན་ཏེ། གཉིས་པོའི་ཟླས་ཕྱེ་བའི་རང་ལས་ངེས་དེ་ནི། རང་གི་གཞལ་བྱ་ལ་ཡིན་གྱི་རང་གི་ངོ་བོ་ལ་མིན་པའི་ཕྱིར་དང་། གཞན་དུ་ན། གཞན་ལས་ངེས་ཀྱང་རང་གི་ངོ་བོ་ལ་གཞན་ལས་ངེས་སུ་ཧ་ཅང་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །གཉིས་པ་དོན་བཟློག་སོ་སོའི་ཁྱད་པར་ལ། དོན་གྱི་ཁོག་ཕུབ་པ་དང་། རྣམ་གཞག་ཞིབ་མོར་ཕྱེ་བའོ། །དེའི་ལུགས་རྣམ་པ་གསུམ་སྟེ། ཚད་མ་ལ་གཞན་ངེས་ཁོ་ནས་ཁྱབ་པར་འདོད་པའི་ལུགས་དང་། རང་ངེས་ཁོ་ནས་ཁྱབ་པར་འདོད་པའི་ལུགས་དང་། གཉིས་ཀ་ཡོད་པར་འདོད་པའི་ལུགས་རྣམ་པ་གསུམ་མོ། །ལུགས་ཕྱི་མ་འདི་ལ་ཡང་གསུམ་སྟེ། མཚོན་བྱ་ཚད་མའི་ཐ་སྙད་ལ་རང་ངེས་གཞན་ངེས་སུ་འདོད་པའི་ལུགས་དང་། མཚན་ཉིད་མི་སླུ་བ་ལ་རང་ངེས་གཞན་ངེས་སུ་འདོད་པའི་ལུགས་དང་། རང་གི་གཞལ་བྱ་ལ་རང་ངེས་གཞན་ངེས་སུ་འཇོག་པའི་ལུགས་གསུམ་མོ། །ལུགས་དང་པོ་དེ་ནི་བྲམ་ཟེ་ཆེན་པོ་ཤམ་ཀར་ནན་ཏའི་དགོངས་པ་ཡིན་པར་གྲགས་ལ། གཉིས་པ་དེ་ནི་ཁྱུང་རིན་ཆེན་གྲགས་ཀྱི་བཞེད་པ་ཡིན་ཞིང་། གསུམ་པ་དེ་ནི་གངས་ཅན་གྱི་རྟོག་གེ་པ་ཆེན་པོ་ས་རྔོག་གཉིས་ཀྱི་ལུགས་སོ། །ལུགས་གསུམ་པ་དེའི་ཡང་དང་པོ་དེ་ནི་རྟོག་གེ་མི་ཤེས་པ་དག་གི་འདོད་པར་སྣང་བས་དཔྱད་རྒྱུ་མེད་ལ། གཉིས་པ་དེ་ནི་ཆོས་ཀྱི་སྤྱན་ལྡན་ལོ་ཆེན་དང་། ཐུགས་སྲས་གྲོ་ལུང་པ་ཆེན་པོ་དང་། རིགས་པའི་དབང་ཕྱུག་ཕྱྭ་པ་རྣམས་ཀྱི་བཞེད་པ་ཡིན་ལ་དེ་དག་གི་དགོངས་པ་ཡང་གཞལ་བྱ་ལ་མི་སླུ་བའི་དོན་གྱི་གཞལ་བྱ་ཐོབ་པ་ལ་བྱས་ལ། ཐོབ་པའི་ཚུལ་ལ་གཉིས་ཏེ། ཐོབ་ངེས་པ་དང་། ཐོབ་རུང་བའོ། །དང་པོ་ནི་རང་ལས་ངེས་དང་ཕྱི་མ་ནི་གཞན་ལས་ངེས་སོ། །ལུགས་གསུམ་པ་ནི་འཇམ་དབྱངས་ཆོས་ཀྱི་རྗེ་ས་སྐྱ་པཎྜི་ཏའི་བཞེད་པ་དྲི་མ་མེད་པ་ཡིན་ལ། ཇི་སྲིད་གཉིས་ཀྱི་རྣམ་གཞག་ཁས་ལེན་པ་དེ་སྲིད་དུ་འདིའི་སྟེང་ནས་འཆད་དགོས་ལ། གཞལ་བྱ་ལ་ངེས་པ་རང་སྟོབས་ཀྱིས་འདྲེན་མི་འདྲེན་འདི་ཉིད་མི་སླ
【現代漢語翻譯】 如果按照洛堆大師（藏文：ློབ་དཔོན་ཕྱྭ་པ，含義：導師ཕྱྭ་པ）的觀點來承認，並像導師卻吉（藏文：ཆོས་མཆོག，含義：法勝）那樣引用這兩個例子，那麼這些既不符合印度（རྒྱ，rgya）也不符合西藏（བོད，bod）的傳統，而僅僅是自相矛盾的。這種情況將在稍後立即解釋。因此，只要承認這兩種量（ཚད་མ，tshad ma），就必須從『名言即是量』（ཐ་སྙད་ལ་ནི་ཚད་མ་ཉིད）這一句經文中得出這兩種量。 即使如此，『從自身了悟自身之體性』（རང་ལས་རང་གི་ངོ་བོ་རྟོགས）這句經文並非沒有揭示從自身決定的量（རང་ལས་ངེས，rang las nges）的運作方式。因為該經文表明，一切知識都是從自身決定的量，以認識自身之體性。即便如此，這並非是二者區分的從自身決定，因為二者區分的從自身決定是針對自身所量，而非自身之體性。否則，從他者決定（གཞན་ལས་ངེས，gzhan las nges）也會過度地成為從他者決定自身之體性。 第二，關於意義反轉的各自差異，在於意義的完整性和詳細的分類。其觀點有三種：一種觀點認為量完全由從他者決定所涵蓋；另一種觀點認為量完全由從自身決定所涵蓋；還有一種觀點認為二者皆有。后一種觀點又有三種：一種觀點認為，作為所表之物的量的名言是自決和他決；一種觀點認為，不欺騙的定義是自決和他決；一種觀點認為，在自身所量上安立自決和他決。 據說第一種觀點是婆羅門大師香卡拉南達（梵文：Śaṃkarananda）的觀點。第二種觀點是瓊仁欽扎（藏文：ཁྱུང་རིན་ཆེན་གྲགས，含義：瓊·寶稱）的觀點。第三種觀點是雪域（གངས་ཅན，gangs can）大邏輯學家薩迦（ས་，sa）和俄（རྔོག，rngog）的觀點。第三種觀點中的第一種觀點似乎是那些不懂邏輯之人的觀點，因此無需考察。第二種觀點是具法眼（ཆོས་ཀྱི་སྤྱན，chos kyi spyan）的譯師（ལོ་ཆེན，lo chen）、圖色卓隆巴欽波（藏文：ཐུགས་སྲས་གྲོ་ལུང་པ་ཆེན་པོ，含義：卓隆巴大尊者的心子）和理自在（རིགས་པའི་དབང་ཕྱུག，rigs pa'i dbang phyug）恰巴（ཕྱྭ་པ，phywa pa）等人的觀點。他們的意圖在於，不欺騙所量之意義在於獲得所量，而獲得的方式有兩種：必然獲得和可能獲得。前者是從自身決定，後者是從他者決定。第三種觀點是嘉央曲吉杰·薩迦班智達（藏文：འཇམ་དབྱངས་ཆོས་ཀྱི་རྗེ་ས་སྐྱ་པཎྜི་ཏ，含義：妙音法王薩迦班智達）的清凈觀點。只要承認這兩種量的分類，就必須在此基礎上進行解釋。所量是否能依靠自身力量確定，這本身就是不欺騙的關鍵。
【English Translation】 If, according to the system of Lopön Chawa (Tibetan: ློབ་དཔོན་ཕྱྭ་པ, meaning: Teacher Chawa), one accepts and cites the examples of the two according to the system of Lopön Chökyi (Tibetan: ཆོས་མཆོག, meaning: Dharma Supreme), then these are not in accordance with any tradition of India (རྒྱ, rgya) or Tibet (བོད, bod), but are merely self-contradictory. This will be explained immediately. Therefore, as long as one accepts the divisions of the two kinds of valid cognition (ཚད་མ, tshad ma), both must arise from within this single line of scripture: 'Nomenclature itself is valid cognition.' (ཐ་སྙད་ལ་ནི་ཚད་མ་ཉིད།) Even so, it is not the case that the scripture 'Realizing one's own nature from oneself' (རང་ལས་རང་གི་ངོ་བོ་རྟོགས།) does not show a way of proceeding for valid cognition that determines from itself (རང་ལས་ངེས, rang las nges). For that scripture shows all knowledge as valid cognition that determines from itself with respect to one's own nature. Even so, it is not determination from oneself as divided by the two, for determination from oneself as divided by the two is with respect to its own object to be measured, not with respect to its own nature. Otherwise, determination from others (གཞན་ལས་ངེས, gzhan las nges) would be excessively entailed as determination from others with respect to one's own nature. Secondly, with respect to the distinctions of the reversals of meaning, there is the completeness of the meaning and the detailed division of the systems. There are three systems: one system that holds that valid cognition is pervaded only by determination from others; one system that holds that it is pervaded only by determination