ludru0207_未遮遣解釋.g2.0f

如竹嘉措教言集LG18ཟ་མ་ཏོག་ཁ་ཕྱེ་བ་ལས་རང་ཉིད་རྒྱས་བཤད། 2-226 ༄༅། །ཟ་མ་ཏོག་ཁ་ཕྱེ་བ་ལས་རང་ཉིད་རྒྱས་བཤད། ༄། །ཁྱད་གཞིའི་དགོས་པ་ངོས་བཟུང་བ། ༄༅། །ལེགས་བཤད་ཉི་མའི་འོད་ཟེར་ཟ་མ་ཏོག་ཁ་ཕྱེ་བ་ལས་རང་ཉིད་རྒྱས་བཤད་ཀྱི་སྐབས་བཞུགས་སོ།། ཨོཾ་སྭསྟི་སིདྡྷྃ། བྱམས་པའི་རྗེས་འབྲང་ཐོགས་མེད་མཆེད་ཀྱི་སྲོལ། །བློ་གྲོས་མཆོག་ལྡན་ཕྱོགས་གླང་ ཆོས་གྲགས་ཀྱིས། །རྣམ་པར་བཀྲལ་བའི་རྒྱལ་བའི་གསུང་རབ་དོན། །སྩོལ་མཁས་མ་ཏི་བི་ཛཱ་ཡ་དེར་བསྟོད། །འབུམ་ཕྲག་གཞུང་གི་མགྲིན་པར་རྣམ་དཔྱོད་ཀྱི། །རོ་འཛིན་སྐྱོང་བ་ལྕགས་ཐང་ཆོས་རྗེ་སོགས། །མཉན་ ཡོད་སེང་གེའི་ཁྲི་ལ་ངལ་འཚོ་བའི། །ཡོངས་འཛིན་རིགས་པ་སྨྲར་རྣམས་ཕྱག་གི་གནས། །འདིར་ནི་རྣམ་འགྲེལ་གཞུང་གི་དཔྱིད། །མཁས་གཞན་བློ་གྲོས་ར་བ་ལས། །མ་འོངས་ལུང་དང་རིགས་པའི་གནད། །སྐལ་བཟང་ དཔྱོད་ལྡན་གཟུར་གནས་པའི། །དོན་དུ་འཆད་ཀྱི་དགའ་བས་ཉོན། །ཞེས་མཆོད་པར་བརྗོད་པ་དང་། རྩོམ་པར་དམ་བཅའ་སྔོན་དུ་འགྲོ་བས། ཆོས་ཅན་གཅིག་ལ་བསྟན་བཅོས་ལས་ཞེས་སོགས་ཀྱི་སྐབས་སུ་གཞུང་གི་ འབྲེལ་ཚུལ་སོགས་གསུམ་ལས་དང་པོ་ལ། གང་འཆད་པ་སྐབས་སུ་བབ་ན། ནུས་ཡུལ་བསྒྲུབ་བྱའི་མཚན་ཉིད་ཟུར་ལྔ་ལྡན་འདི་འཆད་པ་སྐབས་སུ་བབ། འདི་འཆད་པ་ལ། ཟུར་བཞི་མདོར་བསྟན་པ། ཟུར་ གཉིས་རྒྱས་པར་བཤད་པ། མ་གསལ་བ་བྱེ་བྲག་ཏུ་བཤད་པ་གསུམ་ཡོད་པའི། གཉིས་པ་དེ་ལའང་། འདོད་པ་རྒྱས་པར་བཤད་པ་དང་། རང་ཉིད་རྒྱས་བཤད་གཉིས་ཡོད་པའི་དང་པོ་ཡན་ཆད་གོང་དུ་བཤད་ཟིན། 2-227 གཉིས་པ་དེ་འཆད་པ་ལ། ཁྱད་གཞིའི་དགོས་པ་ངོས་བཟུང་། ཁྱད་ཆོས་དགོས་པ་རྒྱས་པར་བཤད། དགོས་པ་དེའི་གྲུབ་དོན་བསྡུ་བའོ། །དང་པོ་ལ། ཆོས་ཅན་གཅིག་ལ་ཞེས་སོགས་བྱུང་། དེ་འབྲུ་དང་སྦྱར་ ན། སློབ་དཔོན་ཕྱོགས་གླང་གིས་ཚད་མ་མདོར་གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་མཚན་ཉིད་འཆད་པའི་ཚིག་ཟུར་དུ། བདག་ཉིད་ཀྱི་ནི་སྒྲ་སྨོས་པ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ལ་དགོས་པ་རྣམ་གཉིས་ཡོད་དེ། རྣམ་ གཅོད་ལ་སྐབས་དེའི་སྔ་རྒོལ་རྣམ་དག་གིས་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཏུ་ཁས་བླངས་པ་རྣམས། སྐབས་དེའི་གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་བཅད་ནས། ཡོངས་གཅོད་ལ་ཆོས་ཅན་སྒྲ་ལྟ་བུ་ གཅིག་ཉིད་ལ། ཕྱི་ནང་གི་བསྟན་བཅོས་ལས་རྟག་པ་ནམ་མཁའི་ཡོན་ཏན་དང་། བྱས་མི་རྟག་སོགས་ཁྱད་ཆོས་དུ་མ་རྣམ་པར་བཞག་ཀྱང་སྐབས་དེའི་སྔ་རྒོལ་བདག་ཉིད་ཀྱིས་བསྒྲུབ་པར་འདོད་པའི་སྒྲ་ མི་རྟག་པ་ལྟ་བུ་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་གྱི། རྟག་པ་ནམ་ཡོན་སོགས་ཚད་མར་ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་ལུང་དོན་གཞན་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་ཤེས་ པར་བྱ་བའི་ཆེད་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། ཆོས་ཅན་གཅིག་ལ་བསྟན་བཅོས་ལས། །

【現代漢語翻譯】如竹嘉措教言集LG18《開啟蓮苑之自我廣釋》 2-226 開啟蓮苑之自我廣釋確定特性之必要吉祥頌！《開啟蓮苑之自我廣釋——善說如日之光》正值此時。嗡斯瓦斯諦悉曇。（藏文：ཨོཾ་སྭསྟི་སིདྡྷྃ།，梵文天城體：ॐ स्वस्ति सिद्दम्，梵文羅馬擬音：oṃ svasti siddhaṃ，漢語字面意思：嗡，吉祥，成就。）慈氏（彌勒佛）之追隨者，無著（Asanga）兄弟之傳統，具足殊勝智慧之陳那（Dignāga）、法稱（Dharmakīrti），善巧闡釋佛陀之經論要義者，頂禮賜予者瑪蒂·比扎亞（Mati Vījaya）！贍部洲六莊嚴之頸項，以敏銳之觀察力，如理如實地守護，如鐵棒法王等，獅吼聲響徹雲霄，于具足瑜伽之座上安歇者，頂禮一切善知識！於此《釋量論》之源泉，勝過其他智者之見解，未來之經論要義，愿為具足善緣、智慧、公正者，歡喜宣說，諦聽！如是，于立宗之前，先作禮讚與立誓。于『法』之一體性上，于經論之中等等場合，于經論關聯之三種情況之初，當宣講之時，此具足能量之所緣，即五相圓滿之所立，正值宣講之時。於此宣講之中，有四相之簡述，二相之廣釋，以及未明之處之細說等三種。于第二種之中，又有意樂之廣釋與自我之廣釋兩種。前者已於前述完畢。 2-227 今將宣說後者，即確定特性之必要，廣釋特性之必要，以及總結該必要之成立。於前者中，有『法』之一體性等等。若將其與文句結合，則陳那論師于《量論》中，于解釋為他利而作之正確方式之體性時，以『自』之語，即『法』，汝有二種必要，即于斷除方面，彼時之論敵，已承諾彼時所立為正確，斷除彼時為他利而立之正確，于周遍斷除方面，如『聲』之法，于內外之經論中，雖已安立常、虛空之功德，以及所作、無常等諸多特性，然彼時之論敵，欲立『聲為無常』，彼時之所立為正確，然常、虛空之功德等，于量上已承諾之經論之義，非彼時之所立，應如是知曉，為知曉此之緣故而宣說，于『法』之一體性上，于經論之中。

【English Translation】 Collected Teachings of Luju Gyatso LG18 Self-Explanation from Opening the Lotus Garden 2-226 Self-Explanation from Opening the Lotus Garden Identifying the Necessity of the Basis of Qualification Homage! The occasion of 'Self-Explanation from Opening the Lotus Garden: Rays of Sunlight on Good Explanations' is here. Om Swasti Siddham. (藏文：ཨོཾ་སྭསྟི་སིདྡྷྃ།，梵文天城體：ॐ स्वस्ति सिद्दम्，梵文羅馬擬音：oṃ svasti siddhaṃ，漢語字面意思：Om, may there be well-being, may there be accomplishment.) Following Maitreya's lineage, the tradition of Asanga's brothers, Dignāga and Dharmakīrti, endowed with supreme intelligence, skillfully explaining the meaning of the Buddha's scriptures, I praise Mati Vījaya, the giver! The six ornaments of Jambudvipa's throat, guarding with sharp discernment, like the Iron Staff Dharma Lord, resting on the lion throne of Nyan Yö, all upholders of reason are worthy of homage! Here, at the source of the Commentary on Valid Cognition, surpassing the intellect of other scholars, the future essence of scripture and reason, I will joyfully explain for the fortunate, intelligent, and impartial ones. Listen with delight! Thus, before making a commitment, there is praise and a vow. In the case of one 'dharma', in the context of scriptures, etc., in the first of the three ways of relating to the scriptures, when it is time to explain, this object of ability, the five-featured thesis to be proven, is the time to explain. In this explanation, there are three parts: a brief presentation of the four aspects, a detailed explanation of the two aspects, and a specific explanation of what is unclear. In the second of these, there are two parts: a detailed explanation of the intention and a self-explanation. The former has already been explained above. 2-227 Now, the latter will be explained: identifying the necessity of the basis of qualification, elaborating on the necessity of the characteristics, and summarizing the establishment of that necessity. In the former, there are 'dharma' as one entity, etc. If we combine it with the sentences, then when Master Dignāga explains the nature of the correct way to benefit others in the Compendium on Valid Cognition, the word 'self' refers to the 'dharma'. You have two necessities: in terms of exclusion, the opponent at that time has acknowledged that what is to be proven at that time is correct, excluding what is to be proven correctly for the benefit of others at that time. In terms of complete exclusion, like the 'sound' dharma, although many characteristics such as permanence, the qualities of space, and createdness, impermanence, etc., have been established in the internal and external scriptures, the opponent at that time wants to establish 'sound as impermanent'. What is to be proven at that time is correct, but the qualities of permanence, space, etc., the meaning of the scriptures that have been promised in terms of validity, are not what is to be proven at that time. It should be known that it is explained for the sake of knowing this, in the oneness of 'dharma', in the scriptures.

ཆོས་རྣམས་དུ་མ་རྣམ་བཞག་ཀྱང་། །བདག་ཉིད་འདོད་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཞེས། །བདག་ཉིད་ཀྱི་ནི་སྒྲ་སྨྲོས་སོ། །ཞེས་པ་འདི་བྱུང་། 2-228 འདི་ལ་དཔྱོད་ལྡན་ཡོད་ན་དོགས་པ་འདི་ལྟར་གཅད་དགོས་སྟེ། སྐབས་དེའི་སྔ་རྒོལ་བདག་ཉིད་ཀྱི་འདོད་པ་ཁོ་ན་སྐབས་དེའི་གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནོ་ཞེས་ཤེས་པར་བྱ་བའི་ཕྱིར་ དུ། དེའི་ཟུར་དུ་རང་སྒྲ་སྨོས་སོ་ཞེས་འཆད་མི་དགོས་པར་ཐལ། དེ་ལྟ་བུ་ནི་དེའི་ཟུར་དུ་འདོད་པ་ཞེས་སྨོས་པ་དེ་ཉིད་ཀྱིས་གྲུབ་ཟིན་པའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། འདི་ལྟ་བུའི་ལན་ལ་ དཔྱོད་པ་དང་ལྡན་མི་ལྡན་གྱི་འཆད་ཡུལ་གྱི་འདུལ་བྱ་དང་བསྟུན་པའི་འཆད་ཚུལ་གཉིས་བཤད་དེ། རྟོག་དཔྱོད་ཆེར་མ་ཞུགས་པའི་གདུལ་བྱའི་ཚོགས་ལ་སྦྱོར་བ་སྔ་མ་དེ་ཉིད་ཀྱིས་ཆོག་སྟེ། གཞུང་ ཊཱིཀ་ཕལ་ཆེར་ལ་གཞུང་ཚིག་ཟིན་གྱི་སྦྱོར་བ་དེ་ཉིད་ལས་ལྷག་པ་བཀོད་པ་མི་སྣང་བའི་ཕྱིར་རོ། །རྟོག་ཅིང་དཔྱོད་པའི་སློབ་མ་མཆོག་གཅིག་ལ་སྦྱོར་བ་སྔ་མ་དེས་མི་ཆོག་སྟེ། འདོད་ ཚིག་ལས་ལོགས་པའི་བོགས་དབྱུང་རྒྱུ་མ་བྱུང་འདུག་པའི་ཕྱིར་རོ། །འོ་ན་ཇི་ལྟར་བྱ་སྙམ་ན་བཤད་པར་བྱ་སྟེ། འདི་ལ་རང་འདོད་ཐུན་མོང་བའི་དགོས་པ་གཅིག་དང་། རང་འདོད་ཐུན་མོང་མ་ ཡིན་པའི་དགོས་པ་རེ་རེ་ཡོད་པས། དེ་རྣམས་སོ་སོར་བཤད་པར་བྱ་དགོས་པ་ལས། སྐབས་དེའི་སྔ་རྒོལ་རྣམ་དག་གིས། སྐབས་དེའི་ཞེ་འདོད་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱར་འདོད་པ་ལས་གཞན་པའི་ལུང་དོན་ཐམས་ཅད། 2-229 སྐབས་དེའི་གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་བཅད་པ་ནི། རང་འདོད་གཉིས་ཀྱི་དགོས་པ་ཐུན་མོང་བ་ཡིན་ཏེ། དེ་ཉིད་སྐབས་འདིར་རང་ཉིད་ཀྱི་དགོས་པ་ཡིན་པར་བཤད་པའི་ཕྱིར་དང་། གཞན་ འདོད་ཐམས་ཅད་ཟློག་ན་ཡང་། ཞེས་པར། དེ་ཉིད་འདོད་ཚིག་གི་དགོས་པ་ཡིན་པར་ཡང་བཤད་པའི་ཕྱིར་དང་། སྤྱིར་ཡང་རང་ཉིད་ཞེས་པའི་ཚིག་དེ་ལ། འདོད་ཚིག་གིས་མ་བསལ་བའི་རིགས་མི་མཐུན་ ལྷག་པོ་བསལ་རྒྱུ་མེད་དོ་ཞེས་མཁས་པ་དཔྱོད་ལྡན་དག་འཆད་པ་ཡང་དོན་ལ་གནས་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །འོ་ན་རང་ཉིད་ཀྱི་དགོས་པ་ཐུན་མོང་མ་ཡིན་པ་དེ་གང་ཡིན་སྙམ་ན། སྙིང་པོ་སྨྲར་འདོན་གྱི་སྦྱོར་བ་འདི་ལྟར་འགོད་དེ། དེའི་ཚིག་ཟུར་དུ་བདག་ཉིད་ཀྱི་སྒྲ་སྨོས་པ་ཆོས་ཅན། འདོད་ཚིག་ལས་ལོགས་སུ་ཁྱོད་སྨོས་པ་ལ་དགོས་པ་ཡོད་དེ། སྐབས་དེའི་སྔ་རྒོལ་ རྣམ་དག་གིས། སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱར་མི་འདོད་པའི་དོན་ཐམས་ཅད་སྐབས་དེའི་གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ། འདོད་པ་ཞེས་པའི་ཚིག་གིས་བཅད་ཟིན་ན་ཡང་། སྔར་རྒོལ་རང་ཉིད་ཀྱིས་ཚད་མར་ ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་ལུང་དོན་གཞན་ཡང་། སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཏུ་བྱེད་དགོས་སམ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་དེ་སེལ་བར་བྱེད་དགོས་པའི་ཆེད་ཡོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །གནད་དེ

【現代漢語翻譯】『即使對諸法進行種種區分，也說成是爲了成辦自性之所欲，因此才說了自性之語。』如果這裡有具慧之人，則應如此斷除疑惑：爲了使人知曉彼時之前行論者，唯有自性之所欲才是彼時之利他所應成辦的真實，則不必解釋說，在那旁邊說了『自』語，因為那樣的說法，僅憑在那旁邊說了『所欲』就已經成立了。如果這樣問，那麼對於這樣的回答，需要講述兩種與是否具有智慧的應調伏者相適應的講述方式：對於沒有深入思辨的應調伏者群體，僅憑之前的陳述就足夠了，因為在大多數的論典和註釋中，除了論典詞句的陳述之外，沒有看到新增更多內容的情況。對於思辨的優秀學生，之前的陳述是不夠的，因為沒有出現從『所欲』一詞中分離出來的額外收穫。那麼應該怎麼做呢？現在要講述的是，這裡有共同的自宗需求和一個非共同的自宗需求，因此需要分別講述這些需求。彼時之前行論者的清凈之士，將彼時所欲成辦之外的所有經文意義，斷定為彼時之利他所應成辦的真實，這是兩種自宗需求的共同之處，因為這被解釋為此時是自身的需求，並且在『即使遣除所有他宗』中，也解釋了這是『所欲』一詞的需求，並且一般來說，對於『自身』這個詞，沒有被『所欲』一詞排除的異類，沒有需要排除的剩餘，因此具慧的智者們如此解釋也是符合實際的。那麼自宗的非共同需求是什麼呢？現在要寫出提取精華的陳述：在那句話的旁邊說了『自性』之語，是有理由的，因為即使彼時之前行論者的清凈之士，將彼時所不欲成辦的所有意義都斷定為彼時之利他所應成辦的真實，即使已經用『所欲』一詞斷定，但爲了消除先前論者自己所承諾的量——論典的其它經文意義，是否也需要成為彼時所應成辦的真實的邪分別。

【English Translation】 'Even though various distinctions are made among phenomena, it is said that the aim is to accomplish the desire of self-nature, hence the word 'self-nature' is spoken.' If there are wise individuals here, they should resolve this doubt as follows: In order to make it known that the previous proponent at that time, only the desire of self-nature is the true object to be accomplished for the benefit of others at that time, then it is not necessary to explain that the word 'self' is spoken alongside it, because such a statement is already established by the mere mention of 'desire' alongside it. If asked in this way, then for such an answer, it is necessary to explain two ways of explaining that are adapted to the trainees who are to be tamed, whether they possess wisdom or not: For the group of trainees who have not engaged in deep contemplation, the previous statement alone is sufficient, because in most treatises and commentaries, it is not seen that anything more is added beyond the statement of the words of the treatise. For the excellent student who contemplates and deliberates, the previous statement is not sufficient, because no additional gain has emerged that is separate from the word 'desire'. So what should be done? Now, what needs to be explained is that there is a common need of one's own tenet and a non-common need of one's own tenet, so it is necessary to explain these needs separately. The pure ones of the previous proponents at that time, all the meanings of the scriptures other than what is desired to be accomplished at that time, Determining that it is the truth to be accomplished for the benefit of others at that time, this is common to the two needs of one's own tenet, because it is explained that this is one's own need at this time, and in 'Even if all other tenets are refuted,' it is also explained that this is the need of the word 'desire,' and in general, for the word 'oneself,' there is no need to eliminate the dissimilar kind that has not been eliminated by the word 'desire,' so the wise scholars who explain in this way are also in accordance with reality. So what is the non-common need of one's own tenet? Now, I will write the statement of extracting the essence: There is a reason for saying the word 'self-nature' next to that phrase, because even if the pure ones of the previous proponents at that time determine that all the meanings that are not desired to be accomplished at that time are the truth to be accomplished for the benefit of others at that time, even if it has already been determined by the word 'desire,' but in order to eliminate the wrong conception of whether other scriptural meanings of the treatises that the previous proponents themselves have promised as valid should also become the truth to be accomplished at that time.

