masters0203_薩班入行論筆記.g2.0f

古代薩迦學者教言集KH7ས་པཎ་གྱི་སྤྱོད་འཇུག་ཟིན་བྲིས། 2-275 ༄༅། །ས་པཎ་གྱི་སྤྱོད་འཇུག་ཟིན་བྲིས། ༄། །བྱང་ཆུབ་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་པའི་ལེའུ་སྟེ་དང་པོ། ༄༅། །བྱང་ཆུབ་སེམས་པའི་སྤྱོད་པ་ལ་འཇུག་པའི་ཟིན་བྲིས་འཇམ་དཔལ་ཞལ་ལུང་ཞེས་བྱ་བ་བཞུགས་སོ།། བྱང་ཆུབ་སེམས་པའི་སྤྱོད་པ་ལ་འཇུག་པའི་ཟིན་བྲིས་འཇམ་དཔལ་ཞལ་ལུང་ཞེས་བྱ་བ། དུས་ གསུམ་སངས་རྒྱས་ཐམས་ཅད་ཀྱི་མཁྱེན་བརྩེ་ནུས་པའི་བདག་ཉིད་བླ་མ་འཇམ་པའི་དབྱངས་ལ་གུས་པས་ཕྱག་འཚལ་ཞིང་སྐྱབས་སུ་མཆིའོ་བྱིན་གྱིས་བརླབ་ཏུ་གསོལ། པདྨོ་ལས་འོངས་འཁོར་ལོ་འཛིན་བརྩོན་མགྲིན་སྔོན་ མེ་དང་མིག་སྟོང་ལྷ་མིན་མི་དང་ལྟོ་འགྲོའི་དབང་། །རྒྱལ་བ་རྒྱལ་སྲས་རང་རྒྱལ་སློབ་མར་བཅས་པའི་གཙུག་གི་རྒྱན་གྱུར་བླ་མ་རིན་ཆེན་དང་། །སྲིད་པའི་མཚན་མོར་ཀུན་རྨོངས་མུན་པས་བློ་མིག་ ལྡོང་རྣམས་གང་གི་བཀའ་དྲིན་ཐོབ་པའི་སྐད་ཅིག་ལ། །པདྨོའི་དཔལ་བཞིན་བློ་རྣམས་འབྱེད་མཛད་བཅོམ་ལྡན་འཇམ་དབྱངས་ཡེ་ཤེས་ཉི་མ་དེ་ལ་ཕྱག་འཚལ་ལོ། །དཔག་ཡས་བློ་མངའ་སྤྲོས་པའི་རྡུལ་བྲལ་ཞི་ བའི་ལྷས། །འགྲོ་བའི་རྩ་ལག་ཀུན་མཁྱེན་གསུང་རབ་ཟབ་ཡངས་ལས། །རྒྱལ་སྲས་རྣམས་ཀྱི་འཇུག་ངོགས་ཕ་རོལ་ཕྱིན་པ་དྲུག །ལེགས་འོངས་དཔལ་ལྡན་ཡོན་ཏན་རྒྱ་མཚོའི་གསུང་བཞིན་བཤད། །རྒྱལ་སྲས་དམ་པ་བློ་ གྲོས་མི་ཟད་པ་ཞེས་གྲགས་པ་འདིས། རྒྱལ་སྲིད་ཀྱི་དཔལ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་རྩྭ་ལྟར་དོར་ཏེ། བརྟུལ་ཞུགས་དྲི་མ་མེད་པའི་ཁུར་བླངས་ནས། དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་གྱི་གདམས་པ་ལ་བརྩོན་པ་དམ་པས་བསྐྲུན་པ་ལས། 2-276 མགོན་པོ་འཇམ་པའི་དབྱངས་ཀྱི་ཡེ་ཤེས་གཟིགས་པ་ཞུགས་ཤིང་བརྙེས་པ་དང་། གཞན་ཡང་ངོ་མཚར་བའི་མཛད་པ་དུ་མས་ཀུན་ནས་མཛེས་པའི་བདག་ཉིད་ཆེན་པོ་དེས། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བསླབ་པ་ལ་ མདོ་སྡེ་དུ་མ་ཚད་མར་གྱུར་པས་འཇུག་པ། བསླབ་པ་ཀུན་ལས་བཏུས་པ་དང་། མདོ་ཀུན་ལས་བཏུས་པ་གཉིས་མཛད་ལ། སླར་ཡང་དེ་དག་གི་དོན་བསྡུས་ཏེ། སློབ་པ་པོ་རྟེན་གྱི་གང་ཟག བསླབ་བྱ་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དྲུག སྒྲུབ་བྱེད་བྱང་ཆུབ་མཆོག་གི་སེམས་གསལ་བར་སྟོན་པའི་གཞུང་འདི་མཛད་དོ། །དེ་གཏན་ལ་འབེབས་པར་འདོད་པས། པཎྜི་ཏ་ཆེན་པོ་བྷ་ཌནྟ་ཞེས་བྱ་བའི་རྗེས་ འབྲང་ཁ་ཅིག རྩོམ་པ་དང་འབྲེལ་བ་ཀླད་ཀྱི་དོན། གཞི་རྟེན་གྱི་གང་ཟག ཉེ་བར་ལེན་པའི་རྒྱུ་སེམས་བསྐྱེད་པ། ལྷན་ཅིག་བྱེད་པའི་རྐྱེན་བསླབ་པ་བསྒྲུབ་པ། བསྒྲུབས་པའི་འབྲས་བུ་མངོན་པར་གྲུབ་ པ་དང་ལྔའོ། །དང་པོ་ནི། གཞུང་ལ་དངོས་སུ་གནས་པ་མཆོད་པར་བརྗོད་ཅིང་བཤད་པར་དམ་བཅའ་བ་ཁེངས་བསྐྱུང་བ་དང་བཅས་པ་དང་། ཤུགས་ཀྱིས་བསྟན་པ་དགོས་འབྲེལ་གཉིས་ཀྱིས་བསྟན་ལ། དལ་འབྱོར་ གྱིས་གཞི་རྟེན་གྱི་གང་ཟག་བསྟན་ཅིང་། དེ་ནས་ལེའུ་གསུམ་གྱི

【現代漢語翻譯】薩迦班智達著作《入行論》筆記第一品發菩提心《入菩薩行論》筆記，名為《妙音尊顏》。《入菩薩行論》筆記，名為《妙音尊顏》。恭敬頂禮、皈依三世諸佛之智慧、慈悲、能力之本體——上師妙音，祈請加持！蓮中生，持輪精進，青頸，千眼火神，統領天人、非天、人與腹行之主。勝者、佛子、自生佛與弟子眾之頂嚴，珍貴上師！于有情之暗夜，無明黑暗障蔽心眼，蒙受您之恩德，剎那間，如蓮花般開啟智慧。頂禮薄伽梵妙音慧日！具無量智慧，遠離戲論之寂靜天尊，眾生之命脈，通曉一切之甚深廣博經典。如實宣說佛子們趨入六度波羅蜜多之途徑，功德圓滿之吉祥大海之教言。名為聖子無盡慧者，視王位之圓滿如草芥，肩負清凈之苦行，精勤于善知識之教誨。蒙受怙主妙音之智慧觀照與加持，以及其他諸多殊勝功德所莊嚴之大士，以眾多經典為衡量而趨入菩薩學處。著有《總集學處》與《總集經》，復又總攝其義，為清晰闡明學人所依之補特伽羅（人），所學之六度波羅蜜多，以及成就無上菩提心之根本，而造此論。欲確定其要義，故依隨班智達大智者之部分觀點，分為五點：一、造論之關聯，即文義之綱要；二、所依之基，即補特伽羅；三、近取因，即發菩提心；四、俱生緣，即修持學處；五、所成之果，即現證菩提。首先，論中真實存在者，即以謙遜的態度讚頌並承諾宣說，間接顯示者，則以必要與關聯二者來揭示。以閑暇圓滿之人身來揭示所依之補特伽羅，然後以三品來闡述。

【English Translation】 Ancient Sakya Scholars' Teachings KH7ས་པཎ་གྱི་སྤྱོད་འཇུག་ཟིན་བྲིས། 2-275 ༄༅། །ས་པཎ་གྱི་སྤྱོད་འཇུག་ཟིན་བྲིས། ༄། །Chapter One: Generating the Mind of Enlightenment ༄༅། །A Commentary on Entering the Bodhisattva's Path, Called 'The Smiling Face of Manjushri'. A Commentary on Entering the Bodhisattva's Path, Called 'The Smiling Face of Manjushri'. Humbly prostrating and taking refuge in the wisdom, compassion, and power of all Buddhas of the three times—the Lama Manjushri—I pray for your blessings! Born from the lotus, diligent in holding the wheel, blue-necked, with a thousand eyes and fire, the lord of gods, non-gods, humans, and those who move on their bellies. The crown ornament of the Victorious Ones, the Buddha-sons, the self-realized Buddhas, and the disciples, the precious Lama! In the dark night of existence, the mind's eye is blinded by the darkness of ignorance; in the moment of receiving your kindness, Like the glory of the lotus, you open the minds; to that Bhagavan Manjushri, the sun of wisdom, I prostrate! Possessing immeasurable wisdom, free from the dust of elaboration, a peaceful deity, the lifeblood of beings, omniscient, from the profound and vast scriptures, The path of entry for the Buddha-sons, the six perfections, as spoken by the glorious ocean of qualities that has come forth well. This noble Buddha-son, known as 'Inexhaustible Intellect,' abandoned the splendor of royal power like grass, Taking up the burden of stainless asceticism, diligently striving in the instructions of the virtuous spiritual friend. Having received and attained the wisdom vision of the Protector Manjushri, and adorned with various other wondrous deeds, that great being enters the Bodhisattva's training through numerous sutras as प्रमाण (pramāṇa, valid cognition). He composed both 'A Compendium of Trainings' and 'A Compendium of Sutras,' and then, summarizing their meanings, he created this text to clearly show the person who is the basis for learning, the six perfections to be learned, and the means to accomplish the supreme mind of enlightenment. Desiring to establish its definitive meaning, following some of the views of the great Pandit Bhadanta, it is divided into five points: First, the connection with the composition, which is the meaning of the outline; second, the basis of support, which is the person; third, the proximate cause, which is generating the mind of enlightenment; fourth, the cooperative condition, which is practicing the trainings; fifth, the result of accomplishment, which is manifest realization. First, what is actually present in the text is expressing praise and promising to explain with humility, and what is implicitly shown is revealed through the two necessities and connections. The leisure and endowments show the person who is the basis of support, and then it is explained in three chapters.

ས་བྱང་ཆུབ་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་པ་བཤད་ནས། ལྷན་ཅིག་བྱེད་པའི་རྐྱེན་བསླབ་པ་བསྒྲུབ་པ་ལ། ཐུན་མོང་གི་རང་བཞིན་དང་། སོ་སོའི་རང་བཞིན་ལས། 2-277 སྔ་མ་ལེའུ་བཞི་པ་དང་ལྔ་པས་བསྟན་ཅིང་། གཉིས་པ་ལ་གཉེན་པོ་འགྲུབ་པ་དང་གནས་པའི་གེགས་སྤང་བ་བཟོད་པ། རྗེས་སུ་མཐུན་པའི་སྦྱོར་བ་བསྟེན་པ་བརྩོན་འགྲུས། གཉེན་པོའི་རང་བཞིན་བསམ་ གཏན་དང་ཤེས་རབ་བོ། །དེ་ལ་ཤེས་རབ་གཙོ་བོ་ཉིད་དུ་བསྟན་པ། དེའི་རང་བཞིན་སྟོང་པ་ཉིད་ཤེས་པ་ཡིན་པ། སྟོང་པ་ཉིད་བསྒོམ་པ་ལ་འཇུག་ཚུལ། དངོས་པོར་འཛིན་པ་དགག་པ། སྟོང་ ཉིད་བསྒོམ་པའི་འབྲས་བུ་དང་ལྔ་ཞེས་འཆད་པ་ནི་རྩོམ་པ་པོའི་དགོངས་པ་མ་ཡིན་ཞེས་བདག་གི་བླ་མས་རྒྱུ་མཚན་དང་བཅས་ཏེ་གསུངས་མོད་ཤེས་རབ་ལེའུའི་སྐབས་སུ་བརྗོད་པར་བྱའོ། །ཡང་ཇོ་ བོ་པུཎྱ་ཤྲཱི་མི་ཏྲ་གཞུང་འདི་བསླབ་པ་གསུམ་གྱིས་བསྡུས་པར་བཞེད་དེ། དེའང་ཐོག་མའི་ལེའུ་དྲུག་ལྷག་པ་ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་བསླབ་པ། བསམ་གཏན་ཏིང་འཛིན། ཤེས་རབ་ཀྱིས་ཤེས་རབ་ཀྱི་བསླབ་པ། བརྩོན་ འགྲུས་གསུམ་ཀའི་གྲོགས་ཞེས་བཤད་དོ། །འདིར་བདག་གི་བླ་མའི་གསུང་གིས་བྲམ་ཟེ་ནག་པོ་ཞབས་ཀྱིས་བསྟན་བཅོས་འདི་ལ་ལུས་གསུམ་དུ་བཤད་དེ། བསྟན་བཅོས་འབྱུང་བའི་རྒྱུ་བསྟན་པ། གཞུང་ཕ་རོལ་ཏུ་ ཕྱིན་པ་དྲུག་གཏན་ལ་དབབ་པ། བརྩམས་པ་མཐར་ཕྱིན་པའི་བྱ་བ་ཞེས་བཞེད་ལ། དེ་ཉིད་སྔ་མ་དང་ཡང་དོན་མཐུན་ཏེ། བཅོམ་ལྡན་འདས་བྱམས་པས། བསླབ་གསུམ་དབང་དུ་མཛད་ནས་ནི། །རྒྱལ་བས་ཕ་རོལ་ཕྱིན་པ་དྲུག ། 2-278 ཡང་དག་བཤད་དེ་དང་པོས་གསུམ། །ཐ་མ་གཉིས་ཀྱིས་རྣམ་པ་གཉིས། །གཅིག་ནི་གསུམ་ཆར་ལ་ཡང་གཏོགས། །ཞེས་གསུངས་ལ། དེ་ཉིད་ཚོགས་གཉིས་སུ་འདུས་ཏེ། སྦྱིན་དང་ཚུལ་ཁྲིམས་བསོད་ནམས་ཀྱི། །ཚོགས་ཡིན་ ཤེས་རབ་ཡེ་ཤེས་ཀྱི། །གསུམ་པོ་གཞན་ནི་གཉིས་ཀ་སྟེ། །ལྔ་ཆར་ཡང་ནི་ཡེ་ཤེས་ཚོགས། །ཞེས་གསུངས་སོ། །རྩོམ་པ་པོས་ཀྱང་གཞུང་འདི་བསླབ་པ་གསུམ་མམ་ཚོགས་གཉིས་སུ་དོན་གྱིས་གནས་ཀྱང་། དངོས་ དོན་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དྲུག་ཏུ་དགོངས་ཏེ། དེ་ལ་ཉེ་བར་ལེན་པའི་རྒྱུ་བྱང་ཆུབ་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་པའི་ལེའུ་གསུམ་སྦྱིན་པའི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ། བག་ཡོད་པ་དང་དྲན་ཤེས་བཞིན་ཏེ། ལེའུ་གཉིས་ཚུལ་ཁྲིམས་ཏེ། བསླབ་བཏུས་ལས་འདིའི་ཐོག་མའི་ལེའུ་གསུམ་གྱི་བརྗོད་བྱ་ལ་སྦྱིན་པའི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པར་གསུངས། འདིའི་ལེའུ་བཞི་པ་དང་ལྔ་པའི་དོན་ལེའུ་བདུན་དུ་མཛད་དེ། ཚུལ་ཁྲིམས་ ཀྱི་ལེའུ་ཞེས་གསུངས་ཤིང་། བཟོད་པ་དང་བརྩོན་འགྲུས་རང་མིང་གིས། བསམ་གཏན་ལ་དབེན་པ་དང་། རྟེན་འབྲེལ་ཞེས་དང་། ཤེས་རབ་ལ་བདག་མེད་གཉིས་ཞེས་གསུངས་སོ། །དེ་ཡང་ཅིས་མངོན་ཞེ་ན། དེའི་ལེའུ་ དང་པོར་འཕགས་པ་སྡོང་པོ་བཀོད་པའི་མདོའི་བྲམ་ཟེ་རྒྱལ་བའི་ད

【現代漢語翻譯】在解釋了發起菩提心之後，接下來是關於成就共同助緣之學處。這包括共同的自性以及各自的自性。前者在第四品和第五品中已闡述。後者包括：克服障礙的對治法——安忍；依止順應的修行——精進；以及對治法的自性——禪定和智慧。其中，智慧被視為最主要的。其自性是了知空性。如何進入空性的修習？駁斥對實有的執著？修習空性的果實？——將這些闡述為五個方面並非作者的本意，我的上師以理證的方式如此宣說，這將在智慧品中進一步闡述。此外，喬沃·袞益西繞（Jo bo Puṇyaśrīmitra）認為此論著可歸納為三學：最初的六品為增上戒學；禪定為增上定學；智慧為增上慧學；精進是三者的助伴。在此，我的上師引用黑婆羅門足（brāhmaṇa nagpo zhabs）的教言，將此論著分為三身：闡述論著產生的因；確定六波羅蜜多的宗義；以及完成著作的最終事業。這與之前的觀點一致，即薄伽梵彌勒（Bhagavan Maitreya）曾說：『圓滿三學之後，勝者如實宣說六度，初三度為一組，后二度各為一組，精進一度遍攝三學。』同樣，這可以歸納為二資糧：『佈施和戒律是福德資糧，智慧是智慧資糧，其餘三者兼具二者，五者皆可歸於智慧資糧。』作者也認為，此論著實際上可歸納為三學或二資糧，但實際上意在闡述六波羅蜜多。為此，作為近取因的發起菩提心的三品是佈施波羅蜜多。不放逸和正念正知這兩品是戒律波羅蜜多。《學集論》中說，此論最初三品的主題是佈施波羅蜜多。此論的第四品和第五品的內容在第七品中闡述，稱為戒律品。安忍和精進以其各自的名稱命名，禪定稱為『寂靜』和『緣起』，智慧稱為『無我二品』。這是如何顯現的呢？因為在那一品的第一部分，引用了《聖寶鬘經》（Ārya-ratnamālā-sūtra）中婆羅門勝軍（brāhmaṇa rgyal ba'i d

【English Translation】 Having explained the generation of Bodhicitta, what follows is the accomplishment of learning the accompanying causes. This includes the common nature and the individual natures. The former is taught in chapters four and five. The latter includes: the antidote to overcome obstacles—patience; relying on conducive practice—diligence; and the nature of the antidote—meditation and wisdom. Among these, wisdom is shown to be the most important. Its nature is knowing emptiness. How to enter the practice of emptiness? Refuting the grasping of entities? The fruit of meditating on emptiness?—to explain these as five aspects is not the author's intention, as my guru has stated with reasons, which will be discussed in the chapter on wisdom. Furthermore, Jo bo Puṇyaśrīmitra considers this treatise to be summarized by the three trainings: the first six chapters are the training in higher morality; meditation is the training in higher concentration; wisdom is the training in higher wisdom; and diligence is a companion to all three. Here, my guru, quoting the words of the Black Brahmin Foot (brāhmaṇa nagpo zhabs), explains this treatise as the three bodies: explaining the cause of the treatise's arising; establishing the definitive meaning of the six pāramitās; and the final activity of completing the composition. This is consistent with the previous view, as the Bhagavan Maitreya said: 'Having mastered the three trainings, the Victorious Ones have truly explained the six perfections, the first three as one group, the latter two each as one group, and diligence belongs to all three.' Similarly, this can be summarized into the two accumulations: 'Generosity and discipline are the accumulation of merit, wisdom is the accumulation of wisdom, the other three possess both, and all five can be included in the accumulation of wisdom.' The author also believes that this treatise is actually contained within the three trainings or the two accumulations, but in reality, it intends to explain the six pāramitās. For this reason, the three chapters on generating Bodhicitta, which are the proximate cause, are the perfection of generosity. Mindfulness and awareness, these two chapters are the perfection of discipline. The Compendium of Trainings (Śikṣāsamuccaya) states that the subject matter of the first three chapters of this treatise is the perfection of generosity. The content of the fourth and fifth chapters of this treatise is explained in the seventh chapter, called the chapter on discipline. Patience and diligence are named by their respective names, meditation is called 'seclusion' and 'dependent origination,' and wisdom is called 'the two chapters on selflessness.' How does this manifest? Because in the first part of that chapter, it quotes the Brahmin Victorious Army (brāhmaṇa rgyal ba'i d

ྲོད་ཀྱི་སྐྱེ་མཆེད་ཀྱི་རྣམ་པར་ཐར་པ་ལས། མི་ཁོམས་པ་བརྒྱད་ལས་ལོག་པ་ཡང་རྙེད་པར་དཀའ། མིར་གྱུར་པ་ཡང་རྙེད་པར་དཀའ། 2-279 དལ་བ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་རྣམ་པར་དག་པའང་རྙེད་པར་དཀའ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་རྟེན་གྱི་གང་ཟག་བསྟན་ནས། དེ་དང་ལྡན་པས་རྩ་བ་དད་པ་བརྟན་པོ་ལ་བརྟེན་ནས་སེམས་བསྐྱེད་ པར་བྱའོ་ཞེས་སྟོན་པས། དད་པའི་རྩ་བ་བརྟན་བྱས་ཏེ། །བྱང་ཆུབ་ལ་ནི་བློ་བརྟན་བྱ། །ཞེས་པ་ལས། དེ་ཉིད་དཀོན་མཆོག་ཏ་ལ་ལའི་མདོ་ལས། རྒྱལ་དང་རྒྱལ་བའི་ཆོས་ལ་དད་གྱུར་ཅིང་། ། སངས་རྒྱས་སྲས་ཀྱི་སྤྱོད་ལ་དད་བྱེད་ལ། །བྱང་ཆུབ་བླ་ན་མེད་ལ་དད་གྱུར་ནས། །སྐྱེས་བུ་ཆེན་པོ་རྣམས་ཀྱིས་སེམས་སྐྱེ་འོ། །དད་པ་སྔོན་འགྲོ་མ་ལྟར་བསྐྱེད་པ་སྟེ། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་ སོགས་པ་དད་པའི་རྩ་བ་བརྟན་པར་བྱས་ནས། དེས་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་བསྐྱེད་པ་ལ་ཐོག་མར་ཕན་ཡོན་བསྟན་པ། མདོ་སྔ་མ་ལས། རིགས་ཀྱི་བུ་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ནི་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཆོས་ ཐམས་ཅད་ཀྱི་ས་བོན་ལྟ་བུའོ། ། འགྲོ་བ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་ཆོས་དཀར་པོ་རྣམ་པར་འཕེལ་བར་བྱེད་པས་ཞིང་ལྟ་བུའོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་སྤྲོ་བ་བསྐྱེད་དེ། དངོས་གཞི་བྱང་ཆུབ་ཏུ་སེམས་ བསྐྱེད་པའང་། སེམས་ཅན་ཆེན་པོ་དག་དེ་ལྟ་བུ་ཐོས་ནས། བྱང་ཆུབ་སེམས་པའི་སྤྱོད་པ་དཀའ་བ་ཡང་ཤེས་རབ་ཀྱིས་རྟོགས་པར་བྱས་ནས་སྐྱེ་བོ་མ་ལུས་པ་སྡུག་བསྔལ་ལས་བསྐྱབ་པའི་ཁུར་ཁྱེར་བར་སྤྲོ་བ་དེ། 2-280 ཕྱག་བྱ་བ་དང་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་སྦྱོར་དངོས་རྗེས་གསུམ་གྱིས་བྱང་ཆུབ་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་ནས། དེ་ལྟ་བུའི་སེམས་དང་ལྡན་པས། བདག་གི་ལུས་དང་ལོངས་སྤྱོད་དང་། །དགེ་བ་དུས་གསུམ་སྐྱེས་ པ་རྣམས། །སེམས་ཅན་ཀུན་ལ་གཏང་བ་དང་། །དེ་བསྲུང་དག་དང་སྤེལ་བའོ། །འདི་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པ་བསྡུས་པ་ཡིན་ཏེ། ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་མདོར་བསྟན་ཅིང་དེ་ཉིད་བྱང་ཆུབ་ སེམས་དཔའ་རྡོ་རྗེ་རྒྱལ་མཚན་གྱིས་མདོ་ལས། དེ་ལྟར་ཡང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་བདག་ཉིད་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ལ་གཏོང་བ་ན་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་གཏོང་བ་གསུམ་རྒྱས་པར་བཤད་ནས། སྦྱིན་པའི་ ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ཞེས་གསུངས་པའི་དོན་ལེའུ་དང་པོས་དད་པའི་རྩ་བ་བརྟན་པས་ཕན་ཡོན་དྲན་པ། གཉིས་པ་དང་གསུམ་པས་བྱང་ཆུབ་ལ་བློ་བརྟན་པ་སེམས་བསྐྱེད་བསྟན་ཏོ། །དེ་ནས་ལེའུ་ གཉིས་པར་དེ་ལྟར་ལུས་དང་ལོངས་སྤྱོད་ལ་སོགས་པ་གཏང་བ་འདི་དག་ཀྱང་བསྲུང་བར་བྱ་སྟེ། ཞེས་མཚམས་སྦྱར་ནས། སྡོང་པོ་བཀོད་པའི་མདོའི་དཔལ་འབྱུང་གི་རྣམ་པར་ཐར་པ་ལས་རིགས་ཀྱི་བུ་ དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་གྱིས་ཡང་དག་པར་ཟིན་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་ནི་ངན་འགྲོར་མི་ལྟུང་ངོ་། །དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་གྱིས་བསམ་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་

【現代漢語翻譯】在解脫生處之法中，從八無暇處解脫出來也難以獲得，轉生為人也難以獲得。獲得具足圓滿暇滿的人身也極其困難。通過以上說明了所依之補特伽羅，說明了依靠與此人身相合的穩固的信心，生起菩提心。因此，教導我們要穩固信心的根本，堅定對菩提的信念。如《寶積經·無量壽如來會》中說：『對佛及佛之法生起信心，對佛子之行生起信心，對無上菩提生起信心，大士夫們由此生起菩提心。信心如先導之母般生起。』通過以上經文，說明了要穩固信心的根本，並首先闡述了由此生起菩提心的利益。如前述經典中說：『善男子，菩提心猶如一切佛法的種子，能使一切眾生的善法增長，猶如田地。』通過這些來激發歡喜心，從而真正生起菩提心。如是，大心眾生聽聞之後，以智慧了知菩薩行之難行，爲了救護一切眾生脫離痛苦而勇於承擔重任。通過頂禮等行為，以加行、正行、後行三者生起菩提心。具有如此發心者，將自身的身體、受用以及三時所生的善根，佈施給一切眾生，守護、增長這些善根。這便是菩薩戒的簡要概括。以上是簡要的說明，在《聖妙吉祥真實名經》中，金剛幢菩薩說：『如是菩薩自性佈施於一切眾生。』通過以上經文，詳細闡述了三種佈施，並說明了『佈施波羅蜜多』的含義。第一品通過穩固信心的根本來憶念利益，第二品和第三品說明了堅定對菩提的信念，即生起菩提心。接著，在第二品中，通過『如此守護這些佈施自身的身體和受用等』來承接上文。在《華嚴經·賢首品》中說：『善男子，被善知識正確引導的菩薩不會墮入惡趣。被善知識攝受的菩薩，其菩提心…

【English Translation】 In the liberation from the forms of birth, it is difficult to be liberated from the eight unfavorable conditions, and it is also difficult to be born as a human. It is also extremely difficult to obtain a pure and complete leisure and endowment. By indicating the individual of the basis, it shows that one should generate the mind of enlightenment by relying on the firm root of faith combined with this basis. Therefore, it teaches us to stabilize the root of faith and to strengthen the mind towards enlightenment. As it is said in the Tathāgatāyuṣpramāṇaparivarta Sūtra: 'Having faith in the Buddha and the Dharma of the Buddha, having faith in the conduct of the Buddha's sons, having faith in the unsurpassed enlightenment, great beings generate the mind of enlightenment. Faith is generated like a guiding mother.' Through the above sutras, it is explained that one should stabilize the root of faith, and first, the benefits of generating the mind of enlightenment are explained. As it is said in the previous sutra: 'Son of good family, the mind of enlightenment is like the seed of all the Buddha's teachings, and it is like a field that causes all beings' white dharmas to increase.' Through these, joy is generated, and then the actual mind of enlightenment is generated. Thus, great-minded beings, having heard this, understand the difficulty of the Bodhisattva's conduct with wisdom, and are willing to take on the burden of saving all beings from suffering. Through prostrations and other actions, the mind of enlightenment is generated through the three aspects of preparation, main practice, and subsequent practice. Those who possess such a mind give their own body, possessions, and the merits accumulated in the three times to all beings, protecting and increasing these merits. This is a concise summary of the Bodhisattva's vows. The above is a brief explanation. In the Vajradhvaja Sutra, the Bodhisattva Vajradhvaja said: 'Thus, the Bodhisattva's nature is to give to all beings.' Through the above sutras, the three types of giving are explained in detail, and the meaning of 'giving pāramitā' is explained. The first chapter recalls the benefits by stabilizing the root of faith, and the second and third chapters explain strengthening the mind towards enlightenment, that is, generating the mind of enlightenment. Then, in the second chapter, the above is connected by 'Thus, these givings of one's own body and possessions should also be protected.' In the Gaṇḍavyūha Sūtra, it is said: 'Son of good family, Bodhisattvas who are properly guided by a virtuous friend will not fall into the lower realms. Bodhisattvas who are embraced by a virtuous friend, their mind of enlightenment...

དཔའི་བསླབ་པ་དང་འགལ་བར་མི་བྱེད་དོ་ཞེས་བྱ་བ་ནས། 2-281 རིགས་ཀྱི་བུ་དེ་ལྟ་བས་ན་དེ་ལྟར་ཡིད་ལ་བྱ་བ་རྒྱུན་མ་གཅད་པར་དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་རྣམས་ཀྱི་དྲུང་དུ་འགྲོ་བར་བྱའོ། །ཁུར་ཐམས་ཅད་བསྐུར་བས་ཡོངས་སུ་མི་སྐྱོ་བའི་ཕྱིར་ས་ ལྟ་བུའི་སེམས་དང་། མི་ཕྱེད་པའི་ཕྱིར་རྡོ་རྗེ་ལྟ་བུའི་སེམས་དང་། ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་བསྟེན་ཚུལ་བསྟན་ནས། ཡང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བསླབ་པའི་གཞི་རྣམས་ནི་ཕལ་ཆེར་ མདོ་སྡེ་དག་ལས་སྣང་སྟེ། མདོ་སྡེ་དེ་དང་དེ་དག་ལས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ཀུན་ཏུ་སྤྱད་པ་དང་། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བསླབ་པའི་གཞི་རྣམས་བཅས་སོ་ཞེས་གསུངས་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་བྱ་བ་ ལ་སོགས་པས་མདོ་བལྟ་བའི་འཐད་པ་བསྟན། ལེའུ་གསུམ་པ་ལས་དེ་ལ་ལུས་བསྲུང་གང་ཞེ་ན། གནོད་འགྱུར་སྤོང་བ་གང་ཡིན་པའོ། །དེ་ཡང་འཕགས་པ་ནམ་མཁའ་མཛོད་ཀྱི་མདོ་ལ་སོགས་པའི་རྗེས་ སུ་འབྲངས་ནས་གནོད་འགྱུར་གྱི་ཆོས་བཅུ་གསུམ་སྤང་བར་གསུངས་ཏེ། འདི་ལྟར་བདུད་ཀྱི་ལས་ཀྱི་གནོད་པ་སྤང་བ་དང་། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་བརྗེད་པའི་གནོད་པ་སྤང་བ་དང་། སྤྲོ་བ་མེད་པའི་གནོད་ པ་སྤང་བ་དང་། སེམས་ཅན་གྱི་དོན་ལ་འཁྲུལ་པའི་གནོད་པ་ལ་སོགས་པ་རྒྱ་ཆེར་བཤད་ནས། ཡུམ་ལས། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ཐེག་པ་ལ་ཡང་དག་པར་ཞུགས་ནས་རིང་པོར་མ་ལོན་པ་དེ་ལ་བདུད་སྡིག་ཅན་ཤིན་ཏུ་བརྩོན་པར་བྱེད་དེ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་བདུད་ཀྱི་ལས་དང་། 2-282 དེ་སྤང་བའི་ཐབས་དང་། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སོ་སོར་ཐར་པ་ལས། དེས་ཆོས་དང་མཐུན་པ་དང་། ཆོས་ཉན་པ་དང་། དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་ལ་མཆོད་པ་ལ་ཞལ་ཏ་བྱེད་པ་བསྟན་ཏོ་ཞེས་བྱ་ བ་ལ་སོགས་པས་ཆོས་སྨྲ་བ་ལ་གུས་པར་བྱ་བ་བསྟན། ལེའུ་བཞི་པར་གཞན་ཡང་མདོ་སྡེ་དག་ལས་གནོད་པ་ཆེན་པོ་དག་གསུངས་ཏེ། རེ་ཞིག་འཕགས་པ་ནམ་མཁའི་སྙིང་པའི་མདོ་ལས། རིགས་ ཀྱི་བུ་རྒྱལ་པོ་རྒྱལ་རིགས་སྤྱི་བོ་ནས་དབང་བསྐུར་བའི་རྩ་བའི་ལྟུང་བ་ལྔ་སྟེ། རྩ་བའི་ལྟུང་བ་དེ་དག་གིས་རྒྱལ་པོ་རྒྱལ་རིགས་སྤྱི་བོ་ནས་དབང་བསྐུར་བ་དགེ་བའི་རྩ་བ་སྔོན་ བསྐྱེད་པ་ཐམས་ཅད་ཐལ་བར་རློག་སྟེ། ཕམ་པར་འགྱུར་ཞིང་ལྷ་དང་མིའི་བདེ་བའི་གནས་ཐམས་ཅད་ལས་ལྟུང་ནས་ངན་སོང་དུ་འགྲོ་བར་འགྱུར་རོ། །ལྔ་གང་ཞེ་ན། ཞེས་པ་ལ་སོགས་པས་སྔ་ མ་རྣམས་ཀྱི་བསླབ་བྱ་རྒྱས་པར་བསྟན་ཏོ། །ལེའུ་ལྔ་པར་གཞན་གྱི་སྐྱོན་ལ་མི་བརྟག་པ་ལ་སོགས་པ་བསྟན་ཏེ། དེའང་ལྷག་པའི་བསམ་པ་ལ་བསྐུལ་པའི་མདོ་ལས་ཇི་སྐད་དུ། ལས་དང་པོ་ པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་དག གནོད་པ་འདི་ལྟ་བུ་དག་ཐོས་ནས་སྐྲག་སྟེ། ཡི་དམ་བླང་བར་གསུངས་པ་དེ་བཞིན་དུ་བྱའོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་བག་ཡོད་རྒྱས་པར་བསྟན། ལེའུ་དྲུག་པར་དེའང་རྟག་ཏུ་དྲན་པས་འགྲུབ

【現代漢語翻譯】從『不做違背誓言之事』開始。 2-281 『善男子，因此，要像這樣持續不斷地用心，並前往善知識處。』爲了不因承擔一切重擔而感到厭倦，要有如大地般的心；爲了不可動搖，要有如金剛般的心。』等等，以此展示了依止善知識的方式。此外，菩薩的學處大多在經藏中顯現，因為經中說：『從這些經藏中規定了菩薩的行持和菩薩的學處。』等等，以此展示了閱讀經藏的合理性。第三品中，什麼是守護身體呢？就是避免有害之事。』又說，依隨《聖虛空藏經》等，要避免十三種有害之法。例如，廣泛地闡述了避免魔業的危害，避免忘記菩提心的危害，避免沒有興趣的危害，以及在利益眾生方面產生錯誤的危害等等。在《般若經》中說：『對於那些剛剛進入菩薩乘的人，惡魔會非常努力地阻撓。』等等，以此說明了魔業， 2-282 以及避免魔業的方法。在菩薩的別解脫經中說：『他展示了與法相應，聽聞佛法，以及對如來作供養。』等等，以此說明了要恭敬說法者。第四品中，其他經藏中也說到了巨大的危害。例如，《聖虛空藏經》中說：『善男子，國王或王族接受灌頂後有五種根本墮落。這些根本墮落會使國王或王族接受灌頂后先前積累的所有善根化為灰燼，導致失敗，從天人和人間的安樂之處墮落，最終墮入惡道。』五種是什麼呢？等等，以此詳細地闡述了之前的教誨。第五品中，展示了不觀察他人的過失等等。正如在《策發殊勝意樂經》中所說：『最初發心的菩薩們，聽到這些危害後會感到恐懼，併發誓要守護誓言。』等等，以此廣泛地展示了謹慎。第六品中，通過持續的憶念可以成就。

【English Translation】 It starts from 'not doing things that go against the vows.' 2-281 'Son of good family, therefore, one should continuously keep this in mind and go to the virtuous spiritual friends.' In order not to be discouraged by bearing all the burdens, one should have a mind like the earth; in order to be unwavering, one should have a mind like a vajra. ' etc., thus showing how to rely on virtuous spiritual friends. Furthermore, the precepts of the Bodhisattva mostly appear in the Sutras, because it is said in the Sutras: 'From these Sutras are prescribed the practices of the Bodhisattva and the precepts of the Bodhisattva.' etc., thus showing the reasonableness of reading the Sutras. In the third chapter, what is guarding the body? It is avoiding harmful things.' It is also said that following the Noble Akasagarbha Sutra, one should avoid thirteen harmful dharmas. For example, it extensively explains avoiding the harm of demonic actions, avoiding the harm of forgetting the Bodhicitta, avoiding the harm of having no interest, and the harm of being confused in benefiting sentient beings, etc. In the Perfection of Wisdom Sutra, it says: 'For those who have just entered the Bodhisattva path, the evil demons will work very hard to hinder them.' etc., thus explaining the actions of demons, 2-282 and the methods of avoiding them. In the Pratimoksha Sutra of the Bodhisattva, it says: 'He shows that he is in accordance with the Dharma, listening to the Dharma, and making offerings to the Tathagata.' etc., thus showing that one should respect the speaker of the Dharma. In the fourth chapter, other Sutras also speak of great harms. For example, in the Noble Akasagarbha Sutra, it says: 'Son of good family, there are five root downfalls for a king or royal family after receiving the crown empowerment. These root downfalls will cause all the previously accumulated roots of virtue of the king or royal family after receiving the crown empowerment to be reduced to ashes, leading to failure, falling from all the places of happiness of gods and humans, and eventually falling into the lower realms.' What are the five? etc., thus elaborating on the previous teachings. In the fifth chapter, it shows not to examine the faults of others, etc. As it is said in the Encouragement of Supreme Intention Sutra: 'Bodhisattvas who have just begun to practice, after hearing these harms, will be afraid and vow to protect their vows.' etc., thus extensively showing mindfulness. In the sixth chapter, it can be achieved through constant remembrance.

་ཅེས་བྱའོ། ། 2-283 དྲན་པ་བཅུ་གཉིས་པོ་འདི་དག་ནི་འབྲས་བུ་མེད་པའི་སྤྱོད་པ་སྤང་བར་འགྱུར་བ་སྟེ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་དྲན་པ་དང་ཤེས་བཞིན་གྱིས་སྒོ་གསུམ་མི་དགེ་བ་ལས་བསྲུང་བ་བསྟན། ལེའུ་བདུན་པར། ལེགས་སྤྱད་དག་ལ་བརྩམ་པར་བྱ། །ཐམས་ཅད་ལ་ཡང་ཚོད་རིག་བྱ། །དེ་ལྟར་བསླབ་པའི་གཞི་འདི་ལས། །དེ་ཡི་ལོངས་སྤྱོད་བསྲུང་མི་དཀའ། །ཞེས་བྱ་བའི་དྲག་ཤུལ་ཅན་གྱིས་ཞུས་པའི་ མདོ་ལས། ཤིན་ཏུ་བརྟགས་ཏེ་ལས་བྱེད་པ་དང་། ལེགས་པར་བྱེད་པའི་ལས་བྱེད་པ་ཞེས་བསླབ་པའི་གཞི་གསུངས་པས། ལོངས་སྤྱོད་རྣམས་གཞག་ཉེས་པ་དང་། མ་བརྟགས་པ་དང་། གཡེལ་བ་བཀག་པར་གྲུབ་པ་ ཡིན་ནོ། །ཡང་མདོ་དེ་ཉིད་ལས། བུ་དང་། ཆུང་མ་དང་། བྲན་ཕོ་དང་། བྲན་མོ་དང་། ལས་བྱེད་པ་དང་། ཞོ་ཤས་འཚོ་བ་རྣམས་ཡང་དག་པར་ཡོངས་སུ་སྤྱད་པ་ཞེས་གསུངས་ཏེ། ཅི་ནས་ཀྱང་ བདག་དང་གཞན་གྱི་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་ཕྱོགས་དང་། ཐོས་པ་ལ་སོགས་པའི་བར་ཆད་དུ་འགྱུར་བའི་གཏོང་བའམ་མི་གཏོང་བ་གཉིས་ཀ་མི་བྱའོ། །ལོངས་སྤྱོད་དང་དགེ་བ་བསྲུང་བ་སྟེ། བསོད་ནམས་མི་ཉམས་ པར་བསྲུང་ཚུལ་བསྟན། འདིར་བག་ཡོད་ཀྱིས་བསྲུང་བ་མདོར་བསྟན། ཤེས་བཞིན་གྱིས་བསྲུང་བ་རྒྱས་པར་བཤད་ལ། དག་པ་གསུམ་ལས་ལུས་དག་པའི་ཕྱོགས་གཅིག་སྡིག་པ་དག་ལ། ལེའུ་བརྒྱད་པར། ལུས་དག་པ་ནི་སྡིག་པ་སྦྱང་བ་ལ་སོགས་པ་སྟེ། 2-284 འཕགས་པ་དེ་བཞིན་གཤེགས་པའི་གསང་བའི་མདོ་ལས་འདི་སྐད་དུ། གང་ཡང་གྲོང་ཁྱེར་ཆེན་པོ་དག་གི་དུར་ཁྲོད་ཆེན་པོའི་སྲོག་ཆགས་བརྒྱ་སྟོང་དུ་མས་གང་བར་གྱུར་པ་དེར་ཡང་བྱང་ཆུབ་སེམས་ དཔའ་སེམས་དཔའ་ཆེན་པོ་དེས་བདག་གི་ལུས་ཆེན་པོ་ཤི་ཞིང་དུས་ལས་འདས་པར་སྟོན་ཏོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་དང་། ཉེ་བར་འཁོར་གྱིས་ཞུས་པ་ལས་ཀྱང་། ཤཱ་རིའི་བུ་བྱང་ཆུབ་སེམས་ དཔའ་རྣམས་ཀྱི་ཁ་ན་མ་ཐོ་བ་ཆེན་པོས་བཅས་པའི་ལྟུང་བ་གཉིས་ཏེ། གཉིས་གང་ཞེ་ན་འདི་ལྟ་སྟེ། ཞེ་སྡང་དང་ལྡན་པ་དང་། གཏི་མུག་དང་ལྡན་པའོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་ ལྟུང་བ་འབྱུང་བའི་རྒྱུ་དང་བཤག་ཚུལ་བསྟན་ནས། དེ་ལས་གཞན་པའི་ལྟུང་བ་ལྕི་བ་རྣམས་ནི་སངས་རྒྱས་བཅོམ་ལྡན་འདས་སུམ་ཅུ་རྩ་ལྔ་ལ་གཅིག་པུས་ཉིན་མཚན་དུ་ལྟུང་བ་ལྕི་བ་རྣམས་ བཤག་པར་བྱའོ་ཞེས་ཕུང་པོ་གསུམ་པ་འདོན་པའི་ཐབས་དང་བཅས་པས་བསྲུང་བ་གསུམ་བསྟན་ནས། བདུན་པོ་དེ་ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ཞེས་གསུངས། ལེའུ་དགུ་པར་ཆོས་ཡང་དག་པར་སྡུད་ པའི་མདོ་ལས། སྡུག་བསྔལ་དང་དུ་ལེན་པའི་བཟོད་པ་དང་། ཆོས་ལ་ངེས་པར་སེམས་པའི་བཟོད་པ་དང་། གནོད་པ་བྱེད་པ་ལ་ཅི་མི་སྙམ་པའི་བཟོད་པ་སྟེ་རྣམ་པ་གསུམ་གསུངས་སོ་ཞེས་བྱ་བ་ལུས་དག་པའི་ཕྱོགས་གཅིག་ཉོན་མོངས་པ་དག་པས་བཟོད་པའི་ལེའུ་བསྟན། 2-285 ལེའུ་བཅུ་བར་སྲེད་མ

【現代漢語翻譯】被稱為「這樣」。 2-283 這十二種憶念是爲了捨棄無果之行，通過憶念和正知守護身語意三門，遠離不善。第七品中說：『應當致力於善行，對一切都要有節制。這樣從修習的基礎出發，守護受用並不困難。』在《強力者所問經》中，講述了『極其謹慎地做事』和『好好地做事』這兩種修習的基礎，從而阻止了對受用的錯誤放置、不謹慎和散亂。又在同一部經中說：『兒子、妻子、奴僕、婢女、傭人和靠工資生活的人都應如法使用。』無論如何，都不要做任何會成為自己和他人菩提道上的障礙，或成為聞思修障礙的給予或不給予的行為。守護受用和善法，即守護福德不衰減，展示了守護的方式。這裡簡要地展示了以正念守護，詳細地解釋了以正知守護。在三種清凈中，身體清凈的一方面是凈化罪業。第八品中說：身體清凈就是凈化罪業等等。 2-284 在《聖如來秘密經》中這樣說：『即使在充滿成百上千生物的大城市的大墓地中，菩薩摩訶薩也會示現自己的大身體死亡並已過世。』在《近圓所問經》中也說：『舍利子，菩薩們有兩種嚴重的違犯，哪兩種呢？即懷有嗔恨和懷有愚癡。』展示了產生違犯的原因和懺悔的方式。此外，對於其他較重的違犯，應當向三十五佛懺悔，日夜不斷地懺悔較重的違犯。』通過唸誦《三蘊經》的方法，展示了三種守護，並說這七者是持戒波羅蜜多。第九品中，在《正法攝受經》中說：『忍受痛苦的忍耐，對法確信的忍耐，以及對作害者毫不介意的忍耐，共有三種。』展示了身體清凈的一方面，即以忍耐凈化煩惱的品。 2-285 第十品，貪愛母

【English Translation】 It is called 'thus'. 2-283 These twelve kinds of mindfulness are to abandon fruitless conduct, and through mindfulness and awareness, to guard the three doors of body, speech, and mind from non-virtue. In the seventh chapter, it says: 'One should strive for good deeds, and have moderation in everything. Thus, starting from the basis of practice, it is not difficult to protect possessions.' In the Sutra Requested by the Powerful One, it teaches the basis of practice as 'doing things with great care' and 'doing things well,' thereby preventing the improper placement of possessions, carelessness, and distraction. Also, in the same sutra, it says: 'Sons, wives, servants, maids, employees, and those who live on wages should all be used properly.' In any case, one should not do either giving or not giving that would become an obstacle to one's own and others' path to enlightenment, or an obstacle to hearing, thinking, and meditating. Protecting possessions and virtue, that is, protecting merit from diminishing, shows the way of protecting. Here, it briefly shows protecting with mindfulness, and explains in detail protecting with awareness. Among the three purities, one aspect of bodily purity is purifying sins. In the eighth chapter, it says: Bodily purity is purifying sins, etc. 2-284 In the Secret Sutra of the Blessed One, it says: 'Even in a large cemetery of a great city filled with hundreds of thousands of creatures, the Bodhisattva Mahasattva shows his great body dying and passing away.' Also, in the Sutra Requested by Near Round, it says: 'Shariputra, Bodhisattvas have two major transgressions, what are the two? They are having hatred and having ignorance.' It shows the cause of arising transgressions and the way of confession. Furthermore, for other heavier transgressions, one should confess to the thirty-five Buddhas, confessing the heavier transgressions day and night.' Through the method of reciting the Sutra of the Three Heaps, it shows the three protections, and says that these seven are the perfection of discipline. In the ninth chapter, in the Sutra of the Collection of the True Dharma, it says: 'Patience in enduring suffering, patience in being certain about the Dharma, and patience in not caring about those who harm, there are three kinds.' It shows one aspect of bodily purity, that is, the chapter on patience purifying afflictions. 2-285 Tenth chapter, craving mother

ེད་ཀྱི་བུས་ཞུས་པའི་མདོ་ལས་འདི་ལྟར། རིགས་ཀྱི་བུ་ཐོས་པ་ལྡན་ན་ཤེས་རབ་འབྱུང་བར་འགྱུར་རོ། །ཤེས་རབ་དང་ལྡན་ན་ཉོན་མོངས་པ་རབ་ཏུ་ཞི་བར་འགྱུར་རོ། ། ཉོན་མོངས་པ་མེད་པ་ལ་བདུད་ཀྱིས་གླགས་མི་རྙེད་དོ་ཞེས་པ་དང་། འཕགས་པ་བློ་གྲོས་མི་ཟད་པས་ཞུས་པའི་མདོ་ལས། ཐོས་པའི་རྣམ་པ་ནི་བརྒྱད་ཅུ་སྟེ། འདི་ལྟ་སྟེ། འདུན་པའི་རྣམ་ པ་དང་། བསམ་པའི་རྣམ་པ་དང་། ལྷག་པའི་བསམ་པའི་རྣམ་པ་དང་། སྦྱོར་བའི་རྣམ་པ་ལ་སོགས་པ་དང་། ཡང་དེ་ཉིད་ལས། ཡང་དང་ཡང་ཚོལ་བ་དང་། སེམས་ལ་རྙོག་པ་མེད་པར་བྱེད་པ་ དང་། སྒྲིབ་པ་རྣམས་གནོན་པ་དང་། ལྟུང་བ་རྣམས་ལས་བྱུང་བར་ཤེས་ཤིང་། འགྱོད་པ་མེད་པ་དང་། ཀུན་ནས་ལྡང་བ་མེད་པ་དང་། ནན་ཏན་སྙིང་པོར་བྱེད་པ་དང་། ཆོས་ལ་གཞོལ་བ་དང་། ཆོས་ ལ་འབབ་པ་དང་། ཆོས་ལ་བབ་པ་ལ་སོགས་པ་ཐོས་པ་བཙལ་བའི་སྒོ་ནས་བརྩོན་འགྲུས་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་བསྟན། ལེའུ་བཅུ་གཅིག་པར་དེ་ལྟར་དྲག་ཤུལ་ཅན་གྱིས་ཞུས་པའི་ཚུལ་གྱིས་ ཁྱིམ་གྱི་སྐྱོན་རྣམས་བསྒོམས་ཏེ་དགོན་པ་ལ་གནས་པར་བྱ་བར་ངེས་སོ་ཞེས་ཏེ། ཇི་སྐད་དུ། ཟླ་བ་སྒྲོན་མའི་མདོ་ལས། འདོད་པ་དག་ནི་རབ་ཏུ་སྟེན་བྱེད་ཅིང་། །བུ་དང་ཆུང་མ་དག་ལ་སྲེད་བྱས་ནས། ། 2-286 སྨད་པར་བྱ་བའི་ཁྱིམ་ལ་བརྟེན་པ་དེ། །ནམ་ཡང་བླ་མེད་བྱང་ཆུབ་མཆོག་མི་འཐོབ། །གང་དག་འདོད་པ་ལྕི་སྐམས་མེ་བཞིན་སྤོང་། །བུ་དང་ཆུང་མ་དག་ལ་སྲེད་སྤངས་ནས། །ཁྱིམ་གྱིས་སྐྲག་སྟེ་ ཁྱིམ་ནས་མངོན་འབྱུང་བ། །དེ་དག་བྱང་ཆུབ་མཆོག་འདི་རྙེད་མི་དཀའ། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་དང་། དབེན་པར་གནས་པའི་ཕན་ཡོན་ཡང་མདོ་དེ་ཉིད་ལས། གང་དག་དགའ་དང་མི་དགའ་ཅུང་ཟད་ མེད། །གང་དག་ནགས་དང་རི་སུལ་ལ་དགའ་བ། །དེ་དག་མི་ཡི་འཇིག་རྟེན་རྟག་རབ་བདེ། །དགེ་སྦྱོང་ཉིད་ཀྱིས་རབ་བདེ་མྱོང་བར་འགྱུར། །བདག་དང་བདག་གིར་བྱེད་པ་ཅི་ཡང་མེད། །ཡང་དག་ཡོངས་ འཛིན་རྣམ་པ་ཀུན་ཏུ་མེད། །བསེ་རུ་ལྟ་བུར་འཇིག་རྟེན་འདིར་གནས་པ། །དེ་དག་ནམ་མཁའ་ལ་ནི་རླུང་ལྟར་འགྲོ །ཞེས་དང་། ཡང་། དེ་ནི་ཐར་པའི་རྗེས་སུ་མཐུན་པ་ཡིན། །དེ་ནི་རྣམ་གྲོལ་ ཞི་བ་མྱུར་རྟོགས་བྱེད། །ནགས་ལ་གནས་ཤིང་རྣམ་གྲོལ་སྟེན་བྱེད་ན། །དགོན་གནས་དེ་ལ་ཡོན་ཏན་འདི་ཀུན་འབྱུང་། །ཞེས་དང་། དྲག་ཤུལ་ཅན་གྱིས་ཞུས་པ་ལས། བདག་ནི་སེམས་ཅན་དང་འདྲེ་བར་མི་ བྱའོ། །བདག་གིས་སེམས་ཅན་གཅིག་གི་དགེ་བའི་རྩ་བ་བསྐྱེད་པར་མི་བྱའོ་ཞེས་བྱ་བས་དབེན་པར་གནས་པའི་ཚུལ་བསྟན་ནས། ལེའུ་བཅུ་གཉིས་པར་དེ་ལྟར་དགོན་པ་ལ་གནས་ནས་མཉམ་པར་གཞག་པ་ལ་བརྩོན་པར་བྱ་སྟེ། 2-287 བཅོམ་ལྡན་འདས་མ་ལས། དེས་སེམས་ཅན་དེ་དག་གི་དོན་དུ་བསམ་གཏན་གྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ལ་སྤྱོད་པས་སེམས་གཡེང་བར་མི་འགྱུར་རོ

【現代漢語翻譯】正如《童子所問經》所說：『善男子，若具足多聞，則生智慧；若具足智慧，則煩惱得以止息；無有煩惱，魔即無隙可乘。』《聖無盡意所問經》中說，多聞有八十種相，即：欲相、思相、勝思相、作相等等。又于彼經中說：『再三尋覓，令心無濁，壓伏諸障，知諸墮落之所起，無有後悔，不起諸惡，精進為要，傾心於法，趨向於法，安住於法』等等，通過尋求多聞之門，宣說了精進波羅蜜多。第十一章中，以勇猛者請問的方式，思惟居家之過患，從而決定安住于寂靜處。如《月燈經》所說：『貪著諸欲，耽戀妻兒，依止可鄙之家，終不能得無上菩提。若能如火焚薪般捨棄諸欲，斷除對妻兒的貪戀，因畏懼居家而毅然出離，則證得無上菩提並非難事。』此外，該經中也闡述了安住寂靜處的功德：『于喜與不喜皆無所著，樂於林間山洞者，於人世間恒常安樂，唯有苦行者能體驗此樂。』『無有我及我所，亦無真實之依怙，如犀牛般獨行於世間，如風行於虛空。』又說：『此乃隨順解脫之道，能速證寂靜涅槃。若安住于林間，修習解脫，則能生起一切寂靜處的功德。』《勇猛者所問經》中說：『我不應與眾生混雜，我不應為任何眾生培植善根。』以此宣說了安住寂靜處之方式。第十二章中，如是安住于寂靜處，應精勤修習等持。《薄伽梵母經》中說：『彼為利樂有情，行於禪定波羅蜜多，心不散亂。』

【English Translation】 As stated in the Sutra Requested by the Boy: 'O son of noble family, if one possesses learning, wisdom will arise. If one possesses wisdom, afflictions will be thoroughly pacified. If there are no afflictions, the Mara (demon) will find no opportunity.' In the Sutra Requested by the Noble Inexhaustible Intellect, it says that there are eighty aspects of learning, such as: 'Aspects of desire, aspects of thought, aspects of superior thought, aspects of application,' and so forth. Furthermore, in the same text, it states: 'Seeking again and again, making the mind free from turbidity, suppressing obscurations, knowing the arising of downfalls, being without regret, not arising with all (defilements), making diligence the essence, being devoted to the Dharma, inclining towards the Dharma, abiding in the Dharma,' and so forth. Through the gateway of seeking learning, the perfection of diligence is taught. In the eleventh chapter, through the manner of questioning by the vehement one, contemplating the faults of household life, one should resolve to dwell in solitude. As stated in the Sutra of Moon Lamp: 'Desires are what one relies on greatly, craving for children and spouses. Relying on a blameworthy household, one will never attain the supreme, unsurpassed Bodhi. Those who abandon desires like a fire consuming fuel, having abandoned craving for children and spouses, fearing household life and emerging from it, for them, attaining this supreme Bodhi is not difficult.' Furthermore, the benefits of dwelling in solitude are also mentioned in the same sutra: 'Those who have no attachment to joy or displeasure, those who delight in forests and mountain caves, they are always truly happy in the human world. Only ascetics will experience true happiness. They have nothing that is 'mine' or 'belongs to me,' and there is no true refuge in any way. Living in this world like a rhinoceros, they go like the wind in the sky.' And again: 'This is in accordance with the path to liberation. It quickly realizes liberation and peace. If one dwells in the forest and cultivates liberation, all these qualities will arise in that solitary place.' In the Sutra Requested by the Vehement One, it says: 'I should not mingle with sentient beings. I should not cultivate the root of virtue for any sentient being.' Thus, the manner of dwelling in solitude is taught. In the twelfth chapter, having thus dwelt in solitude, one should diligently practice meditative equipoise. In the Bhagavati Mother Sutra, it says: 'For the sake of those sentient beings, by engaging in the perfection of meditation, the mind will not be distracted.'

། །དེ་ཅིའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། འདི་ལྟར་དེ་འདི་སྙམ་ དུ་སེམས་གཡེང་བ་ལ་ནི་འཇིག་རྟེན་པའི་བསམ་གཏན་སྐྱེ་བ་ཡང་དཀོན་ན། བླ་ན་མེད་པ་ཡང་དག་པར་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་ལྟ་ཅི་སྨོས། དེ་བས་ན་བདག་བླ་ན་མེད་པ་ཡང་དག་ པར་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་ཏུ་མངོན་པར་རྫོགས་པར་སངས་མ་རྒྱས་ཀྱི་བར་དུ་སེམས་མི་གཡེང་བར་བྱའོ་ཞེས་དང་། ཡང་དེ་ཉིད་ལས། རབ་འབྱོར་གཞན་ཡང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སེམས་དཔའ་ཆེན་པོ་སེམས་ དང་པོ་བསྐྱེད་པ་ནས་ཉེ་བར་བཟུང་སྟེ། བསམ་གཏན་གྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ལ་སྤྱོད་ཅིང་རྣམ་པ་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་ཉིད་དང་ལྡན་པའི་ཡིད་ལ་བྱེད་པས་བསམ་གཏན་ལ་སྙོམས་པར་འཇུག་ སྟེ། དེ་མིག་གིས་གཟུགས་རྣམས་མཐོང་ཡང་མཚན་མར་མི་འཛིན་ཅིང་མངོན་རྟགས་སུ་མི་འཛིན་པ་ཡིན་ནོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་རྒྱ་ཆེར་བསྟན་ནས། ཡང་གཏི་མུག་གི་ཕྲ་རྒྱས་ཀྱི་གཉེན་པོར་ རྟེན་ཅིང་འབྲེལ་བར་འབྱུང་བ་ལ་བལྟ་བའོ། །དེ་ལ་རྟེན་ཅིང་འབྲེལ་བར་འབྱུང་བ་ནི་སཱ་ལུ་ལྗང་བའི་མདོ་ལས་བསྟན་པ་སྟེ། དེ་ལ་ནང་གི་རྟེན་ཅིང་འབྲེལ་བར་འབྱུང་བ་རྒྱུ་དང་འབྲེལ་པ་གང་ཞེ་ན། 2-288 གང་འདི་མ་རིག་པའི་རྐྱེན་གྱིས་འདུ་བྱེད་རྣམས་ཞེས་བྱ་བ་ནས། སྐྱེ་བའི་རྐྱེན་གྱིས་རྒ་ཤི་ཞེས་པའི་བར་དུའོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་རྟེན་འབྲེལ་རྒྱས་པར་བཤད་ནས་འདི་ནི་གཏི་མུག་ སྦྱང་བ་མདོར་བསྡུས་པའོ་ཞེས་དང་། ཡང་ནང་གི་རྟེན་ཅིང་འབྲེལ་བར་འབྱུང་བ་རྐྱེན་དང་འབྲེལ་བར་ཇི་ལྟར་བལྟ་ཞེ་ན། ཁམས་དྲུག་འདུས་པའི་ཕྱིར་ཏེ་ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་དང་། ཡང་མུན་པ་ ཆེན་པོའི་ཕྱིར་མ་རིག་པའོ། །མངོན་པར་འདུ་བྱེད་པའི་ཕྱིར་འདུ་བྱེད་རྣམས་སོ་ཞེས་བྱ་བ་སོགས་པས་རྟེན་འབྲེལ་སོ་སོའི་ངོ་བོ་དང་སྒོམ་ཚུལ་བསྟན་ཏེ། དེ་གཉིས་ཀྱིས་བསམ་གཏན་བསྟན་ནས། སེམས་ ཡོངས་སུ་སྦྱང་པའི་ལེའུ་ཞེས་གསུངས་སོ། །ལེའུ་བཅུ་གསུམ་པར་དེ་ལྟར་སེམས་ལས་སུ་རུང་བས་དྲན་པ་ཉེ་བར་གཞག་པ་ལ་འཇུག་སྟེ་ཞེས་བྱ་བ་ནས་རྒྱས་པར་གསུངས་ཏེ། མཐར། ཕུང་པོ་དག་ དང་སྐྱེ་མཆེད་ཁམས་རྣམས་ཀྱི། །རྐྱེན་ནི་མ་རིག་པ་དང་སྲེད་པ་ལས། །དེ་དག་ཚོགས་པ་སེམས་ཅན་ཞེས་བརྗོད་ཀྱང་། །དེ་ནི་དམ་པའི་དོན་དུ་དམིགས་སུ་མེད། །ཅེས་གང་ཟག་གི་བདག་མེད་བསྟན་ ནས། ལེའུ་བཅུ་བཞི་པར་དྲན་པ་ཉེ་བར་གཞག་པ་བསྟན་ཟིན་ཏོ། །དེ་ལྟར་སེམས་འོས་སུ་གྱུར་ནས། ཡང་སྟོང་པ་ཉིད་དུ་འཇུག་པར་བྱ་སྟེ། གང་ཟག་སྟོང་པ་ཉིད་ནི་དེ་ལྟར་ཤིན་ཏུ་གྲུབ་པ་ཡིན་ནོ། ། 2-289 དེའི་ཕྱིར་རྩ་བ་ཆད་པས་ཉོན་མོངས་པ་ཐམས་ཅད་ཀུན་ཏུ་མི་འབྱུང་ངོ་། །འཕགས་པ་དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་གསང་བའི་མདོ་ལས། ཞི་བའི་བློ་གྲོས་འདི་ལྟ་སྟེ། དཔེར་ན་ཤིང་རྩ་བ་ནས་བཅད་ ན་ཡལ་ག་དང་། ལོ་མ་དང་། ཡལ་ག་ཕྲ་མོ་ཐམས་ཅད་བསྐམ་པར་འགྱུར་རོ། །ཞི

【現代漢語翻譯】那麼，這是為什麼呢？因為，像這樣，如果心散亂，那麼產生世間禪定也很稀少，更不用說無上正等覺了。因此，我應當在沒有證得無上正等覺之前，不讓心散亂。』又在同一部經中說：『善現，此外，菩薩摩訶薩從發起菩提心開始，就應以般若波羅蜜多行事，以具足一切相智的作意來入定。當他用眼睛看到各種色相時，不執取相，也不執取隨好。』等等，廣為闡述。此外，爲了對治愚癡的細微煩惱，應當觀察緣起。關於緣起，在《稻稈經》中有所闡述。那麼，什麼是內在的緣起，即因果關係呢？就是從『以無明為緣而有行』，直到『以生為緣而有老死』。』等等，詳細地闡述了緣起，並說『這是簡略地調伏愚癡』。此外，如何觀察內在的緣起，即因果關係呢？就是『因為六界聚合』等等。此外，『因為大黑暗，所以是無明。』『因為顯現造作，所以是行。』等等，闡述了各個緣起的體性和修習方法。通過這二者闡述了禪定，並說『調伏心的章節』。在第十三章中，從『像這樣，因為心變得堪能，所以進入正念』開始，廣為闡述，最後說：『蘊、界、處等，其因是無明和貪愛。雖然稱這些聚合為眾生，但在勝義諦中，並沒有可執著的。』闡述了人無我。在第十四章中，正念的修習已經闡述完畢。像這樣，心變得調順之後，還應當進入空性。人我空性是如此真實地成立。因此，由於斷除了根本，所有的煩惱都不會產生。在《聖如來秘密經》中說：『寂靜慧，例如，如果樹木從根部被砍斷，那麼所有的枝條、葉子和小枝都會枯萎。』寂靜慧啊！

【English Translation】 Why is that? Because, like this, if the mind is distracted, then even the arising of worldly meditative stabilization is rare, let alone unsurpassed perfect enlightenment. Therefore, I should not let my mind be distracted until I have manifestly attained unsurpassed perfect enlightenment.' Also, in the same sutra, it says: 'Subhuti, furthermore, Bodhisattva Mahasattvas, from the moment they generate the mind of enlightenment, should engage in the perfection of meditative stabilization, and enter into meditative absorption with a mind endowed with all-knowingness. When they see forms with their eyes, they do not grasp at the characteristics, nor do they grasp at the marks.' And so on, extensively explained. Furthermore, to counteract the subtle afflictions of ignorance, one should contemplate dependent origination. Regarding dependent origination, it is explained in the Rice Seedling Sutra. So, what is the internal dependent origination, that is, the relationship of cause and effect? It is from 'with ignorance as a condition, actions arise' up to 'with birth as a condition, aging and death arise.' And so on, elaborately explaining dependent origination, and saying, 'This is a concise taming of ignorance.' Furthermore, how should one contemplate the internal dependent origination, that is, the relationship of cause and effect? It is 'because the six elements are assembled,' and so on. Furthermore, 'because of the great darkness, it is ignorance.' 'Because of manifest action, it is actions.' And so on, explaining the nature and method of meditation on each dependent origination. Through these two, meditative stabilization is explained, and it is said, 'The chapter on taming the mind.' In the thirteenth chapter, from 'like this, because the mind becomes workable, one enters into mindfulness' it is extensively explained, and finally it says: 'The aggregates, elements, and sources, their cause is ignorance and craving. Although these aggregates are called sentient beings, in the ultimate sense, there is nothing to be fixated upon.' It explains the selflessness of the person. In the fourteenth chapter, the practice of mindfulness has been explained. Like this, after the mind has become tamed, one should also enter into emptiness. The emptiness of the person is so truly established. Therefore, because the root is cut off, all afflictions will not arise. In the Secret Sutra of the Blessed One, it says: 'Peaceful Intelligence, for example, if a tree is cut from its roots, then all the branches, leaves, and twigs will wither.' Peaceful Intelligence!

་བའི་བློ་གྲོས་དེ་བཞིན་དུ་འཇིག་ཚོགས་ལ་ལྟ་བ་ཉེ་བར་ཞི་ན། ཉོན་མོངས་པ་དང་ཉེ་བའི་ཉོན་ མོངས་པ་ཐམས་ཅད་ཞི་བར་འགྱུར་རོ་ཞེས་དང་། ཡུམ་ལས། ཤཱ་རིའི་བུ་གཞན་ཡང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སེམས་དཔའ་ཆེན་པོ་སངས་རྒྱས་ཀྱི་སྐུ་ཡོངས་སུ་བསྒྲུབ་པར་འདོད་པ་དང་། སྐྱེས་བུ་ཆེན་པོའི་ མཚན་སུམ་ཅུ་རྩ་གཉིས་དང་། དཔེ་བྱད་བཟང་པོ་བརྒྱད་ཅུ་ཐོབ་པར་འདོད་པ་དང་། སྐྱེ་བ་ཐམས་ཅད་དུ་སྐྱེ་བ་དྲན་པ་དང་། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ཆུད་མི་ཟ་བ་དང་། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ སྤྱོད་པ་མི་བརྗེད་པ་ཐོབ་པར་འདོད་པ་དང་། སྡིག་པའི་བཤེས་གཉེན་དང་སྡིག་པའི་གྲོགས་པོ་ཐམས་ཅད་ཡོངས་སུ་སྤང་བར་འདོད་པ་དང་། སངས་རྒྱས་དང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་དང་དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་ ཐམས་ཅད་མཉེས་པར་བྱ་བ་འདོད་པ་དང་། བདུད་ཀྱི་རིས་ཀྱི་ལྷ་ཐམས་ཅད་གདུལ་བར་འདོད་པ་དང་། སྒྲིབ་པ་ཐམས་ཅད་རྣམ་པར་སྦྱང་བར་འདོད་པ་དང་། ཆོས་ཐམས་ཅད་སྒྲིབ་པ་མེད་པར་འདོད་པས་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ལ་བསླབ་པར་བྱའོ། ། 2-290 ཤཱ་རིའི་བུ་གཞན་ཡང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སེམས་དཔའ་ཆེན་པོ་གང་དག་བཞུགས་པ་དེ་དག་བདག་གི་བསྔགས་པ་བརྗོད་དོ་སྙམ་ན་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ལ་བསླབ་པར་བྱའོ་ཞེས་ བཤད་ནས། དེ་ལྟར་ཆོས་ཐམས་ཅད་བདག་མེད་ཀྱང་ལས་དང་འབྲས་བུ་མི་འགལ་བ་དང་། རང་བཞིན་མེད་ཀྱང་ཅི་ལྟར་མཐོང་བཞིན་པའི་ཆོས་ཐམས་ཅད་མི་འགལ་བར་བསྟན་པ་ནི། ཡབ་སྲས་མཇལ་བ་ ལས། རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་སྐྱེས་བུ་འདི་ནི་ཁམས་དྲུག་པ། རེག་པའི་སྐྱེ་མཆེད་དྲུག་པ། ཡིད་ཀྱི་ཉེ་བར་སྤྱོད་པ་བཅོ་བརྒྱད་པའོ། །རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་སྐྱེས་བུ་འདི་ནི་ཁམས་དྲུག་པ་ཞེས་གང་ བསྟན་པ་དེ་ཅི་ལས་བརྩམས་ཏེ་སྨྲས་ཤེ་ན། རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་ཁམས་དྲུག་ནི་འདི་དག་གོ །དྲུག་གང་ཞེ་ན་འདི་ལྟ་སྟེ། སའི་ཁམས་ནས་རྒྱས་པར་བཤད་དོ། །མདོ་དེ་ཉིད་དུ་ལྗོན་པས་ ཞུས་པ་ལས། དཔེར་ན་རང་བཞིན་སྟོང་པ་ཡི། །མེ་ལོང་དཀྱིལ་འཁོར་ཡོངས་དག་ལ། །གཟུགས་བརྙན་སྣང་བ་དེ་བཞིན་དུ། །ལྗོན་པ་ཆོས་རྣམས་ཤེས་པར་གྱིས། །ཞེས་དང་། ཡང་རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་དེ་ལྟར་ ན་ཆོས་ཐམས་ཅད་ཀྱི་བར་ནི་རྣམ་པར་ཐར་པ་ལ་མངོན་པར་ཕྱོགས་པ། ཆོས་ཀྱི་དབྱིངས་སུ་ངེས་པ། ནམ་མཁའི་ཁམས་ཀྱི་མཐའ་ཀླས་པ། གདགས་སུ་མེད་པ། ཐ་སྙད་མེད་པ། བརྗོད་དུ་མེད་པ། 2-291 བརྗོད་པར་བྱ་བ་མ་ཡིན་པའོ་ཞེས་དང་། འཕགས་པ་ཆོས་ཡང་དག་པར་སྡུད་པ་ལས། གཞན་དུ་ན་མིང་ཙམ་དང་། བཏགས་པ་ཙམ་དང་། ཐ་སྙད་ཙམ་དུ་མཐོང་བ་ནི་མ་མཆིས་པ་ལགས་སོ། ། མིང་དེ་ཡང་མིང་མ་མཆིས་པའོ། །བཏགས་པ་ཡང་བཏགས་པ་མ་མཆིས་པའོ། །ཐ་སྙད་ཀྱང་ཐ་སྙད་མ་མཆིས་པའོ། །ཆོས་མཐོང་བས་སངས་རྒྱས་མཐོང་བའོ། །སངས་རྒྱས་མཐོང་བས་སེམས་ཅན་མཐོང་ངོ་། །སེམས་ཅན་ ཐམས

【現代漢語翻譯】如果以智慧觀察，對世間的執著便會平息，煩惱和近煩惱都會平息。在《般若經》中說：『舍利子，菩薩摩訶薩如果希望圓滿佛身，獲得三十二大丈夫相和八十隨形好，生生世世憶念前世，菩提心不退轉，不忘菩薩行，遠離一切惡知識和惡友，令諸佛、菩薩和善知識歡喜，調伏一切魔眾，清凈一切業障，通達一切法無礙，就應當修學般若波羅蜜多。』『舍利子，菩薩摩訶薩如果希望得到他人的讚歎，就應當修學般若波羅蜜多。』經中闡述了即使一切法無自性，業和果也不會衝突；即使無自性，所見諸法也不會衝突。《父子相會經》中說：『大王，此人是六界、六觸處、十八意近行。』大王，所說的此人是六界，是根據什麼而說的呢？大王，六界是：地界等。』在同一部經中，寶頂菩薩問道：『例如自性本空的清凈明鏡中，顯現各種影像一樣，寶頂，應如是了知諸法。』經中又說：『大王，如此，一切法的界限都趨向于解脫，安住於法界，如同虛空界無邊無際，不可施設，沒有名稱，不可言說，不可表達。』在《聖法集經》中說：『否則，所見唯是名相、施設、言說而已。』名亦無名，施設亦無施設，言說亦無言說。見法即見佛，見佛即見眾生，見一切眾生。

【English Translation】 If one observes with wisdom, attachment to the world will be pacified, and all afflictions and near afflictions will be calmed. In the Prajna Sutra, it says: 'Shariputra, if a Bodhisattva-Mahasattva wishes to perfect the Buddha's body, attain the thirty-two major marks of a great man and the eighty minor marks, remember past lives in every lifetime, not lose the mind of Bodhi, not forget the conduct of a Bodhisattva, stay away from all evil teachers and evil friends, please all Buddhas, Bodhisattvas, and virtuous friends, subdue all the hosts of demons, purify all obscurations, and understand all dharmas without obstruction, then they should study the Prajnaparamita.' 'Shariputra, if a Bodhisattva-Mahasattva wishes to receive praise from others, they should study the Prajnaparamita.' The sutra explains that even though all dharmas are without self-nature, karma and its results do not conflict; even without self-nature, the seen dharmas do not conflict. The 'Meeting of Father and Son Sutra' says: 'Great King, this person is the six elements, the six sense spheres of contact, and the eighteen mental activities.' Great King, what is the basis for saying that this person is the six elements? Great King, the six elements are: the earth element, etc.' In the same sutra, Ratnachuda asked: 'For example, in a pure and clear mirror that is empty of inherent existence, various images appear; Ratnachuda, understand dharmas in the same way.' The sutra also says: 'Great King, in this way, the boundary of all dharmas is inclined towards liberation, abides in the realm of dharma, is like the realm of space, boundless, un-establishable, without name, unspeakable, and inexpressible.' In the 'Arya Dharma Samgraha Sutra', it says: 'Otherwise, what is seen is only name, designation, and expression.' Name is also without name, designation is also without designation, expression is also without expression. Seeing the Dharma is seeing the Buddha, seeing the Buddha is seeing sentient beings, seeing all sentient beings.

་ཅད་མཐོང་བས་རྒྱུ་དང་རྐྱེན་མཐོང་ངོ་། །རྒྱུ་དང་རྐྱེན་མཐོང་བས་སྟོང་པ་ཉིད་མཐོང་ངོ་། །སྟོང་པ་ཉིད་མཐོང་བ་ནི་མཐོང་བ་མ་མཆིས་པའོ། །བཅོམ་ལྡན་འདས་ཆོས་མ་མཐོང་བ་ནི་ཡང་དག་ པ་མཐོང་བའོ་ཞེས་བདག་མེད་གཉིས་ཀྱིས་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་བསྟན་ནས། ལུས་ཡོངས་སུ་དག་པ་ཞེས་གསུངས་སོ། །དེས་ན་ལུས་ལ་སོགས་པ་གཏང་བ་གསུམ་གྱིས་སྦྱིན་པའི་ཕ་རོལ་ ཏུ་ཕྱིན་པ། བསྲུང་བ་གསུམ་དང་། ལུས་དག་པའི་ཕྱོགས་གཅིག་སྡིག་པ་སྦྱང་བ། ཕུང་པོ་གསུམ་པའི་མདོ་ལ་སོགས་པས་ཚུལ་ཁྲིམས། དེ་ནས་བཟོད་པ། བརྩོན་འགྲུས། དབེན་པ་བསྟེན་པ་དང་རྟེན་འབྲེལ་བསྒོམ་ ཚུལ་གཉིས་བསམ་གཏན། བདག་མེད་གཉིས་ཤེས་རབ་སྟེ་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དྲུག་ལས་ལེའུ་བཅུ་བཞིར་ཕྱེའོ་ཞེས་གསུངས་ལ། བདག་ནི་ཕྱོགས་གཅིག་ཉོན་མོངས་པ་དག་པ་བཟོད་པ་དང་། བརྩོན་འགྲུས་ཀྱིས་སྤེལ་བ་གསུམ་བསྡུས་པར་མི་འགལ་ཞེས་ཀྱང་སེམས་སོ། ། 2-292 སྔ་མ་ལྟར་ན་ལེའུ་ཐ་མ་ལྔ་ལས་དག་པ་གཉིས་སྤེལ་བ་གསུམ་གསུངས་པ་ཇི་ལྟར་བསྡུ་ཞེ་ན། འདི་ལྟ་སྟེ། དེའི་ལེའུ་བཅོ་ལྔ་པ་ནས། ཡང་དག་འཚོ་བ་སྦྱངས་པ་ཡིས། །ལོངས་སྤྱོད་ དག་པ་ཤེས་པར་བྱ། །དེའང་དྲག་ཤུལ་ཅན་གྱིས་ཞུས་པ་ལས། ཁྱིམ་བདག་འདི་ལ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ཆོས་ཀྱིས་ལོངས་སྤྱོད་ཚོལ་གྱི། ཆོས་མ་ཡིན་པས་མི་འཚོལ་ལོ། །མཐུན་པས་ཚོལ་གྱི། མི་མཐུན་ པས་མ་ཡིན་ནོ། །ཡང་དག་པས་འཚོ་བ་ཡིན་གྱི། ལོག་པས་འཚོ་བ་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་ལོངས་སྤྱོད་དག་པ་བསྟན་པ་སྟེ། འདིར་ཡང་ལེའུ་གསུམ་པར། ལུས་དང་དེ་བཞིན་ ལོངས་སྤྱོད་དང་། །དུས་གསུམ་དགེ་བ་ཞེས་པ་དང་། ལེའུ་ལྔ་པར། ལོག་པར་ལྟུང་དང་མགོན་མེད་ལ་སོགས་པ་དང་། ལེའུ་དྲུག་པར། བདག་ནི་དེང་ཉིད་ཤི་ཡང་བླའི། །ལོག་འཚོས་ཡུན་རིང་གསོན་ཅི་རུང་། ། ཞེས་གསུངས་སོ། །དེའི་ལེའུ་བཅུ་དྲུག་པར། ད་ནི་གསུམ་ཆར་གྱི་འཕེལ་བ་བརྗོད་པར་བྱ་སྟེ། དེ་ཅིའི་སླད་དུ་ཞེ་ན། གཟུང་བར་བྱ་བ་རབ་མང་ལ། །འདི་ནི་ཉུང་ན་འདིས་ཅི་བྱ། །ཤིན་ ཏུ་ངོམས་པ་བསྐྱེད་མ་ཡིན། །དེ་ཕྱིར་འདི་ནི་འཕེལ་བར་བྱ། །ཞེས་དང་། ལུས་འཕེལ་བྱ་བ་གང་ཞེ་ན། ལེ་ལོ་མེད་དང་སྟོབས་འཕེལ་ཡིན། །དེ་ལ་འཕགས་པ་དཀོན་མཆོག་སྤྲིན་ལས་སྟོབས་གསུངས་ཏེ། 2-293 བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྟོབས་ལ་སྟོབས་ཀྱིས་བརྫི་བའི་སེམས་ཅན་ནི་སེམས་ཅན་གྱི་རིས་ན་མེད་དོ། །དེ་ལྟར་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་མི་ཚུགས་པའི་སྟོབས་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་ཡིན་ནོ་ཞེས་པ་ལ་སོགས་ པ་དང་། དེའི་རྒྱུ་ཡང་འཕགས་པ་དེ་བཞིན་གཤེགས་པའི་གསང་བའི་མདོ་ལས། མ་སྐྱེས་དགྲས་འཕགས་པ་ལག་ན་རྡོ་རྗེའི་སྟོབས་མཐོང་ནས་ངོ་མཚར་དུ་གྱུར་ཏེ་ཞུས་པས། བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་ལན་གསུངས་ པ། རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔ

【現代漢語翻譯】一切皆由因緣而生。見因緣則見空性。見空性即是無所見。世尊，不見法即是真見。'以二種無我宣說般若波羅蜜多，即是身清凈'。因此，以佈施波羅蜜多，捨棄身等三事；以持戒，守護三事，以及身清凈之一面，凈化罪業；以三蘊經等持戒；之後是忍辱、精進；以遠離和修習緣起二者為禪定；以二種無我為智慧，即是六波羅蜜多，分為十四章。'我說，忍辱和精進能增長清凈之一面，與煩惱清凈的三者相合，並無矛盾。' 如果按照之前的說法，最後五章中，如何將清凈二者和增長三者歸納起來呢？是這樣的：從第十五章開始，'以清凈的正命，可知受用清凈。'這是勇猛者所問：'居士，菩薩應以正法尋求受用，不以非法尋求。應以和諧尋求，不以不和諧尋求。應以正命為生，不以邪命為生。'等等，宣說了受用清凈。這裡在第三章中說：'身與如是受用，以及三時之善'，第五章中說：'墮入邪道和無依無靠'等等，第六章中說：'我寧願今日死去，也不願以邪命茍活。' 第十六章中說：'現在要說三者的增長，為何如此說呢？因為要攝取的很多，如果很少，那有什麼用呢？不能產生極大的滿足，所以要增長。'以及'什麼是增長身體的行為呢？就是不懈怠和增長力量。'其中，聖妙吉祥化云經中說了力量：'菩薩的力量，沒有能以力量壓倒他的眾生。'因此，菩薩具有不可戰勝的圓滿力量。'等等。其原因也在聖如來秘密經中說：未生怨王見到聖金剛手菩薩的力量后，感到驚奇並詢問，世尊回答說：'大王，菩薩...

【English Translation】 Everything is seen through seeing causes and conditions. Seeing causes and conditions is seeing emptiness. Seeing emptiness is not seeing anything. World Honored One, not seeing the Dharma is seeing correctly.' By the two non-selves, the Perfection of Wisdom is taught, which is the purification of the body.' Therefore, with the Perfection of Giving, abandoning the three things such as the body; with morality, guarding the three things, and one aspect of purifying the body, purifying sins; with the Sutra of the Three Aggregates, etc., morality; then patience, diligence; with seclusion and contemplating dependent origination, two are meditation; with the two non-selves as wisdom, these are the six perfections, divided into fourteen chapters. 'I say that patience and diligence increase the pure aspect, which is consistent with the three that purify afflictions, and there is no contradiction.' If according to the previous statement, how are the two purifications and the three augmentations summarized from the last five chapters? It is like this: from the fifteenth chapter, 'Through purifying right livelihood, one knows the purification of enjoyment.' This was asked by the fierce one: 'Householder, Bodhisattvas should seek enjoyment through the Dharma, not seek it through non-Dharma. They should seek it through harmony, not through disharmony. They should live by right livelihood, not by wrong livelihood,' etc., teaching the purification of enjoyment. Here, in the third chapter, it says: 'The body and such enjoyment, and the virtue of the three times,' and in the fifth chapter: 'Falling into wrong paths and being without protectors,' etc., and in the sixth chapter: 'I would rather die today than live long with wrong livelihood.' The sixteenth chapter says: 'Now I will speak of the increase of the three, why is that? Because there are many to be taken, and if there are few, what is the use of this? It does not generate great satisfaction, therefore this should be increased.' And 'What is the act of increasing the body? It is being without laziness and increasing strength.' Among them, the Noble Cloud of Jewels Sutra speaks of strength: 'The strength of a Bodhisattva, there is no being among beings that can overpower him with strength.' Therefore, the Bodhisattva has invincible and complete strength.' etc. The reason for this is also stated in the Secret Sutra of the Thus-Gone One: After Ajatashatru saw the strength of the Noble Vajrapani, he was amazed and asked. The World Honored One replied: 'Great King, Bodhisattva...

འ་ཆོས་བཅུ་དང་ལྡན་ན་སྟོབས་འདི་ལྟ་བུ་ཐོབ་སྟེ། བཅུ་གང་ཞེ་ན། རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་འདི་ལ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལུས་དང་སྲོག་ནི་ཡོངས་སུ་ གཏོང་གི དམ་པའི་ཆོས་མི་གཏོང་བ་དང་། སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ལ་འདུད་ཅིང་ང་རྒྱལ་འཕེལ་བར་མི་བྱེད་པ་དང་། སེམས་ཅན་མཐུ་ཆུང་བ་རྣམས་ལ་བཟོད་ཅིང་ཁོང་ཁྲོ་བར་མི་བྱེད་པ་དང་ ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་དང་། ལེ་ལོ་མེད་པའང་བློ་གྲོས་རྒྱ་མཚོས་ཞུས་པའི་མདོ་ལས། བློ་གྲོས་རྒྱ་མཚོ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྟག་ཏུ་བརྟུན་པ་བརྟན་པར་བརྩོན་འགྲུས་བརྩམ་པར་བྱའོ་ཞེས་བྱ་ བ་ལ་སོགས་པ་དང་། དེ་དག་གི་གྲོགས་ཡན་ལག་བདུན་པ་བྱ་བ། བཟང་པོ་སྤྱོད་པའི་ཆོ་ག་བཞིན། །ཕྱག་འཚལ་ལ་སོགས་གུས་པར་བྱ། །དེ་ཉིད་གང་ཞེ་ན། དྲག་ཤུལ་ཅན་གྱིས་ཞུས་པ་ལས། 2-294 ཉིན་ལན་གསུམ་མཚན་ལན་གསུམ་ཁྲུས་བྱས་ལ་གོས་གཙང་མ་བགོས་ཏེ། ཕུང་པོ་གསུམ་པ་བཀླག་པར་བྱའོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་གསུངས་ལ། དེ་ཐམས་ཅད་བསྔོ་བའི་ཚུལ་ཡང་། འཇམ་དཔལ་ཇི་ལྟར་ མཁྱེན་ཅིང་དཔའ་བ་དང་། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་གསུངས་པའང་། འདིར་ལེའུ་བདུན་པར། ལེ་ལོ་ངན་ལ་ཞེན་པ་དང་། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་མི་མཐུན་ཕྱོགས་དང་། སྤེལ་བ་དངོས། སྒྱིད་ལུག་མེད་ དང་དཔུང་ཚོགས་དང་། །ལྷུར་བླང་བདག་ཉིད་དབང་བྱ་དང་། །ཞེས་དང་། བདག་གིས་ཀུན་ལས་རྒྱལ་བྱ་སྟེ། །བདག་ལས་སུ་ཡང་རྒྱལ་མི་བྱ། །ཞེས་དང་། ཡང་ལེའུ་གཉིས་པར། རིན་ཆེན་སེམས་དེ་གཟུང་བར་བྱ་ བའི་ཕྱིར། །ཞེས་པ་ནས། མཆོད་པ། སྐྱབས་འགྲོ སྡིག་བཤགས་གསུམ། ལེའུ་གསུམ་པར་ཕྱི་མ་བཞི་སྟེ་ཡན་ལག་བདུན་དང་། ལེའུ་ལྔ་པར། ཉིན་དང་མཚན་མོ་ལན་གསུམ་དུ། །ཕུང་པོ་གསུམ་པ་འདོན་བྱ་ཞིང་། ། ཞེས་སོ། །ལེའུ་བཅུ་བདུན་པར། དེ་ལྟར་ཕྱག་འཚལ་བ་ལ་སོགས་པའི་ཕན་ཡོན། འཕགས་པ་སྤྱན་རས་གཟིགས་ཀྱི་མདོ་ལས་འདི་སྐད་དུ། ངས་ནི་གང་དག་བསྟན་པ་ཡི། །མི་ཁོམ་བརྒྱད་པོ་དེ་དག་ སྤོང་། །སངས་རྒྱས་འབྱུང་བ་རབ་མཛེས་པ། །མཉེས་པར་བྱེད་འདི་དལ་བ་གཅིག །ཅེས་པ་ལ་སོགས་པ་དང་། སོ་སོའི་ཕན་ཡོན་ཡང་། འཇིག་རྟེན་མགོན་པོ་སྐྱོབ་པ་ལ། །དར་གྱི་འབུལ་བ་ཕུལ་བྱས་ན། ། 2-295 ལྷ་ཡི་དག་དང་མི་རྣམས་ཀྱི། །དོན་རྣམས་ཐམས་ཅད་འགྲུབ་པར་འགྱུར། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་གསུངས་ལ། དེ་ཉིད་འདིར་ལེའུ་དང་པོ་དང་གསུམ་པར་བསྟན་ཏེ། དེ་ཐམས་ཅད་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ དང་རྗེས་སུ་འབྲེལ་པས། དེའི་ཕན་ཡོན་དང་ཐུན་མོང་དུ་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་ལ། གཉིས་པར། བདག་ནི་ཁྱེད་ཀྱིས་ཡོངས་སུ་བཟུང་བས་ན། །སྲིད་ན་མི་འཇིགས་སེམས་ཅན་ཕན་པར་བགྱིད། །ཅེས་པ་དང་། གསུམ་ པར། འགྲོ་བའི་འཆི་བདག་འཇོམས་བྱེད་པའི། །བདུད་རྩིའི་མཆོག་ཀྱང་འདི་ཡིན་ནོ། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་འགྲུབ་བོ། །ལེའུ་བཅོ་བརྒྱད་པར། དད་པ་

【現代漢語翻譯】如果具備十種品德，就能獲得如此的力量。這十種品德是什麼呢？對於這位偉大的國王來說，菩薩會完全捨棄身體和生命，不捨棄神聖的佛法；恭敬一切眾生，不增長傲慢；忍受弱小的眾生，不生嗔恨等等。此外，如《慧海請問經》中所說：『慧海啊，菩薩應當時常精進，堅定地發起精進。』等等。以及作為這些助伴的七支供，如同《普賢行愿品》的儀軌一樣，以頂禮等方式恭敬。那是什麼呢？如《猛厲者請問經》中所說：『每天三次，晚上三次，沐浴后穿上乾淨的衣服，誦讀第三蘊。』等等。所有這些迴向的方式，也如『文殊如何了知且勇敢』等等所說。在這裡，第七品中，『執著于惡劣的懈怠』等等是不利因素，而增長的則是真實。不懶惰，軍隊和完全承擔的自性是可控制的。』以及『我將戰勝一切，沒有人能戰勝我。』等等。此外，在第二品中，『爲了抓住珍貴的心』，從那裡開始，供養、皈依、懺悔三者。在第三品中，接下來的四者，即七支。在第五品中，『日夜三次，應誦讀第三蘊。』等等。在第十七品中，頂禮等的利益。在《聖觀世音經》中這樣說道：『我將捨棄那些八無暇，令佛陀的出現極為喜悅，這是閑暇之一。』等等。以及各自的利益，如『如果向世間怙主救護者，獻上絲綢的供養，那麼天神和人們的一切願望都將實現。』等等。這些在第一品和第三品中都有闡述。所有這些都與菩提心緊密相連，因此，它的利益也被廣泛地宣說了。在第二品中，『我被您完全掌握，所以在輪迴中無所畏懼，利益眾生。』等等。在第三品中，『這是摧毀眾生死主的甘露之王。』等等，因此得以成就。在第十八品中，信心如果具足十種功德，就能獲得如此的力量。這十種功德是什麼呢？對於這位偉大的國王來說，菩薩會完全捨棄身體和生命，不捨棄神聖的佛法；恭敬一切眾生，不增長傲慢；忍受弱小的眾生，不生嗔恨等等。此外，如《慧海請問經》中所說：『慧海啊，菩薩應當時常精進，堅定地發起精進。』等等。以及作為這些助伴的七支供，如同《普賢行願品》的儀軌一樣，以頂禮等方式恭敬。那是什麼呢？如《猛厲者請問經》中所說：『每天三次，晚上三次，沐浴後穿上乾淨的衣服，誦讀第三蘊。』等等。所有這些迴向的方式，也如『文殊如何了知且勇敢』等等所說。在這裡，第七品中，『執著於惡劣的懈怠』等等是不利因素，而增長的則是真實。不懶惰，軍隊和完全承擔的自性是可控制的。』以及『我將戰勝一切，沒有人能戰勝我。』等等。此外，在第二品中，『為了抓住珍貴的心』，從那裡開始，供養、皈依、懺悔三者。在第三品中，接下來的四者，即七支。在第五品中，『日夜三次，應誦讀第三蘊。』等等。在第十七品中，頂禮等的利益。在《聖觀世音經》中這樣說道：『我將捨棄那些八無暇，令佛陀的出現極為喜悅，這是閒暇之一。』等等。以及各自的利益，如『如果向世間怙主救護者，獻上絲綢的供養，那麼天神和人們的一切願望都將實現。』等等。這些在第一品和第三品中都有闡述。所有這些都與菩提心緊密相連，因此，它的利益也被廣泛地宣說了。在第二品中，『我被您完全掌握，所以在輪迴中無所畏懼，利益眾生。』等等。在第三品中，『這是摧毀眾生死主的甘露之王。』等等，因此得以成就。在第十八品中，信心

【English Translation】 If one possesses ten qualities, one obtains such power. What are these ten? For this great king, a Bodhisattva completely gives up body and life, without abandoning the sacred Dharma; respects all sentient beings, without increasing arrogance; endures the weak sentient beings, without becoming angry, and so on. Furthermore, as stated in the 'Ocean of Wisdom's Questions Sutra': 'Ocean of Wisdom, a Bodhisattva should always be diligent, firmly initiating effort.' and so on. And the seven-branch offering that are companions to these, just like the ritual of the 'Samantabhadra's Practices', respectfully with prostrations and so on. What is that? As stated in the 'Asked by the Fierce One Sutra': 'Three times a day, three times at night, after bathing, wear clean clothes and recite the third heap.' and so on. The manner of dedicating all of these is also as stated in 'How Manjushri knows and is brave' and so on. Here, in the seventh chapter, 'attachment to bad laziness' and so on are unfavorable factors, while what is increased is reality. Not being lazy, the army and the completely undertaken nature are controllable. 'And I shall conquer all, no one shall conquer me.' and so on. Furthermore, in the second chapter, 'For the sake of grasping the precious mind', from there, offerings, refuge, confession, the three. In the third chapter, the next four, which are the seven branches. In the fifth chapter, 'Three times day and night, one should recite the third heap.' and so on. In the seventeenth chapter, the benefits of prostrating and so on. In the 'Noble Avalokiteshvara Sutra' it says: 'I shall abandon those eight unfavorable conditions, making the appearance of the Buddha extremely joyful, this is one of the leisures.' and so on. And the respective benefits, such as 'If one offers a silk offering to the protector of the world, the savior, then all the wishes of gods and humans will be fulfilled.' and so on. These are explained in the first and third chapters. All of these are closely connected with the mind of enlightenment, therefore, its benefits are also widely proclaimed. In the second chapter, 'I am completely held by you, therefore, I am fearless in samsara, benefiting sentient beings.' and so on. In the third chapter, 'This is the king of nectar that destroys the lord of death for beings.' and so on, thus it is accomplished. In the eighteenth chapter, faith If one possesses ten qualities, one obtains such power. What are these ten? For this great king, a Bodhisattva completely gives up body and life, without abandoning the sacred Dharma; respects all sentient beings, without increasing arrogance; endures the weak sentient beings, without becoming angry, and so on. Furthermore, as stated in the 'Ocean of Wisdom's Questions Sutra': 'Ocean of Wisdom, a Bodhisattva should always be diligent, firmly initiating effort.' and so on. And the seven-branch offering that are companions to these, just like the ritual of the 'Samantabhadra's Practices', respectfully with prostrations and so on. What is that? As stated in the 'Asked by the Fierce One Sutra': 'Three times a day, three times at night, after bathing, wear clean clothes and recite the third heap.' and so on. The manner of dedicating all of these is also as stated in 'How Manjushri knows and is brave' and so on. Here, in the seventh chapter, 'attachment to bad laziness' and so on are unfavorable factors, while what is increased is reality. Not being lazy, the army and the completely undertaken nature are controllable. 'And I shall conquer all, no one shall conquer me.' and so on. Furthermore, in the second chapter, 'For the sake of grasping the precious mind', from there, offerings, refuge, confession, the three. In the third chapter, the next four, which are the seven branches. In the fifth chapter, 'Three times day and night, one should recite the third heap.' and so on. In the seventeenth chapter, the benefits of prostrating and so on. In the 'Noble Avalokiteshvara Sutra' it says: 'I shall abandon those eight unfavorable conditions, making the appearance of the Buddha extremely joyful, this is one of the leisures.' and so on. And the respective benefits, such as 'If one offers a silk offering to the protector of the world, the savior, then all the wishes of gods and humans will be fulfilled.' and so on. These are explained in the first and third chapters. All of these are closely connected with the mind of enlightenment, therefore, its benefits are also widely proclaimed. In the second chapter, 'I am completely held by you, therefore, I am fearless in samsara, benefiting sentient beings.' and so on. In the third chapter, 'This is the king of nectar that destroys the lord of death for beings.' and so on, thus it is accomplished. In the eighteenth chapter, faith

ལ་སོགས་རྟག་ཏུ་བསྒོམ། །འདི་ཇི་ལྟར་ཞེ་ན། དེ་ བཞིན་གཤེགས་པའི་གསང་བའི་མདོ་ལས་གསུངས་པ་ལྟ་བུ་སྟེ། རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་ཆོས་བཞི་པོ་འདི་དག་ནི་ཐེག་པ་ཆེན་པོ་ལ་ཡང་དག་པར་ཞུགས་པ་རྣམས་ཡོངས་སུ་མི་ཉམས་ཤིང་ཁྱད་པར་ དུ་འགྲོ་བར་འགྱུར་རོ། །དད་པ་གང་ཞེ་ན། དད་པ་གང་གིས་འཕགས་པའི་དྲུང་དུ་ཉེ་བར་འགྲོ་བ་དང་། མི་བྱ་བ་མི་བྱེད་པའོ། །རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་གུས་པ་ནི་ཁྱད་པར་དུ་འགྲོ་ བ་སྟེ། གུས་པ་གང་གིས་འཕགས་པ་རྣམས་ཀྱིས་ལེགས་པར་བཤད་པ་རྣམས་གུས་པས་ཉན་པ་དང་། རྣ་བ་བླགས་ཏེ་ཆོས་ཉན་པའོ། །རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་ང་རྒྱལ་མེད་པ་ནི་ཁྱད་པར་དུ་འགྲོ་བ་སྟེ། 2-296 ང་རྒྱལ་མེད་པ་གང་གིས་འཕགས་པ་རྣམས་ལ་མངོན་པར་འདུད་པ་དང་། རབ་ཏུ་འདུད་པ་དང་། ཕྱག་འཚལ་བའོ། །རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་བརྩོན་འགྲུས་ནི་ཁྱད་པར་དུ་འགྲོ་བར་འགྱུར་བ་སྟེ། བརྩོན་འགྲུས་ གང་གིས་ལུས་ཡང་བ་དང་། སེམས་ཡང་བ་ཐོབ་པ་དང་། བྱ་བ་ཐམས་ཅད་ཀྱང་ཉམས་འོག་ཏུ་ཆུད་པར་བྱེད་པ་སྟེ། རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་ཆོས་བཞི་པོ་དེ་དག་ནི་ཐེག་པ་ཆེན་པོ་ལ་ ཡང་དག་པར་ཞུགས་པ་རྣམས་ཡོངས་སུ་མི་ཉམས་ཤིང་ཁྱད་པར་དུ་འགྲོ་བར་འགྱུར་བའོ་ཞེས་བྱ་སྟེ། དད་པ་ལ་སོགས་པ་རྟག་ཏུ་གོམས་པར་བྱ་བས་བསོད་ནམས་སྤེལ་བའི་ཚུལ་དང་། དེའི་ཐབས་ སུ་སངས་རྒྱས་ལ་སོགས་པ་དྲན་པར་བྱ་བ་སྟེ། དེ་ཡང་ཆོས་ཡང་དག་པར་སྡུད་པའི་མདོ་ལས། གཞན་ཡང་སངས་རྒྱས་བཅོམ་ལྡན་འདས་རྣམས་ནི་བསོད་ནམས་དང་ཡེ་ཤེས་ཀྱི་ཚོགས་ཆེན་པོ་མངའ་ བ། བྱམས་པ་ཆེན་པོ་དང་སྙིང་རྗེ་ཆེན་པོའི་སྤྱོད་ཡུལ་ཅན། སེམས་ཅན་གྱི་ཕུང་པོ་ཆེན་པོའི་སྐྱབས་སུ་གྱུར་པ། མགོན་དུ་གྱུར་བ། སྨན་པ་ཆེན་པོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་དང་། ཡང་ འདི་ལ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་འདི་སྙམ་དུ་སེམས་ཏེ། གང་བཅོམ་ལྡན་འདས་དེ་དག་ནི་ཡོན་ཏན་མཐའ་ཡས་མུ་མེད་པ་སྟེ། དེ་ནི་ཆོས་ལས་སྐྱེས་པ། ཆོས་ཀྱི་བགོ་སྐལ་ལ་སྤྱོད་པ། ཆོས་ཀྱི་སྤྲུལ་བ་ཞེས་སངས་རྒྱས་རྗེས་དྲན་དང་། 2-297 བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་ཆོས་ནི་ལེགས་པར་གསུངས་པ། ཡང་དག་པར་མཐོང་བ། ནད་མེད་པ། དུས་ཆད་པ་མེད་པ། འདི་མཐོང་བ་ལ་དོན་ཡོད་པ། ཉེ་བར་གཏོད་པ་ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་སྟེ། འདིར་ཆོས་ནི་འཇིག་རྟེན་ཐམས་ཅད་ཀྱི་སྐྱབས་ཡིན་ཏེ། དེ་ལྟར་བདག་གིས་ཀྱང་ཆོས་དང་འདྲ་བའི་སེམས་སུ་བྱའོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་ཆོས་རྗེས་སུ་དྲན་པ་དང་། ཡང་དེ་ཉིད་ལས་དགེ་ འདུན་ནི། ཆོས་སྨྲ་བ། ཆོས་སེམས་པ། ཆོས་སྤྱོད་པ། ཆོས་ཀྱི་ཞིང་། ཆོས་འཛིན་པ། ཆོས་སྟོན་པ། ཆོས་མཆོད་པ། ཆོས་ཀྱི་བྱ་བ་བྱེད་པ། ཆོས་ཀྱི་སྤྱོད་ཡུལ་བ། ཆོས་ཀྱི་སྤྱོད་པ་ཕུན་སུམ་ ཚོགས་པ། རང་བཞིན་གྱིས་དྲང་བ། རང་བཞིན་གྱིས་དག་པ། སྙིང་རྗེའི་ཆོས་ཅན། སྙིང་རྗེ་དང་ལྡན་པ། རྟག་ཏུ་དབེན་

【現代漢語翻譯】等等，要經常修習。這是怎麼回事呢？就像《如來秘密經》中所說的那樣：『大王，這四法對於進入大乘的人來說，不會退失，而且會更加殊勝。』何為信心？以何信心能親近聖者，不做不應做之事？大王，恭敬是殊勝的，以何恭敬能恭敬聽聞聖者所說之法，傾耳聽法？大王，無我慢是殊勝的，以何無我慢能向聖者頂禮、敬禮、禮拜？大王，精進是殊勝的，以何精進能獲得身輕安、心輕安，一切所作皆能掌握？大王，這四法對於進入大乘的人來說，不會退失，而且會更加殊勝。』因此，要經常修習信心等，以增長福德，並憶念佛等作為其方法。這在《正法集經》中也有記載：『此外，諸佛世尊具有廣大的福德和智慧之聚，是慈悲的行境，是眾生大聚的救護者、怙主、大醫王』等等。此外，菩薩應當這樣想：『諸佛世尊具有無量無邊的功德，他們是從法而生，享用法的分，是法的化身。』這是憶念佛陀。世尊所說的法是善說的，是正確的見解，沒有疾病，沒有時限，見此法是有意義的，是能引導解脫的。』等等。在此，法是世間一切的救護，因此我也應當生起與法相同的心。』等等，這是隨念正法。同樣，經中還說：『僧伽是說法者、思法者、行法者、法的田地、法的執持者、法的宣說者、法的供養者、行法之事者、法的行境者、具有圓滿的法行、自性正直、自性清凈、具有慈悲之法、具有慈悲心、常處寂靜。通過經常練習信仰等，來增加福德，並且通過記住佛陀等作為方法。此外，在《正法集經》中提到：『此外，佛陀是擁有巨大功德和智慧集合的人，擁有偉大的愛和同情，是眾生群體的庇護者，是偉大的醫生。』此外，菩薩會這樣想：『那些佛陀擁有無限的品質，他們從佛法中誕生，享受佛法的份額，是佛法的化身。』這是對佛陀的記憶。佛陀很好地解釋了佛法，佛法是被正確理解的，沒有疾病，沒有時間限制，看到它是有意義的，並且導致解放。』在這裡，佛法是世界上所有人的避難所，因此我也應該產生像佛法一樣的心。』此外，在同一段經文中，僧伽是：『佛法的演說者，佛法的思考者，佛法的實踐者，佛法的領域，佛法的持有者，佛法的展示者，佛法的崇拜者，做佛法工作的人，佛法的行為領域，擁有完美的佛法行為，本質上是正直的，本質上是純潔的，擁有同情的佛法，擁有同情心，總是隱居。』

【English Translation】 Etc., should be constantly meditated upon. How is this so? It is as stated in the 'Secret Sutra of the Tathagata': 'Great King, these four dharmas will not diminish those who have truly entered the Great Vehicle, and will become even more excellent.' What is faith? With what faith does one draw near to the noble ones and not do what should not be done? Great King, reverence is excellent; with what reverence does one reverently listen to the teachings well expounded by the noble ones, and listen to the Dharma with attentive ears? Great King, absence of pride is excellent; with what absence of pride does one prostrate, pay homage, and bow down to the noble ones? Great King, diligence is what makes it excellent; with what diligence does one attain lightness of body and lightness of mind, and bring all actions under control? Great King, these four dharmas will not diminish those who have truly entered the Great Vehicle, and will become even more excellent.' Therefore, one should constantly practice faith, etc., to increase merit, and remember the Buddha, etc., as a method for this. This is also recorded in the 'Sutra of the Collection of True Dharma': 'Furthermore, the Buddhas, the Bhagavat, possess a great collection of merit and wisdom, are the object of great love and great compassion, are the refuge of a great mass of beings, are protectors, are great physicians,' etc. Furthermore, a Bodhisattva should think thus: 'Those Bhagavat possess infinite and boundless qualities; they are born from the Dharma, enjoy a share of the Dharma, and are emanations of the Dharma.' This is remembering the Buddha. 'The Dharma well spoken by the Bhagavat is a correct view, without disease, without time limit, seeing this is meaningful, and leads to liberation,' etc. Here, the Dharma is the refuge of all the world, therefore I too should generate a mind like the Dharma,' etc., this is recollecting the Dharma. Similarly, in the same text: 'The Sangha are speakers of the Dharma, thinkers of the Dharma, practitioners of the Dharma, fields of the Dharma, holders of the Dharma, teachers of the Dharma, worshippers of the Dharma, doers of the work of the Dharma, objects of the practice of the Dharma, possessors of perfect practice of the Dharma, naturally upright, naturally pure, possessors of the Dharma of compassion, possessors of compassion, always secluded.' By constantly practicing faith, etc., to increase merit, and by remembering the Buddha, etc., as a method. Furthermore, in the 'Sutra of the Collection of True Dharma' it is mentioned: 'Furthermore, the Buddhas are those who possess a great collection of merit and wisdom, possess great love and compassion, are the protectors of the mass of beings, are great doctors.' Furthermore, a Bodhisattva would think like this: 'Those Buddhas possess infinite qualities, they are born from the Dharma, enjoy the share of the Dharma, are the emanation of the Dharma.' This is the memory of the Buddha. 'The Dharma is well explained by the Buddha, the Dharma is correctly understood, without disease, without time limit, seeing it is meaningful, and leads to liberation.' Here, the Dharma is the refuge for everyone in the world, therefore I should also generate a mind like the Dharma.' Furthermore, in the same text, the Sangha are: 'The speakers of the Dharma, the thinkers of the Dharma, the practitioners of the Dharma, the field of the Dharma, the holders of the Dharma, the presenters of the Dharma, the worshippers of the Dharma, those who do the work of the Dharma, the field of action of the Dharma, possess perfect Dharma conduct, are inherently upright, are inherently pure, possess the Dharma of compassion, possess compassion, are always secluded.'

པ་ལ་སྤྱོད་ཡུལ་བ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་དགེ་འདུན་རྗེས་སུ་དྲན་ པ་དང་བཅས་པས་སྤེལ་བ་དང་། དཀོན་མཆོག་གསུམ་དྲན་པ་བསྟན་ལ། དེ་འདིའི་ལེའུ་བཞི་པར། དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་འབྱུང་བ་དང་། །ལ་སོགས་པ་དང་། གསུམ་པར། དེ་ལྟར་བློ་དང་ལྡན་པ་ཡིས། །རབ་ དང་ཞེས་དང་། ལེའུ་གཉིས་པར། བྱང་ཆུབ་སྙིང་པོར་མཆིས་ཀྱི་བར། །སངས་རྒྱས་རྣམས་ལ་སྐྱབས་སུ་མཆི། །ཆོས་དང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ཡི། །ཚོགས་ལའང་དེ་བཞིན་སྐྱབས་སུ་མཆི། །ཞེས་དང་། ལེའུ་བདུན་པར། འདི་ཡི་སངས་རྒྱས་རྗེས་དྲན་སོགས། ། 2-298 ལ་སོགས་པ་གསུངས་སོ། །དེའི་ལེའུ་བཅུ་དགུ་པ་ལས། དུས་རྣམས་ཀུན་ཏུ་སེམས་ཅན་དོན། །འདི་ནི་དཀོན་མཆོག་སྤྲིན་ལས། དེ་བཞིན་གཤེགས་པའི་མཆོད་རྟེན་ནམ། །དེ་བཞིན་གཤེགས་པའི་སྐུ་གཟུགས་ལ། མེ་ཏོག་ གམ། བདུག་པའམ། སྤོས་གསོལ་ན། སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ཀྱི་ཚུལ་ཁྲིམས་ངན་པའི་དྲི་བསལ་བ་དང་། དེ་བཞིན་གཤེགས་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་དྲི་ཐོབ་པར་ཡོངས་སུ་བསྔོའོ། །དེ་ཕྱག་དར་དང་ཞལ་ཞལ་བྱེད་ན་ སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ཀྱི་སྤྱོད་ལམ་མི་སྡུག་པ་མེད་པར་འགྱུར་བ་དང་། སྤྱོད་ལམ་མཛེས་པ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པར་ཡོངས་སུ་བསྔོའོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་ནས། དངོས་སུ་དོན་ཇི་ ལྟར་བྱ་བའི་ཚུལ། ཆོས་ཀྱི་སྦྱིན་པ་ཟང་ཟིང་མེད། །བསོད་ནམས་འཕེལ་བའི་རྒྱུ་ཡིན་ནོ། །དེའང་འཕགས་པ་ལྷག་པའི་བསམ་པ་ལ་བསྐུལ་བའི་མདོ་ལས། བྱམས་པ་གང་ཐོབ་པ་དང་། བཀུར་སྟི་མི་འདོད་ པར་ཆོས་ཀྱི་སྦྱིན་པ་བྱིན་ན། ཆོས་ཀྱི་སྦྱིན་པ་ཟང་ཟིང་མེད་པའི་ཕན་ཡོན་ཉི་ཤུ་སྟེ། ཉི་ཤུ་གང་ཞེ་ན། དྲན་པ་དང་ལྡན་པ་ཡིན། བློ་དང་ལྡན་པ་ཡིན། བློ་གྲོས་དང་ལྡན་ པ་ཡིན། མོས་པ་དང་ལྡན་པ་ཡིན། ཤེས་རབ་དང་ལྡན་པ་ཡིན། འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པའི་ཤེས་རབ་རྗེས་སུ་རྟོགས་པར་འགྱུར་བ་ཡིན། འདོད་ཆགས་ཆུང་བ་ཡིན། ཞེ་སྡང་ཆུང་བ་ཡིན། གཏི་མུག་ཆུང་བ་ཡིན། 2-299 བདུད་ཀྱིས་དེ་ལ་གླགས་མི་རྙེད་པ་ཡིན། སངས་རྒྱས་བཅོམ་ལྡན་འདས་རྣམས་ཀྱི་དགོངས་པ་ཡིན། མི་མ་ཡིན་རྣམས་ཀྱིས་དེ་བསྲུང་བ་ཡིན། ལྷ་རྣམས་དེའི་ལུས་ལ་མདངས་འཇུག་པ་ཡིན། མི་མཛའ་བ་ རྣམས་ཀྱིས་དེ་ལ་གླགས་མི་རྙེད་པ་ཡིན། དེ་མཛའ་བོ་རྣམས་དང་མི་ཕྱེད་པ་ཡིན། ཚིག་གཟུང་བར་འོས་པ་ཡིན། མི་འཇིགས་པ་ཐོབ་པ་ཡིན། ཡིད་བདེ་བ་མང་བ་ཡིན། མཁས་པས་བསྔགས་པ་ ཡིན། ཞེས་བཤད་ལ། དེ་ཇི་ལྟར་སྦྱིན་པ་ཡང་། དམ་པའི་ཆོས་པདྨ་དཀར་པོ་ལས། མཁས་པས་དུས་སུ་སེམས་པར་བྱེད་པ་ན། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་རྒྱས་པར་བསྟན་མོད། འདིར་ལེའུ་དང་པོ་ ལས། ཕན་པར་བསམས་པ་ཙམ་གྱིས་ཀྱང་། །སངས་རྒྱས་མཆོད་ལས་ཁྱད་འཕགས་ན། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་དང་། ལེའུ་བཞི་པར། དངོས་པོ་ཕལ་པ་ཅུང་ཟད་ལའང་། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་

【現代漢語翻譯】通過諸如『行為的場所』等方式，伴隨著對僧團的憶念而增長功德。並且闡述了對三寶的憶念。如本論第四品所說：『如來出現』等等。第三品中說：『如是具慧者，善』等等。第二品中說：『直至菩提樹，皈依諸佛。亦如是皈依佛法與菩薩眾。』等等。第七品中說：『此之憶念佛』等等。第十九品中說：『於一切時中，為利有情故，此乃功德云。』又說，對於如來的佛塔或如來的身像，如果供養花朵、焚香或涂香，就能完全消除一切有情惡戒的臭氣，並獲得如來戒律的芬芳。如果用拂塵拂拭或清洗佛像的面容，就能完全使一切有情的不悅意行為消失，並圓滿具足悅意的行為。』等等，廣為宣說。實際上，如何行事的道理是：『法佈施無染，是增長福德之因。』這在《聖增上意樂勸請經》中說：『慈氏，如果獲得任何東西，不求恭敬而行法佈施，那麼無染的法佈施有二十種利益。這二十種利益是什麼呢？即：具有正念，具有智慧，具有聰慧，具有信心，具有般若，能證悟出世間的智慧，貪慾小，嗔恨小，愚癡小，惡魔無法找到機會，是諸佛世尊的意願，非人守護他，諸天讓光彩進入他的身體，不友善的人無法找到機會，他不與友善的人分離，是值得聽從的人，獲得無畏，內心安樂增多，受到智者的讚歎。』並且，如何佈施呢？在《妙法蓮華經》中，詳細地闡述了『智者應當時時思維』等等。而在此論的第一品中說：『僅僅是利益他人的想法，也勝過供養諸佛。』等等。第四品中說：『即使是微小的物品』等等。

【English Translation】 It increases merit through things like 'the place of conduct,' accompanied by the recollection of the Sangha. And it explains the recollection of the Three Jewels. As it says in the fourth chapter of this treatise: 'The Tathagata appears,' etc. In the third chapter, it says: 'Thus, the wise one, good,' etc. In the second chapter, it says: 'Until the Bodhi tree, I take refuge in the Buddhas. Likewise, I take refuge in the Dharma and the Bodhisattva assembly,' etc. In the seventh chapter, it says: 'This recollection of the Buddha,' etc. In the nineteenth chapter, it says: 'At all times, for the benefit of sentient beings, this is a cloud of merit.' It also says that if one offers flowers, incense, or perfume to a stupa of the Tathagata or an image of the Tathagata, one can completely eliminate the foul odor of the bad precepts of all sentient beings and obtain the fragrance of the Tathagata's precepts. If one wipes with a duster or washes the face of the Buddha image, one can completely eliminate the unpleasant conduct of all sentient beings and fully possess pleasant conduct.' etc., are extensively explained. In reality, the way to act is: 'Dharma giving without attachment is the cause of increasing merit.' This is said in the 'Arya Adhyashayasamchayana Sutra': 'Maitreya, if one gives Dharma without seeking reverence after obtaining anything, then there are twenty benefits of Dharma giving without attachment. What are these twenty benefits? They are: having mindfulness, having intelligence, having wisdom, having faith, having prajna, being able to realize transcendental wisdom, having little desire, having little hatred, having little delusion, Mara cannot find an opportunity, it is the intention of the Buddhas, the non-humans protect him, the gods infuse radiance into his body, unfriendly people cannot find an opportunity, he does not separate from friendly people, he is worthy of being listened to, he obtains fearlessness, he has much mental happiness, he is praised by the wise.' And how should one give? In the 'Saddharma Pundarika Sutra,' it is explained in detail, 'The wise should always contemplate,' etc. But in the first chapter of this treatise, it says: 'Even just the thought of benefiting others is superior to offering to the Buddhas,' etc. In the fourth chapter, it says: 'Even a small ordinary object,' etc.

པས་དོན་མི་ འདོར་བའི་འཐད་པ་དཔེ་དང་བཅས་ཏེ་བསྟན་ལ། ལེའུ་ལྔ་པར། མ་གུས་པ་ལ་ཆོས་མི་བཤད། །ཅེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་ཇི་ལྟར་དོན་བྱ་བ་དངོས་བསྟན་པ་ཡིན་ནོ། །དེས་ན་འདིས་བསླབ་ བཏུས་ཀྱི་དོན་བསྡུས་པ་ཡིན་ཞེས་བདག་གི་བླ་མ་གསུང་ངོ་། །དེ་ལྟར་རྟོགས་ནས་སྐབས་དོན་གཞུང་ལ་གསུམ་སྟེ། རྩོམ་པ་ལ་འཇུག་པ་ཀླད་ཀྱི་དོན་དང་། བརྩམ་པར་བྱ་བ་གཞུང་གི་དོན་དང་། 2-300 བརྩམས་པ་མཐར་ཕྱིན་པ་མཇུག་གི་དོན་ནོ། །དང་པོ་ལ་གཉིས་ཏེ། གཞུང་ལ་དངོས་སུ་གནས་པའི་ངག་བཤད་པ་དང་། ཤུགས་ཀྱིས་བསྟན་པ་དགོས་འབྲེལ་ལོ། །དང་པོ་ལ་མཆོད་པར་བརྗོད་པ། བཤད་པར་ དམ་བཅའ་བ། ཁེངས་བསྐྱུང་པ་དང་གསུམ་ལས། སྔ་མ། བདེ་གཤེགས་ཆོས་ཀྱི་སྐུ་མངའ་སྲས་བཅས་དང་། །ཕྱག་འོས་ཀུན་ལའང་གུས་པས་ཕྱག་འཚལ་ཏེ། །ཞེས་པ་ལ་མཆོད་བརྗོད་ཀྱི་ངག་ཀླད་དུ་བཀོད་པའི་ དགོས་དོན། བསྡུས་དོན། ཚིག་དོན་གསུམ་ལས། དང་པོ་ལ་རྩོམ་པ་པོའི་བཞེད་པ་དམིགས་པ་དང་། འཆད་པ་པོས་འབྲས་བུ་གྲངས་སུ་བགྲངས་པ་གཉིས་སོ། །དེ་ལ་རྩོམ་པ་པོའི་བཞེད་པ་གཞན་གྱིས་དངོ ས་སུ་མི་ཤེས་ཏེ། འདི་ནས་ཇི་ལྟར་བགྲངས་ཚོད་ཙམ་ཞིག་གམ། དེ་བས་རྒྱ་ཆེ་བའམ། འདི་རྣམས་ལས་འགའ་ཞིག་ཙམ་མམ། གོང་མ་རྣམས་ཀྱི་སྲོལ་བསྐྱང་བ་ཙམ་ཡིན་པའང་སྲིད་དེ། རྩོམ་པ་ པོ་ཐམས་ཅད་དགོངས་པ་ཐ་དད་པས་འཇུག་པས་སོ། །འཆད་པ་པོས་འབྲས་བུ་གྲངས་སུ་བགྲངས་ན་དགོས་པ་གཉིས་འབྱུང་སྟེ། རྩོམ་པ་པོའི་རྒྱུད་ལ་ཐོབ་པ་རང་དོན་གྱི་དགོས་པ་དང་། རྗེས་འཇུག་ གི་གང་ཟག་ལ་འབྱུང་བ་གཞན་དོན་གྱི་དགོས་པའོ། །དང་པོ་ལ་གསུམ་ལས། གཙོ་བོར་གྱུར་པ་ནི། མཆོད་བརྗོད་བྱས་པས་རྩོམ་པ་པོའི་རྒྱུད་ལ་མངོན་པར་མཐོ་བ་དང་ངེས་ལེགས་ཀྱི་ས་བོན་གསོས་པས་ཉོན་མོངས་པའི་རིམས་ནད་སེལ་བ་དང་། 2-301 སྡུག་བསྔལ་གྱི་ཁུར་འདོར་བའོ། །གཉིས་པ་བཞེད་པ་དམིགས་པ་ནི་མཆོད་བརྗོད་ཀྱི་དགོས་པ་འདིའོ་ཞེས་དངོས་སུ་མ་གསུངས་ཀྱང་། རྩོམ་པ་པོ་ཐམས་ཅད་བརྩམ་བྱ་མཐར་ཕྱིན་པར་བཞེད་ངེས་ལ། དེ་ཡུལ་ ཁྱད་པར་ཅན་ལ་མཆོད་བརྗོད་བྱས་པས་བསོད་ནམས་སོག་ཅིང་བསོད་ནམས་མ་ཡིན་པ་འགྲིབས་པས། གདོན་ལ་སོགས་པ་ཕྱིའི་བར་ཆད་རྣམས་དང་། ནད་དང་ཉོན་མོངས་པ་ལ་སོགས་པ་ནང་གི་བར་དུ་ གཅོད་པ་ཐམས་ཅད་ཞི་བས་རྩོམ་པ་མཐར་ཕྱིན་པའོ། །གསུམ་པ་འཇིག་རྟེན་དུ་གཏོགས་པ་ནི། འཇིག་རྟེན་པ་བསྟོད་སོགས་དོན་དུ་གཉེར་ལ་སློབ་དཔོན་དེ་མི་བཞེད་པས་དེ་སྐད་ཅེས་བྱའོ། །མི་བཞེད་ པར་ཅིས་མངོན་ན། བསྟོད་དང་གྲགས་པའི་རིམ་གྲོས་ནི། །བསོད་ནམས་མི་འགྱུར་ཞེས་པ་ལ་སོགས་པས་ཤེས་ལ། མི་བཞེད་ཀྱང་མཆོད་བརྗོད་མཛད་པའི་ཤུགས་ལ། སློབ་དཔོན་འདི་མཁས་པའོ། །གང་ཟག་དམ་པའོ་ ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་བསྟོད་གྲགས་ཞར་བྱུང་གི་འབྲས་བུ་ཡིན་པས།

【現代漢語翻譯】第五章通過『不向不恭敬者說法』等方式，展示瞭如何實際行動。因此，我的上師說，這總結了《學集論》的要義。理解了這一點后，本文的要旨分為三部分：開始寫作的開端之義，要寫作的正文之義，以及寫作完成的結尾之義。第一部分分為兩點：直接存在於文字中的語言的解釋，以及通過暗示表達的必要性和關聯性。第一部分包括讚頌、承諾解釋和謙遜三種。首先，『對於擁有如來法身及其眷屬，以及所有值得禮敬者，我都恭敬地頂禮』。將讚頌之語置於開端，有三個必要目的：總結要義、詞義解釋。第一點包括作者的意圖和解釋者列舉的成果。作者的意圖他人無法直接知曉，只能猜測是從這裡開始計數，還是範圍更廣，或者只是其中一部分，又或是僅僅延續前人的傳統。因為所有作者的意圖各不相同。解釋者列舉成果有兩個必要目的：作者相續中獲得的自利之必要，以及後學者獲得的利他之必要。第一點分為三部分，最主要的是：通過讚頌，作者相續中增長了增上生和決定勝的種子，從而消除了煩惱的疾病，卸下了痛苦的重擔。第二點是意圖的確定，雖然沒有明確說讚頌的必要就是這個，但所有作者都 निश्चित地希望完成著作，並且因為對特殊的對象進行了讚頌，積累了福德，減少了非福德，從而使邪魔等外在的障礙，以及疾病和煩惱等內在的障礙全部平息，最終著作得以完成。第三點是世俗的，世俗之人追求讚揚等目的，但這位導師並不認可，所以才這樣說。如何知道他不認可呢？從『讚揚和名聲的次第，不會轉化為福德』等語句中可以得知。雖然不認可，但通過讚頌的暗示，『這位導師是智者，是聖人』等讚揚和名聲是附帶的成果。梵文：種子字和咒語部分待補充

【English Translation】 Chapter 5 demonstrates how to act practically through statements such as 'Do not teach the Dharma to the disrespectful.' Therefore, my teacher said that this summarizes the essence of the 'Compendium of Trainings'. Having understood this, the main points of this text are divided into three parts: the introductory meaning of beginning to write, the main meaning of what is to be written, and the concluding meaning of completing the writing. The first part is divided into two points: the explanation of the language that directly exists in the text, and the necessity and relevance expressed through implication. The first part includes three aspects: praise, promising to explain, and humility. First, 'To the Sugata who possesses the Dharmakaya and his retinue, and to all those worthy of reverence, I respectfully prostrate.' Placing the words of praise at the beginning has three necessary purposes: summarizing the essence, and explaining the meaning of the words. The first point includes the author's intention and the results enumerated by the interpreter. The author's intention cannot be directly known by others, and one can only guess whether the counting starts from here, or whether the scope is wider, or whether it is only a part of it, or whether it is merely continuing the tradition of the predecessors. Because all authors have different intentions. The interpreter enumerating the results has two necessary purposes: the self-benefit necessity obtained in the author's continuum, and the other-benefit necessity obtained by subsequent learners. The first point is divided into three parts, the most important of which is: through praise, the seeds of higher realms and definite goodness are increased in the author's continuum, thereby eliminating the disease of afflictions and unloading the burden of suffering. The second point is the determination of intention, although it is not explicitly stated that the necessity of praise is this, all authors निश्चितly hope to complete the work, and because praise has been given to a special object, merit is accumulated and non-merit is reduced, so that all external obstacles such as demons, and all internal obstacles such as diseases and afflictions are pacified, and the work is finally completed. The third point is worldly, worldly people pursue purposes such as praise, but this teacher does not approve, so it is said. How do you know that he does not approve? It can be seen from statements such as 'The order of praise and fame will not be transformed into merit.' Although he does not approve, through the implication of praise, praise and fame such as 'This teacher is a wise man, a saint' are incidental results. Sanskrit: Seed syllables and mantras to be added.

འཇིག་རྟེན་པས་དོན་དུ་གཉེར་བྱ་ལ་ལྟོས་ནས་དེ་སྐད་ཅེས་བརྗོད་དོ། །རྗེས་འཇུག་གི་གང་ཟག་ལ་འབྱུང་བ་གཞན་དོན་ གྱི་དགོས་པ་ལ་ཡང་གསུམ་ལས། ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་རྒྱུ་ཡོངས་སུ་འཛིན་པ་ནི། སྔར་གྱི་གཙོ་བོར་གྱུར་པའི་དགོས་པ་དང་ཚུལ་མཚུངས་ཏེ། རྗེས་འཇུག་གཞན་གྱིས་ཀྱང་ངག་འདི་ལ་བཤད་མཉན་བྱས་པ་ལ་བརྟེན་ནས། 2-302 མངོན་མཐོ་དང་ངེས་ལེགས་ཀྱི་ས་བོན་རྒྱུད་ལ་འཇོག་སྟེ། ཡུལ་གྱི་མཆོད་བྱའི་ཡོན་ཏན་ཐོས་པས་དད་པ་དང་། བརྩོན་འགྲུས་དང་ཤེས་རབ་འཕེལ་བས་བསོད་ནམས་ཐོབ་ཅིང་། དེ་མ་ཡིན་ལྡོག་སྟེ། སློབ་ དཔོན་དཔའ་བོས། གྲགས་པའི་མཚན་མར་གྱུར་པ་བཟང་པོ་འདི་རྣམས་ཀྱིས། །བདེ་བར་གཤེགས་གྱུར་ལམ་རྣམས་གང་ཡིན་བསྟན་པར་འགྱུར། །ཡིད་ལ་དད་པ་མེད་པ་རྣམས་ཀྱང་དད་པར་འགྱུར། །ཆོས་དང་ལྡན་པའི་ གཏམ་གྱིས་རབ་ཏུ་དགའ་བར་འགྱུར། །ཞེས་དང་། ལྷ་ལས་ཕུལ་དུ་བྱུང་བར་བསྟོད་པ་ལས་ཀྱང་། སྙིང་ནས་དད་དམ་ཇི་ལྟར་དགའ་བའམ། །ཐེ་ཚོམ་གྱིས་སམ་གཞན་གྱི་ངོར་ཡང་རུང་། །གང་ཞིག་ཐུབ་དབང་ ཟླ་བ་དེར་ཕྱག་བྱེད། །དེས་ཀྱང་ལྷ་ཡི་བདེ་བ་ཕུན་ཚོགས་འཐོབ། །ཅེས་སོ། །གཉིས་པ་རྐྱེན་ངེས་པ་ལ་འཇུག་པ་ལ་གསུམ་སྟེ། སྟོན་པའི་ཆེ་བ་རིག་ནས། བསྟན་བཅོས་ཀྱི་ཆེ་བ་རིག་ནས། རྩོམ་པ་པོའི་ཆེ་བ་རིག་ནས་འཇུག་པའོ། །དེའང་མཆོད་བརྗོད་ལ་བརྟེན་ནས་གཞན་འཇུག་པར་འགྱུར་བ་སྟེ། འདི་ལྟར་བདེ་བར་གཤེགས་པ་ལ་སོགས་པའི་དོན་གསུམ་བཤད་པས། སངས་རྒྱས་ལ་དད་ནས་དེའི་ ལམ་ལ་འཇུག་པར་འགྱུར་བའོ། །གཉིས་པ་ནི་མཆོད་བརྗོད་ཀྱི་ངག་ཀླད་དུ་བཀོད་པས་བསྟན་བཅོས་དོན་བཟང་བར་རྟོགས་པའི་སྒོ་ནས་རྟོག་ལྡན་ཁ་ཅིག་འཇུག་སྟེ། འཇིག་རྟེན་གྱི་བྱ་བ་ངན་པ་ཤོ་དང་མིག་མང་ལ་སོགས་པ་ལ་རང་གི་ལྷ་ལ་མཆོད་པ་མི་བྱེད་ལ། 2-303 བྱ་བ་མཆོག་ཏུ་གྱུར་པ་རྒྱལ་པོ་དབང་བསྐུར་བ་དང་། དགྲ་ཚར་གཅོད་པ་ལ་སོགས་པ་ལ་རང་གི་ལྷ་ལ་མཆོད་པ་མཐོང་ངོ་། །དེ་བཞིན་དུ་བསྟན་བཅོས་འདི་དོན་ལྡན་དུ་རྟོགས་ནས་གཞན་ འཇུག་པར་འགྱུར་བ་སྟེ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། བསྟན་བཅོས་བྱེད་པ་སྟོན་པ་ལ། །མཆོད་བརྗོད་བྱེད་པ་འབྲས་མེད་མིན། །བསྟན་བཅོས་དང་ནི་སྟོན་པ་ལ། །གུས་པ་བསྐྱེད་པར་བྱ་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་བཤད་ ལ། གཉིས་པོ་འདིས་སྟོན་པ་མེད་པར་བྱུང་བ་རིག་བྱེད་ཀྱི་ཚིག་ལྟ་བུའམ། དམན་པས་བསྟན་པ་འཇིག་རྟེན་པའི་བསྟན་བཅོས་ལྟ་བུ་གཅོད་ལ། མཁྱེན་པའི་ཡེ་ཤེས་དང་། བརྩེ་བའི་ཐུགས་རྗེ་ཅན་དེས་ ཟབ་ཅིང་རྒྱ་ཆེ་བའི་དོན་རྟོགས་ནས་གསུངས་པར་ཤེས་པས་ཆེ་བ་སྔ་མ་གཉིས་གྲུབ་ལ། ཚུལ་དེས་རྩོམ་པ་པོའི་ཆེ་བའང་འགྲུབ་སྟེ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ལ་སོགས་པའང་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་སྔོན་དུ་ མཆོད་བརྗོད་མཛད་ཅིང་འདུག་ལ། འདིའང་ཚུལ་དེ་དང་ལ

【現代漢語翻譯】世間之人依其所求而如是說。對於隨學者而言，利他之必要亦有三：圓滿一切功德之因，即如前述之主要必要與方式相同，其他隨學者亦依此論述而聽聞，于相續中植入增上生與決定勝之種子，聽聞對境之功德而生起信心，精進與智慧增長而獲得福德，反之則不然。如導師勇士所言：『此等美名昭彰者，將示現善逝所行之道。令無信心者生信心，以具法之語而歡喜。』又如《讚歎勝天》中所言：『由衷信奉或如何歡喜，猶豫不決或顧及他人顏面，凡是對能仁月亮頂禮者，彼亦將獲得天界之圓滿安樂。』第二，趨入決定之因有三：了知導師之偉大，了知論典之偉大，了知作者之偉大而趨入。即依禮敬而使他人趨入，如是宣說善逝等三種意義，因信佛而趨入其道。第二，將禮敬之語置於篇首，以通達論典意義之善妙而使某些具慧者趨入，世間之惡行如賭博等，不祭祀自己的神祇，而對於殊勝之事業，如國王加冕、戰勝敵人等，則可見祭祀自己的神祇。同樣，通達此論典具有意義后，他人亦將趨入。如龍樹論師所言：『造論者對導師，作禮敬非無果，為于論典及導師，生起敬重故。』此二者可斷除無導師而生的吠陀之語，或以低劣者所立之世間論典。以具足智慧之光明與慈悲之心者，通達深廣之義而宣說，可知前二者之偉大。以此方式亦可成就作者之偉大，如龍樹論師等亦于論典之前作禮敬，此亦如是。

【English Translation】 Worldly people speak thus in accordance with what they seek. For followers, there are also three necessities for benefiting others: To fully embrace the cause of all perfections is the same as the aforementioned primary necessity and method, as other followers also rely on this discourse for listening and learning, Planting the seeds of higher realms and definite goodness in the continuum, generating faith by hearing the qualities of the object of veneration, increasing diligence and wisdom, and obtaining merit, and vice versa. As the teacher Hero said: 'These good names that have become famous will show the paths of the Sugatas. Those who have no faith will also have faith. They will be delighted by the Dharma-filled words.' Also, in 'Praise of the Supreme God,' it says: 'Whether sincerely believing or rejoicing, hesitating or considering the faces of others, whoever prostrates to the Sage, the moon, will also obtain the perfect bliss of the gods.' Secondly, there are three ways to enter into a definite cause: entering by knowing the greatness of the teacher, knowing the greatness of the scriptures, and knowing the greatness of the author. That is, relying on reverence to cause others to enter, such as explaining the three meanings of the Sugata, and entering into that path by believing in the Buddha. Secondly, by placing the words of reverence at the beginning, some intelligent people enter through understanding the goodness of the meaning of the scriptures. In worldly evil deeds such as gambling, one does not worship one's own deities, But for supreme deeds, such as the coronation of a king and defeating enemies, one sees the worship of one's own deities. Similarly, after realizing that this scripture is meaningful, others will also enter. As the teacher Nagarjuna said: 'Making offerings to the teacher who makes the scriptures is not without fruit, for the sake of generating respect for the scriptures and the teacher.' These two can cut off the words of the Vedas that arise without a teacher, or the worldly scriptures established by inferior beings. Those with the light of wisdom and compassion understand and proclaim the profound and vast meaning, and the greatness of the first two can be known. In this way, the greatness of the author can also be achieved, such as the teacher Nagarjuna and others who made offerings before the scriptures, and this is also the same way.

ྡན་པས་དམ་པས་མཛད་པའི་གཞུང་འདིར་འཇུག་པའོ། །ཡང་གང་ཟག་དམ་པ་ནི་ལྟ་བ་རྟོགས་པ་ཡིན་ལ། དེ་ལ་གཉིས་ལས་འཇིག་རྟེན་པའི་ཡང་ དག་པའི་ལྟ་བ་ལས་རྒྱུ་འབྲས་ལ་ཡིད་ཆེས་སྐྱེས་པ། འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པའི་ལྟ་བ་སྟོང་ཉིད་རྟོགས་པ་ཡིན་ལ། འདིར་ཡང་འབྲས་བུ་འདོད་པས་མཆོད་བརྗོད་མཛད་པའི་ཕྱིར། ལས་འབྲས་ལ་ཡིད་ཆེས་ཡོད་པར་གྲུབ་ཅིང་། 2-304 ཚིག་གི་དོན་བཤད་པས་འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པའི་ལྟ་བ་སྟོན་པ་དམ་པས་མཛད་པའི་གཞུང་ལུགས་ལ་འཇུག་པའོ། །འདི་ལ་ཁ་ཅིག་རྩོམ་པ་པོ་གྲུབ་པའི་སྒོ་ནས་འཇུག་པ་ཞེས་ཏེ། འདིས་རྩོམ་ པ་པོའི་ཆེ་བ་རིག་པས་སོ། །གསུམ་པ་ཞུགས་པའི་ཐབས་མི་འདོར་བ་ནི། སྔར་གྱི་བཞེད་པ་དམིགས་པ་ལྟ་བུ་སྟེ། རྗེས་འཇུག་གིས་འདི་བཤད་མཉན་བྱས་པས་བསོད་ནམས་སོག་ཅིང་བསོད་ནམས་མ་ ཡིན་པ་འགྲིབ་པས་བཤད་ཉན་མཐར་ཕྱིན་པ་དང་། འབྲས་བུ་ཁྱད་པར་ཅན་གྱི་རྒྱུར་འགྱུར་རོ། །བསྡུས་པའི་དོན་ནི། གང་ལ། གང་གིས། ཇི་ལྟར་ཏེ། དཀོན་མཆོག་གསུམ་ལ། རྩོམ་པ་པོས། སྒོ་གསུམ་གུས་ པས་སོ། །གསུམ་པ་ཚིག་གི་དོན་ལ། འདི་ལ་སྐྱབས་གནས་རྟེན་དུ་གཟུང་བ་དང་། ཕྱག་འོས་ལ་ཕྱག་འཚལ་བའང་རྩ་བ་རེ་རེས་སྟོན་པ་ལས། སྔ་མ་ནི། བདེ་གཤེགས་ཆོས་ཀྱི་སྐུ་མངའ་སྲས་ བཅས་དང་། །ཞེས་ཏེ། དེའང་དོན་དུ་ན་སངས་རྒྱས་ཁོ་ན་སྐྱབས་ཡིན་ཏེ། རྒྱུད་བླ་མ་ལས། སྤང་ཕྱིར་བསླུ་བའི་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་གསུངས་ལ། གནས་སྐབས་ཀྱི་དཀོན་མཆོག་གསུམ་ཀ་འཛིན་པས། ཐོག་མར་ཚིག་དང་པོ་བརྗོད་ན། བདེ་གཤེགས་ལ་སྐད་སོར་བཞག་ན་སུ་ག་ཏ་ཟེར་ལ། སུའི་སྒྲ་དེ་ལེགས་པ་ལ་འཇུག་པས། སུ་རཱུ་པ་ཛྙིདྷ་ཞེས་བརྗོད་ན་སྐྱེས་བུ་གཟུགས་ལེགས་མཛེས་ཞེས་དང་། 2-305 ཡང་སུ་ཀུ་བྷཾ་ག་ཌ་ཞེས་བུམ་པ་ལེགས་པར་གང་བ་དང་། སུ་ནེ་ཥྚ་ཛ་ར་ཞེས་པ་རིམས་ནད་ལེགས་པར་བྱང་བ་ལྟ་བུ་དང་། ག་ཏའི་སྒྲ་སྤངས་རྟོགས་གཉིས་དང་། ཆེ་བ་ཕུན་ སུམ་ཚོགས་པ་དང་གསུམ་ལ་འཇུག་པ་ལས། དང་པོ་ནི་ལེགས་པའི་སྒྲ་དེ་དོན་གསུམ་དང་སྦྱར་བས་ལེགས་པར་སྤངས་པ་ནི་སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྒྱུ་ལས་དང་ཉོན་མོངས་པ་སྟེ་དེའི་སྒྲིབ་པ་སྤངས་ པའོ། །མ་ལུས་པར་སྤངས་པ་ནི། སྤང་བྱའི་ལྷག་མ་མེད་པ་སྟེ། རྒྱུ་དངོས་པོ་ལ་མངོན་པར་ཞེན་པ་དང་འབྲས་བུ་སྒོ་གསུམ་གྱི་གནས་ངན་ལེན་མེད་པར་སྒྲིབ་པ་གཉིས་སྤངས་པ་སྟེ། རྣམ་ འགྲེལ་ལས། ལུས་ངག་སེམས་ཀྱི་གནས་ངན་ལེན། །ཉོན་མོངས་མེད་དང་ནད་མེད་དང་། །ཞེས་དང་། གོམས་ཕྱིར་མ་ལུས་སྤངས་པ་ཉིད། །ཅེས་དང་། རྒྱུ་སྤངས་ཡོན་ཏན་གསུམ་བདེ་གཤེགས། །ཉིད་ཡིན་སྡུག་བསྔལ་གསུམ་མིན་ ཕྱིར། །ཞེས་སོ། །སླར་མི་ལྡོག་པར་སྤངས་པ་ནི། སྒྲིབ་པ་གཉིས་པོ་དེ་མི་འབྱུང་བས་སྤངས་པ་གཏན་དུ་བ་སྟེ། ཉེས་པ་རྣམ་པར་འགགས་པ་ནི། །སྲ་བཞིན་སླར་ཡང་སྐྱེ་མ

【現代漢語翻譯】因此，進入由聖者所著的論典。此外，所謂聖者，即是對見地有所證悟之人。其中又分為兩種：一是世間的正確見地，即對因果產生確信；二是出世間的見地，即證悟空性。此處，由於希求果位而作頂禮讚頌，因此可以確定其對業果具有信心。通過解釋詞義，來進入由聖者所著的闡述出世間見地的論典。有些人認為，這是通過作者的成就來進入，因為這瞭解了作者的偉大之處。第三，不捨棄進入的方法，如之前的觀點所指，後學者通過對此進行講解和聽聞，積累福德，減少非福德，從而使講解和聽聞達到圓滿，併成為殊勝果位的因。總而言之，是對誰、由誰、如何做？即對三寶、由作者、以身語意三門恭敬來做。第三，關於詞義，此處將皈依處作為依靠，以及對值得禮敬者進行禮敬，都是由每個根本詞來表示的。首先是：『善逝法身具足諸佛子』。實際上，只有佛才是皈依處，如《寶性論》中所說：『為斷除欺騙』等等。由於暫時也執持三寶，因此，如果首先說出第一個詞，『善逝』如果保留梵語發音，則為『Sugata』。其中，『Su』的語音表示美好，如果說『Surupa Jnidha』，則表示『相貌美好的男子』。又如『Sukubhambhada』，表示『盛滿美好之瓶』，『Suneshtajara』表示『疾病完全痊癒』等等。『Gata』的語音有斷除、證悟和偉大圓滿三種含義。第一種，將美好的語音與三種含義結合，即美好地斷除，也就是痛苦之因——業和煩惱，即斷除其障礙。完全斷除，即沒有可斷除的剩餘，也就是對因——事物產生執著，以及對果——身語意三門的不利處沒有執著，從而斷除二障。如《釋量論》中所說：『身語意之不利處，無煩惱且無疾病』，以及『因習慣而完全斷除』，以及『斷除因，功德三，善逝，是故無三苦』。不再返回地斷除，即這二障不再產生，從而斷除是永久性的。罪業完全止息，如金剛般堅固，不再重新產生。

【English Translation】 Therefore, entering the treatise composed by the holy one. Furthermore, a holy person is one who has realized the view. Among them, there are two types: the worldly correct view, which generates faith in cause and effect; and the transcendental view, which realizes emptiness. Here, because homage and praise are made with the desire for results, it is established that there is faith in karma and its effects. By explaining the meaning of the words, one enters the doctrine composed by the holy one, which demonstrates the transcendental view. Some say that this is entering through the accomplishment of the author, because it recognizes the greatness of the author. Third, not abandoning the means of entry, such as the previous view, where the followers accumulate merit by explaining and listening to this, and diminish non-merit, thereby perfecting the explanation and listening, and becoming the cause of special fruits. In summary, it is to whom, by whom, and how? That is, to the Three Jewels, by the author, with reverence in body, speech, and mind. Third, regarding the meaning of the words, here, taking refuge as a support and paying homage to those worthy of homage are both indicated by each root word. The first is: 'The Sugata (藏文：བདེ་གཤེགས།，梵文天城體：सुगत，梵文羅馬擬音：Sugata，漢語字面意思：善逝) Dharmakaya (藏文：ཆོས་ཀྱི་སྐུ།，梵文天城體：धर्मकाय，梵文羅馬擬音：Dharmakāya，漢語字面意思：法身) possesses all the Buddha's sons.' In reality, only the Buddha is the refuge, as stated in the Uttaratantra (藏文：རྒྱུད་བླ་མ།，梵文天城體：उत्तरतन्त्र，梵文羅馬擬音：Uttaratantra，漢語字面意思：寶性論): 'To eliminate deception,' etc. Since all three jewels are temporarily held, if the first word is spoken first, 'Sugata (藏文：བདེ་གཤེགས།，梵文天城體：सुगत，梵文羅馬擬音：Sugata，漢語字面意思：善逝)' if the Sanskrit pronunciation is retained, it is called 'Sugata (藏文：བདེ་གཤེགས།，梵文天城體：सुगत，梵文羅馬擬音：Sugata，漢語字面意思：善逝)'. Among them, the sound 'Su' means good, if 'Surupa Jnidha' is said, it means 'a man with a beautiful appearance'. Also, 'Sukubhambhada' means 'a pot filled with goodness', and 'Suneshtajara' means 'the disease is completely cured', and so on. The sound 'Gata' has three meanings: abandonment, realization, and great perfection. The first, combining the sound of goodness with the three meanings, means to abandon well, which is the cause of suffering—karma and afflictions—that is, to abandon their obscurations. To abandon completely is to have no remainder to be abandoned, that is, to be free from attachment to the cause—things—and to be free from the negative states of the three doors of the result, thereby abandoning the two obscurations. As stated in the Pramanavarttika (藏文：རྣམ་འགྲེལ།，梵文天城體：प्रमाणवार्तिक，梵文羅馬擬音：Pramanavarttika，漢語字面意思：釋量論): 'The negative states of body, speech, and mind, without afflictions and without disease,' and 'Completely abandoned due to habit,' and 'Having abandoned the cause, the three qualities, Sugata (藏文：བདེ་གཤེགས།，梵文天城體：सुगत，梵文羅馬擬音：Sugata，漢語字面意思：善逝), therefore, there are no three sufferings.' To abandon without returning is to abandon permanently because these two obscurations do not arise. The cessation of sins is like being firm, and will not arise again.

ེད་དེ། །དེ་བདག་ ཉིད་ཀྱིས་འབྲལ་མེད་དང་། །ཐལ་བ་བཞིན་དུ་མ་ངེས་ཕྱིར། །ཞེས་དང་། དེ་ཕྱིར་སྔར་ཡང་ནུས་མེད་རྣམས། །དེ་བདག་གྱུར་པའི་ཕྱིས་ནུས་མེད། །ཅེས་དང་། སློབ་དཔོན་མ་ཏི་ཙི་ཏྲས། ཉེས་པ་བག་ཆགས་དང་བཅས་ཏེ། ། 2-306 སྐྱོབ་པ་གཅིག་པུ་ལ་མི་མངའ། །ཞེས་སོ། །དེ་དག་ནི་སྒྲིབ་པ་གཉིས་ལས་རིང་དུ་གཤེགས་པས་དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་སྟེ། སྐྱེས་བུ་རྒྱང་རིང་དུ་སོང་ཞེས་པ་ལྟ་བུའོ། །ཡང་ག་ཏ་ག་ཏི་ བྱས་ན། ཤེས་བྱའི་རྗེས་སུ་བློ་གྲོས་གཤེགས་པས་ཡེ་ཤེས་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་ལ་འཇུག་ལ། དེ་ཡང་གསུམ་ལ་ལེགས་པར་རྟོགས་པ། ཤེས་བྱ་ཇི་ལྟ་བ་སྟེ་ཆོས་རྣམས་ཀྱི་རང་བཞིན་ཐུགས་སུ་ ཆུད་པས་སྐྱེས་བུ་གཟུགས་མཛེས་པ་ལྟ་བུ་སྟེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། ལེགས་ཡིན་དེ་ནི་བདག་མེད་པ། །མཐོང་བའམ་སྦྱོར་བ་ལས་ཡིན་ནོ། །ཞེས་སོ། །མ་ལུས་པར་རྟོགས་པ་ནི། ཆོས་ཅན་ཇི་སྙེད་པ་ དང་། ཆོས་ཉིད་ཅི་ལྟ་བ་མཐའ་དག་རྟོགས་པ་སྟེ། བུམ་པ་ལེགས་པར་གང་བ་ལྟ་བུའོ། །དེའང་རྣམ་འགྲེལ་ལས། གཤེགས་པ་རྟོགས་པའི་དོན་ཕྱིར་ཏེ། །ཞེས་དང་། ཡང་། སྐྱོབ་ལས་དེ་ཉིད་དང་བརྟན་དང་། ། མ་ལུས་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པར་གྲུབ། །ཅེས་དང་། སློབ་དཔོན་མ་ཏི་ཙི་ཏྲས། མཁྱེན་པའི་སྐད་ཅིག་གཅིག་གིས་ནི། །ཤེས་བྱའི་དཀྱིལ་འཁོར་ཀུན་ཁྱབ་ཅན། །ཞེས་དང་། ཡང་། ཐམས་ཅད་མཁྱེན་ལ་ཡོན་ཏན་ཀུན། །མངའ་ ལ་དེ་ཡང་ཉམས་མི་མངའ། །ཞེས་སོ། །སླར་མི་ལྡོག་པར་རྟོགས་པ་ནི། རྟོགས་པ་ལས་མི་ཉམས་པས་དེ་གཉིས་བརྟན་པར་གྱུར་པ་རིམས་ནད་ལེགས་པར་བྱང་བ་ལྟ་བུ་སྟེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། སྐྱེ་དང་སྐྱོན་ནི་ཀུན་འབྱུང་དག ། 2-307 སླར་ཡང་ལྡོག་ཅེས་བཤད་པ་ཡིན། །བདག་ལྟའི་ས་བོན་སྤངས་པའི་ཕྱིར། །སླར་མི་གཤེགས་པ་ཉིད་ཡིན་ནོ། །ཞེས་སོ། །སྐྱེས་བུའི་བློ་ཆོས་སུ་སོང་ཞེས་པ་ལྟ་བུའོ། །ཡང་ག་ཏའི་སྒྲས་སྟོན་པ་དེ་ གཞན་ལས་ཁྱད་པར་དུ་གཤེགས་པས་ཆེ་བའི་བདག་ཉིད་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་སྟེ། སྐྱེས་བུ་གཞན་ལས་མཆོག་ཏུ་གྱུར། །ཅེས་པ་བཞིན་ནོ། །དེ་ཡང་སྟོན་པ་ཉིད་གང་ཟག་ཐམས་ཅད་ལས་ཁྱད་པར་དུ་ མཛད་དེ། གཤེགས་པ་ཙམ་གྱིས་སྐྱེ་བོ་གཞན་འཆིང་བ་མཐའ་དག་དང་ལྡན་པ་ལས་ཁྱད་པར་དུ་མཛད་དེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། སྡུག་བསྔལ་འཁོར་པ་ཅན་ཕུང་པོ། །གོམས་ལས་འདོད་ཆགས་སོགས་གསལ་བ། །མཐོང་ ཕྱིར་འདོད་རྒྱལ་ཉིད་མིན་ཏེ། །རྒྱུ་མེད་སྐྱེ་བ་འགལ་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་དེ་དག་འཁོར་བའི་འདམ་ལས་མ་བརྒལ་ལ། སྟོན་པས། དེ་ལྟར་གྲངས་མེད་གསུམ་དག་ཏུ། །ཁྱོད་ནི་དེ་ལྟར་བརྩོན་པ་ན། །བརྩོན་ འགྲུས་འབའ་ཞིག་གྲོགས་གྱུར་པས། །གོ་འཕང་བླ་ན་མེད་པ་བརྙེས། །ཞེས་གསུངས་སོ། །མཛེས་པར་གཤེགས་པ། ཕྱི་རོལ་པའི་སྟོན་པ་ཕྱོགས་རེ་ལ་འདོད་ཆགས་དང་བྲལ་བ་རྣམས་ལས་ཁྱད་པར་དུ་བྱས་ཏེ་ དེ་དག་བདག་

【現代漢語翻譯】『因為那與我不可分離，並且像灰燼一樣不確定。』並且，『因此，以前無能者，成為我之後也無能。』正如導師瑪蒂吉扎所說：『過失與習氣，救護者唯獨您不具。』這些是遠離二障的如來（Tathāgata），就像說『人已遠去』一樣。又，如果做『嘎達嘎地』，智慧隨著所知而行，因此進入圓滿的智慧。那也是對三者的正確理解：所知如是，即通達諸法自性，就像人容貌美麗一樣。如《釋量論》所說：『善哉，那是無我，由見或修而成。』完全理解是：理解所有法和法性，就像瓶子被完全裝滿一樣。那也是《釋量論》所說：『逝去是爲了理解之義。』又，『從救護中，成就了彼性、穩固和無餘遍知。』導師瑪蒂吉扎說：『以一念之智，遍及一切所知之輪。』又，『遍知者具一切功德，並且不衰退。』不退轉地理解是：從理解中不退失，因此二者變得穩固，就像疾病被完全治癒一樣。如《釋量論》所說：『生與過失皆生起，據說還會退轉。因為捨棄了我見之種子，所以不再逝去。』就像說『人的心已入法』一樣。又，『嘎達』一詞所顯示的是，從其他事物中卓越地逝去，因此是偉大的自性圓滿，就像說『人超越了其他人』一樣。那也是導師使自己從一切眾生中脫穎而出，僅僅通過逝去，就使自己從一切束縛中脫穎而出。如《釋量論》所說：『痛苦的輪迴蘊，習慣性的貪慾等顯現，因為見到而並非隨心所欲，因為無因生是相違的。』那些沒有超越輪迴的泥潭，而導師說：『如此在三個無數劫中，你如此精進，唯有精進為友，獲得了無上果位。』美好地逝去，將自己從外道導師中那些對某些事物沒有貪執的人中區分出來，因為那些人有我。

【English Translation】 'Because that is inseparable from me, and uncertain like ashes.' And, 'Therefore, those who were powerless before, are powerless after becoming me.' As the teacher Matrcitra said: 'Faults and habitual tendencies, the protector alone does not possess.' These are the Tathāgatas (Thus-gone ones) who have gone far from the two obscurations, like saying 'the person has gone far away.' Also, if one does 'gata gati,' wisdom goes after what is to be known, therefore entering into perfect wisdom. That is also the correct understanding of the three: what is to be known as it is, that is, understanding the nature of all dharmas, like a person with a beautiful appearance. As said in the Pramanavarttika: 'Good, that is selflessness, achieved through seeing or practice.' Completely understanding is: understanding all dharmas and the nature of dharmas, like a vase completely filled. That is also what the Pramanavarttika says: 'Gone is for the sake of understanding.' Also, 'From protection, the very nature, stability, and complete omniscience are established.' The teacher Matrcitra said: 'With a single moment of knowledge, pervading the entire circle of what is to be known.' Also, 'The omniscient one possesses all qualities, and that does not diminish.' Understanding without regression is: not diminishing from understanding, therefore the two become stable, like a disease completely cured. As said in the Pramanavarttika: 'Birth and faults all arise, it is said that they also regress. Because the seed of the view of self is abandoned, therefore there is no more going away.' Like saying 'the person's mind has entered the Dharma.' Also, what the word 'gata' shows is that it has gone excellently from other things, therefore it is the perfection of the great self-nature, like saying 'the person has surpassed others.' That is also the teacher distinguishing himself from all beings, merely by going, distinguishing himself from all those who are bound. As said in the Pramanavarttika: 'The aggregates of suffering samsara, habitual attachment, etc. are manifest, because of seeing and not arbitrarily, because causeless birth is contradictory.' Those have not crossed the mire of samsara, while the teacher said: 'Thus in three countless eons, when you strive in this way, with only diligence as your friend, you have attained the unsurpassed state.' Gone beautifully, distinguishing himself from those among the non-Buddhist teachers who are without attachment to certain things, because those people have a self.

དང་བདག་གིར་འཛིན་པས་ལྟ་བ་མི་མཛེས་ལ། ཁྱི་དང་བ་ལང་ལ་སོགས་པའི་བརྟུལ་ཞུགས་འཛིན་པས་སྤྱོད་པ་མི་མཛེས་མོད། སྟོན་པ་ལ་དེ་དག་མི་མངའ་སྟེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། 2-308 བདག་དང་བདག་གིར་འཛིན་བྱས་པའི། །འདུས་བྱས་སྤྱོད་ཡུལ་ཅན་ཆགས་ནི། །རྒྱུ་ཡིན་དེ་ཡི་གནོད་བྱེད་ནི། །བདག་མེད་མཐོང་བ་ཞེས་དང་། ཁྱོད་ཀྱི་སྐུ་ནི་མཛེས་པའི་ཕྱིར། །བལྟ་བས་མི་ངོམ་རང་བཞིན་ པས། །མཐོང་ངོ་ཅོག་ན་ཕྱི་ཕྱིར་ཞིང་། །དགའ་བ་བསྐྱེད་པར་མཛད་པ་ལགས། །ཞེས་སོ། །མ་ལུས་པར་གཤེགས་པས། ཕྱིར་མི་འོང་བ་དང་། དགྲ་བཅོམ་པ་དང་། རང་རྒྱལ་གསུམ་ལས་ཁྱད་པར་དུ་བྱས་ཏེ། དེ་དག་ཉོན་མོངས་པ་ཅན་མ་ཡིན་པའི་ལུས་ངག་ཡིད་ཀྱི་གནས་ངན་ལེན་དང་བཅས་ཤིང་། རང་གིས་རྟོགས་པའི་ལམ་མི་གསལ་བས་སྤང་བྱའི་ལྷག་མ་ལུས་པ་སྟེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། ལམ་བཤད་མི་ གསལ་ཉིད་ལུས་ཡིན། །ཞེས་སོ། །སླར་མི་ལྡོག་པར་གཤེགས་པས། རྒྱུན་དུ་ཞུགས་པ། ལན་ཅིག་ཕྱིར་འོང་བ། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལས་ཁྱད་པར་དུ་བྱས་ཏེ། དེ་དག་ལ་སྐྱེ་བ་དང་ཉེས་པ་ཕྱིས་ ཀྱང་འབྱུང་བ་སྟེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། དེ་ཕྱིར་ཕྱི་རོལ་པ་དང་སློབ། །མི་སློབ་ལས་ལྷག་དེ་ཡི་ཕྱིར། །གཞན་དོན་མཁྱེན་སྦྱོར་དེ་སྟོན་པ། །ཞེས་དང་། ཐུབ་ཆེན་གཞན་དོན་འཇུག་ཅན་གྱི། །བསེ་རུ་ལ་ སོགས་ཁྱད་འདི་ཡིན། །ཞེས་སོ། །དེས་ན། གང་ལ་བློ་མངའ་རྟོགས་པར་བྱ་བ་མ་རྟོགས་མེད། །གང་དག་ལ་མངའ་ཕྱི་ནས་རྣམ་པར་སྤྱད་བྱ་མེད། །དེ་ནི་འཇིག་རྟེན་མག ོན་ཏེ་འཇིག་རྟེན་མཐར་འབྱིན་པ། ། 2-309 སྐྱེ་དགུ་རྣམས་ཀྱི་གཙོ་ལ་སྤྱི་བོས་ཕྱག་འཚལ་ལོ། །སངས་རྒྱས་དཀོན་མཆོག་གོ །ཆོས་ཀྱི་སྐུ་ཞེས་ཆོས་དཀོན་མཆོག་སྟེ། ལུང་དང་རྟོགས་པ་ལས། སྔ་མ་ནི། རྗོད་བྱེད་སྒྲའི་རང་བཞིན། རྣམ་རིག་མིང་ དང་ཚིག་དང་ཡི་གེའི་རྣམ་པ་ཅན་དུ་སྣང་བ། གསུང་རབ་ཡན་ལག་བཅུ་གཉིས་ལ་སོགས་པའོ། །རྟོགས་པ་ནི་བརྗོད་བྱ་དོན་གྱི་རང་བཞིན་ཏེ། དབྱིངས་རང་བཞིན་གྱིས་རྣམ་པར་དག་པ་གློ་བུར་ གྱི་དྲི་མ་ལས་གྲོལ་བ་འགོག་པར་མཐར་ཐུག་པ་དང་། དེ་སྣང་བ་མེད་པའི་ཤེས་རབ་ཀྱིས་རྟོགས་པ་ལམ་མཐར་ཐུག་པ་སྟེ། དེས་ཡོན་ཏན་ཐམས་ཅད་ཀྱི་རྟེན་བྱེད་པས་སྐུ་སྟེ། བདེན་གཉིས་ ལས། ཆོས་རྣམས་ཀུན་གྱི་ལུས་ཡིན་ཕྱིར། །རིགས་པའི་རྗེས་འབྲང་ངོ་བོའི་ཕྱིར། །ཡོན་ཏན་བསམ་ཡས་ཀུན་རྟེན་ཕྱིར། །སྐྱོབ་པ་རྣམས་ཀྱི་ཆོས་སྐུ་ཡིན། །ཞེས་དང་། རྒྱུད་བླ་མར། ཆོས་སྐུ་རྣམ་གཉིས་ཤེས་བྱ་ སྟེ། །ཆོས་དབྱིངས་ཤིན་ཏུ་དྲི་མེད་དང་། །དེ་ཡི་རྒྱུ་མཐུན་ཟབ་པ་དང་། །སྣ་ཚོགས་ཚུལ་ནི་སྟོན་པ་འོ། །ཞེས་དང་། སྟོན་པའི་དམ་ཆོས་རྣམ་གཉིས་ཏེ། །ལུང་དང་རྟོགས་པའི་བདག་ཉིད་དོ། །ཞེས་དག་ པ་གཉིས་ལྡན་ཏེ། སློབ་དཔོན་མ་ཏི་ཙི་ཏྲས། ཚིག་བཟང་བ་དང་དོན

【現代漢語翻譯】執著于『我』和『我的』，見解就不美妙；奉行狗和牛等苦行，行為就不美妙。但導師（佛陀）沒有這些。如《釋量論》所說：『執著於我與我所，導致貪戀有為法，成為其活動範圍。對治此貪戀之因，即是證悟無我。』您的身軀如此美妙，觀看也無法滿足，因為其自性，令所有見到者，一次又一次地生起歡喜。因為完全超越，所以勝過不還者、阿羅漢和獨覺。這些人仍有不清凈的身體、語言和意念，以及業，並且自己證悟的道不清晰，因此還有剩餘需要斷除的。如《釋量論》所說：『道的闡釋不清晰，即是身體。』因為不再退轉地超越，所以勝過入流者、一來者和菩薩。這些人仍有生和過失。如《釋量論》所說：『因此，爲了勝過外道和有學、無學，導師爲了利益他人而宣說。』以及『大雄（佛陀）具有利益他人的行為，這是與貝母等的區別。』因此，對於擁有智慧者，沒有未被理解的事物需要理解；對於擁有智慧者，沒有需要從外部去實踐的事物。您是世間的怙主，是世間的終結者，是眾生的主宰，我以頭頂禮拜。是佛寶。法身，即是法寶。分為教法和證法。前者是能詮之聲音的自性，顯現為名、句、字的形態，包括十二部經等。後者是所詮之意義的自性，即是自性清凈的法界，從暫時的垢染中解脫的究竟止息，以及以無相智慧證悟的究竟道。因此，它是一切功德的基礎，所以是『身』。如《二諦論》所說：『因為是諸法之身，因為是理性的追隨者，因為是無量功德的基礎，所以是救護者的法身。』以及《寶性論》所說：『應知法身有兩種，即極度無垢的法界，以及與其同類的甚深，和示現種種形態。』以及『導師的聖法有兩種，即教法和證法的自性。』具有二種清凈。如馬鳴菩薩所說：『言辭優美且意義……』

【English Translation】 Views are not beautiful with the clinging to 'I' and 'mine'; conduct is not beautiful with the adherence to the asceticism of dogs and cows, etc. But the Teacher (Buddha) does not possess these. As stated in the Pramāṇavārttika: 'The clinging to 'I' and 'mine' causes attachment to conditioned phenomena, making them the object of activity. The cause that harms this attachment is the seeing of no-self.' Your body is so beautiful that seeing it cannot be satisfied, because its nature causes all who see it to generate joy again and again. Because of completely transcending, he surpasses the Non-Returner, the Arhat, and the Pratyekabuddha. These still have impure bodies, speech, and minds, along with karma, and the path they have realized is not clear, so there are still remnants to be abandoned. As stated in the Pramāṇavārttika: 'The unclear explanation of the path is the body.' Because of transcending without returning, he surpasses the Stream-Enterer, the Once-Returner, and the Bodhisattva. These still have birth and faults. As stated in the Pramāṇavārttika: 'Therefore, in order to surpass the non-Buddhists and the learners and non-learners, the Teacher teaches for the benefit of others.' And 'The Great Sage (Buddha) has the activity of benefiting others; this is the difference from the bse ru, etc.' Therefore, for those who possess intelligence, there is nothing that has not been understood that needs to be understood; for those who possess intelligence, there is nothing that needs to be practiced from the outside. You are the protector of the world, the ender of the world, the master of beings; I prostrate with my head. This is the Buddha Jewel. The Dharmakāya is the Dharma Jewel. It is divided into scripture and realization. The former is the nature of the expressive sound, appearing in the form of names, sentences, and letters, including the twelve sections of scripture, etc. The latter is the nature of the meaning to be expressed, which is the Dharmadhātu that is naturally pure, the ultimate cessation that is liberated from temporary stains, and the ultimate path that is realized by non-conceptual wisdom. Therefore, it is the basis of all qualities, so it is the 'body.' As stated in the Two Truths: 'Because it is the body of all phenomena, because it is the follower of reason, because it is the basis of immeasurable qualities, it is the Dharmakāya of the protectors.' And as stated in the Uttaratantra: 'It should be known that there are two kinds of Dharmakāya, namely the extremely stainless Dharmadhātu, and the profound that is homogeneous with it, and that shows various forms.' And 'The Teacher's sacred Dharma is of two kinds, namely the nature of scripture and realization.' It possesses two kinds of purity. As stated by Master Māṭicītra: 'Words are excellent and meaning...'

་ཆེ་དང་། །བདེན་པ་དང་ནི་སྙན་པ་དང་། །ཟབ་གསལ་གཉིས་ཀའི་དོན་ལྡན་དང་། །བསྡུས་དང་སྤྲོས་པ་དང་ལྡན་པ། །ཁྱོད་ཀྱི་གསུང་ནི་ལེགས་གསུམ་ལྡན། ། 2-310 ཞེས་སོ། །སྲས་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སྟེ། རིགས་སུ་སྐྱེས་ཤིང་གདུང་འཚོབ་པས་སོ། །ཉན་རང་གཉིས་རིགས་སུ་སྐྱེས་ཀྱང་གདུང་འཚོབ་པ་མེད་དེ། འོད་སྲུང་གིས་ཞུས་པ་ལས་འཁོར་ལོས་སྒྱུར་བའི་རྒྱལ་ པོའི་བུ་སྟོང་པོ། །ཀུན་ཀྱང་རང་གི་མཚན་དང་མི་ལྡན་ན། །དེ་ལ་མི་བདག་སྲས་སུ་རེ་བ་མེད། །དེ་བཞིན་རྒྱལ་བའི་ཞམ་འབྲིང་བྱེ་བ་མང་། །ཀུན་ཀྱང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དང་མི་ལྡན་ན། ། དེ་ན་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་འགའ་མེད་ཕྱིར། །དེ་ལ་བདེ་གཤེགས་སྲས་སུ་དགོངས་མི་མཛད། །ཅེས་སོ། །དེ་ལ་གུས་པས་ཕྱག་འཚལ་ཞེས་ཐེག་པ་ཆེན་པོ་བར་ངེས་པའི་སྐྱབས་གནས་དཀོན་མཆོག་གསུམ་ལ་ མཆོད་པར་བརྗོད་པ་སྟེ། རྒྱུད་བླ་མར། འབྱུང་བར་དཀོན་ཕྱིར་དྲི་མེད་ཕྱིར། །མཐུ་ལྡན་ཕྱིར་དང་འཇིག་རྟེན་གྱི། །རྒྱན་གྱུར་ཕྱིར་དང་མཆོག་ཉིད་ཕྱིར། །འགྱུར་བ་མེད་ཕྱིར་དཀོན་མཆོག་ཉིད། །ཅེས་སོ། །དེ་ལྟར་ དེ་གསུམ་རྟེན་དུ་བཟུང་ནས་གཞན་ཕྱག་འོས་ཀུན་ལའང་ཞེས་པ། ཉན་རང་གི་དགེ་འདུན་དང་། ཕ་མ་དང་། གཞན་ཡོན་ཏན་ཅན་རྣམས་ལ་གུས་པ་དང་། ཕྱག་གི་འོས་སུ་བསྟན་ཏོ། །བཤད་པར་དམ་ བཅའ་བ་ལ་གསུམ་ལས། དགོས་དོན་དམ་བཅས་པ་ཡལ་བར་མི་འདོར་བས་རྩོམ་པ་མཐར་ཕྱིན་པ་སྟེ། སློབ་མ་ལ་སྤྲིང་བར། བདེན་དང་གཞུང་ལ་དགའ་བའི་གཟི་བརྗིད་ལྡན་པ་རྣམས། །སྲོག་ནི་བདེ་བླག་གཏོང་བར་བྱེད་ཀྱི་དམ་བཅས་མིན། ། 2-311 ཞེས་སོ། །བསྡུས་པའི་དོན་ནི། གང་། གང་གིས། ཇི་ལྟར་ཞེས་སོ། །ཚིག་གི་དོན་ལས། བདེ་གཤེགས་སྲས་ཀྱི་སྡོམ་ལ་འཇུག་པ་ནི། །ལུང་བཞིན་མདོར་བསྡུས་ནས་ནི་བསྟན་པར་བྱ། །ཞེས་པ་ལ། བདག་གི་ བླ་མས་ལེགས་པར་གསུངས་པ་དེ་བརྗོད་པར་བྱའོ། །འདི་ལ་སྡོམ་པ་ལ་འཇུག་པའི་གང་ཟག སྡོམ་པ་རང་གི་ངོ་བོ། དེའི་རབ་ཏུ་དབྱེ་བ། སོ་སོའི་མཚན་ཉིད། སྒྲའི་དོན་ཏེ་ལྔ་ལས་དང་ པོ་ནི། བདེ་གཤེགས་སྲས་ཞེས་པས་གཞན་དོན་དུ་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་འདོད་པའི་བློ་ཅན་ནོ། །གཉིས་པ་ནི། རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་ཀྱི་སྒྲུབ་པ་ཁྱད་པར་བ་མི་མཐུན་པའི་ཕྱོགས་སྤོང་བའི་སེམས་པ་ རྒྱུན་ཆགས་ཏེ། འདི་ཉིད་ལས། སྤོང་བའི་སེམས་ནི་ཐོབ་པ་ལས། །ཚུལ་ཁྲིམས་ཕ་རོལ་ཕྱིན་ཅེས་སོ། །གསུམ་པ་དབྱེ་ན་གསུམ་སྟེ། བསྲུང་བྱའི་རང་བཞིན་སྡོམ་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས་དང་། བརྩོན་འགྲུས་ཀྱི་རང་བཞིན་ དགེ་བ་ཆོས་སྡུད། གཞན་དོན་གྱི་རང་བཞིན་སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་དོ། །བཞི་པ་ལ། སོ་སོའི་ངོ་བོ། གཅིག་པ་དང་ཐ་དད་པ་བསམ་པ། གྲངས་ངེས་པ། གོ་རིམ་ངེས་པ། བྱ་བ་སྤྱད་པ་ དང་ལྔ་ལས། དང་པོ་ནི། མི་དགེ་བ་གཞི་དང་བཅས་པ་སྤོང་བའི་སེམས་པ་

【現代漢語翻譯】偉大、真實、悅耳，兼具深奧與明晰之義，具備精簡與詳盡之特點，您的言辭具備這三種美德。如是說。子是指菩薩（梵文：Bodhisattva，菩提薩埵），生於種姓並繼承血統。聲聞（梵文：Śrāvaka）和獨覺（梵文：Pratyekabuddha）雖然生於種姓，但不繼承血統。《賢愚經》中說，轉輪王的千子，如果都不具備自己的名稱，那麼就不能期望他成為人主之子。同樣，無數的佛陀侍從，如果都不具備菩提心，那麼就不會有菩薩，因此不要認為他們是如來之子。如是說。以恭敬頂禮，是對決定進入大乘（梵文：Mahāyāna）的皈依處三寶（梵文：Triratna）的供養讚頌。《寶性論》中說，'因為難得，因為無垢，因為具力，因為是世間的莊嚴，因為是至高無上，因為不變，所以是三寶。' 如是，在將這三者作為依靠之後，也應對其他值得敬禮者，如聲聞和獨覺的僧團、父母以及其他有功德者，表示尊敬和頂禮。在承諾講解時，有三個方面，不捨棄必要之事，從而使寫作圓滿。對學生說，'那些喜愛真理和經典的賢者，會輕易捨棄生命，但不會違背誓言。' 如是說。精簡的意義是：誰？以何？如何？詞語的意義是：進入如來之子的戒律，將按照經文簡要地進行闡述。對此，我上師所善說之內容將被陳述。這裡有五點：進入戒律的補特伽羅（梵文：Pudgala，人），戒律本身的體性，戒律的分類，各自的定義，詞語的意義。第一，'如來之子'是指爲了他人利益而渴望圓滿菩提之心的人。第二，圓滿佛陀的特殊修行，是持續不斷的捨棄與此不相符之事的意念。正如經中所說，'捨棄的意念勝於獲得，是波羅蜜多（梵文：Pāramitā，到彼岸）的戒律。'第三，如果分類，則有三種：守護自性的戒律，精勤自性的善法集聚，以及利他自性的利益有情。第四，有各自的體性，相同與不同之思考，數量的確定，順序的確定，以及行為的實踐這五個方面。第一，是捨棄不善及其根本的意念。

【English Translation】 Great, true, and pleasing, Possessing both profound and clear meanings, Endowed with both brevity and elaboration, Your speech possesses these three virtues. Thus it is said. A son is a Bodhisattva (Bodhisattva, 菩提薩埵), born into a lineage and inheriting the bloodline. Although Śrāvakas (Śrāvaka) and Pratyekabuddhas (Pratyekabuddha) are born into a lineage, they do not inherit the bloodline. As stated in the Avadāna, the thousand sons of a Chakravartin king, if none possess their own names, then there is no expectation for them to be sons of the lord. Similarly, countless attendants of the Buddhas, if none possess Bodhicitta, then there will be no Bodhisattvas, therefore do not consider them to be sons of the Sugata. Thus it is said. Paying homage with reverence is an offering and praise to the Three Jewels (Triratna) as the refuge for those who are determined to enter the Mahāyāna (Mahāyāna). As stated in the Uttaratantra, 'Because they are rare, because they are stainless, because they are powerful, because they are the ornaments of the world, because they are supreme, because they are immutable, therefore they are the Three Jewels.' Thus, after taking these three as reliance, one should also show respect and homage to other worthy recipients, such as the Sangha of Śrāvakas and Pratyekabuddhas, parents, and other virtuous individuals. In promising to explain, there are three aspects: not abandoning the necessary matters, thereby perfecting the writing. To the students, 'Those wise ones who love truth and scriptures will readily give up their lives, but will not break their vows.' Thus it is said. The concise meaning is: who? by what? how? The meaning of the words is: entering the vows of the Sugata's sons, it will be explained briefly according to the scriptures. To this, the well-spoken words of my guru will be stated. Here there are five points: the Pudgala (Pudgala, 人) who enters the vows, the nature of the vows themselves, the classification of the vows, the definitions of each, and the meaning of the words. First, 'Sugata's sons' refers to those who desire complete enlightenment for the benefit of others. Second, the special practice of the complete Buddha is the continuous thought of abandoning what is incompatible with it. As stated in the scripture, 'The thought of abandoning is superior to obtaining, it is the Pāramitā (Pāramitā, 到彼岸) of discipline.' Third, if classified, there are three types: the discipline of guarding one's own nature, the accumulation of virtuous dharmas of diligent nature, and the benefiting of sentient beings of altruistic nature. Fourth, there are five aspects: the nature of each, the consideration of sameness and difference, the determination of number, the determination of order, and the practice of actions. First, it is the thought of abandoning non-virtue and its root.