from oneself; and one system that holds that both exist. This latter system also has three: one system that holds that the term 'valid cognition' as the designatum is determination from oneself and determination from others; one system that holds that the definition of non-deception is determination from oneself and determination from others; and one system that posits determination from oneself and determination from others with respect to its own object to be measured. It is said that the first system is the thought of the great Brahmin Śaṃkarananda. The second is the tenet of Khyung Rinchen Drak (Tibetan: ཁྱུང་རིན་ཆེན་གྲགས, meaning: Khyung Precious Fame). The third is the system of the great Tibetan (གངས་ཅན, gangs can) logicians Sa (ས་, Sa) and Ngok (རྔོག, Ngok). The first of these three systems seems to be the view of those who do not understand logic, so there is no need to examine it. The second is the view of the great translator (ལོ་ཆེན, lo chen) Chökyi Khyen (Tibetan: ཆོས་ཀྱི་སྤྱན, meaning: Eye of Dharma), Tukse Drolungpa Chenpo (Tibetan: ཐུགས་སྲས་གྲོ་ལུང་པ་ཆེན་པོ, meaning: Great Spiritual Son Drolungpa), and the Lord of Reasoning Chawa (Tibetan: ཕྱྭ་པ, meaning: Chawa), and their intention is that the non-deception of the object to be measured is to obtain the object to be measured, and there are two ways of obtaining it: certain obtaining and possible obtaining. The first is determination from oneself, and the latter is determination from others. The third system is the stainless tenet of Jamyang Chökyi Je Sakya Paṇḍita (Tibetan: འཇམ་དབྱངས་ཆོས་ཀྱི་རྗེ་ས་སྐྱ་པཎྜི་ཏ, meaning: Mañjughoṣa Dharma Lord Sakya Paṇḍita), and as long as one accepts the divisions of the two, one must explain it on this basis. Whether the object to be measured can be ascertained by its own power or not is the key to non-deception.
ུ་བ་ 19-3-3a ལ་ངེས་པ་རང་སྟོབས་ཀྱིས་འདྲེན་མི་འདྲེན་གྱི་དོན་དུ་ཡིན་ནོ། །གཉིས་པ་ལ་དིང་སང་གྲགས་ཆེ་བའི་ལུགས་དགག །རང་གི་ལུགས་རིགས་པའི་གཏེར་གྱི་རྗེས་སུ་འབྲངས་ཏེ་བཞག །དེ་ལ་རྩོད་པ་སྤངས་ཏེ་གྲུབ་པའི་དོན་བསྟན་པའོ། །དང་པོ་ནི། དར་ཏྲིཀ་མཛད་པ་ན་རེ། ཚད་མ་གང་ཞིག་རང་གི་གཞལ་བྱའི་བདག་ཉིད་ཡུལ་སྟེངས་ན་གནས་པ་དེ་མེད་ན་རང་ཉིད་མི་འབྱུང་བ་ལ་ངེས་པ་རང་སྟོབས་ཀྱིས་འདྲེན་ནུས་པ་དེ་རང་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མའི་མཚན་ཉིད། མཚན་གཞི་ནི་རྗེས་དཔག་ཚད་མ་རྣམས་དང་། གོམས་པ་ཅན་གྱི་སྔོ་འཛིན་དབང་པོའི་མངོན་སུམ་ལྟ་བུའོ། །ཚད་མ་གང་ཞིག་དེ་ལྟར་མི་ནུས་པ་དེ་གཉིས་པའི་མཚན་ཉིད། མཚན་གཞི་ནི། དོན་ལ་མེ་ཡིན་ཞིང་རྟོག་པས་མེ་ཡིན་མིན་ཐེ་ཚོམ་ཟ་དུས་ཀྱི་རྒྱང་རིང་པོའི་དམར་འབར་བ་འཛིན་པའི་དབང་པོའི་མངོན་སུམ་ལྟ་བུའོ། །ཞེས་ཟེར་རོ། །མཚན་ཉིད་དེ་ལྟར་བཞག་ནས་མཚན་གཞི་སློབ་དཔོན་ཆོས་མཆོག་གི་ལུགས་བཞིན་ཁས་ལེན་པ་འདི་ནི་ནང་འགལ་བ་ཡིན་ཏེ། དེ་ཡང་འདི་ལྟར། ཁྱོད་ཀྱིས་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མའི་མཚན་གཞིར་བཟུང་མ་ཐག་པ་དེ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མ་མ་ཡིན་པར་ཐལ། ཁྱོད་ཚད་མར་སོང་བའི་གཞལ་བྱ་དེ་ཡིན་ན་གཞན་ལས་ངེས་སུ་སོང་བའི་གཞལ་བྱ་དེ་མིན་དགོས། དེ་ཡིན་ན་ཚད་མར་སོང་བའི་གཞལ་བྱ་དེ་མིན་དགོས་པའི་ཕྱིར། རྟགས་ཇི་ལྟར་དུ་ཁས་ལེན་ཞེ་ན། འོ་ན་ཁྱོད་ཀྱི་དེ་འདྲའི་གཞི་མཐུན་སྲིད་པར་ཁས་ལེན་དགོས་པས། མཚན་གཞི་གང་ཡིན་སྟོན་ཅིག །དམར་འབར་བ་དེའོ་ཞེ་ན། དེ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་དམར་འབར་བ་ལ་གཞན་ལས་ངེས་མིན་པར་ཐལ། དེ་ལ་རང་ལས་ངེས་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཁྱབ་པ་ཚད་མས་གྲུབ། འདོད་ན་ཁས་བླངས་ཀྱིས་བསལ། རྟགས་བདེན་ཞེན་གྱིས་ཁས་ལེན་པའི་ཚུལ་ནི། དེ་འདྲ་དེ་སྣང་བ་རང་ལས་ངེས་སུ་ཁས་ལེན་པས་སོ། །དེ་ལྟར་ན་ལན་གྱིས་ཟློག་པར་མི་ནུས་པའི་ཐལ་འགྱུར་གཅིག་ཡིན་ནོ། །ཅི་སྟེ་དོན་སྟེངས་ཀྱི་མེ་དེ་འདྲའི་གཞི་མཐུན་ནོ་ཞེ་ན། དེ་དུས་ཀྱི་མངོན་སུམ་དེ་ཆོས་ཅན། དོན་སྟེངས་ཀྱི་མེ་ལ་སྒྲོ་འདོགས་བཅད་པར་ཐལ། དེ་ལ་ཚད་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། རྟགས་དང་ཁྱབ་པ་ཁས་བླངས། དམ་བཅའ་ལ་ཚད་མའི་བསལ་བཞུགས་ 19-3-3b པའི་ཐལ་འགྱུར་གཉིས་པ་ཡིན་ནོ། །ལུགས་འདིའི་རྗེས་སུ་འབྲང་བ་ཁ་ཅིག་ན་རེ། དེ་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མར་སོང་བའི་གཞལ་བྱ་མི་སྲིད་ཅེས་ཟེར་རོ། །ཁས་བླངས་ནང་འགལ་བ་འདི་ལྟ་སྟེ། དེ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཚད་མར་སོང་བའི་གཞལ་བྱ་མི་སྲིད་པར་ཐལ། ཁྱོད་རང་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མར་སོང་བའི་གཞལ་བྱ་ཡང་མི་སྲིད། གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མར་སོང་བའི་གཞལ་བྱ་ཡང་མི་སྲིད་པའི་ཕྱིར། ཁྱབ་པ་ཚད་མས་གྲུབ། རྟགས་ཕྱི་མ་དངོས་འགལ། འདོད་ན། རང་གི་གཞལ་བྱ་ལ་གསར་དུ་མི་སླུ་བ་ཚད་མའི་མཚན་ཉ