་ཉིད་ཀྱིས་ན། 2-230 གཞན་འདོད་ཐམས་ཅད་ལྡོག་ན་ཡང་། །འབྲེལ་པར་བདག་ཉིད་སྒྲ་བཤད་པ། །ཞེས་པའི་དོགས་གཅོད་འདི་འདོད་པ་རྒྱས་བཤད་ཀྱི་སྐབས་སུ་རྣམ་འགྲེལ་ལས་བཤད་ཀྱང་། རྣམ་ངེས་ལས། འདི་རང་ཉིད་རྒྱས་བཤད་ཀྱི་ སྐབས་སུ་སྦྱར་བ་འདི་ཤིན་ཏུ་ལེགས་པ་ཡིན་ཏེ། རང་འདོད་གཉིས་ཀྱི་ཐུན་མོང་མ་ཡིན་པའི་ཁྱད་པར་འབྱེད་བྱེད་ཡིན་པའི་ཕྱིར། དེ་སྐད་དུ་ཡང་རྣམ་ངེས་ལས། རང་ཉིད་ཀྱི་སྒྲ་ནི་ཆོས་ ཅན་གཅིག་ལ་བསྟན་བཅོས་ལས་ཆོས་དུ་མ་རྣམ་པར་གཞག་ཀྱང་། རང་ཉིད་བདག་ཉིད་འདོད་པ་དེ་ཁོ་ན་བསྒྲུབ་པར་བྱ་བ་ཡིན་གྱི། བསྟན་བཅོས་ཁས་བླངས་སུ་ཟིན་ཀྱང་གཞན་ནི་མ་ཡིན་ནོ་ ཞེས་བསྟན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེར་གཞན་གྱི་འདོད་པ་ཐམས་ཅད་ཟློག་དུ་ཟིན་ཀྱང་། མདོ་མཛད་པས་རང་གི་འགྲེལ་པར་རང་ཉིད་ཅེས་བྱ་བ་ནི། བསྟན་བཅོས་ལ་མི་ལྟོས་པར་ཁས་བླངས་པར་བྱེད་པའོ་ ཞེས་རང་ཉིད་ཀྱི་སྒྲས་དོགས་པའི་གནས་བཟློག་པར་བཤད་དོ་ཞེས་གསལ་བར་བཤད་པ་ཡིན་ནོ། ། འོ་ན་རང་ཚིག་ལ་འདོད་ཚིག་ལས་ལོགས་པའི་ལོག་རྟོག་སེལ་བའི་དགོས་པ་དེ་ལྟ་བུ་འདུག་མོད། འདོད་ཚིག་ལ་རང་ཚིག་ལོགས་པའི་དགོས་པ་ལྷག་པོ་ཇི་ལྟར་ཡོད་སྙམ་ན། དེ་ལ་ཡང་རིགས་མི་མཐུན་དང་ལོག་རྟོག་སེལ་བའི་དགོས་པ་ལྷག་པོ་ཅིས་ཀྱང་ཡོད་དེ། སྐབས་དེའི་སྒྲུབ་ངག་གི་ཡན་ལག་ཏུ་དངོས་སུ་མ་བརྗོད་ན་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་མ་ཡིན་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་དང་། 2-231 སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ན་སྐབས་དེའི་སྒྲུབ་ངག་གི་ཡན་ལག་ཏུ་དངོས་སུ་བརྗོད་པས་ཁྱབ་དེ་ནི། འདོད་ཚིག་གི་ཐུན་མོང་མིན་པའི་གཅད་བྱ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། གཞན་ཡང་དེ་གཉིས་ ལ་མི་འདྲ་བའི་ཁྱད་པར་འབྱེད་བྱེད་ཡོད་དེ། རང་ཚིག་དེ་གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་ལ་ཁྱབ་ཆེས་པ་སེལ་བྱེད་དང་། འདོད་ཚིག་དེ་ལ་མ་ཁྱབ་པ་སེལ་བྱེད་ཡིན་པ་ཙམ་གྱི་ཁྱད་པར་ ཡོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟར་ཡང་། རང་ཉིད་ཚིག་ཕྲད་ངོ་བོའི་སྒྲ། །ཞེས་སོགས་གོང་དུ་བཤད་པ་ལྟར་ཡིན་ནོ། །དེ་བཞིན་དུ། རང་འདོད་གཉིས་དང་ཁོ་ན་བ་ལ་དགོས་པ་ཐུན་མོང་བ་དང་། ཐུན་མོང་མ་ཡིན་པ་རེ་ཡོད་པ་ངོས་ཟིན་དགོས་ཏེ། དེ་ངོས་མ་ཟིན་པར་གཞུང་འདི་འཆད་ཅིང་འདམས་པ་ནི། མཁས་པའི་བཞད་གད་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ཡང་ཇི་ལྟར་སྙམ་ན། སྐབས་དེའི་ སྒྲུབ་བྱེད་དུ་བཀོད་བཞིན་པའི་མ་འོངས་པ་ན་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་གི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ། སྐབས་དེའི་གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་བཅད་པ་ནི། དེ་གསུམ་ཀའི་དགོས་པ་ཐུན་མོང་ བ་ཡིན་ཏེ། དེ་ཁོ་ན་བས་སེལ་བར་མ་ཟད་རང་འདོད་གཉིས་ཀྱིས་ཀྱང་སེལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །འོ་ན་རང་འདོད་གཉིས་ཀྱིས་ཇི་ལྟར་སྙམ་ན། འདི་སྒྲུབ་པ་ལ་ལུང་རིགས་གཉིས་ལས། དང་པོ་ལུང་གིས་སྒྲུབ་སྟེ། 2-232 རྣམ་འགྲེལ་འད

【現代漢語翻譯】您（指論主）說道：即使駁倒所有他人的觀點，也要解釋『與…相關聯的自性』一詞的含義。』雖然這個疑難解答在解釋意樂時于《釋量論》中有所闡述，但在《量決定論》中，將其置於解釋意樂的語境中是非常好的，因為這是區分自宗和他宗的獨特特徵。正如《量決定論》所說：『「自」一詞是指，即使論典對同一法陳（dharma-dharmin）設立了多種法相，也必須僅僅成立自宗所許的自性，即使已經承諾了論典，也不能成立其他的觀點。』這表明，即使駁倒了所有他人的觀點，造論者在自己的解釋中說『自』，是指不依賴論典而作出的承諾，這表明『自』一詞是爲了遣除疑惑之處。』這已經說得很清楚了。那麼，自詞有必要消除與意樂詞不同的歧義，但意樂詞又如何比自詞有更多的必要性呢？對此，意樂詞也同樣有必要消除不同類別的歧義，如果不在當時的論證的支分中明確表達，就會產生『當時的所立不是正確的所立』的歧義；如果當時的所立是正確的所立，那麼就必須在當時的論證的支分中明確表達，因為這是意樂詞的獨特界限。此外，這兩者之間還有不同的區別，自詞用於消除對其他意義方面的過度概括，而意樂詞則用於消除未概括的情況。就像上面所說的『自性是詞語的本質』等等。同樣，必須認識到自宗和他宗，以及「僅僅」一詞，既有共同的必要性，也有各自獨特的必要性，如果不能認識到這一點就講解和選擇這部論典，那就會成為智者的笑柄。這是為什麼呢？在當時的論證中，作為論證的未來可能成為所立的未成立的例子，以及對當時的其他論證的正確所立的限定，是這三者的共同必要性，因為不僅是「僅僅」一詞可以消除，自宗和他宗也可以消除。那麼，自宗和他宗如何消除呢？爲了成立這一點，需要依靠理證和教證，首先通過教證來成立。《釋量論》的...

【English Translation】 You (the commentator) said: 'Even if all other's tenets are refuted, the meaning of the word 'self-nature related to...' must be explained.' Although this doubt-clearing is explained in the context of elaborating intention in Pramāṇavārttika (Commentary on Valid Cognition), it is very good to apply it in the context of elaborating intention in Pramāṇaviniścaya (Ascertainment of Valid Cognition), because it is the unique characteristic that distinguishes one's own tenet from others' tenets. As Pramāṇaviniścaya says: 'The word 'self' means that even if the treatise establishes many aspects for one subject (dharma-dharmin), one must only establish the self-nature accepted by one's own tenet, and even if the treatise has been promised, one cannot establish other views.' This shows that even if all other's tenets are refuted, the author says 'self' in his own commentary, which means making a commitment without relying on the treatise, which shows that the word 'self' is to dispel the place of doubt.' This has been clearly stated. So, the word 'self' is necessary to eliminate ambiguities different from the word 'intention', but how does the word 'intention' have more necessity than the word 'self'? In this regard, the word 'intention' also has the necessity to eliminate ambiguities of different categories. If it is not explicitly expressed in the limb of the argument at that time, the ambiguity that 'the proposition at that time is not a correct proposition' will arise; if the proposition at that time is a correct proposition, then it must be explicitly expressed in the limb of the argument at that time, because this is the unique boundary of the word 'intention'. In addition, there are different distinctions between the two, the word 'self' is used to eliminate the over-generalization of other aspects of meaning, and the word 'intention' is used to eliminate the situation of non-generalization. Just like what was said above, 'self-nature is the essence of words,' etc. Similarly, it is necessary to recognize that one's own tenet and others' tenets, as well as the word 'only', have both common necessities and unique necessities. If one cannot recognize this and explains and chooses this treatise, it will become a laughing stock for the wise. Why is that? In the argument at that time, the unestablished example that may become the proposition in the future, and the limitation of the correct proposition of other arguments at that time, are the common necessities of these three, because not only can the word 'only' eliminate, but one's own tenet and others' tenets can also eliminate. So, how do one's own tenet and others' tenets eliminate? To establish this, it is necessary to rely on reasoning and scripture, first to establish through scripture. The Pramāṇavārttika's...

ིར། རང་ཉིད་འདོད་པ་བརྗོད་པ་ཡིས། །ངེས་བཟུང་དོན་ནི་རྟོགས་ན་ཡང་། །ཞེས། ཀུན་བཏུས་ལས་བཤད་པའི་རང་འདོད་གཉིས་པོ་དེས་དེ་ཁོ་ན་བའམ་ངེས་བཟུང་གི་དོན་གྲུབ་པས། སྐབས་དེའི་ སྒྲུབ་བྱེད་དུ་བཀོད་བཞིན་པ་རྣམས་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནོ་ཞེས་བསྟན་ནས། འོ་ན་ཁོ་ན་བ་ལོགས་སུ་སྨོས་པ་ལ་དགོས་པ་མེད་དམ་སྙམ་ན། དགོས་པ་ཡོད་དེ། མ་འོངས་ པ་ན་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་གི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་རྣམས་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་བཟློག་པའི་དགོས་པ་ཡོད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་སྟོན་པ་ལ། བྱེད་པའི་མཐའ་དང་འབྲེལ་བའི་ ཕྱིར། །དུས་གཞན་བཅད་ཕྱིར་བཤད་པ་ཡིན། །ཞེས་པས་བསྟན་པའི་ཕྱིར་རོ། །གཉིས་པ་རིགས་པས་གྲུབ་སྟེ། རང་འདོད་གཉིས་པོ་དེས་མ་འོངས་པ་ན་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་གི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་རྣམས་ སྐབས་དེའི་གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་གཅོད་ནུས་སྟེ། དེ་གཉིས་ཀྱིས་སྐབས་དེའི་སྔ་རྒོལ་རྣམ་དག་གིས་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཏུ་མི་འདོད་པ་རྣམས་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ ཡིན་པ་གཅོད་ནུས་པ་གང་ཞིག སྐབས་དེའི་སྔ་རྒོལ་རྣམས་ཀྱིས་ནི་སྐབས་དེའི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་རྣམས་སྐབས་དེའི་སྒྲུབ་བྱེད་དུ་བཀོད་ཀྱི། སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱར་མི་འདོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟར་ཡང་རིགས་པ་དེ་ནི། 2-233 གཞན་འདོད་ཐམས་ཅད་བཟློག་ན་ཡང་། །ཞེས་པས་བསྟན་པ་ཡིན་ནོ། །དེས་ན་མཁས་པ་དཔྱོད་ལྡན་བསྙེངས་པ་དང་བྲལ་ཡང་། རྣམ་དཔྱོད་ཀྱི་ཟུར་མིག་ཅུང་ཟད་འཕྲོག་པ་འགའ་རེ་སྣང་སྟེ། སེམས་དཔའ་ཆེན་ པོའི་ཊཱིཀ་ཆེན་དང་། ཊཱིཀ་ཆེན་ཀུན་བཟང་དང་། མཁས་གྲུབ་རྗེའི་ཊིཀྐ་སོགས་ལས། རང་ཉིད་འདོད་པ་བརྗོད་པ་ཡིས། །ཞེས་སོགས་འབྲུ་སྣོན་མཛད་པ་ན། ཀུན་བཏུས་ནས་བཤད་པའི་འདོད་ཚིག་དེ་བསྟན་བྱ་བ་ དང་མ་འབྲེལ་ན། ངེས་བཟུང་གི་དོན་རྟོགས་ཀྱང་། འབྲེལ་བའི་དབང་གིས་མ་འོངས་པ་ན་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་གི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་གཅོད་མི་ནུས། རིགས་སྒོའི་འདོད་ ཚིག་དེ་བསྟན་བྱ་བ་དང་མ་འབྲེལ་བས་དེ་གཅོད་ནུས་ཞེས་བཤད་སྣང་བ་ནི། དཔྱོད་ལྡན་མ་ཡིན་ཏེ། གཞན་འདོད་ཐམས་ཅད་བཟློག་ན་ཡང་། །ཞེས་སོགས་ཀྱི་རིགས་པའི་གནད་ཁོང་དུ་མ་ཆུད་པའི་ ཕྱིར་དང་། ཟུར་ལྔ་པོ་དེ། རིགས་མི་མཐུན་དང་ལོག་རྟོག་སེལ་བྱེད་དུ་སོ་སོར་རང་ཉིད་ཀྱིས་བཤད་ཟིན་པ་དང་ཁས་བླངས་འགལ་བ་ཡང་མ་དྲན་པའི་ཕྱིར་རོ། །མཁས་པ་ཤཱཀྱ་མཆོག་ལྡན་པས། རང་ཉིད་འདོད་པ་བརྗོད་པ་ཡིས། །ཞེས་པའི་འདོད་ཚིག་གིས་རིགས་མི་མཐུན་སེལ་ཚུལ་ལེགས་པར་བཤད་པ་ཡིན་ཡང་། དེ་སྐབས་ཀྱི་རང་ཉིད་ཅེས་པ་དེ། འདོད་པའི་ཁྱད་ཆོས་ཡིན་གྱི། ཟུར་ལྔའི་ནང་ཚན་གྱི་རང་ཉིད་ཀྱི་དོགས་གཅོད་འདིར་འོང་ད

【現代漢語翻譯】『通過表達自己的意願，即使理解了確定的意義』。正如《總集論》中所說，這兩個自宗意願成立了唯一性或確定的意義，因此，將彼時的論證作為彼時的真實所立宗，這表明了。那麼，是否認為單獨說明『唯一性』沒有必要呢？並非沒有必要。因為爲了遣除未來可能成為所立宗的未成立的例子，是否是真實的所立宗的邪分別，所以有必要。對此，通過『因為與作用的邊際相關聯，爲了斷除其他時間而宣說』，所表明的緣故。第二，通過理證成立，這兩個自宗意願能夠斷除未來可能成為所立宗的未成立的例子，是彼時的為他真實所立宗。因為這兩個自宗意願能夠斷除彼時的清凈論敵不認為是彼時的真實所立宗的事物，是彼時的真實所立宗。彼時的論敵們將彼時的未成立的例子作為彼時的論證，而不認為是彼時的所立宗的緣故。而且，這個理證是，『即使遣除了所有他宗，』所表明的。因此，雖然智者、具慧者遠離了怯懦，但偶爾也會出現奪走少許智慧光芒的情況。如大菩薩的《大疏》、昆桑《大疏》、克主杰的《釋論》等中，在『通過表達自己的意願』等處新增字句時，如果從《總集論》中所說的意願之詞與所詮釋的事物不相關聯，即使理解了確定的意義，由於相關聯的緣故，也不能斷除未來可能成為所立宗的未成立的例子是真實的所立宗。理路的意願之詞與所詮釋的事物不相關聯，因此能夠斷除，這樣說的現象，並非是具慧者，因為沒有理解『即使遣除了所有他宗』等的理證的關鍵，並且對於這五個部分，自己已經分別說明了是異品和遣除邪分別，也沒有想起與承諾相違背。智者釋迦勝幢，雖然很好地說明了通過『通過表達自己的意願』的意願之詞遣除異品的方式，但彼時的『自己』，是意願的特徵，而不是五個部分中的『自己』的疑惑的斷除。

【English Translation】『By expressing one's own intention, even if the determined meaning is understood.』 As stated in the Compendium, these two self-accepted intentions establish the meaning of uniqueness or certainty. Therefore, taking the proof at that time as the true thesis at that time, this shows. Then, is it considered unnecessary to separately state 『uniqueness』? It is not unnecessary. Because in order to dispel the wrong conception of whether the unestablished examples that may become the thesis in the future are the true thesis, it is necessary. Regarding this, through 『Because it is related to the edge of the action, it is declared to cut off other times,』 is shown. Second, it is established by reason that these two self-accepted intentions can cut off the unestablished examples that may become the thesis in the future, which is the true thesis for others at that time. Because these two self-accepted intentions can cut off what the pure opponents at that time do not consider to be the true thesis at that time, it is the true thesis at that time. The opponents at that time take the unestablished examples at that time as the proof at that time, but do not consider it to be the thesis at that time. Moreover, this reason is, 『Even if all other tenets are refuted,』 is shown. Therefore, although the wise and intelligent are free from cowardice, occasionally there will be cases where a little bit of the light of wisdom is taken away. For example, in the Great Commentary of the Great Bodhisattva, the Great Commentary of Kunsang, and Khedrup Je's Commentary, when adding words at 『By expressing one's own intention,』 etc., if the word of intention stated in the Compendium is not related to the object to be explained, even if the determined meaning is understood, it cannot cut off the unestablished examples that may become the thesis in the future as the true thesis due to the relationship. The word of intention of the reason is not related to the object to be explained, so it can be cut off. The phenomenon of saying this is not intelligent, because it does not understand the key to the reason of 『Even if all other tenets are refuted,』 etc., and for these five parts, one has already explained separately that they are dissimilar and dispel wrong conceptions, and one has not remembered the contradiction with the promise. The wise Shakya Chokden, although he explained well the way to dispel dissimilarities through the word of intention of 『By expressing one's own intention,』 the 『self』 at that time is the characteristic of the intention, not the removal of the doubt of 『self』 in the five parts.