ནི་སྡོམ་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས། དགེ་བའི་ཆོས་མཐའ་དག་སྒྲུབ་པའི་སེམས་པ་ནི་དགེ་བའི་ཆོས་སྡུད། གཞན་གྱི་དོན་ཕྱིན་ཅི་མ་ལོག་པར་བརྩོན་པའི་སེམས་པ་ནི་སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་དོ། ། 2-312 གཉིས་པ་ནི། ཤེས་པའི་ངོ་བོ་གཅིག་ལ་འཇུག་ཡུལ་ལྡོག་པ་གསུམ་ཐ་དད་དེ། དཔེར་ན་རིན་པོ་ཆེ་གཅིག་ཉིད་དབུལ་བ་སེལ། ནོར་སྡུད། རིམས་ནད་འཇིལ་བ་བཞིན་ནོ། །གསུམ་པ་ནི་འཚང་རྒྱ་ བ་ལ་བསླབ་བྱ་གསུམ་དུ་འདུས་ཏེ། སྐྱོན་སེལ། ཡོན་ཏན་སྒྲུབ། གཞན་འཛིན་པ་གསུམ་ལས། ཉུང་ན་མི་འདུས། མང་ན་མི་དགོས་པའོ། །བཞི་པ་སྐྱོན་སྤངས་ནས་ཡོན་ཏན་འཚོལ། ཡོན་ཏན་གྲུབ་ནས་གཞན་ དོན་ལ་འཇུག་སྟེ། དེའང་ལས་དང་པོ་པ་ལ་སྡོམ་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས། མོས་པ་སྤྱོད་པ་ལ་དགེ་བ་ཆོས་སྡུད། ས་ཐོབ་ནས་སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་གཙོ་བོ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །ལྔ་པ་ནི། སྡོམ་ པ་དེ་དག་ལ་བྱ་བ་གསུམ་ཡོད་དེ། རང་གཞན་ཉེས་པ་ཐམས་ཅད་སྤོང་བ་སྡོམ་པའི་བྱ་བ། ལམ་གྱི་ཡོན་ཏན་ཐམས་ཅད་བདག་གཞན་གྱི་རྒྱུད་ལ་སྒྲུབ་པ་དགེ་བ་ཆོས་སྡུད་ཀྱི་བྱ་ བ། དངོས་དང་བརྒྱུད་པས་སེམས་ཅན་སྨིན་པར་བྱེད་པ་སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་ཀྱི་བྱ་བའོ། །སྒྲ་དོན་ཆུའི་ཆུ་ལོན་ལྟར་མི་མཐུན་ཕྱོགས་ཀྱི་གོ་སྐབས་མི་འབྱེད་པས་སྡོམ་པ་སྟེ། ཚུལ་ཁྲིམས་མི་མཐུན་ ཕྱོགས་ཉམས་དང་། །ཞེས་སོ། །དེ་ལ་འཇུག་པ་སྟེ་ཉམས་སུ་བླང་བའི་ཐབས་ཤིག་འདིར་བརྗོད་པར་བྱ་ཞེས་པ་དཔལ་ལྡན་ས་སྐྱ་པཎྜི་ཏའི་གསུང་རབ་བོ། །ཅི་རྣམ་གཞག་འདི་ལྟ་བུ་སྔར་མ་བསྟན་ན་རང་དགའ་བར་འགྱུར་ལ། 2-313 བསྟན་ན་ཟློས་སོ་ཞེ་ན། སྡོང་པོ་བཀོད་པ་ལ་སོགས་པའི་མདོ་དུ་མ་ལ་བརྟེན་པས་ལུང་བཞིན་ནོ་ཞེས་དང་། དེ་དག་ཏུ་རྒྱས་པར་གསུངས་པ། འཇུག་ཅིང་རྟོགས་པར་མི་ནུས་པས་མདོར་བསྡུས་ ཞེས་ཏེ། ཚིག་ཉུང་ངུར་བསྡུས་ཏེ་བཤད་ཅེས་བྱའོ། །གསུམ་པ་ཁེངས་བསྐྱུང་བ་ལ་གསུམ་སྟེ། གཞན་དོན་དུ་རྩོམ་པ་མཐུ་ཆུང་བ། རང་གི་དགེ་བ་སྤེལ་བ། གཞན་དོན་ལ་ལྟོས་པ་ཡོད་པའོ། །དང་ པོ་ནི་སྔོན་ཆད་ཅེས་རྩ་བ་གསུམ་ལས། འདི་སྐད་དུ། ཁྱེད་ཀྱིས་བསྟན་བཅོས་འདི་གཞན་དོན་དུ་རྩོམ་མམ། འོན་ཏེ་རང་དོན་དུ་ཡིན། སྔ་མ་ལྟར་ན། སློབ་དཔོན་ཕྱོགས་ཀྱི་གླང་པོའི་ཚད་མའི་ བསྟན་བཅོས་ལྟ་བུ་དོན་སྔར་མ་བྱུང་བ་ཁྱད་པར་ཅན་ཞིག་ཡོད་དམ། ཡང་སྐྱེས་པའི་རབས་ལས་ཐུབ་པའི་སྐུ་ཚེ་སྔ་མའི་སྤྱོད་པ་རྨད་དུ་བྱུང་བ་རྣམས། བདག་གི་སྙན་ངག་མེ་ཏོག་སྙིམ་ པས་གུས་པས་མཆོད་ཅེས་པ་ལྟར། སྡེབ་སྦྱོར་ཁྱད་པར་ཅན་ཡོད་ཅེ་ན། སྔ་མ་གཙོ་བོ་མ་ཡིན་ཏེ། རྩོམ་པའི་རྒྱུ་གཉིས་པོ་མེད་པས་ཞེས་པ་སྔོན་ཆད་ཅེས་རྩ་བ་གསུམ་མོ། །གཉིས་པ་ རང་དོན་དུ་རྩོམ་ནའང་རང་གིས་དོན་མ་རྟོགས་ན་རྩོམ་པར་མི་ནུས་ལ། རྟོགས་ན་རྩོམ་ཡང་ཅི་ཞིག་དགོས་ཞེ་ན། རྟོགས་མོད། དེ་གོམས་ཤ

【現代漢語翻譯】持戒律儀是戒律，行持一切善法之心是積聚善法，不顛倒地為他人利益而精進之心是利益有情。第二，一個智慧的本體，由於所緣境的差異而有三種不同的作用。例如，一顆寶珠，既能消除貧困，又能積聚財富，還能平息瘟疫。第三，成佛之道可以歸納為三種修學：斷除過患，成就功德，利益他人。少則不全，多則無益。第四，先斷除過患，然後尋求功德；功德成就后，再致力於利益他人。對於初學者來說，持戒律儀是主要的；在信解行階段，積聚善法是主要的；證得果位之後，利益有情是主要的。第五，這些律儀有三種作用：斷除自他的所有過患是律儀的作用；在自他的相續中成就所有道的功德是積聚善法的作用；通過直接或間接的方式使有情成熟是利益有情的作用。如同水渠引水一樣，不給與不和順的一方機會，這就是律儀。《戒律不和順則衰退》。這裡所說的是進入並修持的方法，這是薩迦班智達的著作。如果說，像這樣的分類以前沒有闡述過，那就會變得自以為是；如果已經闡述過，那就是重複了。依據《寶積經》等眾多經典，這就像經文所說的那樣。因為在那些經典中已經廣為闡述，但由於難以理解和領悟，所以進行了概括，即用簡短的語言進行了闡述。第三，謙虛分為三個方面：為他人利益而寫作能力不足，增長自己的善根，以及依賴於他人。第一，從以前開始，在三個根本中，這樣說道：『您寫作這部論著是爲了他人利益，還是爲了自己？如果是前者，那麼像陳那論師的量論一樣，有沒有以前沒有出現過的獨特之處呢？或者像本生傳中，釋迦牟尼佛前世的殊勝行為一樣，用我美妙的詩歌花朵來恭敬供養呢？』有沒有特別的文采呢？前者不是主要的，因為寫作的兩個原因都不具備。』這就是從以前開始的三個根本。第二，即使爲了自己而寫作，如果自己沒有領悟，也無法寫作；如果領悟了，即使寫作又有什麼必要呢？雖然領悟了，但如果對此不熟悉

【English Translation】 Holding the vows of discipline is morality (Sdom pa'i tshul khrims). The mind that accomplishes all virtuous Dharmas is the accumulation of virtuous Dharmas (Dge ba'i chos sdud). The mind that strives for the benefit of others without perversion is benefiting sentient beings (Sems can don byed). Second, one nature of knowledge has three different objects of engagement. For example, a single jewel can eliminate poverty, accumulate wealth, and quell epidemics. Third, attaining Buddhahood is condensed into three trainings: eliminating faults, accomplishing qualities, and benefiting others. Less is incomplete, more is unnecessary. Fourth, first abandon faults and then seek qualities; after qualities are accomplished, then engage in benefiting others. For beginners, holding the vows of discipline is primary; in the stage of aspiration and practice, accumulating virtuous Dharmas is primary; after attaining the bhumis, benefiting sentient beings is primary. Fifth, these vows have three functions: abandoning all faults of oneself and others is the function of the vows; accomplishing all the qualities of the path in the mind-streams of oneself and others is the function of accumulating virtuous Dharmas; maturing sentient beings through direct and indirect means is the function of benefiting sentient beings. Like a water channel diverting water, not giving the opportunity to the discordant side, this is the vow. 'Morality declines with discord.' What is said here is a method of entering and practicing, this is the work of Sakya Pandita. If such a classification has not been explained before, it would become self-satisfied; if it has been explained, it is a repetition. Relying on the Sutra of the Arrayed Tree (Sdong po bkod pa) and many other sutras, it is as the scriptures say. Because it is extensively explained in those sutras, but difficult to understand and realize, it has been summarized, that is, explained in concise words. Third, humility is divided into three aspects: small ability to compose for the benefit of others, increasing one's own merit, and dependence on others. First, from the past, in the three roots, it is said: 'Are you writing this treatise for the benefit of others, or for yourself? If the former, then like the Pramana treatise of Acharya Dignaga, is there a unique point that has not appeared before? Or like the wonderful deeds of Shakyamuni Buddha's previous lives in the Jataka tales, are you reverently offering with the flower of my beautiful poetry?' Is there a special literary talent? The former is not the main point, because the two reasons for writing are not present.' This is the three roots from the past. Second, even if writing for oneself, if one has not realized the meaning, one cannot write; if one has realized it, what is the need to write? Although realized, if one is not familiar with it

ིང་འདྲིས་པས་མཐར་ཕྱིན་པར་བྱ་བ་ནི། རང་གི་ཡིད་ལ་གོམས་ཕྱིར་རོ། ། 2-314 འདི་མི་དགོས་པའང་མ་ཡིན་ཏེ། གཞུང་བརྩམས་ཤིང་ལམ་གྱི་རྣམ་གཞག་མཐོང་བ་ལ་སོགས་པ་ལས། དད་པ་དང་། བརྩོན་འགྲུས་དང་། དྲན་པ་དང་། ཏིང་ངེ་འཛིན་དང་། ཤེས་རབ་ལ་སོགས་པའི་སྟོབས་འཕེལ་ བར་འགྱུར་ལ་ཞེས་སོ། །དེའི་རྒྱུའང་བསྟན་བཅོས་འདི་ཉིད་དེ། བཤད་ཅིང་བསམས་པ་ལས་བསྐུལ་མར་འགྱུར་བས་སོ། །ཅི་དད་པས་ལམ་ལ་འཇུག་ན་མ་ཡིན་ནམ། ཁྱེད་དེ་ལ་ཅི་སྟེ་ལྟོས་ཤེ་ན། ཡིད་ཆེས་པའི་དད་པ་གནས་སྐབས་ཀུན་ཏུ་འགྲོ་སྟེ། དཀོན་མཆོག་སྒྲོན་མ་བཞིན་ནམ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས་ཀྱང་། ཐུབ་པའི་ཆོས་རྣམས་མདོར་བསྡུས་ན། །མདོར་ན་དད་དང་ཤེས་རབ་བོ། །ཞེས་གསུངས་སོ། ། གསུམ་པ་ནི། བདག་དང་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། དོན་ཡོད་འགྱུར་ཞེས་པ་སྒྲུབ་པ་ལ་དགག་པའི་ཚིག་སྦྱར་བ། ལ་ལ་སྒྲུབ་ལ་དགག་སྒྲ་ཅན། །འགའ་ཞིག་དགག་ལ་སྒྲུབ་པའི་ཚིག །གཞན་དག་དོན་ བཞིན་འཇུག་པས་ན། །ཕལ་ཆེར་གནས་སྐབས་གཙོ་བོ་ཡིན། །ཞེས་བདག་གི་བླ་མས་མཁས་པ་རྣམས་འཇུག་པའི་སྒོ་ལས་བཤད་དོ། །དེས་ན་ཤུགས་ལ་དམན་པ་གདམས་པའི་ཡུལ་དུ་བསྟན་ཏོ། །ཁེངས་བསྐྱུང་པའི་ དགོས་པའང་། ང་རྒྱལ་གྱིས་རྩོམ་པའི་གོ་སྐབས་དགག་པ་སྟེ། སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས་ཀྱིས་སྒྲ་ཀུན་ཏུ་བཟང་པོ་འགྲན་སེམས་ཀྱིས་བརྩམས་པ་དང་། བཙུན་པ་ཟླ་བས་སྙིང་རྗེས་སྒྲ་ཙནྡྲ་པ་བརྩམས་པའི་ཁྱད་པར་བཞིན་ནོ། ། 2-315 དེ་ལྟར་གཞུང་ལ་དངོས་སུ་གནས་པའི་དོན་གསུམ་བཤད་ནས། ཤུགས་ཀྱིས་བསྟན་པ་དགོས་འབྲེལ་ཡན་ལག་བཞི་བརྗོད་ན། འདི་དགོས་འབྲེལ་གྱི་ངག་ཉེ་བར་བཀོད་པའི་དགོས་དོན། བསྡུས་དོན། ཚིག་དོན་གསུམ་མོ། ། དང་པོ་ནི། དགོས་འབྲེལ་གྱི་ངག་རྣམ་པ་བཞི་པོ་བསྟན་བཅོས་ལ་ཡོད་པས་ཆོག་མོད། དེ་སྟོན་པའི་ངག་ཀླད་དུ་དགོད་ཅི་དགོས་ཤེ་ན། འདི་ལ་ཁ་ཅིག་བསྟན་བཅོས་འདི་ལ་དགོས་པ་མེད་ དོ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་བཟློག་པའམ། འདིས་གཞུང་གི་སྐབས་བསྒྲུབས་པས་གཞུང་མཛེས་པར་བྱེད་པ་ཡིན་ནོ་ཟེར་ལ། འདིར་ནི་རྟོག་ལྡན་འཇུག་པའི་ཡན་ལག་ཏུ་འགྱུར་བ་སྟེ། བརྗོད་བྱ་སྨོས་པས་དགོས་པ་ དང་། དེས་འདོད་བྱར་གོ་ནས། དེ་དོན་དུ་གཉེར་བའི་སྐྱེ་བོས་དེ་ལྡན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ལེན་ཏེ། ཚོང་ལས་སྐྱེ་ཁེ་ཐོས་ནས་འཇུག་པ་ལྟ་བུ་ཡིན་པས་བཞི་སྟོན་པའི་གྲངས་ངེས་འཐད་ལ། སློབ་ དཔོན་དབྱིག་གཉེན་གྱིས་ཀྱང་། མདོ་དོན་ཆེ་བ་ཉིད་ཐོས་ནས། །ལེན་དང་འཛིན་པ་ལ་སོགས་ལ། །ཉན་པ་པོ་དེ་གུས་འགྱུར་བས། །ཐོག་མར་དགོས་པ་བཤད་པར་བྱ། །ཞེས་བཤད་དོ། །དེ་ཅི་ལྟར་འཇུག་ པའང་གདུལ་བྱ་ཡིད་ཆེས་པར་སླ་བ་དད་པའི་རྗེས་སུ་འབྲང་བའི་ཚིག་ཙམ་ལ་བརྟེན་ནས་དང་། ཡིད་ཆེས་པར་དཀའ་བ་ཆོས་ཀྱི་རྗེས་སུ་འབྲང་བ་དོན་དུ་འགྱུར་བས་ཐེ་ཚོམ

【現代漢語翻譯】爲了通過熟悉來完成，這是爲了讓自己的心習慣。這也不是不需要的，因為從創作論典和看到道路的結構等方面來看，信仰、精進、正念、禪定和智慧等力量會增長。這部論典也是其原因，因為從講解和思考中會產生激勵。難道不是通過信仰進入道路嗎？你為什麼要依賴它呢？具有信賴的信仰在任何情況下都會存在，就像供燈一樣嗎？導師龍樹也說：『佛陀的教法簡而言之，就是信仰和智慧。』第三，『我』和『說』是兩個根本，『有意義的改變』這句話與修行相連，是用於否定的詞語。有些人用否定的詞語來修行，有些人用肯定的詞語來否定。其他的人按照意義來運用，大多數情況下，情況是主要的。』我的上師從智者進入的門中這樣說道。因此，暗示了較差的人是教導的對象。謙虛的必要性也在於否定傲慢產生的機會，就像導師月稱創作的《聲音普賢》是出於競爭之心，而比丘月護創作的《聲音月》是出於慈悲之心的區別一樣。這樣，在論典中真實存在的三種意義被闡述之後，如果通過暗示來表達必要性、關聯性和四個分支，那麼這就是對必要性和關聯性的陳述，包括簡要意義、總結意義和詞語意義這三個方面。第一，雖然這四種必要性和關聯性的陳述已經存在於論典中，但為什麼還需要在開頭放置解釋它們的陳述呢？對此，有些人認為這部論典沒有必要，爲了消除這種錯誤的觀念，或者說，因為它完成了論典的章節，所以使論典更加美觀。但在這裡，它變成了有思考能力的人進入的一個分支，因為通過提到所要表達的內容，就理解了必要性，並且通過它理解了所希望的目標，因此，追求那個目標的人會接受那個具有目標的論典，就像聽到有利可圖的生意后就進入一樣，所以展示這四種的數字是確定的。導師世親也說：『聽到經文的偉大意義后，對於接受和持有等，聽者會變得恭敬，所以首先應該解釋必要性。』那麼，如何進入呢？容易相信的人僅僅依靠追隨信仰的詞語，難以相信的人追隨佛法，就會變得有意義，從而消除疑慮。

【English Translation】 To accomplish through familiarity is for one's own mind to become accustomed. This is also not unnecessary, because from composing treatises and seeing the structure of the path, etc., faith, diligence, mindfulness, samadhi, and wisdom, etc., will increase in strength. This treatise itself is also the cause, because from explaining and contemplating, it becomes an impetus. Is it not through faith that one enters the path? Why do you rely on that? Faith with trust exists in all circumstances, like a lamp? The teacher Nagarjuna also said: 'The Buddha's teachings, in brief, are faith and wisdom.' Third, 'I' and 'saying' are two roots, and the phrase 'meaningful change' is connected to practice and is used as a word of negation. Some use negative words for practice, some use affirmative words for negation. Others apply according to meaning, and in most cases, the situation is the main thing.' My teacher said this from the gate through which the wise enter. Therefore, it implies that the inferior are the objects of instruction. The necessity of humility also lies in negating the opportunity for arrogance to arise, just like the difference between the 'Sound Samantabhadra' composed by the teacher Chandrakirti out of a competitive mind, and the 'Sound Chandra' composed by the monk Chandragomin out of compassion. Thus, after explaining the three meanings that actually exist in the treatise, if the necessity, connection, and four branches are expressed through implication, then this is a statement of necessity and connection, including three aspects: brief meaning, summary meaning, and word meaning. First, although these four statements of necessity and connection already exist in the treatise, why is it necessary to place the statement explaining them at the beginning? To this, some think that this treatise is unnecessary, in order to eliminate this false notion, or because it completes the chapters of the treatise, it makes the treatise more beautiful. But here, it becomes a branch for those who are capable of thinking to enter, because by mentioning what is to be expressed, the necessity is understood, and through it, the desired goal is understood, therefore, the person who seeks that goal will accept that treatise with the goal, just like entering after hearing about a profitable business, so the number of showing these four is definitely justified. The teacher Vasubandhu also said: 'After hearing the great meaning of the sutra, for accepting and holding, etc., the listener will become respectful, so the necessity should be explained first.' So, how does one enter? Those who are easy to believe rely only on the words that follow faith, and those who are difficult to believe follow the Dharma, which becomes meaningful, thereby eliminating doubts.

་གྱིས་ཡིན་ཏེ། 2-316 ཡང་། གང་ཕྱིར་དོན་གཉེར་འཇིག་རྟེན་པ། །ཐེ་ཚོམ་གྱིས་ཀྱང་འཇུག་པར་བྱེད། །ཅེས་སོ། །ཐེ་ཚོམ་ལ་ཚིག་མི་དགོས་ཏེ་དོན་ལ་དཔྱད་པ་ན་ངེས་པའི་ཤེས་པ་མ་རྙེད་པ་ལས་སྐྱེ་བས་སོ། ། གལ་ཏེ་དགོས་ནའང་འཆད་པ་པོས་བརྗོད་པ་ཉིད་ཀྱིས་གྲུབ་པས། རྩོམ་པ་པོས་གཞུང་དུ་བཀོད་པ་ལ་ཅི་སྟེ་ལྟོས་ཤེ་ན། ཕལ་ཆེར་དོན་ཡོད་སྙམ་པའི་ཡོད་པ་ལ་ཤེས་ཆེར་འཛིན་པའི་ཐེ་ ཚོམ་ཚིག་ལ་ལྟོས་པར་མྱོང་བས་གྲུབ་ཅིང་། རྩོམ་པ་པོས་བརྟགས་ནས་འགོད་པས་ཡིད་ཆེས་པར་རུང་བའི་ཕྱིར་ཏེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། ཡིད་ཆེས་ཚིག་ནི་མི་བསླུ་བའི། །སྤྱི་ལས་རྗེས་སུ་དཔག་པ་ཡིན། ། ཞེས་སོ། །བསྡུས་པའི་དོན་ནི་བཞི་སྟེ། བརྗོད་བྱ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བསླབ་པ། དགོས་པ་དེ་རྟོགས་པ། དགོས་པའི་དགོས་པ་དེས་སྤངས་པ་དང་ཡེ་ཤེས་མངོན་དུ་གྱུར་པ། བདེ་གཤེགས་ཞེས་པ་ནས་ རྩ་བ་གཉིས་ཀྱིས་དགོས་པའི་དགོས་པ་དང་། དེ་ནས་གཅིག་གིས་བརྗོད་བྱ། གཅིག་གིས་དགོས་པ་ཤུགས་ཀྱིས་བསྟན་ལ། འབྲེལ་བ་དེ་དག་མེད་ན་མི་འབྱུང་བའམ། རག་ལས་པ་ལས་ཆོས་ཏེ། འབྲེལ་པ་ བརྗོད་པར་བྱེད་པའི་ངག །དངོས་སུ་ཡོད་པ་མ་ཡིན་མོད། །འོན་ཀྱང་དེ་ནི་རྣམ་དབྱེ་ལས། །དོན་གྱིས་འཐོབ་པར་འགྱུར་བ་ཡིན། །ཞེས་རྣམ་བཤད་ལས་དང་། ཡང་། བསྟན་བཅོས་དང་ནི་དགོས་པའི་དོན། །འབྲེལ་པའི་གཞི་ནི་གཉིས་ལ་གནས། ། 2-317 དེ་བསྟན་འདུས་པ་དེ་ཡི་ཕྱིར། །དགོས་ལས་ལོགས་ཤིག་མ་བསྟན་ཏོ། །ཞེས་སོ། །དེས་ན་བརྗོད་བྱ་བསྟན་པས་དགོས་པ་ཡོད་པ་དང་། དགོས་པ་བསྟན་པས་དེ་སྒྲུབ་ནུས་པ་དང་། དགོས་པའི་དགོས་པ་ བསྟན་པས་དེ་འདོད་བྱར་གྲུབ་པ་དང་། འབྲེལ་པ་བསྟན་པས་དེ་དག་གཞུང་འདི་དང་རག་ལས་པ་ལས་ཆོས་སུ་གྲུབ་ལ། ཚུལ་དེས་ལོག་རྟོག་བཞི་བསལ་ཏེ། བསྟན་བཅོས་འདི་ལ་བྱ་རོག་གི་སོ་ རྟོག་པ་ལྟར་དགོས་པ་མེད་དམ་སྙམ་པ། ཀླུ་འཇོག་པོའི་གཙུག་ལྟར་མི་ནུས་སམ་སྙམ་པ། པར་སིག་གི་བསྟན་བཅོས་ལྟར་འདོད་བྱ་མ་ཡིན་ནམ་སྙམ་པ། མཐོ་རིས་འདོད་པས་ཕྱུགས་ཀྱིས་མཆོད་སྦྱིན་ ལྟར་མ་འབྲེལ་ལམ་སྙམ་པ་བསལ་ཏེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། འབྲེལ་པ་དང་ནི་རྗེས་མཐུན་ཐབས། །སྐྱེས་བུའི་དོན་ནི་རྗོད་བྱེད་ངག །ཡོངས་བརྟགས་དབང་དུ་བྱས་ཡིན་གྱི། །ཞེས་བརྗོད་བྱ་དགོས་པ་དང་འབྲེལ་བ། ཐབས་སྒྲུབ་པར་ནུས་པ། རྗོད་བྱེད་མཐོ་རིས་དང་བྱང་གྲོལ་བསྟན་པ་སྟེ། གསུམ་པོ་འཇུག་པ་བླང་བྱ་ཡིན་གྱི། དེ་ལས་གཞན་པ་བླང་བྱ་མིན། །ཞེས་གསུངས་སོ། །ཀླད་ཀྱི་དོན་ནོ། །གཉིས་པ་གཞུང་ གི་དོན་ལ། སློབ་པ་པོ་རྟེན་གྱི་གང་ཟག་དང་། དེས་ཉམས་སུ་བླང་བ་ལམ་མོ། །དང་པོ་ལ་ལུས་དང་། བསམ་པའི་རྟེན་གཉིས་ལས། སྔ་མ་ནི་དལ་འབྱོར་འདི་ནི་ཞེས་རྩ་བ་བཞིས་བསྟན་པ་ལས། 2-318 འདི་ལ་ངོ་བོ་ངོས་བཟུང་བ། དེ་རྙེ

【現代漢語翻譯】又，為何追求世俗之人，也會因疑惑而行事？因為疑惑不需要理由，當考察事物時，它源於未能獲得確定的知識。即使需要理由，也是由解釋者陳述而成立，那麼作者為何要在論著中安排它呢？因為大多數情況下，人們認為存在的事物是有意義的，這種認為存在的事物是有意義的疑惑，是通過經驗來確立的，並且作者經過考察后才將其寫入，因此是值得信任的。正如《釋量論》所說：『值得信任的言辭是不欺騙的，是從普遍性中進行推斷。』總而言之，有四個要點：所要表達的是菩薩的學處，目的是爲了證悟它，目的的目的在於通過它顯現斷除和智慧。從『善逝』開始，用兩個根本頌詞來表示目的的目的，然後用一個頌詞表示所要表達的內容，用一個頌詞暗示目的。如果這些關聯不存在，就不會產生，或者說依賴於此，這就是法。表達關聯的言語，雖然不是實際存在的，但它可以通過分類來獲得意義。』正如《釋論》所說：『論著和目的的意義，關聯的基礎在於兩者。』因此，爲了表明這些聚集在一起，所以沒有單獨說明目的。』因此，通過表明所要表達的內容，就有了目的；通過表明目的，就能實現它；通過表明目的的目的，就確立了它是所希望的；通過表明關聯，就確立了它們依賴於這部論著，從而成為法。通過這種方式，可以消除四種錯誤的觀念：認為這部論著像烏鴉的牙齒一樣沒有必要；認為它像龍王顱頂上的珠寶一樣無法實現；認為它像波斯人的論著一樣不是所希望的；認為它像爲了獲得天界而用牲畜進行祭祀一樣沒有關聯。正如《釋量論》所說：『關聯和一致的方法，是人的意義的表達方式，是完全取決於考察的。』也就是說，所要表達的內容與目的相關聯，能夠實現方法，表達方式是天界和解脫，這三者是應該接受的，除此之外，不應該接受。』這就是開頭的意義。第二，關於論著的意義，學習者是所依之人，他所修習的是道。首先，關於所依之人，有身體和心兩種所依，前者通過『閑暇』這四個根本頌詞來表示。在這裡，要確定其本質，並認識到它難以獲得。

【English Translation】 Furthermore, why do worldly people, who are engaged in pursuits, also act with doubt? Because doubt does not need a reason; when examining things, it arises from not having obtained definite knowledge. Even if a reason is needed, it is established by the explainer's statement. So why does the author arrange it in the treatise? Because in most cases, people believe that things that exist are meaningful, and this doubt that things that exist are meaningful is established through experience. Moreover, the author writes it after examination, so it is trustworthy. As the Pramāṇavārttika says: 'Trustworthy words are not deceptive; they are inferred from generality.' In summary, there are four points: what is to be expressed is the bodhisattva's training; the purpose is to realize it; the purpose of the purpose is to manifest abandonment and wisdom through it. Starting from 'Sugata' (善逝，Tathāgata), the two root verses indicate the purpose of the purpose, then one verse indicates what is to be expressed, and one verse implicitly indicates the purpose. If these connections do not exist, they will not arise, or they depend on this, which is the Dharma. The words that express the connection, although not actually existing, can be obtained in meaning through classification.' As the Vṛtti says: 'The treatise and the meaning of the purpose, the basis of the connection lies in both.' Therefore, to show that these are gathered together, the purpose is not shown separately.' Therefore, by showing what is to be expressed, there is a purpose; by showing the purpose, it can be achieved; by showing the purpose of the purpose, it is established that it is desired; by showing the connection, it is established that they depend on this treatise, thus becoming the Dharma. In this way, four wrong ideas can be eliminated: thinking that this treatise is unnecessary like a crow's tooth; thinking that it is impossible to achieve like the jewel on the crown of the Nāga king; thinking that it is not desired like the Persian treatise; thinking that it is unrelated like sacrificing animals to desire heaven. As the Pramāṇavārttika says: 'Connection and consistent methods are the means of expressing the meaning of a person; they are entirely dependent on examination.' That is, what is to be expressed is related to the purpose, able to achieve the method, and the expression is heaven and liberation; these three are to be accepted, and other than that, it is not to be accepted.' This is the meaning of the beginning. Second, regarding the meaning of the treatise, the student is the person who is the basis, and what he practices is the path. First, regarding the person who is the basis, there are two bases: body and mind. The former is indicated by the four root verses of 'leisure and endowment'. Here, to determine its essence and recognize that it is difficult to obtain.

ད་དཀའ་བ། ཕན་འདོགས་ཆེ་བ་དང་གསུམ་མོ། །དང་པོ་ནི་མི་ཁོམ་པ་བརྒྱད་སྤངས་ཤིང་། བདག་གཞན་གྱི་འབྱོར་པ་བཅུ་ཐོབ་པ་སྟེ། བརྒྱད་ནི། དམྱལ་བ་ ཡི་དྭགས་དུད་འགྲོ་དང་། །ཀླ་ཀློ་ཚེ་རིང་ལྷ་དང་ནི། །ལོག་ལྟ་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་སྟོངས་པ། །ལྐུགས་པ་འདི་ནི་མི་ཁོམ་བརྒྱད། །ཅེས་པས་མི་མ་ཡིན་པའི་འགྲོ་བས་བསྡུས་པ་བཞི་དང་། མིའི་འགྲོ་ བས་སྡུས་པ་བཞི་སྟེ་བརྒྱད་སྤངས་པ་སྟེ། སྡུད་པར། མི་ཁོམ་བརྒྱད་སྤངས་དེ་ཡིས་དལ་བ་རྟག་ཏུ་རྙེད། ཅེས་སོ། །འབྱོར་པ་ལ། རྟེན་མི་ལུས་ཐོབ་པ། དབང་པོ་ཚང་བ། ལས་ཀྱི་མཐའ་མ་ ལོག་པ། ཡུལ་དབུས་སུ་སྐྱེས་པ། གནས་ལ་དད་པ་སྟེ་ལྔ་བདག་རྒྱུད་ཀྱིས་བསྡུས་པ་དང་། སངས་རྒྱས་འཇིག་རྟེན་དུ་བྱོན་པ་དང་། དེས་ཆོས་གསུངས་པ། དེའི་བསྟན་པ་གནས་པ། གཞན་དེ་ལ་འཇུག་ པ། གཞན་གྱི་ཕྱིར་སྙིང་བརྩེ་བ་དང་ལྔ་གཞན་འབྱོར་རོ། །འདི་ལ་དལ་བ་དང་འབྱོར་པ་ངོ་བོ་ཐ་དད་པའམ། འོན་ཏེ་རྣམ་གྲངས་པ་ཡིན་ཞེ་ན། འགྲེལ་ཆེན་ལས། དལ་བ་ནི་མི་ཁོམ་ པ་བརྒྱད་ལས་འགལ་མེད་པར་དགག་པ་ཙམ་ཡིན་པས། དེ་ལ་ངོ་བོ་ཐ་དད་མེད་ཅེས་ཟེར་བ་ལྟར་ན། རི་བོང་གི་རྭ་ལ་སོགས་པའང་དལ་བར་འགྱུར་རོ། །དེས་ན་མི་མ་ཡིན་པ་བཞི་ལས་ལོག་པར་མི་ལུས་ཐོབ་པས་གྲུབ་ཅིང་། 2-319 དབང་པོ་མ་ཚང་བ་ལས་ལོག་པ་དབང་པོ་ཚང་བ། ཡུལ་མཐའ་འཁོབ་ལས་ལོག་པ་དབུས་སུ་སྐྱེས་པ། ལོག་ལྟ་འཛིན་པ་ལས་ལོག་པ་ལས་ཀྱི་མཐའ་མ་ལོག་པ། སངས་རྒྱས་ཀྱིས་སྟོང་པ་ ལས་ལོག་པ་གནས་ལ་དད་པ་སྟེ་རང་འབྱོར་ལྔ་དང་། དལ་བ་ངོ་བོ་གཅིག་ལྡོག་པ་ཐ་དད་དེ། དལ་བ་ནི་བྲལ་བའི་ལྡོག་པ། འབྱོར་པ་ལྡན་པའི་ལྡོག་པ་ཡིན་ཏེ། སྡོང་པོ་བཀོད་ པའི་མདོར། མི་ཁོམ་པ་བརྒྱད་ལས་ལོག་པའང་རྙེད་པར་དཀའ། མིར་གྱུར་པའང་རྙེད་པར་དཀའ། དལ་བ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་རྣམ་པར་དག་པའང་རྙེད་པར་དཀའ། སངས་རྒྱས་འབྱུང་བའང་རྙེད་པར་དཀའ། དབང་པོ་ མ་ཚང་བ་མེད་པའང་རྙེད་པར་དཀའ། སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཆོས་ཐམས་ཅད་ཐོས་པའང་རྙེད་པར་དཀའོ་ཞེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཉིད་ཀྱིས་དལ་བའི་དགའ་བ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་འདི་ལྟ་བུ་ནི་རྙེད་པར་དཀའོ་ ཞེས་བཤད་ལ། གཞན་དུ་ན་མདོའི་ཚིག་ཟློས་པར་འགྱུར་རོ། །གཞན་འབྱོར་དང་ངོ་བོ་ཐ་དད་པའང་ཡོད་དེ། མཚམས་མེད་པ་བྱེད་པ་པོ་དང་། ལྷའི་འགྲོ་བ་འགའ་ཞིག་གི་དལ་བ་ལ། འབྱོར་པས་ མ་ཁྱབ་པས་སོ། །དེས་ན་འབྱོར་པ་གང་ཡིན་པ་དེ་དལ་བ་ཡང་ཡིན་ལ། དལ་བ་ལ་འབྱོར་བས་མ་ཁྱབ་བོ། །ཡང་མི་ཁོམ་པ་བརྒྱད་དང་བྲལ་བ་ཙམ་ལ་དལ་འབྱོར་ཟེར་རམ། དེ་དང་བྲལ་བའི་རྟེན་ཁྱད་པར་ཅན་ཞིག་ལ་ཟེར། 2-320 སྔ་མ་ལྟར་ན་རི་བོང་གི་རྭའང་དེར་འགྱུར་ལ། གཉིས་པ་ལྟར་ན། བསམ་པའི་རྟེན་བསོད་ནམས་ཀྱི་བློ་གྲོས་ཀྱང་གནས་ལ་དད་པར་འདུ་བས་ལོགས་སུ་བཤད་པ་དོན་མེད་དོ་ཞེ་ན། ཡ

【現代漢語翻譯】現在講困難，有大利益和第三（殊勝）。第一是捨棄八無暇，獲得自他圓滿的十種順緣。八無暇是：『地獄、餓鬼、畜生和，邊地、長壽天與邪見，佛不出世及瘖啞，此為八種無暇處。』這包括了非人眾生所攝的四種，以及人類眾生所攝的四種，總共捨棄了八種無暇。如經中所說：『捨棄八無暇，恒常獲得閑暇。』順緣方面，包括獲得人身作為所依、諸根具足、未造顛倒業、生於中土、對正法具信心這五種自身所具足的順緣；以及佛陀出世、佛陀說法、佛陀的教法住世、能夠進入佛法、以及為他人慈悲這五種他緣。那麼，閑暇和順緣在體性上是不同的，還是僅僅是名稱不同呢？《釋論》中說：『閑暇僅僅是不具足八無暇的反面，因此在體性上沒有差別。』如果這樣說，那麼像兔子角之類的也變成閑暇了。因此，從非人四種狀態中解脫出來，獲得人身；從諸根不全的狀態中解脫出來，獲得諸根具足；從邊地解脫出來，生於中土；從持有邪見中解脫出來，未造顛倒業；從佛不出世的狀態中解脫出來，對正法具信心，這五種是自身所具足的順緣，與閑暇體性相同，只是側重點不同。閑暇是『分離』的側重，順緣是『具足』的側重。如《華嚴經》中說：『脫離八無暇也極難，轉生為人也極難，獲得圓滿清凈的閑暇也極難，佛陀出世也極難，諸根不全的狀態不存在也極難，聽聞所有佛法也極難。』而且，導師自己也說，獲得這樣圓滿的閑暇是極其困難的。否則，經文就重複了。也有和他緣體性不同的情況，比如造作五無間罪的人，以及某些天人的閑暇，並不包含順緣。因此，凡是順緣，一定是閑暇，但閑暇不一定包含順緣。』那麼，僅僅是脫離八無暇就叫做閑暇和順緣嗎？還是說脫離八無暇之後，獲得一種特殊的所依才叫做閑暇和順緣呢？如果像前者那樣，那麼兔子角也變成閑暇了。如果像後者那樣，那麼思維的所依，也就是善妙的智慧也包含在對正法具信心之中，單獨解釋就沒有意義了。對此，

【English Translation】 Now, the difficulties, the great benefits, and the third (excellence). The first is abandoning the eight unfavorable conditions and obtaining the ten favorable conditions of self and others. The eight unfavorable conditions are: 'Hell, hungry ghosts, animals, and, borderlands, long-lived gods, and wrong views, Buddhas not appearing, and being mute, these are the eight unfavorable conditions.' This includes the four kinds included by non-human beings, and the four kinds included by human beings, totaling the abandonment of eight unfavorable conditions. As it says in the sutra: 'Abandoning the eight unfavorable conditions, one always obtains leisure.' Regarding the favorable conditions, they include obtaining a human body as a basis, having complete faculties, not engaging in wrong actions, being born in a central land, and having faith in the Dharma, these five are the favorable conditions included by oneself; and the appearance of the Buddha in the world, the Buddha teaching the Dharma, the Buddha's teachings abiding, being able to enter the Dharma, and having compassion for others, these five are the favorable conditions of others. So, are leisure and favorable conditions different in nature, or are they merely different in name? In the Great Commentary, it says: 'Leisure is merely the negation of not having the eight unfavorable conditions, so there is no difference in nature.' If that were the case, then things like rabbit horns would also become leisure. Therefore, being liberated from the four states of non-humans and obtaining a human body; being liberated from the state of incomplete faculties and obtaining complete faculties; being liberated from the borderlands and being born in a central land; being liberated from holding wrong views and not engaging in wrong actions; being liberated from the state of Buddhas not appearing and having faith in the Dharma, these five are the favorable conditions included by oneself, which are the same in nature as leisure, but with different focuses. Leisure is the focus of 'separation,' and favorable conditions are the focus of 'possession.' As it says in the Avatamsaka Sutra: 'It is extremely difficult to be free from the eight unfavorable conditions, it is extremely difficult to be reborn as a human, it is extremely difficult to obtain perfect and pure leisure, it is extremely difficult for a Buddha to appear, it is extremely difficult for the state of incomplete faculties to not exist, it is extremely difficult to hear all the Buddha's teachings.' Moreover, the teacher himself said that obtaining such perfect leisure is extremely difficult. Otherwise, the sutra would be repetitive. There are also cases where the nature is different from the favorable conditions of others, such as those who commit the five heinous crimes, and the leisure of some gods, which does not include favorable conditions. Therefore, whatever is a favorable condition is also leisure, but leisure does not necessarily include favorable conditions.' So, is merely being free from the eight unfavorable conditions called leisure and favorable conditions? Or is it that after being free from the eight unfavorable conditions, obtaining a special basis is called leisure and favorable conditions? If it is like the former, then rabbit horns would also become leisure. If it is like the latter, then the basis of thought, that is, the wisdom of merit, is also included in having faith in the Dharma, and explaining it separately is meaningless. To this,

ོད་ དེ། གནས་ལ་དད་པ་ཉིད་འབྱོར་པའི་བྱེ་བྲག་ཡིན་པས་ལུས་ཀྱི་རྟེན་ཡང་ཡིན་ལ། སྙིང་རྗེ་དང་ཤེས་རབ་ལ་སོགས་པ་དང་མཚུངས་པར་ལྡན་པའི་ཆ་ནས་བསམ་པའི་རྟེན་དུ་རུང་སྟེ། གཞན་ ལ་གནོད་པ་གཞི་དང་བཅས་པ་ལོག་པ་དེ་སོ་སོར་ཐར་པ་དང་། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་གཉིས་ཀའི་སྡོམ་པ་ལ་མི་འགལ་བ་བཞིན་ནོ། །དེས་ན་རྟེན་མི་ལུས་གཅིག་གི་སྟེང་དུ་མི་ཁོམ་ པ་བརྒྱད་དང་བྲལ་བ་དལ་བ། དེ་ལ་འབྱོར་པ་བཅུ་ལྡོག་པ་ཐ་དད་ཀྱི་ཚུལ་གྱིས་བསྟན་ཏེ། མདོ་ལས་ཀྱང་། ཐོག་མར་དལ་བ། དེ་ནས་འབྱོར་པ་བཤད་དོ། །ཅི་དལ་འབྱོར་ཁོ་ན་རྟེན་ དུ་དགོས་ན། མདོ་ལས། རུ་རུ་ལ་སོགས་པའང་རྟེན་དུ་བཤད་པ་ཅི་ཞེ་ན། དེ་དག་སྤྲུལ་པའམ་བློ་མཆོག་ཏུ་གྱུར་པ་ལ་དགོངས་ལ་འདིར་ལས་དང་པོ་པ་ལ་དགོངས་སོ། །གཉིས་པ་ནི། རྙེད་པར་ཤིན་ཏུ་དཀའ་ཞེས་ཏེ། དགའ་བོ་རབ་ཏུ་འབྱུང་བའི་མདོ་ལས། དགེ་སློང་དག་ཡོངས་སུ་བརྟག་པ་བཟུང་ནས་འཇིག་རྟེན་གྱི་ཁམས་འདི་རྒྱ་མཚོ་ཆེན་པོ་གཅིག་ཏུ་གྱུར་ལ། དེ་ན་གཉའ་ཤིང་བུ་ག་གཅིག་པ་ཞིག་ཡོད་ལ། 2-321 དེ་རླུང་གིས་ཕྱོགས་བཞིར་དེད་ཅིང་གཅིག་ཏུ་མི་གནས་སོ། །ཡང་རྒྱ་མཚོ་དེའི་ནང་ན་རུས་སྦལ་ཞར་བ་གཅིག་གནས་པ་དེ་ལོ་བརྒྱ་བརྒྱ་ནས་སྟེང་དུ་ལན་རེ་འབྱུང་སྟེ། དེའི་མགྲིན་པ་ཤིང་ དེའི་བུ་གར་ཆུད་པ་སྲིད་ཀྱང་། དཀོན་པ་དེ་བཞིན་དུ་མི་ལུས་ཐོབ་པ་ཡང་སྲིད་པ་ཙམ་མོ་ཞེས་གསུངས་ལ། དོན་དེ་སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས་ཀྱང་གསུངས་སོ། །གསུམ་པ་ནི། རྙེད་དཀའ་བ་ ལ་ཕན་པ་མེད་པ་དུ་མ་མཐོང་བས་དེ་ལྟ་བུ་མིན་ནམ་ཞེ་ན། སྐྱེས་བུའི་དོན་གྲུབ་ཅེས་ཏེ། མངོན་མཐོ་དང་ངེས་ལེགས་སྒྲུབ་པའི་རྟེན་ཡིན་པས་དེ་སྒྲུབ་དགོས་ཏེ། སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས་ ཀྱིས། རང་དབང་འཇུག་ཅིང་ཁོམ་པར་གནས་པ་ན། །གལ་ཏེ་འདི་ལ་བརྩོན་པར་མི་བྱེད་པ། །གཞན་དབང་འཇུག་ཅིང་ངན་འགྲོར་ལྟུང་བ་ན། །དེ་ཚེ་དེ་ནས་སུ་ཡིས་འབྱིན་པར་བྱེད། །ཅེས་གསུངས་ཏེ། ཕྱིས་བདེ་ལེགས་རྨི་ལམ་ཙམ་དུའང་རྙེད་པར་དཀའོ། །གཉིས་པ་བསམ་པའི་རྟེན་ནི། ཇི་ལྟར་མཚན་མོ་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་སྟེ། སྤྱིར་བསྟན་པ་འདི་ལ་འཇུག་པའི་རྒྱུ་ཡིད་ཆེས་པའི་དད་པ་དང་། རྣམ་ གཞག་འདིར་འཇུག་པའི་རྒྱུ་དང་བའི་དད་པ་དང་། ངེས་པར་འབྱུང་བ་ལ་འཇུག་པའི་རྒྱུ་འདོད་པའི་དད་པ་དང་། མྱུར་དུ་འཇུག་པའི་རྒྱུ་དལ་འབྱོར་རྙེད་དཀའ་བ་བསམ་པ་དང་། ཐོབ་པའི་དལ་བ་ཡུན་རིང་དུ་མི་གནས་པ་སྟེ། 2-322 ཐུན་མོང་གི་བསམ་པ་ལྔ་དང་། སེམས་ཅན་གྱི་དོན་འདོད་པའི་བརྩེ་བ་དང་། ཐབས་ངེས་པར་འབྱུང་བའི་དད་པ་སྟེ། ཐུན་མོང་མ་ཡིན་པའི་བསམ་པ་གཉིས་ལས་འདིར་ཕྱི་མ་གཉིས་གཙོ་བོ་སྟེ། དེ་ཡོད་ན་ཐེག་པ་ཆེན་པོའི་རིགས་སད་པས་སེམས་བསྐྱེད་པ་དང་། སྤྱོད་པ་རྗེས་སུ་སྒྲུབ་པའི་རྟེན་དུ་རུང་

【現代漢語翻譯】因此，對處所的虔誠本身就是財富的一種特殊形式，既是身體的所依，又在與慈悲和智慧等同具的方面，可以作為思想的所依。就像斷除對他人的一切損害，不違背別解脫戒和菩薩戒一樣。因此，在一個作為所依的人身之上，遠離八無暇的閑暇，以及具備十圓滿，以不同的方式來闡述。如經中所說：『首先是閑暇，然後是圓滿。』如果只有閑暇和圓滿才需要作為所依，那麼經中說『Ruru』（鹿王）等也是所依是什麼意思呢？那是指示化身或具有卓越智慧者，而這裡指的是初學者。第二是『極難獲得』。如《大乘經》中所說：『諸比丘，假設整個世界變成一個巨大的海洋，其中有一個帶孔的軛木，隨風飄蕩，四處移動，無法 স্থির。又假設那個海洋中住著一隻瞎海龜，每過一百年才浮出水面一次，它的脖子 попадает 到木軛的孔中，雖然有可能，但獲得人身也只是如此困難。』學誠龍樹也曾這樣說過。第三，如果看到難以獲得卻毫無用處，難道不是那樣嗎？』意思是『成就人生意義』。因為它是實現增上生和決定勝的所依，所以必須實現它。正如月稱論師所說：『 यदि 自由自在且安住于閑暇，如果不精進，一旦受制於他者並墮入惡趣，那時誰能救拔？』意思是說，以後想要獲得安樂，即使是夢中也難以得到。第二，思想的所依，如『夜晚』等四句根本。一般來說，進入此教法的因是信賴的虔誠；進入此體系的因是喜悅的虔誠；進入出離的因是渴望的虔誠；迅速進入的因是思維閑暇和圓滿的難得；以及所獲得的閑暇不會長久。這是五個共同的思維。還有渴望利益眾生的慈愛，以及確定出離之方便的虔誠。這是兩個不共同的思維，其中後兩者最為重要。如果具備這些，就能喚醒大乘種姓，成為生起菩提心和隨後實踐的所依。因此，對處所的虔誠本身就是財富的一種特殊形式，既是身體的所依，又在與慈悲和智慧等同具的方面，可以作為思想的所依。就像斷除對他人的一切損害，不違背別解脫戒和菩薩戒一樣。因此，在一個作為所依的人身之上，遠離八無暇的閑暇，以及具備十圓滿，以不同的方式來闡述。如經中所說：'首先是閑暇，然後是圓滿。'如果只有閑暇和圓滿才需要作為所依，那麼經中說'Ruru'（鹿王）等也是所依是什麼意思呢？那是指示化身或具有卓越智慧者，而這裡指的是初學者。第二是'極難獲得'。如《大乘經》中所說：'諸比丘，假設整個世界變成一個巨大的海洋，其中有一個帶孔的軛木，隨風飄蕩，四處移動，無法 স্থির。又假設那個海洋中住著一隻瞎海龜，每過一百年才浮出水面一次，它的脖子 попадает 到木軛的孔中，雖然有可能，但獲得人身也只是如此困難。'學誠龍樹也曾這樣說過。第三，如果看到難以獲得卻毫無用處，難道不是那樣嗎？'意思是'成就人生意義'。因為它是實現增上生和決定勝的所依，所以必須實現它。正如月稱論師所說：' यदि 自由自在且安住于閑暇，如果不精進，一旦受制於他者並墮入惡趣，那時誰能救拔？'意思是說，以後想要獲得安樂，即使是夢中也難以得到。第二，思想的所依，如'夜晚'等四句根本。一般來說，進入此教法的因是信賴的虔誠；進入此體系的因是喜悅的虔誠；進入出離的因是渴望的虔誠；迅速進入的因是思維閑暇和圓滿的難得；以及所獲得的閑暇不會長久。這是五個共同的思維。還有渴望利益眾生的慈愛，以及確定出離之方便的虔誠。這是兩個不共同的思維，其中後兩者最為重要。如果具備這些，就能喚醒大乘種姓，成為生起菩提心和隨後實踐的所依。

【English Translation】 Therefore, devotion to the place itself is a particular form of wealth, being both a support for the body and, in terms of being endowed with compassion and wisdom, suitable as a support for the mind. Just as abandoning all harm to others, along with its basis, does not contradict both the Pratimoksha and Bodhisattva vows. Therefore, on top of a human body as a support, the leisure of being free from the eight unfavorable conditions, and the ten endowments, are taught in different ways. As it is said in the Sutra: 'First is leisure, then the endowments are explained.' If only leisure and endowment are needed as a support, then what does it mean that 'Ruru' (deer king) and others are also taught as supports in the Sutra? That refers to emanations or those with supreme intelligence, while here it refers to beginners. The second is 'extremely difficult to find'. As it is said in the Mahayana Sutra: 'Bhikkhus, suppose this world becomes a great ocean, and there is a yoke with a single hole in it, which is driven by the wind in all directions and does not remain in one place. And suppose there is a blind turtle living in that ocean, which comes to the surface once every hundred years, and its neck попадает into the hole of the yoke, although it is possible, obtaining a human body is just as difficult.' Acharya Nagarjuna also said this. Third, if one sees that it is difficult to find but useless, is it not so? It means 'accomplishing the meaning of life'. Because it is the support for achieving higher realms and definite goodness, it must be achieved. As Acharya Chandrakirti said: ' यदि being free and abiding in leisure, if one does not strive, once subjected to others and falling into the lower realms, then who will deliver one from there?' It means that it will be difficult to find happiness even in a dream later on. Second, the support of the mind, such as the four root verses beginning with 'night'. In general, the cause for entering this teaching is trusting devotion; the cause for entering this system is joyful devotion; the cause for entering renunciation is desiring devotion; the cause for entering quickly is thinking about the difficulty of finding leisure and endowment; and the leisure obtained does not last long. These are the five common thoughts. There is also the loving-kindness of wanting to benefit sentient beings, and the devotion of determining the means of renunciation. These are the two uncommon thoughts, of which the latter two are the most important. If one possesses these, one can awaken the Mahayana lineage and become a support for generating Bodhicitta and subsequently practicing. Therefore, devotion to the place itself is a particular form of wealth, being both a support for the body and, in terms of being endowed with compassion and wisdom, suitable as a support for the mind. Just as abandoning all harm to others, along with its basis, does not contradict both the Pratimoksha and Bodhisattva vows. Therefore, on top of a human body as a support, the leisure of being free from the eight unfavorable conditions, and the ten endowments, are taught in different ways. As it is said in the Sutra: 'First is leisure, then the endowments are explained.' If only leisure and endowment are needed as a support, then what does it mean that 'Ruru' (deer king) and others are also taught as supports in the Sutra? That refers to emanations or those with supreme intelligence, while here it refers to beginners. The second is 'extremely difficult to find'. As it is said in the Mahayana Sutra: 'Bhikkhus, suppose this world becomes a great ocean, and there is a yoke with a single hole in it, which is driven by the wind in all directions and does not remain in one place. And suppose there is a blind turtle living in that ocean, which comes to the surface once every hundred years, and its neck попадает into the hole of the yoke, although it is possible, obtaining a human body is just as difficult.' Acharya Nagarjuna also said this. Third, if one sees that it is difficult to find but useless, is it not so? It means 'accomplishing the meaning of life'. Because it is the support for achieving higher realms and definite goodness, it must be achieved. As Acharya Chandrakirti said: ' यदि being free and abiding in leisure, if one does not strive, once subjected to others and falling into the lower realms, then who will deliver one from there?' It means that it will be difficult to find happiness even in a dream later on. Second, the support of the mind, such as the four root verses beginning with 'night'. In general, the cause for entering this teaching is trusting devotion; the cause for entering this system is joyful devotion; the cause for entering renunciation is desiring devotion; the cause for entering quickly is thinking about the difficulty of finding leisure and endowment; and the leisure obtained does not last long. These are the five common thoughts. There is also the loving-kindness of wanting to benefit sentient beings, and the devotion of determining the means of renunciation. These are the two uncommon thoughts, of which the latter two are the most important. If one possesses these, one can awaken the Mahayana lineage and become a support for generating Bodhicitta and subsequently practicing.

བའི་ཕྱིར་རོ། །དེའང་རྙེད་དཀའ་བ་དཔེས་བསྟན་པས། ཉི་མའི་སྣང་བ་མེད་པས་མཚན་ མོ། ཟླ་བའི་སྣང་བ་མེད་པས་མུན་ནག རྒྱུ་སྐར་ཙམ་གྱི་འོད་ཀྱིའང་གོ་སྐབས་མེད་པས་སྤྲིན་རུམ་ན། གློག་འགྱུ་སྐད་ཅིག་བར་སྣང་སྟོན་པ་ལྟར། དོན་ལ་བསམ་པའི་རྐྱེན་སངས་རྒྱས་མཐུ་ཡིས། འབྱུང་བར་དཀོན་པ་བརྒྱ་ལམ་ན། བསམ་པ་བསོད་ནམས་ཀྱི་བློ་གྲོས། ཡུན་རིང་དུ་མི་གནས་པས་ཐང་འགའ་འབྱུང་ཞེས་པ་ནི། དཔེ་དོན་མ་འབྲེལ་བས། འདིར་དཔེ་བཞིས། སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཡེ་ཤེས་དང་། ས་དང་པོའི་རྟོགས་པ་དང་། ལམ་ཚོགས་སྦྱོར་གཉིས་ཀྱི་ཡོན་ཏན་གསུམ་པོ་དེ་དཔེ་སྔ་མ་གསུམ་དང་འདྲ་ལ། གློག་གི་དཔེས་སྦྱིན་པ་ལ་སོགས་པའི་བསོད་ནམས་སྒྲུབ་པའི་བློ་སྟེ། དེའང་བརྒྱ་ལམ་ ན། ཐང་གཅིག་ཙམ་མམ། རེས་འགའ་འབྱུང་ཞེས་བྱའོ། །གཉིས་པ་དེས་ཉམས་སུ་བླང་བྱ་ལམ་ལ་དྲུག་སྟེ། སྦྱིན་པའི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དང་། ཚུལ་ཁྲིམས། བཟོད་པ། བརྩོན་འགྲུས། བསམ་གཏན། ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའོ། ། 2-323 དེ་ལ་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དྲུག་པོ་སྤྱིའི་དོན་དང་། སོ་སོའི་རང་བཞིན་ནོ། །དང་པོ་ལ་སྤྱིའི་ངོ་བོ། གྲངས་ངེས་པ། གོ་རིམ་ངེས་པ། སྒྲའི་དོན་ཏེ་བཞིའོ། །དང་པོ་ནི་རྫོགས་པའི་སངས་ རྒྱས་ཀྱི་སྒྲུབ་བྱེད་ཁྱད་པར་བའོ། །གཉིས་པ་ལ་གསུམ་སྟེ། རྒྱུ་རང་དོན་དང་གཞན་དོན་གྱི་སྒོ་ནས། ལམ་བསླབ་པ་གསུམ་གྱི་སྒོ་ནས། འབྲས་བུ་མངོན་མཐོ་དང་ངེས་ལེགས་ཀྱི་སྒོ་ནས་ངེས་སོ། ། དང་པོ་ནི། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། དང་པོ་གསུམ་གཞན་དོན། ཐ་མ་གཉིས་རང་དོན། བརྩོན་འགྲུས་གཉིས་ཀའི་གཞིར་བཤད་དེ། སེམས་ཅན་དོན་ལ་རབ་བརྩོན་པ། །གཏོང་དང་མི་གནོད་བཟོད་པས་བྱེད། །གནས་དང་ གྲོལ་བ་གཞིར་བཅས་པ། །རང་དོན་རྣམ་པ་ཐམས་ཅད་སྤྱོད། །ཅེས་གསུངས་ལ། ཡང་སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། གཞན་དོན་སྒྲུབ་པ་སྦྱིན་པ་དང་ཚུལ་ཁྲིམས། བདག་དོན་སྒྲུབ་པ་བཟོད་པ་དང་བརྩོན་འགྲུས། ཐ་ མ་གཉིས་ཀྱིས་གཉིས་ཀའི་དོན་སྒྲུབ་པར་གསུངས་ཏེ། ཚུལ་ཁྲིམས་སྦྱིན་པས་གཞན་གྱི་དོན། །བརྩོན་འགྲུས་བཟོད་པས་བདག་ཉིད་ཀྱི། །བསམ་གཏན་ཤེས་རབ་ཐར་པའི་རྒྱུ། །ཐེག་ཆེན་དོན་ནི་བསྡུས་པ་ཡིན། །ཞེས་དང་། ཡང་། བདག་དང་གཞན་ཕན་ཐར་དོན་མདོར། །སངས་རྒྱས་བསྟན་བཅོས་དེ་དག་ནི། །ཕ་རོལ་ཕྱིན་དྲུག་ཁོ་ན་ཡོད། །ཅེས་སོ། །ཡང་ཐེག་པ་ཆེན་པོ་གཞན་དོན་གཙོ་བོས་དེ་ཁོ་ནའི་དབང་དུ་བྱས་ནས་ཀྱང་དྲུག་ཏུ་ངེས་ལ། 2-324 རང་དོན་སྒྲིབ་པ་གཉིས་ཀྱི་གཉེན་པོར་ཡང་དྲུག་ཏུ་ངེས་སོ། །གཉིས་པ་ལམ་ནི། སྦྱིན་པ་ལ་སོགས་པ་གསུམ་ནི་ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་བསླབ་པ། བསམ་གཏན་ཏིང་ངེ་འཛིན། ཤེས་རབ་ཤེས་རབ་ཀྱི་བསླབ་ པ། བརྩོན་འགྲུས་གསུམ་ཀའི་གྲོགས་སུ་གསུངས་ཏེ། བསླབ་གསུམ་དབང་དུ་མཛད་ནས་ནི། །རྒྱལ་བས་ཕ

【現代漢語翻譯】的原因。這也用難以獲得的比喻來表示：沒有太陽的光芒，所以是夜晚；沒有月亮的光芒，所以是黑暗；連星星的光芒也沒有機會，所以在雲層中，就像閃電一瞬間照亮天空一樣。實際上，通過思考的因緣和佛陀的加持，在百條道路中難以出現，思考是功德的智慧。因為不能長久存在，所以偶爾出現，這與比喻的意義無關。這裡用四個比喻，佛陀的智慧，初地的證悟，以及資糧道和加行道的功德，這三者與前面的三個比喻相似。閃電的比喻是指行佈施等積累功德的智慧，這在百條道路中，只有一次，或者偶爾出現。第二，需要修習的道有六種：佈施波羅蜜多（दानपारमिता，dānapāramitā，dana-paramita，佈施度），持戒，忍辱，精進，禪定，智慧波羅蜜多。關於這六種波羅蜜多，有共同的意義和各自的自性。首先，有共同的體性、數量的確定、順序的確定和詞義四個方面。第一，是圓滿成佛的殊勝助緣。第二，有三個方面：從因的角度，分為自利和他利；從道的角度，分為三學；從果的角度，分為增上生和決定勝。第一，在《經莊嚴論》中說：『前三者為利他，后二者為自利，精進是二者的基礎。』意思是說：『對於利益眾生非常精進，通過佈施、不害和忍辱來實現。以安住和解脫為基礎，行持一切自利的行為。』又，龍樹菩薩說：『行持利他的是佈施和持戒，行持自利的是忍辱和精進，最後二者行持二者的利益。』意思是說：『持戒和佈施利益他人，精進和忍辱利益自己，禪定和智慧是解脫之因，這是大乘意義的概括。』又說：『自利和他利，以及解脫的意義，佛陀的教誨中，只有六度波羅蜜多。』又，大乘以利他為主，完全以利他的角度來確定為六度，自利是兩種障礙的對治，也確定為六度。第二，道方面，佈施等三種是持戒的學處，禪定是禪定的學處，智慧是智慧的學處，精進是三者的助伴。總而言之，佛陀在掌握三學之後，

【English Translation】 reason. This is also illustrated with a metaphor of being difficult to obtain: without the light of the sun, it is night; without the light of the moon, it is darkness; even the light of the stars has no chance, so in the clouds, like lightning momentarily illuminating the sky. In reality, through the causes and conditions of contemplation and the blessing of the Buddha, it is difficult to appear in a hundred paths, contemplation is the wisdom of merit. Because it cannot last long, it appears occasionally, which is unrelated to the meaning of the metaphor. Here, with four metaphors, the wisdom of the Buddha, the realization of the first ground, and the qualities of the path of accumulation and the path of joining, these three are similar to the previous three metaphors. The metaphor of lightning refers to the wisdom of accumulating merit by practicing generosity, etc., which in a hundred paths, only appears once, or occasionally. Second, there are six paths to be practiced: Dāna pāramitā (दानपारमिता，dānapāramitā，dana-paramita，Perfection of Generosity), morality, patience, diligence, meditation, and Prajñā pāramitā. Regarding these six pāramitās, there is a common meaning and their respective natures. First, there are four aspects: the common essence, the certainty of number, the certainty of order, and the meaning of the word. First, it is the special cause for attaining perfect Buddhahood. Second, there are three aspects: from the perspective of cause, it is divided into self-benefit and other-benefit; from the perspective of the path, it is divided into the three trainings; from the perspective of result, it is divided into higher realms and definite goodness. First, in the Ornament of the Sutras, it is said: 'The first three are for the benefit of others, the last two are for the benefit of oneself, and diligence is said to be the basis of both.' It means: 'Being very diligent in benefiting sentient beings, it is achieved through generosity, non-harm, and patience. Based on abiding and liberation, all kinds of self-benefiting actions are practiced.' Also, Master Nāgārjuna said: 'Practicing for the benefit of others is generosity and morality, practicing for the benefit of oneself is patience and diligence, and the last two practice the benefit of both.' It means: 'Morality and generosity benefit others, diligence and patience benefit oneself, meditation and wisdom are the cause of liberation, this is the summary of the meaning of the Great Vehicle.' It is also said: 'Self-benefit and other-benefit, and the meaning of liberation, in the teachings of the Buddha, there are only the six pāramitās.' Also, the Great Vehicle mainly focuses on benefiting others, and it is determined as six solely from the perspective of benefiting others, Self-benefit is the antidote to the two obscurations, and it is also determined as six. Second, in terms of the path, generosity and the other three are the training of morality, meditation is the training of meditation, wisdom is the training of wisdom, and diligence is the companion of all three. In short, after mastering the three trainings, the Buddha

་རོལ་ཕྱིན་པ་དྲུག །ཡང་དག་བཤད་དེ་དང་པོ་གསུམ། །ཐ་མ་གཉིས་ཀྱིས་རྣམ་པ་གཉིས། །གཅིག་ནི་གསུམ་ ཆར་ལ་ཡང་གཏོགས། །ཞེས་བཅོམ་ལྡན་འདས་བྱམས་པས་སོ། །གསུམ་པ་འབྲས་བུ་ནི། དང་པོ་བཞིས་མངོན་མཐོ་དང་། ཐ་མ་གཉིས་ཀྱིས་ངེས་པར་ལེགས་པ་སྟེ། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། ལོངས་སྤྱོད་དང་ལུས་ཕུན་ སུམ་ཚོགས་པ་དང་། །འཁོར་རྩོམ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་མངོན་མཐོ་དང་། །རྟག་ཏུ་ཉོན་མོངས་དབང་ཉིད་མི་འགྲོ་དང་། །བྱ་བ་རྣམས་ལ་ཕྱིན་ཅི་མ་ལོག་པའོ། །ཞེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། སྦྱིན་པས་ ལོངས་སྤྱོད་ཁྲིམས་ཀྱིས་བདེ། །བཟོད་པས་མདངས་ལྡན་བརྩོན་པས་བརྗིད། །བསམ་གཏན་གྱིས་ཞི་བློ་ཡིས་གྲོལ། །ཞེས་སོ། །ཡང་ངེས་ལེགས་ཁོ་ནའི་དབང་དུ་བྱས་ནས་ཀྱང་དྲུག་ཏུ་ངེས་ཏེ། དང་པོ་གསུམ་གྱིས་གཟུགས་ སྐུ། ཐ་མ་གཉིས་ཀྱིས་ཆོས་སྐུ། བརྩོན་འགྲུས་གཉིས་ཀའི་གྲོགས་ཏེ། རྒྱལ་སྲས་མཻ་ཏྲིས། ལོངས་སྤྱོད་རྫོགས་དང་སྤྲུལ་པའི་སྐུ། །སྦྱིན་དང་ཚུལ་ཁྲིམས་བཟོད་པ་གསུམ། །བསམ་གཏན་ཤེས་རབ་ཆོས་ཀྱི་སྐུ། །བརྩོན་འགྲུས་གཉིས་ཀར་འདོད་པ་ཡིན། ། 2-325 ཞེས་དྲངས་སོ། །གསུམ་པ་གོ་རིམ་ངེས་པ་ལ་གསུམ་སྟེ། རྒྱུ་འབྲས་དང་། མཆོག་དམན་དང་། ཕྲ་རགས་ཀྱི་གོ་རིམ་མོ། །དང་པོ་ནི་གཏོང་བ་ལ་གོམས་ནས་ལོངས་སྤྱོད་ལ་མི་བལྟ་བ་དེ་ནི་ གཞན་ལ་གནོད་པ་གཞི་དང་བཅས་པ་ལས་ལྡོག་པས་ཚུལ་ཁྲིམས་ལེན་ལ། དེ་དང་ལྡན་པས་གཞན་ལ་གནོད་ལེན་མི་བྱེད་པས་བཟོད་པ་ལ་སོགས་པ་བསྟན་ཏོ། །གཉིས་པ་ནི། གཉེན་པོ་སྐྱེ་བའི་ རིམ་པ་ཆུང་ངུའི་ཆུང་ངུ་ནས་སྐྱེ་བས། སྦྱིན་པ་དམན་ཞིང་སྐྱེ་སླ་བས་སྔོན་ལ་བསྟན་པ་ལ་སོགས་པ་སྟེ། སྦྱིན་པ་ཤན་པ་རྣམས་དང་ནི། །རིགས་ངན་རྣམས་ཀྱང་སྟེར་བར་བྱེད། །གང་ཡང་ རུང་བས་ཚུལ་ཁྲིམས་ནི། །བསྲུང་བར་ནུས་པ་མ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་སློབ་དཔོན་དབྱིག་གཉེན་གྱིས་བཤད་དོ། །གསུམ་པའང་སྦྱིན་པ་རགས་ཤིང་འཇུག་སླ་བས་དང་པོར་བསྟན་ཅིང་། དེ་བས་ཚུལ་ཁྲིམས་ཕྲ་ཞིང་འཇུག་ དཀའ་བ་ལ་སོགས་པའོ། །དེ་དག་ཀྱང་མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། སྔ་མ་ལ་བརྟེན་ཕྱི་མ་སྐྱེ། །དམན་དང་མཆོག་ཏུ་གནས་ཕྱིར་དང་། །རགས་པའི་ཕྱིར་དང་ཕྲ་བའི་ཕྱིར། །དེ་དག་རིམ་པས་བསྟན་པ་ཡིན། ། ཞེས་སོ། །དེ་ལྟར་ན་སྡུད་པར་ཤེས་རབ་ནས་བསྟན་པ་ཅི་ཞེ་ན། དེར་ཤེས་རབ་བརྗོད ་བྱའི་གཙོ་བོ་ཡིན་པས་ཐོག་མར་བསྟན་ཅིང་དེ་ནས་ཡས་རིམ་དུ་བསྟན་གྱི། དེར་ཡང་གོ་རིམ་འཁྲུགས་པ་མ་གསུངས་སོ། ། 2-326 བཞི་པ་སྒྲ་དོན་ནི་པ་ར་མི་ཏ་ཞེས་པ། པ་ར་ནི་མཆོག གྷ་མི་ནི་འགྲོ་བ་སྟེ། འཁོར་གསུམ་དུ་མི་རྟོག་པས་དཔྱད་ན། མཆོག་ཏུ་འགྲོ་བར་བྱེད་པ་སྤྱིའི་སྒྲ་དོན་ཏེ་མཆོག དམ་པ་ཕུལ། གྱ་ནོམ་པ། བླ་ན་མེད་པ་ཞེས་བྱ་སྟེ། འཕགས་པ་བརྒྱད་སྟོང་པར། དམ་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཕ་

【現代漢語翻譯】六度（རོལ་ཕྱིན་པ་དྲུག）：詳細解釋，前三度，后二度各自有兩種分類，一度屬於全部三種。（這是）世尊彌勒（བྱམས་པས་）所說。第三，果：前四度帶來增上生（མངོན་མཐོ་），后二度帶來決定勝（ངེས་པར་ལེགས་པ་）。如《經莊嚴論》（མདོ་སྡེ་རྒྱན་）所說：『受用和身體的圓滿，眷屬和事業的圓滿是增上生，恒常不為煩惱所控制，所作所為皆不顛倒。』龍樹（ཀླུ་སྒྲུབ་）菩薩說：『佈施帶來受用，持戒帶來安樂，忍辱帶來光彩，精進帶來威嚴，禪定帶來寂靜，智慧帶來解脫。』如果僅僅從決定勝的角度來看，也確定是六度。前三度是色身（གཟུགས་སྐུ），后二度是法身（ཆོས་སྐུ），精進是兩者的助伴。如彌勒（མཻ་ཏྲི）菩薩所說：『圓滿受用身和化身，是佈施、持戒、忍辱三者；禪定和智慧是法身，精進是兩者所欲。』第三，次第的確定有三種：因果次第、勝劣次第、粗細次第。第一，習慣於佈施，不貪戀受用，這能從根本上避免對他人的傷害，因此需要持戒。具備持戒，就不會去傷害他人，因此需要忍辱等等。第二，對治生起的次第是從微小到逐漸增大的。佈施容易生起，所以先說佈施等等。如《釋量論》（དབྱིག་གཉེན་）所說：『屠夫和低劣種姓的人也會佈施，但無論如何也無法守護戒律。』第三，佈施粗顯容易入手，所以先說，而持戒微細難以入手等等。這些在《經莊嚴論》中也有提到：『因為前者是後者的基礎，因為有劣勝之分，因為有粗細之分，所以這些是按次第宣說的。』如果這樣，為什麼在《攝類學》中先說智慧呢？因為在那裡智慧是主要闡述的對象，所以首先闡述智慧，然後按順序向上闡述。即使在那裡，也沒有說次第顛倒了。第四，詞義：波羅蜜多（པ་ར་མི་ཏ་，梵文：paramita，梵文天城體：पारमिता，梵文羅馬擬音：pāramitā，漢語字面意思：到彼岸）。波羅（པ་ར་）是殊勝，伽彌（གྷ་མི་）是去。不執著三輪（འཁོར་གསུམ་）進行觀察，就是到達殊勝之處，這是總的詞義。殊勝、至上、卓越、稀有、無上等等。在《八千頌般若經》（འཕགས་པ་བརྒྱད་སྟོང་པར）中說：『因為是至上的，所以是波』

【English Translation】 The six perfections (རོལ་ཕྱིན་པ་དྲུག): Explaining correctly, the first three, the last two each have two aspects, and one belongs to all three. (This is) what was said by the Bhagavan Maitreya (བྱམས་པས་). Third, the result: The first four bring about higher realms (མངོན་མཐོ་), and the last two bring about definite goodness (ངེས་པར་ལེགས་པ་). As it says in the 'Ornament of the Sutras' (མདོ་སྡེ་རྒྱན་): 'The perfection of enjoyment and body, the perfection of retinue and activity are higher realms, constantly not going under the power of afflictions, and actions are not inverted.' Nagarjuna (ཀླུ་སྒྲུབ་) said: 'Through generosity comes enjoyment, through discipline comes happiness, through patience comes radiance, through diligence comes majesty, through meditation comes peace, and through wisdom comes liberation.' Even if only considering definite goodness, it is definitely six. The first three are the Form Body (གཟུགས་སྐུ), the last two are the Dharma Body (ཆོས་སྐུ), and diligence is the helper of both. As Maitreya (མཻ་ཏྲི) said: 'The Enjoyment Body and the Emanation Body, are generosity, discipline, and patience; meditation and wisdom are the Dharma Body, diligence is desired for both.' Third, the certainty of the order has three aspects: the order of cause and effect, the order of superior and inferior, and the order of subtle and coarse. First, becoming accustomed to giving, not looking at enjoyment, this turns away from harming others with its basis, therefore taking up discipline. Possessing that, not taking up harming others, therefore showing patience and so on. Second, the order of arising of antidotes arises from the smallest of the small. Generosity is inferior and easy to arise, therefore it is shown first and so on. As Dignaga (དབྱིག་གཉེན་) said: 'Butchers and those of low birth also give, but they are not able to keep discipline in any way.' Third, generosity is coarse and easy to engage in, therefore it is shown first, and discipline is subtle and difficult to engage in and so on. These are also mentioned in the 'Ornament of the Sutras': 'The latter arises dependent on the former, because of being inferior and superior, because of being coarse and because of being subtle, these are shown in order.' If so, why is wisdom shown first in the 'Collection of Topics'? Because there wisdom is the main object to be expressed, it is shown first and then shown in ascending order. Even there, the order is not said to be confused. Fourth, the meaning of the words: Paramita (པ་ར་མི་ཏ་，梵文：paramita，梵文天城體：पारमिता，梵文羅馬擬音：pāramitā，漢語字面意思：to the other shore). Para (པ་ར་) is supreme, gami (གྷ་མི་) is going. Not thinking in the three spheres (འཁོར་གསུམ་), when examining, it is what makes one go to the supreme, this is the general meaning of the words. Supreme, highest, excellent, rare, unsurpassed and so on. In the 'Eight Thousand Verse Perfection of Wisdom Sutra' (འཕགས་པ་བརྒྱད་སྟོང་པར) it says: 'Because it is supreme, therefore it is para.'

རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ཞེས་བྱ་བའི་མིང་འཐོབ་བོ་ཞེས་སོ། །སོ་སོའི་ཡང་མདོ་ སྡེ་རྒྱན་ལས། དབུལ་བ་འདོར་བར་བྱེད་པ་དང་། །བསིལ་བ་ཐོབ་དང་ཁྲོ་བཟོད་དང་། །མཆོག་སྦྱོར་བ་དང་ཡིད་འཛིན་དང་། །དོན་དམ་ཤེས་པའི་ཕྱིར་བཤད་དོ། །ཞེས་གསུངས་སོ། །དོན་གཉིས་པ་ཕ་རོལ་ཏུ་ ཕྱིན་པ་སོ་སོའི་རང་བཞིན་ལ་དྲུག་ལས། དེ་ལྟས་དགེ་བ་ཞེས་པ་ལ་སོགས་པས་སྦྱིན་པའི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་བསྟན་ཏེ། འདི་ལ་སྦྱིན་པའི་ངོ་བོ། དབྱེ་བ། འབྲས་བུ་གསུམ་མོ། །དང་ པོ་ནི་གཏོང་བའི་སེམས་པ་ཁྱད་པར་བ་སྟེ། ཡེ་ཤེས་རྨད་དུ་བྱུང་བ་ལས། སྦྱིན་པའི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་གང་ཞེ་ན། འདི་ལྟ་སྟེ། བདོག་པ་ཐམས་ཅད་འབྲས་བུ་དང་བཅས་ཏེ་གཞན་ ལ་གཏོང་བར་སེམས་པའོ་ཞེས་དང་། ཡུམ་ལས། གཏོང་བར་མོས་པར་གྱུར་ཅིང་རྟག་ཏུ་ལྷུག་པར་གཏོང་། །ཞེས་དང་། འདི་ཉིད་ལས། བདོག་པ་ཐམས་ཅད་འབྲས་བཅས་ཏེ། །སྐྱེ་བོ་ཀུན་ལ་གཏོང་སེམས་ཀྱིས། །སྦྱིན་པའི་ཕ་རོལ་ཕྱིན་ཞེས་སོ། ། 2-327 དབྱེ་ན། ཆོས་ཀྱི་སྦྱིན་པ། ཟང་ཟིང་གི་སྦྱིན་པ། མི་འཇིགས་པའི་སྦྱིན་པ་སྟེ་གསུམ་མོ། །དེའང་མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། ཆོས་དང་ཟང་ཟིང་མི་འཇིགས་གཏོང་། །ཞེས་དང་། འདི་ཉིད་ལས། མ་གུས་པ་ལ་ ཆོས་མི་བཤད། །ཅེས་དང་། ཆོས་གོས་གསུམ་མ་གཏོགས་པ་སྦྱིན། ཞེས་དང་། བདག་ནི་མགོན་མེད་རྣམས་ཀྱི་མགོན། །ཞེས་རིམ་པ་ལྟར་རོ། །འབྲས་བུ་སྤང་བྱ་སྤོང་བ་དང་། འཐོབ་བྱ་ཐོབ་པ་གཉིས་ལས། སྔ་ མ། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྦྱིན་པས་ཡི་དྭགས་འགྲོ་བ་གཅོད། །ཅེས་དང་། གཉིས་པའང་། སྤྱོད་ཚེ་ལོངས་སྤྱོད་མཐའ་ཡས་རྒྱས་པ་ཐོབ་པར་འགྱུར། །ཞེས་གསུངས་ལ། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། སྦྱིན་པ་པོ་ནི་ལོངས་སྤྱོད་ མི་འདོད་ཀྱང་། །ལོངས་སྤྱོད་ཤིན་ཏུ་བཟང་ལ་མང་དང་འཕྲད། །ཅེས་དང་། སྦྱིན་པ་མི་མཐུན་ཕྱོགས་ཉམས་དང་། །རྣམ་པར་མི་རྟོག་ཡེ་ཤེས་ལྡན། །ཞེས་དང་། གནས་ལྔ་བསྟན་པའི་མདོ་ལས། གཞན་ལ་ཁ་ཟས་ བྱིན་པ་ཡིས། །གནས་ལྔ་དག་ནི་ཀུན་ཐོབ་སྟེ། །ཚེ་དང་ཁ་དོག་སྟོབས་དང་བདེ། །ནད་མེད་པ་ནི་ཕུན་སུམ་ཚོགས། །ཞེས་སོ། །གཞུང་གི་དོན་ལ། ཕན་ཡོན་རྗེས་སུ་བསྔགས་པ་དང་། སྡོམ་པ་ཡང་ དག་པར་བླང་པའོ། །དང་པོ་ལ་གསུམ་ལས། མཚམས་སྦྱར་བའི་ཚུལ་གྱིས་ཕན་ཡོན་མདོར་བསྟན་པ་ལ། སྡིག་པ་སེལ་བ་དང་། དེའི་འཐད་པ་གཉིས་ལས། སྔ་མ་ནི། དེ་ལྟས་ཞེས་གཉེན་པོ་སྟོབས་ཆུང་བ། 2-328 སྤང་བྱ་སྟོབས་ཆེ་བ། འབྲས་བུ་སྡུག་བསྔལ་ལ་སྦྱོར་བ་གསུམ་བསྟན་ལ། སྡིག་པ་སྟོབས་ལྡན་དེ་གཞན་ཐར་པའི་ཆ་མཐུན་གྱི་དགེ་བས་གཞོམ་མི་ནུས་པས། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ཁོ་ན་གཉེན་པོ་ ཡིན་ཞེས་པའོ། །གཉིས་པ་ནི་བསྐལ་པ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ཁོ་ན་ཕན་བདེའི་ཐབས་ཁྱད་པར་ཅན་དུ་དགོངས་ཤིང་གསུངས་པས་བླང་བྱ་ཡིན

【現代漢語翻譯】被稱為『到達彼岸』之名。在各自的《經莊嚴論》中說：『爲了捨棄貧窮，獲得清涼，忍耐憤怒，殊勝結合，意念專注，以及瞭解究竟之義而宣說。』第二，關於各個到達彼岸的自性，共有六種。因此，以『如此行善』等句，顯示了佈施的到達彼岸。對此，有佈施的體性、分類、果報三種。第一，是殊勝的施捨之心。如《甚深智慧經》中說：『何為佈施的到達彼岸？即是心懷將一切財物連同果報施與他人。』《母經》中說：『樂於施捨，恒常慷慨佈施。』此經中又說：『一切財物連同果報，以施捨之心施與一切眾生，是為佈施的到達彼岸。』分類有三種：法佈施、財物佈施、無畏佈施。如《經莊嚴論》中說：『佈施法、財物、無畏。』此經中又說：『不為不恭敬者說法。』又說：『除了三法衣之外都佈施。』又說：『我乃無依怙者的依怙。』依次對應。果報有捨棄應捨棄的和獲得應獲得的兩種。前者如：『菩薩的佈施能斷除餓鬼道的痛苦。』後者如：『行持時能獲得無盡增長的受用。』《經莊嚴論》中說：『佈施者雖不希求受用，卻能遇到極其美好和眾多的受用。』又說：『佈施能消除不順之境，並具有無分別的智慧。』《五處經》中說：『以食物佈施他人，能獲得五種功德，即壽命、美色、力量、安樂、無病。』關於經文的意義，有隨喜功德和如理受持戒律。第一點有三方面，以聯繫的方式簡要說明功德，包括消除罪業及其合理性。前者，『如此』顯示了對治力弱小，應斷之法強大，以及將果報與痛苦聯繫起來的三種情況。強大的罪業無法被其他解脫分善根所摧毀，因此只有菩提心才是真正的對治。第二點，『劫』是根本，共有兩種，即菩提心是利樂的殊勝方便，因此應當受持。

【English Translation】 It is called 'reaching the other shore'. In the respective 'Sutra Ornament', it says: 'It is said for abandoning poverty, obtaining coolness, enduring anger, supreme union, mindfulness, and understanding the ultimate meaning.' Secondly, regarding the individual nature of each Pāramitā (perfection), there are six. Therefore, the giving Pāramitā (perfection of generosity) is taught by 'doing good in this way' and so on. In this regard, there are three aspects of giving: the essence, the divisions, and the result. First, it is the special mind of giving. As it is said in the 'Amazing Wisdom': 'What is the giving Pāramitā? It is thinking of giving all possessions, together with their fruits, to others.' And in the 'Mother Sutra': 'Becoming inclined to give, always giving generously.' And in this very text: 'All possessions, together with their fruits, with the mind of giving to all beings, is called the giving Pāramitā.' The divisions are three: the giving of Dharma (teaching), the giving of material things, and the giving of fearlessness. As it is said in the 'Sutra Ornament': 'Giving Dharma, material things, and fearlessness.' And in this very text: 'Do not teach the Dharma to those who are disrespectful.' And: 'Give away everything except the three Dharma robes.' And: 'I am the protector of those without protectors.' In that order. The results are two: abandoning what should be abandoned and obtaining what should be obtained. The former: 'By the giving of a Bodhisattva, the suffering of the pretas (hungry ghosts) is cut off.' And the latter: 'When practicing, one will obtain endless increase of enjoyment.' It is said. And in the 'Sutra Ornament': 'The giver, although not desiring enjoyment, will encounter very good and abundant enjoyment.' And: 'Giving diminishes unfavorable conditions and possesses non-discriminating wisdom.' In the 'Sutra Teaching the Five Places': 'By giving food to others, one will obtain all five qualities: long life, beauty, strength, happiness, and perfect health.' Regarding the meaning of the text, there is rejoicing in the benefits and properly taking vows. The first point has three aspects: briefly showing the benefits by way of connection, including eliminating sins and its justification. The former, 'in this way' shows the three aspects of weak antidote, strong object to be abandoned, and connecting the result with suffering. Powerful sins cannot be destroyed by other virtues that are in harmony with liberation, therefore only Bodhicitta (mind of enlightenment) is the true antidote. The second point, 'kalpa' (aeon) is the root, there are two roots, namely Bodhicitta is the special means of benefit and happiness, therefore it should be adopted.

་ཞེས་པའོ། །ཕན་ཡོན་རྒྱས་པར་བཤད་ པ་ལ་གསུམ་ལས། སྨོན་འཇུག་ཐུན་མོང་གི་ཕན་ཡོན་ལ་གསུམ་གྱི་དང་པོ་མ་མཐོང་བའི་ཕན་ཡོན་བསྟན་པ། འདིས་ནི་ཚད་མེད་ཅེས་དང་། སྲིད་པའི་ཞེས་པས་སངས་རྒྱས་འགྲུབ་པ་དང་། གནས་སྐབས་ ཀྱི་འདོད་པ་འབྱུང་བའི་ཕན་ཡོན་བསྟན་ཏེ། སྔ་མ་ནི་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་སྐྱེས་ན་བདེ་མཆོག་རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་ཚེགས་ཆུང་ངུས་འགྲུབ་པའོ། །དེ་ལྟར་ན་མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། དཀའ་སྤྱད་དཔག་མེད་ བརྒྱ་ཕྲག་དང་། །ལ་སོགས་པ་བཤད་ན། བསྐལ་པ་གྲངས་མེད་པ་བསམ་གྱིས་མི་ཁྱབ་པའམ། སུམ་ཅུ་རྩ་དྲུག་གམ། གསུམ་ཅི་སྟེ་བདེ་བླག་ཡིན་ཞེ་ན། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་གཅིག་ཏུ་གཞན་གྱི་ དོན་ལ་གཞོལ་བས་དེ་ལ་དཀའ་བར་སེམས་པ་མེད་དེ། འདི་ལྟར་དེ་ནི་སྲིད་པའི་སྡུག་བསྔལ་ལ་ལྟོས་ནས་བདེ་བླག་ཡིན་ཏེ། སྲིད་པའི་སྡུག་བསྔལ་གྱི་ཡུན་ལ་ལྟོས་ནས་དང་། འབྲས་བུ་མཆོག་ཏུ་འགྱུར་པ་ལ་ལྟོས་ནས་བདེ་བླག་ཡིན་ཞེས་བདག་གི་བླ་མ་གསུང་ངོ་། ། 2-329 གནས་སྐབས་ཀྱི་འབྲས་བུ་ནི་སྲིད་པའི་སྡུག་བསྔལ་གཞོམ་པར་འདོད་པ་ཉན་རང་གི་བདེ་བ་དང་། སེམས་ཅན་མི་བདེ་བ་བསལ་བར་འདོད་པ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བདེ་བ་དང་། བདེ་མང་བརྒྱ་ཕྲག་ སྟེ་མངོན་མཐོ་དང་ངེས་ལེགས་འདོད་པས་སེམས་དེ་གཟུང་བའོ། །འདིར་ཉན་རང་གི་ཞི་བ་དང་། ལྷ་མིའི་བདེ་བ་སེམས་དེ་མེད་ཀྱང་འཐོབ་མོད། དེ་དག་དེའི་ཕན་ཡོན་དུ་མི་འཐད་ཅེ་ན། སེམས་ དེ་ལས་དེ་དག་ཀྱང་འཐོབ་སྟེ། ཡུམ་ལས། རབ་འབྱོར་འདི་ལ་ཉན་ཐོས་ཀྱི་ས་ལ་སློབ་པར་འདོད་པས་ཀྱང་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་འདི་ལ་བསླབ་པར་བྱའོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་ སོགས་པ་ལྟ་བུའོ། །གཉིས་པ་མཐོང་བའི་ཕན་ཡོན་ནི། བྱང་ཆུབ་སེམས་བསྐྱེད་ཅེས་རྩ་བ་བཞིས་མིང་དང་། དོན་འཕོ་བའོ། །གསུམ་པ་ཕན་ཡོན་དཔེས་བསྔགས་པ་ལ་དྲུག་སྟེ། དམན་པའི་ལུས་མཆོག་ཏུ་སྒྱུར་ བ་གསེར་འགྱུར་རྩིའི་དཔེ་དང་། རྙེད་དཀའ་ཞིང་ཕན་འདོགས་པ་ཆེ་བ་ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུའི་དཔེ་དང་། འབྲས་བུ་ཟད་མི་ཤེས་པ་ལ་དབང་སྒྱུར་བ་དཔག་བསམ་ལྗོན་ཤིང་གི་དཔེ་དང་། ངེས་པའི་ སྡིག་པ་ཟིལ་གྱིས་གནོན་པ་དཔའ་བོའི་དཔེ་དང་། མ་ངེས་པའི་སྡིག་པ་དྲུངས་ནས་འབྱིན་པ་དུས་མཐའི་མེའི་དཔེ་དང་། ཤེས་བྱེད་ཀྱི་ལུང་དང་སྦྱར་བའོ། །དང་པོ་ནི། གསེར་འགྱུར་ཞེས་པས་ཏེ། དེས་ལྕགས་ལ་སོགས་པ་སྒྱུར་བ་བཞིན་ཏེ། 2-330 འཕགས་པ་བྱམས་པའི་རྣམ་པར་ཐར་པ་ལས། རིགས་ཀྱི་བུ་དངུལ་ཆུའི་རིགས་གསེར་དུ་སྣང་བ་ཞེས་བྱ་བ་ཡོད་དེ། དེ་སྲང་གཅིག་གིས་ལྕགས་སྲང་སྟོང་གསེར་དུ་སྒྱུར་བར་བྱེད་ལ། ལྕགས་སྲང་སྟོང་ གིས་དེ་སྒྱུར་བར་མི་ནུས་སོ། །དེ་བཞིན་དུ་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་ཉིད་དུ་སེམས་བསྐྱེད་པའི་གསེར་འགྱུར་གྱི་རྩི་གཅིག་གིས། ཉོན་མོངས་པ་དང་ཤེས

【現代漢語翻譯】這就是所謂的（功德）。關於詳細闡述利益，分為三部分。在共同的發願和進入的利益中，有三點，首先是展示未見之利益。『以此乃無量』和『有情』等詞語，展示了成就佛果和產生暫時願望的利益。前者指的是，如果生起菩提心，就能以較小的努力成就至上圓滿的佛果。如此，《經莊嚴論》中說：『無數百千的苦行』等等。如果說無數劫不可思議，或者三十六，或者三個，為何如此輕易？因為菩薩們一心專注于利益他人，不覺得那是苦。如此，相對於輪迴的痛苦來說，這是容易的；相對於輪迴痛苦的漫長和最終的殊勝果報來說，這是容易的。』我的上師如是說。暫時的果報是，想要摧毀輪迴痛苦的聲聞緣覺的安樂，以及想要消除眾生不安的菩薩的安樂，以及眾多百千的安樂，即通過希求增上生和決定勝來攝持那個心。這裡，即使沒有那個心，也能獲得聲聞緣覺的寂靜和天人的安樂。如果說那些不應是它的利益，那麼從那個心也能獲得那些，如《般若經》中說：『善現，想要在聲聞地學習的人，也應學習這部般若波羅蜜多』等等。第二，見到之利益是，生起菩提心，以四個根本詞語來轉變名稱和意義。第三，以譬喻讚歎利益，有六點：將低劣之身轉為殊勝，如點金術之譬喻；難以獲得且利益巨大，如如意寶之譬喻；果報無窮無盡，如如意樹之譬喻；壓倒確定的罪業，如勇士之譬喻；連根拔起不確定的罪業，如劫末之火之譬喻；以及結合能成立的教證。首先是，『點金術』，就像它能轉變鐵等一樣。《聖慈氏解脫經》中說：『種姓之子，有一種水銀的種姓顯現為黃金』，一兩水銀能將千兩鐵變成黃金，而千兩鐵不能轉變它。同樣，以發心成佛的點金術，能摧毀煩惱和所知障。

【English Translation】 This is what is called (merit). Regarding the detailed explanation of benefits, there are three parts. Among the common benefits of aspiration and entry, there are three points, the first being the demonstration of unseen benefits. 'By this, it is immeasurable' and words like 'sentient beings' demonstrate the benefits of attaining Buddhahood and generating temporary wishes. The former refers to the fact that if Bodhicitta arises, one can attain the supreme and perfect Buddhahood with little effort. Thus, in the Ornament of the Sutras, it says: 'Countless hundreds of thousands of ascetic practices' and so on. If it is said that countless eons are inconceivable, or thirty-six, or three, why is it so easy? Because Bodhisattvas are single-mindedly focused on benefiting others and do not feel that it is suffering. Thus, relative to the suffering of samsara, this is easy; relative to the length of samsaric suffering and the ultimate supreme result, this is easy.' My Lama said so. The temporary result is the peace of the Hearers and Solitary Realizers who want to destroy the suffering of samsara, and the happiness of the Bodhisattvas who want to eliminate the suffering of sentient beings, and the many hundreds of happinesses, that is, grasping that mind by desiring higher rebirth and definite goodness. Here, even without that mind, one can attain the peace of Hearers and Solitary Realizers and the happiness of gods and humans. If it is said that those should not be its benefits, then from that mind one can also obtain those, as the Perfection of Wisdom Sutra says: 'Subhuti, those who wish to study in the Hearer's ground should also study this Perfection of Wisdom' and so on. Second, the benefit of seeing is that generating Bodhicitta transforms the name and meaning with four root words. Third, praising the benefits with metaphors, there are six points: transforming a lower body into a supreme one, like the metaphor of alchemy; difficult to obtain and of great benefit, like the metaphor of a wish-fulfilling jewel; the inexhaustible result, like the metaphor of a wish-fulfilling tree; overwhelming definite sins, like the metaphor of a hero; uprooting uncertain sins, like the metaphor of the fire at the end of time; and combining with supporting scriptural evidence. First is, 'alchemy,' just as it can transform iron and so on. The Liberation of Noble Maitreya says: 'Son of lineage, there is a lineage of mercury that appears as gold,' one ounce of it can turn a thousand ounces of iron into gold, but a thousand ounces of iron cannot transform it. Similarly, with the alchemy of generating the mind of enlightenment, one can destroy afflictions and cognitive obscurations.

་བྱའི་སྒྲིབ་པའི་ལྕགས་ཟད་པར་བྱས་ཏེ། ཐམས་ཅད་ མཁྱེན་པ་ཉིད་ཀྱི་ཡེ་ཤེས་ཀྱི་གསེར་གྱི་མདོག་ཏུ་བྱེད་ལ། རྩི་དེ་ནི་ལས་དང་ཉོན་མོངས་པའི་ལྕགས་ཀྱིས་སླར་སྒྱུར་བར་མི་ནུས་སོ་ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་ནི། འགྲོ་བ་ནི་དེད་དཔོན་ཞེས་ པས། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་དང་འདྲ་བར་བལྟའོ། །དེའང་རྒྱུད་བླ་མ་ལས། འབྱུང་བར་དཀོན་ཕྱིར་ལ་སོགས་པ་དང་ཆོས་མཐུན་ཏེ། རྙེད་དཀའ་བ་དང་། ཕན་འདོགས་ཆེ་བས་སོ། །གསུམ་ པ་ནི། དགེ་བ་གཞན་ཞེས་པ་སེམས་དེས་མ་ཟིན་པའི་དགེ་བ་རྣམ་སྨིན་ཕྱུང་ནས་འཛད་པའི་དཔེ་དང་། ཟིན་ན་མི་ཟད་ཅིང་སླར་འཕེལ་བའི་དཔེར་མཛད་དེ། དཀོན་མཆོག་ཟ་མ་ཏོག་ལས། འཇམ་ དཔལ་འདི་ལྟ་སྟེ། ཤིང་ལྗོན་པ་སྣ་ཚོགས་ནི་ཁམས་བཞི་ཡིས་བཟུང་ན་རྣམ་པར་འཕེལ་ལོ། །འཇམ་དཔལ་དེ་བཞིན་དུ་དགེ་བའི་རྩ་བ་ཡང་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ཀྱིས་བཟུང་ཞིང་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་ཉིད་དུ་བསྔོས་ན་རྣམ་པར་འཕེལ་ལོ་ཞེས་སོ། ། 2-331 བཞི་པ་ནི། དཔའ་བོ་ལ་བརྟེན་ནས་ཤ་འཁོན་ཅན་འཇིགས་པ་ལས་སྒྲོལ་བ་ལྟར། རྩ་བ་ལ་མངོན་པར་ཞེན་པའི་དང་། ཕྱིན་ཅི་ལོག་གི་སེམས་པ་ལས་བྱུང་བ་ལྟ་བུ་མྱོང་བར་ངེས་པའི་ ལས་རྩ་བ་ནས་ཟད་པར་མ་བྱས་ཀྱང་། རེ་ཞིག་མངོན་གྱུར་གནོན་ཅིང་། སྡུག་བསྔལ་མི་བསྐྱེད་པས། སྡིག་པ་ཤིན་ཏུ་ཞེས་ཏེ། བློ་གྲོས་མི་ཟད་པར། རིགས་ཀྱི་བུ་འདི་ལྟ་སྟེ། དཔའ་བོ་ལ་ ཡང་དག་པར་བརྟེན་པའི་སྐྱེས་བུ་ནི་དགྲ་རྣམས་ལས་འཇིགས་པར་མི་འགྱུར་ལ། དེ་བཞིན་དུ་བྱང་ཆུབ་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་པའི་དཔའ་བོ་ལ་བརྟེན་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ནི་ཉེས་པར་སྤྱད་པ་ཐམས་ ཅད་ཀྱི་དགྲ་རྣམས་ཀྱིས་འཇིགས་པར་མི་འགྱུར་རོ་ཞེས་སོ། །ལྔ་པ་ནི། གཞན་གྱིས་བསྒོ་བའི། གསོལ་བ་བཏབ་པའི། མི་ཤེས་པའི་སེམས་པ་ལས་བྱུང་བ་སྟེ། མྱོང་བར་མ་ངེས་པ་གསུམ་སྐད་ཅིག་ ལ་རྩ་བ་ནས་སྤོང་བས་དུས་མཐའི་ཞེས་ཏེ། ཡབ་སྲས་མཇལ་བ་ལས། འཇིག་རྟེན་གྱི་ཁམས་འཇིག་པའི་ཚེ། ཉི་མ་གཉིས་བྱུང་བས་ཆུ་མིག་དང་ཆུ་ཕྲན་རྣམས་བསྐམས། གསུམ་བྱུང་བས་ཆུ་མིག་ཆེན་ པོ་དང་ཆུ་ཕྲན་ཆེན་པོ་བསྐམས། བཞི་བྱུང་བས་ཆུ་ཀླུང་བཞིའི་གནས་མ་དྲོས་པ་བསྐམས། ལྔ་བྱུང་བས་རྒྱ་མཚོ་དཔག་ཚད་གཅིག་གི་ཆུ་བསྐམས། དེ་ནས་གཉིས་ནས་ལྔ་བཅུའི་བར་དང་། བཞི་ཁྲིའི་བར་དང་། 2-332 མཐར་ཤིང་ཏ་ལ་གཉིས་ནུབ་པ་ཙམ། ལུས་མཆན་ཁུང་ནུབ་པ་ཙམ། བ་ལང་གི་རྨིག་རྗེས་ཀྱི་ཆུ་ཙམ། ཟིལ་པ་ཕྲམ་ཕྲོམ་ཙམ། མཛུབ་མོ་སྣུ༷མ་པ་ཙམ་གྱི་ཆུ་ཡང་མ་ལུས་པར་གྱུར་པའི་ དུས་དེ་ཡོད་དོ། །ཞེས་སོ། །དྲུག་པ་ནི། དེའི་ཕན་ཡོན་དཔག་ཏུ་མེད་པ་དག་བྱམས་མགོན་བློ་དང་ལྡན་པས་ནོར་བཟང་ལ་བཤད་དོ། །གྲོང་ཁྱེར་སྐྱིད་པའི་འབྱུང་གནས་ཀྱི་དེད་དཔོན་ནོར་བརྟན་གྱི་ བུ་ནོར་བཟང་ལ་བཤད་དེ། འཕགས་པ་སྡ

{ "translations": [ "能焚燬煩惱障的鐵，將其轉變為全知智慧的金色，而且這種鍊金術不會再被業和煩惱的鐵所轉化。第二，『引導者』指的是，應將菩提心視為如同珍寶一般。正如《寶性論》所說，『因其稀有』等與此相符，因為它難以獲得且利益巨大。第三，『其他善』指的是，未被菩提心攝持的善業，其果報會逐漸耗盡；而被攝持的善業則不會耗盡，反而會增長。正如《寶積經》所說：『文殊，譬如各種樹木，若被四大滋養，則會繁茂生長。文殊，同樣，善根若被菩提心攝持，並回向於一切智智，則會繁茂生長。』", "第四，如同依靠勇士能從血仇的恐懼中解脫一樣，對於根本的執著和顛倒之心所產生的，看似必定會體驗的業，即使沒有從根本上斷除，也能暫時壓制其顯現，不產生痛苦。因此說『罪業極其……』正如《不退轉法輪經》所說：『善男子，譬如依靠勇士之人，不會畏懼敵人；同樣，依靠發起菩提心的勇士的菩薩，不會畏懼一切惡行的敵人。』第五，由他人勸請、祈禱或不瞭解的心理所產生的，不確定的三種業，能在瞬間從根本上斷除，因此說是『末劫』。正如《父子相會經》所說：『當世界毀滅時，兩個太陽出現會曬乾水眼和小溪；三個太陽出現會曬乾大水眼和大溪；四個太陽出現會曬乾四大河流域的溫泉；五個太陽出現會曬乾一由旬的海洋。』然後從兩個到五十個，到四萬個，", "最終，甚至連兩棵棕櫚樹能浸沒的水量、身體腋窩能浸沒的水量、牛蹄印中的水量、零星的露珠、指尖能沾濕的水量，都會完全消失。』第六，慈氏怙主（彌勒菩薩）以智慧為伴，為賢護（諾桑）講述了其無量的利益。為吉祥城市之源的商主堅財（諾丹）之子賢護講述了，聖……」 ], "english_translations": [ "It burns away the iron of the obscurations of actions and afflictions, transforming it into the golden color of the wisdom of omniscience, and that alchemy cannot be transformed back by the iron of actions and afflictions. Second, 'guide' refers to viewing the mind of enlightenment as akin to a precious jewel. As stated in the Uttaratantra, 'because it is rare,' etc., is in accordance with this, because it is difficult to find and of great benefit. Third, 'other virtues' refers to the example of virtues not seized by that mind, whose ripening exhausts them, and the example of virtues that, if seized, do not exhaust but rather increase. As stated in the Samadhiraja Sutra: 'Manjushri, just as various trees, if held by the four elements, will flourish. Manjushri, likewise, if the root of virtue is held by the mind of enlightenment and dedicated to omniscience, it will flourish.'", "Fourth, just as relying on a hero liberates from the fear of blood feuds, even if the karma arising from attachment to the root and inverted thinking, which seems certain to be experienced, is not eradicated from the root, it temporarily suppresses its manifestation and does not generate suffering. Therefore, it is said, 'sins are extremely...' As stated in the Inexhaustible Intellect Sutra: 'Son of good family, just as a person who relies on a hero is not afraid of enemies, likewise, a Bodhisattva who relies on the hero who has generated the mind of enlightenment is not afraid of all the enemies of misdeeds.' Fifth, the three uncertain karmas arising from the minds of others' exhortations, prayers, or ignorance are abandoned from the root in an instant, hence the term 'final age.' As stated in the Meeting of Father and Son Sutra: 'When the world is destroyed, two suns will appear and dry up the springs and streams; three will dry up the great springs and great streams; four will dry up the hot springs in the four river valleys; five will dry up the water of one yojana of the ocean.' Then from two to fifty, to forty thousand,", "finally, even the amount of water that can submerge two palm trees, the amount that can submerge the armpit of the body, the amount of water in the footprint of an ox, scattered dewdrops, the amount of water that can moisten a fingertip, will all be completely gone.' Sixth, the Lord Maitreya, endowed with wisdom, explained its immeasurable benefits to Norzang. He explained it to Norzang, the son of Nordan, the merchant of the source of the auspicious city, the noble..." ] }

ོང་པོ་བཀོད་པའི་མདོ་ལས། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ནོར་བཟང་གིས། མགོན་པོ་འཇམ་པའི་དབྱངས་ལས་བྱང་ཆུབ་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་པ་མནོས་ཏེ། དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་བརྒྱ་ ཕྲག་གཅིག་དང་དགུའི་མཐར། ཁྱེའུ་དཔལ་འབྱུང་དང་བུ་མོ་དཔལ་གྱི་བློ་གྲོས་མ་ལས་གནང་བ་ཐོབ་སྟེ། རྒྱལ་བ་བྱམས་པ་རྒྱ་མཚོའི་འགྲམ་གྱི་ཁང་པ་ཆེན་པོ་རྣམ་པར་སྣང་མཛད་ཀྱི་རྒྱན་གྱིས་ བརྒྱན་པ་ཞེས་བྱ་བ་ན་བཞུགས་པ་དེར་སོང་བ་དང་། བྱམས་པས་ཀྱང་དེ་ལ་བསུས་ཏེ། ལྟོས་ཤིག་སེམས་ཅན་བསམ་པ་དག་པ་འདི། །ནོར་བཟང་ནོར་རྣམས་རབ་ཏུ་བརྟན་པའི་བུ། །བྱང་ཆུབ་སྤྱོད་ པ་དམ་པ་ཡོངས་འཚོལ་ཞིང་། །མཁས་པ་ང་ཡི་དྲུང་དུ་ཉེ་བར་འོངས། །ལེགས་པར་འོངས་སམ་སྙིང་རྗེ་བྱམས་འབྱུང་ཁྱོད། །ཅེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་གསུངས་པ་དང་། དེ་ནས་དེས་ཐལ་མོ་སྦྱར་ཏེ། 2-333 འཕགས་པ་བདག་གིས་བྱང་ཆུབ་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་ན་ཇི་ལྟར་བསླབ་པར་བྱ་བ་དང་། ཇི་ལྟར་ནན་ཏན་དུ་བྱ་བ་བསྟན་དུ་གསོལ་ཞེས་ཞུས་པ་དང་། བྱམས་པས་ལེགས་སོ་བྱིན་ནས། རིགས་ཀྱི་བུ་ བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ནི་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཆོས་ཐམས་ཅད་ཀྱི་ས་བོན་ལྟ་བུའོ། །འགྲོ་བ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་ཆོས་དཀར་པོ་རྣམ་པར་འཕེལ་བར་བྱེད་པས་ཞིང་ལྟ་བུའོ། །འཇིག་རྟེན་ཐམས་ཅད་བརྟེན་པས་ས་ ལྟ་བུའོ། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ཐམས་ཅད་སྲུང་བས་ཕ་ལྟ་བུའོ། །དབུལ་བ་ཐམས་ཅད་ལས་སྐྱོབ་པས་རྣམ་ཐོས་ཀྱི་བུ་ལྟ་བུའོ། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་དཔེ་སྣ་ཚོགས་ཀྱིས་བསྟན་ནས། རིགས་ཀྱི་བུ་ བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ནི་ཕན་ཡོན་གྱི་རྣམ་པ་དེ་ལྟ་བུ་དང་། ཡོན་ཏན་གྱི་བྱེ་བྲག་གཞན་དང་ཡང་ལྡན་ནོ་ཞེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། སྐྱེས་བུ་གང་ཞིག་སྐད་ཅིག་ཙམ། །བྱང་ཆུབ་ སེམས་ནི་སྒོམ་བྱེད་པ། །དེ་ཡི་བསོད་ནམས་ཕུང་པོ་ནི། །རྒྱལ་བ་ཡིས་ཀྱང་བགྲང་མི་སྤྱོད། །ཅེས་དང་། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བསོད་ནམས་གང་། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་སོ། །གཉིས་པ་སྨོན་ འཇུག་གཉིས་ཀྱི་དབྱེ་བ་ནི། བྱང་ཆུབ་སེམས་དེ་ཞེས་རྩ་བ་བཞིས་གསལ་བའི་དབྱེ་བ་དང་། འགྲོ་བར་འདོད་ཅེས་པས་མཚན་ཉིད་བསྟན་ཏེ། སྔ་མ་སྨོན་འཇུག་གཉིས་ཞེས་གསུངས་པ་འདི། ངོ་བོའི་སྒོ་ནས་ཕྱེ་བ་དང་། 2-334 གཞན་ཡུལ་གྱིས་དབྱེ་ན། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས་དེ་ལྟར་ཀུན་རྫོབ་པའི་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་སྨོན་པ་དང་འཇུག་པའི་བདག་ཉིད་ཅན་བསྐྱེད་ནས་ཞེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཀ་མ་ལ་ཤཱི་ལས། དེ་ལྟར་ ཀུན་རྫོབ་པའི་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་བསྐྱེད་ནས་དོན་དམ་པའི་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་བསྐྱེད་པའི་ཕྱིར་འབད་པར་བྱའོ་ཞེས་པས་ཀུན་རྫོབ་དང་དོན་དམ་པ་གཉིས་དང་། ཐོབ་ཚུལ་གྱིས་དབྱེ་ན་བརྡ་ལས་བྱུང་ བ་དང་། ཆོས་ཉིད་ཀྱིས་ཐོབ་པ་གཉིས་ཏེ། མདོ ་སྡེ་རྒྱན་གྱི་སྒྲུབ་པའི་སྐབས་ནས། བརྡ་

【現代漢語翻譯】在《莊嚴經藏》中，菩薩諾桑（Norzang，財賢）從貢波蔣貝揚（Gonpo Jampelyang，怙主妙音）處接受了菩提心的教導，最終在一百零九位善知識的引導下，從凱烏華雍（Khy'eu Paljung，童子華生）和布莫華吉洛哲瑪（Bumo Palgyi Lodro Ma，女華慧）處獲得了許可。之後，他前往嘉瓦蔣巴嘉措（Gyalwa Jampa Gyatso，彌勒海）岸邊，那裡有一座名為南巴南澤吉堅吉堅巴（Nampa Nangdze Kyi Gyen Gyis Gyenpa，遍照莊嚴）的宏偉建築，彌勒佛在那裡迎接了他，說道：『看啊，這位心懷純凈之心的眾生！諾桑，一個財富穩固的兒子。他尋求神聖的菩提行，並靠近我這位智者。你來得真好，慈悲喜悅的化身！』等等。然後，諾桑合掌，說道：『聖者，如果我發起了菩提心，我應該如何學習？我應該如何精進？請您教導我。』彌勒佛讚許道：『善哉！』然後說：『種姓之子，菩提心就像所有佛法的種子。它使所有眾生的善法增長，就像田地一樣。它是所有世界的基礎，就像大地一樣。它守護著所有的菩薩，就像父親一樣。它從所有的貧困中拯救出來，就像財神一樣。』等等，用各種比喻來闡釋。『種姓之子，菩提心具有如此的利益和功德。』寂天菩薩云：『凡夫如是須臾間，若發菩提心寶者，三界導師應禮敬，身獲無量大福果。』等等，廣為宣說。第二，關於發願菩提心和行菩提心的區別：通過四個根本來闡明菩提心的區別，並通過『想要利益眾生』來揭示其特徵。前者被稱為發願菩提心和行菩提心，這是從本質上區分的。如果從對像上區分，龍樹菩薩說：『如是生起世俗菩提心，其自性為發願和行。』蓮花戒大師說：『如是生起世俗菩提心后，應努力生起勝義菩提心。』因此，有世俗菩提心和勝義菩提心兩種。如果從獲得方式上區分，則有通過傳承獲得和通過法性獲得兩種。《經莊嚴論》的修持部分中說：『傳承……』

【English Translation】 From the Sutra of Arrayed Trunks, the Bodhisattva Norzang (Wealthy Excellent) received the mind of enlightenment from Gonpo Jampelyang (Protector Manjushri), and after one hundred and nine virtuous spiritual friends, he received permission from Khy'eu Paljung (Boy Glorious Arising) and Bumo Palgyi Lodro Ma (Girl Glorious Intelligence). Then, he went to Gyalwa Jampa Gyatso (Victorious Maitreya Ocean) at the great house on the shore, which is called Nampa Nangdze Kyi Gyen Gyis Gyenpa (Adorned with the Ornament of Manifest Illumination), where he resided. Maitreya also greeted him, saying: 'Look at this sentient being with a pure mind! Norzang, a son of firmly established wealth. He seeks the sacred conduct of enlightenment and comes near to me, the wise one. Welcome, compassionate and loving one!' and so on. Then, he folded his palms and said: 'Noble one, if I generate the mind of enlightenment, how should I train? How should I be diligent? Please teach me.' Maitreya approved, saying: 'Excellent!' Then he said: 'Son of good family, the mind of enlightenment is like the seed of all the Buddha's teachings. It causes all the white dharmas of beings to increase, like a field. It is the foundation of all the worlds, like the earth. It protects all the Bodhisattvas, like a father. It saves from all poverty, like the son of Vaishravana.' and so on, illustrating with various metaphors. 'Son of good family, the mind of enlightenment has such benefits and virtues.' The master Nagarjuna said: 'Whoever, for a moment, cultivates the mind of enlightenment, the accumulation of merit of that one, even the Victorious Ones cannot enumerate.' and 'Whatever merit of the Bodhisattva,' and so on, was extensively taught. Second, the distinction between aspiration and engagement: The distinction of the mind of enlightenment is clarified by four roots, and its characteristic is shown by 'wanting to benefit beings.' The former is called aspiration and engagement, which is distinguished from the perspective of essence. If distinguished by object, the master Nagarjuna said: 'Thus, having generated the conventional mind of enlightenment, its nature is aspiration and engagement.' The master Kamalashila said: 'Thus, having generated the conventional mind of enlightenment, one should strive to generate the ultimate mind of enlightenment.' Therefore, there are two: conventional and ultimate. If distinguished by the way of obtaining, there are two: obtained through tradition and obtained through the nature of reality. From the section on accomplishment in the Ornament of the Sutras: 'Tradition...'

ལས་བྱུང་བའི་སེམས་བསྐྱེད་པ་རྙེད་པའི་ཚེ་མོས་པའི་སྒོ་ནས་སམ། དོན་དམ་པའི་སེམས་བསྐྱེད་རྙེད་པའི་ཚེ། ཤེས་པའི་སྒོ་ནས་རྙེད་པས་སམ་ཞེས་སོ། །ས་མཚམས་ཀྱིས་ཕྱེ་ན་བཞི་སྟེ། མོས་དང་ལྷག་བསམ་དག་པ་དང་། །རྣམ་པར་སྨིན་པ་གཞན་དུ་འདོད། །དེ་བཞིན་སྒྲིབ་པ་སྤངས་པ་འོ། །ཞེས་སོ། །དཔེའི་ སྒོ་ནས་དབྱེ་ན་ཉི་ཤུ་རྩ་གཉིས་ཏེ། དེ་ཡང་ས་གསེར་ཟླ་བ་མེ། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་པའོ། །གཉིས་པ་མཚན་ཉིད་ལ། སྨོན་པ་འགྲོ་བར་འདོད་པ་ནི་བླངས་པ་བརྡ་ལས་བྱུང་བ་སྟེ། བྱང་ཆུབ་ལ་མོས་པས་ཡུལ་དུ་བྱེད་པ་ཚོགས་སྦྱོར་ན་ཡོད་ལ། འཇུག་པ་འགྲོ་བ་ནི་ཆོས་ཉིད་ཀྱིས་ཐོབ་པ་བྱང་ཆུབ་དངོས་སུ་མྱོང་བས་ཐོབ་པ་ནས་ཞེས་བཞེད་པ་ནི་འདི་ལ་དགོངས་པ་མ་ཡིན་ཏེ་བསླབ་བཏུས་ལས། 2-335 ཅི་སར་མ་ཆུད་པ་ལ་ཡང་བྱང་ཆུབ་སེམས་པའི་སྡོམ་པའི་དབང་དུ་བྱས་པ་ཡོད་དམ་མེད་ཅེས་བྱ་བ་འདི་བརྗོད་པར་བྱའོ་ཞེ་ན། ཡོད་པར་རིག་པར་བྱ་སྟེ་ཞེས་དང་། འཇམ་དཔལ་གྱི་ སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཞིང་གི་ཡོན་ཏན་བཀོད་པར། བཅོམ་ལྡན་འདས་འཕགས་པ་འཇམ་དཔལ་གྱི་སྔོན་གྱི་ཚེའི་རྟོགས་པ་བརྗོད་པ་ལས་སྤྱོད་པ་དང་ལྡན་པར་བྱང་ཆུབ་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་པ་དེ་བཞིན་དུ་བསྐྱེད་ པར་བྱའོ་ཞེས་འཇུག་པ་སོ་སོའི་སྐྱེ་བོ་ལ་ཡོད་པར་བཤད་པ་དང་། ནམ་མཁའི་སྙིང་པོའི་མདོར་རྙེད་པ་དང་བཀུར་སྟིའི་རྒྱུ་ལས་རྩ་བའི་ལྟུང་བར་གསུངས་པ་དང་། འཕགས་པ་དྲི་མ་མེད་པར་ གྲགས་པས་བསྟན་པ་ལས། འཇིག་ཚོགས་ལ་ལྟ་བ་རི་རབ་དང་མཉམ་པ་དྲལ་ནས། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་སྐྱེ་ཞིང་དེ་ལས་ཀྱང་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཆོས་རྣམས་སྐྱེ་འོ་ཞེས་མདོ་གཞན་ལས་ཀྱང་རྒྱ་ཆེར་ གསུངས་ཤིང་། འདིར་ཡང་འཇུག་པའི་ཆོ་ག་གསུངས་པས་སོ། །ཡང་འགྲེལ་ཆེན་ལས། སྨོན་པ་བློ་བྱ་བ་མེད་པ་དང་། འཇུག་པ་བློ་བྱ་བ་དང་བཅས་པ་ཞེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཤཱནྟི་པས། བློ་སྒྲུབ་པ་ དང་བྲལ་པ་དང་། བསྒྲུབས་པས་ཟིན་པ་ཞེས་དང་། ཛྙཱ་ན་ཤྲཱིས། བསམ་པ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་དང་། སྦྱོར་བ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་དང་ཞེས་བཤད་ལ། སློབ་དཔོན་ཛེ་ཏཱ་རིས། སྨོན་པ་གཞན་དོན་དུ་བྱང་ཆུབ་འདོད་པར་ཁས་འཆེ་བ། 2-336 འཇུག་པ་དེ་རྒྱུན་དུ་བསྲུང་བར་ཁས་འཆེ་བ་ཞེས་པའང་འདིའི་དགོངས་པ་མ་ཡིན་ཏེ། ཁས་འཆེ་བ་འགྲོ་བ་དངོས་དང་དཔེ་དོན་མི་འགྲིག་པས་ཟེར་བ་ལ། བདག་གི་བླ་མས། སློབ་དཔོན་འདིས་ བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བསླབ་པ་མཐའ་དག་བཟུང་བར་ཁས་འཆེ་བ་སྨོན་པའི་སྡོམ་པ། ཇི་ལྟར་བཟུང་བ་ལྟར་སྤྱད་པར་ཁས་འཆེ་བ་འཇུག་པའི་སྡོམ་པར་བཞེད་པས་འདི་ལ་འགལ་བ་མེད་གསུང་ངོ་། ། ཡང་འཇུག་པ་བསླབ་པ་ཡིན་ནོ་ཟེར་བ་ཡང་མ་ཡིན་ཏེ། འདི་ཉིད་ལས་དེ་གཉིས་སོ་སོར་གསུངས་ལ། སློབ་དཔོན་ཐོགས་མེད་ཀྱིས། སྐལ་པ་དང་ལྡན་པའི་གཞི་རིགས། སྤྱོད་པ་ལ་སྦྱོར་བའི་གཞི་ ས

【現代漢語翻譯】當獲得由業力產生的發心時，是通過信解之門獲得嗎？當獲得勝義發心時，是通過智慧之門獲得嗎？如果以界限來區分，有四種：信解和清凈的增上意樂，以及異熟果，這被認為是另一種，同樣，斷除障礙也是如此。如果以比喻來區分，有二十二種，也就是『地、金、月、火』等等。第二，關於體性。發願是想要利益眾生，這是從接受誓言而產生的。以菩提為所緣，存在於資糧道和加行道中。趣入是證得法性，通過直接體驗菩提而獲得。認為從那時起才獲得趣入，這並非此處的觀點，因為在《學集論》中說：『對於尚未成熟者，是否也有菩薩戒的受戒？』如果有人問，『應該說有。』以及在《文殊師利佛剎功德莊嚴經》中說：『世尊，在聖文殊師利往昔的生世中所宣說的行持，應當如是生起趣入的發心。』因此，趣入對於凡夫也是存在的。在《虛空藏經》中說，從利養和恭敬的因緣中產生根本墮罪。在《聖無垢稱經》中說：『摧毀如須彌山般的有身見，生起菩提心，並且從中產生諸佛之法。』其他經典中也廣為宣說，並且此處也宣說了趣入的儀軌。此外，《大疏》中說：『發願是無所事事的意樂，趣入是有所作為的意樂。』寂天論師說：『意樂是與修行分離的，是被修行所掌握的。』智藏論師說：『圓滿的意樂和圓滿的加行。』自達日論師說：『發願是承諾爲了他人的利益而希求菩提，趣入是承諾持續守護它。』這也不是此處的觀點，因為承諾與實際的趣入和比喻並不一致。我的上師說：『這位論師認為，承諾受持一切菩薩學處是發願的誓言，承諾如所受持般行持是趣入的誓言，因此與此沒有矛盾。』還有人說趣入是學處，這也是不對的，因為在此處已經分別宣說了二者。無著論師說：『具足善緣的種姓，是將行為應用於…的基礎。』

【English Translation】 When obtaining the mind of enlightenment arising from karma, is it obtained through the door of aspiration? When obtaining the ultimate mind of enlightenment, is it obtained through the door of knowledge? If divided by boundaries, there are four: aspiration and pure higher intention, and the result of maturation, which is considered another, and likewise, the abandonment of obscurations. If divided by examples, there are twenty-two, namely 'earth, gold, moon, fire,' and so on. Secondly, regarding the characteristics. Aspiration is the desire to benefit beings, which arises from taking vows. Taking Bodhi as the object, it exists in the stages of accumulation and preparation. Entering is attaining the nature of reality, obtained through directly experiencing Bodhi. The view that entering is obtained from that point onwards is not the view here, because in the Compendium of Trainings it says: 'For those who are not yet mature, is there also the taking of the Bodhisattva vows?' If one asks, 'It should be said that there is.' And in the Ornament of the Buddha Land of Manjushri it says: 'Bhagavan, the conduct spoken of in the previous lives of noble Manjushri should be generated in the same way as generating the mind of enlightenment with practice.' Therefore, entering also exists for ordinary beings. In the Sutra of Akashagarbha it says that fundamental downfalls arise from the causes of gain and respect. In the Holy Vimalakirti Sutra it says: 'Having shattered the view of the aggregates as equal to Mount Meru, the mind of enlightenment arises, and from that, the dharmas of the Buddhas arise.' Other sutras also extensively explain this, and here also the ritual of entering is explained. Furthermore, the Great Commentary says: 'Aspiration is a mind without activity, and entering is a mind with activity.' Master Shantipa says: 'The mind is separated from practice and is grasped by practice.' Jnanasri says: 'Perfect intention and perfect application.' Master Jetari says: 'Aspiration is claiming to desire enlightenment for the benefit of others, and entering is claiming to continuously protect it.' This is also not the view here, because the claim does not match the actual entering and the example. My Lama said: 'This master considers that claiming to uphold all the trainings of a Bodhisattva is the vow of aspiration, and claiming to practice as one has upheld is the vow of entering, therefore there is no contradiction with this.' Also, saying that entering is a training is also incorrect, because the two are separately explained in this very text. Master Asanga says: 'A lineage with fortunate potential is the basis for applying actions to...'

ེམས་བསྐྱེད་པ། རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་མྱུར་དུ་ཐོབ་པའི་གཞི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བསླབ་པ་ཞེས་གཞི་ཐ་དད་པར་གསུངས་སོ། །ཡང་སློབ་དཔོན་ཉིད་ཀྱིས་སྡོང་པོ་བཀོད་པའི་མདོ་དྲངས་པ། གང་དག་བྱང་ ཆུབ་ཏུ་སྨོན་པ་དེ་ནི་དཀོན་ནོ། །དེ་བས་ཀྱང་བྱང་ཆུབ་ཏུ་ཆས་པ་དེ་དཀོན་ཞེས་པས། འབྲས་བུ་དོན་དུ་གཉེར་བ་དང་། དེའི་ཐབས་སུ་སྤྱོད་པ་དོན་དུ་གཉེར་བ་སྨོན་འཇུག་གི་སེམས་ བསྐྱེད་དེ། སྤྱོད་པ་དང་ལྡན་པར་སེམས་བསྐྱེད་ཅེས་པ་དང་། སྤྱོད་པ་ལ་དམ་བཅའ་བའི་སེམས་པས་ཀུན་ནས་བསླངས་པའི་སྤྱོད་པ་དང་ལྡན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་པའང་སྨོན་པ་སྒྲུབ་པ་དང་མི་ལྡན་ན་སེམས་ཀྱི་འདོད་པ་ཙམ་གྱིས་ཇི་ལྟར་འགྲུབ་སྟེ། 2-337 སྦྱོར་བ་ལ་ལྟོས་པ་དང་བྲལ་བ་དང་། སྨོན་པ་བསྒྲུབས་པས་མ་ཟིན་ན་ཆོ་ག་ལ་མི་ལྟོས་པར་འགྱུར་རོ། །དམ་བཅའ་བའི་སེམས་པས་ཀུན་ནས་བསླངས་པའི་སྤྱོད་པ་དང་ལྡན་ཞེས་པའང་མདོའི་ དོན་མ་ཡིན་ཏེ། དེ་ལས་བྱང་ཆུབ་ཏུ་ཆས་པ་ཞེས་པས་སོ། །དེས་ན་བདག་གི་བླ་མས། སྨོན་འཇུག་གཉིས་ཀ་ལ། སོ་སོའི་སེམས། སེམས་བསྐྱེད་པའི་ཆོ་ག དེ་མི་ཉམས་པར་བསྲུང་བ་གསུམ་ གསུམ་ཡོད་ལ། དེ་ཡང་མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། བརྟན་པ་རྣམས་ཀྱི་སྨོན་ལམ་ནི། །སེམས་པ་འདུན་དང་བཅས་པའོ། །ཞེས་དང་། མངོན་རྟོགས་རྒྱན་དུ། སེམས་བསྐྱེད་པ་ནི་གཞན་དོན་ཕྱིར། །ཡང་དག་རྫོགས་པའི་བྱང་ ཆུབ་འདོད། །ཅེས་གསུངས་པས། སྔ་མ་སྔ་མ་གཙོ་ལ་ཕྱི་མ་གཉིས་ཀའི་མཚན་ཉིད་དོ། །དེ་ལས་སྨོན་པའི་སེམས་ནི་གཞན་དོན་དུ་བྱང་ཆུབ་ཏུ་ཆེན་པོར་འདུན་པ་སྟེ། བསླབ་བཏུས་ལས། དེ་ལ་ བྱང་ཆུབ་སྨོན་པའི་སེམས་ནི། སངས་རྒྱས་སུ་འགྱུར་བར་བྱའོ་ཞེས་སྨོན་པ་ལས་སྐྱེས་པ་ཡིན་ཏེ་ཞེས་སོ། །ཆོ་ག་ཆོས་གསུམ་ཚང་བས། དེ་རྒྱུན་དུ་སློབ་པ་མི་ཉམས་པར་བསྲུང་བའོ། །གཉིས་པའང་ གཞན་དོན་དུ་བྱང་ཆུབ་ཐུན་མོང་མ་ཡིན་པའི་སྒྲུབ་བྱེད་ལ་འཇུག་པའི་སེམས་དང་། ཆོ་ག་སྔར་བཞིན། ནག་པོའི་ཆོས་བཞི་སྤང་བ་ལ་སོགས་པ་མི་ཉམས་པར་བསྲུང་བའོ་ཞེས་གསུང་ངོ་། །དེའི་རྗེས་སུ་འབྲངས་ན་སྨོན་འཇུག་གི་སེམས་རྐྱང་པ་སྡོམ་པ་མ་ཡིན་ལ། 2-338 སྨོན་འཇུག་གི་སེམས་བསྐྱེད་པ་མི་མཐུན་པའི་ཕྱོགས་གཞི་དང་བཅས་པ་སྤོང་སེམས་ཡོད་ན་གཉིས་ཀའང་སྡོམ་པར་འགྱུར་ཏེ། སྡོམ་པའི་མཚན་ཉིད་དང་ལྡན་པས་དང་། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ས་ལས་ཀྱང་། རྒྱུ་ གཉིས་ཁོ་ནས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་ཡང་དག་པར་བླངས་པ་གཏོང་བར་འགྱུར་ཏེ། བླ་ན་མེད་པ་ཡང་དག་པར་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་ཏུ་སྨོན་པ་བཏང་བ་དང་ཞེས་བཤད་ ལ། མིན་ན་ཧ་ཅང་ཐལ་ལོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །ཡང་སྡོམ་པས་མ་ཟིན་ཀྱང་། བསོད་ནམས་རྒྱུན་ཆགས་འབྱུང་བ་ལ་འགལ་བ་མེད་དེ། མདོ་ལས། མེ་ཏོག་ཙམ་ཞིག་རབ་ཕུལ་བས། །གང་ཞིག་ངན་འགྲོར

【現代漢語翻譯】生起菩提心。爲了迅速獲得圓滿菩提的根本，菩薩的學處被稱為不同的基礎。此外，導師本人引用了《樹幹莊嚴經》：『凡是希求菩提者，實屬罕見。』『比這更罕見的是趨向菩提者。』因此，追求果位和實踐其方法，即是發願心和趣入心。『以具足行為而發心』，以及『以立誓之心所引發的行為而具足』，如果發願不與實踐相結合，僅憑內心的願望如何成就呢？ 2-337 如果缺乏努力，就會變得毫不相關。如果發願沒有實現，就會變得不依賴儀軌。『以立誓之心所引發的行為而具足』，也不是經文的本意，因為經文中說的是『趨向菩提者』。因此，我的上師說：發願和趣入兩種心，各有其心、發心儀軌、以及不退失地守護這三者。正如《經莊嚴論》所說：『堅定者的願望，是伴隨著意樂的。』以及《現觀莊嚴論》中：『發心是爲了他人的利益，希求圓滿正等覺。』因此，前者是主要的，而後者是兩者的特徵。其中，發願心是爲了他人的利益而對偉大的菩提生起強烈的意樂。正如《學集論》所說：『其中，希求菩提之心，是從愿成為佛而生起的。』儀軌圓滿了三種法，因此要持續學習，不退失地守護。第二種心，是爲了他人的利益而進入不共的菩提之道的修行之心，儀軌如前。不退失地守護捨棄四種黑法等等。』 2-338 如果遵循這些，僅僅是發願心和趣入心並不是戒律。如果發願心和趣入心的生起，伴隨著捨棄不相順之品及其根本的意願，那麼兩者都會成為戒律，因為它們具備了戒律的特徵。在《菩薩地論》中也說：『僅僅通過兩種因，菩薩的戒律就會被捨棄，即捨棄了對無上圓滿正等覺的希求。』否則，就太過分了。』即使沒有被戒律所攝持，也不會妨礙持續增長的福德。正如經中所說：『即使僅僅獻上一朵花，如果有人墮入惡趣……』

【English Translation】 Generating Bodhicitta. The discipline of a Bodhisattva, as the basis for swiftly attaining perfect enlightenment, is said to be a distinct foundation. Furthermore, the teacher himself quoted the Array of Trunks Sutra: 'Those who aspire to enlightenment are rare.' 'Even rarer are those who set out for enlightenment.' Therefore, seeking the fruit and practicing its means are the aspiration and application of Bodhicitta. 'Generating the mind with conduct,' and 'being endowed with conduct arising from the mind of commitment,' if aspiration is not combined with practice, how can it be accomplished merely by the desire of the mind? 2-337 If it lacks effort, it becomes irrelevant. If aspiration is not accomplished, it becomes independent of ritual. 'Being endowed with conduct arising from the mind of commitment' is not the meaning of the sutra, because it says 'setting out for enlightenment.' Therefore, my lama said: For both aspiration and application, each has its own mind, the ritual of generating the mind, and guarding against its decline. As the Ornament of the Sutras says: 'The aspirations of the steadfast are accompanied by intention.' And in the Ornament of Clear Realization: 'Generating the mind is for the sake of others, desiring perfect complete enlightenment.' Therefore, the former is primary, while the latter is a characteristic of both. Among them, the mind of aspiration is a strong intention for great enlightenment for the sake of others. As the Compendium of Trainings says: 'Among them, the mind of aspiring to enlightenment is born from the aspiration to become a Buddha.' The ritual is complete with three dharmas, therefore it should be continuously studied and guarded against decline. The second mind is the mind of entering the uncommon practice of enlightenment for the sake of others, the ritual is as before. Guarding against abandoning the four black dharmas, etc.' 2-338 If one follows these, merely aspiration and application are not vows. If the generation of aspiration and application is accompanied by the intention to abandon unfavorable factors and their root, then both will become vows, because they possess the characteristics of vows. In the Bodhisattva Bhumi it is also said: 'Merely through two causes, the Bodhisattva's vows will be abandoned, namely abandoning the aspiration for unsurpassed perfect complete enlightenment.' Otherwise, it would be too extreme.' Even if not embraced by vows, it does not hinder the continuous increase of merit. As the sutra says: 'Even if one offers just a flower, if someone falls into the lower realms...'

་ ལྟུང་མ་གྱུར། །དེ་ལ་དུས་ཉེ་བསྟན་པ་ནི། །མཚན་མིན་ཁྱོད་སྔོན་འདི་འདྲ་ཡིན། །ཞེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཉིད་ཀྱིས། སྤྱོད་པ་དང་མི་ལྡན་ཡང་། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ནི་ཕན་པར་འགྱུར་བར་ཤེས་པར་ བྱ་སྟེ་ཞེས་དང་། རྒྱལ་པོ་ལ་གདམས་པར། རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་འདི་ལྟར་ཁྱོད་ནི་བྱ་བ་མང་ལ་བྱེད་པ་མང་བ་སྟེ། ཉིན་མཚན་དུས་ཐམས་ཅད་དུ་རྣམ་པ་ཐམས་ཅད་དུ་སྦྱིན་པའི་ཕ་ རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ལ་བསླབ་པ་ནས་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ལ་བསླབ་པར་མི་ནུས་ཏེ། དེ་བས་ན་རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་ཁྱོད་ཡང་དག་པར་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་ལ་འདུན་པ་དང་། 2-339 དད་པ་དང་། དོན་དུ་གཉེར་བ་དང་། སྨོན་པ། འགྲོ་ཡང་རུང་། འགྲེང་ཡང་རུང་། འདུག་ཀྱང་རུང་། ཉལ་ཡང་རུང་། སད་ཀྱང་རུང་། ཟ་ཡང་རུང་། འཐུང་ཡང་རུང་སྟེ། རྟག་པར་རྒྱུན་དུ་དྲན་པར་གྱིས་ལ་ ཡིད་ལ་བཟུང་སྟེ་སྒོམས་ཤིག མཐར་རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་ཁྱོད་དེ་ལྟར་ཞུགས་ན། རྒྱལ་སྲིད་ཀྱང་བྱེད་ལ། རྒྱལ་པོའི་བྱ་བའང་ཉམས་པར་མི་འགྱུར་ཞིང་། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་ཚོགས་ཀྱང་ཡོངས་སུ་རྫོགས་པར་འགྱུར་ རོ་ཞེས་སོ། །དེས་ན་རྒྱུན་ཆགས་འབྱུང་བ་མིན་ཞེས་པའང་། དམ་བཅའ་བའི་ལྕགས་ཀྱུས་མ་ཟིན་པའི་སྨོན་པ་རྐྱང་བ་ལ་དགོངས་ནས་འཇུག་པའི་སེམས་བཞིན་དུ་ཞེས་བཀར་ཏེ་གསུངས་སོ། །མཁས་པས་ཞེས་ བྱ་བ་ནི། བྱ་བ་དང་། བྱ་བ་མ་ཡིན་པའི་ཆའམ། སེམས་གཉིས་ཀྱི་ངོ་བོ་དང་རྣམ་དབྱེ་ལ་སོགས་པ་ལའོ། །གསུམ་པ་ཕན་ཡོན་སོ་སོར་བཤད་པ་ལ། མདོར་བསྟན་པ་དང་། དེའི་འཐད་པ་ གཉིས་ལས། སྔ་མ་ལ་སྨོན་པ་དང་། འཇུག་པ་གཉིས་ཀྱི། སྔ་མ་ནི། བྱང་ཆུབ་ཅེས་ཏེ། སྨོན་པ་སྒྲུབ་པའི་ནན་ཏན་དང་བྲལ་བས། འཁོར་བ་ན་འཁོར་བའི་ཚེ། འབྲས་བུ་ལྷ་མིའི་བདེ་བ་ འབྱིན་ཡང་། མངོན་དུ་རྒྱུ་མེད་པའི་གནས་སྐབས་ན། རྒྱུན་ཆགས་མི་འབྱུང་སྟེ། སྤྱོད་པ་ལ་དམ་བཅའ་བའི་སེམས་པས་འཕངས་པ་མེད་པས། བར་མས་བསྡུས་པའི་དགེ་བ་མངོན་དུ་རྒྱུ་ཡོད་པ་ན་བསོད་ནམས་ཡོད་ཀྱང་། 2-340 གཉིད་ལོག་པ་ལ་སོགས་པའི་གནས་སྐབས་ན་སེམས་པས་འཕངས་པའི་རྒྱུན་ཆགས་མེད་པའི་ཕྱིར་ཏེ། བསླབ་བཏུས་ལས། དེས་ཀྱང་འཁོར་བའི་བདེ་བ་མཐའ་ཡས་པ་བསྐྱེད་པའི་ཕྱིར། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་སྤྱོད་པ་ དང་བྲལ་བ་ལ་ཡང་བརྙས་པར་མི་བྱ་སྟེ་ཞེས་དང་། དེའི་འཐད་པ་ཡང་། འཕགས་པ་བྱམས་པའི་རྣམ་པར་ཐར་པ་ལས། རིགས་ཀྱི་བུ་འདི་ལྟ་སྟེ། དཔེར་ན་རྡོ་རྗེ་རིན་པོ་ཆེ་ནི་ཆག་ ཀྱང་གསེར་གྱི་རྒྱན་ཁྱད་པར་དུ་འཕགས་པ་ཐམས་ཅད་ཟིལ་གྱིས་གནོན་ཅིང་། རྡོ་རྗེ་རིན་པོ་ཆེའི་མིང་ཡང་མི་འདོར་ལ་དབུལ་བ་ཐམས་ཅད་ཀྱང་རྣམ་པར་བཟློག་གོ །རིགས་ཀྱི་བུ་དེ་བཞིན་དུ་ ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པར་སེམས་བསྐྱེད་པའི་རྡོ་རྗེ་རིན་པོ་ཆེ་ནན་ཏན་དང་བྲལ་ཡང་། ཉན་ཐོས་དང་རང་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཡོན་

【現代漢語翻譯】不會墮落。關於臨終的開示是：『你以前不是這樣的。』正如導師所說：『即使不具備行為，菩提心也被認為是利益。』以及對國王的教誨：『偉大的國王，你事務繁忙，要做的事情也很多，日日夜夜，時時刻刻，在各方面都無法修習佈施等六度。因此，偉大的國王，你應該對圓滿菩提生起渴望、信心、興趣和願望。無論行走、站立、坐臥、清醒、飲食，都要恒常憶念，用心思維。』最後，偉大的國王，如果你這樣去做，既能治理國家，又不耽誤國事，還能圓滿菩提資糧。』因此，『不會恒常生起』是指，如同進入（佛道）的心一樣，是針對沒有以誓言之鉤抓住的單純願望而說的。『智者』是指，對於行為和非行為的部分，或者兩種心的本質和區別等等。第三，分別闡述利益，分為總說和理由兩部分。前者分為愿菩提心和行菩提心兩種。前者，即『菩提』，因為缺乏成辦願望的精進，所以在輪迴中流轉時，即使能帶來天人的安樂果報，但在沒有現前因的情況下，也不會恒常生起。因為沒有以誓言之心推動，所以在中間包含的善根現前因時，即使有福德，但在睡眠等狀態下，因為沒有心的推動，所以不會恒常生起。如《學集論》所說：『因此，即使是與行為分離的菩提心，也不應輕視，因為它能產生無邊的輪迴安樂。』其理由是，在《聖慈氏解脫經》中說：『善男子，譬如金剛寶，即使破碎，也能壓倒所有殊勝的金飾，不失金剛寶之名，也能消除一切貧困。善男子，同樣，發起了希求一切智智之心的金剛寶，即使缺乏精進，也能勝過聲聞和獨覺的功德。』

【English Translation】 It will not fall. The teaching on the approach of death is: 'You were not like this before.' As the teacher himself said: 'Even without conduct, the mind of enlightenment is known to be beneficial.' And the advice to the king: 'Great king, you are busy with many affairs and have much to do, day and night, at all times, in all ways, you cannot train in the perfection of generosity to the perfection of wisdom. Therefore, great king, you should have desire, faith, interest, and aspiration for perfect and complete enlightenment. Whether walking, standing, sitting, lying down, awake, eating, or drinking, always remember and contemplate with your mind.' Finally, great king, if you proceed in this way, you will both govern the kingdom and not neglect the affairs of the kingdom, and you will also perfect the accumulation of enlightenment. Therefore, 'it does not arise constantly' refers to the mere aspiration that is not seized by the hook of vows, like the mind that enters (the path). 'The wise' refers to the parts of action and non-action, or the nature and distinctions of the two minds, and so on. Third, explaining the benefits separately, there are two parts: the general statement and the reason for it. The former has two parts: aspiration and engagement. The former, 'enlightenment,' because it lacks the diligence to accomplish the aspiration, when wandering in samsara, even though it produces the happiness of gods and humans as a result, it does not arise constantly when there is no manifest cause. Because it is not propelled by the mind of vows, when the merit included in the intermediate has a manifest cause, even though there is merit, it does not arise constantly in states such as falling asleep, because there is no constant propulsion of the mind. As it says in the Compendium of Trainings: 'Therefore, even the mind of enlightenment that is separated from conduct should not be despised, because it generates endless happiness in samsara.' The reason for this is also in the Noble Maitreya's Liberation: 'Son of good family, just as a diamond jewel, even if broken, surpasses all excellent gold ornaments and subdues them, and does not lose the name of diamond jewel, and also completely reverses all poverty. Son of good family, similarly, the diamond jewel of generating the mind for omniscience, even if lacking diligence, surpasses the qualities of hearers and solitary buddhas.'

ཏན་གྱི་གསེར་གྱི་རྒྱན་ཐམས་ཅད་ཟིལ་གྱིས་གནོན་ཅིང་། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ མིང་ཡང་མི་འདོར་ལ། འཁོར་བའི་དབུལ་བ་ཐམས་ཅད་རྣམ་པར་བཟློག་གོ་ཞེས་དང་། རྒྱལ་པོ་ལ་གདམས་པའི་མདོ་ལས་རྒྱ་ཆེར་བཤད་དོ། །གཉིས་པ་ནི། གང་ནས་བཟུང་སྟེ་ཞེས་རྩ་བ་བརྒྱད་དེ། དེའང་འཇུག་པའི་སེམས་བླངས་པ་ནས་བཟུང་སྟེ། བསོད་ནམས་རྒྱུན་མི་འཆད་པ་འབྱུང་སྟེ། རྒྱལ་པོ་ལ་གཏམ་དུ་བྱ་བ་ལས། མི་ཉལ་བའམ་ཉལ་ཡང་རུང་། །ཡང་དག་བླངས་པ་ནས་བཟུང་སྟེ། །བག་མེད་གྱུར་ཀྱང་སེམས་ཅན་རྣམས། ། 2-341 མཐའ་ཡས་ཕྱིར་ན་སེམས་ཅན་བཞིན། །བསོད་ནམས་མཐའ་ཡས་རྟག་སོགས་འགྱུར། །ཞེས་སོ། །བསམ་པ་དུས་ཐམས་ཅད་དུ་གཞན་དོན་ལས་མི་ལྡོག་པའི་སེམས་ཀྱིས་བླངས་ཏེ། ལམ་སྒྲུབ་པ་མི་འདོར་བའོ། །དགོས་པ་ སྙིང་རྗེས་སེམས་ཅན་བསྒྲལ་འདོད་དོ། །དེ་བས་ན་འཇུག་པ་བླངས་ནས་བསོད་ནམས་རེས་འགའ་བ་མ་ཡིན་པས་རྒྱུན་མི་འཆད་དུའོ། །འདི་ནི་སྔ་མ་དང་མི་མཚུངས་པས་གཉིད་སོགས་སོ། །བག་མེད་ནི་ སྒྲུབ་པའི་ནན་ཏན་དང་བྲལ་བས་བཏང་སྙོམས་སུ་གནས་པ་ཡིན་གྱི། བསླབ་པ་ལ་བག་མེད་པ་མ་ཡིན་ནོ། །གཉིས་པ་དེའི་འཐད་པ་ལ་གཉིས་ལས། ལུང་གི་དོན་འཐད་པ། འདི་ནི་ཞེས་ཏེ། ལག་བཟང་གིས་ཞུས་པ་ལས། ནུས་པ་དང་ལྡན་ན་སྦྱིན་པ་དང་། གཏོང་བ་དང་རྣམ་པར་གཏོང་བའི་ཚུལ་གསུངས་ནས། ནུས་པ་དང་མི་ལྡན་པའི་དབང་དུ་བྱས་ནས། ལགས་བཟང་གིས་བྱང་ཆུབ་སེམས་ དཔའ་རྣམས་ཀྱི་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་བསྐྱེད་པ་དང་། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་རྗེས་སུ་དྲན་པ་དང་། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་བསྒོམ་པ་དང་། བྱང་ཆུབ་ཏུ་སྨོན་པ་དང་། བྱང་ཆུབ་ཏུ་སྨོན་ལམ་འདེབས་པ་གང་ ཡིན་པ་དེ་ཉིད་དེ་དག་གི་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་དང་། གཏོང་བ་ཆེན་པོ་དང་། རྣམ་པར་གཏོང་བ་ཆེན་པ་ཚད་མེད་གྲངས་མེད་ཅིང་དཔག་ཏུ་མེད་པ་ཡིན་ནོ། །དེ་ཅིའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། འཇིག་རྟེན་གྱི་ཁམས་ཐམས་ཅད་དུ་སེམས་ཅན་ལ་དམ་པའི་ཆོས་ཀྱི་ཆར་དང་། 2-342 བདུད་རྩིའི་དབྱིངས་ཀྱི་ཆར་སྦྱིན་པར་འདོད་པ་དང་། གཏོང་བ་དང་རྣམ་པར་གཏོང་བར་འདོད་པ་དེ་ནི། སྦྱིན་པ་དང་གཏོང་བ་དང་རྣམ་པར་གཏོང་བ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་ནང་ན་མཆོག་དང་དམ་པ་ ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །ལགས་བཟང་དེ་ལྟར་ན་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་བདེ་བ་དང་ཡིད་བདེ་བས་ཚེགས་ཆུང་ངུས་སྦྱིན་པའི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་རྫོགས་པར་བྱེད་དོ་ཞེས་སྨོན་པ་ཙམ་གྱི་དབང་དུ་ མཛད་ནས་གསུངས་སོ། །དགོས་པ་དམན་པར་མོས་པ་བཟློག་པའོ། །དོན་གཉིས་པ་རིགས་པའི་འཐད་པ་ལ་གཉིས་ལས། སྨོན་པ་ཕན་ཡོན་དང་ལྡན་པའི་འཐད་པ་ལ་གསུམ་གྱི་དང་པོ་བསམ་པ་རྒྱ་ཆེ་ བ། སེམས་ཅན་ཀུན་གྱི་ཞེས་པ་ལ། འཛམ་བུའི་གླིང་འདིར་ཚོང་དཔོན་མཛའ་བོ་ཞེས་པ་ཞིག་ལ་བུ་མེད་ནས་གཙུག་ལག་མཁས་པ་རྣམས་ལ་དྲིས་ཤིང་ལུང་བསྟན་ནས། དེས་ཀྱང་བྱས་པས། ཁ

【現代漢語翻譯】如同純金飾品能壓倒一切，菩薩的名號也不會被捨棄，並且能徹底消除輪迴中的一切貧困。這在《教誡國王經》中有詳細闡述。第二部分是『從何時開始』等八個根本問題。也就是從生起入行之心開始，福德便會源源不斷地產生。如《國王教言》中所說：『無論睡眠與否，從正確發起（菩提心）開始，即使變得放逸，爲了無量眾生，如同對待眾生一般，無量福德恒常增長。』意思是說，以任何時候都不從利他之心退轉的心來受持，並且不捨棄修持正道。其必要性在於以慈悲心 желать 救度眾生。因此，從發起入行之心后，福德並非偶爾產生，而是源源不斷。這與之前的情況不同，即使睡眠等，也不會影響福德的增長。所謂的放逸，是指遠離修行的精進，處於一種放鬆的狀態，但並非對戒律放逸。第二部分是關於它的合理性，分為兩部分：經文意義的合理性，即『此乃』。如《善臂請問經》中所說，佛陀宣說了具備能力時佈施、施捨和完全施捨的方式。然後，考慮到不具備能力的情況，善臂請問佛陀：『菩薩們發起菩提心、憶念菩提心、修習菩提心、 желать 菩提心以及立下菩提心願，這些行為本身就是他們 عظیم 的佈施、 عظیم 的施捨和 عظیم 的完全施捨，是無量、無數且不可估量的。』這是為什麼呢？因為他們 желать 在所有世界中向眾生降下正法的雨水和甘露的雨水， желать 佈施、施捨和完全施捨，因此，這在一切佈施、施捨和完全施捨中是最殊勝和最神聖的。善臂，如此說來，菩薩以安樂和喜悅，用極小的努力就能圓滿佈施波羅蜜多。』這是佛陀僅以發願的角度所說的。其必要性在於消除對低劣的 склонность 。第二部分是理性的合理性，分為兩部分：願望具有利益的合理性，分為三部分，第一部分是發心廣大，即『一切眾生』。例如，在贍部洲，有一個名叫『商主益友』的人，因為沒有兒子，所以向學者們請教並得到預言。他按照預言去做，結果...

【English Translation】 Just as pure gold ornaments overwhelm everything, the name of a Bodhisattva will not be abandoned, and it will completely eliminate all poverty in samsara. This is explained in detail in the 'Admonition to the King Sutra.' The second part is the eight fundamental questions, starting with 'From when?' That is, from the moment of generating the mind of entering the path, merit will arise continuously. As it is said in the 'Words to the King': 'Whether sleeping or not, from the moment of correctly generating (Bodhicitta), even if one becomes negligent, for the sake of limitless beings, like treating beings, limitless merit constantly increases.' It means that one takes it with a mind that never turns away from benefiting others at all times, and does not abandon the practice of the path. The necessity is to желать to save sentient beings with compassion. Therefore, from the moment of generating the mind of entering the path, merit is not occasional, but continuous. This is different from the previous situation, so even sleeping, etc., will not affect the increase of merit. Negligence means being away from the diligence of practice, being in a relaxed state, but not being negligent towards discipline. The second part is about its rationality, divided into two parts: the rationality of the meaning of the scriptures, that is, 'This is'. As it is said in the 'Inquiry of Good Arms Sutra,' the Buddha explained the ways of giving, bestowing, and completely bestowing when one has the ability. Then, considering the situation of not having the ability, Good Arms asked the Buddha: 'The generation of Bodhicitta, the remembrance of Bodhicitta, the practice of Bodhicitta, the желать of Bodhicitta, and the establishment of Bodhicitta vows by Bodhisattvas are themselves عظیم giving, عظیم bestowing, and عظیم complete bestowing, which are immeasurable, countless, and incalculable.' Why is that? Because they желать to bestow the rain of the true Dharma and the rain of nectar in all worlds to sentient beings, желать to give, bestow, and completely bestow, therefore, this is the most supreme and sacred among all giving, bestowing, and completely bestowing. Good Arms, in this way, Bodhisattvas can perfect the Paramita of giving with ease and joy, with very little effort.' This is what the Buddha said only from the perspective of making vows. The necessity is to eliminate the склонность towards inferiority. The second part is the rationality of reason, divided into two parts: the rationality of the benefit of wishes, divided into three parts, the first part is the vastness of the mind, that is, 'all sentient beings.' For example, in Jambudvipa, there was a person named 'Merchant Friend,' because he had no son, he consulted scholars and received a prophecy. He did as the prophecy said, and as a result...

ྱེའུ་མཐོང་། མཛའ་བོའི་བུ་མོར་བཏགས། ཕ་རྒྱ་མཚོ་ལ་བཙས་སྟོན་གྱི་ནོར་བུ་ལྡོན་དུ་ཕྱིན་པས་དེ་ཉིད་ཚེའི་དུས་བྱས་ཏེ། སྔར་ལུང་བསྟན་པའོ། །ཁྱེའུ་ཆེར་སྨིན་ནས་མ་ལ་ཕའི་ལས་ཀ་དྲིས་ཞིང་ལུང་ བསྟན་ནས། དེས་སྤོས་འཚོང་བ་དང་། གྲོང་རྒྱུ་བ་དང་། གྲོང་རྡལ་རྒྱུ་བ་དང་། ལྗོངས་རྒྱུ་བའི་ཚོང་བ་བྱས་པ་ལས། ཉིན་རེ་ཞིང་ཡང་ཀརྴ་པ་ཎི་ཉིས་བརྒྱ་དང་། བཞི་བརྒྱ་དང་། དྲུག་བརྒྱ་དང་། 2-343 བརྒྱད་བརྒྱའི་ཁེ་རྙེད་པ་དེས་མ་དང་དཀོན་མཆོག་ལ་མཆོད་དོ། །དེ་ནས་རིང་ཞིག་ན་ནོར་བུ་ལྡོན་པའི་རིགས་ཡིན་ནོ་ཞེས་ཐོས་ནས། ནོར་བུ་ལྡོན་དུ་ཆས་པ་དང་། དེ་མས་བཤོལ་བས་མ་ ཉན་པར་མའི་མགོ་ལ་བགོམས་ཏེ་སོང་ངོ་། །དེ་སོང་བ་དང་གྲུ་ཞིག་སྟེ་རྒྱ་མཚོའི་འགྲམ་ས་བླའི་ལྷའི་གྲོང་ཁྱེར། མྱོས་བྱེད། རྟག་མྱོས། བདེ་བྱེད། ཚངས་པའི་བླ་མ་སྟེ་བཞིར་ལྷའི་ལོ་ཉིས་བརྒྱར་ ལྷའི་བུ་མོ་ཉིས་བརྒྱ་དང་། བཞི་བརྒྱ་དང་། དྲུག་བརྒྱ་དང་། བརྒྱད་བརྒྱས་མཆོད་དོ། ། དེ་ནས་སྔར་གྱི་བསོད་ནམས་ཀྱི་མཐུ་ཟད་པས། དེ་ཐམས་ཅད་ཀྱིས་སྐྱོ་ཞིང་ཡིད་བྱུང་ནས་སོང་བ་དང་། ཉི་ཚེ་ བའི་དམྱལ་བའི་གནས་སུ་སོང་བ་ན། དེ་ན་མིའི་མགོ་བོ་ལ་འཁོར་ལོ་རབ་ཏུ་འབར་བ་འཁོར་བ་ཞིག་འདུག་པ་དང་། ནམ་མཁའ་ནས། མྱོས་བྱེད་དང་ནི་རྟག་མྱོས་དང་། །བདེ་བྱེད་ཚངས་པའི་ བླ་མ་སྟེ། །གྲོང་ཁྱེར་བཞི་ལས་རབ་འདས་ནས། །ལས་ཀྱི་ཤུགས་ཀྱིས་འདིར་འོངས་ཀྱི། །གང་མ་བཅིངས་པ་དེ་ཆིངས་ཤིག །གང་དག་བཅིངས་པ་དེ་ཁྲོལ་ཅིག །ཟེར་བ་དང་། འཁོར་ལོ་དེ་མགོ་བོ་ལ་ བབས་པ་ན། དེས་སྨྲས་པ། ཀྱེ་མ་ལུས་ཅན་གཞན་དག་འདིར་འོང་བ་ལྟ་ཡོད་དམ་མེད། དེས་དེ་ལ་སྨྲས་པ། གང་གིས་ལས་འདི་ལྟ་བུ་བྱས་པ་དག་འདིར་འོང་བར་འགྱུར་རོ། །དེ་ནས་མཛའ་བོའི་བུ་མོ་རང་གི་ཉམས་དེས་གཞན་ལ་བརྩེ་བ་ཆེན་པོ་སྐྱེས་ནས་སྨོན་ལམ་བཏབ་པ། 2-344 འདི་འདྲ་བའི་ལས་ཀྱིས་མྱོང་བར་འགྱུར་བའི་སེམས་ཅན་གྱི་ཀླད་པའི་ནད་ཐམས་ཅད་བདག་ལ་སྨིན་པར་གྱུར་ཅིག་ཅེས་བསམས་མ་ཐག་ཏུ་སྡུག་བསྔལ་ལས་གྲོལ་ཏེ། རྣམ་སྨིན་དེ་བྱང་ངོ་ཞེས་འབྱུང་ བས་ན། སེམས་ཅན་རེ་རེ་ཞིང་སྡུག་བསྔལ་བསལ་བ་དང་། བདེ་བ་སྒྲུབ་པར་འདོད་པ་སྨོས་ཀྱང་ཅི་དགོས། །གཉིས་པ་བསམ་པ་དཀོན་པ་ལ་གསུམ་སྟེ། དེ་ལྟ་བུའི་བསམ་པ་གཞན་ལ་མེད་པ། རང་ལའང་མེད་པ། དེས་ན་ཁྱད་པར་དུ་འཕགས་པའོ། །དང་པོ་ནི། ཕའམ་ཞེས་ཏེ། རང་བཞིན་གྱིས་བརྩེ་བ་ཕ་དང་མ། ལྷན་ཅིག་སྐྱེས་པའི་ལྷ། བདེན་པར་སྨྲ་བའི་དྲང་སྲོང་། ཚད་མེད་པ་ལ་ བློ་སྦྱངས་པ་ཚངས་པ་ལ་སོགས་པ་ལའང་གཞན་བྱང་ཆུབ་ལ་འགོད་པའི་བསམ་པ་མེད་པའོ། །གཉིས་པ་ནི། སེམས་ཅན་ཞེས་དང་། གསུམ་པ་གཞན་དག་ཅེས་སོ། །གསུམ་པ་ཕན་འདོགས་པ་ཆེ་བ་ནི། འགྲོ་བ་ཀུན་ཞེས་པ་སེམས་དང་ལུས་

【現代漢語翻譯】耶吾通（Ye'u thong，人名）。被命名為'朋友的女兒'（mdza' bo'i bu mor btags）。父親去大海（rGya mtsho）尋找誕生節的寶物，因此結束了他的生命。這是之前的預言。當孩子長大后，他詢問母親關於父親的工作和預言。因此，他成爲了香料商人、城鎮旅行者、城市旅行者和鄉村旅行者。每天他通過貿易賺取兩百、四百、六百和八百喀爾沙巴尼（karSha paNi，古印度貨幣單位），並將這些供養給母親和三寶（dkon mchog）。後來，他聽說有一種寶物可以實現願望，於是他準備去尋找寶物。他的母親勸阻他，但他沒有聽從，而是踩著母親的頭離開了。他離開后，船沉沒了，他漂流到海邊的四個神靈城市：迷醉（myos byed）、常醉（rtag myos）、快樂製造者（bde byed）和梵天之主（tshangs pa'i bla ma）。在那裡，他享受了相當於神靈兩百年的快樂，並接受了兩百、四百、六百和八百位神女的服侍。之後，由於之前積累的功德耗盡，所有人都開始厭倦並離開了他。他去了一個短暫的地獄，在那裡他看到一個人的頭上旋轉著一個燃燒的輪子。從天空中傳來聲音：'從迷醉、常醉、快樂製造者和梵天之主四個城市中解脫出來，因業力而來到這裡。捆綁未被捆綁的，釋放已被捆綁的！'當輪子落到他的頭上時，他說：'唉，還有其他眾生會來到這裡嗎？'那聲音對他說：'任何做了像你這樣惡業的人都會來到這裡。'然後，'朋友的女兒'因為自己的經歷而對他人產生了強烈的同情心，並立下誓願：愿所有眾生因這種惡業而遭受的頭部疾病都成熟在我身上！'就在他這樣想的時候，他從痛苦中解脫出來，業報被凈化了。因此，更不用說那些想要消除每個眾生的痛苦並帶來快樂的人了。第二，關於稀有的發心，有三點：這種發心他人沒有，自己也沒有，因此它是卓越的。第一點是：'父親或'，即天生具有慈愛的父母，與生俱來的神靈，說真話的正直者，以及修習無量心的梵天等，他們也沒有將他人安置於菩提的發心。第二點是：'眾生'，第三點是：'其他人'。第三，關於利益眾生之大：'一切眾生'指的是心和身。

【English Translation】 Ye'u thong (personal name). Was named 'Friend's Daughter' (mdza' bo'i bu mor btags). His father went to the ocean (rGya mtsho) to find a jewel for the birth festival, and thus ended his life. This was a previous prophecy. When the child grew up, he asked his mother about his father's work and the prophecy. Therefore, he became a spice merchant, a town traveler, a city traveler, and a country traveler. Every day he earned two hundred, four hundred, six hundred, and eight hundred karshapanas (karSha paNi, an ancient Indian currency unit) through trade, and offered these to his mother and the Three Jewels (dkon mchog). Later, he heard that there was a jewel that could fulfill wishes, so he prepared to go and find the jewel. His mother dissuaded him, but he did not listen, and instead stepped on his mother's head and left. After he left, the ship sank, and he drifted to the shores of four divine cities: Intoxication (myos byed), Constant Intoxication (rtag myos), Bliss Maker (bde byed), and Brahma's Master (tshangs pa'i bla ma). There, he enjoyed pleasures equivalent to two hundred years of the gods, and was served by two hundred, four hundred, six hundred, and eight hundred divine maidens. Afterwards, because the merit he had accumulated before was exhausted, everyone began to tire of him and left him. He went to a temporary hell, where he saw a burning wheel spinning on a person's head. A voice came from the sky: 'Having passed beyond the four cities of Intoxication, Constant Intoxication, Bliss Maker, and Brahma's Master, you have come here due to the force of karma. Bind what is not bound, and release what is bound!' When the wheel fell on his head, he said: 'Alas, will other beings come here?' The voice said to him: 'Anyone who has done such deeds as you will come here.' Then, 'Friend's Daughter,' because of his own experience, developed great compassion for others and made a vow: 'May all the diseases of the minds of sentient beings who will experience such deeds ripen on me!' As soon as he thought this, he was liberated from suffering, and the karmic result was purified. Therefore, what need is there to mention those who want to eliminate the suffering of each sentient being and bring happiness? Second, regarding the rare mind of enlightenment, there are three points: this mind is not possessed by others, nor is it possessed by oneself, therefore it is extraordinary. The first point is: 'Father or', that is, parents who are naturally loving, innate deities, truthful upright individuals, and Brahma and others who have cultivated the immeasurable minds, they also do not have the mind to place others in enlightenment. The second point is: 'sentient beings', and the third point is: 'others'. Third, regarding the greatness of benefiting beings: 'all beings' refers to mind and body.

ཀྱི་དགའ་བ་དང་སྡུག་བསྔལ་སེལ་བས་རྨད་དུ་གྱུར་པའོ། །གཉིས་པ་འཇུག་པ་ཕན་ཡོན་དང་ལྡན་པའི་འཐད་པ་ལ་ལྔ་ལས། བསྒྲུབས་པས་ཟིན་པ་ནི། ཕན་ པར་བསམ་པ་ཞེས་ཏེ། ཟླ་བ་སྒྲོན་མ་ལས། བྱེ་བ་ཁྲག་ཁྲིག་གཏམས་པའི་ཞིང་དག་ན། །མཆོད་པའི་རྣམ་པ་ཇི་སྙེད་ཡོད་པ་ཡིས། །སྐྱེས་ཆེན་རྣམས་ལ་ཉིན་རེ་རྟག་མཆོད་པས། །བྱང་ཆུབ་སེམས་ཀྱི་གྲངས་དང་ཆར་མི་ཕོད། ། 2-345 ཅེས་དང་། ཡང་དཔའ་སྦྱིན་གྱིས་ཞུས་པ་ལས། རིན་ཆེན་དག་གིས་ཀུན་བཀང་སྟེ། །བདེ་བར་གཤེགས་ལ་ཕུལ་བ་བས། །གང་གིས་བྱང་ཆུབ་སེམས་བཏུད་ན། །བསོད་ནམས་འདི་ནི་ཁྱད་པར་འཕགས། །ཞེས་ཏེ། དོན་ བརྩོན་པ་ནི་འཇུག་པའོ། །བྱེད་པ་དངོས་ནི་གང་ཞིག་ཅེས་རྩ་བ་ལྔའོ། །དེའི་བསྔགས་པ་ནི། དེ་དང་དགེ་མཚུངས་ཞེས་པ། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་དང་འདྲ་བའི་དགེ་བ་གཞན་མེད་དེ་བདེ་བས་ཚིམ་ པར་བྱེད་པས་སོ། །དེ་འདྲའི་བཤེས་མེད་དེ་སྡུག་བསྔལ་གཅོད་པས་སོ། །དེ་འདྲའི་བསོད་ནམས་མེད་དེ་གཏི་མུག་ཀྱང་སེལ་བས་སོ། །གསུམ་པ་ལན་ལ་མི་ལྟོས་པ་ནི་ཕན་བཏགས་ཞེས་སོ། །བཞི་པ་ སྒྲུབ་པ་རྒྱ་ཆེ་བ་ནི་འགྲོ་བ་ཞེས་ཏེ། ནར་མའི་ཟས་ཙམ་སྦྱོར་བ་ཡང་དགེ་བ་བྱེད་པ་ཡིན་ཞེས་བསྔགས་སོ། །དེའི་བྱེད་པ། ཞིང་དམན་པས་འགྲོ་བ་ཉུང་ཟད། དུས་དམན་པ་སྐད་ཅིག དངོས་པོ་དམན་པ་ཟས་ཙམ། བསམ་པ་དམན་པ་བརྙས་བཅོས། ཕན་འདོགས་དམན་པ་ཉིན་ཕྱེད་འགྲངས་པར་བྱེད་པ་ཞེས་དཔེའོ། །དེ་བས་ཁྱད་པར་ལྔས་ཁྱད་དུ་འཕགས་ཏེ། ཞིང་རྒྱ་ཆེ་བ་སེམས་ཅན་གྲངས་ མཐའ་ཡས་ལ། དུས་ཡུན་རིང་དུ། དངོས་པོ་བདེ་བར་གཤེགས་ཀྱི་བདེ་བ། ཕན་འདོགས་ཡིད་ལ་བསམས་པ་ཐམས་ཅད་རྫོགས་པར་བྱེད་པ། བསམ་པ་བླ་ན་མེད་པ་ཡིས་སོ། །ལྔ་པ་དེས་ན་སྡིག་པ་དང་བསོད་ནམས་ཀྱི་ཞིང་ཁྱད་པར་འཕགས་པ་རིམ་པས་གང་ཞིག་དེ་འདྲའི་ཞེས་དང་། 2-346 འོན་ཏེ་ཞེས་པ་ལས། སྔ་མ་རབ་ཏུ་ཞི་བ་རྣམ་པར་ངེས་པ་ཆོ་འཕྲུལ་གྱི་མདོ་ལས། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལ་ཁྲོ་བའི་སེམས་སམ། ཐ་བའི་སེམས་བསྐྱེད་པ་དེ་སྙེད་ ཀྱི་སྐད་ཅིག་གི་བསྐལ་པར་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་དེ་སེམས་ཅན་དམྱལ་བའི་གནས་སུ་གོ་ཆ་བགོ་བར་བྱ་ཞེས་དང་། ཡང་དད་པའི་སྟོབས་བསྐྱེད་པའི་ཕྱག་རྒྱ་ལ་འཇུག་པའི་མདོ་ལས། འཇམ་དཔལ་རིགས་ ཀྱི་བུའམ་རིགས་ཀྱི་བུ་མོ་གང་ལ་ལ་ཞིག་གིས་མཆོད་རྟེན་གང་གཱའི་ཀླུང་གི་བྱེ་མ་སྙེད་བཤིགས་པ་དང་བསྲེགས་པ་པས། རིགས་ཀྱི་བུའམ་རིགས་ཀྱི་བུ་མོ་གཞན་གང་ཞིག་གིས་ཐེག་པ་ཆེན་ པོ་ལ་མོས་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལ་ཐེག་པ་ཆེན་པོ་ཉིད་ལས་སྒྲོ་བཏགས་ཏེ་གནོད་སེམས་དང་། ཐ་བ་དང་། ཁོང་ཁྲོ་བའི་སེམས་བསྐྱེད་དེ། གཤེ་བ་དང་མི་སྙན་པ་སྨྲས་ན་འདི་ནི་ དེ་བས་ཆེས་སྡིག་པ་གྲངས་མེད་པ་བསྐྱེད་དོ་ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་སོ། །གཉིས་

【現代漢語翻譯】能消除喜悅和痛苦，真是太奇妙了！第二，進入（菩提心）具有利益和功德的合理性有五個方面。首先，通過修行來把握，即『思利他』。如《月燈經》所說：『在充滿無數百千俱胝的佛土中，存在著無數的供養形式。每天都恒常供養這些偉大的聖者，菩提心的數量也無法估量。』又如《勇授請問經》所說：『用珍寶充滿世界，供養于善逝，不如有人發起菩提心，此福德更為殊勝。』意思是，努力就是進入（菩提道）。實際的行動是『什麼』，即五個根本。對它的讚歎是『與其德相同』，沒有其他與菩提心相同的善德，因為它能帶來安樂。沒有像它一樣的善友，因為它能斷除痛苦。沒有像它一樣的福德，因為它能消除愚癡。第三，不依賴於回報，即『施利益』。第四，修行廣大，即『利益』，即使只是給予少量的食物，也是在行善，這是值得讚揚的。它的行為：田地低劣，所利益的眾生就少；時間短暫，只是一瞬間；事物低劣，只是食物；想法低劣，是輕蔑和傷害；利益低劣，只是讓半天飽腹，這只是個例子。因此，它通過五個方面的殊勝而超勝：田地廣大，眾生數量無邊；時間長久；事物是善逝的安樂；利益是滿足心中所想的一切；想法是無上的。第五，因此，罪惡和福德的田地是殊勝的，依次是『什麼』和『像那樣』。然而，如《殊勝寂靜決定神變經》所說：『菩薩對菩薩生起嗔恨心或爭鬥心，那麼在那麼多剎那的時間裡，那位菩薩將披上鎧甲，前往地獄。』又如《入信力生印經》所說：『文殊，無論是善男子還是善女子，如果有人摧毀和焚燒了恒河沙數般的佛塔，而另有善男子或善女子，對信仰大乘的菩薩，以大乘為借口進行誹謗，生起惡意、爭鬥和憤怒之心，說出辱罵和不悅耳的話語，那麼這個人將造下更多無數的罪業。』等等，經中廣為宣說。第二

【English Translation】 It is wonderful because it eliminates joy and suffering! Second, there are five aspects to the reasonableness of entering (Bodhicitta) with benefits and merits. First, grasping through practice is 'thinking of benefiting others'. As the 'Moon Lamp Sutra' says: 'In the Buddha lands filled with countless hundreds of thousands of kotis, there are countless forms of offerings. Constantly offering these great saints every day, the number of Bodhicittas cannot be measured.' Also, as the 'Brave Giving Question Sutra' says: 'Filling the world with precious jewels and offering them to the Sugatas is not as good as someone generating Bodhicitta; this merit is even more excellent.' The meaning is that effort is entering (the Bodhi path). The actual action is 'what', which are the five roots. The praise for it is 'equal to its virtue'; there is no other virtue equal to Bodhicitta because it brings happiness. There is no friend like it because it cuts off suffering. There is no merit like it because it eliminates ignorance. Third, not relying on return is 'giving benefit'. Fourth, practice is vast, which is 'benefit'; even giving just a small amount of food is doing good, which is praiseworthy. Its actions: the field is inferior, so the beings benefited are few; the time is short, just a moment; the thing is inferior, just food; the thought is inferior, it is contempt and harm; the benefit is inferior, just making one full for half a day, this is just an example. Therefore, it excels through five aspects of excellence: the field is vast, the number of beings is infinite; the time is long; the thing is the Sugata's happiness; the benefit is fulfilling all that is thought in the mind; the thought is unsurpassed. Fifth, therefore, the fields of sin and merit are excellent, in order, 'what' and 'like that'. However, as the 'Excellent Tranquility Determination Miraculous Sutra' says: 'If a Bodhisattva generates anger or contention towards a Bodhisattva, then for that many moments, that Bodhisattva will put on armor and go to the hell realm.' Also, as the 'Entering the Seal of Generating Faith Power Sutra' says: 'Manjushri, whether it is a son of good family or a daughter of good family, if someone destroys and burns stupas as numerous as the sands of the Ganges River, and another son of good family or daughter of good family, slanders a Bodhisattva who believes in the Great Vehicle, using the Great Vehicle as an excuse, generates malice, contention, and anger, and speaks abusive and unpleasant words, then this person will create countless more sins.' And so on, the sutras widely proclaim. Second

པ། འོན་ཏེ་ཞེས་པ་གུས་པའི་ཕན་ཡོན་ཏེ། ངེས་པ་དང་མ་ངེས་པའི་ཕྱག་རྒྱ་ལ་འཇུག་ པའི་མདོར། འཇམ་དཔལ་ཡོངས་སུ་བརྟག་པ་ཉེ་བར་བཟུང་སྟེ། གལ་ཏེ་ཕྱོགས་བཅུའི་འཇིག་རྟེན་གྱི་ཁམས་ཀྱི་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ཀྱི་མིག་ཕྱུང་བར་གྱུར་ལ། བརྟགས་པ་ཉེ་བར་བཟུང་སྟེ། རིགས་ཀྱི་བུའམ་རིགས་ཀྱི་བུ་མོ་གང་གིས་བྱམས་པའི་སེམས་ཀྱིས་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ལ་མིག་བསྐྱེད་པ་བས། 2-347 འཇམ་དཔལ་རིགས་ཀྱི་བུའམ་རིགས་ཀྱི་བུ་མོ་གང་གིས། ཐེག་པ་ཆེན་པོ་ལ་མོས་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལ། དང་བའི་སེམས་ཀྱིས་ལྟ་ན་འདི་ནི་དེ་བས་ཆེས་བསོད་ནམས་གྲངས་མེད་པ་བསྐྱེད་ དོ། །རྒྱལ་སྲས་དེ་མི་དགེ་བ་ལ་སླུར་མི་བཏུབ་པས་སྡིག་པར་མི་འགྱུར་ཞིང་སླར་བརྩེ་བ་སྐྱེ་སྟེ། འཕགས་པ་འཇམ་དཔལ་གྱི་རྣམ་པར་ཐར་པ་ལས། རིགས་ཀྱི་བུ་འདི་ལྟ་སྟེ། ཡིད་བཞིན་ གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེའི་རྒྱལ་པོ་ཅོད་པན་ལ་བཏགས་པའི་རྒྱལ་པོ་རྣམས་ལ་ནི་ཕ་རོལ་གྱི་གནོད་པས་གནོད་པ་མེད་དོ། །དེ་བཞིན་དུ་སྙིང་རྗེ་ཆེན་པོ་དང་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ཡིད་ བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེའི་རྒྱལ་པོ་ཅོད་པན་དུ་བཏགས་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་ལ་ངན་འགྲོ་ལོག་པར་ལྟུང་བའི་ཕ་རོལ་གྱི་གནོད་པས་གནོད་པ་ཡོད་པ་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་སོ། ། སྤྱི་དོན་གསུམ་པ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དང་ལྡན་པའི་གང་ཟག་ལ་བསྟོད་པ་ནི། གང་ལ་སེམས་ཀྱི་དམ་པ་རིན་ཆེན་ཞེས་ཏེ། དབུས་མཐའ་ལས། རྒྱ་ཆེ་བ་དང་ཡུན་རིང་དང་། །ཆེད་དུ་བྱ་དང་ མི་ཟད་དང་། །དབང་འབྱོར་བ་དང་ཡོངས་གཟུང་དང་། །རྩོམ་དང་ཐོབ་དང་རྒྱུ་མཐུན་དང་། །འགྲུབ་པ་དམ་པར་འདོད་པ་ཡིན། །ཞེས་དམ་པ་བཅུ་གཉིས་ཀྱི་སྒྲུབ་བྱེད་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ཡིན་ནོ། །གནོད་པ་བྱས་ཀྱང་བདེ་འབྲེལ་བ་ནི། 2-348 རྒྱལ་པོ་བྱམས་པའི་སྟོབས་ལྟ་བུ་སྟེ། དེའི་ལུས་ཀྱིས་གནོད་སྦྱིན་ལྔ་ཚིམ་པར་བྱས་པ་དང་། བཟོད་པར་གསོལ་ཏེ་མ་འོངས་པ་ན་རྗེས་སུ་གཟུང་བར་ཞུས་པས། ཆོས་ཀྱི་ལམ་ལ་འདི་ལྟར་གྲོགས་ བྱེད་པ། །བྱང་ཆུབ་ཐོབ་ནས་བརྗེད་པར་ག་ལ་འགྱུར། །རྣམ་པར་ཐར་པའི་ཆོས་ཀྱི་བདུད་རྩི་ལས། །ཁྱེད་ཅག་ཉིད་ལ་ཐོག་མར་བསྒོ་བར་བྱ། །ཞེས་པ་ལྟ་བུའོ། །ལུང་སྔ་མ་དང་མི་འགལ་ཏེ། འདིས་གནོད་བྱེད་ལ་བརྩེ་བས་དེ་དག་བདེ་བ་ལ་སྦྱོར་བ་ཡིན་གྱི། རྒྱུ་གནོད་པ་ལས་འབྲས་བུ་བདེ་བ་འབྱུང་བ་མ་ཡིན་ནོ། །སྔ་མ་བྱེད་པ་པོའི་བསམ་པས་བསྐྱེད་པ་སྟེ་ཀོ་ཊ་ པ་ལས་དེའི་མྱུ་གུ་བཞིན་ནོ། །ལེའུ་དང་པོའོ།། ༈ །། ༄། །ཕན་ཡོན་དང་ལྡན་པའི་སྡོམ་པ་ཡང་དག་པར་བླང་བའི་ལེའུ་སྟེ་གཉིས་པ། དེ་ལྟར་ཕན་ཡོན་དང་ལྡན་པའི་སྡོམ་པ་ཡང་དག་པར་བླང་བ་ལ་གསུམ། རྟེན་སྣོད་དུ་རུང་བར་བྱ་བའི་ཕྱིར་སྦྱོར་བ་ཡན་ལག་བདུན་ བསྟན་པ། དམ་བཅའ་བ་ངག་ཏུ་བརྗོད་པས་དངོས་གཞི་བྱ

【現代漢語翻譯】問：那麼，『然而』一詞的利益是什麼呢？是進入確定和不確定的手印之經文。《妙吉祥（Manjushri）完全考察經》中提到：『假設十方世界的所有眾生的眼睛都被挖出，然後考察，任何種姓男子或種姓女子，以慈悲心為所有眾生恢復眼睛。』妙吉祥（Manjushri），任何種姓男子或種姓女子，如果以歡喜心看待對大乘有信心的菩薩，這將會產生更多無數的功德。王子不會被不善所欺騙，不會變成罪惡，反而會生起慈愛。』在《聖妙吉祥（Manjushri）解脫經》中說：『種姓之子，譬如如意寶珠，佩戴在王冠上的國王們不會受到外來的傷害。同樣，具有大悲心和菩提心的菩薩，如意寶珠佩戴在王冠上，不會受到墮入惡趣的外部傷害。』第三個共同主題是讚歎具有菩提心的人。誰擁有珍貴的心之精華？』《中邊分別論》中說：『廣大和長久，特別要做和不窮盡，自在和完全掌握，開始和獲得以及原因相同，成就被認為是精華。』這十二種精華的成就之因是菩提心。即使受到傷害也能帶來快樂，就像慈力國王的故事一樣，他的身體滿足了五個夜叉，並請求寬恕，並請求未來能夠被接納。因此，在佛法道路上提供幫助，獲得菩提后怎麼會忘記呢？從解脫的佛法甘露中，首先要教導你們。』就像這樣。這與之前的經文並不矛盾，因為這會將傷害者通過慈悲心引導到快樂，而不是從傷害的原因中產生快樂的結果。前者是由行為者的意圖所產生的，就像從種子中長出芽一樣。第一章結束。第二章：圓滿受持具有利益的戒律。因此，圓滿受持具有利益的戒律分為三個部分：爲了使所依成為堪能的容器，首先展示七支供；其次，通過口頭承諾來完成正行。

【English Translation】 Q: What is the benefit of the word 'however'? It is entering the sutra of definite and indefinite mudras. In the 'Manjushri's Complete Examination Sutra', it is mentioned: 'Suppose all the sentient beings in the ten directions' worlds have their eyes gouged out, and then examine, any son or daughter of a good family, with a mind of loving-kindness, restores the eyes to all sentient beings.' 'Manjushri, any son or daughter of a good family, if they look upon a Bodhisattva who has faith in the Mahayana with a joyful mind, this will generate even more immeasurable merit. The prince will not be deceived by non-virtue, will not become sinful, but will instead generate love.' In the 'Holy Manjushri's Liberation Sutra', it says: 'Son of a good family, just as a wish-fulfilling jewel, kings who wear it on their crowns are not harmed by external harm. Similarly, Bodhisattvas who have great compassion and the mind of enlightenment, like a wish-fulfilling jewel worn on their crowns, are not harmed by the external harm of falling into the lower realms.' The third common topic is praising the person who possesses the mind of enlightenment. Who possesses the precious essence of the mind? The 'Distinguishing the Middle from the Extremes' says: 'Vast and long, especially to do and inexhaustible, freedom and complete mastery, beginning and attainment, and the same cause, accomplishment is considered the essence.' The cause of achieving these twelve essences is the mind of enlightenment. Even being harmed brings happiness, like the story of King Loving-Kindness, whose body satisfied five Yakshas and requested forgiveness, and requested to be accepted in the future. Therefore, helping on the path of Dharma, how could one forget after attaining enlightenment? From the nectar of the Dharma of liberation, I will first teach you all.' Like this. This does not contradict the previous sutra, because it guides the harmer to happiness through compassion, not that happiness results from the cause of harm. The former is generated by the intention of the actor, like a sprout growing from a seed. The first chapter ends. Chapter Two: Perfectly Taking the Vows Endowed with Benefits. Therefore, perfectly taking the vows endowed with benefits is divided into three parts: first, showing the seven-branch offering to make the basis a suitable vessel; second, accomplishing the main practice through verbal commitment.

ང་ཆུབ་མཆོག་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་པ། མཇུག་རང་དང་གཞན་སྤྲོ་བ་བསྐྱེད་པས་བརྟན་ཅིང་བོགས་དབྱུང་བ་བསྟན་པའོ། །དང་པོ་ནི། བསླབ་བཏུས་ལས། སྡིག་ པ་བཤག་པར་བྱ་བ་དང་། །བསོད་ནམས་རྗེས་སུ་ཡི་རང་དང་། །སངས་རྒྱས་བསྐུལ་དང་གསོལ་གདབ་པ། །བདག་དང་གཞན་གྱི་ཕྱིར་བྱེད་དོ། །ཡོངས་སུ་བསྔོ་བའང་དེ་བཞིན་ཏེ། །བྱེ་བྲག་མེད་པར་རབ་ཏུ་འཇུག ། 2-349 དེ་ལྟར་སེམས་ཅན་ཁམས་བཞིན་དུ། །བསོད་ནམས་མཐའ་ཡས་རབ་ཏུ་འབྱུང་། །ལམ་འདི་དམ་པ་མཆོག་ཡིན་ཏེ། །བདེ་བ་མཐའ་ཡས་དུས་སྟོན་བཟང་། །ཞེས་གསུངས་པས། སེར་སྣའི་གཉེན་པོར་དཀོན་མཆོག་མཆོད་པ། ལོག་ པར་མོས་པའི་ལས་ཀྱི་སྒྲིབ་པའི་གཉེན་པོར་སྐྱབས་སུ་འགྲོ་བ། སྔར་བསགས་པའི་སྡིག་པ་ཐམས་ཅད་དག་པར་བྱ་བའི་དོན་དུ་སྡིག་པ་བཤགས་པ། གཞན་གྱི་ཆོས་ལ་ཕྲག་དོག་གི་གཉེན་པོར་རྗེས་ སུ་ཡི་རང་བ། གཞན་གྱི་ཆོས་ཀྱི་གེགས་བྱས་པས་སྟོན་པ་མི་བཞུགས་ཤིང་བསྟན་པ་མི་གནས་པར་སྐྱེ་བས་དེ་གཉིས་ཀྱི་གཉེན་པོར་ཆོས་ཀྱི་འཁོར་ལོ་བསྐོར་བར་བསྐུལ་བ་དང་། མྱ་ངན་ལས་ མི་འདའ་བར་གསོལ་བ་གདབ་པ། བསྔོ་བ་དམན་པས་འབྲས་བུ་ཟད་མི་ཤེས་པ་ལ་དབང་མི་སྒྱུར་བས་བླ་ན་མེད་པར་བསྔོ་བའོ། །དེ་ལས་མཆོད་པ་ལ་གཉིས་ཀྱི། མཚམས་སྦྱར་བ་ནི། རིན་ ཆེན་སེམས་ཞེས་རྩ་བ་བཞིའོ། །མཆོད་པ་རྒྱས་པ་ལ། ཇི་ལྟར་འོས་པའི་གནས་དེར། རྟེན་དང་མཆོད་པ་རྒྱ་ཆེན་པོའམ། ཅི་ཙམ་འབྱོར་པ་བཤམ། ཁྱད་པར་དུ་བསྟན་པ་འདིའི་བདག་པོ་བཅོམ་ལྡན་འདས་ དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་དགྲ་བཅོམ་པ་ཡང་དག་པར་རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་ཆོས་ཀྱི་སྐུ་དང་། གཟུགས་ཀྱི་སྐུའི་ཡོན་ཏན་བསམ་གྱིས་མི་ཁྱབ་པ་མངའ་བ། ཉེ་བའི་སྲས་བརྒྱད་དང་བཅས་པ་དམིགས་ལ། དེ་དག་གི་མདུན་དུ་ཙོག་པུར་འདུག 2-350 ཐལ་མོ་སྦྱར་ནས་ཡན་ལག་བདུན་རྫོགས་པར་བྱ་སྟེ། ཕྱག་བྱེད་པ་ནས་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཞིང་བགྲང་བ་ལས་འདས་པ་ན་བཞུགས་པ་དང་བཅས་པ་ལ། རང་གི་ལུས་ཀྱང་ཞིང་གི་རྡུལ་དེ་སྙེད་ ཙམ་དུ་སྤྲུལ། ལུས་དེ་སྙེད་ཀྱིས་སངས་རྒྱས་དེ་སྙེད་ཀྱི་རེ་རེ་ཞིང་ཞབས་ལ་གཏུགས་པར་བསམ་ཞིང་ཕྱག་འཚལ་ལོ། །གཞུང་ལ་ལྔ་ལས། བདག་པོས་ཡོངས་སུ་མ་བཟུང་བའི་མཆོད་པ་ལྔ། མེ་ཏོག་ འབྲས་བུ་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་ལྔས་བསྟན་ནས། བདག་ནི་བསོད་ནམས་མི་ཞེས་ཚིགས་བཅད་གསུམ་གྱིས་ལུས་དབུལ་པའོ། །གསུམ་པ་བློས་སྤྲུལ་པའི་མཆོད་པ་ལ་བཅུ་གཅིག་ཡོད་པའི་ཁྲུས་ཀྱི་མཆོད་ པ་ནི། ཁྲུས་ཀྱི་ཁང་པ་ཞེས་རྩ་བ་གསུམ་དང་། གཅིག་དང་གསུམ་གྱིས་ཁྲུས་ཁང་། རྟེན་བཀྲུ་ཚུལ་ལོ། །དེ་དག་སྐུ་ཞེས་སྐུ་ཕྱི་བའོ། །གཉིས་པ་ན་བཟའ་ནི། བྱམས་པས། རབ་དྭངས་སེམས་དང་ལྡན་ པ་ཡིས། །ཚོགས་གཉིས་རྫོགས་པར་བྱ་བའི་ཕྱིར། །སངས་རྒྱས་རྣམས་ལ་གོས་སོགས་ཀྱིས། །མངོན་སུམ་མངོན་སུམ་མིན་པས་

【現代漢語翻譯】我發起殊勝的菩提心，最後通過使自他生起歡喜心來顯示其穩固和增上。首先，如《學集論》中所說：『應懺悔罪業，隨喜功德，勸請佛陀，懇請住世，為自他而行。迴向亦是如此，毫無差別地融入。』如是，如同眾生界一樣，無量功德得以產生。此乃殊勝之道，是無量安樂的吉祥節日。』如是說，為對治慳吝而供養三寶，為對治邪見的業障而皈依，為使先前積累的一切罪業得以清凈而懺悔罪業，為對治嫉妒他人之法而隨喜，因障礙他人之法而導致導師不住世、教法不存續，為對治這二者而勸請法輪常轉，懇請不入涅槃，因迴向低劣而導致果報無法窮盡，無法自在，故作無上回向。其中，供養分為兩種。連線上下文：『珍寶心』等四句為根本。廣大供養方面：在如何適宜之處，陳設廣大之所依和供品，或力所能及之物。特別是，觀想此教法之主——薄伽梵、如來、應供、正等覺、法身和色身具足不可思議功德者，以及八大近子。于彼等之前，以蹲踞之姿安坐，雙手合掌，完整行持七支，從頂禮開始，直至觀想佛剎多於算數，並將自身化為與佛剎微塵數相等。觀想以如是之身，一一頂禮如是之諸佛之足。經文中分為五種，從『花、果』等五頌經文開始，講述了非自主之供養五種。『我非有福』等三頌經文，講述了獻上身體。第三，以意幻化之供養有十一種，其中沐浴之供養為：『沐浴之房』等三句為根本，一句和三句講述了沐浴之房，以及擦拭聖像之方式。『彼等身』等講述了擦拭身體。第二，關於衣服：慈氏菩薩說：『以極清凈之心，為圓滿二資糧，以衣服等物，對諸佛，或顯現或不顯現』。

【English Translation】 I generate the supreme Bodhicitta, and finally, by generating joy in oneself and others, it shows its stability and increase. Firstly, as stated in the 'Compendium of Trainings': 'One should confess sins, rejoice in merits, urge the Buddhas, and request them to remain, doing so for oneself and others. Dedication is also the same, thoroughly merging without distinction.' Thus, like the realm of sentient beings, limitless merits arise. This is the supreme noble path, a good festival of limitless bliss.' As it is said, to counteract miserliness, offer to the Three Jewels; to counteract the obscurations of wrong views, take refuge; to purify all previously accumulated sins, confess sins; to counteract jealousy of others' Dharma, rejoice; because obstructing others' Dharma causes the Teacher not to reside and the teachings not to remain, to counteract these two, urge the turning of the wheel of Dharma and request not to pass into Nirvana; because dedication is inferior, the results cannot be exhausted and one cannot have mastery, therefore make the unsurpassed dedication. Among these, offerings are of two types. Connecting the context: 'Precious Mind' and the four verses are the root. In terms of extensive offerings: In a place that is appropriate, arrange a vast support and offerings, or whatever is available. In particular, visualize the master of this teaching—the Bhagavan, Tathagata, Arhat, Samyak-sambuddha, the Dharmakaya and Rupakaya possessing inconceivable qualities, along with the eight close sons. In front of them, sit in a squatting posture, join the palms together, and fully perform the seven branches, starting from prostration and continuing until visualizing Buddha-fields beyond enumeration, and transforming oneself into as many particles as there are Buddha-fields. Visualize prostrating with each of these bodies, touching the feet of each of these Buddhas. The text is divided into five, starting with the five verses from 'Flowers, fruits,' etc., which describe the five non-autonomous offerings. The three verses from 'I am without merit,' etc., describe offering the body. Third, the offerings created by the mind have eleven types, among which the bathing offering is: 'Bathing house,' etc., the three verses are the root, one verse and three verses describe the bathing house and the method of washing the supports. 'Those bodies,' etc., describe wiping the body. Second, regarding clothing: Maitreya says: 'With an extremely pure mind, in order to perfect the two accumulations, with clothes and other things, to the Buddhas, either manifest or unmanifest.'