【現代漢語翻譯】 19-3-3a 這是爲了確定是否能依靠自身力量來引導（事物）。第二部分是駁斥當今流行的觀點，並遵循理智之源的觀點，確立自己的觀點，從而表明通過辯論可以得出結論。第一部分是：達崔（Dārtrika）說：『如果一個量（Pramāṇa）所衡量的對象（gZhal bya）的自性（bdag nyid）不存在於事物之上，那麼這個量就無法依靠自身力量來引導（事物），這就是自立量（rang las nges）的量的定義。』例證是后發的比量（rjes dpag tshad ma）以及習慣性的感知藍色的根識現量（sngo 'dzin dbang po'i mngon sum）等。如果一個量不能那樣做，那就是第二種量的定義。例證是：當對遠處閃爍的紅色火焰是否是火產生懷疑時，感知事物是火的根識現量等。』 在這樣定義之後，如果像法稱論師（Chos mchog）的觀點那樣接受例證，那就是自相矛盾的。具體如下：你剛剛所取的自立量的量的例證，作為有法（chos can），你不應是自立量，因為如果你是量的所量，那麼你就不是自立量的所量，因為如果是那樣，你就不是量的所量。你如何承認這個理由呢？那麼你就必須承認存在這樣的共同基礎（gzhi mthun），請指出哪個是例證？如果你說是閃爍的紅色火焰，那麼，作為有法，你不應不是自立量，因為你是自立量。這個遍（khyab pa）由量成立。如果承認，那就被自相矛盾所否定。承認理由真實性的方式是：因為承認這樣的顯現是自立的。這樣，就是一個無法用回答來反駁的歸謬論（thal 'gyur）。 如果事物上的火是這樣的共同基礎呢？那麼，當時的現量，作為有法，應該斷除對事物上的火的增益（sgro 'dogs），因為它是一個量。理由和遍都被承認。對宗（dam bca'）的否定存在於量中。 19-3-3b 這是第二個歸謬論。遵循這種觀點的一些人說：『不存在作為他立量（gzhan las nges）的量的所量。』這種承認是自相矛盾的，如下：作為有法，你不應存在作為量的所量，因為你既不存在作為自立量的量的所量，也不存在作為他立量的量的所量。這個遍由量成立。理由的後半部分是直接矛盾的。如果承認，那麼，對於不新欺騙自己的所量來說，那就是量的定義。
【English Translation】 19-3-3a This is to determine whether one can rely on one's own power to guide (things). The second part is to refute the currently popular views, and to follow the views of the source of reason, establishing one's own views, thereby showing that conclusions can be reached through debate. The first part is: Dārtrika says: 'If the self-nature (bdag nyid) of an object (gZhal bya) measured by a valid means of cognition (Pramāṇa) does not exist on the thing, then this valid means of cognition cannot rely on its own power to guide (things), this is the definition of a self-established valid means of cognition (rang las nges).』 Examples are subsequent inference (rjes dpag tshad ma) and habitual perception of blue root consciousness direct perception (sngo 'dzin dbang po'i mngon sum), etc. If a valid means of cognition cannot do that, then that is the definition of the second type of valid means of cognition. An example is: when there is doubt about whether a distant flickering red flame is fire, the root consciousness direct perception that perceives the thing as fire, etc.』 After defining it in this way, if one accepts the example as in the view of Dharmottara (Chos mchog), then that is self-contradictory. Specifically as follows: The example of a self-established valid means of cognition that you have just taken, as the subject (chos can), you should not be a self-established valid means of cognition, because if you are the object of a valid means of cognition, then you are not the object of a self-established valid means of cognition, because if that is the case, then you are not the object of a valid means of cognition. How do you acknowledge this reason? Then you must acknowledge that there is such a common basis (gzhi mthun), please point out which is the example? If you say it is the flickering red flame, then, as the subject, you should not be not self-established, because you are self-established. This pervasion (khyab pa) is established by valid means of cognition. If you admit it, then it is negated by self-contradiction. The way to acknowledge the truth of the reason is: because it is acknowledged that such an appearance is self-established. In this way, it is a reductio ad absurdum (thal 'gyur) that cannot be refuted with an answer. If the fire on the thing is such a common basis? Then, the direct perception at that time, as the subject, should cut off the superimposition (sgro 'dogs) on the fire on the thing, because it is a valid means of cognition. The reason and pervasion are acknowledged. The negation of the thesis (dam bca') exists in the valid means of cognition. 19-3-3b This is the second reductio ad absurdum. Some people who follow this view say: 'There is no object of a valid means of cognition that is established by others (gzhan las nges).』 This acknowledgment is self-contradictory, as follows: As the subject, you should not exist as the object of a valid means of cognition, because you do not exist as the object of a self-established valid means of cognition, nor do you exist as the object of a valid means of cognition established by others. This pervasion is established by valid means of cognition. The latter part of the reason is directly contradictory. If you admit it, then, for the object that does not newly deceive itself, that is the definition of a valid means of cognition.