ོན་མེད་དེ། 2-234 གོང་དུ་གཏན་ལ་ཕབ་ཟིན་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་བཤད་པ་དང་། གཞན་ཡང་ཊཱིཀྐ་ཕལ་ཆེར་ལས། དེ་སྐབས་ཀྱི་རང་ཉིད་དེ་འདོད་པའི་ཁྱད་ཆོས་ལ་སྦྱར་བ་ཤ་སྟག་སྣང་ཡང་དེ་ནི་གནད་མ་ ཟིན་པ་སྟེ། དེ་སྐབས་ཀྱི་རང་འདོད་གཉིས་ཆར་ཀྱིས། མ་འོངས་པ་ན་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་གི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་གཅོད་ནུས་པའི་ཕྱིར་དང་། ཁྱད་པར་རྣམ་ངེས་ ལས། འདིར། རང་ཉིད་དང་འདོད་པའི་སྒྲ་དག་གིས། ངེས་པར་བཟུང་བའི་དོན་རྟོགས་ཀྱང་བྱེད་པ་དང་ལྡན་པའི་མཐའ་ཅན་དང་འབྲེལ་བའི་ཕྱིར་ཞེས་ཟུར་ལྔའི་ནང་ཚན་གྱི་རང་འདོད་གཉིས་ཆར་ལ་སྦྱར་ བ་ལ་གཟིགས་པའི་སྐྱོན་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཕྱི་ནང་ཡོངས་འཛིན་བྱིན་རླབས་ཐིགས། །སྙིང་ལ་ཞུགས་ནས་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། །ལེགས་པར་བཤད་འདི་གཞན་དག་གིས། །བརྐུས་ནས་ངོམ་པར་མ་བྱེད་ཅིག། །། ༄། །ཁྱད་ཆོས་དགོས་པ་རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ། གཞན་སྡེ་ལུང་དོན་བསྒྲུབ་བྱར་འདོད་པ་དགག་པ། གཉིས་པ་རྒྱས་པར་ བཤད་པ་ལ། རང་འདོད་སྒྲུབ་ཕྱིར་གཞན་གྱི་ལོག་རྟོག་དགག གཞན་འདོད་བརྗོད་ནས་རིགས་པས་སོ་སོར་དགག་པའོ། །དང་པོ་ལ་གཉིས། གཞན་སྡེ་ལུང་དོན་བསྒྲུབ་བྱར་འདོད་པ་དགག རང་སྡེ་ལུང་དོན་བསྒྲུབ་ བྱ་འདོད་པ་དགག་པའོ། །དང་པོ་ལའང་གཉིས། དངོས་བསྟན་གཞུང་གི་ཚིག་དོན་བཤད། དཔྱོད་ལྡན་མཁས་པའི་དཀའ་གནད་དཔྱད་པའོ། །དང་པོ་ལ་གཉིས། རྒོལ་བ་བླུན་པོའི་བརྗོད་པ་བརྗོད། ཕྱིར་རྒོལ་མཁས་པའི་སུན་འབྱིན་བཤད་པའོ། ། 2-235 དང་པོ་ནི། གལ་ཏེ་བསྟན་བཅོས་ཁས་བླངས་ཕྱིར། །ཞེས་སོགས་ཏེ། དེ་འབྲུ་དང་སྦྱར་ན། སྔར་རྒོལ་བྱེ་བྲག་པས། དྲང་སྲོང་གཟེགས་ཟན་གྱི་སྒྲ་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཚད་མར་ཁས་བླངས་ནས་ཕྱིར་ རྒོལ་གྲངས་ཅན་པ་ལ། སྒྲ་ཆོས་ཅན་མི་རྟག་སྟེ་བྱས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་བཀོད་པ་ན། གྲངས་ཅན་པ་ན་རེ། ཁྱོད་ཀྱི་དེ་ལྟར་བཀོད་པའི་ཚེ། བྱས་པ་དེ་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་རྟགས་ སྐྱོན་ཅན་དང་། སྒྲ་མི་རྟག་པ་དེ་དེའི་སྐྱོན་ཅན་དུ་འགྱུར་ཏེ། གཏན་ཚིགས་བྱས་པ་དེས། སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་དེ་གཅིག་ལ་རབ་ཏུ་གནོད་པའི་ཕྱིར། ཁྱབ་སྟེ། སྒྲ་རྟག་པ་ནམ་ མཁའི་ཡོན་ཏན་ལ་སོགས་པ་གཟེགས་ཟན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་ལུང་དོན་ཐམས་ཅད་སྐབས་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱར་གཟུང་དགོས་པའི་ཕྱིར་ཏེ། ཁྱོད་རང་གིས་སྒྲ་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཚད་མར་ཁས་བླངས་པའི་ཕྱིར་ ཞེས་ཟེར་ཞིང་། རྒོལ་བ་གཉིས་ཆར་སྐྱོན་དེ་སོང་བ་ཁས་ལེན་ནོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། གལ་ཏེ་བསྟན་བཅོས་ཁས་བླངས་ཕྱིར། ཐམས་ཅད་གཟུང་བས་དེ་གཅིག་ལ། །རབ་ཏུ་གནོད་ནའང་གཏན་ཚིག་དང་། །དམ་ བཅའ་བ་དག་སྐྱོན་འགྱུར་ན། །ཞེས་པ་འདི་བྱུང་། འདི་ལ་ཀཱ་མ་ལ་ཤི་ལའི་རིགས་ཐིགས་ཀྱི་ཕྱོགས་སྔར། བྱེ་བྲག་པས་དེ་

【現代漢語翻譯】如前所述，這是因為已經確定了。此外，大多數註釋都表明，當時將自身與所期望的特徵聯繫起來，但這並沒有抓住要點。因為當時自身和他人的期望都能夠確定，在未來可能成為待證對象的例子，並非已確立的待證對象是正確的。特別是，在《量決定論》中，『在此，自身和他人的聲音，因為與具有確定意義的終點相關聯，所以也能理解。』這是因為忽略了五種角度中的自身和他人的期望。內外傳承加持之滴，融入心中，龍樹（Nāgārjuna）所善說，他人莫竊取炫耀！接下來，詳細解釋了特徵的必要性。駁斥了他宗將經文意義視為待證對象。第二部分是詳細解釋，爲了確立自宗觀點，駁斥他人的錯誤觀念；陳述他宗觀點，並用推理逐一駁斥。第一部分包含兩點：駁斥他宗將經文意義視為待證對像；駁斥自宗將經文意義視為待證對象。第一點也包含兩點：直接陳述論著的詞句含義；研究有見識的學者的難點。第一點又包含兩點：陳述愚蠢論者的論述；解釋駁斥者的反駁。第一點是：『如果因為承認論著。』等等。將其與意義結合起來，先前勝論派論者，在承認正理派（Vaiśeṣika）的聖者迦那陀（Kaṇāda）所著的《吠陀經》是常住聲之後，對數論派（Sāṃkhya）論者說：『聲音是無常的，因為它是由造作產生的。』數論派論者回答說：『當你這樣說的時候，由造作產生的原因是有缺陷的，聲音的無常也是有缺陷的。』因為作為理由的造作，完全違背了聲音上的常住虛空屬性。普遍來說，勝論派論著中所有關於聲音常住虛空屬性的意義，都必須被視為當時的待證對象。因為你自己承認了關於聲音常住的論著是可靠的。』據說兩個論者都承認了這個錯誤。如果因為承認論著，全部被接受，即使完全違背，原因和承諾也會變成錯誤。』這句話就出現了。對此，在寂護（Śāntarakṣita）的《理滴論》（Tattvasiddhi）的前文中，勝論派論者...

【English Translation】 As previously stated, this is because it has already been established. Furthermore, most commentaries indicate that at that time, associating oneself with the desired characteristics, but this does not grasp the point. Because both one's own and others' expectations at that time are able to determine that examples that may become objects to be proven in the future, the non-established object to be proven is correct. In particular, in 'The Determination of Valid Cognition,' 'Here, the sounds of oneself and others, because they are associated with the endpoint that has a definite meaning, can also be understood.' This is because it ignores one's own and others' expectations among the five aspects. May the drops of blessings of the inner and outer lineages, melt into my heart, and may this well-spoken word by Nāgārjuna not be stolen and flaunted by others! Next, the necessity of characteristics is explained in detail. Refuting the other schools' view of considering the meaning of scriptures as the object to be proven. The second part is a detailed explanation, in order to establish one's own view, refuting others' misconceptions; stating the views of others, and refuting them one by one with reasoning. The first part contains two points: refuting the other schools' view of considering the meaning of scriptures as the object to be proven; refuting one's own school's view of considering the meaning of scriptures as the object to be proven. The first point also contains two points: directly stating the words and meanings of the treatise; studying the difficulties of knowledgeable scholars. The first point again contains two points: stating the arguments of foolish debaters; explaining the refutations of the rebutters. The first point is: 'If because of admitting the treatise.' and so on. Combining it with the meaning, previously, the Vaiśeṣika (particularist) debater, after admitting that the scripture of sage Kaṇāda (atom-eater) which teaches the permanence of sound is valid, said to the Sāṃkhya (enumerator) debater: 'Sound is impermanent because it is produced.' The Sāṃkhya debater replied: 'When you say that, the reason of being produced is flawed, and the impermanence of sound is also flawed.' Because the production as a reason completely contradicts the permanent space attribute on the sound. Universally, all the meanings in the Vaiśeṣika treatises about the permanent space attribute of sound must be regarded as the object to be proven at that time. Because you yourself admit that the treatise about the permanence of sound is reliable.' It is said that both debaters admitted this error. 'If because of admitting the treatise, everything is accepted, even if it completely contradicts, the reason and the commitment will become errors.' This sentence appeared. To this, in the former part of Kamalaśīla's Tattvasiddhi, the Vaiśeṣika debater...

ལྟར་བཀོད་པ་ལ། གྲངས་ཅན་གྱི་སྐྱོན་དེ་ལྟར་འཕེན་ཞེས་གྲངས་ཅན་ཕྱོགས་སྔར་བཤད་ལ། 2-236 ཛྙཱ་ན་ཤྲཱིས། བྱེ་བྲག་པས་དེ་ལྟར་བཀོད་པ་ལ། དཔྱོད་པ་བས་སྐྱོན་དེ་ལྟར་འཕེན་ནོ་ཞེས་དཔྱོད་པ་བ་ཕྱོགས་སྔར་བཤད་དེ། གཉིས་ཆར་འགལ་བ་མེད་དོ། །གཉིས་པ་དེ་དགག་པ་ལ། འགོག་ བྱེད་རིགས་པ་རྒྱས་པར་བཤད། རིགས་པ་དེ་ཡི་སྙིང་པོ་བསྡུ་བའོ། །དང་པོ་ལ་བཞི། ལུང་ལ་གནོད་ན་གཏན་ཚིགས་སྐྱོན་དུ་འགྱུར་བ་དགག ལུང་ལ་གནོད་ན་དམ་བཅའ་སྐྱོན་དུ་འགྱུར་བ་དགག བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲུབ་ལ་ལུང་ཚིག་སྒྲུབ་བྱེད་དགོས་པ་དགག ལུང་དོན་ཐམས་ཅད་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱར་ཧ་ཅང་ཐལ་བའོ། །དང་པོ་ལ། ཧ་ཅང་ཐལ་བའི་རིགས་པ་དངོས། དེའི་ཉེས་སྤོང་རིམ་པར་དགག་པའོ། །དང་ པོ་ནི། འོ་ན། བྱེ་བྲག་པས། སྒྲ་ཆོས་ཅན་མི་རྟག་སྟེ། བྱས་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་བཀོད་པའི་ཚེ། གཏན་ཚིགས་བྱས་པ་དེ་དྲི་རྟག་པ་སའི་ཡོན་ཏན་ཟློག་པའི་ཕྱིར་གྱིའང་། བྱས་པའི་རྟགས་ ལས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་རྟགས་འགལ་བར་འགྱུར་བར་ཐལ། དེས་དྲི་རྟག་པ་ས་ཡོན་ལ་གནོད་ན་ཡང་། ཁྱོད་རང་གིས་ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་ལུང་དོན་བཀག་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་ཏེ། གཟེགས་ཟན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ལས། སྒྲ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་དུ་བཤད་པ་བཞིན་དུ་དྲི་རྟག་པ་སའི་ཡོན་ཏན་དང་། རོ་རྟག་པ་ཆུའི་ཡོན་ཏན། རེག་བྱ་རྟག་པ་རླུང་གི་ཡོན་ཏན། གཟུགས་རྟག་པ་མེའི་ཡོན་ཏན་དུ་བཤད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་བཤད་པ་ལ། 2-237 དྲི་སའི་ཡོན་ཏན་བཟློག་པའི་ཕྱིར། །གཏན་ཚིགས་འགལ་འགྱུར་ཞེས་སོ། །གལ་ཏེ་གྲངས་ཅན་ན་རེ། བྱེ་བྲག་པས་སྒྲ་ཆོས་ཅན་མི་རྟག་སྟེ་བྱས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་བཀོད་པའི་ཚེ། སྒྲའི་སྟེང་དུ་དྲི་རྟག་ པ་བཀག་ན། ཁྱོད་བདེན་ཡང་དེ་བཀག་པ་མ་ཡིན་ནོ་སྙམ་ན། དེ་ཡང་བཀག་སྟེ་སྒྲའི་སྟེང་དུ་ཁྱབ་བྱེད་རྟག་པ་བཀག་པས་ཁྱབ་བྱ་དྲི་རྟག་པ་སོགས་བཀག་པ་མཁས་པའི་ལུགས་ཡིན་པའི་ ཕྱིར་རོ། །འདི་དྲན་དགོས་སོ། །གཉིས་པ་དེའི་ཉེས་སྤོང་རིམ་པར་དགག་པ་ལ་ཁོ་ན་རེ། གཏན་ཚིགས་བྱས་པ་དེས། དྲི་རྟག་པ་སའི་ཡོན་ཏན་བཀག་པས། བྱས་པའི་རྟགས་ལས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་ སྒྲུབ་པའི་རྟགས་འགལ་བར་འགྱུར་བ་མ་ཡིན་པར་ཐལ། དྲི་རྟག་པ་སའི་ཡོན་ཏན་དེ། བྱས་རྟགས་ལས་སྒྲ་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་སྐབས་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། འོ་ན་གཏན་ཚིགས་ བྱས་པ་དེས། སྒྲ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་བཀག་པས་ཀྱང་དེ་སྐོར་གྱི་རྟགས་འགལ་བར་འགྱུར་བ་མ་ཡིན་པར་ཐལ། གཞན་སྒྲ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་དེ་ནི། བྱས་རྟགས་ལས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་ སྐབས་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱ་མ་ཡིན་པར་མཚུངས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། སྐབས་མིན་ཕྱིར། མིན་ན་དེ་ནི་གཞན་ལའང་མཚུངས་ཞེས་སོ། །ཅི་སྟེ་ཁོ་ན་རེ། དེ་གཉིས་མི་མཚུངས་ཏེ། རྟག་པ་ནམ་ཡོན་ནི་སྒྲའི་ཁ

【現代漢語翻譯】按照這種方式安排，數論者（Sāṃkhya）說，『以這種方式來指出數論的過失』，這是數論作為先決條件而提出的。智足（Jñānaśrī）說，『勝論者（Vaiśeṣika）按照這種方式安排，批評者以這種方式指出過失』，這是批評者作為先決條件而提出的。兩者之間沒有矛盾。第二，駁斥它，詳細地解釋了駁斥的推理。這是對該推理的要點的總結。第一部分有四個方面：如果與經文相悖，則駁斥推理會變成過失；如果與經文相悖，則駁斥承諾會變成過失；駁斥爲了證明所要證明的事物，需要經文作為證明；所有的經文意義都過於絕對地成為所要證明的事物。第一部分包括：過於絕對的推理的真實情況；以及依次駁斥其錯誤的辯解。第一部分是：如果勝論者說，『聲音（śabda）是所立宗，是無常的，因為它是被造的』。那麼，因為『被造』這個理由，是爲了反駁氣味是常駐的地的屬性，所以從『被造』這個理由來證明聲音是無常的，這會變成相違的理由。即使它損害了氣味是常駐的地的屬性，它也會變成駁斥了你所承諾的論典的經文意義，因為在食塵者的論典中，聲音被說成是常駐的虛空的屬性，氣味是常駐的地的屬性，味道是常駐的水的屬性，觸覺是常駐的風的屬性，顏色是常駐的火的屬性。氣味是爲了反駁地的屬性，所以推理會變成相違。如果數論者說，『當勝論者說聲音是所立宗，是無常的，因為它是被造的』。如果在聲音之上反駁氣味是常駐的，那麼你是對的，但那不是被反駁的』，如果這樣想，那也是被反駁的，因為在聲音之上反駁了遍及性的常駐，所以遍及性的氣味等也被反駁，這是智者的觀點。這需要記住。第二，依次駁斥其錯誤的辯解，他們說，『因為『被造』這個理由反駁了氣味是常駐的地的屬性，所以從『被造』這個理由來證明聲音是無常的，這不會變成相違的理由，因為氣味是常駐的地的屬性，不是從『被造』這個理由來證明聲音是常駐的場合的所立宗』，如果這樣說，那麼『被造』這個理由反駁了聲音是常駐的虛空的屬性，也不會變成那方面的相違的理由，因為其他的聲音是常駐的虛空的屬性，與從『被造』這個理由來證明聲音是無常的場合的所立宗是相同的。解釋說，『因為場合不合適，如果不是，那麼那對其他也是相同的』。如果他們說，『這兩者不相同，常駐的虛空的屬性是聲音的

【English Translation】 Arranged in this way, the Sāṃkhya says, 'In this way, to point out the faults of the Sāṃkhya,' this is presented as a prerequisite by the Sāṃkhya. Jñānaśrī says, 'Arranged in this way by the Vaiśeṣika, the critic points out the faults in this way,' this is presented as a prerequisite by the critic. There is no contradiction between the two. Second, to refute it, the reasoning of refutation is explained in detail. This is a summary of the key points of that reasoning. The first part has four aspects: If it contradicts the scriptures, then refuting the reasoning becomes a fault; if it contradicts the scriptures, then refuting the commitment becomes a fault; to prove what is to be proven, scriptures are needed as proof; all the meanings of the scriptures become too absolute as what is to be proven. The first part includes: the true nature of overly absolute reasoning; and successively refuting its erroneous justifications. The first part is: If the Vaiśeṣika says, 'Sound (śabda) is the subject, it is impermanent, because it is created.' Then, because the reason 'created' is to refute that the smell is a permanent attribute of earth, proving that sound is impermanent from the reason 'created' would become a contradictory reason. Even if it harms the smell being a permanent attribute of earth, it would become refuting the meaning of the scriptures of the treatise you have committed to, because in the treatise of the Kaṇāda, sound is said to be a permanent attribute of space, smell is a permanent attribute of earth, taste is a permanent attribute of water, touch is a permanent attribute of wind, and color is a permanent attribute of fire. Smell is to refute the attribute of earth, so the reasoning becomes contradictory. If the Sāṃkhya says, 'When the Vaiśeṣika says that sound is the subject, it is impermanent because it is created. If the permanent smell is refuted on sound, then you are right, but that is not what is being refuted,' if you think like that, that is also being refuted, because by refuting the pervasive permanence on sound, the pervasive smell etc. are also refuted, which is the view of the wise. This needs to be remembered. Second, successively refuting its erroneous justifications, they say, 'Because the reason 'created' refutes the smell being a permanent attribute of earth, proving that sound is impermanent from the reason 'created' would not become a contradictory reason, because the smell being a permanent attribute of earth is not the subject of the occasion of proving that sound is permanent from the reason 'created',' if you say that, then the reason 'created' refuting the attribute of sound being a permanent attribute of space would also not become a contradictory reason in that aspect, because the other attribute of sound being a permanent attribute of space is the same as the subject of the occasion of proving that sound is impermanent from the reason 'created'. It is explained that, 'Because the occasion is not appropriate, if not, then that is the same for others too'. If they say, 'These two are not the same, the attribute of permanent space is the sound's

ྱད་ཆོས་ཡིན་པས། 2-238 ཆོས་ཅན་སྒྲའི་སྟེང་འདིར་སྒྲུབ་པ་སྐབས་སུ་བབ། དྲི་རྟག་པ་ས་ཡོན་སྒྲའི་སྟེང་དུ་སྒྲུབ་པ་སྐབས་སུ་མ་བབ་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེ་ན། དྲི་རྟག་པ་ས་ཡོན་སྒྲའི་སྟེང་དུ་སྒྲུབ་པ་སྐབས་ སུ་མ་བབ་ཏུ་ཆུག་མོད། བྱས་པས་དྲི་རྟག་པ་ས་ཡོན་བཀག་ན་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་རྟགས་ཀྱང་འགལ་བར་འགྱུར་ཏེ། དེ་ལ་གནོད་པས་ཁྱོད་རང་གིས་ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་ དོན་ལ་གནོད་པར་མཚུངས་པའི་ཕྱིར། རྟགས་ཁྱབ་ཐམས་ཅད་ཁས་སོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། ཅི་སྟེ་ཆོས་ཅན་འདིར་སྐབས་ཡིན། །དེ་ལ་བསྟན་བཅོས་དོན་གནོད་ཉིད། །ཅེས་སོ། །ཡང་། ཅི་སྟེ་གྲང་ཅན་ཁོ་ན་ རེ། རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པས་སྒྲ་ཆོས་ཅན་མི་རྟག་སྟེ་བྱས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་བཀོད་པའི་ཚེ་ན། སྒྲ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་དེ་སྐོར་གྱི་བསྒྲུབ་བྱར་བྱེད་དགོས་ཏེ། དེ་ལྟར་བཀོད་པའི་ཚེ། རྒོལ་བ་ བྱེ་བྲག་པ་དེ་ལ་སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་དེ་དེ་ལ་སྒྲུབ་འདོད་ཡོད་པའི་ཕྱིར་ཏེ། རྟག་པ་ནམ་ཡོན་དེ། ཆོས་ཅན་སྒྲའི་ཁྱད་ཆོས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། སོགས་སྒྲས་བསྡུས་པ། སྒྲ་ རྟག་པ་ཞེས་པའི་བསྒྲུབ་བྱའམ་ཚོགས་སྤྱི་དེའི་ཕྱོགས་གཅིག་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེ་ན། རྒོལ་བ་གྲངས་ཅན་པ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་གསལ་བར་དབང་གིས་ཕྱུག་པ་སྟེ་དབང་ཆེ་བའི་སྤྱོད་པ་ངན་པ་དང་ལྡན་པའི་རྒྱལ་རིགས་དང་མཚུངས་པ་ཡིན་ཏེ། 2-239 སྔ་རྒོལ་བྱེ་བྲག་པ་ལ། སྒྲ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་དཔག་འདོད་མེད་བཞིན་དུ། རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པ་ཁྱོད། སྒྲ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་དཔག་འདོད་ཡོད་པར་གྱིས་རིགས་ཞེས་རིགས་མི་རིགས་མི་སྤྱོད་པར་ ནན་གྱིས་འབུལ་བའི་རྒོལ་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། ། འོ་ན་སྔ་རྒོལ་བྱེ་བྲག་པ། སྒྲ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་དཔག་འདོད་མེད་པར་ཁྱོད་ཀྱིས་ཇི་ལྟར་ཤེས་སྙམ་ན། རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པས། སྒྲ་ཆོས་ ཅན་མི་རྟག་སྟེ་བྱས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་བཀོད་པའི་ཚེ་ན། རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པ་དེ་ལ་སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་དཔག་འདོད་མེད་པར་རིགས་ཤེས་ཀྱིས་རྟོགས་ཏེ། སྒྲ་རྟག་པ་ཡིན་པའི་ ཤེས་བྱེད་ཅི་ཡིན་ཞེས་སྒྲུབ་བྱེད་འདྲི་བའི་གནས་སྐབས་འགའ་ཡིས་ཕྱིར་རྒོལ་ལ་སྒྲ་རྟག་པ་ལ་ཤེས་འདོད་ཡོད་པར་རྟོགས་པར་འགྱུར་ཞིང་། སྔ་རྒོལ་སྒྲ་རྟག་པ་ལ་དཔག་འདོད་ཡོད་པར་ཡང་། སྒྲ་ ཆོས་ཅན། རྟག་སྟེ། གཞལ་བྱ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་པའམ། བྱས་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་སྒྲུབ་བྱེད་འགོད་པའི་གནས་སྐབས་དེ་དག་གིས་རྟོགས་དགོས་པ་ལས། རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པ་དེས་ནི་སྒྲ་མི་རྟག་ པ་ཡིན་པའི་སྒྲུབ་བྱེད་བཀོད་ཀྱི་སྒྲ་རྟག་པ་ཡིན་པའི་སྒྲུབ་བྱེད་མ་བཀོད་འདུག་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་འཆད་པ། ཆོས་ཅན་ཆོས་སོགས་སྒྲུབ་བྱེད་ཀྱིས། །ཅི་སྟེ་རྒོལ་འདོད་ཡིན་བརྗོད་ན། །གནས་སྐབས་འགའ་ཡིས་འདོད་འགྱུར་ཞིང་། ། 2-240 དེ་