མཆོད། །ཅེས་གསུངས་པས། ཁ་དོག་ལེགས་བསྒྱུར་ཏེ་ངུར་སྨྲིག་རབ་ཏུ་བྱུང་བ་ལ། གོས་གཙང་ སྲབ་ལ་འཇམ་པ་ཁྱིམ་པའི་ཆ་ལུགས་ཅན་ལ་འོ། །རྒྱན་ལ་སོགས་པ་དྲུག་ནི། རྒྱན་མཆོག་ཅེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་ལྔ་དང་རྩ་བ་གསུམ་མོ། །གཞལ་མེད་ཁང་ནི་ས་གཞི་ཞེས་རྩ་བ་དྲུག་གམ། 2-351 ཡང་ན་ཕྱི་མ་བཞི་སྟེ། སློབ་དཔོན་ཤཱནྟི་པས། ས་གཞི་བསྟར་བ་སྤོས་ཀྱིས་བྱུགས་པ་དེར། །མེ་ཏོག་ཡིད་འོང་སིལ་མ་བཀྲམ་བྱས་ལ། །གསེར་གྱི་པདྨ་ཚར་དུ་དངར་བ་ཡི། །རིན་ཆེན་སྒྲོན་མེ་ རྣམས་ཀྱང་དབུལ་བར་བགྱི། །ཞེས་རྐང་པ་དང་པོ་གཉིས་ཀྱང་སྒྲོན་མེའི་ཁྱད་པར་དུ་བཤད་དོ། །ཆེན་པོ་ལ་འོས་པ་ནི། རིན་པོ་ཆེའི་གདུགས་དང་། སེང་གེའི་ཁྲི་རྐང་རྟེན་ཅན་དང་། བསིལ་ཡབ་ནོར་ བུའི་ཡུ་བ་ཅན་ལ་སོགས་པ་དབུལ་བ་རིན་ཆེན་ཞེས་དང་། དེ་ལས་ཞེས་རོལ་མོའོ། །ལོངས་སྤྱོད་པའི་བྱེད་པ་ཡོད་པ་རྣམས་ལ་དེ་ལྟར་མཆོད་ནས། བྱེད་པ་མེད་པ་ལ་མཆོད་པའི་རྣམ་པ་ རྒྱུན་མི་འཆད་པར་སྨོན་པ་ནི། གསུང་གི་རྟེན་དམ་ཆོས། ཐུགས་ཀྱི་རྟེན་མཆོད་རྟེན། སྐུའི་རྟེན་སྐུ་གཟུགས་ལ་རིན་ཆེན་མེ་ཏོག་བཅས་ཏེ། བླ་ན་ཡོད་པའི་མཆོད་པའོ། །བཞི་པ་བླ་ན་མེད་པ་ ནི། ཇི་ལྟར་འཇམ་དབྱངས་ཞེས་ཏེ། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ཆེན་པོ་རྣམས་ཀྱིས་རྒྱལ་བ་མཆོད་པའི་རྣམ་འཕྲུལ་འོད་ཟེར་གྱི་ལས་ལས་བྱུང་བའི་མཆོད་པའི་བཀོད་པ་ལྟ་བུས་མཆོད་པ་སྟེ། དཀོན་མཆོག་ཏ་ ལ་ལས། མེ་ཏོག་ཕལ་ཆེར་མེ་ཏོག་བླ་བྲེ་དང་། །མེ་ཏོག་བཀོད་པའི་འོད་ཟེར་རབ་བཀྱེ་སྟེ། །མེ་ཏོག་སྣ་ཚོགས་ཀུན་ཏུ་བཀྲམ་བྱས་ཤིང་། །བདག་ཉིད་ཆེན་པོ་དེ་དག་རྒྱལ་བ་མཆོད། །ཅེས་པ་ལ་སོགས་པ་དོན་དྲན་པ་དང་བཅས་པའོ། ། 2-352 ལྔ་པ་བཀུར་སྟིའི་མཆོད་པ་ནི། ཡོན་ཏན་རྒྱ་མཚོ་ཞེས་ཏེ། དཔལ་ལྡན་ཕྱོགས་ཀྱི་གླང་པོས། ཚུལ་ཁྲིམས་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པས་དང་། །བསམ་གཏན་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པས་དང་། །ཤེས་རབ་ཕུན་ཚོགས་མི་འཁྲུགས་པས། ། ཁྱོད་ནི་ཡོན་ཏན་མཚོ་ཆེན་ལགས། །ཞེས་ཆོས་གསུམ་གྱིས་མཚུངས་པར་གསུངས་པས། ཚིགས་བཅད་གཉིས་ཀྱིས་བསྟོད་པ་དང་ཕྱག་འཚལ་བ་སྟེ། དེ་དག་བསྔགས་པ་མི་ཟད་རྒྱ་མཚོ་རྣམས། །དབྱངས་ཀྱི་ཡན་ལག་རྒྱ་ མཚོའི་སྒྲ་ཀུན་གྱིས། །རྒྱལ་བ་ཀུན་གྱི་ཡོན་ཏན་རབ་བརྗོད་ཅིང་། །བདེ་བར་གཤེགས་པ་ཐམས་ཅད་བདག་གིས་བསྟོད། །ཅེས་སངས་རྒྱས་ཕལ་པོ་ཆེ་ལས་གསུངས་པ་ལྟ་བུའོ། །གཉིས་པ་སྐྱབས་སུ་འགྲོ་བ་ནི། བྱང་ཆུབ་སྙིང་པོ་ཞེས་རྩ་བ་བཞིས་བསྟན་ཏེ། འདི་ལ་ངོ་བོ་གང་ཡིན། རྒྱུ་གང་ཡིན། ཡུལ་གང་ལ། ཚུལ་ཇི་ལྟར། དེའི་ཕན་ཡོན། བསླབ་བྱ། སྒྲའི་དོན། དབྱེ་བ་དང་ཁྱད་པར་ཏེ་བརྒྱད་དོ། ། དང་པོ་ནི། དཀོན་མཆོག་གསུམ་ལ་སྐྱབས་ཁྱད་པར་ཅན་དུ་འཛིན་པའི་ངག་གོ །རྒྱུ་དད་པ་སོགས་གསུམ་གྱིས། ཡུལ་དཀོན་མཆོག་གསུམ་ལ། ཚ

【現代漢語翻譯】供養。』這樣說之後，將顏色轉變為出家的袈裟。對於穿著乾淨、輕薄、柔軟的在家居士的服裝，以及裝飾品等六種供養，從『殊勝莊嚴』開始，有五頌和三個根本。無量宮是指『土地』等六個根本，或者後面的四個。如靜命論師所說：『在平整的土地上塗抹香水，散佈令人愉悅的鮮花和水果，排列成行的金色蓮花，以及珍貴的燈盞也供養。』這裡的前兩句也解釋為燈的特殊供養。適合於偉大的供養是：珍寶傘蓋，帶獅子座腿的基座，以及帶有珍寶手柄的拂塵等，這些都屬於珍寶供養。從那之後是音樂供養。對於那些有享受行為的事物，就這樣供養。對於沒有行為的事物，祈願供養的方式永不間斷，即：語的所依是正法，意的所依是佛塔，身的所依是佛像，都裝飾著珍貴的鮮花，這是至上的供養。第四種是無上供養，即：如『如何文殊』所說，如同大菩薩們供養諸佛的化現，由光芒所產生的供養陳設一樣進行供養。如《寶積經》所說：『大多數鮮花都是精美的花朵，鮮花陳設的光芒四射，各種鮮花遍佈各處，偉大的自性者們供養諸佛。』等等，這些都帶有憶念意義。第五種是恭敬供養，即：『功德海』所說。如吉祥法稱所說：『以戒律圓滿，以禪定圓滿，以智慧圓滿不迷惑，您是功德大海。』這裡以三種法讚頌，兩頌為讚頌和頂禮。如《華嚴經》所說：『這些無盡的讚頌大海，以音聲支分的大海之聲，讚美諸佛的一切功德，我讚美一切善逝。』第二是皈依，由『菩提心要』等四個根本來闡述。這裡有八個方面：本體是什麼？因是什麼？境是什麼？方式如何？利益是什麼？應學什麼？詞義是什麼？分類和差別是什麼？首先，本體是對三寶持有特殊的皈依之語。因是信心等三種。境是三寶。方式是...

【English Translation】 Offering. 'Having said that, transforming the color into the robes of a renunciate. For those householders with clean, light, and soft clothing, and ornaments, etc., the six offerings, starting from 'Supreme Adornment,' have five verses and three roots. The immeasurable palace refers to the six roots such as 'land,' or the latter four. As stated by the master Śāntipa: 'On the leveled ground, smeared with incense, scattering delightful flowers and fruits, rows of golden lotuses, and precious lamps are also offered.' Here, the first two lines are also explained as a special offering of lamps. Suitable for great offerings are: a precious umbrella, a base with lion-legged supports, and a whisk with a jewel handle, etc., which are precious offerings. After that is the music offering. For those things that have the action of enjoyment, offer in this way. For those without action, pray that the manner of offering never ceases, that is: the support of speech is the Dharma, the support of mind is the stupa, the support of body is the statue, all adorned with precious flowers, this is the supreme offering. The fourth is the unsurpassed offering, that is: as 'How Mañjuśrī' says, like the emanations of great Bodhisattvas offering to the Buddhas, offering arrangements arising from the work of light rays. As stated in the Ratnakuta Sutra: 'Most flowers are exquisite blossoms, the light of flower arrangements radiates, various flowers are scattered everywhere, great self-natured ones offer to the Buddhas.' etc., all of which carry the meaning of remembrance. The fifth is the respectful offering, as stated in 'Ocean of Qualities.' As stated by glorious Dharmakirti: 'With the perfection of discipline, with the perfection of meditation, with the perfection of wisdom unconfused, you are the great ocean of qualities.' Here, praised with three dharmas, two verses are for praise and prostration. As stated in the Avatamsaka Sutra: 'These endless oceans of praise, with the sounds of the ocean of the limb of voice, praising all the qualities of the Buddhas, I praise all the Sugatas.' Second is refuge, explained by four roots such as 'Essence of Bodhi.' Here there are eight aspects: What is the essence? What is the cause? What is the object? How is the manner? What is the benefit? What should be learned? What is the meaning of the word? What are the divisions and differences? First, the essence is the speech that holds a special refuge in the Three Jewels. The cause is the three, such as faith. The object is the Three Jewels. The manner is...

ུལ་སྟོན་པ་དང་ལམ་དང་གྲོགས་སུ། ལྔ་པ་ལ་སྡོམ་པ་ ཐམས་ཅད་སྐྱེ་བའི་རྒྱུ་ཡིན་པ། བསྲུང་བ་ཆེན་པོར་འགྱུར་བ། ལོག་པར་མོས་པའི་ལས་ཀྱི་སྒྲིབ་པ་སྲབ་པ། བསྟན་པ་ལ་དགའ་བའི་ལྷ་རྣམས་ཀྱིས་བསྲུང་བའོ། །དྲུག་པ་ལ་ཐུན་མོང་དང་། ཐུན་མོང་མ་ཡིན་པ་གཉིས་ཏེ། 2-353 དང་པོ་ནི། སྐྱེས་བུ་དམ་པ་དང་འགྲོགས་པ། དམ་པའི་ཆོས་མཉན་པ། ཚུལ་བཞིན་དུ་ཡིད་ལ་བྱ་བ། ཆོས་དང་རྗེས་སུ་མཐུན་པས་ཆོས་སྒྲུབ་པ་ཞེས་བྱ་བ་བཞི་དང་། གཞན་ཡང་དབང་པོ་ མི་རྒོད་པར་བྱ་བ་དང་། སེམས་ཅན་ལ་སྙིང་བརྩེ་བར་བྱ་བ་དང་། དུས་དུས་སུ་དཀོན་མཆོག་མཆོད་པ་ལ་བརྩོན་པར་བྱ་བ་དང་། སྡོམ་པ་ཅི་ནུས་པར་ཡང་དག་པར་བླང་བའོ། །གཉིས་པ་ མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་ཆེན་པོའི་མདོ་ལས་འབྱུང་བ། གང་ཞིག་སངས་རྒྱས་སྐྱབས་འགྲོ་བས། །དེ་ནི་ཡང་དག་དགེ་བསྙེན་ཏེ། །ནམ་དུའང་ལྷ་ནི་གཞན་དག་ལ། །སྐྱབས་སུ་འགྲོ་བ་མ་ཡིན་ནོ། །དམ་ པའི་ཆོས་ལ་སྐྱབས་ཚོལ་བས། །འཚེ་ཞིང་གསོད་པའི་སེམས་དང་བྲལ། །དགེ་འདུན་ལ་ཡང་སྐྱབས་ཚོལ་བས། །མུ་སྟེགས་ཅན་ལའང་ཕྱག་མི་བྱ། །ཞེས་སོ། །བདུན་པ་ཚེ་འདི་དང་ཕ་རོལ་གྱི་འཚེ་བ་དང་། ངན་སོང་དང་། ཐེག་པ་དམན་པ་ལས་སྐྱོབ་པ་སྟེ། འཚེ་བ་དག་ནི་ཐམས་ཅད་དང་། །ཐབས་མ་ཡིན་དང་ངན་སོང་དང་། །འཇིག་ཚོགས་ཐེག་པ་དམན་པ་ལས། །སྐྱོབ་ཕྱིར་སྐྱབས་ཀྱི་དམ་པའོ། །ཞེས་མདོ་ སྡེ་རྒྱན་ལས་སོ། །བརྒྱད་པ་ལ་རྒྱུ་དང་འབྲས་བུར་དབྱེ་བ་དང་། ཐུན་མོང་དང་ཐུན་མོང་མ་ཡིན་པར་དབྱེ་བའོ། །དེ་ལ་རྒྱུའི། དུས་ཀྱི། ཆེད་དུ་བྱ་བའི་ཁྱད་པར་རོ། ། སྤྱི་དོན་གསུམ་པ་སྡིག་པ་བཤག་པ་ནི། 2-354 ཆོས་བཞི་བསྟན་པའི་མདོ་ལས། བྱམས་པ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སེམས་དཔའ་ཆེན་པོ་ཆོས་བཞི་དང་ལྡན་ན། སྡིག་པ་བྱས་ཤིང་བསགས་པ་ཟིལ་གྱིས་གནོན་པར་འགྱུར་རོ། །བཞི་གང་ཞེ་ན། འདི་ལྟ་སྟེ། རྣམ་པར་སུན་འབྱིན་པ་ཀུན་ཏུ་སྤྱོད་པ་དང་། གཉེན་པོ་ཀུན་ཏུ་སྤྱོད་པ་དང་། ཉེས་པ་ལས་བཟློག་པ་དང་། རྟེན་གྱི་སྟོབས་སོ་ཞེས་པ་ལྟར། འདིར་ཡང་བཞི་ལས། རྣམ་པར་སུན་དབྱུང་བའི་སྟོབས་ ལ་ལྔ་སྟེ། ཕྱོགས་རྣམས་ཞེས་རྩ་བ་བཞིས་ཡུལ་ལ་གསོལ་བ་གདབ་པ། ཐོག་མ་མེད་ལྡན་ཞེས་པ་ཚིགས་བཅད་བཞིས་སྡིག་པའི་རྣམ་གྲངས་ལ་བརྟགས་ཏེ། མ་ལུས་པར་བཤགས་པ་ཡིན་ཏེ། ཉེས་སྤྱོད་ ལ་འཇུག་པའི་རྒྱུ། ཉེས་སྤྱོད་དངོས། དེའི་ཡུལ་བསྟན་ཏོ། །མྱུར་དུ་བྲལ་བར་འདུན་པ། བདག་ནི་སྡིག་པ་ཞེས་ཚིགས་བཅད་གཉིས་སོ། །དོན་མེད་པར་བརྟག་པ་ལ་ལྔ། ཐམས་ཅད་བོར་ཏེ་ཞེས་པ་ནས་ ཚིགས་བཅད་ལྔས་བསྟན་པ་ལས། འཇིགས་པར་ཡིད་ལ་བྱ་བ་ལ། འཆི་བའི་སྡུག་བསྔལ། འགྱོད་པའི་རྣམ་པ། དེ་བསྒྲུབ་པ། སྡུག་བསྔལ་བའི་རྣམ་པ་སྟེ་བཞི། ཉིན་མཚན་སྡོད་ཅེས་པ་ནས་ཚིགས་སུ་བཅད་ པ་གཅིག་དང་། གསུམ་དང་། གཉིས

【現代漢語翻譯】是導師、道路和朋友。第五，戒律是產生一切的基礎，成為偉大的守護，使邪見的業障減輕，受喜好佛法的天神們守護。第六，有共同的和非共同的兩種。第一種是：與聖者交往，聽聞正法，如理作意，以與法相符而修法，這被稱為四種。此外，還有不放縱根門，慈悲對待眾生，時時精勤供養三寶，盡力受持戒律。第二種出自《大涅槃經》：『凡皈依佛者，是為正信士，永不皈依其他諸神。皈依正法者，遠離傷害和殺戮之心。皈依僧伽者，不向外道頂禮。』第七，從今生和來世的傷害，以及惡趣和下乘中救護：『從一切傷害，以及非方便和惡趣，以及壞聚下乘中，救護故，是皈依之殊勝。』出自《經莊嚴論》。第八，分為因和果，以及共同和非共同。其中，因有時間的差別和目的的差別。第三個總義是懺悔罪業：《四法經》中說：『慈氏菩薩摩訶薩，若具足四法，則能壓伏已作已積之罪業。』何為四？即：徹底懺悔並勤修，對治並勤修，從罪業中止息，以及依仗力量。』此處也有四種，其中，徹底懺悔的力量有五種：『諸方』等四句根本，是對境祈請。『無始俱』等四句偈頌，是對罪業的種類進行考察，從而全部懺悔，即顯示了趣入罪行的原因、罪行本身及其對境。『迅速脫離』，『我乃罪人』等兩句偈頌。無意義地考察有五種，從『捨棄一切』等五句偈頌中可以看出，對怖畏作意有四種：死亡的痛苦、後悔的樣子、成辦這些、痛苦的樣子。從『日夜居住』等一句，以及三句和兩句可以看出。

【English Translation】 Is the teacher, the path, and the friend. Fifth, the vows are the cause of generating all, becoming a great protector, thinning the obscurations of wrong views, and being protected by the gods who delight in the teachings. Sixth, there are two types: common and uncommon. The first is: associating with holy beings, listening to the sacred Dharma, properly applying the mind, and practicing the Dharma in accordance with the Dharma, which are called the four. Furthermore, there are not letting the senses run wild, being compassionate towards sentient beings, diligently making offerings to the Rare and Supreme Ones at all times, and taking vows as much as possible. The second comes from the Great Nirvana Sutra: 'Whoever goes for refuge to the Buddha is a true devotee, and never goes for refuge to other gods. Seeking refuge in the sacred Dharma, one is free from the mind of harming and killing. Seeking refuge in the Sangha, one does not bow to non-Buddhists.' Seventh, protecting from harm in this life and the next, as well as from the lower realms and the lesser vehicle: 'From all harm, as well as non-means and the lower realms, and the lesser vehicle of perishable aggregates, for the sake of protection, it is the supreme refuge.' From the Ornament of the Sutras. Eighth, dividing into cause and effect, and dividing into common and uncommon. Among them, the cause has differences in time and differences in purpose. The third general meaning is the confession of sins: In the Sutra of the Four Dharmas, it says: 'If a Bodhisattva Mahasattva possesses four dharmas, he will overwhelm the sins he has committed and accumulated.' What are the four? Namely: thoroughly confessing and diligently practicing, applying antidotes and diligently practicing, ceasing from sins, and relying on strength.' Here, too, there are four, among which, the power of thorough confession has five: the four root verses such as 'Directions' are prayers to the object. The four verses such as 'Beginningless Co-' examine the types of sins, thereby confessing all of them, that is, showing the cause of entering into misdeeds, the misdeeds themselves, and their object. 'Quickly separating', 'I am a sinner' are two verses. Meaninglessly examining has five, which can be seen from the five verses such as 'Abandoning all', there are four types of contemplating fear: the suffering of death, the appearance of regret, accomplishing these, the appearance of suffering. From one verse such as 'Dwelling day and night', as well as three verses and two verses.

་དང་། གཉིས་ཀྱིས་སོ། །གཉིས་པ་རྟེན་གྱི་སྟོབས་ལ་གསུམ་ལས། དཀོན་མཆོག་གསུམ་སྤྱི་ལ་སྐྱབས་པ་ནི། དེ་བས་རྒྱལ་བ་ཞེས་པ་ལ། །འདི་ལ་བཟློས་པ་མེད་དེ་སྔ་མ་བསོད་ནམས་གསག་པའི་རྟེན་དང་། 2-355 འདི་སྡིག་པ་བཤགས་པའི་རྟེན་དུ་དགོངས་པའོ། །དེའང་རང་དོན་སྤངས་རྟོགས་གཉིས་མངའ་བས་རྒྱལ་བ། དེས་གཞན་ཡ་ང་བའི་གནས་དྲུག་ལས་སྐྱོབ་པས་འགྲོ་བའི་མགོན་ཏེ། དགོངས་པ་གཞན་དོན་ལ་གཞོལ་བ། སྦྱོར་བ་དེར་བརྩོན་པ། ཕྲིན་ལས་ཡུལ་གྱི་འཇིགས་པ་སེལ་བའོ། །ཆོས་ནི་དབྱིངས་གློ་བུར་གྱི་དྲི་མ་ལས་གྲོལ་བ་འགོག་པ་མཐར་ཐུག་པ། འཁོར་བའི་འཇིགས་པ་སེལ་བ་ལམ་གྱི་ཁྱད་པར་རོ། ། དགེ་འདུན་ཡང་ངོ་། །གཉིས་པ་ཁྱད་པར་དུ་ཉེ་བའི་སྲས་བརྒྱད་ལ་སྐྱབས་པ་ནི། བདག་ནི་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་བཞིའོ། །གསུམ་པ་དེ་དག་གི་བཀའ་རྗེས་སུ་བསྒྲུབ་པ་ནི། སྔོན་ཆད་ ཅེས་པའོ། །གསུམ་པ་གཉེན་པོ་ལ་འབད་པའི་སྟོབས་ལ་གཉིས་ལས། གཉེན་པོ་ལ་འབད་པར་རིགས་པའི་འཐད་པ་ནི། ནད་ཀྱི་དཔེ་དང་གཡང་སའི་དཔེའོ། །དང་པོ་ལ། ཐ་མལ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཀྱིས་ དཔེ་བཀོད་ནས། བཞི་ཡིས་ནད་ཉེས་པ་ཆེ་བ། གཉིས་ཀྱིས་སྨན་དཀོན་པ། བཞི་ཡིས་སྨན་པ་མཆོག་ཏུ་གྱུར་པར་བསྟན་ཏོ། །གཉིས་པ་ནི། གཡང་ས་ཞེས་པས་འཁོར་བ་བཟློག་དཀའ་བས་ད་ལྟ་བག་ བྱ་བའོ། །གཉིས་པ་མྱུར་དུ་འཇུག་པར་གདམས་པ་ནི། དེ་རིང་ཁོ་ན་ཞེས་ཏེ། སྤྱིར་མི་རྟག་པས་ཟིན་པ། བདག་ལ་རྟག་པའི་རྒྱུ་མ་གྲུབ་པ། དེས་ན་བརྩོན་པས་འབད་དགོས་པའོ། །སོར་ཆུད་པ་ལ་གསུམ་གྱི་ཕྱི་མ་བསྡོམ་པ་ལ་གཉིས་ལས། 2-356 ཉེས་དམིགས་ཀྱིས་འཇིགས་པར་ལྟ་བ་སྔོན་ཆད་མྱོང་ཞེས་པ། འདོད་ཡོན་སྔར་སྤྱད་ཅིང་འགགས་པ་དེ་ལས་ལྷག་པའམ་ཚེ་དང་བདེ་བ་སྟེར་བ་ཅི་ཞིག་ཡོད་དེ་ཅི་ཡང་མེད་པས་དེ་ཀུན་ཅིར་ རུང་ཞེས་སོ། །མི་དགེ་བ་ལས་ཞེས་པས་དེ་སྤོང་བའོ། །གཉིས་པ་སྔ་མ་སྦྱོང་བ་ནི། བདག་ནི་མི་ཤེས་ཏེ། ཁས་མ་བླངས་པ་ལའང་སྡིག་ཏུ་འགྱུར་བ་རང་བཞིན་གྱི་ཁ་ན་མ་ཐོ་ བ་སྲོག་གཅོད་ལྟ་བུ། ཁས་བླངས་པ་འབའ་ཞིག་ལ་སྡིག་ཏུ་འགྱུར་བ་བཅས་པའི་ཁ་ན་མ་ཐོ་བ་སྐྱེ་བ་གཅོད་པ་ལྟ་བུའོ། །དེ་ལྟར་ན་བཅའ་བ་མི་འཐད་དེ། སྡིག་པ་མ་ཡིན་ པ་སྡིག་ཏུ་འགྱུར་བས་ཞེ་ན། འཐད་དེ། བསྲུངས་ན་བསོད་ནམས་ཁྱད་པར་དུ་འཕེལ་བས་སོ། །སྡིག་པ་མ་ཡིན་པ་བསྲུངས་པ་ལ་བསོད་ནམས་འཐོབ་བམ་ཞེ་ན། ཉེས་སྤྱོད་ཆེན་པོ་ལ་འཇུག་པ་ དགག་པའི་ཕྱིར་ཏེ། ཞིང་བསྲུང་བ་ལ་སྨྱུག་མའི་ར་བ་བཞིན་ནོ། །གསུམ་པ་སྐབས་ལ་སྦྱར་བ། འདྲེན་པ་རྣམས་ཞེས་པའོ། །ལེའུ་གཉིས་པའོ།། ༈ །། ༄། །རྗེས་སུ་ཡི་རངས་པའི་ལེའུ་སྟེ་གསུམ་པ། བཞི་པ་རྗེས་སུ་ཡི་རངས་པ་ལ། འཇིག་རྟེན་པའི་ དགེ་བ། ཉན་ཐོས་ཀྱི་དགེ་བ། སངས་རྒྱས་ཀྱི་དགེ་བ་ལ་ཡི་རང་བ་སྟེ། སངས་རྒྱས་ཕལ

【現代漢語翻譯】以及第二種力量。第二，關於依靠的力量有三點，首先是皈依三寶：『因此被稱為勝利者。』這裡沒有重複，因為前者是積累功德的所依，後者被認為是懺悔罪業的所依。』也就是說，自己具備斷除煩惱和證悟真諦的功德，所以是勝利者。他從眾生可怖的六道中救護，所以是眾生的怙主。他的意念專注于利益他人，他的行為精進於此，他的事業是消除國土的怖畏。』法是究竟的解脫，從虛妄的垢染中解脫出來，是斷除輪迴怖畏的殊勝之道。僧伽也是如此。第二，特別皈依親近的八大菩薩：『我』到四句偈頌。第三，隨行他們的教誨：『從前』。第三，關於努力對治的力量有二點，首先是努力對治的合理性：疾病的譬喻和懸崖的譬喻。第一點，『愚昧』以兩個根本來作比喻，用四個方面說明疾病的危害之大，用兩個方面說明藥物的稀少，用四個方面說明醫生的高超。第二點，『懸崖』說明輪迴難以逆轉，所以現在要謹慎。第二，勸誡迅速進入：『今天』，總的來說，一切都是無常的，自身沒有常恒的根據，因此必須精進努力。對於恢復原狀，最後的三個總結為二點：從過患的角度來看待怖畏，『從前經歷過』，以前享用的欲妙已經消失，還有什麼比這更殊勝的，能給予壽命和安樂呢？什麼也沒有，所以一切都無所謂。『從不善業』，因此要斷除它。第二，懺悔以前的罪業：『我不知道』，即使沒有承諾也會變成罪業，這是自性的罪過，比如殺生。只有承諾才會變成罪業，這是戒律的罪過，比如墮胎。如果這樣，那麼制定戒律是不合理的，因為不是罪業也會變成罪業，如果這樣問，回答是合理的，如果守護戒律，功德會特別增長。如果守護不是罪業的事情能獲得功德嗎？因為能阻止進入大的惡行，就像守護田地需要用荊棘圍欄一樣。第三，結合具體情況，『引導者們』。第二品結束。第三品：隨喜品第四，關於隨喜，隨喜世間的善業、聲聞的善業、佛陀的善業。佛陀以及其他

【English Translation】 and the second power. Second, regarding the power of reliance, there are three points. First, taking refuge in the Three Jewels: 'Therefore, it is called the Victorious One.' There is no repetition here, because the former is the basis for accumulating merit, while the latter is considered the basis for confessing sins.' That is, oneself possesses the qualities of abandoning afflictions and realizing the truth, so is the Victorious One. He protects from the fearful six realms of beings, so is the protector of beings. His intention is focused on benefiting others, his actions are diligent in this, and his activities are to eliminate the fears of the land.' The Dharma is the ultimate liberation, freeing from adventitious defilements, and is the supreme path for eliminating the fears of samsara. The Sangha is also the same. Second, especially taking refuge in the eight close sons: 'I' to the four verses. Third, following their teachings: 'In the past'. Third, regarding the power of striving in opposition, there are two points. First, the rationality of striving in opposition: the analogy of disease and the analogy of a cliff. The first point, 'Ignorant' uses two roots to make an analogy, using four aspects to illustrate the great harm of disease, using two aspects to illustrate the scarcity of medicine, and using four aspects to illustrate the excellence of the doctor. The second point, 'Cliff' illustrates that samsara is difficult to reverse, so one should be cautious now. Second, exhorting to enter quickly: 'Today', in general, everything is impermanent, and there is no basis for permanence in oneself, so one must strive diligently. Regarding restoring to the original state, the last three are summarized into two points: Looking at fear from the perspective of faults, 'Experienced in the past', the sensual pleasures enjoyed in the past have disappeared, what is more superior than this, what can give life and happiness? There is nothing, so everything is insignificant. 'From non-virtuous deeds', therefore, one should abandon it. Second, confessing previous sins: 'I do not know', even without a promise, it becomes a sin, this is a sin by nature, such as killing. Only with a promise does it become a sin, this is a sin by precept, such as abortion. If so, then establishing precepts is unreasonable, because what is not a sin also becomes a sin, if asked in this way, the answer is reasonable, if one protects the precepts, merit will especially increase. If one protects what is not a sin, can one obtain merit? Because it can prevent entering into great evil deeds, just like protecting a field requires a thorn fence. Third, combining with specific situations, 'The guides'. End of the second chapter. Chapter Three: The Chapter of Rejoicing Fourth, regarding rejoicing, rejoicing in the worldly virtuous deeds, the virtuous deeds of the Hearers, and the virtuous deeds of the Buddhas. Buddhas and others

་པོ་ཆེ་ལས། ཕྱོགས་བཅུའི་རྒྱལ་བ་ཀུན་དང་སངས་རྒྱས་སྲས། །རང་རྒྱལ་རྣམས་དང་སློབ་དང་མི་སློབ་དང་། ། 2-357 འགྲོ་བ་ཀུན་གྱི་བསོད་ནམས་གང་ལ་ཡང་། །དེ་དག་ཀུན་གྱི་རྗེས་སུ་བདག་ཡི་རང་། །ཞེས་གསུངས་པ་ལྟར་རོ། །དེ་ལས་སྔ་མ་ལ། བསོད་ནམས་ཀྱི་ཆ་མཐུན་ཏེ་མཐོ་རིས་ལ་དམིགས་པ་དང་། ཐར་པའི་ཆ་མཐུན་ཞེས་པ་བྱང་ཆུབ་ལ་དམིགས་པ་གཉིས། སེམས་ཅན་ཀུན་ཞེས་དང་། བྱང་ཆུབ་རྒྱུར་ཞེས་པས་བསྟན་ཏེ། ངལ་བསོ་ནི་གཏན་ནས་ཟད་པར་མ་བྱས་པས་སོ། །གཉིས་པ་ནི་ལུས་ཅན་ ཞེས་སོ། །གསུམ་པ་ནི་སྐྱོབ་པ་རྣམས་ཏེ། སྤངས་པ་དང་ཡེ་ཤེས་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་ལ་དང་། རྒྱལ་སྲས་ས་ཞེས་པ་ལམ་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་བཅུའི་བདག་ཉིད་ས་བཅུ་རྣམས་ཀྱི་ཡོན་ཏན་ ལའོ། །གཉིས་པ་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་དེ་བསམ་པ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དང་། སྦྱོར་བ་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དྲུག་ལའོ། །ལྔ་པ་ཆོས་ཀྱི་འཁོར་ལོ་བསྐོར་བར་བསྐུལ་བ་ནི། ཕྱོགས་རྣམས་ཏེ། གང་ལ། ཅི་ ལྟར། གང་གི་ཆེད་དུ། གང་ཞིག་གོ །དྲུག་པ་ནི། རྒྱལ་བ་ཞེས་ཏེ། ཡུལ། སྤྱོད་ལམ། དགོས་པ། དུས་ཇི་སྲིད་དོ། །བདུན་པ་ནི། ཡན་ལག་སྔ་མ་རྣམས་བྱང་ཆུབ་ཆེན་པོར་བསྔོ་བ་སྟེ། ཀླུའི་ རྒྱལ་པོ་མ་དྲོས་པས་ཞུས་པ་དང་། བློ་གྲོས་རྒྱ་མཚོས་ཞུས་པ་ལ་སོགས་པ་ནས་འབྱུང་བ་བཞིན་ནོ། །དེ་ལ་སྤྱིར་བསྔོ་བ། ནད་པའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ། བཀྲེན་པའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ་དང་གསུམ་ལས། 2-358 སྔ་མ་ནི་དེ་ལྟར་འདི་དག་ཅེས་པ་དང་། གལ་ཏེ་བདག་གིས་བྱས་པའི་དགེ་བ་གཞན་ལ་བསྔོས་པས་གཞན་ལ་ཕན་ན་གཞན་གྱིས་བྱས་པའི་ལས་གཞན་གྱིས་མྱོང་བར་འགྱུར་ལ། མི་ཕན་ན་ བསྔོས་པ་དོན་མེད་ཅེ་ན། དངོས་སུ་མི་ཕན་ཞིང་བརྒྱུད་ནས་ཕན་པས་ཉེས་པ་གཉིས་པོ་མེད་དེ། དེའང་བྱམས་པས་བདེ་བ་ཐོབ་པར་འདོད་པ་དང་སྙིང་རྗེས་སྡུག་བསྔལ་ཞི་བར་བསྔོས་པས་ལྷག་ པའི་བསམ་པ་དག་པར་འགྱུར་རོ། །དེས་བྱེད་པ་པོའི་ཚོགས་གཉིས་རྫོགས་པའོ། །གཉིས་པ་འགྲོ་བ་ནད་པ་ཞེས། ནད་གསོ་བའི་རྐྱེན། སྨན། སྨན་པ། ནད་གཡོག་ལ་གྱུར་ཅིག་པའོ། །དེ་ལ་སྨན་དུ་གྱུར་ པ་ནི། མདོ་ཏིང་ངེ་འཛིན་གྱི་རྒྱལ་པོ་འཛིན་པའི་དགེ་སློང་ཡང་དག་བློ་གྲོས་འབྲུམ་བུ་མེ་དཔལ་གྱིས་ཐེབས་པ་ན། རྒྱལ་པོ་ཡེ་ཤེས་དཔལ་འཁོར་དང་བཅས་པའི་རྨི་ལམ་དུ། དགེ་སློང་འདི་ ནི་འཆི་བའི་དུས་བྱས་ན། །འཛམ་བུའི་གླིང་དུ་ཏིང་འཛིན་སྒྲ་ཡང་ནི། །སེམས་ཅན་ཀུན་ལ་རྟག་ཏུ་ནུབ་པར་འགྱུར། །འདི་སོས་པས་ནི་ཏིང་འཛིན་རྣམས་ཀྱང་ཐོབ། །ཅེས་བསྟན་པས། རྒྱལ་པོ་དེའི་བུ་ མོ་ཡེ་ཤེས་ལྡན་གྱི་ལུས་ཀྱི་ཤ་དང་ཁྲག་དེ་ལ་སྨན་དུ་གྱུར་པ་དང་། ལྷ་རྣམས་ཀྱི་དབང་པོ་བརྒྱ་བྱིན་གྱིས་འཛམ་བུའི་གླིང་པ་རྣམས་ཀྱི་རིམས་ནད་གཅོད་པའི་ཕྱིར་སྨོན་ལམ་བཏབ་སྟེ་ལུས་བོར་བ་ལྟ་བུ་སྟེ། 2-359 དུས་འདི

【現代漢語翻譯】如《寶鬘論》中所說：『十方諸佛及佛子，聲聞緣覺有學眾，一切眾生諸福善，我皆隨喜而讚歎。』如是等等。其中，前者是隨喜福德之分，即以希求上界為目標；以及隨喜解脫之分，即以菩提為目標。『一切眾生』和『菩提因』等詞語已經表明，休息是永遠不會停止的。第二種是『有身者』。第三種是救護者，即對於斷證圓滿和佛子地，也就是十地菩薩所具有的十波羅蜜多的功德進行隨喜。第二種是一切眾生，即對於發菩提心和修持六波羅蜜多進行隨喜。第五種是勸請轉法輪，即在何方、如何、為誰、何事而轉法輪。第六種是諸佛，即在何處、何行、何需、何時而轉法輪。第七種是將前述所有善根迴向大菩提，如龍王無熱惱請問經和慧海請問經等中所述。其中，總的迴向、為病人迴向、為貧困者回向有三種。前者是『如是此等』。如果我所做的善根迴向給他人，他人就能受益，那麼他人所做的業就應該由他人來承受；如果不能受益，那麼迴向就沒有意義。實際上，迴向並非直接利益，而是通過間接的方式利益，因此沒有上述兩種過失。這是因為通過慈心希望他人獲得安樂，通過悲心希望他人止息痛苦，從而使殊勝的意樂得以清凈。因此，能使作者的二資糧得以圓滿。第二種是『眾生病人』，即愿我成為治療疾病的因緣、藥物、醫生、護士。其中，成為藥物的例子是：在《三昧王經》中記載，持誦三昧王經的比丘具足智慧，名叫火光童子，他患了天花。國王耶輸跋陀羅夢到，如果這位比丘去世，贍部洲的三昧之聲也將永遠消失。如果他康復，就能獲得三昧。因此，國王的女兒具足智慧，將自己的血肉作為藥物供養給他。還有，天帝釋爲了斷除贍部洲的瘟疫，發願捨棄身體等。

【English Translation】 As stated in the 'Garland of Jewels': 'I rejoice in all the Buddhas and Buddha-sons of the ten directions, the Shravakas, Pratyekabuddhas, those in training, and those beyond training, and whatever merit all beings possess.' And so on. Among these, the former is rejoicing in the aspect of merit, which aims at higher realms; and rejoicing in the aspect of liberation, which aims at Bodhi. 'All sentient beings' and 'cause of Bodhi' indicate that rest is never exhausted. The second is 'embodied beings'. The third is the protectors, that is, rejoicing in the perfection of abandonment and wisdom, and in the qualities of the Buddha-sons' grounds, which are the ten grounds embodying the ten Paramitas. The second is all sentient beings, that is, rejoicing in the thought of Bodhicitta and the practice of the six Paramitas. The fifth is urging the turning of the wheel of Dharma, that is, in which direction, how, for whom, and for what. The sixth is the Buddhas, that is, where, in what conduct, for what purpose, and for how long. The seventh is dedicating the previous limbs to great Bodhi, as described in the questions of the Naga King Anavatapta and the questions of Sagaramati, and so on. Among these, there are three types of dedication in general: dedication for the sake of the sick, and dedication for the sake of the poor. The former is 'thus these'. If the merit I have done is dedicated to others, and others benefit from it, then the actions done by others should be experienced by others; if it does not benefit, then the dedication is meaningless. In reality, dedication does not directly benefit, but benefits indirectly, so there are no two faults mentioned above. This is because by loving-kindness, one wishes others to attain happiness, and by compassion, one wishes others to pacify suffering, thereby purifying the excellent intention. Therefore, it enables the two accumulations of the doer to be perfected. The second is 'sick beings', that is, may I become the cause of healing diseases, medicine, doctor, and nurse. Among these, an example of becoming medicine is: In the 'Samadhiraja Sutra', it is recorded that a Bhikshu who holds the Samadhiraja Sutra, possessing wisdom, named Agni-kumara, was afflicted with smallpox. King Yashobhadra dreamed that if this Bhikshu passed away, the sound of Samadhi in Jambudvipa would also disappear forever. If he recovers, he will attain Samadhi. Therefore, the king's daughter, possessing wisdom, offered her flesh and blood as medicine to him. Also, Indra, the lord of the gods, made a vow to abandon his body in order to cut off the plague of Jambudvipa, and so on.

་སྐད་དུ། ཀུ་རེའི་གྲོང་དང་ཉེ་བ་ན། །དེས་པ་ཞེས་བྱའི་སྲོག་ཆགས་ཡོད། །དེ་ཡི་ཤ་ལ་སུ་ཟ་བ། །ནད་རྣམས་ཀུན་ལས་ངེས་པར་གྲོལ། །ཞེས་སྒྲོགས་པ་བཞིན་ནོ། །གསུམ་པ་ནི་ ཟས་དང་ཞེས་པ། མཚོན་དང་ནད་ཀྱི་བསྐལ་པ་འདས་ནས། མུ་གེ་གབ་ཚེ་བ་དང་། ཇིག་ཐུར་བ་དང་། རུས་གོང་དཀར་པོ་བའི་ཚེ་བདག་ཟས་དང་སྐོམ་དུ་གྱུར་ཅིག་ཅེས་པ་ལ། མུ་གེའི་ བསྐལ་པ་བར་མ་ནི། རྒྱལ་སྲས་ཐོགས་མེད་ལྟར་ན། ཚེ་ལོ་སུམ་ཅུ་པ། ཉི་ཤུ་པ། བཅུ་པ་རྣམས་སུ་རིམ་པས་མུ་གེ་དང་། ནད་དང་། མཚོན་གསུམ་དུ་འབྱུང་བར་བཞེད་ལ། སློབ་དཔོན་དབྱིག་ གཉེན་གསུམ་ཀའང་ཚེ་ལོ་བཅུ་པ་ན་འབྱུང་སྟེ། མུ་གེ་ལོ་བདུན་དང་ཟླ་བ་བདུན། ནད་ཟླ་བ་བདུན་དང་ཞག་མ་བདུན། མཚོན་ཞག་བདུན་ཁོ་ན་སྟེ། རིམ་པས་ལོངས་སྤྱོད། ལུས་སྲོག་ཉམས་པར་ བྱེད་དོ་ཞེས་སོ། །སྔོན་དུ་བསོད་སྙོམས་ཕུལ། སྨན་བྱིན། གསོད་པ་སྤངས་ན་དེ་གསུམ་ལྡོག་གོ །དངོས་གཞི་ལ། ཐོག་མར་བསམ་པ་སྦྱང་བ་དང་། དམ་བཅའ་བ་ངག་ཏུ་བརྗོད་པའོ། །དང་པོ་ལ་གསུམ་ ལས། ཐམས་ཅད་གཏོང་བ་ལ། གཏོང་བ་དངོས། བཏང་བའི་འཐད་པ། བཏང་ནས་ཇི་ལྟར་བསྒྲུབ་པ་གསུམ། ལུས་དང་ཞེས་རྩ་བ་གསུམ་གྱིས་སྔ་མ་དང་། ཐམས་ཅད་བཏང་བས་ཞེས་དང་། ཐམས་ཅད་གཏོང་ཞེས་པས་གཉིས་པའི་གཉིས་དང་། 2-360 གསུམ་པ་ལ་མདོར་བསྟན་པ། ཅུང་ཟད་བཤད་པ། གཞན་གྱི་དོན་དུ་རིགས་པ་ལ་སྦྱར་བ་གསུམ། བདག་གི་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་བཞི་དང་། བཞི་དང་གཉིས་ཀྱིས་བསྟན་ལ། ཐ་མར། དེ་ལྟ་ན་ སྡིག་པ་ལ་བསྐུལ་ཡང་འཇུག་གམ་ཞེ་ན། དེ་ལ་གནོད་པ་མི་འགྱུར་བའི་ལས་ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་ཆུད་མི་ཟ་བའི་རྒྱུར་སྨོན་པ་གསུམ་ནི། བདག་ལ་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་གཉིས་དང་། བཞི་ དང་། བཞི་ཡིས་སོ། །གསུམ་པ་ལོངས་སྤྱོད་པའི་རྒྱུར་སྨོན་པ། ཉེ་བར་མཁོ་བ་ལ་སྦྱར་བ། བྱེད་པ་རྒྱ་ཆེ་བ། ཡུལ་དང་དུས་ཆད་པ་མེད་པར་སྨོན་པ་གསུམ་པོ་བདག་ནི་མགོན་ཞེས་པ་ ནས། ཚིགས་སུ་བཅད་པ་གསུམ་དང་རེ་རེ་སྟེ། ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་དང་། བུམ་པ་བཟང་པོ་དང་། རིག་སྔགས་གྲུབ་པ་ནི་རིག་སྔགས་ལ་བརྟེན་ནས་དགོས་འདོད་འབྱུང་བའོ། །གཉིས་པ་བསམ་པ་ངེས་ ནས་དམ་བཅའ་བ་ཚིག་ཏུ་བརྗོད་པ་ནི། ཇི་ལྟར་སྔོན་གྱི་བདེ་གཤེགས་ཞེས་པ་ལ། འདི་ལ་སེམས་བསྐྱེད་པའི་རྒྱུ་མ་ཚང་བ་མེད་པའི་རང་བཞིན་དང་། དེ་ཡང་དག་པར་བླང་བའི་ཚུལ་ལོ། ། དང་པོ་ནི། རྒྱལ་སྲས་བྱམས་པས། གྲོགས་སྟོབས་རྒྱུ་སྟོབས་རྩ་བའི་སྟོབས། །ཐོས་སྟོབས་དགེ་བ་གོམས་པ་ལས། །མི་བརྟན་པ་དང་བརྟན་འབྱུང་བ། །གཞན་གྱིས་བསྟན་པའི་སེམས་བསྐྱེད་བཤད། །ཅེས་དང་། མདོའི་དགོངས་པ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ས་ལས། 2-361 རིགས་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ། དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་གྱིས་ཟིན་པ། སྙིང་རྗེ་ཆེ་བ། འཁོར་བའི་སྡུག་བསྔལ་གྱིས་མི་འཇིགས་པ་

【現代漢語翻譯】在梵語中：在庫瑞村附近，有一種叫做德帕的生物。誰吃了它的肉，就一定會從所有疾病中解脫出來。正如所宣揚的那樣。第三個是食物等：在武器和疾病的劫難過去之後，當饑荒蔓延時，愿我成為吉圖爾瓦、魯貢嘎爾波瓦的主人，成為食物和飲料。關於饑荒的中間劫難，如彌勒菩薩所說，在三十歲、二十歲、十歲時，依次出現饑荒、疾病和武器三種災難。而導師世親認為，三種災難都發生在十歲時，饑荒持續七年七個月，疾病持續七個月七天，武器只持續七天。依次地，人們的享受和身命都會衰退。如果事先供養乞食、佈施醫藥、戒除殺戮，就能避免這三種災難。正行包括首先修習發心，然後在口頭上立誓。首先，在捨棄一切中，有捨棄的實際行動、捨棄的理由、以及捨棄后如何修行三種。'身體'等三句偈頌與前文相關，'捨棄一切'與第二句相關，'捨棄一切'與第二句的第二點相關。第三點包括簡要說明、詳細解釋、以及將道理應用於利益他人三個方面。'我的'等四句偈頌和四句偈頌與兩句偈頌一起說明了這一點。最後，如果這樣會鼓勵造惡嗎？回答是：這不會造成損害的行為。第二，祈願成為不浪費的因，包括'我'等兩句偈頌、四句偈頌和四句偈頌。第三，祈願成為享受的因，將其應用於所需之物，使其行為廣大，祈願時間和地點沒有限制，這三點從'我是怙主'開始，分別是三句偈頌和一句偈頌。如意寶、賢瓶和明咒成就，是指依靠明咒而獲得所需之物。第二，在確定發心后，口頭表達誓言，如'如昔日之善逝'，這包含了生起菩提心的所有原因，以及正確受持的方式。首先，彌勒菩薩說：'友伴之力、財富之力、根本之力、聽聞之力、善行串習之力，從不穩固到穩固的生起，是他人所教導的發心。'此外，在《菩薩地經》中說：種姓圓滿、被善知識攝受、大悲心、不畏懼輪迴的痛苦。

【English Translation】 In Sanskrit: Near the village of Kurei, there is a creature called Depa. Whoever eats its meat will surely be liberated from all diseases. As it is proclaimed. The third is Food and so on: After the kalpa of weapons and diseases has passed, when famine spreads, may I become the master of Jigturwa, Rugonggarpo, becoming food and drink. Regarding the intermediate kalpa of famine, as Maitreya Bodhisattva said, famine, disease, and weapons occur in order in the ages of thirty, twenty, and ten. And the teacher Vasubandhu believes that all three occur at the age of ten, with famine lasting seven years and seven months, disease lasting seven months and seven days, and weapons lasting only seven days. In order, people's enjoyment and life will decline. If one offers alms beforehand, gives medicine, and abstains from killing, these three disasters can be averted. The main practice includes first cultivating the mind of enlightenment, and then verbally making vows. First, in abandoning everything, there are three aspects: the actual act of abandoning, the reason for abandoning, and how to practice after abandoning. The three verses 'Body' and so on are related to the previous text, 'abandoning everything' is related to the second verse, and 'abandoning everything' is related to the second point of the second verse. The third point includes three aspects: a brief explanation, a detailed explanation, and applying the reasoning to benefit others. The four verses 'Mine' and so on, together with the four verses and two verses, explain this point. Finally, if this encourages the creation of evil, the answer is: this is an action that does not cause harm. Second, praying to become the cause of not wasting includes the two verses 'I' and so on, the four verses, and the four verses. Third, praying to become the cause of enjoyment, applying it to what is needed, making its actions vast, and praying that time and place have no limitations, these three points start from 'I am the protector', which are three verses and one verse respectively. The wish-fulfilling jewel, the good vase, and the accomplishment of mantra refer to obtaining what is needed by relying on mantra. Second, after determining the mind of enlightenment, verbally expressing the vows, such as 'Like the Sugatas of the past', this contains all the causes for generating Bodhicitta, and the way to properly uphold it. First, Maitreya Bodhisattva said: 'The power of friends, the power of wealth, the power of the root, the power of hearing, the power of habituating to virtue, from unstable to stable arising, is the Bodhicitta taught by others.' In addition, in the Bodhisattva Bhumi Sutra it says: Complete lineage, being embraced by a virtuous friend, great compassion, not fearing the suffering of samsara.

སྟེ་བཞི་དང་། སངས་རྒྱས་དང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ཡོན་ཏན་མཐོང་བ་ལ་སོགས་ པ་བཅུ་གཉིས་གསུངས་སོ། །སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་དེ་དག་དང་། འཇིགས་སྐྱོབ་དང་། གཡོ་བྱས་པ་ལ་སོགས་པ་ལས་ཀྱང་སྐྱེ་བར་བཞེད་དོ། །ཅི་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་དེ་ཡང་དག་པར་ལེན་པའི་ཆོ་ག་ སྔོན་དུ་མ་སོང་བར་སྐྱེ་ན་ཆོ་ག་བཤད་པ་ལ་དོན་མེད་ལ། མི་སྐྱེ་ན་སྟོན་པ་ཉིད་ལྟ་བུ་རང་བཞིན་གྱིས་རིགས་སད་པ་མཐོང་ཞེ་ན། ཁ་ཅིག་ཆོ་ག་མེད་ཀྱང་རྐྱེན་གཞན་ ལས་སྐྱེ་སྟེ། རྒྱུ་སྙིང་རྗེ་གོམས་པ། རྩ་བ་དད་པ་བརྟན་པ། བསམ་པའི་རྟེན་གཞན་ནོ། །དང་པོ་ནི། རང་གཞན་གཉིས་ཀ་ལ་རྟག་པ་གཅིག་པུར་སེམས་བཞིན་དུ། གཞན་སྡུག་བསྔལ་ལས་བསྐྱབ་པར་ འདོད་པའི་ཕྱི་རོལ་བྱེད་དང་ཐུན་མོང་བ་དང་། བདག་དང་གཞན་གང་ཟག་གིས་སྟོང་པའི་ཕུང་པོ་སྐད་ཅིག་དང་རྡུལ་ཕྲན་ཙམ་དུ་ཤེས་ནས། དེ་སྡུག་བསྔལ་དང་བྲལ་བར་འདོད་པ་ཆོས་ལ་དམིགས་ པ་ཉན་ཐོས་དང་ཐུན་མོང་བ་དང་། རང་གཞན་བདེན་པས་སྟོང་པ་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུར་ཤེས་ནས། དེ་དག་སྡུག་བསྔལ་དང་བྲལ་བར་འདོད་པ་དམིགས་པ་མེད་པའི་སྙིང་རྗེ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ཐུན་མོང་མ་ཡིན་པ་སྟེ། 2-362 དེ་གསུམ་གང་རུང་ལ་བརྟེན་ནས་སྙིང་རྗེ་གོམས་པར་བྱེད་པ་ཉེ་བར་ལེན་པའི་རྒྱུ་ཡིན་ནོ། །གཉིས་པ་ནི་སྙིང་རྗེ་དང་ལྡན་པས་གཞན་སྡུག་བསྔལ་ལས་བསྒྲལ་བར་འདོད་ཀྱང་། དེའི་ཐབས་སུ་ཚངས་ པ་ལ་སོགས་པ་དོན་དུ་གཉེར་ན། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་མི་སྐྱེ་བས། རྟེན་དཀོན་མཆོག་གསུམ་ལ་དད་པ། རྒྱུ་སྤྱོད་པ་ལ་དད་པ། འབྲས་བུ་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་ལ་དད་པའོ། །བསམ་པའི་རྟེན་ གཞན་ནི། གཞན་ལ་གནོད་པ་གཞི་དང་བཅས་པ་ལས་ལོག་པ་སོ་སོར་ཐར་པའི་སྡོམ་པའོ། །འདི་ལེན་པ་དོན་མེད་པ་མ་ཡིན་ཏེ། ངོ་ཚ་ཤེས་པ་དང་ཁྲེལ་ཡོད་སྐྱེ་བས་རང་དང་གཞན་ ལས་བླངས་པ་མི་ཉམས་ཤིང་བརྟན་པའི་རྒྱུ་ཡིན་ཞེས་ཟེར་རོ། །བདག་གི་བླ་མའི་ཞལ་སྔ་ནས། ངོ་བོ་ཙམ་ཆོ་ག་ལ་མ་བརྟེན་པར་སྐྱེ་སྲིད་ཀྱང་། སྡོམ་པར་འགྱུར་བ་ལ་ལེན་པའི་ཆོ་ ག་ཅིས་ཀྱང་དགོས་པས། དེ་བཤད་པ་དོན་ཡོད་ལ། མ་ཁྱབ་པའང་མེད་དེ། སྟོན་པ་ཉིད་ཀྱིས་ཀྱང་ཕྱིས་ཤཱཀྱ་ཐུབ་པ་ཆེན་པོ་ལས་ཡང་དག་པར་བླངས་ཏེ། བསྐལ་པ་བཟང་པོ་ལས། ང་ནི་ སྔོན་ཚེ་རྫ་མཁན་བུར་གྱུར་ཚེ། །དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་ཤཱཀྱ་ཐུབ་དེ་ལ། །ཐུག་འཇམ་ཕོར་པ་གང་ཙམ་ཕུལ་ནས་ནི། །དང་པོ་བྱང་ཆུབ་མཆོག་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་དོ། །ཞེས་བཤད་ལ། དེས་སྐབས་དེར། བདེ་བར་གཤེགས་པ་ཁྱོད་སྐུ་ཅི་འདྲ་དང་། ། 2-363 མཚན་མཆོག་བཟང་པོ་ཁྱོད་དང་ཅི་འདྲ་དང་། །ཚེ་ཡི་ཚད་ཀྱང་ཁྱོད་དང་ཅི་འདྲ་བར། །དེ་འདྲ་ཁོ་ནར་བདག་ཀྱང་འགྱུར་བར་ཤོག །ཅེས་སྨོན་ལམ་བཏབ་པས་དེ་སྐད་ཅེས་བྱའོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །ཅི་ བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པ་ནོད་པ་ལ་སོ་སོར་

【現代漢語翻譯】十二種，包括見到佛和菩薩的功德等等。阿阇黎龍樹認為，菩提心也從這些以及恐懼、欺騙等中產生。如果菩提心在沒有接受儀軌的情況下產生，那麼宣說儀軌就沒有意義；如果不產生，那麼就像導師一樣，是否能見到自性覺醒的種姓呢？有些人認為，即使沒有儀軌，菩提心也能從其他因緣中產生，即原因在於串習慈悲，根本在於穩固的信仰，以及思維的其他所依。首先，如同對待自己一樣對待他人，希望將他人從痛苦中解救出來，這是外道和共同之處；認識到自己和他人的五蘊是空性的，如同剎那和微塵一般，希望他們脫離痛苦，這是緣於法的聲聞和共同之處；認識到自己和他人都是空性的，如同幻象一般，希望他們脫離痛苦，這是無緣大悲，是菩薩的不共之處。依靠這三種中的任何一種來串習慈悲，是近取因。第二，雖然具有慈悲心，希望將他人從痛苦中解救出來，但如果尋求梵天等，就不會產生菩提心，因此，所依是信仰三寶，原因在於信仰行為，結果在於信仰圓滿菩提。思維的其他所依是，從根本上斷除對他人有害的行為，即別解脫戒。接受這個並非沒有意義，因為生起慚愧和羞恥心，是從自己和他人那裡接受的戒律不會衰退且穩固的原因。我的上師說，僅僅是本體，即使不依賴儀軌也可能產生，但要成為律儀，無論如何都需要接受儀軌，因此，宣說儀軌是有意義的，而且沒有不遍的情況，即使是導師自己，後來也從大釋迦牟尼那裡如法接受了戒律。在《賢劫經》中說：『我昔為陶師，名為布日時，于彼如來釋迦牟尼佛，奉獻平碗盛滿物，最初發起殊勝菩提心。』當時他發願說：『愿我身如善逝身，殊勝相好亦如是，壽命之量亦如是，愿我來世得如是。』因此這樣說。如果菩薩要受戒，那麼是否需要別解脫

【English Translation】 Twelve aspects, including seeing the merits of Buddhas and Bodhisattvas, etc., are taught. Acharya Nagarjuna believes that Bodhicitta also arises from these, as well as from fear, deception, etc. If Bodhicitta arises without the prior ritual of taking it, then explaining the ritual is meaningless; if it does not arise, then like the Teacher himself, can one see the naturally awakened lineage? Some believe that even without a ritual, Bodhicitta can arise from other conditions, namely, the cause lies in the habituation of compassion, the root lies in steadfast faith, and other supports for thought. First, treating others as one treats oneself, wishing to liberate others from suffering, is common to outsiders and others; recognizing that one's own and others' aggregates are empty, like moments and dust particles, wishing them to be free from suffering, is common to the Hearers who focus on the Dharma; recognizing that oneself and others are empty, like illusions, wishing them to be free from suffering, is objectless compassion, which is the uncommon aspect of Bodhisattvas. Relying on any of these three to cultivate compassion is the proximate cause. Second, although one has compassion and wishes to liberate others from suffering, if one seeks Brahma and others as a means, Bodhicitta will not arise. Therefore, the support is faith in the Three Jewels, the cause lies in faith in actions, and the result lies in faith in perfect Bodhi. Other supports for thought are, fundamentally abandoning harmful actions towards others, namely, the Pratimoksha vows. Accepting this is not meaningless, because the arising of shame and embarrassment is the reason why the vows taken from oneself and others do not decline and are stable. My teacher said that even if it is just the essence, it may arise without relying on the ritual, but to become a vow, one needs to take the ritual in any case. Therefore, explaining the ritual is meaningful, and there is no incompleteness. Even the Teacher himself later took the vows properly from the Great Shakyamuni. In the Bhadrakalpika Sutra, it is said: 'In the past, when I was a potter named Bur, I offered a smooth bowl filled with things to that Tathagata Shakyamuni Buddha, and I first generated the supreme Bodhicitta.' At that time, he made the aspiration: 'May my body be like the body of the Sugata, may the excellent marks and signs be the same, may the measure of life be the same, may I become like that in the future.' Therefore, it is said like this. If a Bodhisattva is to take vows, is it necessary to have individual liberation

ཐར་པའི་སྡོམ་པ་གང་རུང་ཞིག དེ་ཐོབ་པ་དང་གནས་པའི་རྟེན་དགོས་སམ་མི་དགོས་ཤེ་ན། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་རྗེས་འབྲང་། དེ་སྐྱེ་བའི་ རྟེན་དུ་མི་འཐད་དེ། ཟ་མ་དང་མ་ནིང་དང་ལྷ་ལ་སོགས་པ་སོ་སོར་ཐར་པའི་སྡོམ་པ་མེད་པ་ལ་བྱང་ཆུབ་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་པ་ཡོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །གནས་པའི་རྟེན་ཡང་མ་ཡིན་ ཏེ། སོ་སོར་ཐར་པ་ཤི་འཕོས་ནས་གཏོང་ཡང་། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་མི་གཏོང་བས་ཞེས་སོ། །རྒྱལ་སྲས་ཐོགས་མེད་ཀྱི་རྗེས་འབྲང་། སྐྱེ་བ་དང་གནས་པ་གཉིས་ཀའི་རྟེན་དུ་བཞེད་དེ། ཇོ་བོ་རྗེ་ ཡིས། སོ་སོར་ཐར་པ་རིགས་བདུན་པོའི། །སྡོམ་པ་ཡང་དག་ལྡན་པ་ལ། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པ་ཡི། །སྐལ་བ་ཡོད་ཀྱི་གཞན་དུ་མིན། །ཞེས་ཏེ། རྟེན་གྱི་གང་ཟག་ཀྱང་གླིང་གསུམ་གྱི་སྐྱེས་ པ་དང་བུད་མེད་དོ། །དེ་ལྟར་ན་ལྷ་དང་། དམྱལ་བ་དང་། མཚམས་མེད་ཅན་ལ་སོགས་པར་སོ་སོར་ཐར་པ་སྐྱེ་བ་དང་། གནས་པའི་རྟེན་དུ་མ་གྲུབ་པ་དག་ལ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པ་མི་སྲིད་པར་འགྱུར་རོ། ། 2-364 བདག་གི་བླ་མས། སྤྱིར་ཉན་ཐོས་ཀྱིས་ཁས་བླངས་པའི་སོ་སོར་ཐར་པ་དང་། སོ་སོར་ཐར་པ་ཙམ་པོ་གཉིས་ལས། སྔ་མ་ནི་སྐྱེ་བ་དང་གནས་པ་གཉིས་ཀའི་རྟེན་དུ་མི་འཐད་དེ། སྔར་ གྱི་རྒྱུ་མཚན་དེ་དག་དང་། གཞན་ཡང་ཉན་ཐོས་ཀྱི་གཞུང་ལས་གང་སྤྱད་ན་ཕམ་པར་འགྱུར་བ་དེ། འདིར་ལྟུང་བའི་གཟུགས་བརྙན་དུ་འགྲོ་བའི་སྐབས་ཡོད་དེ། བསམ་པ་དང་དུས་ལ་སོགས་པ་འགལ་ བའི་ཕྱིར། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། བསམ་པ་དང་ནི་བསྟན་པ་དང་། །སྦྱོར་བ་དང་ནི་རྟོན་པ་དང་། །དུས་འགལ་ཕྱིར་ན་དམན་པ་གང་། །དེ་ནི་དམན་པ་ཁོ་ནར་འདོད། །ཅེས་གསུངས་པས། བྱང་ཆུབ་སེམས་ དཔའ་རབ་ཏུ་བྱུང་བས་ཀྱང་ལུས་ངག་གི་བདུན་གཞན་དོན་དུ་སྤྱད་ན། ལྟུང་བའི་གཟུགས་བརྙན་དུ་འགྱུར་བས། སློབ་དཔོན་ཉིད་ཀྱིས་གང་ཟག་དེ་ལྟ་བུ་ལ་དགོངས་ནས། ཅི་སྟེ་སེམས་ཅན་གྱི་དོན་ དུ་འགྱུར་བ་མཐོང་ན། བསླབ་པ་དབུལ་ལོ་ཞེས། གཞན་དོན་དུ་བསླབ་པ་ཕུལ་ཡང་སེམས་བསྐྱེད་མི་གཏོང་ལ། སོ་སོར་ཐར་བ་གཏོང་བའི་ཕྱིར་དང་། ཉེ་བ་འཁོར་གྱིས་ཞུས་པ་ལས་ཀྱང་། ཉན་ཐོས་ ཀྱི་སྡོམ་པ་དང་། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པ་བསམ་པ་ཡང་གཞན། སྦྱོར་བ་ཡང་གཞན་ཞེས་གསུངས་པས་སོ། །དེས་ན་གཞན་ལ་གནོད་པ་གཞི་དང་བཅས་པ་ལས་ལོག་ཙམ་ཞིག་སོ་སོར་ཐར་པ་ཙམ་ཡིན་ལ། 2-365 དེ་ཉིད་སྐྱེ་བ་དང་གནས་པ་གཉིས་ཀའི་རྟེན་ཡིན་ཏེ། བསམ་པ་དེ་ཉིད་གཞན་ལ་ཕན་པའི་རྒྱུ་ཡིན་པས་སྐྱེ་བ་དང་། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ལའང་དེས་ཁྱབ་པས་གནས་པའི་རྟེན་ཡང་ཡིན་ནོ། ། དེས་ན་རྒྱུན་ཆགས་པ་དང་། གཞན་གྱི་སེམས་རྗེས་སུ་བསྲུང་བ་དང་། ཉམས་ན་གསོ་རུང་བ་ཡིན་ལ། ཉན་ཐོས་ཀྱི་དེ་ལས་བཟློག་པ་ཡིན་པས་འདི་ཁྱད་པར་དུ་འཕགས་སོ། །དེ་ནམ་ཐོབ་ན་ ས

【現代漢語翻譯】任何一種解脫戒（Tharpa'i Dompa），獲得和保持它是否需要所依？追隨龍樹（Klu sgrub， महान् नागार्जुन，Mahānāgārjuna，偉大的龍樹）論師的觀點：它不適合作為生起的所依，因為太監、非男非女者和天人等沒有別解脫戒，卻能生起菩提心。它也不是保持的所依，因為別解脫戒會隨著死亡而捨棄，而菩薩戒不會捨棄。追隨無著（Thogs med， असङ्ग，Asaṅga，無著）論師的觀點：認為它是生起和保持二者的所依。如覺沃杰（Jo bo rje，अतिश，Atiśa，阿底峽）所說：『具足七種別解脫，如實戒律之比丘，得有菩薩戒律分，其他則無此資格。』作為所依的補特伽羅（Gangzag，पुद्गल，Pudgala，人）也是贍部洲（gling gsum）的男人和女人。這樣一來，天人、地獄眾生和五無間罪者等，由於別解脫戒不能作為生起和保持的所依，因此他們不可能生起菩薩戒。我的上師說：一般來說，聲聞（Nyan thos，श्रावक，Śrāvaka，聲聞）所承諾的別解脫戒和僅僅是別解脫戒這二者中，前者不適合作為生起和保持二者的所依，因為有之前的那些理由。此外，如果按照聲聞的論典來行事，可能會成為墮落的形象，因為意樂和時間等是相違的。《經莊嚴論》（mDo sde rgyan）中說：『意樂與教法，行為與所依，時間若相違，任何低下者，皆視為低下。』因此，菩薩出家者即使爲了利益他人而行持身語七罪，也會成為墮落的形象。因此，導師本人考慮到這樣的人，說：『如果見到能利益眾生，就應捨棄學處。』即使爲了利益他人而捨棄學處，也不會捨棄菩提心，但會捨棄別解脫戒。近事（Nye ba khor）的請問中也說：聲聞的戒律和菩薩的戒律，意樂不同，行為也不同。因此，僅僅是遠離對他人有根本損害的行為，才是僅僅的別解脫戒。它才是生起和保持二者的所依，因為這種意樂本身就是利益他人的因，所以是生起的所依；並且菩提心也遍及於此，所以也是保持的所依。因此，它是相續不斷的，隨順他人的心意，並且可以恢復。而聲聞的戒律則與之相反，因此這非常殊勝。那麼何時獲得呢？

【English Translation】 Is any kind of liberation vow (Tharpa'i Dompa) necessary as a basis for obtaining and maintaining it? Following the view of the master Nāgārjuna (Klu sgrub, महान् नागार्जुन, Mahānāgārjuna, Great Nāgārjuna): It is not suitable as a basis for arising, because eunuchs, hermaphrodites, and gods, etc., do not have individual liberation vows, but they can generate Bodhicitta. It is also not a basis for maintaining, because individual liberation vows are abandoned upon death, while the Bodhisattva vow is not abandoned. Following the view of the prince Asaṅga (Thogs med, असङ्ग, Asaṅga, Asaṅga): It is considered to be the basis for both arising and maintaining. As Lord Atiśa (Jo bo rje, अतिश, Atiśa, Atiśa) said: 'Those who possess the seven types of individual liberation, the vows of true discipline, have the potential for the Bodhisattva vow, but others do not.' The person (Gangzag, पुद्गल, Pudgala, Person) who serves as the basis is also the men and women of Jambudvipa (gling gsum). In this way, gods, hell beings, and those who have committed the five heinous crimes, etc., since individual liberation vows cannot serve as the basis for arising and maintaining, it would be impossible for them to generate the Bodhisattva vow. My Lama said: In general, among the individual liberation vows promised by the Śrāvakas (Nyan thos, श्रावक, Śrāvaka, Hearers) and merely individual liberation vows, the former is not suitable as the basis for both arising and maintaining, because of the previous reasons. Furthermore, if one acts according to the Śrāvaka's treatises, it may become an image of downfall, because the intention and time, etc., are contradictory. The Ornament of the Sutras (mDo sde rgyan) says: 'Intention and doctrine, action and reliance, if time is contradictory, whatever is inferior, is considered inferior.' Therefore, even a Bodhisattva renunciate, if he practices the seven sins of body and speech for the benefit of others, will become an image of downfall. Therefore, the teacher himself, considering such a person, said: 'If one sees that it will benefit sentient beings, one should abandon the precepts.' Even if one abandons the precepts for the benefit of others, one will not abandon Bodhicitta, but one will abandon the individual liberation vow. In the inquiry of Upāli (Nye ba khor), it is also said: The vows of the Śrāvakas and the vows of the Bodhisattvas, the intention is different, and the actions are also different. Therefore, merely refraining from actions that fundamentally harm others is merely an individual liberation vow. It is the basis for both arising and maintaining, because that intention itself is the cause of benefiting others, so it is the basis for arising; and Bodhicitta also pervades it, so it is also the basis for maintaining. Therefore, it is continuous, follows the minds of others, and can be restored. The vows of the Śrāvakas are the opposite of this, so this is very special. So when is it obtained?

ྔར་སོ་སོར་ཐར་པ་མ་ཐོབ་ན། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པའི་སྐབས་ཉིད་དུ་ཐོབ་ལ། སྔར་ཐོབ་ན་དེ་གནས་གྱུར་པ་ཡིན་ཏེ། དམན་པའི་བསམ་པ་བཏང་ཡང་སྤོང་སེམས་མ་དོར་བས་སོ། ། དེ་ལྟར་ན་ཉན་ཐོས་ལ་གཞན་དོན་དུ་སྲོག་བཅད་ན་ཕམ་པར་འགྱུར་ལ། འདིར་ལྟུང་བའི་གཟུགས་བརྙན་ཡིན་པ་མི་འགལ་ལམ་ཞེ་ན། སྔ་མ་བསམ་པ་རྒྱ་ཆུང་བ་གནོད་པའི་བསམ་པ་དང་ འབྲེལ་བས་སྤང་བྱ་ཡིན་ལ། ཕྱི་མ་དེ་ལས་བཟློག་པ་སྟེ་བསྙེན་པ་རྫོགས་པ་དང་། གནས་བརྟན་པར་གྱུར་པ་ལ་བསྲུང་བྱ་ཐ་དད་མེད་ཀྱང་མ་ཞུས་པ་དང་། གནང་བ་ལ་ཉེས་པ་ཡོད་ མེད་ཐ་དད་པ་བཞིན་ནོ། །དེས་ན་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སོ་སོར་ཐར་པ་དང་། འོག་མ་བསྲུང་བྱ་ཡིན་པའམ། རིམ་གྱིས་བསླབ་པ་ལ་དགོངས་ཏེ། མདོ་དཀོན་མཆོག་སྤྲིན་ལས། ཇི་ལྟར་ན་ཚུལ་ཁྲིམས་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་ཡིན་ཞེ་ན། 2-366 སོ་སོར་ཐར་པའི་སྡོམ་པས་བསྡམས་པ་ཡིན། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བསླབ་པ་ལ་སློབ་པ་ཡིན་ཞེས་བཤད་པ་ལྟར་བཞེད་དོ། །གཉིས་པ་སྡོམ་པ་ཡང་དག་པར་བླང་བ་ལ། ཐེག་པ་ཆེན་པོ་སེམས་ ཙམ་པའི་ལུགས་དང་། དབུ་མ་པའི་ལུགས་གཉིས་སོ། །དང་པོ་ནི། རྒྱལ་སྲས་བྱམས་པའི་རྗེས་སུ་འབྲངས་ནས། སློབ་དཔོན་ཐོགས་མེད་ལས་བརྒྱུད་པ། སློབ་དཔོན་ཙནྡྲ་གོ་མིའི་རྗེས་སུ་འབྲངས་ནས། ཇོ་བོ་རྗེའི་ ཕྱག་བཞེས་ཏེ། བདག་གི་བླ་མ་རྗེ་བཙུན་ས་སྐྱ་པས་སྡོམ་པ་ཉི་ཤུ་པའི་འགྲེལ་པ་ལས་རྒྱས་པར་གསུངས་སོ། །དབུ་མ་པའི་ལུགས་ནི། མདོ་སྡེ་སྡོང་པོ་བཀོད་པ་དང་། ནམ་མཁའི་སྙིང་པོ་ ལ་སོགས་པའི་རྗེས་སུ་འབྲངས་ནས། མགོན་པོ་འཇམ་པའི་དབྱངས་ཀྱི་གསུང་རབ། སློབ་དཔོན་འཕགས་པ་ཀླུ་སྒྲུབ་ལ་སོགས་པ་ལས་བརྒྱུད་པ། སློབ་དཔོན་ཆེན་པོ་ཞི་བའི་ལྷ་དང་། སློབ་དཔོན་ཛེ་ཏཱ་རི་ དང་། ཇོ་བོ་པུཎྱ་ཤྲཱི་མི་ཏྲ་ལས་འོངས་པ་དཔལ་ས་སྐྱ་པའི་ཕྱག་བཞེས་འདི་ཡིན་ནོ། །འདི་གཉིས་ལ་ཁྱད་པར་རྣམ་པ་ལྔ་ཡོད་དེ། དེའང་བླང་བའི་ཡུལ་མི་འདྲ་སྟེ། སྔ་མ་མགོན་པོ་ བྱམས་པས། བཤེས་གཉེན་དུལ་ཞིང་ཞི་ལ་ཉེར་ཞི་བ། །ཡོན་ཏན་ལྷག་པར་བརྩོན་བཅས་ལུང་གིས་ཕྱུག །དེ་ཉིད་རབ་ཏུ་རྟོགས་ཤིང་སྨྲ་མཁས་ལྡན། །བརྩེ་བའི་བདག་ཉིད་སྐྱོ་བ་སྤངས་ལ་བརྟེན། །ཞེས་མཚན་ཉིད་བཅུ་ལྡན་ནམ། 2-367 སྡོམ་པ་ཉི་ཤུ་པར། བླ་མ་སྡོམ་ལ་གནས་ཤིང་མཁས། །ནུས་དང་ལྡན་ལས་བླང་བར་བྱ། །ཞེས་གསུངས་ལ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་དེ་དག་གི །མཚན་ཉིད་མདོར་བསྡུས་མཁྱེན་པར་ མཛོད། །ཆོག་ཤེས་སྙིང་རྗེ་ཚུལ་ཁྲིམས་ལྡན། །ཉོན་མོངས་སེལ་བའི་ཤེས་རབ་ཅན། །དེ་དག་གིས་ནི་ཁྱོད་བསྟན་ན། །ཁྱེད་ཀྱིས་མཁྱེན་གྱིས་གུས་པར་མཛོད། །ཅེས་གསུངས་པའི་དོན། སྤྱོད་འཇུག་འདིར། རྟག་པར་དགེ་བའི་ བཤེས་གཉེན་ནི། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་མཚན་ཉིད་གཉིས་སུ་གསུང

【現代漢語翻譯】如果之前沒有獲得別解脫戒（So sor thar pa），那麼在受菩薩戒（Byang chub sems dpa'i sdom pa）的時候可以獲得；如果之前已經獲得，那麼它會轉變為菩薩戒，因為即使捨棄了小乘（dman pa）的想法，也不會放棄利益眾生的心（spong sems）。如果這樣，那麼對於聲聞（nyan thos）來說，爲了他人而殺生會犯根本戒（pham par），而在這裡（指菩薩戒）只是墮罪（ltung ba）的影像，這難道沒有矛盾嗎？答：前者（聲聞戒）是因為心量狹小，與損害他人的想法相關聯，所以是應該捨棄的；後者則相反，是圓滿的佈施（bsnyen pa rdzogs pa）和安住（gnas brtan pa）。雖然對於已經受戒的人來說，守護的內容沒有差別，但是沒有稟告（ma zhus pa）和允許（gnang ba）的情況下，罪過有與沒有的差別，就像這樣。因此，菩薩的別解脫戒和較低的戒律是需要守護的，或者說是爲了逐漸學習而設立的。《寶云經》（mDo dkon mchog sprin）中說：『如何才能使戒律圓滿？』答：『以別解脫戒來約束，學習菩薩的學處。』第二，關於如何正確地受戒，有兩種傳承：大乘唯識宗（Theg pa chen po sems tsam pa）的傳承和中觀宗（dBu ma pa）的傳承。首先是跟隨彌勒菩薩（rGyal sras Byams pa）的傳承，從無著（Thogs med）論師處傳來，以及跟隨月官（Tsandra Go mi）論師的傳承，這是阿底峽尊者（Jo bo rje）的實踐，我的上師薩迦派（Sa skya pa）的杰尊（rJe btsun）在《二十頌釋》（sDom pa nyi shu pa'i 'grel pa）中詳細闡述了。中觀宗的傳承是跟隨《華嚴經·十地品》（mDo sde sdong po bkod pa）和《虛空藏經》（Nam mkha'i snying po）等經典，這是文殊菩薩（mGon po 'Jam pa'i dbyangs）的教言，從聖龍樹（sLob dpon 'Phags pa klu sgrub）論師等處傳來，經過寂天（sLob dpon chen po Zhi ba'i lha）論師、戒護（sLob dpon Dze ta ri）論師和吉祥友（Jo bo Puṇya Shrī Mi tra）論師傳下來的，這是薩迦派的實踐。這兩種傳承有五個不同之處，首先是所依止的對境不同。前者，彌勒菩薩說：『善知識應調伏、寂靜、極寂靜，具功德、精進、通曉經論，精通真理、善於言辭，慈悲為懷、斷絕憂惱。』這是具有十種功德的善知識。在《二十頌》（sDom pa nyi shu pa）中說：『應從持戒、精通、有能力的上師處受戒。』龍樹論師說：『請了解善知識的這些功德的簡要總結：知足、慈悲、持戒、具有消除煩惱的智慧。如果他們教導你，你應該知道並恭敬。』《入菩薩行論》（sPyod 'jug）中說：『應恒常依止善知識』等等，這裡說了兩種功德。

【English Translation】 If one has not previously obtained the Pratimoksha vows (So sor thar pa), one can obtain them at the time of taking the Bodhisattva vows (Byang chub sems dpa'i sdom pa); if one has already obtained them, then it is transformed, because even if one abandons the Hinayana (dman pa) thought, one does not abandon the mind of benefiting others (spong sems). If this is the case, then for a Shravaka (nyan thos), killing for the sake of others would be a root downfall (pham par), but here (referring to the Bodhisattva vows) it is only a reflection of a downfall (ltung ba), is this not contradictory? Answer: The former (Shravaka vows) is because the mind is narrow and associated with the thought of harming others, so it should be abandoned; the latter is the opposite, it is the completion of offerings (bsnyen pa rdzogs pa) and abiding (gnas brtan pa). Although for those who have already taken vows, there is no difference in what needs to be protected, there is a difference in whether there is fault or not in the absence of reporting (ma zhus pa) and permission (gnang ba), just like that. Therefore, the Pratimoksha vows of a Bodhisattva and the lower vows are to be protected, or they are established for gradual learning. The 'Jewel Cloud Sutra' (mDo dkon mchog sprin) says: 'How can one make the precepts complete?' Answer: 'By restraining with the Pratimoksha vows, and learning the Bodhisattva's trainings.' Secondly, regarding how to correctly take the vows, there are two lineages: the Mahayana Yogacara (Theg pa chen po sems tsam pa) lineage and the Madhyamaka (dBu ma pa) lineage. First is the lineage that follows Maitreya Bodhisattva (rGyal sras Byams pa), transmitted from the master Asanga (Thogs med), and the lineage that follows the master Chandragomin (Tsandra Go mi), which is the practice of Atisha (Jo bo rje), my guru Jetsun (rJe btsun) of the Sakya school (Sa skya pa) elaborated on in the 'Commentary on the Twenty Verses' (sDom pa nyi shu pa'i 'grel pa). The Madhyamaka lineage follows the 'Flower Ornament Sutra - Ten Bhumis Chapter' (mDo sde sdong po bkod pa) and the 'Akashagarbha Sutra' (Nam mkha'i snying po), etc. This is the teaching of Manjushri (mGon po 'Jam pa'i dbyangs), transmitted from the master Arya Nagarjuna (sLob dpon 'Phags pa klu sgrub), etc., through the masters Shantideva (sLob dpon chen po Zhi ba'i lha), Jitari (sLob dpon Dze ta ri), and Punyashrimitra (Jo bo Puṇya Shrī Mi tra), this is the practice of the Sakya school. These two lineages have five differences, the first is that the objects of reliance are different. In the former, Maitreya Bodhisattva said: 'A spiritual friend should be tamed, peaceful, extremely peaceful, possess virtues, be diligent, be rich in scriptures, be proficient in truth, be skilled in speech, be compassionate, and abandon sorrow.' This is a spiritual friend with ten qualities. In the 'Twenty Verses' (sDom pa nyi shu pa) it says: 'One should take vows from a guru who holds the vows, is knowledgeable, and capable.' Nagarjuna said: 'Please understand this brief summary of the qualities of a spiritual friend: content, compassionate, disciplined, possessing the wisdom to eliminate afflictions. If they teach you, you should know and respect them.' The 'Bodhicharyavatara' (sPyod 'jug) says: 'One should always rely on a spiritual friend,' etc., here it speaks of two qualities.

ས་སོ། །ལེན་པའི་གང་ཟག་མི་འདྲ་སྟེ། སེམས་ཙམ་པ་འཕགས་པ་ཐོགས་མེད་ཀྱི་རྗེས་སུ་འབྲངས་ནས། སོ་སོར་ཐར་པའི་རིགས་བདུན་གང་ རུང་ཞིག་རྟེན་དུ་དགོས་པར་བཞེད་ལ། དེའང་ལུང་དང་རིགས་པས་ཏེ། ལུང་ནི་འཕགས་པ་སའི་སྙིང་པོ་འཁོར་ལོ་བཅུ་པ་ལས། བྱིས་པ་དབང་པོ་ཞན་ཅིང་ལེ་ལོ་ཅན། །ཐེག་པ་གཉིས་ལ་ནན་ ཏན་མི་བྱེད་ན། །ཐེག་པ་ཆེན་པོའི་འཁོར་ལོ་ལྡན་མི་འགྱུར། །དེ་དག་རྒྱ་ཆེན་ཐེག་པའི་སྣོད་མ་ཡིན། །ཞེས་དང་། སྐུལ་བྱེད་ཀྱིས་ཞུས་པར། སྐས་ཀྱི་གདང་བུ་ཇི་ལྟ་བར། །ཉན་ཐོས་ས་ལ་ མི་གནས་ན། །རྐྱེན་གྱིས་ཐེག་པ་མི་འཐོབ་སྟེ། །ཐེག་པ་ཆེན་པོའང་དེ་བཞིན་ནོ། །ཞེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཤཱནྟི་པས། གང་ཞིག་གསུམ་ལ་སྐྱབས་སོང་ཞིང་། །སོ་སོར་ཐར་པ་ལེགས་བསྡམས་ཏེ། །སེམས་ཅན་ཀུན་ལ་སྙིང་བརྩེ་བ། ། 2-368 དེ་ལས་བྱང་ཆུབ་སེམས་སྐྱེ་ཞིང་། །དེ་ལས་རིག་འཛིན་སྡོམ་པ་འབྱུང་། །གཞན་དུ་འབད་པ་འབྲས་བུ་མེད། །ཅེས་དང་། ཇོ་བོ་རྗེས། སོ་སོར་ཐར་པ་རིགས་བདུན་གྱི། །རྟག་ཏུ་སྡོམ་གཞན་ལྡན་པ་དག ། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པ་ཡི། །སྐལ་བ་ཡོད་ཀྱི་གཞན་དུ་མིན། །ཞེས་བཤད་དོ། །རིགས་པའང་སོ་སོར་ཐར་པའི་སྡོམ་པ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པའི་རྟེན་དུ་དགོས་ཏེ། དེ་མེད་ན་མི་སྐྱེ་ བས། ཞིང་དང་ལོ་ཏོག་བཞིན། གང་གཞན་ལ་ཕན་པ་བསྒྲུབ་པ་ལ་གནོད་པ་སྤོང་བ་སྔོན་དུ་འགྲོ་དགོས་པས་ཞེས་ཟེར་རོ། །དབུ་མ་པ་རིགས་དྲུག་མཐའ་དག་ལ་སྐྱེ་སྟེ། སྔ་མ་སྲུང་མི་ ནུས་པ་རྒྱལ་པོ་ནས་ཤན་པའི་བར་ཐམས་ཅད་ལ་སྐྱེ་བར་བཞེད་པས། བསྐལ་པ་བཟང་པོ་ལས། རྒྱལ་བ་ཕན་བཞེད་གྲོང་དཔོན་གྱུར་པའི་ཚེ། །དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་རིན་ཆེན་དཔལ་དེ་ལ། ། ཉིན་གཅིག་ སྲོག་གཅོད་སྡོམ་པ་བླངས་ནས་ནི། །དང་པོར་བྱང་ཆུབ་མཆོག་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་དོ། །ཞེས་གསུངས་པ་ལྟར་རོ། །ལེན་པའི་ཆོ་ག་མི་འདྲ་སྟེ། སྦྱོར་བ་ལ་སྔ་མ་སོ་སོར་ཐར་པ་རིགས་བདུན་གྱིས་ དག་ཟིན་པ་དང་། སེམས་དགའ་བ་ལ་སྐྱེ་བའི་དབང་དུ་བྱས་ནས་ཕྱག་དང་མཆོད་པ་ཙམ་བྱས་ནས། ལྟ་བ་ཅུང་ཟད་དམའ་བ་ལྟར་སྤྱོད་པའང་དོག་པས། ཉན་ཐོས་ཀྱི་སྡོམ་པ་འབོགས་པ་ལྟར། 2-369 བར་ཆད་དྲི་བ་དང་། ལྟུང་བའི་ལྕི་ཡང་བརྗོད་པ་དང་། ཉམས་པའི་ཉེས་དམིགས་བརྗོད་པ་ལ་སོགས་པ་མཛད་ལ། དབུ་མ་པ་ལྟ་བ་མཐོ་བས་སྤྱོད་པའང་ཡངས་པས། གང་ཟག་སྡིག་པ་ཅན་དང་ སོ་སོར་ཐར་པའི་སྣོད་མ་ཡིན་པ་ལའང་སེམས་སྐྱེ་བར་དགོངས་ནས། སྡིག་པ་བཤགས་པ་ལ་སོགས་པ་ཡན་ལག་བདུན་པ་མཛད་ལ། བསླབ་པ་བརྗོད་པ་དང་བར་ཆད་དྲི་བ་ལ་སོགས་པ་མི་ མཛད་དོ། །དངོས་གཞིར་ཡང་སློབ་དཔོན་ཐོགས་མེད་སྨོན་པ་བླངས་ནས། ཕྱིས་འཇུག་པ་ལེན་ལ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་གཉིས་ཀ་སྟབས་གཅིག་ལེན་ཅིང་། སྡོམ་པ་འབོགས་པའི་བརྗོད་ཚུལ་ཡང་མི་འདྲའོ།

【現代漢語翻譯】關於接受者：接受者因宗派而異。唯識宗追隨聖者無著（梵文：Asaṅga）的觀點，認為需要以七種別解脫戒中的任何一種作為基礎。這有經文和理證為證。經文方面，《聖妙吉祥菩薩所問經》（梵文：Ārya-Śrīmañjuśrīvikurvāṇaparipṛcchā-sūtra）中說：『愚童根劣又懶惰，於二乘法不精進，則彼不能具大乘，彼等非是大乘器。』《大方廣十輪經》（梵文：Daśa-cakra-kṣitigarbha-sūtra）中說：『如梯之階，不住聲聞地，因緣不得乘，大乘亦如是。』寂天論師（梵文：Śāntideva）說：『誰皈依三寶，善持別解脫，慈愛一切眾生，從此生菩提心，從此生持明戒，否則努力無果。』阿底峽尊者（梵文：Atiśa Dīpaṃkara Śrījñāna）說：『恒具七種別解脫，彼乃菩薩戒之器，否則不能得。』理證方面，別解脫戒是菩薩戒的基礎，沒有別解脫戒就無法生起菩薩戒，就像田地和莊稼一樣。因為要利益他人，必須先戒除有害他人的行為。因此，必須先受持別解脫戒。中觀宗認為，菩薩戒可以生起于任何六種人中，即使先前無法守護戒律的人，從國王到屠夫都可以受持。如《賢劫經》（梵文：Bhadrakalpika-sūtra）中說：『勝者利益眾生時，化為村長，如來寶吉祥，一日受持斷命戒，最初發菩提心。』關於接受儀軌：接受儀軌也因宗派而異。在準備階段，唯識宗認為，首先要通過七種別解脫戒清凈自身，並在心中生起歡喜。只需進行簡單的禮拜和供養即可。由於他們的見解略低，因此對行為也有所限制，就像授予聲聞戒一樣，需要詢問障礙、陳述輕重罪，以及說明違犯戒律的過患等等。中觀宗的見解較高，因此行為也較為開放。他們認為，即使是罪人或不具備別解脫戒資格的人，也可以生起菩提心。因此，他們會進行懺悔等七支供養，但不進行陳述戒律和詢問障礙等儀式。在正行階段，無著論師先受願心儀軌，然後再受行心儀軌。龍樹論師（梵文：Nāgārjuna）則同時受持兩種儀軌。授予戒律的陳述方式也各不相同。

【English Translation】 Regarding the recipient: The recipient differs according to the sect. The Mind-Only School, following the view of the venerable Asaṅga, believes that any of the seven types of individual liberation vows must be required as a basis. This is evidenced by scripture and reason. In terms of scripture, the Ten Wheels Sutra says: 'Foolish children are weak in faculties and lazy, if they do not diligently practice the two vehicles, then they will not possess the great vehicle, they are not vessels for the vast vehicle.' The Sutra Requested by the Instigator says: 'Like the rungs of a ladder, if one does not abide in the Hearer's ground, one will not attain the vehicle by conditions, so it is with the Great Vehicle.' Master Śāntideva says: 'Whoever has gone for refuge to the Three Jewels, and has well kept the individual liberation, and has compassion for all sentient beings, from that, the mind of enlightenment arises, and from that, the vows of the Knowledge Holder arise, otherwise effort is fruitless.' Jowo Je says: 'Those who always possess other vows of the seven types of individual liberation, they have the fortune of the Bodhisattva vows, otherwise not.' In terms of reason, the individual liberation vows are necessary as the basis for the Bodhisattva vows, because without them, the Bodhisattva vows cannot arise, like a field and crops. Because one must benefit others, one must first abandon harming others. Therefore, one must first take the individual liberation vows. The Middle Way School believes that the Bodhisattva vows can arise in all six types of people, even those who could not previously protect the vows, from the king to the butcher. As the Auspicious Aeon Sutra says: 'When the Victorious One intended to benefit, he became a village chief, the Tathāgata Precious Glory, having taken the vow to cut off life for one day, first generated the supreme mind of enlightenment.' Regarding the ritual of receiving: The ritual of receiving also differs according to the sect. In the preliminary stage, the Mind-Only School believes that one must first purify oneself with the seven types of individual liberation vows, and generate joy in the mind. One only needs to perform simple prostrations and offerings. Because their view is slightly lower, they are also cautious about behavior, just like bestowing the Hearer's vows, they need to ask about obstacles, state the heavy and light transgressions, and explain the faults of violating the vows, and so on. The Middle Way School has a higher view, so their behavior is also more open. They believe that even a sinful person or someone who is not qualified for individual liberation vows can generate the mind of enlightenment. Therefore, they perform the seven-limbed offering, such as confession, but do not perform rituals such as stating the vows and asking about obstacles. In the main stage, Master Asaṅga first takes the aspiration vow, and then takes the engagement vow. Master Nāgārjuna takes both vows at once. The way of stating the vows is also different.

།མཇུག་ཀྱང་སློབ་ དཔོན་ཐོགས་མེད་མཁྱེན་པར་གསོལ་བ་དང་། སྡོམ་པ་གྱ་ཚོམ་དུ་མི་བསྒྲགས་པ་ལ་སོགས་པ་མཛད་ལ། འཕགས་པ་ཀླུ་སྒྲུབ་རང་དང་གཞན་སྤྲོ་བ་བསྐྱེད་པ་ལ་སོགས་པ་མཛད་དོ། །བསྲུང་ཚུལ་ཡང་ མི་འདྲ་སྟེ། སློབ་དཔོན་ཐོགས་མེད་རྩ་བའི་ལྟུང་བ་བཞིར་བཞེད་ལ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ནམ་མཁའི་སྙིང་པོའི་མདོ་ལྟར་བཅུ་དགུར་བཞེད་དོ། །ཕྱིར་བཅོས་མི་འདྲ་སྟེ། སློབ་དཔོན་ཐོགས་མེད་ཉན་ཐོས་དང་ བསྟུན་ནས། སྡོམ་པ་སླར་ཡང་བླང་བར་བྱ། །ཟག་པ་འབྲིང་ནི་གསུམ་ལ་བཤགས། །གཅིག་གི་མདུན་དུ་ལྷག་མ་རྣམས། །ཤིན་ཏུ་ཆུང་བ། ཉོན་མོངས་མི་མོངས་བདག་སེམས་བཞིན། །ཞེས་བཞེད་ལ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ། 2-370 ནམ་མཁའི་སྙིང་པོ་ལ་གསོལ་བ་གདབ་པ་དང་། ཕུང་པོ་གསུམ་པའི་མདོ་འདོན་པ་དང་། དེ་བཞིན་གཤེགས་པའི་ཡི་གེ་བརྒྱ་པ་ལ་སོགས་པས་འདག་པར་བཞེད་དོ། །དེ་ལས་འདིར་བཤད་པ་འཕགས་པའི་ དགོངས་པ་ཡིན་པས། དེ་བརྗོད་ན། ཡུལ་དང་། གང་ཟག གཞི་དང་། དུས། ཆོ་ག བསླབ་བྱ། རྩོད་སྤང་དང་བདུན་ནོ། །དང་པོ་ནི། སྡོམ་པ་མ་ཐོབ་པ་ཐོབ་པར་བྱེད་པ། ཐོབ་པ་མི་ཉམས་པར་ བྱེད་པ། ཉམས་ན་གསོ་བར་ནུས་པ། བདག་ཉིད་སྡོམ་པ་དང་ལྡན་པ་སྟེ་འདས་མ་ཐག་པར་བཤད་དོ། །གཉིས་པ་ཐེག་པ་ཆེན་པོའི་རིགས་ཅན་བརྡ་ཤེས་ཤིང་དོན་གོ་ན་འགྲོ་བ་མཐའ་དག་ གོ །གཞི་ནི་ཚུལ་ཁྲིམས་གསུམ་ནུས་པ་དང་སྦྱར་ནས་བླང་སྟེ། གཞན་དུ་ན་དམ་བཅའ་བ་ལས་ཉམས་པས་དྲན་པ་ཉེ་བར་གཞག་པ་བཞིན་ནོ། །དུས་ནི་ཡུན་ཐུང་ངུའམ། རིང་པོའམ། འཚོ་བར་རམ། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་བར་ཏེ། སློབ་དཔོན་ཐོགས་མེད་ཀྱིས་མི་དགེ་བ་བཅུ་ལ་ཡུན་ཐུང་ངུ་སྤོང་བ། ཡུན་རིང་དུ་སྤོང་བ། ཇི་སྲིད་འཚོ་བར་སྤོང་པ་བཅུ་ཞེས་གསུངས་པ་ལྟར། གཉེན་པོའི་སྟོབས་དང་ སྦྱར་ཏེ་བླང་ངོ་། །དེ་ལྟར་ན་ངེས་པ་ལྔ་ལ་སྡོམ་པ་མི་སྐྱེ་བར་བཤད་པ་དང་འདིར་དུས་ངེས་པ་ལ་སྐྱེ་བར་བཤད་པ་འགལ་ལ། ཐུང་ངུ་སྤོང་བ་ལ་སོགས་པའང་ཉན་ཐོས་ཀྱི་མ་ཡིན་ནམ་ཞེ་ན། 2-371 མ་ཡིན་ཏེ། ཉན་ཐོས་ལས་སྤོང་བ་བདུན་བཤད་ལ། ཐེག་པ་ཆེན་པོར་བཅུ་བཤད་པས་སོ། །ཡང་དུས་རེས་འགའ་བ་རང་དང་གཞན་གྱི་དོན་གྱི་རྒྱུར་མི་རུང་བས་འདིའི་སྡོམ་པར་འགལ་ཞིང་། རེས་ འགའ་བསྲུང་བ་དེ་ལྟུང་བ་དང་འདྲེས་པས་ས་ཐོབ་པའི་གེགས་སུ་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། སྔ་མ་ཉན་ཐོས་ཀྱི་འདོད་པ་ཡིན་ལ། རང་དང་གཞན་གྱི་དོན་རྒྱ་ཆེན་པོ་ལ་སློབ་པས་སྐྱོན་གཉིས་ པ་མེད་ཅིང་། ཁས་བླངས་ཉམས་པ་མ་ཡིན་པས་གསུམ་པའང་མེད་དེ། བསྐལ་པ་བཟང་པོ་ལས་གསུངས་ཚུལ་འདས་མ་ཐག་པར་བརྗོད་པ་བཞིན་ནོ། །དེས་ན་འདི་དག་ནུས་པའི་དབྱེ་བ་ལ་དགོངས་ཏེ། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་དབྱེ་བ་སུམ་ཅུ་རྩ་བཞི་ལས། ས་བོན་གསར་འཇོག་འཇིག་ཚོགས་དང་ཉན་ཐོས་ཀྱི་ལྟ་བར་མོས་པ། རྟེན་ཁྱིམ་པ་ལ

【現代漢語翻譯】最後，祈請上師無著（Asanga）垂念，並進行不輕易宣說戒律等行為。他還使聖者龍樹（Nagarjuna）自己和他人心生歡喜。守護的方式也不同：上師無著認為根本墮罪有四種，而上師龍樹則按照《虛空藏經》的說法，認為有十九種。補救的方式也不同：上師無著遵循聲聞乘的觀點，認為應該重新受戒。『中等罪過向三人懺悔，其餘罪過向一人懺悔。極小罪過，如自心是否被煩惱染污。』上師龍樹則認為，可以通過祈請虛空藏菩薩，誦讀《三蘊經》，以及唸誦《如來百字明》等方式來清凈罪業。這裡所說的，是聖者的意趣，如果要說明，包括處所、補特伽羅（Pudgala，人）、所依、時間、儀軌、應學和諍論對治七個方面。第一，使未得戒者得戒，使已得戒者不失戒，失戒者能夠恢復，自身具有戒律，這是指剛剛過去的情況。第二，具有大乘種姓，能夠理解文字和意義，則一切眾生都包括在內。所依是結合三種戒律的力量來受持，否則就像憶念一樣，會從誓言中退失。時間有長有短，或一生，或直至菩提。正如上師無著所說，對十不善業，有短期斷除、長期斷除、盡形壽斷除等十種說法。結合對治的力量來受持。這樣，如果說五種決定不生戒，而這裡說在 определенное время 生戒，這難道不矛盾嗎？斷除短期的等等，難道不是聲聞乘的嗎？不是的，聲聞乘說斷除七種，大乘說斷除十種。此外，有時因為自己和他人的利益，時間不定，不能成為因，因此與這裡的戒律相違背，有時守護不定，與墮罪混雜，會成為獲得果位的障礙嗎？前者是聲聞乘的觀點，學習自己和他人的廣大意義，沒有第二種過失，也不是違背誓言，因此也沒有第三種過失。正如《賢劫經》中所說，剛剛過去的情況。因此，這些是考慮到能力的區別。在三十四種菩薩的分類中，新播種的種子，喜歡積聚和聲聞乘的觀點，依靠在家。

【English Translation】 Finally, I pray to the master Asanga for his wisdom, and he performed actions such as not proclaiming the vows carelessly. He also made the noble Nagarjuna himself and others happy. The methods of guarding are also different: Master Asanga considers the four root downfalls, while Master Nagarjuna considers nineteen according to the Sutra of Akashagarbha. The methods of rectification are also different: Master Asanga, in accordance with the Shravakas, considers that the vows should be taken again. 'Medium transgressions are confessed to three, the remaining ones to one. Very small ones, like whether my mind is afflicted by afflictions.' Master Nagarjuna, on the other hand, 2-370 considers that purification can be achieved by praying to Akashagarbha, reciting the Sutra of the Three Aggregates, and reciting the Hundred Syllable Mantra of the Tathagata, and so on. What is explained here is the intention of the noble ones. If we were to express it, it would be in terms of seven aspects: place, person (Pudgala), basis, time, ritual, what to learn, and how to refute disputes. The first is to enable those who have not received the vows to receive them, to prevent those who have received them from losing them, to be able to restore them if they are lost, and to possess the vows themselves, which is said to be immediately after the event. The second is that all beings are included if they have the lineage of the Great Vehicle and understand the signs and meanings. The basis is to take the three moralities in conjunction with the ability, otherwise, one will fall from the vow, just like mindfulness. The time is short or long, for life, or until enlightenment. As Master Asanga said, regarding the ten non-virtuous actions, there are ten ways to abandon them for a short time, to abandon them for a long time, and to abandon them for as long as one lives. Take them in conjunction with the power of the antidote. In that case, is it contradictory that the vows are not generated in the five certainties, and here it is said that they are generated at a certain time? Is abandoning for a short time, etc., not also of the Shravakas? 2-371 It is not, because the Shravakas speak of abandoning seven, and the Great Vehicle speaks of abandoning ten. Also, sometimes the time is occasional and cannot be the cause of one's own and others' benefit, so it contradicts the vows here, and sometimes guarding is occasional and mixed with transgressions, so it becomes an obstacle to attaining the ground? The former is the view of the Shravakas, and there is no second fault in learning the vast meaning of one's own and others' benefit, and there is no third fault because it is not a broken promise. As stated in the Bhadrakalpika Sutra, it is said to be immediately after the event. Therefore, these are based on the differences in ability. Among the thirty-four divisions of Bodhisattvas, the newly planted seeds, liking the views of the aggregates and the Shravakas, rely on householders.

་སོགས་པ། སྤྱོད་པ་དང་རྟོགས་པའི་དབྱེ་བས་བསླབ་བྱ་ ཕྱོགས་རེ་དང་། བསྡུས་པ་དང་། འབྲིང་དང་། མཐའ་དག་ལ་སློབ་པས། ཕྱོགས་གཅིག་སྤོང་བ་བཅུ། མཐའ་དག་སྤོང་བ་བཅུ། ཞེས་པ་ལྟར་བདག་གི་བླ་མ་གསུང་ལ། བསླབ་བཏུས་ལས་ཀྱང་། སྡོམ་པ་བདག་ཉིད་ ཀྱི་སྟོབས་དང་ཡང་སྦྱར་ཏེ་བླངས་ཞེས་ཏེ། གང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་དབང་དུ་བྱས་ནས་སྤྱིར་བསྟན་པ་དེར་ཡང་གོམས་པར་བྱར་མི་རུང་བའམ། དགག་པའི་ངག་གིས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལས་དང་པོ་བས་བསླབ་པར་མི་བྱ་བར་འགྱུར་ཏེ། 2-372 དེ་གཉིས་མེད་ན་ནི་ཐམས་ཅད་ལ་བསླབ་པར་བྱའོ་ཞེས་དང་། བསླབ་པ་འདིའི་ནང་ནས་བསླབ་པ་གང་ཡང་རུང་བ་བསྲུང་བར་འདོད་པས་ཡང་དག་པར་ལེན་པར་བྱེད་དོ་ཞེས་དང་། དེ་བས་ན་ རང་གི་མཐུ་དང་སྦྱར་ཏེ་དགེ་བའི་རྩ་བ་གཅིག་ཙམ་ཡང་ཡང་དག་པར་བླངས་ལ་བསྲུང་བར་བྱ་སྟེ་ཞེས་དང་། དུས་ཇི་སྲིད་དུ་ནུས་པ་དེ་སྲིད་དུ་ཡང་དགེ་བ་ཡང་དག་པར་བླངས་ ཏེ་གནས་པར་བྱ་སྟེ། འདི་ནི་སྨན་གྱི་བླའི་མདོ་ལས། དད་པའི་རིགས་ཀྱི་བུའམ་རིགས་ཀྱི་བུ་མོ་ཡན་ལག་བརྒྱད་དང་ལྡན་པའི་བསྙེན་གནས་ལ་ཉེ་བར་གནས་ཏེ་ལོ་གཅིག་གམ་ཟླ་བ་གསུམ་ དུ་བསླབ་པའི་གཞི་རྣམས་འཛིན་ཅིང་ཞེས་དང་། འདི་ཉིད་ཀྱིས་མདོར་ན་རང་གི་ནུས་པའི་ཡུལ་མ་ཡིན་པའི་བྱ་བ་རྣམས་ལ་ལྟུང་བ་མེད་དེ། དོན་མེད་པ་ཉིད་ཀྱིས་དེ་ལ་བསླབ་པ་བཅས་ པ་མེད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་གསུངས་ལ། ཡང་སྤྱོད་པ་དང་རྟོགས་པ་མཆོག་ལ་དགོངས་ཏེ། རྒྱས་པར་བསྐལ་པ་དཔག་ཏུ་མེད་པ་མཐའ་ཡས་པར་བཤད་དུ་ཡོད་དོ་ཞེས་གསུངས་ཤིང་། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས་ཀྱང་། བློ་ལྡན་སེམས་མཆོག་བསྐྱེད་མ་ཐག་ཏུ་ཡང་། །མཐའ་ཡས་ཉེས་ཚོགས་བྱེད་ལས་སེམས་རབ་བསྡམས། །ཞེས་གསུངས་སོ། །ཆོ་ག་ལ་སྦྱོར་བའི་ཆོས་བདུན་སྔོན་དུ་སོང་། དངོས་གཞི་བསམ་པ་ལེགས་པར་སྦྱངས་ནས་དེ་བརྟེན་པའི་ཡན་ལག་ཏུ་དམ་བཅའ་བ་ཚིག་ཏུ་བརྗོད་པ་ལ། 2-373 བདག་གི་བླ་མ་དཔལ་ལྡན་ས་སྐྱ་པཎྜི་ཏས། སེམས་བསྐྱེད་པ་སྤྱིའི་མཚན་ཉིད། རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སྒྲུབ་པ་ཁྱད་པར་བ་ཡིན་ཏེ། དེའི་རིགས་མི་མཐུན་འཁོར་འདས་གཉིས་ཀྱི་སེམས་བཅད་ནས། མི་ གནས་པའི་མྱ་ངན་ལས་འདས་པར་གྲུབ་སྟེ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། བདག་ཉིད་དང་ནི་འཇིག་རྟེན་འདིས། །བླ་མེད་བྱང་ཆུབ་ཐོབ་འདོད་ན། །དེ་ཡི་རྩ་བ་བྱང་ཆུབ་སེམས། །རི་དབང་རྒྱལ་པོ་ལྟར་ བརྟན་དང་། །ཕྱོགས་མཐས་གཏུགས་པའི་སྙིང་རྗེ་དང་། །གཉིས་ལ་མི་བརྟེན་ཡེ་ཤེས་ལགས། །ཞེས་པ་ལྟ་བུའོ། །མངོན་རྟོགས་རྒྱན་ལས་གསུངས་པ་དེ་བརྡ་ལས་བྱུང་བ་ལ་དགོངས་ཏེ། སྤྱིའི་མཚན་ཉིད་དུ་བྱས་ན། དོན་དམ་སེམས་བསྐྱེད་དང་། ཆོས་ཉིད་ཀྱིས་ཐོབ་པ་དང་། སྒྲིབ་པ་དག་པའི་ས་ལ་མ་ཁྱབ་ཅེས་གསུང་ངོ་། །དེའི་མཚན་གཞི། སྟོང་ཉིད་སྙིང་རྗེའི་སྙིང

【現代漢語翻譯】等等。通過行為和證悟的差異，學習的內容有片面的、簡略的、中等的和全面的。正如『放棄一部分有十種，全部放棄有十種』所說的那樣，我的上師這樣說。在《學集論》中也說：『誓言與自身的力量相結合而受持』。如果以菩薩（梵文：Bodhisattva，菩提薩埵，覺有情）的身份來普遍教導，那麼對於初學者來說，難道不應該習慣或者用否定的語氣說菩薩初學者不應該學習嗎？如果兩者都不具備，那麼就應該學習一切。』以及『想要守護這些學處中的任何一個，就應該如實地受持。』因此，應該結合自身的力量，哪怕僅僅如實地受持並守護一個善根。在能夠做到的時候，就應該如實地受持善法並安住其中。正如《藥師經》中所說：『具有信心的善男子或善女子，近事八關齋戒，一年或三個月受持學處。』總而言之，對於超出自身能力範圍的事情，沒有墮罪，因為沒有意義，所以沒有為此設立學處。』上師還說，考慮到行為和證悟的殊勝，可以廣說無量無數劫。在《經莊嚴論》中也說：『具慧者于生起殊勝心之際，亦能極力制止無盡罪業之行。』以上是關於將七支法應用於儀軌之前，首先要良好地修習意念，然後作為其基礎，以語言表達誓言。我的上師，吉祥薩迦班智達（藏文：ས་སྐྱ་པཎྜི་ཏ，Sakya Pandita，薩迦班智達），說：『發心（梵文：Bodhicitta，菩提心，覺悟之心）是普遍的特徵，是圓滿菩提的特殊修行。它斷絕了與其不相容的輪迴和涅槃二者的心，從而成就了不住涅槃。』正如龍樹菩薩（梵文：Nāgārjuna，那伽ार्जुन）所說：『若欲自他及世間，速疾圓滿證菩提，其本即是菩提心，應如山王極堅穩，悲心普及諸方所，不依二邊是勝慧。』《現觀莊嚴論》中所說的，是考慮到從象徵意義上產生的。如果作為普遍的特徵，那麼就不能普遍適用於勝義發心、法性所證以及清凈業障的菩薩地。』它的基礎是空性和慈悲的精髓。

【English Translation】 Etc. Through the differences in conduct and realization, the teachings to be learned are partial, concise, intermediate, and comprehensive. As it is said, 'There are ten ways to abandon a part, and ten ways to abandon everything,' my guru said this. In the 'Compendium of Trainings' it is also said: 'Vows are taken in conjunction with one's own strength.' If it is taught generally in the capacity of a Bodhisattva, shouldn't beginners become accustomed to it, or should it be said in a negative tone that Bodhisattva beginners should not learn? 'If neither of these is present, then one should learn everything.' And 'Wishing to protect any of these precepts, one should take them up correctly.' Therefore, one should combine it with one's own strength, and even just take up and protect a single root of virtue correctly. For as long as one is able, one should correctly take up virtue and abide in it. As it is said in the 'Medicine Buddha Sutra': 'Sons or daughters of good family who have faith, observing the eight-precept retreat, hold the foundations of training for one year or three months.' In short, there is no downfall for actions that are beyond one's capacity, because there is no point, so no precepts are established for them.' The guru also said that considering the excellence of conduct and realization, it can be extensively explained for immeasurable eons. In the 'Ornament of the Sutras' it is also said: 'As soon as the wise generate the supreme mind, they also diligently restrain actions that cause endless accumulations of faults.' The above is about applying the seven-branch practice to the ritual, first cultivating the mind well, and then, as a basis for it, expressing the vow in words. My guru, the glorious Sakya Pandita, said: 'The generation of Bodhicitta is a general characteristic, a special practice for perfect enlightenment. It cuts off the mind of both samsara and nirvana, which are incompatible with it, and thus achieves non-abiding nirvana.' As Nāgārjuna said: 'If you wish yourself and this world to quickly attain perfect enlightenment, its root is Bodhicitta, which should be as firm as the king of mountains, with compassion extending to all directions, and wisdom that does not rely on the two extremes.' What is said in the 'Ornament of Clear Realization' is considering what arises from symbolism. If it is taken as a general characteristic, then it cannot be universally applied to ultimate Bodhicitta, what is attained by the nature of reality, and the bodhisattva grounds that purify obscurations.' Its basis is the essence of emptiness and compassion.

་པོ་ཅན། །བྱང་ཆུབ་སྒྲུབ་པ་ཁ་ཅིག་ལ། །ཞེས་ དང་། བསླབ་བཏུས་ལས། སྟོང་པ་སྙིང་རྗེའི་སྙིང་པོ་ཅན། །སྤྱད་ཅེས་སོ། །དེ་ངག་ཏུ་བརྗོད་པ་ཅི་ལྟར་ཞེ་ན། རྩ་བ་བརྒྱད་དེ་སྨོན་འཇུག་སྟབས་གཅིག་ཏུ་བླང་བའོ། །སློབ་དཔོན་ཛེ་ཏཱ་རིས་སྨོན་ པའི་སེམས་སྔོན་དུ་གཏོང་བ། སྨོན་འཇུག་གི་སེམས་སྟབས་གཅིག་ཏུ་བསྐྱེད་པ། སྨོན་འཇུག་གི་སྡོམ་པ་བླང་བ་གསུམ་བཤད་དེ། མགོན་པོའི་སྤྱན་སྔར་རྫོགས་པ་ཡི། །བྱང་ཆུབ་མཆོག་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་དེ། །ཞེས་རྩ་བ་བཞིས་སྔ་མ་དང་། 2-374 ཇི་ལྟར་སྔོན་གྱི་བདེ་གཤེགས་ཞེས་ཚིགས་བཅད་གཉིས་ཀྱིས་གཉིས་པ་དང་། གལ་ཏེ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པ་གཟུང་བ་ལ་མོས་པ་བརྟན་པོ་ཡོད་ན་དེའི་ཚེ་སྡོམ་པ་སྦྱིན་ནོ། །ཇི་ལྟར་སྔོན་ གྱི་སོགས་ཚིགས་བཅད་གཉིས་ཀྱིས་གསུམ་པའོ། །དྲུག་པ་ལ་སྨོན་འཇུག་ཐུན་མོང་དང་། སོ་སོའི་གཉིས་ལས། སྔ་མ་ལ། དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་ལ་གུས་པ། དཀོན་མཆོག་གསུམ་གྱི་གདུང་རྒྱུན་མི་གཅད་པ། སེམས་ ཅན་བློས་མི་འདོར་བ་སྟེ་བསྒྲུབ་པར་བྱ་བའི་ཆོས་གསུམ་དང་། ལྟུང་བ་དང་། ལྟུང་བ་མེད་པ། ལྟུང་བའི་གཟུགས་བརྙན་དང་། ལྟུང་བ་མེད་པའི་གཟུགས་བརྙན་དེ་ཤེས་པར་བྱ་བའི་ཆོས་བཞིའོ། །གཉིས་པ་ ལ་སྨོན་པའི་དང་། འཇུག་པའི་འོ། །སྔ་མ་ལ་སྤང་བ་དང་། བརྟེན་པའོ། །དང་པོ་ནི། སྔ་མའི་སྟེང་དུ་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་བརྗེད་པའི་རྒྱུ་ནག་པོའི་ཆོས་བཞི་སྤང་བའོ། །གཉིས་པ་ལ་རྫོགས་པའི་ སངས་རྒྱས་ཐོབ་པར་བྱ་སྙམ་པའི་འབྲས་བུ་ལ་སྨོན་པ། ས་དང་ལམ་ཐམས་ཅད་ལ་བསླབ་སྙམ་པའི་ཐབས་ལ་སྨོན་པ། སེམས་ཅན་གྱི་རེ་བ་ཐམས་ཅད་བསྐང་སྙམ་པ་ཕྲིན་ལས་ལ་སྨོན་པ་ སྟེ་གསུམ་གསུངས་ལ། གཞན་ཡང་བྱང་ཆུབ་སེམས་ཀྱི་ཕན་ཡོན་དྲན་པར་བྱ་བ། སེམས་དེ་གོང་ནས་གོང་དུ་སྤེལ་བ། ཚོགས་གཉིས་གསག་པར་བརྩོན་པ། དེ་མི་བརྗེད་པའི་རྒྱུ་དཀར་པོའི་ཆོས་བཞི་བརྟེན་པའོ། ། 2-375 འཇུག་པ་ལའང་གཉིས་ལས། སྤང་བ་ལ། ཐུན་མོང་རྩ་བའི་ལྟུང་བ་བཞི་དང་། ཐུན་མོང་མ་ཡིན་པ་རྒྱལ་པོ་ལ་འབྱུང་བ་ལྔ། བློན་པོའི་ལྔ། ལས་དང་པོ་པའི་བརྒྱད། ཐུན་མོང་དུ་སྨོན་པ་ དོར་བ། ཕམ་པ་དང་འདྲ་བ་བཞིའོ། །གཞན་ཉེས་བྱས་ཀྱི་རིགས་སུ་གཏོགས་པ་བཞི་བཅུ་རྩ་དྲུག་རྣམ་པར་ཕྱེ་སྟེ་སྤང་བར་བྱ་བ་ལ་བསླབ། བསྟེན་པར་བྱ་བ་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དྲུག ས་བཅུ། བསྡུ་བ་བཞི། བྱང་ཆུབ་ཕྱོགས་ཀྱི་ཆོས་སུམ་ཅུ་རྩ་བདུན་ལ་སོགས་པ་སྟེ། དེ་དག་བསྡུ་ན། རང་དོན་དུ་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཆོས་རྣམས་རྫོགས་པར་བྱ་བ། གཞན་དོན་དུ་སེམས་ཅན་ཡོངས་ སུ་སྨིན་པར་བྱ་བ། ཐུན་མོང་དུ་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཞིང་ཡོངས་སུ་དག་པར་བྱ་བའོ། །རྩོད་སྤང་ནི། དུས་ཐམས་ཅད་པའི་སྡོམ་པ་འདི་མི་ནུས་ཏེ། ཚེ་འཕོས་ནས་བསླབ་པ་བརྗེད་པས་ལྟུང་བས་ གོས་པར་འག

【現代漢語翻譯】『有些人在菩提的修持中』，以及《學集論》中說：『以空性和慈悲為心髓，去行持。』那麼，如何用語言表達呢？就是同時受持八根本，即願心和行心。阿阇黎杰達日認為，先發願心，然後同時生起願心和行心，受持願心和行心的戒律，這三種說法是：『在怙主面前，圓滿地生起無上菩提心』，這是前四個根本；『如昔諸善逝』這兩句偈頌是第二個；如果對受持菩薩戒有堅定的意樂，那麼就傳授戒律。『如昔諸』等兩句偈頌是第三個。第六個方面，有共同的願心和行心，以及各自不同的願心和行心兩種。前者包括：恭敬善知識，不中斷三寶的傳承，不捨棄眾生，這三種是應當修持的法；以及應當瞭解的四種法，即墮罪、無墮罪、墮罪的形象和無墮罪的形象。後者包括願心和行心。前者包括捨棄和依止。第一點是：在之前的基礎上，捨棄導致遺忘菩提心的四種黑法。第二點包括：發願獲得圓滿正等覺的果位，發願學習一切地道，發願滿足一切眾生的期望，這三種是關於事業的發願。此外，還要憶念菩提心的利益，使菩提心越來越增長，努力積聚二資糧，依止不忘失菩提心的四種白法。行心也分為兩種。捨棄方面包括：共同的四根本墮罪，以及國王的五種墮罪，大臣的五種墮罪，初學者的八種墮罪，共同的捨棄願心，以及類似於失敗的四種墮罪。此外，還要學習區分四十六種屬於惡行的範疇，以便捨棄。依止方面包括：六度，十地，四攝，三十七道品等等。總而言之，就是爲了自己圓滿佛法，爲了他人使眾生得以成熟，共同爲了使佛土得以清凈。辯論的消除：有人認為，不可能一直守持這種戒律，因為壽命終結後會忘記學處，從而被墮罪所染污。

【English Translation】『Some in the practice of Bodhi』, and from the Compendium of Trainings: 『With emptiness and compassion as the essence, practice.』 Then, how to express it in words? It is to take the eight roots simultaneously, that is, the aspiration and engagement minds. Acarya Jetari states that first generating the aspiration mind, then simultaneously generating the aspiration and engagement minds, and taking the vows of aspiration and engagement minds, these three are: 『In the presence of the Protector, perfectly generate the supreme Bodhicitta』, these are the first four roots; 『As the previous Sugatas』 these two verses are the second; if there is a firm intention to take the Bodhisattva vows, then the vows are given. 『As the previous』 etc. two verses are the third. The sixth aspect includes common aspiration and engagement minds, and two kinds of individual aspiration and engagement minds. The former includes: respecting the spiritual friend, not cutting off the lineage of the Three Jewels, not abandoning sentient beings, these three are the dharmas to be practiced; and the four dharmas to be known, that is, downfall, no downfall, the image of downfall, and the image of no downfall. The latter includes aspiration and engagement. The former includes abandoning and relying. The first point is: on top of the previous, abandoning the four black dharmas that cause forgetting the mind of enlightenment. The second point includes: aspiring to attain the fruit of perfect complete enlightenment, aspiring to learn all the grounds and paths, aspiring to fulfill all the hopes of sentient beings, these three are aspirations regarding activities. In addition, one should remember the benefits of the mind of enlightenment, make the mind of enlightenment grow more and more, strive to accumulate the two accumulations, and rely on the four white dharmas that do not forget the mind of enlightenment. Engagement also has two aspects. Abandoning includes: the four common root downfalls, and the five downfalls of the king, the five of the minister, the eight of the beginner, the common abandonment of aspiration, and the four downfalls similar to defeat. In addition, one should learn to distinguish the forty-six kinds belonging to the category of misdeeds in order to abandon them. Relying includes: the six perfections, the ten grounds, the four ways of gathering disciples, the thirty-seven factors of enlightenment, and so on. In short, it is to perfect the Buddha's teachings for oneself, to ripen sentient beings for others, and to purify the Buddha's field together. Elimination of debate: Some argue that it is impossible to keep this precept all the time, because after the end of life, one will forget the training and be contaminated by downfalls.

ྱུར་རོ་ཞེ་ན། མི་འགྱུར་ཏེ། བསླབ་བཏུས་ལས། འདི་ལ་དུས་ཐམས་ཅད་པའི་སྡོམ་པ་བཟུང་བས་ཚེ་རབས་གཞན་དུ་ལྟུང་བ་འབྱུང་བར་དོགས་པའང་མི་བྱ་སྟེ། མདོ་འདི་ཉིད་ལས་མི་ འཁྲུགས་པའི་སྨོན་ལམ་གནང་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་ན། སྐབས་དོན། དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་བྱུང་ཡང་རུང་། མ་བྱུང་ཡང་རུང་། གདོན་མི་ཟ་བར་ཁྱིམ་གྱི་གནས་ནས་འབྱུང་ངོ་། །དེ་ཅིའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། 2-376 ཤཱ་རིའི་བུ་དེ་ལྟར་ཁྱིམ་གྱིས་གནས་ནས་མངོན་པར་འབྱུང་བ་འདི་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་ཀྱི་རྙེད་པའི་མཆོག་གོ་ཞེས་དང་། འོད་སྲུང་གིས་ཞུས་པ་ལས། འོད་སྲུང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ཆོས་ བཞི་དང་ལྡན་ན། སྐྱེས་མ་ཐག་ཏུ་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་མངོན་དུ་འགྱུར་ཏེ། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སྙིང་པོ་ལ་འདུག་གི་བར་དུ་བར་མ་དོར་བརྗེད་པར་མི་འགྱུར་རོ། །བཞི་གང་ཞེ་ན། འདི་ལྟ་ སྟེ། སྲོག་གི་ཕྱིར་རམ། ཐ་ན་བཞད་གད་ཀྱི་ཕྱིར་ཡང་ཤེས་བཞིན་དུ་བརྫུན་གྱི་ཚིག་མི་སྨྲ་བ་དང་། ཞེས་བྱ་བ་ནག་པོའི་ཆོས་བཞི་སྤང་བ་དང་། སེང་གེས་ཞུས་པ་ལས་གསུངས་པ་ལྟར་ ཆོས་ཀྱི་སྦྱིན་པས་སྐྱེ་བ་དྲན་ཏེ། ཕྱོགས་ཐམས་ཅད་དུ་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་བྱང་ཆུབ་ལ་འཛུད་པས་རྨི་ལམ་ནའང་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་མི་འདོར་ཞེས་དང་། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། ཚུལ་ཁྲིམས་གསུམ་རྟག་ བླང་ཞེས་དང་། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ས་ལས་ཀྱང་། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་གང་གིས་སྨོན་པ་མ་བཏང་ཞིང་ཕམ་པ་ལྟ་བུར་མ་སྤྱད་ན། ཚེ་བརྗེས་ནས་འགྲོ་བ་གང་དུ་འཁོར་ཡང་བྱང་ཆུབ་སེམས་ དཔའི་ཚུལ་ཁྲིམས་ཡང་དག་པར་བླངས་པ་སྤོང་བར་མི་འགྱུར་རོ། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ཚེ་བརྗེས་ནས་བརྗེད་ན་བདག་དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་ལ་བརྟེན་ནས་དྲན་པ་གསོ་བའི་ཕྱིར་ཡང་དག་པར་ནོད་པར་ཟད་ཀྱི། 2-377 གསར་དུ་ལེན་པ་ནི་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །འདི་ལ་ཁ་ཅིག་འགྲོ་བ་གཞན་གྱི་རྣམ་པ་བསྟེན་པ་དགེ་སློང་གི་འདུ་ཤེས་བརྗེད་ནས་མེད་པ་ལ། སྲོག་གཅོད་པ་ལ་སོགས་པས་ཕམ་ པར་མི་འགྱུར་བ་ལྟར་བསླབ་པ་ལ་དམིགས་པའི་བསམ་པ་མངོན་དུ་རྒྱུ་མེད་ན་ལྟུང་བས་ཉམས་པར་མི་འགྱུར་ཞིང་། འབྲ ས་བུ་མི་འབྱིན་པ་ཡིན་ཏེ། ཐལ་བས་གཡོགས་པའི་མེ་བཞིན་ཞེས་པ་ ལ། དེས་སྡོམ་པའི་བྱ་བ་བྱེད་ན་དེ་འགལ་རྐྱེན་གྱིས་མི་ཉམས་པར་མི་འཐད་དེ། དེའང་བྱས་ཡོད་ཡིན་པས་སོ། །མི་བྱེད་ན་སྡོམ་པ་མ་ཡིན་པར་འགྱུར་ཏེ། དེའི་དོན་བྱེད་པས་སྟོང་པས་ སོ། །འགྲོ་བ་གཞན་གྱི་རྣམ་པ་བསྟེན་པའང་ཤེས་པ་རང་བཞིན་དུ་མི་གནས་པས་ལྟུང་བར་མི་འགྱུར་བ་ཡིན་གྱི། བསླབ་པ་ལ་དམིགས་པའི་བསམ་པ་མེད་པས་ལྟུང་བར་མི་འགྱུར་བ་མ་ཡིན་ ཏེ། གཞན་དུ་ན་ཉེ་དགས་བསླུས་པའི་དགེ་སློང་རྒན་ཞུགས་བསླབ་པར་ཡོད་པར་མ་ཤེས་པས་ཁྱིམ་ཐབ་དང་འགྲོགས་པའང་ལྟུང་བ་མེད་པར་འགྱུར་རོ། །

【現代漢語翻譯】如果有人問：『會改變嗎？』不會改變。正如《學集論》中所說：『對於此，不必擔心因受持一切時分的戒律而在來世墮落，因為此經中已經作了不退轉的祈願。』既然廣說如是，那麼關鍵在於，如來出世也好，不出世也好，都不會被鬼神所食，而是從在家中出家。這是為什麼呢？舍利子，像這樣從在家中現證菩提，是菩薩們所獲得的殊勝之物。』《光明請問經》中說：『光明，菩薩具有四法，則生下來就能現證菩提心，直到安住于菩提樹下都不會忘記。四法是什麼呢？即爲了生命，乃至爲了嬉笑，也不會明知而說妄語。』以及捨棄四種黑法。如《獅子請問經》中所說，以法佈施憶念前世，在一切方向引導一切眾生趨向菩提，甚至在夢中也不會捨棄菩提心。如《經莊嚴論》中所說：『恒常受持三種戒律。』《菩薩地論》中也說：『如果菩薩沒有捨棄誓願，也沒有像失敗者那樣行事，那麼無論轉生到何處，都不會捨棄已經如法受持的菩薩戒。』如果菩薩轉生后忘記了，也只是爲了依靠善知識而恢復記憶，重新受持而已，並不是重新開始受戒。』對於此，有些人認為，示現其他眾生的形象，忘記了比丘的身份，就像殺生等不會成為墮落一樣，如果沒有專注于戒律的意念顯現，就不會因墮落而退失，也不會產生結果，就像被灰燼覆蓋的火焰一樣。如果他行持戒律的行為，那麼這不應因違緣而不退失，因為那也是已經做過的。如果不做，就會變成不是戒律，因為它的作用是空虛的。示現其他眾生的形象，也是因為意識不是自然安住，所以不會墮落，而不是因為沒有專注于戒律的意念而不墮落。否則，被近事欺騙的老比丘，因為不知道有戒律，與家人交往也不會墮落了。

【English Translation】 If someone asks, 'Will it change?' It will not change. As stated in the Compendium of Trainings: 'For this, there is no need to worry about falling into other lifetimes due to holding the vows of all times, because in this very sutra, prayers for non-retrogression have been made.' Since it is extensively stated, the key point is that whether the Tathagata appears or does not appear, one will not be devoured by demons but will renounce from the household life. Why is that? 'Shariputra, like this, realizing enlightenment from the household life is the supreme attainment of Bodhisattvas.' In the Question of Light Sutra, it says: 'Light, a Bodhisattva who possesses four qualities will manifest the mind of enlightenment immediately upon birth and will not forget it until dwelling under the Bodhi tree. What are the four? They are: for the sake of life, or even for the sake of laughter, one will not knowingly speak false words,' and abandoning the four black dharmas. As stated in the Question of Lion Sutra, one remembers past lives through the giving of Dharma, and leads all sentient beings in all directions towards enlightenment, and will not abandon the mind of enlightenment even in dreams. As stated in the Ornament of the Sutras: 'Always uphold the three trainings.' Also, in the Bodhisattva Grounds, it says: 'If a Bodhisattva has not abandoned their vows and has not acted like a defeated one, then no matter where they transmigrate, they will not abandon the Bodhisattva's vows that have been properly taken. If a Bodhisattva forgets after transmigration, it is only to rely on a spiritual friend to restore memory and properly take them again, but it is not a new taking.' Regarding this, some people think that showing the appearance of other beings, forgetting the identity of a monk, is like how killing and so on do not become a downfall. If there is no manifest intention focused on the training, one will not degenerate due to downfall, nor will it produce results, like a fire covered by ashes. If he performs the actions of the vows, then it should not be lost due to obstacles, because that has already been done. If he does not do it, it will become not a vow, because its function is empty. Showing the appearance of other beings is also because consciousness does not naturally abide, so it will not be a downfall, but not because there is no intention focused on the training that it will not be a downfall. Otherwise, an old monk deceived by a close attendant, because he does not know that there are vows, associating with family members would also not be a downfall.

དེ་ལ་རིམ་པ་བཞིན་ཞེས་ཏེ། ལས་དང་པོ་ པ། མོས་པས་སྤྱོད་པ། ས་ཐོབ་པ་རྣམས། སྡོམ་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས། དགེ་བ་ཆོས་སྡུད། སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་ལ་གཙོར་སློབ་བོ། །བྱང་ཆུབ་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་པ་དང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པ་གཅིག་གམ་ཐ་དད་ཅེ་ན། 2-378 རྒྱལ་སྲས་ཐོགས་མེད་རྗེས་འབྲངས། སྨོན་པ་སེམས་བསྐྱེད་དང་རྫས་ཐ་དད་ལ། འཇུག་པ་དང་བདག་གཅིག་སྟེ། ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་ལེའུ་དང་སྡོམ་པ་ཉི་ཤུ་པའི་འགྲེལ་པར། རིགས་ཀྱི་བུ་ཁྱོད་བྱང་ཆུབ་སེམས་ དཔའ་ཡིན་ནམ། བྱང་ཆུབ་ཏུ་སྨོན་ལམ་བཏབ་བམ་ཞེས་སྨྲོས་ཤིག དེས་ཀྱང་ལགས་སོ་ཞེས་ཁས་ལོང་ཞིག་ཅེས་བཤད་དོ། །དེ་གཉིས་བདག་གཅིག་ན་འཇུག་པའི་སྔོན་དུ་སྨོན་པ་སེམས་བསྐྱེད་ཅི་དགོས་ཞེས་ པའོ། །ཇོ་བོ་རྗེ་གཉིས་ཀ་བདག་གཅིག་པར་འདོད་དེ། ལམ་སྒྲོན་ལས། འཇུག་སེམས་བདག་ཅིག་སྡོམ་པ་མ་གཏོགས་པ། །ཞེས་དང་། རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་སྡོམ་པ་སྤེལ་འདོད་པས། །ཞེས་སྨོན་པའང་སྡོམ་པ་ཉིད་ དུ་བཤད་དོ། །སློབ་དཔོན་ཛེ་ཏཱ་རི་ནི་དེ་གསུམ་ཀའང་རྫས་ཐ་དད་དུ་བཞེད་དེ། ཆོ་གའང་སོ་སོར་ལེན་པས་སོ། །སློབ་དཔོན་འདིས་རྫས་གཅིག་ཏུ་བཞེད་དེ། ཆོ་ག་སྟབས་གཅིག་ཏུ་བརྗོད་པ་ དང་། དེའི་ལུང་མང་དུ་བརྗོད་ཟིན་ཏོ། །མཇུག་རང་དང་གཞན་སྤྲོ་བ་བསྐྱེད་པ་ལ་སྤྱིར་བསྟན་པ། རང་གི་དོན་གྲུབ་པ། གཞན་གྱི་དོན་གྲུབ་པ། གཞན་དགའ་བ་བསྐྱེད་དུ་གཞུག་པ་བཞི་ལས། དེ་ ལྟར་ཞེས་རྩ་བ་བཞིས་སྔ་མ་དང་། གཉིས་པ་ལ་དོན་གྲུབ་པ། ཉེས་པས་མི་གོས་པར་བྱ་བ། རྙེད་དཀའ་བ་ཐོབ་པ་གསུམ། དེང་དུས་ཞེས་དང་། ད་ནི་ཞེས་དང་། ལོང་བས་ཞེས་སོ། །གསུམ་པ་ལ་གསུམ་ལས། 2-379 འགྲོ་བའི་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་གཉིས་དང་། རྩ་བ་གཉིས་ཀྱིས་སྡུག་བསྔལ་སེལ་བའོ། །གཉིས་པ་སྒྲིབ་པ་སེལ་བ་ལ། འགྲོ་བའི་ཉོན་མོངས་ཞེས་པས། སེར་སྣ་ལ་སོགས་པ་ཉོན་མོངས་པའི་སྒྲིབ་པའི་ གཉེན་པོ་སྤྱོད་པས་ཟླ་བའི་དཔེ་དང་། འགྲོ་བའི་མི་ཤེས་ཞེས་པ་འཁོར་གསུམ་དུ་ཞེན་པའི་མུན་པ་རྩ་བ་ནས་སེལ་བས་ཉི་མ་ཡང་དེ་ཡིན་པའོ། །གསུམ་པ་ཕན་བདེ་སྒྲུབ་པ་ནི། དམ་ ཆོས་འོ་མ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་སོ། །བཞི་པ་ནི། འགྲོ་བའི་ཞེས་ཚིགས་བཅད་གཉིས་ཏེ། རྐང་པ་སྔ་མ་བཞིས་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་བདེ་བའི་རྒྱུར་བསྟན་ཅིང་། ཕྱི་མས་སྤྲོ་བ་བསྐྱེད་པའོ། །ལེའུ་གསུམ་ པའོ།། ༈ །། ༄། །ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ལེའུ་སྟེ་བཞི་པ། ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ལ་སྤྱིའི་དོན་དང་། གཞུང་གི་དོན་གཉིས་ལས། དང་པོ་ལ་ངོ་བོ། དབྱེ་བ། འབྲས་བུ་གསུམ་མོ། །དང་པོ་ནི། སྤོང་བའི་སེམས་པ་ཁྱད་པར་ཅན་ ཏེ། ཡེ་ཤེས་རྨད་དུ་བྱུང་བ་ལས། ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་གང་ཞེ་ན། གཞན་ལ་གནོད་པ་གཞི་དང་བཅས་པ་སྤོང་བའོ་ཞེས་དང་། སྤོང་བ

【現代漢語翻譯】那麼，次第而行，最初是：初學者、信行者、登地者，主要學習別解脫戒、集善法、饒益有情。生起菩提心和受持菩薩戒是一體還是有區別呢？隨學聖者無著，發願菩提心和實物不同，行菩提心和自性相同。在《戒品》和《二十頌釋》中說：『善男子，你是菩薩嗎？你發願菩提心了嗎？』這樣說，他也回答『是的』。如果二者自性相同，那麼在進入之前為什麼需要發願菩提心呢？覺窩杰（Atiśa，阿底峽）認為二者自性相同。《道燈論》中說：『入菩提心自性相同，除了律儀。』想要增長圓滿菩提律儀，發願也是律儀本身。導師杰達日（Jetāri）認為這三者實物不同，因為受戒儀式也是分開進行的。導師認為自性相同，因為儀軌同時唸誦，並且已經說了許多這方面的論據了。最後，爲了生起自他歡喜，總的來說，有四種：成就自利、成就他利、令他歡喜。如是，前一種有四個根本，第二種有成就利益、不被罪染、獲得難得之物三種。『現今』、『現在』、『盲人』等等。第三種有三種，從『有情的』開始，有兩頌和兩個根本，是消除痛苦。第二種是消除障礙，『有情的煩惱』，以對治慳吝等煩惱的行持，如月亮的比喻。『有情的無知』，從根本上消除執著三輪的黑暗，如太陽一樣。第三是成辦利益安樂，『正法乳』是兩個根本。第四是『有情的』兩頌，前四句說明菩提心是安樂之因，后四句是生起歡喜。第三品結束。第四品，戒波羅蜜多品。戒波羅蜜多分為總義和正文兩部分。第一部分有體性、分類、果三個方面。第一是：捨棄的特殊心念。在《殊勝智慧》中說：『什麼是戒波羅蜜多？』答：『是捨棄對他人有根本損害的行為。』捨棄

【English Translation】 Then, proceeding step by step, the first is: beginners, those who practice with faith, and those who have attained the grounds (Bhumis), mainly learning the vows of discipline, accumulating virtuous dharmas, and benefiting sentient beings. Is generating Bodhicitta (the mind of enlightenment) and taking the Bodhisattva vows the same or different? Following the footsteps of the noble Asanga, the aspiration Bodhicitta and the substance are different, while the engaging Bodhicitta and the self are the same. In the 'Chapter on Discipline' and the commentary on the 'Twenty Verses', it says: 'Son of good family, are you a Bodhisattva? Have you made aspirations for Bodhicitta?' Say this, and he should answer 'Yes'. If the two are the same in nature, then why is it necessary to generate aspiration Bodhicitta before entering? Jowo Je (Atiśa) considers the two to be the same in nature. The 'Lamp for the Path' says: 'Engaging Bodhicitta is the same in nature, except for the vows.' Wishing to increase the complete Bodhi vows, aspiration is also explained as the vows themselves. The teacher Jetāri considers all three to be different substances, because the rituals for taking the vows are also performed separately. The teacher considers them to be the same substance, because the rituals are recited simultaneously, and many arguments for this have already been stated. Finally, to generate joy for oneself and others, generally speaking, there are four: accomplishing one's own benefit, accomplishing the benefit of others, and causing others to rejoice. Thus, the former has four roots, and the latter has three: accomplishing benefit, not being defiled by faults, and obtaining what is difficult to obtain. 'Nowadays', 'now', 'blind person', and so on. The third has three, starting from 'beings', there are two verses and two roots, which is to eliminate suffering. The second is to eliminate obscurations, 'the afflictions of beings', using the practice that counteracts afflictions such as stinginess, like the metaphor of the moon. 'The ignorance of beings', completely eliminating the darkness of clinging to the three spheres from the root, like the sun. The third is accomplishing benefit and happiness, 'the milk of the sacred Dharma' are two roots. The fourth is 'beings' two verses, the first four lines explain that Bodhicitta is the cause of happiness, and the last four lines generate joy. The third chapter ends. The fourth chapter, the Perfection of Discipline. The Perfection of Discipline is divided into two parts: general meaning and the main text. The first part has three aspects: nature, classification, and fruit. The first is: the special thought of renunciation. In 'Excellent Wisdom' it says: 'What is the Perfection of Discipline?' Answer: 'It is abandoning actions that fundamentally harm others.' Abandoning

འི་སེམས་ནི་ཐོབ་པ་ལས། །ཚུལ་ཁྲིམས་ ཕ་རོལ་ཕྱིན་ཞེས་སོ། །དབྱེ་ན་བླངས་པ་བརྡ་ལས་བྱུང་བ་དང་། ཆོས་ཉིད་ཀྱིས་ཐོབ་པ་གཉིས་སོ། །བསམ་གཏན་པའི་སྡོམ་པ་གང་ཞེ་ན། དེ་གཉིས་སུ་བསྡུས་ཏེ། བཅོམ་ལྡན་འདས་བྱམས་པས། བརྡར་བཏགས་ཆོས་ཉིད་ཐོབ་པ་སྟེ། ། 2-380 སྡོམ་ལ་གནས་པ་རྣམས་ལ་ཡོད། །ཅེས་བཤད་དོ། །སྔ་མ་ལ་སྡོམ་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས་ལ་སོགས་པ་གསུམ་མོ། །དེའང་ལྡོག་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས་དང་། འཇུག་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས་གཉིས། སྡོམ་པའི་རང་བཞིན་དང་། བརྩོན་འགྲུས་ ཀྱི་རང་བཞིན་ནོ། །དེ་གོམས་པ་མཐར་ཕྱིན་ནས་བསྡམ་བྱ་སྡོམ་བྱེད་མ་དམིགས་པ་སྟེ། ཡུམ་ལས། གང་ལ་སྡོམ་དང་སྡོམ་པ་མ་ཡིན་རློམ་སེམས་མེད། །འདི་ནི་ཚུལ་ཁྲིམས་སྡོམ་པར་རྣམ་པར་འདྲེན་ པས་གསུངས། །ཞེས་སོ། །དེའང་སྡོམ་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས་ནི་ལམ་ལ་ཞུགས་པ་ཀུན་ལ་ཡོད་ལ། སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལ། དགེ་བ་ཆོས་སྡུད་གཙོར་འཕགས་པ་ལ་མངའོ། །གསུམ་པ་ནི། འདིས་ ངན་འགྲོ་ལས་སྐྱོབ་ཅིང་བདེ་འགྲོ་ལ་འགོད་པ་གནས་སྐབས་ཀྱི་དོན་དང་། མཐར་ཐུག་སངས་རྒྱས་ཉིད་བྱེད་དེ། སྲིད་མེད་ཀྱི་བུས་ཞུས་པ་ལས། དེ་ལྟར་ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་ཕུང་པོ་ལ་གནས་པའི་བྱང་ ཆུབ་སེམས་དཔའ་སེམས་དཔའ་ཆེན་པོ་ནི་ལྷ་རྣམས་ཀྱིས་རྟག་ཏུ་ཕྱག་བྱས་པ་ཡིན་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་ལ། འཕགས་མ་ལས་ཀྱང་གསུངས་ཤིང་། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས་ཀྱང་། ཚུལ་ཁྲིམས་ མི་མཐུན་ཕྱོགས་ཉམས་དང་། །རྣམ་པར་མི་རྟོག་ཡེ་ཤེས་ལྡན། །ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་ལ་གཉིས་ཏེ། སེམས་བསྐྱེད་པས་བསླབ་པ་ལ་བག་བྱ་བ་དང་། བསླབ་པ་བསྲུང་བའི་ཆེད་དུ་དྲན་པ་དང་ཤེས་བཞིན་བསྐྱང་བའོ། ། 2-381 དང་པོ་ལ་གསུམ་ལས། རྒྱལ་བའི་སྲས་ཞེས་རྩ་བ་བཞིས་མཚམས་སྦྱར་བ་ལས། ཕྱེད་སྔ་མས་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ལ་བག་བྱ་བ། ཕྱི་མས་དེའི་ཐབས་བསླབ་པ་ལ་འབད་པར་གདམས་པ་སྟེ། འཕགས་ པ་སུམ་ཅུ་རྩ་གསུམ་པའི་མདོ་ལས། རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་ཆོས་གཅིག་དང་ལྡན་ན་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སེམས་དཔའ་ཆེན་པོ་ཐེག་པ་བདེ་བས་བླ་ན་མེད་པ་ཡང་དག་པར་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་ ཏུ་མངོན་པར་རྫོགས་པར་འཚང་རྒྱ་བར་འགྱུར་ལ། སྡུག་བསྔལ་བ་དང་ཡིད་མི་བདེ་བར་ཡང་མི་འགྱུར་རོ། །ཆོས་གཅིག་པོ་གང་ཞེ་ན་འདི་ལྟ་སྟེ། བག་ཡོད་པའོ་ཞེས་དང་། ཟླ་བ་སྒྲོན་མ་ ལས། ཚུལ་ཁྲིམས་ཐོས་དང་གཏོང་དང་དེ་བཞིན་བཟོད། །དགེ་བའི་ཆོས་སུ་བརྗོད་པ་ཇི་སྙེད་པ། །ཀུན་གྱི་རྩ་བ་བག་ཡོད་འདི་ཡིན་ཏེ། །གཏེར་ཐོབ་བྱེད་ཅེས་བདེ་བར་གཤེགས་པས་བསྟན། །ཞེས་སོ། །དེས་ ན་ལྟུང་བ་དང་ལྟུང་བ་མེད་པའི་གཟུགས་བརྙན་ནི་སྤང་བྱ། ལྟུང་བ་མེད་པ་དང་ལྟུང་བའི་གཟུགས་བརྙན་ནི་བླང་བྱའོ། །དེ་ལ་ལྟུང་བ་ནི་ནམ་མཁའི་སྙིང་པོའི་མདོ་ལས་བཤད་པ། དཀོན་མཆོག་ གསུམ་གྱི་དཀ

【現代漢語翻譯】心較獲得更重要，這即是『戒波羅蜜多』（梵文，Paramita，到彼岸）。區分而言，有由受持誓言而獲得的，以及由法性自然獲得的兩種。何為禪定者的律儀？可歸納為這兩種，如薄伽梵（梵文，Bhagavan，世尊）彌勒（梵文，Maitreya，慈氏）所說：『以誓言施設及法性得，安住律儀者皆具此。』前者有律儀戒等三種。即遮止之戒與行持之戒兩種，以及律儀之自性與精進之自性。當其習練至圓滿，能繫縛者與繫縛之行皆不可得，如《般若經》所說：『於何有律儀及非律儀之慢心，此即如來所說之戒律儀。』此律儀戒為一切入道者所具，而利益有情之菩薩，尤以積聚善法者為殊勝。第三，此能救護惡趣，安置善趣，是為暫時之利益；最終能成佛，如《無盡意童子所問經》所說：『如是安住于戒蘊之菩薩摩訶薩（梵文，Bodhisattva-Mahasattva，大菩薩），諸天人恒常禮敬。』等廣說，聖母經中亦有述及，《經莊嚴論》亦云：『戒律能摧毀不順品，並具無分別之智慧。』第二方面包含兩點：以發心謹慎修學，以及為守護所學而修持正念與正知。初者有三，以『佛子』之名，由四根本連線，前半部分勸誡于菩提心謹慎，後半部分勸誡努力修習其方便，如《三十三天經》所說：『大王，若具一法，菩薩摩訶薩便能輕易證得無上正等覺，且不墮痛苦與憂惱。何為一法？即是謹慎。』《月燈經》亦云：『戒聞舍及忍，如是諸善法，一切之根本，如來宣說為謹慎，如獲寶藏。』因此，應斷除墮罪與非墮罪之相似處，應取捨非墮罪與墮罪之相似處。其中，墮罪如《虛空藏經》所說，對三寶的...

【English Translation】 The mind is more important than attainment, which is called 'Sila Paramita' (Sanskrit, Paramita, perfection of morality). In terms of distinctions, there are two types: those obtained through taking vows and those obtained naturally through the nature of reality. What is the discipline of a meditator? It can be summarized into these two, as the Bhagavan (Sanskrit, Bhagavan, the Blessed One) Maitreya (Sanskrit, Maitreya, the loving one) said: 'Attained through designation and the nature of reality, those who abide in discipline possess both.' The former includes three aspects: the discipline of vows, etc. These are the discipline of abstaining and the discipline of engaging, as well as the nature of discipline itself and the nature of diligence. When these are practiced to perfection, the object to be bound and the act of binding are no longer perceived. As stated in the Prajnaparamita Sutra: 'For whom there is no arrogance of discipline or non-discipline, this is what the Tathagata (梵文，Tathagata，如來) has spoken of as the discipline of morality.' This discipline of morality is possessed by all who have entered the path, and it is especially excellent for Bodhisattvas (梵文，Bodhisattva，菩薩) who benefit sentient beings and accumulate merit. Third, this protects from the lower realms and establishes in the higher realms, which is a temporary benefit; ultimately, it leads to Buddhahood, as stated in the Sutra Requested by the Son of Inexhaustible Intellect: 'Thus, the Bodhisattva-Mahasattva (Sanskrit, Bodhisattva-Mahasattva, great Bodhisattva) who abides in the aggregate of morality is always revered by the gods.' and so on, extensively explained. It is also mentioned in the Holy Mother Sutra, and the Ornament of the Sutras also states: 'Morality diminishes unfavorable conditions and possesses non-conceptual wisdom.' The second aspect includes two points: to be mindful of learning through generating the mind of enlightenment, and to cultivate mindfulness and awareness to protect what has been learned. The first of these has three parts, connected by the four roots as 'sons of the Victorious One.' The first half advises being mindful of the mind of enlightenment, and the second half advises striving to practice its methods, as stated in the Thirty-Three Deva Sutra: 'Great King, if one possesses a single quality, a Bodhisattva-Mahasattva will easily attain unsurpassed, perfect enlightenment and will not fall into suffering and distress. What is that one quality? It is mindfulness.' The Moon Lamp Sutra also states: 'Morality, learning, generosity, and likewise patience, all virtuous qualities, the root of all is mindfulness, as the Tathagata taught, like obtaining a treasure.' Therefore, one should abandon the appearance of transgressions and non-transgressions, and one should adopt the appearance of non-transgressions and transgressions. Among these, transgressions are as explained in the Akashagarbha Sutra, regarding the Three Jewels...

ོར་འཕྲོག་པ། །ཕས་ཕམ་པ་ཡི་ལྟུང་བར་འདོད། །དམ་པའི་ཆོས་ནི་སྤོང་བྱེད་པ། །གཉིས་པར་ཐུབ་པས་གསུངས་པ་ཡིན། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་རྒྱལ་པོ་ལ་འབྱུང་བ་ལྔ། བློན་པོའི་ལྔ། 2-382 ལས་དང་པོ་པའི་བརྒྱད་ལ་སོགས་པའོ། །ལྟུང་བ་མེད་པ་ནི་དེ་དག་སྤང་བ་སྟེ། འདི་དེ་དག་རྒྱས་པར་བསླབ་པ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་ཁྱད་པར་གཞག་པའི་སྐབས་སུ་བརྗོད་པར་བྱའོ། །རྒྱས་པར་བཤད་ པ་ལ་གསུམ་གྱི། གཞི་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་ལ་བག་བྱ་བ་ལ་གསུམ་ལས། མི་འདོར་བའི་འཐད་པ། བབ་ཅོལ་ཞེས་ཚིགས་བཅད་གཉིས་ཏེ། མ་བརྟགས་པར་འཇུག་པར་བྱ་བར་དམ་བཅས་ཀྱང་། བརྟག་སྟེ་ དོན་དང་ལྡན་པ་དང་མི་ལྡན་པའི་དབྱེ་བའོ། །དོར་བའི་ཉེས་དམིགས་ལ་གསུམ་གྱི། དང་པོ་རྣམ་སྨིན་ངན་འགྲོར་ལྟུང་བ་ལ་གསུམ་ལས། དོན་གྱི་དངོས་པོ་དགོད་པ་ལ་གལ་ཏེ་དེ་ཞེས་ཏེ། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་བཏང་ན། སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་བསླུས་པར་འགྱུར་ཏེ། བློ་གྲོས་རྒྱ་མཚོས་ཞུས་པ་ལས། སྦྱིན་བདག་གིས་སྟོན་མོ་ཆེན་པོ་བྱེད་པར་བསྒྲགས་ཏེ། བོས་ནས་མ་བྱིན་པའི་དཔེས་བསྟན་ཏེ། དེ་རྒྱུ་དེས་ངན་འགྲོར་ལྟུང་བའོ། །དེ་ལུང་གིས་སྒྲུབ་པ་ནི། དངོས་པོ་ཕལ་པ་ཞེས་ཏེ། དྲན་པ་ཉེ་བར་གཞག་པ་ལས་ཅུང་ཟད་ཅིག་བསམས་ནས་མི་སྦྱིན་པ་ནི་ཡི་དྭགས་སུ་སྐྱེ་ལ། དམ་བཅས་ནས་མི་སྦྱིན་ན་སེམས་ཅན་དམྱལ་བར་འགྲོའོ་ཞེས་གསུངས་པས། དོན་བླ་ན་མེད་ཅེས་ཏེ། རྒྱུ་དེས་ངན་འགྲོར་ལྟུང་སྟེ། འགྲོ་བ་ཐམས་ཅད་བསླུས་པས་སོ། །ལུང་གཞན་དང་འགལ་བ་སྤང་པ། 2-383 མི་གང་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་སྟེ། ཅི་རྒྱུ་དེས་ངན་འགྲོར་མ་སོང་བ་མཐོང་སྟེ། འཕགས་པ་ཤཱ་རིའི་བུ་རྒྱལ་པོ་བྷི་མ་སེ་ནར་གྱུར་པ་ན་བྲམ་ཟེ་དྲག་པོའི་མིག་ལ་ལག་པ་བྱིན་ པས་སྟེར་བ་པོའི་རྣམ་ཐར་ལ་འཁྲུགས་ཏེ། དེ་མ་འདོད་པ་དང་། རྒྱལ་པོ་སྐྱོ་བ་སྐྱེས་ནས་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་བཏང་སྟེ་ཉན་ཐོས་ཀྱི་ལམ་མངོན་དུ་བྱས་པ་ལས་དགྲ་བཅོམ་ཐོབ་བོ་ཞེ་ ན། འདི་ལ་ཆེན་པོ་དག་དེས་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་བཏང་ཡང་འཁོར་བ་ལས་ཐར་པ་ནི། སྡིག་པ་དེའི་གཉེན་པོ་སྤྱད་པ་ཡིན་ནོ། །གཉེན་པོ་གང་ཞེ་ན། ལས་ཚུལ་བསམ་གྱིས་མི་ཁྱབ་སྟེ། ། ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་ཁོ་ནས་མཁྱེན། །ཞེའམ། འགྲེལ་ཆེན་ལས། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་མ་བཏང་ན་སྤྲུལ་པའི་ཉན་ཐོས་ཡིན་ལ། བཏང་ནའང་ཐར་པའི་སེམས་མ་བཏང་བས་ཞེས་ཟེར་བ་ལྟར་ན། རྩོམ་པ་པོས་ གལ་ཏེ་དེ་ལྟར་དམ་བཅའ་ལ་སོགས་པ་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་གསུམ་བཀོད་པ་དོན་མེད་དོ། །དེས་ན་བདག་གི་བླ་མས་ལས་ཚུལ་བསམ་གྱིས་མི་ཁྱབ་པ་དེས་སེམས་དེ་བཏང་བ་མེད་དོ། །ཅིས་ མངོན་ཞེ་ན། ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་ཁོ་ནས་མཁྱེན་ཏེ། དམ་པའི་ཆོས་པདྨ་དཀར་པོ་ལས། འཕགས་པ་ཤཱ་རིའི་བུ་ནི་མ་འོངས་པའི་དུས་སུ་དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་དགྲ་བཅོམ་པ་ཡང་དག་པར་རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས

【現代漢語翻譯】『搶奪（藏文），prasabham（梵文天城體），prasabham（梵文羅馬擬音），強奪』。被認為是失敗的墮落。捨棄神聖的佛法，這是佛陀所說的第二條。諸如此類的五種情況發生在國王身上，五種情況發生在臣子身上，對於初學者來說，有八種等等。沒有墮落是因為避免了這些。這些將在詳細解釋所有這些差異的情況下討論。詳細解釋分為三部分。首先，是對菩提心的謹慎，分為三部分：不捨棄的理由，即『輕率』，有兩句偈頌，即使承諾了未經考察的行為，也要考察其是否具有意義。捨棄的過患分為三部分。首先，是惡果墮入惡道，分為三部分：陳述實際情況，即『如果那樣』，如果捨棄了菩提心，就會欺騙所有眾生。在《智海請問經》中，施主宣佈要舉行盛大的宴會，用邀請后卻不給予的例子來表示，因此，由於那個原因，會墮入惡道。用經文來證明這一點，即『普通事物』，在《念住經》中，稍微思考後不給予，會轉生為餓鬼，如果承諾后不給予，眾生會墮入地獄。因此，意義是無上的，由於那個原因，會墮入惡道，因為欺騙了所有眾生。消除與其他經文的衝突，『任何人』，有四個根本。如果由於那個原因沒有墮入惡道，那麼聖者舍利子變成比瑪色那國王時，將手給予了婆羅門的眼睛，因為施予者的傳記被打亂了，那是不情願的。國王感到沮喪，捨棄了菩提心，實現了聲聞道，獲得了阿羅漢，如果這樣說，那麼對於這些人來說，即使捨棄了菩提心，從輪迴中解脫出來，也是因為使用了那個罪惡的對治力。什麼是對治力呢？行為的方式是不可思議的。只有一切智者才能知曉。或者，在《大疏》中說：『如果沒有捨棄菩提心，就是化現的聲聞，即使捨棄了，也沒有捨棄解脫之心。』如果像這樣說，那麼作者寫下『如果那樣承諾』等等三句偈頌就沒有意義了。因此，我的上師說，由於行為的方式是不可思議的，所以沒有捨棄那個心。如何顯現呢？只有一切智者才能知曉。在《妙法蓮華經》中說：聖者舍利子在未來將成為如來、應供、正等覺。

【English Translation】 'Taking by force (藏文), prasabham (梵文天城體), prasabham (梵文羅馬擬音), forcibly taking'. It is considered a downfall of defeat. Abandoning the sacred Dharma, this is the second one spoken by the Buddha. Such five situations occur to the king, five to the ministers, and eight to the beginners, and so on. Not falling is to avoid these. These will be discussed when elaborating on the differences of all these. The detailed explanation is divided into three parts. First, being cautious about the mind of Bodhi, divided into three parts: the reason for not abandoning, which is 'rashness', there are two verses, even if one vows to engage in unexamined actions, one should examine whether it has meaning or not. The faults of abandoning are divided into three parts. First, the bad result of falling into the lower realms, divided into three parts: stating the actual situation, which is 'if that', if one abandons the mind of Bodhi, one will deceive all sentient beings. In the 'Inquiry of Sagaramati', the patron announces that he will hold a grand feast, using the example of inviting but not giving, therefore, due to that reason, one will fall into the lower realms. Proving this with scripture, which is 'ordinary things', in the 'Mindfulness Sutra', slightly thinking and not giving, one will be reborn as a hungry ghost, if one vows and does not give, sentient beings will go to hell. Therefore, the meaning is supreme, due to that reason, one will fall into the lower realms, because one has deceived all sentient beings. Eliminating the conflict with other scriptures, 'Anyone', there are four roots. If one has not fallen into the lower realms due to that reason, then when the noble Shariputra became King Bimasena, he gave his hand to the eyes of the Brahmin, because the biography of the giver was disrupted, that is unwilling. The king felt frustrated, abandoned the mind of Bodhi, realized the Hearer's path, and attained Arhatship, if one says so, then for these great ones, even if they abandon the mind of Bodhi, liberation from samsara is because they have used the antidote to that sin. What is the antidote? The way of action is inconceivable. Only the All-Knowing One knows. Or, in the 'Great Commentary' it says: 'If one has not abandoned the mind of Bodhi, one is a manifested Hearer, even if one has abandoned it, one has not abandoned the mind of liberation.' If one says like this, then it is meaningless for the author to write the three verses 'if one vows like that' and so on. Therefore, my guru said that because the way of action is inconceivable, one has not abandoned that mind. How does it manifest? Only the All-Knowing One knows. In the 'Lotus Sutra' it says: The noble Shariputra in the future will become the Tathagata, Arhat, Perfectly Enlightened Buddha.

་པདྨའི་བླ་མ་ཞེས་བྱ་བར་མངོན་པར་རྫོགས་པར་འཚང་རྒྱ་བར་འགྱུར་རོ་ཞེས་ལུང་བསྟན་པ་ལས་ཤེས་ཏེ། 2-384 བྱང་སེམས་སྔོན་དུ་མ་སོང་བའི་སངས་རྒྱས་མི་སྲིད་པས་དེ་བཏང་བ་ལྟར་སྣང་བ་ཡིན་ནོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །གཉིས་པ་སྤྱོད་པ་གཞན་དོན་ལས་ཉམས་པ་ལ་གསུམ་ལས། རྩ་བའི་ལྟུང་བས་གོས་ པ། དེ་ནི་ཞེས་པ་འཕགས་མ་ལས། གལ་ཏེ་བསྐལ་པ་བྱེ་བ་དགེ་བའི་ལས་ལམ་བཅུ། །སྤྱོད་ཀྱང་ཉན་ཐོས་ས་དང་རང་རྒྱལ་སེམས་བསྐྱེད་ན། །དེ་ནི་ཚུལ་ཁྲིམས་སྐྱོན་བྱུང་ཚུལ་ཁྲིམས་ཉམས་པ་ སྟེ། །སེམས་བསྐྱེད་དེ་ནི་ཕས་ཕམ་པས་ཀྱང་ཤིན་ཏུ་ལྕི། །ཞེས་པས་ཉན་ཐོས་ཀྱི་ཕམ་པའམ། འདི་ཉིད་ཀྱི་ཕམ་པ་འདྲ་བས་ཀྱང་ལྕི་སྟེ། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་མེད་ན་གཞན་དོན་གྱི་ནུས་པ་ དང་བྲལ་བས་སོ། །སེམས་དེ་གཟུང་བའི་ཕན་ཡོན་ཡང་། གལ་ཏེ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་འདོད་ཡོན་ལྔ་སྤྱོད་ཀྱང་། །སངས་རྒྱས་ཆོས་དང་འཕགས་པའི་དགེ་འདུན་སྐྱབས་སོང་སྟེ། །སངས་རྒྱས་བསྒྲུབ་བྱ་སྙམ་དུ་ཀུན་ མཁྱེན་ཡིད་བྱེད་ན། །མཁས་པས་ཚུལ་ཁྲིམས་ཕ་རོལ་ཕྱིན་གནས་སྐྱོན་མེད་ཤེས་པར་བྱ། །ཞེས་བཤད་དོ། །གཞན་གྱི་དགེ་བའི་གེགས་བྱས་པའང་དེ་དང་མཚུངས་པ་དང་། དེའི་འཐད་པ་གཉིས་གང་གཞན་ཞེས་དང་། སེམས་ཅན་ཞེས་སོ། །གསུམ་པ་འབྲས་བུ་ས་ཐོབ་པ་ལ་འགོར་བ་ནི། དེ་ལྟར་ཞེས་ཏེ། དེ་ལན་གཅིག་ཉམས་ཀྱང་སླར་སོར་ཆུད་པར་བྱེད་དོ་ཞེ་ན། དེ་ལྟར་ནའང་ལམ་སྒྲུབ་པ་ལ་འགལ་རྐྱེན་ཡོད་པས་མཐོང་ལམ་སྐྱེ་བ་ལས་རིང་དུ་འགོར་ཏེ། 2-385 དེ་གཉིས་སྤེལ་མར་འཇུག་པས་སོ། །འགྲེལ་ཆེན་ལས། ཕྱིས་འདྲེན་ཅིང་སྔར་འཁྲིད་པར་བྱེད་པས་རིམ་གྱིས་འདྲེ་བ་ཉིད་ཅེས་བཤད་དོ། །གསུམ་པ་རྗེས་སུ་གདམས་པ་ནི། དེ་ལྟས་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་སོ། ། སྤྱི་དོན་གཉིས་པ་སྦྱོར་བ་བསླབ་པ་ལ་བག་བྱ་བ་ལ། སྤང་བྱ་ཉེས་པ་དོར་བ། གཉེན་པོ་དགེ་བ་སྒྲུབ་པ། ཉེས་པ་ཉོན་མོངས་པ་སྤོང་བ་གསུམ་མོ། །དང་པོ་ལ་གསུམ་ལས། ཉེས་ པས་ངན་སོང་དུ་ལྟུང་བའི་དོན་གསུམ། དེང་ནས་བརྩོན་ཞེས་བྱ་བ་ནས་རྩ་བ་གཉིས་དང་། བཞི་དང་། བཞི་ཡིས་སོ། །དལ་བ་མི་འཐོབ་ཅིང་ཐོབ་པ་མི་བརྟན་པ་ནི། དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་སྟེ་ དེས་ཕྱིའི་རྐྱེན་གཞན་འབྱོར་ལྔ་མཚོན་ལ། གནས་ལ་དད་པ་དང་། མི་ལུས་ཐོབ་པས་ནང་གི་རྐྱེན་རང་གི་འབྱོར་པ་ལྔ་བསྟན་པས་དེས་མི་ཁོམ་པ་སྤང་བར་གྲུབ་ལ། མཐུན་རྐྱེན་དགེ་གོམས་རུང་ བ་བསམ་པའི་རྟེན་ཏེ། དེ་རྙེད་དཀའ་བས་ནམ་ཞིག་ཐོབ་ཅེས་སོ། །རྙེད་དཀའ་མོད། ད་ལྟ་རྙེད་པ་འདི་ལ་འགལ་རྐྱེན་མེད་ཅིང་མཐུན་རྐྱེན་ཚང་བས་ད་དུང་ལོང་ཡོད་ཅེ་ན། ཚེ་ནི་ཞེས་ ལན་ནོ། །ངན་འགྲོར་དགེ་བ་སྒྲུབ་པའི་སྐབས་མེད་པ་ལ་དོན་བཞི་བདག་གི་སྤྱོད་པ་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་བཞི་ཡིས་སོ། །གཉིས་པ་གཉེན་པོ་དགེ་བ་ལ་བག་བྱ་བ་ལ་གསུམ་ལས།

【現代漢語翻譯】從『蓮花上師』（Padmai Lama）將被完全證悟為佛陀的預言中可以得知。佛陀不可能沒有菩薩的先決條件，所以看起來像是放棄了菩薩行。』第二，從利他行為中退失有三種情況：被根本墮罪所染污。如《聖母經》所說：『即使經歷無數劫行持十善業，如果追求聲聞地或獨覺地，或者放棄菩提心，這就是戒律的過失，戒律的退失。捨棄菩提心比任何墮罪都嚴重。』因此，捨棄菩提心比聲聞乘的墮罪或此處的墮罪更嚴重，因為沒有菩提心，就失去了利他行為的能力。受持菩提心的利益是：『即使菩薩享用五欲，仍然皈依佛、法、僧三寶，並以成佛為目標，專注於一切智智，智者應知其戒律安住于波羅蜜多，沒有過失。』破壞他人善行也與此類似。『二者之中哪個更合理？』以及『有情』等問題也是如此。第三，獲得果位（土地）的延遲：『即使一次退失，也要努力恢復。』如果這樣，修道會有障礙，因此證悟見道的時間會延遲，因為二者交替進行。』《大疏》中說：『後來引導，先前牽引，逐漸混合。』第三，隨後的教誨：『因此』，有兩個根本。第二個共同主題是學習行為時的謹慎，包括：捨棄應避免的過失，修持對治的善法，以及捨棄煩惱。第一部分有三種：因過失而墮入惡趣的三種原因。從『從今以後努力』開始，有兩句根本頌，四句頌，以及四句頌。難以獲得暇滿人身，即使獲得也不穩定：『如來』代表了外在的五種順緣，而『安住于信心』和『獲得人身』則代表了內在的五種順緣，表明了沒有閑暇。具備有利的條件，習慣於善行，是思維的基礎，因為難以獲得，所以說『何時能得』。雖然難以獲得，但現在獲得了，沒有違緣，順緣具足，是否還有時間呢？回答是『生命』。在惡趣中沒有行善的機會，有四個原因，從『我的行為』開始，有四句頌。第二，在修持對治的善法時要謹慎，有三種情況：

【English Translation】 It is known from the prophecy that 『Padmai Lama』 will be fully enlightened as a Buddha. It is impossible for a Buddha to exist without the prior condition of a Bodhisattva, so it appears as if the Bodhisattva path has been abandoned.』 Second, there are three aspects to falling away from altruistic conduct: being stained by a root downfall. As it says in the Holy Mother Sutra: 『Even if one practices the ten virtuous actions for billions of kalpas, if one aims for the Hearer's stage or the Solitary Realizer's stage, or abandons the thought of enlightenment, that is a fault in discipline, a loss of discipline. Abandoning the thought of enlightenment is heavier than any downfall.』 Therefore, abandoning the thought of enlightenment is heavier than the downfall of a Hearer or a similar downfall here, because without the thought of enlightenment, one loses the ability to benefit others. The benefits of holding onto that thought are: 『Even if a Bodhisattva enjoys the five desirable qualities, they still take refuge in the Buddha, Dharma, and Sangha, and if they focus on omniscience with the intention of achieving Buddhahood, the wise should know that their discipline abides in the perfection, without fault.』 Obstructing the virtuous actions of others is similar to this. The questions 『Which of the two is more reasonable?』 and 『Sentient beings』 are also relevant. Third, the delay in attaining the fruit (bhumi): 『Even if one falls away once, one should strive to restore it.』 If so, there will be obstacles to practicing the path, and therefore the time to realize the path of seeing will be delayed, because the two alternate. The Great Commentary says: 『Leading later and pulling earlier, it gradually mixes.』 Third, the subsequent advice: 『Therefore,』 there are two roots. The second general topic is being careful in learning the practices, which includes: abandoning faults to be avoided, cultivating virtuous antidotes, and abandoning disturbing emotions. The first part has three aspects: three reasons for falling into the lower realms due to faults. Starting from 『From now on, strive,』 there are two root verses, four verses, and four verses. It is difficult to obtain leisure and endowment, and even if obtained, it is unstable: 『Thus Gone One』 represents the five external favorable conditions, while 『abiding in faith』 and 『obtaining a human body』 represent the five internal favorable conditions, indicating the absence of non-leisure. Having favorable conditions, being accustomed to virtue, is the basis for contemplation, and because it is difficult to find, it is said 『when will it be obtained?』 Although it is difficult to obtain, now that it has been obtained, there are no obstacles and the favorable conditions are complete, is there still time? The answer is 『life』. There is no opportunity to practice virtue in the lower realms, there are four reasons, starting from 『My actions,』 there are four verses. Second, being careful in cultivating virtuous antidotes has three aspects:

སྔོན་བསགས་ཀྱི་སྡིག་པ་མང་བ་ནི། 2-386 སྐད་ཅིག་གཅིག་ཅེས་ཏེ། རབ་ཏུ་ཞི་བ་རྣམ་པར་ངེས་པ་ཆོ་འཕྲུལ་གྱི་མདོ་བཞིན་ནོ། །རང་གཞན་གྱིས་མི་འཛད་པ་ནི། དེ་ཙམ་ཞེས་ཏེ། སྡིག་པ་གཞན་དག་རྒྱུ་མཐུན་གྱི་འབྲས་བུར་སྐྱེས་ པས་སོ། །གཉེན་པོ་དགེ་བ་ལ་འབད་པ་ལ་དོན་བཞི། འདི་འདྲའི་དལ་བ་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་བཞི་ལས། ཤིན་ཏུ་རྙེད་དཀའ་ནི་དལ་འབྱོར་ཏེ། རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་སྒྲུབ་པའི་རྟེན་རྙེད་པ་ དང་། བདག་གིས་ལེགས་ཉེས་ཀྱི་དམིགས་ཤེས་པ་དང་། མ་འབད་ན་དམྱལ་བར་ལྟུང་བས། བདག་ལ་འདིར་སེམས་མེད་དེ་རྨོངས་པར་ཟད་དེ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། གང་ཞིག་གསེར་སྣོད་རིན་ཆེན་སྤྲས་པ་ ཡིས། །ངན་སྐྱུགས་འཕྱག་པར་བགྱིད་པ་དེ་བས་ནི། །གང་ཞིག་མི་རུ་སྐྱེས་ནས་སྡིག་པ་དག །སྤྱོད་པ་འདི་ནི་ཆེས་རབ་བླུན་པ་ལགས། །ཞེས་པ་ལྟ་བུའོ། །གསུམ་པ་ཉེས་པ་ཉོན་མོངས་པ་སྤང་ བ་ལ། སྤང་བའི་བློ་བསྐྱེད་པ། ཐབས་བརྟེན་པ། སྤོང་བར་ནུས་པ་ཉིད་དུ་སྤྲོ་བ་བསྐྱེད་པའོ། །དང་པོ་ལ་གསུམ་གྱིས་གནོད་པའི་རྣམ་པར་བརྟགས་པ་ལ་བཞི་ལས། རང་དབང་མེད་པ་ནི། ཅིས་ རྨོངས་ཞེས་ཏེ། རང་དབང་མེད་པར་རྨོངས་པའི་རྒྱུ་བདག་ཉིད་ཀྱིས་ཀྱང་མ་ཤེས་པ་དེ་སུ་ཞིག་ཡོད་ཅེ་ན། ཚུལ་བཞིན་མ་ཡིན་པའི་ཡིད་ལ་བྱེད་པའོ། །དེའང་སྤང་བྱ་དེ་ལུས་ཅན་མ་ཡིན་པ། 2-387 བདག་ལེ་ལོའི་དབང་དུ་གྱུར་པ། བློ་མ་རིག་པས་བསླད་པས། དེ་དག་གིས་བདག་བྲན་བཞིན་དུ་བྱས་པས་གནོད་བྱེད་དེ་དག་ལ་མི་བཟོད་པར་རིགས་སོ། །ལྷག་མ་གསུམ་གལ་ཏེ་ལྷ་དང་ཞེས་ པ་ནས་ཚིགས་བཅད་བཞིའོ། །གཉིས་པ་མི་བཟོད་པར་བརྟག་པ་ལ། དེ་ལྟར་ཡུན་རིང་ཞེས་སེམས་ལ་གནོད་པ་དང་། འཁོར་བའི་ཞེས་པས་ལུས་ལ་གནོད་པའོ། །དེ་ལྟས་ཇི་སྲིད་ཅེས་པས་གསུམ་པ་ང་ རྒྱལ་བསྐྱེད་པའོ། །གཉིས་པ་དེ་སྤང་བའི་ཐབས་ལ་གསུམ་ལས། རང་བཞིན་ཞེས་ཚིགས་བཅད་གཉིས་ཀྱིས་མི་སྦྱོར་བའི་ཉེས་པ་བརྗོད་ནས། གཉིས་པ་སྦྱོར་བའི་ཕན་ཡོན་ལ། །རང་དོན་ལ་བརྟག་པ། གཞན་དོན་ ལ་བརྟག་པ། དམ་བཅའ་བ་ལ་བརྟག་པ་གསུམ། དོན་མེད་དགྲ་ཞེས་པ་ནས་ཏེ། ཐ་མལ་པའི་དགྲ་འདུལ་བ་རང་དོན་མེད་ལ། ཉོན་མོངས་འདུལ་བའི་དཔའ་བོ་ལ་རང་དོན་ཡོད་པ་དང་། ཐ་ མལ་པའི་བྱ་བ་ལ་བརྩོན་པ་ལ་གཞན་དོན་མེད་ལ། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྤྱོད་པ་ལ་གཞན་དོན་ཡོད་པ་སྔ་མ་གཉིས་སོ། །གསུམ་པ་ཕྱོགས་བཅུ་ཞེས་པ་གཞན་དོན་དམ་བཅས་པའི་ཁུར་ཡིན་ པ་དང་། དེ་ཁྱེར་བ་ལ་ཉོན་མོངས་པ་སྤོང་དགོས་པས། གང་ཚེ་བདག་ཉིད་དོ། །ཉོན་མོངས་པ་མ་སྤངས་ན། གཞན་དོན་མི་ནུས་པས་དམ་བཅས་པ་སྨྱོན་ཚིག་བཞིན་ཞེས་སོ། །གསུམ་པ་གཉེན་པོའི་མཐུ་བསྐྱེད་པ་ལ་ལྔ་ལས། 2-388 གཉེན་པོ་ལ་ཡུན་བསྲིང་བ། གུས་པར་བྱ་བ། སྤང་བྱ་ལ་མི་མཐུན་པར་བལྟ་བ་རྣམས་དེ་ལྟར་ཉོན

【現代漢語翻譯】往昔積累的罪業眾多。 2-386 如『頃刻』一詞，正如《寂止決定神變經》所說。自他無法窮盡，如『僅此』一詞，罪業因同類因產生果報。致力於對治善法有四方面：從『如此閑暇』到四個偈頌。極難獲得的是閑暇，即獲得成就圓滿菩提之所依；自己能辨別善惡；若不努力則墮入地獄，我對此毫無感覺，真是愚癡。如龍樹菩薩所說：『若以金器珍寶飾，用以盛裝嘔吐物，不如生而為人後，卻行諸惡業，此乃極度愚癡者。』第三，斷除煩惱，包括：生起斷除之心、依靠方法、生起能夠斷除的歡喜心。首先，以三種方式觀察煩惱的危害，包括四點：不自在，如『為何愚癡』，即不自在而愚癡的原因，自己也不知曉，那是什麼呢？即不如理作意。此外，所斷之物並非有情， 2-387 自己受懶惰的控制，心被無明矇蔽，因此，它們像奴隸一樣對待我，理應無法忍受這些損害者。其餘三個，如『倘若天神』到四個偈頌。第二，觀察無法忍受，如『如是長久』對心造成損害，『輪迴』對身體造成損害。『因此盡其所有』是第三，生起我慢。第二，斷除煩惱的方法有三：如兩個偈頌『自性』所說，講述不結合的過患，然後是結合的利益，包括：觀察自利、觀察利他、觀察誓言三方面。如『無義之敵』所說，征服普通敵人沒有自利，征服煩惱的勇士才有自利；努力于普通事務沒有利他，菩薩的行為有利他，這是前兩者。第三，『十方』是承擔利他誓言的重擔，承擔此重擔必須斷除煩惱，因此，當自己是…，若不捨棄煩惱，則無法利他，所立誓言如同瘋話。第三，生起對治的力量有五方面： 2-388 對治要持久、恭敬、視所斷為仇敵，如是聽聞。

【English Translation】 The accumulated sins of the past are many. 2-386 Like the word 'instant,' as stated in the 'Sutra of Pacification and Definite Miracles.' What cannot be exhausted by oneself or others is like the word 'only this,' as sins give rise to results that are similar in cause. Striving for the antidote of virtue has four aspects: from 'such leisure' to four verses. What is extremely difficult to obtain is leisure, that is, obtaining the basis for accomplishing perfect enlightenment; being able to distinguish between good and bad; if one does not strive, one will fall into hell, and I have no feeling about this, which is truly foolish. As Master Nagarjuna said: 'If a golden vessel adorned with jewels is used to hold vomit, it is worse than being born as a human and engaging in evil deeds, this is the most foolish thing.' Third, to abandon afflictions, including: generating the mind to abandon, relying on methods, and generating joy in being able to abandon. First, observing the harm of afflictions in three ways, including four points: not being free, such as 'why foolish,' that is, the cause of being foolish without freedom, one does not even know oneself, what is it? That is, improper attention. In addition, what is to be abandoned is not sentient, 2-387 oneself is controlled by laziness, and the mind is obscured by ignorance, therefore, they treat me like a slave, and it is reasonable to be unable to endure these harmers. The remaining three, such as 'if the gods' to four verses. Second, observing the inability to endure, such as 'for so long' causes harm to the mind, and 'samsara' causes harm to the body. 'Therefore, as much as possible' is the third, generating pride. Second, there are three methods for abandoning afflictions: as the two verses 'nature' say, speaking of the faults of not combining, and then the benefits of combining, including: observing self-interest, observing the benefit of others, and observing the three aspects of vows. As 'meaningless enemy' says, conquering ordinary enemies has no self-interest, and the hero who conquers afflictions has self-interest; striving for ordinary affairs has no benefit for others, and the actions of a Bodhisattva have benefit for others, these are the former two. Third, 'ten directions' is bearing the burden of the vow to benefit others, and to bear this burden, one must abandon afflictions, therefore, when oneself is... if one does not abandon afflictions, one cannot benefit others, and the vows made are like crazy words. Third, generating the power of the antidote has five aspects: 2-388 The antidote should be prolonged, respectful, and the object to be abandoned should be regarded as an enemy, thus listen.