ིད་དུ་འདོད་པ་དང་འགལ། རྟགས་སྔ་མ་མ་གྲུབ་ན། དེར་སོང་བའི་གཞལ་བྱ་དེ་གང་ཡིན། དེ་ལ་ཁོ་ན་རེ། དམར་འབར་བ་ཙམ་དེ་ཡིན་ཏེ། སློབ་དཔོན་ཆོས་མཆོག་གིས་མངོན་སུམ་དེ་སྣང་བ་རང་ལས་ངེས་སུ་བཤད་པས་སོ་ཞེ་ན། དོན་ལ་དེ་ལྟར་ཡིན་མོད། ཁྱོད་ལ་ནང་འགལ་ཏེ། འདི་ལྟར། དོན་ལ་ཞེས་སོགས་ཀྱི་དབང་པོའི་མངོན་སུམ་དེ་ཆོས་ཅན། དམར་འབར་བ་རང་གི་བདག་ཉིད་ཡུལ་སྟེངས་ན་གནས་པ་དེ་མེད་ན་རང་ཉིད་མི་འབྱུང་བ་ལ་ངེས་པ་རང་སྟོབས་ཀྱིས་འདྲེན་ནུས་པར་ཐལ། དམར་འབར་བ་ལ་རང་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། འཁོར་གསུམ་དངོས་འགལ་དུ་ཁས་བླངས་པའི་ཐལ་འགྱུར་གསུམ་པ་ཡིན་ནོ། །གཞན་ཡང་དེ་འདྲའི་མངོན་སུམ་དེ་ཆོས་ཅན། དམར་འབར་བ་ལ་རང་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མར་ཐལ། དེ་ལ་རང་ལས་ངེས་ཀྱང་ཡིན། དེ་ལ་ཚད་མ་ཡང་ཡིན་པའི་གཞི་མཐུན་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །རྟགས་གཉིས་ཀ་དངོས་འགལ་ཁྱབ་པ་ཚད་མ། འདོད་ན་སྔ་མ་ལྟར་འཕངས་པས་འཁོར་གསུམ་དངོས་འགལ་ལོ། །དེ་དག་ནི་ཁས་བླངས་པ་དང་འགལ་བ་ཡིན་ནོ། །ད་ནི་རིགས་པ་དང་འགལ་བ་བརྗོད་པར་བྱ་སྟེ། དོན་ལ་ཙནྡན་གྱི་མེ་ཡིན་ཞིང་རྟོག་པས་ཙན་དན་གྱི་མེ་ཡིན་མིན་ཐེ་ཚོམ་ཟ་དུས་ཀྱི་དུ་བའི་རྟགས་ལས་རྒྱང་རིང་པོའི་དུ་ལྡན་གྱི་ལ་ལ་མེ་ཙམ་ཡོད་པར་རྟོགས་པའི་རྗེས་དཔག་དེ་ཆོས་ཅན། མཚན་ཉིད་དེར་ཐལ། རང་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། རྟགས་ཁས་བླངས། འདོད་ན། ཚད་མའི་བསལ་བ་དང་། ཁས་བླངས་ཀྱི་བསལ་བ་གཉིས་ཀ་འཇུག་པ་ཡིན་ནོ། །ཇི་ལྟར་ཞེ་ན། དེ་ཆོས་ཅན། ཙན་དན་གྱི་མེ་ལ་ངེས་པ་རང་སྟོབས་ 19-3-4a ཀྱིས་འདྲེན་ནུས་པར་ཐལ། ཙན་དན་གྱི་མེ་མེད་ན་རང་ཉིད་མི་འབྱུང་བ་ལ་ངེས་པ་རང་སྟོབས་ཀྱིས་འདྲེན་ནུས་པའི་ཕྱིར། ཁྱེད་ཀྱི་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་མཚན་གཞིར་ཁས་བླངས་པའི་མངོན་སུམ་དེས་རང་གི་གཞལ་བྱའི་བདག་ཉིད་ཡུལ་སྟེངས་ན་གནས་པ་དེ་ལ་ངེས་པ་རང་སྟོབས་ཀྱིས་འདྲེན་ནུས་པར་ཐལ། འདོད་མ་ཐག་པའི་རྗེས་དཔག་དེས་འདྲེན་ནུས་པའི་ཕྱིར། ད་ནི་ལུང་དང་འགལ་བ་ཡང་བརྗོད་པར་བྱ་སྟེ། མི་སླུ་བ་ལ་ངེས་པ་རང་སྟོབས་ཀྱིས་འདྲེན་པ་རང་ངེས་ཀྱི་དོན་དུ་འཇོག་པ་གཞུང་གི་འབྲེལ་ལ་བསམས་ན། བདག་ཉིད་ཆེན་པོའི་དགོངས་པར་སོང་མོད། མི་སླུ་བའི་དོན་རང་གི་གཞལ་བྱའི་བདག་ཉིད་ཡུལ་སྟེངས་ན་གནས་པ་གང་ཡིན་པ་དེ་ལ་ངེས་པ་འདྲེན་པ་ལ་བྱེད་ན། སློབ་དཔོན་ཆོས་མཆོག་གིས་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མར་བཤད་པ་གསུམ་ཀ་ཆོས་ཅན། མི་སླུ་བའི་རིག་པ་མིན་པར་ཐལ། རང་གི་གཞལ་བྱའི་བདག་ཉིད་ཡུལ་སྟེངས་ན་གནས་པ་དེ་ལ་ངེས་པ་མ་དྲངས་པའི་ཕྱིར། འདོད་ན་སློབ་དཔོན་ཆོས་མཆོག་གི་གཞུང་ལུང་ཚད་མར་འདོད་པ་དང་འགལ། གཞན་ཡང་དོན་ལ་མི་རྟག་པ་ཡིན་ཞིང་རྟོག་པས་མི་རྟག་པ་ཡིན་མིན་ཐེ་ཚོམ་ཟ་བའི་དུས་ཀྱི་སྔོ་འཛིན་དབང་པོའི
【現代漢語翻譯】 這與你所期望的相悖。如果前一個理由不成立，那麼它所指向的測量對象是什麼？對此，有人會說：僅僅是那燃燒的紅色。因為導師法勝（Dharmottara）明確地說，現量（pratyakṣa，直接認知）必然是從顯現本身產生的。如果這樣說，實際上是這樣的，但你自相矛盾。就像這樣：所謂的『實際上』等等的根識現量（indriya-pratyakṣa，感官現量），作為主題（chos can，論題）：如果那燃燒的紅色本身的存在不在對像之上，那麼它必然能夠憑藉自身力量推導出自身不會產生。因為對於燃燒的紅色來說，它是自生的量（pramāṇa，有效認知）。這是承認了三輪（'khor gsum，主體、客體和行為）相違的第三個推論。此外，像那樣的現量，作為主題：它必然是對於燃燒的紅色來說，是自生的量。因為它既是自生的，又是量，具有共同的基礎。如果承認這兩個理由都是真實的，那麼就像之前那樣，三輪就會相違。這些都與你所承認的相悖。現在，我們將要陳述與理智相悖之處：實際上，當懷疑這是否是旃檀木的火焰時，從煙的標誌，推斷出遠處有煙的地方有火焰，這個比量（anumāna，推論），作為主題：它必然是那個特徵。因為它是一個自生的量。理由已承認。如果承認，那麼量相違（pramāṇa virodha，與有效認知相違）和承認相違（khyab pa tshad ma，與已承認的相違）都會發生。怎麼說呢？作為主題：它必然能夠憑藉自身力量推導出旃檀木的火焰。因為它能夠憑藉自身力量推導出，如果沒有旃檀木的火焰，它自身就不會產生。你所承認的作為他生量（gzhan las nges，由他而生）的例子的現量，必然能夠憑藉自身力量推導出其所測量的對象本身存在於對像之上。因為剛剛承認的比量能夠推導出來。現在，我們將要陳述與聖教相悖之處：如果將必然能夠憑藉自身力量推導出不欺騙性（mi slu ba，真實不虛）作為自生（rang nges，自生）的意義，這符合經文的關聯。但這符合偉大者的意圖。如果將不欺騙性的意義理解為推導出其所測量的對象本身存在於對像之上，那麼導師法勝所說的三種他生量，作為主題：它們必然不是不欺騙性的知識。因為它們沒有推導出其所測量的對象本身存在於對像之上。如果承認，那麼就與承認導師法勝的經文是量相悖。此外，實際上，當懷疑這是否是無常時，根識（dbang po'i，感官）的藍色認知