【現代漢語翻譯】是正法嗎？ 2-238 在有法（chos can，具有某種性質的事物）聲音之上成立（sgrub pa，證明）的時機已經到來。如果說，因為在常法（rtag pa，永恒的事物）聲音之上成立的時機尚未到來。即使允許在常法聲音之上成立的時機尚未到來，如果因為『所作』而阻礙常法，那麼證明聲音是無常的理由（rtags，因）也會相違背，因為它會損害你所承諾的論典（bstan bcos，經論）的意義，就像損害一樣。在解釋『所有的理由和周遍（khyab，遍及）都承認』時，說：『如果這時機在此有法上，那麼就會損害論典的意義。』又說：『如果只是聲常呢？』當正方（rgol ba，辯論者）勝論派（bye brag pa，又譯為吠世史迦）陳述『聲音是有法，是無常的，因為是所作』時，必須將聲音是常法空（nam yon，虛空屬性）作為所立（bsgrub bya，待證明的法），因為在這樣陳述時，正方勝論派想要在聲音之上成立常法空，因為常法空是有法聲音的特性，並且『等』字所包含的，是聲音是常法這個所立或總集合的一部分。如果這樣問，反方數論派（grangs can pa，又譯為僧佉）有法，你就像清晰地擁有權勢一樣，如同擁有權勢的惡劣行為的王族一樣。 2-239 對於先前的正方勝論派，即使沒有想要衡量聲音是常法空，正方勝論派你，也因為強行施加不合邏輯的辯論，說『應該想要衡量聲音是常法空』。那麼，先前的正方勝論派，你如何知道沒有想要衡量聲音是常法空呢？當正方勝論派陳述『聲音是有法，是無常的，因為是所作』時，可以通過理智推斷正方勝論派沒有想要衡量聲音之上的常法空，因為在詢問『什麼是聲音是常法的知識』的某些情況下，會意識到反方想要了解聲音是常法，並且先前正方想要衡量聲音是常法，也必須通過陳述『聲音是有法，是常的，因為是可以被衡量』或者『因為是所作』的理由的情況來理解，因為正方勝論派陳述了聲音是無常的理由，而沒有陳述聲音是常法的理由。解釋說：『有法、法等理由，如果說正方想要，某些情況下會想要，』 2-240 那

【English Translation】 Is it the true Dharma? 2-238 The time has come to establish (sgrub pa, prove) on the subject (chos can, something possessing a certain quality) sound. If it is said that the time has not come to establish on the permanent (rtag pa, eternal thing) sound. Even if it is allowed that the time has not come to establish on the permanent sound, if the permanent is obstructed by 'being made,' then the reason (rtags, cause) for proving that sound is impermanent will also contradict, because it will harm the meaning of the scriptures (bstan bcos, treatises) you have promised, just like harming. When explaining 'all reasons and pervasions (khyab, pervading) are admitted,' it says: 'If this occasion is on this subject, then it will harm the meaning of the scriptures.' It also says: 'If it is just sound permanence?' When the proponent (rgol ba, debater) Vaisheshika (bye brag pa) states 'sound is the subject, it is impermanent, because it is made,' it is necessary to take sound as the permanent void (nam yon, space attribute) as the probandum (bsgrub bya, to be proven), because when stating in this way, the proponent Vaisheshika wants to establish the permanent void on sound, because the permanent void is a characteristic of the subject sound, and what is included by 'etc.' is a part of the probandum or general collection of sound being permanent. If asked in this way, the opponent Samkhya (grangs can pa) subject, you are like clearly possessing power, like a royal family with powerful evil deeds. 2-239 For the previous proponent Vaisheshika, even if there is no desire to measure sound as permanent void, the proponent Vaisheshika, you, because of forcibly imposing illogical debates, saying 'you should want to measure sound as permanent void.' Then, the previous proponent Vaisheshika, how do you know that there is no desire to measure sound as permanent void? When the proponent Vaisheshika states 'sound is the subject, it is impermanent, because it is made,' it can be inferred by reason that the proponent Vaisheshika does not want to measure the permanent void on sound, because in some cases of asking 'what is the knowledge that sound is permanent,' it will be realized that the opponent wants to know that sound is permanent, and the previous proponent also wants to measure sound as permanent, it must also be understood through the situation of stating the reason 'sound is the subject, it is permanent, because it can be measured' or 'because it is made,' because the proponent Vaisheshika stated the reason that sound is impermanent, but did not state the reason that sound is permanent. Explaining that: 'Subject, Dharma, etc. reasons, if saying the proponent wants, in some cases will want,' 2-240 That

རྟོགས་པ་ཡང་དེ་དག་གིས། །ནན་གྱིས་ཁྱོད་འདི་འདོད་ཅེས་པ། །གསལ་བར་དབང་ཕྱུག་སྤྱོད་པ་ཡིན། །ཞེས་སོ། །དེས་ན་ཆོས་ཅན་སྒྲའི་ཆོས་ཡིན་པ་སོགས་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་སྔར་རྒོལ་བྱེ་བྲག་པ་ ལ་སྒྲའི་སྟེང་དུ་དཔག་འདོད་ཡོད་པར་བསྒྲུབ་པའི་རྟགས་ཅན་རྗེས་དཔག་འབྲས་བུར་ཡོད་པ་ཅན་གྱི་རྟགས་ཡང་དག་མ་ཡིན་པར་བརྗོད་དེ། ཁྱོད་ཀྱི་རྟགས་ལས་དེ་ལྟར་བསྒྲུབ་པའི་ཁྱབ་པ་འཁྲུལ་བ་ ཡིས་ནི་གནོད་པར་འགྱུར་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་འབྲས་བུའི་རྟགས་ཅན་མ་ཡིན་བརྗོད། འཁྲུལ་བ་ཡིས་ནི་གནོད་པར་འགྱུར། །ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་ལུང་ལ་གནོད་ན་དམ་བཅའ་སྐྱོན་ཅན་ཡིན་པའི་ ཁྱབ་པ་དགག་པ་ནི། རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པས་སྒྲ་ཆོས་ཅན། མི་རྟག་སྟེ། བྱས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་བཀོད་པའི་ཚེ་ན་བྱས་པ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཀྱི་ལུང་དོན་སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་ལ་ གནོད་པས་གཞན་སྒྲ་མི་རྟག་པ་ལ་ཇི་ལྟར་གནོད་དེ་མི་གནོད་པར་ཐལ། སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་མེད་ན་མི་རྟག་པ་མི་འབྱུང་བའི་འབྲེལ་པ་གྲུབ་པ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་ འཆད་པ་ལ། མེད་ན་མི་འབྱུང་མིན་དོན་ལ། །གནོད་ཀྱང་གཞན་ལ་ཅི་ཞིག་གནོད། །ཅེས་སོ། །གསུམ་པ་བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲུབ་ལ་ལུང་ཚིག་སྒྲུབ་བྱེད་ཡིན་པ་དགག་པ་ལ། དངོས་སྟོབས་བསྒྲུབ་བྱ་ལུང་ལ་ལྟོས་པ་དགག 2-241 ལུང་ལ་ལྟོས་པའི་སྒྲུབ་བྱ་གཏན་ལ་ཕབ་པ་གཉིས་སོ། །དང་པོ་ནི། དངོས་སྟོབས་རྗེས་དཔག་རང་གི་སྤྱོད་ཡུལ་སྒྲ་མི་རྟག་པ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་སྒྲུབ་པ་ལ་སྒྲ་རྟག་སྟོན་གྱི་ལུང་དང་འགལ་ བས་མི་གནོད་དེ། ཁྱོད་དངོས་པོ་སྟོབས་ཞུགས་ཀྱི་རྟགས་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཁྱབ་སྟེ། དངོས་པོ་སྟོབས་ཞུགས་ཀྱིས་བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲུབ་པ་ལུང་གིས་ཕན་གནོད་ལ་ལྟོས་པ་མེད་དོ་ཞེས། ཡོངས་རྟགས་ ཡོངས་སུ་ལེན་པའི་ཕྱིར། ཞེས་སོགས་སྐབས་སུ་བཤད་ཟིན་པའི་ཕྱིར། ཞེས་པ། རྗེས་དཔག་རང་གི་སྤྱོད་ཡུལ་ལ། །ལུང་ལ་ལྟོས་པ་མེད་པར་བཤད། །ཅེས་སོ། །རྒྱུ་མཚན་བཤད་ཟིན་པ་དེས་ན་སྒྲ་མི་ རྟག་དེ་ནི་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་སྒྲུབ་པ་བསྟན་བཅོས་ཀྱིས་ཕན་གནོད་ལ་ལྟོས་པ་མ་ཡིན་ཏེ། ཁྱོད་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པ་ལ་བྱས་པ་ལྟ་བུའི་དངོས་སྟོབས་ཀྱི་རྟགས་ཀྱིས་སྒྲུབ་པའི་བསྒྲུབ་བྱ་ གང་ཞིག དངོས་སྟོབས་རྟགས་ཀྱིས་གྲུབ་ཟིན་པ་དེ་ནི། ལེགས་པར་རྟགས་གཞན་གྱིས་གེགས་བྱར་མི་ནུས་པར་གྲུབ་ཟིན་པ་དེའི་ཚེའི་ཕྱིར། ཞེས་པ། དེས་གྲུབ་དེ་ནི་ལེགས་པར་གྲུབ། །དེ་ཚེ་བསྟན་བཅོས་ ལྟོས་མ་ཡིན། །ཞེས་སོ། །གལ་ཏེ་ཁོ་ན་རེ་རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པས། སྒྲ་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཚད་མར་ཁས་བླངས་ནས། ཕྱིར་རྒོལ་ལ་སྒྲ་ཆོས་ཅན་མི་རྟག་སྟེ་བྱས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་བཀོད་པའི་ཚེ། 2-242 རྒོལ་ཕྱི་རྒོལ་གཉིས་པོ་དེས་སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་མི་རྟ

【現代漢語翻譯】『領悟也由那些，強烈地，你想要這個，清楚地是自在的行境。』如此說。因此，有法，聲音的法性等等，有法，你先前對論敵勝論派，在聲音上想要比量，具有能成立的因，說成不是正確的因，因為你的因由此成立的周遍是錯亂的，會成為損害，所以說成不是果的因。錯亂會成為損害。如此說。第二，如果損害聖教，則立宗是有過失的周遍的遮破是：論敵勝論派，聲音，有法，是無常的，因為是所作。當這樣陳述時，所作，有法，你的聖教義在聲音上損害常恒的虛空，如何損害其他聲音的無常，不損害，因為在聲音上沒有常恒的虛空，不生起無常的關聯沒有成立，這樣解釋。如果沒有，則不生起，損害也對其他有什麼損害。如此說。第三，對於所立成立，聖教詞是能成立的遮破是：實事力量所立依賴聖教的遮破，安立依賴聖教的所立。第一是：實事力量比量，自己的行境聲音無常，有法，你成立時，與聲音是常恒的聖教相違，不損害，因為你是事物力量進入的因的所立。周遍是：事物力量進入所立的成立，對於聖教的利益損害不依賴，因為完全取總相。如此等等，在場合中已經說了，所以說：比量自己的行境，對於聖教沒有依賴地宣說。如此說。原因已經說了，因此聲音無常，那是，有法，你成立，對於論典的利益損害不依賴，因為你成立聲音無常，對於所作之類的實事力量的因成立的所立，任何實事力量的因已經成立的，已經很好地成立，那時不能被其他因阻礙，因為已經成立。所以說：由此成立，就是很好地成立，那時不依賴論典。如此說。如果，論敵勝論派，承認聲音是常恒的論典是量，然後對論敵，聲音，有法，是無常的，因為是所作，當這樣陳述時，論敵和後來的論敵兩者在聲音上常恒無常

【English Translation】 'Realization also by those, strongly, you want this, clearly is the realm of the empowered.' Thus it is said. Therefore, the subject, the nature of sound, etc., the subject, you previously to the opponent Vaisheshika, on sound wanting inference, having the sign of establishing, saying it is not a correct sign, because your sign's pervasion to establish that is mistaken, it will become a harm, so saying it is not a fruit sign. Mistaken will become a harm. Thus it is said. Second, if harming the scriptures, then the proposition is flawed, the negation of the pervasion is: the opponent Vaisheshika, sound, subject, is impermanent, because it is produced. When stating thus, produced, subject, your scriptural meaning on sound harms the permanent space, how does it harm the impermanence of other sounds, it does not harm, because on sound there is no permanent space, the connection of not arising impermanence is not established, thus explaining. If not, then not arising, harming also what harm to others. Thus it is said. Third, for the establishment of what is to be proven, the scriptural word is the establisher, the negation is: the establishment of the power of reality relies on the negation of scripture, establishing the establishment relying on scripture. The first is: the power of reality inference, its own realm sound impermanent, subject, when you establish, contradicting the scripture that sound is permanent, it does not harm, because you are the establishment of the cause of the power of things entering. The pervasion is: the establishment of the power of things entering, for the benefit and harm of scripture it does not rely, because completely taking the totality. Thus and so on, it has already been said in the occasion, so saying: inference its own realm, without relying on scripture it is spoken. Thus it is said. The reason has already been said, therefore sound impermanent, that is, subject, you establish, for the benefit and harm of the treatise it does not rely, because you establish sound impermanent, for the establishment of the cause of the power of reality like produced, whatever the establishment established by the cause of the power of reality, has already been well established, at that time it cannot be obstructed by other causes, because it has already been established. So saying: by this established, it is well established, at that time it does not rely on the treatise. Thus it is said. If, the opponent Vaisheshika, acknowledging the treatise that sound is permanent as valid, then to the opponent, sound, subject, is impermanent, because it is produced, when stating thus, the opponent and the later opponent both on sound permanent impermanent

ག་རྩོད་པ་བྱེད་པའི་རྩོད་པ་དེ་དོར་བར་འགྱུར་བར་ཐལ། རྒོལ་བ་དེས་རང་གི་ཁས་བླངས་པའི་ཁས་བླངས་ལས་ཉམས་པའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། ཤེས་བྱ་ཆོས་ཅན། རྒོལ་བ་དེ་གཉིས་རྩོད་པ་དེའི་ཚེ། སྔར་རྒོལ་བྱེ་བྲག་པས་རྩོད་པ་དེ་དོར་བ་མིན་ཏེ། དེའི་ཚེ་སྒྲ་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་དེ་སྒྲ་རྟག་པའམ་མི་རྟག་པའི་སྒྲུབ་ བྱེད་དུ་ཁས་བླངས་པ་མེད་པའི་ཕྱིར། ཞེས་པ་ལ། དེ་ཚེ་རྩོད་དོར་འགྱུར་ཞེ་ན། །དེ་ཚེ་ཁས་བླངས་མེད་ཕྱིར་མིན། །ཞེས་སོ། །གལ་ཏེ་ཁོ་ན་རེ། རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པ་དེས་སྒྲ་རྟག་ སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་དེ་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མར་ཁས་བླངས་ཏེ། དེས་དེ་ལུང་ཚད་མར་ཁས་བླངས་པ་གང་ཞིག དེ་གཉིས་སྒྲ་རྟག་སྟོན་གྱི་ལུང་དོན་ལ་དཔྱད་པ་བྱེད་པའི་སྐབས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་ ཟེར་ན། རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པ་དེས། རྩོད་པ་བྱེད་པའི་ཚེ། སྤྱིར་སྒྲ་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ལུང་ཚད་མར་ཁས་བླངས་པ་ཙམ་ཡོད་དུ་ཆུག་ནའང་། སྒྲ་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་ལུང་དོན་ སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་མི་རྟག་རྩོད་པ་བྱེད་པ་འདི་ནི་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་སྒྲ་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་སྒྲ་རྟག་པའམ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་སྒྲུབ་བྱེད་ཀྱི་ཡན་ལག་སྟེ་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མར་ཁས་ལེན་པའི་དུས་དངོས་མ་ཡིན་ཏེ། 2-243 དེ་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མར་ཁས་ལེན་པ་རིགས་མི་རིགས་བརྟགས་པའི་ཐབས་སམ་ཡན་ལག་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཏེ། ལུང་དོན་ལ་དཔྱད་ནས་ལུང་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མར་ཁས་ལེན་པ་མཁས་པའི་ལུགས་དང་། ལུང་ཁས་ བླངས་ནས་ལུང་དོན་ལ་དཔྱོད་པ་བླུན་པོའི་ལུགས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་པ་ལ། འདི་ནི་ཁས་ལེན་ཐབས་ཡིན་ཏེ། དེ་ཚེ་ཡོད་ཀྱང་ཡན་ལག་མིན། །ཞེས་སོ། །འདིར་མཁས་པ་ཤཱཀྱ་མཆོག་ལྡན་ན་རེ། ཕྱོགས་སྔ་མ་འདི་ནི་བོད་ཕྱི་མས་ཁས་བླངས་ཏེ། བསྟན་བཅོས་རྣམ་འགྲེལ་ལུང་ཚད་མར་ཁས་ལེན་བཞིན་དུ་སྒྲ་རྟག་པར་དམ་བཅས་པ་ལ་རྣམ་འགྲེལ་དང་འགལ་ཞེས་ཟེར་བས་སོ། །འོ་ན་ཅི་ ཞེ་ན་དེ་ལ་ནི་དངོས་པོ་སྟོབས་ཞུགས་དང་འགལ་བ་བརྗོད་དགོས་པའོ་ཞེས་བཤད་པ་ནི་ལེགས་པར་སེམས་ཏེ། སྒྲ་མི་རྟག་དེ། གཞལ་བྱའི་གནས་གཉིས་པ་ཡིན་པས། རང་ཕྱོགས་ལུང་གིས་སྒྲུབ་མི་ ནུས་ཤིང་། ལོག་ཕྱོགས་ལ་ལུང་གིས་གནོད་མི་ནུས་པའི་ཕྱིར་རོ། །འོ་ན་རང་རེའི་པཎ་ཆེན་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པས། ལུང་ལྟར་སྣང་ཐམས་ཅད་རང་འགལ་གྱི་དམ་བཅའི་ཞེན་དོན་ལ་གེགས་བྱེད་དང་། ལུང་ རྣམ་དག་ཐམས་ཅད་རང་འགལ་གྱི་དམ་བཅའི་ཞེན་དོན་ལ་གནོད་བྱེད་ཡིན་ནོ་ཞེས་བཤད་པ་མིན་ནམ་སྙམ་ན། སྐྱོན་མེད་དེ། པཎ་ཆེན་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པའི་གྲུབ་མཐའི་འཇོག་མཚམས་འདི་ལ། བློ་གསར་བུ་སྐྱོང་བདེ་བའི་འཇོག་མཚམས་གཅིག་དང་། 2-244 བློ་རབ་ཏུ་གྱུར་བས་གཞུང་གི་བབ་འགྲོས་སྐྱོང་བའི་འཇོག་མཚམས་གཉིས་ཡོད་པ་གནད་དུ་གཅེས་པ་ཡིན་པའ