་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་དང་རེ་རེས་བསྟན་ནས། བཞི་པ་རྩོད་པ་སྤང་བ་རྣམ་པ་དེ་ འདྲའི་ཞེས་པ། ཞེན་པར་བྱ་བ་ཆགས་པ་ཡིན། འཁོན་དུ་འཛིན་པས་ཞེ་སྡང་ཡིན་པས། དེ་གཉིས་རྣམ་པ་འགལ་ཞེ་ན། སྔ་མ་གཉེན་པོ་དང་ཕྱི་མ་སྤང་བྱ་ཡིན་ཏེ། སློབ་དཔོན་མ་ཏི་ ཙི་ཏས། འདོད་ཆགས་བྲལ་བས་ཆགས་པ་དང་། །ཞེ་སྡང་བྲལ་བས་ཞེ་སྡང་ཅན། །གཏི་མུག་དག་པས་རྨོངས་པ་སྟེ། །གསུམ་པོས་རྟག་ཏུ་གསུམ་དག་བཏུལ། །ཞེས་སོ། །བདག་ནི་ཞེས་པས་ལྔ་པ་ཉོན་མོངས་ པ་ལ་ཕྱོགས་པར་མི་བྱའོ། །གསུམ་པ་སྤོང་བར་ནུས་པར་སྤྲོ་བ་བསྐྱེད་པ་ལ་གཉིས་ལས། ཐ་མལ་དགྲ་བོ་ཞེས་པས་རྟེན་གཞན་མེད་པ་དང་། ཉོན་མོངས་རྣམས་ཞེས་ཕྱིན་ཅི་ལོག་གི་དམིགས་པ་ ཡིན་ཏེ། དེ་ལ་ཕྱིའི་རྟེན་མེད་པ། བདེན་པའི་ངོ་བོ་མེད་པ། གཉེན་པོ་ལ་འབད་པ། མ་འབད་པའི་ཉེས་པ་རྣམས་རྩ་བ་གཉིས་དང་། འདི་ནི་ཞེས་དང་། ཤེས་ཕྱིར་དང་། དོན་མེད་ཅེས་པས་ ཏེ། ཐ་མས་གཉེན་པོའི་རྗེས་སུ་འགྲོ་ལྡོག་བསྟན་ཏོ། །གསུམ་པ་མཇུག་རྗེས་སུ་གདམས་པ་ནི། དེ་ལྟར་རྣམ་བསམས་ཞེས་པས་དོན་དངོས་དང་། མ་འབད་པའི་ཉེས་པ་དཔེས་བསྟན་པ་སྨན་པའི་ཞེས་སོ། ། 2-389 ལེའུ་བཞི་པའོ།། ༈ །། ༄། །དྲན་པ་དང་ཤེས་བཞིན་བསྲུང་བའི་ལེའུ་སྟེ་ལྔ་པ། བསླབ་པ་བསྲུང་བའི་ཆེད་དུ་དྲན་པ་དང་ཤེས་བཞིན་བསྲུང་བ་ལ་གསུམ་ལས། མཚམས་སྦྱར་བའི་ཚུལ་གྱིས་མདོར་བསྟན་པ། བསླབ་པ་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་སྟེ། དགེ་བའི་དམིགས་པ་མ་ བརྗེད་པའི་དྲན་པ་དང་། དོན་དང་དོན་མ་ཡིན་པའི་དམིགས་འབྱེད་པའི་ཤེས་བཞིན་གྱིས་བསྲུང་གི ལུས་ངག་གི་ཙམ་གྱིས་མ་ཡིན་པའོ། །རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་གསུམ་ལས། བསྡུ་ན་སེམས་བསྲུངས་པས་བསླབ་ པ་ཐམས་ཅད་བསྲུང་བར་འགྱུར་བ་ལ་གསུམ་ལས། སེམས་བསྲུངས་པས་ཐམས་ཅད་བསྲུང་བར་འགྱུར་བ་དངོས་ལ། གཉིས་སེམས་ཀྱི་ཞེས་པས་ཉེས་པ་དང་། ཀུན་ནས་ཞེས་པས་ཕན་ཡོན་ཏེ། བཤེས་གཉེན་བསྟེན་པ། དམ་པའི་ཆོས་མཉན་པ། ཚུལ་བཞིན་དུ་ཡིད་ལ་བྱ་བས་སོ། །གཉིས་པ་ཉེས་པ་སེམས་ལ་རག་ལས་པ་ལ་གཉིས་ལས། འདི་ལྟར་ཞེས་པ་ལུང་གིས་སྒྲུབ་པ་སྟེ། དཀོན་མཆོག་སྤྲིན་ལས། སེམས་ནི་ ཆོས་ཐམས་ཅད་ཀྱི་རྩ་བ་སྟེ། སེམས་ཡོངས་སུ་ཤེས་ན་ཆོས་ཐམས་ཅད་ཡོངས་སུ་ཤེས་པར་འགྱུར་རོ་ཞེས་དང་། ཡང་། འཇིག་རྟེན་སེམས་ཀྱིས་འཁྲིད་པ་སྟེ། །སེམས་ཀྱིས་སེམས་ནི་མི་མཐོང་ངོ་། །དགེ་བའམ་ འོན་ཏེ་མི་དགེ་བའི། །ལས་ནི་སེམས་ཀྱིས་གསག་པ་ཡིན། །སེམས་ནི་མགལ་མེ་བཞིན་དུ་འཁོར། །སེམས་ནི་རྦ་རླབས་བཞིན་དུ་གཡོ། །སེམས་ནི་ནགས་མེ་བཞིན་དུ་སྲེག །སེམས་ནི་ཆུ་བོ་བཞིན་དུ་བསྐྱོད། ། 2-390 ཞེས་དང་། རིགས་པས་བསྒྲུབ་པ་སེམས་ཅན་དམྱལ་བའི་ཞེས་དང་། མདའ་བོ་ཆེ་དང་། མདུང་ཐུང་དང་། སྤུ་གྲི་གཏམས་པ་ལ་སོགས་པ་སེམས་དེ་དག་ཏུ་སྣང་བའོ། །དམྱལ་སྲུང

【現代漢語翻譯】如前文以二根本及各自所詮釋，第四，斷除諍論，如『如是』之意，乃執著之生起，因懷恨而生嗔恚。若問此二者是否相違，答：前者為對治，後者為應斷。如教師瑪帝智（梵文：Mati Citra）所言：『離貪者，遠離貪著；離嗔者，遠離嗔恨；離癡者，遠離愚昧；以此三者，恒常調伏三毒。』『我』等字句，意為第五，不應傾向煩惱。第三，于能斷除生歡喜，分二：『庸常之敵』意為無其他所依；『諸煩惱』意為顛倒之境。於此，無外在所依，無真實自性，努力于對治，不努力之過患等，為二根本。『此』、『為知』、『無義』等，最後一句揭示了隨順與違逆對治。第三，結尾之勸誡，如『如是思維』，乃真實義，以譬喻揭示不努力之過患，如醫者之例。第四品完。第五品：守護正念與正知為守護學處，守護正念與正知，分三：以連線方式作總說，『學處』等四根本，即以不忘失善之所緣的正念，及辨別有義與無義之所緣的正知來守護，而非僅以身語。廣說分三：總攝而言，守護心則能守護一切學處，分三：一、守護心則能守護一切；二、『心之』等句，指過患；『一切』等句，指利益，即依止善知識，聽聞正法，如理作意。二、過患依賴於心，分二：『如是』等句，以教證成立，如《寶云經》云：『心乃一切法之根本，若能了知心，則能了知一切法。』又云：『世間為心所牽引，心不能見心。善或非善之業，皆由心所積。心如火把般旋轉，心如波浪般動搖，心如森林之火般焚燒，心如河流般流動。』以理證成立，如『有情地獄』等，以及『大箭』、『短矛』、『利刃』等，皆顯現於彼等心中。地獄卒

【English Translation】 As explained earlier with the two roots and their respective meanings, fourth, refuting disputes, such as 'such' means attachment arises, hatred arises from holding grudges. If asked whether these two are contradictory, the answer is: the former is the antidote, and the latter is to be abandoned. As the teacher Mati Citra said: 'The one who is free from desire is free from attachment; the one who is free from hatred is free from anger; the one who is free from ignorance is free from delusion; with these three, constantly subdue the three poisons.' The words 'I' and so on, mean fifth, one should not lean towards afflictions. Third, generating joy in being able to abandon, divided into two: 'Ordinary enemy' means without other support; 'All afflictions' means the object of inversion. In this, there is no external support, no true nature, effort in the antidote, the faults of not making effort, etc., are the two roots. 'This', 'for knowing', 'meaningless', etc., the last sentence reveals following and opposing the antidote. Third, the concluding advice, such as 'thinking in this way', is the true meaning, using metaphors to reveal the faults of not making effort, such as the example of a doctor. End of Chapter Four. Chapter Five: Guarding Mindfulness and Awareness To guard the training, guarding mindfulness and awareness, divided into three: Summarizing in a connecting way, 'training' and other four roots, that is, guarding with mindfulness that does not forget the object of virtue, and awareness that distinguishes the object of meaning and meaninglessness, not just with body and speech. Extensive explanation divided into three: In summary, guarding the mind will guard all trainings, divided into three: One, guarding the mind will guard everything; two, 'of the mind' and other sentences, refer to faults; 'all' and other sentences, refer to benefits, that is, relying on a virtuous friend, listening to the Dharma, and contemplating it properly. Two, faults depend on the mind, divided into two: 'Thus' and other sentences, established by scripture, as the 《Cloud of Jewels Sutra》 says: 'The mind is the root of all dharmas, if one can know the mind completely, then one can know all dharmas completely.' Also, 'The world is led by the mind, the mind cannot see the mind. Virtuous or non-virtuous actions are accumulated by the mind. The mind revolves like a torch, the mind sways like a wave, the mind burns like a forest fire, the mind flows like a river.' Established by reason, such as 'sentient hell beings', etc., and 'large arrows', 'short spears', 'sharp blades', etc., all appear in their minds. Hell guardians

་ལ་སོགས་པ་རྣམས་བྱེ་བྲག་ ཏུ་སྨྲ་བ་རང་རྒྱུད་པར་འདོད། མདོ་སྡེ་པ་ཕྱིའི་དོན་དུ་འདོད་ཟེར་མོད། སྔ་མ་ལྟར་ན་དེས་ཀྱང་སྡུག་བསྔལ་མྱོང་དགོས་ཏེ། འགྲོ་བ་མཚུངས་པས་མིས་མིའི་སྡུག་བསྔལ་མྱོང་བ་བཞིན། འདོད་ན་ འཚེ་བྱེད་དུ་མི་འཐད་དེ། ཚོར་བ་དྲག་པོས་གདུངས་བས་སོ། །གཉིས་པའང་མིན་ཏེ། བསྡུས་འཇོམས་ལྟ་བུ་རི་ཡིས་འཚེ་བར་བཤད་པས་སོ། །དེས་ན་དྲན་པ་ཉེ་བར་གཞག་པ་ལས། རང་གི་སྡིག་ སེམས་ཀྱི་སྣང་བར་བཤད་དོ། །གསུམ་པ་དོན་བསྡུ་བ་ནི། དེ་ལྟར་ཞེས་ཏེ། ནོར་བུ་འདོན་པའི་ཚོང་པ་ལ་རྒྱ་མཚོའི་ལྷས་བསྡིགས་ཏེ། ཁམས་གསུམ་ན་ང་བས་འཇིགས་པ་ཡོད་དམ་མེད་ཅེས་པ་ ན། འཁོར་དེ་ན་དགེ་བསྙེན་གཅིག་འདུག་པས། ཁྱོད་བས་འཇིགས་པ་ཡོད་དེ། རང་གི་སེམས་ཉོན་མོངས་པ་ཅན་ནོ་ཞེས་པ་ལྟ་བུའོ། །ཚུལ་ཁྲིམས་གསུམ་རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ། དགེ་བ་ཆོས་སྡུད་ཀྱི། སྡོམ་པའི། སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་གསུམ་སྟེ་སྔར་བཤད་པ་དྲན་པར་བྱའོ། །དང་པོ་ལ་གསུམ་གྱི་དགེ་བ་ཆོས་སྡུད། ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དྲུག་སེམས་ལ་རག་ལས་པ་ལ་དྲུག་ལས། རེ་རེ་ལའང་ཕྱིའི་བྱེད་པས་རྫོགས་པར་འདོད་པ་དགག་པ་དང་། 2-391 ནང་གི་བྱེད་པས་རྫོགས་པར་སྒྲུབ་པ་གཉིས་གཉིས་སྦྱར་ན། འགྲོ་བ་དབུལ་པོ་དང་། སེམས་ཅན་ལ་འཚེ་བ་དང་། ཁོང་ཁྲོ་བ་དང་བྲལ་བ་ན་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་སྔ་མ་གསུམ་རྫོགས་ཤེ་ ན། སྐྱོབ་པས་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་མ་རྫོགས་པར་ཐལ། དེ་དག་མཐོང་བས། འོན་ཀྱང་དེས་རྫོགས་མོད། དེས་ན་བདོག་པ་ལ་མ་ཞེན་པ་དང་། སྤོང་སེམས་ཁྱད་པར་ཅན་དང་། སེམས་ཀྱི་ཁྲོ་བ་ བཟློག་པ་སྟེ་ནང་གི་བྱེད་པས་རྫོགས་ཞེས་པ། གལ་ཏེ་འགྲོ་བ་དབུལ་ཞེས་པ་ཚིགས་བཅད་གཉིས་དང་། གཅིག་དང་། གསུམ་གྱིས་སོ། །བརྩོན་འགྲུས་ནི་སེམས་གསལ་ཞེས་པ་ཕྱིའི་བྱེད་པས་མ་ཡིན་ཞིང་། ནང་ གི་སེམས་གཙོ་བོའི་དཔེ། མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་ལས་འབྱུང་བ། གང་གཱ་དང་ཡ་མུ་ན་ལ་བརྒལ་བའི་མ་སྨད་ཚེའི་དུས་བྱས་པས་བརྩེ་སེམས་ཀྱིས་མཚམས་སྦྱར་བས་ཚངས་རིས་སུ་སྐྱེས་པ་ལྟར། སྤྲོ་བ་མེད་པའི་ལུས་ངག་གི་བརྩོན་པས་མ་ཡིན་ནོ། །བཟླས་བརྗོད་དང་ཞེས་པས་བསམ་གཏན་ཏེ། ངག་གི་བཟླས་བརྗོད་དང་། ལུས་གདུང་བ་སོགས་དཀའ་ཐུབ་དུ་མ་སྤྱད་ཀྱང་། སེམས་མི་གནས་ན་དོན་ མེད་དེ། ཡུམ་ལས། སེམས་གཡེང་བས་ནི་བདག་གི་དོན་ཡང་མི་འགྲུབ་ན་ཞེས། ལྡོག་པའི་སྒོ་ནས་སོ། །དྲུག་པ་ཤེས་རབ་སེམས་ལ་རག་ལས་པ་ནི། གང་གིས་ཆོས་ནི་ཕུང་པོ་ལ་སོགས་པ་སྟེ། 2-392 དེའི་དོན་གྱི་མཆོག་ནི་སྣང་བ་སེམས་སུ་ཤེས་པ། སེམས་ཀྱི་གསང་ནི་དེ་ཐམས་ཅད་སྟོང་ཞིང་བདག་མེད་པ་སྟེ། སྐལ་བ་དམན་པའི་ཡུལ་མ་ཡིན་པས། ཆོས་ཡང་དག་པར་སྡུད་པ་ལས། ཆོས་ ཆོས་ཞེས་བགྱི་བའི་ཆོས་གང་ལགས་པ་དེ་ཡུལ་ན་མི་གནས། ཕྱོགས་ན་མི་གནས་ཏེ། གཞན་དུ་

【現代漢語翻譯】某些人認為分別說部（佛教部派之一）是自續派（中觀派的一個分支）。雖然有人說經量部（佛教部派之一）認為外境是存在的，但如果按照前一種觀點，經量部也必須體驗痛苦，因為眾生是相同的，就像人體驗人的痛苦一樣。如果他們認為外境是施害者，那是不合理的，因為他們被強烈的感受所折磨。第二種觀點也是不成立的，因為像山崩這樣的情況被描述為山對其他事物造成傷害。因此，從正念的角度來看，這被解釋為自己罪惡之心的顯現。第三個要點是總結：正如一個尋找寶石的商人受到海神的威脅，問到：『三界之中，有比我更可怕的存在嗎？』當時，在那個隨從中，有一個居士回答說：『有比你更可怕的存在，那就是你自己的煩惱之心。』這就像一個例子。關於詳細解釋三種戒律，即積累善法的戒律、攝受戒律的戒律和利益眾生的戒律，應該回憶起之前所說的內容。第一種戒律有三種：積累善法的戒律。六度（六種波羅蜜）依賴於心。在六度中，每一度都包括通過外在行為來圓滿和通過內在行為來圓滿。如果斷絕了對貧困者的佈施、對眾生的傷害和憤怒，那麼前三種波羅蜜就圓滿了。如果救度者沒有看到這些，那麼波羅蜜就沒有圓滿。然而，通過看到這些，波羅蜜就圓滿了。因此，不執著于財產，擁有特殊的捨棄之心，以及平息心中的憤怒，這些都是通過內在行為來圓滿的。如果說『對貧困者的佈施』是通過兩句偈頌、一句偈頌或三句偈頌來表達的。精進不是通過外在行為來實現的，而是以內在的心為主。例如，在《涅槃經》中提到，恒河和亞穆納河的母親和女兒在生命結束時，通過慈悲心連線在一起，從而轉生到梵天界。因此，不是通過沒有喜悅的身語精進來實現的。『複誦』指的是禪定。即使沒有進行口頭的複誦和身體的折磨等苦行，如果心不穩定，也是沒有意義的。正如《般若經》中所說：『如果心散亂，即使是自己的利益也無法實現。』這是從反面的角度來說的。第六，智慧依賴於心。無論什麼法，如五蘊等，其意義的精髓在於將顯現理解為心。心的秘密在於一切皆空且無我。這不是那些福德淺薄者的境界。因此，從正確地積累法來看，所謂的『法』不住于處所，不住于方位，而在於其他地方。

【English Translation】 Some consider the Vaibhashika (a Buddhist school) to be Svatantrika (a branch of the Madhyamaka school). Although it is said that the Sautrantika (a Buddhist school) believes in the existence of external objects, according to the former view, the Sautrantika must also experience suffering, because beings are the same, just as humans experience the suffering of humans. If they consider external objects to be the cause of harm, it is unreasonable, because they are tormented by intense feelings. The second view is also untenable, because situations like landslides are described as mountains causing harm to other things. Therefore, from the perspective of mindfulness, this is interpreted as a manifestation of one's own sinful mind. The third point is to summarize: Just as a merchant looking for jewels was threatened by a sea god, who asked, 'Is there anything more terrifying than me in the three realms?' At that time, in that entourage, there was a lay practitioner who replied, 'There is something more terrifying than you, and that is your own afflicted mind.' This is like an example. Regarding the detailed explanation of the three trainings, namely the training in accumulating virtuous dharmas, the training in upholding precepts, and the training in benefiting sentient beings, one should recall what was said earlier. The first training has three aspects: the training in accumulating virtuous dharmas. The six perfections (six paramitas) depend on the mind. In the six perfections, each one includes perfecting through external actions and perfecting through internal actions. If one abstains from giving to the poor, harming sentient beings, and anger, then the first three paramitas are perfected. If the savior does not see these, then the paramitas are not perfected. However, by seeing these, the paramitas are perfected. Therefore, not being attached to possessions, having a special mind of renunciation, and pacifying anger in the mind, these are perfected through internal actions. If it is said that 'giving to the poor' is expressed through two verses, one verse, or three verses. Diligence is not achieved through external actions, but with the internal mind as the main thing. For example, in the Nirvana Sutra, it is mentioned that the mother and daughter of the Ganges and Yamuna rivers, at the end of their lives, were connected by loving-kindness, and thus were reborn in the Brahma realm. Therefore, it is not achieved through bodily and verbal diligence without joy. 'Recitation' refers to meditation. Even if one does not engage in verbal recitation and physical torment, etc., if the mind is not stable, it is meaningless. As it is said in the Prajnaparamita Sutra: 'If the mind is distracted, even one's own benefit cannot be achieved.' This is from the negative perspective. Sixth, wisdom depends on the mind. Whatever dharma, such as the five aggregates, etc., the essence of its meaning lies in understanding appearances as the mind. The secret of the mind is that everything is empty and without self. This is not the realm of those with little merit. Therefore, from the perspective of correctly accumulating dharma, the so-called 'dharma' does not reside in a place, does not reside in a direction, but resides elsewhere.

ན་ཆོས་ནི་རང་གི་སེམས་ལ་རག་ལས་སོ་ཞེས་སོ། །དེ་མ་རྟོགས་ན་རང་གཞན་གྱི་དོན་ མེད་ལ། ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་མི་འཐོབ་ཅིང་། སྡུག་བསྔལ་གྱི་གནས་ལས་མི་ཐར་བས་གྱི་ནར་འཁྱམས་ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་དེས་ན་སེམས་བསྲུང་བ་ལ་འབད་པར་གདམས་པའི་དོན་དྲུག་སྟེ། དེ་ལྟ་བདག་ གི་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་ལྔས་བསྟན་པ་ལས། སྤྱོད་པ་འདི་འདྲས་ཞེས་ནི་སེམས་བསྲུངས་ན་སྐྱེ་བོ་མ་བསྡམས་པའམ། སྐྱེས་པ་བསླུ་བའི་སྒྱུ་ཐབས་སུམ་ཅུ་རྩ་གཉིས་དང་ལྡན་པ། རེག་པ་ཙམ་ གྱིས་དྲང་སྲོང་མངོན་པར་ཤེས་པ་ལྔ་དང་ལྡན་པའི་མཐུ་ཡང་ཉམས་པར་བྱེད་པའི་ཁྲོད་ན་གནས་ཀྱང་དེས་བརྟུལ་ཞུགས་མི་འཕྲོག་པའོ། །རྙེད་དང་བཀུར་སྟི་དང་དགེ་བ་གཞན་བསོད་ནམས་ཀྱི་ཆ་མཐུན་ ཏེ་དེ་དག་ཉམས་པ་བླའི། །བྱང་ཆུབ་མཆོག་གི་སེམས་ཉམས་པར་མི་བྱའོ། །སེམས་བསྲུང་བའི་ཐབས་སུ་དྲན་པ་དང་ཤེས་བཞིན་བསྲུང་བ་ལ་གསུམ་ལས། མདོར་བསྟན་པ་སེམས་བསྲུང་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་སྟེ། 2-393 དྲན་པ་ནི་དགེ་བའི་དམིགས་པ་མ་བརྗེད་པ། དེས་སྒོ་གསུམ་གྱི་འཇུག་པ་ཐམས་ཅད་ལ་བྱ་ར་བྱེད་པ་ཤེས་བཞིན་ཏེ། དང་པོ་གཙུག་ན་རིན་པོ་ཆེའི་མདོ་ལས། དྲན་པ་གང་གིས་ཉོན་ མོངས་པ་ཐམས་ཅད་འབྱུང་བར་མི་འགྱུར་བ་དང་། དྲན་པ་གང་གིས་བདུད་ཀྱི་ལས་ཐམས་ཅད་ཀྱི་སྐབས་མི་འབྱེད་པ་དང་། དྲན་པ་གང་གིས་ལམ་གོལ་བ་དང་། ལམ་ངན་པར་མི་འགྲོ་བ་དང་། དྲན་པ་སྒོ་བ་ལྟ་བུ་ཞེས་གསུངས་སོ། །གཉིས་པ་ཡུམ་ལས། སྤྱོད་ན་སྤྱོད་དོ་ཞེས་བྱ་བར་རབ་ཏུ་ཤེས་སོ། །འགྲེང་ན་ཡང་བདག་འགྲེང་ངོ་ཞེས་བྱ་བར་རབ་ཏུ་ཤེས་སོ། །འདུག་ན་བདག་ འདུག་གོ་ཞེས་བྱ་བར་རབ་ཏུ་ཤེས་སོ། །ཉལ་ན་བདག་ཉལ་ལོ་ཞེས་བྱ་བར་རབ་ཏུ་ཤེས་སོ་ཞེས་སོ། །རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་གསུམ་ལས། ཤེས་བཞིན་མེད་པའི་ཉེས་པ་ལ་ལྔ་ཡོད་པའི་ བྱ་བ་ལ་མཐུ་ཆུང་བ་དང་། ཤེས་རབ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པར་མི་འགྱུར་བ་གཉིས། ནད་ཀྱིས་ཞེས་དང་། ཤེས་བཞིན་ཞེས་པས་བསྟན་ལ། ཚུལ་ཁྲིམས་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པར་མི་འགྱུར་བ་ཐོས་ལྡན་ཞེས་ཏེ། རྐྱེན་དམ་པ་ཐོས་པ། རྒྱུ་དམ་པ་དད་པ། སྦྱོར་བ་དམ་པ་བརྩོན་འགྲུས་ཡོད་ཀྱང་། བྱ་བ་དུས་དྲན་ལ་སོགས་པ་ཤེས་བཞིན་གྱིས་མ་ཟིན་པས་ལྟུང་བ་འབྱུང་སྟེ། སྣང་བ་དང་བྲལ་བ་བཞིན་ནོ། ། 2-394 བསགས་པའི་དགེ་བ་འཇིག་པ་དང་། མ་བྱས་པ་འགྲུབ་པའི་གེགས་སུ་འགྱུར་བ་གཉིས་ཤེས་བཞིན་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་བཞི་བཞིའོ། །གཉིས་པ་ཤེས་བཞིན་བསྲུང་བའི་ཐབས་ལ་དོན་བཞི་དེ་བས་དྲན་པའི་ ཞེས་ཚིགས་བཅད་ལྔས་བཤད་ནས། གང་ཚེ་ཞེས་རྩ་བ་བཞིས་གསུམ་པ་བསྲུང་བའི་ཕན་ཡོན་ནོ། །སྤྱི་དོན་གཉིས་པ་སྡོམ་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས་ལ་བཞི་ལས། ལུས་རང་བཞིན་ལ་སྦྱར་བའི་ཆོས་བཞི་རེ་ཞིག་ དང་པོ་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་དྲུག་གིས་བསྟན་ལ། སེམས་ཀྱི་གླང་པོ་ཞེས་པས་སེ

【現代漢語翻譯】據說，佛法取決於自己的內心。如果不能領悟這一點，那麼自利利他都將毫無意義，既不能獲得一切智智（Sanskrit: Sarvajnana， सर्वज्ञता，sarvajñatā，一切知），也無法從痛苦的境地中解脫，只能在輪迴中漂泊。因此，第二點是勸誡人們努力守護自己的內心，其中有六個要點。從『如是吾』開始，用五個偈頌來闡述。『以如是行』是指如果守護好內心，就不會被世俗之人束縛，也不會被具有三十二種欺騙手段的女子所迷惑，即使身處能讓具有五種神通的仙人失去能力的環境中，也不會被奪走苦行。失去財富、尊敬和其他善行，以及功德的一部分是次要的，最重要的是不要失去菩提心。守護內心的方法是守護正念和正知，其中有三個方面。簡要說明是守護內心有四個根本：正念是不忘記善的對境，正知是對身語意三門的活動進行觀察。首先，《寶積經》中說：『以何正念，一切煩惱皆不生起；以何正念，一切魔業皆不開啟；以何正念，不入歧途，不墮惡道；正念如門衛。』其次，《般若經》中說：『行時，應如實知我正在行；立時，應如實知我正在立；坐時，應如實知我正在坐；臥時，應如實知我正在臥。』詳細解釋分為三個方面。不具正知的過患有五種：在行為上力量弱小，智慧不能圓滿，這由『病』和『正知』來表示。戒律不能圓滿，這由『多聞』來表示，即具有殊勝的因緣（多聞），殊勝的根本（信心），殊勝的加行（精進），但由於在做事時沒有正知，比如在憶念時間等方面，就會產生墮落，就像與光明分離一樣。積累的善行會毀壞，未做的善行會成為障礙，這由『正知』到『四個根本』來表示。第二，守護正知的方法有四個要點，這由『因此正念』開始，用五個偈頌來闡述。『何時』這四個根本是第三，守護的利益。第三個共同要點是戒律，分為四個方面。首先，將身體與自性相結合的四法，從『一時』開始，用六個偈頌來闡述。『心之象』是指內心……

【English Translation】 It is said that Dharma depends on one's own mind. If one cannot realize this, then benefiting oneself and others will be meaningless. One will neither attain Sarvajnana (all-knowingness) nor be liberated from the state of suffering, but will only wander in samsara. Therefore, the second point is to exhort people to strive to guard their minds, which has six key points. Starting from 'Thus I', it is explained with five verses. 'With such conduct' means that if one guards one's mind well, one will not be bound by worldly people, nor will one be deceived by women with thirty-two kinds of deceptive means. Even if one is in an environment that can cause sages with five supernatural powers to lose their abilities, one will not be robbed of asceticism. Losing wealth, respect, and other good deeds, as well as a portion of merit, is secondary; the most important thing is not to lose Bodhicitta (the mind of enlightenment). The method of guarding the mind is to guard mindfulness and awareness, which has three aspects. A brief explanation is that guarding the mind has four roots: mindfulness is not forgetting the object of virtue, and awareness is observing the activities of the three doors of body, speech, and mind. First, the Ratnakuta Sutra says: 'With what mindfulness will all afflictions not arise; with what mindfulness will all demonic deeds not be initiated; with what mindfulness will one not enter a wrong path, nor fall into an evil path; mindfulness is like a gatekeeper.' Second, the Prajnaparamita Sutra says: 'When walking, one should truly know that I am walking; when standing, one should truly know that I am standing; when sitting, one should truly know that I am sitting; when lying down, one should truly know that I am lying down.' A detailed explanation is divided into three aspects. The faults of not having awareness are five: weakness in action, and wisdom cannot be perfected, which is indicated by 'illness' and 'awareness'. Discipline cannot be perfected, which is indicated by 'learned', that is, having excellent causes (learning), excellent roots (faith), and excellent application (diligence), but because one does not have awareness when doing things, such as remembering the time, one will fall, just like being separated from light. Accumulated good deeds will be destroyed, and undone good deeds will become obstacles, which is indicated by 'awareness' to 'four roots'. Second, the method of guarding awareness has four key points, which is explained with five verses starting from 'Therefore mindfulness'. The four roots of 'When' are the third, the benefits of guarding. The third common point is discipline, which is divided into four aspects. First, the four dharmas that combine the body with its nature, starting from 'At one time', are explained with six verses. 'The elephant of the mind' refers to the mind...

མས་རང་བཞིན་ལ་སྦྱར་བ། གསུམ་པ་རང་བཞིན་ལས་འདའ་བར་གནང་བའི་དུས་ལ་དྲུག་ལས། འཇིགས་དང་ ཞེས་དོན་གྱི་དངོས་པོ་བཀོད་ནས། ཤེས་བྱེད་ཀྱི་ལུང་འདི་ལྟར་ཞེས་ཏེ། འཕགས་པ་བློ་གྲོས་མི་ཟད་པ་ལས་བསྟན་པར། སྦྱིན་པའི་དུས་སུ་ཁྲིམས་ལ ་བརྟུན་པ་བརྟུལ་ཏེ་བཏང་སྙོམས་སུ་བྱའོ་ཞེས་ དང་། སློབ་དཔོན་ཉིད་ཀྱིས་དེ་ལའང་བསླབ་པ་གཅིག་སྒྲུབ་པ་ན་བསླབ་པ་གཞན་སྒྲུབ་པར་མ་ནུས་ཀྱང་ལྟུང་བར་མི་འགྱུར་ཏེ་ཞེས་སོ། །འཐད་པ་ནི་གང་ཞིག་ཅེས་པ་གཙོ་བོར་གྱུར་པ་ཚུལ་ ཁྲིམས་བཏང་སྙོམས་སུ་བཞག་སྟེ། ཆེས་དམན་པ་སྦྱིན་པ་ལྷུར་ལེན་པ་ཅིའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། འདི་ཐོག་མར་བརྩམ་པའི་སྐབས་དོན་ཡིན་པས་སྨོས་ཏེ། གང་ལ་ཞུགས་པ་དེ་མཐར་དབྱུང་བ་གང་ཞིག་ཅེས་དང་། 2-395 དེ་ལྟ་ན་ཞེས་པས་ཕན་ཡོན་ནོ། །དེ་ལྟར་མ་བྱས་པའི་ཉེས་པ་དང་། དྲུག་པ་སྐབས་བསྡུ་བ། གཞན་དུ་ཞེས་དང་། ཤེས་བཞིན་ཞེས་པས་སོ། །ཚུལ་ཁྲིམས་བཏང་སྙོམས་སུ་བཞག་ན་ཤེས་བཞིན་མ་ ཡིན་པར་མི་འགྱུར་རམ་ཞེ་ན། དེ་ནི་ཉེ་བའི་ཉོན་མོངས་ཁྲོ་བ་ལ་སོགས་པ་ཉི་ཤུ་སྟེ་མི་དགེ་བའི་སེམས་དང་མཚུངས་པར་ལྡན་པས་ཏེ། དེ་ཐམས་ཅད་སྤོང་བར་བྱ་བ་དང་བྱ་ བ་མ་ཡིན་པ་ཤེས་པས་སོ། །གཉིས་པ་ཉམས་པ་བསྲུང་བ་ལ་གཉིས་ལས། ལུས་ངག་གི་ཉམས་པ་བསྲུང་བ་གསུམ་གྱི། གཡེང་བའི་རྐྱེན་གྱིས་མི་འཕྲོག་པར་བྱ་བ་བྲེ་མོ་ཞེས་ཏེ། མ་འབྲེལ་ བ། དོན་མེད་པ། རྒོད་བག་ཅན་ནོ། །གཉིས་པ་དོན་མེད་པའི་སྤྱོད་པ་སྤང་བ་དོན་མེད་པ་ཞེས་ཏེ། ཟླ་བ་སྒྲོན་མ་ལས། ཟླ་འོད་གཞོན་ནུ་ལག་པ་མི་རྒོད་རྐང་པ་མི་རྒོད་ཅིང་ རྐང་ལག་བསྡམ་པ་ཞེས་པས་སྟོན་པའི་བཀའ་བཞིན་བྱེད་པའོ། །གསུམ་པ་ཀུན་སློང་གི་བསམ་པ་ལ་བརྟག་པ་ལ་གསུམ། གང་ཚེ་ཞེས་པ་ནས་ཏེ། དགེ་བའམ་མི་དགེ་བའམ་ལུང་མ་བསྟན་ཞེས་བརྟག་ པ། ཆགས་པས་མཚོན་ནས་རྩ་བའི་ཉོན་མོངས་པ་སྤོང་བ། རྒོད་དང་ཞེས་པ་འདི་དག་ཕལ་ཆེར་ཉེ་བའི་ཉོན་མོངས་པ་སྟེ། མདོར་བསྟན་པ། ཉོན་མོངས་པས་སླད་བའི་བྱ་བ་དགག་པ། ཁ་ན་མ་ཐོ་བ་ལ་དགའ་བ་དོར་བ་རྣམས་རྩ་བ་བཞི་དང་། 2-396 ཡང་བཞི་དང་། ཚིགས་བཅད་ལྔ་ཡིས་སོ། །གཉིས་པ་སེམས་ཀྱི་ཉམས་པ་བསྲུང་བ་ལ་གསུམ་ལས། གཉེན་པོའི་རང་བཞིན་ནི་དེ་ལྟར་ཞེས་ཏེ། བླང་དོར་གྱི་བྱེ་བྲག་ཕྱེད་པས་ཤིན་ཏུ་ངེས་པ། ལས་ འབྲས་ལ་དད་པ། གཉེན་པོ་ལས་མི་ལྡོག་པས་བརྟན་པ་དགེ་བ་ལ་ཆེད་ཆེར་འཛིན་པས་གུས་པ། གང་ཟག་གསུམ་ལ་གུས་པ། དེས་པ། ལེགས་པ་ལ་སྦྱོར་བའི་ངག་གིས་ནི་ཞེ་སར་བཅས། བདག་གམ་ཆོས་ཀྱི་དབང་དུ་བྱས་ཏེ་ཁ་ན་མ་ཐོ་བར་འཛེམ་པས་ངོ་ཚ་ཤེས་པ། ཉེས་སྤྱོད་ཀྱི་འབྲས་བུ་ལ་འཇིགས་པ། དབང་པོ་དུལ་བས་ཞི་བ། གཞན་དོན་ཆེད་ཆེར་བྱེད་པས་གཞན་ དགའ་བྱེད་པ། ཕན་ཚུན་མི་མཐུན་ཏེ། འགའ་ཞིག་རྙེད་པ་སློང་ལ། འགའ་ཞིག་དེ་འ

【現代漢語翻譯】將（戒律的）自性與之結合。第三，關於超越自性的時間，有六個方面：恐懼，即陳述意義的實體，並引用如下的教證：在《聖妙吉祥智藏經》中說：『在佈施之時，應依賴戒律，實行禁制，保持中舍。』導師（指靜命論師）自己也說：『即使在修持一種學處時，不能修持其他學處，也不會因此墮落。』道理何在呢？』這是指將主要的戒律置於中舍，為何要專注于最次要的佈施呢？因為這是最初開始時的要點，所以要說明，即進入哪一個（學處）最終要捨棄哪一個（學處）。如果那樣做，會有什麼利益呢？如果那樣做會有利益。』如果不那樣做，會有什麼過失呢？第六，總結要點。』在其他情況下』和』明知』等就是指這些。如果將戒律置於中舍，難道不會變成不明知嗎？』那是因為與近煩惱，如憤怒等二十種不善心相應，所以要捨棄所有這些，並且要知道該做什麼和不該做什麼。第二，守護已失壞的（戒律），分為兩部分：守護身語的失壞，有三個方面：不要因散亂的因緣而失去（戒律），如閑聊，即不相關的、無意義的、輕浮的。第二，斷除無意義的行為，如《月燈經》中說：『如月光童子，手不輕浮，腳不輕浮，手腳約束。』這就是按照佛陀的教導去做。第三，觀察動機的意念，分為三個方面：從』何時』開始，觀察是善、不善還是無記。以貪執為代表，捨棄根本煩惱。』輕浮』等這些大多是近煩惱，簡要說明：禁止被煩惱染污的行為，捨棄喜歡惡行的行為，這些是四個根本（煩惱）。還有四個（近煩惱），以及五個偈頌。第二，守護心的失壞，分為三個方面：對治的自性是這樣的：通過區分應取應舍，從而非常確定。對業果生起信心，不從對治中退轉，從而堅定，對善法特別重視，從而恭敬。對三種人（上師、善知識、道友）恭敬。通過將美好的語言與謙遜相結合，以自我或佛法的名義，從而避免惡行，從而有慚愧心。畏懼惡行的果報。通過調伏根門而寂靜。特別重視利他，從而使他人喜悅。彼此不一致，有些人乞求財物，有些人...

【English Translation】 Combining the nature (of discipline) with it. Third, regarding the time of transcending nature, there are six aspects: fear, that is, stating the entity of meaning, and quoting the following scriptural authority: In the Arya Akshayamati Sutra, it says: 'At the time of giving, one should rely on discipline, practice restraint, and maintain equanimity.' The teacher (Śāntarakṣita) himself also said: 'Even if one cannot practice other precepts while practicing one precept, one will not fall.' What is the reason? 'This refers to placing the main discipline in equanimity, why focus on the least important giving? Because this is the main point at the beginning, it must be explained, that is, which (precept) to enter and which (precept) to abandon in the end. If you do that, what are the benefits? 'If you do that, there will be benefits.' If you don't do that, what are the faults? Sixth, summarize the main points. 'In other cases' and 'knowing' refer to these. If you put the discipline in equanimity, won't it become unknowing? 'That's because it corresponds to the near afflictions, such as anger and other twenty kinds of unwholesome minds, so all of these must be abandoned, and it must be known what to do and what not to do. Second, guarding what has been lost (discipline), divided into two parts: guarding the loss of body and speech, there are three aspects: do not lose (discipline) due to the cause of distraction, such as idle talk, that is, irrelevant, meaningless, frivolous. Second, cut off meaningless behavior, as the Moon Lamp Sutra says: 'Like the Moonbeam Youth, hands are not frivolous, feet are not frivolous, hands and feet are restrained.' This is doing according to the Buddha's teachings. Third, observing the intention of motivation, divided into three aspects: starting from 'when', observe whether it is good, unwholesome, or neutral. Represented by attachment, abandon the root afflictions. 'Frivolity' and others are mostly near afflictions, briefly explain: prohibit actions contaminated by afflictions, abandon the behavior of liking evil deeds, these are the four root (afflictions). There are also four (near afflictions), and five verses. Second, guarding the loss of mind, divided into three aspects: the nature of the antidote is like this: by distinguishing what should be taken and what should be abandoned, it is very certain. Generate faith in karma, do not retreat from the antidote, thus firm, pay special attention to virtue, thus respectful. Respect the three types of people (guru, spiritual friend, companion). By combining beautiful language with humility, in the name of self or Dharma, thus avoiding evil deeds, thus having a sense of shame. Fear the consequences of evil deeds. Be peaceful by taming the senses. Pay special attention to benefiting others, thus making others happy. They are inconsistent with each other, some beg for wealth, some...

གོག་པ་ལྟ་བུས་མི་སྐྱོ་བ། བྱིས་པའི་འདོད་པ་སྟེ་བསམ་པ་མི་མཐུན་པས་མི་སྐྱོ་བ་ཡིན་ལ། དེའི་ རྒྱུ་བརྩེ་བ་སྟེ། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། ཕྱེ་མ་ལེབ་དང་འདབ་ཆགས་དང་། །རྒྱ་མཚོ་དག་གིས་རི་རབ་ལྟར། །བརྟན་པ་གྲོགས་ངན་སྡུག་བསྔལ་དང་། །ཟབ་མོ་ཐོས་པས་མི་གཡོས་སོ། །ཞེས་ཡུལ་དང་། ཉོན་ མོངས་པས་དབང་མེད་པ་དག་ལའོ། །དེ་ལ་བྱ་བ་ནི་ཁ་ན་མ་ཐོ་བ་མེད་པའི་བྱ་བ་སྟེ། དེ་ལ་རང་གཞན་སྦྱོར་བའོ། །དལ་འབྱོར་རྙེད་དཀའ་བ་བསམ་པ་དང་། སེམས་དགེ་བ་ལས་མི་ཉམས་པར་བྱ་བ་གཉིས་རིང་ཞིག་ཅེས་དང་། 2-397 སེམས་དེ་ཞེས་སོ། །སྤྱི་དོན་གསུམ་པ་ལུས་ཀྱི་ཉེས་པ་བརྟགས་ནས་དགེ་བ་ལ་སྦྱར་བ་ལ་དོན་ལྔ། བྱ་རྒོད་ཅེས་པ་ནས་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་བཅུ་གཉིས་སོ། །བཞི་པ་སྡོམ་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས་ ལ། ཐབས་མཁས་པའི་ཁྱད་པར་ལ་གསུམ་ལས། དེ་ལྟར་རང་དབང་ཞེས་ཚིགས་བཅད་གསུམ་གྱི་ཐ་མལ་བའི་སྤྱོད་པ་ལ་ཐབས་མཁས་པའི་ཁྱད་པར་དང་། གཞན་ལ་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་ལྔས་བྱེད་པ་ པོའི་སྤྱོད་པ་ལ་ཐབས་མཁས་པའི་ཁྱད་པར་ལྔ་དང་། སྨྲ་ན་ཡིད་ཕེབས་ཞེས་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་བཞིས་ལས་ཀྱི་སྤྱོད་པ་ལ་ཐབས་མཁས་པའི་ཁྱད་པར་ལྔ་བསྟན་པ་ལས། སྙིང་ཐག་པ། སྔ་ཕྱི་ མི་འགལ་པ། རྫབ་རྫུབ་མ་ཡིན་པ། སྙིང་ལ་འབབ་པ། ཀུན་སློང་དགེ་བ། མི་བརླང་བ། དུས་སུ་སྨྲ་བ་རྣམས་ནི་སྨྲ་བའི་ཡོན་ཏན་ཏེ། ཡིད་ཕེབས་ཞེས་པ་ནས་སྦྱར་རོ། །དོན་འདི་ལ་ འཕགས་པ་ས་བཅུ་པའི་མདོ་ལས། གང་དག་ཡིད་དུ་མི་འོང་བས་སྙིང་ན་བར་བྱེད་ཅིང་། གདུང་བར་བྱེད་པ་དང་། བདག་གི་རྒྱུད་དང་གཞན་གྱི་རྒྱུད་མ་རུངས་པར་བྱེད་པའི་ཚིག་གམ་རྣམ་པ་ དེ་ལྟ་བུ་སྤངས་ཏེ། གང་འདི་འཇམ་པ་དང་། མཉེན་པ་དང་། ཡིད་དུ་འོང་བ་དང་། བརྫུན་མ་ཡིན་པ་དང་ཞེས་སོ། །ཡོན་ཏན་གྱི་ཞིང་དཀོན་མཆོག་གསུམ། ཕན་འདོགས་པའི་ཞིང་མཁན་སློབ་དང་ཕ་མ། 2-398 སྡུག་བསྔལ་བ་ནད་པ་ལ་སོགས་པའོ། །སྤྱི་དོན་གསུམ་པ་སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་ཀྱི་ཚུལ་ཁྲིམས་ལ་བཞི་ལས། བསླབ་པ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་ཁྱད་པར་རྣམ་པར་བཞག་པའི་ཚུལ་གྱིས་མདོར་བསྟན་པ། སྦྱིན་པའི་ ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། སྔར་འདི་ལྟར་སྦྱིན་པའི་དུས་རྟག་ཏུ་ཚུལ་ཁྲིམས་བཏང་སྙོམས་གཞག་ཅེས་བཤད་པ་ཅི་ཞེ་ན། སྔ་མ་ཐོག་མར་མ་བརྩམས་པའི་བྱ་བ་ལ་ལྟོས་ནས་གཞག་ལ། འདི་བསླབ་ པ་སྤྱིའི་རང་བཞིན་ལ་ལྟོས་ནས་སོ། །དེ་ལྟ་ན་གང་ཞིག་ཅི་ལྟར་དུ་འཕགས་ཤེ་ན། ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་བསླབ་པ་ལ། སྡོམ་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས་ལ་སོགས་པ་གསུམ་ལས། གཙོ་བོ་སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་ ཡིན་ལ། དེ་དང་གང་འགལ་ཡང་གཙོ་བོ་དེ་བླངས་ཏེ། དེའང་སྡོམ་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས་ལས་དགེ་བ་ཆོས་སྡུད་གཙོ་ཆེ་ལ། དེ་བས་སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་གཙོ་བོ་ཡིན་ཏེ། དེ་ལ་སྡོམ་པའི་དང་ སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་འགལ་བ་ནི་རང་བཞིན་ལ་སྦྱར་ན་

【現代漢語翻譯】如同啞巴一般不會沮喪，如同孩童一般，因為慾望和想法不一致而不會沮喪。其原因是慈愛。如《經莊嚴論》所說：『如蝴蝶、飛鳥和大海，如須彌山般穩固。惡友的痛苦和深奧的聽聞，都無法動搖他。』這是指被境和煩惱所控制的人。對於這些人，所做的事情是沒有過失的行為，是將自己和他人結合起來。要思考獲得閑暇和圓滿是多麼困難，並且不要從善良的心中退轉，這兩件事要長久保持。』這就是『心』的意思。第三個總義是檢查身體的過失並將其用於善行，其中有五個要點，從『禿鷲』開始，到十二個偈頌結束。第四個是關於戒律。在方便善巧的差別方面有三點：如『如此自主』這三個偈頌，是指在平凡的行為中運用方便善巧的差別；從『對於他人』開始的五個偈頌，是指在行為者的行為中運用方便善巧的五種差別；『說則心悅』這四個偈頌，是指在事業的行為中運用方便善巧的五種差別。其中，真心實意、前後不矛盾、不虛偽、打動人心、發心善良、不粗暴、適時而說，這些是說話的功德，從『心悅』開始應用。關於這個意義，《十地經》中說：『對於那些令人不悅而感到痛苦和悲傷，以及使自己和他人不悅的言語或行為，應當捨棄。應當說柔和、溫順、悅意、不虛偽的話語。』功德的田地是三寶（佛，梵文：Buddha；達摩，梵文：Dharma；僧伽，梵文：Saṃgha），利益的田地是堪布（Khenpo，住持），老師和父母，以及受苦者，如病人等。第三個總義是利益眾生的戒律，其中有四點：以分別安立一切學處的差別的方式進行簡要說明。『佈施的』有兩個根本，如果之前說『像這樣佈施的時候，總是將戒律放在中間』是什麼意思呢？之前是相對於尚未開始的行為而言，而這是相對於學處的一般性質而言。如果是這樣，那麼什麼樣的人才是殊勝的呢？在戒律的學處中，有別解脫戒（Prātimokṣa-śīla），攝善法戒（Kuśala-dharma-saṃgraha-śīla）和饒益有情戒（Sattvārtha-kriyā-śīla）這三種，其中最主要的是利益眾生。如果與此相違背，也要選擇最主要的。其中，在別解脫戒中，攝善法戒最為重要，因此利益眾生最為重要。如果別解脫戒和利益眾生相違背，那麼就要結合自性。

【English Translation】 Like a mute, one does not get discouraged; like a child, one does not get discouraged because desires and thoughts are not in agreement. The reason for this is loving-kindness. As the Sūtrālaṃkāra says: 'Like butterflies, birds, and the ocean, as stable as Mount Meru. The suffering of bad friends and profound hearing cannot shake him.' This refers to those who are controlled by objects and afflictions. For these people, the action is a faultless deed, which is to unite oneself and others. One should contemplate how difficult it is to obtain leisure and endowments, and not to turn away from a virtuous mind; these two things should be maintained for a long time.' This is the meaning of 'mind'. The third general meaning is to examine the faults of the body and apply them to virtue, which has five points, starting from 'vulture' and ending with twelve verses. The fourth is about the precepts of discipline. In terms of the difference of skillful means, there are three points: such as 'so autonomous,' these three verses refer to the difference of skillful means in ordinary behavior; the five verses starting from 'for others' refer to the five differences of skillful means in the behavior of the actor; the four verses 'speaking pleases the mind' show the five differences of skillful means in the behavior of the action. Among them, sincerity, consistency, non-hypocrisy, touching the heart, virtuous motivation, non-violence, and speaking at the right time are the qualities of speech, starting from 'pleases the mind' to apply. Regarding this meaning, the Daśabhūmika Sūtra says: 'For those words or actions that are unpleasant and cause pain and sorrow, and make oneself and others unpleasant, one should abandon them. One should speak gentle, tender, pleasing, and non-hypocritical words.' The field of merit is the Three Jewels (Buddha, Dharma, Saṃgha), the field of benefit is the Khenpo (abbot), teachers, and parents, and those who suffer, such as the sick. The third general meaning is the discipline of benefiting sentient beings, which has four points: briefly explaining the differences of all the trainings by establishing the distinctions. 'Giving' has two roots. If it was said before, 'When giving like this, always put discipline in the middle,' what does it mean? The former is in relation to actions that have not yet begun, while this is in relation to the general nature of the trainings. If so, then what kind of person is superior? In the training of discipline, there are the Prātimokṣa-śīla (vows of individual liberation), the Kuśala-dharma-saṃgraha-śīla (vows to gather virtuous dharmas), and the Sattvārtha-kriyā-śīla (vows to benefit sentient beings). Among these three, the most important is benefiting sentient beings. If there is a contradiction with this, one should choose the most important. Among them, in the Prātimokṣa-śīla, the Kuśala-dharma-saṃgraha-śīla is the most important, therefore benefiting sentient beings is the most important. If the Prātimokṣa-śīla and benefiting sentient beings contradict each other, then one should combine the nature.

སྐབས་འགར་སྐྱེ་བོ་གཞན་གྱིས་སངས་རྒྱས་ཀྱི་བསྟན་པ་ལ་གནོད་པ་དང་། གཞན་ལོག་པར་འཁྲིད་པ་ལ། དེ་ཆོ་ག་འཇམ་པོས་བཟློགས་ན་ བཟློག་ཅིང་། གཞན་དུ་ན་གསད་པ་ལ་སོགས་པའི་བར་དུ་ཡང་སྦྱར་ཏེ། འདི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལ་ལྟུང་བའི་གཟུགས་བརྙན་དུ་འགྱུར་ལ། གལ་ཏེ་ཐབས་འཇམ་པོས་བཟློགས་བཞིན་དུ་དེ་སྦྱོར་ན། ཆོ་ག་བཙན་པོ་ཡོད་བཞིན་དུ་སྦྱོར་བ་ལ་བག་ཡངས་ཀྱི་ཉེས་པར་འགྱུར་རོ། ། 2-399 དེ་སྤྱོད་པ་དེ་ཉིད་ལ་བཞག་ན་ལྟུང་བ་མེད་པའི་གཟུགས་བརྙན་ཏེ་སྤང་བྱའོ། །བཅས་པ་ལྟར་ན། རྩྭ་ལ་གནས་པའི་སྲོག་ཆགས་འགའ་ཞིག་ཆུས་དུས་བྱེད་པ་མཐོང་ན། དེ་དང་བཅས་པར་མི་ འདོན་ན་དགེ་སློང་དེ་ལ་ལྟུང་བ་མེད་པའི་གཟུགས་བརྙན་ནོ། །ཐབས་གཞན་གྱིས་བཏུབ་བཞིན་རྩྭ་གཅོད་ན་ཆོ་ག་བཙན་པོ་ཡོད་བཞིན་དུ་སྦྱོར་བ་ལ་བག་ཡངས་ཀྱི་ཉེས་པའོ། །ཉན་ཐོས་ཀྱི་གཞུང་ ལས་གཞན་དོན་དུ་སྤྱད་ཀྱང་ལྟུང་བ་ཉིད་དུ་སྨྲའོ། །འདིར་གཞན་དོན་གཙོ་ཆེ་བས་སེམས་ཅན་སྡུག་བསྔལ་གྱིས་གཟིར་བ་མཐོང་ན། བདག་ཉེས་པས་ངན་འགྲོར་སོང་ཡང་བླ་སྟེ། དེའི་སྡུག་བསྔལ་གྱི་ཁུར་ བོར་བར་འདོད་པའི་བསམ་པ་ཅན་ལ་ཡིན་གྱི། ཀུན་ནས་ཉོན་མོངས་པའི་བསམ་པ་ཅན་ལ་ལྟུང་བར་ཅི་སྟེ་མི་འགྱུར། དགེ་བ་ཆོས་སྡུད་ལའང་། བདག་རྣལ་འབྱོར་ལ་བརྩོན་པ་ན་ཕྱི་རོལ་དུ་ སེམས་ཅན་གྱི་དོན་འགའ་ཞིག་མཐོང་ནས། དགོས་པ་རྒྱ་ཆེན་རྣལ་འབྱོར་དེ་དོར་ནས་སྔ་མ་བསྒྲུབ་པ་ལས། དོན་ཡལ་བར་དོར་ནས་རྣལ་འབྱོར་ལ་འདུག་ན་ལྟུང་བ་མེད་པའི་གཟུགས་བརྙན། དགོས་པ་ རྒྱ་ཆེན་པོའི་ཆེད་དུ་རྣལ་འབྱོར་དེ་དོར་ན་ལྟུང་བའི་གཟུགས་བརྙན། ཐབས་གཞན་གྱིས་སྒྲུབ་པར་ནུས་བཞིན་དུ་བསམ་གཏན་འདོར་ན་ཆོ་ག་བཙན་པོ་ཡོད་བཞིན་དུ་སྦྱོར་བ་ལ་བག་ཡངས་ཀྱིའོ། །སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་ཉིད་ལའང་བདག་སྐྱེ་བོ་འགའ་ཞིག་གི་དོན་བསྒྲུབ་པ་ན། 2-400 ཡུལ་རྒྱལ་ཆེན་པོའི་ཡོན་ཏན་དང་ཐོས་པ་ལ་སོགས་པ་བསྒྲུབ་པའི་གེགས་སུ་འགྱུར་བ་དང་། དེ་ཉིད་ལ་ཡུན་དུ་གནོད་པ་མཐོང་ན། བདག་གིས་དེའི་དགོས་པ་བསྒྲུབ་པའམ། ཐབས་གཞན་གྱིས་སྐྱེ་བོ་ རྒྱ་ཆེན་པོའི་དོན་བསྒྲུབ་པའམ། དེ་གཉིས་ཀའི་གནོད་པ་བཟློག་པར་བྱ་བ་ལས། དེ་ལྟར་ནུས་བཞིན་དུ་དེའི་དོན་འདོར་ན་ཉེས་པ་སྔ་མ་དང་འདྲ་ལ། ཐབས་གཞན་མེད་ན་དེ་བློས་བཟུང་ལ། དངོས་སུ་ཡུལ་རྒྱ་ཆེ་བའི་དོན་ལ་འབད་པར་བྱ་སྟེ། དེ་ལྟར་ན་ལྟུང་བའི་གཟུགས་བརྙན། གཞན་དུ་ལྟུང་བ་མེད་པའི་གཟུགས་བརྙན་ཏེ། འདིར་སྔར། གཡེལ་བ་མེད་པར་རྟག་ཏུ་ཡང་། །བསླབ་ལས་མི་ འདའ་འབད་པར་བྱ། །ཞེས་པའང་དྲན་པར་བྱའོ། །དེས་ན་སྡོམ་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས་འགའ་ཞིག་ལས་གཉིས་པོ་གཙོ་ཆེ་ལ། དགེ་བ་ཆོས་སྡུད་པས་སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་གཙོ་བར་ཤེས་པར་བྱས་ལ། ཕན་ཚུན་ འགལ་ན་གང་དང་གང་དང་དུ་བླང་བ་ཆ

【現代漢語翻譯】有時，當其他人危害佛法，或將他人引入歧途時，如果可以通過溫和的方式來阻止，就應該阻止。否則，甚至可以採取殺戮等手段。這樣做會成為菩薩戒的墮落之相。如果以溫和的方式阻止的同時還採取（殺戮等）手段，那麼即使有強力的方法，也因放逸而有過失。如果保持那種行為，那就是沒有墮落之相，應該避免。按照戒律，如果看到一些棲息在草叢中的生物被水淹死，如果不將它們救出，那麼這位比丘就沒有墮落之相。如果明明可以用其他方法，卻要割草，那麼即使有強力的方法，也因放逸而有過失。小乘的論典中說，即使爲了他人而這樣做，也是一種墮落。在這裡，利他主義至關重要，如果看到眾生被痛苦折磨，即使自己因過失而墮入惡道也在所不惜，應該具有想要減輕他們痛苦的想法。如果心懷煩惱，怎麼不會墮落呢？在積累善法方面，如果自己專注于瑜伽修行，但在外面看到一些眾生的利益需要幫助，與其放棄重要的瑜伽修行去幫助他們，不如放棄那些利益，繼續瑜伽修行，這樣就沒有墮落之相。爲了更重要的利益而放棄瑜伽修行，那就是墮落之相。如果明明可以用其他方法來完成，卻放棄禪定，那麼即使有強力的方法，也因放逸而有過失。在利益眾生方面，如果自己正在為一個人的利益而努力，如果看到這會妨礙獲得偉大的國土的功德和學識等，並且會長期損害他，那麼應該幫助他實現他的需求，或者用其他方法來幫助更多的人，或者阻止這兩者的損害。如果明明有能力這樣做，卻放棄了他的利益，那麼就和之前的過失一樣。如果沒有其他方法，就接受它，並真正努力為更廣大的國土的利益而努力。這樣做就是墮落之相，否則就沒有墮落之相。在這裡，之前所說的『不散亂，恒常地，努力不違越戒律』也應該記住。因此，在一些戒律中，兩者都很重要，通過積累善法，我們應該知道利益眾生是最重要的。如果兩者相互衝突，應該接受哪一個呢？

【English Translation】 Sometimes, when others harm the Buddha's teachings or lead others astray, if it can be prevented by gentle means, it should be prevented. Otherwise, even resorting to killing and other means is acceptable. Doing so becomes a semblance of a downfall for a Bodhisattva. If, while preventing with gentle means, one also resorts to (killing, etc.), then even with a forceful method available, it becomes a fault of negligence. If that conduct is maintained as it is, it is a semblance of no downfall, and should be avoided. According to the precepts, if one sees some creatures living in the grass being drowned by water, if one does not remove them along with it, then that Bhikshu has no semblance of downfall. If one cuts the grass when other means are available, then even with a forceful method available, it is a fault of negligence. The Hearer's (Śrāvakayāna) teachings say that even if done for the sake of others, it is still considered a downfall. Here, altruism is paramount; if one sees sentient beings tormented by suffering, even if one falls into lower realms due to faults, it is still superior. One should have the intention to alleviate their burden of suffering. If one has a mind of defilement, how could it not become a downfall? In accumulating virtuous Dharma, if one is diligent in yoga practice and sees some benefit for sentient beings outside, rather than abandoning the important yoga practice to help them, it is better to abandon those benefits and continue with yoga practice; this is a semblance of no downfall. Abandoning yoga practice for the sake of a greater benefit is a semblance of downfall. If one abandons meditation when other means are available, then even with a forceful method available, it is a fault of negligence. In the very act of benefiting sentient beings, if one is working for the benefit of a certain person, If one sees that it hinders the attainment of the qualities and learning of a great kingdom, and that it harms him in the long run, then one should either help him fulfill his needs, or use other means to benefit a greater number of people, or prevent the harm to both. If one is capable of doing so but abandons his benefit, then it is the same as the previous fault. If there is no other means, then accept it and truly strive for the benefit of the greater kingdom. Doing so is a semblance of downfall; otherwise, it is a semblance of no downfall. Here, one should also remember what was said earlier: 'Without distraction, always, strive not to transgress the precepts.' Therefore, in some precepts, both are important, and through accumulating virtuous Dharma, we should know that benefiting sentient beings is the most important. If the two conflict, which one should be accepted?

ུང་ངུའི་ཕྱིར་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། ཆོས་ཡང་དག་པར་སྡུད་པ་ལས། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ལུས་ཀྱི་ལས་དང་། ངག་གི་ལས་དང་། ཡིད་ཀྱི་ལས་གང་ ཅི་ཡང་རུང་སྟེ། དེ་དག་ཐམས་ཅད་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ལ་ལྟ་བས་འཇུག་གོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །གཉིས་པ་གཞན་དོན་ཆེད་ཆེར་བྱ་བ་དེ་ལྟར་ཞེས་པས་གཞན་གྱི་ཆེད་དུ་རང་ལྟུང་བས་གོས་པར་འགྱུར་ཞེ་ན། 2-401 ཐུགས་རྗེ་ཞེས་པ་བརྩེ་བའི་ཐུགས་རྗེ་དང་མཁྱེན་པའི་ཡེ་ཤེས་ཀྱིས་སྐལ་བའི་དོན་རིག་ཅིང་། རིང་དུ་གཟིགས་པ་དེས། མོས་པ་དམན་པ་ཉན་ཐོས་ལ་བཀག་པ་རྣམས་རྒྱ་ཆེ་བ་བྱང་ཆུབ་སེམས་ དཔའ་དེ་ལ་གནང་བས་ཉེས་པར་མི་འགྱུར་རོ། །འདི་ལ་རིན་ཆེན་འབྱུང་གནས་ཞི་བས། བཀག་པ་རྣམས་ཀྱང་རིང་གཟིགས་པའི། །ཐུགས་རྗེ་ལྡན་པས་དེ་ལ་གནང་། །ཞེས་འདོན་ཏོ། །གསུམ་པ་སེམས་ཅན་བསྡུ་ བའི་སྤྱོད་པ་ལ་གསུམ་ལས། ཟང་ཟིང་གིས་བསྡུ་བ་ལ་གསུམ་གྱི་ཁ་ཟས་གཏོང་བ་ལོག་པར་ལྟུང་ཞེས་རྩ་བ་གསུམ་སྟེ། མདོ་དཀོན་མཆོག་སྤྲིན་ལས། བསོད་སྙོམས་དེ་ལས་ཆ་གཅིག་ནི་ཚངས་པ་ མཚུངས་པར་སྤྱོད་པ་རྣམས་དང་། ཆ་གཅིག་ནི་སྡུག་བསྔལ་བ་རྣམས་དང་། གསུམ་པ་ནི་སེམས་ཅན་ལོག་པར་ལྟུང་བ་རྣམས་ལ་སྤྱིར་བཞག་སྟེ། བཞི་པ་ནི་བདག་ཉིད་བཟའོ་ཞེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ ཀྱིས། བཤོས་གསོལ་སྔོན་དང་འོག་དག་ཏུ། །ཡི་དྭགས་ཁྱི་དང་གྲོག་སྤུར་དང་། །བྱ་ལ་སོགས་པར་ཅི་བདེ་བར། །རྟག་ཏུ་ཟས་དག་སྩལ་བར་མཛོད། །ཅེས་དང་། ཡང་། ཁ་ཟས་སྨན་དང་འདྲ་བར་རིགས་པ་ ཡིས། །ཆགས་མེད་ཞེ་སྡང་མེད་པར་བསྟན་བགྱི་སྟེ། །ཞེས་གསུངས་པ་ལྟར་རམ། ཡང་ན་ཇོ་བོ་རྗེའི་གསུངས་པར་བྱས་ལ། ཆ་གཅིག་རན་པར་བཟའ་ཞིང་ཡུལ་མ་ཡིན་པ་ལ་མི་སྦྱིན་ཏེ། དྲན་པ་ཉེ་བར་གཞག་པ་ལས། 2-402 ལྐོག་ཏུ་ལྷག་མར་བྱས་ཏེ་ལྷག་མ་མི་ཟ་བ་དག་ལ་བྱིན་ན་ཡི་དྭགས་ཀྱི་འགྲོ་བར་འགྱུར་རོ་ཞེས་སོ། །རྙེད་པ་ནི་ཆོས་གོས་ཞེས་པའོ། །ལུས་གཏོང་བ་དམ་པའི་ཆོས་ཞེས་པ་སྟེ། དགོས་པ་རྒྱ་ཆེ་ན་གཏོང་། བསམ་པ་དག་པས་གཏོང་། འདི་དང་གཞན་གྱི་དོན་དུ་གཏོང་སྟེ། རྒྱལ་སྲས་བྱམས་པས། སྙིང་རྗེས་ཟིན་པའི་བརྩེ་ལྡན་རྣམས། །ཞི་བ་ཡིད་ལ་མི་གནས་ན། །འཇིག་རྟེན་བདེ་ དང་རང་སྲོག་ལ། །ཆགས་པར་གྱུར་པ་སྨོས་ཅི་དགོས། །ཞེས་གསུངས་སོ། །གཉིས་པ་ཆོས་ཀྱིས་བསྡུ་བ་ལ་སྣོད་ནི་མ་གུས་ཞེས་རྩ་བ་བཞིའོ། །གཉིས་པ་ཚུལ་ནི་དམན་ལ་ཞེས་པ་ཟབ་མོའི་སྣོད་ མ་ཡིན་པ། ཐོས་ནས་བློ་ཆུང་དེ་ཡིས་འདི་ནི་སྤོང་བྱེད་དེ། །སྤངས་ནས་སྐྱབས་མེད་གྱུར་པ་དེ་ནི་མནར་མེད་འགྲོ །ཞེས་སོ། །གཞན་མ་དད་པ་དང་ཉེས་སྤྱོད་ཀྱི་རྒྱུར་འགྱུར་པས་སྐྱེས་པ་ མེད་པར་ཞེས་སོ། །སྟོན་པ་པོ་དང་ཡུལ་གྱིས་ཆོས་ཐམས་ཅད་སྒྲིབ་པའི་གཉེན་པོར་གྱུར་པར་སྟོན་པ་ཉིད་ཀྱིས་གསུངས་ལ། སེམས་ཅན་གྱི་དོན་དུ་འག

【現代漢語翻譯】爲了微小之故，有兩條根本。從如實攝集正法中說：'菩薩的身業、語業、意業，無論任何一種，都是爲了利益一切有情而行持。' 第二，爲了他人的利益而做大事，如果爲了他人而使自己染上罪過，是否可以呢？慈悲是指以慈愛的悲心和智慧的覺性來理解眾生的根器，並且長遠地觀察。因此，對於那些根器較差的聲聞乘行者所禁止的事情，菩薩因為心量廣大而被允許，所以不會有過失。對此，Rinchen Jungne Zhiwa（寶生寂）說：'即使是禁止的事項，也因為具有長遠眼光的慈悲心而允許。' 這是引用的內容。第三，關於攝受有情的行為，分為三種，首先是財物佈施的攝受，其中有三條根本：施捨食物會導致墮落。在《寶云經》中說：'乞食所得的食物，一份供養與梵天同等修行的人，一份給予受苦的人，一份普遍給予墮落的有情，第四份自己食用。' 龍樹菩薩說：'在用餐前後，爲了餓鬼、狗、螞蟻、鳥類等，應隨時佈施食物。' 又說：'食物應如藥物般，以理智、無貪無嗔地給予。' 或者可以按照阿底峽尊者的說法，一份適量食用，不給予不適當的人，並且憶念正念。如果在隱蔽處留下殘羹剩飯，給予不吃剩飯的人，將會轉生為餓鬼。' 所謂'獲得'，指的是法衣。所謂'捨身'，指的是殊勝的佛法，爲了廣大的利益而捨棄，以清凈的發心而捨棄，爲了自己和他人的利益而捨棄。如彌勒菩薩所說：'如果被慈悲所染的慈愛者，心中不住于寂靜，那麼對於世間安樂和自身性命的貪執，更不用說了。' 這是所說的內容。第二，以佛法攝受有情，有四條根本：不恭敬是器皿。第二，方式是對於下劣者，不能成為深奧法門的法器。聽聞之後，心胸狹隘的人會捨棄佛法，捨棄之後，失去庇護，最終墮入無間地獄。' 因為會成為他人不信仰和惡行的原因，所以不應該對沒有準備好的人講授佛法。導師開示說，導師和處所能夠成為遮蔽一切佛法的對治法，爲了利益有情而宣講佛法。

【English Translation】 For the sake of the small, there are two roots. From the correct collection of Dharma, it is said: 'The body karma, speech karma, and mind karma of a Bodhisattva, whatever it may be, are all engaged in seeing all sentient beings.' Second, if one does great things for the sake of others, will one be stained by one's own downfall for the sake of others? Compassion refers to understanding the potential of sentient beings with the compassion of love and the wisdom of knowledge, and observing them from a distance. Therefore, what is forbidden to the Shravakas (listeners) who have inferior inclinations is granted to the Bodhisattva who is vast, so there is no fault. In this regard, Rinchen Jungne Zhiwa (Precious Source of Peace) says: 'Even the forbidden things are granted to him by the compassionate one with long-sightedness.' This is the quote. Third, regarding the practice of gathering sentient beings, there are three aspects. First, there is the gathering of material things, of which there are three roots: giving food leads to falling. In the Sutra Cloud of Jewels, it says: 'One part of the alms is for those who practice like Brahma, one part is for those who suffer, and the third part is generally for those sentient beings who have fallen. The fourth part is for oneself to eat.' The teacher Nagarjuna said: 'Before and after the meal, for the hungry ghosts, dogs, ants, corpses, and birds, etc., always give them clean food as you please.' Also: 'Food should be treated like medicine, and it should be given with reason, without attachment or hatred.' Or, according to the words of Jowo-je (Atisha), one part should be eaten appropriately, and it should not be given to inappropriate people. From close mindfulness, 'If leftovers are secretly left and given to those who do not eat leftovers, they will be reborn as hungry ghosts.' 'Obtaining' refers to Dharma robes. 'Giving up the body' refers to the supreme Dharma, giving it up for great benefit, giving it up with pure intention, and giving it up for the benefit of oneself and others. As the Bodhisattva Maitreya said: 'If the loving ones who are stained by compassion do not dwell in peace, what need is there to mention attachment to worldly happiness and one's own life?' This is what is said. Second, there are four roots to gathering sentient beings with the Dharma: disrespect is a vessel. Second, the way is to the inferior, who are not vessels of profound Dharma. After hearing, the narrow-minded one will abandon it. After abandoning it, he will become helpless and go to Avici hell.' Because it will become the cause of others' disbelief and evil deeds, one should not teach the Dharma to those who are not prepared. The teacher taught that the teacher and the place can become the antidote to obscuring all the Dharma, and the Dharma is preached for the benefit of sentient beings.

ྱུར་བ་དགེ་ལེགས་ཀྱི་འབྱུང་གནས་ཤ་སྟག་གོ་ ཞེས་རྟོགས་པས་དམན་དང་ཞེས་ཏེ། གཡེལ་བ་དགག་ཅིང་གུས་པའོ། །དེས་ན་སྣོད་དང་མཐུན་པར་སྟོན་པས་རྒྱ་ཆེན་ཞེས་ཏེ། བཅོམ་ལྡན་འདས་བྱམས་པས། སངས་རྒྱས་རྣམས་ལ་བཀུར་སྟི་བྱས། །དེ་ལ་དགེ་བའི་རྩ་བ་བསྐྲུན། ། 2-403 དགེ་བའི་བཤེས་ཀྱིས་མགོན་བྱས་པ། །འདི་མཉན་པ་ཡི་སྣོད་ཡིན་ནོ། །ཞེས་དང་། འཇུག་པ་ལས། སོ་སོ་སྐྱེ་བོའི་དུས་ན་སྟོང་ཉིད་ཐོས། །ནང་གི་དགའ་བ་ཡང་དང་ཡང་དུ་འབྱུང་། །དགའ་བ་ལས་ བྱུང་མཆི་མས་མིག་གང་ཞིང་། །ལུས་ཀྱི་བ་སྤུ་ལྡང་གྱུར་གང་ཡིན་པའོ། །ཞེས་སོ། །སྤྱོད་པའང་ཞེས་ཆོས་དང་སྟོན་པ་ལ་རིམ་གྲོ་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་སྤྱོད་ལམ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པའོ། །མདོ་དང་ སྔགས་ནི་དེ་དག་ཏུ་དགོངས་པ་ཅན་གྱི་ཚིག་བཤད་པ་ལ་བརྟེན་ནས་བྱིས་པ་འབྲིད་པའོ། །གསུམ་པ་སེམས་ཅན་གྱི་སེམས་བསྲུང་བའི་སྤྱོད་པ་དོན་བདུན་སོ་ཤིང་དང་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་སུ་བཅད་ པ་བདུན་ཏེ། ངེས་པར་དེ་སྲིད་ཅེས་པ་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྤྱོད་པ་རྒྱ་ཆེན་པོ་ལས་གཙོ་བོར་གྱུར་པ་སེམས་སྦྱང་བ་ཡིན་ཏེ། བསླབ་བཏུས་ལས། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བསླབ་པ་འདི་ནི་ འདིར་ཟེད་དེ། འདི་ལྟ་སྟེ། སེམས་ཡོངས་སུ་སྦྱང་བའོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །བཞི་པ་བསླབ་པ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པའི་ཡན་ལག་ལ་བཞི་ལས། ཉེས་པ་དག་པའི་རྒྱུ་ནི། ཉིན་དང་ཞེས་པ། སྡིག་པ་བཤགས་ པ། རྗེས་སུ་ཡི་རང་བ། ཡོངས་སུ་བསྔོ་བ་སྟེ་ཕུང་པོ་གསུམ་དང་། ལྟུང་བའི་ལྷག་མ་ནི། བརྗེད་པ་དང་ཤེས་བཞིན་མ་ཡིན་པ་ལས་བྱུང་བའམ། ཉེས་པ་ཕྲ་མོ་གཞན་ཏེ། བྱམས་པ་སེང་གེའི་སྒྲའི་མདོ་ལས། 2-404 བྱམས་པ་ངས་ནི་སྔོན་བྱས་པའི་ལས་ཟད་པར་བྱ་བའི་ཕྱིར། ཕུང་པོ་གསུམ་པའི་ཆོས་ཀྱི་རྣམ་གྲངས་བསྟན་པ་ཡིན་ན་དེ་ལ་བླུན་པོ་དག་ལྷག་པར་ལྟུང་བ་མངོན་པར་འདུ་བྱ་བ་བྱས་ ནས། ཉེས་པ་བཤགས་ཤིང་བྱ་བ་ཙམ་གྱིས་དག་པར་སེམས་ཤིང་ཕྱིན་ཆད་སྡོམ་པར་མི་བྱེད་དོ་ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་བསླབ་པའི་གཞི་ནི། རང་ངམ་ཞེས་པ་ནས་ཏེ། སྡེ་སྣོད་རྣམས་ལས་འབྱུང་བ་ མཐའ་དག་སྟེ། རིག་པའི་གནས་ལྔའོ། །དེའི་དགོས་པའང་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པའི་རྒྱུར་བསྟན་པའི་རྗེས་ལ། དེ་ལྟ་བས་ན་གཞན་དག་ཚར་གཅད་རྗེས་བཟུང་དང་། །བདག་ཉིད་ཀུན་ཤེས་བྱ་ཕྱིར་དེ་ལ་དེ་བརྩོན་ བྱེད། །ཞེས་ཐམས་ཅད་ཀྱང་རང་དང་གཞན་གྱིས་ཕན་བདེའི་རྒྱུར་བཤད་དོ། །གསུམ་པ་ཆེད་དུ་བྱ་བའི་ཁྱད་པར་ནི་དངོས་སམ་ཞེས་རྩ་བ་བཞིའོ། །བཞི་པ་དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་གྱི་མཚན་ཉིད་ནི། རྟག་ པར་ཞེས་པ་སྟེ། དེ་ཁོ་ན་ཉིད་ལ་འཇུག་པ་ལས། ཀུན་མཁྱེན་གྱིས་བསྔགས་བླ་མ་བསྟེན། །སློབ་མས་རང་དགར་མ་ཡིན་ཏེ། །ལོང་བས་རང་དགར་རི་བོ་ལ། །འཛེག་པར་ནུས་པ་མ་ཡིན་ནོ། ། ཞེས་གསུངས་ལ། དེ་ཉིད་བཅོམ་ལྡན་འདས་བྱམས་པས།

【現代漢語翻譯】轉變為善妙功德的唯一來源。認識到這一點，便能避免懈怠，心懷恭敬。因此，爲了與根器相符而示現，故稱『廣大』。如世尊彌勒菩薩所說：『對諸佛恭敬供養，從中生出善的根本，依善知識的引導，方能成為聽聞佛法的法器。』《入行論》中也說：『凡夫俗子聽聞空性時，內心會反覆涌現喜悅，喜悅之情盈滿雙眼，感動得汗毛豎立。』『行』也指對佛法和上師的恭敬侍奉等圓滿的行為。顯宗和密宗，都是通過對經文的解釋來引導孩童。第三，守護眾生之心的行為，從『七義護樹』開始，共有七個偈頌。『務必如此』，是指菩薩行中最主要的是調伏自心。《學集論》中說：『菩薩的學處，總而言之，就是調伏自心。』第四，圓滿學處之支分有四。清凈罪業之因是：『日間』，即懺悔罪業、隨喜功德、迴向善根，此為三蘊。剩餘的墮落是：因遺忘或非正知而產生的，或是其他細微的過失。《彌勒獅吼經》中說：『彌勒，我爲了使先前所造的業得以清凈，才宣說了三蘊之法。然而，愚笨的人卻以此為借口，更加放肆地造作惡業，然後只是簡單地懺悔一下，就以為可以清凈罪業，並且不再發誓守護戒律。』第二，學處的基礎是：『自己』，即指從三藏中所出現的一切，即五明處。其必要性也已在將一切都作為成佛之因之後說明：『因此，爲了制伏他人、引導他人，以及爲了自己通達一切，所以要為此而努力。』所有這些都被解釋為自己和他人獲得利益和快樂的原因。第三，特別要做的事情的差別是：『真實』，即四根本。第四，善知識的特徵是：『恒常』，如《入二諦論》中說：『應依止一切智稱讚的上師，學生不能隨心所欲，就像盲人無法獨自攀登高山。』世尊彌勒菩薩也曾說過：

【English Translation】 turns into the very source of auspiciousness and virtue. Realizing this, one avoids negligence and cultivates reverence. Therefore, it is called 'extensive' because it teaches in accordance with the capacity of the disciples. As the Bhagavan Maitreya said: 'Having revered the Buddhas, one generates the root of virtue from it. Being protected by a virtuous friend, one becomes a vessel for listening to the Dharma.' Also, in the 'Entering the Middle Way' it says: 'When ordinary beings hear about emptiness, joy arises again and again in their minds. Tears fill their eyes with joy, and the hairs on their bodies stand on end.' 'Conduct' also refers to the complete practice of serving the Dharma and the teacher with reverence, etc. Sutra and Tantra are for leading children by relying on the explanation of words that have intention in them. Third, the practice of guarding the minds of sentient beings, from 'seven kinds of trees' to seven verses. 'Certainly that' means that the most important of the extensive practices of Bodhisattvas is training the mind. As the Compendium of Trainings says: 'The training of a Bodhisattva is summarized here, namely, to completely train the mind.' Fourth, among the branches of the complete training are four. The cause of purifying faults is: 'Day and', confessing sins, rejoicing, and dedicating, which are the three heaps. The remainder of the transgressions are: those arising from forgetfulness and non-mindfulness, or other minor faults. As Maitreya's Lion's Roar Sutra says: 'Maitreya, I have taught the enumeration of the three heaps of Dharma in order to exhaust the deeds previously done. But fools, in particular, having manifestly accumulated transgressions, think that they are purified by merely confessing their faults and doing (the act), and henceforth do not keep their vows.' Second, the basis of training is: 'Self', that is, all that comes from the Tripitaka, the five sciences. Its purpose is also shown as the cause of omniscience: 'Therefore, one strives for that in order to subdue others, to guide others, and to know everything oneself.' All of these are explained as the cause of benefit and happiness for oneself and others. Third, the distinction of what is to be done specifically is: 'Reality', the four roots. Fourth, the characteristics of a virtuous friend are: 'Always', as it says in Entering into Suchness: 'Rely on a lama praised by the all-knowing one. The student should not be self-willed, for a blind person cannot climb a mountain on his own.' The same Bhagavan Maitreya said:

བཤེས་གཉེན་དུལ་ཞིང་ཞི་ལ་ཉེར་ཞི་བ། །ཡོན་ཏན་ལྷག་པར་བརྩོན་བཅས་ལུང་གིས་ཕྱུག །དེ་ཉིད་རབ་ཏུ་རྟོགས་ཤིང་སྨྲ་མཁས་ལྡན། །བརྩེ་བའི་བདག་ཉིད་སྐྱོ་བ་སྤངས་ལ་བརྟེན། ། 2-405 ཞེས་བཅུ་ལྡན་དང་། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་དེ་དག་གི །མཚན་ཉིད་མདོར་བསྡུས་མཁྱེན་པར་མཛོད། །ཆོག་ཤེས་སྙིང་རྗེ་ཚུལ་ཁྲིམས་ལྡན། །ཉོན་མོངས་སེལ་བའི་ཤེས་རབ་ཅན། །ཞེས་བཞི་ལྡན་ བཤད་ལ། འདིར་མཁྱེན་པ་དང་བརྩེ་བར་བསྡུས་ཏེ། བསླབ་པ་མ་ཐོབ་པ་འཐོབ་པར་བྱེད་པ། ཐོབ་པ་མི་ཉམས་པར་བྱེད་པ། ཉམས་པ་ཕྱིར་གསོ་བ་ལ་མཁས་པ། སྙིང་རྗེས་སེམས་ཅན་ཡལ་བར་ མི་འདོར་བ་སྟེ། མདོར་ན་མཁྱེན་པའི་ཤེས་རབ། བརྩེ་བའི་ཐུགས་རྗེ། གཞན་འཛིན་པའི་ནུས་པ་མངའ་བའོ། །དེ་བསྟེན་ཚུལ། དཔལ་འབྱུང་བ་ཡི་ཞེས་ཏེ། སྡོང་པོ་བཀོད་པའི་མདོ་ལས། རིགས་ཀྱི་བུ་དགེ་ བའི་བཤེས་གཉེན་གྱིས་ཡང་དག་པར་ཟིན་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་ནི་ངན་འགྲོར་མི་ལྟུང་ངོ་། །དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་གྱིས་བསམས་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བསླབ་པ་དང་ འགལ་བར་མི་བྱེད་དོ། །དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་གྱིས་བསྐྱངས་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་ནི་འཇིག་རྟེན་ལས་མངོན་པར་འཕགས་པ་ཡིན་ནོ། །དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་ལ་བསྙེན་བཀུར་བྱས་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ རྣམས་ནི་སྤྱོད་པ་ཐམས་ཅད་ལ་མི་བརྗེད་པར་སྤྱོད་པ་ཡིན་ནོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་བཤད་ནས། རིགས་ཀྱི་བུ་དེ་ལྟ་བས་ན་དེ་ལྟར་ཡིད་ལ་བྱ་བ་རྒྱུན་མི་འཆད་པར་དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་རྣམས་ཀྱི་དྲུང་དུ་འགྲོ་བར་བྱའོ། ། 2-406 ཁུར་ཐམས་ཅད་བསྐུར་བས་ཡོངས་སུ་མི་སྐྱོ་བའི་ཕྱིར་ས་ལྟ་བུའི་སེམས་དང་། མི་ཕྱེད་པའི་ཕྱིར་རྡོ་རྗེ་ལྟ་བུའི་སེམས་དང་། སྡུག་བསྔལ་ཐམས་ཅད་ཀྱིས་མི་བསྒུལ་བའི་ཕྱིར་ཁོར་ཡུག་ལྟ་བུའི་སེམས་ དང་། ལས་ཐམས་ཅད་ཉམས་སུ་བླང་བ་ལ་མི་སྨོད་པའི་ཕྱིར་འཇིག་རྟེན་གྱི་བྲན་ལྟ་བུའི་སེམས་དང་། ང་རྒྱལ་དང་ཆེ་བའི་ང་རྒྱལ་ཐམས་ཅད་རྣམ་པར་སྤོང་པ་ཕྱག་དར་ལྟ་བུའི་སེམས་དང་། ཁུར་ལྗི་བ་བསྐུར་བས་ཐེག་པ་ལྟ་བུའི་སེམས་དང་། མི་ཁྲོ་བས་ཁྱི་ལྟ་བུའི་སེམས་དང་། འགྲོ་ཞིང་འོང་བས་ཡོངས་སུ་མི་སྐྱོ་བས་གྲུ་ལྟ་བུའི་སེམས་དང་། དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་གྱི་ངོར་ལྟ་ བས་བུ་མཛངས་པ་ལྟ་བུའི་སེམས་ཀྱིས་དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་ལ་བསྙེན་བཀུར་བྱའོ། །རིགས་ཀྱི་བུ་ཁྱོད་ཀྱིས་རང་ལ་ནི་ནད་པའི་འདུ་ཤེས་བསྐྱེད་པར་བྱའོ། །དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་ལ་ནི་སྨན་པའི་འདུ་ ཤེས་དང་། རྗེས་སུ་བསྟན་པ་ནི་སྨན་གྱི་འདུ་ཤེས་དང་། ནན་ཏན་དུ་ཉམས་སུ་བླང་བ་ལ་ནི་ནད་འཚོ་བའི་འདུ་ཤེས་བསྐྱེད་པར་བྱའོ། །རིགས་ཀྱི་བུ་ཁྱོད་ཀྱིས་རང་ལ་ནི་འཇིགས་པའི་འདུ་ ཤེས་བསྐ

【現代漢語翻譯】良師應調伏、寂靜、極寂靜，具足功德、精進，通曉經論。精通教義，善於言辭，慈悲為懷，遠離懈怠而依止。如是具足十德。龍樹論師云：善知識之相，略而言之當知曉：知足、慈悲、具戒律，擁有調伏煩惱之智慧。如是具足四德。此處歸納為智慧與慈悲：未得教法者令得，已得教法者不失，善於復原已失者，以慈悲心不捨棄眾生。簡言之，即具有智慧之 ज्ञान（jnana，梵文天城體：ज्ञान，梵文羅馬擬音：jñāna，知識），慈悲之 करुणा（karuna，梵文天城體：करुणा，梵文羅馬擬音：karuṇā，慈悲），以及度化他人的能力。依止之法，如《華嚴經·樹嚴品》所云：『善知識所攝受之菩薩，不墮惡趣；善知識所念之菩薩，不違菩薩之學處；善知識所守護之菩薩，超勝世間；恭敬善知識之菩薩，於一切行不忘失。』如是宣說后，又云：『善男子，是故應如是恒常憶念，常詣善知識處。』如大地之心，能荷一切重擔而不疲厭；如金剛之心，堅不可摧；如輪圍山之心，不為諸苦所動搖；如世間僕人之心，於一切事不生厭惡；如掃帚之心，能斷除一切我慢與大我慢；如舟船之心，能運載重物；如犬之心，不生嗔恚；如舟筏之心，往來不倦；如孝子之心，常念師恩。應以如是之心親近善知識。' 『善男子，汝應于自身生起病者之想，于善知識生起醫者之想，于教導生起藥物之想，于精勤修持生起療病之想。善男子，汝應于自身生起怖畏之想。

【English Translation】 A spiritual friend should be tamed, peaceful, and extremely peaceful, Possessing virtues, diligent, and rich in scriptures. Thoroughly understanding the teachings and skilled in speech, Having compassion, abandoning discouragement, and relying on them. Thus possessing ten qualities. As stated by Master Nagarjuna: 'The characteristics of a virtuous friend, in brief, should be known: Contentment, compassion, discipline, and wisdom to dispel afflictions.' Thus possessing four qualities. Here, it is summarized as wisdom and compassion: Causing those who have not attained the teachings to attain them, preventing those who have attained them from losing them, being skilled in restoring what has been lost, and not abandoning sentient beings with compassion. In short, it means possessing the wisdom of jñāna (ज्ञान, jñāna, knowledge), the compassion of karuṇā (करुणा, karuṇā, compassion), and the ability to guide others. The method of relying on them, as stated in the 'Array of Trees' chapter of the Avatamsaka Sutra: 'Bodhisattvas who are properly guided by virtuous friends do not fall into evil destinies; Bodhisattvas who are contemplated by virtuous friends do not violate the precepts of Bodhisattvas; Bodhisattvas who are protected by virtuous friends are superior to the world; Bodhisattvas who revere virtuous friends practice without forgetting in all activities.' After explaining this, it is further stated: 'Noble son, therefore, one should constantly remember in this way and always go to the presence of virtuous friends.' Like the mind of the earth, bearing all burdens without weariness; like the mind of a vajra, indestructible; like the mind of a surrounding mountain, unmoved by all sufferings; like the mind of a worldly servant, not disdaining any task; like the mind of a broom, completely abandoning all arrogance and great arrogance; like the mind of a vehicle, bearing heavy burdens; like the mind of a dog, not becoming angry; like the mind of a boat, not tiring of going and coming; like the mind of a virtuous son, always remembering the kindness of the virtuous friend. One should attend to the virtuous friend with such a mind. 'Noble son, you should generate the perception of being a sick person towards yourself, the perception of being a doctor towards the virtuous friend, the perception of being medicine towards the teachings, and the perception of nursing the illness towards diligent practice. Noble son, you should generate the perception of being fearful towards yourself.'

ྱེད་པར་བྱའོ། །དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་ལ་དཔའ་བོའི་འདུ་ཤེས་དང་། རྗེས་སུ་བསྟན་པ་ལ་ནི་མཚོན་ཆའི་འདུ་ཤེས་དང་། ནན་ཏན་ལ་ནི་དགྲ་སེལ་བའི་འདུ་ཤེས་བསྐྱེད་པར་བྱའོ། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་པའོ། ། 2-407 དེ་ཉིད་མདོ་དང་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་ལུང་དང་སྦྱར་བ་ལ་གསུམ་ལས། མདོ་བལྟ་བ་འདི་དང་ཞེས་ཏེ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བསླབ་པ་འདི་དང་། གཞན་ཉན་ཐོས་ཀྱི་བསླབ་པའོ་ཟེར་བ་དང་། དཔལ་འབྱུང་ བའི་རྣམ་ཐར་འདི་དང་ཞེས་པ་ལ། འགྲེལ་པས་གཞུང་འདི་ལས་བཤད་པ་དང་། བསླབ་པ་གཞན་དུ་གསུངས་པ་རྣམས་རྟོགས་པའི་ཆེད་དུ་བལྟ་ཞེས་སོ། །བསྟན་བཅོས་བལྟ་བ། གང་ཕྱིར་ཞེས་ཏེ། མདོ་བལྟ་ བར་མི་ནུས་པས་ཀུན་ལས་བཏུས་གཉིས་པོར་བལྟ་སྟེ། དེ་དག་ལས་བསླབ་པ་ཕྱིར་བཅོས་དང་བཅས་པ་འབྱུང་བས་ཏེ། དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་མི་གཏང་ཞིང་། །མདོ་སྡེ་དག་ལ་རྟག་བལྟ་བས། །ཞེས་གསུངས་ པའི་དོན་ནོ། །དེ་དག་གི་དོན་ཇི་ལྟར་ཉམས་སུ་བླང་བ་གང་ལས་ཞེས་སོ། །སྤྱི་དོན་གསུམ་པ་མཇུག་རྗེས་སུ་གདམས་པ་ལ། ཤེས་བཞིན་གྱི་མཚན་ཉིད་དང་། དེ་ཇི་ལྟར་བསྲུང་ཚུལ། ལུས་དང་ སེམས་ཞེས་ཚིགས་བཅད་རེ་རེའོ། །ལེའུ་ལྔ་པའོ།། ༈ །། ༄། །བཟོད་པའི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ལེའུ་སྟེ་དྲུག་པ། བཟོད་པའི་ལེའུ་ལ་སྤྱིའི་དོན་དང་། གཞུང་གི་དོན་གཉིས་ལས། སྔ་མ་ལ་ངོ་བོ། དབྱེ་བ། འབྲས་བུ་གསུམ་མོ། །དང་པོ་ནི། གཉེན་པོས་བསྲན་ཐུབ་ པ་སྟེ། ཡུམ་ལས། གལ་ཏེ་གཞན་ལས་ངན་བརྗོད་ཚིག་རྩུབ་ཐོས་གྱུར་ན། །བདག་བདེ་ཡིན་ཞེས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་མཁས་པ་དགའ། །ཞེས་དང་། སློབ་དཔོན་འདིས་མི་བཟོད་པ་ནི་སྤྱོ་བ་ན་བསྲན་མི་ནུས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་ལྡོག་པའི་སྒོ་ནས་སོ། ། 2-408 དབྱེ་ན་གནོད་པ་བྱེད་པ་ལ་ཇི་མི་སྙམ་པ་དང་། སྡུག་བསྔལ་དང་དུ་ལེན་པ་དང་། ཆོས་ལ་ངེས་པར་སེམས་པའི་བཟོད་པ་དང་གསུམ་སྟེ། ཆོས་ཡང་དག་པར་སྡུད་པའི་མདོ་ལས། སྡུག་བསྔལ་ དང་དུ་ལེན་པའི་བཟོད་པ་དང་། ཆོས་ལ་ངེས་པར་སེམས་པའི་བཟོད་པ་དང་། གཞན་གྱིས་གནོད་པ་བྱས་པ་ལ་ཇི་མི་སྙམ་པའོ་ཞེས་དང་། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། མི་འབྱེད་ཇི་མི་སྙམ་ཤེས་དང་། ། སྙིང་རྗེ་ཆོས་ལ་བརྟེན་པའི་ཕྱིར། །ཞེས་དང་། དེ་ལ་དེ་ནི་རྣམ་གསུམ་འདོད། །ཅེས་གསུངས་སོ། །འབྲས་བུ་ནི་གནས་སྐབས་སུ་གཟུགས་བཟང་བ་དང་། འཁོན་དང་དབྱེན་ཉུང་བ་དང་། ཡིད་བདེ་བ་དང་བདེ་ བ་མང་བ་དང་། འགྱོད་པ་མེད་པར་དུས་བྱེད་པ་དང་། ཚེ་འཕོས་ནས་ཀྱང་བདེ་འགྲོར་སྐྱེ་བ་དང་། སངས་རྒྱས་ཀྱི་སྐུ་བལྟ་བས་ཆོག་མི་ཤེས་པ་ཐོབ་པ་མཐར་ཐུག་གི་འབྲས་བུ་སྟེ། ཡུམ་ ལས། བཟོད་པས་གཟུགས་བཟང་རྒྱ་ཆེན་དམ་པ་འཐོབ་འགྱུར་ཏེ། །གསེར་མདོག་སྡུག་ཅིང་འགྲོ་བས་བལྟ་བའི་འོས་སུ་འགྱུར། །ཞེས་དང་། བཟོད་ལ་གནས་པའི་ལུས་ནི་ཡོངས་སུ་དག་འགྱུར་ཏེ། །སུ

【現代漢語翻譯】應發起對善知識的勇士之想，對追隨教誨的兵器之想，對精進的戰勝敵人之想。等等。 2-407 將此與經和論典的引證相結合，分為三部分。『看此經』，即指菩薩的學處，有人說，『其他的則是聲聞的學處』。『光榮生的傳記』，對此，註釋說，『爲了理解從這部論典中所說的，以及在其他學處中所說的內容，應當閱讀』。看論典，『因為』，即因為不能看經，所以要看《攝大乘論》二者，因為從中會產生包括修正的學處。如雲：『不捨善知識，恒常觀經藏』。這是所說的意義。如何從這些中修持其意義呢？第三個總義是最後的教誨，包括智慧的特徵、如何守護智慧、身和心，每一項都用一頌來表達。第五章結束。 ༄། །第六品，安忍波羅蜜多品。安忍品分為總義和正文兩部分。前者包括體性、分類和果報三部分。第一部分是能以對治忍耐，如《母經》云：『若聞他人惡語粗言，菩薩智者喜謂我樂』。論師在此以反面的方式說，不能忍耐是因為不能忍受責罵。 2-408 分類有三種：對作害者不介意、接受痛苦、對法堅定信念。如《正法集經》云：『接受痛苦的安忍，對法堅定信念的安忍，以及對他人作害不介意的安忍』。《經莊嚴論》云：『不分別，不介意，知，慈悲，依於法』。又說：『對此，認為有三種』。果報包括暫時的相貌端莊、嗔恨和爭吵減少、內心安樂、快樂增多、無悔地死去、來世生於善趣，以及究竟的果報，即獲得觀見佛身也不會滿足。如《母經》云：『安忍能得廣大殊妙之身，金色悅意，眾生樂見』。又說：『安忍之身完全清凈，是眾生之田』。

【English Translation】 One should generate the thought of a hero towards the virtuous friend, the thought of weapons towards following the teachings, and the thought of defeating enemies towards diligence. And so on. 2-407 Combining this with the citations of sutras and shastras, it is divided into three parts. 'Looking at this sutra' refers to the bodhisattva's training, and some say, 'the others are the training of the Shravakas.' 'The biography of Glorious Birth,' to this, the commentary says, 'In order to understand what is said from this treatise, and what is said in other trainings, one should read.' Looking at the shastras, 'because,' that is, because one cannot look at the sutras, one should look at the two 'Compendium of Abhidharma,' because from them will arise the training including revisions. As it is said, 'Do not abandon virtuous friends, always look at the sutra collections.' This is the meaning of what is said. How to practice their meaning from these? The third general meaning is the final instruction, including the characteristics of wisdom, how to protect it, body and mind, each expressed in one verse. End of the fifth chapter. ༄། །The sixth chapter, the Perfection of Patience. The chapter on patience is divided into two parts: the general meaning and the main text. The former includes three parts: nature, classification, and result. The first part is being able to endure with antidotes, as the 'Mother Sutra' says: 'If one hears harsh words from others, the wise Bodhisattva rejoices, saying, "I am happy." ' The teacher here says in a negative way that one cannot endure because one cannot endure scolding. 2-408 The classification has three types: not minding those who harm, accepting suffering, and having firm conviction in the Dharma. As the 'Sutra of the Collection of Righteous Dharma' says: 'The patience of accepting suffering, the patience of having firm conviction in the Dharma, and the patience of not minding those who harm.' The 'Ornament of the Sutras' says: 'Not distinguishing, not minding, knowing, compassion, relying on the Dharma.' And it says: 'To this, it is considered to have three aspects.' The results include the temporary result of having a beautiful appearance, less hatred and quarrels, inner peace, more happiness, dying without regret, and being born in a good realm in the next life, and the ultimate result of obtaining the inability to be satisfied with seeing the Buddha's body. As the 'Mother Sutra' says: 'Patience obtains a vast and excellent body, golden and pleasing, worthy of being seen by beings.' And it says: 'The body abiding in patience is completely pure, it is the field of beings.'

མ་ཅུ་རྩ་གཉིས་ མཚན་དང་མཐུ་སྟོབས་ཕ་མཐའ་ཡས། །ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་གཞུང་གི་དོན་ལ་གསུམ་ལས། བརྗོད་བྱའི་ངོ་བོ་བསྟན་པའི་ཚུལ་གྱིས་མདོར་བསྟན་པ་ནི། བསྐལ་པ་སྟོང་དུ་ཞེས་པ་དུས་དེ་སྙེད་དུ་ཡུལ་དམན་པ་ལ་སྦྱིན་པ་དང་། 2-409 མཆོག་ལ་མཆོད་པ་སྟེ། གཉིས་ཀའང་སྦྱིན་པ་ལས་བྱུང་བ་ཡིན་པས། ཚུལ་ཁྲིམས་དང་། བསྒོམས་བྱུང་གཉིས་སོགས་ཀྱིས་བསྡུས་པའོ། །དེའང་བསོད་ནམས་ཀྱི་ཆ་མཐུན་ནམ་ལེགས་པར་སྤྱད་པའི་དགེ་བ་སྟེ། དེ་ཡུལ་ ཁྱད་པར་ཅན་ལ་ཁྲོ་བ་སྐད་ཅིག་ཙམ་ཞིག་སྐྱེས་པས་འཛོམས་ཏེ། བྱམས་པ་སེང་གེ་སྒྲའི་མདོ་ལས། སྟོང་གསུམ་གྱི་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་སྤྱོ་བ་དང་མཚོན་གྱིས་བཏབ་པ་ལ་སོགས་པས་བྱང་ཆུབ་ སེམས་དཔས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལ་གནོད་སེམས་བསྐྱེད་ནས་སྔ་མ་བས་ཆེས་ཉམས་པར་འགྱུར་ཏེ། སྔ་མ་དེས་བྱང་ཆུབ་མ་བཏང་ན་གནོད་སེམས་བསྐྱེད་པ་དེ་སྙེད་ཀྱི་བསྐལ་པར་དམྱལ་བའི་གནས་སུ་ གོ་ཆ་བགོས་དགོས་ཞེས་པས། ཞེ་སྡང་ལྟ་བུའི་སྡིག་པ་མེད། །ཅེས་གསུངས་ཏེ། འཇམ་དཔལ་རྣམ་པར་རོལ་པ་ལས། འཇམ་དཔལ་ཁོང་ཁྲོ་བས་ནི་བསྐལ་པ་དུ་མར་བསགས་པའི་དགེ་བ་འཇོམས་པས་སོ་ ཞེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས་ཀྱིས། སྦྱིན་དང་དེ་བཞིན་ཚུལ་ཁྲིམས་བསྐལ་པ་བརྒྱར། །ལེགས་བསགས་ཟད་བྱེད་གང་ཡིན་ཁོང་ཁྲོ་སྟེ། །དེ་ཕྱིར་རྒྱལ་བའི་སྲས་ལ་ཁོང་ཁྲོ་ལས། །མཆོག་ཏུ་ལྕི་བ་སྡིག་པ་ གཞན་མེད་དོ། །ཞེས་གསུངས་སོ། །དེ་ལྟ་ན་གཉེན་པོ་ཆུང་ངུ་ཆུང་ངུས་སྤང་བྱ་ཆེན་པོ་འཇོམས་པ། ལོ་སྟོང་དུ་གནས་པའི་མུན་པ་སྐྱེས་མ་ཐག་པའི་མར་མེས་སེལ་བ་ལྟར་བཤད་པ་ལ། 2-410 འདིར་བསྐལ་པ་སྟོང་གི་ལེགས་སྤྱད་ཁོང་ཁྲོ་གཅིག་གིས་འཇོམས་པར་གསུངས། ཡུལ་ཁྱད་པར་ཅན་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་འམ། རང་གི་དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་ལ་ཁྲོས་པ་ལྟ་བུའོ། །འོ་ན་དེ་སྲིད་དུ་ཁྲོ་ བ་མི་སྐྱེ་བ་མི་སྲིད་པས་འབད་པ་དོན་མེད་ཅེ་ན། ཡོད་དེ། འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པའི་ལམ་མ་ཡིན་པ་ལ་ས་བོན་གཏན་ནས་འཇོམས་པའི་ནུས་པ་མེད་པས། འདིས་ལེགས་སྤྱད་ཀྱི་འབྲས་ བུ་ཕྱིར་བསྣུར་ཏེ། ཁྲོ་བའི་འབྲས་བུ་སྔོན་ལ་འབྱིན་པས་དེ་སྐད་ཅེས་གསུངས་སོ། །དེ་ལྟར་ནའང་སྤང་བྱ་བས་གཉེན་པོ་སྟོབས་ཆེ་བར་མི་འགྱུར་རམ་ཞེ་ན། འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པའི་ཡེ་ཤེས་ སྟོབས་ལྡན་ཁོ་ནའོ། །དེས་ན་བཟོད་པ་ལྟ་བུའི་དཀའ་ཐུབ་མེད་དེ། ཁྲོ་བའི་གཉེན་པོ་ཡིན་པས་སོ། །གཉིས་པ་བཟོད་པ་དངོས་ལ་གསུམ་ལས། བཟོད་པ་གསུམ་ཅུང་ཟད་བཤད་པ་ལ་གསུམ་གྱི། མི་ བཟོད་པའི་ཉེས་དམིགས་བསྟན་པའི་སྒོ་ནས་སྡུག་བསྔལ་དང་དུ་ལེན་པའི་བཟོད་པ་ལ་གསུམ་ལས། བདེ་བ་མི་འཐོབ་པའི་ཉེས་པ། ཞེ་སྡང་ཞེས་ཏེ། ཞི་བ་ནི་དེས་པའོ། །དགའ་བ་ཡིད་ཀྱི་ལས་ སོ། །བདེ་བ་ནི་སྒོ་ལྔའི་རྣམ་ཤེས་ཀྱིའོ། །བརྟེན་མི་འགྱུར་ཏེ་ཡི

【現代漢語翻譯】 མ་ཅུ་རྩ་གཉིས་（Machu Tsagnyii，二十二部母續）：名稱和威力無邊無際。第二，關於正文的內容，分為三部分。首先，以揭示所表達事物的本質的方式進行簡要說明：『千劫之中』，意為在如此長的時間裡，對下等者佈施，對上等者供養。兩者都源於佈施，因此包含戒律和禪定等。這也是與福德相符或善行的功德。即使在特殊的對境前生起一剎那的嗔恨，也會摧毀所有功德。如《慈氏獅吼經》中說：『即使以矛和劍刺傷三千世界的眾生，菩薩對菩薩生起嗔恨心，也會比前者損失更多。如果前者沒有捨棄菩提心，那麼生起嗔恨心的人需要在地獄中穿戴盔甲，經歷與嗔恨心生起的時間相當的劫數。』因此，沒有比嗔恨更嚴重的罪惡。如《文殊師利遊戲經》中說：『文殊師利，嗔恨會摧毀在多個劫數中所積累的善根。』月稱論師說：『佈施和戒律等在百劫中所積累的善行，都會被嗔恨摧毀。因此，對於勝者的兒子來說，沒有比嗔恨更嚴重的罪惡。』如果這樣，那麼微小的對治法可以摧毀巨大的應捨棄之物，就像千年黑暗被新生的燈火驅散一樣。但在這裡，據說一剎那的嗔恨會摧毀千劫的善行。特殊的對境是指菩薩或自己的善知識。如果這樣，那麼不可能不生起嗔恨，努力豈不是沒有意義？並非如此。因為對於非出世間的道來說，沒有徹底摧毀種子的能力。因此，這會推遲善行的果報，而先產生嗔恨的果報，所以這樣說。即使如此，難道對治法不會比應捨棄之物更強大嗎？只有出世間的智慧才具有強大的力量。因此，沒有像忍耐一樣的苦行，因為它是嗔恨的對治法。第二，關於忍耐的真實內容，分為三部分。首先，稍微解釋一下三種忍耐，分為三部分。從揭示不忍耐的過患的角度，接受痛苦的忍耐分為三部分。首先，是不獲得安樂的過患：嗔恨被稱為寂靜，喜悅是意的事業，安樂是五根識的事業，不會依賴。

【English Translation】 Machu Tsagnyii (Twenty-Two Mother Tantras): The name and power are boundless. Second, regarding the content of the text, there are three parts. First, a brief explanation is given by revealing the nature of what is expressed: 'In a thousand kalpas,' meaning that for such a long time, giving to the inferior and making offerings to the superior. Both arise from giving, thus encompassing discipline and meditation. This is also the merit that accords with virtue or the virtue of good conduct. Even if a moment of anger arises towards a special object, it destroys all merit. As stated in the 'Lion's Roar of Maitreya Sutra': 'Even if all beings in the three thousand worlds are pierced with spears and swords, if a Bodhisattva generates anger towards another Bodhisattva, they will lose more than the former. If the former has not abandoned Bodhicitta, then the one who generated anger must wear armor in hell for as many kalpas as the time the anger arose.' Therefore, there is no sin greater than anger. As stated in the 'Manjushri Play Sutra': 'Manjushri, anger destroys the virtues accumulated over many kalpas.' Acharya Chandrakirti said: 'The merit accumulated over hundreds of kalpas through giving and discipline is destroyed by anger. Therefore, for the sons of the Victorious Ones, there is no sin heavier than anger.' If so, then a small antidote can destroy a great object to be abandoned, just as a thousand years of darkness are dispelled by a newly lit lamp. But here, it is said that a single moment of anger destroys a thousand kalpas of good deeds. A special object refers to a Bodhisattva or one's own spiritual friend. If so, then it is impossible not to generate anger, so is effort meaningless? It is not so. Because for the path that is not transcendent, there is no power to completely destroy the seeds. Therefore, this postpones the fruit of good deeds and brings forth the fruit of anger first, so it is said. Even so, doesn't the antidote become more powerful than the object to be abandoned? Only transcendent wisdom has great power. Therefore, there is no asceticism like patience, because it is the antidote to anger. Second, regarding the actual content of patience, there are three parts. First, a brief explanation of the three types of patience, divided into three parts. From the perspective of revealing the faults of impatience, the patience of accepting suffering is divided into three parts. First, the fault of not obtaining happiness: anger is called peace, joy is the activity of the mind, and happiness is the activity of the five sense consciousnesses, it will not rely on.

ད་རྣལ་དུ་མི་གནས་པའོ། །མཐོང་བའི་ཉེས་པ་དང་། ཉེས་པ་མདོར་བསྡུ་བ་གཉིས། གང་དག་ཅེས་རྩ་བ་དྲུག་དང་། བཞིའོ། །གཉིས་པ་ཆོས་ལ་ངེས་པར་སེམས་པ་ནི། 2-411 གང་གིས་ཞེས་ཏེ། འདིས་ཁྲོ་བ་སྤང་བའི་ཡོན་ཏན་དངོས་སུ་བསྟན་ལ། སྔ་མས་ཤུགས་ལ་བསྟན་ཏོ། །གསུམ་པ་གནོད་པ་བྱེད་པ་ཇི་མི་སྙམ་པ་ལ་བཞི་ལས། མི་བཟོད་པའི་རྒྱུ་ངོས་གཟུང་ བ། དེས་ན་བཟློག་པར་རིགས་པ། བཟློག་པའི་ཐབས་ཡིད་ལ་བྱ་བ། མི་བཟོད་པའི་རྒྱུ་ཕྱེ་སྟེ་བསྟན་པ་རྣམས། མི་འདོད་ཅེས་དང་། དེ་ལྟར་བདག་ཅེས་དང་། ཅི་ལ་བབ་ཅེས་དང་། བདག་དང་ཞེས་ དང་། བསྟན་པ་ལས། འདི་ལ། བདག་ལ། སྡུག་བསྔལ། བརྙས་པ། ཚིག་རྩུབ། མི་སྙན་པ་སྟེ་བཞི། བདག་གི་བཤེས་ལ་བཞི་སྟེ་བརྒྱད་དང་། དགྲ་ལ་བསྟོད་གྲགས། བདེ་བ། རྙེད་པ། སྙན་པ་བཞི་སྟེ་མི་ འདོད་པ་བཅུ་གཉིས་དང་། བདག་ལ་བདེ་བ་དང་། བཀུར་བ། བསྟོད་པ་སྙན་པ་སྟེ་བཞི། བཤེས་ལའང་བཞི་སྟེ་བརྒྱད་དང་། དགྲ་ལ་སྡུག་བསྔལ། བརྙས་པ། ཚིག་རྩུབ། མི་སྙན་པ་སྟེ་བཅུ་གཉིས་འདོད་པ་ ལས། མི་འདོད་པ་དང་འདོད་པའི་གནས་ཉི་ཤུ་རྩ་བཞི་ལ་བརྟེན་ནས། ཡིད་ལ་མི་བདེ་བ་སྐྱེ་ལ། དེ་ལས་དེ་དང་མཚུངས་པར་ལྡན་པའི་ཞེ་སྡང་སྐྱེ་བས་དེའི་རྒྱུ་སྤང་པ་ལ་འབད་ དོ། །དགྲའི་བཤེས་ཞེས་པ་ནི་མི་བརྗོད་དེ། དེ་དགྲའམ་ཟིན་ལས་མི་འདའ་བས་སོ། །གཉིས་པ་རྒྱས་པར་བཤད་ལ་གསུམ་གྱི། སྡུག་བསྔལ་དང་དུ་ལེན་པའི་བཟོད་པ་ལ་བཞི་ལས། སྡུག་བསྔལ་འཁོར་བའི་རང་བཞིན་དུ་བསྟན་པ། 2-412 བདེ་བའི་རྒྱུ་ནི་ཞེས་དང་། ངེས་འབྱུང་གི་རྒྱུར་བསྟན་པ་སྡུག་བསྔལ་མེད་ན་ཞེས་ཏེ། ཡིད་འབྱུང་བའི་རྒྱུ་ཡིན་པས་སོ། །དབང་ཕྱུག་གི་དཀའ་ཐུབ་བཟློག་པ་ཨུ་མ་ལ་དད་པས་དབྱུག་གུ་གསུམ་ པ་དང་། སེ་གོལ་བདུན་པ་དང་། མེ་ལྔ་བསྟེན་པར་བྱེད་པ་དང་། ཀརྞ་ཏྲ་པ་དག་གི་དོན་མེད་པའི་ངལ་བ་ཡིན་ལ། འདི་ནི་ཐར་པ་ཡང་དག་པའོ། །གོམས་པས་བརྟེན་པར་མི་དཀའ་བ་ ལ་དོན་བཞི་སྟེ། གོམས་ནས་ཞེས་པ་ཚིགས་བཅད་ལྔ་དང་རྩ་བ་གཉིས་ཀྱིས་བསྟན་ཏོ། །ཡོན་ཏན་གྱི་རྣམ་པར་ཡིད་ལ་བྱ་བ་ལ་གཉིས་ལས། སྦྱོར་བའི་ཡོན་ཏན་ནི། ཉོན་མོངས་རྣམས་དང་ཞེས་ པ། སྤང་བྱ་གང་དང་གང་སྐྱེས་པ་དེ་དང་དེའི་གཉེན་པོ་བསྟེན་པ་ནི། གཡུལ་འགྱེད་པའི་དཔའ་བོ་ཡིན་ལ་ལྷག་མ་སྟེ་སྤང་བྱའི་གཉེན་པོར་མི་འགྱུར་ན་ལྟར་སྣང་ངོ་། །གཉིས་པ་རང་བཞིན་ གྱི་ཡོན་ཏན་ནི། གཞན་ཡང་ཞེས་རྩ་བ་བཞིའོ། །ཆོས་ལ་ངེས་པར་སེམས་པའི་བཟོད་པ་ལ་གསུམ་གྱི། གནོད་བྱེད་ལ་ཁྲོ་བ་བཟློག་པའང་གསུམ་ལས། གནོད་བྱེད་ལ་རང་དབང་མེད་པས་ཁྲོ་བའི་ཡུལ་ དུ་མི་རིགས་པ་ལ། དཔེ་དོན་གྱི་དངོས་པོ་དགོད་པ་དང་། དཔེ་དོན་གྱི་ཆོས་མཐུན་པ་སྤྱིར་བསྟན་པ། སོ་སོ་ལ་སྦྱར་བ། སྐབས་བསྡུ་བ། དེ་དག་གི་རྐྱེན་རང་དབང

【現代漢語翻譯】現在是不安寧的。觀察的過失和過失的簡要概括有兩方面：哪些是根本的六種和四種？第二，對法產生堅定的信念：通過什麼方式？這直接顯示了捨棄憤怒的功德，而前者是間接顯示的。第三，對於不認為有害的行為，有四點：認識無法忍受的原因；因此，反過來思考是合理的；將反轉的方法銘記於心；詳細闡述無法忍受的原因。如『不希望』、『像這樣我』、『會發生什麼』、『我和』等等的闡述。其中，對於『我』，有痛苦、輕蔑、粗語、不悅耳四種；對於『我的朋友』，有四種，共八種；對於『敵人』，有讚揚、名聲、快樂、財富、悅耳四種不希望的事物，共十二種；對於『我』，有快樂、尊敬、讚揚、悅耳四種；對於『朋友』也有四種，共八種；對於『敵人』，有痛苦、輕蔑、粗語、不悅耳四種希望的事物，共十二種。基於不希望和希望的二十四種境況，心中產生不適，由此產生與之相應的嗔恨，因此努力捨棄其原因。『敵人的朋友』這個詞不應該說，因為那不會超出敵人或被佔有的範圍。第二，詳細解釋分為三部分：接受痛苦的忍耐分為四部分：將痛苦顯示為輪迴的自性：快樂的原因是，如果痛苦不存在，就不會有出離心，因為它是厭惡的原因。阻止自在天的苦行，因為信奉烏摩而拿著三根棍子，搖動第七個搖鈴，侍奉五火，以及卡爾納特拉帕（梵文：Karṇatrapa，梵文羅馬擬音：Karṇatrapa，漢語字面意思：掏耳朵者）的無意義的辛勞，而這才是真正的解脫。通過習慣而依賴並不困難，有四個意義：習慣之後，用五個偈頌和兩個根本來顯示。對於在心中憶念功德的方式，分為兩部分：修習的功德是：煩惱等等，對於產生什麼應該捨棄的，就依止其對治法，這是戰鬥的勇士，如果不是對治品，那就只是表面現象。第二，自性的功德是：還有四個根本。對於在法上堅定信念的忍耐，分為三部分：阻止對有害者的憤怒也分為三部分：因為有害者沒有自主權，所以不應該成為憤怒的對象，列舉比喻和意義的事物，普遍顯示比喻和意義的相似之處，分別應用，總結要點，以及那些原因的自主性。

【English Translation】 Now it is not abiding in peace. There are two aspects to the faults of seeing and the brief summary of faults: which are the fundamental six and four? Second, to have a firm mind in the Dharma: By what means? This directly shows the merit of abandoning anger, while the former shows it indirectly. Third, regarding not considering harmful actions as such, there are four points: identifying the cause of intolerance; therefore, it is reasonable to think conversely; keeping the method of reversal in mind; explaining the cause of intolerance in detail. Such as 'not wanting,' 'like this I,' 'what will happen,' 'I and,' and so on. Among these, for 'I,' there are four: suffering, contempt, harsh words, unpleasantness; for 'my friend,' there are four, totaling eight; for 'enemy,' there are four unwanted things: praise, fame, happiness, wealth, pleasantness, totaling twelve; for 'I,' there are four: happiness, respect, praise, pleasantness; for 'friend' also four, totaling eight; for 'enemy,' there are four desired things: suffering, contempt, harsh words, unpleasantness, totaling twelve. Based on the twenty-four situations of unwanted and wanted, discomfort arises in the mind, from which arises hatred that corresponds to it, therefore striving to abandon its cause. The term 'enemy's friend' should not be said, because that will not go beyond being an enemy or being possessed. Second, the detailed explanation is divided into three parts: enduring suffering is divided into four parts: showing suffering as the nature of samsara: The cause of happiness is that if suffering does not exist, there will be no renunciation, because it is the cause of aversion. Preventing the asceticism of Ishvara, because of faith in Uma, holding three sticks, shaking the seventh rattle, serving the five fires, and the meaningless labor of the Karṇatrapa, but this is the true liberation. It is not difficult to rely on through habit, there are four meanings: after habit, it is shown with five verses and two roots. Regarding contemplating the qualities in the mind, it is divided into two parts: the qualities of practice are: afflictions and so on, for whatever arises that should be abandoned, one relies on its antidote, this is the warrior of battle, if it is not an antidote, then it is only an appearance. Second, the qualities of nature are: there are also four roots. Regarding enduring with firm mind in the Dharma, it is divided into three parts: preventing anger towards the harmful is also divided into three parts: because the harmful has no autonomy, it should not be an object of anger, listing examples and meanings of things, universally showing the similarity of examples and meanings, applying them separately, summarizing the points, and the autonomy of those causes.

་ཅན་མ་ཡིན་པ་རྣམས། 2-413 མཁྲིས་པ་ལ་སོགས་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་རེ་རེས་བསྟན་ཏོ། །གཉིས་པ་རང་དབང་ཡོད་པར་འདོད་པ་དགག་པ་ལ་གཉིས་ལས། གྲངས་ཅན་གྱི་བདག་དགག་པ་ལ་ཕྱོགས་སྔ་མ་དགོད་པ། གཙོ་བོ་ ཞེས་བྱ་ཞེས་པ་ལ། སྤྱིར་ཕྱི་རོལ་བྱེད་ཀྱི་ལྟ་བ་བསམ་གྱིས་མི་ཁྱབ་པའང་། བསྡུ་ན་རྟག་ཆད་གཉིས་སུ་འདུ་ལ། དེ་ལས་འདི་གཉིས་རྟག་པར་སྨྲ་བ་ཡིན་ལ། བྱེ་བྲག་ཏུ་གྲངས་ཅན་ པས་ཀུན་ཏུ་བརྟགས་པ་ནི། དངོས་པོ་རྣམས་ཀྱི་རྐྱེན་ལ་རག་ལས་པས། ལྷ་རང་དབང་ཅན་ལ་མ་ཡིན་ཡང་། གཙོ་བོ་དང་སྐྱེས་བུ་རྟག་པ་རྐྱེན་ལ་མ་ལྟོས་པས་རང་དབང་ཅན་ཡིན་ནོ། ། དེ་ལ་གཙོ་བོ་ནི་རང་བཞིན་གསུམ་ཆ་མཉམ་པ་བེམ་པོ་རྟག་པ་འགྲོ་བ་ཐམས་ཅད་ལ་ཁྱབ་སྟེ། དེས་རྣམ་འགྱུར་སྤྲུལ་པའོ། །བདག་ཅེས་པ་དེའི་ཁུག་མ་ན་གནས་པ་རྟག་པ། གཅིག་པུ། རང་དབང་ཅན། ཟ་བ་པོ། བྱ་བ་མ་ཡིན་པ་ཆོས་ལྔ་དང་ལྡན་ཏེ། ཤེས་རིག་གི་ངོ་བོ་སེམས་ཅན་ལ་རེ་རེ་ཡོད་དེ། དེ་རྒྱལ་པོ་ལྟ་བུ་ཡིན་ལ། དེས་གཙོ་བོ་མེ་ལོང་ ངོས་གཉིས་པ་ལྟ་བུ་དེ་ལ་རྣམ་འགྱུར་ཉི་ཤུ་རྩ་གསུམ་འཇོག་ཅིང་། བློའི་མེ་ལོང་ལ་བདེ་བ་ལ་སོགས་པ་རྣམ་འགྱུར་རྣམས་ཕྱི་ནས་གསལ་བ། ཤེས་རིག་གི་རྣམ་པ་ནང་ནས་འཇོག་པས། 2-414 རྣམ་པ་གཉིས་འདྲེས་པ་ན་ཡུལ་ལ་ལོངས་སྤྱོད་པར་བྱེད་ལ། རང་བཞིན་དང་རྣམ་འགྱུར་དོན་དམ་པར་གཅིག་པས་རང་ལས་སྐྱེ་བ་ཡིན་མོད། འོན་ཀྱང་རྣམ་འགྱུར་མི་རྟག་པའོ། །དེའང་རང་བཞིན་དང་ སྐྱེས་བུ་མ་ཕྱེ་ན་འཁོར་བ་ཕྱེ་ན་ཐར་བ་རྒྱུ་དང་འབྲས་བུ། གཅིག་པ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་བྱེད་པ་པོ་རང་དབང་ཅན་ཡིན་པས་དེ་ལ་ཁྲོ་བར་རིགས་སོ་ཞེས་ཏེ། འདི་རྒྱས་པར་འོག་ ཏུ་བརྗོད་པར་བྱའོ། །གཉིས་པ་དེ་དགག་པ་ལ་གསུམ་ལས། གཙོ་བོ་དགག་པ་ནི། དེ་ཉིད་ཅེས་པས་ཏེ། གཙོ་བོ་དེ་ལ་བདག་གིས་གནོད་པ་དབྱུང་བར་བྱའོ་ཞེས་སེམས་པ་མེད་དེ། དེ་བེམ་ པོ་དང་རྟག་པ་ཡིན་ལ། དེ་དོན་བྱེད་པས་སྟོང་པས་སོ། །མ་སྐྱེས་པར་ནི་ཞེས་པ་རྣམ་འགྱུར་དགག་པ་སྟེ། བདེ་བ་ལ་སོགས་པ་གཙོ་བོའི་སྔ་རོལ་དུ་མེད་དེ་སྐྱེད་བྱེད་ཉིད་མ་ གྲུབ་པའི་ཕྱིར། རྟགས་མ་གྲུབ་སྟེ། སྐྱེད་བྱེད་གཙོ་བོ་ཡོད་དོ་ཞེ་ན། དེ་སྐྱེས་ནས་ཡོད་པ་སྐྱེས་ལྡན་དུ་འགྱུར་ལ། མ་སྐྱེས་པའི་ཡོད་པ་མིང་ཙམ་མོ། །ཡང་། སྐྱེས་བུ་སེམས་པ་ཅན་ཡིན་ པས་བློ་སྔོན་དུ་གཏོང་བ་པོ་དེས་སྐྱེད་དོ་ཞེ་ན། དེ་ལྟ་ན་བདེ་བ་ལ་སོགས་པའང་རྟག་པར་འགྱུར་ཏེ། རྒྱུ་རྟག་པ་ལས་བྱུང་བས་སོ། །བདག་དགག་པ་ནི་གལ་ཏེ་གཙོ་བོའི་གནས་སྐབས་མི་རྟག་ཀྱང་། 2-415 ཤེས་རིག་རྟག་པ་གཅིག་པུ་རང་དབང་ཅན་ཡོད་དོ་ཞེ་ན། དེ་ཡུལ་ལ་རྟག་ཏུ་ལོངས་སྤྱོད་པར་འགྱུར་ཏེ། རྟག་པས་སོ། །འདོད་ན་ཡུལ་ཡང་རྟག་པར་འགྱུར་རོ། །འདོད་ན་རེས་འགའ་བས་བསལ་ ལོ། །གཉིས་པ་རིག་པ་ཅ

【現代漢語翻譯】 2-413 『膽汁等』等，每一頌都揭示了這一點。第二，駁斥認為存在自主的觀點，分為兩部分。首先，爲了駁斥數論派的『我』，先提出前置觀點：『主』被稱為……。一般來說，外道的觀點不可思議，但總的來說可以歸納為常斷二見。這兩者都主張常恒。具體來說，數論派的普遍觀點是：事物依賴於因緣，雖然不依賴於自在天，但『主』（Prakṛti，自性）和『士』（Purusha，神我）是常恒的，不依賴於因緣，因此是自主的。其中，『主』是三種自性（ सत्त्व， সত্ত，sattva，悅性；रजस्，羅阇，rajas，變性；तमस्，答摩，tamas，暗性）平衡的物質，是常恒的，遍及一切眾生，它展現出各種變化。所謂的『我』，存在於它的囊中，是常恒的、唯一的、自主的、享用者、非作者，具備五種屬性。智慧的本質存在於每個有情心中，就像國王一樣。它將『主』視為鏡子的兩面，從中產生二十三種變化。智慧的鏡子從外部顯現快樂等變化，而智慧的形象則從內部呈現。當兩種形象混合時，就能體驗到對境。自性和變化在究竟意義上是相同的，因此是從自身產生的。然而，變化是無常的。如果自性和『士』不分離，就是輪迴；如果分離，就是解脫。原因是，『主』和『士』是原因和結果，是唯一的，是所有事物的作者，是自主的，因此值得憤怒。這些將在後面詳細闡述。第二，駁斥這些觀點，分為三部分。首先，駁斥『主』，即『彼』，意思是：『我』不會對『主』造成損害，因為它既是物質又是常恒的，因此是空無作用的。『未生』等是駁斥變化，即快樂等在『主』之前不存在，因為生起者本身尚未成立。理由不成立，如果說生起者『主』存在，那麼它就是生起后才存在的，會變成『已生』。未生而存在只是一個名稱而已。又問：『士』是有情，因此是先有智慧者，由它來生起嗎？如果是這樣，那麼快樂等也會變成常恒，因為它們是從常恒的因產生的。駁斥『我』：如果『主』的狀態是無常的， 2-415 那麼智慧是常恒的、唯一的、自主的，它存在嗎？如果是這樣，那麼它將永遠享用對境，因為它是常恒的。如果承認，那麼對境也會變成常恒。如果承認，那麼『有時』就排除了這種可能性。第二，有知覺的……

【English Translation】 2-413 『Bile, etc.』, each verse reveals this. Second, refuting the view that there is independence, there are two parts. First, to refute the Sāṃkhya's (數論派) 『self』, the preliminary view is presented: 『The chief』 is called... In general, the views of externalists are inconceivable, but in general they can be summarized into the two views of permanence and annihilation. These two assert permanence. Specifically, the Sāṃkhya's (數論派) universal view is that things depend on causes and conditions. Although they do not depend on the independent god, the 『chief』 (Prakṛti) and the 『person』 (Purusha) are permanent and do not depend on causes and conditions, so they are independent. Among them, the 『chief』 is the material of the three qualities (sattva, rajas, tamas) in equilibrium, which is permanent and pervades all beings, and it manifests various transformations. The so-called 『self』 resides in its bag, is permanent, unique, independent, the enjoyer, and the non-agent, possessing five attributes. The essence of intelligence exists in each sentient being, like a king. It regards the 『chief』 as the two sides of a mirror, from which twenty-three transformations arise. The mirror of intelligence reveals happiness and other transformations from the outside, while the image of intelligence is presented from the inside. When the two images are mixed, one can experience the object. Nature and transformation are ultimately the same, so they arise from themselves. However, transformation is impermanent. If nature and 『person』 are not separated, it is saṃsāra; if separated, it is liberation. The reason is that the 『chief』 and the 『person』 are cause and effect, are one, are the agent of all things, and are independent, so it is reasonable to be angry with them. These will be elaborated in detail later. Second, refuting these views, there are three parts. First, refuting the 『chief』, that is, 『that』, meaning: 『I』 will not cause harm to the 『chief』, because it is both material and permanent, and therefore devoid of function. 『Unborn』 etc. are refuting transformation, that is, happiness etc. do not exist before the 『chief』, because the producer itself has not been established. The reason is not established. If it is said that the producer 『chief』 exists, then it exists after being produced, and will become 『born』. Unborn existence is just a name. Again, it is asked: Is the 『person』 a sentient being, therefore the one who sends wisdom first, and is it produced by it? If so, then happiness etc. will also become permanent, because they arise from a permanent cause. Refuting the 『self』: If the state of the 『chief』 is impermanent, 2-415 then is wisdom permanent, unique, and independent, does it exist? If so, then it will always enjoy the object, because it is permanent. If admitted, then the object will also become permanent. If admitted, then 『sometimes』 excludes this possibility. Second, sentient...

ན་གྱི་བདག་དགག་པ་ནི། ཅི་སྟེ་ཞེས་པ་སྟེ། འདིས་ཚིག་གི་དོན་དྲུག་སྨྲ་སྟེ། དེའང་རྫས་དགུ་དང་། ཡོན་ཏན་ཉི་ཤུ་རྩ་བཞི་དང་། ལས་ལྔ་དང་། སྤྱི་རྣམ་པ་ གཉིས་དང་། ཐ་དད་དུ་ཡོད་པས་བྱེ་བྲག་དང་། རྟེན་ལས་རྟེན་པའི་བློ་སྐྱེ་བས་འདུ་བ་སྟེ་དྲུག་ལས། རྫས་ལ་ལྔ་པོ་བརྟེན་ལ། རྫས་བརྒྱད་པོའང་བདག་ཏུ་འདུ་བས། བདག་བེམ་པོ་ཐམས་ཅད་ ཀྱི་རང་བཞིན་སྐྱེས་བུ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་སྙིང་ལ་གནས་པ་དཀར་ལ་འཚེར་བ་ཡུངས་འབྲུ་ཙམ་ཞིག་ཡོད་པས། དེ་ལ་ལོངས་སྤྱོད་བྱེད་པ་ཡིན་ནོ་ཞེས་འདོད་དོ། །དེ་དགག་པ་ནི། ཅི་སྟེ་ཞེས་ པ། དེ་ལོངས་སྤྱོད་བྱེད་པ་མ་ཡིན་ཏེ། རྟག་པས་དང་། དེ་དོན་བྱེད་པས་སྟོང་པའི་ཕྱིར་ནམ་མཁའ་བཞིན། རྟགས་མ་གྲུབ་སྟེ། བདག་རྟག་པ་དེ་སེམས་པ་ཅན་གཞན་གྱི་རྐྱེན་དང་ཕྲད་ནས་དོན་ བྱེད་དོ་ཞེ་ན། དེ་ལྟར་ན་དེ་འགྱུར་ན་མི་རྟག་པར་འགྱུར་ལ། མ་གྱུར་ན་ཕྲད་པ་ལ་དོན་མེད་དོ། །གལ་ཏེ་བདག་རྟག་པ་མི་འགྱུར་མོད། དེ་ལས་ཐ་དད་པ་བྱེད་པ་ཞེས་བྱ་བ་རྐྱེན་གྱིས་འགྱུར་བས། 2-416 དེ་དང་བདག་ལྡན་པས་དོན་བྱེད་དོ་ཞེ་ན། བྱེད་པ་དེས་བདག་ལ་བྱ་བ་ཅི་ཞིག་བྱས་སམ་མ་བྱས་ཞེས་བྱ་བ་སྔ་མ་བཞིན་ནོ། །དེ་ལྟར་ཐམས་ཅད་ཅེས་པས། གསུམ་པ་དེས་གྲུབ་ པའི་དོན་བསྡུ་བའོ། །འདི་ལ་འགྲེལ་ཆེན་མཁན་པོས། གཙོ་བོ་ཞེས་བྱར་གང་འདོད་དང་། །ཞེས་པས་གྲངས་ཅན་གཙོ་བོ་བེམ་པོའི་རང་བཞིན་རྟག་པ་བྱེད་པ་པོར་འདོད་པ་དགོད་པའོ། །བདག་ཅེས་བཏགས་པ་ གང་ཡིན་པ། །ཞེས་པས་རིགས་པ་ཅན། བདག་བེམ་པོ་སྐྱེས་བུ་གཞན་དང་འབྲེལ་བས་བློ་སྔོན་དུ་གཏོང་བའི་སེམས་པ་ཙམ་དུ་འདོད་པ་དགོད་པའོ། །དེ་འགོག་པ་ལ་གཉིས་ལས། སྔ་མ་ལ་གཙོ་ བོ་དང་། སྐྱེས་བུ་དགག་པའོ། །དང་པོ་ནི་གཙོ་བོ་དེ་ལ་བདག་གིས་རྣམ་འགྱུར་འབྱུང་བར་བྱའོ་ཞེས་པའི་བློ་སྔོན་དུ་བཏང་ནས་འབྱུང་བ་མེད་དེ། བེམ་པོ་ཡིན་པས་ཞེས་ཁྱབ་བྱེད་འགལ་བ་ དམིགས་པའོ། །ཁྱབ་པ་མ་གྲུབ་ཅེ་ན། མ་སྐྱེས་པར་ནི་ཞེས་པས་རྣམ་འགྱུར་དགག་པ་སྟེ། མ་སྐྱེས་པའི་གོང་དུ་ངོ་བོ་མེད་པས་སོ། །སྐྱེས་བུ་དགག་པ་ལ། བྱེད་པ་པོར་འགལ་བ་དང་། ཡུལ་ལ་ལོངས་སྤྱོད་པ་རེས་འགའ་བ་དང་འབྲེལ་པ་དགག་པའོ། །དང་པོ་ནི། མ་སྐྱེས་པར་ནི་ཞེས་པ་ཡང་བཟླས་ཏེ། སྐྱེས་བུ་དེ་སྐྱེ་བར་འདོད་པ་མེད་དེ། ངོ་བོ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 2-417 རྟགས་མ་གྲུབ་ཅེ་ན། སྐྱེས་བུ་ལ་ངོ་བོ་མེད་དེ། མ་སྐྱེས་པའི་ཕྱིར་ནམ་མཁའ་བཞིན་ཞེས་ཁྱབ་བྱེད་མི་དམིགས་པའོ། །གཉིས་པ་ནི། ཡུལ་ལ་ཞེས་པ་སྔ་མ་བཞིན་ནོ། །དེས་ན་ཡུལ་ལ་ སྤྱད་པ་རེས་འགའ་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། བྱེད་པ་པོ་རྟག་པར་མེད་ཅེས་པའི་ཁྱབ་བྱེད་འགལ་བ་དམིགས་པའི་ཐལ་བས་འགལ་བས་ཁྱབ་པ་དམིགས་པའི་རང་རྒྱུད་འཕེན་ནོ། །རིགས་པ་ཅན་དགག་པ་ཅི་ སྟེ་ཞེས་པ

【現代漢語翻譯】駁斥『我』的觀點：『如果』等詞語，說明了六種詞義。也就是九種實體、二十四種屬性、五種行為、兩種共相、因差別而存在的特殊性，以及因依賴而生起的依賴性認知，共六種。其中，五種依賴於實體，八種實體也包含在『我』之中。『我』是所有物質的自性，存在於所有人的心中，像白色芥子般閃耀。他們認為，『我』是享受者。駁斥這種觀點：『如果』等詞語，說明『我』並非享受者，因為它是常恒的，並且不能發揮作用，就像虛空一樣。如果認為『我』是常恒的，但當它與具有思維能力的其他因素相遇時，就能發揮作用，那麼，如果它發生變化，就會變得無常；如果它不發生變化，那麼相遇就沒有意義。如果認為『我』是常恒的，不會發生變化，但『作用』這種與『我』不同的東西會因緣而變化，因此『我』與『作用』結合就能發揮作用，那麼，『作用』對『我』做了什麼或沒做什麼呢？這與之前的問題相同。因此，『所有』等詞語總結了第三個論證所要表達的含義。對此，《大疏》的作者說：『誰想要成為主宰？』這句話駁斥了數論派認為自性是物質的常恒主宰的觀點。『被稱為我的是什麼？』這句話駁斥了正理派認為『我』是物質，通過與其他個體聯繫，僅僅是預先產生認知的思維的觀點。駁斥這些觀點分為兩部分：首先是駁斥主宰和補特伽羅。第一點是，主宰不會預先產生『我應該創造變化』的想法，因為它是一種物質。如果認為這種說法不成立，那麼『沒有產生』等詞語駁斥了變化，因為它在沒有產生之前就沒有自性。駁斥補特伽羅包括：與作者相矛盾，以及駁斥對境的間歇性享受和關聯。第一點是，『沒有產生』等詞語再次重複，因為沒有人認為補特伽羅會產生，因為它沒有自性。如果認為這個論證不成立，那麼補特伽羅沒有自性，因為它沒有產生，就像虛空一樣，這是非能成立的遍無。第二點是，『對境』等詞語與之前相同。因此，因為對境的享受是間歇性的，所以作者不是常恒的，這是通過矛盾的廣泛否定來推翻矛盾，從而揭示自續推理。駁斥正理派：『如果』等詞語。

【English Translation】 Refuting the view of 'self': The words 'if' and others explain six meanings of words. That is, nine substances, twenty-four qualities, five actions, two universals, particularity that exists due to differences, and dependent cognition that arises due to reliance, a total of six. Among them, five depend on substance, and eight substances are also included in the 'self'. The 'self' is the nature of all matter, residing in the heart of all beings, shining like a white mustard seed. They believe that the 'self' is the enjoyer. Refuting this view: The words 'if' and others explain that the 'self' is not the enjoyer, because it is permanent and cannot perform functions, like space. If it is argued that the 'self' is permanent, but when it encounters other factors with thinking ability, it can perform functions, then if it changes, it will become impermanent; if it does not change, then the encounter is meaningless. If it is argued that the 'self' is permanent and does not change, but 'action,' which is different from the 'self,' changes due to conditions, therefore the 'self' combined with 'action' can perform functions, then what has the 'action' done or not done to the 'self'? This is the same as the previous question. Therefore, the words 'all' and others summarize the meaning expressed by the third argument. On this, the author of the Great Commentary says: 'Who wants to be the lord?' This sentence refutes the Samkhya school's view that nature is the permanent lord of matter. 'What is called self?' This sentence refutes the Nyaya school's view that the 'self' is matter, and through contact with other individuals, is merely a thought that precedes cognition. Refuting these views is divided into two parts: first, refuting the lord and the person. The first point is that the lord will not have the thought of 'I should create change' beforehand, because it is a substance. If it is argued that this statement is not established, then the words 'not produced' and others refute change, because it has no self-nature before it is produced. Refuting the person includes: contradicting the author, and refuting the intermittent enjoyment and association of objects. The first point is that the words 'not produced' and others are repeated again, because no one thinks that the person will be produced, because it has no self-nature. If it is argued that this argument is not established, then the person has no self-nature, because it has not been produced, like space, which is the non-apprehension of the pervasive. The second point is that the words 'object' and others are the same as before. Therefore, because the enjoyment of objects is intermittent, the author is not permanent, which is to overturn the contradiction through the broad negation of the contradiction, thereby revealing the Svātantrika inference. Refuting the Nyaya school: The words 'if' and others.

ས་སོ། །གཉིས་པ་ཁྲོ་བ་བཟློག་པའི་དགོས་པ་ནི། ཐམས་ཅད་སྤྲུལ་པ་ལྟ་བུ་ཡིན་ན། གཉེན་པོ་གང་གིས་སྤང་བྱ་གང་ཞིག་བཟློག་ཅེ་ན། དེ་ལྟ་མོད། ཐ་སྙད་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་ དེ་བཟློག་བྱ་ཡིན་ཏེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། གྲོལ་བ་པོ་ནི་མེད་ན་ཡང་། །ལོག་པར་སྒྲོ་འདོགས་གཞོམ་ཕྱིར་བརྩོན། །ཞེས་སོ། །གསུམ་པ་དོན་བསྡུ་བ་དེ་བས་ཞེས་རྩ་བ་བརྒྱད་དོ། །གནོད་པ་བྱེད་པ་ ལ་ཅི་མི་སྙམ་པའི་བཟོད་པ་ལ་གཉིས་ལས། མི་འདོད་པ་བྱེད་པ་ལ་ཁྲོ་བའི་རྒྱུ་མཚན་དགག་པ་ལ་གསུམ་ལས། བདག་ལ་ཉེས་པ་བྱེད་པ། བདག་གི་བཤེས་ལ་ཉེས་པ་བྱེད་པ། བདག་ གི་དགྲ་ལ་ལེགས་པ་བྱེད་པ་ལ་མི་བཟོད་པ་དགག་པའོ། །དང་པོ་ལ་གཉིས་ལས། སྡུག་བསྔལ་བྱེད་པ་ལ་བཟོད་པ་བསྒོམ་པ་ལ་གསུམ་གྱི། གནོད་བྱེད་བརྩེ་བའི་ཡུལ་དུ་བསྒོམ་པ་ལ་གསུམ་ལས། 2-418 རང་ལ་ཚེ་འདིར་གནོད་པ། ཕྱི་མར་གནོད་པ། དེ་ལས་གཞན་ལ་གནོད་པ་བྱེད་པས་བརྩེ་བའི་ཡུལ་དུ་བྱེད་པ་རྣམས། བག་མེད་དང་། བསོད་ནམས་དང་། གང་ཚེ་ཞེས་པས་བསྟན་ཏེ། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ ལས། རྟག་ཏུ་ཉེས་པས་རང་དབང་མེད་པར་བྱས་སེམས་ཀྱིས། །སྐྱེ་བོ་ལ་ནི་བློ་ལྡན་ཉེས་པར་མི་འཛིན་ཏེ། །མི་འདོད་བཞིན་དུ་ལོག་པར་བསྒྲུབ་པར་འགྱུར། །ཞེས་དང་། སྐྱེ་བོ་དག་ལ་སྙིང་རྗེ་ རྣམ་པར་འཕེལ་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་དང་། ཡང་། གཞན་གནོད་བྱེད་ལ་ཕན་བྱེད་བློ་ལྡན་པ། །གནོད་བྱེད་དྲག་པོ་དག་ཀྱང་རབ་ཏུ་བཟོད། །ཐབས་རིགས་གནོད་བྱེད་བཟོད་པ་དེ་དག་གིས། །གནོད་བྱེད་དགེ་བ་ཡང་ དག་ལེན་དུ་འཇུག །ཅེས་གསུངས་སོ། །དེས་ན་དེ་ལ་སྙིང་རྗེ་བསྒོམས་ཏེ། དེ་མེད་ན་བཟོད་པ་མེད་ལ། དེ་མེད་པར་གཞན་མི་འབྱུང་སྟེ། རྩ་བ་སྙིང་རྗེ་མེད་གྱུར་ན། །དཀའ་སྤྱད་བཟོད་པ་ ཉིད་མི་འགྱུར། །བློ་ལྡན་སྡུག་བསྔལ་མི་བཟོད་ན། །སེམས་ཅན་དོན་སེམས་ཉིད་མི་འགྱུར། །ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་ཁྲོ་བར་མི་རིགས་པ་ལ། རང་བཞིན་ལ། གནས་སྐབས་ལ། དངོས་དང་། བརྒྱུད་པའི་རྒྱུ་བརྟགས་ནས་ ཁྲོ་བར་མི་རིགས་པ་གསུམ་མོ། །གལ་ཏེ་གཞན་ལ་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་རེ་རེས་བསྟན་ཏོ། །གསུམ་པ་རང་གི་ཉེས་པར་བརྟག་པ་ལ་དྲུག་ལས། རང་གི་ལས་ཀྱི་ཉེས་པ་ཡིན་པ་ནི། 2-419 གང་གིས་ཞེས་པ་སྟེ། རིན་ཆེན་ཕྲེང་བ་ལས། གཞན་གྱིས་གནོད་པ་བགྱིས་པ་ལ། །སྔོན་གྱི་ལས་དགོངས་ཁྲོ་མི་བགྱི། །ཞེས་སོ། །སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྒྱུ་ལུས་གཟུང་བའི་ཉེས་པ་དང་། སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྒྱུ་ ལ་བརྐམ་པའི་ཉེས་པ་གཉིས། དེ་ཡིས་ཞེས་པ་དང་། བྱིས་པ་ཞེས་པའོ། །གཞན་མི་ཕན་པ་ལ་སྦྱར་བའི་ཉེས་པ། བདག་གིས་ཞེས་པ་ཕ་རོལ་ལ་གནོད་པའོ། །ཁྲོ་བ་ཉིད་ཕྱིན་ཅི་ལོག་ཡིན་ པ་ནི་འདི་དག་ཅེས་པས་དེ་ལ་དགའ་བར་རིགས་པའོ། །རྩོད་པ་གསུམ་སྤང་བ་ནི། ཕ་རོལ་གྱི་ངན་འགྲོའི་རྐྱེན། བདག་གིས་བྱས་པས་དེའི་རྒྱུས་བདག

【現代漢語翻譯】第二，息滅嗔怒的必要性：如果一切都如幻化，那麼用什麼對治來息滅什麼所應斷除的呢？雖然如此，但在世俗諦中，這是應該息滅的。如《釋量論》中說：『解脫者雖不存在，然為摧毀邪執而精進。』第三，總結要義，因此共有八個根本頌。對於作害而不以為意，安忍分為二：對於製造不悅之事，破斥嗔怒的理由分為三：對自身作惡，對親友作惡，對敵人行善，破斥不容忍。第一種情況分為二：對於製造痛苦，修習安忍分為三： 2-418 將作害者觀為慈悲的對象，分為三：對自身今生作害，對來世作害，以及對他人作害，因此將他們視為慈悲的對象。『無有節制』、『福德』和『何時』等詞語表明了這一點。如《經莊嚴論》中說：『恒時因過失而無有自主之心，智者不應視眾生為有過失，彼等不欲而造作惡業。』又說：『為使對眾生的悲憫增長。』又說：『智者利益作害者，亦能極度容忍強烈之作害者，以方便之理，彼等安忍作害者，能令作害者行持善業。』因此，應對他們修習慈悲，若無慈悲則無安忍，若無安忍則其他不生起。根本頌說：『若無慈悲心，則無苦行與安忍，智者若不忍受苦，亦不思利有情。』第二，不應嗔怒的原因：從自性、暫時狀態、直接和間接的原因來觀察，有三種不應嗔怒的情況。『若於他者』等頌詞逐一說明。第三，觀察自身的過失分為六：自身的業力過失，即『何者』等頌詞。《寶鬘論》中說：『他人若作害，應思往昔業，不應生嗔怒。』痛苦之因是取身的過失，以及對痛苦之因貪執的過失，即『因此』和『孩童』等頌詞。將不利益他人之事強加於己的過失，『我』是指對他人作害。嗔怒本身就是顛倒的，『此等』等詞語表明應對此感到歡喜。斷除三種諍論：他人墮惡趣之因，是我所造，因此其因在於我。

【English Translation】 Second, the necessity of averting anger: If everything is like an illusion, then with what antidote should one avert what is to be abandoned? Although it is so, in conventional truth, it is to be averted. As it says in the Pramanavarttika: 'Even if there is no liberated one, one strives to destroy wrong clinging.' Third, summarizing the meaning, therefore there are eight root verses. Regarding not minding harming, patience is divided into two: Regarding refuting the reasons for anger at doing unpleasant things, it is divided into three: doing evil to oneself, doing evil to one's friends, and doing good to one's enemies, refuting intolerance. The first case is divided into two: Regarding cultivating patience towards causing suffering, it is divided into three: 2-418 Cultivating the one who harms as an object of love is divided into three: harming oneself in this life, harming oneself in the next life, and harming others, therefore making them objects of love. 'Unrestrained', 'merit', and 'when' indicate this. As it says in the Ornament of the Sutras: 'Constantly, due to faults, the mind is without autonomy. The wise do not regard beings as having faults, they unintentionally accomplish evil.' And: 'In order to increase compassion for beings.' And again: 'The wise benefit the one who harms, and also greatly tolerate the strong one who harms. By skillful means, those who tolerate the one who harms cause the one who harms to engage in virtue.' Therefore, one should cultivate compassion for them, for without it there is no patience, and without it others do not arise. The root verse says: 'If there is no compassion, there is no asceticism and patience. If the wise do not endure suffering, they do not think of benefiting sentient beings.' Second, the reasons for not being angry: From examining the nature, temporary state, direct and indirect causes, there are three cases where one should not be angry. 'If to another' and other verses explain this one by one. Third, examining one's own faults is divided into six: The fault of one's own karma, that is, the verses 'By whom' and others. As it says in the Precious Garland: 'If others harm you, think of past karma, do not be angry.' The cause of suffering is the fault of taking a body, and the fault of craving the cause of suffering, that is, the verses 'Therefore' and 'child'. The fault of imposing things that do not benefit others on oneself, 'I' refers to harming others. Anger itself is inverted, 'these' and other words indicate that one should rejoice in this. Abandoning the three disputes: The cause of others falling into lower realms, is created by me, therefore its cause is in me.

་ཀྱང་དེར་འགྲོའོ་ཞེ་ན། གལ་ཏེ་ཞེས་པ་ བཟོད་པ་ཡོད་ནའོ། །འོ་ན་ཕན་འདོགས་བྱེད་དེ། དམྱལ་བར་ཅི་སྟེ་འགྲོ་སྟེ། བདག་ལ་གནོད་བྱེད་དུ་འགལ་ལོ་ཞེ་ན། གལ་ཏེ་ཞེས་པ་བདག་ལ་བཟོད་པ་ཡོད་པས་དེར་མི་འགྱུར་གྱི། དེ་ ལ་སྐབས་འདིར་བཟོད་པ་ཅི་ཞིག་བྱུང་སྟེ་མ་བྱུང་ངོ་། །དེས་ན་བདག་གི་བཟོད་པའི་རྒྱུ་ནི་གནོད་བྱེད་དེ་ཡིན་ལ། དེའི་ཁྲོ་བ་དང་ཉེས་སྤྱོད་ཀྱི་རྒྱུ་བདག་གིས་བསྒྲུབ་པས་སོ། །འོན་ཏེ་ ཞེས་པ་བསམ་པའི་ཡོན་ཏན་ཡོད་པ་ལ་དེ་ལྟར་འགྱུར་མོད། མེད་པ་ལ་དཀའ་ཐུབ་སྟེ། བཟོད་པ་ཞིག་པར་འགྱུར་རོ། །གཉིས་པ་བརྙས་སོགས་བསྒྲུབ་པ་ལ་བཟོད་པ་བསྒོམ་པ་ལ་གསུམ་ལས། གནོད་པ་ཉིད་མེད་པས་ཁྲོ་བར་མི་རིགས་པ་ལ། 2-420 སེམས་དང་ལུས་ལ་མི་གནོད་པ་དང་། འདི་དང་ཕྱི་མར་མི་གནོད་པ་གཉིས། །ཡིད་ནི་ཞེས་དང་། གཞན་དག་ཅེས་པས་སོ། །འདི་ལ་འགྲེལ་པས། ལུས་ལ་མི་གནོད་ཀྱང་དེས་སྐྱེ་བོ་གཞན་མ་དད་ པར་འགྱུར་རོ། །ཞེས་རྟོག་པའི་ལན་དུ་འཆད་པ་ནི་མ་ཡིན་ཏེ། འོག་ནས་གལ་ཏེ་སེམས་ཅན་ཉམས་བྱེད་ཅེས་འཆད་པར་འགྱུར་རོ། །གཉིས་པ་རྙེད་པའི་བར་ཆད་བྱེད་པ་ལ་ཁྲོ་བ་དགག་པ་ ལ། ཁྲོས་པས་སྡིག་ལྕི་བ། རྙེད་པ་ལ་སྙིང་པོ་མེད་པར་དཔེས་བསྟན་པ། དོན་ཡོད་པར་རྟོག་པ་ཕྱིན་ཅི་ལོག་ཏུ་བརྟག་པ་རྣམས། རྙེད་པའི་ཞེས་དང་། རྨི་ལམ་ཞེས་དང་། གལ་ཏེ་ཞེས་པས་ བསྟན་པ། ལོག་འཚོ་ལྔ་ནི། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། ཚུལ་འཆོས་རྙེད་དང་བཀུར་བསྟིའི་ཕྱིར། །དབང་པོ་སྡོམ་པར་བྱེད་པ་སྟེ། །ཁ་གསག་རྙེད་དང་བཀུར་སྟིའི་ཕྱིར། །ཚིག་ནི་འཇམ་པོར་སྨྲ་བ་འོ། །གཞོགས་ སློང་དེ་ནི་ཐོབ་བྱའི་ཕྱིར། །གཞན་གྱི་རྫས་ལ་བསྔགས་བྱེད་པའོ། །ཐོབ་ཀྱིས་འཇལ་བ་རྙེད་པའི་ཕྱིར། །མངོན་སུམ་གཞན་ལ་སྨོད་བྱེད་པ། །རྙེད་པས་རྙེད་པ་རྣམས་འདོད་པ། །སྔར་ཐོབ་པ་ལ་བསྔགས་བྱེད་ པའོ། །ཞེས་དེ་རྣམས་ཀྱིས་འཚོ་བ་སྨད་དེ། སློབ་དཔོན་དཔའ་བོས། ལྷ་དབང་ཕྱིར་ཡང་ངོ་ཚ་བོར་ནས་ནི། །ཡིད་ལ་ཆོས་དང་འགལ་བར་སྤྱོད་པ་བས། །གོས་ངན་གྱོན་ནས་གྱོ་མོའི་སྣོད་ཐོགས་ནས། ། 2-421 འབྱོར་པ་དགྲ་ཡི་ཁྱིམ་དུ་སློང་བར་གྱུར་ཀྱང་སླ། ཞེས་སོ། །ཡང་དག་པའི་འཚོ་བའང་དྲག་ཤུལ་ཅན་གྱིས་ཞུས་པ་ལས། ཁྱིམ་བདག་འདི་ལ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ཁྱིམ་པ་ཆོས་ཀྱིས་ལོངས་སྤྱོད་འཚོལ་ གྱི། ཆོས་མ་ཡིན་པས་ནི་མི་འཚོལ་ལོ། །མཐུན་པས་འཚོལ་གྱི་མི་མཐུན་པས་མ་ཡིན་ནོ། །ཡང་དག་པས་འཚོ་བ་ཡིན་གྱི་ལོག་པས་འཚོ་བ་མ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་གསུངས་སོ། །གསུམ་པ་སེམས་ཅན་ མ་དད་པར་བྱེད་པས་ཁྲོ་བར་མི་རིགས་པ་ནི། གལ་ཏེ་ཞེས་པ། དེས་བདག་ལ་སྨད་པས་ཁྱིམ་བདག་ལ་སོགས་པའི་དད་པ་ཉམས་པར་བྱས་པས་ཞེ་ན། གཞན་ལ་དད་པ་ཉམས་པར་བྱེད་ པའི་ངག་ཀྱང་བཟློག་པར་རིགས་སོ། །གཉིས་པ་བདག་ག

【現代漢語翻譯】『即使那樣也會去地獄嗎？』如果說『如果』有忍耐的話。（就不會去）。『那麼利益眾生，為何會去地獄呢？』如果說『對我造成損害是相違背的』。如果說『如果』我對自身有忍耐，就不會變成那樣。對於那件事，此時產生了什麼樣的忍耐，或者沒有產生呢？因此，我忍耐的原因是損害者，而我造作了他們的憤怒和惡行。然而，如果說對於具有菩提心的人來說，會變成那樣，對於沒有菩提心的人來說，則是苦行，忍耐會被破壞。第二，對於通過輕蔑等來修持忍耐，有三種情況：由於沒有損害，因此不應該憤怒。對於身心沒有損害，以及對於今生和來世沒有損害，這兩種情況。『心是』和『其他』等就是這種情況。對於此，解釋說：即使對身體沒有損害，也會使其他人不信任。對於這種想法的回答不是這樣的，因為下面會解釋『如果損害眾生』。第二，對於阻止獲得利益而嗔怒的駁斥：嗔怒會使罪業加重，用比喻說明獲得利益沒有意義，顛倒地認為有意義。『獲得利益』、『夢』和『如果』等說明了這些。五種邪命是：阿阇梨龍樹說：『爲了偽裝、獲得和尊敬，而約束根門；爲了欺騙、獲得和尊敬，而說柔和的語言；爲了獲得，而讚美他人的財物；爲了獲得利益，而公開誹謗他人；爲了獲得利益而貪求利益，讚美先前獲得的。』這些都譴責了邪命。阿阇梨英雄說：『即使爲了天神的力量而捨棄羞恥，做與內心正法相違背的事情，不如穿著破爛的衣服，拿著瓦罐，去敵人的富裕之家乞討容易。』正確的謀生方式也被剛強者詢問過：『居士，這位菩薩居士以正法尋求受用，而不是以非法；以和諧的方式尋求，而不是以不和諧的方式；以正確的方式謀生，而不是以錯誤的方式。』第三，對於使眾生不信任而不應該憤怒：如果說『如果』，因為他誹謗我，使居士等的信心喪失。那麼，也應該阻止使他人信心喪失的言語。第二，我……

【English Translation】 'Even so, will they go to hell?' If 'if' there is patience. (They won't go). 'Then benefiting beings, why go to hell?' If 'harming me is contradictory.' If 'if' I have patience for myself, it won't become like that. For that matter, what kind of patience has arisen at this time, or has it not arisen? Therefore, the cause of my patience is the harmer, and I create their anger and misdeeds. However, if it is said that for those who have Bodhicitta, it will become like that, for those who do not have it, it is asceticism, and patience will be destroyed. Second, for cultivating patience through contempt, etc., there are three situations: Because there is no harm, one should not be angry. There are two situations: no harm to body and mind, and no harm to this life and the next. 'The mind is' and 'others' are such situations. For this, the explanation says: Even if there is no harm to the body, it will cause others to distrust. The answer to this idea is not like this, because below it will be explained 'if it harms beings.' Second, the refutation of anger for preventing the attainment of benefits: Anger will increase sins, and the metaphor explains that obtaining benefits is meaningless, and it is a reversed perception to think it is meaningful. 'Obtaining benefits,' 'dream,' and 'if' explain these. The five wrong livelihoods are: Acharya Nagarjuna said: 'To restrain the senses for the sake of pretense, gain, and respect; to speak softly for the sake of deception, gain, and respect; to praise the possessions of others in order to gain; to openly slander others in order to gain benefits; to desire benefits for the sake of benefits, and to praise what was previously obtained.' These all condemn wrong livelihoods. Acharya Hero said: 'Even if one abandons shame for the power of the gods, and acts contrary to the Dharma in one's heart, it is easier to wear ragged clothes, carry a clay pot, and beg in the wealthy home of the enemy.' The correct way of making a living was also asked by the strong one: 'Householder, this Bodhisattva householder seeks enjoyment through Dharma, not through non-Dharma; seeks in a harmonious way, not in a discordant way; makes a living in a correct way, not in a wrong way.' Third, regarding not being angry because it causes beings to distrust: If it is said 'if,' because he slanders me, causing the faith of householders, etc., to be lost. Then, one should also prevent words that cause others to lose faith. Second, I...

ི་བཤེས་ལ་ཉེས་པ་བྱེད་པ་ལ་མི་བཟོད་པ་དོར་བ་ལ་གཉིས་ལས། ཡུལ་མཆོག་ལ་གནོད་པ་མེད་པ་ནི་སྐུ་གཟུགས་ཞེས་ཏེ། སངས་རྒྱས་ ཆོས་ཀྱི་སྐུའི་རང་བཞིན། ཆོས་འགོག་ལམ་གཉིས། དགེ་འདུན་དགྲ་བཅོམ་པ་ལ་སོགས་པ་སྟེ། དེ་གསུམ་ལ་གནོད་པ་མེད་པས་སོ། །དེ་དག་ཅི་བདེར་ཡང་མི་གཞག་སྟེ། ཐབས་འཇམ་པོས་སམ། མིན་ན་ བསམ་པ་དགེ་བས་རྩུབ་པ་ལྟར་སྣང་སྟོན་པས་མི་འགལ་ཏེ། སློབ་དཔོན་ཉིད་ཀྱིས་རྫུ་འཕྲུལ་ལ་སོགས་པ་ཡོད་ན་དེས་བསྡིགས་པ་ལ་སོགས་པའི་དབང་གིས་བཟློག་པར་བྱའོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །གཉིས་པ་གནོད་པ་ཡོད་པ་རྣམས་ལ་གཉེན་པོ་བསྒོམ་པ་ལ་གཉིས་ལས། 2-422 སྔར་གྱི་ཆོས་ལ་ངེས་པར་སེམས་པ་དྲན་པར་བྱ་བ་ནི། བླ་མ་ཞེས་ཏེ། མཁྲིས་པ་ལ་སོགས་ཞེས་པའི་སྐབས་ལྟར་རོ། །གཉིས་པ་གནོད་པ་བྱེད་པ་ལ་ཇི་མི་སྙམ་པ་དངོས་ལ་བཞི་ ལས། ཁྲོ་བའི་རྒྱུ་མཚན་མ་གྲུབ་པ། ཁྲོ་བར་མི་རིགས་པ། རང་གི་ཉེས་པར་བརྟག་པ་གསུམ། ལུས་ཅན་ཞེས་དང་། ལ་ལ་ཞེས་དང་། གང་གིས་ཞེས་པས་སོ། །བཟོད་པའི་ཕན་ཡོན་དྲན་པའི་སྒོ་ ནས་ཁྲོ་བ་བཟློག་པ་ལ། བསོད་ནམས་མི་ཉམས། སྡུག་བསྔལ་ལྡོག དོན་ཆེན་པོ་འགྲུབ་པ་གསུམ་དཔེར་ན་ཞེས་དང་། གསང་བའི་ཞེས་དང་། འདོད་པའི་ཞེས་ཏེ། བཟོད་པའི་བསྔགས་པའོ། །གསུམ་པ་དགྲ་ལ་ལེགས་ པ་བྱེད་པ་མི་བཟོད་པ་དོར་བ་ལ་གསུམ་ལས། བསྟོད་གྲགས་བསྒྲུབ་པ་ལ་མི་བཟོད་པ་དོར་བ་ལ་གསུམ་གྱི་དང་པོར་རང་བདེ་བའི་རྒྱུ་ཡིན་པས་འདོད་པར་བྱ་བ་ནི་གཞན་གྱི་ཞེས་ བརྗོད་པ་པོ་དང་ཡུལ་དག་སྤྲོ་བ་བསྐྱེད་པ་དང་། གཞན་གྱི་བསྔགས་པ་བརྗོད་པས་རང་གི་དགའ་བ་འཕེལ་བ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བྱ་བ་ཡིན་ཏེ། དེ་ལས་གཞན་དུ་བདེ་བ་འབྱུང་བ། ཁ་ ན་མ་ཐོ་བ་མེད་པ། མཁས་པས་བསྔགས་པ། གཞན་དོན་འགྲུབ་པ་སྟེ་ཕན་ཡོན་བཞི་ཐོབ་པར་བསྟན་པས། ཀུན་གྱི་བསྔགས་པ་བརྗོད་དོ། །གཞན་བདེ་བའི་རྒྱུ་ཡིན་པས་མི་འདོད་པར་མི་རིགས་པ་ནི། 2-423 གཞན་ཡང་ཞེས་པ། དགྲ་ལ་བསྟོད་གྲགས་དང་བདེ་བ་བསྒྲུབ་པས་དེ་དགའ་བར་འགྱུར་མོད། དེ་ཉིད་བདག་མི་འདོད་པས་དེ་ལ་ཁྲོ་འོ་ཞེ་ན། དེར་མི་བལྟ་སྟེ། བདག་རྒྱུད་ལ་དེ་དག་ཐོབ་ ན་ཡིད་བདེ་བ་ལྟར། དགྲ་བོ་ལའང་དེ་དག་སྦྱར་བས་དགའ་བར་རིགས་སོ། །གཞན་དུ་ན་གླ་རྔན་མ་བྱིན་པས་ཚེ་འདིར་བྲན་མི་འདུ་བ་དང་། སྦྱིན་སོགས་སྤངས་པས་ཕྱི་མར་ཕན་བདེ་མི་ འཐོབ་པ་བཞིན་ནོ། །འདོད་པ་ཉིད་འགལ་བ་ནི། རང་གི་ཡོན་ཏན་བརྗོད་པའི་ཚེ་དེ་ལ་བསྙེན་བཀུར་ནུས་ལ། གཞན་གྱི་བརྗོད་ན་ཕྲག་དོག་གིས་གཟིར་བའི་བདེ་བ་མི་འཐོབ་ཅིང་། འདོད་ཀྱང་མི་ འདོད་པ་དང་འདྲ་བས་སོ། །བདེ་བ་བསྒྲུབ་པ་ལ་མི་བཟོད་པ་དོར་བ་ནི། སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ཞེས་པ་སྟེ། བདག་གི་བྱ་བ་གཞན་བདེ་ཡིན་ལ། དེ་བདག་ལ་རག་པར་ཐོབ་པས་སོ། ། རྙེད་པ་བསྒྲུབ་པ་ལ

【現代漢語翻譯】在對待上師的過失時不容忍，這可以分為兩種情況。第一種情況是對殊勝之境沒有損害，例如佛像（སྐུ་གཟུགས་，形態），指的是佛法身（ཆོས་ཀྱི་སྐུ，梵文：Dharmakāya，達摩迦耶，法身）的自性，以及斷滅（ཆོས་འགོག་，梵文：nirodha，尼洛達，滅）和道（ལམ་，梵文：mārga，瑪伽，道）二諦，還有僧眾中的阿羅漢（དགྲ་བཅོམ་པ་，梵文：arhat，阿羅漢）等等。因為對這三者沒有損害。即使對這些情況，也不能隨意對待，應該採取溫和的方式，或者以善良的發心，表面上顯得嚴厲，這樣做並不矛盾。上師本人如果具有神通等能力，就可以通過恐嚇等手段來制止過失，這是上師自己說的。第二種情況是對有損害的情況修持對治法，這又可以分為兩種。首先，要憶念過去所學的佛法，例如上師（བླ་མ་，梵文：guru，咕嚕，上師），就像在提到膽病等情況時一樣。其次，對於製造損害的行為，不要毫不在意，這又可以分為四種情況：嗔恨的理由不成立，不應該嗔恨，反省自己的過失。這分別對應于『有情』（ལུས་ཅན་，一切有情眾生），『有些』（ལ་ལ་，一些），『誰』（གང་གིས་，誰）這三個詞。通過憶念忍辱的利益來阻止嗔恨，有三種利益：福德不會減少，痛苦會停止，能成就偉大的事業。這分別對應于『例如』（དཔེར་ན་，例如），『秘密的』（གསང་བའི་，秘密的），『慾望的』（འདོད་པའི་，慾望的），這些都是對忍辱的讚頌。第三，對於敵人行善時不容忍，這可以分為三種情況。首先，對於成就讚揚和名聲不容忍，在這三種情況中，第一種是因為這是自己快樂的原因，所以應該歡喜，也就是對說話者和所說內容都感到高興。讚揚他人能增長自己的喜悅，這是菩薩的行為。除此之外，還能獲得四種利益：從中產生快樂，沒有過失，受到智者的讚揚，能成就他人的利益。因此，應該讚揚一切眾生。第二種是因為這是他人快樂的原因，所以不應該不高興，也就是『此外』（གཞན་ཡང་，此外）。通過讚揚敵人，使他們獲得名聲和快樂，他們會因此感到高興。如果自己不喜歡這樣，因此對他們生氣，那是不對的。不應該這樣看待問題，就像自己獲得這些東西時內心感到快樂一樣，也應該讓敵人獲得這些東西，讓他們感到高興。否則，就像不支付工資就無法在今生僱傭奴僕，或者因為放棄佈施等行為而在來世無法獲得利益和快樂一樣。第三種是慾望本身是矛盾的，當讚揚自己的功德時，自己能夠給予禮遇和尊重，但當讚揚他人時，卻因為嫉妒而感到痛苦，無法獲得快樂，即使想要快樂，也和不想要快樂一樣。對於成就快樂不容忍，也就是『一切有情』（སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་，一切有情眾生），因為自己的行為是爲了他人的快樂，而這依賴於自己。對於成就利益不容忍……

【English Translation】 When dealing with the faults of the guru, intolerance can be divided into two situations. The first is when there is no harm to the supreme object, such as the image of the Buddha (སྐུ་གཟུགས་, form), which refers to the nature of the Dharmakāya (ཆོས་ཀྱི་སྐུ, Sanskrit: Dharmakāya, the body of the Dharma), as well as the two truths of cessation (ཆོས་འགོག་, Sanskrit: nirodha, cessation) and the path (ལམ་, Sanskrit: mārga, path), and the Arhats (དགྲ་བཅོམ་པ་, Sanskrit: arhat, Arhat) among the Sangha. Because there is no harm to these three. Even in these situations, one should not be casual, but should adopt a gentle approach, or with a good intention, appear strict on the surface, which is not contradictory. If the guru himself has abilities such as miracles, he can use intimidation and other means to stop the faults, as the guru himself said. The second situation is to practice antidotes for situations where there is harm, which can be divided into two. First, one should remember the Dharma that one has learned in the past, such as the guru (བླ་མ་, Sanskrit: guru, guru), as in the case of mentioning bile diseases, etc. Second, one should not be indifferent to the act of causing harm, which can be divided into four situations: the reasons for anger are not established, one should not be angry, and one should reflect on one's own faults. These correspond to the words 'sentient beings' (ལུས་ཅན་, all sentient beings), 'some' (ལ་ལ་, some), and 'who' (གང་གིས་, who). By remembering the benefits of patience to prevent anger, there are three benefits: merit will not be reduced, suffering will stop, and great undertakings can be accomplished. These correspond to 'for example' (དཔེར་ན་, for example), 'secret' (གསང་བའི་, secret), and 'desire' (འདོད་པའི་, desire), which are praises of patience. Third, when doing good to enemies, intolerance can be divided into three situations. First, intolerance towards achieving praise and fame, in these three situations, the first is because it is the cause of one's own happiness, so one should rejoice, that is, be happy with both the speaker and what is said. Praising others can increase one's own joy, which is the act of a Bodhisattva. In addition, one can obtain four benefits: happiness arises from it, there is no fault, it is praised by the wise, and it can accomplish the benefit of others. Therefore, one should praise all beings. The second is because it is the cause of others' happiness, so one should not be unhappy, that is, 'in addition' (གཞན་ཡང་, in addition). By praising enemies, making them gain fame and happiness, they will be happy because of it. If one does not like this and is angry with them, that is not right. One should not look at the problem in this way, just as one feels happy when one obtains these things, one should also give these things to the enemy and make them happy. Otherwise, it is like not being able to hire servants in this life without paying wages, or not being able to obtain benefits and happiness in the next life because of abandoning generosity and other actions. The third is that desire itself is contradictory. When praising one's own merits, one can give honor and respect, but when praising others, one suffers from jealousy and cannot obtain happiness, even if one wants happiness, it is the same as not wanting happiness. Intolerance towards achieving happiness, that is, 'all sentient beings' (སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་, all sentient beings), because one's actions are for the happiness of others, and this depends on oneself. Intolerance towards achieving benefits...

་མི་བཟོད་པ་དོར་བ་ལ་གསུམ་ལས། བདག་གི་འདོད་པ་བསྒྲུབ་པ་ནི། འཇིག་རྟེན་གསུམ་ཞེས་ཏེ། སངས་རྒྱས་འདོད་པས་རྙེད་པ་ཕྲ་མོའི་ངོར་གཞན་བདེ་ཆུང་ངུ་ཙམ་ཡང་ མི་བཟོད་པར་མི་བྱ་སྟེ། རང་གི་བུ་གཉེན་གྱིས་བསྐྱངས་པ་ལྟ་བུ་ཡིན་པས་སོ། །བདག་ལ་གནོད་པ་མེད་པ་ནི། གལ་ཏེ་ཞེས་པ། གཞན་རྙེད་པ་དང་ལྡན་པ་ལ་མི་བཟོད་ན། བདག་ལ་གཞན་གྱི་དོན་གྱི་ནུས་པ་མེད་ཅིང་དམན་པའི་གནས་ཐོབ་ན་དགའ་བར་འགྱུར་ཏེ། 2-424 དབུལ་པོ་མགོན་མེད་པའི་འཁོར་བཞིན་ནོ། །བསོད་ནམས་ཟད་དུ་དོགས་པས་བདག་ཉིད་ལ་ཁྲོ་བར་རིགས་པ་ནི། བསོད་ནམས་ཞེས་པ་དེ་དག་གི་རྒྱུ་ལ་འབད་པར་གདམས་པའོ། ། སྤྱི་དོན་གཉིས་པ་འདོད་ པའི་གེགས་བྱེད་པ་ལ་མི་བཟོད་པ་དོར་བ་ལ་གཉིས་ལས། དགྲ་ལ་ཉེས་པ་བྱེད་པའི་གེགས་བྱེད་པ་ལ་མི་བཟོད་པ་དོར་བ་ལ་གསུམ་ལས། ཡུལ་གྱིས་རང་ལ་མི་ཕན་པ་ནི་གལ་ ཏེ་ཞེས་པ། དགྲ་བོ་ཡིད་མི་བདེ་ན་བདག་གི་དོན་གྲུབ་བོ་ཞེ་ན། དེ་ལ་ཞེས་ཏེ་དེས་བདག་ལ་མི་ཕན་པས་སོ། །ཡུལ་ཅན་གྱིས་གཞན་ལ་མི་གནོད་པ་ནི་ཁྱོད་ཀྱི་ཞེས་པའོ། ། གལ་ཏེ་འཚེངས་ཞེས་པས་བདག་ཉིད་ལ་གནོད་པའོ། །འདོད་པའི་གེགས་བྱེད་པ་ལ་མི་བཟོད་པ་དོར་བ་ལ་གཉིས་ཏེ། འཇིག་རྟེན་གྱི་ཆོས་ཀྱི་གེགས་བྱེད་པ་དང་། བསོད་ནམས་ཀྱི་གེགས་བྱེད་པ་ལ་ མི་བཟོད་པ་དོར་བའོ། །དང་པོ་ལ་གཉིས་ཏེ། བསྟོད་གྲགས་འཇིག་པ་ལ་གནོད་བྱེད་དུ་མི་བལྟ་བ་ལ། བསྟོད་སོགས་ལ་ཕན་བདེ་མེད་པ། དགའ་བ་ཙམ་དོན་མ་ཡིན་པ། དོན་དུ་འཛིན་པ་ ཕྱིན་ཅི་ལོག་ཡིན་པ། དགའ་བ་ཉིད་ཕྱིན་ཅི་ལོག་ཡིན་པ་བཞི། བསྟོད་དང་ཞེས་དང་། ཡིད་བདེ་ཞེས་དང་། གྲགས་ཕྱིར་ཞེས་དང་། བྱེ་མའི་ཞེས་པས་བསྟན་ཏོ། །གཉིས་པ་ཕན་འདོགས་པར་བལྟ་བ་ལ་གཉིས་ལས། 2-425 ངན་འགྲོ་འགོག་པ་ནི། བསྟོད་སོགས་ཅེས་རྩ་བ་བརྒྱད་དེ། འཁོར་བར་མི་སྐྱོ་བ་དང་། གཞན་གྱི་བསྔགས་པ་མི་བཟོད་པ་དེས་འདི་དང་གཞན་གྱི་བདེ་བ་འཇིག་པ་དང་། དེ་ཕྱིར་ཞེས་པས་བཟློག་ པའོ། །གཉིས་པ་ཐར་པ་བསྒྲུབ་པ། བདག་ནི་ཞེས་པ་སྟེ། འཁོར་བ་བཙོན་ར་ལྟ་བུ་འདི་ལས་གྲོལ་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་གྱི། རྙེད་བཀུར་ལྕགས་སྒྲོག་ལྟ་བུ་ཡིན་པས། གནོད་བྱེད་དེ་བཅིངས་པ་གྲོལ་ བྱེད་དེ། གཡང་ས་ལས་བཟློག་པ་བཞིན་ནོ། །གཉིས་པ་གེགས་ཉིད་མ་ཡིན་པ་ལ་སྤྱིར་བསྟན་པ། སྦྱིན་པའི་དཔེས་བསྒྲུབ་པ། ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་དཔེས་བསྒྲུབ་པ་གསུམ་མོ། །གང་ཞིག་ཅེས་པ་ནས་རྩ་བ་ བཞི་དང་གཉིས་གཉིས་སོ། །གསུམ་པ་གུས་པའི་ཡུལ་དུ་བརྟག་པ་ལ་གཉིས་ལས། སེམས་ཅན་རང་གི་ཡོན་ཏན་གྱིས་གུས་པར་བྱ་བ་ལ་གསུམ་གྱི། ཕན་འདོགས་པ་ཆེ་བ་ལ། ཞིང་དཀོན་པ། དགའ་ བ་བསྒོམ་པ། དེ་ལ་ཕན་པར་སྨོན་པ་གསུམ། འཇིག་རྟེན་ན་ཞེས་དང་། དེ་བས་ཞེས་དང་། འདི་དང་ཞེས་པས་བསྟན་ཏེ། ཐ་མས་ནི། བཟོད་

【現代漢語翻譯】對於捨棄不忍，有三個方面：首先是成辦自己的慾望，即『世間三』。不要因為想要成佛，就對微小的利益，甚至他人微小的安樂都不能忍受，這就像保護自己的子女親眷一樣。其次是對自己沒有損害，即『如果』。如果對他人獲得利益不能忍受，那麼當自己處於沒有能力利益他人，地位低下時，反而會感到高興，就像貧窮無依的人一樣。第三是擔心福德耗盡，因此應該對自己生氣，即『福德』，這是勸誡要努力積攢福德的資糧。第二個總義是捨棄對製造慾望障礙的不忍，分為兩個方面：一是捨棄對敵人制造罪過的障礙的不忍，分為三個方面：首先是地方對自己沒有利益，即『如果』。如果敵人不快樂，我的事情就能成功嗎？對此，『對此』表示這對自己沒有利益。其次是有情眾生對他人沒有損害，即『你的』。『如果損害』表示對自己造成損害。捨棄對製造慾望障礙的不忍分為兩個方面：一是捨棄對世間法的障礙的不忍，二是捨棄對福德的障礙的不忍。第一方面又分為兩個方面：一是不把毀壞稱讚名聲視為損害，包括四個方面：稱讚等沒有利益安樂，僅僅是快樂沒有意義，執著于意義是顛倒的，快樂本身就是顛倒的。『稱讚和』、『快樂』、『爲了名聲』和『沙子』分別表示這些。第二是視為能帶來利益，分為兩個方面：一是阻止墮入惡趣，即『稱讚等』，這是八種根本，即不厭離輪迴，不能忍受他人的讚美，這些會毀壞自己和他人的安樂，『因此』表示要避免這些。二是成就解脫，即『我』，要從像監獄一樣的輪迴中解脫，而不是追求名利，名利就像枷鎖一樣。損害是束縛的解脫，就像從懸崖邊返回一樣。第二是對不是障礙本身進行普遍的指示，通過佈施的例子來論證，通過戒律的例子來論證，共有三個方面。『無論誰』開始，共有四個根本和兩個兩個。第三是視為恭敬的對境，分為兩個方面：一是對有情眾生自身的功德產生恭敬，分為三個方面：一是帶來巨大的利益，包括殊勝的福田、修習歡喜、希望利益他們三個方面。『世間』、『因此』和『這』分別表示這些，最後是忍耐。

【English Translation】 Regarding abandoning intolerance, there are three aspects: First, fulfilling one's own desires, which is 'the three realms'. Do not, because of wanting to become a Buddha, be intolerant of even the smallest benefit, or even the smallest happiness of others, just as one would protect one's own children and relatives. Second, there is no harm to oneself, which is 'if'. If one cannot tolerate others gaining benefits, then when one is in a position of not being able to benefit others and is in a low position, one will instead feel happy, just like the poor and helpless. Third, one should be angry with oneself for fear of exhausting one's merits, which is 'merit', which is an exhortation to strive to accumulate the resources of merit. The second general meaning is abandoning intolerance towards creating obstacles to desires, which is divided into two aspects: First, abandoning intolerance towards creating offenses against enemies, which is divided into three aspects: First, the place is of no benefit to oneself, which is 'if'. If the enemy is unhappy, will my affairs be successful? To this, 'to this' indicates that this is of no benefit to oneself. Second, sentient beings do not harm others, which is 'your'. 'If harm' indicates causing harm to oneself. Abandoning intolerance towards creating obstacles to desires is divided into two aspects: First, abandoning intolerance towards obstacles to worldly dharmas, and second, abandoning intolerance towards obstacles to merit. The first aspect is further divided into two aspects: First, not regarding the destruction of praise and fame as harm, including four aspects: praise, etc., have no benefit or happiness, mere happiness is meaningless, clinging to meaning is inverted, and happiness itself is inverted. 'Praise and', 'happiness', 'for fame' and 'sand' respectively indicate these. Second, it is regarded as bringing benefits, which is divided into two aspects: First, preventing falling into evil destinies, which is 'praise, etc.', which are the eight roots, i.e., not being weary of samsara, and not being able to tolerate the praise of others, which will destroy the happiness of oneself and others, and 'therefore' indicates avoiding these. Second, achieving liberation, which is 'I', to be liberated from samsara like a prison, rather than pursuing fame and gain, which are like shackles. Harm is the liberation of bondage, like returning from the edge of a cliff. The second is a general indication of what is not an obstacle in itself, arguing through the example of giving, and arguing through the example of discipline, there are three aspects in total. 'Whoever' begins, there are four roots and two twos. The third is to regard as an object of reverence, which is divided into two aspects: First, to generate reverence for the merits of sentient beings themselves, which is divided into three aspects: First, bringing great benefits, including the excellent field of merit, cultivating joy, and wishing to benefit them in three aspects. 'World', 'therefore' and 'this' respectively indicate these, and finally is patience.