【English Translation】 This contradicts what you desire. If the former reason is not established, then what is the object being measured that it refers to? To that, one might say: It is merely that burning red. Because the teacher Dharmottara has explicitly stated that direct perception (pratyakṣa) is necessarily derived from the appearance itself. If that is said, it is indeed so in reality, but you contradict yourself. Like this: The sense perception (indriya-pratyakṣa) of 'in reality' and so on, as the subject (chos can): If that burning red itself does not exist on the object, then it necessarily can, by its own power, infer that it will not arise itself. Because for the burning red, it is a self-generated valid cognition (pramāṇa). This is the third consequence of admitting the contradiction of the three spheres (subject, object, and action). Furthermore, such a direct perception, as the subject: it must be a self-generated valid cognition for the burning red. Because it is both self-generated and a valid cognition, having a common basis. If both reasons are admitted to be factually contradictory, then, as before, the three spheres are contradictory. These are contradictory to what has been admitted. Now, we will state what contradicts reason: In reality, when doubting whether it is sandalwood fire, the inference that there is fire where there is smoke far away from the sign of smoke, as the subject: it must be that characteristic. Because it is a self-generated valid cognition. The reason is admitted. If admitted, then both contradiction of valid cognition (pramāṇa virodha) and contradiction of admission (khyab pa tshad ma) occur. How so? As the subject: it must be able to infer sandalwood fire by its own power. Because it can infer by its own power that without sandalwood fire, it will not arise itself. The direct perception that you admitted as an example of other-generated cognition (gzhan las nges), must be able to infer by its own power that its object of measurement itself exists on the object. Because the inference just admitted can infer it. Now, we will also state what contradicts scripture: If one considers inferring infallibility (mi slu ba) by one's own power as the meaning of self-generation (rang nges), it fits the context of the scriptures. But this fits the intention of the great beings. If the meaning of infallibility is taken to be inferring what its object of measurement itself exists on the object, then all three other-generated valid cognitions taught by the teacher Dharmottara, as the subject: they must not be infallible knowledge. Because they do not infer what their object of measurement itself exists on the object. If admitted, it contradicts admitting the scriptures of the teacher Dharmottara as valid cognition. Furthermore, in reality, when doubting whether it is impermanent, the sense consciousness of blue