【現代漢語翻譯】那麼，爭論的爭論應該被放棄，因為辯論者偏離了他自己承諾的承諾嗎？對於知識的對象，當兩位辯論者爭論時，先前的特定辯論者並沒有放棄爭論，因為那時他沒有承諾聲音常駐的論證作為聲音是常駐還是非常駐的證明。對此，有人說：『那時爭論應該放棄嗎？』回答說：『那時沒有承諾，所以不是。』如果有人說：『特定的辯論者承諾了聲音常駐的論證作為有效的證明，因為他承諾了那個論證作為有效的論證，因為他們兩個正在研究聲音常駐的論證的意義。』如果這樣說，那麼特定的辯論者，在爭論時，即使普遍地承諾了聲音常駐的論證作為有效的論證，爭論聲音常駐的論證的意義在聲音上是常駐還是非常駐，這個對象，你聲音常駐的論證不是作為聲音是常駐還是非常駐的證明的組成部分，即不是承諾有效證明的實際時間，因為那是檢查承諾有效證明是否合理的方法或組成部分，因為研究論證的意義然後承諾論證作為有效證明是智者的風格，承諾論證然後研究論證的意義是愚者的風格。對此，有人說：『這是承諾的方法，即使那時存在，也不是組成部分。』在這裡，智者釋迦勝說：『這個先前的立場是西藏後來的學者所承諾的，因為他們說《釋量論》與承諾聲音常駐相矛盾，同時承諾《釋量論》作為有效的論證。』『那麼應該怎麼做呢？』應該說它與事物的力量相矛盾，因為聲音是非常駐的，是可測量的第二個對象，所以自己的立場不能用論證來證明，也不能用論證來損害錯誤的立場。如果有人想：『那麼我們全知班禪大師不是說，所有看似論證的東西都會阻礙自相矛盾的承諾的執著對象，所有純粹的論證都會損害自相矛盾的承諾的執著對象嗎？』沒有錯誤，班禪大師的宗派立場，有一個容易培養新生的立場，還有一個通過卓越的智慧來培養經文流程的立場，這兩個立場都是至關重要的。

【English Translation】 Then, should the argument of arguing be abandoned because the debater deviates from his own promised commitment? Regarding the object of knowledge, when the two debaters are arguing, the previous particular debater did not abandon the argument, because at that time he did not commit to the argument of sound being permanent as proof that sound is permanent or impermanent. To this, it is said: 'Then should the argument be abandoned at that time?' The answer is: 'It is not, because there was no commitment at that time.' If someone says: 'The particular debater committed to the argument of sound being permanent as a valid proof, because he committed to that argument as a valid argument, because the two of them were studying the meaning of the argument of sound being permanent.' If it is said like that, then the particular debater, when arguing, even if he generally committed to the argument of sound being permanent as a valid argument, this object of arguing whether the meaning of the argument of sound being permanent on sound is permanent or impermanent, you the argument of sound being permanent is not a component of proving that sound is permanent or impermanent, i.e., it is not the actual time of committing to a valid proof, Because that is the method or component of examining whether committing to a valid proof is reasonable or not, because studying the meaning of the argument and then committing to the argument as a valid proof is the style of the wise, and committing to the argument and then studying the meaning of the argument is the style of the foolish. To this, it is said: 'This is the method of commitment, even if it exists at that time, it is not a component.' Here, the wise Shakya Chokden says: 'This previous position is committed to by the later Tibetan scholars, because they say that the Pramanavarttika contradicts the commitment to sound being permanent, while committing to the Pramanavarttika as a valid argument.' 'Then what should be done?' It should be said that it contradicts the power of things, because sound is impermanent, being the second object of measurement, so one's own position cannot be proven by argument, nor can the wrong position be harmed by argument. If someone thinks: 'Then didn't our omniscient Panchen Master say that all seemingly arguments obstruct the clinging object of self-contradictory commitments, and all pure arguments harm the clinging object of self-contradictory commitments?' There is no error, the Panchen Master's sectarian position, there is one position that is easy to cultivate for new students, And there is also a position that cultivates the flow of scripture through excellent wisdom, these two positions are crucial.

ི་ཕྱིར་རོ། ། གཉིས་པ་ལུང་ལ་ལྟོས་པའི་བསྒྲུབ་བྱ་གཏན་ལ་ཕབ་པ་ལ། འོ་ན། རྗེས་ དཔག་རང་གི་སྤྱོད་ཡུལ་ལ། །ལུང་ལ་ལྟོས་པ་མེད་པར་བཤད། །ཅེས་སོགས་གོང་དུ་བཤད་པ་ལྟར་ན། གཞལ་བྱའི་གནས་དང་པོ་གཉིས་ལ་ལུང་གནོད་གྲུབ་ཏུ་མི་འཇུག་པར་ཤེས་ཟིན་མོད། སྤྱིར་ལུང་ གནོད་གྲུབ་དུ་འཇུག་པའི་དུས་དང་ཡུལ་གཅིག་ཡོད་དམ་མེད། ཡོད་ན་ཇི་ལྟ་བུ་སྙམ་ན། བཤད་པར་བྱ་ཡི་ཉོན་ཅིག བསྟན་བཅོས་ཏེ་ལུང་རྣམ་དག་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མར་ཁས་ལེན་ པའི་དུས་ཡོད་དེ། ཁྱོད་ཁྱོད་རང་གི་སྒྲུབ་དགོས་པའི་བསྒྲུབ་བྱ་དེ། གོང་དུ་བཤད་པ་དེ་ལྟར་ཡུལ་མངོན་ལྐོག་གཉིས་པོ་དེ་ལ་དཔྱོད་བྱེད་ཀྱི་ཚད་མས་ཡོངས་སུ་བརྟགས་ནས་དཔྱད་པ་དང་པོ་ གཉིས་ཀྱིས་དག་པའི་དུས་དེ་ནི། ཁྱོད་རང་གི་བསྒྲུབ་བྱ་ལ་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མར་ཡོངས་སུ་འཛིན་པར་འདོད་པ་སྟེ་སྐབས་སུ་བབ་པའི་དུས་ཡིན་པའི་ཕྱིར། དེས་ན་བསྟན་བཅོས་ཏེ་ལུང་རྣམ་དག་ ཆོས་ཅན། ཁྱོད་གནོད་སྒྲུབ་དུ་འཇུག་པའི་ཡུལ་ཡང་ཡོད་དེ། དཔྱད་པ་དང་པོ་གཉིས་ཀྱིས་དག་ཟིན་པ་དེའི་ཚེ་བསྒྲུབ་བྱ་ཤིན་ལྐོག་དེ་ཁྱོད་ཀྱིས་སྒྲུབ་ནུས་ཤིང་། དེའི་ལོག་ཕྱོགས་ལ་ཁྱོད་ཀྱིས་ནི་གནོད་པར་འགྱུར་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ། 2-245 དེ་ལྟར་ཡུལ་གཉིས་རྣམ་དག་ན། །དེ་ནི་བསྟན་བཅོས་ཡོངས་འཛིན་པར། །འདོད་པའི་དུས་ཡིན་དེ་ཡི་ཚེ། །བསྟན་བཅོས་ཀྱིས་ནི་གནོད་པར་འགྱུར། །ཞེས་སོ། །དེས་ན་ཤིན་ལྐོག་ལ་དཔྱོད་པའི་ཚེ་ལུང་རྣམ་ དག་དེ་དང་འགལ་བར་སེམས་པ་ཁས་བླང་དུ་མི་རུང་སྟེ། ལུང་རྣམ་དག་དེས་གྲུབ་པའི་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་དེ་ལ་ལུང་གི་གནོད་པ་བསྲུང་དགོས་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེས་གྲུབ་དོན་ ལ་དེ་དང་ནི། །འགལ་བར་སེམས་པ་མི་རུང་ཕྱིར། །ཞེས་སོགས་སོ། དེའི་སྙིང་པོ་བསྡུས་ན། གཞལ་བྱའི་གནས་གསུམ་དང་། དེ་འཇལ་བྱེད་ཀྱི་ཚད་མ་གསུམ་ཡོད་པ་ལས། གཞལ་བྱའི་གནས་དང་པོ་གཉིས་ ལ་ལུང་རྣམ་དག་སྒྲུབ་བྱེད་དུ་མི་འཇུག་སྟེ། གཞལ་བྱའི་གནས་དང་པོ་གཉིས་ལ་རང་རང་འཇལ་བྱེད་ཀྱི་ཚད་མས་བརྟགས་ཏེ་བྱ་བ་བྱས་ཟིན་ན་ཚད་མ་དེ་གཉིས་ཀྱིས་ཆོག་པའི་ཕྱིར་དང་། དཔྱད་པ་དེ་གཉིས་ཀྱིས་ཀྱང་བློ་ཁ་མ་ཚིམ་པར་གཞལ་བྱའི་གནས་གསུམ་པར་ནི་དཔྱད་པ་འཕོ་བ་ན། བསྟན་བཅོས་ཏེ་ལུང་རྣམ་དག་སྒྲུབ་བྱེད་དུ་ཁས་ལེན་པ་ནི་རིགས་པ་དང་ལྡན་པ་ ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། གནས་གསུམ་པར་ནི་འཕོ་བ་ན། བསྟན་བཅོས་ལེན་པ་རིགས་ལྡན་ཡིན། །ཞེས་སོ། །འོ་ན་ཤིན་ལྐོག་ལ་ལུང་སྒྲུབ་བྱེད་དུ་ཁས་ལེན་ཚུལ་ཇི་ལྟར་བྱེད་སྙམ་ན། 2-246 གཞལ་བྱའི་གནས་དེས་གསུམ་པ་ཤིན་ལྐོག་ལ་སྤྱོད་པ་དེར་ཡང་ལུང་རྣམ་དག་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཀྱི་ཤེས་འདོད་ཆོས་ཅན་དེའི་སྟེང་དུ་བསྒྲུབ་བྱའི་ཆོས་དངོས་སམ། སྒྲུབ་ཆོས་དེ

【現代漢語翻譯】因此之故。第二，確定依賴於聖言的所證。那麼，如果像上面所說的那樣，『推論是其自身的活動範圍，不依賴於聖言』，那麼，已經知道在前兩個所量處（指現量和比量所能認知的範圍）不允許聖言作為成立或破立的依據。一般來說，是否存在聖言可以作為成立或破立依據的時間和處所？如果存在，又是怎樣的呢？請聽我說。作為論典的清凈聖言，具有法性，你存在被承認為量（pramāṇa， प्रमाण， प्रमाण，量）的時間，即當你所要成立的所證，如上所述，經過對現前和隱蔽二者的觀察，通過前兩次的觀察而清凈之時，你希望被完全視為所證的量，這是恰當的時機。因此，作為論典的清凈聖言，具有法性，你也存在可以作為破立依據的處所，即在前兩次觀察清凈之後，你可以成立極隱蔽之事物，並且你可以破斥其相違之處。如是二處皆清凈，彼時論典可全持，欲持之時即彼時，論典亦能為破立。因此，在觀察極隱蔽之事物時，不應接受與清凈聖言相違背的觀點，因為必須守護清凈聖言所成立之義免受聖言的妨害。對此解釋道：彼成之義與彼違，故思相違不應理。總而言之，存在三種所量處和三種衡量它們的量。在前兩個所量處，不應允許清凈聖言作為成立依據，因為在前兩個所量處，各自的量已經過衡量並完成任務，這兩種量已經足夠。如果這兩種觀察仍然不能滿足，而將觀察轉移到第三個所量處，那麼接受作為論典的清凈聖言作為成立依據是合理的。對此解釋道：若移至第三處，接受論典乃合理。那麼，應如何接受清凈聖言作為成立極隱蔽之事物的依據呢？在第三個所量處，即極隱蔽之處，清凈聖言，對於你想要了解的法，其上的所證之法本身，或者所證之法……

【English Translation】 Therefore. Second, establishing the object to be proven based on scripture. Well, if, as stated above, 'Inference is its own domain, not relying on scripture,' then it is already understood that in the first two objects of measurement (referring to the scope of what can be known by direct perception and inference), scripture is not allowed as a basis for establishment or refutation. In general, is there a time and place where scripture can be used as a basis for establishment or refutation? If so, what is it like? Listen to me. The pure scripture, as a treatise, has the property of being a valid means of knowledge (pramāṇa, प्रमाण， प्रमाण，量) at a time when you are acknowledged as such, that is, when the object to be proven, which you need to establish, has been thoroughly examined by the means of valid cognition for both the manifest and the hidden, as mentioned above, and is pure after the first two examinations. At that time, you wish to be fully regarded as a valid means of knowledge for the object to be proven, which is the appropriate time. Therefore, the pure scripture, as a treatise, has the property of also having a place where you can be used as a basis for refutation and establishment, that is, after the first two examinations have been purified, you can establish what is extremely hidden, and you can refute its opposite. Thus, when both places are pure, the treatise can be fully embraced. When one wishes to embrace it, that is the time when the treatise can also refute. Therefore, when examining extremely hidden things, one should not accept views that contradict the pure scripture, because one must protect the meaning established by the pure scripture from being harmed by scripture. This is explained as: It is not reasonable to think of contradiction with what it has established. In summary, there are three objects of measurement and three means of measuring them. In the first two objects of measurement, pure scripture should not be allowed as a means of establishment, because in the first two objects of measurement, each means of measurement has already measured and completed its task, and these two means are sufficient. If these two examinations are still not satisfactory and the examination is moved to the third object of measurement, then accepting the pure scripture as a treatise as a means of establishment is reasonable. This is explained as: If it is moved to the third place, accepting the treatise is reasonable. So, how should one accept pure scripture as a basis for establishing extremely hidden things? In the third object of measurement, which is the extremely hidden, the pure scripture, for the dharma you want to know, the object to be proven itself, or the dharma to be proven...

་དང་མེད་ན་མི་འབྱུང་ བའི་འབྲེལ་ཡུལ་ལ་གནོད་པ་ཉིད་ཡིན་ན། ཁྱོད་དེ་སྒྲུབ་ཀྱི་རྟགས་ཡིན་པ་སྤང་བར་བྱ་བ་ཡིན་གྱི། འབྲེལ་མེད་ཀྱི་ཆོས་གཞན་ལ་གནོད་ཀྱང་རྟགས་འགལ་བར་འགྱུར་བ་མ་ཡིན་ཏེ། དེ་ལྟར་ ཡིན་ན་འགལ་རྟགས་ཐུག་མེད་དུ་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེར་ཡང་བསྒྲུབ་བྱའི་ཆོས་དང་ནི། མེད་ན་མི་འབྱུང་མ་གནོད་ཉིད། །སྤང་བར་བྱ་ཡི་གཞན་མིན་ཏེ། ཐུག་པ་མེད་པར་ཐལ་ ཕྱིར་རོ། །ཞེས་སོ། །དེས་ན་གཞུང་འདི་དག་ལ་མཁས་པ་སྔ་ཕྱི་དག་གིས་དཔྱིས་ཕྱིན་པའི་བཤད་པ་མི་སྣང་སྟེ། མཁས་གྲུབ་རྗེས། དེ་ལྟར་ཡུལ་གཉིས་དཔྱད་པས་རྣམ་པར་དག་ན། དཔྱད་པ་གསུམ་ གྱིས་དག་པ་དེ་ནི་བསྟན་བཅོས་ཚད་མ་དང་ཡོངས་སུ་འཛིན་པའི་དུས་ཡིན་པས། དེའི་ཚེ་དེ་འདྲའི་བསྟན་བཅོས་ཀྱིས་ནི་རང་སྐལ་གྱི་དམ་བཅའ་ལྟར་སྣང་གི་དོན་ལ་གནོད་པར་འགྱུར་ཞེས་བཤད་ པ་ནི་མཁས་པའི་རྣམ་འགྱུར་མ་ཡིན་ཏེ། གཞུང་རྩ་བར། དེ་ལྟར་ཡུལ་གཉིས་རྣམ་དག་ན་ཞེས་བྱུང་གི་དེ་ལྟར་ཡུལ་གསུམ་རྣམ་དག་ན་ཞེས་མི་འབྱུང་བའི་ཕྱིར། ཡང་། གོ་རམ་མཁས་པ་ཆེན་པོས། 2-247 དེ་ལྟར་མངོན་སུམ་དང་། དངོས་སྟོབས་རྗེས་དཔག་གི་ཡུལ་མངོན་འགྱུར་དང་གཉིས་དཔྱད་པས་རྣམ་པར་དག་པ་ན། གནས་གསུམ་པ་དཔྱོད་པའི་དུས་དེ་ནི་ཆོས་ཅན། ཞེས་དང་། གཞལ་བྱའི་གནས་དང་པོ་གཉིས་ ཚད་མ་གཉིས་ཀྱིས་གྲུབ་ནས་གནས་གསུམ་པར་ནི་འཕོ་ན་ཆོས་ཅན་ཞེས་དང་། མཁས་པ་ཤཱཀྱ་མཆོག་ལྡན་པས། དེ་ལྟར་ཡུལ་མངོན་ལྐོག་གཉིས་ལ་བསྟན་བཅོས་དེ་ནས་བཤད་པའི་དཔྱད་པ་རྣམ་པར་དག་ ན། དེ་འདྲ་དེ་ནི། ཞེས་སོགས་འབྲུ་སྣོན་སྣང་བ་རྣམས་ཀྱང་ལེགས་པར་མི་སེམས་ཏེ། གཞལ་བྱའི་གནས་གསུམ་པ་ལ་དཔྱོད་པའི་ཚེ། གཞལ་བྱའི་གནས་དང་པོ་གཉིས་ལ་དཔྱོད་པའི་ཚད་མ་གཉིས་སྔོན་ དུ་འགྲོ་མི་དགོས་པའི་ཕྱིར་དང་། ཤིན་ལྐོག་སྒྲུབ་བྱེད་ཀྱི་ལུང་རྣམ་དག་ཡིན་ན། ཁོ་རང་གི་བསྟན་བྱ་གཞལ་བྱའི་གནས་གསུམ་ཆར་ཚང་བ་ཞིག་ཀྱང་མི་དགོས་པའི་ཕྱིར་རོ། །འོ་ན་ཁྱོད་རང་། དེ་ལྟར་ཡུལ་གཉིས་རྣམ་དག་ན། ཞེས་སོགས་ཇི་ལྟར་འཆད་སྙམ་ན། གོང་དུ་འབྲུ་བཤད་ཀྱིས་ཀྱང་རྟོགས་པར་ནུས་མོད་ཀྱི། ད་དུང་ཅུང་ཟད་གསལ་བར་བཤད་ན། གཞལ་བྱའི་གནས་གསུམ་པ་ཤིན་ལྐོག་ གི་སྒྲུབ་བྱེད་དམ་ལུང་གི་སྒྲུབ་པ་ལ་བསྒྲུབ་བྱ་དེ་འཇལ་བྱེད་ཀྱི་དཔྱད་པ་གཉིས་སྔོན་དུ་འགྲོ་དགོས་ཞེས་པའམ། དེ་སྟོན་བྱེད་ཀྱི་ལུང་དེའི་བསྟན་བྱ་ལ་གཞལ་བྱའི་གནས་དང་པོ་གཉིས་ཀྱང་ཚང་བ་ཞིག་དགོས་ཞེས་པ་གང་ཡང་མ་ཡིན་གྱི། 2-248 ཤིན་ལྐོག་གི་བསྒྲུབ་བྱ་དེ་སྒྲུབ་པ་ལ། ཚད་མ་དང་པོ་གཉིས་པོ་དེའི་དཔྱད་པ་སྔོན་དུ་འགྲོ་དགོས་ཞེས་པའི་དོན་ཡིན་ཏེ། ཤིན་ལྐོག་གི་བསྒྲུབ་བྱ་དེ་དཔྱད་པ་དང་པོ་གཉིས་ཀྱིས་དག་ པ་ཞིག་དགོས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ཡང་སྦྱིན་པ

【現代漢語翻譯】如果（作為成立必要條件的）相關對像受到損害，那麼你所提出的作為成立必要條件的理由就應該被駁斥。即使其他不相關的現象受到損害，也不會導致理由相違背，因為如果那樣，就會導致理由相違背的情況無窮無盡。』對此，也有解釋說：『如果所要證明的法和成立必要條件沒有受到損害，就應該駁斥它，而不是其他的，因為會導致無窮無盡。』因此，對於這些論著，古今學者似乎沒有給出徹底的解釋。宗喀巴大師說：『如果通過對兩個對象的分析而完全純凈，那麼通過三種分析而純凈，那時就可以接受論著的衡量標準。』那時，這樣的論著會損害其自身承諾的表面意義，這不是智者的表現，因為論著的根本是『如果兩個對像完全純凈』，而不是『如果三個對像完全純凈』。此外，格魯派的大師說：『如果通過對現量和比量所認知的顯現和實事兩個對像進行分析而完全純凈，那麼第三個對象就是有法。』並且，『如果前兩個衡量對象的處所被兩個量所證實，那麼第三個處所就是有法。』學者釋迦勝說：『如果對顯現和隱蔽兩個對像進行分析，論著中描述的分析完全純凈，那麼就是那樣。』等等，這些新增的內容似乎並不好，因為在分析第三個衡量對象的處所時，不需要預先進行對前兩個衡量對象的處所進行分析的兩個量。如果證明極隱蔽的聖教是完全純凈的，那麼它自己的所要證明的三個衡量對象的處所也不需要全部具備。那麼，你如何解釋『如果兩個對像完全純凈』等等呢？雖然通過上面的解釋也能理解，但爲了更清楚地說明，對於極隱蔽的所要證明的對象，在證明聖教時，是否需要預先進行兩個衡量標準的分析？或者說，是否需要聖教所要證明的對象也具備前兩個衡量對象的處所？都不是，而是說，在證明極隱蔽的所要證明的對象時，需要預先進行前兩個量的分析，因為極隱蔽的所要證明的對象需要通過前兩個分析來純凈。這也是佈施（梵文：dāna，佈施）……