པའི་འབྲས་བུ་ཡུལ་ལ་སྨིན་པར་སྨོན་པ་སྟེ། རྒྱལ་ པོ་རྩོལ་བྱུང་བློན་པོ་བཞི་དང་བཅས་པ་ལ་དྲང་སྲོང་བཟོད་པར་སྨྲ་བས་དགོངས་པ་བཞིན་ཏེ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། སྡུག་བསྔལ་གཅིག་པུས་བརྣག་བགྱི་ཞིང་། །བདེ་བ་གློག་དང་ལྷན་ཅིག་སྤྱད། །ཅེས་གསུངས་པ་ལྟ་བུའོ། ། 2-426 གཉིས་པ་བསམ་པའི་ཡོན་ཏན་ལ་མི་ལྟོས་པ་ལ། ཕན་པའི་བསམ་པ་མེད་པས་གུས་པའི་ཡུལ་མ་ཡིན་པར་རྟོག་པ། གནོད་པའི་བསམ་པ་ཡོད་པས་གུས་པའི་ཡུལ་མ་ཡིན་པར་རྟོག་པ་དགག་ པ། དོན་བསྒྲུབ་པ་གསུམ། གལ་ཏེ་བཟོད་སྒྲུབ་ཅེས་པ་ནས་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་རེ་རེས་སོ། །གསུམ་པ་སྟོན་པ་དང་འདྲ་བར་བལྟ་བ་ལ་གསུམ་ལས། ལུང་གིས་བསྒྲུབ་པ་ནི། དེ་ཕྱིར་ཞེས་ཏེ། སེམས་ཅན་ལས་བཟོད་པ་དང་སྙིང་རྗེ། རྒྱལ་བ་ལས་དད་པ་དང་ཤེས་རབ་ལ་སོགས་པ་འགྲུབ་སྟེ། ཆོས་ཡང་དག་པར་སྡུད་པ་ལས། སེམས་ཅན་གྱི་ཞིང་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ ཞིང་སྟེ། སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཞིང་གང་ལ་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཞིང་རྣམས་འཐོབ་པར་འགྱུར་བ་དེ་ལ་ལོག་པར་བསྒྲུབ་པར་མི་རིགས་སོ་སྙམ་མོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །འབྲས་བུའི་ཆོས་ཀྱིས་མཉམ་པར་བསྒྲུབ་པ་ནི་ འདི་དག་ཅེས་ཏེ། སེམས་ཅན་ཁོ་ན་ཞིང་དུ་བྱས་ནས་འདས་པའི་སངས་རྒྱས་མང་པོ་ཡོངས་སུ་གྲོལ་ནས་རང་དང་གཞན་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་ཐོབ་སྟེ། དྲི་མ་མེད་པར་གྲགས་པས་བསྟན་པ་ལས། སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཞིང་ཡོངས་སུ་དག་པར་སྐྱེ་བར་བྱ་བའི་ཕྱིར་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ལ་སྟོན་པ་ལྟར་གཅེས་སྤྲས་སུ་བྱའོ་ཞེས་དང་། སྤེལ་མར་བསྟོད་པ་ལས། ཁྱོད་ནི་ཉམ་ཐག་རྣམས་ལ་བརྩེ། །བདེ་བར་གནས་ལ་ཕན་པར་དགྱེས། ། 2-427 ཕོངས་པ་རྣམས་ལ་ཐུགས་བརྩེ་བས། །ཀུན་ལ་ཕན་པར་བཞེད་པ་ལགས། ཞེས་ཏེ། དེའི་ཕྲིན་ལས་སེམས་ཅན་ཁོ་ན་ལ་འཇུག་པས་སོ། །དེས་ན་སྟོན་པ་ལ་གུས་པ་དེས་སེམས་ཅན་ལ་བརྩེ་བར་ རིགས་ཏེ། གཉིས་ཀས་སྟོབས་དང་མི་འཇིགས་པ་ལ་སོགས་པ་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཆོས་འགྲུབ་པར་འདྲ་སྟེ། འདི་དག་ཡིད་བཞིན་ནོར་བུ་དང་། །བུམ་བཟང་འདོད་འཇོའི་བ་དང་ནི། །བླ་མ་དང་ནི་ལྷ་འདྲ་ བས། །དེས་ན་འདི་དག་མགུ་བར་བྱ། །ཞེས་སོ། །ཅི་དེ་གཉིས་ཡོན་ཏན་ཚད་མེད་པ་དང་ཉེས་པ་དུ་མས་ཁྱད་པར་དུ་བྱས་སོ་ཞེ་ན། དེ་ལྟ་མོད། ཡུལ་གྱི་ཡོན་ཏན་མཉམ་པར་མི་ མཛོད་ཀྱི། འབྲས་བུ་ཚོགས་གཉིས་རྫོགས་པའི་རྟེན་དུ་མཚུངས་ཤིང་བྱམས་པ་ཡུལ་སེམས་ཅན་ལ་བརྟེན་ནས་སྐྱེ་བས་དེའི་ཆེ་བའོ། །གསུམ་པ་ཡོན་ཏན་གྱིས་མི་མཉམ་པར་བསྒྲུབ་པ་ནི། ཡོན་ཏན་རྒྱ་མཚོ་ ཞེས་ཏེ། སྤེལ་མར་བསྟོད་པ་ལས། ཚུལ་ཁྲིམས་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པས་དང་། །བསམ་གཏན་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པས་དང་། །ཤེས་རབ་ཕུན་ཚོགས་མི་འཁྲུགས་པས། །ཁྱོད་ནི་ཡོན་ཏན་མཚོ་ཆེན་ལགས། །ཞེས་པས། དེ་དང་འགལ་ ཡང་མི་མཉམ་སྟེ། མི་མཚུངས་པའི་ཆོས་བརྙེས

【現代漢語翻譯】期望果實在國土成熟，國王及其四位大臣聽從了忍辱仙人的意願。正如導師龍樹所說：'唯有痛苦堪忍受，幸福如電般享用。' 第二，不依賴於意樂的功德：駁斥因無利益之心而認為不值得尊敬，以及因有害之心而認為不值得尊敬的觀點。有三種成就意義的方式。如果說'忍辱成就'，那麼每一頌都如此。第三，視眾生如佛陀有三種方式，首先是通過教證來證明，即'因此'：從眾生那裡獲得忍辱和慈悲，從佛陀那裡獲得信心和智慧等。在《正法集》中說：'眾生界是菩薩的佛土，是諸佛獲得佛土的地方，不應誹謗。'通過果位的法來平等證明，即'這些'：僅僅以眾生為田，許多過去的佛陀已經完全解脫，獲得了自他圓滿。在《無垢稱經》中說：'爲了清凈佛土，應當像對待導師一樣珍視一切眾生。'在《交替贊》中說：'您慈悲于困苦者，樂於利益安樂者，因憐憫貧困者，愿利益一切眾生。'因為他的事業只涉及眾生。因此，尊敬佛陀也應慈悲眾生，因為兩者在力量和無畏等方面都相似，都能成就佛陀的功德。'這些如意寶，如意寶瓶和如意牛，如同上師和天神，因此應當使他們歡喜。'如果說兩者在無量功德和眾多過失方面有所不同，那確實如此。雖然不平等對待客體的功德，但作為圓滿二資糧的所依是相同的，並且慈愛依賴於眾生而生起，因此這是它的偉大之處。第三，通過功德的不平等來證明，即'功德如海'：在《交替贊》中說：'以圓滿的戒律，以圓滿的禪定，以圓滿不紊亂的智慧，您是功德的大海。'即使與此相違，也是不平等的，因為已經獲得了無與倫比的法。

【English Translation】 Wishing that the fruits ripen in the land, the king and his four ministers followed the wishes of the ascetic who spoke of patience. As the teacher Nagarjuna said, 'Only suffering should be endured, and happiness should be enjoyed like lightning.' Second, not depending on the qualities of intention: Refuting the view that one is not worthy of respect because of the absence of a beneficial intention, and refuting the view that one is not worthy of respect because of the presence of a harmful intention. There are three ways to accomplish the meaning. If it says 'Accomplishment of Patience,' then each verse is like that. Third, viewing sentient beings as similar to the Buddha has three aspects, the first of which is to prove it through scripture, namely 'Therefore': From sentient beings, one obtains patience and compassion, and from the Buddha, one obtains faith and wisdom, etc. In the 'Collection of Righteous Dharmas,' it says: 'The realm of sentient beings is the Buddha-field of the Bodhisattvas, the place where the Buddhas attain the Buddha-fields, and it should not be slandered.' Proving equality through the Dharma of the fruit, namely 'These': Merely by making sentient beings the field, many past Buddhas have been completely liberated, obtaining the perfection of self and others. In the 'Vimalakirti Sutra,' it says: 'In order to purify the Buddha-field, one should cherish all sentient beings as one cherishes the teacher.' In the 'Alternating Praise,' it says: 'You are compassionate to the afflicted, delighted to benefit those who are at ease, and out of compassion for the poor, you wish to benefit all beings.' Because his activity only involves sentient beings. Therefore, respecting the Buddha should also be compassionate to sentient beings, because both are similar in strength and fearlessness, etc., and can accomplish the qualities of the Buddha. 'These wish-fulfilling jewels, wish-fulfilling vases, and wish-fulfilling cows are like the Lama and the gods, therefore one should please them.' If it is said that the two differ in terms of limitless qualities and numerous faults, that is indeed the case. Although the qualities of the object are not treated equally, they are the same as the basis for perfecting the two accumulations, and love arises in dependence on sentient beings, therefore that is its greatness. Third, proving the inequality of qualities, namely 'Qualities like the ocean': In the 'Alternating Praise,' it says: 'With perfect discipline, with perfect meditation, and with perfect, unwavering wisdom, you are the great ocean of qualities.' Even if it contradicts this, it is unequal, because one has attained incomparable Dharmas.

་པའི་ཕྱིར་རོ། །གཉིས་པ་སྟོན་པ་ལ་དད་པས་གུས་པར་བྱ་བ་ལ། སྟོན་པས་སེམས་ཅན་བདག་གིར་མཛད་པ་དང་། བདག་ཏུ་མཛད་པ་གཉིས་ལས། སྔ་མ་ལ་གཉིས་ཀྱི་གུས་པའི་རྒྱུ་མཚན་ལ་གསུམ་ལས། 2-428 དྲིན་ལན་གླན་པ་གཞན་ཡང་ཞེས་པ། ཕན་བདེ་དང་བྱམས་པ་ཡོད་པས་གཉེན། མངོན་མཐོ་དང་ངེས་ལེགས་ཀྱི་ལམ་འབྲས་སྟེར་བས་ཕན་མཛད་དེ། དེའི་དྲིན་ལན་སེམས་ཅན་ལ་བྱམས་པ་སྟེ། བ་ཚྭ་ ཆུ་ཀླུང་གི་མདོ་ལས། སེམས་ཅན་དོན་ཉིད་ང་ལ་གུས་ཡིན་གུས་གཞན་གུས་མ་ཡིན། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་སོ། །གང་ཕྱིར་ཞེས་དང་། རེ་ཞིག་ཞེས་པས། གནོད་པ་བཟོད་པར་ བྱ་བ་དང་ཁེངས་པ་སྤང་བའོ། །གཉིས་པ་མ་གུས་པའི་ནོངས་པ་བཤགས་པ་ལ། དགྱེས་པ་དང་མི་དགྱེས་པའི་རྒྱུ་མཚན་བརྟག་པ། ཉེས་པ་བཟོད་པར་གསོལ་བ། བཟོད་པས་དགྱེས་པར་ཞུ་བ་གསུམ་ གང་དག་ཅེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་གཉིས་དང་། གཅིག་དང་། ཡང་གཅིག་གོ །གཉིས་པ་བདག་ཏུ་མཛད་པ་ནི། འགྲོ་བ་འདི་ཀུན་ཞེས་ཏེ། སོ་སོའི་སྐྱེ་བོའི་དུས་ན་མོས་པ་ལས་བྱུང་བས་ཐ་མི་ དད་དུ་དགོངས། ཆོས་ཀྱི་དབྱིངས་ཀུན་ཏུ་འགྲོ་བ་རྟོགས་ནས་རྣམ་དབྱེ་མེད་པར་མངོན་སུམ་དུ་གཟིགས་པའི་ཕྱིར་རོ། །གསུམ་པ་བཟོད་པ་རྣམས་ཀྱི་འབྲས་བུ་ཡིད་ལ་བྱ་བ་ལ། འབྲས་བུ་མདོར་བསྟན་ པ། དཔེའི་སྒོ་ནས་བསྟན་པ། དཔེ་ལས་ཁྱད་པར་དུ་འཕགས་པ་གསུམ། འདི་ཉིད་ཅེས་དང་། དཔེར་ན་ཞེས་དང་། རྒྱལ་པོ་ཞེས་པས་སོ། །འཁོར་ཚེ་ཞེས་པས་གསུམ་པ་འབྲས་བུ་བསྡུས་ཏེ་བསྟན་པའི་སྒོ་ནས་རྗེས་སུ་གདམས་པའོ། ། 2-429 བཟོད་པའི་ལེའུ་སྟེ་དྲུག་པའོ།། ༈ །། ༄། །བརྩོན་འགྲུས་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ལེའུ་སྟེ་བདུན་པ། བརྩོན་འགྲུས་བསྟན་པ་ལས། སྤྱིའི་དོན་དང་། གཞུང་གི་དོན་ནོ། །སྔ་མ་ལ་ངོ་བོ། དབྱེ་བ། འབྲས་བུ་གསུམ་ལས། དང་པོ་ནི། དགེ་བ་ལ་སྤྲོ་བ་སྟེ། བརྩོན་ གང་དགེ་ལ་སྤྲོ་བ་འོ། །ཞེས་དང་། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། དགེ་ལ་ཡང་དག་སྤྲོ་བ་ཞེས་གསུངས་སོ། །དབྱེ་ན་གོ་ཆའི་བརྩོན་འགྲུས་དང་། སྦྱོར་བའི་བརྩོན་འགྲུས་གཉིས་ཏེ། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། རྒྱལ་བའི་ སྲས་རྣམས་ཀྱིས་ནི་གོ་ཆ་སྦྱོར་བའི་བདག་ཉིད་བརྩོན་འགྲུས་དཔེ་མེད་བྱས། །ཞེས་སོ། །དེ་ལྟ་ན་དེས། ཐོག་མར་གོ་ཆའི་བརྩོན་འགྲུས་དེ་ནས་ནི། །ཚུལ་བཞིན་རབ་ཞུགས་སྦྱོར་བའི་བརྩོན་འགྲུས་དང་། །མ་ ཞུམ་མི་འཁྲུགས་ཆོག་མི་ཤེས་བརྩོན་འགྲུས། །ཞེས་ལྔར་བཤད་པ་གང་ཞེ་ན། མ་ཞུམ་མི་འཁྲུགས་གཉིས་གོ་ཆའི། ཆོག་མི་ཤེས་སྦྱོར་བས་བསྡུས་ཏེ། བློ་གྲོས་རྒྱ་མཚོས་ཞུས་པ་ལས། བརྩོན་འགྲུས་གང་གིས། ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་དེ་ལ་འདོད་པ་མི་འདོར་ཞིང་སེམས་ཀྱི་སྟོབས་བསྐྱེད་པ་ཡང་འཛིན་ལ་ཞེས་སྔ་མ་དང་། ཡང་འཁོར་བའི་རྗེས་སུ་ཡང་འབྲང་ཞིང་དགེ་བའི་རྩ་བ་བརྩམས་པ་ཡང་རྩོམ་པ་ འད

【現代漢語翻譯】爲了那個緣故。第二，對於導師要以虔誠之心恭敬，導師以兩種方式對待眾生：攝受和擁有。首先，對於攝受，恭敬的理由有三個：報答恩情等。因為有利益和安樂以及慈愛，所以是親友；因為給予增上生和決定勝的道與果，所以是恩人。因此，報答恩情就是對眾生慈愛。如《鹽水海經》中說：『眾生之利益，乃是對我之恭敬，非余之恭敬。』等等，廣為宣說。『因為什麼』和『暫時』等，是說要忍受損害和捨棄驕慢。第二，懺悔不恭敬的過失，包括：觀察歡喜和不歡喜的理由，祈求寬恕罪過，以寬恕而請求歡喜這三者。『哪些』等兩頌，一頌，又一頌。第二，擁有是指：『所有這些眾生』，在各自的生世中，因為從意樂而生，所以被認為是無有差別。證悟一切法界皆是眾生，因此無有分別地現量照見。第三，思維修持寬容的果實，包括：簡要地宣說果實，通過比喻來宣說，以及比喻更殊勝這三者。『此即』等，『譬如』等，以及『國王』等。『輪迴』等，是說通過總結果實來勸誡。《安忍品》即第六品。《精進波羅蜜多品》即第七品。在宣說精進時，分為共同的意義和正文的意義。首先，前者包括本體、分類和果實三者。第一，本體是對善法充滿熱情。『精進』等，『何者對善法充滿熱情』。《經莊嚴論》中說：『對善法充滿真正的熱情』。分類有披甲精進和加行精進兩種。《經莊嚴論》中說：『勝者之子們，以披甲和加行的自性，做出無與倫比的精進』。如果是這樣，那麼，『首先是披甲精進，然後是如理進入加行精進，不怯懦、不散亂、不知足的精進』，這五種說法是什麼意思呢？不怯懦和不散亂屬於披甲精進，不知足則包含在加行精進中。在《智藏經》中說：『以何種精進，對於一切智者不捨棄慾望，並且增長心的力量』，這是指前者。『又隨順輪迴，並且開始善根』，這也是指後者。

【English Translation】 For that reason. Second, one should respectfully revere the teacher with devotion. The teacher treats sentient beings in two ways: embracing and possessing. First, regarding embracing, there are three reasons for reverence: Repaying kindness, etc. Because there is benefit and happiness, as well as love, they are relatives; because they give the path and fruit of higher realms and definite goodness, they are benefactors. Therefore, repaying kindness is loving sentient beings. As it says in the Saltwater Ocean Sutra: 'The benefit of sentient beings is reverence to me, not reverence to others.' and so on, extensively explained. 'Because of what' and 'temporarily' etc., mean to endure harm and abandon pride. Second, confessing the faults of disrespect includes: examining the reasons for joy and displeasure, requesting forgiveness for offenses, and requesting joy through forgiveness. 'Which' etc., two verses, one verse, and another verse. Second, possessing refers to: 'All these beings,' in their respective lifetimes, because they arise from intention, they are considered to be without difference. Realizing that all dharmadhatu are sentient beings, therefore, they are directly seen without distinction. Third, contemplating the fruits of patience includes: briefly stating the fruits, stating through metaphors, and the superiority of metaphors. 'This is' etc., 'For example' etc., and 'king' etc. 'Rebirth' etc., means to admonish by summarizing the fruits. The chapter on patience is the sixth. The chapter on the Perfection of Diligence is the seventh. In explaining diligence, it is divided into the common meaning and the meaning of the text. First, the former includes essence, division, and fruit. First, the essence is enthusiasm for virtue. 'Diligence' etc., 'Whoever is enthusiastic about virtue'. The Ornament of the Sutras says: 'Truly enthusiastic about virtue'. The divisions are armor-like diligence and application diligence. The Ornament of the Sutras says: 'The sons of the Victorious Ones, with the nature of armor and application, perform unparalleled diligence'. If so, then, 'First is armor-like diligence, then properly entering application diligence, not being timid, not being distracted, not being content diligence'. What do these five statements mean? Not being timid and not being distracted belong to armor-like diligence, while not being content is included in application diligence. In the Ocean of Intelligence Sutra it says: 'With what diligence, does one not abandon desire for the all-knowing one, and also increase the power of the mind', this refers to the former. 'Also following after samsara, and also initiating the roots of virtue', this refers to the latter.

ི་ནི་དེའི་བརྩོན་འགྲུས་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའོ་ཞེས་གཉིས་པའོ། །དེ་ལྟར་ན་མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། བྱེད་པ་པོས་དབྱེ་ན། དེ་དག་ལ་ནི་དེ་རྣམས་བདུན། །ཞེས་གསུངས་པ་ལ། སློབ་དཔོན་བློ་བརྟན་གྱིས། 2-430 ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་བསླབ་པ་ལ་ལུས་ཀྱི་བརྩོན་འགྲུས་སྒོ་ལྔའི་འཁོར་དུ་ལྔ། སེམས་དང་ཤེས་རབ་ལ་ཡིད་ཤེས་ཀྱི་འཁོར་དུ་སེམས་ཀྱི་བརྩོན་འགྲུས་གཉིས་ཞེས་པའང་། སེམས་ཀྱི་གཉིས་གོ་ཆར་འདུ་ལ། ལུས་ ཀྱི་ལྔ་སྦྱོར་བར་འདུ་བས་གཉིས་ཁོ་ནའོ། །ཡང་དེར། གཞན་ཡང་ཉམས་དང་འཕེལ་བའི་བརྩོན་འགྲུས་དང་། ཞེས་པས། རྣམ་པར་འཕེལ་བའི་སྒོ་ནས་བཅུ་གཉིས་སུ་བཤད་པའང་། གཉིས་ཁོ་ནར་བསྡུས་སོ། །འབྲས་བུ་ གནས་སྐབས་སུ་ཡོན་ཏན་ཐམས་ཅད་འཕེལ་བ་དང་། མཐར་ཐུག་བྱང་ཆུབ་གསུམ་འཐོབ་པ་སྟེ། ཡུམ་ལས། བརྩོན་འགྲུས་ཀྱིས་ནི་དཀར་པོའི་ཡོན་ཏན་འགྲིབ་མི་འགྱུར། །ཡེ་ཤེས་མཐའ་ཡས་རྒྱལ་བའི་བང་མཛོད་རྙེད་ པར་འགྱུར། །ཞེས་དང་། བློ་གྲོས་རྒྱ་མཚོས་ཞུས་པ་ལས། བློ་གྲོས་རྒྱ་མཚོ་བརྩོན་འགྲུས་རྩོམ་པ་རྣམས་ལ་ནི་བླ་ན་མེད་པ་ཡང་དག་པར་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་དཀའ་བ་མ་ཡིན་ནོ། །དེ་ཅིའི་ ཕྱིར་ཞེ་ན། བློ་གྲོས་རྒྱ་མཚོ་གང་ན་བརྩོན་འགྲུས་ཡོད་པ་དེ་ན་བྱང་ཆུབ་ཡོད་དོ། །ལེ་ལོ་ཅན་ལ་ནི་བྱང་ཆུབ་ཤིན་ཏུ་རིང་ངོ་ཞེས་དང་། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། བརྩོན་འགྲུས་ཀྱིས་ནི་ སྲིད་སྤྱོད་འབྱོར་པ་ཐོབ། །ཅེས་དང་། བརྩོན་འགྲུས་ཀྱིས་ནི་བྱང་ཆུབ་མཆོག་སངས་རྒྱས། །ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་གཞུང་གི་དོན་ལ་གསུམ་ལས། མཚམས་སྦྱར་བའི་སྒོ་ནས་བརྗོད་བྱའི་ངོ་བོ་བསྟན་པ་ནི། དེ་ལྟ་བཟོད་ཅེས་པ་སྲན་ཐུབ་པས་བརྩོན་འགྲུས་རྩོམ་ལ། 2-431 དེས་བསོད་ནམས་གསུམ་ཡང་ཚོགས་གཉིས་བསྒྲུབ་པས། སྔ་མ་གཉིས་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་བརྒྱུད་པའི་རྒྱུར་རྗེས་འགྲོའི་སྒོ་ནས་བསྟན་པ་དེ་ལྟར་ཞེས་དང་། ཕྱི་མ་གཉིས་ཀྱིས་དངོས་ཀྱི་རྒྱུར་ལྡོག་པའི་སྒོ་ནས་བསྟན་ པ་རླུང་མེད་ཅེས་པའོ། །རང་བཞིན་རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་གསུམ་ལས། བརྩོན་གང་ཞེས་ངོ་བོ་བསྟན་ནས། གཉིས་པ་མི་མཐུན་པའི་ཕྱོགས་སྤངས་པ་ལ་གསུམ་ལས། མདོར་བསྟན་པ་ནི། དེའི་ཞེས་པ་སྟེ། དམན་པ་ལ་སྤྲོ་བ་བྱ་བ་ངན་པ་ལ་ཞེན་པའི་ལེ་ལོ་དང་། འབྲས་བུ་ལ་འདུན་པ་ཆད་པ་ཞུམ་ཞིང་སྒྱིད་ལུག་པའི་ལེ་ལོའོ། །སྦྱོར་བ་མེད་པའི་ལེ་ལོ་ལ་གསུམ་ལས། ལེ་ལོའི་ རྒྱུ་ངོས་གཟུང་བ་ནི། སྙོམ་ལས་ཞེས་པ། སྦྱོར་བ་མེད་པའི་ལེ་ལོའི་རྒྱུ་གཉིས་དང་། བྱ་བ་ངན་པ་ལ་ཞེན་པའི་ལེ་ལོའི་རྒྱུ་བདེ་བའི་རོ་མྱང་བ་དང་། སྒྱིད་ལུག་པའི་ལེ་ལོའི་རྒྱུ་ སྲེད་པས་འཁོར་བ་ལ་མི་སྐྱོ་བའོ་ཞེས་ཇོ་བོ་བྷ་ཏན་ཏ་བཞེད་དོ་ཞེས་གྲག་གོ །དེ་སྤང་བ་ལ་གཉིས་ལས། ཚེ་འདིའི་སྡུག་བསྔལ་ལ་བརྟགས་ཏེ་བཟློག་པ་ལ་མི་རྟག་པས་ངེས་པར་ ཟིན་

【現代漢語翻譯】『這是精進波羅蜜多』，這是第二種解釋。正如《經莊嚴論》中所說：『依作者的差別，對他們來說有七種。』對此，學誠法師說：對於戒律的修習，身體的精進是五根的運作；對於心和智慧，意識的運作是心的兩種精進。心的兩種精進包含在盔甲中，身體的五種精進包含在加行中，所以只有兩種。此外，其中還說：『還有退失和增長的精進。』因此，從增長的角度來說，有十二種精進，但歸納起來也只有兩種。果位上，暫時能增長一切功德，最終能獲得三種菩提。如《般若經》所說：『精進能使白法功德不退減，能獲得無盡智慧的勝者寶藏。』以及《海慧請問經》所說：『海慧，對於發起精進的人來說，獲得無上圓滿菩提並不困難。』為什麼呢？海慧，哪裡有精進，哪裡就有菩提。對於懶惰的人來說，菩提非常遙遠。』以及《經莊嚴論》所說：『精進能獲得世間財富，精進能證得殊勝菩提。』第二，關於正文的意義，分為三點。首先，通過關聯的方式來揭示所要表達的本質：『如是忍』，因為能夠忍耐，所以發起精進。通過精進，也能積累三種福德，成辦二資糧。因此，前兩者是從隨行的方式來顯示菩提傳承的因，即『如是』；後兩者是從相反的方式來顯示直接的因，即『無風』。關於詳細闡述自性，分為三點。首先，通過『精進何』來揭示本質。第二，關於捨棄不相順的方面，分為三點。首先，概括性地說明，即『其』，指的是對低劣之事感到快樂，執著于惡行的懈怠，以及對結果失去希望，沮喪和懶惰的懈怠。關於沒有加行的懈怠，分為三點。首先，確定懈怠的原因，即『昏睡』。沒有加行的懈怠有兩個原因：享受安樂的滋味是執著于惡行的懈怠的原因；貪戀輪迴而不生厭離心是沮喪的懈怠的原因。這是阿底峽尊者的觀點。關於捨棄懈怠，分為兩點。首先，通過思考此生的痛苦來遣除懈怠，即通過無常來確定。

【English Translation】 'This is the perfection of diligence,' this is the second explanation. As it is said in the 'Ornament of the Sutras': 'According to the difference of the doers, there are seven for them.' To this, Master Lodro Ten says: For the practice of discipline, the diligence of the body is the operation of the five senses; for the mind and wisdom, the operation of consciousness is the two diligences of the mind. The two diligences of the mind are included in the armor, and the five diligences of the body are included in the application, so there are only two. In addition, it also says: 'There are also the diligence of decline and increase.' Therefore, from the perspective of increase, there are twelve kinds of diligence, but in summary, there are only two. In the state of fruition, temporarily all qualities can be increased, and ultimately three kinds of Bodhi can be obtained. As the 'Perfection of Wisdom Sutra' says: 'Diligence can make the white Dharma qualities not decrease, and can obtain the endless treasure of the victorious ones.' And as the 'Sutra Requested by Ocean of Intelligence' says: 'Ocean of Intelligence, for those who initiate diligence, it is not difficult to obtain the unsurpassed perfect Bodhi.' Why? Ocean of Intelligence, where there is diligence, there is Bodhi. For lazy people, Bodhi is very far away.' And as the 'Ornament of the Sutras' says: 'Diligence can obtain worldly wealth, diligence can attain supreme enlightenment.' Second, regarding the meaning of the text, it is divided into three points. First, by means of association, the essence to be expressed is revealed: 'Such is patience,' because one is able to endure, one initiates diligence. Through diligence, one can also accumulate three kinds of merit and accomplish the two accumulations. Therefore, the former two are from the way of following to show the cause of the Bodhi lineage, that is, 'such'; the latter two are from the opposite way to show the direct cause, that is, 'without wind'. Regarding the detailed explanation of the nature, it is divided into three points. First, the essence is revealed through 'What is diligence'. Second, regarding abandoning the incompatible aspects, it is divided into three points. First, a general explanation, that is, 'its', which refers to being happy with inferior things, the laziness of being attached to evil deeds, and the loss of hope for the result, the laziness of being discouraged and lazy. Regarding laziness without application, it is divided into three points. First, identifying the cause of laziness, that is, 'lethargy'. There are two causes of laziness without application: enjoying the taste of comfort is the cause of laziness of being attached to evil deeds; being attached to samsara without generating aversion is the cause of laziness of being discouraged. This is the view of Atisha. Regarding abandoning laziness, it is divided into two points. First, eliminating laziness by contemplating the suffering of this life, that is, by determining through impermanence.

པ། དཔེ་ལ་མཐོང་བ། རང་ལ་འབབ་པ། དུས་ལ་བསྡད་པར་མི་ནུས་པ། འཆི་བའི་ཚེ་དུས་ལས་འདའ་བ། དུས་ལ་བསྡད་པར་མི་ནུས་པ་ཉིད་རྒྱས་པར་བཤད་པ། སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྣམ་པ་ཉིད་བཤད་པ་སྟེ་བདུན། 2-432 ཉོན་མོངས་ཉ་པ་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་བཞི་དང་། བཞི་དང་། བཞི་དང་། གཉིས་དང་། གཉིས་དང་། བཞི་དང་། གསུམ་གྱིས་ཏེ། འདི་ནི་མ་བྱས་ཞེས་པ་འཆི་བདག་གིས་སྤྲོན་པ་སྟེ། སློབ་མ་ལ་སྤྲིང་ བར། འདི་ནི་སང་བྱ་འདི་ནི་ཐང་གཅིག་འོག་ཏུ་བྱ། །འདི་ནི་དེའུ་རེ་བྱ་ཞེས་སྐྱེ་བོ་སེམས་པ་ན། །གཤིན་རྗེའི་སྐྱེས་བུ་བོ་ཐོངས་ལག་ཐོགས་པ། །མིག་རྩ་དམར་ཁྲོས་མ་རངས་གད་མོ་ རེ་སྙམ་འདེབས། །ཞེས་དང་། བྱ་བ་ཟིན་ཏམ་མ་ཟིན་ཞེས། །འཆི་བདག་སྡོད་པར་མི་འགྱུར་རོ། །ཞེས་སོ། །ཚེ་ཕྱི་མའི་སྡུག་བསྔལ་ལ་བརྟགས་ཏེ་བཟློག་པ་ལ་བཞི་ལས། སྡུག་བསྔལ་འབྱུང་བར་ངེས་པ་ ནི། །གཤིན་རྗེའི་ཞེས་པ་དམྱལ་སྲུང་མཐོང་བའི་ཚུལ་ཏེ། སྐྱེས་བུ་དབྱུག་པ་ཐོགས་པ་དང་། སྣང་བ་ལ་ཁྱི་སྲེ་བོ་ལ་སོགས་པ་མི་སྡུག་པ་དུ་མ་འཆར་བ་དང་། སོད་ཅིག་ལ་སོགས་པའི་ སྒྲ་དུ་མ་བསྒྲག་པ་དང་། ཉའི་དཔེས་འཆི་བའི་སྡུག་བསྔལ་ཡང་མི་བཟོད་ན། དམྱལ་བའི་སྡུག་བསྔལ་ཅི་ཞིག་སྨོས་ཞེས་པས་སོ། །ཆུ་ཚན་ཞེས་པས་བརྣག་དཀའ་བ་དང་། བརྩོན་མེད་ཅེས་པས་འགལ་བ་ འདུ་བ་སྟེ། རྒྱུ་སྔོན་དུ་མ་སོང་བའི་འབྲས་བུ་མི་འབྱུང་བས། སྤེལ་མར་བསྟོད་པ་ལས། དཀའ་སྤྱད་དཔག་མེད་མ་བགྱིས་པར། །གོ་འཕང་རྙེད་དཀའ་མི་འཐོབ་ཅིས། །དེ་སླད་ཉིད་ལ་མ་གཟིགས་པར། ། 2-433 ཁྱོད་ཀྱིས་བརྩོན་འགྲུས་སྤེལ་བ་ལགས། །ཞེས་སོ། །གཟེ་རེ་ཅན་ནི་སྲན་ཆུང་ལ་སྡུག་བསྔལ་སེལ་བ་དང་། རིང་དུ་འཚོ་བར་འདོད་ཀྱང་མི་གནས་པས་འཆི་བས་བཟུང་ཞིང་ཞེས་བྱ་ལ། ལྷ་འདྲ་བ་ ནི་འདོད་པས་གདུངས་པ་དང་། མི་རྟག་པས་ཟིན་པ་སྟེ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། ལུས་ཀྱི་ཁ་དོག་མི་སྡུག་གྱུར་པ་དང་། །སྟན་ལ་མི་དགའ་མེ་ཏོག་ཕྲེང་རྙིང་དང་། །གོས་ལ་དྲི་མ་ཆགས་ དང་ལུས་ལ་ནི། །སྔོན་ཆད་མེད་པའི་རྔུལ་འབྱུང་ཞེས་བགྱི་བ། །མཐོ་རིས་འཆི་འཕོ་སྤྲོན་བྱེད་སྔ་ལྟས་ལྔ། །ཞེས་པ་བཞིན་ནོ། །མིའི་གྲུ་ཞེས་པས་དེ་ལས་ཐར་པའི་ཐབས་ལ་བརྩོན་པར་བསྐུལ་བའོ། ། གསུམ་པ་སྦྱོར་བ་བསྒྲུབ་པ་ནི་གྲུ་འདི་ཞེས་པའོ། །གསུམ་པ་བྱ་བ་ངན་པ་ལ་དགའ་བའི་ལེ་ལོ་སྤང་བ་ནི། དགའ་བའི་རྒྱུ་ནི་ཞེས་པ། ཀུན་སློང་གིས་མཐའ་ཡས་མོད། ཆོས་ལས་བྱུང་ བའི་བདེ་བ་ཉིད་མཆོག་གོ །གསུམ་པ་བརྩོན་འགྲུས་སྤེལ་བ་ལ་གཉིས་ལས། མདོར་བསྟན་པ་ནི། སྒྱིད་ལུག་མེད་ཅེས་ཏེ། དེའང་བྱ་བ་ཁྱད་པར་ཅན་ལ་སེམས་མ་ཞུམ་པའོ། །དཔུང་ཚོགས་ནི་བཞི་སྟེ། སྦྱོར་བ་མོས་པ། དངོས་གཞི་བརྟན་པ་དང་དགའ་བ། རྗེས་དོར་བའི་དཔུང་ངོ་། །དེའང་གཉེན་པོའི་དཔུང་བསྐྱེ

【現代漢語翻譯】 པ། 觀察範例，應用於自身，無法及時停留，死亡時超越時間，詳細闡述無法及時停留，描述痛苦的七個方面。 2-432 從『煩惱漁夫』開始，有四個根源，四個，四個，兩個，兩個，四個，三個。『這未完成』是死主（藏文：འཆི་བདག，梵文天城體：，梵文羅馬擬音：，漢語字面意思：死亡之主）的使者發出的資訊，寄給學生：『這個明天做，這個在陰影下做，這個一會兒做』，當人們這樣想的時候，閻羅王的使者手持棍棒，眼睛血紅，憤怒不滿，發出嘲笑的聲音。』以及『事情做完了嗎？沒做完嗎？』死主不會停留。』通過思考來世的痛苦來避免它，有四個方面：確定痛苦會到來，即『閻羅王』，看到地獄守護者的樣子：一個手持棍棒的人，以及各種不愉快的景象，如狗和狐貍，以及聽到各種聲音，如『抓住！』通過魚的例子，即使死亡的痛苦也難以忍受，更不用說地獄的痛苦了。』『熱水』意味著難以忍受，『沒有努力』意味著矛盾的結合：沒有先前的原因就不會有結果。在讚美中說：『沒有經歷無數的苦行，難以獲得的地位無法獲得。因此，不要關注自己， 2-433 你應該增加努力。』『有疙瘩的』意味著用小扁豆來消除痛苦，雖然想要長久生存，但無法停留，被死亡抓住。像神一樣意味著被慾望折磨，被無常抓住。正如龍樹菩薩所說：『身體的顏色變得難看，不喜歡座位，花環凋謝，衣服上有污垢，身體上出現以前沒有的汗水。』這是天界死亡的五個預兆。』『人的船』意味著鼓勵努力尋找從中解脫的方法。第三，實踐修行，即『這艘船』。第三，放棄喜歡惡行的懶惰，即『快樂的原因』。動機是無限的，但從佛法中產生的快樂是最好的。第三，在增加努力方面，有兩個方面：簡要說明，即『沒有懶惰』，即在特殊的事情上不要灰心。軍隊有四個：修行的意願，基礎的穩定和喜悅，以及事後的放棄。這也是對治的軍隊。

【English Translation】 པ། Seeing examples, applying them to oneself, being unable to stay in time, transcending time at the time of death, elaborating on the inability to stay in time, describing the seven aspects of suffering. 2-432 Starting with 'affliction fisherman,' there are four roots, four, four, two, two, four, three. 'This is not done' is the message sent by the Lord of Death (藏文：འཆི་བདག，梵文天城體：，梵文羅馬擬音：，漢語字面意思：Lord of Death), sent to the student: 'This do tomorrow, this do in the shade, this do in a while,' when people think like this, the messengers of Yama hold clubs, their eyes are bloodshot, angry and dissatisfied, emitting sounds of laughter.' and 'Is the work done? Is it not done?' The Lord of Death will not stay.' Avoiding the suffering of future lives by contemplating it, there are four aspects: certainty that suffering will come, namely 'Lord of Death,' seeing the appearance of the hell guardians: a person holding a club, and various unpleasant sights such as dogs and foxes, and hearing various sounds such as 'Seize!' Through the example of the fish, even the suffering of death is unbearable, let alone the suffering of hell.' 'Hot water' means difficult to endure, 'no effort' means the combination of contradictions: without a prior cause, there will be no result. In praise it is said: 'Without undergoing countless austerities, the difficult to obtain status cannot be obtained. Therefore, do not look at yourself, 2-433 You should increase your effort.' 'Having bumps' means using lentils to relieve suffering, although wanting to live long, but unable to stay, being seized by death. Being like a god means being tormented by desire, being seized by impermanence. As Master Nagarjuna said: 'The color of the body becomes unpleasant, disliking the seat, the garlands wither, there is dirt on the clothes, and sweat appears on the body that was not there before.' These are the five omens of the death of the heavenly realms.' 'The human boat' means encouraging effort to find a way to liberate from it. Third, practicing the application, namely 'this boat.' Third, abandoning laziness that enjoys evil deeds, namely 'the cause of happiness.' Motivation is limitless, but the happiness that comes from the Dharma is the best. Third, in increasing effort, there are two aspects: a brief explanation, namely 'without laziness,' that is, not being discouraged in special matters. There are four armies: the intention of practice, the stability and joy of the foundation, and the abandonment afterwards. This is also the army of antidotes.

ད་པ། སྤང་བྱ་གཞོམ་པའི་བྱ་བ་ལྷུར་བླང་བ། །བདག་དབང་དུ་བྱས་པས་སེམས་ལས་སུ་རུང་བ་ནི་འབྲས་བུ་སྟེ། 2-434 རྒྱལ་པོས་གཞན་གྱི་གྲོང་འཇོམས་པ་ལ། དང་པོ་དཔུང་བསྡུ་བ། དེ་ནས་གཡུལ་འགྱེད་པ། དེས་དེ་དག་དབང་དུ་བྱེད་པ་འདུས་ནས་དཔྱ་ལ་སོགས་པ་སྡུད་པ་བཞིན་དུ། སྤྲོ་བ་དང་ལྡན་པས་ སྒྱིད་ལུག་པ་སྤང་པ། དེས་དཔུང་ཚོགས་བཞི་གསོག་པ། གཉེན་པོའི་སྲིད་ལྷུར་བླང་བ། དེས་སྒོ་གསུམ་གཉེན་པོའི་དབང་དུ་བསྡུ་བའོ། །བདག་དང་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ནི་ལེའུ་བརྒྱད་པའི་མདོར་བསྟན་ཏེ། དཔུང་ ཚོགས་བཞིའི་རྒྱུ་ལས་འབྲས་བུ་བདག་གཞན་མཉམ་པ་དང་། བརྗེ་བའི་སེམས་འབྱུང་བས་སོ་ཞེས་འགྲེལ་ཆེན་ལས་སོ། །རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་བཞི་ལས། སྒྱིད་ལུག་པ་སྤང་བ་ལ་གཉིས་ལས། རྒྱུ་ནུས་པ་ མེད་པས་སྒྱིད་ལུག་པ་སྤང་པ་ནི། བདག་གིས་ཞེས་ཏེ། བྱང་ཆུབ་ཀྱི་རྒྱུ་ཁམས་རང་བཞིན་རྣམ་དག་ཡོད་པ་སྟེ། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། རང་བཞིན་དང་ནི་རྒྱས་པ་དང་། །ཞེས་པ་དང་། ཐོག་མེད་ རང་བཞིན་གནས་པ་དང་། །ཡང་དག་བླངས་པ་མཆོག་ཉིད་དོ། །དེ་གཉིས་ཀྱང་རྐྱེན་གྱིས་མ་བསྒྲུབས་པ་དང་བསྒྲུབས་པའོ། །རིགས་ཆད་ཅེས་ནི་མི་བརྗོད་དེ། ལུང་རིགས་དང་འགལ་བས་སོ། །དེ་བས་ན་དཀོན་ མཆོག་སྤྲིན་ལས། འདི་དག་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་འདི་སྙམ་དུ་མི་འགྱུར་བས་ནི་བྱང་ཆུབ་ཐོབ་དཀའ་ལ། བརྩོན་འགྲུས་འདི་ཆུང་ཞིང་ཞན་ཏེ། བདག་ནི་ལེ་ལོ་ཅན་ནོ། །བྱང་ཆུབ་ནི་མགོ་ལ་མེ་འབར་བ་ཙམ་དུ་བསྐལ་པ་བརྒྱ་ཕྲག་མང་པོ་བསྒྲུབ་དགོས་པས་བདག་ནི་འདི་ལྟ་བུའི་ཁུར་བསྐུར་བར་མི་སྤྲོའོ་སྙམ་དུ་སེམས་མི་བསྐྱེད་དེ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་དང་། 2-435 མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས་ཀྱང་། གང་ཕྱིར་སེམས་ཅན་མིར་གྱུར་པ། །ཚད་མེད་སྐད་ཅིག་རེ་རེ་ལ། །རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་ཐོབ་དེའི་ཕྱིར། །ཞུམ་པ་དང་དུ་བླང་མི་བྱ། །ཞེས་དང་། རྒྱུད་བླ་མར་ཡང་ཤིན་ ཏུ་གསལ་བར་བསྟན་ཏེ། སྲོག་ཆགས་ཕྲ་མོའི་བརྩོན་པ་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་རྒྱུར་སོང་བ་རྒྱལ་པོ་ཀྲི་ཀྲིའི་བུ་མོ་བདུན་གྱི་རྟོགས་པ་བརྗོད་པ་བཞིན་ནོ། །གཉིས་པ་རྐྱེན་བསྒྲུབ་དཀའ་བས་སྒྱིད་ལུག་པའི་ གཉེན་པོ་ཡིད་ལ་བྱ་བ་ལ་གསུམ་གྱི། དང་པོ་སྡུག་བསྔལ་དོན་ཆེ་བའི་ཕྱིར་བྱ་དཀའ་བས་འཇིགས་པ་སྤང་བ་ལ་བཞི་ལས། མི་བཟོད་པའི་རྒྱུ་ངོས་གཟུང་བ་དང་། ལྕི་ཡང་གི་རང་བཞིན་ བརྟག་པ་གཉིས། འོན་ཏེ་ཞེས་དང་། ལྕི་དང་ཞེས་པའོ། །དཔེ་དོན་གྱི་དངོས་པོ་དགོད་པ་ནི། བདག་གིས་ཞེས་པས་གསོ་དཔྱད་མཆོག་འདི་ཕལ་པའི་སྨན་པ་དྲང་སྲོང་བརྒྱུད་པ་ལས་བྱུང་སྟེ། འདིས་ཉོན་ མོངས་པའི་རིམས་ནད་མ་ལུས་པ་ཞི་བར་བྱེད་པས་སོ། །ལམ་གོམས་པའི་ཚུལ་གྱིས་སྦྱངས་པ་ནི་ཚོད་མ་ཞེས་པའོ། །གཉིས་པ་དུས་ཡུན་རིང་བས་སྐྱོ་བ་སྤང་བ་ནི་གང་ཚེ་ཞེས་རྩ་བ་ བཞིའ

【現代漢語翻譯】現在，讓我們認真對待克服懈怠的任務。通過掌握它，心靈變得易於控制，這就是結果。正如國王征服其他城市一樣，首先集結軍隊，然後進行戰鬥，通過控制他們來徵收貢品等。同樣，通過熱情，克服懶惰，積累四種力量，認真對待敵對勢力，從而將身、語、意置於敵對勢力的控制之下。「我」和「他」這兩個根本問題在第八章中已經提到。根據《大疏》，四種力量的因導致了自他平等和交換的產生。爲了詳細解釋，有四個方面，首先是克服懶惰，這又分為兩個方面。首先，由於缺乏能力而克服懶惰，即「我」。菩提的因，即自性清凈的本性存在。正如《經莊嚴論》所說：「自性和增長」，以及「無始的自性存在，正確地接受了至高無上」。這兩者分別是沒有被條件所促成和被條件所促成的。至於「斷種」，則不應提及，因為它與經文和理性相悖。因此，《寶云經》說：「這些菩薩不會這樣想，因此難以獲得菩提。這種努力既小又弱，我很懶惰。菩提就像頭上燃燒的火焰一樣，需要經歷無數劫才能實現，我不願意承擔這樣的負擔。」等等。《經莊嚴論》中也說：「因為眾產生為人，在每一個無限的瞬間，都能獲得圓滿的菩提，因此不應接受沮喪。」《寶性論》中也清楚地表明，微小生物的努力也能成為菩提的因，正如講述國王克里克的七個女兒的證悟一樣。第二，克服因難以成就而產生的懶惰，需要用心思考三個方面。首先，由於痛苦意義重大，因此克服因難以做到而產生的恐懼，這又分為四個方面：識別不可忍受的因，以及檢查輕重的性質。即「然而」和「輕」。列舉例子和意義，即「我」。這種卓越的醫學來自普通的醫生，通過正直的傳承而來。因為它平息了所有的煩惱疾病。通過習慣性的方式來訓練，即「估計」。第二，克服因時間長久而產生的厭倦，即「何時」這四個根本問題。

【English Translation】 Now, let's earnestly take on the task of overcoming laziness. By mastering it, the mind becomes manageable, and that is the result. Just as a king conquers other cities, first gathering troops, then engaging in battle, and collecting tributes by controlling them. Similarly, through enthusiasm, overcome laziness, accumulate the four forces, earnestly take on the opposing forces, thereby bringing body, speech, and mind under the control of the opposing forces. The two fundamental issues of 'I' and 'other' have been mentioned in the eighth chapter. According to the Great Commentary, the cause of the four forces leads to the arising of equality and exchange of self and other. To explain in detail, there are four aspects, the first being overcoming laziness, which is further divided into two aspects. First, overcoming laziness due to lack of ability, which is 'I'. The cause of Bodhi, the nature of self-nature purity, exists. As the Ornament of Sutras says, 'Nature and growth', and 'The beginningless self-nature exists, having rightly taken the supreme'. These two are respectively those not caused by conditions and those caused by conditions. As for 'extinction of lineage', it should not be mentioned, as it contradicts scripture and reason. Therefore, the Cloud of Jewels Sutra says, 'These Bodhisattvas do not think thus, therefore it is difficult to attain Bodhi. This effort is small and weak, I am lazy. Bodhi, like a fire burning on the head, requires countless eons to accomplish, I am unwilling to take on such a burden,' and so on. The Ornament of Sutras also says, 'Because sentient beings become human, in every infinite moment, they can attain perfect Bodhi, therefore one should not accept discouragement.' The Uttaratantra also clearly shows that the effort of tiny creatures can become the cause of Bodhi, as in the story of the realization of King Kriki's seven daughters. Second, overcoming laziness arising from the difficulty of accomplishing the cause requires contemplating three aspects. First, because suffering is significant, overcoming the fear arising from the difficulty of doing so, which is further divided into four aspects: identifying the unbearable cause, and examining the nature of lightness and heaviness. Namely, 'however' and 'light'. Listing examples and meanings, which is 'I'. This excellent medicine comes from ordinary doctors, through an upright lineage. Because it pacifies all afflictive diseases. Training through habitual ways, which is 'estimate'. Second, overcoming the weariness arising from the length of time, which is the four fundamental issues of 'when'.

ོ། །གསུམ་པ་བདེ་བ་ཉིད་ཡིན་པ་ལ་གསུམ་ལས། བྱེད་པ་ཁྱད་པར་དུ་འཕགས་པས་བསྔགས་པ་ནི། སྡིག་པ་སྤངས་པས་ཞེས་པ་ལུས་ལ་སྡུག་བསྔལ་དང་། སེམས་ལ་མི་དགའ་བ་མེད་དོ། དེ་གཉིས་ཀྱི་རྒྱུ་སྤངས་པས་སོ། ། 2-436 བདེ་བའི་གཞིར་གྲུབ་པ་དང་། སྒྱིད་ལུག་པ་སྤངས་པར་གདམས་པ་ནི། བསོད་ནམས་ཞེས་རྩ་བ་བརྒྱད་དང་། དེ་བས་ཞེས་བཞི་སྟེ། མཁས་པ་ནི་ཆོས་ཐམས་ཅད་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུར་རྟོགས་པ་དང་། གཞན་ དོན་སྙིང་རྗེ་མངའ་བ་སྟེ། རིན་ཆེན་ཕྲེང་བ་ལས། དེ་ནི་སྙིང་རྗེ་ཁོ་ན་ཡིས། །བྱང་ཆུབ་བར་དུ་སྲིད་མཚམས་སྦྱོར། །ཞེས་གསུངས་སོ། །གཉིས་པ་དཔུང་ཚོགས་བསྐྱེད་པ་ལ་གཉིས་ལས། མདོར་བསྟན་པ་ ནི། སེམས་ཅན་དོན་ཞེས་ཆེད་དུ་བྱ་བའོ། །ངོ་བོའི་སྒོ་ནས་མོས་པ་ལ་སོགས་པ་བཞིའོ། །འབྲས་བུའི་སྒོ་ནས་མོས་པས་ཞེས་ཏེ། དེའང་མོས་པ་ནི་བསམ་པའི་གོ་ཆ་མི་ཕྱེད་པས་འཇུག་པ་ སྟེ། སྡུག་བསྔལ་རྒྱུ་དང་བཅས་པ་སྤང་བྱ་དང་། བདེ་བ་རྒྱུ་དང་བཅས་པ་བསྒྲུབ་བྱར་མོས་པའོ། །སྦྱོར་བ་ངན་པས་མི་འཕྲོག་པས་བརྟན་པ། དེ་ཉིད་གོང་ནས་གོང་དུ་སྤེལ་བའི་ཕྱིར་སྤྲོ་བ་ ནི་དགའ་བ། དེ་ལས་རྩོལ་བ་ཅུང་ཟད་གློད་དེ་དུབ་པ་སེལ་བ་ནི་དོར་བའོ། །དེས་ན་དེའི་མི་མཐུན་ཕྱོགས་གཉིས་སྤངས་ཏེ། མོས་པ་ལ་སོགས་པ་བརྩོན་འགྲུས་སྤེལ་བའི་སྟོབས་དྲུག་ལས། ང་ རྒྱལ་ནི་བརྟན་པ་ཡིན་ལ། ཉེས་སྤྱོད་སྤོང་བ་ལ་གཙོར་བྱེད་པ་ལྷུར་ལེན་པ་དང་། ལུས་སེམས་གཉེན་པོས་ལས་སུ་རུང་བར་བྱ་བ་ནི་དབང་སྒྱུར་བའོ། །རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་བཞི་སྟེ། བྱ་བ་ཁྱད་པར་ཅན་ལ་བསམ་པ་མི་ཕྱེད་པ་མོས་པ་དང་། 2-437 སྦྱོར་བ་གཞན་དུ་མི་འགྱུར་བས་བརྟན་པ་དང་། དེ་ཉིད་ཁྱད་པར་དུ་འགྲོ་བར་འདུན་པ་དགའ་བ་དང་། རྩོལ་བས་མི་སུན་པའི་ཐབས་དོར་བའོ། །དང་པོ་ལ་བཞིའི། སྔར་མོས་པ་མ་བྱས་པ་ ལ་འགྱོད་པ་སྐྱེད་པ་ལ་གསུམ་ལས། ཉེས་པ་དོར་བ་ནི་བདག་དང་ཞེས། སྤྱིར་ཉེས་སྤྱོད་སྤང་བྱ་ཡིན་པས་དང་། དེ་རང་ཡུལ་དུ་མི་འགྲོ་བས་རྒྱལ་བས་སྤང་བྱ་རེ་རེའི་གཉེན་པོར་ཡང་ བསྐལ་པ་དུ་མར་བརྩོན་པར་མཛད་པ་དང་། བདག་བརྩོན་པ་ཞན་པ་སྤང་བྱ་མང་བ་རྣམས་རྩ་བ་གཉིས་གཉིས་སོ། །ཡོན་ཏན་བསྒྲུབ་པ་ནི། བདག་དང་ཞེས་ཏེ། སྤྱིར་དེ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་པ། སྔོན་ སྟོན་པས་བརྩོན་པ་དུ་མར་མཛད་པ། བདག་རྩོམ་པ་ཞན་པ་གསུམ་རྩ་བ་གཉིས་གཉིས་དང་བཞི་ཡིས་སོ། །བྱས་པའི་རྣམ་གྲངས་ལ་བརྟག་པ་ནི་བདག་གིས་ཞེས་བྱ་བའི་རྣམ་གྲངས་མ་བསྒྲུབས་པའི་ ཉེས་པ་སྟེ། སངས་རྒྱས། དེའི་སྲས། བསྟན་པ་སྟེ་ཡོན་ཏན་གྱི་ཞིང་གསུམ་རྩ་བ་རེ་རེ་དང་། དབུལ་པོ། འཇིགས་པ། ཉམ་ཐག་པ་སྟེ་སྡུག་བསྔལ་བའི་ཞིང་གསུམ་དབུལ་པོའི་ཞེས་རྩ་བ་རེ་རེ་ སྟེ། བཀུར་སྟི། རྙེད་པ། བསྒྲུབ་པའི་བྱ་བ་མ་བྱས་ཤིང་། ཕྱི་མ་གསུམ་ལ་ཟང་ཟི

【現代漢語翻譯】第三，關於安樂本身，分為三點。首先，讚歎其殊勝的作為：『斷除罪惡』意味著身體沒有痛苦，內心沒有不悅。這是因為斷除了這兩者的原因。作為安樂的基礎，以及勸誡斷除懈怠：『功德』指八根本，『因此』指四根本。『智者』是指通達一切法如幻，並且具有利他之『大悲心』。如《寶鬘論》所說：『唯有大悲心，連線輪迴直至菩提。』第二，關於增長順品，分為兩點。首先，總的指示：『有情義利』是指專門要做的事情。從體性的角度來說，有信樂等四種。從果的角度來說，『信樂』是指以不退轉的意樂而行事，即信樂痛苦及其因是應斷除的，安樂及其因是應成就的。不被惡友所奪，因此是堅定的。爲了使它越來越增長，喜悅是歡喜。從那之中稍微放鬆努力，消除疲勞就是舍。因此，斷除與此不相符的兩種，以信樂等六力來增長精進。我慢是堅定，主要在於斷除惡行，全心投入，使身心柔和堪能是調柔。詳細解釋分為四點：對於特殊的事業，不改變想法是信樂；不改變行為是堅定；希望它變得更殊勝是歡喜；不因努力而厭煩的方法是舍。第一點分為四部分。首先，對於先前沒有信樂而生起後悔，分為三點。斷除過患是『我和』，一般來說，惡行是應斷除的，並且因為它不回到自己的地方，所以勝者也努力在無數劫中作為每一種應斷除的對治。我和努力不足，應斷除的更多，這些都是兩個根本。成就功德是『我和』，一般來說，這是應成就的，以前導師們多次努力，我和努力不足這三者，兩個根本和四個根本。考察已做之事的類別是『我』，沒有成就的過患是：佛、佛子、僧伽，這三個是功德之田，每個根本一個；貧窮、恐懼、可憐，這三個是痛苦之田，貧窮的，每個根本一個；恭敬、利養、成就是沒有做的事情，後面的三個是物質。

【English Translation】 Third, regarding happiness itself, there are three points. First, praising its distinguished actions: 'Abandoning sins' means that the body has no suffering and the mind has no displeasure. This is because the causes of these two have been abandoned. As the basis of happiness, and advising to abandon laziness: 'Merit' refers to the eight roots, and 'therefore' refers to the four roots. 'The wise' refers to understanding all phenomena as illusion and having 'great compassion' for the benefit of others. As it is said in the 'Garland of Jewels': 'Only with great compassion, connects to samsara until enlightenment.' Second, regarding increasing the host of virtues, there are two points. First, a general indication: 'Sentient beings' benefit' refers to things that are specifically to be done. From the perspective of essence, there are four: faith, etc. From the perspective of result, 'faith' means engaging with unwavering intention, that is, believing that suffering and its causes should be abandoned, and happiness and its causes should be achieved. Not being taken away by bad friends, therefore it is steadfast. In order to make it grow more and more, joy is happiness. From that, slightly relaxing effort and eliminating fatigue is relinquishment. Therefore, abandoning the two that are incompatible with this, using the six powers of increasing diligence such as faith. Pride is steadfast, mainly in abandoning misdeeds, wholeheartedly engaging, and making body and mind gentle and workable is subduing. The detailed explanation is divided into four points: For special activities, not changing the mind is faith; Not changing the action is steadfast; wanting it to become more distinguished is joy; the method of not being tired by effort is relinquishment. The first point is divided into four parts. First, for generating regret for not having had faith before, there are three points. Abandoning faults is 'I and', in general, misdeeds should be abandoned, and because it does not return to its place, the Victorious One also strives for many eons as the antidote to each thing to be abandoned. I and insufficient effort, more to be abandoned, these are two roots each. Accomplishing qualities is 'I and', in general, this should be accomplished, Previously, the teachers made many efforts, I and insufficient effort, these three, two roots and four roots. Examining the categories of what has been done is 'I', the faults of not having accomplished are: Buddha, Buddha's sons, Sangha, these three are fields of merit, one root each; poor, fearful, miserable, these three are fields of suffering, poor, one root each; respect, gain, accomplishment are things not done, the latter three are material.

ང་དང་། མི་འཇིགས་པ་དང་། བྱམས་པས་བྱ་བ་མ་བྱས་པས་ཉེས་པ་མ་སྤངས་ཤིང་ཡོན་ཏན་མ་བསྒྲུབས་པས་ན་སྐྱེ་བ་ལ་སོགས་པའི་སྡུག་བསྔལ་བསྐྱེད་པས་ད་གཟོད་བྱ་བ་དེ་དག་ལ་བརྩོན་པར་བྱ་ཞེས་པའོ། ། 2-438 མོས་པ་བསྐྱེད་པར་རིགས་པ། བདག་ནི་ཞེས་པ། རྒྱུ་དགེ་བ་ལ་མོས་པ་མེད་པས་འབྲས་བུ་ཐར་པའི་བདེ་བས་ཕོངས་པ་དང་། དགེ་བ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་རྩ་བ་མོས་པ་སྟེ། ཆོས་ཡང་དག་ པར་སྡུད་པའི་མདོ་ལས། བཅོམ་ལྡན་འདས་བསམ་པ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་ནི་ཆོས་རྣམས་ཀྱི་ཆ་སྟེ། གང་ལ་བསམ་པ་མ་མཆིས་པ་དེ་ལ་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཆོས་ཐམས་ཅད་རིང་བ་ལ་སོགས་སོ་ ཞེས་དང་། ཡང་ལྷག་པའི་བསམ་པ་ཞེས་བྱ་བ་ནི་འབྱུང་པོ་རྣམས་ལ་དེས་པའོ། །སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ལ་བྱམས་པའོ། །འཕགས་པ་རྣམས་ལ་ཕན་པར་སེམས་པའོ། །འཕགས་པ་མ་ཡིན་པ་རྣམས་ལ་སྙིང་ རྗེའོ། །བླ་མ་ལ་རིམ་གྲོ་བྱེད་པའོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །གསུམ་པ་ཇི་ལྟར་བསྐྱེད་པའི་ཐབས་ལ་བཞི་ལས། ལས་འབྲས་སྤྱིར་བསམ་པ་ནི་དེའི་ཞེས་པས་སོ། །འདྲེན་མའི་ནི་སྡུག་བསྔལ་ཞེས་ཏེ། ཉེས་སྤྱོད་ ཀྱི་མཐོང་བའི་འབྲས་བུ་དང་། དགེ་བའི་སེམས་པ་མཐུ་ཆེ་བ་དང་། དོན་སྔ་མའི་རྒྱུ་མཚན་གསུམ་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་རེ་རེས་སོ། །གསུམ་པ་གཅིག་ཏུ་དཀར་བའི་ལས་ནི། རྒྱ་ཆེན་དྲི་བཟང་ཞེས་ པ་ལ། སྐྱེ་གནས་ཉེ་བར་སྟོན་པ་སྐྱེ་བའི་ཡུལ་གྱི་ཁྱད་པར་རྣམས་རྩ་བ་རེ་རེ་ཡིས་སོ། །བཞི་པ་གཅིག་ཏུ་གནག་པའི་ལས་འབྲས་ནི་གཤིན་རྗེའི་ཞེས་ཏེ། འདིར་ལུས་ཀྱི་ཁྱད་པར་དང་། 2-439 ནང་དང་ཕྱིའི་སྟེ་ལོངས་སྤྱོད་ཀྱི་ཁྱད་པར་གཉིས་དང་། གནས་ཀྱི་ཁྱད་པར་རྣམས་རྩ་བ་རེ་རེས་སོ། །དེ་བས་ཞེས་པས་མཇུག་བསྡུ་བའོ། །བརྟན་པའི་དཔུང་ལ་གཉིས་ལས། བརྩོམ་པ་བརྟན་པ་ལ་གསུམ་ གྱི། མི་ལྡོག་པའི་ཐབས་ནི། རྡོ་རྗེ་རྒྱལ་མཚན་ཞེས་ཏེ། དེའི་ཡོངས་སུ་བསྔོ་བ་དྲུག་པ་ལས། དཔེར་ན་ལྷའི་བུ་ཉི་མ་འཆར་བྱེད་ནི། དམུས་ལོང་དང་། དྲི་ཟའི་གྲོང་ཁྱེར་དང་། རྡུལ་དང་། སྒྲ་ གཅན་དང་། དུ་བ་དང་། ཁུག་སྣ་ལ་སོགས་པ་ལ་གྲིབ་མ་ཐ་དད་པ་དང་། རི་མི་མཉམ་པ་ལ་སོགས་པའི་ཉེས་པས་མི་ལྡོག་པར་འོས་སུ་གྱུར་པའི་ཡུལ་སྣང་བར་བྱེད་པ་ལྟར། བྱང་ ཆུབ་སེམས་དཔའ་གཞན་གྱི་དོན་སྤྱོད་པ་ལའང་མི་སྲུན་པ་དམུ་རྒོད་ལ་སོགས་པའི་ཉེས་སྤྱོད་སྣ་ཚོགས་ཀྱི་གཉེན་པོ་ལམ་གྱི་གེགས་སུ་མི་འགྱུར་བར་འོས་སུ་གྱུར་པ་རྣམས་འདུན་པ་དང་། སྨིན་ པ་དང་། རྣམ་པར་གྲོལ་བས་དེ་དག་གི་དོན་བྱེད་པའོ། །བརྩམ་པའི་ཐབས་ནི། དང་པོར་ཞེས་རང་གི་ནུས་པ་ལ་བརྟག་སྟེ། བརྩམས་ནས་ལྡོག་པ་སྨད་པས། སློབ་དཔོན་ཉིད་ཀྱིས། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ ལྟུང་བ་གཉིས་ཏེ། ཅི་ནུས་པར་རིགས་པ་དང་། མི་རིགས་པ་མ་བརྟགས་པར་རྩོམ་པའམ། ལྡོག་པའམ། བཏང་སྙོམས་སུ་འཇོག་པ་ནི་ལྟུང་བ་དང་བཅས་པ

【現代漢語翻譯】我和不畏懼，因為沒有以慈愛行事，沒有斷除罪過，沒有成就功德，所以產生了生等等的痛苦，現在才努力去做那些事情。 2-438 生起信心的道理。『我』是指：因為沒有對善因生起信心，所以缺乏解脫的安樂。信心是所有善的根本。《正法集經》中說：『世尊，圓滿的意樂是諸法的根本，沒有意樂的人，與一切佛法都遙遠。』又說，殊勝的意樂是對眾生的慈愛，是對一切有情眾生的慈愛，是對聖者的利益之心，是對非聖者的悲憫，是對上師的恭敬承侍。關於如何生起信心的四種方法，首先，普遍思考業果，如『彼之』所說。『引者』是指痛苦，即惡行的可見果報，以及善心的強大力量，以及前述三個原因，每個原因都用一頌來表達。第三，完全是白業，如『廣大妙香』所說，通過每個根本詞來顯示出生之處的特點。第四，完全是黑業的果報，如『閻魔』所說，這裡身體的特點，以及內外受用（即享受）的兩種特點，以及住所的特點，都用每個根本詞來表達。因此，用『因此』來總結。關於堅固的軍隊，分為兩部分，首先是堅固的努力，分為三個方面。關於不退轉的方法，如『金剛幢』所說，在其第六回向文中說：例如，天子太陽出現時，對於盲人、乾闥婆的城市、塵埃、羅睺、煙霧和角落等等，不會因為不同的陰影和不平的山等等的過失而退轉，而是能夠照亮適合的境。同樣，菩薩在行利他之事時，對於不馴服的野蠻人等等的各種惡行，不會成為障礙，而是以意樂、成熟和解脫來利益他們。關於努力的方法，首先要考察自己的能力，因為退轉會被譴責。導師自己說：菩薩有兩種墮落，一是考察自己能否勝任，二是未經考察就開始或退轉或置之不理，這都是墮落。

【English Translation】 I, without fear, because I have not acted with love, have not abandoned faults, and have not accomplished virtues, therefore generating sufferings such as birth, etc., now I will strive to do those things. 2-438 The reason for generating faith. 'I' refers to: because there is no faith in the cause of virtue, there is a lack of the bliss of liberation. Faith is the root of all virtues. The Sutra of Gathering the True Dharma says: 'Bhagavan, perfect intention is the element of all dharmas, and whoever has no intention is far from all the Buddha's dharmas.' It is also said that superior intention is love for beings, love for all sentient beings, the thought of benefiting the noble ones, compassion for the non-noble ones, and reverence for the lama. Regarding the four methods of how to generate faith, first, generally contemplate the results of actions, as stated in 'That'. 'Guide' refers to suffering, which is the visible result of misdeeds, and the great power of good thoughts, and the aforementioned three reasons, each reason being expressed in one verse. Third, it is entirely white karma, as stated in 'Vast Fragrant Aroma', showing the characteristics of the place of birth through each root word. Fourth, the result of entirely black karma, as stated in 'Yama', here the characteristics of the body, and the two characteristics of inner and outer enjoyment (i.e., enjoyment), and the characteristics of the dwelling place, are all expressed by each root word. Therefore, it is concluded with 'Therefore'. Regarding the steadfast army, it is divided into two parts, the first being steadfast effort, divided into three aspects. Regarding the method of non-retrogression, as stated in 'Vajra Banner', in its sixth dedication it says: For example, when the son of the gods, the sun, appears, for the blind, the city of the Gandharvas, dust, Rahu, smoke, and corners, etc., it will not retreat due to the faults of different shadows and uneven mountains, etc., but will be able to illuminate the suitable realm. Similarly, when a Bodhisattva performs altruistic deeds, for the various misdeeds of the untamed barbarians, etc., it will not become an obstacle, but will benefit them with intention, maturity, and liberation. Regarding the method of effort, one must first examine one's own abilities, because regression will be condemned. The teacher himself said: There are two downfalls of a Bodhisattva, one is to examine whether one is capable, and the other is to start without examination or to retreat or to ignore it, all of which are downfalls.

་ཡིན་ནོ། །གལ་ཏེ་གང་འོས་པ་ལས་འདའ་བར་བྱེད་ན་ཐ་ན་གདོལ་པའི་བྲན་གྱིས་དཔྱད་ན་ལྟུང་བ་དང་བཅས་པ་ཡིན་ནོ་ཞེས་གསུངས་སོ། ། 2-440 དེ་ལྟར་མ་བྱས་པའི་ཉེས་པ་ནི། སྐྱེ་བ་གཞན་དུ་ཞེས་པ་རྒྱུ་མཐུན་པའི་འབྲས་བུ། ཚེ་འདིར་སྡིག་འཕེལ་བ་སྐྱེས་བུ་བྱེད་པ། སྐྱེ་བ་གཞན་དུ་སྡུག་བསྔལ་འཕེལ་བ་རྣམས་སྨིན་གྱི་འབྲས་ བུ། གཞན་དེ་ལ་བརྟེན་པའི་དགེ་བ་དམན་པར་འགྱུར་བ་དུས་མཉམ་པའི་བདག་པོའི་འབྲས་བུ། བདེ་བའི་འབྲས་བུ་ཕྱིར་ནུར་བ་ཕྱི་མའི་བདག་པོའི་འབྲས་བུའོ། །དེའང་མི་འགྲུབ་པ་ནི་ཉོན་མོངས་པའི་ མཐོང་བའི་རྒྱུ་མཐུན་པའི་འབྲས་བུའོ། །གཞན་དམན་པ་དང་། འབྲས་བུ་དམན་པ་ནི་འཇུག་པའི་གེགས་བྱས་པ་དང་། དེ་ཉིད་ཀྱི་འབྲས་བུ་མི་འཐོབ་སྟེ། མ་ཐོབ་པ་དང་། ཐོབ་པ་ལས་ཉམས་པའོ། །ཞུགས་ པ་བརྟན་པ་ལ་གཉིས་ལས། མདོར་བསྟན་པ་ནི་ལས་དེ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། ཉེས་པ་སྤངས་ཞིང་ཡོན་ཏན་བསྒྲུབ་པའི་ལས་འདི་བདག་ཁོ་ནས་བྱའོ་སྙམ་པ་ལས་ཀྱི་ང་རྒྱལ། ཉོན་མོངས་པ་ ཇི་སྙེད་ཐམས་ཅད་བདག་གིས་སྤང་སྙམ་པ་ཉོན་མོངས་པའི་ང་རྒྱལ། དེ་ལྟར་དེ་དག་བདག་གིས་ཅི་སྟེ་མི་ནུས་སྙམ་པ་ནུས་པའི་ང་རྒྱལ་བསམ་པའོ། །གཉིས་པ་རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་གསུམ་ ལས། དང་པོ་ལས་ཀྱི་ང་རྒྱལ་ལ། བསྟན། བཤད། བསྡུ་བ་གསུམ། རྩ་བ་གཉིས་དང་། བཞི་དང་བཞི་ཡིས་སོ། །གཉིས་པ་ནུས་པའི་ང་རྒྱལ་ལ་གཉིས་ལས། བསྟེན་པར་རིགས་པ་ལ་ལྔ་ལས། ང་རྒྱལ་མེད་པའི་ཉེས་པ་དཔེས་བསྟན་པ་དང་། 2-441 ཉེས་པ་དེ་འབྱུང་བའི་རྒྱུ་གཉིས་ཤི་བའི་སྦྲུལ་ཞེས་དང་། ཞུམ་བྱས་ཞེས་སོ། །ང་རྒྱལ་དེའི་ཆེ་བ་ནི། ང་རྒྱལ་ཞེས་པ་གཉེན་པོ་ལ་སྤྲོ་བ་དང་སྦྱོར་བ་དྲག་ན་ནུས་པའི་ང་རྒྱལ་ ཏེ། ཉེས་སྤྱོད་ཀྱིས་མི་བརྫི་བའོ། །དེ་བསྟེན་པར་འབད་པ་དང་། མ་འབད་ན་དམ་བཅའ་བ་ཉམས་པ་གཉིས། དེ་བས་ཞེས་དང་། བདག་ནི་ཞེས་པའོ། ། གཉིས་པ་བསྟེན་པའི་ཐབས་ལ་གསུམ་ལས། གཉེན་པོའི་ ང་རྒྱལ་གྱི་རང་བཞིན་ནི། བདག་གིས་ཞེས་པ། གཉེན་པོ་སྟོབས་ལྡན་བསྟེན་པའོ། །ཉོན་མོངས་པའི་ང་རྒྱལ་དོན་མེད་པ་ནི། འགྲོ་གང་ང་རྒྱལ་གྱིས་བཅོམ་ཞེས་པ། སྔར་ང་རྒྱལ་སྤང་བྱར་བཤད་པ་ ཞེ་ན། དེ་ལྟ་མོད། ང་རྒྱལ་འདིས་སྤང་བྱ་སྤོང་པས་ན་གཉེན་པོ་ཉིད་ལ་དེ་སྐད་ཅེས་བྱ་ལ། སྔ་མ་སྤང་བྱའི་ཡིན་པས་དེ་ལ་འདིའི་དོན་མི་གནས་སོ། །དེས་ན་གཉེན་པོའི་ང་ རྒྱལ་ཡོད་ན་སྤང་བྱའི་དགྲས་མི་བརྫི་ལ། སྔ་མ་ནི་བཟློག་པ་སྟེ། དེ་དག་ཅེས་པའོ། །ཉོན་མོངས་ཞེས་ཏེ་འདི་སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྟེན་བྱེད་པས། ཡུལ་འཁོར་སྐྱོང་གིས་ཞུས་པ་ལས། རྨོངས་པ་དེ་ དག་ང་རྒྱལ་དབང་གིས་ནི། །ངན་སོང་དང་ནི་མི་ཁོམ་སྐྱེ་བ་དང་། །དབུལ་དང་དམན་པའི་རིགས་སུ་སྐྱེ་བ་དང་། །དམུས་ལོང་མདོག་ངན་མཐུ་ཆུང་ཉིད་འཛིན་བྱེད། །ཅེས

【現代漢語翻譯】是這樣的。如果做得過分，即使是旃陀羅（賤民）的奴隸來評判，也是有罪的。』不這樣做的過患是：『來世』是指因果相似的果報；『今生罪業增長』是指造作者的果報；『來世痛苦增長』是指成熟的果報；『依賴於此的善業減少』是指同時存在的自主果報；『安樂的果報推遲』是指未來的自主果報。不能成就的原因是煩惱的見道因果相似的果報。其他的減少和果報減少是指進入的障礙，以及不能獲得其果報，即未獲得和從已獲得中退失。進入穩固分為兩種，簡略指示是『那個業』，即兩個根本：捨棄過患和修習功德的這個業，認為是自己才能做到的業的慢；認為自己能夠捨棄所有煩惱的煩惱慢；像這樣認為自己為什麼不能做到，是能力慢的思考。第二，廣說分為三種，第一是業的慢，有指示、解釋、總結三種，以兩個根本和四個及四個來解釋。第二是能力慢，分為兩種，在應依止的五種中，以譬喻指示沒有慢的過患，以及產生那個過患的兩個原因，即『死蛇』和『沮喪』。那個慢的偉大之處是：『慢』是指對對治生起歡喜和猛烈結合，就是能力慢，不會被惡行所壓倒。努力依止它，以及不努力則誓言退失兩種，即『因此』和『我』。第二，依止的方法分為三種，對治慢的自性是『我』，是依止強大的對治。煩惱慢沒有意義是『任何眾生被慢所摧毀』，如果說：『之前說慢是應捨棄的』，是這樣的，這個慢捨棄應捨棄的，因此是對治，所以這樣說。之前的慢是應捨棄的，所以這個意義不適用於它。因此，如果有對治慢，就不會被應捨棄的敵人所壓倒，之前是相反的，即『那些』。煩惱，因為這是痛苦的所依，在《持國經》中說：『那些愚癡被慢所控制，會執持惡趣和無暇的出生，以及貧窮和低劣的種姓，還有盲聾醜陋和能力弱小。』

【English Translation】 It is so. If it is done excessively, even if a Candala (outcaste) slave judges, it is with transgression.' The faults of not doing so are: 'In another life' refers to the fruit of similar cause and effect; 'increase of sins in this life' refers to the fruit of the doer; 'increase of suffering in another life' refers to the fruit of maturation; 'decrease of virtue depending on this' refers to the fruit of simultaneous ownership; 'delay of the fruit of happiness' refers to the fruit of future ownership. The reason for not achieving is the fruit of similar cause and effect of the path of seeing of afflictions. Other decrease and decrease of fruit refer to the obstacles to entering, and not obtaining its fruit, that is, not obtaining and falling from what has been obtained. Entering steadfastness is divided into two, the brief indication is 'that action', that is, the two roots: abandoning faults and cultivating virtues, thinking that this action can only be done by oneself is the pride of action; thinking that one can abandon all afflictions is the pride of afflictions; thinking like this why can't I do it is the thought of the pride of ability. Secondly, the extensive explanation is divided into three, the first is the pride of action, with three of indication, explanation, and summary, explained by two roots and four and four. The second is the pride of ability, divided into two, in the five that should be relied upon, using metaphors to indicate the faults of not having pride, and the two reasons for the occurrence of that fault, namely 'dead snake' and 'discouraged'. The greatness of that pride is: 'Pride' refers to the joy and intense union with the antidote, which is the pride of ability, not being overwhelmed by misdeeds. Striving to rely on it, and not striving then the vows are broken, namely 'therefore' and 'I'. Secondly, the method of relying on it is divided into three, the nature of the antidote pride is 'I', which is relying on a powerful antidote. The pride of afflictions is meaningless is 'any being destroyed by pride', if it is said: 'Before it was said that pride should be abandoned', it is so, this pride abandons what should be abandoned, therefore it is the antidote, so it is said like this. The previous pride should be abandoned, so this meaning does not apply to it. Therefore, if there is antidote pride, one will not be overwhelmed by the enemy that should be abandoned, the previous is the opposite, namely 'those'. Afflictions, because this is the basis of suffering, in the Sutra of Dhritarashtra it is said: 'Those foolish ones controlled by pride, will hold onto the evil destinies and unfavorable births, and the poor and lowly castes, and the blind, deaf, ugly, and weak.'

་སོ། །གཉེན་པོའི་ང་རྒྱལ་གྱིས་སྤྲོ་བ་བསྐྱེད་པ་ནི། 2-442 གང་ཞིག་ང་རྒྱལ་ཞེས་པ་སྟེ། །གཉེན་པོའི་ང་རྒྱལ་ཡིན་པས་ང་རྒྱལ་ཅན་བདེ་ལེགས་རྒྱས་པར་བྱེད་པས་རྣམ་རྒྱལ། དགྲ་བོ་བཅོམ་པས་དཔའ་བོ། གཞན་དོན་བསྒྲུབ་པས་འགྲོ་ལ་ཡིད་སྦྱིན། རྒྱལ་བའི་ འབྲས་བུ་ནི་སངས་རྒྱས་སྟེར་བའོ། །ཉོན་མོངས་པའི་ང་རྒྱལ་ལ། ཉོན་མོངས་པ་ཉེ་ན་གཉེན་པོ་སྟོབས་བསྐྱེད་པ། ཉོན་མོངས་པས་མ་གོས་པ་ཉིད་དུ་ལྷུར་བྱ་བ། དེ་ཉིད་བཤད་པ་གསུམ། ཉོན་ མོངས་ཞེས་དང་། ཉམ་ང་ཞེས་དང་། དེ་བཞིན་ཞེས་པ་སྟེ། སྲོག་འདོར་བ་ལ་མི་འཇིགས་པ་སྟེར་བ་ནི་མིག་བསྲུང་བའོ། །དགའ་བའི་དཔུང་ལས། ལས་ཀྱི་ངོ་བོ་ལ་དགའ་བར་བྱ་བ་རྩེད་མོའི་ ཞེས་ཏེ། གཞན་དོན་ལ་བསྐུལ་བའོ། །དེས་མི་ངོམས་པར་བྱ་བ་སྤུ་གྲི་ཞེས་ཏེ། མནོག་ཆུང་ལ་ཉེས་པ་ཆེ་བའི་དཔེའོ། །དེ་ལ་འཇུག་པའི་ཚུལ་ནི། དེ་ལྟས་ཞེས་པའོ། །དོར་བའི་དཔུང་ལ། རེ་ ཞིག་དང་། གཏན་དུ་དོར་བ་གཉིས། སྟོབས་ཉམས་ཞེས་དང་། ལེགས་པར་ཞེས་ཏེ། གཉིས་ཀ་ལ་གནས་སྐབས། དགོས་པ། དོར་བའི་ཚུལ་གསུམ་གསུམ་སྟེ། དཀོན་མཆོག་སྤྲིན་ལས། འདི་ལ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སྤྱོད་ལམ་ ཐམས་ཅད་དུ་བརྩོན་འགྲུས་རྩོམ་ན་ཅི་ནས་ལུས་སྐྱོ་བར་མི་འགྱུར་བ་དང་། སེམས་སྐྱོ་བར་མི་འགྱུར་བ་དེ་ལྟར་རྩོམ་སྟེ། འདི་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ལྷག་པའི་བརྩོན་འགྲུས་ཞེས་བྱའོ་ཞེས་གསུངས་སོ། ། 2-443 གསུམ་པ་ལྷུར་བླང་བ་ལ་གསུམ་ལས། གཉེན་པོ་ལྷུར་བླང་བ་ལ། བག་ཡོད་པ་དང་། དྲན་པ་དང་། ཤེས་བཞིན་བསྲུང་བ་གཉིས་འཐབ་རྙིང་ཞེས་དང་། གཡུལ་དུ་ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་ཉེས་པ་སྤང་བའི་ ཚུལ་ལྷུར་བླང་བ་ལ་གཉིས་ལས། མི་དགེ་བའི་སྐབས་མི་དབྱེ་བ། ཇི་ལྟར་ཞེས་ཏེ། མདེའུ་དུག་ཅན་གྱིས་བསྣུན་པ་ལྟ་བུ་སྒོ་གསུམ་གྱི་ཉེས་སྤྱོད་དོ། །ཡུངས་མར་གྱི་དཔེས་དྲན་པ་དང་ཤེས་ བཞིན་བསྐྱང་ཚུལ་ཏེ། འཕགས་པ་ཀ་ཏྱཱ་ནས་རྒྱལ་པོ་དཔའ་སྦྱིན་ལ་བསྟན་པ་བཞིན་ནོ། །གཉིས་པ་བྱུང་བ་བཟློག་པ་ནི། དེ་བས་ཞེས་ཉེས་སྤྱོད་ཀྱི་གཉེན་པོར་བཤེས་གཉེན་བསྟེན་པ་དང་། ཤེས་རབ་ གསུམ་སྦྱང་བའོ། །བཞི་པ་བདག་དབང་དུ་བྱ་བར་གདམས་པ་ནི། ཅི་ནས་ཞེས་པ། སྒོ་གསུམ་ལས་སུ་རུང་བར་བྱ་བའོ། །ཇི་ལྟར་ཞེས་པས་གསུམ་པ་རྗེས་སུ་གདམས་པའོ། །ལེའུ་བདུན་པའོ།། ༈ །། ༄། །བསམ་གཏན་གྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ལེའུ་སྟེ་བརྒྱད་པ། བསམ་ གཏན་ལ་གཉིས་ཏེ། སྤྱིའི་དོན་དང་། གཞུང་གི་དོན་ཏོ། །དང་པོ་ལ་ངོ་བོ། དབྱེ་བ། འབྲས་བུ་གསུམ་ལས། སྔ་མ་ནི་ཞི་གནས་ལ་སེམས་རྩེ་གཅིག་ཏུ་གནས་པ་སྟེ། འཕགས་པ་དགོངས་པ་ངེས་ པར་འགྲེལ་པ་ལས། བཅོམ་ལྡན་འདས་ཇི་ཙམ་གྱིས་ན་གཅིག་ཏུ་ཞི་གནས་བསྒོམ་པ་ལགས། གང་གི་ཚེ་རྒྱུན་ཆགས་སུ་ཡིད་ལ་བྱེད་པས་བར་ཆད་མེད་པའི་ལམ་ཡི

【現代漢語翻譯】生起對治的慢心所帶來的喜悅是：所謂慢心，因是對治的慢心，故慢心者能使安樂興盛，是為勝利；摧伏敵人，是為勇猛；成辦他利，是為利益眾生；勝利的果實是賜予佛陀之位。對於煩惱的慢心，當煩惱逼近時，能生起對治之力，務必做到不為煩惱所染。對此的闡述有三：煩惱，怯懦，以及如是。給予不畏懼捨棄生命的力量，是為守護眼睛。從歡喜的軍隊中，對於業的自性應感到歡喜，即是嬉戲，是爲了策勵他人。以不知滿足來比喻剃刀，意指微小的滿足會帶來巨大的過失。進入其中的方式，即是如是觀察。捨棄的軍隊有暫時捨棄和永久捨棄兩種。力量衰退和善妙，兩者都包含了處境、必要和捨棄的方式這三重含義。在《寶云經》中說：『在此，菩薩在一切行為中精進努力，使得身心都不感到疲憊，如此努力，這被稱為菩薩的殊勝精進。』第三，關於鄭重取捨，分為三點。對於鄭重取捨對治，包括謹慎、正念和守護正知，即是新舊交戰和戰場。第二，關於鄭重取捨斷除過患，分為兩點。不區分不善之時，如利箭涂毒般，是身語意三門的惡行。以油菜籽的比喻來說明修持正念和正知的方式，如《聖迦旃延經》中對勇施國王的開示。第二，關於阻止已生起的過患，即依靠善知識作為惡行的對治，並修習三種智慧。第四，勸誡要能自主，即要使身語意三門堪能。如是，第三是隨後的勸誡。第七品結束。第八品禪定波羅蜜多禪定分為總義和正文兩部分。第一部分包括體性、分類和果實三方面。前者是指止禪，即心專注於一境。如《聖解深密經》中說：『世尊，以何為一境性止的修習？即是持續不斷地作意，使無有間斷的道路……』

【English Translation】 The joy that arises from generating the pride of the antidote is: What is called pride, because it is the pride of the antidote, the one with pride makes well-being flourish, hence victorious; subduing enemies, hence brave; accomplishing the benefit of others, hence giving mind to beings; the fruit of victory is giving Buddhahood. Regarding the pride of afflictions, when afflictions are near, it generates the power of the antidote, and one should strive to be unstained by afflictions. There are three explanations for this: 'Affliction,' 'fear,' and 'thus.' Giving fearlessness in abandoning life is guarding the eyes. From the army of joy, one should rejoice in the nature of action, which is play, to encourage others. What is insatiable is called a razor, an example of small satisfaction leading to great faults. The way to enter it is 'thus.' The army of abandonment has two types: temporary and permanent abandonment. 'Weakening strength' and 'excellent,' both have three aspects: situation, need, and the way of abandonment. From the Cloud of Jewels Sutra: 'Here, if a Bodhisattva exerts diligence in all conduct, striving so that the body and mind do not become weary, this is called the extraordinary diligence of a Bodhisattva.' Third, regarding earnest undertaking, there are three aspects. Regarding earnestly undertaking the antidote, there are mindfulness, awareness, and guarding of knowledge, which are old battles and battlefields. Second, regarding earnestly undertaking the abandonment of faults, there are two aspects. Not distinguishing the time of non-virtue, like being struck by a poisoned arrow, is the misconduct of the three doors. The example of mustard oil illustrates how to cultivate mindfulness and awareness, as taught by the Venerable Katyayana to King Brave-Giving. Second, preventing what has arisen is relying on a spiritual friend as an antidote to misconduct and studying the three wisdoms. Fourth, the advice to take control is to make the three doors serviceable. 'How' refers to the third, subsequent advice. End of the seventh chapter. Chapter Eight: The Perfection of Meditative Concentration Meditative concentration has two aspects: general meaning and specific meaning. The first includes three aspects: nature, divisions, and fruit. The former refers to calm abiding, where the mind remains focused on one point. As it says in the Explication of the Thought Sutra: 'Venerable One, how much is the cultivation of calm abiding in one-pointedness? When one continuously attends to it, the path is without interruption...'

ད་ལ་བྱེད་པའོ་ཞེས་དང་། འཕགས་པ་གཙུག་ན་རིན་པོ་ཆེས་ཞུས་པ་ལས། 2-444 རྩེ་གཅིག་པ། མི་འཕྲོ་བ། རྣམ་པར་མི་འཕྲོ་བ། ཞི་གནས་ལ་རྩེ་གཅིག་པ། གཡོ་བ་མེད་པ་འདི་ནི་སེམས་གནས་པའོ་ཞེས་དང་། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། སེམས་ནི་ནང་དུ་གནས་པ་དང་། །ཞེས་ སོ། །དབྱེ་ན་ཟག་པ་དང་བཅས་པ་འཇིག་རྟེན་པའི་དང་། ཟག་པ་མེད་པ་འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པའི་བསམ་གཏན་ཏེ། བཅོམ་ལྡན་འདས་བྱམས་པས། གསུམ་གྱི་བསམ་གཏན་བདེ་བ་ཆུང་། །བདག་བདེ་ཞེས་པ་ ཡོངས་ཉམས་འགྱུར། །ཟད་འགྱུར་རྨོངས་དང་བཅས་པར་འདོད། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་བཟློག་པ་འོ། །ཞེས་སོ། །དེ་ཉིད་ལས་དེ་དག་ལ་ཡོད་དེ་རྣམ་གསུམ་ཞེས་བཤད་ཅེ་ན། དེ་ཟག་བཅས་ཀྱི་དབྱེ་བ་སྟེ། ཡན་ལག་གིས་དབྱེ་ན། བསམ་གཏན་དང་པོའི་དངོས་གཞི་རྟོག་པ་དང་བཅས་ཤིང་དཔྱོད་པ་དང་བཅས་པ། དངོས་གཞི་ཁྱད་པར་ཅན་རྟོག་པ་མེད་ལ་དཔྱོད་པ་ཙམ། གཉིས་པ་ཡན་ཆད་རྟོག་པ་ཡང་ མེད་ལ་དཔྱོད་པ་ཡང་མེད་པའོ། །ཡོན་ཏན་གྱིས་དབྱེ་ན། བསམ་གཏན་དང་པོ་དང་གཉིས་པ་ལ་དགའ་བ་དང་ལྡན། གསུམ་པ་ལ་བསམ་པ་དང་ལྡན། བཞི་པ་ཚོར་བ་བཏང་སྙོམས་དང་ལྡན་ནོ། ། བྱེད་པས་དབྱེ་ན། བདེ་བར་གནས་པ་དང་། ཡོན་ཏན་བསྒྲུབ་པ་དང་། སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་པའི་བསམ་གཏན་ཞེས་ཟེར་ཏེ། ཐམས་ཅད་ཀྱང་སྔ་མ་གཉིས་ཁོ་ནར་འདུའོ། །འབྲས་བུ་ནི། སྤང་བྱ་འདོད་ཡོན་ལ་ཞེན་པ་སྤོང་། 2-445 ཐོབ་བྱ་མངོན་པར་ཤེས་པའི་གནས་ལ་དབང་བ་སྟེ། སྡུད་པར། བསམ་གཏན་གྱིས་ནི་འདོད་པའི་ཡོན་ཏན་སྨད་པ་འདོར། རིག་དང་མངོན་པར་ཤེས་དང་ཏིང་འཛིན་མངོན་པར་བསྒྲུབ། །ཞེས་དང་། དགོངས་པ་ངེས་ པར་འགྲེལ་པ་ལས། །བཅོམ་ལྡན་འདས་དེ་དག་གི་འབྲས་བུ་གང་ལགས་པར་བརྗོད་པར་བགྱི། བྱམས་པ་སེམས་རྣམ་པར་དག་པ་ནི་འབྲས་བུ་ཡིན་ནོ། །ཤེས་རབ་རྣམ་པར་དག་པ་ནི་འབྲས་བུ་ཡིན་ ནོ་ཞེས་དང་། མདོ་སྡེ་ལས། བདེ་བ་བསྐྱེད་པར་བྱེད་པ་དང་། །མངོན་ཤེས་གནས་ལ་དབང་བསྒྱུར་བ། །ཞེས་དང་། སྤང་བྱ་སྤོང་བའི་དབང་དུ་བྱས་ནས་སློབ་དཔོན་ཉིད་ཀྱིས། མཉམ་པར་གཞག་པའི་འབྲས་བུ་ ནི་ཉོན་མོངས་པ་སྦྱོང་བ་མ་གཏོགས་པ་ཅི་ཡང་མེད་པས་ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་གཞུང་གི་དོན་ལ་གསུམ་ལས། མཚམས་སྦྱར་བ་ནི། དེ་ལྟར་ཞེས་པས་སེམས་འདུལ་བས་གཡེང་བ་སྤང་བ་སྟེ། སློབ་ དཔོན་ཉིད་ཀྱིས། རྣམ་པར་གཡེང་བ་ཞི་བར་བྱ་བ་ལ་མི་བརྩོན་པས་སེམས་མཉམ་པར་འཇོག་པར་མི་འགྱུར་བས་ཞེས་གསུངས་པས། ཡུལ་རྐྱེན་གྱི་ཉེས་པ་བཟློག་པའི་ཕྱིར་རོ། །དོན་དངོས་ལ་གསུམ་སྟེ། ཞི་གནས་ཀྱི་མི་མཐུན་པའི་ཕྱོགས་སྤང་བ། དབེན་པའི་ཡོན་ཏན་བསྒོམ་པ། དམིགས་པ་ཡིད་ལ་བྱ་བའོ། །དང་པོ་ལ་གསུམ་ལས། མདོར་བསྟན་པ་ལ་འཇིག་རྟེན་དང་རྣམ་རྟོག་དོར་བ། དེ་གཉིས་མི་སྤོང་བའི་རྒྱུ་བཤད་པ། 2-446 ཟུང་དུ་འཇུག་པས་ཉོན་

【現代漢語翻譯】『即是專注』，以及在《聖寶頂王請問經》中說：『專注，不散亂，完全不散亂，于寂止專注，不動搖，此乃心之安住。』《經莊嚴論》中說：『心安住于內』。分類而言，有漏的屬於世間禪定，無漏的屬於出世間禪定。世尊彌勒說：『三種禪定小樂，自樂之說遍毀壞，終將壞滅伴愚癡，菩薩之禪則相反。』該論中說，若問這些禪定有三種嗎？答：這是有漏的分類。以支分來分，初禪的本體是有尋有伺，殊勝的本體是無尋唯伺，二禪及以上則是無尋無伺。以功德來分，初禪和二禪具有喜，三禪具有樂，四禪具有舍受。以作用來分，有安樂住禪定、成辦功德禪定和利益有情禪定。實際上，所有這些都包含在前兩種禪定中。果：捨棄所應捨棄的對欲妙的執著，獲得所應獲得的對神通之境的自在。如《攝頌》所說：『以禪定捨棄對欲妙的輕蔑，成就明智、神通與三摩地。』《解深密經》中說：『世尊，請您宣說那些禪定的果是什麼？』彌勒答：『心之清凈是果，智慧之清凈是果。』《經部》中說：『能生安樂，于神通之境得自在。』就捨棄所應捨棄而言，導師本人說：『等持之果，除了調伏煩惱之外，別無其他。』第二，關於論典的意義，分為三點：聯繫上下文，如是等等，以調伏心來捨棄散亂。導師本人說：『不致力于平息散亂，心便不能入于等持。』因此，是爲了遣除外境的過患。實際內容分為三點：捨棄寂止的違品，修習寂靜的功德，以及作意所緣。第一點分為三點：簡要地指出捨棄世間和分別念，說明不捨棄二者的原因，以雙運來調伏煩惱。

【English Translation】 'It is concentration,' and in the Aryaratnachudaprasna Sutra (Holy Jewel Peak Question Sutra) it says: 'Concentration, non-distraction, complete non-distraction, concentration on shamatha (calm abiding), unwavering, this is the abiding of the mind.' The Sutra Ornament says: 'The mind abides within.' Classified, there are mundane concentrations with outflows and supramundane concentrations without outflows. The Blessed Maitreya said: 'The three concentrations are of small bliss, the saying of self-bliss is completely destroyed, it will perish and be accompanied by ignorance, the bodhisattva's concentration is the opposite. That very text says, if it is asked whether there are three of these, the answer is that these are divisions of those with outflows. Divided by limbs, the actual basis of the first dhyana (concentration) is with vitarka (conceptualization) and vicara (analysis), the distinguished actual basis is without vitarka but only with vicara. The second and above are without both vitarka and vicara. Divided by qualities, the first and second dhyanas possess joy, the third possesses pleasure, and the fourth possesses equanimity. Divided by function, there are concentrations of abiding in bliss, accomplishing qualities, and benefiting sentient beings. In reality, all of these are included in the first two. The result is abandoning attachment to desirable qualities, which should be abandoned, and gaining mastery over the realm of abhijna (higher knowledges), which should be attained. As the Compendium says: 'Through dhyana, abandon disdain for desirable qualities, accomplish wisdom, abhijna, and samadhi (meditative absorption).' The Samdhinirmocana Sutra (Explication of the Thought Sutra) says: 'Blessed One, what are the results of those?' Maitreya replied: 'Purity of mind is the result, purity of wisdom is the result.' The Sutra says: 'It causes the generation of bliss, and gains mastery over the realm of abhijna.' In terms of abandoning what should be abandoned, the teacher himself said: 'The result of equipoise is nothing other than the purification of afflictions.' Second, regarding the meaning of the text, there are three points: connecting the context, 'in this way,' etc., abandoning distraction by taming the mind. The teacher himself said: 'Without striving to pacify distraction, the mind will not become equipoised.' Therefore, it is to avert the faults of external conditions. The actual content is divided into three points: abandoning the opposing factors of shamatha, cultivating the qualities of solitude, and focusing on the object of attention. The first point is divided into three: briefly indicating the abandonment of the world and conceptual thoughts, explaining the reasons for not abandoning the two, and subduing afflictions through union.

མོངས་སྤོང་བ་གསུམ། དེ་བས་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་དང་། བཞི་དང་། བཞི་ཡིས་བསྟན་ལ། ཐ་མའི་རྩ་བ་བཞི་ཡིས་ལམ་གྱི་ངོ་བོ། བྱེད་པ། གོ་རིམ། རྒྱུ་བཤད་མོད། དོན་ འདི་ག་ཡོ་གའི་མདོ་ལས། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་ཀྱི་ལམ་ནི་མདོར་བསྡུ་ན་གཉིས་ཏེ། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་དག་ལམ་འདི་གཉིས་དང་ལྡན་ན་མྱུར་དུ་བླ་ན་མེད་པ་ཡང་དག་པར་རྫོགས་ པའི་བྱང་ཆུབ་ཏུ་མངོན་པར་རྫོགས་པར་འཚང་རྒྱ་བའོ། །གཉིས་གང་ཞེ་ན། འདི་ལྟ་སྟེ། ཐབས་དང་ཤེས་རབ་བོ་ཞེས་དང་། ཡུམ་ལས། དེ་སེམས་ཅན་དེ་དག་གི་དོན་དུ་བསམ་གཏན་གྱི་ཕ་རོལ་ ཏུ་ཕྱིན་པ་ལ་སྤྱོད་པས་སེམས་གཡེང་བར་མི་འགྱུར་རོ། །དེ་ཅིའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། འདི་དེ་ལྟར་དེ་འདི་སྙམ་དུ་སེམས་གཡེང་བ་ལ་ནི་འཇིག་རྟེན་པའི་བསམ་གཏན་ཡང་སྐྱེ་བ་དཀོན་ན། བླ་ ན་མེད་པ་ཡང་དག་པར་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་ལྟ་ཅི་སྨོས། དེ་བས་ན་བདག་བླ་ན་མེད་པ་ཡང་དག་པར་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་མངོན་པར་རྫོགས་པར་སངས་མ་རྒྱས་ཀྱི་བར་དུ་སེམས་མི་ གཡེང་བར་བྱའོ་ཞེས་དང་། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། ཡང་དག་གནས་པ་ལ་བརྟེན་ནས། །སེམས་ལ་སེམས་ནི་འཇོག་ཕྱིར་དང་། །ཆོས་རབ་རྣམ་པར་འབྱེད་པའི་ཕྱིར། །བརྟེན་པའི་གཞི་གནས་ལྷག་མཐོང་ཡིན། །ཞེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། 2-447 ཤེས་རབ་མེད་ལ་བསམ་གཏན་ཡོད་མིན་ཏེ། །བསམ་གཏན་མེད་ལ་ཡང་ནི་ཤེས་རབ་མེད། །ཅེས་བཤད་དོ། །དེས་ན་ཞི་གནས་ཀྱི་སེམས་ལས་སུ་རུང་བར་བྱས་པས་ལྷག་མཐོང་བདག་མེད་གཉིས་རྟོགས་པ་ དང་། འཕགས་པ་སློབ་པའི་ལམ་གྱི་ཡོན་ཏན་གྱི་ཆོས་རྣམས་འཐོབ་པ་དང་། མཐར་ཐུག་པ་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཡོན་ཏན་རྣམས་འགྲུབ་པའོ། །རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་གཉིས་ལས། འཇིག་རྟེན་དོར་བ་ལ་གསུམ། སེམས་ ཅན་ལ་མ་ཆགས་པར་བསྒྲུབ་པ། རྙེད་སོགས་ལ་མ་ཆགས་པར་བསྒྲུབ་པ། ཞེན་པའི་ཡུལ་གཞན་སྤང་བའོ། །དང་པོ་ལ་གཉིས་ཀྱི་ཡུལ་ཅན་ཆགས་པའི་ཉེས་པ་ལྔ་འདོད་པ་དང་མི་འཕྲད་པ། མ་ མཐོང་ན་གདུང་བ་སྐྱེ་བ། ཆོག་མི་ཤེས་པ། ཐར་པ་སྒྲིབ་པ། དལ་འབྱོར་ཆུད་གསོན་པ་རྣམས་མི་རྟག་ཅེས་པ་ནས་རྩ་བ་བཞི་དང་། གཉིས་དང་། གཉིས་དང་། བཞི་དང་། གཉིས་ཀྱིས་བསྟན་ཏོ། །གཉིས་ པ་ཆགས་བྱ་ཡུལ་གྱི་ཉེས་པ་ལ་དོན་བརྒྱད། རྟག་པ་མེད་པའི་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་ཕྱེད་དང་དགུ་ལས། དགེ་བའི་འབྲས་བུ་གཞན་དུ་མི་འགྱུར་བས། གཡུང་དྲུང་ཆོས་ཏེ་བྱང་ཆུབ་གསུམ་མོ། ། དེས་ཀྱང་ཞེས་པ་བྱིས་པ་བསྟེན་པའི་ཉེས་དམིགས་ཏེ། ཟླ་བ་སྒྲོན་མ་ལས། བྱིས་པ་ཇི་ལྟར་ཡུན་རིང་ལེགས་བསྟེན་ཡང་། །དེ་དག་ཕྱིར་ཞིང་མི་མཛའ་དགྲར་གྱུར་ཞེས། །བྱིས་པའི་ངོ་བོ་ཉིད་ཀྱི་རྒྱུ་ཤེས་ནས། ། 2-448 མཁས་པ་བྱིས་པ་དག་དང་བསྟེན་མི་བྱེད། །ཅེས་དང་། ཡང་ཏིང་ངེ་འཛིན་གྱི་རྒྱལ་པོ་ལས། སོ་སོ་སྐྱེ་བོ་ལ་ནི་མཛའ་བ་མེད།

【現代漢語翻譯】三種斷除：因此，以兩個根本、四個根本和四個根本來闡述。最後的四個根本闡述了道的自性、作用、次第和原因。實際上，這與《瑜伽經》中的說法一致：『菩薩的道簡而言之有兩種。菩薩如果具備這兩種道，就能迅速現證無上正等正覺。』這兩種道是什麼呢？即方便和智慧。』《般若經》中說：『因此，爲了眾生的利益，行持禪定波羅蜜多，心不會散亂。』為什麼呢？因為如果這樣，即使是世間的禪定也很難生起，更何況是無上正等正覺？因此，我直到現證無上正等正覺之前，都不會讓心散亂。』《經莊嚴論》中說：『依靠正確的住處，爲了將心安住於心，爲了完全辨別諸法，所依靠的基礎是勝觀。』龍樹菩薩說：『沒有智慧就沒有禪定，沒有禪定也就沒有智慧。』因此，通過使奢摩他的心變得堪能，就能證悟勝觀的二無我，獲得聖者修道的功德之法，最終成就佛陀的功德。詳細闡述分為兩部分：捨棄世間，包括三點：不執著于眾生而修持，不執著于利養等而修持，捨棄其他貪執之境。第一點包括兩個方面：執著于對境的五種過患，即所欲不得、不欲相遇、不見則生苦惱、不知滿足、遮蔽解脫、暇滿空耗。這些分別以『無常』等四個根本、兩個根本、兩個根本、四個根本和兩個根本來闡述。第二點是所執著之境的過患，包括八個方面。從『無常』開始，到九個半偈頌。『善果不會改變，因此，永恒之法即是三種菩提。』『因此』是指親近愚者的過患。《月燈經》中說：『無論如何長久地善待愚者，他們最終都會變成敵人而非朋友。』瞭解愚者的自性之因后，智者不會親近愚者。』此外，《三昧王經》中說：『凡夫沒有友誼。』 Three abandonments: Therefore, it is explained by two roots, four roots, and four roots. The last four roots explain the nature, function, order, and cause of the path. In fact, this is consistent with the statement in the Yoga Sutra: 'The path of Bodhisattvas is briefly two. If Bodhisattvas possess these two paths, they will quickly manifest the unsurpassed perfect enlightenment.' What are these two? Namely, skillful means and wisdom.' The Prajna Sutra says: 'Therefore, for the benefit of sentient beings, practicing the Paramita of Dhyana, the mind will not be distracted.' Why? Because if so, even worldly Dhyana is difficult to arise, let alone unsurpassed perfect enlightenment? Therefore, I will not let my mind be distracted until I manifest unsurpassed perfect enlightenment.' The Sutra Ornament says: 'Relying on the correct dwelling, in order to settle the mind on the mind, in order to completely distinguish the Dharmas, the basis of reliance is Vipassana.' Master Nagarjuna said: 'Without wisdom, there is no Dhyana, and without Dhyana, there is no wisdom.' Therefore, by making the mind of Shamatha workable, one can realize the two selflessnesses of Vipassana, obtain the qualities of the path of the noble ones, and ultimately accomplish the qualities of the Buddha. The detailed explanation is divided into two parts: abandoning the world, including three points: cultivating without attachment to sentient beings, cultivating without attachment to gains and so on, and abandoning other objects of attachment. The first point includes two aspects: the five faults of attachment to objects, namely, not getting what you want, meeting what you don't want, suffering when you don't see, not knowing satisfaction, obscuring liberation, and wasting leisure and opportunity. These are explained by four roots, two roots, two roots, four roots, and two roots, respectively, from 'impermanent' and so on. The second point is the faults of the object of attachment, including eight aspects. Starting from 'impermanent' to nine and a half verses. 'The fruits of virtue will not change, therefore, the eternal Dharma is the three Bodhisattvas.' 'Therefore' refers to the faults of associating with fools. The Moon Lamp Sutra says: 'No matter how long you treat fools well, they will eventually become enemies instead of friends.' After understanding the cause of the nature of fools, wise people will not associate with fools.' In addition, the Samadhiraja Sutra says: 'Ordinary people have no friendship.'

【English Translation】 Three Abandonments: Therefore, it is explained by two roots, four roots, and four roots. The last four roots explain the nature, function, order, and cause of the path. In fact, this is consistent with the statement in the Yoga Sutra: 'The path of Bodhisattvas is briefly two. If Bodhisattvas possess these two paths, they will quickly manifest the unsurpassed perfect enlightenment.' What are these two? Namely, skillful means and wisdom.' The Prajna Sutra says: 'Therefore, for the benefit of sentient beings, practicing the Paramita of Dhyana, the mind will not be distracted.' Why? Because if so, even worldly Dhyana is difficult to arise, let alone unsurpassed perfect enlightenment? Therefore, I will not let my mind be distracted until I manifest unsurpassed perfect enlightenment.' The Sutra Ornament says: 'Relying on the correct dwelling, in order to settle the mind on the mind, in order to completely distinguish the Dharmas, the basis of reliance is Vipassana.' Master Nagarjuna said: 'Without wisdom, there is no Dhyana, and without Dhyana, there is no wisdom.' Therefore, by making the mind of Shamatha workable, one can realize the two selflessnesses of Vipassana, obtain the qualities of the path of the noble ones, and ultimately accomplish the qualities of the Buddha. The detailed explanation is divided into two parts: abandoning the world, including three points: cultivating without attachment to sentient beings, cultivating without attachment to gains and so on, and abandoning other objects of attachment. The first point includes two aspects: the five faults of attachment to objects, namely, not getting what you want, meeting what you don't want, suffering when you don't see, not knowing satisfaction, obscuring liberation, and wasting leisure and opportunity. These are explained by four roots, two roots, two roots, four roots, and two roots, respectively, from 'impermanent' and so on. The second point is the faults of the object of attachment, including eight aspects. Starting from 'impermanent' to nine and a half verses. 'The fruits of virtue will not change, therefore, the eternal Dharma is the three Bodhisattvas.' 'Therefore' refers to the faults of associating with fools. The Moon Lamp Sutra says: 'No matter how long you treat fools well, they will eventually become enemies instead of friends.' After understanding the cause of the nature of fools, wise people will not associate with fools.' In addition, the Samadhiraja Sutra says: 'Ordinary people have no friendship.'

།ཆོས་དང་མཐུན་པའི་ཚིག་གིས་སྨྲས་གྱུར་ཀྱང་། །ཁྲོ་དང་ཞེ་ སྡང་ཡིད་མི་ཆེས་པ་དག །རབ་ཏུ་སྨྲ་སྟེ་འདི་ནི་བྱིས་པའི་ཆོས། །དེ་ནི་རྣམ་པར་ཤེས་ན་ཡིད་མི་རྟོན། །བྱིས་པ་རྣམས་ནི་བྱིས་པ་རྣམས་དང་མཚུངས། །དཔེར་ན་ངན་སྐྱུགས་དང་ནི་ངན་ སྐྱུགས་བཞིན། །མཁས་པ་རྣམས་ནི་མཁས་དང་ལྷན་ཅིག་སྟེ། །མར་དང་མར་གྱི་ཉིང་ཁུ་མཚུངས་པ་བཞིན། །ཞེས་སོ། །དེ་ལྟར་ན་བསྡུ་བ་བཞི་ཇི་ལྟར་འགྲུབ་ཅེ་ན། དེ་དག་གི་དོན་རྒྱ་ཆེན་པོར་ འགྱུར་ན། མི་འགལ་ཏེ། དྲག་ཤུལ་ཅན་གྱིས་ཞུས་པ་ལས། ཆོས་ཉན་པ་དང་། སེམས་ཅན་སྨིན་པ་དང་། སངས་རྒྱས་མཆོད་པ་དང་། རིམ་གྲོ་བྱ་བ་དང་། ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པའི་སེམས་འདྲེས་པ་མེད་པ་ དང་འགྲོགས་པའོ། །དེ་ལས་གཞན་དུ་འགྲོགས་པ་དང་བྲལ་བར་བྱའོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །འོན་ཀྱང་གཞན་གྱི་སེམས་བསྲུང་བར་བྱ་བས་ན་དགའ་བར་འགྱུར་བའི་གཏམ་ནི་སློབ་དཔོན་ཉིད་ཀྱིས། ཀུན་ཏུ་མི་རྒོད་ འཇམ་པ་དང་། །རན་ཅིང་ཉན་པར་སྨྲ་བ་ཡིས། །སྐལ་ཅན་སྐྱེ་བོ་འདུན་པར་འགྱུར། །ཞེས་སོ། །ཡུལ་རྐྱེན་གྱིས་མི་གནོད་པར་བྱ་བ་ནི། བུང་བའི་དཔེ་ཡིས་སོ། །གཉིས་པ་རྙེད་སོགས་ལ་མ་ཆགས་པར་བསྒྲུབ་པ་ལ་གཉིས་ལས། 2-449 ཡུལ་གྱི་ཉེས་པ་ལ་དྲེགས་པའི་དང་། ཆགས་པའི་ཉེས་པ་གཉིས་བདག་ནི་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་བཞི་དང་དྲུག་གོ །གཉིས་པ་ཡུལ་ཅན་གྱི་ཉེས་པ་གཉིས་ལས། འདི་དག་ཅེས་པས་གཡོ་བ་མེད་ པ་སྟེ། །རྙེད་གྲགས་ཀྱི་རྗེས་སུ་མི་འབྲང་བ་དང་། བདག་ལ་ཞེས་པ་ཕན་གནོད་མེད་པའོ། །གསུམ་པ་ཞེན་པའི་ཡུལ་གཞན་སྤང་བ་ལ། མི་ནུས་པའི་གཞན་དོན་ལ་མ་ཞེན་པ། གྲོགས་དང་གནས་ བཟང་པོ་ལ་མ་ཞེན་པ། ལུས་ལ་མ་ཞེན་པ། དོན་བསྡུ་བ་ལྔའོ། །དང་པོ་ལ་གཞན་རྗེས་སུ་འཛིན་པའི་མཐུ་མེད་པ། དེའི་འཐད་པ། ལུང་དང་སྦྱར་བ་གསུམ། སེམས་ཅན་ཞེས་དང་། སེམས་རྙེད་ ཅེས་དང་། གང་ཕྱིར་ཞེས་ཏེ། ཟླ་བ་སྒྲོན་མ་ལས། འདི་དག་བདག་ལ་གནོད་སེམས་ལྡན་པ་ཞེས། །མཁས་པས་བྱིས་པ་རྣམས་དང་བསྟེན་མི་བྱེད། །བསྟི་སྟང་བྱས་ཏེ་བྱིས་པ་ཡོངས་སུ་སྤོང་། །བྱིས་པའི་ ཆོས་ལ་འདྲིས་པར་ཡོངས་མི་བྱེད། །བྱིས་པ་ཇི་སྲིད་ཡུན་རིང་ལེགས་བསྟེན་ཀྱང་། །ཞེས་རྩ་བ་བཞི་སྔ་མ་བཞིན་ནོ། །གཉིས་པ་དང་གསུམ་པ་ནི་ནགས་ན་ཞེས་ཚིགས་བཅད་གསུམ་དང་གཉིས་ཏེ། སློབ་ དཔོན་ཉིད་ཀྱིས། འདྲེན་མར་སྤྱོད་པས་མཉམ་པར་གཞག་དཀའ་བར་འགྱུར་ཏེ། དེའི་ཕྱིར་དེ་ནས་ནགས་སུ་གནས་པར་བྱ་ཞེས་སོ། །ལུས་ལ་མ་ཞེན་པ་ལ། མི་གཙང་བ། མཛའ་བ་ངེས་པར་འབྲལ་བ། 2-450 ཡིད་བརྟན་པའི་གནས་མ་ཡིན་པ། དབེན་པའི་གནས་ངེས་པར་འཛིན་པ། མི་གཡེང་བའི་ཡོན་ཏན་བསྟེན་པ་རྣམས་དུར་ཁྲོད་ཅེས་པ་ནས། ཚིགས་སུ་བཅད་པ་ཕྱེད་དང་བརྒྱད་ཀྱིས་བསྟན་ལ། དེ་བས་ཞེས་ པ་ལྔ་པ་དོན་བསྡུ་བའོ། །གཉིས་པ་རྣམ་པར་

【現代漢語翻譯】即使以符合佛法的言辭來說，對於憤怒和憎恨、不信任的人，極力宣說，這是孩童的法。如果能完全理解，就不會輕信。孩童們和孩童們相似，例如噁心的嘔吐物和噁心的嘔吐物一樣。智者們和智者們在一起，就像酥油和酥油的精華一樣。如是，四攝如何成就呢？如果它們的意義變得廣大，就不會有衝突。如勇猛者所說：聽聞佛法，成熟眾生，供養佛，行恭敬之事，與遍知的心相應而不雜染。除此之外，應當遠離其他交往。然而，爲了守護他人的心，使之歡喜的言語，導師曾說：『總是溫和不粗暴，以適當且悅耳的言語，有緣之人自然會傾慕。』不被外境所損害，以蜜蜂為例。第二，不執著于利養等而修行，分為兩種：一是對於外境的過患感到傲慢，二是執著的過患。從『我』開始，有四種根本和六種根本。第二，對於有情眾生的兩種過患，以『這些』表示不動搖，不追隨利養和名聲，『我』表示無利無害。第三，捨棄執著的其他對境，不執著于無能為力的利他之事，不執著于友伴和好的處所，不執著于身體，總結為五點。第一點，沒有隨順他人的能力，其合理性，與經文結合有三點：『眾生』、『心』、『因為』。《月燈經》中說：『這些人對我懷有惡意，智者不應與孩童交往，應當尊敬並完全捨棄孩童，不要熟悉孩童的法。』即使長時間與孩童相處，也如之前的四種根本一樣。第二點和第三點是『森林中』，有三頌和兩頌。導師曾說：『如果以引導者的身份行事，就難以入定，因此應當住在森林中。』不執著于身體，包括：不凈、親友必定分離、不是可以信任的處所、必定安住于寂靜處、修習不散亂的功德。從『墳墓』開始，以八個半頌來闡述，其中第五個『因此』是總結要義。第二，完全

【English Translation】 Even if speaking with words that accord with the Dharma, to those who are angry and hateful, and do not trust, to proclaim vehemently, this is the way of children. If one can fully understand, one will not easily believe. Children are similar to children, like disgusting vomit and disgusting vomit. The wise are with the wise, like butter and the essence of butter. Thus, how are the four means of gathering accomplished? If their meaning becomes vast, there will be no conflict. As the forceful one said: listening to the Dharma, maturing beings, making offerings to the Buddha, performing acts of reverence, and being in accord with the all-knowing mind without contamination. Apart from that, one should separate from other associations. However, in order to protect the minds of others, the teacher himself said words that bring joy: 'Always gentle and not harsh, with appropriate and pleasing words, fortunate beings will naturally admire.' Not being harmed by external circumstances, take the example of the bee. Second, practicing without attachment to gains, etc., is divided into two: one is being arrogant about the faults of external objects, and the other is the fault of attachment. Starting from 'I', there are four roots and six roots. Second, regarding the two faults of sentient beings, 'these' indicate being unwavering, not following after gains and fame, 'I' indicates neither benefit nor harm. Third, abandoning other objects of attachment, not being attached to helping others when one is unable, not being attached to companions and good places, not being attached to the body, summarized in five points. The first point is not having the power to follow others, its rationality, combined with scripture in three points: 'beings', 'mind', 'because'. The 'Moon Lamp Sutra' says: 'These people harbor malice towards me, the wise should not associate with children, they should respect and completely abandon children, do not become familiar with the ways of children.' Even if one associates with children for a long time, it is like the previous four roots. The second and third points are 'in the forest', with three verses and two verses. The teacher said: 'If one acts as a guide, it will be difficult to achieve samadhi, therefore one should live in the forest.' Not being attached to the body includes: being impure, friends are bound to separate, it is not a place to be trusted, one must dwell in a solitary place, cultivate the qualities of non-distraction. Starting from 'graveyard', it is explained in eight and a half verses, the fifth 'therefore' is summarizing the essence. Second, completely

རྟོག་པ་དོར་བ་ལ་གཉིས་ལས། མདོར་བསྟན་པ་ནི། བསམ་པ་གཞན་ཞེས་པ། ཕྱི་དང་ནང་ལ་འདོད་པའི་རྣམ་རྟོག་དང་། སྡང་བས་གནོད་སེམས་དང་། བརྩེ་བ་མེད་པས་རྣམ་པར་འཚེ་བའི་རྣམ་པར་རྟོག་པའམ། གཞན་གྱི་འཁྲུལ་པ་ལ་རྟོག་པའམ། བདག་གཙོར་བྱེད་པའོ། །བདག་ལ་སེམས་པ་ནི། དམིགས་པ་བཟང་པོ་ལ་བློ་བཞག་ཅིང་། དེའི་གེགས་བྱིང་རྒོད་ བསལ་བ་དང་། མྱུར་དུ་འཇུག་པའི་བརྩོན་འགྲུས་བསྐྱེད་པའོ། །རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་གསུམ་ལས། ཚེ་འདི་ཕྱི་གཉིས་ཀྱི་ཉེས་པ་འབྲས་བུ་འཇིགས་པ་དང་བཅས་པར་བརྟག་པ་ནི། འཇིག་རྟེན་ཞེས་ཏེ། འདོད་ པ་ལ་གདམས་པའི་མདོ་ལས། དགེ་སློང་དག་འདོད་པ་ལས་སེམས་ཟློག་ཅིག ལམ་འདི་ནི་འཇིགས་པ་དང་བཅས་པའོ། །ཐིབས་པོ་དང་བཅས་པའོ། །ལམ་གོལ་བའོ། །ལམ་ངན་པའོ། །ལམ་ཁ་བྲག་གོ །སྐྱེས་བུ་ དམ་པ་མ་ཡིན་པས་བསྟེན་པའོ་ཞེས་དང་། བུ་མོ་ཟླ་མཆོག་གིས་ཞུས་པ་ལས་ཀྱང་། འདོད་པའི་ཁོལ་པོ་རྣམས་ནི་གཤེག་ཅིང་གཏུབ། །དུ་བས་བདུག་ཅིང་འཆིང་དང་བརྡེག་པ་དང་། །སྡིག་དང་མགོ་དང་རྐང་པ་ལག་པ་དང་། ། 2-451 མིག་དང་སྣ་དང་རྣ་བ་བཅད་ཕྱུང་འགྱུར། །ཞེས་གསུངས་སོ། །གཉིས་པ་རང་གི་ངོ་བོ་མི་གཙང་བར་བརྟག་པ་ལ་གཉིས་ལས། དུར་ཁྲོད་ཀྱི་ཆོས་ལ་སྦྱར་བ་ལ་དོན་དྲུག ཕོ་ཉ་ཕོ་ཉ་ མོ་ཡིས་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་དགུའོ། །གསོན་པོའི་ཆོས་ལ་སྦྱར་བ་ལ་གསུམ། མི་གཙང་བར་མངོན་སུམ་དུ་གྱུར་པ་ཆོས་ལྔ་དང་། རྗེས་སུ་དཔག་པས་ངེས་པ་ལ་ལྔ་དང་། གཙང་མའི་ མཚན་མ་དགག་ལ་གསུམ་ཡོད་པ་རྣམས། ཟས་ནི་གཅིག་པུ་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་དགུ་དང་། ས་ཕྱོགས་མི་གཙང་ཞེས་ཚིགས་བཅད་བདུན་དང་། ལུས་ལ་བསྐུས་པ་ཞེས་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་དྲུག་གོ །གསུམ་ པ་རྒྱུས་གནོད་པ་མང་བར་བརྟགས་པ་ལ་གཉིས་ལས། མདོར་བསྟན་པ་ནི། དེ་ལྟར་ཞེས་པ། རྩོལ་བ་དུ་མས་ཚེ་འདིར་ཤ་ཐང་པ་དང་། ཕྱི་མར་ངན་འགྲོ་བསྐྱེད་པས་སོ། །གཉིས་པ་རྒྱས་པར་ བཤད་པ་ལ་བདུན་ལས། འདོད་པ་སྤྱོད་པའི་མཐུ་མེད་པ་ནི། བྱིས་པ་ཞེས་ཏེ། བྱིས་པ། དར་ལ་བབ་པ། རྒས་པ་གསུམ་པོ་ལ་རྒྱུ་མ་ཚང་བ། སྐབས་མི་རྙེད་པ། ཚེ་གཏུག་པའི་ཉེས་ པ་གསུམ་མོ། །སྐབས་མི་རྙེད་པ་དང་རང་དབང་མེད་པ་ནི་འདོད་ལྡན་ཞེས་དང་། ལ་ལ་ཞེས་ཚིགས་བཅད་གསུམ་གསུམ་མོ། །དུས་གསུམ་དང་འབྲེལ་བའི་ཉེས་པས་ཐར་པ་འགོག་པ་ནི། བསག་དང་ཞེས་པ། 2-452 དང་པོ། བར་དུ། ཐ་མར་ཏེ། མདོར་ན་ནོར་སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྩ་བ་ཡིན་ཏེ། འཕགས་པ་ལྷག་པའི་བསམ་པ་ལ་བསྐུལ་བའི་མདོ་ལས། ནོར་མང་གིས་ནི་ཅི་ཞིག་བྱ། །རྒྱ་མཚོ་ལ་ནི་ཀླུ་ རྣམས་བཞིན། །གང་དག་ལ་ནི་ཆོག་མེད་པ། །མ་བསྡམས་དེ་དག་དབུལ་པོ་ཡིན། །རྨོངས་པ་དེ་དག་ཚེ་འདི་དང་། །ཕ་རོལ་ཏུ་ཡང་དབུལ་པོར་འགྱུར། །ཞེས་སོ། །དཔེས་ཉེས་པ་བསྡུས་ཏེ་བསྟན་པ། དལ་ འབྱོར་ཆུ

【現代漢語翻譯】捨棄分別念分為兩部分。簡略說明：『其他的想法』是指，對外在和內在的事物產生貪戀的分別念，因嗔恨而產生的害人之心，以及因缺乏慈愛而產生的傷害性分別念，或者對他人錯誤的執著，又或者是自我為中心的想法。對自己的想法是指，將心專注於好的目標上，消除其障礙（昏沉和掉舉），並生起迅速進入狀態的精進。詳細解釋分為三部分。首先，觀察今生和來世的過患以及可怕的果報：『世界』，如《勸誡慾望經》中所說：『比丘們，從慾望中轉移你們的心。這條道路充滿恐懼，充滿危險，是錯誤的道路，是惡劣的道路，是懸崖。非聖賢之人所依止。』以及《月上女請問經》中也說：『慾望的奴隸們被殺戮和砍伐，被煙燻，被束縛和毆打，遭受罪惡，頭、腳、手、眼、鼻、耳被切割。』第二，觀察自身的不凈分為兩部分。將此應用於墳墓的教法，有六個要點，從『信使，男女信使』開始，共有九個偈頌。將此應用於活人的教法，有三個要點：五種明顯的不凈，五種通過推理確定的不凈，以及三種對清凈表象的否定。從『食物是唯一的』開始，共有九個偈頌；『地方是不凈的』，共有七個偈頌；『塗在身體上』，共有六個偈頌。第三，觀察因貪慾而產生的眾多危害分為兩部分。簡略說明：『如此』，因為通過諸多努力，今生變得疲憊，來世則會墮入惡道。詳細解釋分為七部分。享受慾望沒有能力：『孩子』，指孩子、年輕人、老人這三種人，他們缺乏條件，無法找到機會，並且面臨壽命終結的危險。無法找到機會和沒有自主權是指『有慾望的人』，以及『有些人』，各有三個偈頌。與三時相關的過患會阻礙解脫：『積累』，指最初、中間、最後。總之，財富是痛苦的根源。如《聖增上意樂經》中所說：『財富眾多有何用？如同大海中的龍族。那些不知滿足的人，未被調伏，他們是貧窮的。愚昧之人今生和來世都將貧窮。』通過比喻總結性地展示過患：閑暇和圓滿如水……

【English Translation】 Abandoning conceptualization is divided into two parts. Briefly stated: 'Other thoughts' refers to the conceptualizations of desire for external and internal things, the intention to harm due to hatred, and the harmful conceptualizations due to lack of love, or the attachment to the mistakes of others, or the self-centered thoughts. Thinking about oneself refers to focusing the mind on good goals, eliminating its obstacles (lethargy and agitation), and generating the diligence to quickly enter the state. Detailed explanation is divided into three parts. First, observe the faults of this life and the next, and the terrible consequences: 'The world,' as stated in the 'Admonition on Desire Sutra': 'Monks, turn your minds away from desire. This path is full of fear, full of danger, is the wrong path, is the evil path, is a cliff. It is relied upon by non-virtuous people.' And in the 'Daughter Moon Excellent Question Sutra' it also says: 'The slaves of desire are killed and cut down, smoked, bound and beaten, suffer sins, their heads, feet, hands, eyes, noses, and ears are cut off.' Second, observing the impurity of oneself is divided into two parts. Applying this to the teachings of the charnel ground has six points, starting from 'Messenger, male and female messengers,' there are nine verses in total. Applying this to the teachings of the living has three points: five obvious impurities, five impurities determined by inference, and three negations of the appearance of purity. Starting from 'Food is the only one,' there are nine verses in total; 'The place is impure,' there are seven verses; 'Anointed on the body,' there are six verses. Third, observing the many harms caused by desire is divided into two parts. Briefly stated: 'Thus,' because through many efforts, this life becomes exhausted, and in the next life, one will fall into the lower realms. Detailed explanation is divided into seven parts. There is no ability to enjoy desires: 'Child,' refers to the three types of people: children, young people, and old people, who lack the conditions, cannot find opportunities, and face the danger of the end of life. Not being able to find opportunities and not having autonomy refers to 'those with desires,' and 'some people,' each with three verses. The faults related to the three times hinder liberation: 'Accumulation,' refers to the beginning, middle, and end. In short, wealth is the root of suffering. As stated in the 'Noble Superior Intention Sutra': 'What is the use of much wealth? Like the nagas in the ocean. Those who are not content, untamed, they are poor. Those foolish ones will be poor in this life and the next.' Summarizing and showing the faults through metaphors: Leisure and endowment are like water...

ད་གསོན་པ། ཉེས་པ་རྣམས་རྒྱ་ཆེར་ཤེས་པར་བྱས་ལ་ཐར་པ་ལ་བློ་སྦྱར་བ་གསུམ། འདོད་ལྡན་ཞེས་དང་། ཕྱུགས་ཀྱིས་ཞེས་དང་། འདོད་པས་ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་དབེན་པའི་ཡོན་ཏན་ལ་གསུམ་ གྱི། ཕུན་སུམ་ཚོགས་པའི་ཁྱད་པར་ལ། མདོར་བསྟན་པ་དེ་ལྟར་ཞེས་པ་དང་། འགལ་རྐྱེན་མེད་པ་རྩོད་དང་ཞེས་དང་། མཐུན་རྐྱེན་ཚང་བ་སྐལ་ལྡན་ཏེ། རྒྱལ་པོ་འགའ་ཞིག་ལུས་ཙནྡན་གྱིས་བྱུགས་པ། ཁང་བཟང་མཆོག་ན་གནས་པ། བསིལ་ཡབ་ཀྱིས་གཡོབ་པ། རྒྱལ་སྲིད་བསྐྱང་བའི་བསམ་པས་འཆགས་པ་ལྟར། ནགས་ན་གནས་པའི་རྒྱལ་སྲས་དེ་ལ་ཉི་ཟླའི་འོད་ཀྱི་སྒྲོན་མ་དང་། རྡོ་ལེབ་ཀྱི་ཁང་བཟང་ ཉམས་དགའ་བ། ནགས་ཀྱི་སེར་བུ་འཇམ་པོའི་རླུང་ཡབ་དང་། །གཞན་དོན་དང་དེ་ལ་ཕན་པའི་བསམ་པས་གནས་པ་དེ་རྒྱལ་པོ་ལྟ་བུའོ། །བདེ་བའི་ཁྱད་པར་དང་། རྙེད་དཀའ་བའི་ཁྱད་པར། ཁང་སྟོང་ཞེས་དང་། 2-453 རང་དབང་ཞེས་སོ། །སྤྱི་དོན་གསུམ་པ་ཞི་གནས་ཀྱི་དམིགས་པ་ཡིད་ལ་བྱ་བ་ལ་གསུམ་ལས། མདོར་བསྟན་པ་དེ་ལ་སོགས་ཞེས་སོ། །རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་གཉིས་ཏེ། བདག་གཞན་མཉམ་པར་བསྒོམ་ པ་དང་། བརྗེ་བར་བསྒོམ་པའོ། །དང་པོ་ནི། དེ་ལྟར་ཞི་གནས་ཀྱི་མི་མཐུན་པའི་ཕྱོགས་ནི་སེམས་ཅན་དང་། ཕྱི་རོལ་རྙེད་པ་ལ་སོགས་པ་ཐམས་ཅད་ལ་ཆགས་པ་སྤངས་ནས། ཡོན་ཏན་དུ་མ་ དང་ལྡན་པའི་གནས་དེར། བདག་རྒྱུད་ཀྱི་བདེ་སྡུག་ལ་བླང་དོར་བྱེད་པ་ལྟར། རྩ་བའི་མ་ནས་བརྩམས་ཏེ་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ལ་རྒྱུ་མཚན་མཚུངས་པའི་ཚུལ་གྱིས་བསྒོམ་པ་ནི་ཐོག་མར་བྱང་ཆུབ་ ཀྱི་སེམས་སྦྱང་བ་སྟེ། འདི་ལ་མདོར་བསྟན་པ་བདག་དང་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་སོ། །གཉིས་པ་རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་གསུམ་སྟེ། སྡུག་བསྔལ་ཅན་བདག་ཏུ་བཟུང་བས་བདག་གཞན་མཉམ་པ། སྡུག་བསྔལ་སྤང་ བྱ་ཡིན་པར་མཉམ་པ། མཉམ་པར་བསྒོམས་པའི་ཕན་ཡོན་ནོ། །དང་པོ་ལ་གསུམ་ལས། མདོར་བསྟན་པ་ནི། བདེ་དང་ཞེས་པ་བླང་བྱ་དང་དོར་བྱར་མཚུངས་པའོ། །གཉིས་པ་དེ་བསྒྲུབ་པ་ནི་ལག་པ་ ལ་སོགས་ཞེས་པ། རང་གཞན་རྒྱུད་ཐ་དད་ཀྱང་བདག་གིར་གཟུང་བར་ནུས་པ་དང་། སྡུག་བསྔལ་མི་འདོད་ཅིང་བདེ་བ་འདོད་པར་མཚུངས་པས་དེ་བསྲུང་ངོ་ཞེས་པའོ། །གསུམ་པ་དེ་རབ་ཏུ་ཕྱེ་སྟེ་བསྒོམ་པ་ནི། 2-454 གལ་ཏེ་བདག་གི་ཞེས་ཚིགས་བཅད་གཉིས་སོ། །གཉིས་པ་སྡུག་བསྔལ་སྤང་བྱར་མཚུངས་པ་ལ་གསུམ་ལས། སྤང་བྱ་དང་བསྒྲུབ་བྱའི་རྟགས་དགོད་པ་བདག་གི་ཞེས། ཆོས་མཆོག་མན་ཆད་དུ་མོས་པ་ཡིད་ལ་ བྱེད་པ་དང་། ས་དང་པོ་ནས་མངོན་གྱུར་དུ་ཡིད་ལ་བྱེད་དེ། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། ཆོས་ཀྱི་དབྱིངས་ནི་མཉམ་པ་ཉིད། །རབ་ཏུ་རྟོགས་ནས་དེ་ཡི་ཚེ། །རྟག་ཏུ་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ལ། །བདག་ དང་མཚུངས་པའི་སེམས་ཐོབ་སྟེ། །སེམས་ཅན་རྣམས་ལ་བདག་མེད་དང་། །སྡུག་བསྔལ་དང་ནི་དོན་བྱ་དང་། །ལན་མི་རེ་ལ་བདེ་སེམས་

【現代漢語翻譯】現在繼續講述，爲了廣泛瞭解過患並致力於解脫，有三種方式：『貪圖享樂』、『受畜生驅使』和『被慾望支配』。第二，關於寂靜處的功德，分為三個方面：圓滿的特點，包括簡要說明『如是』，沒有違緣『爭論』，以及具備順緣『有福之人』。例如，有些國王全身塗抹旃檀香，居住在華麗的宮殿中，用涼扇扇風，沉溺於治理國家的想法中。同樣，居住在森林中的王子，以日月之光為燈，以石板為令人愉悅的宮殿，以森林中柔和的微風為涼扇，懷著利益他人和利益自己的想法而安住，就像國王一樣。還有安樂的特點和難以獲得的特點，如『空室』和『自在』。第三，關於止觀的所緣境，專注于意念，分為三個方面：簡要說明『彼等』。詳細解釋分為兩種：修習自他平等和修習自他交換。第一種是，如此修習止觀，斷除對眾生和外在財富等的貪執，在具備諸多功德之處，像對待自己的苦樂一樣取捨。從根本的母親開始，以理由相同的方式修習一切眾生，這是最初修習菩提心的方法。對此，簡要說明『我與』這兩個根本。第二，詳細解釋分為三個方面：以痛苦者執為我而自他平等，痛苦是應捨棄的而平等，以及平等修習的利益。第一方面分為三個部分：簡要說明是：『樂與』，對於應取和應舍是相同的。第二，論證這一點，如『手等』，雖然自他相續不同，但能夠執為我，並且不希望痛苦而希望快樂是相同的，因此應當守護。第三，詳細分析並修習，如『如果我的』這兩個偈頌。第二，痛苦是應捨棄的而相同，分為三個方面：指出應捨棄和應修習的標誌，如『我的』。從勝妙法開始，在心中憶念，從初地開始，在顯現中憶念。《經莊嚴論》中說：『法界是平等性，徹底證悟彼之時，恒常於一切眾生，獲得與我同等之心。』對於眾生，無我，痛苦，以及應做之事，以及不期待回報的利他之心。

【English Translation】 Now, to continue, there are three ways to broadly understand faults and dedicate oneself to liberation: 'Desiring pleasure,' 'Driven by animals,' and 'Controlled by desires.' Second, regarding the merits of solitary places, there are three aspects: the characteristics of perfection, including a brief explanation of 'Thus,' the absence of obstacles 'disputes,' and the presence of favorable conditions 'fortunate ones.' For example, some kings anoint their bodies with sandalwood, reside in magnificent palaces, fan themselves with cool fans, and indulge in thoughts of governing the country. Similarly, a prince residing in the forest, with the light of the sun and moon as lamps, stone slabs as delightful palaces, the gentle breeze of the forest as fans, and dwelling with the intention of benefiting others and oneself, is like a king. There are also the characteristics of ease and the characteristics of being difficult to obtain, such as 'empty room' and 'freedom.' Third, regarding the objects of focus for calming the mind, focusing on thoughts, there are three aspects: a brief explanation of 'those.' The detailed explanation is divided into two types: practicing equality between oneself and others, and practicing the exchange of oneself and others. The first is, thus practicing calming the mind, abandoning attachment to sentient beings and external wealth, etc., in a place with many merits, taking and abandoning as one would with one's own suffering and happiness. Starting from the root mother, practicing with all sentient beings in the same way with the same reasons is the initial method of practicing Bodhicitta. Regarding this, the brief explanation is 'I and' these two roots. Second, the detailed explanation is divided into three aspects: equality between oneself and others by grasping the suffering as oneself, equality in that suffering should be abandoned, and the benefits of practicing equality. The first aspect is divided into three parts: the brief explanation is: 'Happiness and,' for what should be taken and what should be abandoned is the same. Second, to argue this point, such as 'hands, etc.,' although the continuums of oneself and others are different, they can be grasped as oneself, and the desire not to suffer and the desire for happiness are the same, so they should be protected. Third, analyze and practice in detail, such as 'If my' these two verses. Second, suffering is the same as what should be abandoned, divided into three aspects: pointing out the signs of what should be abandoned and what should be practiced, such as 'my.' Starting with the supreme Dharma, contemplate in the mind, and starting from the first bhumi, contemplate in manifestation. The Ornament of the Sutras says: 'The realm of Dharma is equality, when thoroughly realized, constantly for all sentient beings, one obtains a mind equal to oneself.' For sentient beings, no-self, suffering, and what should be done, and altruistic intention without expecting return.

སྙོམས། །རྒྱལ་སྲས་གཞན་དང་འདྲ་བ་ཡིན། །ཞེས་གསུངས་པ་ལྟ་བུའོ། །གཞན་ རྒྱུད་ཀྱི་སྡུག་བསྔལ་དེ་བདག་གིས་བསལ་བྱ་ཡིན་ཏེ། སྡུག་བསྔལ་ཙམ་ཡིན་པས། བདག་རྒྱུད་ཀྱི་དེ་བཞིན་ནོ་ཞེས་སྤང་བྱའི་རྟགས་དང་། གཞན་གྱི་ཕན་བདེ་དེ་བདག་གིས་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་ཏེ། བདེ་བ་ ཙམ་ཡིན་པས་བདག་རྒྱུད་ཀྱི་བཞིན་བསྒྲུབ་བྱའི་རྟགས་སོ། །ཡང་ན་སེམས་ཅན་ཡིན་པའི་ཕྱིར། །བདག་ལུས་བཞིན་ཞེས་སྦྱར་རོ། །གཉིས་པ་རྟགས་གཉིས་པའི་ཁྱབ་པ་བསྒྲུབ་པ། གང་ཚེ་ཞེས་པ། གཞན་བདེ་བདག་ གི་བསྒྲུབ ་བྱ་མ་ཡིན་ཞེ་ན། བདག་རྒྱུད་ལ་ཡང་མཚུངས་སོ། །དེ་བསྒྲུབ་པར་བྱ་བ་དེ་བདག་ལ་ཕན་པས་ཞེ་ན། གཞན་བདེ་ཡང་དེ་ལ་ཕན་པས་སོ། །གསུམ་པ་རྟགས་དང་པོའི་ཁྱབ་པ་སྒྲུབ་པ་ལ་གཉིས་ཏེ། 2-455 ཁྱབ་པ་མ་གྲུབ་པར་རྟོག་པ་དགག་པ་དང་། གྲུབ་པ་ལ་འཁྲུལ་པ་སྤང་བའོ། །དང་པོ་ལ་གསུམ་ལས་སྡུག་བསྔལ་སྤང་བྱར་མཚུངས་པ། གང་ཚེ་ཞེས་པ་སྟེ་འདས་མ་ཐག་པར་བརྗོད་དོ། །གཉིས་ པ་མི་མཚུངས་པའི་རྒྱུ་མཚན་དགག་པ་ལ་བཞི་ལས། གནོད་མི་གནོད་ཀྱི་རྒྱུ་མཚན་དགག་པ་གལ་ཏེ་ཞེས་པའོ། །བདག་གཅིག་པུར་འཛིན་པ་འཁྲུལ་པ། ལུས་ཀྱི་ཐ་དད་པས་འཁྲུལ་པ། མི་རིགས་པར་ འཛིན་པ་སྤངས་པ་དཔེས་བསྟན་པ་རྣམས། བདག་གིས་ཞེས་དང་། གང་ཚེ་ཞེས་དང་། གལ་ཏེ་ཞེས་པའོ། །གསུམ་པ་སྐབས་ཀྱི་དོན་བསྡུ་བ་ནི། སྡུག་བསྔལ་ཞེས་པ། བདག་གཞན་ངོ་བོ་ཐ་དད་པས་གཞན་ གྱི་སྡུག་བསྔལ་བདག་གི་མ་ཡིན་པ་ལྟར། ལུས་དང་སེམས་ཀྱི་སྡུག་བསྔལ་དང་སྐད་ཅིག་ཀྱང་ཐ་དད་པས་མྱོང་བ་པོ་བདག་དེ་མེད་ལ་དེས་ན་སྡུག་བསྔལ་བ་དེ་སུ་ཞིག་ཡིན་ཞེས་པའོ། ། དེས་ན་བདག་གཞན་གཉིས་ཀ་བདེན་པར་མ་གྲུབ་ལ། ཐ་སྙད་ཙམ་དུ་ཆོས་མཚུངས་པས། གནོད་མི་གནོད་དུ་འཛིན་པ་དོར་ཅིག་ཅེས་པ་དང་། གཞན་གྱི་བཟློག་བྱ་མ་ཡིན་ན་རང་ལའང་མཚུངས་པ། སྡུག་བསྔལ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་དང་། བཞིའོ། །གཉིས་པ་གྲུབ་པ་ལ་འཁྲུལ་པ་སྤངས་པ་ལ་གསུམ་ལས། རྒོལ་བ་དགོད་པ་ནི། སྙིང་རྗེ་ཞེས་པ། གལ་ཏེ་སྡུག་བསྔལ་ལ་སྤང་བྱས་ཁྱབ་ན་སྙིང་རྗེས་གཞན་དོན་དུ་དཀའ་བ་སྤྱོད་པའང་སྤང་བྱར་འགྱུར་ལ། 2-456 མ་ཡིན་ན་སྡུག་བསྔལ་ཡིན་ཕྱིར་ཞེས་པ་དང་། འགལ་ཞེ་ན། རྟགས་ཀྱི་ངོ་བོ་སྡུག་བསྔལ་ཡིན་ལ། དེ་གཞན་དོན་ལ་མེད་དེ། འགྲོ་བའི་ངན་སོང་ལ་སོགས་པའི་སྡུག་བསྔལ་སེལ་བའི་ཐབས་ལ་ བསམས་ནས་འཇུག་པས། ཇི་ལྟར་དེའི་དཀའ་སྤྱོད་དེ་ངོ་བོ་བདེ་བ་ཉིད་ཡིན་ཏེ། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། སྙིང་རྗེའི་འཆུ་བ་བྱམས་པ་སྟེ། །དེ་སྡུག་བསྔལ་ན་བདེ་བ་ཡིན། །ཞེས་དང་། འདི་ལྟར་འདི་ དག་ལ་ནི་སྡུག་བསྔལ་ཡང་། །བརྩིས་བསྐྱེད་བདེ་བ་གཞལ་དུ་མེད་པ་འབྱུང་། །ཞེས་དང་། སེམས་ཅན་ཆེད་དུ་དམྱལ་བའི་སྲིད་པར་གནས་པ་ཡི། །སྡུག་བསྔལ་མི་བཟད་ཅིས་ཀྱང་རྒྱལ་སྲས་གནོད་

【現代漢語翻譯】『平等。如王子與其他（人）相同。』如是說。另外，他人的痛苦應由我來消除，因為僅僅是痛苦。我（自身）的痛苦也應如此，這是應捨棄的標誌。他人的利益和快樂應由我來成辦，因為僅僅是快樂，我（自身）的快樂也應如此，這是應成辦的標誌。或者，因為是有情，應如我身一樣對待。第二，確立第二個標誌的周遍性。『何時』，如果說他人的快樂不是我應成辦的，那麼我（自身）的快樂也同樣。如果說成辦它對我有利，那麼他人的快樂也對他們有利。第三，確立第一個標誌的周遍性，分為兩部分：駁斥未確立周遍性的臆想，以及消除已確立周遍性的錯誤。第一部分有三點，痛苦在應捨棄方面是相同的。『何時』，這是指剛剛過去所說的。第二，駁斥不相同的原因，有四點：駁斥是否造成傷害的原因，『如果』。執著于唯一的我（ego）是錯誤的。因身體的差別而產生的錯誤。以及通過例子表明已捨棄認為（彼此）不同的觀點。『我』，『何時』，『如果』。第三，總結本段的意義，『痛苦』。由於我和他人本體不同，所以他人的痛苦不屬於我。同樣，身體和精神的痛苦，甚至每一剎那都是不同的，因此沒有體驗者『我』，那麼誰在受苦呢？因此，我和他人都沒有被證實是真實的，只是在名言上具有相同的屬性。放棄執著於是否造成傷害的觀念。如果不是爲了遣除他人的痛苦，那麼對我自己也一樣。『痛苦』，這是兩個根本和四個（原因）。第二，消除已確立的錯誤，有三點：提出反駁，『慈悲』。如果痛苦普遍應被捨棄，那麼以慈悲心為他人利益而行持的苦行也應被捨棄。『如果不是，因為是痛苦』，這與（慈悲）相矛盾。如果（你）說（這）是矛盾的，（那麼請聽：）標誌的本體是痛苦，但它並不存在於為他人的利益中。因為考慮到消除眾生，如惡道等的痛苦的方法而行持。那麼，怎麼會是那樣的苦行其本體就是快樂呢？如《經莊嚴論》所說：『慈悲的流溢即是慈愛，彼于痛苦中乃是快樂。』又說：『如是於此等之中，雖有痛苦，然因顧念而生起無法衡量的快樂。』又說：『爲了有情而安住于地獄之苦境，難以忍受的痛苦，王子如何會造成傷害？』

【English Translation】 'Equal. Like a prince is the same as others.' Thus it is said. Furthermore, The suffering of others should be eliminated by me, because it is merely suffering. My (own) suffering should also be like that, this is the mark of what should be abandoned. The benefit and happiness of others should be accomplished by me, because it is merely happiness, my (own) happiness should also be like that, this is the mark of what should be accomplished. Or, because they are sentient beings, they should be treated like my own body. Second, establish the pervasiveness of the second mark. 'When,' if it is said that the happiness of others is not what I should accomplish, then my (own) happiness is also the same. If it is said that accomplishing it benefits me, then the happiness of others also benefits them. Third, establish the pervasiveness of the first mark, divided into two parts: refuting the assumption that pervasiveness has not been established, and eliminating the error that pervasiveness has been established. The first part has three points, suffering is the same in terms of what should be abandoned. 'When,' this refers to what was said just now. Second, refuting the reasons for not being the same, there are four points: refuting the reasons for whether or not harm is caused, 'If'. Holding onto the only I (ego) is wrong. The error caused by the difference in bodies. And showing through examples that the view that (they) are different has been abandoned. 'I', 'When', 'If'. Third, summarizing the meaning of this section, 'Suffering'. Because the essence of me and others is different, the suffering of others does not belong to me. Similarly, the suffering of body and mind, even each moment is different, therefore there is no experiencer 'I', then who is suffering? Therefore, neither I nor others have been proven to be real, only having the same attributes in name. Abandon clinging to the notion of whether or not harm is caused. If it is not to eliminate the suffering of others, then it is the same for myself. 'Suffering', these are the two roots and four (reasons). Second, eliminating the established error, there are three points: raising an objection, 'Compassion'. If suffering is universally to be abandoned, then the asceticism practiced for the benefit of others with compassion should also be abandoned. 'If not, because it is suffering', this contradicts (compassion). If (you) say (this) is contradictory, (then listen:) the essence of the mark is suffering, but it does not exist in the benefit of others. Because it is practiced considering the methods of eliminating the suffering of beings, such as the evil realms. Then, how can that asceticism be whose essence is happiness? As the Ornament of the Sutras says: 'The outflow of compassion is loving-kindness, it is happiness in suffering.' It also says: 'Thus in these, although there is suffering, immeasurable happiness arises because of concern.' It also says: 'For the sake of sentient beings, abiding in the suffering realm of hell, how could the unbearable suffering harm the prince?'

བྱེད་མིན། །ཞེས་ གསུངས་སོ། །ཁྱད་པར་མ་ཞུགས་པ་ནི། གལ་ཏེ་ཞེས་པ་དོན་མེད་པའི་སྡུག་བསྔལ་སྤང་བྱར་བརྗོད་ཀྱི། དོན་ཆེན་པོའི་དེ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་པས་མེ་ཏོག་ཟླ་མཛེས་བཞིན་ཏེ། ཟླ་བ་སྒྲོན་མ་ལས། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་མེ་ཏོག་ཟླ་མཛེས་ཀུན་ཏུ་བཟང་པོ་ལྟ་བུའི་ནགས་ཁྲོད་ན་དབེན་པར་གནས་པ་ན། རྒྱལ་པོ་དཔའ་སྤྱིན་འཁོར་དང་བཅས་པ་ལ་གཟིགས་པ་བཞིན་ནོ། །གསུམ་པ་མཉམ་པར་བསྒོམས་ པའི་ཕན་ཡོན་ལ་བཞི་ལས། གཞན་དོན་ལ་དགའ་བས་འཇུག་པ་དེ་ལྟར་ཞེས་པ་སྟེ། སློབ་དཔོན་འཕགས་པས། གཞན་གྱི་སྡུག་བསྔལ་མི་བཟོད་པ། བསམ་གཏན་བདེ་བ་དོར་ནས་ཀྱང་། །མནར་མེད་པར་ཡང་འཇུག་པར་བྱེད། ། 2-457 འདི་ནི་ངོ་མཚར་འདི་བསྔགས་འོས། །ཞེས་པ་ལྟ་བུའོ། །དགའ་བ་དེ་མཆོག་ཏུ་གྱུར་པ། སེམས་ཅན་རྣམས་ཞེས་པ། གཞན་དོན་གྲུབ་པ་ཉིད་རང་དོན་ཡིན་པས་ཐར་པ་ཙམ་དོན་མ་ཡིན་ཏེ། བུ་ གཅིག་པའི་མ་བཞིན། དོན་འདི་མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས་ཀྱང་གསུངས་སོ། །རང་གི་དྲེགས་པ་ཞི་བ་དང་། འབྲས་བུ་ལ་རེ་བ་མེད་པ་ནི། དེ་ལྟར་ཞེས་དང་། གཅིག་ཏུ་ཞེས་ཏེ། རང་དོན་ལ་འདུན་ པ་མེད་པས་སོ། །མཇུག་བསྡུས་ཏེ་གདམས་པ་ལ། གཞན་ཆེད་ཆེར་གཟུང་བ་དང་། མཉམ་པར་གཟུང་བར་ནུས་པ་གཉིས་དེ་བས་ཞེས་དང་། གོམས་པ་ཡིས་ཞེས་པའོ། །གཉིས་པ་བདག་གཞན་བརྗེ་བ་ལ་གཉིས་ ལས། མདོར་བསྟན་པ། བདག་ཉིད་ཅེས་རྩ་བ་བཞི་སྟེ། སློབ་དཔོན་ཉིད་ཀྱིས། གང་ལ་འབད་པ་བྱས་ན་སེམས་དག་པར་འགྱུར་ཞེ་ན། བདག་ལ་བསྟོད་པ་དང་གཞན་ལ་བརྙས་པ་སྤང་བའོ། །འདི་གཉིས་ ཀྱི་རྩ་བ་ནི་བདག་དང་སེམས་ཅན་དུ་བལྟ་བ་སྟེ། དེ་ཡང་འདི་ལྟར་གོམས་པར་བྱས་ན་སྤང་སླ་བར་འགྱུར་ཏེ། གཞན་ལ་གུས་པར་བྱ་བ་དང་། བདག་ཁྱད་དུ་གསད་པར་དེ་ལྟར་བསྒོམ་ པར་བྱའོ་ཞེས་གསུངས་པས་སོ། །རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་གསུམ་གྱི། དང་པོ་བརྗེ་བའི་མཚན་ཉིད་བཤད་པ་ལ་བཞི་སྟེ། གཞན་བླང་པ། བདག་གཅེས་པར་འཛིན་པ་དོར་བ། བདག་གཞན་གཙོར་བྱེད་པའི་སྐྱོན་དང་ཡོན་ཏན། 2-458 དོན་བསྡུ་བའོ། །དང་པོ་ལ་བདུན་ལས། བརྗེ་བར་ནུས་པ། དྲེགས་པ་ཞི་བ། འབྲས་བུ་ལ་མི་ལྟོས་པ། སྒྲུབ་བྱེད་ལ་འབད་པ་རྣམས་ཇི་ལྟར་ཞེས་དང་། དེ་ལྟར་ན་ནི་ཞེས་དང་། བདག་ཉིད་ ཅེས་དང་། དེ་བས་ཞེས་པའོ། །གཞན་དོན་ཆེས་ཆེར་གཟུང་བ་དེ་བས་མགོན་པོ་སྤྱན་རས་གཟིགས་ཏེ། དེས་གཞན་དོན་ཇི་ལྟར་སྨོན་པ། ཟ་མ་ཏོག་བཀོད་པའི་མདོ་ལས། གང་བདག་གི་མིང་འཛིན་པ་ དེ་འཁོར་གྱི་ནང་དུ་བག་ཚ་བའི་འཇིགས་པ་དང་བྲལ་བར་གྱུར་ཅིག་ཅེས་གསུངས་སོ། །གོམས་པས་འགྲུབ་པ་ནི་དཀའ་ལས་ཞེས་རྩ་བ་བཞིའོ། །བདག་གཞན་སྡུག་བསྔལ་ལས་གྲོལ་བ་གང་ཞིག་ཅེས་པ་ བློ་དམན་པས་མོས་པ་ཙམ་ཡང་བྱ་དཀའ་བས་གསང་བའི་དམ་པའོ། །གཉིས་པ་བདག་གཅེས་པར་འཛིན་པ་དོར་བ་ལ་གཉིས་ལས། སྐྲག་པའི་གནས་མ

【現代漢語翻譯】 བྱེད་མིན། །ཞེས་གསུངས་སོ། །(jè min zhè sung so) 如是說。 ཁྱད་པར་མ་ཞུགས་པ་ནི། (kyepar ma zhukpa ni) 特別是沒有進入， གལ་ཏེ་ཞེས་པ་དོན་མེད་པའི་སྡུག་བསྔལ་སྤང་བྱར་བརྗོད་ཀྱི། (galté zhépa dönmé pé dukngal pangjar jö kyi) 如果說無意義的痛苦應該拋棄， དོན་ཆེན་པོའི་དེ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་པས་མེ་ཏོག་ཟླ་མཛེས་བཞིན་ཏེ། (dön chenpö dé drubja yin pé métok da dzé zhin té) 因為偉大的意義是應該成就的，就像月亮般美麗的鮮花。 ཟླ་བ་སྒྲོན་མ་ལས། (dawa drönma lé) 《月燈經》中說： བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་མེ་ཏོག་ཟླ་མཛེས་ཀུན་ཏུ་བཟང་པོ་ལྟ་བུའི་ནགས་ཁྲོད་ན་དབེན་པར་གནས་པ་ན། (jangchub sempa métok da dzé küntu zangpo tabü naktrö na wénpar népa na) 菩薩像月亮般美麗的鮮花，像普賢菩薩一樣在森林中寂靜地居住時， རྒྱལ་པོ་དཔའ་སྤྱིན་འཁོར་དང་བཅས་པ་ལ་གཟིགས་པ་བཞིན་ནོ། །(gyalpo pa jin khor dang bechpa la zikpa zhin no) 就像國王大施與眷屬一起觀看一樣。 གསུམ་པ་མཉམ་པར་བསྒོམས་པའི་ཕན་ཡོན་ལ་བཞི་ལས། (sumpa nyampar gom pé penyön la zhi lé) 第三，平等修習的利益有四種： གཞན་དོན་ལ་དགའ་བས་འཇུག་པ་དེ་ལྟར་ཞེས་པ་སྟེ། (zhendön la gawa wé jukpa détar zhépa té) 喜歡爲了他人的利益而進入，就像這樣。 སློབ་དཔོན་འཕགས་པས། (lobpön pakpé) 聖者導師說： གཞན་གྱི་སྡུག་བསྔལ་མི་བཟོད་པ། (zhen gyi dukngal mi zöpa) 無法忍受他人的痛苦， བསམ་གཏན་བདེ་བ་དོར་ནས་ཀྱང་། །(samten déwa dor né kyang) 即使捨棄禪定的安樂， མནར་མེད་པར་ཡང་འཇུག་པར་བྱེད། །(narmé par yang jukpar jé) 也會進入無間地獄。 འདི་ནི་ངོ་མཚར་འདི་བསྔགས་འོས། །(di ni ngotsar di ngak ö) 這真是稀有，值得讚歎！ ཞེས་པ་ལྟ་བུའོ། །(zhépa tabü o) 就像這樣。 དགའ་བ་དེ་མཆོག་ཏུ་གྱུར་པ། (gawa dé choktu gyurpa) 喜悅變得至高無上， སེམས་ཅན་རྣམས་ཞེས་པ། (semchen nam zhépa) 眾生們， གཞན་དོན་གྲུབ་པ་ཉིད་རང་དོན་ཡིན་པས་ཐར་པ་ཙམ་དོན་མ་ཡིན་ཏེ། (zhendön drubpa nyi rangdön yin pé tarpa tsam dön mayin té) 因為成就他人的利益就是自己的利益，所以僅僅解脫不是目的， བུ་གཅིག་པའི་མ་བཞིན། (bu chikpé ma zhin) 就像獨子的母親一樣。 དོན་འདི་མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས་ཀྱང་གསུངས་སོ། །(dön di do dé gyen lé kyang sung so) 這個意義在《經莊嚴論》中也說過。 རང་གི་དྲེགས་པ་ཞི་བ་དང་། (rang gi drekpa zhiwa dang) 自己傲慢平息， འབྲས་བུ་ལ་རེ་བ་མེད་པ་ནི། (drébu la réwa mépa ni) 對結果沒有期望， དེ་ལྟར་ཞེས་དང་། (détar zhé dang) 就像這樣， གཅིག་ཏུ་ཞེས་ཏེ། (chigtu zhé té) 唯一， རང་དོན་ལ་འདུན་པ་མེད་པས་སོ། །(rangdön la dünpa mépé so) 因為對自己的利益沒有慾望。 མཇུག་བསྡུས་ཏེ་གདམས་པ་ལ། (juk dü té dam pa la) 總結教誨， གཞན་ཆེད་ཆེར་གཟུང་བ་དང་། (zhen ché cher zungwa dang) 爲了他人而更多地接受， མཉམ་པར་གཟུང་བར་ནུས་པ་གཉིས་དེ་བས་ཞེས་དང་། (nyampar zungwar nüpa nyi déwé zhé dang) 能夠平等地接受這兩種，因此， གོམས་པ་ཡིས་ཞེས་པའོ། །(gompa yi zhépa o) 通過串習。 གཉིས་པ་བདག་གཞན་བརྗེ་བ་ལ་གཉིས་ལས། (nyipa dakzhen jéwa la nyi lé) 第二，自他交換有兩種： མདོར་བསྟན་པ། (dor tenpa) 簡略地指示。 བདག་ཉིད་ཅེས་རྩ་བ་བཞི་སྟེ། (daknyi zhé tsa wa zhi té) 自身有四個根本， སློབ་དཔོན་ཉིད་ཀྱིས། (lobpön nyi kyi) 導師自己說： གང་ལ་འབད་པ་བྱས་ན་སེམས་དག་པར་འགྱུར་ཞེ་ན། (gang la bepa jé na sem dakpar gyur zhé na) 如果努力做什麼才能使心清凈呢？ བདག་ལ་བསྟོད་པ་དང་གཞན་ལ་བརྙས་པ་སྤང་བའོ། །(dak la töpa dang zhen la nyépa pangwa o) 就是拋棄贊 खुद और दूसरों को नीचा दिखाना。 འདི་གཉིས་ཀྱི་རྩ་བ་ནི་བདག་དང་སེམས་ཅན་དུ་བལྟ་བ་སྟེ། (di nyi kyi tsawa ni dak dang semchen du tawa té) 這兩者的根本是看作自己和眾生， དེ་ཡང་འདི་ལྟར་གོམས་པར་བྱས་ན་སྤང་སླ་བར་འགྱུར་ཏེ། (dé yang di tar gompar jé na pang lawar gyur té) 如果這樣串習，就容易拋棄， གཞན་ལ་གུས་པར་བྱ་བ་དང་། (zhen la gupar jawa dang) 應該尊敬他人， བདག་ཁྱད་དུ་གསད་པར་དེ་ལྟར་བསྒོམ་པར་བྱའོ་ཞེས་གསུངས་པས་སོ། །(dak khyé du sépar détar gompar jao zhé sungpé so) 應該這樣修習，因為這樣說過。 རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་གསུམ་གྱི། (gyepar shépa la sum gyi) 詳細解釋有三種： དང་པོ་བརྗེ་བའི་མཚན་ཉིད་བཤད་པ་ལ་བཞི་སྟེ། (dangpo jéwé tsennyi shépa la zhi té) 第一，解釋交換的體性有四種： གཞན་བླང་པ། (zhen langpa) 接受他人， བདག་གཅེས་པར་འཛིན་པ་དོར་བ། (dak chépar dzinpa dorwa) 拋棄執著自己， བདག་གཞན་གཙོར་བྱེད་པའི་སྐྱོན་དང་ཡོན་ཏན། (dakzhen tsor jé pé kyön dang yönten) 自他執著的過患和功德， དོན་བསྡུ་བའོ། །(dön duwa o) 總結意義。 དང་པོ་ལ་བདུན་ལས། (dangpo la dün lé) 第一種有七種： བརྗེ་བར་ནུས་པ། (jéwar nüpa) 能夠交換， དྲེགས་པ་ཞི་བ། (drekpa zhiwa) 傲慢平息， འབྲས་བུ་ལ་མི་ལྟོས་པ། (drébu la mi töpa) 不依賴結果， སྒྲུབ་བྱེད་ལ་འབད་པ་རྣམས་ཇི་ལྟར་ཞེས་དང་། (drubjé la bepa nam jitar zhé dang) 如何努力成就等等， དེ་ལྟར་ན་ནི་ཞེས་དང་། (détar na ni zhé dang) 就像這樣， བདག་ཉིད་ཅེས་དང་། (daknyi zhé dang) 自身等等， དེ་བས་ཞེས་པའོ། །(déwé zhépa o) 因此。 གཞན་དོན་ཆེས་ཆེར་གཟུང་བ་དེ་བས་མགོན་པོ་སྤྱན་རས་གཟིགས་ཏེ། (zhendön ché cher zungwa déwé gönpo chenrezik té) 因此，更加重視他人的利益，就像怙主觀世音菩薩一樣。 དེས་གཞན་དོན་ཇི་ལྟར་སྨོན་པ། (dé zhendön jitar mönpa) 他如何發願利益他人呢？ ཟ་མ་ཏོག་བཀོད་པའི་མདོ་ལས། (zamatok köpé do lé) 《寶篋經》中說： གང་བདག་གི་མིང་འཛིན་པ་དེ་འཁོར་གྱི་ནང་དུ་བག་ཚ་བའི་འཇིགས་པ་དང་བྲལ་བར་གྱུར་ཅིག་ཅེས་གསུངས་སོ། །(gang dak gi ming dzinpa dé khor gyi nang du baktsawé jikpa dang dralwar gyur chik zhé sung so) 誰執持我的名號，愿他在輪迴中遠離膽怯的恐懼。 གོམས་པས་འགྲུབ་པ་ནི་དཀའ་ལས་ཞེས་རྩ་བ་བཞིའོ། །(gompé drubpa ni kawé zhé tsa wa zhi o) 通過串習成就，這是困難的，有四個根本。 བདག་གཞན་སྡུག་བསྔལ་ལས་གྲོལ་བ་གང་ཞིག་ཅེས་པ་བློ་དམན་པས་མོས་པ་ཙམ་ཡང་བྱ་དཀའ་བས་གསང་བའི་དམ་པའོ། །(dakzhen dukngal lé drolwa gang zhik zhépa lo denpé möpa tsam yang ja kawé sangwé dampa o) 自他從痛苦中解脫，這是智慧低下者難以信受的，是秘密的殊勝。 གཉིས་པ་བདག་གཅེས་པར་འཛིན་པ་དོར་བ་ལ་གཉིས་ལས། (nyipa dak chépar dzinpa dorwa la nyi lé) 第二，拋棄執著自己有兩種： སྐྲག་པའི་གནས་མ།(trakpé né ma) 恐懼的處境。

【English Translation】 བྱེད་མིན། །ཞེས་གསུངས་སོ། །(jè min zhè sung so) Thus it is said. ཁྱད་པར་མ་ཞུགས་པ་ནི། (kyepar ma zhukpa ni) Especially without entering, གལ་ཏེ་ཞེས་པ་དོན་མེད་པའི་སྡུག་བསྔལ་སྤང་བྱར་བརྗོད་ཀྱི། (galté zhépa dönmé pé dukngal pangjar jö kyi) If it is said that meaningless suffering should be abandoned, དོན་ཆེན་པོའི་དེ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་པས་མེ་ཏོག་ཟླ་མཛེས་བཞིན་ཏེ། (dön chenpö dé drubja yin pé métok da dzé zhin té) Because the great meaning is to be accomplished, like a flower as beautiful as the moon. ཟླ་བ་སྒྲོན་མ་ལས། (dawa drönma lé) From the 'Moon Lamp Sutra': བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་མེ་ཏོག་ཟླ་མཛེས་ཀུན་ཏུ་བཟང་པོ་ལྟ་བུའི་ནགས་ཁྲོད་ན་དབེན་པར་གནས་པ་ན། (jangchub sempa métok da dzé küntu zangpo tabü naktrö na wénpar népa na) When a Bodhisattva, like a flower as beautiful as the moon, like Samantabhadra, dwells in solitude in the forest, རྒྱལ་པོ་དཔའ་སྤྱིན་འཁོར་དང་བཅས་པ་ལ་གཟིགས་པ་བཞིན་ནོ། །(gyalpo pa jin khor dang bechpa la zikpa zhin no) It is like King Daana looking at his retinue. གསུམ་པ་མཉམ་པར་བསྒོམས་པའི་ཕན་ཡོན་ལ་བཞི་ལས། (sumpa nyampar gom pé penyön la zhi lé) Third, the benefits of meditating on equality have four: གཞན་དོན་ལ་དགའ་བས་འཇུག་པ་དེ་ལྟར་ཞེས་པ་སྟེ། (zhendön la gawa wé jukpa détar zhépa té) Entering with joy for the benefit of others, like this. སློབ་དཔོན་འཕགས་པས། (lobpön pakpé) The noble teacher said: གཞན་གྱི་སྡུག་བསྔལ་མི་བཟོད་པ། (zhen gyi dukngal mi zöpa) Unable to bear the suffering of others, བསམ་གཏན་བདེ་བ་དོར་ནས་ཀྱང་། །(samten déwa dor né kyang) Even abandoning the bliss of meditation, མནར་མེད་པར་ཡང་འཇུག་པར་བྱེད། །(narmé par yang jukpar jé) One will enter even into Avici hell. འདི་ནི་ངོ་མཚར་འདི་བསྔགས་འོས། །(di ni ngotsar di ngak ö) This is wonderful, this is worthy of praise! ཞེས་པ་ལྟ་བུའོ། །(zhépa tabü o) Like this. དགའ་བ་དེ་མཆོག་ཏུ་གྱུར་པ། (gawa dé choktu gyurpa) That joy becomes supreme, སེམས་ཅན་རྣམས་ཞེས་པ། (semchen nam zhépa) Sentient beings, གཞན་དོན་གྲུབ་པ་ཉིད་རང་དོན་ཡིན་པས་ཐར་པ་ཙམ་དོན་མ་ཡིན་ཏེ། (zhendön drubpa nyi rangdön yin pé tarpa tsam dön mayin té) Because accomplishing the benefit of others is one's own benefit, mere liberation is not the goal, བུ་གཅིག་པའི་མ་བཞིན། (bu chikpé ma zhin) Like a mother with an only child. དོན་འདི་མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས་ཀྱང་གསུངས་སོ། །(dön di do dé gyen lé kyang sung so) This meaning is also stated in the 'Ornament of the Sutras'. རང་གི་དྲེགས་པ་ཞི་བ་དང་། (rang gi drekpa zhiwa dang) Pacifying one's own pride, འབྲས་བུ་ལ་རེ་བ་མེད་པ་ནི། (drébu la réwa mépa ni) Not expecting results, དེ་ལྟར་ཞེས་དང་། (détar zhé dang) Like this, གཅིག་ཏུ་ཞེས་ཏེ། (chigtu zhé té) Uniquely, རང་དོན་ལ་འདུན་པ་མེད་པས་སོ། །(rangdön la dünpa mépé so) Because there is no desire for one's own benefit. མཇུག་བསྡུས་ཏེ་གདམས་པ་ལ། (juk dü té dam pa la) Concluding the instructions, གཞན་ཆེད་ཆེར་གཟུང་བ་དང་། (zhen ché cher zungwa dang) Taking more for the sake of others, མཉམ་པར་གཟུང་བར་ནུས་པ་གཉིས་དེ་བས་ཞེས་དང་། (nyampar zungwar nüpa nyi déwé zhé dang) Being able to take both equally, therefore, གོམས་པ་ཡིས་ཞེས་པའོ། །(gompa yi zhépa o) Through habituation. གཉིས་པ་བདག་གཞན་བརྗེ་བ་ལ་གཉིས་ལས། (nyipa dakzhen jéwa la nyi lé) Second, exchanging self and others has two aspects: མདོར་བསྟན་པ། (dor tenpa) Briefly indicating. བདག་ཉིད་ཅེས་རྩ་བ་བཞི་སྟེ། (daknyi zhé tsa wa zhi té) Oneself has four roots, སློབ་དཔོན་ཉིད་ཀྱིས། (lobpön nyi kyi) The teacher himself said: གང་ལ་འབད་པ་བྱས་ན་སེམས་དག་པར་འགྱུར་ཞེ་ན། (gang la bepa jé na sem dakpar gyur zhé na) If one makes effort, what will purify the mind? བདག་ལ་བསྟོད་པ་དང་གཞན་ལ་བརྙས་པ་སྤང་བའོ། །(dak la töpa dang zhen la nyépa pangwa o) It is abandoning praising oneself and disparaging others. འདི་གཉིས་ཀྱི་རྩ་བ་ནི་བདག་དང་སེམས་ཅན་དུ་བལྟ་བ་སྟེ། (di nyi kyi tsawa ni dak dang semchen du tawa té) The root of these two is viewing as self and sentient beings, དེ་ཡང་འདི་ལྟར་གོམས་པར་བྱས་ན་སྤང་སླ་བར་འགྱུར་ཏེ། (dé yang di tar gompar jé na pang lawar gyur té) If one becomes accustomed to this, it will be easy to abandon, གཞན་ལ་གུས་པར་བྱ་བ་དང་། (zhen la gupar jawa dang) One should respect others, བདག་ཁྱད་དུ་གསད་པར་དེ་ལྟར་བསྒོམ་པར་བྱའོ་ཞེས་གསུངས་པས་སོ། །(dak khyé du sépar détar gompar jao zhé sungpé so) One should meditate in this way, because it was said so. རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་གསུམ་གྱི། (gyepar shépa la sum gyi) Explaining in detail has three aspects: དང་པོ་བརྗེ་བའི་མཚན་ཉིད་བཤད་པ་ལ་བཞི་སྟེ། (dangpo jéwé tsennyi shépa la zhi té) First, explaining the characteristics of exchange has four: གཞན་བླང་པ། (zhen langpa) Taking others, བདག་གཅེས་པར་འཛིན་པ་དོར་བ། (dak chépar dzinpa dorwa) Abandoning cherishing oneself, བདག་གཞན་གཙོར་བྱེད་པའི་སྐྱོན་དང་ཡོན་ཏན། (dakzhen tsor jé pé kyön dang yönten) The faults and qualities of cherishing self and others, དོན་བསྡུ་བའོ། །(dön duwa o) Summarizing the meaning. དང་པོ་ལ་བདུན་ལས། (dangpo la dün lé) The first has seven: བརྗེ་བར་ནུས་པ། (jéwar nüpa) Being able to exchange, དྲེགས་པ་ཞི་བ། (drekpa zhiwa) Pacifying pride, འབྲས་བུ་ལ་མི་ལྟོས་པ། (drébu la mi töpa) Not depending on results, སྒྲུབ་བྱེད་ལ་འབད་པ་རྣམས་ཇི་ལྟར་ཞེས་དང་། (drubjé la bepa nam jitar zhé dang) How to strive for accomplishment, etc., དེ་ལྟར་ན་ནི་ཞེས་དང་། (détar na ni zhé dang) Like this, བདག་ཉིད་ཅེས་དང་། (daknyi zhé dang) Oneself, etc., དེ་བས་ཞེས་པའོ། །(déwé zhépa o) Therefore. གཞན་དོན་ཆེས་ཆེར་གཟུང་བ་དེ་བས་མགོན་པོ་སྤྱན་རས་གཟིགས་ཏེ། (zhendön ché cher zungwa déwé gönpo chenrezik té) Therefore, taking the benefit of others very greatly, like the protector Avalokiteśvara. དེས་གཞན་དོན་ཇི་ལྟར་སྨོན་པ། (dé zhendön jitar mönpa) How does he aspire to benefit others? ཟ་མ་ཏོག་བཀོད་པའི་མདོ་ལས། (zamatok köpé do lé) From the 'Zamatok Sutra': གང་བདག་གི་མིང་འཛིན་པ་དེ་འཁོར་གྱི་ནང་དུ་བག་ཚ་བའི་འཇིགས་པ་དང་བྲལ་བར་གྱུར་ཅིག་ཅེས་གསུངས་སོ། །(gang dak gi ming dzinpa dé khor gyi nang du baktsawé jikpa dang dralwar gyur chik zhé sung so) Whoever holds my name, may he be free from the fear of timidity in the cycle of existence. གོམས་པས་འགྲུབ་པ་ནི་དཀའ་ལས་ཞེས་རྩ་བ་བཞིའོ། །(gompé drubpa ni kawé zhé tsa wa zhi o) Accomplishing through habituation is difficult, there are four roots. བདག་གཞན་སྡུག་བསྔལ་ལས་གྲོལ་བ་གང་ཞིག་ཅེས་པ་བློ་དམན་པས་མོས་པ་ཙམ་ཡང་བྱ་དཀའ་བས་གསང་བའི་དམ་པའོ། །(dakzhen dukngal lé drolwa gang zhik zhépa lo denpé möpa tsam yang ja kawé sangwé dampa o) Whatever liberation from the suffering of self and others, it is difficult even for those of low intelligence to have faith in, it is a secret and sacred. གཉིས་པ་བདག་གཅེས་པར་འཛིན་པ་དོར་བ་ལ་གཉིས་ལས། (nyipa dak chépar dzinpa dorwa la nyi lé) Second, abandoning cherishing oneself has two aspects: སྐྲག་པའི་གནས་མ།(trakpé né ma) The place of fear.