་མངོན་སུམ་གོམས་པ་ཅན་དེ་ཆོས་ཅན། མཚན་ཉིད་དེར་ཐལ། རང་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཁྱབ་པ་ཁས་བླངས། རྟགས་ཁས་བླངས་དང་ཚད་མ་གཉིས་ཀས་གྲུབ། འདོད་ན། སྔོན་པོའི་བདག་ཉིད་ཡུལ་སྟེངས་ན་གནས་པ་དེ་ངེས་པར་ཐལ་ལོ། །གཞན་ཡང་དོན་ལ་སེང་རྒྱའི་སྔོན་པོ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་སོགས་ཀྱང་སྦྱར་བར་བྱའོ། །རང་ལ་མི་མཚུངས་པའི་ཚུལ་ནི། སྤྱིར་ཆོས་གཅིག་ལ་ཚད་མ་ཡིན་ན་ཚད་མ་ཡིན་མི་དགོས་པ་དང་། བྱེ་བྲག་ཏུ་ཆོས་གཅིག་ལ་རང་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མ་ཡིན་ན་སྤྱིར་རང་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚན་མ་ཡིན་མི་དགོས་པ་སོགས་ལ་ཐུག་པ་ཡིན་ནོ། །གཉིས་པ་རང་གི་ལུགས་ནི། ཆོས་དེ་ལ་ཚད་མ་གང་ཞིག །ཆོས་དེ་ལ་ངེས་པ་རང་སྟོབས་ཀྱིས་འདྲེན་ནུས་པ་དེ། ཆོས་དེ་ལ་རང་ལས་ངེས་ཡིན་པའི་མཚན་ཉིད་དང་། ཆོས་དེ་ལ་ཚད་མ་ཡིན་པ་གང་ཞིག །ཆོས་དེ་ལ་ངེས་པ་རང་སྟོབས་ཀྱིས་འདྲེན་མི་ནུས་པ་དེ། ཆོས་དེ་ལ་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མ་ཡིན་པའི་མཚན་ཉིད་ 19-3-4b དོ། །ཆོས་དེ་ལ་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མ་ཡིན་ན། ཆོས་དེ་ལ་ངེས་པ་ཚད་མ་གཞན་སྟོབས་ཀྱིས་འདྲེན་ངེས་པའི་ཁྱབ་པ་ནི་ཡོད་པ་མིན་ཏེ། གྲངས་ཅན་གྱི་རྒྱུད་ཀྱི་སྒྲ་འཛིན་དབང་པོའི་མངོན་སུམ་དེ་སྒྲ་མི་རྟག་པ་ལ་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མ་ཡིན་ཀྱང་། དེ་ལ་ངེས་པ་འདྲེན་བྱེད་ཀྱི་ཚད་མ་བསྐལ་པ་འབུམ་ཕྲག་བརྒྱའི་བར་དུ་མི་འབྱུང་བ་སྲིད་པའི་ཕྱིར་རོ། །འདིར་ཤེས་པ་ཡིན་ན་རང་གི་ངོ་བོ་རིག་ཅིང་གསལ་ཙམ་གྱི་ཆ་ལ་རང་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མ་ཡིན་པས་ཁྱབ་སྟེ། དེ་ཡིན་ན་དེ་ལ་དེའི་མཚན་ཉིད་ཚང་བས་ཁྱབ་པའི་ཕྱིར། ཡང་ངེས་པ་རང་སྟོབས་ཀྱིས་འདྲེན་ནུས་ཡིན་པ་ཙམ་གྱི་ངེས་པ་འདྲེན་པས་མ་ཁྱབ་སྟེ། རྒྱུན་འགག་ཁ་མའི་རྟོག་པ་ཚད་མ་དང་། རྣམ་མཁྱེན་ལ་སོགས་པ་བཞིན་ནོ། །གསུམ་པ་རྩོད་པ་སྤང་བས་གྲུབ་པའི་དོན་ནི། འདི་ལ་ཁ་ཅིག་ན་རེ། སློབ་དཔོན་ཆོས་མཆོག་གིས་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མར་བཤད་པ་གསུམ་པོ་དེ་ཆོས་ཅན། དོན་བདེན་པའི་ཆ་དང་། ཤ་ཟ་ལ་སོགས་པའི་ཁྱད་པར་གྱི་ཆ་དང་། སྣང་བ་ཉིད་ལ་ཚད་མར་ཐལ། བདེན་པ་དང་། ཁྱད་པར་དང་། སྣང་བ་ཉིད་ལ་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། འདོད་ན་དེ་དང་དེ་དག་རྟོག་པར་ཐལ་ལོ། །དེ་ཡང་འདོད་ན། དེ་དག་སྒྲོ་འདོགས་ཆོད་པར་ཐལ་ལོ། །ཆོས་མཆོག་གི་གཞན་ངེས་སུ་བཤད་པའི་ཚད་མ་དེ་རྣམས་གང་ལ་གཞན་ངེས་སུ་སོང་སའི་དོན་དེ་དང་དེ་ལ་ཚད་མ་ཡིན་ཏེ། དེ་དང་དེ་ལ་མངོན་སུམ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཏེ། དེ་དང་དེ་ལ་རྟོག་པ་དང་བྲལ་ཞིང་མ་འཁྲུལ་བའི་རིག་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། དེའི་ཕྱིར་ཆོས་གཅིག་ལ་མངོན་སུམ་ཡིན་ན་ཆོས་གཅིག་ལ་ཚད་མ་ཡིན་པས་ཁྱབ་པ་དང་། སློབ་དཔོན་ཆོས་མཆོག་གི་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མ་གསུམ་གྱི་རྣམ་པར་བཞག་པ་འདི་ནི་ཆེས་ཤིན་ཏུ་འགྲིག་པ་ཡིན་ལ། དར་ཏྲིཀ་མཛད་པ་ར
【現代漢語翻譯】 如果一個事物具有現量（mngon sum，現量，pratyakṣa，direct perception）的習性，那麼這個事物就具有那個特徵，因為它本身就是必然的量（tshad ma，量，pramāṇa，valid cognition）。這個普遍性是被接受的，並且這個論證和量兩者都成立。如果接受這個觀點，那麼存在於事物之上的藍色本質必然是確定的。此外，還可以應用諸如『在意義上，它是森嘎（seng ga）的藍色』等例子。與自身不相似的情況是，一般來說，如果一個事物是量，那麼它不一定是量；具體來說，如果一個事物是自身必然的量，那麼它不一定是普遍的自身必然的量等等。 第二，關於自己的觀點：對於一個事物來說，什麼是量？對於一個事物來說，能夠通過自身的力量得出確定性，這就是該事物自身必然的特徵。對於一個事物來說，什麼是量？對於一個事物來說，不能通過自身的力量得出確定性，這就是該事物他者必然的量的特徵。 如果一個事物是他者必然的量，那麼該事物必然通過其他量的力量得出確定性，這種普遍性是不存在的。例如，數論派（grangs can，數論派，Sāṃkhya）的聽覺器官的現量，對於聲音的無常來說是他者必然的量，但可能在數百萬劫（bskal pa，劫，kalpa，aeon）中都不會出現得出該確定性的量。在這裡，如果存在知識，那麼它必然是自身本質的知覺和清晰的部分，因為如果是這樣，那麼它就必然具備那個特徵。此外，僅僅能夠通過自身的力量得出確定性，並不意味著必然得出確定性，例如，常斷邊際的分別念量（rtog pa tshad ma，分別念量，vikalpa pramāṇa，conceptual valid cognition）和一切智（rnam mkhyen，一切智，sarvajña，omniscience）等等。 第三，通過消除爭論而成立的觀點：有些人說，法稱論師（chos mchog，法稱，Dharmakīrti）所說的三種他者必然的量，就其真實性、食肉等差異性以及顯現本身而言，都是量，因為它們是真實、差異和顯現本身的他者必然的量。如果接受這個觀點，那麼它們必然是分別念。如果也接受這個觀點，那麼它們必然能夠斷除增益。法稱所說的他者必然的量，對於它成為他者必然的意義來說是量，因為它對於那個意義來說是現量，因為它對於那個意義來說是無分別且無錯亂的知識。因此，如果一個事物是現量，那麼它必然是量。法稱論師所說的三種他者必然的量的分類是非常恰當的，並且達迪卡（dar trika）的著作...