【English Translation】 If the related object (as a necessary condition for establishment) is harmed, then the reason you propose as a necessary condition for establishment should be refuted. Even if other unrelated phenomena are harmed, it will not lead to a contradiction of the reason, because if it were so, it would lead to an infinite number of contradictory reasons.』 To this, there is also an explanation: 『If the dharma to be proven and the necessary condition for establishment are not harmed, then it should be refuted, not others, because it would lead to infinity.』 Therefore, for these treatises, ancient and modern scholars do not seem to have given a thorough explanation. Tsongkhapa said: 『If it is completely pure through the analysis of two objects, then it is pure through three analyses, and at that time, one can accept the measuring standard of the treatise.』 At that time, such a treatise would harm the superficial meaning of its own commitment, which is not the behavior of a wise person, because the root of the treatise is 『if two objects are completely pure,』 not 『if three objects are completely pure.』 In addition, the Gelug master said: 『If it is completely pure through the analysis of the manifest and factual two objects perceived by direct perception and inference, then the third object is the subject.』 And, 『If the first two places of measurement are proven by two valid cognitions, then the third place is the subject.』 The scholar Shakya Chokden said: 『If the analysis described in the treatise is completely pure for the two objects of manifest and hidden, then it is like that.』 Etc., these added contents do not seem good, because when analyzing the third place of measurement, it is not necessary to pre-conduct the two valid cognitions that analyze the first two places of measurement. If the agama that proves the extremely hidden is completely pure, then it does not need to have all three places of measurement that it wants to prove. So, how do you explain 『if two objects are completely pure,』 etc.? Although it can be understood through the above explanation, to explain it more clearly, for the extremely hidden object to be proven, when proving the agama, is it necessary to pre-conduct the analysis of two measuring standards? Or, does the object to be proven by the agama need to have the first two places of measurement as well? Neither is the case, Rather, it means that when proving the extremely hidden object to be proven, it is necessary to pre-conduct the analysis of the first two valid cognitions, because the extremely hidden object to be proven needs to be purified by the first two analyses. This is also giving (Sanskrit: dāna, giving)……

་སྤྱད་པ་ལས་ལོངས་སྤྱོད་འབྱུང་བ་ལྟ་བུ་སྟེ། དཔྱད་པ་དང་པོ་དེས་དག་པ་ཡིན་ཏེ། དེ་ཚུར་མཐོང་མངོན་སུམ་གྱིས་གྲུབ་མ་གྲུབ་དཔྱད་པ་ ན། དེས་སྒྲུབ་ཀྱང་མ་ནུས་ལ་གནོད་པར་ཡང་མ་ནུས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་དཔྱད་པ་གཉིས་པ་དེས་ཀྱང་དག་པ་ཡིན་ཏེ། དེ་དངོས་སྟོབས་ཀྱི་རིགས་པས་གྲུབ་མ་གྲུབ་དཔྱད་པ་ན། དེས་གནོད་ སྒྲུབ་གང་ཡང་མ་ནུས་པའི་ཕྱིར་ཏེ། དཔྱད་པ་དང་པོ་གཉིས་ཀྱིས་བརྟག་པའི་ཚེ། དེ་གཉིས་གང་རུང་གིས་གྲུབ་ན་ནི། ལུང་ལ་བརྟེན་ནས་སྒྲུབ་མི་དགོས་ཏེ། གོང་དུ་གྲུབ་ཟིན་པའི་ཕྱིར་རོ། ། དེ་གཉིས་གང་རུང་གི་གནོད་ན་ནི་ལུང་གིས་སྒྲུབ་མི་ནུས་ཏེ། དཔྱད་པ་དང་པོ་གཉིས་པོ་དེས་མ་དག་པར་སོང་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་གོང་གི་བསྒྲུབ་བྱ་དེ་ནི་རྒྱལ་བའི་བཀའ་ཚད་ མ་ལ་བརྟེན་ནས་བསྒྲུབ་དགོས་ཏེ། དཔྱད་པ་དང་པོ་གཉིས་ཀྱིས་གནོད་སྒྲུབ་གང་ཡང་མ་ནུས་པའི་གཞལ་བྱའི་གནས་གསུམ་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། དེས་ན། དེ་ལྟར་ཡུལ་གཉིས་རྣམ་དག་ན། །ཞེས་བཤད་ནས། 2-249 ཡུལ་གསུམ་རྣམ་དག་ན་ཞེས་མི་གསུང་པའི་གནད་ཀྱང་འདི་ཉིད་ཡིན་ཏེ། གཞལ་བྱའི་གནས་གསུམ་པ་དེ་ལ་དཔྱད་པ་དང་པོ་གཉིས་ཀྱི་གནོད་སྒྲུབ་གང་ཡང་མི་ནུས་ཀྱང་། དཔྱད་པ་གསུམ་པ་དེས་ སྒྲུབ་ནུས་པ་ཞིག་དགོས་པའི་ཕྱིར་རོ། ། འོན་ཀྱང་བོད་བགྲེས་པོ་རྣམས་ཀྱིས་ཞལ་ནས། དཔྱད་པ་གསུམ་གྱིས་དག་པའི་ལུང་ཞེས་རླུང་ལྟར་གྲགས་པ་ནི། ཚད་མ་གསུམ་གྱིས་གནོད་པ་མེད་པ་ཙམ་ཞིག་ ལ་དཔྱད་པ་གསུམ་གྱིས་དག་ཞེས་བཞག་པར་སྣང་མོད། དོན་ལ་མ་ཞུགས་ཏེ། དེ་ལྟར་ཡུལ་གཉིས་རྣམ་དག་ན། ཞེས་པའི་ཚིག་གིས་ནུས་པ་ལས་ཤེས་པའི་ཕྱིར་རོ། །འོ་ན་རྣམ་འགྲེལ་ལས། མཐོང་ དང་མ་མཐོང་བ་དག་ལ། །རིགས་པས་གྲུབ་དང་རང་ཚིག་གིས། །གནོད་བྱེད་བསྟན་བཅོས་གང་ཡིན་ཏེ། །ཞེས་སོགས་དང་། རིགས་གཏེར་ལས། གཞལ་བྱ་གཉིས་ཕྱིར་ཚད་མ་གཉིས། །བསྐལ་བའི་དོན་ལ་རང་ཚིག་གིས། ། མི་གནོད་གསུང་རབ་ངེད་ཀྱི་ལུང་། །ཞེས་སོགས་རྣམས་ཀྱིས། དཔྱད་གསུམ་གྱིས་དག་པའི་ཚད་མ་ངོས་བཟུང་བ་མ་ཡིན་ནམ་སྙམ་ན། ཁྱེད་ལ་འཁྲུལ་གཞི་ཐམས་ཅད་དེས་བྱས་པར་སྣང་མོད། དེ་ནི་དེ་ ལྟར་མ་ཡིན་ཏེ། གཞུང་དེས་ནི། ལུང་རྣམ་དག་དུ་འགྱུར་བ་ལ་རང་གི་བསྟན་བྱ་དེའི་ནང་ཚན་ལ་མངོན་འགྱུར་ཡོད་ན། མངོན་སུམ་གྱིས་མི་གནོད་པ་དང་། ཅུང་ཟད་ལྐོག་གྱུར་ཡོད་ན་རྗེས་དཔག་གིས་མི་གནོད་པ་དང་། 2-250 ཤིན་ལྐོག་སྟོན་པའི་ཚེ་རང་ཚིག་སོགས་ཀྱིས་མི་གནོད་པ་ཞིག་དགོས་ཞེས་བསྟན་པའམ། སྙིང་པོ་དྲིལ་ན། ལུང་རྣམ་དག་ལ་རང་གི་བསྟན་བྱ་དེ་ལ་གཞལ་བྱ་གསུམ་ལ་དཔྱོད་བྱེད་ཀྱི་ཚད་མ་ གསུམ་གྱིས་གནོད་པ་མེད་པ་ཞིག་དགོས་ཞེས་བསྟན་པ་ཙམ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། དེ་ལྟ་མ་ཡིན་པར་ཚིག་ཟིན་ལྟར་ན། ལུང་རྣམ་དག་ཏུ་འགྱུར་བ་ལ་རང་གི་བསྟ

【現代漢語翻譯】就像通過使用而產生享受一樣，第一個分析是純凈的。如果分析它是否通過現量（pratyakṣa，感官認知）和現見（abhijñā，直接認知）成立，那麼它既不能成立也不能損害。第二個分析也是純凈的。如果分析它是否通過事物本性的推理（vastusvabhāva-hetu，事物自性因）成立，那麼它既不能損害也不能成立。當通過前兩個分析進行檢驗時，如果通過其中任何一個成立，那麼就不需要依賴聖言（āgama，經教）來成立，因為它已經在前面成立了。如果被其中任何一個損害，那麼聖言就不能成立，因為前兩個分析已經使其不純凈了。因此，上述需要成立的論題必須依賴於勝者的可靠教言（pramāṇa-vacana，量語）來成立，因為它屬於第三種可量知的對象，前兩個分析既不能損害也不能成立。因此，在說了『如果這兩個對象是完全純凈的』之後，沒有說『如果三個對象是完全純凈的』，關鍵就在於此。因為即使前兩個分析不能損害或成立第三種可量知的對象，也需要第三個分析能夠成立它。然而，西藏的老人們常說『通過三個分析純凈的聖言』，這像風一樣廣為人知，似乎只是將沒有被三種量（pramāṇa， प्रमाण， प्रमाणानि，有效的認知手段）損害的狀態稱為『通過三個分析純凈』，但實際上並沒有深入理解其含義，因為『如果這兩個對象是完全純凈的』這句話已經暗示了這一點。那麼，《釋量論》（Pramāṇavārttika， प्रमाणवार्तिक， प्रमाणवार्तिक，量評釋論）中說：『對於可見和不可見的事物，通過推理成立和通過自語（svavacana， स्ववचन， स्ववचन，自語）……什麼是損害的論典？』以及《理智寶藏》（Tattvasaṃgraha， तत्त्वसंग्रह， तत्त्वसंग्रह，真實彙集）中說：『因為有兩個可量知的對象，所以有兩個量。對於劫（kalpa，劫波）的意義，通過自語，我們的聖言不會被損害。』等等，難道不是在確定通過三個分析純凈的量嗎？你似乎完全被這些所迷惑了，但事實並非如此。這些論典只是在說明，爲了使聖言變得純凈，如果其所要表達的內容在其範圍內有顯現的部分，那麼就需要不被現量損害；如果有一些隱蔽的部分，那麼就需要不被比量（anumāna， अनुमान， अनुमान，推論）損害；當揭示非常隱蔽的事物時，就需要不被自語等損害。簡而言之，對於純凈的聖言，其所要表達的內容需要不被三種可量知的對象的三種分析性的量所損害。如果不是這樣，按照字面意思，爲了使聖言變得純凈，其所要表達的內容就需要不被……

【English Translation】 Just as enjoyment arises from use, the first analysis is pure. If one analyzes whether it is established by direct perception (pratyakṣa) and direct cognition (abhijñā), it can neither establish nor harm. The second analysis is also pure. If one analyzes whether it is established by the reasoning of the nature of things (vastusvabhāva-hetu), it can neither harm nor establish. When examined by the first two analyses, if it is established by either of them, then there is no need to rely on scripture (āgama) to establish it, because it has already been established. If it is harmed by either of them, then scripture cannot establish it, because the first two analyses have already made it impure. Therefore, the proposition to be established above must rely on the reliable words (pramāṇa-vacana) of the Victorious One to be established, because it belongs to the third type of knowable object, which the first two analyses can neither harm nor establish. Therefore, after saying 'If these two objects are completely pure,' the reason for not saying 'If three objects are completely pure' lies in this. Because even if the first two analyses cannot harm or establish the third type of knowable object, there needs to be a third analysis that can establish it. However, old Tibetans often say 'Scripture pure through three analyses,' which is as well-known as the wind. It seems that they merely consider the state of not being harmed by the three valid cognitions (pramāṇa) as 'pure through three analyses,' but in reality, they have not deeply understood its meaning, because the phrase 'If these two objects are completely pure' already implies this. Then, in the Pramāṇavārttika (Commentary on Valid Cognition), it says: 'For visible and invisible things, established by reasoning and by one's own words... what is the scripture that harms?' And in the Tattvasaṃgraha (Compendium of Principles), it says: 'Because there are two knowable objects, there are two valid cognitions. For the meaning of the kalpa, through one's own words, our scripture is not harmed.' etc. Isn't this identifying valid cognition that is pure through three analyses? You seem to be completely confused by these, but that is not the case. These texts are merely explaining that in order for scripture to become pure, if what it is to express has a manifest part within its scope, then it needs to be unharmed by direct perception; if there are some hidden parts, then it needs to be unharmed by inference; and when revealing very hidden things, it needs to be unharmed by one's own words, etc. In short, for pure scripture, what it is to express needs to be unharmed by the three analytical valid cognitions for the three knowable objects. If it is not like this, according to the literal meaning, in order for scripture to become pure, what it is to express needs to be unharmed by...

ན་བྱ་གཞལ་བྱའི་གནས་གསུམ་ཆར་ ཡོད་པ་ཅིག་དགོས་ཞེས་ཁས་ལེན་དགོས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟར་ཁོ་བོས་ལེགས་པར་བཤད་པ་འདི་དག་ལ་སྣོད་ལྡན་དག་གིས་ཤིན་ཏུ་སྒྲིམ་པར་རིགས་ཏེ། ཅུང་ཟད་དཔྱོད་པ་དང་ལྡན་ཡང་གཟུ་ བོར་མི་གནས་པ་དག་གིས་བརྐུས་ནས་རང་ཉིད་ངོམ་པ་མཐོང་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟར་ན་ཁོའི་ཕྱོགས་སྔའི་གཞུང་དེ་ལ་ཟུར་བཞི་ཡོད་པ་ལས། དེ་གཅིག་ལ་རབ་ཏུ་གནོད་ན་གཏན་ཚིགས་སྐྱོན་ དུ་འགྱུར་ཞེས་པ་དེ་ནི། དྲི་སའི་ཡོན་ཏན་བཟློག་པའི་ཕྱིར་ཞེས་སོགས་ཀྱིས་བཀག་ཟིན་ལ། དམ་བཅའ་བ་དག་སྐྱོན་འགྱུར་ན། །ཞེས་པ་འདི་ནི། མེད་ན་མི་འབྱུང་ཞེས་སོགས་རྐང་པ་གཉིས་ཀྱིས་ བཀག་ཟིན་ཞིང་། གལ་ཏེ་བསྟན་བཅོས་ཁས་བླངས་ཕྱིར། །ཞེས་པའི་ཕྱོགས་སྔ་དེ་ཡང་། རྗེས་དཔག་རང་གི་སྤྱོད་ཚུལ་ལ། །ཞེས་སོགས་ཀྱིས་བཀག་ཟིན་ནས། ཐམས་ཅད་གཟུང་བས། ཞེས་པའི་ཕྱོགས་སྔ་འགོག་པ་ནི། 2-251 ལུང་དོན་སྐབས་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱར་ཧ་ཅང་ཐལ་ཞེས་པ་སྟེ། འདི་ལ་གཉིས། དམ་བཅས་ཚིག་གི་སྒོ་ནས་དགག སྒྲུབ་བྱེད་ཧ་ཅང་ཐལ་བས་དགག་པའོ། །དང་པོ་ནི། གཞལ་བྱའི་གནས་གསུམ་ལ་སྤྱོད་པ་ ཀུན་ལ་བསྟན་བཅོས་དག་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མར་གཟུང་དགོས་སོ་ཞེས་བྱ་བའི་ལུགས་འདི་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་གང་ཟག་བླུན་པོ་གང་གིས་བྱས་ཏེ། བྱས་པ་དེ་མི་འཐད་པར་ཐལ། མི་འཐད་པའི་རྒྱུ་མཚན་ དེ་ལྟར་ཡིན་པ་དེ་ནི། གྲུབ་མཐའ་མེད་པ་སྟེ། གྲུབ་མཐའ་ལ་མ་ཞུགས་པའི་སྐྱེ་བོ་བླུན་པོ་རྣམས་ཀྱིས་ཀྱང་དུ་བའི་རྟགས་ལས་དུ་ལྡན་ལ་ལ་མེ་ནི་རྟོགས་པར་མི་འགྱུར་བའི་སྐྱོན་ ཡོད་པའི་ཕྱིར་དང་། དེར་མ་ཟད་སྐྱེ་བོ་རྣམས་ནི་དང་པོ་སྐྱེས་ཙམ་ཉིད་ནས། ལུང་དང་འབྲེལ་མེད་རེང་པོར་སྐྱེས་པར་གྱུར་ཞིང་། སྐྱེ་བོ་ཕལ་ཆེར་ནི་ལུང་ཁས་བླངས་པ་ལ་ཡོན་ཏན་དང་། ཁས་མ་བླངས་པ་ལ་ཉེས་པ་མ་མཐོང་བ་ལ་སྟེ་མ་མཐོང་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཞེས་འཆད་པ། སྤྱོད་པ་ཀུན་ལ་བསྟན་བཅོས་དག །གཟུང་ཞེས་ལུགས་འདི་གང་གིས་བྱས། །ད་ནི་སྒྲུབ་མཐའ་མེད་ རྣམས་ཀྱིས། །དུ་བས་མེ་ནི་རྟོགས་མི་འགྱུར། །སྐྱེ་བོ་རེང་པོར་སྐྱེས་འགྱུར་ཞིང་། །ཡོན་ཏན་ཉེས་པ་མ་མཐོང་ལ། །ཞེས་སོ། །དེས་ན་གྲངས་ཅན་ཁྱོད་ཀྱི་གྲུབ་མཐའ་འདི་ནི་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་མི་ཟད་པའི་གདོན་དང་འདྲ་བ་ཡིན་ཏེ། 2-252 མི་འདོད་བཞིན་དུ་རྗེས་སུ་འབྲང་བ་གྲུབ་མཐའ་ངན་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟ་བུའི་གདོན་འདི་ནི་ཆོས་ཅན། ཀྱེ་མ་གྲངས་ཅན་ཁྱོད་ལ་ཕྱིས་སྐྱེ་བོ་སུ་ཞིག་གིས་བསྒོས་པ་ཡིན་ཞེས་ བརྟགས་པར་རིགས་ཏེ། རྗེས་འབྲང་གི་གདོན་གང་ཞིག་ལྷན་སྐྱེས་ཉིད་དུ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས། བཅས་ཚིག་གིས་སྒོ་ནས་སྨད་པའི་གནས་སུ་བསྟན་པ་དེ་འཆད་པ་ལ། གྲུབ་མཐའ་མི་ཟད་གདོན་འདི་ ནི། །ཀྱེ་མ་སུ་ཡི་བསྒོས་པ་ཡིན། །ཞེས་སོ། ། གཉིས་པ་

【現代漢語翻譯】因為必須承認存在能知者、所知者和能知之處的這三種情況。因此，有器量的人應該非常重視我所說的這些話，因為我看到有些人即使稍微有點見識，但如果他們不公正，就會竊取這些觀點來炫耀自己。這樣，他的前論中有四個方面，其中一個受到嚴重損害就會變成邏輯上的錯誤，這已經被『爲了反駁提問者的優點』等理由駁斥了。『如果誓言變成錯誤』，這已經被『如果沒有，就不會發生』等兩句駁斥了。如果『因為承認了論典』，這個前論也被『推理是自己行為的方式』等理由駁斥了，因此，阻止『全部接受』的前論是： 2-251 經文的意義與所要證明的過於相關，這有兩種情況：通過誓言的措辭來反駁，以及通過所要證明的過於相關來反駁。第一種情況是：這種認為在所有行為中都必須將論典視為衡量標準的觀點，你這個愚蠢的人是誰提出的？這樣做是不合理的，因為沒有宗派，即使是沒有進入宗派的愚蠢之人，也不會因為煙的標誌而理解有煙的地方一定有火。而且，人們從一開始出生時，就與經文無關地獨立存在，大多數人認為接受經文沒有優點，不接受經文也沒有缺點，因為他們沒有看到。這樣解釋：『在所有行為中都必須接受論典，這種觀點是誰提出的？現在，沒有宗派的人不會因為煙而理解火。人們獨立地出生，沒有看到優點和缺點。』因此，數論派，你的這個宗派就像一個永不耗盡的惡魔，因為不情願地追隨是錯誤的宗派。這種惡魔，應該調查一下，唉，數論派，你後來被誰附身了？因為沒有與生俱來的追隨惡魔，這樣，通過誓言的措辭來貶低，解釋為：『宗派是永不耗盡的惡魔，唉，是誰附身的？』第二種情況是：