་ཡིན་པ་ལ་སྐྲག་པ། བདག་ལུས་ཞེས་པ། ལུས་ ཉེས་པའི་འབྱུང་གནས་སོ། །ཉེས་སྤྱོད་ལ་སྦྱོར་བ་ལ་ལུས་གང་ཞེས་པ་སྟེ། དེའི་རྒྱུས་ཕ་དང་མ་ཡང་གསོད་དེ། ཤཱཀྱ་མཐོང་ལྡན་གྱིས་ལྷས་བྱིན་གྱི་ངག་ལ་བརྟེན་ནས་ཕ་གཟུགས་ཅན་སྙིང་པོ་ བསད་པ་དང་། ཤཱཀྱ་བདེ་བྱེད་ཀྱིས་སེར་སྐྱའི་བཟང་མོ་ལ་ཆགས་པས་རང་གི་མ་བསད་པ་དང་། མ་རུངས་པའི་ལས་དཀོན་མཆོག་གསུམ་གྱི་དཀོར་བརྐུ་བ་ལ་སོགས་པ་སྟེ། དེས་མནར་མེད་དུ་ལྟུང་བས་ཁེ་དང་རིམ་གྲོ་ལ་སོགས་པ་དགྲ་ལྟར་བལྟའོ། ། 2-459 གསུམ་པ་བདག་གཞན་གཙོ་བོར་བྱེད་པའི་སྐྱོན་དང་ཡོན་ཏན་ལ་གསུམ་གྱི། དང་པོ་སྐྱོན་ཡོན་གྱི་རྣམ་གྲངས་ལ་དོན་བཞིར་བྱས་ཏེ། གལ་ཏེ་བྱིན་ན་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་དྲུག་གོ །གཉིས་པ་ དེས་ན་གཅེས་པར་འཛིན་པ་དོར་བ་ལ་གཉིས་ལས། དོན་དངོས་ནི་བདག་བདེ་ཞེས་པ་སྟེ། བདག་གཞན་བརྗེ་བའི་སེམས་དོར་ན། །རྒྱུ་དེས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་མིང་ཅན་དེ་ངན་སོང་དུ་ལྟུང་སྟེ། སེམས་འགྲེལ་ལས། བཀྲེས་དང་སྐོམ་དང་ཕན་ཚུན་དུ། །གསོད་དང་འཇོམས་པའི་སྡུག་བསྔལ་གང་། །བཟོད་པ་བཟློག་པར་དཀའ་བ་དེ། །སེམས་ཅན་གནོད་པའི་འབྲས་བུ་ཡིན། །ཞེས་གསུངས་སོ། །དེའི་དཔེ་དོན་བསྒྲུབ་པ། འཇིག་ རྟེན་ཞེས་པ་མཐོང་བ་དང་མ་མཐོང་བའི་བདེ་བ་འགྲུབ་པའི་རྒྱུ་གཞན་བདེ་བ་ལ་སྦྱར་བ་སྟེ། དེ་ལས་བཟློག་པས་རང་སྡུག་བསྔལ་བའོ། །གསུམ་པ་དཔེ་དེས་དོན་གྱི་སྒོ་ནས་སྡུག་བསྔལ་གྱི་ རྩ་བ་སྤང་བ་ནི། འཇིག་རྟེན་དག་ན་ཞེས་པ་བདག་ཏུ་འཛིན་པ་སྤངས་པ་སྟེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། བདག་ཡོད་ན་ནི་གཞན་དུ་ཤེས། །བདག་གཞན་ཆ་ལས་འཛིན་དང་སྡང་། །དེ་དག་དང་ནི་འབྲེལ་ པ་ལས། །ཉེས་ཀུན་རབ་ཏུ་སྐྱེ་བར་འགྱུར། །ཞེས་དང་། ཉེས་པའི་རྣམ་པ་ཐམས་ཅད་དག །འཇིག་ཚོགས་ལྟ་ལས་སྐྱེས་པ་ཡིན། །དེ་མ་རིག་སྟེ་དེ་ལས་ཆགས། །དེ་ལས་ཞེ་སྡང་ལ་སོགས་འབྱུང་། །ཞེས་དང་། 2-460 བདག་ཏུ་ཆགས་པའི་རྒྱུ་ཉིད་ལས། །བདེ་མིན་བདེ་བར་འདུ་ཤེས་པ། །ཀུན་ལ་རབ་ཏུ་འཇུག་འགྱུར་བ། །དེ་ཕྱིར་སྲེད་པ་སྲིད་རྟེན་ཡིན། །ཞེས་དང་། སྡུག་བསྔལ་སྐྱེ་བའི་རྒྱུ་ཉིད་ནི་འཆིང་ཞིང་ཞེས་ དང་། དེས་ན་དེ་མ་སྤངས་པའི་གྲོལ་བ་མེད་དེ། དེ་ཉིད་ལས། ཇི་སྲིད་བདག་ཆགས་མ་བཅོམ་ཞིང་། །དེ་ནི་ཡོངས་སུ་གདུང་གྱུར་པ། །དེ་སྲིད་སྡུག་བསྔལ་སྒྲོ་བཏགས་ནས། །རང་བཞིན་དུ་ནི་གནས་ པ་མེད། །ཅེས་བཤད་དོ། །བཞི་པ་དོན་བསྡུ་བ་ལ་ལྔར་བྱས་ཏེ་དེ་ལྟར་བདག་ཅེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་བཞིས་བསྟན་ཏེ། གཞན་དབང་མིག་ལ་སོགས་པ་ནི་བདག་གི་དངོས་པོ་ཐམས་ཅད་གཞན་ལ་ བསྔོས་པས། དེ་དག་གིས་གཞན་དོན་བསྒྲུབ་ཀྱི་རང་དོན་དུ་མ་ཡིན་ཞིང་། དེ་ལ་ལོག་པར་ནི་གཞན་ལ་གནོད་པ་སྟེ་དེ་མི་བྱ་བའོ། །གཉིས་པ་བརྗེ་བའི་བསམ་པ་རྗེས་སུ་བསྒྲུབ་ལ་གསུམ་ ལས།

【現代漢語翻譯】害怕成為這樣的人。'我'這個詞，身體是罪惡的根源。身體被用於惡行，因為通過它，人們會殺死自己的父母。比如，釋迦種姓的眾生，受提婆達多蠱惑，殺死了父親凈飯王；釋迦族的德喜，因為貪戀善覺王的女兒，殺死了自己的母親；還有盜取三寶財物等惡行。因此，他們會墮入無間地獄，視利益和尊敬等如仇敵。第三，關於以自我和他者為主的過失和功德，分為三部分。首先，關於過失和功德的類別，分為四個方面，從'如果給予'開始，共有六個偈頌。第二，因此，放棄珍愛自我分為兩個方面。實際內容是'自我快樂'，如果放棄了自他交換的心，那麼具有菩薩之名的人就會墮入惡道。《入行論》中說：'飢渴和互相殘殺的痛苦，難以忍受和避免，是傷害眾生的果報。'這就是例子所要說明的道理。'世界'指的是將能實現可見和不可見的快樂的原因歸於他人的快樂，反之則會讓自己痛苦。第三，通過這個例子，從根本上斷除痛苦，即'在世間'，指的是放棄執著于自我。《釋量論》中說：'如果有了我，就會有他人的概念。從我和他人的區分中，產生執著和憎恨。從這些以及與它們的關聯中，會產生一切罪惡。'以及'一切罪惡的形態，都源於對五蘊的執著。這是無明，由此產生貪戀，由此產生嗔恨等等。' 以及'從執著于自我的根源中，將非快樂視為快樂，會普遍地產生。因此，貪愛是存在的根基。'以及'產生痛苦的根源就是束縛'。因此，如果不放棄它，就沒有解脫。正如《釋量論》中所說：'只要沒有摧毀對自我的執著，它就會完全地折磨你。只要痛苦被強加，它就不會自然地消失。'第四，總結要點，分為五個方面，從'因此，自我'開始，用四個偈頌來闡述。將眼睛等其他受制於他者的事物，全部奉獻給他人。因此，它們是爲了實現他人的利益，而不是爲了自己的利益。相反，對他人造成傷害是不應該做的。第二，隨順交換的意念，分為三個方面。

【English Translation】 Being afraid of being that way. The word 'I', the body is the source of sins. The body is used for evil deeds, because through it, one kills one's own parents. For example, the Shakya clan, influenced by Devadatta, killed his father, King Suddhodana; Shakya's Dejyo, because of lusting after Serskyi Zangmo, killed his own mother; and stealing from the Three Jewels, etc. Therefore, they will fall into Avici Hell, viewing benefits and respect as enemies. Third, regarding the faults and merits of prioritizing self and others, it is divided into three parts. First, regarding the categories of faults and merits, it is divided into four aspects, starting from 'If given,' there are six verses. Second, therefore, abandoning cherishing oneself is divided into two aspects. The actual content is 'Self-happiness,' if one abandons the mind of exchanging self and others, then the one with the name of Bodhisattva will fall into evil realms. The Commentary on the Mind says: 'Hunger and thirst, and the suffering of killing and destroying each other, which are difficult to endure and avoid, are the result of harming sentient beings.' This is the principle that the example illustrates. 'The world' refers to attributing the cause of achieving visible and invisible happiness to the happiness of others, and conversely, it will cause oneself suffering. Third, through this example, fundamentally cutting off the root of suffering, that is, 'In the world,' refers to abandoning attachment to self. The Pramāṇavārttika says: 'If there is a self, there will be the concept of others. From the distinction between self and others, attachment and hatred arise. From these and their associations, all sins will arise.' And 'All forms of sin arise from attachment to the aggregates. This is ignorance, from which arises craving, from which arises hatred, etc.' And 'From the very root of attachment to self, perceiving non-happiness as happiness will universally arise. Therefore, craving is the foundation of existence.' And 'The very cause of the arising of suffering is bondage.' Therefore, if it is not abandoned, there is no liberation. As the Pramāṇavārttika says: 'As long as the attachment to self is not destroyed, it will completely torment you. As long as suffering is imposed, it will not naturally disappear.' Fourth, summarizing the main points, it is divided into five aspects, starting from 'Therefore, self,' using four verses to explain. Dedicating all things that are subject to others, such as the eyes, to others. Therefore, they are for realizing the benefit of others, not for one's own benefit. Conversely, harming others is not to be done. Second, following the thought of exchange, it is divided into three aspects.

མདོར་བསྟན་པ་ནི། དམན་སོགས་ཞེས་པ་ལ་སྤྱིར་སེམས་ཅན་གྱི་རིགས་གསུམ་སྟེ། བདག་པས་རིགས་དང་། གཟུགས་དང་། དབང་ཕྱུག་དང་། ཡོན་ཏན་ལ་སོགས་པ་དམན་པ། མཉམ་པ། ལྷག་པའོ། །དེ་དག་ལས་ ང་རྒྱལ་ལ་སོགས་པ་གསུམ་སྐྱེ་བས་འཁོར་བའི་སྒྲུབ་ཐབས་ཏེ། འདིར་བདག་གཞན་བརྗེ་བའི་བྱེད་པས་མྱ་ངན་ལས་འདས་པའི་ལམ་དུ་བསྒྲུབ་པའི་ཕྱིར། ཡུལ་དམན་པ་བདག་ཏུ་བཟུང་བ་ལ་བདག་ལ་ཕྲག་དོག་བསྒོམ། 2-461 མཉམ་པ་བདག་ཏུ་བཟུང་བས་འགྲན་སེམས་དང་། ལྷག་པ་བདག་ཏུ་བཟུང་ལ་ང་རྒྱལ་བྱའོ། །རྣམ་རྟོག་མེད་པ་ནི་ཐེ་ཚོམ་མམ། དམན་པའི་བློ་གསུམ་སྤངས་པའོ། །རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་བཞི་ལས། ཕྲག་ དོག་སྒོམ་པ་ལ་གསུམ་གྱི། །འཇིག་རྟེན་གྱི་ཆོས་ལ་ཕྲག་དོག་བྱ་བ་འདི་ནི་ཞེས་པ་ལ། འདི་ཞེས་པ་ཐམས་ཅད་རྟེན་རྙིང་པ་གཞན་དུ་བྱས་པ་སྤང་བྱ་ཞེན་པའི་རྟེན་དེ་ཡིན་ལ། བདག་ཅེས་པ་ཐམས་ཅད་སྔར་གྱི་ཡུལ་གསུམ་པོ་བདག་ཏུ་བཟུང་བ་ལ་གཉེན་པོ་མོས་པའི་རྟེན་ཞེས་པ་དེ་ལ་བརྗོད་པས། འདིར་ཡང་རྟེན་རྙིང་པ་འདི་ལ་གཞན་གྱིས་བཀུར་སྟི་བྱེད། རྙེད་པ་ འབུལ། སྙན་པ་སྒྲོགས། བདེ་བ་སྒྲུབ་ལ། དམན་པ་བདག་ལ་མི་བྱ་བ་ཅི་སྟེ་ཞེས་སོ། །ཡོན་ཏན་ལ་ཕྲག་དོག་བྱ་བ། འདི་ནི་ཞེས་པ་ཡོན་ཏན་དང་། དབང་ཕྱུག་དང་། རྙེད་པ་ཆེ་ལ། བདག་ལ་ཅི་སྟེ་མིན་ཞེས་པའོ། །གང་བས་འདི་དམན་དེ་ཡོད་ཅིང་། །གང་བས་བདག་མཆོག་དེ་ཡང་ཡོད། །ཅེས་པ་འདི། བདག་བས་གང་དམན་འདི་ཡོད་ཅིང་། །དེ་བས་གང་མཆོག་དེ་ཡང་ཡོད། །ཅེས་བཤད་ པ་མཛད་དེ། གཞན་རྒྱུད་བདག་ཏུ་བཟུང་བ་འདི་བས་དམན་པའང་ཡོད་ལ། བདག་རྒྱུད་གཞན་དུ་བྱས་པ་དེ་བས་བཟང་བའང་དུ་མ་མཐོང་བས་དེས་བདག་ལ་བརྙས་པར་མི་རིགས་སོ། །ཁྱོད་བསླབ་པ་ལ་མི་གུས། 2-462 ལྟ་བ་དང་སྤྱོད་པ་དམན་པས་ཞེ་ན། ཉོན་མོངས་པའི་སྟོབས་ཀྱིས་བྱུང་བས་གློ་བུར་བ་ཡིན་གྱི། རང་དབང་སྟེ་བདག་གི་རང་བཞིན་དུ་གྲུབ་པ་མིན་ནོ། །བསྒོམས་ནས་བསྟེན་པའི་ཚུལ་ནི་ཅི་ ནུས་ཞེས་པ་སྟེ། དོན་དུ་མི་འགྱུར་བའི་ཡོན་ཏན་དམན་པར་སྟོན་པ་ངན་འགྲོ་ཞེས་པའོ། །གཉིས་པ་འགྲན་སེམས་བསྒོམ་པ་ལ་བཞི་ལས། བསྙེན་བཀུར་ལ་འགྲན་པ་ནི། བདག་དང་ཞེས་པ་རྙེད་གྲགས་ ལ་སོགས་པ་དུ་མས་རང་གི་རྟེན་གསར་པ་ལྷག་ལ། རྙིང་པ་གཞན་དེ་དམན་པར་བྱ་བའི་ཕྱིར། རྩོད་པའམ་འབད་པ་ཆེར་སྤྱད་པས་དེའི་ཡང་བདག་གིར་བསྒྲུབ་པའོ། །ཅི་ནས་ཞེས་ཡོན་ཏན་ལ་ འགྲན་པ་དང་། བདག་ནི་ཞེས་པས་ལེགས་པའི་རྣམ་གྲངས་ལ་འགྲན་པའོ། །གནོད་པ་ལ་སྦྱར་བ་ལ་དགའ་བར་བྱ་བ་འདི་ནི་མ་རུངས་ཞེས་པ་དང་། དེའི་ཚུལ་མིན་དེས་བདག་གི་ཡོན་ཏན་གསལ་ བའོ། །གསུམ་པ་ང་རྒྱལ་བསྒོམ་པ་ལ་བཞི་ལས། ཉོན་མོངས་ཞེས་པས་བསྒོམ་པའི་རྣམ་པའོ། །བསྒོམས་པའི་ལེགས་པ་དེ་ལྟར་ཞེས་ཏེ། བདག་གི་བསྔགས་པ་གཞན་གྱིས་བར

【現代漢語翻譯】簡而言之，『卑劣等』是指一般而言，眾生有三種類別：在所有者、形貌、權勢和功德等方面卑劣、平等和優越。從這些類別中，生起我慢等三種煩惱，成為輪迴的因。因此，爲了通過交換自他的行為來成就解脫之道，對於視為卑劣的自我，修習嫉妒；對於視為平等的自我，修習競爭心；對於視為優越的自我，修習我慢。無分別念是指捨棄懷疑或三種卑劣之心。廣說分為四部分，首先是修習嫉妒，分為三部分。『對於世間法生起嫉妒』，這裡的『此』是指將一切舊有之所依轉為他者，是應捨棄的貪執之所依；『我』是指將先前三種對境執為自我，是作為對治的信樂之所依。因此，此處對於這個舊有之所依，他人給予恭敬、供養財物、宣揚美名、成辦安樂，而卑劣的自我卻不能得到，這是為什麼呢？『對於功德生起嫉妒』，這裡的『此』是指功德、權勢和豐厚的財富，而我為什麼沒有呢？『因何此劣彼具足，因何我勝彼亦有』，對此，應解釋為：『因我此劣彼具足，因彼何勝此亦有』。因為存在比執著為自我的他者更卑劣的，也看到過很多比轉為他者的自我更優越的，因此不應輕蔑自我。『你對學處不恭敬，見解和行為卑劣』，這是因為受到煩惱力量的驅使而產生的，是暫時的，並非是自主的，並非是自我本性所固有的。『修習后依止的方式是什麼呢？』意思是說，不能改變的不變功德，顯示為卑劣，即是惡趣。第二，修習競爭心，分為四部分。『對於恭敬競爭』，『我和』是指通過眾多的利養等，使自己的新所依更加優越，爲了使舊所依他者變得卑劣，通過爭論或努力，也要將其據爲己有。『無論如何』是指對於功德的競爭，『我』是指對於美德的競爭。『對於施加損害感到歡喜』，這是指『不吉祥』，通過那種不如法的行為，可以彰顯自我的功德。第三，修習我慢，分為四部分。『煩惱』是指修習的方式。『修習的利益是這樣』，意思是說，他人讚嘆自我。

【English Translation】 In short, 'inferior etc.' refers to the fact that generally, sentient beings have three categories: inferior, equal, and superior in terms of owner, form, power, and merit. From these categories, arrogance and other three afflictions arise, becoming the cause of samsara. Therefore, in order to accomplish the path to liberation through the act of exchanging self and others, one cultivates jealousy towards the self that is regarded as inferior; one cultivates competitiveness towards the self that is regarded as equal; and one cultivates pride towards the self that is regarded as superior. Non-conceptualization means abandoning doubt or the three inferior minds. The extensive explanation is divided into four parts, the first of which is cultivating jealousy, divided into three parts. 'Being jealous of worldly dharmas', here 'this' refers to transforming all old bases into others, which is the basis of attachment to be abandoned; 'I' refers to taking the previous three objects as self, which is the basis of aspiration as an antidote. Therefore, here for this old basis, others give respect, offer wealth, proclaim good names, accomplish happiness, but the inferior self cannot obtain it, why is that? 'Being jealous of merits', here 'this' refers to merits, power, and abundant wealth, but why don't I have them? 'Because of what this is inferior and that possesses, because of what I am superior and that also has', to this, it should be explained as: 'Because I am inferior to this and that possesses, because of what that is superior to this also has'. Because there are those who are more inferior than others who are clung to as self, and also have seen many who are more superior than the self that is transformed into others, therefore one should not despise the self. 'You are not respectful to the training, your views and actions are inferior', this is because it is caused by the power of afflictions, it is temporary, it is not autonomous, it is not inherent in the nature of the self. 'What is the way to rely on after cultivation?' It means that the unchanging merits that cannot be changed are shown to be inferior, which is the lower realms. Second, cultivating competitiveness, divided into four parts. 'Competing for respect', 'I and' refers to making one's own new basis more superior through numerous gains and fame, etc., in order to make the old basis of others inferior, one must strive to claim it as one's own through arguments or efforts. 'By all means' refers to competing for merits, 'I' refers to competing for the categories of virtues. 'Being happy to inflict harm', this refers to 'inauspicious', through that improper behavior, one can highlight one's own merits. Third, cultivating pride, divided into four parts. 'Affliction' refers to the way of cultivation. 'The benefit of cultivation is like this', it means that others praise the self.

ྗོད་པའི་སྒྲས་ཡིད་བདེ་བ་ཐོབ་པས་ བདེ་སྐྱིད་དོ། །བསྒོམ་ནས་བརྟེན་པའི་ཚུལ་ཅི་སྟེ་ཞེས་པ། རྟེན་སྔ་མ་དམན་པ་དེས་ཕྱི་མ་བཟང་བ་དེའི་བྱ་བ་བསྒྲུབ་ཏུ་འཇུག་པ་སྟེ། དེའི་རྙེད་པ་བདག་གིར་བྱ་ཞིང་བདག་གི་གནོད་པ་དེ་ལ་སྦྱར་བའོ། ། 2-463 འདི་ལ་དཔེ་ལ་ལར། འདི་ལ་བདག་གི་རྙེད་པ་དག །སྟོབས་ཀྱིས་བླངས་པར་གྱུར་ཀྱང་ནི། །ང་ཡི་ལས་ནི་བྱེད་ཅེ་ན། །འདི་ལ་འཚོ་བ་ཙམ་ཞིག་སྦྱིན། །ཞེས་འདོན་ཏོ། །ང་རྒྱལ་དང་བྲལ་ བའི་ཉེས་པ་ནི། འདི་ཡིས་ཞེས་པས། དམན་པ་འདི་ཡིས་བདག་ཉིད་ལ་ཐོག་མ་མེད་པ་ནས་གནོད་པ་དུ་མ་བྱས་པས་སོ། །དེས་ན་དམན་པ་བདག་ཏུ་བཟུང་ནས་བདག་ལ་ཕྲག་དོག་བསྒོམས་ པས་བཟློག་པའི་ང་རྒྱལ་སྤོང་བ་དང་། མཉམ་པ་བདག་ཏུ་བཟུང་ནས་འགྲན་སེམས་བསྒོམས་པས་དེ་ཉིད་སྤོང་བ་དང་། མཐོན་པོ་བདག་ཏུ་བཟུང་ནས་བདག་ལ་ང་རྒྱལ་བསྒོམས་པས་བཟློག་པའི་ཕྲག་དོག་ལྡོག་ ལ། དེ་དག་ལོག་པས་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་འཐོབ་སྟེ། དཔལ་ལྡན་ཕྱོགས་ཀྱི་གླང་པོས། །མཐོ་ལ་ཕྲག་དོག་མི་མཛད་ཅིང་། །དམའ་ལ་རྔན་ཆེན་མི་མཛད་ལ། །མཉམ་ལ་འགྲན་པ་མ་མཆིས་པས། །ཁྱོད་ནི་ འཇིག་རྟེན་གཙོ་བོར་འགྱུར། །ཞེས་སོ། །བཞི་པ་དེ་དག་གི་ཕན་ཡོན་ཡིད་ལ་བྱ་བ་ལ་གསུམ་ལས། མི་སྒོམ་པ་སྨད་པ་ཡིད་ཁྱོད་ཅེས་པའོ། །ཕན་ཡོན་གྱི་ཤེས་བྱེད་དེ་ལྟར་ཏེ། གཞན་དོན་ ལས་བྱུང་བའི་ཡོན་ཏན། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། སེམས་ཅན་མང་དོན་རྟག་ཏུ་རྒྱུན་མི་འཆད་པར་རབ་བྱེད་ཕྱིར། །བསོད་ནམས་ཕུང་ཆེན་སྲིད་གསུམ་བླ་མའི་སྲིད་པའི་བདེ་བ་དང་། །སྡུག་བསྔལ་ཕུང་པོ་ཆེན་པོ་རབ་ཞི་བློ་མཆོག་བདེ་བ་དང་། ། 2-464 ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་བཞིན་ནོ། །ཕན་ཡོན་གྱི་རང་བཞིན་གལ་ཏེ་ཞེས་པ། སྔོན་བདག་གཞན་བརྗེ་བ་འདི་སྤྱད་ན་ངེས་པར་སངས་རྒྱས་སུ་འགྱུར་ཏེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། མ་ཚང་མེད་རྒྱུ་དེ་ལ་ ནི། །འབྲས་བུ་གང་གིས་ཟློག་པར་བྱེད། །ཅེས་སོ། །མཇུག་རྗེས་སུ་གདམས་པ། ཅི་བདག་ཉིད་གཞན་ལ་གཏད་བྱ་ཞིང་ལ་སོགས་པ་ཇི་ལྟར་འཐད་དེ། རྒྱུད་ཐ་དད་ལ་བདག་གི་བློ་མི་འཇུག་གོ་ ཞེ་ན། འཐད་པའི་དཔེ་དེ་བས་ཞེས་རྩ་བ་བཞིའོ། །གསུམ་པ་བསྒོམ་པའི་སྦྱོར་བ་རྗེས་སུ་བསྒྲུབ་པ་ལ། སྦྱོར་བ་བསྒྲུབ་པའི་ཚུལ་དང་། སྦྱོར་བ་ལ་སེམས་དབང་དུ་བྱ་བ་གཉིས་སོ། །དང་པོ་ ལ་དྲུག་ལས། སྤྱིར་བསྟན་པ། གཞན་གྱི་ཞེས་པའོ། །གཞན་བདེ་བ་ལ་སྦྱར་བ་བདག་སྐྱིད་ཅེས་དང་། བདག་ནི་ཞེས་ཉེས་པ་ཐམས་ཅད་དང་དུ་བླང་བ་དང་། གཞན་གྱི་ཕྱིར་དམན་པའི་གནས་བླང་བ། གཞན་གྱི་ཞེས་རྩ་བ་བརྒྱད་དང་། མདོར་ན་ཞེས་པས་དོན་བསྡུས་ནས། འདི་ནི་གཉའ་དྲག་ཅེས་པས་དཔེ་དོན་གྱི་སྒོ་ནས་སེམས་བསྲུང་བ་སྟེ། སེམས་དམུ་རྒོད་འདི་རྗེ་བོ་བཙན་པོ་འཁུས་པ་ལྟར་ སྤང་བྱའི་ཤེད་མི་བསྐྱོད་དེ། ཚངས་པས་ཞུས་པ་ལས

【現代漢語翻譯】因言語而獲得內心的安樂，即是快樂幸福。如何修習依賴之理？即是讓先前的低劣之物，去完成之後 श्रेष्ठ之物的事業。將 श्रेष्ठ之物的所得據爲己有，將自己的損害施加於它。 2-463 對此，有些範例中說：『即使此物以力量奪取我的所得，卻仍然為我效勞，那麼就只給它維持生存的給養。』遠離我慢的過患是，因為『此物』，這個低劣之物從無始以來就對我造成諸多損害。因此，將低劣者視為自己，修習對自己的嫉妒，從而捨棄顛倒的我慢；將同等者視為自己，修習競爭之心，從而捨棄它；將 श्रेष्ठ者視為自己，修習對自己的我慢，從而消除顛倒的嫉妒。當這些顛倒消除時，便能獲得圓滿的菩提。如吉祥方象所說：『不對 श्रेष्ठ者產生嫉妒，不對低劣者施以重賞，對同等者沒有競爭之心，您將成為世間之主。』第四，思念這些利益，其中，不修習則受到譴責，即『心啊』。利益的知識是這樣的，從利他中產生的功德。《經莊嚴論》中說：『爲了恒常不斷地利益眾多有情，積累巨大的福德，超越三有的 श्रेष्ठ有之樂，平息巨大的痛苦，獲得 श्रेष्ठ妙的智慧之樂。』 2-464 利益的自性是，如果先前修習自他相換，必定會成佛。《釋量論》中說：『對於無缺的因，有什麼果能阻擋呢？』最後是勸誡，『如果將自己託付給他人』等等，這怎麼合理呢？如果心識不同，自己的心識無法進入啊。合理的譬喻是『因此』等四個根本。第三，隨順修習的加行，分為修習加行之理，以及使心自在地修習加行兩部分。第一部分有六個方面，首先是總說，即『他人的』。將他人的安樂施加於自己，自己快樂，『自己』則承擔一切過患，爲了他人而接受低劣的處境，『他人的』等八個根本。總而言之，用『這如同韁繩』來守護心識，如同用比喻和意義來守護心識，如同桀驁不馴的心識，如同強大的主人被擊敗一般，不讓捨棄之物的力量移動。《梵天請問經》中說：

【English Translation】 Happiness and joy are attained through words that bring ease to the mind. How does one cultivate reliance? It is to allow the inferior of the former to accomplish the task of the superior of the latter. To claim the gains of the superior as one's own and to apply one's own harms to it. 2-463 Regarding this, in some examples it is said: 'Even if this takes my gains by force, yet it still performs my work, then give it only sustenance for survival.' The fault of being without pride is that 'this' inferior has caused me many harms since beginningless time. Therefore, by taking the inferior as oneself and cultivating jealousy towards oneself, one abandons inverted pride; by taking the equal as oneself and cultivating a competitive mind, one abandons that; by taking the superior as oneself and cultivating pride towards oneself, one reverses inverted jealousy. When these inversions are eliminated, one attains complete enlightenment. As glorious Dignāga said: 'Not jealous of the high, not generous to the low, and without competition with the equal, you will become the lord of the world.' Fourth, to contemplate the benefits of these, among which, not cultivating is criticized, namely 'mind'. The knowledge of benefits is such, the qualities arising from benefiting others. From the Ornament of the Sutras: 'For the sake of constantly and continuously benefiting many sentient beings, accumulating great merit, surpassing the bliss of the highest state of the three realms, and pacifying great suffering, attaining the bliss of excellent wisdom.' 2-464 The nature of benefit is that if one practices the exchange of self and other, one will definitely become a Buddha. From the Commentary on Valid Cognition: 'For the complete cause, what result can prevent it?' Finally, the exhortation, 'If one entrusts oneself to others' etc., how is this reasonable? If the minds are different, one's own mind cannot enter. The reasonable analogy is 'therefore' etc., the four roots. Third, following the practice of application, divided into the reason for practicing application, and making the mind freely practice application. The first part has six aspects, first is the general statement, namely 'others'. Applying others' happiness to oneself, oneself is happy, 'oneself' then takes on all faults, accepting inferior situations for the sake of others, 'others' etc., the eight roots. In short, summarizing the meaning with 'this is like a rein', guarding the mind through example and meaning, like an unruly mind, like a powerful master being defeated, not allowing the power of what is to be abandoned to move. From the Brahma's Request:

། བག་སར་བཞིན་དུ་བྱའོ་ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་སྦྱོར་བ་ལ་སེམས་དབང་དུ་བྱ་བ་ལ་གསུམ་ལས། བསྟན་པ་དང་བཤད་པའི་ཚུལ་གྱིས་ཚར་གཅད་པ་ནི། 2-465 དེ་བྱ་ཞེས་པ་གཉེན་པོ་དེ་དང་བྱང་བ་དག དེ་བསྒྲུབ་པ་ལ་སྒོ་གསུམ་བརྩོན་པར་བྱ་བ་སྟེ། འདི་ལ་ཇོ་བོ་པུཎྱ་ཤྲཱི་མི་ཏྲས། དེ་བྱ་དེ་ལྟར་གནས་བྱ་ཞེས་པས་སེམས་ཅན་ དོན་བྱེད་དང་། དགེ་བ་ཆོས་སྡུད་པའོ། །དེ་ལྟར་ཁྱོད་ཀྱིས་མི་བྱ་བས། སྡོམ་པའི་ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱིས་མི་གེ་བ་མི་བྱེད་པ་སྟེ། དེ་གཉིས་ལ་སེམས་དབང་དུ་བྱའོ་ཞེས་སོ། །གཞན་དག་འདི་ཚུལ་ ཁྲིམས་ཀྱི་སྐབས་དོན་མ་ཡིན་ལ། འདི་ནི་བདག་གཞན་བརྗེ་བ་དང་། བརྗེས་ནས་བསམ་སྦྱོར་བསྒྲུབ་པ་ཡིན་ལ། གལ་ཏེ་དེ་ལས་འདས་ཏེ་བྱ་བ་མ་ཡིན་པ་བྱེད་ན་ཚར་གཅོད་དོ་ཞེས་སོ། ། གཉིས་པ་རང་ཆེད་དུ་སྦྱོར་བའི་ཉེས་པ་ལ་ལྔ་ལས། རང་དོན་ལ་སྦྱོར་བའི་ཉེས་པ་དྲན་པར་བྱ་བ། ཁྱོད་ཀྱིས་ཞེས་པ་བདག་འཛིན་ཁྱོད་ཀྱིས་ཁོ་བ་ངན་འགྲོ་གནས་གསུམ་ལ་སྦྱར་བས་ ན་དེར་བརླགས་པའི་དུས་དེ་ཚེ་རབས་གཞན་སྔ་མ་ཡིན་པས་དེང་སང་གི་བར་དུ་འཁྱམས་ལ། གང་དུ་འགྲོ་བ་ལྟ་སྟེ་ད་དུང་འཁྱམ་མོ། །དེའི་དབང་དུ་མི་གཏང་བའི་བསམ་པ། ཁྱོད་ཀྱི་ དྲེགས་ཞེས་རྩ་བ་ལྔའོ། །བདག་འཛིན་གྱི་ཉེས་པ་གལ་ཏེ་ཞེས་རྩ་བ་དྲུག་གོ །དེས་ན་སྤང་བར་གདམས་པ་ད་ནི་ཞེས་སོ། །གཞན་དོན་ལ་གཅེས་སྤྲས་སུ་བྱ་བ་དེ་སྟེ་ཞེས་པ། གཞན་བསྲུང་བ་ཉིད་བདག་བསྲུང་བར་འགྱུར་བའོ། ། 2-466 གསུམ་པ་ལུས་ཀྱི་ཉེས་པ་བརྟགས་ནས་དགེ་བ་ལ་སྦྱར་བ་ལ་བཞི་ལས། དང་པོ་གསུམ་ཇི་ལྟར་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་དྲུག་གོ །བཞི་པ་རྨོངས་པའི་རྣམ་པར་ཡིད་ལ་བྱ་བ་ ལ་བཞི་ལས། ལེགས་ཉེས་ལ་རྨོངས་པ་དང་། བསྟོད་སྨད་ལ་རྨོངས་པ་གཉིས་ལུས་ཀྱི་ཞེས་དང་། གང་ཞིག་སྨོད་པས་ཞེས་སོ། །གསུམ་པ་རྩོད་པ་སྤོང་བ་ནི། གལ་ཏེ་ལུས་དེ་ལྟར་མོད། དེ་བདག་ གིར་བྱེད་པ་པོ་སེམས་ལ་ཡོད་པས། དེ་དགའ་བའི་ཆེད་དུ་ལུས་ལ་བསྟོད་སོགས་འདོད་པ་གང་ཞིག་ཅེས་པ་དང་། ཐམས་ཅད་ཞེས་པས། དེ་ལྟར་ན་གཞན་གྱི་ལུས་ལ་བསྟོད་པ་ལ་ཡང་དགའ་ བར་རིགས་ཏེ། དེའི་སེམས་དེ་འདོད་པས་སོ་ཞེས་པས་ལན་ནོ། །བཞི་པ་དགོས་པ་ལ་སྦྱར་བ་ནི། དེ་བས་ཞེས་པ། དེ་གཞན་དོན་དུ་རྒྱུ་ཡིན་པས་ཁུར་གྱི་དོན་དུ་བཞོན་པ་ལྟར་གཟུང་ བར་བྱའོ། །གསུམ་པ་རྗེས་སུ་གདམས་པ་ལ། མི་མཐུན་པ་སྤང་བ་དེ་བས་ཞེས་པའོ། །མཐུན་པའི་ཚོགས་བསྟེན་པ། རྒྱལ་སྲས་ཐུགས་རྗེ་ཆེ་རྣམས་ལྟར། །རིགས་པའི་བསྲན་ནི་གཟུགས་ཏེ། གཉེན་པོ་ལ་མ་ ཞུམ་པར་བྱ་བའོ། །དོན་གསུམ་པ་རྗེས་སུ་གདམས་པ་ནི། དེ་བས་བསྒྲིབ་པ་བསལ་ཞེས་པའོ། །ལེའུ་བརྒྱད་པའོ།། ༈ །། ༄། །ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ལེའུ་སྟེ་དགུ་པ། ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ལ་སྤྱི་དོན། གཞུང་

【現代漢語翻譯】應如是行持。第二，關於調伏自心，有三點：首先，以教理和辯論來制止。『應如是行』指的是對治品和清凈之物。爲了成就此，應勤奮於三門。對此，喬沃·普賢吉祥友（Jo bo Puṇya Shrī Mitra）說：『應如是行，應如是安住』，意為利益有情和積累善法。如是，汝不應行，以律儀戒不作惡業。對這二者，應調伏自心。其他人認為這並非戒律的要義，而是自他相換，以及相換后修習思和行。如果超越此而行不應行之事，則應制止。第二，關於為己而行的過患，有五點：應憶念為己而行的過患。『汝』指的是我執，『汝』將我置於惡趣三處，因此在那被毀滅之時，即前世，直至今日仍在漂泊。觀察將往何處，仍然漂泊。不應放縱於此念頭。『汝之驕慢』指的是五根本煩惱。我執的過患，『如果』指的是六根本煩惱。因此，勸誡應捨棄，即『現在』。珍愛他人，即守護他人即是守護自己。第三，觀察身體的過患后，將其用於善法，有四點：首先，『如何』至六偈頌。第四，于愚癡之相作意，有四點：于善惡愚癡，于贊毀愚癡，即『身體的』和『誰若譭謗』。第三，捨棄爭論：如果身體是這樣，但執著其為我所有的是心，因此爲了心之喜悅，而希求對身體的讚揚等，『什麼』和『一切』。如是，也應喜悅他人之身被讚揚，因為彼之心希求之，以此作答。第四，用於所需：『因此』，因為這是為他人的因，應如負重之物般騎乘。第三，隨後的勸誡：捨棄不合宜的，即『因此』。親近合宜的眷屬：如王子大悲者們，以理智忍耐，不應于對治品前退縮。第三個意義是隨後的勸誡：『因此，遣除障礙』。第八品完。智慧到彼岸品第九。智慧到彼岸的共同要義，正文。

【English Translation】 It should be practiced like that. Second, regarding taming the mind, there are three points: First, to restrain with teachings and arguments. 'Should act like that' refers to the antidote and the pure. To accomplish this, one should be diligent in the three doors. On this, Jo bo Puṇya Shrī Mitra said: 'Should act like that, should abide like that,' meaning to benefit sentient beings and accumulate merit. Thus, you should not act, not commit evil deeds with the vows of discipline. To these two, one should tame the mind. Others think that this is not the essence of discipline, but the exchange of self and others, and after exchanging, practicing thought and action. If one goes beyond this and does what should not be done, then one should be restrained. Second, regarding the faults of acting for oneself, there are five points: One should remember the faults of acting for oneself. 'You' refers to self-grasping, 'You' placed me in the three places of bad rebirths, therefore at that time of being destroyed, that is, the previous life, wandering until today. Observing where to go, still wandering. One should not indulge in this thought. 'Your arrogance' refers to the five root afflictions. The fault of self-grasping, 'if' refers to the six root afflictions. Therefore, the exhortation is to abandon, that is, 'now'. Cherishing others, that is, protecting others is protecting oneself. Third, after examining the faults of the body, applying it to virtue, there are four points: First, 'how' to six verses. Fourth, contemplating the aspect of ignorance, there are four points: Ignorance of good and bad, ignorance of praise and blame, that is, 'of the body' and 'whoever reviles'. Third, abandoning disputes: If the body is like this, but the mind that clings to it as mine is there, therefore for the sake of the mind's joy, desiring praise etc. for the body, 'what' and 'all'. Thus, one should also rejoice in the praise of another's body, because that mind desires it, this is the answer. Fourth, using it for what is needed: 'Therefore', because this is the cause for others, it should be taken like riding a burden. Third, the subsequent exhortation: Abandoning what is unsuitable, that is, 'therefore'. Relying on suitable companions: like the compassionate princes, enduring with reason, one should not shrink back from the antidote. The third meaning is the subsequent exhortation: 'Therefore, dispel the obscurations'. Chapter Eight is complete. Chapter Nine, the Perfection of Wisdom. The common meaning of the Perfection of Wisdom, the text.

དོན་གཉིས་ལས། སྔ་མ་ལ་ཤེས་རབ་ཀྱི་ངོ་བོ། 2-467 དབྱེ་བ། འབྲས་བུ་གསུམ་མོ། །དང་པོ་ནི། ཡང་དག་པར་རབ་ཏུ་འབྱེད་པའི་བློ་སྟེ། ཆོས་ཐམས་ཅད་བདག་མེད་པར་རྟོགས་པ་ཡིན་པས། ཡུམ་ལས། ཤེས་རབ་ཀྱིས་ནི་ཆོས་ཀྱི་རང་བཞིན་ཡོངས་ཤེས་ ནས། །ཞེས་དང་། འདུས་བྱས་འདུས་མ་བྱས་དང་དཀར་ནག་ཆོས། །ཤེས་རབ་རྣམ་པར་བཤིག་ནས་རྡུལ་ཙམ་མི་དམིགས་ཚེ། །འཇིག་རྟེན་དག་ན་ཤེས་རབ་ཕ་རོལ་ཕྱིན་གྲངས་འགྲོ། །ཞེས་དང་། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། ཤེས་བྱ་ཡང་དག་རབ་རྣམ་འབྱེད། །ཅེས་སོ། །དེ་ལྟ་བུ་དེ་སློབ་དཔོན་ཕྱོགས་ཀྱི་གླང་པོས་མཚན་ཉིད་པ་དེ་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ས་ན་ཡོད་པར་བཤད་ལ། སློབ་དཔོན་ཤཱནྟི་པས། རྡོ་རྗེ་ལྟ་བུ་ ནས། བི་མ་ལ་མི་ཏྲས་སོ་སོ་སྐྱེ་བོ་ལའང་། རྒྱལ་སྲས་ཐོགས་མེད་ས་དང་པོ་ནས་ཡོད་པར་བཞེད་ཅེས་གསུངས་སོ། །དབྱེ་ན་རྟེན་གྱི་སྒོ་ནས་དང་། ངོ་བོ་དང་། རྟོགས་ཚུལ་གྱི་སྒོ་ནས་ དང་གསུམ་མོ། །དང་པོ་མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། དེ་དག་ལ་ཡོད་དེ་རྣམ་གསུམ། །ཞེས་པས། འཇིག་རྟེན་པའི། འདས་པ་དམན་པ་ཉན་རང་གི །མཆོག་གི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་འོ། །གཉིས་པ་ཐོས་བསམ་སྒོམ་ གསུམ་ལས་བྱུང་བ་གསུམ་སྟེ། ཐོས་སོགས་ལས་བྱུང་བློ་རྣམས་ནི། །མིང་དང་གཉིས་ཀ་དོན་ཡུལ་ཅན། །ཞེས་སོ། །གསུམ་པ་ལ་ཇི་སྙེད་པ་དང་། ཇི་ལྟ་བ་མཁྱེན་པ་གཉིས་སོ། །འབྲས་བུ་སྒྲིབ་པ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་གཉེན་པོ་བྱེད་པ་དང་། 2-468 ཁམས་གསུམ་ལས་འདའ་བ་སྟེ། འཕགས་མ་ལས། ཤེས་རབ་ཀྱིས་ནི་ཆོས་ཀྱི་རང་བཞིན་ཡོངས་ཤེས་ནས། །ཁམས་གསུམ་མ་ལུས་པ་ལས་ཡང་དག་འདའ་བར་འགྱུར། །ཞེས་དང་། བཅོམ་ལྡན་འདས་བྱམས་པས། ཤེས་རབ་ ལས་གཞན་སྒྲིབ་པ་ནི། །སྤོང་རྒྱུ་གཞན་མེད་ཅེས་དང་། ཀུན་ནས་ཉོན་མོངས་ཤིན་ཏུ་གྲོལ། །ཞེས་བཤད་དེ། དེའང་འཇིག་རྟེན་པའི་དང་། འདས་པའི་གཉིས་ཀྱིས། ཉོན་མོངས་པ་མངོན་འགྱུར་དང་། ས་བོན་དང་། ཤེས་ བྱའི་སྒྲིབ་པའི་གཉེན་པོའོ། །གཞུང་གི་དོན་ལ། འཆད་པ་པོ་དག་ཤེས་རབ་གཙོ་བོར་བསྟན་པ། དེའི་རང་བཞིན་སྟོང་པ་ཉིད་ཤེས་པ་ཡིན་པ། སྟོང་པ་ཉིད་བསྒོམ་པ་ལ་འཇུག་པའི་ཚུལ། དངོས་པོར་ འཛིན་པ་དགག་པ། སྟོང་ཉིད་བསྒོམ་པའི་འབྲས་བུ་དང་ལྔར་མཛད་ནས། ཡན་ལག་འདི་ཞེས་ཚིགས་བཅད་གཅིག་གིས་དོན་དང་པོ་དང་། གཉིས་པ་ལ་ཡུལ་སྟོང་པར་བསྒྲུབ་པ་དང་། ཡུལ་ཅན་ལམ་དུ་བསྒྲུབ་ པ་གཉིས། སྔ་མ་ལ་གསུམ་ལས། ཀུན་རྫོབ་དང་ནི་ཞེས་ཚིགས་བཅད་བཞིས་བདེན་པ་གཉིས་ཀྱི་རང་བཞིན་རྣམ་པར་གཞག་པ། གཟུགས་སོགས་ཞེས་ཚིགས་བཅད་ཕྱེད་དང་བཅུ་གཉིས་ཀྱིས་ཀུན་རྫོབ་ཀྱི་སྒོ་ཅན་ གྱི་གནོད་པ་སྤང་བ་དང་། གང་ཚེ་ཞེས་པ་ནས། དགོས་པ་ཅི་ཞིག་ཡོད་ཅེས་པའི་བར་གྱིས་དོན་དམ་པའི་སྒོ་ཅན་གྱི་གནོད་པ་སྤང་བའོ། །གཉིས་པ་ཡུལ་ཅན་ལམ་དུ་བསྒྲུབ་པ། སྒྱུ་མ་ལྟ་བུ

【現代漢語翻譯】在二種智慧中，第一種是智慧的體性。 2-467 分類有三種果：第一種是正確辨別的智慧，即了悟一切法無我。如《母經》所說：『智慧能完全瞭解諸法的自性。』又如：『有為、無為以及黑白之法，智慧若能徹底分析，乃至不見一絲微塵，世間便稱此為般若波羅蜜多。』又如《經莊嚴論》所說：『能正確辨別所知。』這樣的智慧，法稱論師說它存在於佛地。寂天論師說，從金剛喻定乃至無垢友，都認為聖無著菩薩從初地起就已擁有這種智慧。分類可從所依、體性和證悟方式三個方面進行。第一，如《經莊嚴論》所說：『存在於他們之中，有三種。』即：世間、已超勝（指聲聞、緣覺）、最勝的菩薩。第二，從聞、思、修三種產生的三種智慧，即：『從聞等產生的智慧，具有名言、二者和義三種所緣。』第三，有如所有智和盡所有智兩種。果是作為遣除一切障礙的對治， 2-468 以及超越三界。如《聖母經》所說：『智慧能完全瞭解諸法的自性，從而完全超越一切三界。』又如薄伽梵彌勒所說：『除了智慧之外，沒有其他能斷除障礙的，完全解脫一切煩惱。』這又分為世間和已超勝兩種，分別是對治煩惱現行、種子和所知障。關於論典的意義，講經者主要闡述了五個方面：智慧是主要的，其自性是瞭解空性，進入修習空性的方式，破除對實有的執著，以及修習空性的果。然後用一個偈頌說明第一個意義。對於第二點，分為『成立所緣為空性』和『成立有境為道』兩部分。前者又分為三點：用『世俗和勝義』等四個偈頌安立二諦的自性；用『色等』等十二個半偈頌遣除世俗諦方面的過失；用『何時』到『有何必要』之間的內容遣除勝義諦方面的過失。第二部分是成立有境為道，如幻術一般。

【English Translation】 Among the two kinds of wisdom, the first is the nature of wisdom. 2-467 The classification has three fruits: The first is the wisdom of correctly distinguishing, that is, realizing that all dharmas are without self. As the 'Mother Sutra' says: 'Wisdom can completely understand the nature of all dharmas.' And: 'If the wisdom can thoroughly analyze the conditioned, unconditioned, and black and white dharmas, and not even see a trace of dust, the world will call this Prajna Paramita.' And as the 'Ornament of the Sutras' says: 'Correctly distinguish what is to be known.' Such wisdom, Acharya Dharmakirti said that it exists in the Buddha-land. Acharya Shantipa said that from the Vajra-like Samadhi to Vimalamitra, they all believe that Holy Asanga Bodhisattva has possessed this wisdom from the first bhumi. The classification can be done from three aspects: the basis, the nature, and the way of realization. First, as the 'Ornament of the Sutras' says: 'It exists among them, there are three kinds.' That is: worldly, surpassed (referring to Shravakas and Pratyekabuddhas), and the most excellent Bodhisattvas. Second, the three wisdoms arising from hearing, thinking, and meditating, that is: 'The wisdoms arising from hearing, etc., have three objects: name, both, and meaning.' Third, there are two kinds of wisdom: knowing as it is and knowing all there is. The fruit is to act as an antidote to eliminate all obstacles, 2-468 and to transcend the three realms. As the 'Holy Mother Sutra' says: 'Wisdom can completely understand the nature of all dharmas, thereby completely transcending all three realms.' And as Bhagavan Maitreya said: 'Apart from wisdom, there is nothing else that can cut off obstacles, completely liberating all afflictions.' This is further divided into worldly and surpassed, which are respectively the antidotes to the manifestation of afflictions, seeds, and the obscurations of knowledge. Regarding the meaning of the treatise, the lecturers mainly elaborated on five aspects: wisdom is the main thing, its nature is to understand emptiness, the way to enter the practice of emptiness, refuting the clinging to reality, and the fruit of practicing emptiness. Then, the first meaning is explained with one verse. For the second point, it is divided into 'establishing the object as emptiness' and 'establishing the subject as the path'. The former is further divided into three points: using the four verses such as 'conventional and ultimate' to establish the nature of the two truths; using the twelve and a half verses such as 'form, etc.' to eliminate the faults of the conventional truth; and using the content from 'when' to 'what is the need' to eliminate the faults of the ultimate truth. The second part is to establish the subject as the path, like an illusion.

་ཞེས་པ་ནས། 2-469 སུ་ཞིག་ཡིན་ཞེས་བྱ་བའི་བར་གྱིས། སྟོང་ཉིད་བསྒོམ་པའི་ཚུལ་ལ་གཉིས་ལས། སོ་དང་སྐྲ་ཞེས་པ་ནས། བདག་མེད་བསྒོམ་པ་མཆོག་ཡིན་ནོའི་བར་གྱིས། གང་ཟག་གི་བདག་དང་། ལུས་ནི་ཞེས་པ་ ནས། དེ་ལ་མྱ་ངན་འདས་པར་བརྗོད། །ཅེས་པའི་བར་གྱིས་ཆོས་ཀྱི་བདག་མེད་བསྟན་ཏོ། །དེ་ནས་གང་གི་ལྟར་ན་ཞེས་པ་ནས། དེ་ཉིད་དུ་ན་ཁྱད་པར་མེད། །ཅེས་པའི་བར་གྱིས་དངོས་པོར་ འཛིན་པ་དགག་པ་དང་། དེ་ལྟར་སྟོང་པའི་དངོས་ཞེས་པ་མན་ཆད་སྟོང་ཉིད་བསྒོམ་པའི་འབྲས་བུ་དང་། ལེའུ་ཐ་མས་བསྒྲུབ་པའི་འབྲས་བུ་མངོན་པར་འགྲུབ་པའོ་ཞེས་སོ། །བདག་གི་བླ་མ་ཆོས་ཀྱི་ སྤྱན་དང་ལྡན་པ་དག་གིས་དེ་རྩོམ་པ་པོའི་དགོངས་པ་མ་ཡིན་པར་གཟིགས་ཏེ། དེ་ཡང་གཞན་གྱིས་བཤད་པའི་ཤེས་རབ་གཙོ་བོར་བསྟན་པ་ཞེས་པ་འདི་མཚམས་སྦྱོར་ལ་འབྲེལ་ཡིན་ཏེ། སློབ་དཔོན་ འདིས་ལེའུ་སྔ་མ་ཐམས་ཅད་ལ་མཚམས་སྦྱོར་གསུངས་ལ། ལེའུ་དང་པོའི་ཐོག་མར་རྟེན་གྱི་གང་ཟག་བསྟན་ནས། དེ་ལྟས་དགེ་བ་ཉམ་ཆུང་ཉིད་ལ་རྟག །སྡིག་པ་སྟོབས་ཆེན་ཤིན་ཏུ་མི་བཟད་པ། ། དེ་ནི་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་མིན་པ། །དགེ་གཞན་གང་གིས་ཟིལ་གྱིས་གནོན་པར་འགྱུར། །ཞེས་མཚམས་སྦྱར་ནས། ལེའུ་དང་པོར་བྱང་ཆུབ་སེམས་ཀྱི་ཕན་ཡོན་བསྟན་ནས། ལེའུ་གཉིས་པར། རིན་ཆེན་སེམས་དེ་གཟུང་བར་བྱ་བའི་ཕྱིར། ། 2-470 ཞེས་འབྲེལ། དེ་ནས་ལེའུ་གཉིས་པ་དང་གསུམ་པས་སེམས་བསྐྱེད་ནས། ལེའུ་བཞི་པར། རྒྱལ་བའི་སྲས་ཀྱིས་དེ་ལྟ་བུར། །བྱང་ཆུབ་སེམས་རབ་བརྟན་བཟུང་ནས། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་པས་བག་ཡོད་དང་། དེའི་བསླབ་ ཚུལ་ལེའུ་ལྔ་པར། བསླབ་པ་བསྲུང་བར་འདོད་པ་ཡིས། །རབ་ཏུ་བསྒྲིམས་ཏེ་སེམས་བསྲུང་ཞེས་དང་། སེམས་བསྲུང་ཚུལ་དེ་ཉིད་ལས། སེམས་བསྲུང་འདོད་པ་རྣམས་ལ་ནི། །དྲན་པ་དང་ནི་ཤེས་བཞིན་དག །སྲོག་ ལ་བབས་ཀྱང་སྲུང་ཞིག་ཅེས། །བདག་ནི་དེ་སྐད་འདོམས་པར་བྱེད། །ཅེས་གསུངས་ལ། དེ་ལྟར་དྲན་པ་དང་ཤེས་བཞིན་གྱིས་སེམས་བསྲུང་བ། དང་པོར་མི་མཐུན་པའི་ཕྱོགས་སྤང་དགོས་པས། དེ་བསྟན་པའི་ཕྱིར། ལེའུ་དྲུག་པར། བསྐལ་པ་སྟོང་དུ་བསགས་པ་ཡི། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་པས་བསྟན། དེ་ལྟར་མི་མཐུན་པའི་ཕྱོགས་སྤངས་ནས། མཐུན་པའི་ཕྱོགས་ལ་སྤྲོ་བ་དགོས་པས་ལེའུ་བདུན་པར། དེ་ལྟར་བཟོད་པས་བརྩོན་ འགྲུས་རྩོམ། །ཞེས་འབྱུང་ངོ་། །དེ་ལྟར་དགེ་བ་ལ་སྤྲོ་བ་དེས་གཉེན་པོས་སེམས་ལས་སུ་རུང་བར་བྱ་དགོས་པས། ལེའུ་བརྒྱད་པར། དེ་ལྟར་བརྩོན་འགྲུས་བསྐྱེད་ནས་ནི། །ཡིད་ནི་ཏིང་ངེ་འཛིན་ལ་གཞག ། ཅེས་སོ། །དེའང་ལྷག་མཐོང་དང་ལྡན་དགོས་པས། ཞི་གནས་རབ་ཏུ་ལྡན་པའི་ལྷག་མཐོང་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་གསུངས་སོ། །དེས་ན་དྲན་པ་དང་ཤེས་བཞིན་ལ་བརྟེན་ཏེ་བསླབ་པ་བསྲུང་བ་འབྱུང་ལ། དེ་ལ་བརྟེན་ན

【現代漢語翻譯】從「如是」至「誰是」之間，講述了修習空性的方法，分為兩部分：從「毛髮和頭髮」至「修習無我最為殊勝」之間，講述了人無我；從「身體是」至「那即被稱為寂滅」之間，講述了法無我。然後，從「以何種觀點」至「彼處並無差別」之間，駁斥了對實有的執著；從「如是空性的事物」以下，講述了修習空性的果報，以及最後一品所要實現的果報的顯現成就。我的上師，具足法眼者們，認為這並非作者的本意，而是著重闡述他人所說的智慧，這與前後文的銜接有關聯。因為這位論師在之前的所有品中都做了銜接，在第一品的開頭，首先指出了所依之補特伽羅（梵文：Pudgala，補特伽羅，指人或眾生），然後這樣銜接：『因此，善行微弱而短暫，惡行強大且極其難忍，那不是圓滿菩提心，其他善行如何能勝過它？』這樣銜接后，第一品講述了菩提心的利益，然後在第二品中，『爲了受持那珍貴的心』這樣關聯。然後，第二品和第三品生起菩提心，在第四品中，『勝者的兒子如是，牢固地受持菩提心』等等，講述了正念；第五品講述瞭如何修學，『想要守護學處者，應當精勤守護自心』，以及守護自心的方法，『對於想要守護自心者，正念和正知，即使面臨生命危險也要守護，我如是教誡』。如是說，通過正念和正知守護自心，首先必須捨棄不順之品，爲了說明這一點，在第六品中，『千劫所積』等等進行了闡述。如是捨棄不順之品后，需要對順品生起歡喜，所以在第七品中，『如是忍辱生精進』。如是，對善法的歡喜必須通過對治使自心堪能，所以在第八品中，『如是生起精進后，心安住于等持』。那也必須與勝觀（梵文：Vipaśyanā，毗缽舍那，又譯為觀）相結合，所以說了四種根本，即止觀雙運。因此，依靠正念和正知，才能守護學處，依靠它

【English Translation】 From 'Thus' to 'Who is it', it explains the method of meditating on emptiness, divided into two parts: From 'Hair and hair' to 'Meditating on selflessness is the most supreme', it explains the selflessness of the person; From 'The body is' to 'That is called Nirvana', it explains the selflessness of phenomena. Then, from 'From what point of view' to 'There is no difference there', it refutes the attachment to reality; From 'Such empty things' onwards, it explains the result of meditating on emptiness, and the manifest accomplishment of the result to be achieved in the last chapter. My gurus, those who possess the eye of Dharma, believe that this is not the author's intention, but rather focuses on elucidating the wisdom spoken by others, which is related to the connection between the preceding and following texts. Because this teacher has made connections in all the previous chapters, at the beginning of the first chapter, he first points out the Pudgala (Tibetan: གང་ཟག, Sanskrit: Pudgala, Devanagari: पुद्गल, Roman transliteration: pudgala, literal meaning: person or being) to be relied upon, and then connects it like this: 'Therefore, good deeds are weak and short-lived, evil deeds are powerful and extremely unbearable, that is not perfect Bodhicitta, how can other good deeds overcome it?' After connecting in this way, the first chapter explains the benefits of Bodhicitta, and then in the second chapter, 'In order to hold that precious mind' is connected. Then, the second and third chapters generate Bodhicitta, and in the fourth chapter, 'The sons of the Victorious Ones are like this, firmly holding Bodhicitta' etc., it explains mindfulness; The fifth chapter explains how to practice, 'Those who want to protect the precepts should diligently protect their minds', and the method of protecting the mind, 'For those who want to protect their minds, mindfulness and awareness, even if faced with life-threatening situations, should be protected, I teach in this way'. As it is said, by protecting the mind through mindfulness and awareness, one must first abandon the unfavorable aspects, in order to explain this, in the sixth chapter, 'Accumulated for thousands of kalpas' etc. are explained. After abandoning the unfavorable aspects in this way, it is necessary to generate joy in the favorable aspects, so in the seventh chapter, 'Thus, patience generates diligence'. Thus, the joy in virtue must be made capable of the mind through antidotes, so in the eighth chapter, 'Thus, after generating diligence, the mind abides in Samadhi'. That must also be combined with Vipashyana (Tibetan: ལྷག་མཐོང, Sanskrit: Vipaśyanā, Devanagari: विपश्यना, Roman transliteration: vipaśyanā, literal meaning: special insight), so the four roots are spoken of, namely the union of Shamatha and Vipashyana. Therefore, relying on mindfulness and awareness, the protection of the precepts arises, and relying on it

ས་བཟོད་པ། 2-471 དེ་ལས་བརྩོན་འགྲུས། དེ་ལས་ཞི་གནས། དེ་ལས་ལྷག་མཐོང་འབྱུང་བས་ན། ཡན་ལག་འདི་དག་ཐམས་ཅད་ནི། །ཐུབ་པས་ཤེས་རབ་དོན་དུ་གསུངས། །ཞེས་པ་ལེའུའི་འབྲེལ་ཡིན་ནོ། །གཉིས་པ་དེའི་རང་བཞིན་ སྟོང་པ་ཉིད་ཤེས་པ་ཡིན་ལ། གཟུགས་སོགས་ཞེས་དང་། གང་ཚེ་ཞེས་པས་ཀུན་རྫོབ་དང་། དོན་དམ་པའི་སྒོ་ཅན་གྱི་རྩོད་སྤང་ཞེས་པའང་། དབུ་མ་པས་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་འདོད་པ་ལ་ཟེར་ན་ཕྱི་ མའང་དེར་འགྱུར་ལ། དངོས་པོར་སྨྲ་བས་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་འདོད་ན་ཅི་ཞིག་རྩོད། ཡང་དོན་དམ་གྱི་སྒོ་ཅན་ཞེས་པ་དངོས་པོར་སྨྲ་བ་ལ་ཟེར་ན་སྔ་མའང་དེར་འགྱུར་ལ། དབུ་མ་པ་ལྟར་ ན་རྟགས་མ་གྲུབ་བོ། །དེས་ན་ཀུན་རྫོབ་ཀྱི་ཞེས་བརྗོད་ན་དངོས་པོར་སྨྲ་བ་དང་། དོན་དམ་གྱི་ཞེས་བརྗོད་ན་དབུ་མ་པ་ལ་མ་གྲུབ་པས། སྔ་མ་ཉན་ཐོས་དང་། ཕྱི་མ་སེམས་ཙམ་ གྱི་རྩོད་སྤང་ངོ་ཞེས་གསུང་ངོ་། ། གསུམ་པ་སྟོང་པ་ཉིད་བསྒོམ་པའི་ཚུལ་ལ། དྲན་པ་ཉེར་གཞག་བཞི་ལ་ཆོས་ཀྱི་བདག་མེད་དུ་འཆད་པ་རྩོམ་པ་པོའི་དགོངས་པ་མ་ཡིན་ཏེ། བསླབ་པ་ཀུན་ ལས་བཏུས་པ་ལས། དྲན་པ་ཉེ་བར་གཞག་པ་བཞི་བསྟན་ཟིན་ཏོ། །དེ་ལྟར་གང་ཟག་ལ་བདག་མེད་པར་བསྟན་ནས་ཞེས་གསུངས་ལ། བདེན་པ་གཉིས་ཀྱིས་ཤེས་བྱ་སྤྱིའི་གནས་ལུགས་གཏན་ལ་ཕབ་ནས་དེ་ལ་ཆོས་ཀྱི་བདག་མེད་པ་གསུངས་ལ། 2-472 སྟོང་པ་ཉིད་བསྒོམ་པ་ལ་འཇུག་པའི་ཚུལ་དང་། དངོས་པོར་འཛིན་པ་དགག་པ་གཉིས་ལ་གང་ཟག་གི་བདག་མེད་པ་བསྟན་པ་ཞེས་དབུ་མ་ལ་འཇུག་པ་ལས་བཤད་དོ། །དེས་ན་ཡུལ་ཅན་ལམ་ དུ་བསྒྲུབ་པ་ཡན་ཆད་ཆོས་ཀྱི་བདག་མེད། ཁམས་དྲུག་བདག་མེད་མན་ཆད་གང་ཟག་གི་བདག་མེད་ཡིན་ཏེ། རྒྱུ་མཚན་དེ་དག་དང་། མཛོད་ལས་ཀྱང་། རྒྱུན་ལ་གང་ཟག་ཅེས་བྱ་སྟེ། །མཚན་ཉིད་འཛིན་ ལ་ཆོས་ཞེས་བྱ། །ཞེས་བཤད་པས་སོ། །ཡང་གང་གིས་ལྟར་ན་འདི་གཉིས་བདེན་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་ལ་དངོས་པོར་འཛིན་པ་དགག་པ་ཞེས་སྨྲ་བའང་གོང་འོག་གཞན་རྣམས་དངོས་འཛིན་དགག་པ་ ཡིན་ན་དེ་ཁོ་ན་ལ་ཅིའི་ཕྱིར་བརྗོད། མ་ཡིན་ན་དེ་དག་དངོས་འཛིན་གྱི་གཉེན་པོར་མི་འགྱུར་རོ། །དེ་ལྟར་སྟོང་པའི་ཞེས་པ་ནས། སྟོང་ཉིད་བསྒོམ་པའི་འབྲས་བུའོ་ཞེས་པའང་གནས་སྐབས་ཀྱི་ ཕན་ཡོན་ལས་འབྲས་བུར་མི་འཐད་དེ། དེ་ནི་རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་ཐོབ་པའོ་ཞེས་པ་བདག་གི་བླ་མ་གསུང་ངོ་། །ཡང་བཻ་རོ་ཙ་ན་རཀྵི་ཏས། ཤེས་བྱ་ལས་སྔར་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་ དྲུག་གིས། སེམས་དང་ཆོས་དྲན་པ་ཉེར་གཞག་ཐུན་མོང་དུ་བསྟན། དེ་ལྟར་ཆོས་རྣམས་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཀྱིས་ཆོས་དྲན་པ་ཉེར་གཞག་སྟེ། ཆོས་ཐམས་ཅད་སྐྱེ་བ་མེད་པ་སྤྱིར་བསྟན། གལ་ཏེ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་དེ་ལ་རྩོད་པ་སྤང་བ་དང་། 2-473 གང་གི་ལྟར་ན་ཞེས་པ་ནས། ཤེས་པ་དང་ཤེས་བྱའི་ཆོས་ཐམས་ཅད་ལ་བདེན་པའི་སྒྲུབ་བྱེད་མེད

【現代漢語翻譯】地（ས་བཟོད་པ།） 2-471 因此，從精進（བརྩོན་འགྲུས།）中產生寂止（ཞི་གནས།），從寂止中產生勝觀（ལྷག་མཐོང་）。因此，世尊（ཐུབ་པས་）說所有這些支分都是爲了智慧（ཤེས་རབ）的意義。（ इति ）這是章節的關聯。第二，它的自性是了知空性（སྟོང་པ་ཉིད）。『色等（གཟུགས་སོགས་）』和『何時（གང་ཚེ་）』是指遮破世俗諦（ཀུན་རྫོབ་）和勝義諦（དོན་དམ་པ）之門的諍論。如果中觀派（དབུ་མ་པ）認為世俗諦是存在的，那麼後者也會變成那樣。如果有實論者（དངོས་པོར་སྨྲ་བ）認為世俗諦是存在的，那又有什麼可爭論的呢？同樣，如果說勝義諦之門是指有實論者，那麼前者也會變成那樣。如果按照中觀派的觀點，那麼宗（རྟགས་）就不成立了。因此，如果說『世俗諦的（ཀུན་རྫོབ་ཀྱི་）』，那麼有實論者就不成立；如果說『勝義諦的（དོན་དམ་གྱི་）』，那麼中觀派就不成立。因此，據說前者是聲聞乘（ཉན་ཐོས་）的諍論遮破，後者是唯識宗（སེམས་ཙམ་）的諍論遮破。第三，關於修習空性的方式，將四念住（དྲན་པ་ཉེར་གཞག་བཞི་）解釋為法無我（ཆོས་ཀྱི་བདག་མེད་）並非作者的意圖。因為在《攝學論》（བསླབ་པ་ཀུན་ལས་བཏུས་པ་）中說：『四念住已經講完了。』像這樣，在說明了人無我（གང་ཟག་ལ་བདག་མེད་པ）之後。』並且通過二諦（བདེན་པ་གཉིས་）確定了所知（ཤེས་བྱ）總體的實相（གནས་ལུགས），然後宣說了法無我。 2-472 在進入空性修習的方式和遮破實執（དངོས་པོར་འཛིན་པ་）這兩個方面，說明了人無我，這是在《入中論》（དབུ་མ་ལ་འཇུག་པ་）中解釋的。因此，直到將有境（ཡུལ་ཅན་）確立為道（ལམ་དུ་བསྒྲུབ་པ་）之前都是法無我，從六界無我（ཁམས་དྲུག་བདག་མེད་）以下是人無我。原因是那些理由，並且在《俱舍論》（མཛོད་）中也說：『相續（རྒྱུན་）被稱為人（གང་ཟག་），對自相（མཚན་ཉིད་）的執著被稱為法（ཆོས་）。』此外，如果有人說『按照誰的觀點，這兩個是真實的（བདེན་）』等等是遮破實執，那麼如果前後其他都是遮破實執，為什麼只說那一個呢？如果不是，那麼那些就不會成為實執的對治。像這樣，從『空性（སྟོང་པའི་）』到『是修習空性的果（སྟོང་ཉིད་བསྒོམ་པའི་འབྲས་བུའོ་）』，作為暫時的利益是不合理的，因為那是獲得圓滿正等覺（རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་ཐོབ་པའོ་）。』這是我的上師說的。此外，毗盧遮那·羅睺羅笈多（བཻ་རོ་ཙ་ན་རཀྵི་ཏས）說：『從所知（ཤེས་བྱ）之前』到『六根本（རྩ་བ་དྲུག་གིས）』，共同宣說了心和法四念住（སེམས་དང་ཆོས་དྲན་པ་ཉེར་གཞག་）。像這樣，通過『諸法（ཆོས་རྣམས་）』這兩個根本，是法四念住，總體上宣說了諸法無生（ཆོས་ཐམས་ཅད་སྐྱེ་བ་མེད་པ་）。從『如果（གལ་ཏེ་）』等等開始，遮破了對它的諍論。 2-473 從『按照誰的觀點（གང་གི་ལྟར་ན་）』到『對於所知和能知的諸法，沒有真實的成立（ཤེས་པ་དང་ཤེས་བྱའི་ཆོས་ཐམས་ཅད་ལ་བདེན་པའི་སྒྲུབ་བྱེད་མེད）』。

【English Translation】 Ground (ས་བཟོད་པ།) 2-471 Therefore, from diligence (བརྩོན་འགྲུས།) arises tranquility (ཞི་གནས།), and from tranquility arises insight (ལྷག་མཐོང་།). Therefore, the Thus-gone One (ཐུབ་པས་) said that all these limbs are for the sake of wisdom (ཤེས་རབ). ( इति ) This is the connection of the chapter. Second, its nature is to know emptiness (སྟོང་པ་ཉིད). 'Form etc. (གཟུགས་སོགས་)' and 'When (གང་ཚེ་)' refer to refuting the arguments of the doors of conventional truth (ཀུན་རྫོབ་) and ultimate truth (དོན་དམ་པ). If the Madhyamaka school (དབུ་མ་པ) considers conventional truth to exist, then the latter will also become like that. If the proponent of entities (དངོས་པོར་སྨྲ་བ) considers conventional truth to exist, then what is there to argue about? Similarly, if saying the door of ultimate truth refers to the proponent of entities, then the former will also become like that. If according to the Madhyamaka school, then the sign (རྟགས་) is not established. Therefore, if saying 'of conventional truth (ཀུན་རྫོབ་ཀྱི་)', then the proponent of entities is not established; if saying 'of ultimate truth (དོན་དམ་གྱི་)', then the Madhyamaka school is not established. Therefore, it is said that the former is the refutation of the argument of the Shravaka vehicle (ཉན་ཐོས་), and the latter is the refutation of the argument of the Mind-Only school (སེམས་ཙམ་). Third, regarding the way to meditate on emptiness, explaining the four mindfulnesses (དྲན་པ་ཉེར་གཞག་བཞི་) as the absence of self of phenomena (ཆོས་ཀྱི་བདག་མེད་) is not the author's intention. Because in the Compendium of Trainings (བསླབ་པ་ཀུན་ལས་བཏུས་པ་), it says: 'The four mindfulnesses have been taught.' Like this, after explaining the absence of self of the person (གང་ཟག་ལ་བདག་མེད་པ). And through the two truths (བདེན་པ་གཉིས་), the reality (གནས་ལུགས) of the general knowable (ཤེས་བྱ) is determined, and then the absence of self of phenomena is proclaimed. 2-472 In the two aspects of the way to enter the meditation on emptiness and refuting the clinging to entities (དངོས་པོར་འཛིན་པ་), the absence of self of the person is explained, which is explained in the Engaging in the Middle Way (དབུ་མ་ལ་འཇུག་པ་). Therefore, until establishing the object-possessor (ཡུལ་ཅན་) as the path (ལམ་དུ་བསྒྲུབ་པ་), it is the absence of self of phenomena, and from the absence of self of the six elements (ཁམས་དྲུག་བདག་མེད་) downwards, it is the absence of self of the person. The reason is those reasons, and in the Treasury (མཛོད་) it also says: 'The continuum (རྒྱུན་) is called a person (གང་ཟག་), and the clinging to characteristics (མཚན་ཉིད་) is called phenomena (ཆོས་).' Furthermore, if someone says 'According to whose view, these two are true (བདེན་)' etc. is refuting the clinging to entities, then if the others before and after are all refuting the clinging to entities, why only say that one? If not, then those will not become the antidote to the clinging to entities. Like this, from 'emptiness (སྟོང་པའི་)' to 'is the result of meditating on emptiness (སྟོང་ཉིད་བསྒོམ་པའི་འབྲས་བུའོ་)', it is unreasonable as a temporary benefit, because that is obtaining complete perfect enlightenment (རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་ཐོབ་པའོ་).' This is what my guru said. Furthermore, Vairochana Rakshita (བཻ་རོ་ཙ་ན་རཀྵི་ཏས) said: 'From before the knowable (ཤེས་བྱ)' to 'by the six roots (རྩ་བ་དྲུག་གིས)', the mindfulnesses of mind and phenomena (སེམས་དང་ཆོས་དྲན་པ་ཉེར་གཞག་) are commonly proclaimed. Like this, through the two roots of 'phenomena (ཆོས་རྣམས་)', it is the mindfulness of phenomena, and the non-arising of all phenomena (ཆོས་ཐམས་ཅད་སྐྱེ་བ་མེད་པ་) is generally proclaimed. From 'if (གལ་ཏེ་)' etc., the argument against it is refuted. 2-473 From 'According to whose view (གང་གི་ལྟར་ན་)' to 'For all the knowable and knowing phenomena, there is no establishment of truth (ཤེས་པ་དང་ཤེས་བྱའི་ཆོས་ཐམས་ཅད་ལ་བདེན་པའི་སྒྲུབ་བྱེད་མེད)'.

་པ་དང་། རེ་ཞིག་འཇིག་རྟེན་ཞེས་བྱ་བ་ནས། དེ་ཉིད་དུ་ན་ཁྱད་པར་མེད། །ཅེས་བྱ་ བའི་བར་ཆོས་དྲན་པ་ཉེར་གཞག་ཏུ་བཤད་ཅེའོ། །ཡང་ནག་པོ་ཞབས་ཀྱིས་དེ་ལྟར་ཆོས་རྣམས་ཞེས་པ་ནས་ཆོས་དྲན་པ་ཉེར་གཞག་ཏུ་བཤད་དེ། འདི་ཁོ་ན་གཞུང་ལ་ཞུགས་ཞེས་གསུང་ངོ་། །ད་ ནི་ཆོས་ཀྱི་རྒྱལ་པོ་ཉིད་ཀྱི་བཞེད་ཚུལ་དེ་བརྗོད་པར་བྱའོ། །དེ་ལ་དོན་གསུམ་གྱི། མཚམས་སྦྱར་བའི་ཚུལ་གྱིས་བརྗོད་བྱའི་ངོ་བོ་བསྟན་པ་ནི། ཡན་ལག་འདི་དག་ཐམས་ཅད་ནི། །ཐུབ་པས་ཤེས་ རབ་དེ་རྟོགས་པའི་དོན་དུ་གསུངས་སོ། །སྦྱིན་པ་ལ་སོགས་པ་ལྔ་པོ་ཡན་ལག་སྟེ། པ་རི་ག་ཏ་ཞེས་པ། ཆ་ཤས་སམ། བསྡོགས་པའམ། ཉེ་འཁོར་རམ། གྲོགས་ཞེས་བྱའོ། །དེ་ལྟ་མོད། འདས་པ་ ལ་འདིའི་སྒྲ་མི་འཇུག་ཅེ་ན། སོ་སོར་རྟོག་པའི་ཤེས་རབ་ལ་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ལྔའི་སྤྱི་ལེགས་པར་བསྒོམ་པ་ཡོད་པས་སྒྲ་དེ་མི་འགལ་ལོ། །དེ་དག་ལས་ལུས་དང་ཡན་ལག་ཏུ་ བརྗོད་པའི་རྒྱུ་མཚན་ཅི་ཞེ་ན། ཐུབ་པས་གསུངས་ཏེ། རྒྱལ་བའི་ཡུམ་ལས། རབ་འབྱོར་འཁོར་ལོས་སྒྱུར་བའི་རྒྱལ་པོའི་འཁོར་ལ་རིན་པོ་ཆེ་དང་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་ལ། དེ་ཉིད། 2-474 འཁོར་ལོས་སྒྱུར་རྒྱལ་ལམ་གང་ནས་ནི་རྟག་འགྲོ་བ། །ལམ་དེ་ཉིད་ནས་རིན་ཆེན་བདུན་དང་དཔུང་ཚོགས་ཀུན། །གང་ནས་རྒྱལ་བའི་ཤེས་རབ་ཕ་རོལ་ཕྱིན་འདི་འགྲོ །དེ་ཉིད་ནས་ནི་སངས་རྒྱས་ཆོས་ ཀུན་འགྲོ་བར་འགྱུར། །ཞེས་དང་། ཕ་རོལ་ཕྱིན་ལྔ་བྱང་ཆུབ་ཡོན་ཏན་ཇི་སྙེད་པ། །དེ་ཀུན་ཤེས་རབ་ཕ་རོལ་ཕྱིན་པ་མཆོག་ལས་འབྱུང་། །ཞེས་དང་། སྦྱིན་པ་སྦྱིན་པའི་སྔོན་དུ་འགྲོ་བ་ཤེས་རབ་ སྟེ། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་དང་། ཡང་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པས་མ་ཟིན་པའི་སྦྱིན་པ་སྦྱིན་པ་ཉིད་ཡིན་གྱི་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་དང་། དམུས་ལོང་ལ་སོགས་པའི་དཔེ་ཡིས་དང་། རྣམ་འགྲེལ་ལས། སྟོང་ཉིད་ལྟ་དང་དེ་འགལ་ཕྱིར། །དེ་ལས་བྱུང་བའི་ཉེས་ཀུན་དང་། །འགལ་བ་རབ་ཏུ་གྲུབ་པ་ཡིན། །ཞེས་སོ། །དེ་ཡི་ཕྱིར་ན་རང་དང་གཞན་གྱི་སྡུག་བསྔལ་དག །ཞི་བར་འདོད་ པས་ཤེས་རབ་བསྐྱེད། །ཅེས་ཏེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། བྱམས་སོགས་རྨོངས་དང་མི་འགལ་ཕྱིར། །ཉེས་ཀུན་ཤིན་ཏུ་ཚར་གཅོད་མིན། །སྟོང་ཉིད་ལྟ་དང་དེ་འགལ་ཕྱིར། །དེ་ལས་བྱུང་བ་ཉེས་ཀུན་དང་། །འགལ་བ་རབ་ ཏུ་གྲུབ་པ་ཡིན། །ཞེས་སོ། །དེ་རྟོགས་པ་ལ་ཚོགས་གཉིས་དགོས་ཏེ། སྡུད་པར། ཇི་སྲིད་དགེ་བའི་རྩ་བ་ཡོངས་སུ་མ་རྫོགས་པ། །དེ་སྲིད་སྟོང་ཉིད་དམ་པ་དེ་ནི་འཐོབ་མི་འགྱུར། །ཞེས་གསུངས་ལ། 2-475 དེའི་ཤེས་བྱེད་ཀྱང་། སངས་རྒྱས་སྲས་དང་ཉན་ཐོས་རང་རྒྱལ་ལྷ་རྣམས་དང་། །འགྲོ་བ་ཀུན་གྱི་བདེ་སྐྱིད་ཆོས་རྣམས་ཇི་སྙེད་པ། །དེ་ཀུན་ཤེས་རབ་ཕ་རོལ་ཕྱིན་པ་མཆོག་ལས་བྱུང་། །ཞེས་སོ། །དེ་ ལ་ཞི་བར་བྱ་

【現代漢語翻譯】『以及，暫時從名為世間』到『于彼無有差別』之間，宣說了法念住。』又，黑足說，『如是諸法』到『宣說法念住』，『唯此入于論典』。現在要講述法王自己的觀點。其中有三個意義：以連線的方式，揭示所要表達的本質是：『所有這些支分，都是爲了佛陀證悟智慧而宣說的。』佈施等五者是支分，巴日嘎達（藏文，梵文天城體，梵文羅馬擬音，漢語字面意思）意為部分、集合、近處或朋友。雖然如此，有人問：『過去的事情不適用這個詞嗎？』答：因為在個別觀察的智慧中，有對五種波羅蜜多的共同良好修習，所以這個詞並不矛盾。那麼，從這些方面來說，將身體和支分作為表達的原因是什麼呢？佛陀曾說過，在勝者之母中，對善現（Subhuti）講述了轉輪王的寶物等等。並且，在那裡面：『轉輪王從何處恒常行進？從那條道路，七寶和軍隊都隨之而來。勝者的智慧波羅蜜多從何處而來？從那裡，一切佛法都將產生。』以及，『五度波羅蜜多和菩提功德有多少，一切都從最勝的智慧波羅蜜多中產生。』以及，『佈施是佈施的前行，是智慧。』等等。此外，沒有被智慧波羅蜜多所掌握的佈施，只是佈施而已。』等等，用盲人等的例子，以及在《釋量論》中說：『因為空性見與此相違，所以由此產生的一切過失，都是完全相反的。』因此，想要平息自己和他人的痛苦，就要生起智慧。』也就是說，在《釋量論》中說：『慈愛等不與愚癡相違，所以不能完全斷除一切過失。因為空性見與此相違，所以由此產生的一切過失，都是完全相反的。』證悟它需要二資糧，在《攝頌》中說：『只要善根尚未圓滿，就無法獲得殊勝的空性。』並且，它的知識是：『佛子、聲聞、獨覺、天人和一切眾生的安樂和諸法有多少，一切都從最勝的智慧波羅蜜多中產生。』對此要寂靜。

【English Translation】 'And, for a moment, from what is called 'the world' to 'there is no difference in that,' the mindfulness of Dharma is explained.' Also, Blackfoot said, 'Thus are the Dharmas' to 'the mindfulness of Dharma is explained,' 'Only this enters the treatises.' Now, let us speak of the Dharma King's own view. Among them, there are three meanings: by way of connection, revealing the essence of what is to be expressed is: 'All these limbs are spoken of by the Buddha for the sake of realizing wisdom.' The five, such as generosity, are limbs, Parigata (藏文，梵文天城體，梵文羅馬擬音，漢語字面意思) means part, collection, near, or friend. Although it is so, someone asks, 'Does this word not apply to past events?' Answer: Because in the wisdom of individual observation, there is a common good practice of the five Paramitas, so this word is not contradictory. Then, from these aspects, what is the reason for expressing the body and limbs? The Buddha said that in the Mother of the Conquerors, Subhuti was told about the treasures of the Wheel-Turning King, etc. And, in that: 'From where does the Wheel-Turning King constantly proceed? From that path, the seven treasures and the armies all follow. From where does the wisdom Paramita of the Conquerors come? From there, all the Buddha's teachings will arise.' And, 'How many are the five Paramitas and the qualities of Bodhi, all arise from the supreme wisdom Paramita.' And, 'Generosity is the preliminary of generosity, it is wisdom.' etc. In addition, generosity that is not grasped by the wisdom Paramita is only generosity.' etc., with examples of the blind, etc., and in the Commentary on Valid Cognition it says: 'Because the view of emptiness is contrary to this, all the faults arising from it are completely opposite.' Therefore, wanting to pacify the suffering of oneself and others, one must generate wisdom.' That is to say, in the Commentary on Valid Cognition it says: 'Love, etc., are not contrary to ignorance, so they cannot completely cut off all faults. Because the view of emptiness is contrary to this, all the faults arising from it are completely opposite.' Realizing it requires two accumulations, in the Compendium it says: 'As long as the roots of virtue are not fully perfected, one will not be able to attain the supreme emptiness.' And, its knowledge is: 'How many are the happiness and Dharmas of the Buddha's sons, Shravakas, Pratyekabuddhas, gods, and all beings, all arise from the supreme wisdom Paramita.' To this, be peaceful.

བ་དེའི་ངོ་བོ་ནི། རྒྱུ་ལས་དང་ཉོན་མོངས་པས་ཀུན་ནས་བསླངས་པའི་འབྲས་བུ་ལུས་སེམས་གདུང་བར་བྱེད་པ་སྟེ། སྡིག་པས་ལུས་དང་སེམས་ལ་གནོད། །ཅེས་སོ། །དབྱེ་ན་གསུམ་ མམ་བརྒྱད་དེ། དེ་དག་གི་རྒྱུ་ཡང་རྣམ་འགྲེལ་ལས། ཉེས་པ་རྣམ་པ་ཐམས་ཅད་དག །འཇིག་ཚོགས་ལྟ་ལས་སྐྱེས་པ་ཡིན། །དེ་མ་རིག་ཞེས་དང་། གཏི་མུག་གཉིས་པའི་རྩ་བ་ཞེས་དང་། བདག་ཡོད་ ནས་ནི་གཞན་དུ་ཤེས། །བདག་གཞན་ཆ་ལ་འཛིན་དང་སྡང་། །དེ་དག་དང་ནི་ཡོངས་འབྲེལ་ལས། །ཉེས་ཀུན་རབ་ཏུ་སྐྱེ་བར་འགྱུར། །ཞེས་གསུངས་ལ། འདིར་ཡང་བདག་འཛིན་རྒྱུར་གསུངས་པས། དེའི་གཉེན་པོ་བདག་ མེད་རྟོགས་པའི་ཤེས་རབ་རྒྱུ་འབྲས་སོ། །འོ་ན་རྣམ་པ་ལྔ་པོ་དོན་མེད་དམ་ཞེ་ན། དེའི་སྒྲུབ་བྱེད་ཡིན་ཏེ། སྟོན་ཐོག་འདོད་པས་ཞིང་ལས་ལ་འཇུག་པ་བཞིན་ནོ། །དེས་ན་ཤེས་རབ་ཕྱིན་ ཅི་མ་ལོག་པ་སྦྱངས་པས་མངོན་པར་ཞེན་པ་མི་སྐྱེ། དེས་ཉོན་མོངས་པ་མི་འབྱུང་། དེས་ལས་མི་སོག དེས་སྡུག་བསྔལ་ལྡོག་སྟེ། དུ་བ་སྤོང་པ་ལ་མེ་བཞིན་ནོ། །རྣམ་འགྲེལ་ལས། སྟོང་ཉིད་ལྟ་བས་གྲོལ་བར་འགྱུར། ། 2-476 བསྒོམ་པ་ལྷག་མ་དེ་དོན་ཡིན། །ཞེས་དང་། དེ་ཕྱིར་གྲོལ་འདོད་ཐོག་མེད་པའི། །རྒྱུ་ཅན་རིགས་མཐུན་ས་བོན་ལས། །བྱུང་བ་འཇིག་ཚོགས་ལྟ་བདག །རྩ་བ་ཉིད་ནས་འབྱུང་བར་གྱིས། །ཞེས་སོ། །དོན་དངོས་ ལ་གསུམ། བདེན་པ་གཉིས་ཀྱི་སྒོ་ནས་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་མདོར་བསྟན། བདག་མེད་གཉིས་ཀྱི་སྒོ་ནས་རྒྱས་པར་བཤད། ཆོས་ཐམས་ཅད་སྐྱེ་འགག་དང་བྲལ་བར་བསྟན་པའི་སྒོ་ནས་དོན་ བསྡུ་བའོ། །དང་པོ་ནི། མདོ་ལས། འཇིག་རྟེན་མཁྱེན་པས་གཞན་ལས་མ་གསན་པར། །ཉིད་ཀྱིས་མཁྱེན་ནས་གཞན་ལ་བསྟན་མཛད་པ། །གང་ཞིག་ཀུན་རྫོབ་གཞན་ནི་དོན་དམ་སྟེ། །བདེན་པ་གསུམ་པ་གཞན་འགའ་ མ་མཆིས་སོ། །ཞེས་དང་། དབུ་མ་རྩ་བ་ལས། སངས་རྒྱས་རྣམས་ཀྱིས་ཆོས་བསྟན་པ། །བདེན་པ་གཉིས་ལ་ཡང་དག་བརྟེན། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་པས། འདི་གཏན་ལ་དབབ་པ་ལ་ གཉིས་ལས། སྤྱིའི་དོན་ཅུང་ཟད་བརྗོད་ན། བདེན་པ་གཉིས་ཀྱི་རབ་ཏུ་དབྱེ་བ། སྒྲ་དོན་ནམ་མཚན་ཉིད། དེའི་རྟེན་མཚན་གཞི་དཔྱད་པ་གསུམ་མོ། །དང་པོ་ལ། དབྱེ་བའི་གཞི། དབྱེ་དོན། གྲངས་ངེས་གསུམ་ ལས། སྔ་མ་ལ་བདག་ཉིད་ཆེན་པོ་དག་དེ་གཉིས་ལ་དབྱེ་གཞི་མེད་དེ། ཤེས་བྱ་དང་དེ་མ་ཡིན་དུ་འབྱེད་པ་ལ་ཤེས་བྱར་གྲུབ་པས་དེ་མ་ཡིན་ཁེགས་པ་ལྟར། བློ་དང་བློའི་ཡུལ་དུ་གྱུར་པ་ཐམས་ཅད་དཔྱད་མི་བཟོད་པས་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་གྲུབ་པས། 2-477 དེ་ལ་གཅིག་ཤོས་ཁེགས་པས་གཉིས་སུ་བྱེད་ཀྱི། གཅིག་ལས་གཉིས་སུ་དབྱེ་བ་མེད་དེ། ཡོད་ན་དོན་དམ་དེ་བློ་ཡུལ་དུ་གྲུབ་པར་འགྱུར་ཟེར་བ་ལྟར་ན། གཞི་མ་གྲུབ་པས་དོན་མི་འཐད་ ཅིང་། ལུང་དང་ཡང་འགལ་ལོ། །དེས

【現代漢語翻譯】其本質是：由業和煩惱所引發的果報，使身心痛苦，即罪惡損害身心。分為三種或八種。其原因在《釋量論》中說：『一切過患皆由壞聚見而生。』這（壞聚見）被稱為無明，是愚癡的第二根本。從有我，而知有他。執著我和他，產生貪和嗔。從這些以及與它們相關的，一切罪惡都會產生。』這裡也說執我是原因，所以其對治是證悟無我的智慧，這是因果關係。那麼，這五種行相沒有意義嗎？不是的，它們是證悟無我的智慧的助緣，就像想要獲得莊稼而去耕作一樣。因此，通過修習不顛倒的智慧，就不會產生執著。沒有執著，就不會產生煩惱。沒有煩惱，就不會造業。沒有造業，痛苦就會止息，就像驅散煙霧需要火一樣。《釋量論》中說：『以空性之見而得解脫，其餘的修習都是爲了這個目的。』因此，想要解脫的人，應該從無始以來的，具有同類因的種子中，生起的壞聚見之我執，從根本上斷除它。實際上分為三部分：通過二諦來簡要地闡述般若波羅蜜多；通過二無我來詳細地解釋；通過闡述一切法遠離生滅來總結要義。第一部分是：經中說：『世間知者（佛陀）不從他人聽聞，自己了知後向他人開示，何為世俗諦，何為勝義諦，除此二諦外，無有第三諦。』以及《中觀根本慧論》中說：『諸佛依二諦，為眾生說法。』等等，廣為宣說。爲了確定這一點，分為兩部分：首先簡要地說明 общей 意義，然後是二諦的詳細區分，聲音和意義或定義，以及它們的所依處和基礎的考察，共三個方面。第一方面包括：分類的基礎、分類的意義、數量的確定。對於前者，偉大的自性者（佛陀）沒有將二者作為分類的基礎，就像將所知和非所知進行區分時，成立為所知就排除了非所知一樣。一切成為心識和心識對境的事物，由於無法進行分析而成立為世俗諦，因此，一個成立就排除了另一個，所以分為兩種。而不是從一個分為兩個，如果那樣的話，勝義諦就會成為心識的對境。如果有人這樣說，那麼這個論點是不成立的，而且與經文相矛盾。因此

【English Translation】 Its essence is: the result of actions and afflictions that cause suffering to body and mind, that is, sin harms body and mind. It is divided into three or eight types. The reason for this is stated in Pramāṇavārttika: 'All faults arise from the view of the aggregates.' This (view of the aggregates) is called ignorance, the second root of delusion. From having a self, one knows others. Grasping self and others, one generates attachment and aversion. From these and their associations, all faults arise.' Here it is also said that grasping the self is the cause, so its antidote is the wisdom that realizes selflessness, which is the cause and effect. Then, are these five aspects meaningless? No, they are the supporting conditions for realizing the wisdom of selflessness, just like engaging in farming to obtain crops. Therefore, by practicing non-perverted wisdom, attachment will not arise. Without attachment, afflictions will not arise. Without afflictions, actions will not be created. Without actions, suffering will cease, just like fire is needed to dispel smoke. Pramāṇavārttika says: 'One is liberated by the view of emptiness, the remaining practices are for this purpose.' Therefore, those who desire liberation should, from the beginningless seeds of similar causes, eradicate from the root the self-grasping of the view of the aggregates. In reality, it is divided into three parts: briefly explaining Prajñāpāramitā through the two truths; explaining in detail through the two selflessnesses; and summarizing the essence by explaining that all dharmas are free from arising and ceasing. The first part is: The sutra says: 'The Knower of the World (Buddha) does not hear from others, but knows himself and teaches others, what is conventional truth, what is ultimate truth, there is no third truth other than these two.' And the Mūlamadhyamakakārikā says: 'The Buddhas teach the Dharma, relying on the two truths.' And so on, widely proclaimed. To determine this, it is divided into two parts: first, briefly explain the general meaning, then the detailed distinction of the two truths, sound and meaning or definition, and the examination of their support and basis, a total of three aspects. The first aspect includes: the basis of classification, the meaning of classification, and the determination of quantity. For the former, the great self-natured ones (Buddhas) did not take the two as the basis of classification, just as when distinguishing between what is knowable and what is not knowable, establishing what is knowable excludes what is not knowable. Everything that becomes the object of mind and mind, because it cannot be analyzed, is established as conventional truth, therefore, the establishment of one excludes the other, so it is divided into two types. Rather than dividing from one into two, if that were the case, the ultimate truth would become the object of mind. If someone says this, then this argument is not valid and contradicts the scriptures. Therefore,

་ན་ཤེས་བྱ་ཙམ་པོ་དེ། ཡབ་སྲས་མཇལ་བ་ལས་ཤེས་པར་བྱ་བ་ཡང་ཀུན་རྫོབ་དང་དོན་དམ་པ་འདིར་ཟད་དོ་ཞེས་དང་། དབུ་མ་ལ་འཇུག་པ་ལས། དངོས་ཚོགས་ཡང་དག་ལོག་པར་མཐོང་བ་ལས། །དངོས་རྙེད་ངོ་བོ་གཉིས་ནི་འཛིན་མི་འགྱུར། །ཡང་དག་མཐོང་ཡུལ་གང་ཡིན་དེ་ཉིད་དེ། །མཐོང་བ་བརྫུན་པ་ཀུན་རྫོབ་བདེན་པར་འདོད། །ཞེས་དང་། སྟོང་ཉིད་ ཁོ་ན་ཀུན་རྫོབས་ཞེས་པས། ཤེས་བྱ་ཙམ་པོ་ཉིད་རིགས་པས་དཔྱད་ན་ཅིར་ཡང་མ་གྲུབ་པ་དོན་དམ། མ་སྐྱེས་པ་ལ་སྣ་ཚོགས་སུ་སྣང་བ་ཀུན་རྫོབ་སྟེ། དོན་དམ་བློ་ཡི་སྤྱོད་ཡུལ་ མིན། །ཞེས་པ་རྟོག་བཅས་ཀྱི་བློ་ལ་དགོངས་ཏེ། འདི་ལྟར་མི་བསླུ་བའི་མཆོག་མྱ་ངན་ལས་འདའ་བ་འདི་ནི་བདེན་པའི་མཆོག་གཅིག་པུ་ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་ནི། དེ་གཉིས་ངོ་བོ་གཅིག་གམ། ཐ་ དད་དམ། ངོ་བོ་གཅིག་ལ་ལྡོག་པ་ཐ་དད་ཡིན་ཞེ་ན། སྔ་མ་མ་ཡིན་ཏེ། མདོ་ལས། ཀུན་རྫོབ་མཐོང་བ་ན་བདེན་པ་མཐོང་བར་འགྱུར་བ། དོན་དམ་ལྟར་ཀུན་རྫོབ་ལ་དབྱེ་བ་མེད་པར་འགྱུར་བ། 2-478 ཀུན་རྫོབ་ལྟར་དོན་དམ་སྒྲིབ་པའི་དམིགས་པར་ཐལ་བ། ཀུན་རྫོབ་ལྟར་དོན་དམ་ཡང་མཐོང་ཐོས་ལས་གཞན་དུ་བཙལ་མི་དགོས་པར་ཐལ་བ་བཞིའོ། །ཐ་དད་ན་ཆོས་ཅན་དང་ཆོས་ཉིད་མ་ཡིན་པར་ ཐལ། དོན་དམ་རྟོགས་པས་མཚན་མ་ཟིལ་གྱིས་མི་གནོད་པར་ཐལ། ཀུན་རྫོབ་ཡང་དག་པ་མ་གྲུབ་པ་ཙམ་དོན་དམ་མ་ཡིན་པར་ཐལ། ཀུན་ནས་ཉོན་མོངས་པ་དང་རྣམ་བྱང་དུས་གཅིག་པར་ཐལ་ བ་སྟེ་བཞི་གསུངས་པ་ལ། འདི་གཉིས་མཚན་ཉིད་ཀྱང་ཐ་མི་དད་པའམ། དངོས་པོ་ཐ་དད་དུ་འདོད་པ་ལ་དགོངས་ཞེས་གྲག་གོ །གསུམ་པ་ལྟར་ན་དོན་དམ་ལ་ངོ་བོ་ཞིག་ཡོད་པར་འགྱུར་ ལ། འདོད་ན། རྡོ་རྗེ་གཅོད་པ་ལས། ཆོས་གང་ཞིག་མངོན་པར་རྫོགས་པར་སངས་རྒྱས་པ་དེ་ལ་བདེན་པ་ཡང་མེད། བརྫུན་པའང་མེད་ཅེས་བཤད་དོ། །དེས་ན་རྣམ་གྲངས་ཀྱི་དོན་དམ་པའི་བདེན་པ་ དང་ཀུན་རྫོབ་གཉིས། ཆོས་ཅན་དང་ཆོས་ཉིད་དམ། གཅིག་པ་བཀག་ཙམ་སྟེ། དགོངས་འགྲེལ་ལས། འདུ་བྱེད་ཁམས་དང་དོན་དམ་མཚན་ཉིད་དག །གཅིག་དང་ཐ་དད་བྲལ་བའི་མཚན་ཉིད་དེ། །གཅིག་དང་ཐ་དད་ ཉིད་དུ་གང་རྟོག་པ། །དེ་དག་ཚུལ་བཞིན་མ་ཡིན་བཞུགས་པ་ཡིན། །ཞེས་པ་སྐྲ་ཤད་དུ་སྣང་བ་དང་། དེས་སྟོང་པ་གཉིས་ངོ་བོ་གཅིག་ཀྱང་མ་ཡིན་ལ། ཐ་དད་པའང་མ་ཡིན་ཏེ། དེ་སྣང་དུས་ཉིད་ན་སྟོང་ལ། 2-479 དེ་ཉིད་སྣང་བ་ལྟར་འཁྲུལ་མ་འཁྲུལ་གཉིས་ཀྱང་སྟེ། ཡུམ་ལས། གཟུགས་ཀྱི་སྟོང་པ་ཉིད་གང་ལགས་པ་དེ་གཟུགས་མ་ལགས། གཟུགས་ལས་གུད་ན་ཡང་སྟོང་པ་ཉིད་མ་མཆིས་ཏེ། གཟུགས་ཉིད་སྟོང་པ་ ཉིད་དོ་ཞེས་དང་། སེམས་འགྲེལ་ལས། ཀུན་རྫོབ་ལས་ནི་ལོགས་ཤིག་ན། །དོན་དམ་ཉེ་བར་མི་དམིགས་སོ། །ཀུན་རྫོབ་སྟོང་པ་ཉིད་དུ་བཤད། །ཅེས་སོ། །རྣམ་གྲངས་མ་ཡིན་པའི་དོན་དམ་པ་ནི། དོན་ དམ་བློ་ཡི་སྤྱོད་ཡུལ་

【現代漢語翻譯】正如『僅僅是所知』所說，父子相見時所知的一切都包含在世俗諦和勝義諦中。正如《入中論》所說：『從錯誤地看待事物集合，不會改變對事物及其本質的執著。什麼是正確的看待方式？那就是，虛假的看待方式被認為是世俗諦。』正如『空性本身就是世俗諦』所說，僅僅是所知，如果用理智分析，什麼也無法成立，這就是勝義諦。未生之物顯現為多種多樣，這就是世俗諦。勝義諦不是意識的對境。』這句話是針對有分別唸的意識說的。因此，這種不會欺騙人的至高涅槃是唯一的真諦。第二，這二者是本體相同，還是不同，還是本體相同但側重點不同呢？不是前者，因為經中說：『見到世俗諦就能見到真諦，如果像勝義諦一樣，世俗諦就沒有差別了，如果像世俗諦一樣，勝義諦就會成為遮蔽的目標，如果像世俗諦一樣，勝義諦也不需要從見聞之外去尋找。』如果是後者，那麼法和法性就不是一回事了，證悟勝義諦就不能克服相，僅僅是沒有成立的世俗諦就不是勝義諦，煩惱和清凈就會同時存在。』這四種說法是針對認為這二者的體性不同，或者事物不同的人說的。如果是第三種情況，那麼勝義諦就有一個本體了，如果這樣認為，那麼《金剛經》中說：『任何圓滿證悟的法，既沒有真諦，也沒有虛假。』因此，名相上的勝義諦和世俗諦，法和法性，僅僅是否定了相同。正如《解深密經》所說：『行蘊和勝義諦的體性，既不是相同，也不是不同。任何認為相同或不同的人，都是不如實安住。』就像毛髮顯現為毛髮一樣，它和空性二者本體既不是相同，也不是不同，因為在顯現的時候就是空性，顯現的時候也有迷惑和不迷惑兩種情況。正如《般若經》所說：『什麼是色的空性？色不是空性，離開色也沒有空性，色就是空性。』正如《攝大乘論》所說：『從世俗諦之外，無法找到勝義諦，世俗諦就是空性。』非名相上的勝義諦，勝義諦不是意識的對境。

【English Translation】 As 'merely knowable' says, all that is known when father and son meet is exhausted in these two, conventional and ultimate. As the 'Entering the Middle Way' says: 'From seeing aggregates wrongly, one will not change holding to the entity of things. Whatever is the object of correct seeing, that very thing, false seeing, is asserted as the conventional truth.' As 'emptiness alone is conventional' says, merely knowable itself, if analyzed by reasoning, nothing is established, that is ultimate. What is unborn appearing as various, that is conventional. The ultimate is not an object of mind. This is intended for the mind with conceptualization. Thus, this supreme undeceiving nirvana is the only supreme truth. Secondly, are these two the same in essence, or different, or the same in essence but different in aspect? Not the former, because the sutra says: 'Seeing the conventional, one will see the truth. Like the ultimate, the conventional will have no distinction. Like the conventional, the ultimate will be a target of obscuration. Like the conventional, the ultimate need not be sought other than from seeing and hearing.' If different, then the subject and the nature of the subject are not the same. Realizing the ultimate does not harm the characteristics. Merely the unestablished conventional is not the ultimate. Defilement and purification are simultaneous.' These four are said to be intended for those who think that these two are different in characteristics or different in entities. According to the third view, the ultimate would have an essence. If so, the Vajra Cutter says: 'Whatever dharma is fully enlightened, there is neither truth nor falsehood.' Therefore, the two, the ultimate truth of name and the conventional, the subject and the nature of the subject, are merely negations of sameness. As the Intentional Explanation says: 'The aggregate realm and the ultimate characteristic are neither one nor different. Whoever thinks of one or different, dwells not in the proper way.' Like hair appearing as hair, it and emptiness are neither the same nor different, because it is empty at the time of appearance, and there are both delusion and non-delusion in appearance. As the Mother says: 'Whatever is the emptiness of form, that is not form. Apart from form, there is no emptiness. Form itself is emptiness.' As the Mind Explanation says: 'Apart from the conventional, the ultimate is not found. The conventional is said to be emptiness.' The non-nominal ultimate, the ultimate is not an object of mind.

མིན། །ཞེས་དང་། འཇམ་དཔལ་ཆོས་ཀྱི་དབྱིངས་ཚད་མར་བྱས་ན་བདེན་པ་ཡང་མེད། བརྫུན་པ་ཡང་མེད་ཅེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཀ་མ་ལ་ཤཱི་ལས། དངོས་པོ་ཁོ་ན་ལ་དེ་ ཉིད་དང་གཞན་གྱི་རྣམ་པར་རྟོག་པ་སྲིད་ལ། དོན་དམ་པ་སྤྱིའི་མཚན་ཉིད་དངོས་པོར་གྲུབ་པ་མེད་པས་དེ་ཉིད་དང་གཞན་དུ་བརྗོད་པར་བྱ་བ་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་པས། དེ་ཉིད་དང་གཞན་ དུ་བརྗོད་དུ་མེད་པ་སྟེ། བརྗོད་པར་བྱ་བ་ལྡོག་པ་སྟེ། །སེམས་ཀྱི་སྤྱོད་ཡུལ་ལོག་པས་སོ། །ཞེས་ཏེ། དེ་གཉིས་ཀྱང་སྤྲོས་པའི་མཐའ་ཐམས་ཅད་དང་བྲལ་བ་དང་། ཕྱོགས་རེ་དང་བྲལ་བ་ལ་ བརྗོད་དེ། བདེན་གཉིས་ལས། སྐྱེ་ལ་སོགས་པ་བཀག་པ་ཡང་། །ཡང་དག་པ་དང་མཐུན་ཕྱིར་འདོད། །ཅེས་སོ། །གསུམ་པ་ནི། ཤེས་བྱ་གཞིར་བྱས་པ་ལ་རིགས་པས་དཔྱད་ན་གཞིག་ཏུ་རུང་མི་རུང་གཉིས་ལས་མི་འདའ་བས་ཡུལ་གཉིས་སུ་ངེས་ལ། 2-480 བློ་ལ་རིག་པའི་ཤེས་པ་སྐྱེས་མ་སྐྱེས་གཉིས་ལས་མི་འདའ་བས་མུ་གསུམ་པ་མེད་ཅིང་གཅིག་ཏུ་མི་འདུ་བས་མཚན་གཞི་ལ་གཉིས་སུ་ངེས་ལ། མཚན་ཉིད་ལ་མ་ཡིན་ཏེ། དོན་དམ་པར་ ཅིར་ཡང་མ་གྲུབ་པའི་ཕྱིར་རོ། །གཉིས་པ་ལ་གཉིས་ལས། སྒྲ་དོན་ནི། ཀུན་རྫོབ་ལ་སཾ་བྲྀ་ཏ་ཞེས་པའི། སམྱཀ་ཡང་དག་པ། བྲྀ་ཨཱ་བ་ར་ཎ་སྒྲིབ་པའམ། འགེབས་པས་ན། འཁྲུལ་པའི་ཤེས་ པ་ཐམས་ཅད་དེ། འཇུག་པར། གཏི་མུག་རང་བཞིན་སྒྲིབ་ཕྱིར་ཀུན་རྫོབ་ཅེས་དང་། བདེན་གཉིས་ལས། གང་ཞིག་གིས་སམ་གང་ཞིག་ལ། །ཡང་དག་སྒྲིབ་པ་ཀུན་རྫོབ་བཞེད། །ཅེས་པས། ཐམས་ཅད་ལ། ཀུན་ཏུ། ཡང་དག་པ་ལ་སྒྲིབ་ལ། བློ་དེའི་ཡུལ་དུ་བདེན་པ་སྟེ། ཡབ་སྲས་མཇལ་བ་ལས། དེ་དག་ནི་ཐ་སྙད་ཙམ། མིང་ཙམ། བརྡ་ཙམ། ཀུན་རྫོབ་ཙམ། བརྗོད་པ་ཙམ། གདགས་པ་ཙམ་མོ་ཞེས་གསུངས་ སོ། །དོན་དམ་པ་ནི་པར་མ་ཨརྠ་སྟེ། སྒྲ་དང་། རྟོག་པ་དང་། བློའི་ཡུལ་ལས་འདས་པ། དམ་པ་རྣམས་ཀྱིས་དོན་དུ་ག ཉེར་བྱ་ཡིན་པས་ན། རྣམ་པར་མི་རྟོག་པའོ། །བློ་དེའི་ཡུལ་དུ་ བདེན་པས་ཏེ། ཡེ་ཤེས་སྣང་བའི་རྒྱན་ལས། ཡེ་ཤེས་དམ་པ་བདག་མེད་པ། །སྣང་བ་མེད་པ་ཞེས་དང་། བདེན་གཉིས་ལས། དོན་དམ་པར་བདེན་པ་ནི་དོན་དམ་པའི་བདེན་པ་སྟེ། དེ་ནི་རིགས་པའི་རྗེས་སུ་འགྲོ་བ་ཅན་གྱི་བདེན་པ་ཉིད་ཅེས་བྱ་བའི་ཐ་ཚིག་གོ་ཞེས་སོ། ། 2-481 གཉིས་པ་སོ་སོའི་མཚན་ཉིད་ནི། བྱེ་བྲག་ཏུ་སྨྲ་བ་དང་། དབུ་མ་པ་ཁ་ཅིག མཛོད་ལས། གང་ལ་བཅོམ་དང་བློ་ཡིས་གཞན། །བསལ་ན་དེ་བློ་མི་འཇུག་པ། །བུམ་ཆུ་བཞིན་དུ་ཀུན་རྫོབ་ ཏུ། །ཡོད་དེ་དོན་དམ་ཡོད་གཞན་ནོ། །ཞེས་པས། ཐ་སྙད་པའི་བློ་ངོར་གྲུབ་ཅིང་། གཞིག་ཏུ་རུང་བ་ཀུན་རྫོབ་དེའི་ངོར་བདེན་པས། ཀུན་རྫོབ་ཀྱི་བདེན་པ་སྟེ། དཔྱད་མི་བཟོད་པས། བདེན་གཉིས་ལས། ཅི་ལྟར་སྣང་བ་འདི་ཁོ་ན་ཀུན་རྫོབ་ཅེས་སོ། །དབྱེ་ན་སྣང་བ་དང་མཐུན་པར་དོན་བྱེད་ན

【現代漢語翻譯】『不是』。並且，如果以妙音（藏文：འཇམ་དཔལ་，梵文天城體：मञ्जुश्री，梵文羅馬擬音：Mañjuśrī，漢語字面意思：文殊）的法界作為衡量標準，那麼既沒有真，也沒有假。正如蓮花戒論師所說：『對於事物本身，可能會產生對『是此』和『是他』的分別念。但勝義諦的普遍特徵並非事物本身，因此不能說『是此』或『是他』。』因此，『是此』和『是他』是不可言說的，因為言說本身就是一種否定，是心識的錯誤運作。』這二者都遠離一切戲論的邊際，並且是指遠離片面性而言的。如《二諦論》所說：『對生等的遮止，也是爲了與真實相符。』第三，如果以所知為基礎，用理智進行分析，那麼無非是可以被摧毀和不可被摧毀兩種情況，因此所知對像必定是二元的。對於心識而言，要麼產生理智的知識，要麼不產生，除此之外沒有第三種情況，並且二者不能合二為一，因此就基而言，必定是二元的，但就自性而言則不然，因為在勝義諦中，任何事物都不成立。第二，關於二者的定義。從詞義上講，『世俗』（藏文：ཀུན་རྫོབ་，梵文天城體：संवृति，梵文羅馬擬音：saṃvṛti，漢語字面意思：覆蓋）中的『sam』是『正確』的意思，『vṛ』是『覆蓋』的意思，因此，『世俗』是指所有的錯亂認知。《入行論》中說：『癡昧自性覆，說名世俗諦。』《二諦論》中說：『以何或於何，真實作覆蓋，即許為世俗。』因此，『世俗』是對一切事物、對真實進行覆蓋。而心識所認知的對象是真實的。如《父子相會經》所說：『這些只是名稱、名言、術語、世俗、表達、施設而已。』『勝義』（藏文：དོན་དམ་，梵文天城體：परमार्थ，梵文羅馬擬音：paramārtha，漢語字面意思：最高的意義）是指超越了語言、概念和心識的對象，是殊勝者所珍視的，因此是無分別的。因為心識所認知的對象是真實的。《智慧光莊嚴經》中說：『殊勝的智慧是無我的，沒有顯現。』《二諦論》中說：『勝義諦是勝義的真理，它是符合理性的真理。』第二，各自的定義。毗婆沙宗和一些中觀宗認為，如《俱舍論》所說：『若壞及異慧，余慧不轉入，如瓶水世俗，實有異勝義。』因此，在名言識前成立，並且可以被摧毀的是世俗，在其自身看來是真實的，因此是世俗的真理，是不可分析的。《二諦論》中說：『所見唯此即世俗。』如果區分，與顯現相符並能起作用的...

【English Translation】 'It is not.' And, if the Dharmadhatu of Manjushri (藏文：འཇམ་དཔལ་，梵文天城體：मञ्जुश्री，梵文羅馬擬音：Mañjuśrī，漢語字面意思：Gentle Glory) is taken as the standard, then there is neither truth nor falsehood. As Master Kamalashila said, 'For things themselves, it is possible to have the conceptualization of 'this' and 'other'. But the general characteristic of the ultimate truth is not established as a thing, so it cannot be said to be 'this' or 'other'.' Therefore, 'this' and 'other' are inexpressible, because expression itself is a negation, and it is the wrong operation of the mind. These two are also said to be free from all extremes of elaboration and free from partiality. As the Two Truths say, 'The negation of birth and so on is also desired because it is in accordance with the truth.' Third, if one analyzes what is knowable based on reason, it cannot go beyond being either destructible or indestructible, so the object of knowledge is necessarily dual. For the mind, there is no third possibility other than the arising or non-arising of intellectual knowledge, and the two cannot be combined into one, so in terms of the basis, it is necessarily dual, but not in terms of the nature, because in the ultimate truth, nothing is established. Second, regarding the definitions of the two. In terms of the meaning of the word, 'conventional' (藏文：ཀུན་རྫོབ་，梵文天城體：संवृति，梵文羅馬擬音：saṃvṛti，漢語字面意思：covering) in 'saṃ' means 'correct', and 'vṛ' means 'covering', so 'conventional' refers to all confused cognitions. The Entering the Middle Way says, 'The nature of ignorance covers, and is called conventional truth.' The Two Truths say, 'By what or on what, the truth is covered, is accepted as conventional.' Therefore, 'conventional' covers everything and the truth. And the object perceived by the mind is true. As the Meeting of Father and Son Sutra says, 'These are only names, terms, conventions, expressions, and designations.' 'Ultimate' (藏文：དོན་དམ་，梵文天城體：परमार्थ，梵文羅馬擬音：paramārtha，漢語字面意思：highest meaning) refers to the object that transcends language, concepts, and the mind, and is cherished by the noble ones, so it is non-conceptual. Because the object perceived by the mind is true. The Ornament of the Light of Wisdom says, 'The supreme wisdom is selfless, without appearance.' The Two Truths say, 'The ultimate truth is the truth of the ultimate, which is the very word for the truth that follows reason.' Second, the respective definitions. The Vaibhashikas and some Madhyamikas believe, as the Abhidharmakosha says, 'If destroyed and other wisdom, other wisdom does not enter, like a pot of water, conventional, truly different ultimate.' Therefore, what is established in the face of nominal consciousness and can be destroyed is conventional, and in its own view it is true, so it is the conventional truth, which is unanalyzable. The Two Truths say, 'What is seen is only this, which is conventional.' If we distinguish, what corresponds to appearance and can function...

ུས་མི་ནུས་གཉིས་ཡང་དག་དང་ལོག་པའི་སྟེ། བདེན་གཉིས་ལས། སྣང་དུ་འདྲ་ཡང་དོན་བྱེད་དག ། ནུས་པའི་ཕྱིར་དང་མི་ནུས་ཕྱིར། །ཡང་དག་ཡང་དག་མ་ཡིན་པས། །ཀུན་རྫོབ་ཀྱི་ནི་དབྱེ་བ་བྱས། །ཞེས་དང་། འཇུག་པ་ལས། མཐོང་བ་འཁྲུལ་པ་རྣམ་པ་གཉིས་ཡིན་ཏེ། །དབང་པོ་གསལ་དང་དབང་ པོ་སྐྱོན་ཅན་ནོ། །སྐྱོན་ལྡན་དབང་ཅན་རྣམས་ཀྱི་ཤེས་པ་ནི། །དབང་པོ་ལེགས་འགྱུར་ཤེས་ལྟོས་ལོག་པར་འདོད། །ཅེས་སོ། །དོན་དམ་པའི་བདེན་པ་ནི། ཀུན་རྫོབ་སྣང་བའི་མཚན་མ་ལས་འདས་པ། དཔྱད་ ན་གནོད་པ་མེད་པ་སྟེ། ལྷའི་བུས་ཞུས་པ་ལས། ལྷའི་བུ་གལ་ཏེ་དོན་དམ་པར་བདེན་པར་ལུས་དང་ངག་དང་ཡིད་ཀྱི་སྤྱོད་ཡུལ་དུ་གྱུར་ན། དོན་དམ་པའི་གྲངས་སུ་མི་འགྲོ་ཞིང་ཀུན་རྫོབ་ཀྱི་བདེན་པ་ཉིད་དུ་འགྱུར་རོ། ། 2-482 ལྷའི་བུ་འོན་ཀྱང་དོན་དམ་པའི་བདེན་པ་ནི་ཐ་སྙད་ལས་འདས་པ་དང་། ཡང་དག་པར་མ་སྐྱེས་པ་དང་། མ་འགགས་པ་དང་། བརྗོད་པར་བྱ་བ་དང་། ཤེས་པར་བྱ་བ་དང་། ཤེས་པར་བྱེད་ པ་དང་བྲལ་བ་ཡིན་ཏེ། ཅི་སྲིད་དུ་རྣམ་པ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་མཆོག་དང་ལྡན་པ་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པའི་ཡེ་ཤེས་ཀྱི་ཡུལ་ལས་འདས་པ་ནི་དོན་དམ་པའི་བདེན་པ་ཡིན་ཏེ། ཇི་ལྟར་དོན་ དམ་པའི་བདེན་པ་ཞེས་བརྗོད་པ་ལྟར་ནི་མ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་བློའི་ཡུལ་ལས་འདས་པ་ཉིད་ལ་སྤྲོས་བྲལ་ཞེས་གསུངས་སོ། །མདོ་སྡེ་པ་དག་ཀུན་ནས་ཉོན་མོངས་པ་དང་། རྣམ་བྱང་གི་དམིགས་པ་ ལ་འདོད་པ་ལྟར་ན་གཉིས་ལས། བསླུ་བ་མེད་པའི་རིགས་པས་ནི། །དོན་དམ་ཡིན་ཞེས། རིགས་པའི་ཤེས་པ་དོན་དམ། དེའི་ངོར་བདེན་པས་བདེན་པ། དབྱེ་བ་སྔར་བདེན་གཉིས་ལས་བཤད་དོ། །དབུས་མཐར། སེམས་ཙམ་པའི་དབང་དུ་བྱས་ཏེ། རེ་རེ་ལའང་གསུམ་གསུམ་དུ་ཕྱེའོ། །འདིར་ནི་དོན་དམ་པའི་བདེན་པ་སྟེ། སྤྲོས་པ་མཐའ་དག་དང་བྲལ་བ་སྟེ། ཅིར་ཡང་མ་གྲུབ། མཚན་ཉིད་མེད་པ། བློའི་ཡུལ་ མིན་པ་ཞེས་བྱ་སྟེ། ཡུམ་ལས་ཆོས་ཐམས་ཅད་ནི་ནམ་མཁའི་ངང་ཚུལ་ཅན་ཏེ། དེ་དག་ནི་ཚུལ་དེ་ལས་མི་འདའོ་ཞེས་དང་། ཆོས་ཐམས་ཅད་ནི་མཚན་ཉིད་གཅིག་པ་སྟེ་དེ་འདི་ལྟར་མཚན་ཉིད་མེད་པའོ་ཞེས་དང་། 2-483 ཆོས་ཐམས་ཅད་སྟོང་པ་ཉིད་དེ་མཚན་ཉིད་མེད་པའོ་ཞེས་དང་། དགོངས་འགྲེལ་ལས། ཆོས་ཐམས་ཅད་ངོ་བོ་ཉིད་མེད་པ། མ་སྐྱེས་པ་ཞེས་པས་སྤྲོས་པ་མཐའ་དག་དང་བྲལ་བ་ཞིག་གོ །དེ་ལྟར་ ན་སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། གཞན་ལས་ཤེས་མིན་ཞི་བ་དང་། །སྤྲོས་པ་རྣམས་ཀྱིས་མ་སྤྲོས་དང་། །རྣམ་རྟོག་མེད་དོན་ཐ་དད་མེད། །འདི་ནི་དོན་དམ་མཚན་ཉིད་དོ། །ཞེས་བཤད་ཅེ་ན། དེ་ནི་ རྣམ་གྲངས་ཀྱི་དོན་དམ་པའི་མཚན་གཞི་ལ་བཏགས་པ་ཙམ་སྟེ། རྩ་ཤེར་ལས། ཐ་སྙད་ལ་ནི་མ་བརྟེན་པར། །དམ་པའི་དོན་ནི་རྟོགས་མི་འགྱུར། །དམ་པའི་དོན་ནི་མ་རྟོགས་པར། །མྱ་ངན་འདས་ པ་འཐོབ་མི་འགྱ

【現代漢語翻譯】『有作用和無作用、正確和錯誤的區分，基於兩種真理（二諦）：雖然顯現上相似，但作用各不相同。』『由於有作用和無作用，以及正確和不正確，所以區分了世俗諦。』如《入行論》所說：『所見分為兩種，即錯覺和非錯覺，前者是感官不清，後者是感官清晰。』『對於感官有缺陷者來說，他們的意識被認為是相對於感官正常者的意識而言是顛倒的。』勝義諦（ परमार्थसत्य，paramārthasatya，ultimate truth，終極真理）超越了世俗顯現的特徵，經過分析也無害。如《天子請問經》所說：『天子，如果勝義諦真實地成為身、語、意的行為對象，那麼它就不屬於勝義諦的範疇，而變成了世俗諦。』『天子，然而勝義諦是超越言語、不生、不滅、不可言說、不可知、不可知的。只要它超越了一切形式的至高無上、一切智智的境界，那就是勝義諦。正如所說的勝義諦，並非如此。』因此，超越思維的境界被稱為離戲。經部師認為，對於煩惱和清凈的對境，有兩種情況：『通過無欺騙的理智，被稱為勝義。』理智的意識是勝義，在其面前是真實的，因此是真理。這種區分之前已經在兩種真理中解釋過了。《中邊分別論》中，以唯識宗的觀點，將每一種真理分為三種。這裡指的是勝義諦，它遠離一切戲論，沒有任何成立之處，沒有特徵，不是思維的對象。如《般若經》所說：『一切法皆具虛空之性，它們不會超越這種性質。』『一切法都具有相同的特徵，即無自性。』『一切法皆是空性，沒有特徵。』《解深密經》中說：『一切法無自性，不生，這意味著遠離一切戲論。』如果這樣，龍樹菩薩說：『不從他知是寂靜，不為戲論所戲論，無種種想無異義，是名勝義之相。』這只是在名相上安立了勝義諦的特徵，如《中論》所說：『若不依俗諦，不得第一義；不得第一義，則不得涅槃。』

【English Translation】 'The distinction between capable and incapable, correct and incorrect, is based on the two truths (two satyas): although they appear similar, their functions are different.' 'Because of being capable and incapable, and correct and incorrect, the conventional truth is distinguished.' As stated in the 'Entering the Middle Way': 'What is seen is divided into two types: illusion and non-illusion, the former being unclear senses, the latter being clear senses.' 'For those with defective senses, their consciousness is considered inverted relative to the consciousness of those with normal senses.' The ultimate truth ( परमार्थसत्य，paramārthasatya，ultimate truth) transcends the characteristics of conventional appearances and is harmless even upon analysis. As stated in the 'Question of the God': 'Son of the gods, if the ultimate truth truly becomes the object of body, speech, and mind, then it does not belong to the category of ultimate truth but becomes conventional truth.' 'Son of the gods, however, the ultimate truth is beyond words, unborn, unceasing, unspeakable, unknowable, and devoid of knowing. As long as it transcends the realm of the all-supreme and all-knowing wisdom in all forms, that is the ultimate truth. It is not as the ultimate truth is spoken of.' Therefore, the realm beyond thought is called free from elaboration. The Sautrāntikas believe that there are two types of objects for afflictions and purification: 'Through unerring reason, it is called ultimate.' The consciousness of reason is ultimate, and it is true in its presence, therefore it is truth. This distinction has been explained before in the two truths. In the 'Distinguishing the Middle from the Extremes', from the perspective of the Mind-Only school, each truth is divided into three. Here, it refers to the ultimate truth, which is free from all elaborations, with nothing established, without characteristics, and not an object of thought. As stated in the 'Perfection of Wisdom Sutra': 'All phenomena have the nature of space, and they do not transcend this nature.' 'All phenomena have the same characteristic, which is no self-nature.' 'All phenomena are emptiness, without characteristics.' The 'Explanation of the Thought Sutra' states: 'All phenomena are without inherent existence, unborn, which means free from all elaborations.' If so, Nāgārjuna said: 'Not known from others, it is peaceful, not elaborated by elaborations, without various thoughts, without different meanings, this is called the characteristic of the ultimate.' This is merely nominally establishing the characteristic of the ultimate truth, as stated in the 'Root Wisdom': 'Without relying on conventional truth, the ultimate truth cannot be realized; without realizing the ultimate truth, nirvāṇa cannot be attained.'

ུར། །ཞེས་སོ། །གསུམ་པ་མཚན་གཞི་དཔྱད་ན། གྲུབ་མཐའ་བཞིས་དབྱེ་བས་ཏེ། སེམས་ཙམ་དང་དབུ་མ་རང་རྒྱུད་པ་ལྟར་ན། གཉིས་ཀའི་མཚན་གཞི་གྲུབ་པར་འདོད་དེ། རྣམ་གྲངས་ཀྱི་དོན་ དམ་པར་དེ་ལྟ་འདོད་པས། ཡོད་མེད་ལ་སོགས་པའི་སྤྲོས་པ་མཐའ་དག་དང་བྲལ་བ་དེའོ། །ལང་ཀ་ལས། ཀུན་རྫོབ་རྟོག་པས་བཏགས་པ་སྟེ། །དེ་ཆད་འཕགས་པའི་སྤྱོད་ཡུལ་ཡིན། །ཞེས་དང་། འཇུག་པར། རབ་རིབ་མཐུ་ཡིས་སྐྲ་ཤད་ལ་སོགས་པ། །ངོ་བོ་ལོག་པ་གང་ཞིག་རྣམ་བརྟགས་པ། །དེ་ཉིད་བདག་ཉིད་གང་གི་མིག་དག་པས། །མཐོང་སྟེ་དེ་ཉིད་དེ་བཞིན་འདིར་ཤེས་གྱིས། །ཞེས་གསུངས་པ་ལྟ་བུའོ། ། 2-484 སློབ་དཔོན་འདིས། བློ་དང་བློའི་ཡུལ་ཐམས་ཅད་ཀུན་རྫོབ་ཀྱི་མཚན་གཞི། ཅིག་ཤོས་བློའི་ཡུལ་ཐམས་ཅད་ལས་འདས་པ་ཅིར་ཡང་མ་གྲུབ་པའི་ཐུགས་ལ་ཐ་སྙད་དུ་བྱའི། དོན་དུ་ན་ཅིའི་ངོ་བོར་ ཡང་མ་གྲུབ་པ་ཞེས་ཀྱང་མི་བྱ་སྟེ། འཇུག་པར། མོ་གཤམ་བུ་ལ་རང་གི་མཚན་ཉིད་ཀྱིས། །སྐྱེ་བ་དེ་ཉིད་དུ་མེད་ཐ་སྙད་དུ་མེད་ལྟར། །དེ་བཞིན་དངོས་ཀུན་རང་གི་མཚན་ཉིད་ཀྱིས། ། དེ་ཉིད་མ་སྐྱེས་ཐ་སྙད་དུ་མ་སྐྱེས། །ཞེས་དང་། འདས་མ་ཐག་པར། ལྷའི་བུ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་བཞིན་ཏེ། མཚན་ཉིད་མེད་པས་མཚན་གཞི་མེད་པའོ། །དེས་ན་སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། ཡང་དག་མ་མཐོང་འཇིག་རྟེན་དང་། །མྱ་ངན་འདའ་བར་རློམ་སེམས་ཏེ། །ཡང་དག་མཐོང་བ་འཇིག་རྟེན་དང་། །མྱ་ངན་འདའ་བར་རློམ་སེམས་མེད། །ཅེས་དང་། ཟླ་བ་གྲགས་པས་ཀྱང་། དོན་དམ་པ་དང་ཀུན་ རྫོབ་ཞེས་གཉིས་སུ་དབྱེ་ན་ནི། ཀུན་རྫོབ་ཀྱི་བདེན་པ་ལ་བརྟེན་ཏེ་གཞག་གོ་ཞེས་བཤད་དོ། །མཚན་ཉིད་ངེས་པར་བྱེད་པའི་ཚད་མིན་གཅིག་དང་དུ་བྲལ་ལ་སོགས་པས་སྣང་བ་ལ་བདེན་པ་ འགོག་པའི་ཚད་མ་དང་། ཆོས་ཀྱི་དབྱིངས་སྤྲོས་པ་དང་བྲལ་བར་དངོས་སུ་རྟོགས་པའི་རྣལ་འབྱོར་གྱི་མངོན་སུམ་གྱིས་ངེས་ཏེ། སྔ་མ་ནི་ཇི་ལྟ་བ་འདི་ཡི་སྟེང་དུ་མཁས་པ་ལ་མངོན་སུམ་སྟེ། 2-485 བླུན་པོ་ལ་རྟགས་ཀྱིས་དང་། ཐུན་མོང་དུ་ལུང་གིས་སོ། །དེ་གང་ཟག་གང་ལ་ལྡན་ཞེ་ན། རྒྱལ་སྲས་ཐོགས་མེད་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཐུགས་རྣམ་པར་མི་རྟོག་པའི་ཡེ་ཤེས་ཡོངས་གྲུབ་དོན་དམ། དག་ པ་འཇིག་རྟེན་པའི་ཡེ་ཤེས་གཞན་དབང་དོན་དམ། ཀུན་བརྟགས་ཀུན་རྫོབ་ཡིན་པས་དེ་གཏན་མེད། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལ་དེ་གཉིས་ཀ་ཡོད་པས་གཉིས་ཀ སོ་སོ་སྐྱེ་བོ་གཟུང་འཛིན་དུ་སྣང་བ་ ཀུན་བརྟགས། ཤེས་པ་གསལ་བར་མྱོང་བ་གཞན་དབང་དོན་དམ། དེའི་ཆོས་ཉིད་ཅིར་ཡང་མ་གྲུབ་པས་འགྱུར་མེད་ཡོངས་གྲུབ། དེ་ད་ལྟ་དངོས་སུ་མ་རྟོགས་ཀྱང་སྟོང་ཉིད་དང་བདག་མེད་པར་རྟོགས་པ་ ཕྱིན་ཅི་མ་ལོག་པར་ཡོངས་གྲུབ་སྟེ་སངས་རྒྱས་དོན་དམ། གཉིས་པོ་གཉིས་ཀའོ་ཞེས་སོ། །སློབ་དཔོན་ལེགས་ལྡན་རྗེས་འབྲང་། སངས་རྒ

【現代漢語翻譯】如是說。第三，觀察基：以四宗派來區分，如唯識宗和自續中觀宗，兩者都認為基是成立的，因為在名言的勝義中，他們這樣認為，即遠離有無等一切戲論。如《楞伽經》所說：『世俗由分別假立，彼滅乃聖者之行境。』又如《入中論》所說：『如患翳者見毛髮等，顛倒之相彼所見，彼發自性彼眼見，如是應知此處相。』這位論師說：一切心及心的對境，都是世俗的基。另一種說法是，一切心之對境，超越一切，無任何成立，只能在心中安立名言，但實際上也不能說它成立任何自性。如《入中論》所說：『如石女兒，自性無生，然可立為名言生。如是一切法，自性無生，然可立為名言生。』以及緊接著的經文：『如天子』等等，因為無自性，所以無基。因此，龍樹菩薩說：『若於世間及涅槃，見有真實，則有取捨想。若於世間及涅槃，不見真實，則無取捨想。』月稱菩薩也說：『若分勝義與世俗，則應依於世俗諦而安立。』以非一非異等量，遮遣顯現之真實，此為成立自性之量；以現量實證諸法之法界離戲，此為瑜伽現量。前者，智者於此如實現見，愚者以理證，共通者以聖言量。那麼，這適用於什麼樣的人呢？佛子無著的佛陀之心，即是完全成就的不分別智慧，是勝義諦。清凈世間之智慧，是他空勝義諦。遍計所執是世俗，故完全不存在。菩薩具有二者，故二者皆有。凡夫所見的能取所取是遍計所執。明瞭體驗的覺受是他空勝義諦。其法性無任何成立，故是不變的圓成實性。雖然現在尚未真實證悟，但證悟空性和無我，不顛倒地證悟圓成實性，即是佛陀的勝義諦。二者都是。』論師善護的追隨者，佛陀...

【English Translation】 Thus it is said. Third, examining the basis: it is distinguished by the four philosophical schools. According to the Cittamatra (Mind-Only) and Svatantrika Madhyamaka (Independent Consequence School), both consider the basis to be established, because in the conventional ultimate truth, they believe it to be such, that is, it is free from all elaborations of existence and non-existence. As the Lankavatara Sutra says: 'The conventional is established by conceptualization; its cessation is the realm of the noble ones.' And as the Madhyamakavatara (Entering the Middle Way) says: 'Like hairs and the like seen by one with cataracts, whatever is imagined as having a distorted nature, that very nature is seen by one whose eyes are pure; know that it is the same here.' This teacher says: All minds and objects of mind are the basis of the conventional. Another view is that all objects of mind are beyond everything, without any establishment, and can only be nominally designated in the mind, but in reality, it cannot be said to be established in any nature. As the Madhyamakavatara says: 'Like a barren woman's son, there is no birth by its own nature, but it can be nominally said to be born. Likewise, all phenomena have no birth by their own nature, but it can be nominally said to be unborn.' And in the immediately preceding text: 'Like the son of a god,' etc., because there is no characteristic, there is no basis. Therefore, Acharya Nagarjuna (Nāgārjuna) says: 'If one sees reality in the world and nirvana, there is the thought of acceptance and rejection. If one does not see reality in the world and nirvana, there is no thought of acceptance and rejection.' Chandrakirti (Candrakīrti) also says: 'If one distinguishes between the ultimate and the conventional, then it should be established based on the conventional truth.' The valid cognition that ascertains the characteristic is the one that negates the truth of appearance by being separate from one and many, etc., and the yogic direct perception that directly realizes the expanse of phenomena as being free from elaboration. The former is directly perceived by the wise on this very basis, by inference for the foolish, and commonly by scripture. So, to whom does it apply? The heart of the Buddha, the son of the Victorious Ones, is the non-conceptual wisdom that is completely accomplished, the ultimate truth. The pure worldly wisdom is the other-dependent ultimate truth. The completely imputed is conventional, so it is completely non-existent. A Bodhisattva has both, so both are present. The grasping and the grasped that appear to ordinary beings are completely imputed. The clear experience of knowing is the other-dependent ultimate truth. Its nature is not established in any way, so it is the immutable, completely accomplished. Although it is not directly realized now, realizing emptiness and selflessness, realizing the completely accomplished without inversion, is the ultimate truth of the Buddha. Both are both. Followers of the teacher Lekden, Buddha...

ྱས་ཀྱི་ཐུགས་རྣམ་པར་མི་རྟོགས་པའི་ཡེ་ཤེས་དོན་དམ། དག་པ་འཇིག་ རྟེན་པ་ཀུན་རྫོབ། འཕགས་པ་གསུམ་སྔར་བཞིན། སོ་སོ་སྐྱེ་བོ་སྟོང་ཉིད་དམ། བདག་ཉིད་རིགས་པའི་རྗེས་སུ་འབྲངས་ནས་ཤེས་པའམ་མི་རྟོག་པའི་ཏིང་ངེ་འཛིན་སྐྱེས་པ་ནི། དེ་དང་མཐུན་པས་མཐུན་ པའི་དོན་དམ་སྟེ་གཉིས་ཀའོ་ཞེས་སོ། །སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས། སངས་རྒྱས་མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་དོན་དམ་ཁོ་ན། འཕགས་པ་གསུམ་གྱི་མཉམ་གཞག་དོན་དམ། རྗེས་ཀུན་རྫོབ། སོ་སོ་སྐྱེ་བོ་ཀུན་རྫོབ་འབའ་ཞིག་དགོངས་འགྲེལ་ལས། ། 2-486 གལ་ཏེ་འཇིག་རྟེན་ཚད་མ་ཉིད་ཡིན་ན། །འཇིག་རྟེན་དེ་ཉིད་མཐོང་ཡིན་འཕགས་གཞན་གྱིས། །ཅི་དགོས་འཕགས་པའི་ལམ་གྱིས་ཅི་བྱར་ཡོད། །བླུན་པོ་ཚད་མར་གྱུར་པ་ག་ལ་ཡིན། །ཞེས་གསུངས་པས་ད་ ལྟ་སྟོང་ཉིད་ལ་སོགས་པ་ཤེས་པའི་བློ་དེ་རྣལ་འབྱོར་པའི་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་གྲུབ་པས། བདེན་པ་གཉིས་ཀྱི་རྣམ་གཞག་བྱེད་པ་མི་རིགས་པའང་མ་ཡིན་ཏེ། ཆུ་ལྟ་བུ་ལ། རྣག་དང་བདུད་རྩི་ ལ་སོགས་པར་མཐོང་ཞེས་ཐོས་པ་ལ་བརྟེན་ནས་དབྱེ་བ་བྱེད་པ་ལྟར། སྣང་བ་འདི་ལུང་དང་རིགས་པས་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་གྲུབ་པས། རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་སྤྲོས་པ་དང་བྲལ་བའོ་ཞེས་ཤེས་པ་ལ་ བརྟེན་ནས་དབྱེ་བ་བྱེད་པ་ལ་འགལ་བ་མེད་དོ་ཞེས་བཞེད་ལ། བདག་གི་བླ་མ་སློབ་དཔོན་ཕྱི་མ་གཉིས་དགོངས་པ་ཐ་དད་དུ་མི་བསམ་མོ་ཞེས་རྒྱུ་མཚན་དང་བཅས་ཏེ་གསུང་མོད། འོག་ ཏུ་བརྗོད་པར་བྱའོ། །གཞུང་གི་དོན་ལ་གསུམ་ལས། དབྱེ་བ་དང་། མཚན་ཉིད་གཉིས། ཀུན་རྫོབ་ཅེས་པ་ནས་རྩ་བ་གཉིས་གཉིས་སོ། །མཚན་ཉིད་དེ་བསྒྲུབ་པ་ལ་གསུམ་ལས། གནོད་པའི་ཡུལ་བློའི་རབ་ཏུ་ དབྱེ་བ། དེ་ལ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། བློ་ཀུན་རྫོབ་ལའང་རྣལ་འབྱོར་པ་དང་། ཕལ་པའོ། །འདི་གཉིས་ཀྱང་འགྲེལ་ཆེན་ལས། འཕགས་པ་དང་། སོ་སོ་སྐྱེ་བོ་ལ་བཤད་དེ། སོ་སོ་སྐྱེ་བོ་བདག་གཉིས་སུ་འཛིན་པ་ལ་འཕགས་པས་བདག་མེད་རྟོགས་པའི་ཤེས་རབ་ཀྱིས་གནོད་ཅིང་། 2-487 དེར་ཡང་ས་དང་པོ་ཀུན་ཏུ་འགྲོ་བའི་དོན་དུ་རྟོགས་པ་ལ། གཉིས་པ་རྒྱུ་མཐུན་པའི་མཆོག་གི་དོན་དུ་རྟོགས་པ་ལ་སོགས་པས་གནོད་པས་གོང་མས་གནོད་ལ། གནོད་བྱེད་མངོན་སུམ་ཡིན་ཡང་། དཔེས་ཞེས་པ་རྟགས་ཀྱིས་མ་ཡིན་གྱི། རྩོད་པ་སྤངས་པའི་དཔེ་ཡིན་ནོ་ཞེས་དང་། ཡང་གཞན་གྱིས། རྣལ་འབྱོར་པ་ནི་དེ་ཁོ་ན་མཐོང་བ། རྒྱུན་ཞུགས་སམ། ས་དང་པོ་ནས་བཅུ་པའི་བར་རོ། ། དེ་ཁོ་ན་མ་མཐོང་བ་སོ་སོ་སྐྱེ་བོ་དང་། སེར་སྐྱ་གཟེགས་ཟན་ལ་སོགས་པ་ཕལ་པའོ། །དེ་ལ་ཕལ་པ་བདག་ལ་སོགས་པ་ཡོད་པར་སྨྲ་བ་ལ་བདག་མེད་རྟོགས་པའི་རྣལ་འབྱོར་བས་ གནོད་ལ། དེའང་ཆོས་ཀྱི་བདག་ཙམ་དུ་མཐོང་བ་ཉན་ཐོས་ལ་རྣམ་རིག་ཙམ་དུ་སྨྲ་བས་གནོད་ཅིང་། དེ་ལའང་དབུ་མ་པས་གནོད་པས་རྣལ་འབྱོར་པ་དེ་དག་མཐོང་ལམ་ཡང་ཐ་

【現代漢語翻譯】對於聖者的不思議智慧而言，勝義諦是究竟的。對於世俗者而言，是世俗諦。三位聖者如前所述。凡夫所證悟的空性，或者說，通過自身理性跟隨而產生的智慧或無分別禪定，由於與此相符，故為相符的勝義諦，即二者皆是。月稱論師說：『佛陀涅槃是唯一的勝義諦。三位聖者的等持是勝義諦，后得是世俗諦。凡夫則純粹是世俗諦。』如《解深密經》所說：『如果世間是唯一的量，那麼世間本身就是所見，其他聖者又有什麼必要呢？聖者之道又有什麼用呢？愚人怎麼會成為量呢？』因此，現在證悟空性等的智慧，對於瑜伽行者來說，是成立的世俗諦。因此，對二諦進行區分並非不合理。例如，對於水，有人看到膿血或甘露等，這是基於聽聞而進行的區分。同樣，這種顯現通過教證和理證成立為世俗諦，因此，證悟圓滿正等覺佛陀是遠離戲論的，基於這種認識來進行區分並沒有矛盾。』他是這樣認為的。我的上師，前後兩位論師的觀點並沒有不同，他是這樣帶著理由說的，這將在後面講述。關於本論的內容，分為三部分：分類、定義。『世俗』一詞到根本頌的『二二』。爲了確立定義，分為三部分：損害之境、智慧的詳細分類。『對此』到根本頌的『二』。智慧的世俗諦也分為瑜伽行者和凡夫。這二者在《釋論》中也被解釋為聖者和凡夫。凡夫執著於二我，聖者則以證悟無我的智慧來損害這種執著。並且，在初地證悟普遍存在的意義時，二地證悟相似因的殊勝意義等，上者會損害下者。即使損害者是現量，『例如』一詞也表明這不是通過比量，而是通過避免爭論的例子。還有其他人說：『瑜伽行者是如實見者，即預流果或從初地到十地。不如實見者是凡夫，如數論派和勝論派等。』對於這些人，凡夫聲稱存在我等，瑜伽行者則以證悟無我來損害這種觀點。並且，僅僅見到法我（藏文，梵文：dharma-ātman，梵文羅馬擬音：dharma-ātman，漢語字面意思：法我）的小乘行者，會被唯識宗所損害，而唯識宗又會被中觀宗所損害，因此，這些瑜伽行者的見道也有高下之分。

【English Translation】 For the non-conceptual wisdom of the Holy Ones, the ultimate truth is the definitive. For the mundane, it is the conventional truth. The three Holy Ones are as previously mentioned. The emptiness realized by ordinary beings, or the wisdom or non-conceptual samadhi arising from following one's own reasoning, is the corresponding ultimate truth because it is in accordance with it, i.e., both are. Master Chandrakirti said: 'The Nirvana of the Buddha is the sole ultimate truth. The equipoise of the three Holy Ones is the ultimate truth, the subsequent is the conventional truth. Ordinary beings are purely conventional truth.' As stated in the Saṃdhinirmocana Sūtra: 'If the world were the only valid cognition, then the world itself would be the seen, what need would there be for other Holy Ones? What use would there be for the path of the Holy Ones? How could a fool become a valid cognition?' Therefore, the wisdom that now realizes emptiness, etc., is established as the conventional truth for yogis. Therefore, it is not unreasonable to distinguish between the two truths. For example, with regard to water, some see pus or nectar, etc., which is a distinction made based on hearing. Similarly, this appearance is established as the conventional truth through scripture and reasoning, therefore, realizing that the perfectly enlightened Buddha is free from elaboration, there is no contradiction in making distinctions based on this knowledge.' This is his view. My teachers, the former and latter masters, do not think that their views are different, he says with reason, which will be discussed later. Regarding the content of the text, it is divided into three parts: classification, definition. From the word 'conventional' to the root verses 'two two'. To establish the definition, it is divided into three parts: the object of harm, the detailed classification of wisdom. 'To this' to the root verse 'two'. The conventional truth of wisdom is also divided into yogis and ordinary beings. These two are also explained in the Great Commentary as Holy Ones and ordinary beings. Ordinary beings are attached to the two selves, and the Holy Ones harm this attachment with the wisdom that realizes no-self. Furthermore, when the first ground realizes the meaning of universal existence, the second ground realizes the excellent meaning of similar causes, etc., the higher harms the lower. Even if the harmer is manifest, the word 'for example' indicates that this is not through inference, but through an example that avoids argument. Others say: 'Yogis are those who see reality as it is, i.e., Stream-enterers or from the first to the tenth ground. Those who do not see reality as it is are ordinary beings, such as Samkhya and Vaisheshika, etc.' For these people, ordinary beings claim that selves, etc., exist, and yogis harm this view with the realization of no-self. Furthermore, the Hearers who only see the self of phenomena (藏文：ཆོས་ཀྱི་བདག་，梵文天城體：dharma-ātman，梵文羅馬擬音：dharma-ātman，漢語字面意思：法我), are harmed by the Mind-Only school, and the Mind-Only school is harmed by the Madhyamaka school, therefore, the path of seeing of these yogis also has degrees of superiority.

དད་པས་གོང་ མ་རྣམས་ཀྱིས་གནོད་དོ། གནོད་པའི་ཤེས་བྱེད་རྟགས་ཀྱིས་སྟོན་པ་གཉིས་ཀ་ཡང་ནི་འདོད་པའི་དཔེས་ཏེ། རྒོལ་བ་གཉིས་ལ་མཐུན་པར་སྣང་བའི་གཟུགས་བརྙན་ལ་ཁྱབ་པ་བསྟན་ནས། སྣང་བ་ཙམ་ལ་ ཆོས་སྒྲུབ་པར་བཞེད་པ་གཉིས་ཀ་མི་འཐད་དེ། སྐྱེ་འཕགས་གཉིས་རྒོལ་ཕྱིར་རྒོལ་དུ་མི་རུང་སྟེ། ཆོས་ཅན་མཐུན་སྣང་དུ་མ་གྲུབ་པས་དང་། ཉན་ཐོས་མཐོང་ལམ་ཐ་དད་པ་བདེན་ན། སེམས་ཙམ་དང་དབུ་མ་དེ་ལྟ་ཅི་ལྟར་རིགས། 2-488 ཡང་འཕགས་པའི་ཡེ་ཤེས་སྔ་མ་ལ་ཕྱི་མས་ཇི་ལྟར་གནོད་དེ། དོན་དམ་གཟིགས་པའི་ཡེ་ཤེས་གནོད་བྱ་གནོད་བྱེད་དུ་འགལ་བས་སོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །དེས་ན་བཀའ་རྟགས་ཀྱི་ཕྱག་རྒྱ་བཞི་ཁས་ ལེན་ཅིང་། སྐྱབས་གནས་དཀོན་མཆོག་གསུམ་ལ་བྱེད་ན་རྣལ་འབྱོར་པ། དེ་ལས་བཟློག་པ་ཕལ་པའོ་ཞེས་བཞེད་དོ། །གཉིས་པ་གནོད་པའི་རིམ་པ་དེ་ལ་ཞེས་པ། རྒྱུ་མཚན་མེད་བཞིན་དུ་རྟག་པ་དང་། གཙང་བ་བདེ་བ་ལ་སོགས་པར་ཞེན་པ། གྲུབ་མཐས་གཏན་བློ་མ་སྒྱུར་བ་དང་། ཀུན་བརྟགས་པའི་བདག་ཤེས་རིག་ལ་སོགས་པར་ཞེན་པ་ཕྱི་རོལ་པའི་ཕལ་པ་གཉིས་ལས། སྔ་མ་མ་དཔྱད་པའི་ བློ་ཤེས་བྱ་ཐམས་ཅད་བདེན་བདེན་པོར་འཛིན་པ་ལ་དེས་གནོད་ལ། དེས་རྟག་གཅིག་རང་དབང་ཅན་གྱི་བདག་ལ་སོགས་པར་འདོད་པ་ལ། སངས་རྒྱས་པས་ཉེར་ལེན་གྱི་ཕུང་པོ་ལ་རྟག་གཅིག རང་ དབང་ཅན་གྱི་བདག་མེད་དེ། ཆ་དུ་མ་དང་འབྲེལ་བས། སྣོད་ཐ་དད་ཀྱི་རྒྱ་ཤུག་བཞིན། རྟགས་མངོན་སུམ་དང་། ཁྱབ་པ་དཔེ་ལའོ། །གཞན་ཡང་བདག་རྟག་པ་མེད་དེ། དོན་བྱེད་པ་གཉིས་ཀྱིས་སྟོང་ པས་ཞེས་སོ། །དེས་བརྟགས་པའི་དོན་དང་ཤེས་པ་རགས་པར་སྣང་བ་ཀུན་རྫོབ། ཆོས་ཀྱི་བདག་རྡུལ་དང་སྐད་ཅིག་དོན་དམ་དུ་འདོད་པ་ལ། རྣམ་རིག་པས། དྲུག་གིས་ཅིག་ཆར་སྦྱར་བས་ན། །ཕྲ་རབ་རྡུལ་ཆ་དྲུག་ཏུ་འགྱུར། ། 2-489 ལ་སོགས་པ་དང་། ཡོད་པ་མ་ཡིན་དོན་སྣང་ཕྱིར། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་གནོད་ལ། རྣམ་རིག་པས། ཀྱེ་རྒྱལ་བའི་སྲས་དག ཁམས་གསུམ་པོ་འདི་དག་ནི་སེམས་ཙམ་མོ་ཞེས་དང་། བློ་ཡིས་ ཉམས་མྱོང་བྱ་གཞན་མེད། །དེ་ཡི་མྱོང་བའང་གཞན་ཡོད་མིན། །ཞེས་དང་། གཟུང་དང་འཛིན་པ་མེད་པའི་ཕྱིར། །དེ་ནི་དེ་ལྟར་རང་ཉིད་གསལ། །ཞེས་དང་། ཡང་། མངོན་སུམ་སོ་སོར་རེག་བྱ་ཡང་། །དེ་ཡི ་ དེ་ཉིད་བདག་ཉིད་ཡིན། །དེས་ན་ཉམས་མྱོང་བྱ་གཞན་མེད། །དེ་ལའང་མྱོང་བ་གཞན་ཡོད་མིན། །ཞེས་པ་ལྷན་ཅིག་དམིགས་ངེས་ལ་སོགས་པས་སེམས་སུ་གྲུབ་ཅེས་པ་ལ། དབུ་མ་པས། སེམས་དང་སེམས་ ལས་བྱུང་བའང་དཔྱད་ན་རང་བཞིན་མེད་དེ། རང་དང་། གཞན་དང་། གཉིས་ཀ་དང་། རྒྱུ་མེད་པ་ལས་སྐྱེས་པ་དང་བྲལ་བའི་ཕྱིར་ནམ་མཁའ་བཞིན་ཞེས་ཏེ། ཕྱོགས་ཆོས་ནི། རྗེས་སུ་འགྲོ་ལྡོག་མ་དམིགས་ པས་གྲུབ་ལ། ཁྱབ་པ་དཔེ་ལ་མཐོང་བས་སོ། །དེ་བཞིན་དུ། གཅིག

【現代漢語翻譯】信仰使先前的觀點受到損害。損害的知識由作為例子的標誌來顯示，這兩個（標誌和例子）都是想要的。通過展示對兩個論敵來說似乎一致的形象的普遍性，認為僅僅通過顯現來確立法（dharma）的兩種觀點都是不合理的，因為聲聞（Śrāvaka）和阿羅漢（Arhat）不能互相辯駁，因為作為主題的事物沒有被確立為共同顯現。如果聲聞的見道（darśanamārga）是不同的，那麼唯識宗（Cittamātra）和中觀宗（Madhyamaka）又該如何呢？此外，後來的聖者智慧如何損害先前的智慧呢？因為證悟勝義諦的智慧在作為損害者和被損害者方面是矛盾的。因此，瑜伽行者（yogin）接受四法印（caturbrahmamudrā），並皈依三寶（triratna），而與此相反的人則是普通人。第二，損害的順序是這樣的：對外道普通人來說，執著于無理由的常、凈、樂等，沒有被宗派改變既定觀念，以及執著于遍計所執的自我意識等。前者損害了未經分析的、認為一切所知都是真實的觀點，而後者損害了認為有常一自在的自我的觀點。對於後者，佛教徒認為在近取蘊（upādānaskandha）中沒有常一自在的自我，因為它與多個部分相關聯，就像不同容器中的芝麻一樣。標誌是現量（pratyakṣa），普遍性在例子中。此外，沒有常我，因為它缺乏兩種作用。因此，對於認為遍計所執的意義和粗顯的意識是世俗諦（saṃvṛtisatya），而法（dharma）的自性、微塵和剎那（kṣaṇa）是勝義諦（paramārthasatya）的觀點，唯識宗通過『六者同時結合，極微分成六部分』等來損害。並且，通過『非有，因為顯現為事物』等來損害。唯識宗說：『諸位佛子，這三界唯是心。』並且，『意識沒有其他體驗的對象，它的體驗也不是其他。』並且，『因為沒有能取和所取，所以它是如此的自明。』並且，『現量所觸及的也是它的自性。因此，意識沒有其他體驗的對象，對它來說也沒有其他的體驗。』通過俱生緣（sahajāta）等確立為心。對此，中觀宗說：『心和心所（caitta）在分析時也沒有自性，因為它與自、他、二者和無因而生相分離，就像虛空一樣。』作為同品后遍（anvaya）和異品遍（vyatireka）沒有被觀察到而成立，普遍性在例子中通過可見性來證明。同樣地，唯一。

【English Translation】 Faith harms the previous views. The knowledge of harm is shown by the sign as an example, both of which (sign and example) are desired. By showing the pervasiveness of the image that appears consistent to the two opponents, both views that hold to establish dharma (法) merely through appearance are unreasonable, because Śrāvaka (聲聞) and Arhat (阿羅漢) cannot refute each other, because the subject matter has not been established as a common appearance. If the darśanamārga (見道) of the Śrāvaka is different, then what about Cittamātra (唯識宗) and Madhyamaka (中觀宗)? Furthermore, how does the later wisdom of the noble ones harm the earlier wisdom? Because the wisdom that sees the ultimate truth is contradictory in terms of being the harmer and the harmed. Therefore, the yogin (瑜伽行者) accepts the four seals (caturbrahmamudrā) and takes refuge in the Three Jewels (triratna), while the opposite is an ordinary person. Second, the order of harm is as follows: For ordinary non-Buddhists, clinging to permanence, purity, happiness, etc. without reason, not having fixed ideas changed by tenets, and clinging to the self-consciousness of what is completely imputed, etc. The former harms the unanalyzed view that holds all knowable things to be true, while the latter harms the view that there is a permanent, single, independent self. For the latter, Buddhists argue that there is no permanent, single, independent self in the aggregates of appropriation (upādānaskandha), because it is related to multiple parts, like sesame seeds in different containers. The sign is direct perception (pratyakṣa), and the pervasiveness is in the example. Therefore, for the view that holds the imputed meaning and the coarse consciousness to be conventional truth (saṃvṛtisatya), and the self-nature of dharma (法), atoms, and moments (kṣaṇa) to be ultimate truth (paramārthasatya), the Cittamātra school harms it by saying, 'When six are combined at once, the subtle atom is divided into six parts,' etc. And, it harms it by saying, 'It is non-existent, because it appears as a thing,' etc. The Cittamātra school says, 'O sons of the Victorious One, these three realms are only mind.' And, 'Consciousness has no other object of experience, and its experience is not other either.' And, 'Because there is no grasper and grasped, it is so self-luminous.' And, 'What is touched by direct perception is also its own nature. Therefore, consciousness has no other object of experience, and there is no other experience for it.' It is established as mind by the co-emergent (sahajāta) etc. To this, the Madhyamaka school says, 'Mind and mental factors (caitta) also have no self-nature when analyzed, because it is separated from arising from self, other, both, and without cause, like space.' As anvaya (同品后遍) and vyatireka (異品遍) are not observed and established, the pervasiveness is proven in the example by visibility. Similarly, the only one.

་དང་དུ་མ་དང་བྲལ་བས། །ཞེས་དང་། རྟེན་འབྲེལ་ཙམ་ཡིན་པས་ཞེས་སོ། །རྩོད་པ་སྤང་བ་ནི། དེ་ལྟ་ན། དབུ་མ་པའི་ བློ་དེ་ལ་གཞན་གྱིས་གནོད་ན་ཐུག་པ་མེད་ལ། མི་གནོད་ན་དེ་དོན་དམ་དུ་འགྱུར་ཞིང་། འདོད་པ་ལ་བསལ་ཞེ་ན། ལང་ཀར་གཤེགས་པར། དངོས་རྣམས་སྐྱེ་བ་ཀུན་རྫོབ་ཏུ། །དམ་པའི་དོན་དུ་རང་བཞིན་མེད། ། 2-490 ཅེས་དང་། བདེན་གཉིས་ལས། ཇི་ལྟར་སྣང་ཞིང་ངོ་བོ་བས། །འདི་ལ་དཔྱད་པ་མི་འཇུག་གོ །ཞེས་པས། སྣང་བ་བདེན་པ་དང་། འཛིན་པ་མ་འཁྲུལ་བར་མི་འདོད་ཀྱི། དེ་ལ་བདེན་པ་བཀག་ཙམ་ གྱི་སྣང་བ་ལ་གནོད་པ་མེད་དོ་ཞེས་སྟོན་པ། གནོཾད་བྱེདཾ་རྟགཾས་ཀྱིསཾ་སྟོནཾ་པཾ་གཉིས་ཀ་ཡང་ཞེས་པ། གཟུགས་བརྙན་གཉིས་ཀ་ལ་མཐུན་པར་སྣང་བས། དེ་ལ་ཆོས་ཡང་དག་པར་རང་བཞིན་མེད་ པ་དང་། རྟགས་ཡང་དག་གི་གཅིག་དང་དུ་མ་དང་བྲལ་བ་བཞིན། ཆོས་ཅན་སྣང་ཙམ་ལ་ཡང་ངོ་། །རྩོད་པ་སྤང་བ། གལ་ཏེ་བློ་ཐམས་ཅད་འཁྲུལ་ཞིང་ཡུལ་བརྫུན་ན། འཁྲུལ་པའི་སྤྱོད་པ་ཕ་ རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ལྔ་ཡིས་ཅི་ཞིག་བྱ་ཞེ་ན། དོན་དམ་པར་དེ་ལྟ་མོད། ཀུན་རྫོབ་མ་དཔྱད་པའི་སྣང་བ་ལ། ཚོགས་རྫོགས་པ་དང་། གཞན་དོན་སྒྲུབ་པ་ལ་དེ་དག་དགོས་ཏེ། མདོ་སྡེ་ རྒྱན་ལས། དཔེར་ན་སྒྱུ་མའི་རྒྱལ་པོ་ཞིག །སྤྲུལ་པས་ཐར་པར་བྱ་ཕྱིར་བརྩོན། །གང་ཕྱིར་དེས་འདི་སྔོན་ཤེས་པས། །འདི་ནི་སྤྲུལ་ལ་ཆགས་པ་མེད། །ཅེས་པ་ལྟར་རོ། །ཅི་ཆོས་ཅན་བརྫུན་པ་དང་ འཁྲུལ་པ་འདི་དག་རྣལ་འབྱོར་པ་དང་ཕལ་པ་ལ་མཐུན་པར་སྣང་ན་རྩོད་པར་མི་རིགས་ལ། མི་སྣང་ན་ཆོས་ཅན་ཇི་ལྟར་གྲུབ་ཅེ་ན། དེ་གཉིས་ཞེན་ཡུལ་མཐུན། ཞེན་སྟངས་ཐ་དད་པས་སྐྱོན་གཉིས་པོ་མེད་པ། 2-491 འཇིག་རྟེན་པ་ཞེས་རྩ་བ་བཞིའོ། །གཉིས་པ་བདག་མེད་པ་གཉིས་ཀྱི་སྒོ་ནས་རྒྱས་པར་བཤད་པ་ནི། རྟོག་གེ་བ་དག བདག་རྟག་པའི་དངོས་པོ་རང་དབང་ཅན་དུ་འདོད་པ་དང་། ཁ་ཅིག་བེམ་ པོ་དང་། ཤེས་རིག་དང་། བརྗོད་དུ་མེད་པའི་དང་། རྡུལ་དང་སྐད་ཅིག་རྫས་སུ་སྨྲ་བའི་གཉེན་པོར་འདི་གཉིས་གསུངས་ཏེ། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། འདི་ལྟར་ཆོས་རྣམས་ཐམས་ཅད་ནི། །བདག་མེད་དམ་པའི་དོན་ དུ་ན། །སྟོང་ཉིད་བདག་ཏུ་དམིགས་པ་ནི། །ཉེས་པར་བཤད་པ་ཁོ་ན་ཡིན། །ཞེས་དང་། དབུས་མཐར། གང་ཟག་དང་ནི་ཆོས་རྣམས་ཀྱི། །དངོས་པོ་མེད་འདིར་སྟོང་པ་ཉིད། །ཅེས་དང་། དབུ་མ་རྒྱན་ལས། ཆོས་ལ་བདག་མེད་མཁས་པ་ཡིས། །རང་བཞིན་མེད་པ་གོམས་བྱས་ནས། །ཕྱིན་ཅི་ལོག་ལས་བྱུང་བ་ཡི། །ཉོན་མོངས་སྒྲིབ་པ་མེད་པར་བྱེད། །ཅེས་དང་། འདིར་སྟོང་ཉིད་བག་ཆགས་གོམས་པ་ཡིས། །དངོས་པོའི་ བག་ཆགས་སྤོང་བར་འགྱུར། །ཞེས་པ་དང་། རྣམ་འགྲེལ་ལས། བདག་ཏུ་ཆགས་པའི་རྒྱུ་ཉིད་ལས། །བདེ་མིན་བདེ་བར་འདུ་ཤེས་པས། །ཀུན་ལ་རབ་ཏུ་འཇུག་ཅེས་དང་། །དེ་བདག་མེད་པའི་ཆོས

【現代漢語翻譯】『遠離一和多』等等，以及『僅僅是緣起』等等。駁斥爭論：如果那樣，中觀派的智慧如果被他人損害，那就沒有止境；如果不被損害，那就成了勝義諦，並且符合所期望的。對此進行駁斥，《楞伽經》中說：『諸法生起皆是世俗諦，勝義諦中無自性。』《二諦論》中說：『如何顯現以及本體如何，對此不進行考察。』因此，並非不希望顯現是真實的，以及執著是不錯誤的，而是僅僅遮止了對真實的顯現的損害。顯示『能損害和所顯示』兩者也是如此，如同影像兩者相似地顯現，因此，對於法，真實的自性是不存在的，並且如同真實標誌遠離一和多一樣，對於法性僅僅是顯現也是如此。駁斥爭論：如果一切智慧都是錯誤的，並且對境是虛假的，那麼通過五種度越的錯誤行為又能做什麼呢？勝義諦中確實如此，但在未經考察的世俗顯現中，圓滿資糧和成辦他利是需要的，如《經莊嚴論》中說：『譬如幻化之國王，爲了使幻化者解脫而努力，因為他事先知道此事，因此對幻化沒有貪執。』如果法性虛假和錯誤，對於瑜伽士和普通人來說是相似地顯現，那麼不應該爭論；如果不相似地顯現，那麼法性如何成立呢？因為兩者執著的對象相同，但執著的方式不同，所以沒有這兩個過失，世間人所說的根本有四種。第二，通過兩種無我的方式進行廣說：論師們認為，存在常恒的、具有自主性的『我』，有些人認為是物質，有些人認為是意識，有些人認為是不可言說的，有些人認為是微塵和剎那的實有。爲了對治這些觀點，宣說了這兩種無我。《經莊嚴論》中說：『如此一切諸法，在勝義諦中無我，如果將空性執著為我，那僅僅是過失。』《中邊分別論》中說：『人與法的實有，在此空性中不存在。』《中觀莊嚴論》中說：『智者通過法無我，習慣於無自性，從而使顛倒產生的煩惱障消失。』這裡說：『通過習慣於空性的習氣，將消除對實有的習氣。』《釋量論》中說：『從執著於我的因中，將非樂執著為樂，從而完全地進入一切。』以及『那是無我的法。』

【English Translation】 'Apart from one and many,' etc., and 'merely interdependent,' etc. Refuting the argument: If that is the case, if the wisdom of the Madhyamaka is harmed by others, then there is no end; if it is not harmed, then it becomes the ultimate truth and conforms to what is expected. In response to this, the Lankavatara Sutra says: 'All phenomena arise as conventional truths; in the ultimate truth, there is no self-nature.' The Two Truths says: 'How it appears and what its essence is, this is not subject to examination.' Therefore, it is not that one does not want the appearance to be true, and that the grasping is not mistaken, but only that the harm to the appearance of truth is prevented. Showing that 'what harms and what is shown' are both the same, just as the two images appear similarly, therefore, for the Dharma, the true self-nature does not exist, and just as the true mark is apart from one and many, so too is the Dharma nature merely an appearance. Refuting the argument: If all wisdom is mistaken and the object is false, then what can be done with the five perverted actions? It is indeed so in the ultimate truth, but in the unexamined conventional appearance, the completion of the accumulations and the accomplishment of the benefit of others are necessary, as the Ornament of the Sutras says: 'For example, a king of illusion strives to liberate the illusion, because he knows this beforehand, therefore he has no attachment to the illusion.' If the Dharma nature is false and mistaken, and appears similarly to yogis and ordinary people, then there should be no argument; if it does not appear similarly, then how is the Dharma nature established? Because the objects of attachment are the same for both, but the manner of attachment is different, there are no two faults, and the root of what worldly people say is fourfold. Second, explaining extensively through the two ways of selflessness: Logicians believe that there is a permanent, independent 'self,' some believe it is matter, some believe it is consciousness, some believe it is inexpressible, and some believe it is particles and momentary entities. To counter these views, these two selflessnesses are proclaimed. The Ornament of the Sutras says: 'Thus all phenomena, in the ultimate truth, are selfless; if emptiness is grasped as self, that is merely a fault.' The Distinguishing the Middle from the Extremes says: 'The reality of persons and phenomena does not exist in this emptiness.' The Ornament of the Middle Way says: 'The wise, through the selflessness of phenomena, become accustomed to the absence of self-nature, thereby eliminating the afflictive obscurations arising from perversion.' Here it says: 'Through the habituation of the imprint of emptiness, the imprint of reality will be abandoned.' The Commentary on Valid Cognition says: 'From the very cause of attachment to self, one perceives non-pleasure as pleasure, thereby fully entering into everything.' And 'That is the Dharma of selflessness.'

་ལ་ནི། །བདག་ གཞན་སྒྲོ་འདོགས་པ་ལས་ཆགས། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་པས། དེ་གཏན་ལ་དབབ་ན། ཆོས་ཀྱི་བདག་མེད་པ་དང་། གང་ཟག་གི་བདག་མེད་པའོ། །དང་པོ་ལ་གཉིས་ལས། ཡུལ་དང་ཡུལ་ཅན་སྟོང་པ་ཉིད་དུ་བསྒྲུབ་པ་ལ་གསུམ་གྱི་དང་པོ། 2-492 བྱེ་བྲག་ཏུ་སྨྲ་བའི་རྩོད་པ་སྤང་བ་ནི། ཤེས་བྱ་གཞི་ལྔ་བྱེ་བྲག་ཏུ་ཕྱེ་སྟེ་སྨྲ་བས་སམ། བྱེ་བྲག་གི་བསྟན་བཅོས་ལ་གཙོ་བོར་བྱེད་པས་ཏེ། དེའང་རྒྱས་པར་ཕྱེ་ན་ཁམས་བསྟན་ པ་ལ་སོགས་པ་གནས་བརྒྱད་འདོད་ལ། བསྡུ་ན་གཞི་ལྔ་སྟེ། སྣང་བ་གཟུགས་ཀྱི་གཞི། གཙོ་བོ་སེམས་ཀྱི་གཞི། འཁོར་སེམས་ལས་བྱུང་བའི་གཞི། ལྡན་པ་མ་ཡིན་པ་འདུ་བྱེད་ཀྱི་གཞི། ཆོས་ཉིད་ འདུས་མ་བྱས་ཀྱི་གཞིའོ། །དང་པོ་ལ་རྡུལ་ཕྲ་རབ་དང་། རགས་པ་གཉིས་ལས། སྔ་མ་གཟུགས་ཅན་ཆ་མེད་དེ། །དེས་འདུས་པ་རྩོམ་པ་ན་བསྐོར་བ་བར་དང་བཅས་པས་རྩོམ་ཞིང་གནས་ཏེ། རྡུལ་ ཡང་ཁམས་འདི་ན་རྡུལ་ཉུང་བ་ལ་བརྒྱད་དེ། མཛོད་ལས། འདོད་ན་དབང་པོ་མེད་པ་དང་། །སྒྲ་མེད་ཕྲ་རབ་རྡུལ་རྫས་བརྒྱད། །ལུས་དབང་ལྡན་ལ་རྫས་དགུ་སྟེ། །དབང་པོ་གཞན་ལྡན་རྫས་བཅུར་འདོད། ། སྒྲ་དང་ལྡན་པར་སྐྱེས་ན་བཅུ་གཅིག་གོ །གཟུགས་ན་དྲི་རོ་མེད་ལ། འབྱུང་བ་བཞི་ཁ་དོག་དང་རེག་པ་སྟེ་དྲུག་གོ །སེམས་རྣམ་ཤེས་ཚོགས་དྲུག སེམས་བྱུང་ལྔ་བཅུ་རྩ་གཅིག་སྟེ། དེ་ལ་ དོན་མཐོང་རྣམ་པར་ཤེས། །དེ་ཡི་ཁྱད་པར་སེམས་ལས་བྱུང་། །ཞེས་པས། དོན་ཙམ་འཛིན་པས་སེམས། ཁྱད་པར་འཛིན་པས་སེམས་ལས་བྱུང་བ་སྟེ། དེ་ཉིད་སེམས་དང་མཚུངས་པ་ལྔས་མཚུངས་པར་ལྡན་ཏེ། རྟེན། 2-493 དམིགས་པ། རྣམ་པ། དུས། རྫས་མཚུངས་པའོ། །ལྡན་པ་མ་ཡིན་པ་ཐོབ་པ་ལ་སོགས་པ་བཅུ་བཞི་སྟེ། ཆོས་ཐམས་ཅད་རྟོག་གེའི་སྤྱོད་ཡུལ་མ་ཡིན་པས་ལྡན་པ་མ་ཡིན་པའི་འདུ་བྱེད་ཀྱང་རྫས་ སུ་ཡོད་པ་ཁོ་ན་སྟེ། འདི་ནི་ཁོ་བོ་ཅག་གི་གྲུབ་པའི་མཐའོ་ཞེས་སོ། །འདུས་མ་བྱས་ནི། མཛོད་ལས། འདུས་མ་བྱས་རྣམས་གསུམ་ཡང་སྟེ། །ནམ་མཁའ་དང་ནི་འགོག་པ་གཉིས། །ཞེས་པས། སོ་ སོར་བརྟགས་པ་དང་། བརྟགས་མིན་ནོ། །དུས་གསུམ་ཡང་རྫས་སུ་གྲུབ་སྟེ། ལྟེང་ཀ་གསུམ་ན་འདུག་པའི་ཉ་བཞིན་ནོ། །ཡུལ་ཤེས་གཉིས་ཀྱང་རྫས་ཐ་དད་དུས་མཉམ་པ་འབྲེལ་མེད་ཀྱི་ཤེས་པ་ད་ལྟར་ བས་འཛིན་པར་འདོད་པས། དེ་དག་གིས་བརྩད་པ་ཆོས་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པ་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུ་ཡིན་ན་ཚད་མ་དང་འགལ་ཏེ། སྣང་བ་དང་མཐུན་པར་དོན་བྱེད་པ་མངོན་སུམ་གྱིས་མཐོང་ཞེས་པ་ གཟུགས་སོགས་ཞེས་རྒོལ་པ་དང་། བྱིས་པ་ལ་གྲགས་པ་ཙམ་སྟེ། རིགས་ཤེས་ཚད་མས་གྲུབ་པ་མེད་ཅིང་། དཔྱད་ན་མི་རྙེད་པས་ཞེས་པ་ལན་ནོ། །གཉིས་པ་ལུང་དང་འགལ་བ་གསུམ་ལས། ཆོས་ཐམས་ ཅད་རང་བཞིན་མེད་ན། མདོ་ལས། དགེ་སློང་དག ཁུར་ཡང་ཡོད། ཁུར་ཁྱེར་བ་ཡང་ཡོད།

【現代漢語翻譯】而執著于『我』和『他』，由此產生（煩惱）。』等等，廣泛地宣說了（無我）。如果確定這一點，就是法無我和人無我。第一點又分為兩種，首先，爲了論證境和有境為空性，有三個方面，這是第一個方面。駁斥分別說者的辯論：是通過將所知分為五蘊來論述，還是以分別論的論著為主要依據？如果詳細劃分，他們認為有包含蘊等在內的八處，如果概括起來，就是五蘊：顯現是色蘊，主導是識蘊，隨從是心所蘊，不相應是行蘊，法性是不生滅蘊。第一種又分為極微和粗大兩種。前者是有形體的無分微塵，由它組成的（事物）在形成時，以環繞的方式並留有空隙地形成和存在。極微在這個蘊中也是最少的，有八種。如《俱舍論》所說：『欲界無有根，無聲極微塵，八種物質有。』具有身根者有九種物質，具有其他根者認為有十種物質。如果與聲音一起產生，則有十一種物質。在色蘊中，沒有氣味和味道，有四大種和顏色、觸覺，共六種。心是六識聚，心所有五十一。對此，（經文）說：『見義是識，彼之差別是心所。』因此，僅僅執取意義的是心，執取差別的是心所。心所與心以五種相同的方式相應：所依、所緣、行相、時間和體性相同。不相應行有得等十四種。一切法都不是推理的範圍，因此不相應行也僅僅是實有。這是我們的宗派觀點。無為法，如《俱舍論》所說：『無為法亦有三，虛空與二滅。』即：擇滅和非擇滅。三時也作為實有而成立，就像待在三個容器中的魚一樣。境和識二者也是實體各異，同時存在，互不相關的識以現在的方式執取。如果他們辯駁說，一切法都是虛假的，如幻象一般，那麼就與量相違背，因為與顯現相符並起作用是現量所見的。反駁者說這是色等，回答說這只是對兒童來說是公認的，沒有通過理智量成立，並且經過分析也無法找到。第二，與聖教相違背有三個方面。如果一切法都沒有自性，那麼經中說：『諸比丘，有負擔，也有承擔負擔者。』

【English Translation】 And clinging to 'I' and 'other' arises (afflictions).' and so on, extensively expounding (selflessness). If this is determined, it is the selflessness of phenomena and the selflessness of persons. The first is further divided into two types. First, to prove that objects and subjects are empty, there are three aspects, and this is the first aspect. Refuting the arguments of the Vaibhashikas: Is it through dividing the knowable into five aggregates to discuss, or mainly based on the Vaibhashika treatises? If divided in detail, they believe there are eight places including the aggregates, etc. If summarized, there are five aggregates: appearance is the aggregate of form, the main is the aggregate of consciousness, the accompanying is the aggregate of mental factors, the non-associated is the aggregate of formations, and the nature of phenomena is the unconditioned aggregate. The first is further divided into atoms and gross forms. The former is an indivisible particle with form. The (things) composed of it are formed and exist in a circular manner with gaps. The atom is also the smallest in this aggregate, with eight types. As the Abhidharmakosha says: 'In the desire realm, there are no senses, soundless atoms, eight kinds of substances.' Those with body sense have nine substances, and those with other senses are considered to have ten substances. If it arises with sound, there are eleven substances. In the form aggregate, there is no smell or taste, there are the four great elements and color and touch, a total of six types. Mind is the collection of six consciousnesses, and there are fifty-one mental factors. Regarding this, (the scripture) says: 'Seeing the meaning is consciousness, the difference of that is mental factors.' Therefore, that which merely grasps the meaning is mind, and that which grasps the difference is mental factors. These mental factors correspond to the mind in five identical ways: basis, object, aspect, time, and substance are the same. Non-associated formations have fourteen types such as attainment. All phenomena are not within the scope of reasoning, therefore non-associated formations are also merely existent. This is the view of our school. Unconditioned phenomena, as the Abhidharmakosha says: 'Unconditioned phenomena are also three, space and two cessations.' Namely: selective cessation and non-selective cessation. The three times are also established as real, like fish staying in three containers. Objects and consciousness are also different entities, existing simultaneously, and unrelated consciousness grasps in the present way. If they argue that all phenomena are false, like illusions, then it contradicts valid cognition, because acting in accordance with appearance is seen by direct perception. The opponent says this is form, etc., and the answer is that this is only recognized by children, not established by rational cognition, and cannot be found after analysis. Second, there are three aspects of contradicting the scriptures. If all phenomena have no inherent existence, then the sutra says: 'Monks, there is a burden, and there is also a bearer of the burden.'

ཅེས་དང་། ལས་ཀྱང་ཡོད། ལས་ཀྱི་རྣམ་པར་སྨིན་པ་ཡང་ཡོད། ཅེས་དང་། དགེ་སློང་མཽངྒལ་གྱི་བུའི་ལས་ཤེས་པ་ལ་སོགས་པ་དང་འགལ་ཞེ་ན། 2-494 དེ་དགོངས་པ་ཅན་ཏེ། བློ་དམན་པ་རྣམས་ཀྱི་ཞེན་པའི་རྟེན། ཉེ་བར་ལེན་པའི་ཕུང་པོར་སྣང་ཙམ་ལ་སོགས་པ་དགོངས་གཞི་དང་། དགོས་པ་འཇིག་རྟེན་གཞུག་པ་སྟེ། རྒྱལ་པོའི་བཙུན་མོ་ཤི་བའི་ བརྡ་སྤྲོད་པའམ། སྲས་ཀྱིས་ཉིད་འཇོམས་པར་བརྗོད་པ་ལྟ་བུ་སྟེ། མདོ་ལས། དེ་ཉིད་ཚོལ་ལས་ཐོག་མར་ནི། །ཐམས་ཅད་ཡོད་ཅེས་བརྗོད་པར་བྱ། །དོན་རྣམས་རྟོགས་ཤིང་ཆགས་མེད་ལ། །ཕྱི་ནས་རྣམ་པར་ དབེན་དོན་ཉིད། །ཅེས་གསུངས་སོ། །དངོས་ལ་གནོད་བྱེད་ནི། དེ་དག་ཁོ་ནར་གྲུབ་པ་མེད་དེ། རྡུལ་དང་སྐད་ཅིག་ལ་ངོ་བོ་མེད་པས། རྟགས་མ་གྲུབ་པའང་མིན་ཏེ། རྡུལ་དང་སྐད་ཅིག་ལ་ཕྱོགས་ དང་དུས་ཀྱིས་གཞིགས་པ་སྟེ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། ཁྱེད་སྐད་ཅིག་གསུམ་དུ་འདོད་པ་ལྟར་ན་ཞེས་དགོངས་ནས། ཇི་ལྟར་སྐད་ཅིག་མཐའ་ཡོད་ལྟར། །ཐོག་མ་དབུས་ཀྱང་བརྟག་པར་གྱིས། །སྐད་ཅིག་གསུམ་ གྱི་བདག་ཉིད་ཀྱིས། །འཇིག་རྟེན་སྐད་ཅིག་ལ་མི་གནས། །ཞེས་གསུངས་སོ། །རྩོད་པ་སྤང་བ། རྡུལ་དང་སྐད་ཅིག་དོན་དམ་དུ་མེད་ན། ཀུན་རྫོབ་ཏུ་འགྱུར་ལ། འདོད་ན་བྱིས་པའི་སྤྱོད་ཡུལ་དུ་གྲུབ་ པར་རིགས་པ་ལས། དེར་མ་གྲུབ་པས་ཀུན་རྫོབ་ཏུའང་འགལ་ཞེ་ན། བྱིས་པའི་དེར་འགལ་ན་ཁྱབ་པ་མ་གྲུབ་ལ། རྣལ་འབྱོར་པའི་དེར་འགལ་བའི་རྟགས་མ་གྲུབ་སྟེ། དེའི་བློ་ལ་སྣང་བས་སོ། ། 2-495 དེ་ལྟར་ན་རྒྱུན་ཞུགས་འཕགས་པ་མ་ཡིན་པར་ཐལ་ཏེ། འདུ་བྱེད་སྐད་ཅིག་མར་མངོན་སུམ་དུ་མཐོང་བ་དེ་ཀུན་རྫོབ་མཐོང་བ་ཡིན་པས། འདོད་ན། མདོ་ལས། དགེ་སློང་དག་གིས་ཆོས་རྣམས་ལ་ ཆོས་ཀྱི་མིག་རྡུལ་མེད་ཅིང་། དྲི་མ་དང་བྲལ་བར་སྐྱེས་ཞེས་བཤད་པ་ཞེ་ན། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ས་དང་པོའི་ཡེ་ཤེས་ལ་ལྟོས་ནས་ཐལ་བ་འདོད་དེ། མི་བདེན་པའི་དོན་མཐོང་བའི་འཁྲུལ་ པ་ཡིན་པས། འཇིག་རྟེན་ལས་འདུ་བྱེད་རྟག་པ་ལ་སོགས་པར་འཛིན་པ་ལ་ལྟོས་ནས་ཐལ་བ་ཁྱབ་པ་མ་གྲུབ་སྟེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། བདེན་པ་བཞི་ལ་རྟག་པ་དང་། །བདེ་དང་གཙང་དང་ངའི་ ཞེས་སོགས། །ཡང་དག་མིན་པ་རྣམ་བཅུ་དྲུག །སྒྲོ་བཏགས་ནས་ནི་ཡོངས་སུ་སྲེད། །ཅེས་པས། དེ་འདྲ་ལ་ལྟོས་ནས་བཞག་སྟེ། འཇིག་ཚོགས་ལ་ལྟ་བ་རི་བོ་རྩེ་མོ་ཉི་ཤུ་ཡེ་ཤེས་ཀྱི་རྡོ་ རྗེས་བཅོམ་པའི་ཕྱིར་དེ་ཁོ་ན་མཐོང་བར་རྣམ་པར་གཞག་གོ་ཞེས་གསུངས་ཏེ། རྣལ་འབྱོར་པའི་ཀུན་རྫོབ་བམ། རྣམ་གྲངས་ཀྱི་དོན་དམ་ཞེས་བྱའོ། །གཞན་དུ་སྟེ། འཇིག་རྟེན་པ་ལ་དེ་ལྟར་མི་སྣང་ ངོ་ཞེ་ན། དེས་རྣལ་འབྱོར་པ་ལ་གནོད་པར་འགྱུར་ན། བུད་མེད་ལ་གཙང་མར་རྟོག་ཀྱང་གཞན་ལ་གནོད་པར་འགྱུར་ལ། འདོད་ན། ཁྱེད་ཀྱང་མི་གཙང་བ་གཉེན་པོར

【現代漢語翻譯】那麼，『業存在，業的異熟果也存在』，這與『目犍連尊者知曉業』等相矛盾嗎？這是有密意的說法，是資質低下者執著的所依，只是顯現為近取蘊等等，這是有其意圖和目的的，目的是爲了迷惑世間，比如國王的妃子去世的訃告，或者王子說要毀滅自己一樣。如經中所說：『首先應尋求它，應說一切皆有。通達諸義且無執著，之後是寂靜的真諦。』對於實事造成損害的是，它們並非僅僅如此成立，因為極微和剎那沒有自性。也不是說理由不成立，因為極微和剎那可以用方位和時間來衡量。如龍樹菩薩所說：『如你所認為的三個剎那』，並想到：『就像剎那有盡頭一樣，也應考察最初和中間。由三個剎那的自性，世界不會停留在剎那。』駁斥爭論：如果極微和剎那在勝義中不存在，那麼就變成世俗諦了。如果承認，那麼就應該在凡夫的境界中成立，既然在那裡不成立，那麼在世俗諦中也相矛盾嗎？如果在凡夫的境界中相矛盾，那麼遍佈就不成立。如果在瑜伽士的境界中相矛盾，那麼理由就不成立，因為在他們的心中會顯現。如果是這樣，那麼就會推論出不是預流果的聖者，因為現量見到行是剎那性的，那就是見到世俗諦。如果承認，那麼經中說：『諸比丘，對於諸法，生起了無塵、離垢的法眼』，這又該如何解釋呢？可以承認對於菩薩初地智慧的推論，因為這是見到不真實之事的錯覺。相對於世間認為行是常等，那麼遍佈就不成立。如《釋量論》中說：『對於四諦，常、樂、凈、我等，十六種非真實之相，執著之後就會生起貪愛。』因此，相對於這些而安立，因為以金剛喻慧摧毀了有身見這座二十峰的山，所以才安立為僅僅見到那個。這是瑜伽士的世俗諦，或者說是名言的勝義諦。否則，如果世間人不這樣認為，那麼這就會損害瑜伽士。如果認為女人是清凈的，也會損害其他人。如果承認，那麼你也應該以不凈觀作為對治。

【English Translation】 Then, does 'karma exists, and the ripening of karma also exists' contradict 'the Venerable Maudgalyayana knows karma,' and so on? This is a statement with a hidden meaning, a basis for the attachment of those with inferior intellect, merely appearing as the aggregates of appropriation, etc. It has its intention and purpose, which is to mislead the world, such as the announcement of the death of a king's consort, or a prince saying he will destroy himself. As it says in the sutra: 'First seek it, say that all exists. Understand the meanings and be without attachment, then the truth of solitude.' What harms reality is that they are not established merely as such, because atoms and moments have no self-nature. It is not that the reason is not established, because atoms and moments can be measured by direction and time. As the master Nagarjuna said: 'As you think of three moments,' and thought: 'Just as a moment has an end, so should the beginning and middle be examined. By the nature of three moments, the world does not abide in a moment.' Refuting the argument: If atoms and moments do not exist in ultimate truth, then they become conventional truth. If you admit it, then it should be established in the realm of ordinary people. Since it is not established there, is it contradictory in conventional truth as well? If it contradicts in the realm of ordinary people, then pervasion is not established. If it contradicts in the realm of yogis, then the reason is not established, because it will appear in their minds. If that is the case, then it would be inferred that one is not a stream-enterer, because directly seeing that actions are momentary is seeing conventional truth. If you admit it, then what about the sutra that says: 'Monks, for the dharmas, the Dharma eye, without dust and free from defilement, is born'? One can admit the inference for the first bhumi of a Bodhisattva's wisdom, because it is a delusion of seeing untrue things. Relative to the world thinking that actions are permanent, etc., then pervasion is not established. As it says in the Commentary on Valid Cognition: 'For the four truths, permanence, happiness, purity, self, etc., sixteen unreal aspects, after clinging to them, one becomes attached.' Therefore, it is established relative to these, because the Vajra-like wisdom has destroyed the mountain of the view of the aggregates, which has twenty peaks, so it is established as seeing only that. This is the conventional truth of yogis, or the ultimate truth of terms. Otherwise, if worldly people do not think so, then this would harm yogis. If one thinks a woman is pure, it will also harm others. If you admit it, then you should also use the contemplation of impurity as an antidote.