【English Translation】 If something has the habit of direct perception (mngon sum, pratyakṣa), then that thing has that characteristic because it is necessarily a valid cognition (tshad ma, pramāṇa) in itself. This generality is accepted, and both the argument and the valid cognition are established. If this view is accepted, then the blue essence existing on things is necessarily certain. Furthermore, examples such as 'in meaning, it is the blue of Sengga' can also be applied. The cases dissimilar to oneself are that, in general, if something is a valid cognition, it is not necessarily a valid cognition; specifically, if something is a self-necessarily valid cognition, it is not necessarily a universally self-necessarily valid cognition, and so on. Secondly, regarding one's own view: For a thing, what is a valid cognition? For a thing, being able to derive certainty through its own power, that is the characteristic of being self-necessarily certain for that thing. For a thing, what is a valid cognition? For a thing, not being able to derive certainty through its own power, that is the characteristic of being other-necessarily certain for that thing. If something is an other-necessarily valid cognition, then it is not the case that the thing necessarily derives certainty through the power of other valid cognitions. For example, the direct perception of the auditory organ of the Samkhya school (grangs can, Sāṃkhya) is an other-necessarily valid cognition for the impermanence of sound, but it is possible that a valid cognition that derives that certainty may not arise for hundreds of millions of kalpas (bskal pa, kalpa). Here, if there is knowledge, then it is necessarily the perception of its own essence and the clear part, because if it is so, then it necessarily possesses that characteristic. Furthermore, merely being able to derive certainty through one's own power does not necessarily mean deriving certainty, such as the conceptual valid cognition (rtog pa tshad ma, vikalpa pramāṇa) of constant cessation and omniscience (rnam mkhyen, sarvajña), and so on. Thirdly, the view established by eliminating disputes: Some say that the three other-necessarily valid cognitions taught by the master Dharmakirti (chos mchog, Dharmakīrti), in terms of their truthfulness, the difference of eating meat, and the appearance itself, are valid cognitions because they are other-necessarily valid cognitions of truth, difference, and appearance itself. If this view is accepted, then they are necessarily conceptualizations. If this view is also accepted, then they necessarily can cut off superimpositions. The valid cognitions that Dharmakirti spoke of as other-necessarily certain are valid cognitions for the meaning for which they have become other-necessarily certain, because they are direct perceptions for that meaning, because they are non-conceptual and non-erroneous knowledge for that meaning. Therefore, if something is a direct perception, then it is necessarily a valid cognition. The classification of the three other-necessarily valid cognitions by the master Dharmakirti is very appropriate, and the writings of Dartrika...
ྗེས་འབྲང་དང་བཅས་པའི་ཕྱོགས་ལ་ནི། སློབ་དཔོན་ཆོས་མཆོག་གི་བཞེད་པ་འདི་དག་སྒྲུབ་བྱེད་མ་ཡིན་པ་ཁོ་ནར་མ་ཟད་ཀྱི་གནོད་བྱེད་ཡང་དག་པ་ཁོ་ན་ཡིན་ནོ། །གསུམ་པ་མཚན་གཞིའི་དབྱེ་བ་ལ། ལོ་ཙ་(ཙྰ་)བ་ཆེན་པོ་རྗེས་འབྲང་དང་བཅས་པ་ནི་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མའི་མཚན་གཞི་ཇི་ལྟ་བ་བཞིན་དུ་བཤད་པ་མི་སྣང་ལ། ས་སྐྱ་པཎྜི་ཏ་ནི། 19-3-5a དོན་རིག་གཉིས་དང་རང་རིག་དང་། །རྗེས་སུ་དཔག་རྣམས་རང་ལས་ངེས། །དང་པོ་པ་དང་ཡིད་མ་གཏད། །འཁྲུལ་རྒྱུ་ཅན་རྣམས་གཞན་ལས་ངེས། །ཞེས་གསུངས་སོ། །དེ་དག་ལས་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མར་བཤད་པ་དེ་རྣམས་རང་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མར་སོང་བའི་ཆོས་ཅིག་མི་སྲིད་པ་ནི་མིན་ཏེ། རང་གི་ངོ་བོ་ལ་རང་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མ་ཁོ་ན་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །འདིར་ཁ་ཅིག་ན་རེ། དང་པོའི་མངོན་སུམ་དང་ཡིད་མ་གཏད་པའི་མངོན་སུམ་ནི་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མ་མིན་ཏེ། སྣང་ལ་མ་ངེས་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་དང་། ཁ་ཅིག་ན་རེ། ཡིད་གཟུགས་མཛེས་ལ་ལྷག་པར་ཆགས་བཞིན་པའི་སྒྲ་འཛིན་མངོན་སུམ་ཞེས་བྱ་བ་གཞན་ལས་ངེས་ཀྱི་ཚད་མའི་མཚན་གཞིར་མི་འཐད་དེ། དེ་འདྲ་མི་སྲིད་པའི་ཕྱིར་ཏེ། ཇི་སྐད་དུ། ལ་ལར་ཀུན་ཏུ་ཆགས་སེམས་ཅན། །དོན་ཉེ་བ་ལ་འཛིན་མེད་གང་། །ཆགས་པས་གཞན་སྐྱེད་ནུས་ཉམས་ཕྱིར། །ཞེས་བཤད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་ཟེར་རོ། །ཡིད་མ་གཏད་ཀྱི་མངོན་སུམ་མི་སྲིད་པར་འདོད་པ་འདི་ནི། གཞུང་གི་ཕྱོགས་སྔ་མ་ཁས་བླངས་པ་ཡིན་ཏེ། ཇི་སྐད་དུ། འདིར་དོན་ཀུན་དང་ཅིག་ཆར་དུ། །ཞེས་པ་ནས། དེ་ཕྱིར་བློ་ནི་ཅིག་ཆར་སྐྱེ། །ཞེས་པའི་བར་གྱི་ཡིད་གཟུགས་མཛེས་ལ་ལྷག་པར་ཆགས་བཞིན་པའི་ཚེ། སྒྲ་འཛིན་ཉན་ཤེས་སྐྱེ་བར་བསྟན་ནས། འོ་ན་སྒྲ་མ་ངེས་པའི་རྒྱུ་མཚན་ཅི་ཡིན་ཞེ་ན། སྒྲ་ལ་ངེས་པ་འདྲེན་པའི་རྐྱེན་མ་ཚང་བའི་ཕྱིར། ཞེས་སྟོན་པའི་དབང་དུ་བྱས་ནས། ལ་ལར་ཀུན་ཏུ་ཆགས་སེམས་ཅན། །ཞེས་གསུང་པས་སོ། །གཞན་ཡང་སྨིག་རྒྱུ་ལ་ཆུར་འཛིན་གྱི་སྒྲོ་འདོགས་འཐུག་པོ་རྒྱུད་ལ་ལྡན་བཞིན་པའི་གང་ཟག་གི་རྒྱུད་ཀྱི་སྨིག་རྒྱུའི་ཁ་དོག་འཛིན་པའི་མངོན་སུམ་ཚད་མ་མིན་པར་འདོད་པ་དང་། དོན་ལ་མེ་ཡིན་ཞིང་ཞེས་སོགས་ཀྱི་རྒྱང་རིང་པོའི་དམར་འབར་བ་འཛིན་པའི་དབང་པོའི་མངོན་སུམ་ཚད་མར་འདོད་པ་ཡང་ནང་འགལ་བ་ཁོ་ན་ཡིན་ནོ། །འདི་ན་སྡེ་བདུན་མཛད་པའི་གཞུང་། །རྣམ་དབྱེར་འདོད་པ་རབ་མང་ཡང་། །ཕལ་ཆེར་སྨིག་རྒྱུའི་ཆུ་གཏེར་བཞིན། །ཁྱད་པར་འཕགས་པ་ས་རྔོག་གི །ལེགས་བཤད་རྒྱ་མཚོར་གོམས་པ་དང་། །རང་གི་རྣམ་དཔྱོད་གོམ་སྟོབས་ཀྱིས། །ཤེས་བྱའི་ 19-4-1a ས་ཆེན་གསུམ་བརྒལ་ནས། །ལེགས་པར་བཤད་པ་འདི་ཡིན་ནོ། །ཚད་མས་ངེས་པ་འདྲེན་པའི་ཚུལ་ཉུང་ངུར་བསྡུས་པ་ཡིད་ཀྱི་མུན་སེལ་ཞེས་བྱ་བ། སྟན་གཅིག་པ་བློ་གྲོས་བརྟན་པའི་གས