【English Translation】 Because it must be admitted that there are three situations: the knower, the knowable, and the place of knowing. Therefore, those with capacity should pay great attention to these words that I have spoken well, because I have seen some who, even if they have a little knowledge, if they are not impartial, will steal these views to show off themselves. Thus, of the four aspects of his prior argument, if one is severely damaged, it becomes a logical error, which has been refuted by reasons such as 'to refute the merits of the questioner'. 'If the vows become errors,' this has been refuted by the two sentences 'if there is not, it will not happen,' etc. If 'because the treatise is acknowledged,' this prior argument has also been refuted by 'inference is the way of one's own behavior,' etc. Therefore, preventing the prior argument of 'accepting everything' is: 2-251 The meaning of the scripture is too relevant to what is to be proven, which has two situations: refuting through the wording of the vow, and refuting by what is to be proven being too relevant. The first situation is: this view that treatises must be taken as the standard of proof in all actions, who is this foolish person who proposed it? It is unreasonable to do so, because there is no tenet, even foolish people who have not entered a tenet will not understand that where there is smoke, there must be fire from the sign of smoke. Moreover, people are born independently from the very beginning, unrelated to scriptures, and most people do not see merit in accepting scriptures, nor do they see fault in not accepting scriptures, because they do not see it. Explaining: 'Who proposed this view that treatises must be accepted in all actions? Now, those without tenets will not understand fire from smoke. People are born independently, not seeing merit and fault.' Therefore, Samkhya, your tenet is like an inexhaustible demon, because unwillingly following is a bad tenet. This kind of demon, it should be investigated, alas, Samkhya, who possessed you later? Because there is no demon of following that is innate, thus, demeaning through the wording of the vow, explaining as: 'The tenet is an inexhaustible demon, alas, who possessed it?' The second situation is:

སྒྲུབ་བྱེད་ཧ་ཅང་ཐལ་བས་དགག་པ་ལ། ཕྱོགས་བརྗོད་ཧ་ཅང་ཐལ་བའི་རིགས་པ་དངོས། ཉེས་སྤོང་ལན་རྣམས་རིམ་པས་དགག་པའོ། །དང་པོ་ ནི། གལ་ཏེ་གྲངས་ཅན་ན་རེ། རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པས་གཟེགས་ཟན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཁས་བླངས་ནས། སྒྲ་ཆོས་ཅན་མི་རྟག་སྟེ། བྱས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་པའི་རིགས་པ་བཀོད་པའི་ཚེ། བསྟན་བཅོས་དེ་ནས་ སྒྲའི་ཁྱད་ཆོས་སུ་བཤད་པའི་ལུང་དོན་ཀུན་སྦྱོར་བ་དེ་སྐོར་གྱི་བསྒྲུབ་བྱར་ཁས་ལེན་དགོས་ཏེ། བྱས་པའི་རྟགས་ཀྱིས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པ་གཅིག་ཉིད་ལ་མཚོན་ན། བྱས་པ་ཡིན་ན། བསྟན་ བཅོས་དེ་ནས་སྒྲའི་ཁྱད་ཆོས་སུ་བཤད་པའི་སྒྲུབ་ཆོས་ཀུན་ཡིན་པས་ཁྱབ། དཔེར་ན་མི་རྟག་པ་བཞིན་སྒྲ་ཡང་བྱས་སོ་ཞེས་མཐུན་དཔེ་ལ་དེ་སྐོར་གྱི་ཁྱབ་པ་བསྟན་པ་དེ་སྒྲུབ་བྱེད་ཡང་དག་ཏུ་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་ཞེས་པ་ལ། 2-253 གལ་ཏེ་དཔེ་ལ་བསྟན་བཅོས་ཀུན། །སྒྲུབ་པར་བྱེད་པ་གཅིག་ཉིད་ལ། །བསྟན་པ་སྒྲུབ་བྱེད་འགྱུར་ཞེ་ན། །ཞེས་སོ། །དེས་ན་འདིའི་ཕྱོགས་སྔའི་བསམ་པ་ཁོང་དུ་ཆུད་དགོས་ཏེ། དེ་མ་ཆུད་པར་རིགས་ པ་འཕངས་ཀྱང་། ལྟར་སྣང་བཅས་སོ་བཀོད་པ་དང་། །ཞེས་སོགས་ལུང་དེས་ཟིན་པར་སྣང་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་ཕྱོགས་སྔ་སྨྲ་བ་པོ་གྲངས་ཅན་དེ་ནི་སྤྱིར་ལུང་དོན་ཡིན་ན། སྦྱོར་བ་སྐོར་གཅིག་ གི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་པས་ཁྱབ་ཅེས་དང་། བྱེ་བྲག་ཏུ་གཟེགས་ཟན་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་ལུང་དོན་ཡིན་ན། སྦྱོར་བ་སྐོར་གཅིག་གི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་པས་ཁྱབ་ཅེས་ཁས་བླངས་པ་མ་ཡིན་གྱི། བྱེ་བྲག་པས་ གཟེགས་ཟན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཁས་བླངས་ནས། སྒྲ་མི་རྟག་པ་སྒྲུབ་པ་ལ་བྱས་པ་བཀོད་པའི་ཚེ། བསྟན་བཅོས་དེ་ལས། སྒྲའི་ཁྱད་ཆོས་སུ་བཤད་པའི་ལུང་དོན་ཀུན། དེ་སྐོར་གྱི་བསྒྲུབ་བྱར་བྱེད་དགོས་ ཞེས་པའི་དོན་དུ་སྣང་བའི་ཕྱིར་རོ། །གཉིས་པ་ཧ་ཅང་ཐལ་བའི་རིགས་པ་དངོས་ནི། ཤེས་བྱ་ཆོས་ཅན། དེ་སྐད་སྨྲ་བའི་གྲུབ་མཐའ་དེ་ནི་འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པ་སྟེ། ཕྱི་ནང་གི་གྲུབ་ མཐའ་གཉིས་ཆར་ལས་ཧ་ཅང་འགལ་བའི་ལུགས་ཡིན་ཏེ། བྱེ་བྲག་པས་སྒྲ་ཆོས་ཅན་མི་རྟག་སྟེ་བྱས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་བཀོད་པའི་ཚེ་ན། བྱས་པ་ཡིན་ན་མི་རྟག་པ་ཡིན་པས་ཁྱབ་པ་དང་། 2-254 བྱས་པ་ཡིན་ན་རྟག་པ་ཡིན་པས་ཁྱབ་པ་གཉིས་ཆར་ཁས་ལེན་དགོས་པའི་ཕྱིར། ཕྱི་མ་གྲུབ་སྟེ། བྱས་པ་ཡིན་ན་གཟེགས་ཟན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ལས། སྒྲའི་ཁྱད་ཆོས་སུ་བཤད་པའི་བསྒྲུབ་ཆོས་དེ་ ཡིན་པས་ཁྱབ་པ་ཁས་བླངས་པ་གང་ཞིག རྟག་པ་ནམ་ཡོན་དེ་སྒྲའི་ཁྱད་ཆོས་སུ་བསྟན་བཅོས་དེ་ལས་བཤད་པའི་ཕྱིར་རོ། །རྟགས་རྣམས་དངོས་ཞེས་འཆད་པ་ལ། འདི་ནི་འཇིག་རྟེན་འདས་ལུགས་ཡིན། ། ཞེས་སོགས་རིགས་པ་གཅིག་གོ །ཡང་བྱས་པ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཀྱིས་སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་པ་མ་གྲུབ་པ་སྟེ་བསྒྲུབ་མ་ནུས་པས། སྒྲའི་ས

【現代漢語翻譯】駁斥過分推論的方法：直接駁斥過於寬泛的論證，並依次駁斥避免錯誤的回答。首先：如果數論者說：正辯者勝論派承認勝論經，並在提出『聲音是所知，是無常的，因為它是被造的』這一論證時，必須承認該經中所有關於聲音特性的論述都是相關的論證，因為僅僅用『被造』這一理由來證明聲音是無常的，就意味著凡是被造的，都必然具備該經中所說的聲音的所有特性，就像無常一樣，聲音也是被造的。在相似的例子中，如果能證明這一點，那麼這個論證就是正確的。如果例子中的所有經文，都能成為一個論證的依據，那麼所提出的論證就會變得有效。因此，必須理解對方的意圖，否則，即使提出論證，也只會顯得虛張聲勢。因此，正辯者數論派通常認為，如果一個論述是經文中的內容，那麼它就必然是相關論證的依據。具體來說，如果一個論述是勝論經中的內容，那麼它就必然是相關論證的依據。然而，當勝論派承認勝論經，並在證明聲音是無常時提出『被造』這一理由時，他們認為該經中所有關於聲音特性的論述都必須作為論證的依據。其次，直接駁斥過於寬泛的論證：所知（法）具有這樣的性質：即持有這種觀點的宗派是超世俗的，因為它與內外道都極度矛盾。因為當勝論派提出『聲音是所知，是無常的，因為它是被造的』這一論證時，他們必須承認『凡是被造的，都是無常的』和『凡是被造的，都是常的』這兩個前提。後者不成立，因為如果承認『凡是被造的，都具備勝論經中所說的聲音的特性』，那麼永恒的虛空（藏文：ནམ་མཁའ།，梵文天城體：आकाश，梵文羅馬擬音：ākāśa，漢語字面意思：虛空）也是該經中所說的聲音的特性。解釋說，這些理由是真實的，但這是一種超世俗的邏輯。又如，『被造』具有這樣的性質：你無法證明聲音是常的，因此，聲音的常……

【English Translation】 Refuting overly broad proofs: Directly refuting arguments that are too broad, and sequentially refuting answers that avoid errors. Firstly: If a Samkhya (數論) proponent says: The opponent, a Vaisheshika (勝論派), having accepted the Vaisheshika Sutra (勝論經), and upon presenting the reasoning 'Sound is a property, it is impermanent, because it is produced,' must accept that all the statements in that Sutra regarding the characteristics of sound are relevant to the argument, because using 'produced' as the reason to prove that sound is impermanent implies that whatever is produced necessarily possesses all the characteristics of sound described in that Sutra, just as impermanence does. If this pervasion is shown in a similar example, then the proof becomes valid. If all the scriptures in the example can serve as a basis for an argument, then the presented argument becomes effective. Therefore, it is necessary to understand the opponent's intention, otherwise, even if reasoning is presented, it will only appear ostentatious. Therefore, the Samkhya (數論) proponent generally believes that if a statement is from a scripture, then it is necessarily the basis for a relevant argument. Specifically, if a statement is from the Vaisheshika Sutra (勝論經), then it is necessarily the basis for a relevant argument. However, when the Vaisheshika (勝論派) accepts the Vaisheshika Sutra (勝論經) and presents 'produced' as the reason for proving that sound is impermanent, they believe that all the statements in that Sutra regarding the characteristics of sound must serve as the basis for the argument. Secondly, directly refuting arguments that are too broad: Knowable (dharma) has the characteristic that the philosophical system holding this view is transcendental, because it is extremely contradictory to both internal and external schools. Because when the Vaisheshika (勝論派) presents the reasoning 'Sound is a property, it is impermanent, because it is produced,' they must accept both 'Whatever is produced is impermanent' and 'Whatever is produced is permanent.' The latter is not established, because if it is accepted that 'Whatever is produced possesses the characteristics of sound described in the Vaisheshika Sutra (勝論經),' then the eternal space (藏文：ནམ་མཁའ།，梵文天城體：आकाश，梵文羅馬擬音：ākāśa，漢語字面意思：虛空) is also described in that Sutra as a characteristic of sound. Explaining that these reasons are real, but this is a transcendental logic. Also, 'produced' has the characteristic that you cannot prove that sound is permanent, therefore, the permanence of sound...

ྟེང་གི་མི་རྟག་པ་མ་གྲུབ་པ་སྟེ་སྒྲུབ་མ་ནུས་པར་ ནི་ཇི་ལྟར་འགྱུར་ཏེ་མི་འགྱུར་བར་ཐལ། རྟག་པ་དེ་སྒྲའི་སྟེང་དུ་མི་རྟག་པ་དང་འབྲེལ་མེད་ཀྱི་ཆོས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། འབྲེལ་མེད་ཆོས་ནི་མེད་གྲུབ་པས། །མ་གྲུབ་པར་ ནི་ཇི་ལྟར་འགྱུར་ཞེས་སོ། །རིགས་པ་གཉིས་པའོ། །ཡང་བྱས་པ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཀྱིས་སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་ལ་གནོད་པས། ཁྱོད་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་གཏན་ཚིགས་སྐྱོན་ལྡན་ཇི་ལྟར་ ཡིན་ཏེ་མིན་པར་ཐལ། ཁྱོད་ཀྱི་རྟགས་ལས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་ཚུལ་གསུམ་གྲུབ་པའི་ཕྱིར། ཁྱབ་པ་ཡོད་དེ། ཁྱོད་ཀྱི་རྟགས་ཀྱི་དེ་སྐོར་གྱི་ཚུལ་གསུམ་གྲུབ་པ་ཡིན་ན། ཁྱོད་དེ་སྒྲུབ་ཀྱི་རྟགས་ཡང་དག་ཡིན་པར་བརྗོད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། 2-255 དེ་གྲུབ་ཡིན་ན་དེ་གྲུབ་བརྗོད། །གཏན་ཚིགས་སྐྱོན་ལྡན་ཇི་ལྟར་ཡིན་ཞེས་པ་འདི་བྱུང་། རིགས་པ་གསུམ་པའོ། །ཡང་ཤེས་བྱ་ཆོས་ཅན། །བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲུབ་པ་ལ་ལུང་ཚད་མར་ཁས་བླངས་མི་དགོས་ཏེ། རྟགས་ལ་ཆོས་ཅན་གྱི་ཁྱད་ཆོས་ལུང་དོན་ནི་ཀུན་གྱིས་ཁྱབ་པ་པོར་ཁས་བླངས་པ་མེད་པ་ཁོ་ནར་ནི། ཕ་རོལ་གྱི་སྐྱེ་བོས་ཚིག་སྨྲ་བའི་རྟགས་ལས་ཕ་རོལ་པོ་སེམས་ལྡན་དང་། དུ་ སོགས་ཀྱི་རྟགས་ལས་ལ་ལ་མེ་སོགས་རྗེས་སུ་དཔོག་པར་བྱེད་ནུས་པའི་ཕྱིར། ཇི་ལྟར་སྙམ་ན་བསྟན་བཅོས་རྩོམ་པ་པོ་འགའི་སྨྲ་བའི་ལུང་དོན་ལ་གནོད་པས། རང་བཞིན་དང་རྒྱུ་དག་སྒྲུབ་པར་ བྱེད་པའི་དོན། ཁྱབ་བྱ་དང་འབྲས་བུ་རྟགས་ཡིན་པའི་ངོ་བོ་ཉིད་ལས་ལྡོག་པ་མ་ཡིན་ཏེ། དེ་ལྟ་ན་ཡང་རང་རང་གི་བསྒྲུབ་བྱའི་དོན་ལ་མི་འཁྲུལ་བའི་ཚུལ་གསུམ་ཚང་བས་སོ་ཞེས་ འཆད་པ་ལ། ཆོས་ཅན་ཆོས་ནི་མ་ལུས་པ། །དཔེར་བླངས་མེད་པར་ཁོ་ནར་ནི། སྐྱེ་བོས་ཚིག་དང་དུ་སོགས་ལས། །སེམས་ལྡན་མེ་སོགས་རྗེས་དཔོག་བྱེད། །མི་འཁྲུལ་བས་ན་རང་བཞིན་དང་། །རྒྱུ་དག་ སྒྲུབ་པར་བྱེད་པའི་དོན། །འགའི་སྨྲ་བ་ལ་གནོད་པས། །ངོ་བོ་ཉིད་ལས་ལྡོག་མ་ཡིན། །ཞེས་སོ། །གོང་གི་རྟགས་སྒྲུབ་པ་ནི། ལ་ཡི་སྟེང་དུ་མེ་གཞན་དག་སྒྲུབ་པའི་རྟགས་ཀྱི་དུ་བ་དེས་ལ་ལ་མེ་ཡོད་པར་ཇི་ལྟར་རྟོགས་པར་འགྱུར་བ་མ་ཡིན་ཏེ་ཡིན་པར་ཐལ། 2-256 དུ་བ་དེ་ནི་རྒོལ་བས་འདོད་པའི་བསྒྲུབ་བྱའི་ཆོས་མེའི་དོན་དང་མེད་ན་མི་འབྱུང་བར་རྒོལ་བ་དེས་ཀྱང་རྟོགས་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེ་ནི་འདོད་པའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡི། ། དོན་དང་མེད་ན་མི་འབྱུང་བར། །རྟོགས་པ་གཞན་དག་རྟགས་ཀྱི་དཔེ། །ཅི་ལྟར་རྟོགས་པར་འགྱུར་མ་ཡིན་ཞེས་སོ། །རིགས་པ་བཞི་པའོ།། །། གསུམ་པ་ཉེས་སྤོང་གི་ལན་རྣམས་རིམ་པས་དགག་པ་ལ་གཉིས། རྒོལ་བ་སྐྱོན་ཅན་ཡིན་པ་དགག ལྟར་སྣང་གཞན་ལ་མཚུངས་པ་སྤངས་བའོ། །དང་པོ་ནི། གྲངས་ཅན་ན་རེ། རྒོལ་བ་བྱེ་

【現代漢語翻譯】如果常法不能成立，也就是說無法證明，那麼它怎麼會改變呢？它根本不會改變。因為常法與聲音上的無常性質無關。如果這樣解釋，那麼，不相關的性質是不存在的。如果不存在，那又怎麼會改變呢？這是第二種推理方式。再者，所作法（事物）作為有法，你（指常法）何時會損害聲音的常住性呢？你又怎麼能成為證明聲音無常的有效理由呢？你根本不能。因為你的理由已經完全證明了聲音的無常性。如果你的理由已經完全證明了聲音的無常性，那麼你的理由就是正確的。如果這樣解釋，那麼，如果它已經成立，那麼它就是成立的。你的理由又怎麼會是無效的呢？這是第三種推理方式。再者，所知（事物）作為有法，爲了證明所要證明的事物，並不需要接受量（ प्रमाण ，pramāṇa，認知工具）作為標準。因為有法的特徵，以及經文的意義，並非所有人都必須接受。例如，其他人可以通過說話者的語言來推斷說話者有心識，或者通過煙等現象來推斷有火等。如果有人認為這會損害某些論著作者的觀點，那麼，自性和因等可以作為證明的手段。雖然現象和結果的本質與理由不同，但它們各自都能準確無誤地證明所要證明的事物。如果這樣解釋，那麼，有法和性質並非全部，也沒有任何例子。人們可以通過語言和煙等現象來推斷有心識和火等。因為它們不會出錯，所以自性和因等可以作為證明的手段。這會損害某些人的觀點，但本質上並沒有什麼不同。以上是關於理由的證明。以上面的例子來說，煙作為證明火焰存在的理由，如何能夠證明山上存在火焰呢？它當然可以證明。因為煙是立論者想要證明的火焰的必要條件，如果山上沒有火焰，就不會有煙。這是立論者也承認的。如果這樣解釋，那麼，它是想要證明的事物的必要條件，如果不存在該事物，就不會有煙。這是其他理由的例子。那麼，它又怎麼不能證明呢？這是第四種推理方式。第三部分，對駁斥錯誤的回答進行逐一反駁，分為兩部分：駁斥對方的錯誤，以及排除與其他相似之處的表面現象。第一部分是，數論派（Sāṃkhya）說，反駁者...