་འདོད་པ་མིན་ནམ། དེས་ན་འཇུག་པ་ཐ་དད་དེ། 2-496 རྒྱལ་པོ་ལ་གཏམ་དུ་བྱ་བ་ལས། བུད་མེད་ལུས་ནི་གཅིག་པུ་ལ། །འདོད་ལྡན་ཁྱི་དང་ཀུན་ཏུ་རྒྱུས། །མི་གཙང་རོ་དང་བཟའ་བྱ་བ། །རྣམ་པར་རྟོག་པ་ཉིད་དུ་འགྱུར། །ཞེས་གསུངས་སོ། །གཉིས་ པ་མདོ་སྡེ་པའི་རྩོད་པ་སྤང་པ་ལ། སྣང་བ་འདི་སྐྱེས་ལ་ཤེས་པ་འདྲ་བའི་སྐྱེད་བྱེད་དོན་དེ་གཉིས་ཀ་དངོས་པོ། དོན་སྤྱི་དང་ཟླ་གཉིས་ལ་སོགས་པ་དངོས་མེད་དེ་ལོག་པའི་ཀུན་ རྫོབ་སྟེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། དེས་ན་ཤེས་པ་ཐམས་ཅད་ཀྱིས། །དམིགས་མྱོང་དག་ནི་ཐ་དད་ཡིན། །དོན་དང་འདྲ་བ་དམིགས་པ་སྟེ། །རང་ཉིད་གསལ་བ་བདག་མྱོང་ཡིན། །ཞེས་འདོད་ལ། འདིས་ཤེས་བྱ་ལྔ་ ལས། ལྡན་པ་མ་ཡིན་པའི་འདུ་བྱེད་སྔ་མ་གསུམ་གྱི་གནས་སྐབས་ཀྱི་ཆོས་ཡིན་ལ། འདུས་མ་བྱས་བློ་མེད་དངོས་མེད་ཡིན་པས་རྫས་སུ་གྲུབ་པ་གསུམ་མོ། །དེ་ལས་རྡུལ་ཕྲན་མ་འབྱར་ལ་ བར་མེད་པས་རྩོམ་ཞིང་གནས་ཞེས་སོ། །དེས་བརྩད་པ་བཞི་ལས། ཚོགས་ཀྱི་རྟེན་དུ་གསུངས་པས་མི་གནོད་པ་ནི། སྒྱུ་འདྲའི་ཞེས་པ། ཆོས་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པ་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུ་ཡིན་ན། རྒྱལ་བ་ མཆོད་པ་ལ་བསོད་ནམས་མི་འགྱུར་ཞེ་ན། ཁྱབ་པ་མ་གྲུབ་པ་ཅི་ལྟར་ཏེ། བདེན་པའི་སངས་རྒྱས་ལས་བསོད་ནམས་འདོད་པ་བཞིན་ཏེ། ཡུམ་ལས། རབ་འབྱོར་སྤྲུལ་པ་ཡང་ལྷ་དང་བཅས་པའི་འཇིག་རྟེན་གྱི་ཡོན་ཏན་ཡོངས་སུ་སྦྱོང་བ་ཡིན་ནོ་ཞེས་གསུངས་པ་འདི་ལོངས་ཤིག 2-497 དེས་ན་ལས། བྱེད་པ་པོ། བྱ་བ་གསུམ་ཀ་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུར་ཤེས་ནས་སྤྱད་པས། དེ་ལྟ་བུའི་བསོད་ནམས་ལས་སངས་རྒྱས་ཀྱང་དེ་ལྟ་བུའོ། །ཉིང་མཚམས་སྦྱོར་བར་གསུངས་པས་མི་གནོད་པ་ནི། ཡང་ཐམས་ཅད་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུ་ཡིན་ན། ཕུང་པོ་ཉིང་མཚམས་མི་སྦྱོར་བར་འགྱུར་ཞེས་པ་གལ་ཏེ་ཞེས་པའོ། །ཇི་སྲིད་པས་ལན་ཏེ། སྔགས་དང་རྫས་ལ་སོགས་པ་ལས་སྒྱུ་མ་འབྱུང་བ་བཞིན། མ་རིག་པ་དང་སྲེད་ལེན་དང་ལས་ལ་སོགས་པས་ཉིང་མཚམས་སྦྱོར་རོ། །དེས་ན་སེམས་ཅན་རྣམས་ཐོག་མ་མེད་པའི་རྒྱུ་ཅན་ཡིན་ལ། སྒྱུ་མ་དེ་ལྟ་མ་ཡིན་ནོ། །དེ་གཉིས་རྒྱུན་རིང་ཐུང་ གིས་ཁྱད་པར་དུ་བྱས་ཞེ་ན། དེ་མ་ངེས་པ་རྒྱུན་རིང་ཞེས་ཏེ། སྐྱེས་མ་ཐག་པའི་འགྲོ་བ་དང་ལོར་གནས་པའི་སྒྱུ་མ་ལ་བདེན་རྫུན་དུ་འཇོག་པ་བཞིན་ནོ། །ལས་ཀྱི་རྟེན་གསུངས་པས་ མི་གནོད་པ་ནི། ཐམས་ཅད་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུ་ཡིན་ན། སེམས་ཅན་ལ་ཕན་གནོད་ཀྱིས་བསོད་ནམས་དང་སྡིག་པའི་རྟེན་དུ་མི་རུང་སྟེ། སྒྱུ་མ་ལ་བྱ་བ་བཞིན་ཞེ་ན། སྒྱུ་མའི་ཞེས་ཏེ། སྒྱུ་མ་ལྟ་བུ་ཡི་ལས་དང་ཉོན་མོངས་པའི་རང་བཞིན་ཅན་གྱི་སེམས་ཡོད་ཀྱིས་དེ་མི་མཚུངས་སོ། །སྒྱུ་མར་མཚུངས་མོད། སེམས་ཡོད་མེད་ཅི་སྟེ ་ཞེ་ན། སྔགས་སོགས་ཞེས་པ། རྫས་ལ་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུའི་སེམས་འབྱུང་བའི་ནུས་པ་མེད་པས་སོ། ། 2-498

【現代漢語翻譯】難道不是這樣認為嗎？因此，進入的方式是不同的。對於國王應該說的話：『女人的身體是孤獨的，貪慾者、狗和流浪者，不潔的屍體和食物，都只是分別念。』這樣說。第二，駁斥經部宗的爭論：顯現產生時，能產生相似的識的對境，這兩者都是實有。共相和二月等是虛假的，是顛倒的世俗諦。如《釋量論》所說：『因此，所有識的對境體驗都是不同的，與對境相似的是所緣，自身顯現是自證。』這樣認為。這在五種所知中，是非相應的行蘊中前三者的狀態之法。無為法是無心識的非實有，因此是三種實體。因此，極微沒有粘連且沒有間隔，所以說是『積聚』和『存在』。對於四種辯論，因為說是『集合的所依』所以沒有妨礙，即『如幻』之說。如果一切法都是虛假的，如幻象一般，那麼供養勝者（Jina，勝利者，此處指佛陀）不會變成福德嗎？並非如此，就像從真實的佛陀那裡希求福德一樣。如《般若經》所說：『善現，化身也能夠完全清凈包括天神在內的世間的功德。』請理解這個道理。因此，行為者、行為和所為三者都如幻象般了知並實踐，從這樣的福德中，成佛也是如此。因為說是『連線相續』所以沒有妨礙，即如果一切都是幻象，那麼蘊就不會連線相續，如果這樣說，即是『如果』之意。只要這樣回答即可：就像從咒語和藥物等產生幻象一樣，從無明、貪愛和業等連線相續。因此，眾生是有始無終的因，而幻象則不是這樣。如果說這兩者通過時間的長短來區分，那是不確定的，即時間長短不定。就像將剛出生的眾生和存在多年的幻象區分為真實和虛假一樣。因為說是『業的所依』所以沒有妨礙，即如果一切都是幻象，那麼對眾生的利益和損害就不能作為福德和罪惡的所依，就像對幻象所做的一樣。即『幻象的』之說，就像幻象一樣的業和煩惱自性的心識存在，所以這並不相同。雖然與幻象相似，但有心識和無心識有什麼區別呢？即『咒語等』之說，因為藥物等沒有產生幻象般心識的能力。

【English Translation】 Isn't that what is thought? Therefore, the way of entering is different. Regarding what should be said to the king: 'A woman's body is solitary, the desirous, dogs, and wanderers, unclean corpses and food, are all just conceptual thoughts.' Thus it is said. Second, refuting the arguments of the Sautrantika (經部宗): When an appearance arises, the object that produces a similar consciousness, both of these are real. Universals and double moons, etc., are false, which are inverted conventional truths. As the Pramanavarttika (釋量論) says: 'Therefore, the objective experiences of all consciousnesses are different, what is similar to the object is the object of perception, and the self-manifestation is self-awareness.' This is what is thought. Among the five knowables, it is a state of the first three of the non-associated compositional factors. Unconditioned phenomena are non-mental non-existents, so there are three substances. Therefore, atoms are not adhesive and have no gaps, so it is said to 'compose' and 'exist'. Regarding the four debates, because it is said to be the 'basis of the collection', there is no hindrance, that is, the 'illusory' statement. If all dharmas are false, like illusions, then wouldn't offering to the Jina (勝者, Victorious One, here referring to the Buddha) not become merit? It is not so, just as one desires merit from the true Buddha. As the Perfection of Wisdom Sutra (般若經) says: 'Subhuti (善現), even an emanation can completely purify the merits of the world, including the gods.' Please understand this principle. Therefore, knowing the agent, action, and object as illusory and practicing accordingly, from such merit, Buddhahood is also like that. Because it is said to 'connect the continuum', there is no hindrance, that is, if everything is an illusion, then the aggregates will not connect the continuum, if it is said like that, it means 'if'. Just answer like this: Just as illusions arise from mantras and medicines, etc., the continuum is connected by ignorance, craving, and karma, etc. Therefore, sentient beings have beginningless causes, but illusions are not like that. If it is said that these two are distinguished by the length of time, it is uncertain, that is, the length of time is uncertain. It is like distinguishing between the truth and falsehood of a newborn being and an illusion that has existed for many years. Because it is said to be the 'basis of karma', there is no hindrance, that is, if everything is an illusion, then benefiting and harming sentient beings cannot be the basis of merit and demerit, just as doing to illusions. That is, the 'illusory' statement, just like the mind of karma and afflictions that are like illusions exists, so it is not the same. Although it is similar to an illusion, what is the difference between having mind and not having mind? That is, the 'mantras, etc.' statement, because medicines, etc., do not have the ability to produce mind like illusions.

དེས་ན་རྒྱུའི་དབྱེ་བ་རྗེས་སུ་འབྲས་བུ་འཇུག་པ་སྣ་ཚོགས་རྐྱེན་ལས་ཞེས་ཏེ། རྒྱུ་རྫས་ཀྱི་བྱེ་བྲག་དུ་མས། འབྲས་བུ་རྟ་གླང་ལ་སོགས་པ་དུ་མ་བཞིན་ཏེ། དེ་གསུམ་ཀའང་ལུང་དང་ འགལ་ལོ་ཞེས་བརྒལ་བའོ། །འཁོར་བ་དང་མྱ་ངན་ལས་འདས་པའི་རྣམ་པར་གཞག་པས་མི་གནོད་པ་ནི། གལ་ཏེ་དོན་དམ་ཞེས་པ་ལ། ཁ་ཅིག་རང་གི་སེམས་ཀྱི་ཆོས་ཉིད། མྱ་ངན་ལས་འདས་ པ་དང་། ཆོས་ཅན་ཀུན་རྫོབ་དྲི་མ་གློ་བུར་བ་གཉིས་འགལ་ན། འཁོར་བ་ལ་རང་བཞིན་རྣམ་དག་མེད་ན་འབད་པ་འབྲས་བུ་མེད་ལ། ཡོད་ན་དྲི་མ་གློ་བུར་བ་མེད་པར་འགྱུར་ཏེ་ འགལ་བས་སོ། །མི་འགལ་ན་སངས་རྒྱས་ཀྱང་འཁོར་བར་འགྱུར་ཏེ། དོན་དམ་པར་མྱ་ངན་ལས་འདས་ཀྱང་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་དྲི་མ་གློ་བུར་བ་དང་མི་འགལ་བས་སོ་ཞེས་པ་བརྒལ་བའོ། །རང་བཞིན་ རྣམ་དག་ཡོད་ཀྱང་དྲི་མ་གློ་བུར་བ་མི་འགལ་ཏེ། དེ་བསྐྱེད་པའི་རྒྱུ་ལས་ལ་སོགས་པ་ཟད་པ་དང་མ་ཟད་པའོ་ཞེས་པ་རྩ་བ་གཉིས་ཀྱིས་འཁོར་བར་འཇུག་ཚུལ་དང་ལྡོག་ཚུལ་གྱི་ ལན་ནོ། །འགྲེལ་ཆེན་ལས། མདོ་སྡེ་པ་རང་གི་འདོད་པས། མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་དང་། ཉོན་མོངས་པའི་དམིགས་པ་ལ་བདེན་པ་གཉིས་ཞེས་བསམས་ནས། རྒོལ་བ་རྩ་བ་སྔ་མ་བཞི་སྟེ། དོན་དམ་མྱ་ངན་ལས་འདས་པ། 2-499 འཁོར་བ་ཀུན་རྫོབ་ཡིན་ན། སངས་རྒྱས་ལ་སྣང་བཅས་ཀྱི་ཡེ་ཤེས་མེད་ན་དངོས་མེད་དམ་བེམ་པོར་འགྱུར་ལ། ཡོད་ན་དོན་དམ་མམ་ཀུན་རྫོབ། སྔ་མ་ན་བློ་ནི་ཀུན་རྫོབ་ཅེས་པ་དང་ འགལ་ལ། གཉིས་པ་ན་འཁོར་བ་པར་ཐལ། ཀུན་ནས་ཉོན་མོངས་པའི་དམིགས་པ་ཡིན་པས། འདོད་ན། དེའི་ཆེད་དུ་བྱང་ཆུབ་སྤྱོད་པས་ཅི་ཞིག་བྱ་ཞེས་རྒོལ་བའོ། །ལན་ལ་གཉིས་ལས། རང་རྒྱུད་ལྟར་ ན། སྒྱུ་མའི་རྒྱུ་རྐྱེན་མ་ལོག་ན་དེ་མི་ལྡོག་པ་ལྟར། འཁོར་བའི་རྒྱུ་ལ་སོགས་པ་མ་ལོག་ན་དེ་མི་ལྡོག་ལ། སྤང་བྱ་དེ་དག་རྒྱུན་ཆད་དེ་ལོག་ན་ཀུན་རྫོབ་ཙམ་དུའང་འཁོར་ བ་འཁྲུལ་པའི་བློ་མི་འབྱུང་སྟེ། དེའི་རྒྱུ་སྤངས་པས་སོ་ཞེས་དང་། དེས་ན་རྟོག་བཅས་ཀྱི་ཡེ་ཤེས་མེད་པས་འཁོར་བར་མི་འགྱུར་ལ། མི་རྟོག་པའི་ཡེ་ཤེས་མངའ་བས་མྱ་ངན་ལས་འདས་པར་ ཡང་མི་འགྱུར་རོ་ཞེས་སོ། །ཐལ་འགྱུར་ལྟར་ན། ལམ་གྱི་གནས་སྐབས་སུ་བློ་སྐྱེ་བའི་རྒྱུ་ལས་ལ་སོགས་པ་མ་ཟད་ན། རིགས་ཐ་དད་ལ་སོགས་པར་སྣང་བ་མི་ལྡོག་ལ། འབྲས་བུའི་གནས་ སྐབས་སུ་མ་རིག་པ་ལ་སོགས་པ་རྒྱུན་ཆད་པ་ན་སངས་རྒྱས་ལ་ཀུན་རྫོབ་ཙམ་དུ་སྣང་བཅས་ཀྱི་ཡེ་ཤེས་མི་མངའ་བས་ཞེས་པ་རྩ་བ་ཕྱི་མ་གཉིས་སོ། །འདིར་ནི་ཀུན་རྫོབ་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུར་མཁྱེན་པ་ཇི་སྙེད་པའི་ངང་། 2-500 སྤྲོས་བྲལ་ནམ་མཁའ་ལྟ་བུར་མཁྱེན་པ་ཇི་ལྟ་བ་མངའ་ལ། འཁྲུལ་པའི་རྒྱུ་སྤངས་པས་དེ་རྩ་བ་ནས་མི་མངའོ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་གཉིས་ཏེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། འཚེ་བ་མེད་དང་ཡང་དག་དོན། ། ངོ་བོ་

【現代漢語翻譯】因此，『諸果隨因轉，由眾緣所生』。如同多種物質的差別，產生馬、牛等多種果實一樣。這三者都與經文相違背，這是辯駁。關於輪迴（'khor ba'，Samsara，生死流轉）和涅槃（mya ngan las 'das pa'，Nirvana，寂滅）的安立不構成妨害：如果對於所謂的『勝義』（don dam，Paramartha，究竟真實），有些人認為自心的法性（chos nyid，Dharmata，法性）與涅槃相違背，並且認為世俗（kun rdzob，Samvriti，世俗諦）的垢染是突發的，那麼，如果輪迴沒有自性清凈（rang bzhin rnam dag），努力就沒有結果；如果輪迴有自性清凈，那麼就不會有突發的垢染，因為這二者是相違背的。如果不相違背，那麼佛（sangs rgyas）也會處於輪迴之中，因為在勝義上證得涅槃，但在世俗上與突發的垢染並不相違背。這是辯駁。即使有自性清凈，突發的垢染也不相違背，因為產生它的因，如業（las，Karma，業力）等，有窮盡和未窮盡之分。』這兩個根本說明了進入輪迴的方式和解脫的方式。《大疏》（'grel chen）中說：『自部經部師（mdo sde pa）認為，涅槃和煩惱（nyon mongs pa，Klesha，煩惱）的所緣（dmigs pa，Alambana，所緣）有二諦（bden pa gnyis，Dvasatya，二諦）。』因此，反駁者提出了前四個根本：如果勝義是涅槃，輪迴是世俗，那麼，如果佛沒有顯現的智慧（ye shes，Jnana，智慧），就會變成無物或頑石；如果有顯現的智慧，那麼是勝義還是世俗？如果是前者，就與『心是世俗』相違背；如果是後者，就會陷入輪迴，因為它是完全被煩惱所染的所緣。如果承認這一點，那麼爲了這個目的修持菩提（byang chub，Bodhi，菩提）有什麼用呢？這是反駁。回答分為兩部分：按照自續派（rang rgyud），如果幻術的因緣沒有消失，幻術就不會停止；同樣，如果輪迴的因沒有消失，輪迴就不會停止；如果應斷除的那些因完全斷除並消失，那麼即使在世俗層面，也不會產生輪迴的錯覺，因為已經斷除了它的因。因此，因為沒有有分別的智慧，所以不會陷入輪迴；因為具有無分別的智慧，所以也不會陷入涅槃。按照應成派（thal 'gyur），在道位（lam gyi gnas skabs）上，如果產生心的因，如業等沒有窮盡，那麼顯現為不同種類等就不會停止；在果位（'bras bu'i gnas skabs）上，當無明（ma rig pa，Avidya，無明）等完全斷除時，佛陀（sangs rgyas）在世俗層面也不會有顯現的智慧。』這是后兩個根本。這裡，在如幻般了知世俗的境界中，具有如虛空般了知離戲（spros bral）的勝義的智慧。因為斷除了錯覺的因，所以根本不會有錯覺。』這是兩個根本。如《釋量論》（rnam 'grel）所說：『無害與真實義，本體……』

【English Translation】 Therefore, 'Fruits follow causes, arising from various conditions.' Just as the differences in various substances produce various fruits such as horses and cattle. All three of these contradict the scriptures, which is a refutation. The establishment of Samsara (cycle of existence) and Nirvana (liberation) does not pose a problem: If, for what is called 'Ultimate Truth' (Paramartha), some consider the nature of one's own mind (Dharmata) to be contradictory to Nirvana, and if the defilements of conventional truth (Samvriti) are considered to be adventitious, then, if Samsara does not have intrinsic purity (rang bzhin rnam dag), effort would be fruitless; and if Samsara has intrinsic purity, then there would be no adventitious defilements, because the two are contradictory. If they are not contradictory, then even the Buddha (Enlightened One) would be in Samsara, because even though Nirvana is attained in the ultimate sense, it is not contradictory to adventitious defilements in the conventional sense. This is a refutation. Even if there is intrinsic purity, adventitious defilements are not contradictory, because the causes that produce them, such as Karma (action), are either exhausted or not exhausted. These two root verses explain the way of entering Samsara and the way of reversing it. In the Great Commentary ('grel chen), it says: 'The Sautrantika school (mdo sde pa), according to their own tenets, considers that Nirvana and the objects of affliction (Klesha) have two truths (Dvasatya).' Therefore, the opponent raises the first four root verses: If the ultimate truth is Nirvana and Samsara is conventional, then if the Buddha does not have manifest wisdom (Jnana), he would become non-existent or inert; and if he does have manifest wisdom, is it ultimate or conventional? If the former, it contradicts 'mind is conventional'; if the latter, it would follow that he is in Samsara, because it is the object of complete affliction. If this is accepted, then what is the purpose of practicing Bodhi (enlightenment) for that purpose? This is a refutation. The answer is divided into two parts: According to the Svatantrika school (rang rgyud), just as an illusion does not cease if the causes and conditions of the illusion have not ceased, similarly, Samsara does not cease if the causes of Samsara have not ceased; and if those to be abandoned are completely eliminated and cease, then even on the conventional level, the mind deluded by Samsara will not arise, because its cause has been abandoned. Therefore, one does not fall into Samsara because one does not have conceptual wisdom, and one does not fall into Nirvana because one possesses non-conceptual wisdom. According to the Prasangika school (thal 'gyur), in the stage of the path (lam gyi gnas skabs), if the causes that produce the mind, such as Karma, have not been exhausted, then the appearance of different kinds, etc., will not cease; in the stage of the result ('bras bu'i gnas skabs), when ignorance (Avidya) and so on are completely eliminated, the Buddha does not have manifest wisdom even on the conventional level. These are the last two root verses. Here, in the state of knowing conventional truth as illusion, one possesses the wisdom of knowing ultimate truth, which is free from elaboration (spros bral), like the sky. Because the cause of delusion has been abandoned, there is no delusion at all. These are two root verses. As it says in the Commentary on Valid Cognition (rnam 'grel): 'Non-harming and the true meaning, the essence...'

ཉིད་ལས་ཕྱིན་ལོག་གིས། །འབད་དུ་ཟིན་ཀྱང་མི་ཟློག་སྟེ། །བློ་ནི་དེ་ཕྱོགས་འཛིན་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་སོ། །སེམས་ཙམ་པའི་རྩོད་སྤང་ལ་གཉིས། འཁྲུལ་ཤེས་མེད་ན་འཛིན་པ་མ་གྲུབ་པར་ཐལ་ བ་དང་། འཁྲུལ་གཞི་མེད་ན་མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་མ་གྲུབ་པར་ཐལ་བའོ། །དང་པོ་ལ་གསུམ་ལས། རྣམ་མེད་པའི་རྩོད་སྤང་ལ་གཉིས་ཀྱི། གང་ཚེ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་རྒོལ་བ་སྟེ། དེའང་སྣང་ བ་སེམས་སུ་འདོད་པར་རྣམ་རིག་པ་ཐམས་ཅད་མཐུན་མོད། འོན་ཀྱང་ལང་ཀ་ལས། དོན་ཡོད་མ་ཡིན་སེམས་ཉིད་དེ། །ཕྱི་རོལ་དོན་མཐོང་ལོག་པ་ཡིན། །ཞེས་དང་། ཉི་ཤུ་པར། ཡོད་པ་མ་ཡིན་ དོན་སྣང་ཕྱིར། །དཔེར་ན་རབ་རིབ་ཅན་དག་གིས། །སྐྲ་ཟླ་ལ་སོགས་མེད་མཐོང་བཞིན། །ཞེས་དང་། རྣམ་འགྲེལ་ལས། རྣམ་ཤེས་འཁྲུལ་པས་ཟླ་བ་གཉིས། །མེད་པར་ཐ་དད་མཐོང་བ་བཞིན། །ཞེས་པའི་ཚུལ་གྱིས། ཁ་ཕྱིར་བལྟ་གཟུང་བར་སྣང་བ་དོན་དང་ཤེས་པའི་དངོས་པོ་གཉིས་ཀ་མ་ཡིན་ཏེ། འཁྲུལ་སྣང་ལོག་པའི་ཀུན་རྫོབ། ནང་བལྟ་རང་རིག་ཅིང་ཡང་དག་ཏུ་འདོད་པ་རྣམ་བརྫུན་དང་། དེ་དག་ཤེས་པའི་དངོས་པོར་སྨྲ་བ་རྣམ་བདེན་པ་ལ། 2-501 སྔ་མས་བརྗོད་པ། ཁྱེད་བློ་ཐམས་ཅད་འཁྲུལ་པ་རང་བཞིན་མེད་པར་འདོད་ན། གཟུང་ཆ་སྒྱུ་མ་ཙམ་དུ་མི་རྟོགས་པར་འགྱུར་ཏེ། ཡུལ་ཅན་ལ་རང་བཞིན་མེད་པས། རྟགས་ཁས་བླངས་ཀྱིས་ཁྱབ་པ་ མ་གྲུབ་ན། མ་འཁྲུལ་བར་འགྱུར་ཞེས་པ། གང་ཚེ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་སོ། །ཁྱེད་ལའང་ཡུལ་ཅན་འཁྲུལ་པའམ་དངོས་མེད་དུ་འགྱུར་ཏེ། བརྫུན་པའི་ཡུལ་ཅན་ཡིན་པས་སོ། །འདོད་ན། ཡུལ་སྒྱུ་མ་ཙམ་ དུ་མི་རྟོགས་པར་འགྱུར་ཞེས་རྩ་བ་ཕྱི་མ་གཉིས་སོ། །རྣམ་བདེན་པའི་རྩོད་སྤང་ལ་གསུམ་ལས། འདོད་པ་བརྗོད་པ། གལ་ཏེ་དེ་ཉིད་དུ་ཞེས་པ་སྟེ་རྩ་བ་གཉིས་ཀྱིས་སྣང་བ་ཕྱིའི་དོན་ དུ་བརྟགས་པ་དང་། གཞན་དུ་སྟེ། དབུ་མ་པས། བརྫུན་པར་བརྟགས་པ་གཉིས་ཀ་སེམས་ཉིད་དེ། ས་བཅུ་པ་ལས་སྔར་གསུངས་པ་དང་། ལང་ཀ་ལས། ཕྱི་རོལ་གཟུགས་ནི་ཡོད་མ་ཡིན། །རང་གི་སེམས་ ནི་ཕྱི་རོལ་སྣང་། །ཞེས་དང་། སུམ་ཅུ་པ་ལས། བདག་དང་ཆོས་སུ་ཉེར་འདོགས་པ། །སྣ་ཚོགས་དག་ནི་གང་བྱུང་བ། །དེ་ཀུན་རྣམ་པར་ཤེས་པར་འགྱུར། །ཞེས་དང་། རྣམ་འགྲེལ་ལས། ཤེས་གང་ཅི་ལྟར་ སྣང་བ་དེ། །དེ་ལྟ་ཉིད་དུ་མྱོང་བ་ཡིན། །དེ་ལྟར་སེམས་ཀྱི་རྣམ་པ་ནི། །སྣ་ཚོགས་གཅིག་གི་ངོ་བོར་འགྱུར། །ཞེས་པས། གཟུང་ཆར་སྣང་བ་ནི་འཛིན་ཆའི་ངོ་བོར་གཅིག་ཅིང་། ཤེས་པ་ཉིད་དེ་དག་ཏུ་སྣང་བ་སྟེ། 2-502 ལྷན་ཅིག་དམིགས་པ་ངེས་པའི་ཕྱིར། །སྔོ་དང་དེ་བློ་གཞན་མ་ཡིན། ཞེས་པས་སེམས་སུ་བསྒྲུབ་ལ། སེམས་རྣམ་ཤེས་ཚོགས་བརྒྱད། སེམས་བྱུང་ལྔ་བཅུ་རྩ་གཅིག་རྫས་སུ་ཡོད་ཅིང་། ལྡན་པ་མ་ཡིན་པ་ དང་། འདུས་མ་བྱས་ཀྱང་བློ་ལ་སྣང་བའི་ཆ་ནས་བཞག་པ་ཙམ་མོ། །དེས་

【現代漢語翻譯】『從自身出發又返回自身，即使努力也無法阻止，因為心意執著于那個方向。』唯識宗的反駁分為兩點：如果不存在錯覺，那麼執著就不成立；如果不存在錯覺的基礎，那麼涅槃就不成立。第一點又分為三部分，其中對於無相的辯駁分為兩點：『何時』等兩句是反駁者提出的。雖然一切唯識宗都贊同顯現是心，但是《楞伽經》中說：『外境非實有，唯是自心現，愚夫見外境，執為實有物。』《二十唯識論》中說：『由有翳人見，毛月等非有，而現為有性，故一切皆假。』《釋量論》中說：『如患翳人見，二月等非真，然彼識全現，如是此亦爾。』以這種方式，向外看，所顯現的能取和所取，既不是外境也不是意識的實體，而是虛假的顯現，是顛倒的世俗諦；向內看，是自證且正確的，是名言假立；而認為這些是意識的實體，則是勝義諦。前者（名言唯識）陳述：如果你們認為一切心識本質上沒有錯覺，那麼就不會將所取部分僅僅視為幻象，因為有境（能取）本質上不存在。如果這個論證的前提不成立，那麼就不會有錯覺。『何時』等兩句就是這個意思。你們的境（能取）也會變成錯覺或者非真實存在，因為它是一個虛假的境。如果你們接受這個觀點，那麼就不會將所取僅僅視為幻象。』這是后兩句（的含義）。對於勝義唯識的反駁分為三點，首先陳述觀點：『如果它本身』等兩句經文，將顯現視為外境，或者，如中觀派所說，視為虛假，這兩者都是心。如《十地經》之前所說，以及《楞伽經》所說：『外境非實有，唯是自心現。』《三十頌》中說：『我及與我所，種種諸分別，彼皆唯是識。』《釋量論》中說：『任何顯現的意識，都如實地體驗到。因此，心的各種顯現，都變成了一個單一的本質。』因此，顯現為所取部分與能取部分的本質是相同的，都是意識，因為『同時認知是確定的，藍色和對藍色的認知不是不同的』。通過這種方式，可以證明一切都是心。心即是八識聚，五十一心所是實有，不相應行和無為法也只是在意識的顯現方面安立。

【English Translation】 'From itself going back, even if one strives, it cannot be reversed, because the mind is attached to that direction.' The refutation of the Cittamatrins (Mind-Only School) is twofold: if there is no illusion, then grasping does not arise; if there is no basis for illusion, then nirvana does not arise. The first point is further divided into three parts, of which the refutation of the non-image aspect is twofold: 'When' etc., two verses are presented by the opponent. Although all Vijnanavadins (Consciousness-Only proponents) agree that appearances are mind, the Lankavatara Sutra states: 'External objects are not real, they are merely manifestations of the mind; fools see external objects and grasp them as real things.' The Vimsatika states: 'Due to the presence of cataracts, hairs, moons, etc., which are non-existent, appear as existent; therefore, everything is false.' The Pramanavarttika states: 'Like someone with cataracts seeing two moons, which are not real, yet that consciousness fully appears; similarly, this is also the case.' In this way, looking outward, the appearing grasper and grasped are neither external objects nor the substance of consciousness, but rather illusory appearances, which are the deceptive conventional truth; looking inward, it is self-awareness and correct, which is nominal imputation; and asserting these as the substance of consciousness is the ultimate truth. The former (nominal Vijnanavada) states: 'If you believe that all minds are inherently without illusion, then the grasped aspect will not be understood as merely an illusion, because the subject (grasper) does not inherently exist. If the premise of this argument is not established, then there will be no illusion. 'When' etc., are the two verses that express this. Your subject (grasper) will also become an illusion or non-existent, because it is a false subject. If you accept this view, then the grasped will not be understood as merely an illusion.' These are the last two verses (meaning). The refutation of the ultimate Vijnanavada is divided into three points, first stating the view: 'If it itself' etc., two verses, consider appearances as external objects, or, as the Madhyamikas say, as false, both of which are mind. As previously stated in the Dasabhumika Sutra, and as the Lankavatara Sutra says: 'External forms are not real, but one's own mind appears as external.' The Trimsika states: 'The self and what belongs to the self, all the various distinctions that arise, all of these are transformations of consciousness.' The Pramanavarttika states: 'Whatever consciousness appears, it is experienced as it is. Thus, the various appearances of the mind become a single essence.' Therefore, the appearance as the grasped aspect and the essence of the grasper are the same, both are consciousness, because 'simultaneous cognition is certain, blue and the cognition of blue are not different.' In this way, it can be proven that everything is mind. Mind is the eight aggregates of consciousness, the fifty-one mental factors are real, and non-associated formations and unconditioned phenomena are merely established in terms of the appearance of consciousness.

ན་སྒོ་སྔ་མ་འཁྲུལ་བའི་སྣང་བ་ཐམས་ཅད་ཤེས་པའི་དངོས་པོ་གཞན་དབང་སྟེ། ཡང་དག་ཀུན་རྫོབ་ཞེན་ཡུལ་ལ་ འཁྲུལ་པའི་ལོག་ཤེས་ཀུན་བརྟགས་ཏེ་ལོག་པའི་ཀུན་རྫོབ། དེ་གཉིས་ཀྱི་ཆོས་ཉིད་བདག་ཉིད་ཀྱིས་སྟོང་པ་ཡོངས་གྲུབ་ཅེས་སོ། །སྒྲུབ་བྱེད་དགག་པ་ལ་གསུམ་ལས། གནོད་པ་བརྗོད་པ། གང་ཚེ་ཞེས་པ། རང་རིག་བརྫུན་ན་ཤེས་བྱེད་དུ་མི་འཐད་ལ། བདེན་ན་དེ་ལ་བྱ་བྱེད་གཉིས་ཡོད་ན་གཟུང་བ་གྲུབ་ལ། མེད་ན་རང་རིག་ཉམས་ཏེ། འཇུག་པ་ལས། དོན་མེད་ན་ནི་སེམས་ཡོད་མ་འཛིན་ ཅིག །སེམས་ཡོད་ན་ཡང་དོན་མེད་མ་འཛིན་ཅིག །དེ་དག་ཤེས་རབ་ཚུལ་མདོར་སངས་རྒྱས་ཀྱིས། །མཚུངས་པར་སྤངས་ཤིང་མངོན་པའི་མདོ་ལས་གསུངས། །ཞེས་པ་འདི་ལ་གུས་པར་གྱིས་ཤིག ལུང་གིས་གནོད་པ། འཇིག་རྟེན་ཞེས་པ་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། གཙུག་ན་རིན་པོ་ཆེས་ཞུས་པ་ལས། སེམས་ཀུན་ཏུ་ཚོལ་བ་ན། སེམས་དེ་ནི་ནང་ན་ཡང་དག་པར་རྗེས་སུ་མ་མཐོང་། ཕྱི་རོལ་ན་ཡང་དག་པར་རྗེས་སུ་མ་མཐོང་ཞེས་དང་། 2-503 ཅི་དམིགས་པ་དེའང་གཞན་ལ། སེམས་ཀྱང་གཞན་ནམ། འོན་ཏེ་དམིགས་པ་གང་ཡིན་པ་དེ་ཉིད་སེམས་ཉིད་ཡིན། གལ་ཏེ་དམིགས་པ་ཡང་གཞན་ལ། སེམས་ཀྱང་གཞན་ཏེ་གཉིས་སུ་འགྱུར་རོ། །འོན་ཏེ་དམིགས་ པ་གང་ཡིན་པ་དེ་ཉིད་སེམས་ཡིན་ན། སེམས་ཀྱིས་སེམས་དེ་ལྟར་མཐོང་བར་འགྱུར་ཏེ། སེམས་ཀྱིས་སེམས་མཐོང་བར་མི་རུང་ངོ་། །འདི་ལྟར་དཔེར་ན་རལ་གྲིའི་སོ་དེ་ཉིད་ཀྱིས་རལ་གྲིའི་སོ་དེ་ ཉིད་གཅད་པར་མི་ནུས་པ་དང་། སོར་མོའི་རྩེ་མོ་དེ་ཉིད་ཀྱིས་སོར་མོའི་རྩེ་མོ་དེ་ཉིད་ལ་རེག་པར་མི་ནུས་པ་དེ་བཞིན་དུ་སེམས་དེ་ཉིད་ཀྱིས་སེམས་དེ་ཉིད་མཐོང་བར་མི་ནུས་ ཞེས་གསུངས་ལ། གཞན་སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས་དང་། ལེགས་ལྡན་འབྱེད་ལ་སོགས་པས་ཀྱང་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་སོ། །རང་རིག་དོན་དམ་ལ་གནོད་པ་རྒྱས་པར་བརྗོད་པ་ལ་ལྔ་ལས། དཔེ་ཉིད་མ་གྲུབ་པ་ལ་ གསུམ་ལས། མར་མེའི་གསལ་བས་མ་ངེས་པ་ཅི་ལྟར་ཞེས་པ། གཉིས་མེད་ཀྱང་རང་རིག་པར་མར་མེ་བཞིན་ཞེ་ན། དེ་གསལ་བྱ་མིན། གསལ་བྱེད་ན་བྱ་བྱེད་གྲུབ། ཙམ་པོ་གཉིས་ལས་མི་འདའོ། ། ལྷན་ཅིག་སྐྱེས་པའི་སྔོན་པོས་མ་ངེས་པ་ནི་ཤེལ་བཞིན་ཞེས་པ། རྐྱེན་གཞན་ལ་ལྟོས་མ་ལྟོས་ཤེལ་དང་བཻཌཱུཪྻའི་སྔོན་པོ་ལྟར། སྒོ་ལྔ་ལ་དོན་གསལ་བ་གཞན་ལ་ལྟོས་ལ་ཤེས་པ་དང་གསལ་བ་གཞན་ལ་མ་ལྟོས་པར་ཤེལ་གྱི་ལྟ་བུའོ་ཞེ་ན། 2-504 བཻཌཱུཪྻ་ལ་སྔོན་པོར་བྱ་བྱེད་གཉིས་མེད་དེ། དེ་ལྟ་བུའི་རྡུལ་ལས་གྲུབ་ལ། རིག་པར་བྱ་བྱེད་ཡོད་ན་གཟུང་བ་གྲུབ་ཅིང་། མེད་ན་རིག་པ་ཉིད་ཉམས་སོ། །བྱ་བྱེད་དགག་པ་སྔོ་ཉིད་ཅེས་ ཏེ། དོན་ཐ་དད་ལ་བྱ་བྱེད་འཐད་ཀྱི། རང་རིག་གཅིག་ལ་དེ་མི་རུང་བའོ། །གཉིས་པ་དོན་དང་མི་མཚུངས་པ། མར་མེ་ཞེས་པ། དེ་དང་བཻཌཱུཪྻ་ལ་སོགས་པ་བློས་དེ་ལ

【現代漢語翻譯】所有導致迷亂顯現的眼識，其所知之事物皆為依他起性（gzhan dbang，dependent nature）。在勝義諦（yang dag，ultimate truth）和世俗諦（kun rdzob，conventional truth）中，將執著境視為迷亂的邪見，是遍計所執性（kun btags，imputed nature），即虛假的世俗諦。這兩者的法性（chos nyid，nature）以自性空（bdag nyid kyis stong pa，emptiness of self-nature）為特徵，是圓成實性（yongs grub，perfected nature）。以上是關於三種自性的解釋。以下從破立的角度進行論述，分為三點：首先是陳述妨害；其次是『何時』；如果自證（rang rig，self-awareness）是虛假的，則不能作為知識的工具；如果是真實的，那麼它若具有能作和所作二者，則能取（gzung ba，apprehender）成立；若不具備，則自證本身就會瓦解。《入行論》（'jug pa，Entering the Middle Way）中說：『若無實事心亦不住，有心無事亦不住，如是智理寂滅相，佛說彼等皆已舍。』（藏文略，梵文天城體略，梵文羅馬擬音略，漢語字面意思略）請對此經文恭敬信受。以下是從經文角度進行妨害：《十地經》（'jig rten，Ten Bhumis Sutra）有兩個根本，如《寶積經·頂髻尊者會》（gtsug na rin po ches zhus pa，Ratnakutasutra-Cudamani-bodhisattva-samgatha）所說：『若人于內心，尋求於心識，彼于內心識，不能如實見；若人于外境，尋求於心識，彼于外境識，不能如實見。』所緣（ci dmigs pa，object of perception）是異於心識的嗎？或者所緣即是心識本身？如果所緣異於心識，那麼心識和所緣就成了二者。如果所緣即是心識本身，那麼心識就成了能見心識，但心識不能見心識。例如，劍刃不能自割，指尖不能自觸，同樣，心識不能自見。寂天菩薩（zhi ba lha，Shantideva），月稱論師（slob dpon zla grags，Acharya Chandrakirti）和靜命論師（slob dpon legs ldan 'byed，Acharya Shantarakshita）等也對此進行了廣大的闡述。以下從五個方面詳細闡述對自證作為勝義諦的妨害，首先從譬喻本身不成立的角度進行分析，分為三點：首先，燈火的光明不能確定自證。如果像燈火一樣，二取（gnyis med，non-duality）也能自證，那麼燈火就不是所照之物。如果燈火是能照之物，那麼能作和所作就成立了。燈火不外乎這兩種情況。其次，與俱生藍色（lhan cig skyes pa'i sngon po，co-emergent blue）不確定自證，就像水晶（shel，crystal）一樣。如果像水晶和毗琉璃（bai DU r+ya，beryl）的藍色一樣，需要依賴其他條件或不依賴其他條件，五根（sgo lnga，five sense organs）所見的顯現需要依賴其他條件，而知識和顯現不需要依賴其他條件，就像水晶一樣，那麼：毗琉璃的藍色不具備能作和所作二者，因為它是由那樣的微粒組成的。如果知識具備能作和所作，那麼能取就成立了；如果不具備，那麼知識本身就會瓦解。能作和所作的破斥與藍色本身相同。對於不同的事物，能作和所作是合理的；但對於唯一的自證來說，這是不可能的。第二，與事物不相似，如燈火。燈火和毗琉璃等，在意識中也是如此。

【English Translation】 All appearances of mistaken perceptions through the sense faculties are other-powered phenomena (gzhan dbang, dependent nature). In terms of ultimate truth (yang dag, ultimate truth) and conventional truth (kun rdzob, conventional truth), the mistaken consciousness that clings to objects as mistaken is the completely imputed nature (kun btags, imputed nature), which is the false conventional truth. The nature (chos nyid, nature) of these two is emptiness of self-nature (bdag nyid kyis stong pa, emptiness of self-nature), which is the thoroughly established nature (yongs grub, perfected nature). The above is an explanation of the three natures. The following is a discussion from the perspective of refutation and establishment, divided into three points: first, stating the harm; second, 'when'; If self-awareness (rang rig, self-awareness) is false, then it cannot be a means of knowledge; if it is true, then if it has both agent and object, then the grasper (gzung ba, apprehender) is established; if it does not have them, then self-awareness itself will collapse. The 'Entering the Middle Way' ('jug pa, Entering the Middle Way) says: 'If there is no object, the mind does not abide; if there is a mind, it does not abide without an object. The Buddha said that such wisdom has abandoned and transcended the nature of peace.' Please respectfully believe in this scripture. The following is harm from the perspective of scripture: The Ten Bhumis Sutra ('jig rten, Ten Bhumis Sutra) has two roots, as stated in the Ratnakutasutra-Cudamani-bodhisattva-samgatha (gtsug na rin po ches zhus pa, Ratnakutasutra-Cudamani-bodhisattva-samgatha): 'If one seeks the mind within, one cannot truly see the mind within; if one seeks the mind externally, one cannot truly see the mind externally.' Is the object of perception (ci dmigs pa, object of perception) different from consciousness? Or is the object of perception consciousness itself? If the object of perception is different from consciousness, then consciousness and the object of perception become two. If the object of perception is consciousness itself, then consciousness becomes the seer of consciousness, but consciousness cannot see consciousness. For example, a sword cannot cut itself, a fingertip cannot touch itself; similarly, consciousness cannot see itself. Shantideva (zhi ba lha, Shantideva), Acharya Chandrakirti (slob dpon zla grags, Acharya Chandrakirti) and Acharya Shantarakshita (slob dpon legs ldan 'byed, Acharya Shantarakshita) have also extensively elaborated on this. The following elaborates in detail on the harm to self-awareness as ultimate truth from five aspects, first analyzing from the perspective that the analogy itself is not established, divided into three points: first, the light of a lamp cannot determine self-awareness. If, like a lamp, non-duality (gnyis med, non-duality) can also be self-aware, then the lamp is not the object of illumination. If the lamp is the illuminator, then agent and object are established. The lamp is nothing more than these two situations. Second, co-emergent blue (lhan cig skyes pa'i sngon po, co-emergent blue) does not determine self-awareness, like crystal (shel, crystal). If, like the blue of crystal and beryl (bai DU r+ya, beryl), it needs to rely on other conditions or does not need to rely on other conditions, the appearance seen by the five senses (sgo lnga, five sense organs) needs to rely on other conditions, while knowledge and appearance do not need to rely on other conditions, like crystal, then: The blue of beryl does not have both agent and object, because it is composed of such particles. If knowledge has agent and object, then the grasper is established; if it does not have them, then knowledge itself will collapse. The refutation of agent and object is the same as blue itself. For different things, agent and object are reasonable; but for the unique self-awareness, this is impossible. Second, it is not similar to things, like a lamp. Lamps and beryl, etc., are also like this in consciousness.

ྟར་ཤེས་ན། དེ་ རང་ཉིད་གསལ་བར་གང་གིས་ཤེས་ཞེས་པའོ། །ཡོད་པར་ངེས་པའི་ཐ་སྙད་དགག་པ་གང་གི་ཚེ་ཞེས་པའོ། །འབྲས་བུའི་རྟགས་འཁྲུལ་པ། ལ་མེ་ལྡན་དུ་སྒྲུབ་པ་ལ་དུ་བ་ལྟར་རང་རིག་མེད་ ན། སྔར་གྱི་གཟུགས་སྒྲ་ལ་སོགས་པའི་དོན་མི་དྲན་པར་འགྱུར་པ་ལས། དྲན་པས་དེ་ཡོད་ཅེས་པ་གལ་ཏེ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་སོ། །གཞན་ཞེས་པས་ལན་ཏེ། རང་ཉིད་མ་མྱོང་ཡང་། གཟུགས་སྒྲ་ ལ་སོགས་པ་གཞན་མྱོང་བ་དང་འབྲེལ་པས་ཏེ་བྱི་བའི་སོ་དུག་དགུན་ཞུགས་པ་དཔྱིད་ལྡང་བའི་རྐྱེན་ལ་བརྟེན་ནས་དེར་ཤེས་པ་བཞིན་ཞེས་སོ། །རང་བཞིན་གྱི་རྟགས་འཁྲུལ་པ་རྐྱེན་གཞན་ཞེས་རྩ་ བ་གཉིས་གཉིས་ཀྱིས་འདོད་པ་དང་ལན་ལས། སྔ་མ་ནི་ཏིང་ངེ་འཛིན་ལ་སོགས་པ་གཞན་གྱི་སེམས་ཤེས་པའི་རྐྱེན་གྱིས་གཞན་གྱི་སེམས་ཤེས་པ་ལ་སོགས་པ་མཐོང་བས། རང་ཉིད་གསལ་བར་མཐོང་ཞེས་པའོ། ། 2-505 ལན་ནི་གྲུབ་པའི་ཞེས་པའོ་རིག་སྔགས་གྲུབ་པའི་མིག་སྨན་གྱི་སྦྱོར་བ་དེས་མཐོང་བའི་བུམ་པ་དེ་མིག་ཉིད་དུ་འགྱུར་ཏེ། མིག་སྨན་གཅིག་གི་འབྲས་བུ་ཡིན་པས་ཟེར་བ་ནི། ནོག་ལྐོག་ཤལ་ དང་ལྡན་པས་ནག་སྒུར་བ་གླང་དུ་ཁས་བླངས་པ་ན། མཚན་ཉིད་མཚུངས་པའི་རྟགས་ཀྱིས་དཀར་ཟལ་ལ་ཐལ་བར་བརྗོད་པ་བཞིན་ནོ། །ཡང་ཉེ་བའི་མིག་སྨན་ཉིད་མཐོང་བར་ཐལ་ཞེ་ན། ཁྱབ་པ་ མ་གྲུབ་བོ། །ཡང་དེ་བསྐུས་པའི་མིག་དེ་མིག་སྨན་དུ་ཐལ། རྐྱེན་གཞན་གྱིས་མཐོང་བས། འདོད་ན། མིག་སྨན་གྱིས་མཐོང་བར་འགྱུར་ཟེར་རོ། །འདིར་ཉེ་བའི་མིག་རང་ཉིད་མཐོང་བར་འགྱུར་ཏེ། རིང་བའི་ བུམ་པ་མཐོང་བས། འདོད་ན། རང་རིག་བྱར་འགྱུར་རོ། །གསུམ་པ་བཀག་པ་ལ་མི་འཐད་པ་སྤང་བ། རང་རིག་མེད་ན་གཞན་རིག་ཀྱང་མི་འཐད་པས་མངོན་སུམ་ལ་གནོད་ཅེས་པའི་ལན་ཇི་ལྟར་ ཞེས་པ་ཀུན་ཏུ་ཐ་སྙད་པ་ལ་སྣང་བ་ཙམ་མི་འགོག་ལ། ལོག་རྟོག་འགོག་སྟེ། རིགས་པ་དྲུག་ཅུ་པར། རེ་ཞིག་ཉེས་ཀུན་འབྱུང་བའི་གནས། །མེད་ཉིད་རྣམ་པར་བཟློག་ཟིན་གྱིས། །རིགས་པ་གང་ གིས་ཡོད་ཉིད་ཀྱང་། །བཟློག་པར་བྱ་བ་མཉན་པར་གྱིས། །ཞེས་དང་། བདེན་གཉིས་ལས། སྐྱེ་ལ་སོགས་པའི་རྣམ་པ་གང་། །སྣང་བ་མིན་ལ་དེ་ཡང་ནི། །ཡང་དག་པར་ཞེས་བྱ་སོགས་པར། གཞན་གྱིས་ཡོངས་སུ་བརྟགས་པ་འགོག ། 2-506 ཅེས་དང་། སྣང་བའི་ངོ་བོ་གང་ཡིན་པ། །དེ་ནི་འགོག་པ་མ་ཡིན། ཞེས་དང་། དཔལ་ཆོས་ཀྱི་གྲགས་པས་ཀྱང་། བདེན་འཛིན་ཁོ་ན་དགག་བྱར་གསུངས་པས། དེ་བཀག་ནས། རིན་ཆེན་ཕྲེང་བ་ལས། མ་ རིག་ནས་བརྩམས་རྒ་ཤིའི་བར། །རྟེན་འབྲེལ་ཡན་ལག་བཅུ་གཉིས་ཀྱི། །བརྟེན་ནས་འབྱུང་བའི་བྱ་བ་གང་། །ཁོ་བོ་རྨི་ལམ་སྒྱུ་འདྲར་འདོད། །ཅེས་དང་། སེམས་འགྲེལ་ལས། ཇི་ལྟར་བུ་རམ་མངར་བ་དང་། །མེ་ ཡི་རང་བཞིན་ཚ་བ་སྟེ། །དེ་བཞིན་ཆོས་རྣམས་ཐམས་ཅད་ཀྱི། །རང་བཞིན་སྟོང་པ་ཉིད་དུ་འད

【現代漢語翻譯】如果這樣理解，那麼，用什麼來了解自身是清晰的呢？在否定存在的確定的名相時，又是指什麼呢？如果像以煙來證明有火一樣，以果的假象來證明自證不存在，那麼，就會忘記之前的色、聲等事物。因為記憶的存在，所以說『如果』，這是兩個根本。『其他』是指答案，即使沒有親身經歷，因為與經歷色、聲等其他事物相關聯，就像蝙蝠的牙齒在冬天蟄伏，春天依靠甦醒的條件而得知一樣。自性的假象是『其他條件』，這是兩個根本，通過兩個根本來表達觀點和回答。前者是指通過禪定等其他了解他人心識的條件，看到了解他人心識等，從而清楚地看到自身。回答是『已成立』。通過成就明咒的眼藥的配方，所看到的瓶子會變成眼睛本身，因為它是同一種眼藥的果實。之所以這麼說，是因為像隱藏瑕疵並承認黑色彎曲的是牛一樣，用相似的特徵來形容白色是灰燼。如果說附近的眼藥本身也會被看到，那麼，這種說法是不成立的。如果說塗抹了眼藥的眼睛會變成眼藥，因為它是被其他條件所看到的，如果承認，那麼就會說眼藥會看到。在這裡，附近的眼睛會看到自己，因為看到了遠處的瓶子，如果承認，那麼就會變成自證。第三，駁斥不合理之處，如果不存在自證，那麼他證也是不合理的，這會損害現量。如何回答這種普遍的說法呢？僅僅是顯現並不否定，而是否定錯誤的觀念。如《六十正理論》所說：『暫時一切過失的根源，已經完全否定了不存在，那麼，用什麼道理來否定存在呢？請聽我說。』以及《二諦論》所說：『生的相狀等，不是顯現，也不是真實的。』等等，否定了他人完全的臆測。以及『顯現的自性是什麼，那不是否定』。榮光法稱也說：『唯有執著真實才應被否定』。否定了它之後，《寶鬘論》中說：『從無明開始到老死，十二緣起的依賴產生的一切行為，我都認為是如夢如幻。』以及《心釋》中說：『就像紅糖的甜味和火的熱性一樣，一切諸法的自性都是空性。』

【English Translation】 If understood in this way, then, by what is it known that oneself is clear? What is meant by negating the established term of existence? If, like proving fire with smoke, the illusion of the fruit proves the non-existence of self-awareness, then one would forget the previous forms, sounds, and so on. Because of the existence of memory, it is said 'if,' these are two roots. 'Other' refers to the answer, even if not personally experienced, because it is related to experiencing other things like forms, sounds, and so on, just as a bat's teeth hibernate in winter and know in spring by relying on the conditions of awakening. The illusion of self-nature is 'other conditions,' these are two roots, expressing views and answers through two roots. The former refers to seeing oneself clearly by seeing the minds of others, etc., through conditions such as meditation and other ways of knowing the minds of others. The answer is 'established.' Through the combination of eye medicine that accomplishes the mantra of knowledge, the vase seen becomes the eye itself, because it is the fruit of the same eye medicine. The reason for saying this is that, like hiding flaws and admitting that black and curved is a cow, using similar characteristics to describe white as ashes. If it is said that the nearby eye medicine itself will also be seen, then this statement is not established. If it is said that the eye smeared with eye medicine will become eye medicine because it is seen by other conditions, if admitted, then it will be said that the eye medicine will see. Here, the nearby eye will see itself because it sees the distant vase, if admitted, then it will become self-awareness. Third, refuting the unreasonable, if self-awareness does not exist, then other-awareness is also unreasonable, which will harm the present moment. How to answer this universal statement? Merely appearing does not negate, but negates false notions. As the Sixty Stanzas of Reasoning says: 'Temporarily, the source of all faults, the non-existence has been completely negated, then, with what reason to negate existence? Please listen to me.' And as the Two Truths says: 'The aspects of birth, etc., are not appearances, nor are they real.' etc., negating the complete speculation of others. And 'What is the nature of appearance, that is not negation.' Glorious Dharmakirti also said: 'Only clinging to reality should be negated.' After negating it, the Garland of Jewels says: 'From ignorance to old age and death, all actions arising from the twelve links of dependent origination, I consider to be like dreams and illusions.' And the Commentary on the Mind says: 'Just as the sweetness of brown sugar and the heat of fire, the nature of all phenomena is emptiness.'

ོད། །ཅེས་དང་། ཡང་། ཆོས་ཉིད་སྟོང་པ་ཉིད་ཤེས་ནས། །དགེ་བའི་ལས་འབྲས་རྟེན་བྱེད་པ། །ངོ་མཚར་བས་ ན་འདི་མཚར་ཞིང་། །རྨད་བྱུང་བས་ན་འདི་རྨད་བྱུང་། །ཞེས་དང་། ཡང་། སྟོང་པ་ཉིད་དུ་བརྗོད་བྱེད་ཅིང་། །རྟག་ཏུ་ལུས་དང་ངག་ཡིད་ཀྱིས། །ད་ལྟ ར་སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་ལ། །རྟག་དང་ཆད་པ་ ཡོད་མ་ཡིན། །ཞེས་དང་། བདེན་གཉིས་ལས། མཐོང་བ་པོ་ཡི་ལྟ་བ་ལ། །ལས་འབྲས་ཇི་ལྟར་སྣང་བ་དག །དེ་དག་དེ་བཤད་དེ་ཡི་ཕྱིར། །ཐམས་ཅད་ཅི་ལྟར་སྣང་བཞིན་གནས། །ཞེས་སོ། །འདི་ལ་ འགྲེལ་ཆེན་ལས། མངོན་སུམ། ལུང་། རྗེས་དཔག་སྟེ། ཚད་མ་གསུམ་མཐོང་ཐོས་ཤེས་པ་སྟེ། དེ་མི་འགོག་ཞེས་སོ། །སེམས་ལས་སྒྱུ་མ་ཞེས་པ་ལ། །ཁ་ཅིག་རྣམ་བརྫུན་དགག་པ་སྟེ། །དེ་གཟུང་ཆ་དངོས་མེད་དུ་འདོད་པ་རྩ་བ་གཉིས་དང་། 2-507 དེ་འགོག་པ་རྩ་བ་བཞི་ཟེར་བ་མིན་ཏེ། སུན་ཕྱུང་ཟིན་པས་སོ། །ཡང་འདི་གཅེར་བུ་པ་སུན་དབྱུང་བ་སྟེ། དེས་ཡུལ་ཤེས་འདྲེན་མ་ནོར་དུ་གཟིའི་རྣམ་པ་ལྟར་འདོད་པ། སེམས་ལས་ཞེས་ དང་། དེ་དགག་པ། གཟུང་བ་དང་དངོས་པོར་གྲུབ་ན། ངོ་བོ་ཐ་དད་དུ་འགྱུར་ལ། མིན་ན་དངོས་པོར་མེད་པ་དངོས་ན་ཞེས་པའང་སྐབས་མ་ཡིན་ནོ། །དེས་ན་བདེན་འཛིན་བཟློགས་ཏེ་སྐབས་བསྡུ་ བ་སེམས་ཡིན་ཞིང་། དེའང་བདེན་པར་མེད་པ་སྟེ། ཡུལ་སྒྱུ་མ་དངོས་པོར་ཡིན་ན། ཤེས་པ་ལས་ཐ་དད་དུ་འགྱུར་ལ། གཉིས་པ་ན་སྣང་དངོས་ཀྱིས་ཀྱང་སྟོང་པར་འགྱུར་རོ། །དེས་ན་སྒྱུ་མར་ སྤྱོད་པ་སེམས་དེ་ཡང་སྒྱུ་མ་སྟེ། ལང་ཀར། སེམས་ཙམ་ལ་ནི་བརྟེན་ནས་སུ། །ཕྱི་རོལ་དོན་ལ་མི་བརྟག་གོ །ཡང་དག་ཉིད་ལ་གནས་ནས་སུ། །སེམས་ཙམ་ལས་ཀྱང་ཤིན་ཏུ་བཟླ། །སེམས་ཙམ་ ལས་ནི་བཟླས་ནས་ཀྱང་། །སྣང་བ་མེད་ལས་ཤིན་ཏུ་བཟླ། །སྣང་མེད་གནས་པའི་རྣལ་འབྱོར་པ། །དེ་ཡིས་ཐེག་པ་ཆེན་པོ་མཐོང་། །ཞེས་གསུངས་པས། ཐ་སྙད་དུ་བདེན་པ་མ་ཡིན། ཡུལ་དང་ཡུལ་ཅན་ ལྟ་བར་བྱེད་དོ། །གཉིས་པ་འཁྲུལ་གཞི་མེད་ན་འཁོར་བ་མ་གྲུབ་པར་ཐལ་བ་ལ་གཉིས་ལས། སེམས་ཙམ་དུ་སྨྲ་བ་དག་གིས་རྒོལ་བ། གལ་ཏེ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ་འཁོར་བ་གཉིས་སྣང་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པ་ཡིན་ན། 2-508 དེ་ལ་རྟེན་མ་འཁྲུལ་པའི་ཤེས་པ་བདེན་པ་གཅིག་མེད་པར་བརྫུན་པར་མི་ཤེས་ལ། ཡོད་ན་དེ་དོན་དམ་དུ་འགྱུར་ལ། འདོད་ན། ཐམས་ཅད་བརྫུན་པ་ཉམས་ཞེ་ན། ལན་ལ་གསུམ་ལས། དངོས་ མེད་དངོས་པོར་མི་འགྱུར་བ་དངོས་མེད་ཅེས་པ། འཁྲུལ་པའི་དམིགས་པ་དངོས་མེད་དེ། །ཤེས་པའི་དངོས་པོར་སྣང་ཙམ་ལ་བརྟེན་པས་དེར་མི་འགྱུར་ཏེ། དངོས་མེད་ལ་ངོ་བོ་མ་གྲུབ་པས། སློབ་དཔོན་ ཉིད་ཀྱིས། ཆོས་ཐམས་ཅད་ནི་རྩ་བ་མེད་པ་སྟེ་ཡང་དག་པར་ན་རྩ་བ་མི་འཐད་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །ཁྱོད་ཀྱི་ཞེས་པས་རང་ལ་མཚུངས་པ་སྟེ། རང་རིག་བདེན་པར་འདོད་པ་ ལ

【現代漢語翻譯】又說：『了知法性本為空，善業果報作依憑，稀有之故此為稀，奇妙之故此奇妙。』又說：『于空性中詮說，恒時身語意三門，如今利益諸有情，常斷二邊皆不落。』於二諦中說：『見者之見如何顯，業果亦復如是顯，為說彼故如是顯，一切如其所顯住。』對此，《釋論》中說：『現量、聖言量、比量，即是三量見聞知，此不遮止。』關於『心如幻術』，有人破斥唯識宗，認為其所執之境無實有，立二根本、破四根本之說，此說不成立，因已駁斥。又，此為駁斥裸體外道，彼等認為境如眼翳所見之髮絲般，為識所變現。『心如幻術』即是駁斥此觀點。若所取與實有成立，則本體將成異體；若非實有，則不應稱為實有。故此說不應理。因此，應遮止實執，而將重點放在心上，此心亦非實有。若境如幻術般為實有，則將與識相異；若為二者，則顯現與實有皆成空性。因此，如幻而行之心亦如幻。如《楞伽經》所說：『唯依于自心，不分別外境，安住于真如，亦捨棄自心。捨棄自心已，亦捨棄無相，安住于無相之瑜伽士，彼見大乘。』如是宣說，名言中非真實，應如是觀待能取所取。第二，若無錯亂之基，則輪迴不成立之過失。對此，分為二：唯識宗論師反駁說，若一切輪迴二取顯現皆為虛假，則依於此，若無不欺惑之真實識，則不能知虛假；若有，則成勝義諦。若許此，則一切虛假之說皆破滅。對此，回答分為三：非實有不轉為實有，即非實有。錯亂之對境雖非實有，然僅是顯現為識之境，故不轉為實有，因非實有無自性。導師亦云：『一切法無根，真實中無根故。』『汝之』之說，是與自相比擬，即對於認為自證為真實者而說。

【English Translation】 Furthermore: 'Knowing the nature of reality to be emptiness, relying on the fruits of virtuous actions, because of its wonder, this is wondrous; because of its marvel, this is marvelous.' Furthermore: 'Speaking of emptiness, constantly with body, speech, and mind, now benefiting sentient beings, neither permanence nor annihilation exists.' From the Two Truths: 'How the vision of the seer appears, so too do the fruits of actions appear; because of explaining that, everything remains as it appears.' In the Great Commentary on this, it says: 'Direct perception, scripture, inference, these are the three valid cognitions of seeing, hearing, and knowing; these are not obstructed.' Regarding 'mind as illusion,' some refute the Mind-Only school, asserting that the object it grasps is unreal, establishing two roots and refuting four roots, but this is not valid because it has already been refuted. Furthermore, this refutes the naked ascetics, who believe that the object is like the appearance of hairs seen by someone with eye disease, transformed by consciousness. 'Mind as illusion' refutes this. If the grasped and the real are established, then the essence will become different; if not, then it should not be called real. Therefore, this is not appropriate. Therefore, one should reverse the clinging to reality and focus on the mind, which is also not real. If the object, like an illusion, were real, it would become different from consciousness; if they were two, then appearance and reality would both become empty. Therefore, the mind that acts like an illusion is also an illusion. As the Lankavatara Sutra says: 'Relying only on the mind, not examining external objects, abiding in true reality, also abandoning the mind. Having abandoned the mind, also abandoning the absence of appearance, the yogi who abides in the absence of appearance sees the Great Vehicle.' As it is said, it is not true in conventional terms; one should view the object and the subject in this way. Secondly, if there is no basis for delusion, then the fault of the non-establishment of samsara. Regarding this, divided into two: The Mind-Only school argues, if all appearances of samsara are false, then relying on this, if there is no non-deceptive true consciousness, then one cannot know falsehood; if there is, then it becomes ultimate truth. If you accept this, then all talk of falsehood is destroyed. Regarding this, the answer is divided into three: The unreal does not turn into the real, that is, the unreal. The object of delusion is unreal, but it only appears as the object of consciousness, so it does not turn into the real, because the unreal has no essence. The teacher also said: 'All dharmas are rootless, because in reality there is no root.' The saying 'your' is compared to oneself, that is, it is said to those who believe that self-awareness is true.

་དེ་གཉིས་སྣང་བརྫུན་པའི་གྲོགས་ཤིག་ཡོད་ན་དེ་བདེན་པར་འགྱུར་ལ། མེད་ན་འབད་མེད་དུ་གྲོལ་བར་འགྱུར་ཏེ། འཁྲུལ་པ་མེད་པས། ཁྱབ་པ་མ་གྲུབ་ན། དེ་ལྟ་ན་ཞེས་པས་སྐབས་བསྡུ་ བའོ། །གཉིས་པ་དེ་ལྟར་ཤེས་པ་ལམ་དུ་བསྒྲུབ་པ་ལ་གསུམ་ལས། ཀུན་རྫོབ་སྒྱུ་མར་ཤེས་པ་ལམ་དུ་བསྒྲུབ་པ་ལ་གཉིས་ཀྱི། རྒོལ་བ་སྒྱུ་མ་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་སྟེ། སྒྱུ་མ་ལྟ་བུ་ སྤང་བྱའི་གཉེན་པོར་མི་འགྱུར་ཞེས་པའོ། །ལན་ལ་བཞི་ལས། ཕྱོགས་ཅིག་སྒྱུ་མར་རྟོགས་པ་ལམ་མ་ཡིན་པ་དེ་བྱེད་ཅེས་ཏེ། ཉོན་མོངས་པའི་རྒྱུ་མ་བཟློག་ན་ཡུལ་ལ་བདེན་ཞེན་མི་ལྡོག་པས། 2-509 གཞན་གྱི་བག་ཆགས་གཞན་ལ་སད་པ་ཡིན་པས་ཞེན་པའི་རྟེན་དང་། རྣལ་འབྱོར་པས་སྣང་བ་སྒྱུ་མར་ཤེས་པས་སོ། །ཐམས་ཅད་སྒྱུ་མར་རྟོགས་པ་ལམ་ཡིན་པ་ལ་གསུམ་ལས། ཡོད་པར་འཛིན་པ་ སྤོང་བ། སྟོང་ཉིད་ཅེས་ཏེ། ཐམས་ཅད་སྒྱུ་མར་རྟོགས་ན་མངོན་ཞེན་ལྡོག་ལ། དེས་ཉོན་མོངས་པ་བཟློག་སྟེ། དེ་ལྟར་རྟོགས་ན་དངོས་འཛིན་དང་འགལ་བས་སོ། །མེད་པར་འཛིན་པ་སྤོང་བ་ནི། དེ་ ལྟར་ན་འོད་སྲུང་གིས་ཞུས་པའི་མདོ་ལས། གང་ཟག་ཏུ་ལྟ་བ་ནི་རི་རབ་ཙམ་ཡང་བླའི། མངོན་པའི་ང་རྒྱལ་ཅན་སྟོང་པ་ཉིད་དུ་ལྟ་བ་ནི་དེ་ལྟ་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་བཤད་པ་ ཞེ་ན། དེས་ནི་ཆོས་རྣམས་ལ་ཉི་ཚེའི་སྟོང་པ་ལྟ་བའི་སྟེ། དངོས་པོར་སྨྲ་བ་རྣམས་སོ་ཞེས་པ་ཅི་ཡང་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། རྡོ་རྗེ་གཅོད་པ་ལས། ཆོས་གང་ཞིག་མངོན་པར་སངས་ རྒྱས་པ་དེ་ལ། བདེན་པ་ཡང་མེད། བརྫུན་པ་ཡང་མེད་ཅེས་དང་། སྤེལ་མར་བསྟོད་པ་ལས། རྣམ་རྟོག་ཐམས་ཅད་སྤང་བའི་ཕྱིར། །སྟོང་ཉིད་བདུད་རྩི་བསྟན་པ་ཡིན། །གང་ཞིག་དེ་རུ་འཛིན་པ་ཡང་། ། དེ་ནི་ཁྱོད་ཀྱིས་སྤངས་པ་ལགས། །ཞེས་དང་། གང་ཞིག་རྟེན་ཅིང་འབྲེལ་བར་འབྱུང་། །དེ་ནི་ཁྱོད་ཀྱི་སྟོང་ཉིད་བཞེད། །དངོས་པོ་རང་དབང་ཅན་མེད་ཅེས། །ཁྱོད་ཀྱི་སེང་གེའི་སྒྲ་མཚུངས་མེད། །ཅེས་སོ། །དེའི་འཐད་པ་གང་ཚེ་གང་ཞིག་སྟེ། 2-510 བཀག་པ་དགག་བྱ་ལ་ལྟོས་ལ། དེ་མེད་པས་རྟེན་འབྲེལ་ཞེས་སོ། །དེ་ལ་སྣང་བ་མེད་པའི་ཤེས་རབ་སྐྱེ་ཚུལ། གང་ཚེ་དངོས་དང་ཞེས་ཏེ། རྡོ་རྗེ་ལྟ་བུའི་ཏིང་ངེ་འཛིན་གྱི་མཐར་ཆོས་ ཀྱི་དབྱིངས་སྤྲོས་པ་ཐམས་ཅད་དང་བྲལ་བ་དང་། དྲི་མ་གློ་བུར་བ་ལས་གྲོལ་བའི་སེམས་རང་བཞིན་སྤྲོས་བྲལ་གཉིས་ཆུ་དང་འོ་མ་འདྲེས་པ་ལྟར་གྱུར་པ་ལ་རྒྱལ་བ་རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་ ཞེས་བྱའོ། །དེ་ལ་ཡེ་ཤེས་མངའ་འམ་མི་མངའ་ཞེ་ན། ལང་ཀར་གཤེགས་པ་ལ་སོགས་པ་མདོ་སྡེ་དུ་མ་ནས་ལུང་བསྟན་ཅིང་། ས་རབ་ཏུ་དགའ་བ་མངོན་དུ་མཛད་པའི་སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ ཀྱིས། དབུ་མའི་བསྟན་བཅོས་རིག་པའི་ཚོགས་དང་། བསྟོད་པའི་ཚོགས་མཛད་ལ། དེའི་དགོངས་པ་གསལ་བར་བྱེད་པ་སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས་རྗེས་འབྲ

【現代漢語翻譯】如果這兩個（指有和無）有一個是虛假的幫手，那麼它就會變成真實的。如果沒有，它就會毫不費力地解脫，因為沒有錯誤。如果普遍性沒有確立，那麼『如果是這樣』就總結了上下文。第二，將這樣的知識修持為道有三個方面：將世俗視為幻象來修持道有兩個方面：反駁者是幻象，有四個根本：『幻象般的（智慧）不會成為要斷除之物的對治』。回答有四個方面：只理解一部分是幻象不是道，因為它會這樣做，也就是說，如果不阻止煩惱的根源，就不會阻止對境的真實執著。因為其他人的習氣會喚醒其他人，所以是執著的所依，瑜伽士將顯現視為幻象。將一切都理解為幻象是道有三個方面：斷除執有，即空性。如果將一切都理解為幻象，那麼顯現的執著就會消失，從而阻止煩惱。如果這樣理解，就會與實執相違。斷除執無是：如果是這樣，在《請問寶積經》中說：『認為有一個人比須彌山還要糟糕，認為自己是顯現的傲慢者，認為空性不是那樣。』如果這樣說，那麼這就是對諸法進行片面空性觀的人，也就是那些說事物存在的人。』『什麼也沒有』有兩個根本：在《金剛經》中說：『對於任何已經證得顯現菩提的法，既沒有真，也沒有假。』在《贊應贊》中說：『爲了斷除一切分別念，您宣說了空性甘露。任何執著於此的人，您都已將其斷除。』『任何緣起之物，您都認為是空性。沒有自性存在，您的獅吼無與倫比。』它的合理性是，任何被遮止的事物都依賴於要遮止的事物，因為沒有它，所以是緣起。在這種情況下，生起無顯現智慧的方式是，當事物存在時，也就是說，在金剛喻定（vajropama-samadhi）的盡頭，法的界（dharmadhatu）遠離一切戲論，並且從突如其來的污垢中解脫出來的心，其自性遠離戲論，兩者就像水和牛奶混合在一起一樣，這被稱為圓滿正等覺佛陀。如果問他是否具有智慧，那麼許多經部（sutra）都預言了這一點，並且現證了極喜地（pramudita）的論師龍樹（Nagarjuna），他創作了《中觀論集》（Madhyamaka-shastra-yukti-sangraha）和《讚頌集》（stotra-samgraha），並且論師月稱（Chandrakirti）清楚地闡明了他的意圖。

【English Translation】 If these two (referring to existence and non-existence) have a false helper, then it will become true. If not, it will be liberated effortlessly, because there is no error. If universality is not established, then 'if it is so' summarizes the context. Second, there are three aspects to cultivating such knowledge as the path: there are two aspects to cultivating the conventional as illusion: the opponent is illusion, there are four roots: 'Illusion-like (wisdom) will not become the antidote to what is to be abandoned'. There are four aspects to the answer: understanding only a part as illusion is not the path, because it will do so, that is, if the root of afflictions is not prevented, the clinging to the truth of the object will not be prevented. Because the habits of others will awaken others, it is the basis of clinging, and the yogi sees the appearance as illusion. There are three aspects to understanding everything as illusion as the path: abandoning clinging to existence, which is emptiness. If everything is understood as illusion, then the clinging to appearance will disappear, thereby preventing afflictions. If understood in this way, it will contradict the clinging to reality. Abandoning clinging to non-existence is: if so, in the Sutra Requested by Kashyapa it says: 'Thinking of a person is worse than Mount Sumeru, thinking of oneself as an arrogant person of manifestation, thinking that emptiness is not like that.' If it is said like this, then this is for those who have a one-sided view of emptiness of phenomena, that is, those who say that things exist.' 'Nothing' has two roots: In the Diamond Sutra it says: 'For any dharma that has attained manifest enlightenment, there is neither truth nor falsehood.' In the Praise to the Praised it says: 'In order to abandon all discriminations, you have proclaimed the nectar of emptiness. Anyone who clings to it, you have abandoned them.' 'Whatever arises dependently, you consider to be emptiness. There is no self-existent entity, your lion's roar is unparalleled.' Its rationality is that anything that is blocked depends on what is to be blocked, because without it, it is dependent origination. In this case, the way in which non-manifest wisdom arises is, when things exist, that is, at the end of the vajra-like samadhi, the realm of dharma (dharmadhatu) is free from all elaboration, and the mind that is liberated from sudden defilements, its nature is free from elaboration, the two are like water and milk mixed together, this is called the Fully Enlightened Buddha. If asked whether he has wisdom, then many sutras have predicted this, and the master Nagarjuna, who manifested the Joyful Land (pramudita), composed the Collection of Reasoning of the Middle Way (Madhyamaka-shastra-yukti-sangraha) and the Collection of Praises (stotra-samgraha), and the master Chandrakirti clearly elucidated his intention.

ང་དང་བཅས་པ་ཡེ་ཤེས་མི་བཞེད་ཅེས་ཁུངས་དང་བཅས་ཏེ་སྨྲ་ བ་དང་། ལེགས་ལྡན་འབྱེད་ལ་སོགས་པ་ཡེ་ཤེས་བཞེད་དོ་ཞེས་སྤྲོས་པ་དང་བཅས་ཏེ་འཆད་དོ། །སྔ་མའང་བཅུ་གཅིག་ཀུན་ཏུ་འོད་དུ་སེམས་དང་སེམས་ལས་བྱུང་བའི་འཇུག་པ་ཐམས་ཅད་ཉེ་བར་ ཞི་བས། རང་རྒྱུད་ཀྱིས་བསྡུས་པའི་ཡེ་ཤེས་མེད་དེ། ཤེས་བྱའི་བུད་ཤིང་སྐམ་པོ་མ་ལུས་པ། །བསྲེགས་པས་ཞི་སྟེ་རྒྱལ་རྣམས་ཆོས་སྐུ་སྟེ། །དེ་ཚེ་སྐྱེ་བ་མེད་ཅིང་འགག་མེད་པ། །སེམས་འགགས་པ་སྟེ་སྐུ་ཡིས་མངོན་སུམ་མཛད། ། 2-511 ཅེས་ཏེ། འོན་ཀྱང་སྤང་བྱ་མཐའ་དག་སྤངས་པ་རང་གི་དོན་དང་། སྨོན་ལམ་གྱི་ཤུགས་དང་། ཚོགས་གཉིས་རྫོགས་པས་གདུལ་བྱ་ལས་དག་པ་ཡིས་གཞན་དོན་འབྱུང་བ་ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་ལ་སོགས་ པ་ལྟ་བུའོ་ཞེས་སོ། །དེ་ལྟར་ན་ཡེ་ཤེས་དེ་རང་ཉིད་འགག་གམ། རྒྱུ་ཟད་ནས་སམ། གཉེན་པོ་ཞིག་གིས་བཅོམ། དང་པོ་མི་རིགས་ཏེ། ལམ་བསྒྲུབ་པ་དོན་མེད་དུ་འགྱུར་བས་སོ། །གཉིས་པའང་ སྒོམ་ལམ་ས་བཅུ་པའི་ཡེ་ཤེས་ཉིད་དོ། །གསུམ་པ་ན། དེ་ལས་སྟོབས་ཆེ་བ་གང་ཞིག་ཡོད། ཡང་ཡེ་ཤེས་མེད་ན་སངས་རྒྱས་ཉིད་མེད་པས་དེའི་བསྟན་པ་དང་། དགེ་འདུན་མེད་པར་མི་འགྱུར་ རམ། ཡུམ་ལས་དུས་གསུམ་ལ་མ་ཐོགས་མ་ཆགས་པའི་ཡེ་ཤེས་དང་། ཡེ་ཤེས་འཆི་མེད་དམ་པ་ཞེས་གསུངས་སོ། །བདག་གི་བླ་མ་སློབ་དཔོན་དེ་གཉིས་དགོངས་པ་མཐུན་པར་བཞེད་དེ། འོན་ཀྱང་བློ་ མ་འཁྲུལ་པ་དང་ཡུལ་བདེན་པ་ཐ་སྙད་ཙམ་དུའང་འགྲུབ་པ་མེད་ལ། བདེན་བརྫུན་དང་། དངོས་པོར་ཡོད་མེད་ནི་ལྟོས་ནས་འཇོག་པའམ། དཔྱད་ན་ཅི་ཡང་མ་ཡིན་པས། སྒྱུ་མའི་རྒྱལ་པོས་སྒྱུ་མའི་ རྒྱལ་པོ་ཕམ་པ་ལྟར། གཞན་ལ་གྲགས་པའི་རྗེས་དཔག་ལ་སོགས་པའི་རིགས་པ་བཞི་དངོས་པོར་འཛིན་པ་འགོག་པ་ཐལ་འགྱུར་དང་། དོན་དམ་པར་ཆོས་ཐམས་ཅད་མ་གྲུབ་ཀྱང་། ཀུན་རྫོབ་ཏུ་ཐ་སྙད་པའི་ཚད་མའང་འཐད་དེ། 2-512 དངོས་པོ་རྣམས་ཀྱི་རང་བཞིན་གཏན་ལ་འབེབས་པ་ལུང་དང་རིགས་པ་ལ་རག་ལས་ཞེས་པ་རང་རྒྱུད་དེ། སྒྲུབ་པའི་ངག་གིས་བརྗོད་ན་དངོས་པོར་འཛིན་པ་ཆེས་སུ་དོགས་ཞེས་དང་། ཐལ་བའི་ངག་ གིས་བརྗོད་ན་མེད་པ་ཁོ་ནར་འཛིན་དུ་དོགས་ཞེས་དགོངས་ཀྱི། ད་ལྟའི་འཆད་པ་པོ་འགའ་ཞིག་གི་ལྟར་ན་སློབ་དཔོན་དག་མི་བཞེད་དོ། །ཕྱོགས་གཉིས་ཀ་འགལ་བའང་མ་མཐོང་སྟེ། དབྱིངས་སྤྲོས་པ་ ཐམས་ཅད་དང་བྲལ་བ་རབ་ཀྱི་མཐར་ཕྱིན་པའི་སྟོང་པ་ཉིད་ལ་སངས་རྒྱས་སུ་བྱེད་ན་ཡེ་ཤེས་མེད་དེ། ཡུམ་ལས། ནམ་མཁའ་མཐོང་ཞེས་སེམས་ཅན་ཚིག་ཏུ་རབ་བརྗོད་པ། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་ པ་དང་། ལྷའི་བུ་དོན་དམ་པའི་བདེན་པ་ཞེས་སྔར་གསུངས་སོ། །སློབ་དཔོན་ཉིད་ཀྱང་འདི་བཞེད་པར་མངོན་ཏེ། དོན་དམ་བློ་ཡི་སྤྱོད་ཡུལ་མིན། །ཞེས་དང་། གལ་ཏེ་དོན་དམ་མྱ་ངན་འདས། །འཁོར་བ་ ཀུན་རྫོབ་ཅེས་དང་།

【現代漢語翻譯】有些人聲稱『我和他們都不認可智慧（梵文：jñāna，藏文：ཡེ་ཤེས），』並有根有據地宣說；而另一些人則詳細闡述說『善逝（梵文：Sugata，藏文：ལེགས་ལྡན་འབྱེད）等認可智慧』。前者認為，在十一面觀音（梵文：Ekādaśamukha，藏文：བཅུ་གཅིག་ཀུན་ཏུ་འོད་）的境界中，心和心所生起的一切作用都完全止息，因此不存在由自身延續所包含的智慧。如經文所說：『所知之薪皆已焚，寂滅成佛證法身，是時無生亦無滅，心滅身顯證菩提。』然而，斷除一切應斷之物是為自利，憑藉願力的推動和二資糧（福德資糧和智慧資糧）的圓滿，以及所化眾生的清凈，便能實現利他，如同如意寶一般。如此說來，智慧是自行消滅，還是因其因耗盡，或是被對治力所摧毀呢？第一種情況是不可能的，因為這樣修道就沒有意義了。第二種情況，智慧本身就是修道位第十地的智慧。至於第三種情況，有什麼能比它更強大呢？如果不存在智慧，那麼佛陀本身就不存在，那麼他的教法和僧團也不會存在嗎？《般若經》（藏文：ཡུམ་）中說：『於三時無礙無執之智慧，智慧不死至上。』我的上師（藏文：བླ་མ་）和導師（藏文：སློབ་དཔོན་）都認為這兩種觀點是一致的。然而，不迷惑的智慧和真實的對境，即使在名言上也無法成立。真與假，存在與不存在，都是相對而言的，或者經過分析就什麼都不是。如同幻術師擊敗幻術師一樣，對於他人所認同的后比量等四種理證，破斥其對實有的執著是應成派（藏文：ཐལ་འགྱུར）的觀點。雖然在勝義諦中一切法都不成立，但在世俗諦中，名言的量是合理的。安立諸法自性依賴於聖言和理證，這是自續派（藏文：རང་རྒྱུད）的觀點。如果用實執的語言來表達，就很容易執著于實有；如果用破斥的語言來表達，又容易執著于空無。導師的意圖在於此。但按照現在一些講法者的觀點，導師們並不認可這種說法。這兩種觀點之間並沒有看到矛盾之處。如果在遠離一切戲論的法界（藏文：དབྱིངས）中，以達到究竟圓滿的空性（梵文：śūnyatā，藏文：སྟོང་པ་ཉིད）作為成佛之道，那麼就不存在智慧。《般若經》中說：『虛空可見，眾生言說。』以及先前所說的『天子，勝義諦』。導師本人也明顯認可這一點，他說：『勝義非是心境域。』以及『若謂勝義即涅槃，輪迴皆是世俗諦。』

【English Translation】 Some people claim 'Neither I nor they accept wisdom (jñāna, ཡེ་ཤེས),' and they speak with authority; while others elaborate that 'Sugata (Sugata, ལེགས་ལྡན་འབྱེད) and others accept wisdom.' The former believe that in the realm of Eleven-faced Avalokiteśvara (Ekādaśamukha, བཅུ་གཅིག་ཀུན་ཏུ་འོད་), all functions of mind and mental events are completely pacified, so there is no wisdom contained within one's own continuum. As the scripture says: 'The fuel of knowable objects is completely burned, pacified, becoming Buddhas, attaining the Dharmakāya; at that time, there is neither birth nor death, the mind ceases, and the body manifestly attains enlightenment.' However, abandoning all that should be abandoned is for one's own benefit, and through the power of aspiration, the perfection of the two accumulations (merit and wisdom), and the purification of those to be tamed, benefiting others can be achieved, like a wish-fulfilling jewel. So, does wisdom extinguish itself, or is it because its causes are exhausted, or is it destroyed by an antidote? The first is impossible, because then the path of practice would be meaningless. The second is that wisdom itself is the wisdom of the tenth ground of the path of cultivation. As for the third, what is more powerful than it? If there is no wisdom, then the Buddha himself does not exist, so wouldn't his teachings and the Sangha not exist? The Prajñāpāramitā Sutra (ཡུམ་) says: 'Wisdom unattached and unobstructed in the three times, wisdom is immortal and supreme.' My guru (བླ་མ་) and teacher (སློབ་དཔོན་) both believe that these two views are consistent. However, unerring wisdom and a true object cannot be established even nominally. Truth and falsehood, existence and non-existence, are relative, or upon analysis, are nothing at all. Just as a magician defeats a magician, refuting the attachment to reality of the four types of reasoning, such as inference for others, is the view of the Prāsaṅgika (ཐལ་འགྱུར). Although all phenomena are not established in the ultimate truth, in the conventional truth, the valid cognition of nominal designation is reasonable. Establishing the nature of phenomena depends on scripture and reasoning, which is the view of the Svātantrika (རང་རྒྱུད). If expressed in the language of substantialism, it is easy to become attached to reality; if expressed in the language of refutation, it is easy to become attached to nihilism. The teacher's intention lies in this. But according to the views of some present-day lecturers, the teachers do not approve of this. No contradiction is seen between these two views. If in the Dharmadhatu (དབྱིངས), which is free from all elaborations, perfect emptiness (śūnyatā, སྟོང་པ་ཉིད) is taken as the path to Buddhahood, then there is no wisdom. The Prajñāpāramitā Sutra says: 'The sky is visible, beings speak.' and the previously mentioned 'Son of the gods, ultimate truth.' The teacher himself clearly acknowledges this, saying: 'Ultimate truth is not the realm of the mind.' and 'If ultimate truth is Nirvana, then Samsara is conventional truth.'

དེ་ཚེ་རྣམ་པ་གཞན་མེད་པར། །དམིགས་པ་མེད་པར་རབ་ཏུ་ཞི། །ཞེས་དང་། སེམས་མེད་པ་ལ་མཆོད་བྱས་པས། །ཞེས་དང་། རྐྱེན་རྣམས་རྒྱུན་ནི་ཆད་པ་ན། །ཀུན་རྫོབ་ཏུ་ཡང་ མི་འབྱུང་ཞེས་དང་། ཡིད་བཞིན་ནོར་བུ་དཔག་བསམ་ཤིང་། །ལ་སོགས་པའོ། །དེ་རྣམས་རང་རྒྱུད་དུ་བཤད་ཅེ་ན། རྣམ་གྲངས་མ་ཡིན་པའི་དོན་དམ་པའི་བདེན་པ། བློ་རྟོག་བཅས་ཀྱི་ཡུལ་ལས་འདས་པ་ཙམ་ལ་དགོངས་ཀྱི། 2-513 སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཐུགས་རྣམ་པར་མི་རྟོག་པའི་ཡེ་ཤེས་ཀྱི་ཡུལ་ཡིན་ནོ། །དེའི་ཡུལ་ལས་འདས་པར་བརྗོད་པ་ནི། ཡུལ་དང་ཡུལ་ཅན་གྱིས་ཤེས་པར་བྱ་བ་མ་ཡིན་པ་སྟེ། འཇུག་པ་ལས། གང་ ཚེ་ཆོས་ནི་སྐྱེ་མེད་ཡིན་ཞིང་བློ་ཡང་སྐྱེ་བ་དང་བྲལ་བ། །དེ་ཚེ་དེ་རྣམས་བརྟེན་ལས་དེ་ཡིས་དེ་ཉིད་རྟོགས་པ་ལྟ་བུ་སྟེ། །ཇི་ལྟར་སེམས་ནི་གང་གི་རྣམ་པ་ཅན་དུ་གྱུར་ པས་དེ་ཡི་ཡུལ། །དེ་བཞིན་ཐ་སྙད་ལ་ནི་བརྟེན་ནས་དེ་ནི་ཡོངས་སུ་ཤེས་པ་ཡིན། །ཞེས་དང་། ཡེ་ཤེས་ཀྱི་སྐུ་གང་ཡིན་པ་དེ་ཡིས་མངོན་སུམ་དུ་བྱེད་དོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །འོན་ཀྱང་ ལུང་དང་རིགས་པས་གྲུབ་པ་ནི། རྒྱུ་སྙིང་རྗེ་ལ་སོགས་པ་ཐབས་ཀྱི་ཁྱད་པར་དུ་མ་དང་། རྐྱེན་བདག་མེད་གཉིས་གོམས་པ་མཐར་ཕྱིན་པའི་ཚོགས་དོན་ལ་བརྗོད་པས། དེ་ལ་ཇི་ལྟ་བ་དང་ ཇི་སྙེད་པ་མཁྱེན་པའི་ཡེ་ཤེས་མངའ་སྟེ། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། ཇི་ལྟར་མདུད་པའི་བྱེ་བྲག་གིས། །གོས་ལ་ཚོན་བཀྲ་མི་བཀྲ་བ། །དེ་བཞིན་འཕེན་པའི་དབང་གིས་ན། །གྲོལ་བའི་ཡེ་ཤེས་བཀྲ་མི་ བཀྲ། །ཞེས་དང་། དེ་ཡེ་ཤེས་བཞི་བྱེད་ལས་དང་བཅས་ཏེ་བཤད་པ་དང་། སངས་རྒྱས་ཀྱི་ས་དང་། དེའི་བསྟན་བཅོས་ལས་རྒྱས་པར་གསུངས་སོ། །དེ་ལྟར་ན་འཁྲུལ་པ་མ་སྤངས་པར་ཐལ་བ་ལ་སོགས་པ་རྩོད་པ་སྤང་བ་དང་། 2-514 གཞན་ཡེ་ཤེས་མཉམ་གཞག་འབའ་ཞིག་པར་འདོད་པ། རེས་འཇོག་ཏུ་འདོད་པ། རྗེས་ཐོབ་རྟོག་བཅས་སུ་སྨྲ་བ། སྐུ་དང་ཡེ་ཤེས་ཐ་དད་ཅེས་སྨྲ་བ། དུས་གསུམ་མཁྱེན་ཚུལ་ལ་སོགས་པ་ལ་གང་ ཞིག་འཐད་པ་དང་མི་འཐད་པའི་རྣམ་དབྱེ་གསུངས་པ་རྣམས་འདིར་རེ་ཞིག་བཞག་གོ །དེས་ན་དོན་དམ་པར་ཆོས་ཐམས་ཅད་རང་བཞིན་མེད་ཀྱང་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་ཅི་སྣང་བ་མི་འགོག་ལ། ངོ་བོ་ མཐའ་ཐམས་ཅད་དང་བྲལ་བ་ཞིག་བདག་ཉིད་ཆེན་པོ་དག་གི་དགོངས་པ་ཡིན་ནོ་ཞེས་བདག་གི་བླ་མ་བཞེད་དོ། །དེས་ན་དངོས་པོ་དང་དངོས་མེད་བློའི་མདུན་ན་མི་གནས་ཏེ། རིགས་པས་བརྟགས་ ན་མ་རྙེད་པས་དང་། ངོ་བོ་མེད་པས་སོ། །དེས་ན་དངོས་པོ་དང་དངོས་མེད་རྣམ་རྟོག་སྟེ། རྣམ་རྟོག་མེད་པ་སྟོང་ཉིད་ཡིན་ཞེས་སོ། །དེ་གཉིས་ལས་གཞན་པའི་ཕུང་པོ་གསུམ་པ་འགའ་ཡང་ མེད་པས་དམིགས་པ་སྟེ། རྣམ་རྟོག་ཞི་བ་ལས་རྣམ་པར་མི་རྟོག་པའི་བློ་འབྱུང་སྟེ། ཚངས་པས་ཞུས་པ་ལས། གང་གིས་ཕུང་པོ་མ་སྐྱེས་ཤིང་། །འབྱུང་བ་མེད

【現代漢語翻譯】『那時，沒有其他顯現，沒有對境而寂靜。』以及『對無心者供養。』以及『當諸緣的相續斷絕時，世俗中也不會生起。』以及『如意寶、如意樹』等等。如果說這些是自續派的觀點，那麼，這是指並非名相的勝義諦，僅僅是超越了有分別唸的對境。是佛陀的智慧，是無分別的智慧的對境。說它超越了對境，是指它不是能以對境和有對境者所能瞭解的。如《入行論》云：『何時法無生，智亦離生滅，爾時彼諸法，以彼證彼性，如心成何相，即彼為此境，如是依名言，通達彼真性。』以及，『以智慧之身顯現。』雖然如此，以教證和理證成立的是，以因——慈悲等作為方便的種種差別，以及緣——二無我串習圓滿的聚義而言，他對如所有性和盡所有性具有智慧。如《經莊嚴論》云：『如以結之差別，于衣上彩與不彩，如是以發之自在，解脫之智彩與不彩。』以及，宣說了具有四種智慧及其事業，並在佛地及其論著中廣說。這樣，就避免了未斷除錯亂而有過失等爭論，以及其他人認為智慧是唯一的等持，或者認為是輪流交替的，或者說是后得位是有分別的，或者說是身和智慧是不同的，對於三時知的方式等，哪些是合理的，哪些是不合理的，在此暫且擱置。因此，雖然在勝義諦中一切法無自性，但在世俗諦中並不遮止顯現，遠離一切邊是諸大士夫的意趣，我的上師如是認為。因此，事物和非事物不在心的面前存在，因為以理智觀察則不可得，並且因為無自性。因此，事物和非事物是分別念，沒有分別念即是空性。因為除了這兩者之外，沒有第三種蘊，所以是對境。從分別念寂滅中產生無分別的智慧。如《梵天請問經》云：『誰未生諸蘊，無生』

【English Translation】『At that time, there is no other appearance, and it is pacified without an object.』 And 『Offering to the mindless.』 And 『When the continuity of all conditions is cut off, it will not arise even in conventional truth.』 And 『Wish-fulfilling jewel, wish-fulfilling tree,』 and so on. If it is said that these are the views of the Svatantrika school, then this refers to the ultimate truth that is not a mere name, but transcends the object of conceptual mind. It is the wisdom of the Buddha, the object of non-conceptual wisdom. To say that it transcends the object is to say that it cannot be understood by the object and the subject. As the Bodhisattvacharyavatara says: 『When the Dharma is unborn, and the mind is also free from birth and death, then those Dharmas, by that, realize that nature. Just as the mind becomes whatever aspect, that is its object. Likewise, relying on terminology, one fully understands that true nature.』 And, 『Manifests with the body of wisdom.』 Nevertheless, what is established by scripture and reasoning is that, with the cause—compassion, etc.—as the various differences of means, and the condition—the complete accumulation of the practice of the two selflessnesses, he possesses wisdom regarding things as they are and things as many as they are. As the Ornament of the Sutras says: 『Just as with the difference of knots, color is or is not applied to cloth, so with the power of projection, the wisdom of liberation is or is not colored.』 And, it is taught with the four wisdoms and their activities, and is extensively explained in the Buddha-land and its treatises. In this way, the controversy of having faults, etc., due to not abandoning delusion is avoided, and others who think that wisdom is the only samadhi, or think that it is alternating, or say that the post-attainment is conceptual, or say that the body and wisdom are different, regarding the ways of knowing the three times, etc., which are reasonable and which are unreasonable, are temporarily put aside here. Therefore, although in ultimate truth all phenomena are without self-nature, in conventional truth it does not prevent appearances, and being free from all extremes is the intention of the great beings, as my guru thinks. Therefore, things and non-things do not exist before the mind, because they cannot be found by intellectual examination, and because they are without self-nature. Therefore, things and non-things are conceptual thoughts, and the absence of conceptual thought is emptiness. Because there is no third aggregate other than these two, it is an object. From the pacification of conceptual thought arises non-conceptual wisdom. As the Brahma asked: 『Who has not given birth to the aggregates, is unborn』

་པར་ཡོངས་ཤེས་ཏེ། །འཇིག་རྟེན་ན་ ཡང་སྤྱོད་འགྱུར་ལ། །འཇིག་རྟེན་འདི་ལའང་མི་གནས་སོ། །ཞེས་དང་། སྔོན་གྱི་འཕེན་པའི་དབང་དང་ནི། །རྣམ་རྟོག་ཐམས་ཅད་བྲལ་བའི་ཕྱིར། །དེ་ནི་ལུས་ཅན་སྨིན་པ་ཡི། །དོན་དུ་འབད་པ་བྱེད་མ་ཡིན། ། 2-515 ཞེས་གསུངས་པ་ལྟར་རང་རྒྱུད་པ་འདོད་པ་ལ། ཐལ་འགྱུར་བ་ལྟར་ན་ལམ་གྱི་བློ་འགགས་ལ། འབྲས་བུའི་བློ་ལ་ངོ་བོ་མ་གྲུབ་པས་བུད་ཤིང་བསྲེགས་པའི་མེ་བཞིན་ཞེས་སོ། །ཕྲིན་ལས་འཇུག་ པ་འབད་པ་ལ་མི་ལྟོས་པ་ལ་གསུམ་ལ། རྒྱུད་དག་པའི་གདུལ་བྱ་ལ་སྣང་བ་ཡིད་བཞིན་ཞེས་ཏེ། དེ་དག་གིས་རྟོག་པ་མེད་ཀྱང་དགོས་འདོད་ཐམས་ཅད་སྒྲུབ་པ་ལྟར་ཏེ། རྒྱུད་བླ་མར། དེ ་བཞིན་གཤེགས་པ་བརྒྱ་བྱིན་དང་། །རྔ་སྤྲིན་ཚངས་པ་ཉི་མ་དང་། །ནོར་བུ་རིན་ཆེན་གཟུགས་བརྙན་བཞིན། །ནམ་མཁའ་དང་ནི་ས་བཞིན་ནོ། །ཞེས་དང་། འཇུག་པར། ཞི་སྐུ་དཔག་བསམ་ཤིང་ལྟར་གསལ་འགྱུར་ ཞིང་། །ཡིད་བཞིན་ནོར་བུ་ཇི་བཞིན་རྣམ་མི་རྟོག །འགྲོ་གྲོལ་བར་དུ་འཇིག་རྟེན་འབྱོར་སླད་རྟག །འདི་ནི་སྤྲོས་དང་བྲལ་ལ་སྣང་བར་འགྱུར། །ཞེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཙནྡྲ་གོ་མིས། བུམ་བཟང་དཔག་བསམ་ཤིང་ དང་ཡིད་བཞིན་གྱི། །ནོར་བུ་སེམས་པ་དང་ལྡན་མ་ལགས་པ། །དེ་དག་གིས་ཀྱང་སེམས་ཅན་དོན་བགྱིད་ན། །ཐུགས་རྗེའི་དབང་གིས་བཅོམ་ལྡན་སྨོས་ཅི་འཚལ། །ཞེས་གསུངས་ཏེ། སྔོན་གྱི་སྨོན་ལམ་ལ་སོགས་ པ་གསུམ་གྱི་སྐུ་དང་ཡེ་ཤེས་སུ་སྣང་བ་འབྱུང་སྟེ། རྒྱུད་བླ་མར། རང་དོན་གཞན་དོན་དོན་དམ་སྐུ་དང་ནི། །དེ་ལ་བརྟེན་པ་ཀུན་རྫོབ་སྐུ་ཉིད་དེ། །ཞེས་དང་། རིགས་པ་དྲུག་ཅུ་པར། 2-516 བསོད་ནམས་ཡེ་ཤེས་ལས་བྱུང་བའི། །དམ་པ་གཉིས་ཞེས་དང་། སངས་རྒྱས་རྣམས་ཀྱི་གཟུགས་ཀྱི་སྐུ། །བསོད་ནམས་ཚོགས་ལས་བྱུང་བ་སྟེ། །ཆོས་ཀྱི་སྐུ་ནི་མདོར་བསྡུ་ན། །རྒྱལ་པོ་ཡེ་ཤེས་ཚོགས་ལས་འཁྲུངས། ། ཞེས་གསུངས་སོ། །ཡེ་ཤེས་ཀྱང་འཇུག་པ་ལས། ཤེས་བྱ་སྐྱེ་བ་མེད་པ་ལ་སྐྱེ་བ་མེད་པ་དང་ལྡན་པར་ཤེས་པའི་ཡེ་ཤེས་ཀྱི་མེས་ཉོན་མོངས་པའི་བུད་ཤིང་མ་ལུས་པ་བསྲེགས་ནས་ཡེ་ ཤེས་ཀྱི་སྐུ་གང་ཡིན་པ་དེ་ཡིས་མངོན་སུམ་དུ་མཛད་དོ་ཞེས་དང་། ཡེ་ཤེས་སྣང་བའི་རྒྱན་ལས། ཡེ་ཤེས་དམ་པ་བདག་མེད་པ། །སྣང་བ་མེད་ལ་མི་གཟིགས་སོ། །ཞེས་ཏེ། འདས་མ་ཐག་ པར་བསྙད་དོ། །སྣང་བ་དེས་ཕན་པ་རྗེས་སུ་སྒྲུབ་པར་དཔེར་ན་ཞེས་ཏེ། ནོར་བུ་ལ་སོགས་ལ་སེམས་མེད་ཀྱང་ཡུལ་དེ་རང་ཡོད་པས་ཡིན་མོད། སྟོན་པའི་ཡེ་ཤེས་མེད་ན་ཅི་ཞིག་གིས་ དོན་སྒྲུབ་ཅེས་དོགས་ན། སྒྲུབ་པའི་དཔེ། བྲམ་ཟེ་ཤང་ཀུས་ཀླུ་རིགས་བརྒྱད་ལས་འཇོག་པོ་མིན་པ་དབང་དུ་འདུས་ཀྱང་། དེའི་གནོད་པས་ཤང་ཀུ་འདས་མོད། དེས་བཙུགས་པའི་མཆོད་སྡོང་གིས་དུག་ཞི་བ་ དང་། ཆར་གྱི་འཕེལ་འགྲིབ་ལ་སོགས་པ

【現代漢語翻譯】『完全知曉一切，即使在世間行事，也不滯留於此世。』如是說。由於往昔的業力以及遠離一切分別念，因此，他們不會爲了有情眾生的成熟而努力。如是所說，自續派如此認為。但在應成派看來，道的智慧止息，果的智慧沒有自性，就像燒盡的木柴一樣。事業的成就並不依賴於努力，這有三種情況：對於根器清凈的所化眾生，顯現如意寶一般。雖然他們沒有分別念，卻能成就一切所需所愿，如《寶性論》所說：『如來如同帝釋天，如同彩虹、梵天、太陽和珍寶，如同虛空和大地。』如是說。《入行論》中說：『寂靜身如如意樹般顯現，如如意寶般無分別。爲了利益眾生，恒常存在於世間。此乃遠離戲論而顯現。』如是說。導師旃扎·果彌說：『殊勝寶瓶、如意樹和如意寶，它們都沒有心識。即使如此，它們也能成辦有情眾生的利益，更何況是具足大悲的世尊呢？』如是說。往昔的願力等三種顯現為法身和智慧，如《寶性論》所說：『為自他利益的勝義身，以及依於此的世俗身。』如是說。《六十正理論》中說：『由福德和智慧所生的二者。』如是說。諸佛的色身，是從福德資糧中產生的；法身簡而言之，是從智慧資糧中產生的。如是說。智慧也在《入行論》中說：『以智慧之火，焚燒盡一切煩惱之薪，證得無生之法身。』如是說。《智慧顯現莊嚴論》中說：『殊勝的無我智慧，對於沒有顯現的事物，也能夠照見。』如是說。這是對剛剛逝去的事物的描述。顯現的事物能夠追隨利益，例如，珍寶等雖然沒有心識，但因為其本身的存在而能夠利益眾生。如果導師沒有智慧，又如何成辦利益呢？如果對此有所懷疑，那麼成辦利益的例子是：婆羅門香嘎雖然降伏了八大龍族中非暴力的龍族，但香嘎卻因其危害而去世。但他所建立的佛塔卻能平息毒害，並能調節降雨的增減等等。

【English Translation】『Having complete knowledge, even while acting in the world, they do not remain in this world.』 As it is said. Due to the power of past karma and being free from all conceptual thoughts, they do not strive for the maturation of sentient beings. As it is said, the Svātantrika school believes this. However, according to the Prāsaṅgika school, the wisdom of the path ceases, and the wisdom of the result has no inherent existence, like firewood that has been burned up. The accomplishment of activities does not depend on effort, and there are three situations: For disciples with pure minds, appearances are like wish-fulfilling jewels. Although they have no conceptual thoughts, they can accomplish all needs and desires, as stated in the Uttaratantra: 『The Tathāgata is like Indra, like a rainbow, Brahmā, the sun, and a precious jewel, like space and earth.』 As it is said. The Bodhicaryāvatāra states: 『The peaceful body appears like a wish-fulfilling tree, without conceptual thought like a wish-fulfilling jewel. For the sake of benefiting beings, it constantly exists in the world. This is free from elaboration and appears.』 As it is said. The teacher Candragomin says: 『Excellent vases, wish-fulfilling trees, and wish-fulfilling jewels, they do not have minds. Even so, they accomplish the benefit of sentient beings, what need is there to mention the Bhagavan who possesses great compassion?』 As it is said. Past aspirations and the like, the three appear as Dharmakāya and wisdom, as stated in the Uttaratantra: 『The ultimate body for the benefit of oneself and others, and the conventional body that relies on it.』 As it is said. The Sixty Stanzas on Reasoning states: 『The two excellent ones born from merit and wisdom.』 As it is said. The Rūpakāya of the Buddhas arises from the accumulation of merit; the Dharmakāya, in brief, arises from the accumulation of wisdom. As it is said. Wisdom is also stated in the Bodhicaryāvatāra: 『With the fire of wisdom, burning all the fuel of afflictions, one attains the unborn Dharmakāya.』 As it is said. The Ornament of Manifest Wisdom states: 『Excellent wisdom of selflessness, for things that do not appear, it can also see.』 As it is said. This is a description of things that have just passed away. Manifest things can follow benefits, for example, jewels and the like, although they have no mind, they can benefit beings because of their own existence. If the teacher has no wisdom, how can he accomplish benefits? If there is doubt about this, an example of accomplishing benefits is: Although the Brahmin Shaṅku subdued the non-violent of the eight great dragon clans, Shaṅku died from their harm. However, the stupa he built can pacify poison and regulate the increase and decrease of rainfall, and so on.

་བྱེད་པ་བཞིན་ནོ། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་འདས་ཀྱང་དེ་རྡོ་རྗེ་ལྟ་བུའི་ཏིང་ངེ་འཛིན་དུ་སེམས་དང་། སེམས་ལས་བྱུང་བའི་འཇུག་པའི་རྒྱུན་ཞི་ཡང་། དེས་བསྒྲུབས་པའི་སྤྱོད་པ་ལས་བྱུང་བ། 2-517 གདུལ་བྱའི་ངོར་སྐུ་དང་ཡེ་ཤེས་ལ་སོགས་པར་སྣང་སྟེ། སྨོན་ལམ་གྲུབ་པས་ཞེས་ཐལ་འགྱུར་བའོ། །རང་རྒྱུད་ལྟར་ན་རྣམ་པར་རྟོག་པ་ཟད་པ་ལ་དེ་སྐད་ཅེས་བྱའི། སྐུ་གསུམ་ཡེ་ཤེས་བཞིས་ གདུལ་བྱའི་དོན་མཛད་དེ། སྣ་ཚོགས་པ། ལྷུན་གྱིས་གྲུབ་པ། རྒྱུན་མི་འཆད་པའི་ཕྲིན་ལས་ཅན་ཞེས་པས་སོ། །རྩོད་པ་སྤང་བ་ལ། རྩོད་པ་དགོད་པ། དེའི་ལུང་བསྒྲུབ་པ། ཁྱབ་པ་བསྒྲུབ་པ་གསུམ་ མོ། །སྔ་མ་སེམས་མེད་ཅེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། སྟོན་པ་བསོད་ནམས་ཀྱི་རྟེན་མི་རུང་སྟེ། སེམས་རྡོ་རྗེ་ལྟ་བུའི་རྗེས་སུ་འགག་པས་ཞེ་ན། དེ་ལུང་གིས་བསྒྲུབ་པ་གང་ཕྱིར་ཏེ། སེང་གེ་ རྣམ་པར་བརྩེ་བའི་མདོར། །གང་ཕྱིར་རྒྱལ་བ་བཞུགས་པའམ། །ཡོངས་སུ་མྱ་ངན་ལས་འདས་པའི། །སྐུ་གདུང་ཡུངས་འབྲུ་ཙམ་མཆོད་པ། །བསོད་ནམས་འདི་ལ་ཁྱད་པར་མེད། །ཅེས་དང་། ཡང་། སེམས་ཀྱང་མཉམ་ལ་འབྲས་ བུའང་མཉམ། །མཉམ་པའི་སེམས་སུ་བྱས་ནས་ནི། །གང་ཟག་མཆོག་ལ་མཆོད་བྱེད་པ། །དེ་ཡི་རྣམ་པར་སྨིན་པ་མཉམ། །མཚུངས་པར་བྱང་ཆུབ་འཚང་ཡང་རྒྱ། །ཞེས་མེ་ཏོག་བརྩེགས་པའི་མདོ་ལས་སོ། །གསུམ་པ་ ནི། མཚུངས་པར་བཤད་ཀྱང་མི་མཚུངས་ན། །ཞེས་པའི་ལན་ཀུན་རྫོབ་ཅེས་ཏེ། དབུ་མ་པ་ལྟར་རྒྱལ་བ་ཀུན་རྫོབ་ཙམ་དུའམ། དངོས་པོར་སྨྲ་བ་ལྟར་དེ་ཁོ་ནར་འདོད་ཀྱང་རུང་། ཡེ་ཤེས་མངའ་འམ་མི་མངའ་ཡང་རུང་སྟེ། 2-518 བསོད་ནམས་འཐོབ་པར་མཚུངས་པ་ཁྱེད་རང་གི་ལུང་གིས་གྲུབ་སྟེ། དགེ་སློང་གིས་འདི་ལྟར་སྐྲ་དང་སེན་མོའི་མཆོད་རྟེན་ལ་ཡན་ལག་ཐམས་ཅད་ཀྱིས་ཕྱག་འཚལ་ཏེ་དྭང་བར་བྱེད་པ་ལ་ལྟོས། བཙུན་ པ་དེ་མཐོང་ལགས་སོ། དགེ་སློང་དག དགེ་སློང་འདིས་ཅི་ཙམ་ཞིག་ན་དང་པོའི་འོད་དཔག་ཚད་བརྒྱད་ཁྲི་བཞི་སྟོང་ནས་གསེར་གྱི་འཁོར་ལོ་ལ་ཐུག་པའི་བར་ན་བྱེ་མ་ཇི་སྙེད་ཡོད་པ་ དེ་སྙེད་དུ་དགེ་སློང་འདིས་འཁོར་ལོས་སྒྱུར་བའི་རྒྱལ་སྲིད་སྟོང་འགྱུར་དུ་ཡོངས་སུ་སྤྱོད་པར་འགྱུར་རོ་ཞེས་ཏེ། དཔེར་ན་ཞེས་སོ། །དོན་དམ་སྟོང་པར་ཤེས་པ་ལམ་དུ་བསྒྲུབ་པའི་ཕྱིར་ཉན་ཐོས་ ཀྱི་རྩོད་པ་སྤང་བ་ལ་གཉིས་ལས། རྒོལ་བ་བདེན་པ་བཞི་ལ་བཅུ་དྲུག་གིས་ཚུལ་གྱིས་བསྒོམས་ན་རིགས་ཅན་གསུམ་གྲོལ་གྱི། ཡོད་མེད་ལ་སོགས་པ་མུ་བཞི་ཡིས་སྟོང་པ་དེ་ལྟ་བུ་རྟོགས་ པས་མི་གྲོལ་ཏེ། དེ་ལ་ངོ་བོ་མེད་པས་ཞེ་ན། ལན་ལ་གཉིས་ལས། ལུང་གིས་མདོར་བསྟན་པ། གང་ཕྱིར་ཞེས་ཏེ། རིགས་ཅན་གསུམ་གྱི་ལམ་ནི་འདི་ཁོ་ན་སྟེ། ཡུམ་ལས། དམིགས་པ་དང་ བཅས་པའི་ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་དང་། ཉན་ཐོས་ཀྱི་ས་ལ་ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་མཚ

【現代漢語翻譯】如是行持。菩薩逝世后，其心仍處於金剛喻定中，心及心所之行雖已止息，然其所成之行，于所化眾生前，顯現為身與智慧等，以其願力成就故，此為應成派之觀點。若依自續派，則于分別念止息時，方可如是稱之。以三身四智利益所化眾生，具足多樣性、任運成就、事業恒常不斷之功德。破斥諍論分三：立諍、以教證成立、成立周遍。前者謂無心，立二根本：若謂導師不應是福德之所依，因其心已隨金剛喻定而止息。答：何以教證成立？如《獅子奮迅經》云：『何以如來住世間，或入涅槃后，若以芥子許之舍利子供養，其福德無有差別。』又，《花積經》云：『心亦平等，果亦平等，以平等心供養勝士，其異熟亦平等，證菩提亦等同。』三者：若謂雖說平等，然實不平等。答：此乃世俗諦之說。如應成派認為佛陀僅是世俗顯現，或如實事師認為佛陀是實有，無論是否具有智慧，獲得福德是相同的，此已由您自己的教證所成立。如比丘以所有肢體禮拜頭髮和指甲之塔，並使其清凈。你見過那位比丘嗎？諸比丘，這位比丘從最初的八萬四千由旬直至金輪，其間所有沙粒之數，這位比丘將如是多次享用轉輪王之國政。』譬如是也。為于勝義中證悟空性為道，故破斥聲聞之諍論，分二：反駁者認為，若以十六行相修習四諦，則三根性者可得解脫；若以有無等四句來理解空性，則不得解脫，因其無自性。答：分二：以教證略說。何以故？三根性者之道即是此。如《般若經》云：『有相之』等，及『于聲聞地』等語。

【English Translation】 Thus it is done. When a Bodhisattva passes away, their mind remains in Vajra-like Samadhi, and although the continuum of mind and mental activities ceases, the actions accomplished by them, appear to beings to be tamed as bodies and wisdoms, etc., because their aspiration is fulfilled, which is the view of Prasangikas. According to Svatantrikas, it is said so when conceptual thoughts cease. With the three bodies and four wisdoms, they benefit beings to be tamed, possessing diverse, spontaneously accomplished, and continuously unceasing activities. Refuting disputes is divided into three: establishing the dispute, establishing it with scriptures, and establishing pervasion. The former says there is no mind, establishing two roots: If it is said that the teacher should not be the basis of merit, because their mind has ceased following the Vajra-like Samadhi. Answer: How is that established by scripture? As it is said in the 'Lion's Roar Sutra': 'Why is it that whether the Victorious One dwells or passes into Nirvana, offering even a mustard seed's worth of relics has no difference in merit.' Also, the 'Flower Garland Sutra' says: 'The mind is equal, and the fruit is equal. Offering to the supreme person with an equal mind, its maturation is also equal, and attaining enlightenment is also equal.' Third: If it is said that although it is said to be equal, it is not equal. Answer: This is said in conventional truth. As Prasangikas consider the Victorious One to be merely conventional, or as Realists consider them to be real, whether they possess wisdom or not, obtaining merit is the same, which is established by your own scripture. For example, a monk bows to the stupa of hair and nails with all limbs and makes it pure. Have you seen that monk? Monks, this monk will enjoy the kingdom of a wheel-turning king a thousand times as many times as there are grains of sand from the initial eighty-four thousand yojanas to the golden wheel. For example. In order to cultivate emptiness as the path in ultimate truth, refuting the disputes of the Hearers is divided into two: The opponent argues that if one cultivates the Four Noble Truths with sixteen aspects, then those of the three lineages will be liberated; if one understands emptiness with the four extremes of existence and non-existence, then one will not be liberated, because it has no essence. Answer: Divided into two: Briefly stating with scripture. Why? The path of the three lineages is only this. As the 'Perfection of Wisdom Sutra' says: 'With focus' and so on, and 'In the Hearer's ground' and so on.

མས་སྦྱར་བའི་སྐབས་བཞིན་སྦྱར་བར་བྱའོ། །བརྒལ་ལན་གྱིས་རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་བཞི་ལས། ཐེག་པ་ཆེན་པོ་བཀའ་སྒྲུབ་པ་ལ་གཉིས་ལས། 2-519 བླང་བའི་རྒྱུ་མཚན་མཚུངས་པ། གལ་ཏེ་ཐེག་ཆེན་ཞེས་ཏེ། སྡེ་པ་དག་སྟོན་པ་སངས་རྒྱས་ནས་མྱ་ངན་ལས་འདས་ཀྱི་བར་དུ་གནས་བརྟན་ཆེན་པོ་རྣམས་ལུས་དང་གྲིབ་མའི་ཚུལ་དུ་གནས་མོད། དེ་དག་ཏུ་འདི་ལྟ་བུ་གསུངས་པ་མེད་ལ། འདི་ནི་དུས་ཕྱིས་བདུད་ཀྱིས་བསླུས་པའི་དགེ་སློང་དག་གིས་སྦྱར་བའོ་ཞེ་ན། གང་ཕྱིར་ཞེས་ཏེ། འདི་བཀའ་མ་ཡིན་ན་དེར་ཡང་མཚུངས་སོ། །འདིར་ བདེན་པ་བཞི་བཀའ་ཡིན་པར་རྒོལ་བ་གཉིས་ཀ་ལ་གྲུབ་ཅེ་ན། དེ་བཀའ་ཡིན་པར་དང་པོ་ནས་སམ། ཕྱིས་རྒྱུ་མཚན་འགའ་ལས་ཤེས། སྔ་མ་མི་འཐད་དེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། སྐྱེ་བོ་རེང་བུར་ སྐྱེས་གྱུར་ཅིང་། །ཡོན་ཏན་ཉེས་པ་མི་ཤེས་པ། །ཀྱེ་མ་གྲུབ་མཐའ་མི་བཟད་པའི། །གདོན་འདི་སུ་ཡིས་བསྒོས་པ་ཡིན། །ཞེས་པ་ལྟར་མངོན་ཞེན་གྱིས་རློམ་པ་ཙམ་དུ་ཟད་དོ། །རྒྱུ་མཚན་ལས་ཤེས་ ཏེ། མདོ་སྡེ་ལ་འཇུག འདུལ་བ་ལ་སྣང་། ཆོས་ཉིད་དང་མི་འགལ་བས་ཤེ་ན། དེའང་མཚུངས་ཏེ། འདི་ལས་ཀྱང་། ཏིང་ངེ་འཛིན་སྟོན་པས་མདོ་སྡེ་ལ་འཇུག ཚུལ་ཁྲིམས་སྟོན་པས་འདུལ་བ་ལ་སྣང་། ཤེས་རབ་སྟོན་པས་ཆོས་ཉིད་དང་མི་འགལ་ཏེ། རང་གི་ཉིད་ལ་འཇུག་ཕྱིར་དང་། །རང་གི་འདུལ་ལ་སྣང་ཕྱིར་དང་། །ཟབ་པའི་ཕྱིར་དང་རྒྱ་ཆེའི་ཕྱིར། །ཆོས་ཉིད་དང་ཡང་འགལ་བ་མེད། །ཅེས་བཤད་དོ། ། 2-520 འདི་ལ་རྩོད་པ་མེད་དེ། གཉིས་ཀ་མཐུན་པས་ཞེ་ན། རིགས་བྱེད་སོགས་ཀྱང་སྟེ། རིགས་བྱེད་རང་བྱུང་དང་། དེའི་སྟོན་པ་ཚངས་པ་ལ་སོགས་པར་སྨྲ་བ་ལ་འདི་པའང་མི་རྩོད་པས་འདིའི་ལུང་ དུ་འགྱུར་ལ། ཁ་མཐུན་ཙམ་གྱིས་མ་ཡིན་ཏེ། ལྷ་མཆོད་པའི་བྲམ་ཟེ་དང་། ཆོམ་རྐུན་པ་རྣམས་བཞིན་ནོ། །གཉིས་པ་དོར་བའི་རྒྱུ་མཚན་མཚུངས་པ་ཐེག་ཆེན་ཞེས་དང་། ལན་ལུང་ལའང་སྟེ་དེར་ཡང་ སྟོན་པ་ལ། དབང་ཕྱུག་གི་སློབ་མ་དང་། ཁྱབ་འཇུག་གི་སྤྲུལ་པར་སྨྲ་བ་དང་། ཁྱེད་རང་རྒྱུད་པར་འདོད་ལ། ངེད་ཅག་སྤྲུལ་པར་འདོད་པ་དང་། རྩ་བའི་སྡེ་པ་བཞི་པོ། སྡོམ་པ་བླང་ཚུལ། བསྲུང་ཚུལ། གཏོང་ཚུལ་ལ་རྩོད་པ་དུ་མ་ཡོད་པས་དོར་བྱར་འགྱུར་རོ། །མ་ཡིན་ཏེ། ཤཱཀྱའི་བསྟན་པ་རིན་ཆེན་སྒྲོན། །འབར་བའི་སྣོད་ནི་དཀའ་ཐུབ་ཅན། །ངུར་སྨྲིག་འཛིན་པ་ཤཱཀྱའི་སྲས། །དགེ་སློང་རྣམས་ ནི་ཡིན་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་ཁྱེད་རང་གི་གཞུང་ལས་ཀྱང་བཤད་པས། དེས་བསྟན་པ་འཛིན་སྡུད་རྒྱས་པར་བྱེད་པས་བསྟན་པའི་རྩ་བ་ཡིན་ཞེ་ན། དེའང་དཀའ་སྟེ། འདི་ལ་ལུང་ཕྲན་ཚེགས་ལས། ཁས་འཆེ་ བའི། བསྙེན་པ་རྫོགས་པའི། སློང་བའི། ཉོན་མོངས་པ་སྤངས་པའི་སྟེ་བཞི་ལས། བསྟན་རྩ་ཐ་མ་ཡིན་ལ། དེ་སྡུག་བསྔལ་མ་སྤངས་པས་ལྷག་མེད་ཀྱི་མྱང་འདས་བཀག་སྟ

【現代漢語翻譯】應如前文所述進行組合。關於通過辯論詳細解釋，有四點。關於大乘佛教是佛語，有兩點： 2-519 接受的理由相同。如果說'大乘'，各部派說，從導師佛陀到涅槃之間，大長老們如影隨形地存在。但其中沒有這樣說，這是後來被惡魔迷惑的比丘們編造的。如果說：'為什麼？'，如果這不是佛語，那麼那裡也一樣。如果說：'在這裡，四聖諦被認為是佛語，這對於兩個爭論者來說都是成立的。'，那麼，那是從一開始就被認為是佛語，還是後來通過一些理由才知道的？前者不合理。如《釋量論》所說：'生來愚鈍之人，不知功德與過失，可悲啊，這令人厭惡的宗派，是誰造成的？'，這只不過是出於固執己見的自負而已。通過理由得知，與經藏相符，與律藏相似，不違背法性。如果說：'那裡也一樣。'，那麼，這也一樣。因為這部經也宣講禪定，所以與經藏相符；宣講戒律，所以與律藏相似；宣講智慧，所以不違背法性。因為融入自身，因為顯現於自身的調伏，因為深奧和廣大的緣故，也不違背法性。如是說。 2-520 對此沒有爭論，因為兩者一致。如果說：'理智者等也一樣。'，那麼，理智者認為自在天是自生的，並且他們的導師是梵天等，對此，這些人也不爭論，所以這也變成了他們的依據。僅僅意見一致是不夠的，就像祭祀天神的婆羅門和盜賊一樣。第二，放棄的理由相同。'大乘'等，以及對經典的回答，那裡也一樣。導師，他們說是自在天的弟子，是遍入天的化身，你們認為是傳承，我們認為是化身，以及四個根本部派，受戒的方式，守護的方式，放棄的方式，有許多爭論，所以應該放棄。不是的，因為：'釋迦的教法是珍寶燈，燃燒的容器是苦行者，身披袈裟的是釋迦之子，比丘們是。'，因為你們自己的經典中也這樣說。因此，他們持有、收集和弘揚教法，所以是教法的根本。如果說：'那也很困難。'，那麼，這部經的零星章節中說，有自稱的、圓滿近事的、乞討的、斷除煩惱的四種，其中，最後一種是教法的根本，因為沒有斷除痛苦，所以阻止了無余涅槃。

【English Translation】 It should be combined as described in the previous text. Regarding detailed explanations through debate, there are four points. Regarding the Great Vehicle being the Buddha's word, there are two points: 2-519 The reasons for acceptance are the same. If it is said 'Mahayana', the various schools say that from the teacher Buddha to Nirvana, the great elders existed like body and shadow. But there is no such thing said in them, and this was later fabricated by monks deluded by demons. If it is said: 'Why?', if this is not the Buddha's word, then it is the same there as well. If it is said: 'Here, the Four Noble Truths are considered the Buddha's word, which is established for both debaters.', then, is that considered the Buddha's word from the beginning, or is it known later through some reasons? The former is unreasonable. As the Pramāṇavārttika says: 'A person born dull, who does not know merit and demerit, alas, this detestable sect, who caused it?', this is merely out of stubborn self-conceit. It is known through reasons, conforming to the Sutra Pitaka, resembling the Vinaya Pitaka, and not contradicting the Dharma nature. If it is said: 'It is the same there as well.', then, this is also the same. Because this sutra also teaches Samadhi, it conforms to the Sutra Pitaka; teaches discipline, so it resembles the Vinaya Pitaka; teaches wisdom, so it does not contradict the Dharma nature. Because it merges into oneself, because it appears in one's own discipline, and because of its depth and vastness, it also does not contradict the Dharma nature. Thus it is said. 2-520 There is no dispute about this, because both agree. If it is said: 'Intellectuals etc. are also the same.', then, intellectuals consider Ishvara to be self-born, and their teachers are Brahma etc., to which these people do not dispute, so this also becomes their basis. Mere agreement is not enough, like the Brahmins who worship the gods and the thieves. Second, the reasons for abandonment are the same. 'Mahayana' etc., and the answer to the scriptures, it is the same there as well. The teacher, they say is a disciple of Ishvara, an incarnation of Vishnu, you consider it a lineage, we consider it an incarnation, and the four fundamental schools, the way of taking vows, the way of guarding, the way of abandoning, there are many disputes, so it should be abandoned. No, because: 'Shakya's teaching is a jewel lamp, the burning vessel is an ascetic, the one wearing the ochre robe is the son of Shakya, the monks are.', because your own scriptures also say so. Therefore, they hold, collect, and propagate the teachings, so they are the root of the teachings. If it is said: 'That is also difficult.', then, in the scattered chapters of this sutra, it says that there are four types: those who claim, those who have completed the near-ordination, those who beg, and those who have abandoned afflictions, among which, the last one is the root of the teachings, because they have not abandoned suffering, so they prevent the Nirvana without remainder.

ེ། ཉོན་མོངས་ཀྱིས་ལས་བསགས་པས། 2-521 སྡུག་བསྔལ་འབྱུང་བས་ཟེར་ན་ཉོན་མོངས་མེད་ཀྱང་ཞེས་པ་དང་འགལ་ལོ། །དེས་ན་ཛྙཱ་ན་ཤྲཱིས་བསྙེན་རྫོགས་ལ་བཤད་པ་དེ་ལའང་ལེན་ཚུལ་ལ་སོགས་པ་མི་མཐུན་པས་དཀའ་ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་ དེས་དོན་བསྒྲུབ་པ་ལ་གསུམ་ལས། སྡུག་བསྔལ་སྤངས་པའི་མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་མི་འཐད་པ། སེམས་ནི་ཞེས་ཏེ། ཆོས་ཙམ་ལ་དམིགས་པ་ཡོད་པས་ཏེ། བདེན་འཛིན་ལས་ཉོན་མོངས་པ་དང་དེ་ལས་ སྡུག་བསྔལ་འབྱུང་བས་སོ། །རྩོད་པ་སྤང་བ་ལ་ལྷག་བཅས་དང་། ལྷག་མེད་ཀྱི་སྡུག་བསྔལ་ཡོད་པ་གཉིས་སོ། །སྔ་མ་ལ་གསུམ་ལས། རྩོད་པ་ཉོན་མོངས་སྤངས་ཞེས་ཏེ། དགྲ་བཅོམ་པ་ལ་དེ་མེད་ དེ་རྒྱུ་ཉོན་མོངས་པ་སྤངས་པ་ཞེ་ན། དེའི་ལན། དེ་མ་ཐག་ཏུ་སྟེ། དེ་ཐོབ་མ་ཐག་སྡུག་བསྔལ་ལས་གྲོལ་བར་འགྱུར་ཏེ་རྒྱུ་མེད་པས་སོ། །འདོད་པ་ལ་བསལ་བ་རྡེ་གུ་སྐྱེས་དང་། མཽ་གལ་གྱི་བུ་བཞིན་ནོ། །གཉིས་པ་ལྷག་མེད་ཀྱི་སྡུག་བསྔལ་ཡོད་པ་ལ་གསུམ་གྱི། རྩོད་པ་དགོད་པ་རེ་ཞིག་ཅེས་པ། ལྷག་བཅས་ལ་དེ་ལྟ་མོད། ལྷག་མེད་ལ་དེ་མེད་དེ། དེའི་རྒྱུ་ སྲེད་པ་མེད་པས་ཞེ་ན། སྲེད་པ་ཡོད་པ་སྲེད་འདི་ཞེས་པ། ཉོན་མོངས་པ་ཅན་མ་ཡིན་པའི་སྲེད་པ་ཡོད་དེ། ཤེས་བྱའི་སྒྲིབ་པས་རྨོངས་པས་གྲོང་སྟོང་པར་ཀུ་ཅོ་འབྱིན་པ་དང་། ཚེར་གཏམས་པའི་ཚང་ཚིང་དུ་འཇུག་པ་ཡོད་དེ། 2-522 ཀུན་རྨོངས་པའི་སྐྱེ་བོ་བཞིན། དེས་ན་ཉེར་ལེན་གྱི་རྒྱུ་མ་རིག་པའི་བག་ཆགས་སྔ་མ་དང་ལྷན་ཅིག་བྱེད་པའི་རྐྱེན་ཟག་མེད་ཀྱི་ལས་དང་། ཡིད་ཀྱི་རང་བཞིན་གྱི་ལུས་དང་། བསམ་གྱིས་མི་ ཁྱབ་པའི་འཆི་འཕོ་ཡོད་དེ། དེའི་རྒྱུ་ཚོར་བ་ཡོད་པ། ཚོར་བའི་ཞེས་ཏེ་རྒྱུ་མ་ལོག་ན་འབྲས་བུ་མི་ལྡོག་པས་སོ། །དེ་བས་ན་བདག་ཅག་གི་གཞུང་ལས། དགྲ་བཅོམ་པ་དེ་དག་ཆོས་ ཐམས་ཅད་རྒྱུ་དང་རྐྱེན་ལས་བྱུང་བར་མཐོང་བས་མྱ་ངན་ལས་འདས་པར་སེམས་ཏེ། ཆོས་ཀྱི་བདག་མེད་པ་མ་རྟོགས་པས་མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་མེད་དོ་ཞེས་དང་། འཕགས་པ་དྲི་མ་མེད་པའི་ མདོར། སྟོང་པ་ཉིད་ལ་མོས་པའི་ཉོན་མོངས་པ་ཅན་ཉིད་བླའི། ཉན་ཐོས་དང་རང་རྒྱལ་བ་དམིགས་པ་དང་བཅས་པའི་ཉོན་མོངས་པ་མེད་པ་ནི་དེ་ལྟ་མ་ཡིན་ནོ། །དེ་དག་གིས་འདུས་མ་ བྱས་མངོན་སུམ་དུ་བྱས་ན་དམིགས་པ་དང་བཅས་པའི་ཉོན་མོངས་པ་མེད་པ་ཅི་ལྟར་ལགས། དེའི་འདུས་མ་བྱས་པ་ནི་རྒྱ་མཚོ་ལ་སྐྲའི་རྩེ་མོས་བླངས་པ་ལྟར་ཆུང་ངོ་ཞེས་དང་། འོད་སྲུང་ གིས་ཞུས་པ་ལས་ཀྱང་། དེ་དག་གིས་རྟོགས་པའི་སྟོང་པ་ཉིད་ཡུངས་འབྲུ་སྲིན་གྱིས་ཟོས་པའི་ནམ་མཁའ་ལྟར་ཤིན་ཏུ་ཆུང་སྟེ། སླར་ཉིང་མཚམས་སྦྱོར་ཕྱིར་ཞེས་གསུངས་པ་འདི་ལ་གུས་པར་གྱིས་ཤིག 2-523 འཐད་པ་ལ་སྦྱར་བ། དམིགས་པ་དང་ཞེས་ཏེ། གང་དག་འཛིན་པ་ཡོད་པ་དེ་སྲིད་དུ་ཡང་སྲིད་ལེན་ཏེ། དེ་ལྟ་བུ་

【現代漢語翻譯】如果說因為煩惱而造業，導致痛苦產生，那麼就與『即使沒有煩惱』相矛盾。因此，嘉納師利（Jñānaśrī）對受具足戒的解釋，在理解方式等方面也有不一致之處，所以說是困難的。第二，關於通過它來實現目標，分為三點：認為斷除痛苦的寂滅不合理。『心是』，因為只緣於法，即因為對真實的執著，導致煩惱產生，並由此產生痛苦。對於辯論的消除，有有餘依和無餘依兩種痛苦。前者分為三點：辯論『煩惱已斷』，如果說阿羅漢沒有煩惱，因為他們已經斷除了煩惱的因，那麼答案是：『立即』，即一旦獲得阿羅漢果位，立即從痛苦中解脫，因為沒有了痛苦的因。對於這種觀點的反駁，就像德古夏（De-gu skyes）和莫伽拉之子（Maudgalyāyana）一樣。第二，關於存在無餘依的痛苦，分為三點：提出辯論『暫時』，對於有餘依來說是這樣的，但對於無餘依來說則不然，因為沒有貪愛的因。如果說存在貪愛，『這種貪愛』，即存在非煩惱性的貪愛，因為被所知障所矇蔽，就像在空曠的村莊里發出喧囂，或者進入充滿荊棘的叢林一樣，像所有愚昧的人一樣。因此，與取蘊之因——無明的習氣一同起作用的緣是無漏業，以及意生身，還有不可思議的死亡和轉生，因為存在感受，『感受的』，因為如果因不改變，果也不會改變。因此，在我們的論典中說：『那些阿羅漢看到一切法都由因和緣產生，因此認為自己已經寂滅，但因為沒有證悟法的無我，所以沒有寂滅』。在《聖無垢經》（Ārya Vimalā Sūtra）中說：『對空性有信心的煩惱者是殊勝的，聲聞和獨覺是有所緣的無煩惱者則不然。如果他們現證了無為法，那麼有所緣的無煩惱者怎麼會存在呢？他們的無為法就像用頭髮尖從大海中取水一樣微小』。在《光明請問經》（Udayana-pṛcchā）中也說：『他們所證悟的空性就像蟲子吃過的芥菜籽中的天空一樣微小，是爲了再次連線相續』。對此要恭敬。將此與合理性結合：『有所緣』，即只要存在執著，就會持續取受輪迴，就像那樣。

【English Translation】 If it is said that suffering arises from accumulating karma due to afflictions, then it contradicts 'even without afflictions.' Therefore, Jñānaśrī's explanation of ordination also has difficulties due to inconsistencies in the way of understanding, etc. Secondly, regarding achieving the goal through it, there are three points: Considering the cessation of suffering as nirvana is unreasonable. 'The mind is,' because it only focuses on the Dharma, that is, because of clinging to reality, afflictions arise, and from that, suffering arises. Regarding the elimination of debate, there are two types of suffering: with remainder and without remainder. The former is divided into three points: the debate 'afflictions are eliminated,' if it is said that Arhats do not have afflictions because they have eliminated the cause of afflictions, then the answer is: 'immediately,' that is, as soon as the state of Arhat is attained, one is immediately liberated from suffering because there is no cause. The refutation of this view is like that of De-gu skyes and the son of Maudgalyāyana. Secondly, regarding the existence of suffering without remainder, there are three points: raising the debate 'for a while,' it is like that for those with remainder, but not for those without remainder, because there is no cause of craving. If it is said that there is craving, 'this craving,' that is, there is non-afflictive craving, because one is blinded by the obscuration of knowledge, like making noise in an empty village or entering a thicket full of thorns, like all ignorant people. Therefore, the condition that works together with the cause of grasping—the previous habitual tendencies of ignorance—is the uncontaminated karma, as well as the mind-made body, and the inconceivable death and rebirth, because there is feeling, 'of feeling,' because if the cause does not change, the result will not change. Therefore, in our treatises it is said: 'Those Arhats see that all phenomena arise from causes and conditions, therefore they think they have attained nirvana, but because they have not realized the selflessness of phenomena, they have not attained nirvana.' In the Ārya Vimalā Sūtra it is said: 'A defiled person who has faith in emptiness is superior, but not the Śrāvakas and Pratyekabuddhas who are undefiled with objects of focus. If they directly realize the unconditioned, how can there be undefiled ones with objects of focus? Their unconditioned is as small as taking water from the ocean with the tip of a hair.' In the Udayana-pṛcchā it is also said: 'The emptiness they realize is as small as the sky in a mustard seed eaten by a worm, it is for the sake of reconnecting the continuum.' Have respect for this. Combine this with reason: 'with an object of focus,' that is, as long as there is clinging, one will continue to take rebirth, like that.

རེ་ཞིག་གནས་ཀྱང་། བདག་གཉིས་ཀྱིས་སྟོང་པ་མ་རྟོགས་པས། ཚོགས་དྲུག་ རེ་ཞིག་འགགས་ཀྱང་ཕྱིས་འབྱུང་བ། འདུ་ཤེས་མེད་པའི་སྙོམས་འཇུག་ན། ཚོར་བ་རགས་པ་མངོན་དུ་རྒྱུ་མེད་ཀྱང་དེ་ཁམས་གཞན་དུ་སྐྱེས་པ་ན་ཡང་འབྱུང་བ་བཞིན་ཏེ། འཕགས་པ་དཔལ་ཕྲེང་སེང་ གེ་སྒྲའི་མདོར། ཉན་ཐོས་དགྲ་བཅོམ་པ་ལ་ཡང་འཇིགས་པ་མཆིས་ཏེ། དེས་སྐྲག་པའི་དགྲ་བཅོམ་པ་དང་རང་སངས་རྒྱས་རྣམས་ཀྱང་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཁོ་ན་ལ་སྐྱབས་སུ་མཆིའོ། །བཅོམ་ལྡན་འདས་དེ་ལྟ་ ལགས་པས། ཉན་ཐོས་དགྲ་བཅོམ་པ་དང་། རང་སངས་རྒྱས་ཀྱང་སྐྱེ་བའི་ལྷག་མ་དང་བཅས་པའི་ཆོས་ཅན་ལགས་ཏེ་སྐྱེ་བ་ཟད་པ་མ་ལགས་ཏེ། དེ་དག་ལ་བགྱི་བ་མང་དུ་མཆིས་སོ། །དེ་ དག་ལ་ནི་གང་དག་མ་སྤངས་ན་མྱ་ངན་ལས་འདས་པའི་དབྱིངས་ལས་ཐག་རིང་དུ་འགྱུར་བ་སྤང་བར་བགྱི་བའི་ཆོས་ཀྱང་མང་དུ་མཆིས་ལགས་སོ་ཞེས་ཁམས་གསུམ་གྱི་ཉོན་མོངས་སྤངས་ཀྱང་། བསམ་ གྱིས་མི་ཁྱབ་པ་ཡོངས་སུ་སྒྱུར་བའི་འཆི་འཕོ་ཡོད་པར་བཤད་པ་དང་། ཏིང་ངེ་འཛིན་གྱི་ལུས་ཐོབ་ནས། ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་གསུངས་པ་རྣམས་ལོང་ཞིག བཀར ་སྒྲུབ་བྱེད་རྒྱས་པ་ལ། རྒྱུ་མཚན་མཚུངས་པ་དང་། 2-524 མ་རྟོགས་པས་སྤོང་བར་མི་འཐད་པ་གཉིས་ལས། སྔ་མ་ངག་གང་ཞེས་དང་། དེ་མཚུངས་པ་ཐེག་ཆེན་ཞེས་ཏེ། དེས་མ་རྟོགས་པའི་གནོད་བྱེད་དུ་མི་རུང་བ་མདོ་རྟོགས་ཞེས་སྦྱར་རོ། །གཉིས་པ་ ངག་གང་ཞེས་པ་འོད་སྲུང་ལ་སོགས་པས་མ་རྟོགས་པས་མི་གནོད་དེ། འཇམ་དཔལ་ལ་སོགས་པས་རྟོགས་པས་སོ། །ཚིགས་བཅད་གསུམ་པོ་འདི་རྩོམ་པ་པོའི་མིན་པར་འགྲེལ་ཆེན་ལས་བཤད་ལ། བདག་གི་ བླ་མས་རྒྱུ་མཚན་དང་བཅས་ཏེ་གསུངས་སོ། །གསུམ་པ་ཤེས་པ་གཉིས་ཀྱི་བྱེད་པ་མདོར་བསྡུས་ཏེ་བསྟན་པ་ལ་བཞི་ལས། མཆོག་ཏུ་གྱུར་པའི་འབྲས་བུ་བསྐྱེད་པ། རྨོངས་པ་ཞེས་ཏེ། ལམ་དེས་བསྒྲུབས་ པའི་འབྲས་བུ་མི་གནས་པའི་མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་སྟེ། རྩ་བ་བཞི་དགོངས་པ། འཁོར་བ་ལ། མྱང་འདས་ལ་མི་གནས་པ་གསུམ་པོ་ཐོག་མཐའ་དང་པོ་དང་། གཉིས་པ་དང་། གསུམ་པས་རེ་རེ་ སྟེ། དེའང་དམིགས་པ་མེད་པའི་སྙིང་རྗེ་དང་ཤེས་རབ་ཀྱིས་ཏེ། རྒྱུད་བླ་མར། སྐྱེ་འཆི་ན་དང་རྒས་པ་ལས་གྲོལ་བ། འདི་ཡི་རང་བཞིན་ཇི་བཞིན་ཉིད་རྟོགས་ཏེ། །སྐྱེ་སོགས་ཕོངས་དང་བྲལ་བ་ དེ་ཡི་རྒྱུས། །བློ་ལྡན་འགྲོ་ལ་སྙིང་རྗེ་སྐྱེ་ཕྱིར་བརྟེན། །ཞེས་དང་། ཐེག་བསྡུས་ལས། སྤངས་པ་ནི་མི་གནས་པའི་མྱ་ངན་ལས་འདས་པའོ། །དེའི་མཚན་ཉིད་ནི་ཉོན་མོངས་པ་ཡོངས་སུ་བཏང་བ་དང་བཅས་པའི་འཁོར་བ་ཡོངས་སུ་མི་གཏོང་བའི་གནས་ཏེ་ཞེས་གསུངས་སོ། ། 2-525 དེའི་སྤང་བྱའི་གཙོ་བོ་སྨོས་པས་རྨོངས་པ་ཞེས་ཏེ། གཏི་མུག་ཉེས་པའི་རྩ་བཞེས། བཞི་བརྒྱ་པར། ལུས་ལ་ལུས་དབང་ཅི་བཞིན་དུ། །གཏི་མུག་ཀུན་ལ་གནས་གྱུར་ཏེ། །དེ་ཕྱིར

【現代漢語翻譯】即使暫時安住，因為我和你沒有證悟空性，所以六識即使暫時停止，之後還會產生。在無想定的等持中，粗大的感受不會顯現，沒有產生的原因，但就像在那一界轉生后還會產生一樣。如聖者華鬘獅子吼經中說：『聲聞阿羅漢也有恐懼，因此，恐懼的阿羅漢和獨覺也只能皈依薄伽梵。薄伽梵是這樣的，聲聞阿羅漢和獨覺也是有餘依的補特伽羅，不是滅盡諸蘊者，因為他們還有很多事情要做。對於他們來說，如果不斷除某些事物，就會遠離涅槃的境界，因此也有很多需要斷除的法。』如是說，即使斷除了三界的煩惱，也有不可思議的轉變的死亡。獲得等持之身等等。』這些都應該閱讀。在廣大的辯經論證中，有理由相同和因為沒有證悟而不應斷除兩種。前者是『語何』，後者是『彼相同是大乘』，因此，將『彼未證悟不能成為損害』與『經證悟』結合起來。後者是『語何』，如具光等沒有證悟，所以沒有損害，如文殊等證悟了，所以沒有損害。這三個偈頌不是作者所著，而是出自釋論，我的上師也帶著理由講述了。第三，簡要地展示了兩種智慧的作用，其中有四點：產生最殊勝的果實，即愚癡。通過那條道路所獲得的果實是不安住的涅槃，即四根本的意趣。輪迴，不安住于涅槃，這三者分別是最初、最後、第一、第二和第三，也就是通過無緣大悲和智慧。如《寶性論》中說：『從生老病死中解脫，如實證悟此之自性。遠離生等貧乏，是彼之因，具慧者為利益有情而生起大悲。』又如《攝大乘論》中說：『斷除是不安住的涅槃。其體性是捨棄煩惱和不捨棄輪迴的處所。』通過宣說其主要的斷除對象，即愚癡。愚癡是罪過的根本。如《四百論》中說：『于身及身自在，愚癡遍在於一切，是故』

【English Translation】 Even if temporarily abiding, because you and I have not realized emptiness, the six consciousnesses Even if temporarily ceased, they will arise later. In the absorption of non-perception, coarse feelings do not manifest, there is no cause for arising, but just as they arise again after being born in that realm. As it is said in the Sutra of the Lion's Roar of the Noble Garland: 'Even Shravaka Arhats have fear, therefore, fearful Arhats and Pratyekabuddhas can only take refuge in the Bhagavan. The Bhagavan is such, Shravaka Arhats and Pratyekabuddhas are also Pudgalas with residue, not those who have exhausted the aggregates, because they still have many things to do. For them, if they do not abandon certain things, they will be far from the realm of Nirvana, therefore there are also many Dharmas to be abandoned.' Thus it is said that even if the afflictions of the three realms are abandoned, there is still the death of inconceivable transformation. Having obtained the body of Samadhi, etc.' These should all be read. In the extensive debate and argumentation, there are two kinds of reasons: the same reason and because non-realization should not be abandoned. The former is 'What word', and the latter is 'That same is Mahayana', therefore, the phrase 'that non-realization cannot become a harm' is combined with 'Sutra Realization'. The latter is 'What word', such as Gugang etc. have not realized, so there is no harm, such as Manjushri etc. have realized, so there is no harm. These three verses were not written by the author, but come from the commentary, and my Guru also explained them with reasons. Third, the functions of the two kinds of knowledge are briefly shown, among which there are four points: producing the most excellent fruit, which is ignorance. The fruit obtained through that path is the non-abiding Nirvana, which is the intention of the four roots. Samsara, not abiding in Nirvana, these three are respectively the beginning, the end, the first, the second and the third, that is, through unconditioned great compassion and wisdom. As it is said in the Ratnagotravibhāga: 'Liberated from birth, old age, sickness and death, realizing the nature of this as it is. Separated from the poverty of birth etc., is the cause of that, the wise rely on it for the sake of generating great compassion for sentient beings.' Also as it is said in the Asanga's Compendium of Mahayana: 'Abandonment is the non-abiding Nirvana. Its nature is the place of abandoning afflictions and not abandoning Samsara.' By proclaiming its main object of abandonment, which is ignorance. Ignorance is the root of sins. As it is said in the Four Hundred Verses: 'In the body and the body's freedom, ignorance pervades everything, therefore'

་ཉོན་མོངས་ཐམས་ཅད་ ཀྱང་། །གཏི་མུག་བཅོམ་པས་བཅོམ་པར་འགྱུར། །ཞེས་གསུངས་སོ། སུན་དབྱུང་བའི་གནས་མ་ཡིན་པ་དེ་ལྟར་ཞེས་སོ། ཉོན་མོངས་པའི་གཉེན་པོར་འགྲོ་ཚུལ། ཉོན་མོངས་ཞེས་ཏེ། རྒྱུད་བླ་མར། སེར་སྣ་ལ་སོགས་ རྣམ་རྟོག་གང་། །དེ་ནི་ཉོན་མོངས་སྒྲིབ་པར་འདོད། །འཁོར་གསུམ་རྣམ་པར་རྟོག་པ་གང་། །དེ་ནི་ཤེས་བྱའི་སྒྲིབ་པར་འདོད། །ཅེས་པས། གང་ཟག་ཏུ་ཞེན་པས་ཀུན་ནས་བསླང་བས་ཐར་པ་ལ་སྒྲིབ་པ་ དང་། ཆོས་སུ་ཞེན་པ་ཕྲ་བའི་ཕྲ་བས་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་ལ་སྒྲིབ་པ་སྟེ། ཉོན་མོངས་པ་ཡང་ཡིན་ལ། སྒྲིབ་པ་ཡང་ཡིན་པས་དང་། ཤེས་བྱ་ཐམས་ཅད་ཤེས་པ་ལ་སྒྲིབ་པས་དེ་སྐད་ ཅེས་བྱའོ། །རྒྱུད་བླ་མར་གསུམ་བཤད་པ་ཞེ་ན། ནང་གིས་དབྱེ་བ་སྟེ། དབུས་མཐར། ཉོན་མོངས་སྒྲིབ་པ་གཉིས་སུ་བསྟན། །དེར་ནི་སྒྲིབ་པ་ཐམས་ཅད་དེ། །དེ་ཟད་ནས་ནི་གྲོལ་བར་འདོད། །ཅེས་གཉིས་ ཁོ་ནར་བཤད་དོ། །དེ་ལ་མྱུར་དུ་ཞེས་པའོ། །ལྡོག་པའི་རྒྱུ་མ་གྲུབ་པ་ལ་གཉིས་ལས། སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྒྱུ་མ་ཡིན་པ་ལ་དངོས་གང་ཞེས་ཏེ། སྐྲག་པར་འོས་པ་བདག་འཛིན་ཡིན་གྱ།ི 2-526 སྟོང་ཉིད་ལ་མ་ཡིན་ཏེ། ལྟུང་བ་བཤགས་པའི་མདོར། དྲང་པོར་འདུག་ལ་ཡང་དག་ལྟོས། །འདི་ནི་འགྱོད་ཚངས་རྒྱལ་པོ་ཡིན། །ཞེས་སོ། །འཇིགས་པར་འོས་པའི་བདག་མ་གྲུབ་པ་གལ་ཏེ་ཞེས་པའོ། །གང་ ཟག་གི་བདག་མེད་པ་ལ་ཁམས་དྲུག་བདག་མེད་པར་བསྒོམ་པ་སྤྱིར་བསྟན་པ་ལ། རང་གི་སྡེ་པ་དག་གང་ཟག་ཅེས་པ་ཕྱི་རོལ་པས་བརྟགས་པའི་རྟག་གཅིག་རང་དབང་ཅན་གྱི་རྫས་སུ་མ་ གྲུབ་ཀྱང་། ཕུང་པོ་དག་ལས་དེ་ཉིད་དང་གཞན་དུ་བརྗོད་དུ་མེད་པར་རྣམ་པར་ཤེས་པར་དྲུག་གིས་ཤེས་པར་བྱ་བ་འཁོར་བ་པར་གྱུར་པ་ཞེས་འདོད་པ་ལ། སོ་ཞེས་པ་ནས། ས། ཆུ། མེ། རླུང་། ནམ་མཁའ། རྣམ་པར་ཤེས་པའི་ཁམས་ལ་བདག་མེད་པར་བསྟན་ཏེ། ཡབ་སྲས་མཇལ་བ་ལས། རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་འདི་ལྟ་སྟེ། ཁམས་དྲུག་ནི་བདག་མ་ཡིན་ཏེ། འདི་ལྟ་སྟེ། སའི་ཁམས་ཞེས་ པ་ནས། རྣམ་པར་ཤེས་པའི་ཁམས་བདག་མ་ཡིན་ཞེས་དང་། ཡུམ་ལས། གཟུགས་རྟག་ཅིང་བརྟེན་ལ་ཐེར་ཟུག་མི་འགྱུར་བའི་ཆོས་ཅན་ཞིག་ཡིན་ན་ནི་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་དང་། ཕུང་པོ་ལྔ་ པོ་དེ་དག་ཀྱང་རང་བཞིན་གྱིས་སྟོང་པར་ཡང་དག་པར་རྗེས་སུ་བལྟའོ་དང་། གཟུགས་ནི་བདག་མ་ཡིན་ཞེས་གསུངས་པ་སྟེ། བདག་གཟུགས་ལྡན་མིན་གཟུགས་ལ་བདག་གནས་མིན། །བདག་ལ་གཟུགས་མི་གནས་ཏེ་དེ་བཞིན་དུ། ། 2-527 ཕུང་པོ་ལྷག་མ་བཞི་ཡང་སྟོང་རྟོགས་མཛོད། །ཅེས་དང་། ཡང་། ཆོས་ཅན་ཡོད་ན་ཆོས་རྣམས་ལ། །འཇིག་རྟེན་ན་ནི་སྤྱོད་འཇུག་ན། །བདག་ཅེས་བྱ་བ་འདི་མེད་པར། །བྱེད་པ་པོ་ཞེས་དེ་ལ་བཏགས། ། ཞེས་དང་། རྩ་ཤེར་ལས། གལ་ཏེ་ཕུང་པོ་བདག་ཡིན་ན། །སྐྱེ་དང་འཇིག་པ་ཅན་དུ་འགྱུར། །གལ་ཏེ་ཕུང་པོ་རྣམས་

【現代漢語翻譯】『所有煩惱，都因破除愚癡而破除。』如是宣說。此非駁斥之處，如是等等。以對治煩惱的方式，煩惱即是。在《寶性論》中：『貪吝等分別念，即是煩惱障。對三輪的分別念，即是所知障。』因此，執著於人而引發的，是解脫的障礙；執著於法，極其微細的，是證得一切智的障礙。既是煩惱，也是障礙。了知一切所知是證得一切智的障礙，故如是說。《寶性論》中說三種，是以內在的差別來區分。《中邊分別論》中說：『煩惱障和所知障，此處顯示了兩種。在那裡，一切障礙都將止息，止息后即是解脫。』只說了兩種。因此，迅速地。對於不成立的遣除之因，有兩種，對於非痛苦之因的事物，什麼是真實呢？應怖畏的是我執，而非空性。在《懺悔墮罪經》中：『正直而住，如實觀照，此乃懺悔之王。』如是說。若不成立應怖畏的我，則如是等等。對於無我之人，一般宣說修習六界無我。對於自己的宗派，所謂『人』，雖然外道所臆測的常、一、自在之實體並不成立，但認為從蘊中，不可說為即蘊或異蘊，以六識所了知的輪迴者。從『地』開始，地、水、火、風、空、識之界，宣說為無我。在《父子相見經》中：『大王，六界非我，即地界……乃至識界非我。』在《般若經》中：『若色是常、堅固、恒常不變之法……』等等，以及『五蘊亦皆自性空』，應如實隨觀。『色非我』如是說。『我非有色，色中無我，我中無色』，如是等等。『其餘四蘊亦應了知為空。』又，『若有法，則于諸法中，世間中，在《入行論》中，無所謂我，施設為作者。』又，《中論》中：『若蘊是我，則應有生滅。』若諸蘊

【English Translation】 'All afflictions are overcome by overcoming ignorance.' Thus it is said. This is not a place for refutation, and so on. The way to counteract afflictions, affliction is. In the Ratnagotravibhāga: 'Whatever discriminations there are, such as stinginess, are considered afflictive obscurations. Whatever discriminations there are of the three spheres are considered cognitive obscurations.' Therefore, that which is aroused by clinging to a person is an obstacle to liberation; clinging to phenomena, extremely subtle, is an obstacle to the attainment of omniscience. It is both an affliction and an obscuration. Knowing all knowable things is an obstacle to knowing everything, therefore it is said thus. In the Ratnagotravibhāga, explaining three is to differentiate by inner divisions. In the Madhyāntavibhāga: 'Afflictive obscurations and cognitive obscurations, here are shown two. There, all obscurations will cease, and after ceasing, there is liberation.' Only two are spoken of. Therefore, quickly. Regarding the reason for cessation not being established, there are two. Regarding things that are not the cause of suffering, what is real? What should be feared is self-grasping, not emptiness. In the Sutra of Confessing Downfalls: 'Reside uprightly and look correctly; this is the king of repentance.' Thus it is said. If the self that should be feared is not established, then so on. For a person without self, generally teaching the meditation on the selflessness of the six elements. Regarding one's own school, the so-called 'person,' although the permanent, singular, and independent entity conceived by outsiders is not established, they believe that from the aggregates, it cannot be said to be the same as or different from the aggregates, the one who transmigrates, who is known by the six consciousnesses. Starting from 'earth,' the elements of earth, water, fire, wind, space, and consciousness are taught as selfless. In the Meeting of Father and Son Sutra: 'Great King, the six elements are not self, namely the earth element... up to the consciousness element is not self.' In the Perfection of Wisdom Sutra: 'If form were a permanent, solid, constant, and unchanging phenomenon...' and so on, and 'the five aggregates are also empty of inherent existence,' one should truly observe accordingly. 'Form is not self' is said thus. 'I am not with form, there is no self in form, there is no form in me,' and so on. 'The remaining four aggregates should also be understood as empty.' Also, 'If there is a phenomenon, then among all phenomena, in the world, in the Bodhisattvacaryāvatāra, there is no such thing as self, it is designated as the agent.' Also, in the Mūlamadhyamakakārikā: 'If the aggregates were the self, then there would be arising and ceasing.' If the aggregates

ལས་གཞན། །ཕུང་པོའི་མཚན་ཉིད་མེད་པར་འགྱུར། །ཞེས་དང་། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། བདག་ ཏུ་ལྟ་བ་བསྐྱེད་མི་དགོས། །གོམས་པ་ཐོག་མ་མེད་དུས་ཅན། །གང་ཟག་ཡོད་ན་ཐམས་ཅད་ནི། །འབད་མེད་ཐར་པའམ་ཐར་པ་མེད། །ཅེས་གསུངས་སོ། །གཉིས་པ་མུ་སྟེགས་ཀྱི་བདག་དགག་པ་ལ་གཉིས་ ལས། གྲངས་ཅན་གྱི་བདག་དགག་པ་ལ་གསུམ་ལས། སྐྱེས་བུ་སྤྱིར་དགག་པ་ལ་གསུམ་གྱི། ཡུལ་ལ་རྟག་ཏུ་ལོངས་སྤྱད་པར་ཐལ་བ། གལ་ཏེ་ཞེས་པ་ལ། སྒྲ་འཛིན་བདག་རྣམ་ཤེས་ཀྱི་ཁམས་ནི་ ཤེས་ཤིང་རིག་པའི་སྐྱེས་བུ་རྟག་པ་གཅིག་པུ་སྟེ་འདི་པས་སྒྲ་ཐོག་མར་སྨོས་པར་ཟད་ཀྱི། འཛིན་པོ་གཞན་ཡང་ཐམས་ཅད་མཚོན་སྟེ། སྒྲ་མེད་ཀྱང་དེས་འཛིན་པར་ཐལ། རྟག་པས་ཞེས་སོ། །ཁྱབ་ པ་མ་གྲུབ་སྟེ། སྐྱེས་བུ་རྟག་ཀྱང་སྒྲ་མི་རྟག་པས་ཤེ་ན། དེ་སྒྲུབ་པ་ལ་གསུམ་ལས། རང་བཞིན་ཉམས་པ་ཤེས་བྱ་ཞེས་པ་དེ་མི་རྟག་པར་འགྱུར་ཏེ། འཛིན་མི་འཛིན་གཉིས་ཡོད་པས་སོ། ། 2-528 ཤེས་བྱ་དང་ལྡན་པ་དེ་མི་རྟག་ཀྱང་དེས་མ་བསྒྲིབས་པའི་སྐྱེས་བུ་རྟག་ཅེ་ན། དེ་ཤེས་པ་མ་ཡིན་པར་འགྱུར་ཏེ། ཤེས་བྱ་དང་མི་ལྡན་པས། མིན་ན་ཧ་ཅང་ཐལ་བ་གལ་ཏེ་ ཞེས་སོ། །ཤེས་བྱ་མི་རྟག་པས་ཤེས་རིག་ཀྱང་མི་རྟག་ཅེས་པས་སྐབས་བསྡུ་བ་དེས་ན་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་སོ། །རྩོད་པ་སྤང་བ་ལ་ལྔ་ལས། སྒྲ་འཛིན་གཟུགས་ཤེས་སུ་མི་འཐད་པ། དེ་ ཉིད་ཀྱིས་ཞེས་པ་སྒྲ་འཛིན་པ་དེས་ཡུལ་གང་དང་ཉེ་བའམ་འཕྲད་པ་ལ་ལོངས་སྤྱོད་པས། གཟུགས་ཉེ་བ་ནི་དེ་གཟུང་འཛིན་དུ་སྣང་ངོ་ཞེ་ན། དེ་ལྟ་ན་དེའི་དུས་སུ་སྒྲ་འཛིན་འགགས་ ན་མི་རྟག་པར་འགྱུར་ལ། མ་འགགས་ན་གཟུང་འཛིན་དུ་འགལ་ལོ། །སྔར་བཤད་པའི་ཉེས་པ་མཚུངས་པ་གལ་ཏེ་ཞེས་པ། སྒྲ་འཛིན་མ་འགགས་ཀྱང་ཉེ་མི་ཉེ་ཡིས་ཁྱད་པར་དུ་བྱས་སོ་ཞེ་ ན། དེ་ལྟ་ན། སྐྱེས་བུ་དེ་རྟག་གཅིག་རང་དབང་ཅན་མ་ཡིན་པར་འགྱུར་ཏེ། སྒྲ་འཛིན་མི་འཛིན་གྱི་ཆ་དང་བཅས་པའི་ཕྱིར་རོ། །གཅིག་གི་ཐ་སྙད་མི་འཐད་པ་ནི་སྒྲ་འཛིན་ཞེས་པ། དེ་དང་གཟུགས་འཛིན་ངོ་བོ་ཐ་མི་དད་པས་སྔ་མ་ཉིད་དུ་གནས་ཏེ། སྐྱེས་བུ་གཅིག་ཉིད་ཕ་དང་བུར་མི་འགལ་བ་བཞིན་ཞེ་ན། དེར་མ་གྲུབ་པ་གཅིག་ནི་ཞེས་ཏེ། ལྟོས་ས་གཉིས་ལ་ལྟོས་ནས་དེར་གཞག་གི 2-529 དེ་ཉིད་གསུམ་གང་ཞིག་གང་ལ་ལྟོས་ནས་འཇོག་སྟེ། ཐ་དད་གཅིག་ཏུ་མི་རུང་ལ། །རེས་འགའ་བ་རྟག་པར་འགལ་བས་དེ་གཉིས་མི་མཚུངས་པ་འདི་ལྟར་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་སོ། །གཅིག་པ་ཉིད་ མ་དམིགས་པ་ནི་དེ་ནི་སྒྲ་འཛིན་ཏེ། དེ་གཉིས་ལྟོས་ས་ཐ་དད་པ་ལྟར་དེ་འཛིན་ཡང་ངོ་བོ་ཐ་དད་པས་གཅིག་ཏུ་མི་རུང་སྟེ། གཟུགས་འཛིན་དེ་སྒྲ་འཛིན་གྱི་ངོ་བོར་མ་དམིགས་ པས་བུམ་པ་སྣམ་བུར་མ་དམིགས་པ་བཞིན་ནོ། །གཉིས་པ་གནས་སྐབས་དུ་མ་དང་འབྲེལ་བའི་བདག་དགག་པ་ནི། གར་མཁན་ལྟ་བུའི་ཚུལ་གཞན་གྱི་དེ

【現代漢語翻譯】『除了業，蘊的自性將不復存在。』並且，《經莊嚴論》中說：『不必生起我見，習氣是無始的。如果存在補特伽羅，那麼一切要麼是無勤解脫，要麼沒有解脫。』第二，駁斥外道的我，分為兩種。其中，駁斥數論派的我，分為三種。其中，駁斥勝性（ पुरुष，puruṣa，神我，字面意思為「人」）總的來說，分為三種。首先，如果勝性總是享受對境，那將是荒謬的。如果這樣，聲音的執持者，也就是識蘊，是能知能覺的常一勝性，他們最初提到聲音，也代表了所有其他的執持者。即使沒有聲音，它也應該能執持，因為它是不變的。如果說這個遍及是不成立的，即使勝性是不變的，聲音也不是不變的，那麼，爲了證明這一點，有三種情況。如果自性衰退，那麼所知就會變得無常，因為它既能執持又能不執持。如果說與所知相連的事物是無常的，但沒有被它遮蔽的勝性是不變的，那麼它將不是能知，因為它不與所知相連。如果不是這樣，那將太過分了。如果所知是無常的，那麼能知也是無常的，因此，通過總結，有兩個根本原因。駁斥爭論有五點。首先，聲音的執持者不應成為色法的知者。因為聲音的執持者享受接近或接觸的對境。如果接近色法，那麼它就會顯現為能取和所取。如果是這樣，那麼當聲音的執持者停止時，它將變得無常；如果它不停止，那麼它將與能取和所取相矛盾。如果說先前所說的過失是相似的，即使聲音的執持者沒有停止，它也會因接近或不接近而有所不同，那麼，勝性將不是常一自在的，因為它具有執持或不執持聲音的部分。如果說一個的名稱是不合理的，因為聲音的執持者和色法的執持者在本質上沒有區別，它們存在於先前的位置，就像一個勝性不與父親和兒子相矛盾一樣，那麼，這是不成立的。一個是依賴於兩個參照點而建立的，那麼，這三個中的哪一個依賴於什麼而建立呢？不同和相同是不可能的。有時是這樣，有時是那樣，因為不變是矛盾的，所以這兩者是不相似的。這兩個根本原因如下。沒有觀察到相同性，因為它是聲音的執持者。就像這兩個依賴於不同的參照點一樣，即使執持者在本質上是不同的，它們也不能成為一體，因為色法的執持者沒有被認為是聲音的執持者的本質，就像瓶子沒有被認為是布匹一樣。第二，駁斥與多種狀態相關的我，例如舞者的情況。

【English Translation】 'Other than karma, the characteristic of the aggregates will cease to exist.' And, in the Ornament of the Sutras it says: 'There is no need to generate the view of self, Habit is without beginning. If there is a pudgala (補特伽羅，pǔ tè qié luó，補特伽羅，person), then all are either effortlessly liberated or not liberated.' Second, refuting the tirthika ( तीर्थिक，tīrthika，外道，字面意思為「涉水者」) self, there are two divisions. Among these, refuting the Samkhya (सांख्य，sāṃkhya，數論派) self, there are three divisions. Among these, refuting the purusha ( पुरुष，puruṣa，神我，字面意思為「人」) in general, there are three divisions. First, if the purusha always enjoys objects, that would be absurd. If so, the holder of sound, which is the skandha (स्कन्ध，skandha，蘊) of consciousness, is the single permanent purusha who knows and is aware. They only mentioned sound initially, but it represents all other holders as well. Even without sound, it should be able to hold, because it is permanent. If it is said that this pervasion is not established, even if the purusha is permanent, sound is not permanent, then, to prove this, there are three situations. If the nature declines, then the knowable will become impermanent, because it both holds and does not hold. If it is said that the thing connected with the knowable is impermanent, but the purusha that is not obscured by it is permanent, then it will not be a knower, because it is not connected with the knowable. If it is not so, that would be too extreme. If the knowable is impermanent, then the knower is also impermanent. Therefore, by summarizing, there are two root causes. Refuting the argument has five points. First, the holder of sound should not become a knower of form. Because the holder of sound enjoys objects that are near or in contact. If it is near form, then it will appear as the taker and the taken. If that is the case, then when the holder of sound ceases, it will become impermanent; if it does not cease, then it will contradict the taker and the taken. If it is said that the faults mentioned earlier are similar, even if the holder of sound does not cease, it will differ due to nearness or non-nearness, then, the purusha will not be permanently one and independent, because it has the part of holding or not holding sound. If it is said that the name of one is unreasonable, because the holder of sound and the holder of form are not different in essence, they exist in the previous position, just as one purusha does not contradict father and son, then, this is not established. One is established depending on two reference points, then, which of these three depends on what to be established? Different and the same are impossible. Sometimes it is like this, sometimes it is like that, because the immutable is contradictory, so these two are not similar. The two root causes are as follows. Sameness is not observed, because it is the holder of sound. Just as these two depend on different reference points, even if the holders are different in essence, they cannot become one, because the holder of form is not considered to be the essence of the holder of sound, just as a pot is not considered to be cloth. Second, refuting the self that is related to multiple states, such as the case of a dancer.

་ཉིད་དེ། སྐྱེས་བུ་གཅིག་ཉིད་འབག་གི་འགྱུར་ བས་དུ་མར་སྣང་བ་ལྟར། དེའི་རང་བཞིན་རྟག་རྐྱང་གནས་སྐབས་ཀྱིས་ཡུལ་སོ་སོ་ལ་འཛིན་མི་འཛིན་དུ་སྣང་བ་ཅི་འགལ་ཞེ་ན། དེ་ལྟ་ན་རང་བཞིན་དང་གནས་སྐབས་གཅིག་ན་མི་རྟག་ པར་འགྱུར་ལ། ཐ་དད་ན་རང་བཞིན་དང་གནས་སྐབས་མ་ཡིན་པར་འགྱུར་རོ། །གལ་ཏེ་རྣམ་པ་མི་འདྲ་བར་སྣང་ཡང་ངོ་བོ་གཅིག་གོ་ཞེ་ན། གཅིག་ཉིད་དེ་ཞེས་བསྟིང་བའོ། །གསུམ་པ་རང་ བཞིན་གཅིག་པ་དགག་པ་ལ་གཉིས་ལས། དྲི་བ་དགོད་པ། གལ་ཏེ་ཞེས་པ་དུ་མར་སྣང་ཡང་དེའི་ངོ་བོར་བདེན་ཏེ་མཁར་ནང་གི་སྐྱེས་བུ་བཞིན་ཞེ་ན། སྣང་བདེན་ཐ་དད་པ་དེའི་རང་བཞིན་གང་ཡིན། 2-530 ལན་ལ་གསུམ་ལས། སྐྱེས་བུ་ཐམས་ཅད་གཅིག་ཏུ་ཐལ་བ་ཤེས་རིག་ཉིད་དོ་ཞེ་ན། སྐྱེས་ཀུན་ཏེ་ཤེས་ལྡན་དུ་མཚུངས་པས་སོ། །སེམས་ཞེས་པས་བློ་དང་སྐྱེས་བུ་གཅིག་ཏུ་ཐལ་བ་སྟེ་ཡོད་ ཙམ་དུ་མཚུངས་པས་སོ། །སྤྱི་ཉིད་མ་གྲུབ་པ་ནི། སྒྲ་འཛིན་སོགས་དུ་མའང་སྤྱི་གཅིག་ཏུ་འདྲའོ་ཞེ་ན། འདྲ་བའི་རྟེན་གང་ཡིན་ཏེ། ཡུལ་དང་ངོ་བོ་ཐ་དད་པས་ཏེ། གྲངས་ཅན་འདི་རྒྱས་ པར་འོག་ཏུ་བརྗོད་པར་བྱའོ། །རིགས་པ་ཅན་གྱི་བདག་དགག་པ་ལ་བཞི་ལས། རང་བཞིན་བེམ་པོ་བདག་མ་ཡིན་པ། རིག་པ་ཅན་དག བདག་རྟག་པ་གཅིག་པུ་བེམ་པོ་སེམས་པ་ཅན་གཞན་དང་ ལྡན་པས་ཡུལ་ལ་སྤྱོད་པ་སྟེ། སྐྱེས་བུའི་རྒྱུད་དུ་གཏོགས་པས། སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ཀྱི་སྙིང་ལ་གནས་པ། དངོས་པོ་ཀུན་གྱི་རང་བཞིན་ནོ་ཞེས་སོ། །དེ་དགག་པ་སེམས་མེད་པ་ཞེས་ཏེ། དེ་ བདག་མིན་ཏེ། དེའི་རང་བཞིན་བེམ་པོ་ཡིན་པས་བུམ་པ་བཞིན། ཁྱབ་པ་མ་གྲུབ་ན་བུམ་པའང་དེར་འགྱུར་རོ། །སེམས་པ་ཅན་གཞན་དང་ལྡན་པ་བདག་ཏུ་མི་འཐད་པ་འོན་ཏེ་ཞེས་པ་སེམས་ པ་ཅན་གཞན་དང་འཕྲད་པ་ན་བདག་དེ་འགྱུར་ཏེ་བེམ་པོ་མ་ཡིན་པ་དང་མི་རྟག་པར་འགྱུར། མ་གྱུར་ན་འཕྲད་པ་དོན་མེད་པར་འགྱུར་ཏེ་བྱ་བྱེད་མེད་པས། ཅི་སྟེ་བདག་ཅེས་པས་ཁྱབ་པ་སྒྲུབ་པའོ། ། 2-531 དོན་བསྡུ་བ་ནི་དེ་ལྟར་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་སོ། །གཉིས་པ་བདག་མེད་པ་ལ་རྩོད་པ་སྤང་བ་ལ་གཉིས་ལས། ལས་འབྲས་འབྲེལ་བར་མི་འཐད་པ་ལ་དྲུག་ལས། དང་པོ་རྩོད་པ་དགོད་པ། གལ་ཏེ་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་སྟེ། རྟོག་གེ་པ་དག ཁྱེད་ལྟར་ན་ལས་བྱས་པས་ཞིག་ཅིང་མ་བྱས་པ་དང་འཕྲད་པར་འགྱུར་ཏེ། རྟེན་བདག་མེད་པས་ཞེ་ན། ཁས་བླངས་མཚུངས་པ་བྱ་བ་ཞེས་ རྩ་བ་བཞི་སྟེ། དེར་ཡང་མཚུངས་ཏེ་བདག་རྟག་པས་སོ། །མིན་ཏེ་བྱེད་པ་པོའི་གཞི་བདག བྱ་བ་བདག་གི་ཡོན་ཏན་ཚེ་འདིའི་དགེ་སྡིག འབྲས་བུ་ཕྱི་མའི་རྣམ་སྨིན་གསུམ་ཐ་དད་ཡོད་ཅེ་ ན། འདིར་ཡང་མཚུངས་སོ། །དངོས་པོའི་ལན་ནི། ལས་བྱེད་པ་པོ་ཉིད་ཀྱིས་འབྲས་བུ་མྱོང་ན་རྒྱུ་འབྲས་དུས་གཅིག་པར་འགྱུར་ལ། འདོད་ན། རྒྱུ་འབྲས་ལ་ཐ་དད་པས་ཁྱབ་པ་གྲུབ་

【現代漢語翻譯】如果說，如同一個人因面具的變化而顯現為多種形象一樣，它的自性是常一的，只是暫時地在不同的境域中顯現為執持或不執持，這有什麼矛盾呢？如果這樣，自性和暫時性如果是一體的，就會變成無常；如果是不同的，就會變成既非自性也非暫時性。如果說，雖然顯現為不同的形態，但本質是一樣的，那麼這就是在強調『唯一』。第三，駁斥自性唯一，分為兩部分：提出問題：如果說，雖然顯現為多種，但其本質是真實的，如同城中的人一樣，那麼顯現和真實是不同的，那它的自性是什麼？回答分為三部分：如果說所有的人都歸於一個智慧，那麼所有的人都具有智慧，因為他們是相同的。『心』這個詞意味著智慧和人歸於一體，因為它們在存在上是相同的。如果說普遍性沒有成立，那麼聲音等多種事物也與一個普遍性相同，那麼相同的依據是什麼呢？因為境域和本質是不同的。數論派的觀點將在後面詳細闡述。駁斥理性的『我』分為四部分：自性是物質，不是『我』。有知覺者認為，『我』是常一的，具有物質和心識，因此能夠體驗境域，屬於人的範疇，存在於所有眾生的心中，是萬物的自性。駁斥它：『無心者』，它不是『我』，因為它的自性是物質，如同瓶子一樣。如果普遍性沒有成立，那麼瓶子也會變成那樣。如果說具有其他心識的『我』是不合理的，那麼當與具有其他心識的事物相遇時，『我』就會改變，變成非物質和無常；如果不改變，那麼相遇就沒有意義，因為沒有能動者和所動者。如果說『我』能夠證明普遍性。總結要點，如是，根本有兩個。第二，駁斥無我，分為兩部分：駁斥業果關係不合理，分為六部分：第一，提出爭論：如果像你們所說，造業的人會消亡，而未造業的人會遭遇果報，因為沒有作為基礎的『我』。回答：承認相同，『行為』，根本有四個，在那裡也是相同的，因為『我』是常恒的。如果說，作者的基礎是『我』，行為是『我』的功德，今生的善惡，果報是來世的異熟，這三者是不同的，那麼在這裡也是相同的。對於事物的回答是：如果造業者自己體驗果報，那麼因果就會同時發生，如果允許這樣，那麼因果的差別性就不成立了。

【English Translation】 If it is said that, just as a single person appears in many forms due to changes in masks, what contradiction is there in its self-nature being constant and single, but temporarily appearing as grasping or not grasping in different realms? If this is the case, if self-nature and temporality are one, it will become impermanent; if they are different, it will become neither self-nature nor temporality. If it is said that although it appears in different forms, the essence is the same, then this is emphasizing 'uniqueness'. Third, refuting the oneness of self-nature is divided into two parts: posing a question: If it is said that although it appears in many forms, its essence is real, like a person in a city, then appearance and reality are different, so what is its self-nature? The answer is divided into three parts: If it is said that all people belong to one wisdom, then all people have wisdom because they are the same. The word 'mind' means that wisdom and person are united, because they are the same in existence. If it is said that universality is not established, then many things such as sounds are also the same as one universality, so what is the basis of the same? Because the realm and essence are different. The views of the Samkhya school will be elaborated later. Refuting the rational 'self' is divided into four parts: self-nature is matter, not 'self'. Those with knowledge believe that the 'self' is constant and one, possessing matter and consciousness, so it can experience realms, belongs to the category of people, exists in the hearts of all beings, and is the self-nature of all things. Refuting it: 'The mindless', it is not 'self', because its self-nature is matter, like a vase. If universality is not established, then the vase will also become like that. If it is said that the 'self' with other consciousness is unreasonable, then when encountering things with other consciousness, the 'self' will change, becoming non-material and impermanent; if it does not change, then the encounter is meaningless, because there is no agent and no object. If it is said that the 'self' can prove universality. Summarizing the main points, thus, there are two roots. Second, refuting no-self is divided into two parts: refuting the unreasonableness of the relationship between karma and result is divided into six parts: First, posing the argument: If, as you say, the one who creates karma will perish, and the one who has not created karma will encounter the result, because there is no 'self' as a basis. Answer: Admit the same, 'action', there are four roots, and it is the same there, because the 'self' is constant. If it is said that the basis of the author is 'self', the action is the merit of 'self', the good and evil of this life, and the result is the different ripening of the next life, these three are different, then it is the same here. The answer to things is: If the creator of karma experiences the result himself, then cause and effect will occur simultaneously, and if this is allowed, then the difference between cause and effect will not be established.