【現代漢語翻譯】 對於追隨者一方來說，這些學者的觀點不僅不是論證，而且是真正的妨礙。第三，關於例子的區分：大譯師及其追隨者，沒有像解釋他者決定之量那樣解釋例子的說法。而薩迦班智達說： 『意義、自證和自識，以及隨後的推論都是自決的。最初的意識和不專注的意識，以及有錯覺的事物都是他決的。』 從這些他決之量來說，沒有一種情況是它們變成了自決之量。因為就其自身而言，它們僅僅是自決之量。有些人說：『最初的現量和不專注的現量不是他決之量，因為它們顯現但不確定。』還有些人說：『當意識特別執著於美麗的形象時，稱之為聲音感知的現量不適合作為他決之量的例子，因為這種情況不可能存在。』正如所說：『在某些情況下，對於有強烈執著心的人來說，對於接近的事物沒有執取。』因為執著會削弱產生其他事物的能力。』 認為不可能存在不專注的現量，這是承認了之前的論點。正如從『在這裡，所有事物同時』到『因此，意識同時產生』之間所說的那樣，當意識特別執著於美麗的形象時，聽覺會產生。如果問為什麼聲音不確定，那是因為引導聲音確定的條件不充分。因此，才會有『在某些情況下，對於有強烈執著心的人來說』的說法。 此外，對於那些心中充滿將海市蜃樓誤認為水的虛假觀念的人來說，認為他們心中感知海市蜃樓顏色的現量不是量，而認為感知遠處燃燒的火焰的根識現量是量，這本身就是矛盾的。這裡，雖然《量理七論》的解釋有很多種，但大多數都像海市蜃樓中的水一樣虛幻。薩迦和恩果的卓越之處在於，他們精通善說之海，並憑藉自己的智慧和力量，超越了知識的三個領域，從而做出瞭如此出色的解釋。』 《以量理引導確定之方式簡述——遣除意暗》，是單座者洛哲丹貝（藏文：བློ་གྲོས་བརྟན་པ，梵文天城體：sthira-mati，梵文羅馬擬音：sthira-mati，漢語字面意思：慧固）的著作。
【English Translation】 For the followers, these views of the scholars are not only not proofs, but are actually hindrances. Third, regarding the distinction of examples: The great translator and his followers do not seem to explain the example of the measure of ascertainment from others, just as it is. But Sakya Pandita said: 'Meaning, self-awareness, and self-cognition, and subsequent inferences are self-determined. The initial consciousness and the non-attentive consciousness, and things with illusions are determined by others.' From these measures of ascertainment from others, there is no case where they have become measures of self-determination. Because in itself, it is only a measure of self-determination. Some say: 'The initial perception and the non-attentive perception are not measures of ascertainment from others, because they appear but are not certain.' Others say: 'The sound-perceiving perception, which is called the consciousness particularly attached to a beautiful image, is not suitable as an example of the measure of ascertainment from others, because such a situation cannot exist.' As it is said: 'In some cases, for those with strong attachment, there is no grasping of things that are close.' Because attachment weakens the ability to produce other things.' To think that non-attentive perception is impossible is to acknowledge the previous argument. As it is said from 'Here, all things simultaneously' to 'Therefore, consciousness arises simultaneously,' when consciousness is particularly attached to a beautiful image, hearing arises. If you ask why the sound is uncertain, it is because the conditions for leading to the certainty of sound are not sufficient. Therefore, there is the saying 'In some cases, for those with strong attachment.' Furthermore, for those who are filled with the false notion of mistaking a mirage for water, to think that the perception of the color of the mirage in their mind is not a valid measure, while thinking that the sensory perception of a distant burning flame is a valid measure, is itself contradictory. Here, although there are many explanations of the Seven Treatises on Valid Cognition, most are as illusory as water in a mirage. The excellence of Sakya and Ngog lies in their mastery of the ocean of good explanations, and by their own wisdom and strength, they have surpassed the three realms of knowledge, thus making such an excellent explanation.' A Brief Summary of the Method of Leading to Certainty by Valid Cognition - Dispelling the Darkness of the Mind, is the work of Stan Gcig pa Lodro Tenpai (藏文：བློ་གྲོས་བརྟན་པ，梵文天城體：sthira-mati，梵文羅馬擬音：sthira-mati，漢語字面意思：慧固).
ུང་གིས་ཉེ་བར་བསྐུལ་བའི་དོན་དུ། ཡུལ་དབུས་ཀྱི་རྟོག་གེ་པ་དཔལ་ཤཱཀྱ་མཆོག་ལྡན་དྲི་མེད་ལེགས་པའི་བློ་གྲོས་ཀྱིས། གཙང་གཡས་རུའི་སའི་ཐིག་ལེར་སྦྱར་བ་ཡིན་ནོ།། །།
【現代漢語翻譯】 爲了響應敦促，由來自中央地區的理智者，吉祥釋迦勝賢（藏文：དཔལ་ཤཱཀྱ་མཆོག་ལྡན་，含義：吉祥釋迦勝賢），無垢賢善慧（藏文：དྲི་མེད་ལེགས་པའི་བློ་གྲོས་，含義：無垢賢善慧），在後藏江孜地區寫成。 （註：此段為跋文，說明了文字的作者和寫作地點。）
【English Translation】 In response to the urging, this was composed in the Tsang Gyarü region by the intellectual Pal Shakya Chokden (藏文：དཔལ་ཤཱཀྱ་མཆོག་ལྡན་，meaning: Glorious Shakya Supreme), Drime Lekpai Lodrö (藏文：དྲི་མེད་ལེགས་པའི་བློ་གྲོས་，meaning: Immaculate Excellent Wisdom), from the central region. (Note: This is a colophon, indicating the author and location of the text's composition.)