པས་བསལ་ལོ། ། ལུང་དང་འགལ་བ་སྤང་པ། དེ་ལྟ་ན་ཁྱེད་རང་གི་སྟོན་པས་ལས་བྱེད་པ་པོས་འབྲས་བུ་མྱོང་བར་བཤད་པ་ཞེ་ན། དེ་རྣམ་ཤེས་ཀྱི་རྒྱུན་གཅིག་པ་ཙམ་ལ་དགོངས་ནས་གསུངས་སོ། །དེ་ ཉིད་བདག་ཡིན་ནོ་ཞེ་ན། རྩོད་པ་སྤང་བ། དོན་བསྡུ་བ། འདས་དང་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་དང་བཞི་སྟེ། དུས་གསུམ་ལ་དེ་མེད་པའོ། །སྙིང་རྗེ་བསྒོམ་པའི་ཡུལ་མི་འཐད་པ་ལ་གཉིས་ལས། ཡུལ་མེད་པའི་རྩོད་པ་དགོད་པ། 2-532 གལ་ཏེ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། སེམས་ཅན་དང་། སྲོག་དང་། སྐྱེས་བུ་ཞེས་བདག་གི་རྣམ་གྲངས་ཡིན་མོད། སྙིང་རྗེས་རབ་ཏུ་ཕྱེ་བའོ་ཞེས་ཇི་ལྟར་བྱ་ཞེས་པའོ། །ལན་ལ་གཉིས་ལས། དགོས་པ་བཏགས་ པ་ཙམ་འཐད་པ། འབྲས་བུའི་ཞེས་པ། དེ་ལྟ་མོད། སྣང་ཚོད་དུ་སངས་རྒྱས་ཀྱི་སྒྲུབ་བྱེད་ལ་རྨོངས་པས་བདག་དང་ཆོས་སུ་ཞེན་པའི་ལོག་ཤེས་དེ་བསལ་བའི་ཕྱིར། སེམས་ཅན་ཞེས་བཏགས་པ་ལ་ སྙིང་རྗེ་འཇུག་སྟེ། དེས་ཚོགས་རྫོགས་པས་སོ། །གཉིས་པ་རྩོད་པ་སྤང་བ་ལ་བཞི་ལས། རྫས་སུ་གྲུབ་པའི་གང་ཟག་ལ་མི་ལྟོས་པ་ནི། སེམས་ཅན་མེད་ཅེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། བདེན་ཏེ་དོན་ དམ་པར་འབྲས་བུ་སངས་རྒྱས་མ་གྲུབ་ཀྱང་མ་དཔྱད་པར་འཇུག་པའི་བློ་ངོར་ཡུལ་དང་བྱེད་པ་པོར་སྣང་བས་དེ་ཡོད་དོ། །བརྟགས་པ་ཙམ་སྤང་བྱ་མ་ཡིན་པ་སྡུག་བསྔལ་ཞེས་ཏེ། སེམས་ཅན་ བདེན་པར་འཛིན་པ་ལྟར་བརྟགས་པ་འཛིན་པའང་སྤང་བྱ་ཡིན་ཏེ། ཕྱིན་ཅི་ལོག་གི་དམིགས་པ་ཡིན་པས་ཞེ་ན། སྣང་བ་ཙམ་ནི་བསལ་མི་དགོས་ཏེ། ལམ་གྱི་གེགས་མི་ནུས་པས་སོ ། །ཡུལ་ལ་ འཁྲུལ་པ། རྒྱུ་དང་འབྲས་བུ་ལ་བདག་དང་ཆོས་སུ་རྨོངས་པ་དང་། ལྟ་བ་དང་། ཆགས་པ་དང་། ང་རྒྱལ་བའི་གཉེན་པོར་ཀུན་རྫོབ་ཙམ་དུ་སྙིང་རྗེ་བསྒོམ་དགོས་ཏེ། ལས་དང་། བྱེད་པ་པོ། བྱ་བ་རྣམས་ཐ་སྙད་ཙམ་དུ་མི་འགལ་བས་སོ། ། 2-533 རང་གི་ཚིག་དང་འགལ་བ་སྤང་བ། སྡུག་བསྔལ་རྒྱུའི་ཞེས་ཏེ། སྔར་བདག་གཞན་མི་རིགས་ཞེས་སྤང་བར་བཤད་པ་ཞེ་ན། དེར་བདག་བདེན་པར་འཛིན་པ་སྤང་བ་ཡིན་ལ། འདིར་སྣང་ཙམ་ལ་བརྗོད་ དོ། །མཚུངས་པར་དོགས་པ་སྤང་བ་དེ་ལས་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། བདག་ཏུ་འཛིན་པའང་ཅི་སྟེ་བཟློག་ཅེ་ན། བདག་མེད་ཅེས་ལན་ནོ། །དངོས་སུ་ན་འབྲས་བུའི་རྨོངས་པ་དེ་ལས་ཀྱང་ང་རྒྱལ་ ལ་སོགས་པ་མི་འབྱུང་ངམ་ཞེས་པ་བདག་མེད་ཅེས་ལན་ནོ། །ལུས་ནི་རྐང་པ་བྱིན་པ་མིན། །ཞེས་པ་དྲན་པ་ཉེར་གཞག་ཆོས་ཀྱི་བདག་མེད་དུ་འཆད་པ་རྩོམ་པ་པོའི་དགོངས་པ་མ་ཡིན་ ཏེ། བསླབ་བཏུས་ལས། དྲན་པ་ཉེ་བར་གཞག་པ་བསྟན་ཟིན་ཏོ། །དེ་ལྟར་གང་ཟག་ལ་བདག་མེད་པ་བསྟན་ཟིན་ཏོ། །དེ་ལྟར་གང་ཟག་ལ་བདག་མེད་པར་བསྟན་ནས་ཞེས་གསུངས་པ་དང་། གཞན་དག་ གིས་གསུངས་པ་མཚམས་སྦྱོར་དུ་བཤད་པ་ལྟར་བདག་གི་བླ་མ་གསུང་ངོ་། །དེས་ན་དྲན་པ་ཉེར་གཞག་བཞིའི་སྒོ་ནས་བདག་མེད

【現代漢語翻譯】以消除（疑惑）。摒棄與經文相悖之處。如果這樣，那麼您的導師所說的『造業者承受果報』是什麼意思呢？那是考慮到意識流的相續性而說的。如果說那就是『我』，那麼就駁斥了爭論，總結了要點，『過去』等四句根本頌詞，指的是過去、現在、未來三時都不存在『我』。對於不適合修慈悲的對象，有兩種情況：駁斥對像不存在的爭論。如果（對像）存在，那麼（修慈悲）又有什麼用呢？』如果說『如果』等兩句根本頌詞，眾生、生命、士夫等都是『我』的異名，那麼如何以慈悲來區分呢？』這就是所問。回答分為兩種：僅僅是假立名稱是合理的，『果』等。雖然如此，但在表面上，由於對成佛的方便不瞭解，爲了消除對『我』和『法』的執著，所以假立『眾生』之名，慈悲才能生效，因為這樣才能圓滿資糧。第二，駁斥爭論，分為四點：不依賴於實有的補特伽羅，即『沒有眾生』等兩句根本頌詞，確實，雖然勝義諦中沒有成就佛果，但在未經觀察而進入的意識面前，顯現為對像和作者，所以它是存在的。僅僅是考察不應摒棄，即『痛苦』等，就像執著眾生為真實一樣，執著考察也應摒棄，因為那是顛倒的對境。僅僅是顯現則不需要消除，因為它不能成為道的障礙。對於對境的錯亂，對因果迷惑于『我』和『法』，爲了對治邪見、貪執和傲慢，需要在世俗諦中修慈悲，因為業、作者、行為等在名言中並不相違。駁斥與自己言論相悖之處，即『痛苦之因』等，如果說之前說過『不應有自他之分』，那麼（現在又說修慈悲）是什麼意思呢？那裡說的是摒棄執著『我』為真實，而這裡說的是顯現的層面。駁斥相似的疑惑，即『從那』等兩句根本頌詞，如果說為什麼還要遮止執著『我』呢？回答是『無我』。實際上，難道不會從對果的迷惑中產生傲慢等嗎？回答是『無我』。『身體不是腳給予的』，如果將此解釋為四念住中的法無我，那就不是作者的本意，因為在《學集論》中說：『已經宣說了四念住，如此已經宣說了補特伽羅的無我，如此在宣說了補特伽羅的無我之後』，就像其他人所說的結合解釋一樣，我的上師也是這樣說的。因此，通過四念住之門來證悟無我。

【English Translation】 To eliminate (doubts). Rejecting what contradicts the scriptures. If so, what does your teacher mean by saying 'the one who creates karma experiences the result'? That was said considering only the continuity of the stream of consciousness. If that itself is 'self', then refute the argument, summarize the points, 'past' and other four root verses, referring to the absence of 'self' in the three times. Regarding objects unsuitable for cultivating compassion, there are two situations: refuting the argument that the object does not exist. If (the object) exists, then what is the use (of cultivating compassion)?' If saying 'if' and other two root verses, beings, life, and purusha are all synonyms for 'self', then how to distinguish with compassion?' This is the question. The answer is divided into two: merely establishing a name is reasonable, 'fruit' etc. Even so, on the surface, due to ignorance of the means to attain Buddhahood, in order to eliminate the clinging to 'self' and 'dharma', the name 'sentient being' is falsely established, and compassion can take effect, because this completes the accumulation of merit. Second, refuting the argument, divided into four points: not relying on a substantially existent person, that is, 'no sentient being' and other two root verses, indeed, although the fruit of Buddhahood is not achieved in the ultimate truth, in the mind that enters without examination, it appears as the object and the agent, so it exists. Merely examining is not to be rejected, that is, 'suffering' etc., just as clinging to sentient beings as real, clinging to examination should also be rejected, because that is the object of inversion. Merely appearing does not need to be eliminated, because it cannot become an obstacle to the path. For the confusion of the object, confusing cause and effect with 'self' and 'dharma', in order to counteract wrong views, attachment, and arrogance, it is necessary to cultivate compassion in the conventional truth, because actions, agents, and deeds do not contradict each other in name. Refuting what contradicts one's own words, that is, 'the cause of suffering' etc., if it is said that before it was said 'there should be no distinction between self and other', then what does it mean (to cultivate compassion) now? There it was said to reject clinging to 'self' as real, while here it speaks of the level of appearance. Refuting similar doubts, that is, 'from that' and other two root verses, if it is said why still prevent clinging to 'self'? The answer is 'no self'. In reality, wouldn't arrogance etc. arise from the delusion of the fruit? The answer is 'no self'. 'The body is not given by the feet', if this is explained as the dharma-no-self in the four mindfulnesses, then that is not the author's intention, because in the Compendium of Trainings it says: 'The four mindfulnesses have already been explained, thus the no-self of the person has already been explained, thus after explaining the no-self of the person', just like the combined explanation said by others, my guru also said this. Therefore, realize no-self through the door of the four mindfulnesses.

་བསྒོམ་པ་རྒྱས་པར་བཤད་པ་ཞེས་བྱས་ལ། འདི་ལ་ལུས་དང་། ཚོར་ བ་དང་། སེམས་དང་། ཆོས་སོ། །དེ་ལ་དྲན་པ་ཉེ་བར་གཞག་པ་རྣམས་ཀྱི་དམིགས་པ་རང་དང་གཞན་གྱི་ལུས་ལ་སོགས་པ་བཞིའོ། །ངོ་བོ་དྲན་པ། གྲོགས་དེ་དང་མཚུངས་པར་ལྡན་པའི་སེམས་དང་སེམས་ལས་བྱུང་བ། 2-534 བསྒོམ་ཚུལ་གཙང་བ། རྟག་པ། བདེ་བ། བདག་ཡོད་ཅེས་པའི་གཉེན་པོར། མི་གཙང་། མི་རྟག སྡུག་བསྔལ། བདག་མེད་ཅེས་སྡེ་པ་དག་བསྒོམ་ལ། འདིར་ཐམས་ཅད་རང་བཞིན་མེད་པར་བསྒོམ་པ་སྟེ། སྔ་མ་ ཉོན་མོངས་པའི་དབང་གིས་སྤྱོད་པ་ཉམས་པའི་གཉེན་པོར་དང་། ཕྱི་མ་ལྟ་བ་ངན་པའི་དབང་གི་བདག་ཏུ་འཛིན་པའི་གཉེན་པོར་གསུངས་ཏེ། དབུས་མཐར། གནས་ངན་ལེན་ཕྱིར་སྲེད་རྒྱུའི་ཕྱིར། །གཞི་ཡི་ཕྱིར་ དང་མ་རྨོངས་ཕྱིར། །བདེན་པ་བཞི་ལ་འཇུག་བྱ་བས། །དྲན་པ་ཉེ་བར་གཞག་པ་བསྒོམ། །ཞེས་སོ། །དེ་ལས་དང་པོ་ལུས་དྲན་པ་ཉེ་བར་བཞག་པ་ལ་གསུམ་ལས། ཡན་ལག་སོ་སོ་ལུས་མ་ ཡིན་པ་ལུས་ནི་ཞེས་རྩ་བ་དགུའོ། །དེ་ལ་རིག་པ་ཅན་ན་རེ། སོ་སོར་བདེན་པར་མ་གྲུབ་ཀྱང་། ཡན་ལག་ཅན་གྱི་རྫས་ཞེས་བྱ་བ་བདེན་པ་གཅིག་ཡོད་ཅེ་ན། དེ་མ་གྲུབ་པ་ ལ་ལྔ་ལས། ཡན་ལག་རྣམས་ལ་ཆ་ཡིས་གནས་པ་མི་འཐད་པ་གལ་ཏེ་ཞེས་པ། ཡན་ལག་རེ་རེའི་སྟེང་ན་ལུས་རྫས་རེ་རེ་གནས་ན་དེ་དུ་མར་འགྱུར་ཏེ། སྣོད་དུ་མ་དང་འབྲེལ་ བའི་རྒྱ་ཤུག་བཞིན། བདག་ཉིད་ཐམས་ཅད་ཀྱིས་གནས་པ་མི་འཐད་པ་གལ་ཏེ་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་སྟེ། ཐམས་ཅད་ལ་ཁྱབ་པའི་སྤྱི་འབྱུང་པོ་དང་མགུལ་ཆིང་ལྟར་ཡོད་པ་མ་ཡིན་ཏེ། སྣང་དུ་རུང་བ་ལས་མ་དམིགས་པས་སོ། ། 2-535 ཚད་མས་ངེས་པའི་དོན་བསྡུ་བ་ཕྱི་དང་ཞེས་ཏེ། ཡུལ་དང་། དབང་པོ་དང་། དེའི་ཤེས་པ་ལ་དེ་ལྟ་བུའི་རྫས་མེད་ཅེས་པའོ། །དེས་ན་ཞེས་རྩ་བ་བཞིས་ལུས་སུ་དམིགས་པ་འཁྲུལ་པ་ཡིན་ པའོ། །ལྔ་པ་འཁྲུལ་པར་སྒྲུབ་པ་ལ་གཉིས་ལས། འཁྲུལ་པའི་རྒྱུ་ཇི་སྲིད་ཅེས་དང་། ཤེས་བྱེད་དེ་བཞིན་ཞེས་པའོ། །དེ་ལྟར་ཞེས་རྩ་བ་བཞིས་སྤྱིའི་དོན་བསྡུ་བའོ། །ཚོར་བ་དྲན་པ་ཉེ་བར་གཞག་ པ་ལ་བཞི་ལས། ཚོར་བའི་རང་བཞིན་མ་གྲུབ་པ་ལ་ལྔའི། དང་པོ་སྡུག་བསྔལ་དོན་དམ་དུ་མ་གྲུབ་པ། སྡུག་བསྔལ་ཞེས་ཏེ། སིམ་གདུང་གི་བྱ་བ་བྱེད་པའི་ཚོར་བ་དོན་དམ་དུ་ཡོད་ ཅེ་ན། མ་ཡིན་ཏེ། རེས་འགའ་བར་དམིགས་པས་སོ། །བདེ་བ་དོན་དམ་དུ་མ་གྲུབ་པ་བདེན་ཞེས་པ། མྱ་ངན་སོགས་ཀྱང་བདེ་བར་མྱོང་བར་ཐལ་ལོ། །རྩོད་པ་སྤང་བ་ལ་གསུམ་ལས། རྒོལ་ བ་དགོད་པ་སྟོབས་དང་ཞེས་པ། ཕན་ཚུན་སྟོབས་ཆེ་ཆུང་གིས་མ་མྱོང་བར་མངོན་ཏེ། ཉིན་པར་གྱི་སྐར་མ་བཞིན་ཞེ་ན། གང་ཞིག་ཅེས་པས་ཚོར་བ་ཉིད་ཉམས་པ་སྟེ། མྱོང་བ་མེད་པས་ དེ་ཕྲ་མོར་ཡོད་ཅེ་ན། བདེ་བ་ལས་མ་འདས་པ་སྡུག་བསྔལ་ཞེས་པ། དེ་ལྟར་ན་དེའི་ངོ་བོར་མྱོང་ན་རགས་པར་འགྱུ

【現代漢語翻譯】名為『廣說修習』。此中有身、受、心、法。其中，四念住的所緣是自己和他人的身等四者。本體是正念，助伴是與之相應的心理和心所。修習的方式是清凈，對常、樂、我、有之對治，修習不凈、無常、苦、無我等宗派。此處修習一切法無自性。前者是對治煩惱的勢力而行為退失，後者是對治惡見勢力而執著我。如《中邊分別論》所說：『為除惡趣苦，及斷貪慾因，為除無明暗，為入四真諦，當修四念住。』其中，首先是身念住，分為三部分。各個支分不是身體，身體是根本的九種。有正理者說：雖然各個部分沒有真實成立，但作為支分集合體的『身體』這一事物是真實存在的。對此不成立，有五點理由：各個支分以部分的方式存在是不合理的，如果每個支分上都存在一個身體的事物，那麼它就會變成多個，就像與多個容器相連的灌木一樣。以自身全部存在也是不合理的，就像遍佈一切的總相和項鍊一樣，因為它在可見的事物中沒有被觀察到。以量成立之義，總攝為外境等，即在外境、根、以及其識上，沒有這樣的事物。因此，以四句根本說明執著身體是顛倒的。第五，爲了成立顛倒，分為兩部分：顛倒的因是什麼，以及能證是什麼。如是，以四句根本總攝共同的意義。受念住分為四部分。受的自性不成立，有五點理由。第一，痛苦在勝義中不成立。如果能產生感受的痛苦在勝義中存在，那是不對的，因為有時會間斷性地出現。快樂在勝義中不成立，如果快樂是真實的，那麼悲傷等也應該被體驗為快樂。爲了消除爭論，分為三部分。反駁者嘲笑說，通過力量的大小來顯現沒有體驗到，就像白天的星星一樣。如果這樣，那麼感受本身就消失了，因為沒有體驗，所以它是微細存在的。如果這樣，那麼沒有超出快樂的痛苦，如果那樣，那麼體驗它的本體就會變得粗大。

【English Translation】 It is called 'Extensive Explanation of Meditation'. It includes body, feeling, mind, and dharma. Among them, the objects of the four mindfulnesses are the four aspects of oneself and others' bodies, etc. The essence is mindfulness, and the companions are the mental factors and mental events that accompany it. The way of meditation is purity, and it is the antidote to permanence, pleasure, self, and existence. One should meditate on impurity, impermanence, suffering, and non-self, etc. Here, one meditates on all phenomena as being without inherent existence. The former is an antidote to the decline of behavior due to the power of afflictions, and the latter is an antidote to the grasping of self due to the power of wrong views. As stated in the Madhyāntavibhāga (Distinguishing the Middle from the Extremes): 'To eliminate the suffering of evil destinies, and to cut off the cause of desire, to eliminate the darkness of ignorance, and to enter the four noble truths, one should meditate on the four mindfulnesses.' Among them, the first is mindfulness of the body, which is divided into three parts. The individual limbs are not the body; the body is the nine fundamental aspects. Some logicians say: Although the individual parts are not truly established, the 'body' as a collection of limbs is a real entity. This is not established, for five reasons: It is unreasonable for the individual limbs to exist as parts; if each limb had an entity of the body, then it would become multiple, like a shrub connected to multiple containers. It is also unreasonable to exist in its entirety, like a general characteristic that pervades everything and a necklace, because it is not observed among visible things. The meaning established by valid cognition is summarized as external objects, etc., that is, there is no such entity in external objects, sense faculties, and their consciousness. Therefore, the four root verses explain that grasping at the body is deluded. Fifth, to establish delusion, it is divided into two parts: what is the cause of delusion, and what is the proof. Thus, the four root verses summarize the common meaning. Mindfulness of feeling is divided into four parts. The nature of feeling is not established, for five reasons. First, suffering is not established in the ultimate sense. If suffering, which produces the function of pain, exists in the ultimate sense, it is not correct, because it sometimes occurs intermittently. Pleasure is not established in the ultimate sense; if pleasure were real, then sorrow, etc., should also be experienced as pleasure. To eliminate the dispute, it is divided into three parts. The opponent mocks, saying that it is manifested without being experienced by the strength of power, like a star in the daytime. If so, then the feeling itself disappears, because there is no experience, so it exists subtly. If so, then suffering does not go beyond pleasure; if so, then experiencing its essence would become coarse.

ར་ཏེ། བདེ་བས་ཟིལ་གྱིས་མནོན་པས་བདེ་བ་མྱོང་ན་དེའི་ངོ་བོར་འགལ་ཏེ་སྣང་བ་མུན་པའི་ངོ་བོ་མ་ཡིན་པ་བཞིན་ཞེས་པ་དེ་ནི་ཞེས་སོ། ། 2-536 དོན་དམ་དུ་མ་གྲུབ་པ་ཉིད་སྐབས་ལ་སྦྱར་བ། གལ་ཏེ་ཞེས་པ། བདེ་བ་སྟོབས་ལྡན་སྐྱེས་པས་སྡུག་བསྔལ་ནུས་ཆུང་མ་སྐྱེས་པར་མངོན་ཞེ་ན། དེ་ལྟ་ན་དེ་རྟག་པར་རློམ་པ་ཙམ་ སྟེ། དེ་དག་རྒྱུན་ཆགས་སུ་མ་དམིགས་པས་སོ། །ལྔ་པ་རྣམ་པར་དཔྱད་པའི་དོན་ལ་རྣལ་འབྱོར་བྱ་བ་དེ་ཉིད་ཕྱིར་ཏེ། སོ་སོར་རྟོག་པའི་ཤེས་རབ་ཞིང་ས་ལྟ་བུ་ལས། བསམ་གཏན་གྱི་ བདེ་བ་ཟས་བཟང་པོ་ལྟ་བུས། རྣལ་འབྱོར་པའི་ལུས་ཉེ་བར་སྟོན་པའོ། །གཉིས་པ་རྒྱུ་རེག་པ་མ་གྲུབ་པ་ལ་བཞི་ལས། དབང་པོ་དང་དོན་འཕྲད་པ་མེད་པ་ལ་གཉིས་ཀྱི། དང་པོ་རགས་ པ་ཕྲད་པ་མེད་པ་ནི། སྡེ་པ་དག དབང་པོ་དོན་དང་རྣམ་ཤེས་འཕྲད་པ་ལས་ཡུལ་འཛིན་པ་དེ་རེག་པ། དེ་ལས་ཚོར་བ་འབྱུང་བས་དེ་བདེན་པར་ཡོད་ཅེ་ན། གལ་ཏེ་དབང་ཞེས་ ཏེ། དེ་ལྟ་ན་ཡུལ་དང་དབང་ཤེས་ཕྲད་ནས་མྱོང་བ་མི་འཐད་དེ། འཕྲད་པའི་སྐད་ཅིག་ལ་མྱོང་བ་མེད་ཅིང་། གཉིས་པར་མི་སྡོད་པས་མ་ཕྲད་པར་མྱོང་ན་ཧ་ཅང་ཐལ་ལོ། །དེ་ཡུལ་ དང་། དབང་པོ་དང་། ཡིད་ལ་བྱེད་པ་དང་། སྣང་བ་ལས་ཤེས་པ་སྐྱེའོ་ཞེ་ན། དེ་ལྟ་ན་ཡུལ་ཤེས་གཉིས་རྣམ་པ་ཐ་དད་ལས་སྐྱེ་ན་གཞན་ལས་གཞན་སྐྱེ་བར་འགྱུར་ཏེ། མིག་དང་སྒྲ་བཞིན། 2-537 རྣམ་འགྲེལ་ལས། རྣམ་པ་དེ་ནི་ཐ་དད་ན། །གཞན་གྱིས་ཀྱང་ནི་རྟོགས་པར་འགྱུར། །ཞེས་སོ། །ཐ་མི་དད་ལས་སྐྱེ་ན་རང་ལས་རང་སྐྱེ་བར་འགྱུར་རོ། །ཕྲ་བ་རྡུལ་ཕྲན་དང་འཕྲད་པ་མེད་ པ་ལ། རྟགས་དགོད་པ། ཕྱོགས་ཆོས་སྒྲུབ་པ། ཁྱབ་པ་སྒྲུབ་པ། དོན་བསྡུ་བ་བཞི། རྡུལ་ཕྲན་ཞེས་རྩ་བ་རེ་རེ་དང་། གཉིས་དང་། བཞི་ཡིས་སོ། །དབང་པོ་དང་ཡུལ་གྱི་རྡུལ་ལའང་འཕྲད་པ་མི་ འཐད་པའོ། །གཉིས་པ་རྣམ་ཤེས་དང་ཕྲད་པ་མེད་པ་ནི། རྣམ་ཤེས་ལུས་མེད་པ་སྟེ། འཕྲད་པ་ལུས་ཅན་ལ་འཐད་པས་སོ། །དེ་དངོས་པོ་འཕྲད་པ་ཁོ་ན་ལ་མི་ཟེར་གྱི། ཚོར་བའི་རྐྱེན་ གསུམ་ཚང་བ་ལ་བརྗོད་ཅེ་ན། ཚོགས་པའང་ཞེས་ཏེ། ལུས་དྲན་པ་ཉེར་གཞག་བཞིན་ནོ། །དེ་ལྟར་ཞེས་སྐབས་བསྡུ་བ་སྟེ། བདེ་བ་ཐོབ་འདོད་ཀྱང་ངལ་བ་ཅི་དགོས་ཞེས་པའོ། །དེས་གྲུབ་པའི་དོན་ གང་ཚེ་ཞེས་རྩ་བ་བཞིའོ། །མཐོང་བ་ཞེས་པས་གསུམ་པ་ཡུལ་མ་གྲུབ་པའོ། །འཛིན་བྱེད་མ་གྲུབ་པ་ལ་བཞི་ལས། སེམས་མྱོང་བྱེད་མ་ཡིན་པ་སེམས་དང་ཞེས་ཏེ། ཡུལ་ལས་སིམ་གདུང་གི་ངོ་ བོར་མྱོང་བས་ཚོར་བ་ཡང་དག་ཏུ་ཡོད་ཅེ་ན། སེམས་དང་ཚོར་བ་དུས་མཉམ་པ་ལ་རྒྱུ་འབྲས་མི་འཐད་ཅིང་། སྔ་ཕྱི་ལ་མྱོང་བ་མི་འཐད་དོ། །རང་མྱོང་བྱེད་མ་ཡིན་པ་རང་གི་ཞེས་སོ། ། 2-538 དེ་ལས་གཞན་མ་ཡིན་པ་གཞན་དག་ཅེས་པ། རང་དང་རྣམ་ཤེས་ལས་གཞན་པའི་མྱོང་བྱེད་མེད་དེ།

【現代漢語翻譯】 ར་ཏེ། (rate)如果快樂被快樂所壓倒而體驗到快樂，那麼這與其本質相矛盾，就像顯現不是黑暗的本質一樣，這就是說。如果將未真實成立的觀點應用於目前情況，那麼，如果快樂強大而生，痛苦弱小而不生，這僅僅是認為它是永恒的，因為它們沒有被視為連續的。第五，爲了分析的目的而進行瑜伽修行，是因為通過分別的智慧，就像田地一樣，通過禪定的快樂，就像美味的食物一樣，瑜伽士的身體得以顯現。關於第二個原因，即觸覺未成立，有四點：關於感官和對像沒有接觸，有兩點。首先，粗大的物體沒有接觸。某些部派認為，感官、對像和意識接觸而產生對境的認知，這就是觸覺，由此產生感覺，因此它是真實存在的。如果感官接觸，那麼在對像、感官和意識接觸后體驗是不合理的，因為在接觸的瞬間沒有體驗，並且不會停留在第二瞬間，如果未接觸而體驗，那就太過分了。如果從對像、感官、作意和顯現中產生意識，那麼如果對像和意識從不同的方面產生，就會變成從他者產生他者，就像眼睛和聲音一樣。《釋量論》中說：『如果方面不同，那麼也會被他人所認知。』如果從不不同的方面產生，就會變成從自身產生自身。關於微細的粒子沒有接觸，有四點：立宗、法稱、周遍、總結。粒子是指每個根本的、兩個的、四個的。感官和對象的粒子也不可能接觸。第二，關於與意識沒有接觸，意識是沒有身體的，因為接觸只適用於有身體的。如果說這不僅僅是指物體接觸，而是指感覺的三個條件都具備，那麼聚集也是如此，就像身體、憶念和近取一樣。就像這樣總結說，雖然想要獲得快樂，但為什麼需要努力呢？通過它所成立的意義，即四個根本。『見到』是指第三個，即對像未成立。關於執持者未成立，有四點：心不是體驗者，心和對像從平靜和痛苦的本質中體驗，因此感覺是真實存在的。心和感覺同時存在，因果關係是不合理的，如果一前一後，體驗是不合理的。自身不是體驗者，就是說。不是從它之外的他者，就是說，除了自身和意識之外，沒有其他的體驗者。

【English Translation】 rate (ར་ཏེ།): If happiness is experienced by being overwhelmed by happiness, then it contradicts its essence, just as manifestation is not the essence of darkness, that is to say. If the view that is not truly established is applied to the current situation, then, if happiness arises powerfully and suffering arises weakly, it is merely thinking that it is eternal, because they are not regarded as continuous. Fifth, the practice of yoga for the purpose of analysis is because through the wisdom of discernment, like a field, through the happiness of meditation, like delicious food, the body of the yogi is manifested. Regarding the second reason, that touch is not established, there are four points: Regarding the senses and objects not touching, there are two points. First, coarse objects do not touch. Some schools believe that the senses, objects, and consciousness touch and produce cognition of the object, which is touch, and from this arises feeling, therefore it is truly existent. If the senses touch, then experiencing after the object, senses, and consciousness touch is unreasonable, because there is no experience at the moment of contact, and it does not remain in the second moment, and if it is experienced without contact, then it is too extreme. If consciousness arises from the object, senses, attention, and manifestation, then if the object and consciousness arise from different aspects, it will become that others arise from others, like the eye and sound. The Pramāṇavārttika (《釋量論》) says: 'If the aspects are different, then it will also be cognized by others.' If it arises from non-different aspects, it will become that self arises from self. Regarding the subtle particles not touching, there are four points: thesis, reason, pervasion, conclusion. Particles refer to each fundamental, two, four. It is also impossible for the particles of the senses and objects to touch. Second, regarding not touching with consciousness, consciousness is without a body, because touch is only applicable to those with a body. If it is said that this does not only refer to the contact of objects, but refers to the three conditions of feeling being complete, then gathering is also like that, like body, mindfulness, and close placement. Just like this, summarizing, although wanting to obtain happiness, why is effort needed? Through the meaning established by it, that is, the four roots. 'Seeing' refers to the third, that is, the object is not established. Regarding the holder not being established, there are four points: the mind is not the experiencer, the mind and object experience from the essence of calmness and suffering, therefore feeling is truly existent. The mind and feeling exist simultaneously, the causal relationship is unreasonable, and if it is before and after, the experience is unreasonable. Self is not the experiencer, that is to say. Not others from it, that is to say, besides self and consciousness, there is no other experiencer.

དུས་མཉམ་པ། འབྲེལ་བ་མེད་ཅིང་། སྔ་ཕྱི་ལ་འཕྲད་པ་མེད་པས། སྐབས་བསྡུ་བ། ཚོར་བ་ པོ་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་སྟེ། ཆོས་ཐམས་ཅད་ལ་བདག་མེད་པ་ལ་སིམ་གདུང་ལ་སོགས་པའི་གནོད་བྱེད་མི་རིགས་ཏེ། ཏིང་ངེ་འཛིན་གྱི་རྒྱལ་པོ་ལས། ཆོས་ཀུན་རྟག་ཏུ་ངོ་བོ་ཉིད་ཀྱིས་སྟོང་། ། རྒྱལ་བའི་སྲས་རྣམས་དངོས་པོ་རྣམ་པར་འཇིག །སྲིད་པ་ཐམས་ཅད་རྣམ་ཀུན་སྟོང་པ་སྟེ། །ཉི་ཚེའི་སྟོང་པ་མུ་སྟེགས་ཅན་རྣམས་ཀྱིས། །ཞེས་པ་འདི་རིགས་པར་སྦྱར་བས་ཀྱང་ངོ་། །སེམས་དྲན་པ་ཉེ་ བར་གཞག་པ་ལ་གཉིས་ལས། ཡིད་ཀྱི་རང་བཞིན་མ་གྲུབ་པ་ཡིད་ནི་ཞེས་པ། དབང་པོ་གཟུགས་ཅན་ལ་མ་བརྟེན་པའི་རྣམ་ཤེས་མཐོང་བ་ལྟར། གཟུགས་ཅན་མ་ཡིན་པ་ལ་བརྟེན་ནས་སྐྱེས་པའི་ ཡིད་ཡང་དག་ཏུ་ཡོད་ཅེ་ན། མ་ཡིན་ཏེ། དེའི་རྟེན་ཉིད་ལ་ངོ་བོ་མེད་པས་སོ། །དབང་པོ་ལ་མེད་དེ། དེ་དག་འགགས་ཀྱང་ཡིད་མི་འགག་པས། ཡུལ་ལ་མི་གནས་ཏེ་དེ་དག་མེད་ ཀྱང་སྣང་བ་འབྱུང་བས། གཞན་ཕྱིའམ། ནང་ངམ། གཉིས་ཀའམ། མ་ཡིན་པར་ཡང་མ་རྙེད་པས། དེས་ན་འོད་སྲུང་གིས་ཞུས་པར། འོད་སྲུང་སེམས་དེ་ནི་བཙལ་ན་མི་དམིགས་སོ། །གང་མི་དམིགས་པ་དེ་ནི་ཉེ་བར་མི་དམིགས་སོ། ། 2-539 གང་ཉེ་བར་མི་དམིགས་པ་དེ་ནི་འདས་པ་ཡང་མ་ཡིན། མ་འོངས་པ་ཡང་མ་ཡིན། ད་ལྟར་བྱུང་བ་ཡང་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་སོ། །རྣམ་པར་ཤེས་ པ་ལྔའི་དམིགས་པ་མ་གྲུབ་པ་ནི་ཤེས་བྱ་ལས་ཞེས་པ། དབང་པོ་གཟུགས་ཅན་ལ་བརྟེན་པའི་རྣམ་ཤེས་ཡང་དག་ཏུ་ཡོད་ཅེ་ན། དེ་ཤེས་བྱ་ལས་སྔ་བར་རམ། འཕྱི་བའམ། དུས་མཉམ་པ་ ཡང་མ་རྙེད་པས་སོ། །གལ་ཏེ་རྣམ་ཤེས་སྐྱེས་པ་ན། སྐྱེད་བྱེད་འགག་མོད། སྐྱེད་བྱེད་ཡུལ་ཡིན་ཞེ་ན། དེ་ལྟ་ན་སྔ་ཕྱི་ངོ་བོ་གཅིག་ན་དབྱེ་བས་ཅི་ཞིག་དགོས། ཐ་དད་ན་སྐྱེས་ པ་རྒྱུ་མེད་དུ་འགྱུར་ཏེ། སྐྱེ་བ་དང་ཡུལ་དུས་མཉམ་པས། དེས་ན་འདས་མ་འོངས་འགགས་ཤིང་མ་སྐྱེས་ལ། དུས་མཉམ་པ་ལ་འབྲེལ་བ་མེད་དོ། །ཆོས་དྲན་ཉེ་བར་བཞག་པ་ལ་གཉིས་ལས། ཆོས་ཐམས་ཅད་སྐྱེ་བ་མེད་པར་བསྟན་པ་དེ་ལྟར་ཆོས་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། སློབ་དཔོན་དབྱི་གཉེན་གྱིས་གནས་སྐབས་བཅུ་ལ་བཤད་པ་ལས་འདིར་ཤེས་བྱའོ། །དེའང་དངོས་རྣམས་རྒྱུ་དང་དུས་མཉམ་པའམ། སྔ་ཕྱི་ལས་ཀྱང་མི་སྐྱེ་བས་ཡང་དག་པར་ན་འཁོར་འདས་ཀྱི་ཆོས་ལ་སྐྱེ་བ་མེད་དེ། དགོངས་པ་ངེས་པར་འགྲེལ་པ་ལས། གང་རང་གི་མཚན་ཉིད་ཀྱིས་མེད་པ་དེ་ནི་མ་སྐྱེས་པའོ། ། 2-540 གང་མ་སྐྱེས་པ་དེ་ནི་མ་འགགས་པའོ། །གང་མ་འགགས་དེ་ནི་གཟོད་མ་ནས་ཞི་བའོ། །གང་གཟོད་མ་ནས་ཞི་བ་དེ་ནི་རང་བཞིན་གྱིས་མྱ་ངན་ལས་འདས་པའོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །གཉིས་པ་ རྩོད་པ་སྤང་བ་ལ་གཉིས་ལས། ཀུན་རྫོབ་མེད་པའི་ཧ་ཅང་ཐལ་བ་སྤང་བ། གལ་ཏེ་དེ་ལྟར་ཞེས་པ་སྐྱེ་བ་མེད་ན་ཀུན་རྫོབ་

【現代漢語翻譯】無同時性，無關聯，無先後相遇，故為『時』之簡略；感受者，此為四根。一切法無我，故不應有辛辣等損害。如《三昧王經》所云：『諸法恒常自性空，勝者之子壞諸物，一切有為皆空性，外道徒眾執有性。』此亦可類比推理。於心之正念住有二：『心之自性不成，心即是』，如不依賴有色根之識而見，若依賴無色而生之心真實存在耶？非也，因其所依本身無自性。于根無有，因彼等滅時心不滅；不住于境，因彼等滅時顯現仍生；於他、于內、於二者、于非二者皆不可得。故《寶積經·迦葉品》云：『迦葉，心若可尋則不可得，不可得則不可近，不可近則非過去，非未來，非現在。』等等廣說。五識之境不成，即『所知』。若依賴有色根之識真實存在耶？彼于所知之前耶？之後耶？同時耶？皆不可得。設若識生時，生因雖滅，生因是境耶？若如是，先後一體，何須分別？若異體，則生無因，生與境同時故。故過去未來已滅未生，同時者無關聯。於法之正念住有二：一切法無生，如是『法』，此為二根。阿毗達磨論師於十處宣說，此處應知。彼等事物不從因與同時生，亦不從先後生，故真實而言，輪迴涅槃之法無生。如《解深密經》云：『無自性者，即無生。無生者，即無滅。無滅者，即本初寂靜。本初寂靜者，即自性涅槃。』第二，破斥諍論有二：破斥無世俗之極端。若如是，若無生，則世俗...

【English Translation】 There is no simultaneity, no connection, and no encounter of before and after. Therefore, 'time' is a summary; the feeler, these are the four roots. Since all dharmas are without self, there should be no harm from pungent things, etc. As it is said in the Samadhiraja Sutra: 'All dharmas are always empty of inherent nature; the sons of the Victorious One destroy all things; all existence is empty in every way; the nihilistic emptiness is held by the Tirthikas.' This can also be applied by analogy. In the mindfulness of the mind, there are two: 'The nature of the mind is not established, the mind is...' Just as one sees consciousness that does not rely on a material sense faculty, does the mind that arises relying on the immaterial truly exist? It does not, because its basis itself has no essence. It is not in the sense faculty, because even when those cease, the mind does not cease; it does not abide in the object, because even when those are absent, appearances arise; it is not found in another, within, both, or neither. Therefore, in the Kasyapa Chapter of the Ratnakuta Sutra, it is said: 'Kasyapa, that mind is not found when sought. That which is not found is not near. That which is not near is neither past, nor future, nor present,' and so forth, extensively. The object of the five consciousnesses is not established, that is, 'knowable'. Does the consciousness that relies on a material sense faculty truly exist? Is it before, after, or simultaneous with the knowable? It is not found in any of these. If consciousness arises, the cause of arising ceases, is the cause of arising the object? If so, if the earlier and later are of one essence, what is the need for distinction? If they are different, then arising would be without cause, because arising and the object are simultaneous. Therefore, the past and future have ceased and not arisen, and there is no connection with what is simultaneous. In the mindfulness of dharmas, there are two: all dharmas are shown to be without arising, thus 'dharma', this is the two roots. The Abhidharma masters explain it in ten places, which should be known here. Those things do not arise from the cause and simultaneously, nor do they arise from before and after, so truly speaking, the dharmas of samsara and nirvana are without arising. As it is said in the Samdhinirmocana Sutra: 'That which is without its own characteristic is unborn. That which is unborn is unceasing. That which is unceasing is primordially peaceful. That which is primordially peaceful is naturally nirvana.' Second, refuting disputes has two parts: refuting the extreme of having no conventional truth. If it is so, if there is no arising, then conventional...

ཀྱི་བདེན་པ་མི་འགྲུབ་སྟེ། བདེན་གཉིས་ལས། དངོས་རྣམས་ སྐྱེ་བ་ཀུན་རྫོབ་ཏུ། །ཞེས་བཤད་ལ། འདིར་ཡང་བདེན་པ་གཉིས་སུ་འདོད་ཅེས་པ་མི་འཐད་ལ། གཞན་གྱིས་བརྟགས་པ་ལས་ཡིན་ན། གཞན་གྱི་སྒྲིབ་པས་གཞན་ལ་སྒྲིབ་པར་འགྱུར་བས། ཇི་ལྟར་མྱ་ ངན་འདས་ཞེས་པའི་ལན་འདི་ནི་ཞེས་ཏེ་དག་པའི་རྒྱུད་ལ་སྒྲིབ་པར་འགྱུར་ཞེས་པ་གཞན་བློ་འཁྲུལ་པ་ཅན་གྱིས་བརྟགས་ཀྱི། དབུ་མ་པ་རང་གི་ཀུན་རྫོབ་ཙམ་དུ་མ་གྲུབ་པས་དེས་མི་ གནོད་དེ། བདག་རྒྱུད་ལ་འཁྲུལ་པའི་རྒྱུ་སྤངས་པས་སོ། །དེས་ན་མ་རིག་པ་ལ་སོགས་པ་འཁྲུལ་པའི་རྒྱུ་རྐྱེན་ཚང་ན་གནོད་པར་སྣང་མོད་མིན་ན་མིན་ནོ། །ངེས་བྱེད་ཐུག་པ་མེད་པའི་སྐྱོན་ སྤང་པ་ལ་གསུམ་ལས། ཡུལ་དང་ཡུལ་ཅན་གྱི་རྣམ་པར་གཞག་པ་སྤྱིར་བརྗོད་པ། རྟོག་དང་ཞེས་དང་། ཆོས་ཐམས་ཅད་རང་བཞིན་མེད་པར་གྲུབ་པ་རིགས་པའི་ཤེས་པ་ལ་ལྟོས་ལ། དེ་གཞལ་བྱ་རང་བཞིན་མེད་པ་ལ་ལྟོས་པས། 2-541 མཐར་གཉིས་ཀ་མི་འགྲུབ་ལ། འདོད་ན། སྟོང་ཉིད་དམ་བདག་མེད་དུ་གང་གིས་རྟོགས་ཤེ་ན། དེའི་ལན། ངེས་བྱེད་དོན་དམ་དུ་མ་གྲུབ་ཀྱང་ཐ་སྙད་དུ་མི་འགལ་བས། ཇི་ལྟར་གྲགས་པ་ཞེས་ སོ། །ཡུལ་ཅན་སྐྱེ་མེད་དུ་རྟོགས་པ་གཞན་ལ་ལྟོས་ན་ཐུག་མེད་དུ་ཐལ་བ་གང་ཚེ་ཞེས་རྩ་བ་བཞིའོ། །རང་ལ་ཉེས་པ་མེད་པ་སྤྱད་བྱ་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་སྟེ། རང་རྒྱུད་ལྟར་སྣང་ ན་རྣམ་རྟོག་གི་རྟེན་མེད་པས་འཁོར་བར་མི་བརྗོད་དེ། དེ་ཉིད་རྣམ་རྟོག་དེ་དང་བྲལ་བས་ན། ཁྱོད་ནི་རྟག་ཏུ་མྱ་ངན་འདས། །ཞེས་དཔལ་ལྡན་ཕྱོགས་ཀྱི་གླང་པོས་གསུངས་སོ། །ཐལ་འགྱུར་ལྟར་ ན་ཡེ་ཤེས་ཞེས་ཀྱང་མི་བརྗོད་དོ། །ཡང་དཔྱད་བྱ་རང་བཞིན་མེད་པར་དཔྱོད་བྱེད་ཀྱི་རྟགས་མི་འགྲུབ་པས་ཤེས་བྱེད་ཅེས་བརྗོད་པ་ལ། དེ་རང་བཞིན་མེད་པར་ཤེས་པ་ལ་ཚད་མ་གཞན་ཞིག་ དགོས་ན་ཐུག་པ་མེད་ལ། མི་དགོས་ན་གཅིག་ལ་བྱ་བྱེད་ཅི་ལྟར་འཐད་ཅེ་ན། འདིར་ཐ་སྙད་ཙམ་དུ་དེ་ལྟར་དཔྱོད ་བྱེད་ལ་གཞན་ཅི་ཞིག་དགོས་ཏེ། ཡུལ་མ་གྲུབ་ན་ཡུལ་ཅན་མི་ གྲུབ་སྟེ། བུད་ཤིང་གི་གཉེན་པོ་ལ་གཉེན་པོ་གཉིས་པ་མི་དགོས་པ་ལྟར། སྤང་བྱ་རྒྱུན་ཆད་པ་ན་གཉེན་པོ་ལ་གཉེན་པོ་གཞན་ཅི་ཞིག་དགོས་ཞེས་གསུངས་སོ། །མུ་སྟེགས་བྱེད་ཀྱི་རྩོད་པ་སྤང་བ་ལ་གསུམ་ལས། 2-542 སྒྲུབ་བྱེད་མེད་པ་ནི་གང་གི་ལྟར་ན་ཞེས་པ། ཡུལ་དང་ཤེས་པ་དོན་དམ་པར་ཡོད་པ་ལ་སྒྲུབ་བྱེད་མེད་ཅེས་པས་མདོར་བསྟན་ནས། རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་གཉིས་ལས། ཕན་ཚུན་བརྟེན་པ་ དཔེ་དང་བཅས་པ་གལ་ཏེ་ཞེས་རྩ་བ་བཅུ་བཞི་སྟེ། ཡུལ་ཤེས་གཉིས་ཕན་ཚུན་གཅིག་ཡོད་པ་གཅིག་ལ་ལྟོས་པས་མཐར་གཉིས་ཀ་མི་འགྲུབ་ཅེས་པའོ། །དེ་འགྲུབ་པའི་དཔེ་ཕ་དང་བུའི་ཐ་སྙད་ བཞིན་ཞེ་ན། དཔེ་མི་མཚུངས་པ་འབྲས་བུའི་ཤེས་རྟོགས་དགག་པ་མྱུ་གུ་ལས་ཞེས་རྩ་བ་བཞི

【現代漢語翻譯】如果真諦不成立，因為在二諦中，『諸法生起皆為世俗』。這裡說也承認二諦是不合理的。如果是由他者所觀察，那麼他者的遮障會遮蔽他者，如何能有『涅槃』之說？這個回答會遮蔽清凈的相續，因為是由心懷迷惑者所觀察。對於中觀宗自身來說，僅僅是世俗諦並不成立，因此不會造成損害，因為在自相續中已經斷除了迷惑的因。因此，如果無明等迷惑的因緣具足，則會造成損害，否則不然。對於遣除無有窮盡的過失，有三點：總的來說，是對於境和有境的安立進行普遍的闡述，即『分別』；一切法成立為無自性，依賴於理智的智慧，而理智的智慧又依賴於所量之無自性，最終二者皆不成立。如果承認，那麼以什麼來證悟空性或無我呢？回答是：雖然勝義中不成立，但在名言中並不相違，正如所知的那樣。如果證悟有境之無生依賴於他者，那麼就會陷入無窮的過失，即四根本。對於自身沒有過失，是所應行持的，即四根本。如果自相續顯現為虛妄，那麼因為沒有分別唸的所依，所以不會被稱為輪迴，因為那本身就遠離了分別念，『您恒常處於寂滅中』。這是尊貴的ཕྱོགས་ཀྱི་གླང་པོས（藏文，陳那，Dignāga，方向之象）所說的。按照歸謬論證，甚至不能說是『智慧』。此外，如果所觀察之無自性，不能成立作為觀察者的理由，那麼就不能說是『能知』。如果要知道無自性，還需要其他的量，那麼就會陷入無窮的過失；如果不需要，那麼一個事物如何能同時是能作者和所作者呢？這裡僅僅是在名言中如此進行觀察，還需要什麼其他的呢？如果境不成立，那麼有境也不會成立，就像對於木柴的對治不需要第二個對治一樣。當所斷之相續斷絕時，還需要什麼其他的對治呢？這是他所說的。對於遣除外道論者的辯論，有三點：沒有能立，按照誰的觀點？通過『境和識在勝義中存在，沒有能立』，進行了總的指示，然後分為兩點進行詳細的闡述：相互依賴，附帶比喻，即十四根本。境和識二者相互存在，一個依賴於另一個，最終二者皆不成立。如果成立的比喻如同父與子的名言，那麼這個比喻是不恰當的，駁斥從幼芽產生的果識，即四根本。

【English Translation】 If the truth does not hold, because in the two truths, 'All phenomena arise conventionally.' It is unreasonable to say that two truths are also acknowledged here. If it is observed by others, then the obscuration of others will obscure others, how can there be the saying of 'Nirvana'? This answer will obscure the pure continuum, because it is observed by those with confused minds. For the Madhyamaka school itself, merely the conventional truth is not established, so it will not cause harm, because in one's own continuum, the cause of confusion has been eliminated. Therefore, if the causes and conditions of confusion such as ignorance are complete, it seems to cause harm, otherwise not. Regarding the elimination of the fault of having no end, there are three points: Generally speaking, it is a general description of the establishment of objects and subjects, namely 'discrimination'; all dharmas are established as without self-nature, relying on the wisdom of reason, and the wisdom of reason relies on the object of measurement without self-nature, and ultimately both are not established. If admitted, then by what is emptiness or selflessness realized? The answer is: Although it is not established in the ultimate sense, it does not contradict in name, as is known. If the realization of the unborn of the subject depends on others, then it will fall into infinite faults, which are the four roots. For oneself, there is no fault, it is what should be practiced, which is the four roots. If one's own continuum appears to be false, then because there is no basis for conceptual thought, it will not be called samsara, because it itself is free from conceptual thought, 'You are always in peace.' This was said by the venerable ཕྱོགས་ཀྱི་གླང་པོས（藏文，陳那，Dignāga，Direction Elephant）. According to reductio ad absurdum, it cannot even be said to be 'wisdom'. Furthermore, if the observed selflessness cannot establish the sign of the observer, then it cannot be said to be 'knower'. If another measure is needed to know selflessness, then it will fall into infinite faults; if not, how can one thing be both the agent and the object? Here, it is only in name that such an observation is made, what else is needed? If the object is not established, then the subject will not be established, just as the antidote to firewood does not need a second antidote. When the continuum of what is to be abandoned is cut off, what other antidote is needed? This is what he said. Regarding the elimination of the arguments of the Tirthikas, there are three points: There is no proof, according to whose view? By 'objects and consciousness exist in the ultimate sense, there is no proof', a general indication is made, and then a detailed description is given in two points: mutual dependence, with metaphors, which are the fourteen roots. The two, object and consciousness, exist mutually, one depends on the other, and ultimately both are not established. If the metaphor of establishment is like the name of father and son, then this metaphor is inappropriate, refuting the fruit consciousness arising from the sprout, which is the four roots.

འོ། །རེ་ཞིག་འཇིག་རྟེན་ཞེས་པ་ནས། འཆད་པ་པོ་དག་གིས། རྒྱུ་རྣམ་པར་དཔྱོད་པ་རྡོ་རྗེ་གཟེགས་ མ། དངོས་པོ་རྣམས་ཀྱི་ངོ་བོ་རྣམ་པར་དཔྱོད་པ་རྟེན་འབྲེལ། འབྲས་བུ་རྣམ་པར་དཔྱོད་པ་ཡོད་མེད་སྐྱེ་འགོག་གསུམ་སྦྱོར་བ་ལས། རྡོ་རྗེ་གཟེགས་མ་ནི། དངོས་པོ་ཙམ་ཡང་དག་པར་རང་བཞིན་ མེད་དེ། རང་དང་། གཞན་དང་། གཉིས་ཀ་དང་། རྒྱུ་མེད་པ་ལས་སྐྱེ་བ་དང་བྲལ་བ་སྟེ། ནམ་མཁའ་བཞིན་ཞེས་ཁྱབ་བྱེད་མི་དམིགས་པའི་རྟགས་བཀོད་ནས། དེ་མ་གྲུབ་སྟེ། རྒྱུ་མེད་ལས་སྐྱེའོ་ཞེས་ སྨྲ་ན། རེ་ཞིག་ཅེས་པ་ལ་སོགས་པས་དེ་དགག་པ་དང་། སྒྱུ་མས་སྤྲུལ་པ་ཞེས་རྟེན་འབྲེལ་དང་། དངོས་པོ་ཡོད་པར་གྱུར་པར་ཞེས་ཡོད་མེད་སྐྱེ་འགོག་སྦྱར་ནས། དེའི་ལྡོག་ཁྱབ། སྤྱིར་ཡོད་ཙམ་ལ་རྒྱུ་སྔོན་དུ་སོང་བས་ཁྱབ་པ། 2-543 དེ་ལ་རང་གཞན་ཚོགས་མ་ཚོགས་གཉིས་སུ་ངེས་ཤིང་། མ་ཚོགས་ན་རང་གཞན་གཉིས་སུ་ཁ་ཚོན་ཆོད་པས། དེ་ལས་གཞན་པའི་སྐྱེ་བ་ཁེགས་པས་ཁྱབ་པ་གྲུབ་ཅིང་། ཕྱོགས་ཆོས་སྒྲུབ་པ་གཞུང་དུ་ འཆད་པ་ན་ཕྱོགས་ཆོས་སྒྲུབ་པ་དངོས། ཡོངས་གཅོད་མ་གྲུབ་ཀྱང་རྣམ་གཅོད་ལ་ཚད་མར་མི་འགལ་ལ། རྟགས་ཀྱི་ངེས་པ་བརྗོད་པའོ་ཞེས་འཆད་མོད་ཀྱི། དེ་དག་རང་རྒྱུད་དུ་སྦྱར་དུ་བཏུབ་མོད་ ཀྱི། འོན་ཀྱང་རྟགས་དེ་དག་འདིར་སྦྱོར་བ་མི་འཐད་དེ། གཞུང་གི་སྐབས་དོན་མ་ཡིན་པ་དང་། སློབ་དཔོན་གྱི་དགོངས་པ་མ་ཡིན། རྟོགས་དཀའ་སླའི་ཁྱད་པར་སྣང་བས་སོ། །དང་པོ་ནི། རྩ་བའི་ རྟགས་དེ་སྦྱོར་ན་ཡང་། །དེ་ལྟར་ཆོས་རྣམས་ཐམས་ཅད་ཀྱི། །སྐྱེ་བ་རྟོགས་པར་འགྱུར་མ་ཡིན། །ཞེས་པའི་སྐབས་སུ་རིགས་སོ། །ཡང་སློབ་དཔོན་གྱི་དགོངས་པ་མ་ཡིན་ཏེ། སྤྱིར་ཡང་སློབ་དཔོན་འདི་རྒྱུན་ ཆད་རབ་ཏུ་མི་གནས་པར་བཞེད་པར་གསལ་ཏེ། དོན་དམ་བློ་ཡི་སྤྱོད་ཡུལ་མིན། །ཞེས་དང་། གལ་ཏེ་དོན་དམ་མྱ་ངན་འདས། །ཞེས་དང་། དེ་ཚེ་རྣམ་པ་གཞན་མེད་པར། །ལ་སོགས་པ་མང་དུ་ གསུངས་ལ། འདི་ཉིད་དུའང་། དབང་ཕྱུག་འགྲོ་བའི་རྒྱུ་ཡིན་ན། །ཞེས་ཐལ་འགྱུར་དུ་གསལ་གྱི་རང་རྒྱུད་བསྒྲུབ་པའི་ངག་མ་གསུངས་སོ། །ཡང་རྟོགས་པ་ལ་བྱེ་བྲག་མེད་ན་རྩ་བའི་ཕྱོགས་ཆོས་ལ་སོགས་པ་སྒྲུབ་པའི་ཚུལ་ཤིན་ཏུ་དཀའ་བས་འདིར་རེ་ཞིག་གཞག་གོ་ཞེས་གསུང་ངོ་། ། 2-544 དེས་ན་ཕྱི་རོལ་བྱེད་ཀྱི་རྩོད་པ་སྤང་བ། གནོད་བྱེད་ཡོད་པ་ཞེས་བྱ་བ་ཡིན་ཏེ། དེའང་སྐྱེ་བ་ལ་རྒྱུ་ཡོད་མེད་གཉིས་ལས། མི་འདའ་བས་ཚུ་རོལ་མཛེས་པ་རྒྱུ་མེད་ལས་སྐྱེ་ཟེར་ བ་དང་། རྒྱུ་ལས་སྐྱེ་བ་ལ་རང་དང་གཞན་ལས་མི་འདའ་བས། ལྷ་ཆེན་པོ་པ་དང་རིགས་པ་ཅན་དག་རྒྱུ་གཞན་ལས་སྐྱེ་བར་འདོད་པས། དོན་དམ་པར་སྐྱེ་བ་ཁས་ལེན་པ་དེ་དག་ འགོག་པ་ལ་གསུམ་ལས། རྒྱུ་མེད་ལས་སྐྱེ་བར་འདོད་པ་ལ། བསམ་གཏན་ལ་བརྟེན་པ་དང་། རྟོག་ག

【現代漢語翻譯】哦！暫且從『世間』開始，論述者們從對『因』進行辨析的金剛屑（藏文：རྡོ་རྗེ་གཟེགས་མ།），對『事物』的自性進行辨析的緣起（藏文：རྟེན་འབྲེལ།），對『果』進行辨析的有無生滅三者結合等方面入手。其中，金剛屑是指：事物本身也完全沒有自性，與自己、與他者、與二者、與無因而生相分離，如同虛空一般，通過設立周遍無所緣的宗法。如果有人說：『那不成立，因為是從無因而生。』那麼，就用『暫且』等來駁斥它，用『幻術所化』來比喻緣起，用『事物變成存在』來結合有無生滅，從而推出它的反向周遍：一般而言，僅僅是存在，就必然有因先於它。對此，可以確定為自、他、合、不合兩種情況。如果不合，那麼就可以斷定為自、他兩種情況，從而排除除此之外的生，這樣周遍就成立了。在論述正法時，論述正法本身，即使完全排除不成立，也不妨礙部分排除成為量。雖然可以這樣論述，但在這裡運用這些理證是不恰當的，因為這不符合本論的要義，不符合論師的意圖，而且顯現出理解上的難易差別。第一點，即使運用根本理證，也不能因此通達一切法的生起。正如在『如此一切諸法之生，不能通達』之處所說的那樣。而且，這也不符合論師的意圖，因為一般來說，這位論師明確主張常斷，不常住。正如『勝義非是心境』，以及『如果勝義是涅槃』，以及『那時沒有其他相』等等，說了許多。而且，在這裡也以『自在是眾生之因』，明確地以他宗續論的方式進行論述，而沒有說自宗成立之語。而且，如果證悟沒有差別，那麼要成立根本正法等就非常困難，所以在這裡暫且擱置。正如他所說的那樣。因此，駁斥外道的辯論，就叫做『有損害』。也就是，對於生起，不外乎有因和無因兩種情況。由於不能超越，因此外道美化說從無因而生。對於從因生起，由於不能超越自和他，因此大自在天派和理學家們認為是從他因生起。爲了駁斥那些在勝義中承認生起的人，有三種情況：對於主張從無因而生的人，依靠禪定和分別。

【English Translation】 Oh! For the moment, starting from 'the world', the commentators analyze the Vajra Splinter (Tibetan: རྡོ་རྗེ་གཟེགས་མ།), which examines 'causes'; Dependent Arising (Tibetan: རྟེན་འབྲེལ།), which examines the nature of 'things'; and the combination of existence, non-existence, arising, and cessation, which examines 'results'. Among these, the Vajra Splinter means that things themselves have absolutely no inherent nature, being separate from arising from self, other, both, or no cause, like the sky. By establishing a pervasive, unapprehendable sign, if someone says, 'That is not established, because it arises from no cause,' then it is refuted by 'for the moment' and so on, using 'illusion' as a metaphor for Dependent Arising, and combining existence, non-existence, arising, and cessation with 'things becoming existent', thereby deducing its reverse pervasion: generally speaking, mere existence necessarily has a cause preceding it. In this regard, it can be determined as either self, other, combination, or non-combination. If it is non-combination, then it can be determined as either self or other, thereby excluding arising from anything else, and thus the pervasion is established. When discussing the establishment of the subject-property in the treatise, the establishment of the subject-property itself is discussed. Even if complete exclusion is not established, it does not contradict partial exclusion being a valid cognition. Although it can be said that the determination of the sign is expressed, it is not appropriate to apply these reasonings here, because it does not conform to the essence of the treatise, does not conform to the intention of the teacher, and there appears to be a difference in the ease of understanding. Firstly, even if the root reasoning is applied, one cannot thereby understand the arising of all phenomena. As it is said in the place where 'the arising of all such phenomena cannot be understood'. Moreover, it does not conform to the intention of the teacher, because generally speaking, this teacher clearly asserts permanence and impermanence, not abiding permanently. Just as 'Ultimate reality is not the object of mind', and 'If ultimate reality is Nirvana', and 'At that time, there is no other aspect', and so on, many things are said. Moreover, here too, with 'Isvara is the cause of beings', it is clearly discussed in the manner of consequentialist reasoning, without stating the words of self-establishment. Moreover, if there is no difference in realization, then it is very difficult to establish the root subject-property and so on, so it is temporarily set aside here. As he said. Therefore, refuting the arguments of externalists is called 'having harm'. That is, regarding arising, there are only two possibilities: having a cause or having no cause. Because it cannot be transcended, externalists beautify and say that it arises from no cause. Regarding arising from a cause, because it cannot transcend self and other, therefore the Isvara school and logicians believe that it arises from other causes. To refute those who acknowledge arising in ultimate reality, there are three situations: for those who assert arising from no cause, relying on meditation and conceptualization.

ེ་ལ་བརྟེན་པ་གཉིས་ལས། སྔ་མ་མངོན་ཤེས་ཀྱིས་བལྟས་པས་སེམས་ཅན་འདུ་ཤེས་མེད་པ་ཤི་ ནས་འདུ་ཤེས་ཅན་དུ་སྐྱེ་བ་མཐོང་བས། བདག་དང་འཇིག་རྟེན་ལ་རྒྱུ་མེད་ཅེས་སྨྲ་བ་དང་། གཉིས་པ་དངོས་པོ་ཆོས་རྣམས་གློ་བུར་དུ་འབྱུང་བ་མཐོང་བས། བདག་དང་འཇིག་རྟེན་རྒྱུ་མེད་དོ་ ཞེས་སྨྲའོ། །དེ་དགག་པ་ལ་བཞི་ལས། སྤྱིར་བསྟན་རེ་ཞིག་ཞེས་པ། ཚུ་རོལ་མཛེས་པ་བས། ཕྱི་ནང་ཆོས་རྣམས་འདི་དག་ཐམས་ཅད་ནི། །ངོ་བོ་ཉིད་ལས་གྲུབ་སྟེ་རྒྱུ་ཡོད་མིན། །སྲན་ཟླུམ་སྐྱེད་ ཚེར་སོ་གཟེང་རྣོ་བ་དང་། །བུ་རམ་ཤིང་མངར་ནིམ་པ་ཁ་བ་དང་། །ཉི་ཤར་ཆུ་བོ་ཐུང་ངུ་འབབ་པ་དང་། །རྨ་བྱའི་མགྲིན་པ་མཇུག་མའི་ཚོགས་བཀྲ་བ། །སུས་ཀྱང་བྱས་མིན་ངོ་བོ་ཉིད་ལས་བྱུང་། ། 2-545 ཞེས་འགྲོ་བ་ཐམས་ཅད་རྒྱུ་མེད་དེ་ངོ་བོ་ཉིད་ལས་བྱུང་བའོ་ཟེར་བ་ལ། མྱུ་གུ་དང་དུ་བ་ལ་སོགས་པ་རྒྱུ་ལས་སྐྱེ་བ་མཐོང་བ་ལྟར་རྒྱུ་མེད་པའི་དངོས་པོ་འགའ་ཡང་མེད་ དོ། །རྒྱུ་ལས་སྐྱེས་པ་མངོན་སུམ་གཙོར་བྱས་པ་དེ་མཐོང་ཞེས་བྱའོ། །འབྲས་བུའི་རྣམ་དབྱེ་རྒྱུ་ལ་ལྟོས་པ། པདྨོའི་རྒྱུར་འདོད་པའི་ས་བོན་གཅིག་སྡོང་བུ་དང་གེ་སར་ལ་སོགས་པ་མི་འདྲ་བ་ དུ་མ་མཐོང་བས་རྒྱུ་མེད་དོ་ཞེ་ན། དེ་ཉིད་རྒྱུའི་དབྱེ་བ་ལ་ལྟོས་ཞེས་པ་པདྨའི་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་སོ། །རྒྱུའི་རྣམ་དབྱེ་རྒྱུ་ལ་ལྟོས་པ་འབྲས་བུ་མི་འདྲ་བ་རྒྱུའི་དབྱེ་བས་བྱུང་ ན་དེ་ཐ་དད་པའི་རྒྱུ་གང་ལས་ཞེ་ན། སྔར་གྱི་ཞེས་ཏེ། སྔ་མ་སྔ་མ་ལས་སོ། །ནུས་པའི་རྣམ་དབྱེ་རྒྱུ་ལ་ལྟོས་པ་ཅི་ཕྱིར་ཞེས་པ། རང་རང་གི་རྒྱུ་དང་འབྲས་བུ་སོ་ སོར་ངེས་པའི་རྒྱུ་མཚན་གང་ཞེ་ན། རང་གི་རིགས་མཐུན་པ་དང་། མི་མཐུན་པས་ནུས་པ་ཡོད་མེད་དོ། །དེ་མ་ངེས་ཏེ། དཱུརྦ་ལས་ནས་དང་། ལུག་གི་རྭ་ལས་དཱུརྦ་དང་། ལྕི་བ་ལས་ཨུཏྤ་ ལ་དང་། གྲོག་མཁར་ལས་དུ་བ་སྐྱེ་བས་ཤེ་ན། དེ་དག་ལྟར་སྣང་ཡིན་པས། རང་རང་གི་ས་བོན་ལས་བྱུང་བ་དང་། ངོ་བོ་དང་། ནུས་པ་དང་། ཁ་དོག་ལ་སོགས་པ་མི་འདྲ་སྟེ། 2-546 དཔལ་ཆོས་ཀྱི་གྲགས་པས། ཁ་ཅིག་དངོས་པོས་ཁྱད་པར་དུ་བྱེད་པ་ཡོད་དེ། ནགས་དང་ཅིག་ཤོས་སུ་བསྐྱེད་པའི་རྒྱལ་མོ་ག་གོན་བཞིན་ནོ་ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་དང་། རྣམ་ངེས་ལས། སོ་སོར་ རྣམ་པར་ཕྱེ་བའི་རྒྱུ་རྣམས་ནི་འབྲས་བུ་ལ་འཁྲུལ་པ་མེད་དོ་ཞེས་དང་། རྣམ་འགྲེལ་ལས། རྒྱུ་ཉིད་འགོག་པ་མི་དམིགས་པ། །ངེས་བྱེད་མིན་པར་རབ་ཏུ་བཤད། །ཅེས་དང་། གང་ཕྱིར་རིགས་མཐུན་སྔ་ མ་ཡི། །ས་བོན་ལས་ནི་འཕེལ་བ་ཅན། །ཞེས་དང་། རེས་འགའ་བ་ཉིད་ཡིན་པས་ནི། སྡུག་བསྔལ་འདི་རྒྱུ་བཅས་ཉིད་གྲུབ། །ཅེས་པའི་རིགས་པས་སོ། །གཞན་ལས་སྐྱེ་བ་དགག་པ་ལ་གཉིས་ལས། དབང་ ཕྱུག་རྒྱུ་མ་ཡིན་པ་ལ། དྲི་བ་དགོད་པ། དབང་ཕྱུག་ཉིད་མ་གྲུབ་པ། འབྲས་བ

【現代漢語翻譯】關於依賴的兩種觀點：第一種是，通過神通觀察到無意識的眾生死後轉生為有意識的眾生，因此聲稱『我和世界沒有原因』。第二種是，看到事物和現象突然出現，因此聲稱『我和世界沒有原因』。對於這些觀點的駁斥有四點。首先是總體上的駁斥，即『暫時顯示』：『此岸美麗，內外諸法，所有這些都不是由自性構成，而是有原因的。』『圓潤的扁豆，生長出的帶刺植物，鋒利的牙齒，甘蔗的甜味，楝樹的苦味，太陽升起，河流短促地流動，孔雀的脖子，尾羽的絢麗色彩，都不是任何人所為，而是由自性產生的。』聲稱一切眾生都沒有原因，而是由自性產生的。對此，正如我們看到幼苗和煙霧等從原因中產生一樣，沒有任何事物是沒有原因的。看到從原因中產生的事物，這主要是指顯而易見的事實。果的差異取決於原因：如果認為蓮花的種子是原因，但卻看到莖和花絲等多種不同的結果，因此認為沒有原因，那麼這取決於原因的差異。蓮花的根有兩個。原因的差異取決於原因，如果不同的結果是由原因的差異產生的，那麼這些不同的原因又來自哪裡呢？來自先前的。能力的差異取決於原因：為什麼各自的原因和結果是確定的呢？因為有相同和不同的類別，所以有能力的有和沒有。如果這不確定，例如，從杜若草中產生稻米，從綿羊的角中產生杜若草，從糞便中產生蓮花，從蟻丘中產生煙霧，那麼這些只是表面現象。它們是從各自的種子中產生的，並且本質、能力和顏色等方面都不同。班智達法稱（Dharmakirti）說：『有些事物是由特殊性來區分的，就像在森林和其他地方生長的嘉果一樣。』《釋量論》中說：『分別區分的原因對結果沒有迷惑。』《量釋論》中說：『否定原因的不可見性，被充分地解釋為不是決定因素。』以及『因為相似的先前類別，從種子中生長出來。』以及『因為有時是這樣，所以痛苦是由原因造成的。』這些都是通過理證來證明的。駁斥從他者產生，分為兩種：對於自在天不是原因的觀點，提出問題和回答。自在天本身沒有被證實，結果...

【English Translation】 Regarding the two views of dependence: The first is that, through clairvoyance, one sees sentient beings without consciousness dying and being born as conscious beings, therefore claiming 'I and the world have no cause.' The second is that, seeing things and phenomena arise suddenly, therefore claiming 'I and the world have no cause.' There are four refutations to these views. The first is the general refutation, which is 'temporary display': 'The beauty of this shore, the inner and outer phenomena, all of these are not made of self-nature, but have a cause.' 'The round lentils, the thorny plants that grow, the sharp teeth, the sweetness of sugarcane, the bitterness of neem, the rising sun, the short flow of rivers, the peacock's neck, the bright colors of the tail feathers, are not made by anyone, but arise from self-nature.' Claiming that all beings have no cause, but arise from self-nature. To this, just as we see sprouts and smoke, etc., arising from causes, there is nothing that is without a cause. Seeing things arising from causes, this mainly refers to obvious facts. The difference in results depends on the cause: If one thinks that the lotus seed is the cause, but sees many different results such as stems and stamens, therefore thinking there is no cause, then this depends on the difference in causes. The root of the lotus has two. The difference in causes depends on the cause, if different results arise from the difference in causes, then where do these different causes come from? From the previous one. The difference in abilities depends on the cause: Why are the respective causes and results certain? Because there are similar and different categories, so there is ability and no ability. If this is uncertain, for example, rice arises from Durva grass, Durva grass arises from sheep's horns, lotus arises from dung, smoke arises from anthills, then these are just appearances. They arise from their respective seeds, and their essence, ability, color, etc., are different. Pandita Dharmakirti said: 'Some things are distinguished by particularity, like the Gala fruit grown in forests and other places.' The Pramāṇavārttika says: 'The causes that are distinguished separately have no confusion about the result.' The Pramāṇaviniścaya says: 'The invisibility of denying the cause is fully explained as not being a determining factor.' And 'Because of the similar previous category, it grows from the seed.' And 'Because it is sometimes like this, suffering is caused by causes.' These are proven by reasoning. Refuting arising from others, divided into two: For the view that Ishvara is not the cause, ask questions and answer. Ishvara himself has not been proven, the result...

ུ་མི་སྲིད་པ། སྐྱེད་བྱེད་དགག་པ་བཞིའོ། །དང་པོ་དབང་ཕྱུག་ཅེས་པ། ཁ་ཅིག་དབང་ཕྱུག་ཅེས་བྱ་བ། ཕྲ་ བ། ཡང་བ། བདག་པོར་གྱུར་པ། དབང་དུ་གྱུར་པ། གར་མ་ཕྱིན་པ། མཆོད་པར་འོས་པ། འདོད་དགུར་བྱེད་པ། དགའ་མགུར་གནས་པ་སྟེ། ཡོན་ཏན་བརྒྱད་དང་ལྡན་པ་ཞིག་འགྲོ་བ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་ བྱེད་པ་པོར་སྨྲ་སྟེ། ཕྲ་ཞིང་བསམ་གྱིས་མི་ཁྱབ་པ་རབ་ཏུ་སྲབ་བྱེད་ཀུན་རིག་ཐམས་ཅད་བྱེད། །རྣལ་འབྱོར་གོམས་པས་ཐོབ་པའི་བློ་ཅན་བསམ་གཏན་པ་ཡི་བསམ་གཏན་ཡུལ། །ཉི་མ་ཟླ་བ་ས་ཆུ་མེ་རླུང་ཕྱོགས་དང་ནམ་མཁའི་ལུས་ཅན་ཏེ། ། 2-547 ཞི་བའི་བདེ་དག་འགྲུབ་པར་འདོད་པ་རྣམས་ཀྱིས་དབང་ཕྱུག་རྟག་ཏུ་བསྒོམ། །ཞེས་དང་། སྐྱེ་བ་པོ་འདི་ཤེས་པ་ཡོད་མིན་ཏེ། །བདག་གི་བདེ་སྡུག་བདག་ལ་རང་དབང་མེད། །དབང་ཕྱུག་གིས་བཏང་ཡང་ ན་གཡང་སའམ། །མཐོ་རིས་དག་ཏུ་སྐྱེ་བར་བྱེད་པ་ཡིན། །ཞེས་འདོད་ལ། ཁམས་གསུམ་པོ་འདི་དག་དབང་ཕྱུག་གིས་བྱས་ཏེ། །སྟོད་ཅིང་འཇུག་པས་སྟེའུ་བཞིན། དབྱིབས་ཀྱི་ཁྱད་པར་དུ་གྲུབ་སྟེ། ཁང་བཟང་ བཞིན། དོན་བྱེད་ནུས་ཏེ། དགྲ་སཏྭ་བཞིན་ཏེ། བདེ་སྡུག་ཐམས་ཅད་དེ་ལ་རག་ལས་ཞེས་སྨྲའོ། །དབང་ཕྱུག་མ་གྲུབ་པ་ལ་བཞི་ལས། འབྱུང་བ་དགག་པ་འབྱུང་རྣམས་ཏེ། ས་ལ་སོགས་པའོ་ཞེ་ན། མིང་ཙམ་སྟེ། ལུས་དྲན་པ་ཉེར་གཞག་ཏུ་བཀག་ཟིན་ཏོ། །དེ་རྟག་པ་གཅིག་པུ། རང་དབང་ཅན། མཐུ་ཐོགས་པ་མེད་པར་གྲུབ་པ། ཐམས་ཅད་ཤེས། ཀུན་གྱི་བྱེད་པོ། ལྷའི་འགྲོ་བ། གཙང་བ། བསམ་ གྱིས་མི་ཁྱབ་པ་ཞིག་ཅེ་ན། ས་སོགས་དེ་ལས་བཟློག་པས་སོ། །གལ་ཏེ་དབང་ཕྱུག་རྒྱུ་ཡིན་ན། །འགྲོ་བ་ཕྲ་སོགས་ལྡན་པར་འགྱུར། །ཟེར་བ་ཅི་སྟེ་མི་བདེན། དེ་བཞིན་དུ་ཕྱི་མ་གསུམ་ ཡང་དེ་མ་ཡིན་པར་འགྲུབ་བོ། །འབྲས་བུ་མི་སྲིད་པ་ལ་གཉིས་ལས། བདག་ལ་ནུས་པར་འགལ་བ། དེས་བསྐྱེད་པའི་འབྲས་བུ་གང་ཡིན། དེས་བདག་རྟག་པ། དེས་ས་ལ་སོགས་པ་ཞེ་ན། དེ་རྟག་པ་དེས་ཅི་ལྟར་བསྐྱེད། 2-548 ཤེས་པ་དང་བདེ་སྡུག་གཞན་ལ་ནུས་པ་མཐོང་བ་ནི། ཡང་དེ་དག་དེའི་འབྲས་བུའོ་ཞེ་ན། ཤེས་པ་ལ་སོགས་པ་ལན་ནོ། །སྐྱེད་བྱེད་དགག་པ་ལ་གསུམ་ལས། འབྲས་བུ་རེས་འགའ་བར་འགལ་ བ་དང་། ལྟོས་མེད་ཀྱིས་སྒྲུབ་པ་གཉིས་རྒྱུ་ལ་ཞེས་དང་། རྟག་ཏུ་ཞེས་སོ། །ལྟོས་པ་ཉིད་དགག་པ་ལ་གསུམ་གྱི། ལས་ཐམས་ཅད་འབྲས་བུ་ཡིན་པས་ལྟོས་པར་འགལ་བ་དེས་བྱས་ཞེས་རྩ་བ་ གཉིས་སོ། །ལྟོས་ན་དབང་ཕྱུག་ཏུ་འགལ་བ་ལ་གསུམ་ལས། གལ་ཏེ་ཞེས་པ་ནས། རྩ་བ་གཉིས་དང་། བཞི་སྟེ། བཞི་དང་གཉིས་ཀྱིས་ཏེ། གལ་ཏེ་དེ་ལ་སྟོབས་ཡོད་ན། །ཅི་ཕྱིར་ཤུགས་ཅན་དྲག་ པོ་ཡིས། །འཇིགས་ནས་ཕུགས་སུ་ཞུགས་ཞེས་གྲག །ཤུགས་ཅན་ནག་པོས་འཇིགས་སྐྲག་ནས། །རྒྱལ་པོའི་གྲོང་ཁྱེར་མུ་ཙུ་ཀུའི། །ཁྲི་ཡི་འོག་ཏུ་ཞུགས་གྱུར་ནས། །ནག་པ

【現代漢語翻譯】 ུ་མི་སྲིད་པ། སྐྱེད་བྱེད་དགག་པ་བཞིའོ། །（不存在創造者，有四種駁斥創造者的觀點。） དང་པོ་དབང་ཕྱུག་ཅེས་པ། ཁ་ཅིག་དབང་ཕྱུག་ཅེས་བྱ་བ། ཕྲ་བ། ཡང་བ། བདག་པོར་གྱུར་པ། དབང་དུ་གྱུར་པ། གར་མ་ཕྱིན་པ། མཆོད་པར་འོས་པ། འདོད་དགུར་བྱེད་པ། དགའ་མགུར་གནས་པ་སྟེ། ཡོན་ཏན་བརྒྱད་དང་ལྡན་པ་ཞིག་འགྲོ་བ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་（第一種是關於自在天（dbang phyug）的觀點。有些人認為自在天是微細的、輕盈的、主宰者、有權力的、無所不在的、值得供養的、隨心所欲的、安樂的，具有八種功德，是所有眾生的） བྱེད་པ་པོར་སྨྲ་སྟེ། ཕྲ་ཞིང་བསམ་གྱིས་མི་ཁྱབ་པ་རབ་ཏུ་སྲབ་བྱེད་ཀུན་རིག་ཐམས་ཅད་བྱེད། །རྣལ་འབྱོར་གོམས་པས་ཐོབ་པའི་བློ་ཅན་བསམ་གཏན་པ་ཡི་བསམ་གཏན་ཡུལ། །ཉི་མ་ཟླ་བ་ས་ཆུ་མེ་རླུང་ཕྱོགས་དང་ནམ་མཁའི་ལུས་ཅན་ཏེ། །（創造者。他們說：『他是微細且不可思議的，極其精妙，無所不知，無所不能。他是通過瑜伽修行獲得智慧者的禪定對象。太陽、月亮、土地、水、火、風、方位和虛空都是他的身體。』） 2-547 ཞི་བའི་བདེ་དག་འགྲུབ་པར་འདོད་པ་རྣམས་ཀྱིས་དབང་ཕྱུག་རྟག་ཏུ་བསྒོམ། །ཞེས་དང་། སྐྱེ་བ་པོ་འདི་ཤེས་པ་ཡོད་མིན་ཏེ། །བདག་གི་བདེ་སྡུག་བདག་ལ་རང་དབང་མེད། །དབང་ཕྱུག་གིས་བཏང་ཡང་（那些想要獲得寂靜安樂的人應該 постоянно 冥想自在天。』他們還認為：『這個創造者是有知覺的。我的苦樂不由我自主，而是由自在天決定的，） ན་གཡང་སའམ། །མཐོ་རིས་དག་ཏུ་སྐྱེ་བར་བྱེད་པ་ཡིན། །ཞེས་འདོད་ལ། ཁམས་གསུམ་པོ་འདི་དག་དབང་ཕྱུག་གིས་བྱས་ཏེ། །སྟོད་ཅིང་འཇུག་པས་སྟེའུ་བཞིན། དབྱིབས་ཀྱི་ཁྱད་པར་དུ་གྲུབ་སྟེ། ཁང་བཟང་（他可以把我送到懸崖邊，也可以讓我轉生到天界。』他們認為這三界都是自在天創造的，就像玩骰子一樣，通過擲骰子的方式來決定形狀，就像建造房屋一樣，） བཞིན། དོན་བྱེད་ནུས་ཏེ། དགྲ་སཏྭ་བཞིན་ཏེ། བདེ་སྡུག་ཐམས་ཅད་དེ་ལ་རག་ལས་ཞེས་སྨྲའོ། །དབང་ཕྱུག་མ་གྲུབ་པ་ལ་བཞི་ལས། འབྱུང་བ་དགག་པ་འབྱུང་རྣམས་ཏེ། ས་ལ་སོགས་པའོ་ཞེ་ན།（具有作用和能力，就像咒語一樣，所有的苦樂都依賴於他。』駁斥自在天有四種觀點，首先是駁斥地、水、火、風等） མིང་ཙམ་སྟེ། ལུས་དྲན་པ་ཉེར་གཞག་ཏུ་བཀག་ཟིན་ཏོ། །དེ་རྟག་པ་གཅིག་པུ། རང་དབང་ཅན། མཐུ་ཐོགས་པ་མེད་པར་གྲུབ་པ། ཐམས་ཅད་ཤེས། ཀུན་གྱི་བྱེད་པོ། ལྷའི་འགྲོ་བ། གཙང་བ། བསམ་（『元素』的觀點。如果有人說：『這只是一個名稱，因為身體的憶念已經停止了。』如果有人說：『他是常恒的、唯一的、自主的、具有無礙力量的、全知的、萬物的創造者、天界的居民、清凈的、不可思議的。』） གྱིས་མི་ཁྱབ་པ་ཞིག་ཅེ་ན། ས་སོགས་དེ་ལས་བཟློག་པས་སོ། །གལ་ཏེ་དབང་ཕྱུག་རྒྱུ་ཡིན་ན། །འགྲོ་བ་ཕྲ་སོགས་ལྡན་པར་འགྱུར། །ཟེར་བ་ཅི་སྟེ་མི་བདེན། དེ་བཞིན་དུ་ཕྱི་མ་གསུམ་（那麼，地等元素就與他相反。』如果自在天是原因，那麼眾生就應該具有微細等屬性。』如果有人說：『這不正確。』那麼，後面的三種觀點） ཡང་དེ་མ་ཡིན་པར་འགྲུབ་བོ། །འབྲས་བུ་མི་སྲིད་པ་ལ་གཉིས་ལས། བདག་ལ་ནུས་པར་འགལ་བ། དེས་བསྐྱེད་པའི་འབྲས་བུ་གང་ཡིན། དེས་བདག་རྟག་པ། དེས་ས་ལ་སོགས་པ་ཞེ་ན། དེ་རྟག་པ་དེས་ཅི་ལྟར་བསྐྱེད།（也同樣不成立。第二種是不可能產生結果。這有兩種情況：與自我的能力相矛盾。『他所創造的結果是什麼？是他創造了常恒的自我，是他創造了地等元素嗎？』如果是常恒的，那他又是如何創造的呢？） 2-548 ཤེས་པ་དང་བདེ་སྡུག་གཞན་ལ་ནུས་པ་མཐོང་བ་ནི། ཡང་དེ་དག་དེའི་འབྲས་བུའོ་ཞེ་ན། ཤེས་པ་ལ་སོགས་པ་ལན་ནོ། །སྐྱེད་བྱེད་དགག་པ་ལ་གསུམ་ལས། འབྲས་བུ་རེས་འགའ་བར་འགལ་（如果看到知覺和苦樂對其他事物有影響，那麼這些也是他的結果嗎？』那麼，知覺等就是答案。第三種是駁斥創造者，這有三種情況：結果有時會相互矛盾，） བ་དང་། ལྟོས་མེད་ཀྱིས་སྒྲུབ་པ་གཉིས་རྒྱུ་ལ་ཞེས་དང་། རྟག་ཏུ་ཞེས་སོ། །ལྟོས་པ་ཉིད་དགག་པ་ལ་གསུམ་གྱི། ལས་ཐམས་ཅད་འབྲས་བུ་ཡིན་པས་ལྟོས་པར་འགལ་བ་དེས་བྱས་ཞེས་རྩ་བ་（以及不需要依靠任何事物就能實現。』有兩種觀點：『因為所有的行為都是結果，所以與依賴性相矛盾。』） གཉིས་སོ། །ལྟོས་ན་དབང་ཕྱུག་ཏུ་འགལ་བ་ལ་གསུམ་ལས། གལ་ཏེ་ཞེས་པ་ནས། རྩ་བ་གཉིས་དང་། བཞི་སྟེ། བཞི་དང་གཉིས་ཀྱིས་ཏེ། གལ་ཏེ་དེ་ལ་སྟོབས་ཡོད་ན། །ཅི་ཕྱིར་ཤུགས་ཅན་དྲག་（如果依賴，那麼就與自在天相矛盾。』這有三種情況：從『如果』開始，有兩種根本原因，四種情況，通過四種和兩種情況來說明。『如果他有力量，為什麼會被強大的力量） པོ་ཡིས། །འཇིགས་ནས་ཕུགས་སུ་ཞུགས་ཞེས་གྲག །ཤུགས་ཅན་ནག་པོས་འཇིགས་སྐྲག་ནས། །རྒྱལ་པོའི་གྲོང་ཁྱེར་མུ་ཙུ་ཀུའི། །ཁྲི་ཡི་འོག་ཏུ་ཞུགས་གྱུར་ནས། །ནག་པ（所恐嚇，並躲藏起來呢？』據說，他因強大的黑天（nāgapo）而感到恐懼，並躲藏在國王穆楚昆達（Mucukunda）的城市裡，躲藏在王位之下。』）

【English Translation】 There is no creator. There are four refutations of the creator. The first is about Ishvara (dbang phyug). Some say that Ishvara is subtle, light, the lord, powerful, omnipresent, worthy of offering, wish-fulfilling, and blissful, possessing eight qualities, and is the creator of all beings. They say, 'He is subtle and inconceivable, extremely subtle, all-knowing, and all-doing. He is the object of meditation for those with wisdom attained through yoga practice. The sun, moon, earth, water, fire, wind, directions, and space are his body.' 2-547 'Those who wish to attain peaceful bliss should constantly meditate on Ishvara.' They also believe, 'This creator has consciousness. My happiness and suffering are not under my control, but are determined by Ishvara, who can send me to a cliff or cause me to be reborn in the heavens.' They believe that these three realms are created by Ishvara, just like playing dice, determining shapes by throwing dice, like building houses, having function and power, like a mantra, and all happiness and suffering depend on him.' There are four views refuting Ishvara. The first is refuting the elements, such as earth, water, fire, and wind. If someone says, 'This is just a name, because the mindfulness of the body has ceased.' If someone says, 'He is permanent, unique, independent, possessing unobstructed power, omniscient, the creator of all, a resident of the heavens, pure, and inconceivable,' then the elements such as earth are the opposite of him.' If Ishvara is the cause, then beings should possess subtle qualities.' If someone says, 'This is not correct,' then the following three views are also not established. The second is the impossibility of producing results. There are two situations: contradicting the ability of the self. 'What is the result he creates? Does he create the permanent self? Does he create the elements such as earth?' If it is permanent, then how does he create it? 2-548 If consciousness and suffering are seen to have an effect on other things, then are these also his results?' Then, consciousness etc. are the answer. The third is refuting the creator, which has three situations: results sometimes contradict each other, and achieving without relying on anything.' There are two views: 'Because all actions are results, it contradicts dependence.' If there is dependence, then it contradicts Ishvara.' There are three situations: starting from 'if,' there are two root causes, four situations, explained through four and two situations. 'If he has power, why is he frightened by a powerful force and hides?' It is said that he was frightened by the powerful Krishna (nāgapo) and hid in the city of King Mucukunda, under the throne.'

ོར་གྱུར་བ་མིན་ནམ་ཅི། །གྲོང་ཁྱེར་མང་ པོར་གནས་པ་ན། །ཁུང་ནས་རྐུན་མོ་བཞིན་འཕྲོས་པ། །གལ་ཏེ་སྲིད་གསུམ་དེས་བསྐྱེད་ན། །ལྷ་མ་ཡིན་ལ་ཅི་ཕྱིར་འཇིགས། ཞེས་ཁྱབ་འཇུག་པ་སྒྲོགས་སོ། །གཉིས་པ་རྡུལ་ཕྲན་རྒྱུ་མ་ཡིན་པ། བྱེ་ བྲག་པ་རྡུལ་ཕྲན་ཆ་མེད་ཀྱི་རྟག་པ་རྒྱུར་སྨྲ་བ་གང་དག་ཅེས་དྲན་པ་སྦྱར་བའོ། །གསུམ་པ་རང་ལས་སྐྱེ་བ་དགག་པ་ལ་གཉིས། དགག་པའི་ཡུལ་བསྟན་པ་ལ་ཡུལ་སྤྱིར་བརྗོད་པ། གཙོ་བོའི་རང་བཞིན། 2-549 འབྲས་བུའི་རང་བཞིན་གསུམ་གཙོ་བོ་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་གཉིས་དང་། གསུམ་དང་། གཅིག་གིས་བསྟན་པའི་དོན་དྲང་སྲོང་སེར་སྐྱ་སྨྲ་བ། ཤེས་བྱ་ཐམས་ཅད་བེམ་རིག་གཉིས་སུ་འདུས་ལ། ཕྱི་མ་ཤེས་ རིག་གི་སྐྱེས་བུ་སྟེ། ཟ་བ་པོ། རྟག་པ། གཅིག་པུ་རང་དབང་ཅན། བྱེད་པ་པོ་ཡིན་ལ། བྱ་བ་པོ་མ་ཡིན་པ་སྟེ་ཆོས་ལྔ་ལྡན་ཏེ། རྣམ་འགྱུར་ལ་ལོངས་སྤྱོད་པས་སམ། གཙོ་བོའི་ གྲོང་ཁྱེར་ན་གནས་པས་སྐྱེས་བུའོ། །བེམ་པོ་ལ་གཙོ་བོ་དང་རྣམ་འགྱུར་རོ། །སྔ་མ་རྡུལ། མུན་པ། སྙིང་སྟོབས་གསུམ་ཆ་མཉམ་པ་སྟེ། བེམ་པོ་རྟག་པ་གཅིག་པུ་རྣམ་འགྱུར་འབྱིན་བྱེད། ཀུན་གྱི་ སྣང་ཡུལ་མ་ཡིན་པ། འགྲོ་བ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་སྐྱེད་བྱེད་དེ། །དེ་ཉིད་གསུམ་སྟེ་དེ་ཉིད་མཆོག །མཐོང་བའི་ལམ་དུ་གྱུར་མ་ཡིན། །མཐོང་བའི་ལམ་དུ་གང་གྱུར་པ། །སྒྱུ་མ་བཞིན་དུ་ཤིན་ཏུ་ གསོག །ཅེས་འདོད་དེ། དེ་ལས་སྐྱེས་པའི་གནས་སྐབས་རྣམ་འགྱུར་རམ། ཡོན་ཏན་ཏེ་བེམ་པོའོ། །དེའང་གཙོ་བོ་མེ་ལོང་ངོས་གཉིས་པའམ། ཤེལ་གྱི་ཁང་པ་ལྟ་བུ་སྟེ། དེ་ལ་རྣམ་འགྱུར་དང་། ཤེས་རིག་ གི་གཟུགས་བརྙན་ཕྱི་ནང་གཉིས་ནས་འཆར་བར་འདོད་པས། དབང་ཕྱུག་ནག་ལོའི་གཞུང་ལས། རང་བཞིན་ལས་ཆེན་དེ་ལས་ང་རྒྱལ་ཏེ། །དེ་ལས་ཚོགས་ནི་རྣམ་པ་བཅུ་དྲུག་འབྱུང་། །དེ་ལྟར་བཅུ་དྲུག་བྱུང་བ་དེ་ལ་ཡང་། ། 2-550 དེ་ཙམ་ལྔ་ལས་འབྱུང་བ་རྣམ་ལྔ་འབྱུང་། །རང་བཞིན་ཆོས་ལྔ་ལྡན་ཏེ། ཟ་པོ་རྟག་དངོས་བྱེད་པོ་མིན་པའི་བདག །ཡོན་ཏན་བྱ་བྱེད་མུ་སྟེགས་ཅན་གྱིས་བརྟགས། །ཞེས་པས། རྣམ་འགྱུར་འབྱུང་བའི་ཚུལ་ ཡང་། གསུམ་པོ་མཉམ་ན་གང་ཡང་མི་བསྐྱེད་ལ། གང་རུང་ཤས་ཆེ་བ་ལས། ཡོན་ཏན་གསུམ་སྣང་བ་ཡང་། རངས་དང་མགུ་དང་ཀུན་དགའ་དང་། །བདེ་ཞིང་ཞི་བའི་སེམས་ཉིད་དག །རེས་འགའ་ཡང་ནི་ སྣང་གྱུར་པ། །དེ་དག་སྙིང་སྟོབས་ཡོན ་ཏན་ནོ། །མི་དགའ་ཡོངས་སུ་གདུང་བ་དང་། །མྱ་ངན་འདོད་དང་མི་བཟོད་དག །གང་དུ་སྣང་བའི་གཏན་ཚིགས་ཀྱིས། །དེ་དག་རྡུལ་གྱི་རྟགས་སུ་འདོད། །རྨོངས་དང་ དེ་བཞིན་གཏི་མུག་དང་། །བག་མེད་གཉིད་དང་གཡོལ་བ་དག །ལན་འགའ་ཡང་ནི་སྣང་གྱུར་པ། །དེ་དག་མུན་པའི་ཡོན་ཏན་ནོ། །ཞེས་པས། འཐབ་ཀྲོལ་དང་། རངས་པ་དང་། སྙོམ་ལས་གསུམ་དང་། ཚོར་བ་ གསུམ་བསྐྱེད་

【現代漢語翻譯】難道不是這樣嗎？居住在許多城市中，像小偷一樣從孔中出現。如果三界是由它產生的，為什麼還要害怕非天？』這就是遍入天派的主張。第二，微塵不是原因。分別論者認為，不可分割的常恒微塵是原因，這是對他們的憶念。第三，破斥自生分為二：首先，指出破斥的對象，普遍地陳述對象。主體的自性。果的自性，三者，主體，從『主體』到用二、三、一表示的意義，順世外道這樣說：一切所知都包含在物質和精神兩種之中。後者是精神的補特伽羅（梵文：Purusha， पुरुष， पुरुष，人），即享受者、常恒者、獨一者、自在者、作者，但不是行動者，具有五種性質：通過享受變化，或者居住在主體的城市中，成為補特伽羅。物質是主體和變化。前者是微塵、黑暗、勇氣三者的平衡，即物質是常恒的、獨一的、產生變化的、不是一切的顯現對像、是一切眾生的產生者。那三者，即那三者是至上的。不是成為見道的途徑。凡是成為見道的途徑，都像幻覺一樣非常虛假。』他們這樣認為。從那之中產生的狀態是變化，或者說是功德，即物質。那也是主體，像兩面鏡子，或者像玻璃房子一樣，他們認為變化和精神的影像會從內外兩面顯現。自在黑天的論典中說：『從自性產生大種，從那產生我慢，從那產生十六種相。』這樣，在產生十六種相之後，從五唯產生五大種。自性具有五種性質：享受者、常恒者、實有者、不是作者的自我。功德是行為和作用，這是外道所考察的。』這樣，變化的產生方式是：三者平衡時，什麼也不產生；任何一個稍微多一點，三種功德的顯現是：喜悅、滿足、歡喜，安樂和平靜的心性。有時也會顯現，那些是勇氣的功德。不悅、完全的痛苦，悲傷、慾望和不忍。在任何地方顯現的理由是，那些被認為是微塵的特徵。愚癡、同樣是癡迷，不謹慎、睡眠和逃避。有時也會顯現，那些是黑暗的功德。』這樣，爭鬥和衝突，喜悅和，平靜和三種感覺產生

【English Translation】 Isn't that so? Dwelling in many cities, emerging like a thief from a hole. If the three realms are produced by it, why fear the Asuras? ' This is the assertion of the Vaishnavas. Second, atoms are not the cause. Those who, like the Vaisheshikas, assert that the indivisible, eternal atoms are the cause—this is a recollection of them. Third, refuting self-origination is twofold: first, indicating the object of refutation, stating the object generally. The nature of the chief. The nature of the fruit, the three, the chief, from 'the chief' to the meaning indicated by two, three, and one, is what the Samkhyas say: all knowable things are included in two: matter and spirit. The latter is the Purusha (Sanskrit: Purusha, पुरुष, पुरुष, person) of spirit, i.e., the enjoyer, the eternal, the solitary, the independent, the agent, but not the actor, possessing five qualities: by enjoying the transformations, or by dwelling in the city of the chief, it becomes the Purusha. Matter is the chief and the transformations. The former is the equilibrium of the three: atoms, darkness, and courage, i.e., matter is eternal, solitary, producing transformations, not the object of manifestation of all, the producer of all beings. Those three, i.e., those three are supreme. It is not the path of seeing. Whatever becomes the path of seeing is very false like an illusion.' They think so. The state arising from that is transformation, or qualities, i.e., matter. That is also the chief, like a two-sided mirror, or like a glass house, they think that the transformations and the image of spirit will appear from both inside and outside. In the treatise of Ishvara Krishna it is said: 'From nature arises the great, from that arises ego, from that arise sixteen aspects.' Thus, after the sixteen aspects have arisen, From the five tanmatras arise the five great elements. Nature has five qualities: the enjoyer, the eternal, the real, the self that is not the agent. Qualities are action and function, which are examined by the heretics.' Thus, the way transformations arise is: when the three are in equilibrium, nothing arises; when any one is slightly more, the manifestation of the three qualities is: joy, satisfaction, and delight, a happy and peaceful state of mind. Sometimes it also appears, those are the qualities of courage. Displeasure, complete suffering, sorrow, desire, and intolerance. The reason for appearing anywhere is that those are considered to be the characteristics of atoms. Ignorance, likewise delusion, carelessness, sleep, and evasion. Sometimes it also appears, those are the qualities of darkness.' Thus, strife and conflict, joy and, equanimity and the three feelings arise

པ་རང་བཞིན་ནམ་ཡོན་ཏན་ཏེ། དེ་མི་གསལ་བའི་ངོ་བོར་ཡོད་པའོ། །དེ་ལས་ཆེན་པོ་བས་གསལ་བའི་རང་བཞིན་སྐྱེ་སྟེ་དེ་ནི་བློ་ཉིད་དོ། །དེ་ལས་སྙིང་སྟོབས་ལས་གྱུར་པའི་ ང་རྒྱལ་ལ་སོགས་པ་གསུམ་འབྱུང་སྟེ། སྙིང་སྟོབས་ལས་གྱུར་པའི་ང་རྒྱལ་གྱིས་མིག་ལ་སོགས་པ་བློ་དབང་ལྔ་དང་། ངག ལག་པ། རྐང་པ། དྲི་མའི་ལམ། མཚན་མ་སྟེ་ལས་ཀྱི་དབང་པོ་ལྔ་དང་། 2-551 དེ་གཉིས་ལ་དབང་བྱེད་པ་ཡིད་དེ་བཅུ་གཅིག་བསྐྱེད། རྡུལ་ལས་གྱུར་པས་ནམ་མཁའ་ལ་སོགས་པ་འབྱུང་བ་ལྔ། སྒྲ། དྲི། རོ། རེག་བྱ། ཁ་དོག་སྟེ་དེ་ཙམ་ལྔ་བསྐྱེད། མུན་པ་ལས་གྱུར་པ་ གཉིས་ཀ་ལ་འཇུག་གོ །དེའང་གཙོ་བོ་རང་བཞིན་ཁོ་ན། ཆེན་པོ། ང་རྒྱལ་དེ་ཙམ་ལྔ་རང་བཞིན་དང་རྣམ་འགྱུར་གཉིས་ཀ དབང་པོ་བཅུ་གཅིག་དང་འབྱུང་བ་ལྔ་རྣམ་འགྱུར་ཁོ་ན། སྐྱེས་བུ་ གཉིས་ཀ་མ་ཡིན་ཏེ། དེའི་འདོད་པ་བླངས་པས། གཙོ་བོ་རང་བཞིན་ཉིད་ཡིན་རྣམ་འགྱུར་མིན། །ཆེན་པོ་སོགས་བདུན་རང་བཞིན་རྣམ་འགྱུར་ཞིང་། །བཅུ་དྲུག་པོ་ནི་རྣམ་པར་འགྱུར་བ་སྟེ། །སྐྱེས་བུ་རང་ བཞིན་མ་ཡིན་རྣམ་འགྱུར་མིན། །ཞེས་འཇུཾག་པ་ལས་སོ། །དེ་ལ་སྐྱེས་བུ་གཙོ་བོ་རྟག རྣམ་འགྱུར་མི་རྟག་པ། རང་བཞིན་དང་འགྱུར་བར་མ་ཕྱེ་བ་སྟེ། རྣམ་འགྱུར་ལ་བྱེད་པར་མ་ཤེས་ན་ འཁོར་བ། ཕྱེ་བ་སྟེ་དེ་ལས་བྱེད་པར་ཤེས་ན་དེ་ལ་ལེགས་པར་བརྟགས་པས་རྣམ་འགྱུར་ཞིག་པ་ཐར་པ་ཞེས་འདོད་དེ། འདི་སྔར་གཙོ་བོ་ཞེས་བྱར་གང་འདོད་ཞེས་དང་། གལ་ཏེ་སྒྲ་ཡི་ ཤེས་རྟག་ན། །ཞེས་པར་ཡང་དྲན་པར་བྱའོ། །དེ་དགག་པ་ལ་བཞི་ལས། གནོད་པ་སྤྱིར་བརྗོད་པ་ལ་གསུམ་གྱི་དང་པོ། གཙོ་བོའི་རང་བཞིན་དགག་པ་གཅིག་ལ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། གཙོ་བོ་དེ་གཅིག་ཏུ་ཡོད་ན་རང་བཞིན་གསུམ་དུ་མི་འཐད་ལ། 2-552 དུ་མར་ཡོད་ན་ཁས་བླངས་དང་འགལ་བས་དེས་ན་ཞེས་སོ། །དེའི་ཡོན་ཏན་དགག་པ་དེ་བཞིན་ཞེས་ཏེ། སྐྱེས་བུ་ལས་གཞན་པ་ཐམས་ཅད་དེ་གསུམ་དུ་འདུ་ན། གསུམ་པོ་རེ་རེ་ལ་ནང་ གི་དབྱེ་བ་མེད་ན་རྡུལ་གྱི་རྡུལ་ལ་སོགས་པ་མི་འཐད་ལ། ཡོད་ན་ཐུག་མེད་དུ་འགྱུར་རོ། །འབྲས་བུའི་རང་བཞིན་དགག་པ་ཡོན་ཏན་ཞེས་ཏེ། སྒྲ་ལ་སོགས་པ་མེད་དེ། རྒྱུ་ཡོན་ཏན་ གསུམ་མ་གྲུབ་པས། མེ་མེད་པའི་དུ་བ་བཞིན། གཉིས་པ་བདེ་སྡུག་ཕྱི་རོལ་གྱི་དོན་ཡིན་པ་དགག་པ་ལ་གཉིས་ལས། སེམས་མེད་ཅེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། བདེ་སོགས་མྱོང་བ་ཡིན་ལ། དེ་དག་ ཡུལ་ཡིན་པས་དེའི་ངོ་བོར་མེད་དོ། །འོ་ན་གོས་ལ་སོགས་པ་བདེ་སོགས་ཀྱི་རྒྱུ་མ་ཡིན་པར་འགྱུར་བ་ལས། ཡིན་པས་དེའི་ངོ་བོར་ཡོད་ཅེ་ན། དེའི་ངོ་བོ་མེད་དེ། མ་དམིགས་པས་ སོ། །བདེ་སྡུག་ཕྱི་རོལ་གྱི་དོན་ཡིན་པ་དགག་པ་ལ་བཞི་ལས། བརྗོད་ཟིན་པའི་རིགས་པ་དྲན་པ་ལ་སྦྱོར་བ། དངོས་རྣམས་ཞེས་ཏེ། ཤེས་བྱ་ལས་སྔར་ཞེས

【現代漢語翻譯】自性或功德，即在不明顯的狀態下存在。從中產生比它更明顯的自性，那就是智。從智中產生由勇氣所生的我慢等三種。由勇氣所生的我慢產生眼等五種智根，以及語、手、足、排泄道、生殖器等五種業根。 2-551 產生支配這兩者的意，共十一種。由塵所生，產生空等五大元素，以及聲、香、味、觸、色等五唯。由黑暗所生，兩者都包括。其中，主物只是自性，大，我慢，五唯是自性和變異兩者。十一種根和五大元素只是變異。補盧沙（藏文：སྐྱེས་བུ་，梵文天城體：पुरुष，梵文羅馬擬音：puruṣa，漢語字面意思：人）兩者都不是，因為取了它的意願。主物只是自性，不是變異。大等七者是自性和變異。十六者是變異。補盧沙（藏文：སྐྱེས་བུ་，梵文天城體：पुरुष，梵文羅馬擬音：puruṣa，漢語字面意思：人）不是自性，不是變異。如《入行論》所說。其中，補盧沙（藏文：སྐྱེས་བུ་，梵文天城體：पुरुष，梵文羅馬擬音：puruṣa，漢語字面意思：人）和主物是常，變異是無常，自性和變異沒有分開。如果不知道變異是作者，就會輪迴。如果分開，知道它是作者，那麼通過對它的仔細研究，變異消失，就是解脫。這就像之前說的，什麼是主物？如果聲音的知識是常，也要記住。對於它的駁斥有四種，首先是對普遍的損害進行陳述，其中有三種，第一種是對主物的自性進行駁斥，有一，即兩個根本。如果主物只有一個，那麼三種自性就不合理。 2-552 如果有很多，那麼就與承諾相違背，因此如此。駁斥它的功德，就像這樣，除了補盧沙（藏文：སྐྱེས་བུ་，梵文天城體：पुरुष，梵文羅馬擬音：puruṣa，漢語字面意思：人）之外的一切都包括在這三種之中，如果三種中的每一種都沒有內部的區別，那麼塵的塵等就不合理，如果有，那麼就會變成無窮無盡。駁斥果的自性，即功德，沒有聲音等，因為原因功德三種沒有成立，就像沒有火的煙一樣。第二種是對快樂和痛苦是外在事物進行駁斥，其中有兩個根本，即沒有心。快樂等是體驗，而這些是對象，因此不在它的本質中。如果衣服等不是快樂等的原因，那麼因為是原因，所以存在於它的本質中嗎？不在它的本質中，因為沒有看到。駁斥快樂和痛苦是外在事物有四種，將已經說過的道理與記憶聯繫起來，事物等，比所知更早。

【English Translation】 Nature or merit, that is, existing in an unmanifest state. From that arises a nature more manifest than it, and that is intelligence itself. From that arise the three, such as ego, born of courage. The ego born of courage produces the five intellectual faculties such as the eye, and the five active faculties such as speech, hands, feet, excretory passage, and genitals. 2-551 It generates the mind that dominates these two, eleven in all. Born of dust, it produces the five great elements such as space, and the five tanmatras such as sound, smell, taste, touch, and color. Born of darkness, it includes both. Among these, the chief is only nature, the great, ego, and the five tanmatras are both nature and transformation. The eleven faculties and the five elements are only transformation. Purusha (Tibetan: སྐྱེས་བུ་, Sanskrit Devanagari: पुरुष, Sanskrit Romanization: puruṣa, Chinese literal meaning: person) is neither, because it has taken its desire. The chief is only nature, not transformation. The seven, such as the great, are nature and transformation. The sixteen are transformations. Purusha (Tibetan: སྐྱེས་བུ་, Sanskrit Devanagari: पुरुष, Sanskrit Romanization: puruṣa, Chinese literal meaning: person) is not nature, not transformation. As stated in the Bodhicaryāvatāra. Among these, Purusha (Tibetan: སྐྱེས་བུ་, Sanskrit Devanagari: पुरुष, Sanskrit Romanization: puruṣa, Chinese literal meaning: person) and the chief are permanent, transformation is impermanent, nature and transformation are not separated. If one does not know that transformation is the agent, one will transmigrate. If one separates, knowing that it is the agent, then through careful examination of it, transformation ceases, and that is liberation. This is like what was said before, what is the chief? If the knowledge of sound is permanent, remember that too. There are four refutations of it, first stating the general harm, of which there are three, the first being the refutation of the nature of the chief, there is one, that is, two roots. If the chief is only one, then the three natures are not reasonable. 2-552 If there are many, then it contradicts the promise, therefore it is so. Refuting its merits, it is like this, everything other than Purusha (Tibetan: སྐྱེས་བུ་, Sanskrit Devanagari: पुरुष, Sanskrit Romanization: puruṣa, Chinese literal meaning: person) is included in these three, if each of the three does not have internal distinctions, then the dust of dust and so on are not reasonable, and if there are, then it will become endless. Refuting the nature of the fruit, that is, merit, there is no sound and so on, because the three causes of merit are not established, like smoke without fire. The second is the refutation that pleasure and pain are external things, of which there are two roots, that is, without mind. Pleasure and so on are experiences, and these are objects, therefore not in its essence. If clothes and so on are not the cause of pleasure and so on, then because they are the cause, do they exist in its essence? Not in its essence, because it is not seen. There are four refutations that pleasure and pain are external things, connecting the reasoning that has been said with memory, things and so on, earlier than what is known.

་དང་། དེ་ལྟར་ཆོས་རྣམས་ཐམས་ཅད་ ཀྱི། །ཞེས་པར་དཔྱད་ཟིན་ཏོ། །ཐ་སྙད་དུ་རང་གི་ཚིག་དང་འགལ་བ་ཁྱེད་ཀྱི་ཞེས་ཏེ། བདེ་སོགས་ཀྱི་རང་བཞིན་གཙོ་བོ་དེ་རྒྱུ་ཡིན་ལ། དེས་དེ་ཙམ་ལ་སོགས་པ་སྐྱེད་པར་འགལ་ཏེ། 2-553 འདི་དེ་ཙམ་རྒྱུ། བདེ་སོགས་འབྲས་བུར་འདོད་པས། སྔ་མ་ཉིད་བརྟན་པར་མི་གནས་པས། དེ་ལས་ཏེ། སྒྲ་ལ་སོགས་པ་རྒྱུར་མི་འདོད་ཀྱི། དེའི་རང་བཞིན་དུ་གྱུར་པའི་གཙོ་བོར་འགྱུར་བ་དེ་ ལས་སོ་ཞེ་ན། བདེ་སོགས་རྒྱུ་མིན་པར་འགྱུར་ལ། འདོད་ན། རྩ་བའི་དམ་བཅའ་ཉམས་སོ། །བཟློག་པ་དེ་ཁོ་ན་ཉིད་དུ་མ་གྲུབ་པ་དེ་མེད་ཕྱིར་ཞེས་པའོ། །གསུམ་པ་གཙོ་བོ་རྟག་པར་ མི་འཐད་པ་ལ་བཞི་ལས། སྣང་བ་མི་དམིགས་པས་དགག་པ་བདེ་སོགས་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་སྟེ། མི་གསལ་བར་ཡོད་ན། བདེ་སོགས་གསལ་བར་སྐྱེས་པ་ན། གཙོ་བོ་མི་གསལ་བའི་རང་བཞིན་དེ་ དོར་ན་མི་རྟག་པར་འགྱུར་ལ། མི་འདོར་ན་གསལ་བ་ཉམས་སོ། །ཕྲ་རགས་སུ་འགལ་བ་དེ་ཉིད་ཅེས་ཏེ་རྟག་པ་ལ་ཕྲ་རགས་མི་འཐད་པའོ། །གནས་སྐབས་མི་རྟག་པར་འགྱུར་པས་རགས་པ་ ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་པོ་དེས་ན་མི་རྟག་པར་འགྲུབ་པ་དེ་བཞིན་ཞེས་པ་རང་བཞིན་ཐམས་ཅད་ཀྱང་ངོ་། །བཞི་པ་ཡོད་པ་སྐྱེ་བ་དགག་པ་ལ་བཞི་ལས། དགག་པའི་ཡུལ་སྤྱིར་བརྗོད་པ་གལ་ ཏེ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། ཡང་དངོས་པོ་སྔར་མེད་སྐྱེ་བ་མ་ཡིན་གྱི། མི་གསལ་བ་གསལ་བར་བྱས་པ་མར་མེས་དངོས་པོ་ལྟ་བུའམ། མེ་ལོང་གི་རྡུལ་ཕྱིས་པ་ལྟ་བུ་སྟེ། འོ་མའི་དུས་ན་ཞོ་གང་དང་། 2-554 ཞོའི་དུས་ན་མར་གང་དང་ཞེས་དང་། དྲག་པོ་ལེན་གྱིས་བཤད་པ་སྟེ། །འབིགས་བྱེད་གནས་པའང་དེ་སྐད་སྨྲ། །ཞེས་དང་། མེད་མི་བྱེད་ཕྱིར་རྒྱུ་ལེན་ཕྱིར། །ཐམས་ཅད་འབྱུང་བ་མེད་ཕྱིར་དང་། །ནུས་པས་ ནུས་ཅན་བྱེད་ཕྱིར་དང་། །རྒྱུ་ཡོད་ཕྱིར་ན་འབྲས་བུ་ཡོད། །ཅེས་པས་སྒྲ་སྒྲོགས་པ་གཙོ་བོས་འབྲས་བུར་སྣང་བ་ཐམས་ཅད་ཀྱང་དེར་གསལ་བར་བྱས་པ་ཙམ་མོ། །དེ་ལྟ་མ་ཡིན་ན་འཇིག་པའང་ སྣམ་བུའི་རྒྱུད་འགྱུར་རོ་ཞེས་སོ། །རང་གི་འདོད་པས་མ་ངེས་པ་གསལ་བ་འཇིམ་པ་དང་། བུམ་པ་ལྟ་བུ་མེད་པ་གསལ་བར་བྱས་པ་ཉིད་སྐྱེ་བ་སྟེ། ཚད་མས་གྲུབ་ཅིང་། ཁྱེད་ཀྱང་ཞི་ དང་གསལ་བ་ཞེས་སྨྲས་པས་སོ། །འཇུག་པ་འཆོལ་བ་གལ་ཏེ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་སོ། །རྩོད་པ་སྤང་བ་ལ་གསུམ་ལས། འཇུག་པ་མཚུངས་པ་འཇིག་རྟེན་རྨོངས་པ་ཞེས་ཏེ། རས་བལ་རས་ཉིད་དུ་ ཡོད་ཀྱི། མ་མཐོང་བས་ཞེ་ན། དེ་ཉིད་ཤེས་པས་སེར་སྐྱ་དེར་རས་བལ་གྱོན་པར་རིགས་པ་ལས་བསལ་ལོ། །ཡང་ན་རྨོངས་པས་རས་ཡུག་གྱོན་པར་མཐོང་ཞེ་ན། འཇིག་རྟེན་རྨོངས་པ་དང་འགལ་ བ་ཞེས་ཏེ། རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། རྨོངས་པ་ལ་སེར་སྐྱ་ལྟ་བུ་འབྱུང་རུང་མེད་ན་འབད་པ་དོན་མེད་ལ། ཡོད་ན་དེས་ཤེས་པ་ལྟར་ཀུན་གྱིས་ཤེས་པར་འགྱུར་ཏེ། མེད་པ་

【現代漢語翻譯】並且，像這樣對所有法進行分析完畢。在世俗諦中，你所說的與你自己的觀點相矛盾，因為你認為快樂等的自性是主因，而這與它產生快樂等事物相矛盾。你認為『這個』只是原因，而快樂等是結果。因為先前的（主因）並不穩定存在，所以從那（主因）產生聲音等是不合理的。如果認為聲音等不是原因，而是轉變成其自性的主因，那麼快樂等就不是原因了。如果承認快樂等是原因，那麼就違背了根本的誓言。否定了那唯一沒有成立的（主因），因為那是不存在的。第三，主因不可能是常恒的，這有四個方面。首先，通過不可見現象來反駁，即『快樂等』。根本上有四個方面：如果（主因）以不明顯的方式存在，那麼當快樂等明顯產生時，如果主因捨棄了不明顯的自性，就會變成無常；如果不捨棄，那麼明顯性就會消失。『粗細相違』，也就是說，常恒的事物不可能有粗細之分。『狀態變成無常，所以是粗大的』，這兩個根本原因表明，像這樣，所有自性都證明了無常。第四，對於已存在的事物產生進行反駁，這有四個方面。首先，普遍陳述反駁的對象，即『如果』。根本上有兩個方面：事物不是從無到有產生的，而是將不明顯的事物變得明顯，就像燈照亮物體，或者擦拭鏡子上的灰塵一樣。就像牛奶變成酸奶，酸奶變成酥油一樣。還有，強大的自在論者也這樣說：『穿透者也這樣說。』以及『因為不做無，因為取原因，因為一切不生。』以及『因為能力者產生有能力者，因為有原因所以有結果。』因此，聲音的發出，以及主因所顯現的一切結果，都只是在那裡變得明顯而已。如果不是這樣，那麼毀滅也會像布的線一樣改變。對於自己不確定的觀點，『變得明顯』就像泥土和陶罐一樣，將不存在的事物變得明顯就是產生，這是通過量成立的，而且你也說過『寂靜和明顯』。『進入混亂』，根本上有兩個方面。爲了消除爭論，有三個方面：『進入相同』，也就是說，世人是愚昧的，就像棉花存在於布中，只是沒有被看到一樣。如果這樣認為，那麼通過了解這一點，耆那教徒就會避免穿棉布衣服。或者，如果因為愚昧而看到穿棉布衣服，那麼『與世人的愚昧相矛盾』，根本上有兩個方面：如果愚昧不可能像耆那教徒那樣，那麼努力就沒有意義；如果可能，那麼就像他知道一樣，所有人都會知道，因為不存在（特殊性）。

【English Translation】 And, having thus analyzed all the dharmas. In conventional truth, what you say contradicts your own view, because you consider the nature of happiness etc. to be the primary cause, and this contradicts it producing happiness etc. You consider 'this' to be merely the cause, and happiness etc. to be the result. Because the previous (primary cause) does not stably exist, it is unreasonable for sound etc. to arise from that (primary cause). If you think that sound etc. are not the cause, but the primary cause that transforms into its nature, then happiness etc. are not the cause. If you admit that happiness etc. are the cause, then you violate the fundamental vow. Negating that one unestablished (primary cause), because that is non-existent. Third, the primary cause cannot be permanent, which has four aspects. First, refuting through invisible phenomena, i.e., 'happiness etc.' There are fundamentally four aspects: if (the primary cause) exists in an unclear manner, then when happiness etc. clearly arise, if the primary cause abandons the unclear nature, it will become impermanent; if it does not abandon it, then the clarity will disappear. 'Contradiction in coarse and fine', that is, permanent things cannot have coarse and fine distinctions. 'The state becomes impermanent, so it is coarse', these two fundamental reasons show that, like this, all natures prove impermanence. Fourth, refuting the production of existing things, which has four aspects. First, universally stating the object of refutation, i.e., 'if'. There are fundamentally two aspects: things are not produced from non-existence to existence, but rather making unclear things clear, like a lamp illuminating an object, or wiping dust off a mirror. Just like milk turning into yogurt, and yogurt turning into ghee. Also, the powerful Samkhya says: 'The piercer also speaks like that.' And 'Because it does not make non-existence, because it takes the cause, because everything is unborn.' And 'Because the capable one produces the capable, because there is a cause, so there is a result.' Therefore, the emanation of sound, and all the results that appear from the primary cause, are merely made clear there. Regarding one's own uncertain view, 'becoming clear' is like clay and a pot, making non-existent things clear is production, which is established through valid cognition, and you also said 'peace and clarity'. 'Entering confusion', there are fundamentally two aspects. To eliminate disputes, there are three aspects: 'Entering the same', that is, people are ignorant, just like cotton exists in cloth, but is not seen. If one thinks like this, then by understanding this, the Jainas would avoid wearing cotton clothes. Or, if one sees wearing cotton clothes because of ignorance, then 'contradicting the ignorance of the world', there are fundamentally two aspects: if ignorance is not possible like the Jainas, then effort is meaningless; if it is possible, then just as he knows, everyone would know, because there is no (specialness).

སྐྱེ་བར་མི་འདོད་པས། ། 2-555 འབྲས་བུའི་འཇུག་པ་བསླུ་བར་ཐལ་བ་འཇིག་རྟེན་ཞེས་པ་རས་བལ་དུ་མཐོང་བ་ཚད་མ་མ་ཡིན་ཞེ་ན། རས་ཡུག་ཏུ་མཐོང་བ་དེ་ཉིད་ཀྱང་བརྫུན་པར་འགྱུར་ཏེ། འཇལ་བྱེད་ལ་ཚད་མ་ མེད་པས་སོ། །གསུམ་པ་ཆོས་ཐམས་ཅད་སྐྱེ་བ་མེད་པར་བསྟན་པ་ལ་རྩོད་པ་སྤང་བ་ལ་གསུམ་ལས། རྒོལ་བ་དགོད་པ་གལ་ཏེ་ཚད་མ་ཞེས་པ། དངོས་པོར་སྨྲ་བ་ཐམས་ཅད་མགྲིན་གཅིག་ ཏུ། དབུ་མ་པ་ཡུལ་དང་ཡུལ་ཅན་ཐམས་ཅད་བརྫུན་ཞིང་འཁྲུལ་པར་འདོད་པ་ལྟར་ན། འཇལ་བྱེད་ཚད་མས་མི་འགྲུབ་སྟེ་རྫུན་པའི་ཡུལ་ཅན་ཡིན་པས། འདོད་ན་སྟོང་ཉིད་བསྒོམ་པ་དོན་མེད་ཅེ་ ན། ཡོངས་གཅོད་ལ་ཚད་མ་མིན་པ་བརྟགས་པའི་ཞེས་པ། བློ་འཁྲུལ་པས་ཚད་མ་མ་ཡིན་ཞིང་དགག་བྱ་མ་གྲུབ་ན་བཀག་པ་མི་འགྲུབ་པས་ཐལ་བ་འདོད་དེ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། དགག་ བྱ་ཅི་ཡང་མེད་པས་ན། །ང་ནི་ཅི་ཡང་མི་འགོག་གོ །ཞེས་དང་། རྒྱན་ལས། དགག་བྱ་ཡོད་པ་མ་ཡིན་དང་། །ཡང་དག་ཏུ་ནི་བཀག་མེད་གསལ། །ཞེས་དང་། དབུ་མ་རྩ་བ་ལས། བདག་གོ་ ཞེས་ཀྱང་བརྟགས་གྱུར་ཅིང་། །བདག་མེད་ཀྱང་ནི་བརྟགས་པར་གྱུར། །སངས་རྒྱས་རྣམས་ཀྱིས་བདག་དང་ནི། །བདག་མེད་འགག་མེད་ཅེས་ཀྱང་བསྟན། །ཞེས་དང་། བདེན་གཉིས་ལས། དགག་བྱ་བརྟགས་པ་ཉིད་ཡིན་ན། །བཀག་པ་བརྟགས་མིན་ཅི་ལྟ་བུ། ། 2-556 ཞེས་སོ། དེ་ལྟར་དཔྱོད་པ་དོན་མེད་ཅེ་ན། ཁྱབ་པ་མ་གྲུབ་སྟེ། རྣམ་བཅད་ལ་ཚད་མར་འགྱུར་བ་དཔེར་ན་ཞེས་ཏེ། བརྫུན་པ་ལ་བརྫུན་པར་རྟོགས་པ་ཁོ་ན་སྤང་བྱའི་གཉེན་པོ་ཡིན་ ཏེ། འཇུག་པ་ལས། མོ་གཤམ་བུ་ལ་རང་གི་མཚན་ཉིད་ཀྱིས། །སྐྱེ་བ་དེ་ཉིད་དུ་མེད་ཐ་སྙད་དུ་མེད་ལྟར། །དེ་བཞིན་དངོས་ཀུན་རང་གི་མཚན་ཉིད་ཀྱིས། །དེ་ཉིད་མ་སྐྱེས་ཐ་སྙད་དུ་ མ་སྐྱེས། །ཞེས་གསུང་སོ། །སྤྱི་དོན་གསུམ་པ་ཆོས་ཐམས་ཅད་སྐྱེ་འགག་དང་བྲལ་བར་བསྟན་པའི་སྒོ་ནས། ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་དོན་བསྡུས་ཏེ་བསྟན་པ་ལ་བཞི་ལས། ཆོས་ཐམས་ཅད་ སྐྱེ་འགག་མེད་པའི་དོན་དངོས་ལ་བསྒྲུབ་བྱའི་གཏན་ཚིགས་དང་། དུས་གསུམ་མཉམ་པར་བསྒྲུབ་པ་གཉིས། དེ་བས་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་དང་། གཉིས་ཏེ། དབུ་མ་རྩ་བ་ལས། སྐྱེ་བ་དང་ནི་འཇིག་པ་དག ། མཐོང་ངོ་སྙམ་དུ་ཁྱོད་སེམས་ན། །སྐྱེ་བ་དང་ནི་འཇིག་པ་དག །གཏི་མུག་ཉིད་ཀྱིས་མཐོང་བ་ཡིན། །ཞེས་པའི་རིགས་པས་སོ། །རྟེན་འབྲེལ་དུ་བསྒྲུབ་པ་ལ། དཔེ་བསྟན་པ། དོན་ལ་སྦྱར་བ། དཔེ་ དོན་བསྲེ་བ། དོན་བསྡུ་བ་བཞི། རྨོངས་པས་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་གཉིས་དང་། བཞི་དང་། གསུམ་དང་། གཅིག་གོ །རྟེན་འབྲེལ་ཙམ་ཉིད་ངོ་བོར་འདོད་པ་དགག་པ་ལ་གཉིས་ལས། ཡོད་པ་སྐྱེ་བ་དགག་པ་དངོས་པོ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། 2-557 འདི་ལ་སྒྱུ་མས་སྤྲུལ་པ་ཞེས་བྱ་བར་རྟེན་འབྲེལ་གྱི་རྟགས་བཀོད་ནས། དེའི་ཁྱབ

【現代漢語翻譯】因為不希望出生。如果說，認為將果的顯現視為欺騙，將世間視為棉花是不可靠的，那麼，將棉布視為棉布本身也是虛假的，因為衡量者沒有可靠性。第三，在顯示一切法無生時，爲了消除爭論，有三點：反駁者嘲笑說，如果所謂的可靠性，所有實在論者都一致認為，中觀派認為一切境和有境都是虛假的和錯誤的，那麼，衡量者無法成立，因為它是虛假的有境。如果這樣認為，那麼修習空性就沒有意義了。回答說，對完全排除的不可靠性進行分析，如果智慧是錯誤的，那麼就不可靠，如果所破不成立，那麼遮止也不會成立，所以接受這個過失。正如龍樹菩薩所說：『因為沒有任何所破，所以我什麼也不遮止。』《寶鬘論》中說：『沒有所破，完全沒有遮止，這很清楚。』《中論》中說：『我也分析了「我」，我也分析了「無我」，諸佛已經教導說「我」和「無我」沒有止息。』《二諦論》中說：『如果所破本身被分析，那麼遮止如何不被分析呢？』如果這樣思辨沒有意義，那麼這種遍及是不成立的，因為區分是可靠的，例如，認識到虛假是虛假本身就是對治所斷的對治。如《入中論》所說：『如幻化子于自性，無生亦無名言生，如是一切諸法亦，于自性中無生也。』所以這樣說。第三個總義，通過顯示一切法遠離生滅，來概括地顯示般若波羅蜜多的意義，有四點：一切法無生的真實意義，以及成立三時平等，這兩點。因此，有四個根本頌和兩個根本頌。《中論》中說：『你認為有生和滅，這是因為愚癡才看到生和滅。』這是通過這種理證。在成立緣起時，有四點：舉例說明，應用於意義，混合例子和意義，總結意義。從「因為愚癡」到兩個根本頌，四個根本頌，三個根本頌，一個根本頌。爲了反駁認為緣起本身就是自性，有兩點：駁斥存在之生，即事物，有兩個根本頌。在此，通過建立幻術師所變現的緣起之相，來顯示其普遍性。

【English Translation】 Because one does not wish to be born. If it is said that seeing the appearance of the result as deceptive, and seeing the world as cotton, is unreliable, then seeing cotton cloth as cotton cloth itself is also false, because the measurer has no reliability. Third, in showing that all dharmas are without arising, in order to eliminate disputes, there are three points: the opponent mocks, saying that if the so-called reliability, all realists unanimously agree that the Madhyamikas consider all objects and subjects to be false and mistaken, then the measurer cannot be established because it is a false subject. If this is thought, then meditating on emptiness is meaningless. The answer is that analyzing the unreliability of complete exclusion, if the mind is mistaken, then it is unreliable, and if the object to be refuted is not established, then the negation will not be established, so accept this fault. As Master Nagarjuna said: 'Because there is nothing to be refuted, I do not negate anything.' The Ornament says: 'There is no object to be refuted, and there is clearly no negation.' The Root Verses of the Middle Way say: 'I have also analyzed 'I', and I have also analyzed 'no-self', the Buddhas have taught that 'I' and 'no-self' have no cessation.' The Two Truths say: 'If the object to be refuted is analyzed, then how is the negation not analyzed?' If such speculation is meaningless, then this pervasion is not established, because distinction is reliable, for example, recognizing falsehood as falsehood itself is the antidote to what is to be abandoned. As the Entrance to the Middle Way says: 'Like an illusionary child, there is no arising in its own nature, nor in name, likewise, all phenomena are unborn in their own nature, and unborn in name.' So it is said. The third general meaning, by showing that all dharmas are free from arising and ceasing, to summarize and show the meaning of the Perfection of Wisdom, there are four points: the true meaning of all dharmas being without arising and ceasing, and the establishment of the equality of the three times, these two points. Therefore, there are four root verses and two root verses. The Root Verses of the Middle Way say: 'You think you see arising and ceasing, this is because of ignorance that you see arising and ceasing.' This is through this reasoning. In establishing dependent arising, there are four points: giving an example, applying it to the meaning, mixing the example and the meaning, and summarizing the meaning. From 'because of ignorance' to two root verses, four root verses, three root verses, and one root verse. In order to refute the view that dependent arising itself is the nature, there are two points: refuting the arising of existence, that is, things, there are two root verses. Here, by establishing the sign of dependent arising as what is transformed by a magician, its universality is shown.

་པ་ཡོད་མེད་སྐྱེ་འགོག་གིས་བསྒྲུབ་པ། དངོས་པོ་ཡོད་ཅེས་པ་ལ་སོགས་པ་བརྗོད་ནས། དེའི་ཁྱབ་པ་རྡོ་རྗེ་ གཟེགས་མས་བསྒྲུབ་བོ་ཞེས་སྣང་བར་བཤད་པས་འདིར་ཡང་དེ་རིགས་སོ་ཞེས་གསུང་བ་བཀག་ཟིན་ཏོ། །དེས་ན་རྒྱུ་ལ་བརྟེན་ནས་སྐྱེ་ཡང་བདེན་པར་ཡོད་པ་ཅི་འགལ་ཞེ་ན། དེ་ལྟ་ན་རྒྱུ་ ལས་འབྲས་བུ་ཡོད་པ་ཞིག་སྐྱེ་ན་རྒྱུ་མི་དགོས་ལ། མེད་པ་ཞིག་སྐྱེའོ་ཞེ་ན། དེ་དགག་པ་ལ་གསུམ་ལས། རིགས་པས་མདོར་བསྟན་པ་འོན་ཏེ་ཞེས་རྩ་བ་གཉིས་ཏེ། མེད་པ་རྒྱུའི་ཡུལ་ མ་ཡིན་པས་སོ། །སྔར་མེད་པའི་དོན་འཐོབ་པར་བྱེད་པ་རྒྱུའི་དགོས་པའོ་ཞེ་ན། མེད་པ་རྒྱུའི་ཡུལ་དུ་མི་འཐད་པ་ཞེས་ཏེ། དེ་རྒྱུ་ཡི་བསྐྱེད་བྱ་མིན་ཏེ། དེ་ལ་ངོ་བོ་མེད་པས་ རྒྱུ་ཡིས་བྱས་ན་དངོས་པོར་འགྱུར་རོ། །ནུས་པའི་ཡུལ་ཉིད་དུ་དགག་པ་ལ་གཉིས་ལས། དངོས་མེད་དངོས་པོར་མི་འགྱུར་བ་ནི་གནས་སྐབས་དེ་ཞེས་པ། སྔར་མེད་པ་ཕྱིས་དངོས་པོའི་ངོ་བོ་འཐོབ་ པར་བྱེད་པས་ཡོད་ཅེ་ན། དེ་ཐོབ་པ་ན་སྔར་གྱི་དོར་ན་དངོས་མེད་ཀྱི་གནས་སྐབས་ཏེ་དངོས་པོར་གྱུར་པ་གང་ཞིག་ཡིན་ཏེ། དེ་ལ་ངོ་བོ་མེད་པས་མ་དོར་ན་དངོས་པོར་མི་རུང་སྟེ། 2-558 དེ་གཉིས་འགལ་བས་སོ། །དངོས་མེད་གཞན་དུ་མི་འགྱུར་བ་དངོས་པོ་སྐྱེས་པ་ཞེས་ཏེ་དངོས་པོར་མི་འགྱུར་མོད། དངོས་མེད་རང་བཞིན་དུ་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན་མ་ཡིན་ཏེ། དངོས་མེད་ལ་སྒྱུར་བར་ བྱ་བྱེད་མེད་དེ། རང་བཞིན་གཞན་དུ་འགྱུར་བ་ནི། ནམ་ཡང་འཐད་པ་མ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་སོ། །སྲིད་ཞི་མཉམ་པའི་ལམ་དུ་དོན་བསྡུ་བ་དེ་ལྟར་འགག་པ་ཞེས་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་གཉིས་ཏེ། རིགས་པས་བརྟགས་ན་འཁོར་བ་མ་གྲུབ་པ་ཉིད་མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་སྟེ། མངོན་རྟོགས་རྒྱན་ལས། འདི་ལ་བསལ་བྱ་ཅི་ཡང་མེད། །གཞག་པར་བྱ་བ་ཅུང་ཟད་མེད། །ཡང་དག་ཉིད་ལ་ཡང་དག་ ལྟ། །ཡང་དག་མཐོང་ན་རྣམ་པར་གྲོལ། །ཞེས་གསུངས་སོ། །མཇུག་ཕན་ཡོན་རྗེས་སུ་གདམས་པ་ལ་གཉིས་ལས། སྟོང་ཉིད་རྟོགས་ན་རང་དོན་གྲུབ་པའི་ཕན་ཡོན་ལ་གསུམ་ལས། འཇིག་རྟེན་གྱི་ཆོས་བརྒྱད་མ་ གྲུབ་པ་དེ་ལྟར་སྟོང་པའི་ཞེས་ཏེ། ཆོས་ཡང་དག་པར་སྡུད་པའི་མདོ་ལས། སྟོང་པ་ཉིད་དུ་སྨྲ་བ་ནི་མི་གནས་པའི་ཕྱིར། འཇིག་རྟེན་གྱི་ཆོས་རྣམས་ཀྱིས་མི་འཕྲོག་སྟེ། རྙེད་པས་དགའ་བ་ ཡང་མེད། མ་རྙེད་པས་མི་དགའ་བ་ཡང་མེད། གྲགས་པས་ཡིད་སོས་པ་ཡང་མེད། མ་གྲགས་པས་སྲོ་ཞི་བ་ཡང་མེད། སྨད་པས་ཞུམ་པ་ཡང་མེད། བསྟོད་པས་དགའ་བར་སེམས་པ་ཡང་མེད། བདེ་བས་ཆགས་པར་འགྱུར་བའང་མེད། 2-559 སྡུག་བསྔལ་བས་ཡིད་འབྱུང་བར་འགྱུར་བའང་མེད་ཅེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས་ཀྱང་། འཇིག་རྟེན་མཁྱེན་པ་རྙེད་དང་མ་རྙེད་དང་། །བདེ་དང་མི་བདེ་སྙན་དང་མི་སྙན་དང་། །བསྟོད་སྨད་ཅེས་བགྱི་འཇིག་ རྟེན་ཆོས་བརྒྱད

【現代漢語翻譯】通過有無生滅來論證。宣說『事物存在』等等，並通過金剛屑（Vajraśekhara）來論證其周遍性，如顯現中所說，此處也是如此，此說法已被駁斥。那麼，依賴於因也會產生真實存在的事物，這有什麼矛盾呢？如果這樣，從因產生果，如果產生已存在之果，則不需要因；如果產生不存在之果呢？對於此駁斥，有三點，首先是通過理證簡要說明，即『或者』二字的兩句根本頌：因為不存在之物不是因的對境。如果說，因的必要性在於獲得先前不存在之物，那麼，不存在之物不應是因的對境，因為那不是因所產生的，因為它沒有自性，如果因能作用，則會變成事物。對於在能力之對境上的駁斥，有兩點，首先是非事物不會變成事物，即『那個狀態』：如果說先前不存在之物後來獲得了事物的自性，那麼，在獲得時如果捨棄先前的狀態，那麼不存在的狀態是什麼，即變成了事物？因為它沒有自性，如果不捨棄，則不能成為事物，因為這兩者是矛盾的。非事物不會變成其他事物，即『事物產生』：即使不會變成事物，非事物會變成自性嗎？不是的，因為非事物沒有能轉變和所轉變，自性轉變為其他，無論何時都是不合理的。如此，在寂滅平等之道中總結意義，即『如是遮止』的兩句偈頌：通過理證觀察，輪迴的無成立即是涅槃。如《現觀莊嚴論》所說：『於此無有當除遣，少分亦無當安立，于真如中見真如，見真如已得解脫。』結尾的利益是後續的教誨，其中，如果證悟空性，則有成就自利的利益，其中有三點，即不成立世間八法，即『如是空性』：在《正法集經》中說：『說空性者，因不住留，不為世間法所奪，得亦不喜，不得亦不憂，名聞不悅，不名聞不戚，譭謗不餒，讚頌不喜，樂不耽著，苦不厭離。』龍樹菩薩也說：『世間智者，得與未得及，樂與不樂，悅意與不悅，贊與毀如是世間八法』 If existence or non-existence can be disproved by origination, then it can be said that 'things exist'. It is said that the Vajraśekhara (diamond sliver) proves its pervasiveness. It has already been refuted that this is also the case here. So, what is the contradiction if it depends on the cause and arises as something that truly exists? If that is the case, then if the fruit arises from the cause, if something already exists, then the cause is not needed. If something that does not exist arises, then there are three refutations to this. The first is a brief explanation of the reason, that is, two root verses with the word 'or': Because what does not exist is not the object of the cause. If it is said that the need for a cause is to obtain something that did not exist before, then what does not exist should not be the object of the cause, because it is not produced by the cause, because it has no essence. If the cause can act, it will become a thing. There are two refutations to the object of ability. First, non-things do not become things, that is, 'that state': If it is said that something that did not exist before later obtains the nature of a thing, then if the previous state is abandoned when it is obtained, then what is the state of non-existence, that is, it becomes a thing? Because it has no essence, if it is not abandoned, it cannot become a thing, because the two are contradictory. Non-things do not become other things, that is, 'things are produced': Even if it does not become a thing, will a non-thing become its own nature? No, because non-things have no transformer or transformed. It is never reasonable for one's own nature to be transformed into another. In this way, the meaning is summarized in the path of equality of existence and peace, that is, two verses of 'thus stopping': By examining with reason, the non-establishment of samsara is nirvana. As it says in the Ornament of Clear Realization: 'In this, there is nothing to be removed, and nothing to be established. Seeing the true nature in the true nature, liberation is attained by seeing the true nature.' The benefit of the conclusion is the subsequent teachings, in which, if emptiness is realized, there is the benefit of accomplishing one's own benefit, of which there are three points, that is, the eight worldly dharmas are not established, that is, 'thus emptiness': In the Sutra of the Collection of True Dharmas, it says: 'Those who speak of emptiness are not robbed by the worldly dharmas because they do not abide. There is no joy in gain, and no unhappiness in loss. There is no pleasure in fame, and no sorrow in obscurity. There is no shrinking from blame, and no joy in praise. There is no attachment to pleasure, and no aversion to suffering.' Acharya Nagarjuna also said: 'Worldly wise ones, gain and no gain, pleasure and displeasure, pleasant and unpleasant, praise and blame, these are the eight worldly dharmas.'

【English Translation】 This is demonstrated by preventing origination through existence or non-existence. It is said that 'things exist' and so on, and that the Vajraśekhara (diamond sliver) proves its pervasiveness. It has already been refuted that this is also the case here. So, what is the contradiction if it depends on the cause and arises as something that truly exists? If that is the case, then if the fruit arises from the cause, if something already exists, then the cause is not needed. If something that does not exist arises, then there are three refutations to this. The first is a brief explanation of the reason, that is, two root verses with the word 'or': Because what does not exist is not the object of the cause. If it is said that the need for a cause is to obtain something that did not exist before, then what does not exist should not be the object of the cause, because it is not produced by the cause, because it has no essence. If the cause can act, it will become a thing. There are two refutations to the object of ability. First, non-things do not become things, that is, 'that state': If it is said that something that did not exist before later obtains the nature of a thing, then if the previous state is abandoned when it is obtained, then what is the state of non-existence, that is, it becomes a thing? Because it has no essence, if it is not abandoned, it cannot become a thing, because the two are contradictory. Non-things do not become other things, that is, 'things are produced': Even if it does not become a thing, will a non-thing become its own nature? No, because non-things have no transformer or transformed. It is never reasonable for one's own nature to be transformed into another. In this way, the meaning is summarized in the path of equality of existence and peace, that is, two verses of 'thus stopping': By examining with reason, the non-establishment of samsara is nirvana. As it says in the Ornament of Clear Realization: 'In this, there is nothing to be removed, and nothing to be established. Seeing the true nature in the true nature, liberation is attained by seeing the true nature.' The benefit of the conclusion is the subsequent teachings, in which, if emptiness is realized, there is the benefit of accomplishing one's own benefit, of which there are three points, that is, the eight worldly dharmas are not established, that is, 'thus emptiness': In the Sutra of the Collection of True Dharmas, it says: 'Those who speak of emptiness are not robbed by the worldly dharmas because they do not abide. There is no joy in gain, and no unhappiness in loss. There is no pleasure in fame, and no sorrow in obscurity. There is no shrinking from blame, and no joy in praise. There is no attachment to pleasure, and no aversion to suffering.' Acharya Nagarjuna also said: 'Worldly wise ones, gain and no gain, pleasure and displeasure, pleasant and unpleasant, praise and blame, these are the eight worldly dharmas.'

་པོ། །བདག་གི་ཡིད་ཡུལ་མིན་པར་མགོ་སྙོམས་མཛོད། །ཅེས་གསུངས་སོ། །དེ་ལ་བརྟེན་པའི་སྲེད་པ་ལྡོག་པ་དང་། དེས་ན་དོན་ལ་གདམས་པ་གཉིས། དེ་ཉིད་དུ་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་ བཞི་དང་། གཉིས་སོ། །གཉིས་པ་ཟུང་འཇུག་ཏུ་བྱ་བའི་ཕྱིར། གཞན་ལ་སྙིང་རྗེ་བསྐྱེད་པར་གདམས་པ་ལ་གསུམ་ལས། མཐོང་བའི་སྡུག་བསྔལ་བདག་ཉིད་བདེ་བ་ཞེས་རྩ་བ་དྲུག་གོ །མ་མཐོང་བའི་སྡུག་ བསྔལ་བཞི་ལས། འཁོར་བའི་སྡུག་བསྔལ་མདོར་བསྟན་པ་བདེ་འགྲོ་ཞེས་ཏེ། བརྒྱ་བྱིན་འཇིག་རྟེན་མཆོད་འོས་གྱུར་ནས་ཀྱང་། །ལས་ཀྱི་དབང་གིས་ཕྱིར་ཡང་ས་སྟེང་ལྷུང་། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་ལྟ་བུའོ། །གཉིས་ པ་སྡུག་བསྔལ་བརྒྱུད་མར་འཇུག་པ་ལ་ལྔ་ལས། སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྩ་བ་མ་ཞི་བས་སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྣམ་གྲངས་བསྟན་པ་སྲིད་པ་ན་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་བཅུ་བཞི་སྟེ། དེ་ཁོ་ན་ཉིད་ མ་རྟོགས་པས་སོ། །བཟློག་པའི་ཐབས་མེད་པ། བར་ཆད་མེད་པ། རྟེན་རྙེད་པར་དཀའ་བ། རྒྱུ་སྤང་དཀའ་བ་རྣམས། དེ་ཡང་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་གཉིས་དང་། བཞི་དང་། གཉིས་དང་། གཉིས་སོ། །དེ་ལྟར་ཞེས་སྡུག་བསྔལ་ལ་སྡུག་བསྔལ་དུ་མ་ཤེས་པ་དང་། 2-560 མྱོང་བར་འགྱུར་པའི་སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྣམ་པ་དེ་ལྟར་དགའ་དང་ཞེས་རྩ་བ་བཞིའོ། །དེ་རྗེས་སུ་གཟུང་བར་སྨོན་པ་ལ། སྡུག་བསྔལ་ཞི་བ་དང་། མངོན་ཞེན་ཞི་བར་སྨོན་པ་གཉིས། དེ་ལྟར་ཞེས་ པ་ནས་རྩ་བ་བཞི་བཞིའོ། །ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ལེའུ་སྟེ་དགུ་པའོ།། ༈ །། ༄། །ཡོངས་སུ་བསྔོ་བའི་ལེའུ་སྟེ་བཅུ་པ། རྩོམ་པ་མཐར་ཕྱིན་པ་མཇུག་གི་དོན་ལ་གསུམ་ལས། གང་བསྔོ་བའི་རྒྱུ། བདག་གིས་བྱང་ཆུབ་སྤྱོད་པ་ ལ། །འཇུག་པ་རྣམ་པར་བརྩམས་པ་ཡི། །དགེ་བ་ཞེས་སྟེ། ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དྲུག བསླབ་པ་གསུམ་མམ། ཚོགས་གཉིས་སམ། དངོས་པོ་གསུམ་དུ་བསྡུ་སྟེ། རྒྱུད་བླ་མ་ལས། སྦྱིན་བྱུང་བསོད་ནམས་སྦྱིན་ པ་སྟེ། །ཚུལ་ཁྲིམས་ལས་བྱུང་ཚུལ་ཁྲིམས་ཡིན། །བཟོད་དང་བསམ་གཏན་གཉིས་དག་ནི། །བསྒོམས་བྱུང་བརྩོན་འགྲུས་ཀུན་ཏུ་འགྲོ །ཞེས་གསུངས་སོ། །དེའང་ཚོགས་གཉིས་སུ་འདུས་ཏེ། རྒྱན་ལས། སྦྱིན་དང་ཚུལ་ཁྲིམས་བསོད་ནམས་ ཀྱིས། །ཚོགས་ཡིན་ཤེས་རབ་ཡེ་ཤེས་ཀྱི། །གསུམ་པོ་གཞན་ནི་གཉིས་ཀ་སྟེ། །ལྔ་ཆར་ཡང་ནི་ཡེ་ཤེས་ཚོགས། །ཞེས་དང་། རིགས་པ་དྲུག་ཅུ་པ་ལས། དགེ་བ་འདི་ཡིས་སྐྱེ་བོ་ཀུན། །བསོད་ནམས་ཡེ་ ཤེས་ཚོགས་བསགས་ཏེ། །བསོད་ནམས་ཡེ་ཤེས་ལས་བྱུང་བའི། །དམ་པ་གཉིས་ནི་འཐོབ་པར་ཤོག །ཅེས་གསུངས་སོ། །དེས་ན་བསྔོ་བ་རྣམ་པར་དག་པ་དོན་ཁྱད་པར་དུ་དགོངས་ཏེ། ཀླུའི་རྒྱལ་པོ་མ་དྲོས་པས་ཞུས་པར། 2-561 དེ་ལ་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ལམ་ནི་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་ཉིད་དུ་བསྔོས་པའོ། །དེ་ཅིའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་ཉིད་དུ་ཡོངས་སུ་མ་བསྔོས་པའི་

【現代漢語翻譯】『請您平息我心中的妄念。』他這樣說道。因此，要斷除由此產生的貪慾。因此，實際上有兩個忠告。從『就在那兒』開始，有四個根本，以及兩個次要的。第二個是爲了實現雙運（藏文：ཟུང་འཇུག）。爲了勸導他人發起慈悲心，有三個方面：看到他人的痛苦，視其為自己的快樂，有六個根本。對於未見到的痛苦，有四個方面：簡要地展示輪迴的痛苦，即『善趣』，例如：『即使因陀羅（梵文：Śakra，帝釋天）成為世間應供養者，也會因業力而再次墮落到地上。』等等。第二，痛苦持續不斷地降臨，有五個方面：由於沒有平息痛苦的根源，展示了痛苦的各種形式，從『存在』開始，有十四個根本。因為沒有證悟真如。沒有扭轉的方法，沒有阻礙，難以獲得所依，難以捨棄原因。從『那也是』開始，有二個根本，以及四個，二個，二個。像這樣，對於不認識痛苦為痛苦，以及將要體驗的痛苦的形式，像『快樂』一樣，有四個根本。之後，是希望被接納，有兩種願望：平息痛苦和消除執著。像這樣，各有四個根本。這是智慧波羅蜜多品第九品。頂禮！這是迴向品第十品。爲了完成著作的結尾，有三個方面：迴向的因。『我所著述的菩提行論』，即六度（藏文：ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དྲུག），三學（藏文：བསླབ་པ་གསུམ），或二資糧（藏文：ཚོགས་གཉིས），或三事（藏文：དངོས་པོ་གསུམ）。如《寶性論》所說：『佈施所生的福德是佈施，持戒所生的是持戒，忍辱和禪定二者，是修所生，精進普遍隨行。』這也歸結為二資糧。如《莊嚴經論》所說：『佈施和持戒是福德資糧，智慧是智慧資糧，其餘三個既是福德資糧也是智慧資糧，五者都是智慧資糧。』以及《六十正理論》所說：『愿以此善行，一切眾生，積累福德和智慧資糧，愿從福德和智慧中生起的，兩種殊勝得以獲得。』因此，迴向是完全清凈的，要特別注意其意義。如龍王阿那婆達多（梵文：Anavatapta）所問：『因此，波羅蜜多的道路是迴向於一切智智（梵文：sarvajñāna）。』為什麼呢？因為沒有完全迴向於一切智智的

【English Translation】 'Please pacify the delusions in my mind.' He said thus. Therefore, to reverse the craving that arises from this. Therefore, in reality, there are two pieces of advice. Starting from 'Right there,' there are four roots, and two secondary ones. The second is for the sake of achieving union (Tibetan: ཟུང་འཇུག). To advise others to generate compassion, there are three aspects: seeing the suffering of others, viewing it as one's own happiness, there are six roots. Regarding unseen suffering, there are four aspects: briefly showing the suffering of samsara, which is 'good rebirth,' such as: 'Even if Indra (Sanskrit: Śakra, 帝釋天) becomes worthy of offerings in the world, he will fall back to the earth due to karma.' and so on. Second, suffering descends continuously, there are five aspects: because the root of suffering has not been pacified, showing the various forms of suffering, starting from 'existence,' there are fourteen roots. Because the suchness has not been realized. There is no way to reverse it, there is no obstruction, it is difficult to find a basis, it is difficult to abandon the cause. Starting from 'That is also,' there are two roots, and four, two, two. Like this, for not recognizing suffering as suffering, and the forms of suffering that will be experienced, like 'happiness,' there are four roots. After that, it is the wish to be accepted, there are two wishes: to pacify suffering and to eliminate attachment. Like this, there are four roots each. This is the ninth chapter, the Perfection of Wisdom. Homage! This is the tenth chapter, the Dedication. To complete the end of the composition, there are three aspects: the cause of dedication. 'The conduct of Bodhicitta that I have composed,' that is, the six perfections (Tibetan: ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དྲུག), the three trainings (Tibetan: བསླབ་པ་གསུམ), or the two accumulations (Tibetan: ཚོགས་གཉིས), or the three things (Tibetan: དངོས་པོ་གསུམ). As stated in the Uttaratantra: 'The merit arising from giving is giving, that arising from ethics is ethics, patience and meditation are both born from cultivation, diligence always accompanies.' This also converges into two accumulations. As stated in the Ornament: 'Giving and ethics are the accumulation of merit, wisdom is the accumulation of knowledge, the other three are both, all five are the accumulation of knowledge.' And as stated in the Sixty Stanzas of Reasoning: 'May all beings, through this virtue, accumulate the accumulations of merit and knowledge, may the two excellences arising from merit and knowledge be attained.' Therefore, the dedication is completely pure, and special attention should be paid to its meaning. As asked by the Naga king Anavatapta (Sanskrit: Anavatapta): 'Therefore, the path of the perfections is dedicated to all-knowing wisdom (Sanskrit: sarvajñāna).' Why is that? Because it is not completely dedicated to all-knowing wisdom

སྦྱིན་པས་ནི་སྦྱིན་པའི་ཕ་རོལ་ ཏུ་ཕྱིན་པ་ཞེས་བྱ་བའི་མིང་མི་འཐོབ་བོ་ཞེས་དང་། ཡང་བློ་གྲོས་རྒྱ་མཚོས་ཞུས་པ་ལས་ཀྱང་། ཤཱ་ར་དྭ་ཏིའི་བུ་འདི་ལྟ་སྟེ། དཔེར་ན་རྫ་མཁན་གྱིས་སྣོད་མ་བྱས་པ་དག་སྣོད་ ཀྱི་མིང་མི་འཐོབ་བོ། །ཤཱ་ར་དྭ་ཏིའི་བུ། དེ་བཞིན་དུ་དགེ་བའི་རྩ་བ་བྱང་ཆུབ་ཏུ་མ་བསྔོས་པའང་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་མིང་མི་འཐོབ་བོ་ཞེས་པ་དང་། བློ་གྲོས་རྒྱ་མཚོ་འདི་ ལྟ་སྟེ། དཔེར་ན་རྫ་མཁན་གྱིས་འཇིམ་པའི་གོང་བུ་འཁོར་ལོའི་སྟེང་དུ་བཞག་ཀྱང་མ་བསྐོར་ན་སྣོད་ཀྱི་མིང་མི་འཐོབ་སྟེ། གང་གི་ཚེ་བསྐོར་བར་གྱུར་པ་དེའི་ཚེ་སྣོད་ཀྱི་མིང་འཐོབ་བོ། ། བློ་གྲོས་རྒྱ་མཚོ་དེ་བཞིན་དུ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་དགེ་བའི་རྩ་བ་ཤིན་ཏུ་མང་དུ་བསགས་པའང་རྣམ་པ་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་ཉིད་དུ་ཡོངས་སུ་མ་བསྔོས་ན་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་མིང་ མི་འཐོབ་སྟེ། བློ་གྲོས་རྒྱ་མཚོ་དེ་ལྟ་བས་ན། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྒྱུན་དུ་འདྲེས་པ་མེད་པའི་ཡིད་ཀྱིས་དགེ་བའི་རྩ་བ་བསགས་ཤིང་བསགས་པ་ཐམས་ཅད་རྣམ་པ་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་ཉིད་དུ་ཡོངས་སུ་བསྔོ་བར་བྱའོ་ཞེས་དང་། 2-562 གཞན་ཡང་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ལས་འཁོར་གསུམ་དུ་མི་རྟོག་པའི་བསྔོ་བའི་ཚུལ་རྒྱས་པར་གསུངས་སོ། །གཉིས་པ་ཅི་ལྟར་བསྔོ་བའི་ཚུལ་ལ་གསུམ་གྱི། གཞན་དོན་དུ་བསྔོ་བ་ལ་ གཉིས་ལས། འཇིག་རྟེན་པའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ་ལ་གསུམ་གྱི། སྤྱི་འགྲོ་ཀུན་ཞེས་པའོ། །ངན་འགྲོའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ་ལ་གསུམ་གྱི། དམྱལ་བའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ་ལ་གཉིས་ལས། སྡུག་བསྔལ་རང་ཞི་བར་ སྨོན་པ་ལ་གསུམ་གྱི་དང་པོ། སྤྱིར་ཞི་བ་འཇིག་རྟེན་ཞེས་རྩ་བ་བཞིའོ། །གཞིའི་ལ། གྲང་བའི་དང་། ཚ་བའི་དམྱལ་བའི་ཞི་བ། གྲང་བས་ཞེས་རྩ་བ་གཅིག་དང་། གསུམ་སྟེ། དེ་དག་ཀྱང་སློབ་ དཔོན་འཕགས་པས། ཡང་སོས་ཐིག་ནག་རབ་ཏུ་ཚ་བ་དང་། བསྡུས་འཇོམས་ངུ་འབོད་མནར་མེད་ལ་སོགས་པ། །དམྱལ་བ་རྣམས་ནི་རྟག་ཏུ་སྡུག་བསྔལ་འགྱུར། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་པ་ལྟ་བུའོ། ། ཉེ་འཁོར་གྱི་ལ། ཤིང་། བྱ། གཞི། ཆུའི་གནོད་པ་སྟེ་བཞི་པོ། རལ་གྲི་ཞེས་པ་ནས། རྩ་བ་བཞི་དང་། བཞི་དང་། བརྒྱད་དང་། བཞིའོ། །གཞན་གྱི་མཐུས་ཞི་བ་ལ་བཞིའི། ཕྱག་ན་རྡོ་རྗེའི་མཐུ་སྟོབས་ ཀྱིས་ཞི་བ་ཅི་ཕྱིར་ཞེས་པས་གནོད་བྱེད་སྐྲག་པ། ཀུན་ནས་ཞེས་པས་བདེ་བ་སྐྱེས་པ། ནམ་མཁའི་ཞེས་པས་བདག་གི་མགོན་མཐོང་བའོ། །སྤྱན་རས་གཟིགས་ཀྱི་ཐུགས་རྗེས་ཞི་བ་ལ་མེའི་གནོད་པ་ཞི་བ། 2-563 སྐྱབས་རྙེད་པ། བདེ་བ་ཐོབ་པ་རྣམས། མེ་ཏོག་ཅེས་པ་ནས་རྩ་བ་གཉིས་དང་རེ་རེའོ། །འཇམ་དཔལ་གྱི་ཆོ་འཕྲུལ་གྱིས་ཞི་བ་གྲོགས་དག་ཅེས་པས་དབུགས་དབྱུང་བ། གཞོན་ནུ་ཞེས་པས་སྐྱབས་རྙེད་ པའོ། །དེ་ལྟར་ཞེས་རྩ་བ་བཞིས་ཉེ་

【現代漢語翻譯】『佈施不能獲得佈施波羅蜜多的名稱。』此外，在《智海請問經》中也說：『舍利弗之子，譬如陶師未製作的器皿，不能獲得器皿的名稱。舍利弗之子，同樣，未將善根迴向菩提，也不能獲得波羅蜜多的名稱。智海，譬如陶師將泥團放在輪上，若不轉動，則不能獲得器皿的名稱；當轉動時，才能獲得器皿的名稱。智海，同樣，菩薩積累了極其廣大的善根，若不完全迴向一切智智，也不能獲得波羅蜜多的名稱。智海，因此，菩薩應以不雜染的心，積累一切善根，並將所積累的一切完全迴向一切智智。』此外，《般若波羅蜜多經》中廣說了不思三輪的迴向之理。第二，關於如何迴向之理，分為三部分。為他眾利益而回向，分為兩部分。為世間眾生的利益而回向，分為三部分，即『普愿一切』。為惡趣眾生的利益而回向，分為三部分。為地獄眾生的利益而回向，分為兩部分。祈願痛苦自息，分為三部分，第一部分，普遍平息，即四個根本：地基，寒冷的地獄平息，炎熱的地獄平息，『寒冷』，一個根本，共三個。這些也如聖天論師所說：『 पुनर्जीवन（藏文，梵文天城體，punar jīvana，漢語字面意思：復活），ཐིག་ནག（藏文，梵文天城體，tik nag，梵文羅馬擬音：thig nag，漢語字面意思：黑線），རབ་ཏུ་ཚ་བ་དང་།（藏文，梵文天城體，rab tu tsha ba dang，梵文羅馬擬音：rab tu tsha ba dang，漢語字面意思：極熱），བསྡུས་འཇོམས（藏文，梵文天城體，bsdus 'joms，梵文羅馬擬音：bsdus 'joms，漢語字面意思：聚集摧毀），ངུ་འབོད（藏文，梵文天城體，ngu 'bod，梵文羅馬擬音：ngu 'bod，漢語字面意思：哭號），མནར་མེད（藏文，梵文天城體，mnar med，梵文羅馬擬音：mnar med，漢語字面意思：無間）等，地獄眾生恒常受苦。』等等廣說。近邊的，樹，鳥，地基，水的損害，共四種。『刀劍』等，四個根本，四個，八個，四個。以他力平息，分為四種。以金剛手（梵文：Vajrapani）的力量平息，為何？因為使損害者恐懼，『一切』，因為生起安樂，『虛空』，因為見到我的怙主。以觀世音（梵文：Avalokiteśvara）的慈悲平息，火的損害平息，獲得救護，獲得安樂等，『花』等，兩個根本，各一個。以文殊（梵文：Manjushri）的神變平息，『朋友們』，因為舒緩氣息，『青年』，因為獲得救護。如是，四個根本是近邊。

【English Translation】 'Giving does not obtain the name of Giving Paramita.' Furthermore, in the 'Ocean of Intelligence' it is said: 'Son of Sharadvati, just as a potter's vessel that has not been made does not obtain the name of vessel. Son of Sharadvati, similarly, a root of virtue that has not been dedicated to Bodhi does not obtain the name of Paramita. Ocean of Intelligence, just as a potter places a lump of clay on the wheel, if it is not turned, it does not obtain the name of vessel; when it is turned, it obtains the name of vessel. Ocean of Intelligence, similarly, a Bodhisattva who has accumulated extremely vast roots of virtue, if he does not completely dedicate it to Omniscience, does not obtain the name of Paramita. Ocean of Intelligence, therefore, a Bodhisattva should accumulate all roots of virtue with an undiluted mind, and completely dedicate all that has been accumulated to Omniscience.' Furthermore, the 'Prajnaparamita Sutra' extensively explains the method of dedication without contemplating the three spheres. Second, regarding how to dedicate, it is divided into three parts. Dedicating for the benefit of others is divided into two parts. Dedicating for the benefit of worldly beings is divided into three parts, namely 'May all beings'. Dedicating for the benefit of beings in the lower realms is divided into three parts. Dedicating for the benefit of beings in hell is divided into two parts. Wishing for the cessation of suffering itself is divided into three parts, the first part, universal pacification, which are the four roots: the base, the pacification of the cold hells, the pacification of the hot hells, 'cold', one root, a total of three. These are also as stated extensively by the teacher Aryadeva: ' पुनर्जीवन（藏文，梵文天城體，punar jīvana，梵文羅馬擬音：punar jīvana，literal meaning: revival）, ཐིག་ནག（藏文，梵文天城體，tik nag，梵文羅馬擬音：thig nag，literal meaning: black line）, རབ་ཏུ་ཚ་བ་དང་།（藏文，梵文天城體，rab tu tsha ba dang，梵文羅馬擬音：rab tu tsha ba dang，literal meaning: extremely hot）, བསྡུས་འཇོམས（藏文，梵文天城體，bsdus 'joms，梵文羅馬擬音：bsdus 'joms，literal meaning: gathering destruction）, ངུ་འབོད（藏文，梵文天城體，ngu 'bod，梵文羅馬擬音：ngu 'bod，literal meaning: crying）, མནར་མེད（藏文，梵文天城體，mnar med，梵文羅馬擬音：mnar med，literal meaning: uninterrupted）, etc., hell beings constantly suffer.' etc. Nearby, trees, birds, the base, the harm of water, a total of four. 'Swords' etc., four roots, four, eight, four. Pacifying by the power of others is divided into four types. Pacifying by the power of Vajrapani, why? Because it makes the harmer afraid, 'all', because happiness arises, 'space', because one sees my protector. Pacifying by the compassion of Avalokiteshvara, the harm of fire is pacified, obtaining protection, obtaining happiness, etc., 'flowers' etc., two roots, one each. Pacifying by the magical power of Manjushri, 'friends', because of relieving breath, 'youth', because of obtaining protection. Thus, the four roots are nearby.

བའི་སྲས་གཞན་གྱི་མཐུས་ཞི་བའོ། །དུད་འགྲོའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ་དུད་འགྲོ་ཞེས་ཏེ། དུད་འགྲོའི་སྐྱེ་གནས་ན་ཡང་གསོད་པ་དང་། །བཅིང་དང་བརྡེག་སོགས་སྡུག་བསྔལ་ སྣ་ཚོགས་པ། །ཞེས་གསུངས་པས། དེ་དག་བྲལ་བར་སྨོན་པའོ། །ཡི་དྭགས་ཀྱི་དོན་དུ་བསྔོ་བ། སྒྲ་མི་སྙན་པ་ཞེས་རྩ་བ་དྲུག་སྟེ། སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། ཡི་དྭགས་ན་ཡང་འདོད་པས་ཕོངས་ པ་ཡིས། །བསྐྱེད་པའི་སྡུག་བསྔལ་རྒྱུན་ཆགས་མི་འཆོས་པ། །བཀྲེས་སྐོམ་གྲང་དྲོ་ངལ་དང་འཇིགས་པ་ཡི། །སྡུག་བསྔལ་ཤིན་ཏུ་དྲག་པོ་མི་བཟད་པ། །ཞེས་གསུངས་པ་ལྟ་བུ་སྟེ། ཟ་མ་ཏོག་བཀོད་ལས། དེ་ནས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སེམས་དཔའ་ཆེན་པོ་སྤྱན་རས་གཟིགས་ཀྱི་དབང་པོའི་ཕྱག་གི་སོར་མོ་བཅུ་ལས་ཆུ་བོ་ཆེན་པོ་བཅུ་བྱུང་སྟེ་ཞེས་སོ། །བདེ་འགྲོའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ་ལ་གསུམ་ལས། སྤྱིར་མིའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ་ལ། མི་འདོད་པ་དང་བྲལ་བ་དང་། འདོད་པའི་དོན་གྲུབ་པར་བསྔོ་བ་གཉིས། ལོང་བ་རྣམས་ཀྱིས་ཞེས་པ་ནས། ཚིགས་སུ་བཅད་པ་དགུ་ཡིས་སྔ་མའི་དོན་བརྒྱད་བསྟན། 2-564 གཉིས་པ་ལ་དོན་གསུམ་དུ་བྱས་པའི། ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་ཐོབ་པའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ་ལ་དོན་ལྔ། མི་དལ་ཀུན་ལས་ཐར་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་བཅད་བཞིའོ། །གཉིས་པ་ཡང་དག་པའི་ལམ་ལ་འཇུག་ པ་ལ། དགེ་བ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་དང་། སྒྲུབ་པ་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་གཉིས། བདག་གིས་ཞེས་རྩ་བ་བཞི་དང་། བཞི་ཡིས་སོ། །མཐུན་པའི་རྐྱེན་ཚོགས་པར་བསྔོ་བའི་དོན་ལྔ། སེམས་ཅན་ཞེས་པ་ནས་ ཚིགས་བཅད་བཞིས་རིང་དུ་བདེ་བར་འཚོ་བ། སྣོད་རྣམ་པར་དག་པ། བཅུད་རྣམ་པར་དག་པར་བསྟན་ལ། བཞི་པ་སྒྲུབ་པའི་རྐྱེན་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་ལ་ལྔ། ལུས་ཅན་ཞེས་པ་ནས་ཚིགས་སུ་བཅད་ པ་ལྔས་བསྟན་ཏེ། དཔལ་ལྡན་ཕྱོགས་ཀྱི་གླང་པོས། སྐུ་ཡི་ཆ་ལུགས་རྣམ་མང་དང་། །གསུང་གི་སོ་སོའི་སྐད་བཞིན་དུ། འདུལ་བའི་ཐབས་ནི་ཐ་དད་པ། །དེ་དང་དེ་ནི་ཁྱོད་ཀྱིས་མཛད། །ཅེས་པ་ ལྟ་བུའོ། །མཁའ་འགྲོ་ཞེས་པས་གནོད་པ་ཞི་བའོ། །བྱེ་བྲག་ཏུ་བསྟན་པ་ལ་ཞུགས་པའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ་ལ་དགེ་འདུན་གྱི་དོན་དུ། དགེ་སློང་། དགེ་སློང་མ། རབ་ཏུ་བྱུང་བ། སྡེ་སྣོད་འཛིན་ པའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ་སྟེ་ལྔ། གཙུག་ལག་ཁང་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་བཞི་དང་། བཞི་དང་། གཉིས་དང་། བཞི་དང་། ཡང་བཞི་ཡིས་སོ། །ངན་སོང་སྡུག་བསྔལ་མི་མྱོང་ཞིང་། །ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་བརྒྱད་ཀྱིས་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ལ་ཐུན་མོང་དུ་བསྔོ་བའོ། ། 2-565 གཉིས་པ་འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ་ལ། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་དང་། སངས་རྒྱས་དང་། ཉན་ཐོས་དང་། རང་རྒྱལ་བའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ་གསུམ། བྱང་ཆུབ་སེམས་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་གཉིས་ དང་། གཉིས་དང་གཉིས་སོ། ། སྤྱི་དོན་གཉིས་པ་རང་དོན་དུ་བསྔོ་བ་ལ། གནས་སྐབས་ཀྱི་འ

【現代漢語翻譯】以他人的力量獲得寂靜。為畜生道的利益迴向，即為畜生道。如經中所說：『即使在畜生道的處境中，也有殺戮、捆綁、毆打等各種痛苦。』因此，祈願他們脫離這些痛苦。為餓鬼道的利益迴向，即聲音不悅耳等六種根本痛苦。如龍樹菩薩所說：『即使在餓鬼道中，也因慾望的匱乏，產生持續不斷的痛苦，無法改變。飢渴、寒熱、勞累和恐懼的痛苦極其強烈，難以忍受。』就像這樣，《寶篋經》中說：『此後，觀世音菩薩摩訶薩的十指流出十條大河。』為善趣的利益迴向分為三種。總的來說，為人類的利益迴向分為兩種：祈願脫離不 желаемого и祈願實現 желаемого。從『盲人』開始，用九個偈頌闡述了前者的八個意義。對於後者，分為三個意義：為獲得圓滿而回向，有五個意義。從『脫離一切閑暇』開始，有四個偈頌。第二，進入正確的道路，包括功德圓滿和修行圓滿兩種。『我』有四個根本，以及四個偈頌。為聚集順緣而回向有五個意義。從『眾生』開始，用四個偈頌闡述了長久安樂地生活、器清凈和精華清凈。第四，為修行圓滿的順緣有五個意義。從『有情』開始，用五個偈頌闡述。如吉祥方象所說：『身體的姿態多種多樣，語言也各有不同，調伏的方法也各不相同，這些都是您所做的。』『空行』意味著平息損害。爲了進入特別闡述的意義而回向，包括為僧團的利益、比丘、比丘尼、出家者、持藏者回向等五種。從『寺廟』開始，有四個根本，以及四個、兩個、四個、以及又是四個偈頌。從『不經歷惡趣痛苦』開始，用八個根本為一切眾生共同迴向。第二，為超越世間的利益而回向，包括為菩薩、佛、聲聞和獨覺的利益迴向三種。從『菩提心』開始，有二個根本，以及二個和二個偈頌。第二個共同意義是為自己的利益而回向，包括暫時的利益。

【English Translation】 To pacify through the power of others' offspring. Dedicating for the benefit of animals is for animals. As it is said in the scriptures: 'Even in the state of animals, there are various sufferings such as killing, binding, and beating.' Therefore, it is a prayer to be free from these sufferings. Dedicating for the benefit of pretas (hungry ghosts), which are the six roots of unpleasant sounds. As taught by the master Nagarjuna: 'Even in the realm of pretas, due to the poverty of desires, there is continuous suffering that cannot be changed. The suffering of hunger, thirst, cold, heat, exhaustion, and fear is extremely intense and unbearable.' Like this, in the Za ma tog bkod it says: 'Then, from the ten fingers of the Bodhisattva Mahasattva Avalokiteśvara, ten great rivers emerged.' Dedicating for the benefit of happy migrations is divided into three. Generally, dedicating for the benefit of humans is divided into two: praying to be separated from the undesirable and praying for the fulfillment of the desirable. Starting from 'the blind,' the eight meanings of the former are explained in nine verses. For the latter, it is divided into three meanings: dedicating for the attainment of excellence has five meanings. Starting from 'liberation from all idleness,' there are four verses. Secondly, entering the correct path includes two aspects: the perfection of merit and the perfection of practice. 'I' has four roots, and four verses. Dedicating for the gathering of favorable conditions has five meanings. Starting from 'sentient beings,' four verses explain living long in happiness, the purity of the vessel, and the purity of the essence. Fourthly, for the perfection of favorable conditions for practice, there are five meanings. Starting from 'embodied beings,' it is explained in five verses. As the glorious Dignaga said: 'The forms of the body are diverse, and the languages of speech are distinct. The methods of taming are also different. These and those are what you do.' 'Dakini' means pacifying harm. Dedicating for the purpose of entering into the specifically explained meaning includes dedicating for the benefit of the Sangha, monks, nuns, renunciates, and holders of the Tripitaka, which are five. Starting from 'monastery,' there are four roots, and four, two, four, and again four verses. From 'not experiencing the suffering of the lower realms,' eight roots dedicate to all sentient beings in common. Secondly, dedicating for the benefit of transcending the world includes dedicating for the benefit of Bodhisattvas, Buddhas, Shravakas, and Pratyekabuddhas, which are three. Starting from 'Bodhi mind,' there are two roots, and two and two verses. The second common meaning is dedicating for one's own benefit, including temporary benefits.

བྲས་བུ་ཐོབ་པ། འཇམ་པའི་དབྱངས་དང་ཕྲད་པ། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྤྱད་པ་སྤྱོད་པ། གཞན་གྱི་དོན་འགྲུབ་ པར་སྨོན་པ་བཞི། བདག་ཀྱང་འཇམ་དབྱངས་ཞེས་པ་ནས་རྩ་བ་བརྒྱད་དང་། བཞི་དང་། བརྒྱད་དང་། བཞིའོ། །གསུམ་པ་བདེ་བའི་འབྱུང་གནས་བསྟན་པའི་དོན་དུ་བསྔོ་བ། འགྲོ་བའི་ཞེས་པ་སྡུག་བསྔལ་མཐའ་དག་ སྤོང་ཞིང་བདེ་བ་མཐའ་དག་སྒྲུབ་པ་རྒྱལ་བའི་བསྟན་པ་ཡིན་ལ། དེ་ལས་བརྗོད་བྱ་བསླབ་པ་གསུམ་དང་། རྗོད་བྱེད་སྡེ་སྣོད་གསུམ་བཤད་དེ། དེ་དག་གི་དབྱེ་བའང་མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། དད་དང་ དགའ་དང་བློ་རྣམས་ཀྱིས། །རྒྱུ་ཕྱིར་ཆོས་འདི་དགེ་བ་ཡིན། །དོན་གཉིས་ལྡན་པས་གཟུང་སླ་དང་། །ཡོན་ཏན་བཞི་ལྡན་ཚངས་སྤྱོད་ཡིན། །ཞེས་དང་། དཔལ་ལྡན་ཕྱོགས་ཀྱི་གླང་པོས། བགྲོད་པ་གཅིག་དང་ཐབས་བདེ་ དང་། །ལེགས་པར་འབྲེལ་དང་ཉེས་པ་མེད། །ཐོག་མ་བར་དང་མཐར་དགེ་བ། །ཁྱོད་ཀྱི་བསྟན་འདྲ་གཞན་ལ་མེད། །ཅེས་གསུངས་པས། །དེ་ལ་གདུལ་བྱས་གཅེས་པར་འཛིན་ཅིང་བཀུར་ལ་སྤྱོད་པ་རྒྱུན་དུ་གནས་པར་གྱུར་ཅིག་ཅེས་པའོ། ། 2-566 གསུམ་པ་བཀའ་དྲིན་རྗེས་སུ་དྲན་པའི་ཕྱག་བྱ་བ་ནི། གང་གི་དྲིན་གྱིས་དགེ་བློ་འབྱུང་། །ཞེས་པ། གཟའ་སྐར་དང་དུས་སྦྱོར་ལ་སོགས་བཟང་པོ་ལ་བབ། ཡོ་བྱད་རྒྱ་ཆེན་པོ་དང་སེང་གེའི་ ཁྲི་བཤམས་ཏེ། སང་རྒྱལ་སར་འདོན་པའི་དོ་ནུབ་རྨི་ལམ་དུ་ཁྲིའི་སྟེང་ན་མགོན་པོ་འཇམ་པའི་དབྱངས་བཞུགས་ནས། ཁྲི་འདི་ངའི་ཡིན་པས་ཁྱོད་འདི་ལ་མ་འདུག་གསུངས་པས། བསྟན་པ་རིན་པོ་ཆེ་ ལ་འཇུག་པའི་བློ་བྱུང་བས། ཉིདཾ་ཀྱིཾ་ཐུགཾས་དམཾ། འཇམ་པའི་དབྱངས་ལ་ཕྱག་འཚལ་ལོ། །ཞེས་དང་། གང་གི་དྲིན་གྱིས་བདག་དར་བ། །དགེ་བའི་བཤེས་ལ་སྐྱབས་སུ་མཆི། །ཞེས་པ་གཞོན་ནུའི་ཚེ་མགོན་པོ་ འཇམ་པའི་དབྱངས་ཀྱི་སྒྲུབ་ཐབས་གནང་བ་རྣལ་འབྱོར་པ་ཐོད་པ་ཅན་དང་། ངེས་པར་འབྱུང་བའི་ཚུལ་ཁྲིམས་ལ་རྒྱུད་སྦྱར་མཁན་པོ་རྒྱལ་བའི་ལྷ་ཡིན་པས། བཀའ་དྲིན་ཅན་གྱི་བླ་མ་ལ་ཕྱག་འཚལ་ བའོ། །ཡོངས་སུ་བསྔོ་བའི་ལེའུ་སྟེ་བཅུ་པའོ།། ༈ །། བླ་མའི་གསུང་རབ་རིན་ཆེན་ལུང་གི་མཛོད། །འཛིན་དང་འབྱེད་པར་སྤྲོ་བའི་བློ་གྲོས་ཅན། །རྒྱལ་སྲས་ཁྱེད་ཀྱིས་བཀའ་སྩལ་དོན་བསྒྲུབ་ཕྱིར། །གཞུང་འདི་བཙུན་ པ་རིན་ཆེན་དཔལ་གྱིས་ཕྱེ། །གང་ལས་གང་གིས་ཇི་སྙེད་གསུངས་པ་རྣམས། །སྒྲུབ་དང་སྤོང་བའི་གནས་རྣམས་ཇི་བཞིན་དུ། །ངེས་བྱེད་གཞུང་འདིར་བདག་བློ་འཁྲུལ་ན་ཡང་། །དྲི་མེད་ཆོས་སྤྱན་ལྡན་རྣམས་བཟོད་པར་མཛོད། ། 2-567 ཀུན་མཁྱེན་དཀྱིལ་འཁོར་བརྩེ་བ་རབ་རྒྱས་དཔག་ཡས་ཕྲིན་ལས་འཁྲིགས་པའི་འོད། །ཕས་རྒོལ་རྟོག་གེའི་སྒྲ་གཅན་ལས་གྲོལ་བླ་མ་ཉིན་མོར་བྱེད་པའི་གསུང་། །གསལ་བར་སྦྱར་ལས་བསོད་ནམས་དྲི་མེད་ཟླ་ཟེར་ ཟིལ་གནོན་ལེགས་བསྒྲུབ་དེས།

【現代漢語翻譯】獲得果實，與妙吉祥（Jampelyang，文殊菩薩）相遇，行持菩薩行，以及成就他人之願望這四者。我亦稱『妙吉祥』，從根本的八種、四種、八種和四種而來。第三，為宣說安樂之源而回向：『有情』意為捨棄一切痛苦，成辦一切安樂，此乃勝者（Gyälwa，佛陀）之教法。其中，所詮為三學，能詮為三藏。關於它們的差別，《經莊嚴論》（mDo-sDe-Gyän，大乘莊嚴經論）中說：『以信與喜及智慧，此法因故是善妙，具足二義易於持，具四功德是梵行。』尊者法稱（Palden Chokyi Langpo，Dignāga）說：『一乘與善巧方便，善妙關聯且無過，初中末皆為善妙，如汝之教他無有。』因此，愿調伏者珍重、恭敬並奉行之，恒常住世。第三，憶念恩德而頂禮：『因誰之恩生善念』，意為星宿與時辰等皆吉祥，陳設廣大資具與獅子寶座，于明日舉行登基大典的前夜，夢見怙主妙吉祥安坐于寶座之上，說道：『此座乃吾所有，汝勿坐於此。』因此生起進入珍寶教法之念。ཉིདཾ་ཀྱིཾ་ཐུགཾས་དམཾ། （藏文）自性任運成就。（梵文天城體，svabhāva siddha hūṃ，梵文羅馬擬音）（漢語字面意思）向妙吉祥頂禮。『因誰之恩我興盛，皈依善知識。』意為年少時，給予怙主妙吉祥之修法者，乃瑜伽士托巴堅（Thöpa Chen，持顱者），以及將出離之律與相續結合之堪布嘉瓦拉（Khenpo Gyälwé Lha，勝天）。故向具恩上師頂禮。迴向品第十終。上師之語乃珍寶教言之寶藏，您具足樂於執持與開啟之智慧，為成辦王太子您的教言，尊者仁欽貝（Tsünpa Rinchen Pal）開啟此論典。無論從何處、由何者、說了多少，對於應修與應舍之處，縱然我於此論典中生起迷亂，亦請具足無垢法眼者們予以寬恕。遍知者之壇城，慈愛遍佈，事業無量，光明熾盛。從勝論敵的思辨羅睺中解脫，上師如日光般的教言。清晰闡釋，以無垢福德之月光，壓倒寒意，善妙成辦。

【English Translation】 Obtaining the fruit, meeting with Jampelyang (Mañjuśrī), practicing the conduct of a Bodhisattva, and wishing to accomplish the benefit of others—these four. I am also called 'Jampelyang,' from the root of eight, four, eight, and four. Third, dedicating for the purpose of showing the source of happiness: 'Sentient beings' means abandoning all suffering and accomplishing all happiness, which is the teaching of the Victorious One (Gyälwa, Buddha). Among these, the object to be expressed is the three trainings, and the expression is the three baskets (Tripiṭaka). Regarding their differences, the Ornament of the Sutras (mDo-sDe-Gyän, Mahāyāna-sūtrālaṃkāra) says: 'With faith, joy, and wisdom, this Dharma is virtuous because of its cause, easy to grasp with two meanings, and is Brahmacharya with four qualities.' The Venerable Dignāga said: 'One vehicle and skillful means, well-connected and without fault, good in the beginning, middle, and end, like your teaching, there is none other.' Therefore, may those to be tamed cherish, respect, and practice it, and may it remain forever. Third, prostrating in remembrance of kindness: 'By whose kindness good thoughts arise,' meaning that the stars and times are auspicious, vast resources and a lion throne are arranged, and on the eve of the coronation ceremony tomorrow, it is dreamed that the Protector Jampelyang is seated on the throne, saying, 'This throne is mine, do not sit on it.' Therefore, the thought of entering the precious Dharma arises. ཉིདཾ་ཀྱིཾ་ཐུགཾས་དམཾ། （Tibetan）Naturally, spontaneously accomplished. （Sanskrit Devanagari, svabhāva siddha hūṃ，Sanskrit Romanization）（Literal meaning） Prostration to Jampelyang. 'By whose kindness I prosper, I take refuge in the virtuous friend.' Meaning that the one who gave the practice method of the Protector Jampelyang in his youth was the yogi Thöpa Chen (Skull-Bearer), and the Khenpo Gyälwé Lha (Victorious God) who combined the discipline of renunciation with the continuum. Therefore, prostration to the kind Guru. The Tenth Chapter, the Chapter on Complete Dedication, is complete. The Guru's words are a treasure trove of precious teachings, you possess the wisdom to eagerly hold and unlock them, to fulfill the words of the Prince, the Venerable Rinchen Pal opened this treatise. From wherever, by whomever, however much was said, regarding the places to be practiced and abandoned, even if my mind is confused in this treatise, may those with immaculate Dharma eyes forgive me. The mandala of the Omniscient One, love is vast, activities are immeasurable, light is blazing. Freed from the argumentative Rāhu of opposing debaters, the Guru's words are like the sun. Clearly explained, with the stainless moonlight of merit, suppressing the cold, well accomplished.

།བདུད་སྡེ་དཔུང་བཅས་རེ་བ་བཅད་ནས་འགྲོ་ཀུན་རྫོགས་དེར་སངས་རྒྱས་འགྱུར། །བྱང་ཆུབ་སེམས་པའི་སྤྱོད་པ་ལ་འཇུག་པའི་གསལ་བྱེད་བཙུན་པ་རིན་ཆེན་དཔལ་གྱིས་སྦྱར་བའོ།། །།འདི་ བསྒྲུབས་པ་ལས་བྱུང་བ་ཡི། །དགེ་བ་བདག་གིས་གང་ཐོབ་པ། །དེས་ནི་སྐྱེ་བོ་ཐམས་ཅད་ཀྱི། །བདེ་གཤེགས་ཤེས་རབ་ཐོབ་པར་ཤོག །འགྲོ་བའི་སྡུག་བསྔལ་སྨན་གཅིག་པུ། །བདེ་བ་ཐམས་ཅད་འབྱུང་བའི་ གནས། །བསྟན་པ་རྙེད་དང་བཀུར་སྟི་དང་། །བཅས་ཏེ་ཡུན་རིང་གནས་གྱུར་ཅིག། །།དགེའོ།། །།དགེའོ།། །།དགེའོ།། །།

【現代漢語翻譯】斷魔軍及其希望，一切眾生皆于彼圓滿成佛。入菩薩行論之明釋，由尊者仁欽貝（Rinchen Pal）所著。以此修行所生之，我所獲得之善業力，愿一切眾生皆能，獲得善逝之智慧。眾生痛苦之唯一藥，一切安樂之生源地，愿教法伴隨利養與恭敬，長久住世！善哉！善哉！善哉！

【English Translation】 Cutting off the army of demons and their hopes, may all beings attain perfect Buddhahood therein. A clear explanation of Engaging in the Bodhisattva's Deeds, composed by the venerable Rinchen Pal. Through the virtue that arises from accomplishing this, May whatever merit I have gained, May all beings, Attain the wisdom of the Sugata (Buddha). The sole medicine for the suffering of beings, The source of all happiness, May the teachings, along with gain and respect, Long endure! Good! Good! Good!