【English Translation】 If the permanent (thing) cannot be established, that is, it cannot be proven, then how can it change? It will not change at all. Because the permanent (thing) is a property unrelated to the impermanence of sound. If it is explained in this way, then an unrelated property does not exist. If it does not exist, then how can it change? This is the second line of reasoning. Furthermore, the made (thing) as the subject, when will you (referring to the permanent thing) harm the permanence of sound? How can you be a valid reason for proving the impermanence of sound? You cannot. Because your reason has completely proven the impermanence of sound. If your reason has completely proven the impermanence of sound, then your reason is correct. If it is explained in this way, then if it is established, then it is established. How can your reason be invalid? This is the third line of reasoning. Furthermore, the knowable (thing) as the subject, in order to prove what is to be proven, it is not necessary to accept the valid means of cognition ( प्रमाण ，pramāṇa，instrument of knowledge) as the standard. Because the characteristics of the subject, and the meaning of the scriptures, are not necessarily accepted by everyone. For example, others can infer that the speaker has a mind from the language of the speaker, or infer that there is fire from phenomena such as smoke. If someone thinks that this will harm the views of some authors of treatises, then self-nature and causes can be used as means of proof. Although the essence of phenomena and results is different from the reason, they can each accurately prove what is to be proven without error. If it is explained in this way, then the subject and properties are not all, and there are no examples. People can infer that there is mind and fire from language and smoke. Because they are not mistaken, self-nature and causes can be used as means of proof. This will harm the views of some people, but there is no difference in essence. The above is about the proof of reason. Taking the above example, how can smoke, as a reason for proving the existence of fire, prove that there is fire on the mountain? It can certainly prove it. Because smoke is a necessary condition for the fire that the proponent wants to prove, and if there is no fire on the mountain, there will be no smoke. This is also admitted by the proponent. If it is explained in this way, then it is a necessary condition for what is to be proven, and if that thing does not exist, there will be no smoke. This is an example of other reasons. Then how can it not prove it? This is the fourth line of reasoning. The third part, refuting the answers that refute the errors one by one, is divided into two parts: refuting the opponent's errors, and excluding the appearance of similarities with others. The first part is that the Sāṃkhya school says, the refuter...

བྲག་པས་དེ་ལྟར་བཀོད་པའི་ཚེ། བྱས་པ་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་ གཏན་ཚིགས་སྐྱོན་ཅན་མིན་ཡང་། རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པ་ཁོ་རང་རྒོལ་བ་སྐྱོན་ཅན་ཡིན་ཏེ། ཁོ་རང་གི་ཁས་བླངས་ལས་ཉམས་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེ་ན། རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཀྱིས་ སྒྲ་ཆོས་ཅན། མི་རྟག་སྟེ། བྱས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་བཀོད་པ་འདིར་ནི་ཉེས་པ་ཅི་ཞིག་བྱས་ཏེ་མ་བྱས་པར་ཐལ། ཁྱོད་དེ་ལྟར་བརྗོད་པའི་ཉེས་པས་བྱས་པ་དེ་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་ལུང་དོན་སྒྲ་ རྟག་པ་ལ་གནོད་བྱེད་དུ་སྐྱེས་པ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཏེ། ཁྱོད་ཀྱིས་བྱས་པ་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་གཏན་ཚིགས་ཡང་དག་དུ་བརྗོད་དམ་མ་བརྗོད་ཀྱང་རུང་སྟེ། བྱས་པ་དེ་ནི་སྒྲ་རྟག་པ་དང་འགལ་ན་སྟེ་གནོད་པ་བྱེད་པ་ཁོ་ན་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། 2-257 གཏན་ཚིགས་བརྗོད་དམ་མ་བརྗོད་ཀྱང་། །འགལ་ན་རྒོལ་བ་འདིར་ཅི་བྱས། །དེས་བརྗོད་ཉེས་པས་བསྟན་བཅོས་ལས། །གནོད་བྱེད་དུ་ནི་དེ་སྐྱེས་མིན་ཞེས་སོ། །ཡང་ཁོ་ན་རེ། རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པ་དེས་ དེ་ལྟར་བཀོད་པའི་ཚེ་རྒོལ་བ་སྐྱོན་ཅན་ཡིན་ཏེ། དེས་དེ་ལྟར་བཀོད་པའི་ཚེ་རང་གི་སྔར་ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་དོན་ལ་གནོད་བྱེད་བརྗོད་པར་སོང་བའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། རྒོལ་བ་བྱེ་ བྲག་པ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཀྱིས་སྒྲ་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་ལུང་དོན་ལ་གནོད་བྱེད་བརྗོད་པའི་ཆ་ནས་ཅིས་ན་རྒོལ་བ་སྐྱོན་ཅན་དུ་སོང་བ་ཡིན་ཏེ་མ་ཡིན་པར་ཐལ། ཁྱོད་དེའི་ཆ་ ནས་མི་རིགས་པར་བྱེད་པར་སོང་བ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཏེ། གལ་ཏེ་ཁྱོད་ཀྱིས་དེ་ལྟར་མ་བརྗོད་ན་ཡང་བྱས་པ་དེ་ཅིས་སྒྲ་རྟག་པ་ལ་གནོད་པ་མིན་ནམ་སྟེ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་ འཆད་པ། །གནོད་བྱེད་བརྗོད་ཕྱིར་སྐྱོན་ཅེ་ན། །གལ་ཏེ་མ་བརྗོད་ན་དེས་ཅི། །གནོད་པ་མིན་ནམ་མི་རིགས་བྱེད། །མིན་ཏེ་ཅིས་ན་སྐྱོན་ཅན་ཡིན་ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་ནི། ཁོ་ན་རེ། སྒྲ་ཆོས་ ཅན། མི་རྟག་སྟེ། མཉན་བྱ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འགོད་མཁན་གྱི་རྒོལ་བ་དེ་ཡང་རྒོལ་བ་སྐྱོན་ཅན་མ་ཡིན་པར་ཐལ། སྒྲ་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཁས་བླངས་ནས་སྒྲ་ཆོས་ཅན་མི་རྟག་སྟེ་བྱས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འགོད་མཁན་གྱི་རྒོལ་བ་དེ་རྒོལ་བ་སྐྱོན་ཅན་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། 2-258 དེ་གཉིས་མཚུངས་པ་མ་ཡིན་ཏེ། སྒྲ་མི་རྟག་སྒྲུབ་པ་ལ་བྱས་པ་དེ་ནི། སྐབས་འདིར་རང་གི་བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲུབ་པའི་རྟགས་ཡང་དག་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་ལ་མཉན་བྱ་ ལྟ་བུའི་གཏན་ཚིགས་ལྟར་སྣང་གཞན་དག་ལ་རང་གི་འདོད་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཉིད་ནི་སྒྲུབ་པའི་ནུས་པ་མེད་པའི་ཕྱིར། རྒོལ་བ་དེ་བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲུབ་པའི་དོན་བྱེད་པའི་མེད་པ་རྟགས་བརྗོད་པས་སྐྱོན་ དུ་འགྱུར་བ་ཡིན་ན་སྟེ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། གཏན་ཚིགས་ལྟར་སྣང་གཞན་དག་ལ

【現代漢語翻譯】當辯論者這樣陳述時，即使『所作』是證明『聲無常』的無過失理由，但辯論者，特別是勝論派，仍然是有過失的，因為他違背了自己的承諾。如果有人這樣認為，那麼，作為辯論者的勝論派，你（作為主題的）『聲』，是無常的，因為它是『所作』的——當你這樣陳述時，你犯了什麼過錯？或者沒有犯錯？因為你這樣說並沒有對經論中『聲常』的觀點造成損害，無論你是否正確地陳述了『所作』是證明『聲無常』的正確理由，因為『所作』僅僅是與『聲常』相矛盾，即造成損害。正如經文所說：『無論是否陳述理由，如果相矛盾，辯論者在此做了什麼？他所說的過失並沒有對經論造成損害。』此外，有人說，當勝論派辯論者這樣陳述時，他是有過失的，因為當他這樣陳述時，他說了會損害自己先前承諾的經論之義的話。那麼，作為辯論者的勝論派，你說了會損害『聲常』經論之義的話，怎麼會因此成為有過失的辯論者呢？或者不是這樣？因為你並沒有因此而變得不合理，即使你不這樣說，『所作』難道不會損害『聲常』嗎？當然會損害。正如經文所說：『因為說了損害的話所以有過失嗎？即使不說，那又如何？難道不會造成損害，變得不合理嗎？不是的，怎麼會是有過失的呢？』第二種情況是，有人說，陳述『聲（作為主題），是無常的，因為它是可聽的』的辯論者，並不是有過失的辯論者，因為陳述『聲（作為主題），是無常的，因為它是所作的』的辯論者，在承認『聲常』的經論之後，並不是有過失的辯論者。如果有人這樣認為，那麼：這兩種情況並不相同，因為『所作』在證明『聲無常』時，是當下證明自己要證明的正確標誌，而對於證明『聲無常』的像『可聽』這樣的其他相似理由來說，它們本身並沒有能力證明自己想要證明的東西。因此，辯論者因為說了沒有作用的標誌，即不能證明要證明的東西，所以才會有過失。正如經文所說：對於其他的相似理由來說

【English Translation】 When the proponent states in that way, even if 'being produced' is a flawless reason for proving 'sound is impermanent,' the proponent, specifically the Vaisheshika, is still flawed because he deviates from his own commitment. If someone thinks like that, then, as the Vaisheshika proponent, you (as the subject) 'sound,' is impermanent, because it is 'produced'—when you state this, what fault have you committed? Or have you not committed a fault? Because your saying this does not harm the tenet of 'sound is permanent' in the scriptures, whether you correctly state 'being produced' as the correct reason for proving 'sound is impermanent' or not, because 'being produced' is merely contradictory to 'sound is permanent,' that is, causing harm. As the scripture says: 'Whether or not a reason is stated, if it is contradictory, what has the proponent done here? The fault he stated does not harm the scriptures.' Furthermore, someone says that when the Vaisheshika proponent states in that way, he is flawed because when he states in that way, he has spoken something that harms the meaning of the scriptures that he had previously committed to. Then, as the Vaisheshika proponent, how is it that you have become a flawed proponent because you have spoken something that harms the meaning of the 'sound is permanent' scriptures? Or is it not so? Because you have not become unreasonable in that respect, even if you do not say it in that way, would 'being produced' not harm 'sound is permanent'? Of course, it would. As the scripture says: 'Is it flawed because it speaks of harm? Even if it does not speak, what about it? Would it not cause harm, become unreasonable? No, how could it be flawed?' The second case is that someone says that the proponent who states 'sound (as the subject), is impermanent, because it is audible' is not a flawed proponent, because the proponent who states 'sound (as the subject), is impermanent, because it is produced' after acknowledging the 'sound is permanent' scriptures is not a flawed proponent. If someone thinks like that, then: These two cases are not the same, because 'being produced' in proving 'sound is impermanent' is the correct sign that proves what one wants to prove in the present case, while for other similar reasons like 'audible' in proving 'sound is impermanent,' they themselves do not have the ability to prove what one wants to prove. Therefore, the proponent becomes flawed because he states a sign that does not function, that is, cannot prove what is to be proven. As the scripture says: For other similar reasons

། །རང་འདོད་ཉིད་ནི་སྒྲུབ་མེད་ཕྱིར། །དོན་མེད་བརྗོད་པས་སྐྱོན་འགྱུར་ན། །བདེ་སྒྲུབ་ཕྱིར་ན་འདིར་ མ་ཡིན་ཞེས་སོ། །གསུམ་པ་རིགས་པ་དེའི་སྙིང་པོ་བསྡུ་བ་ལ། བཅས་ཚིག་སྨད་པའི་དོན་བསྡུ་བཤད། །གནོད་བྱེད་རིགས་པའི་དོན་བསྡུ་བཤད། །ཉེས་སྤོང་ལན་གྱི་དོན་བསྡུ་བཤད་པའོ། །དང་པོ་ནི། གལ་ ཏེ་གཟེགས་ཟན་གྱི་བསྟན་བཅོས་སོགས་ལ་ལར། སྒྲ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་སོགས་རིགས་པ་མ་ཡིན་པ་འགའ་ཞིག་བཤད་པ་ན། རིགས་པ་སྨྲ་བ་གཞན་སྒྲ་མི་རྟག་པར་བཤད་པ་དག་ཀྱང་འགོག་པར་ བྱེད་དོ་ཞེས་བྱའི་ལུགས་འདི་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་རྒྱལ་རིགས་ངན་པའི་ཁྲིམས་ལུགས་ནང་མཚུངས་པ་ཡིན་ཏེ། མི་རིགས་པའི་ཉེས་པ་གཅིག་གིས་ཉེས་མེད་གཞན་དག་ཀྱང་སུན་འབྱིན་པའི་ལུགས་ལྟར་སྣང་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་འཆད་པ། 2-259 གལ་ཏེ་བསྟན་བཅོས་ལ་ལར་འགའ། རིགས་མིན་པས་ན་རིགས་སྨྲ་བ། །གཞན་པ་དག་ཀྱང་འགོག་བྱེད་ཅེས། །བྱ་བ་རྒྱལ་རིགས་ལུགས་ཡིན་ནོ་ཞེས་སོ། །འདི་ནི་བྱེ་བྲག་པས་སྒྲ་མི་རྟག་པ་སྒྲུབ་ པ་ལ་བྱས་པ་རྟགས་སུ་བཀོད་པ་ནི་རིགས་པ་སྨྲ་བ་ཡིན་པ་ལ། མི་རིགས་པ་གཟེགས་ཟན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ལས་སྒྲ་རྟག་པར་བཤད་པས་གནོད་དོ་ཞེས་སུན་འབྱིན་པ་ལ། རྒྱལ་རིགས་ངན་ པའི་ཁྲིམས་དང་མཚུངས་སོ་ཞེས་བཞད་གད་མཛད་པ་ཡིན་ནོ། །གཉིས་པ་ནི། གྲངས་ཅན་ཁྱོད་ཀྱི་ལུགས་ལ་ཁྱད་གཞི་ཆོས་ཅན་ཀུན་གྱི་སྟེང་དུ་བསྒྲུབ་བྱ་དང་སྒྲུབ་བྱེད་ཀྱི་རྣམ་གཞག་འདི་ཉམས་པར་ འགྱུར་བར་ཐལ། ཁྱད་གཞི་སྒྲའི་སྟེང་དུ་བསྟན་བཅོས་ནས་བཤད་པའི་ལུང་དོན་དག་པ་རྣམ་པར་ནམ་ཡོན་སོགས་སྒྲའི་ཁྱད་ཆོས་ཀུན་བྱས་རྟགས་ལས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་བསྒྲུབ་བྱར་མཚུངས་པར་བྱས་ ནས་ནི་སྟེ་བྱས་པ་དེས་ནའི་ཕྱིར། ཁྱབ་སྟེ། དེའི་ཚེ་སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་མི་རྟག་གཉིས་ཀ་སྒྲུབ་དགོས་པས། རྒོལ་བ་སུས་ཀྱང་སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་མི་རྟག་གཉིས་ཀ་སྒྲུབ་པའི་སྒྲུབ་བྱེད་ཡང་ དག་བརྗོད་པར་ནུས་པ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ། དོན་ཀུན་མཚུངས་པར་བྱས་ནས་ནི། །སྒྲུབ་བྱེད་བརྗོད་པ་ནུས་མ་ཡིན། །དེས་ན་ཀུན་ཏུ་བསྒྲུབ་བྱ་དང་། །སྒྲུབ་བྱེད་རྣམ་དག་འདི་ཉམས་འགྱུར་ཞེས་སོ། ། 2-260 འདི་ནི་ཕྱོགས་སྔ་མས། གཟེགས་ཟན་གྱི་ལུང་དོན་ཀུན་བྱས་རྟགས་ལས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་བསྒྲུབ་བྱར་ཁས་མ་བླངས་ཀྱང་། བསྟན་བཅོས་དེ་ལས་སྒྲའི་ཁྱད་ཆོས་སུ་བཤད་པ་ཀུན་བྱས་པའི་རྟགས་ ལས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་ཚེ་ཡང་བསྒྲུབ་བྱར་བྱས་ཏེ་སྒྲུབ་དགོས་སོ་ཞེས་སྨྲ་བ་ལ་གནོད་བྱེད་རིགས་པའི་སྙིང་པོ་བསྡུ་བའོ། །ཡང་རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པས་སྒྲ་མི་རྟག་སྒྲུབ་ལ་བྱས་ པ་བཀོད་པའི་ཚེ་གཏན་ཚིགས་བྱས་པ་དེས་སྒྲའི་སྟེང་དུ་མི་རྟག་པ་དང་འགལ་བར་ངེས་པའི་རྟག་པ་ལ་གནོད་པར་འགྱུར་བ་ཡིན་གྱ

【現代漢語翻譯】如果僅憑自己的意願無法成立，那麼無意義的言論就會變成過失。如果爲了確立安樂，那麼就不是在這裡說的。第三，歸納這些理證的精要：歸納並解釋駁斥對方言辭的意義；歸納並解釋妨害理證的意義；歸納並解釋避免過失的答覆的意義。第一，如果勝論派的論著等處，有時會闡述聲音是常住的，如空性等非理性的觀點，那麼其他闡述聲音是無常的理證論者也會被駁倒，這種做法就像惡劣種姓的法律一樣，一個非理性的過失也會駁倒其他無罪的人。因此，如果某些論著中存在非理性，那麼理證論者也會被駁倒，這種做法就像惡劣種姓的法律一樣。如果某些論著中存在非理性，那麼理證論者也會被駁倒，這種做法就像惡劣種姓的法律一樣。這是因為勝論派在論證聲音是無常時，將『所作性』作為理由，這本是理證論者所為。但勝論派的論著中卻說聲音是常住的，這就被駁倒了，所以嘲笑他們就像惡劣種姓的法律一樣。第二，數論派，按照你們的觀點，作為基體的『自性』之上，所要證明的和能證明的區分將會消失。因為在作為基體的聲音之上，論著中所說的空性等聲音的特性，都與『所作性』一樣，被視為要證明聲音是無常的理由。因此，如果聲音之上既要證明常住，又要證明無常，那麼任何論敵都無法在聲音之上說出能同時證明常住和無常的正確理由。因此，如果將一切都視為相同，那麼就無法說出能證明的理由。因此，所要證明的和能證明的區分將會消失。這是因為對方（指勝論派）雖然沒有承認勝論派論著中的『所作性』可以證明聲音是無常，但如果他們也承認論著中所說的聲音的特性可以證明聲音是無常，那麼也必須承認『所作性』可以證明聲音是無常。這是歸納妨害理證的精要。此外，反駁者（指勝論派）在論證聲音是無常時，如果提出『所作性』作為理由，那麼這個理由必然會妨害聲音的常住。

【English Translation】 If one's own desires cannot be established, then meaningless statements become faults. If it is for establishing happiness, then it is not what is being discussed here. Third, summarizing the essence of these reasonings: summarizing and explaining the meaning of refuting the opponent's words; summarizing and explaining the meaning of hindering the reasoning; summarizing and explaining the meaning of answering to avoid faults. First, if in some texts of the Vaibhashika (གཟེགས་ཟན་, atom eaters) and others, some irrational views such as sound being eternal like space are explained, then other reasoners who explain sound as impermanent will also be refuted. This practice is like the laws of a bad lineage, where one irrational fault refutes other innocent ones. Therefore, if there is irrationality in some texts, then reasoners will be refuted, which is like the laws of a bad lineage. If there is irrationality in some texts, then reasoners will be refuted, which is like the laws of a bad lineage. This is because when the Vaisheshika (བྱེ་བྲག་པས་, particularists) argue that sound is impermanent, they use 'being produced' as a reason, which is what reasoners do. But the Vaisheshika's texts say that sound is permanent, which is refuted, so they are ridiculed like the laws of a bad lineage. Second, O Samkhya (གྲངས་ཅན་, enumerators), according to your view, the distinction between what is to be proven and what can prove will disappear on the substrate 'prakriti' (ཁྱད་གཞི་, particular base). Because on the substrate of sound, the characteristics of sound such as space, which are mentioned in the texts, are the same as 'being produced', which is considered the reason for proving that sound is impermanent. Therefore, if both permanence and impermanence must be proven on sound, then no opponent can state a valid reason that can prove both permanence and impermanence on sound. Therefore, if everything is considered the same, then a reason that can prove cannot be stated. Therefore, the distinction between what is to be proven and what can prove will disappear. This is because the former party (referring to the Vaisheshika) did not admit that 'being produced' in the Vaisheshika's texts can prove that sound is impermanent, but if they also admit that the characteristics of sound mentioned in the texts can prove that sound is impermanent, then they must also admit that 'being produced' can prove that sound is impermanent. This is the summary of hindering the reasoning. Furthermore, when the refuter (referring to the Vaisheshika) argues that sound is impermanent, if they present 'being produced' as a reason, then this reason will necessarily hinder the permanence of sound.

ི། དེ་ལྟར་བཀོད་པ་འདིར་ནི། གཏན་ཚིགས་བྱས་པས་སྒྲའི་ སྟེང་དུ་མི་རྟག་པ་ལ་གནོད་པ་དེ་འདྲའི་འགལ་བ་ཡོད་པ་མ་ཡིན་ཏེ། ཆོས་ཅན་སྒྲ་ལྟ་བུ་གཅིག་ལ་ཁྱད་ཆོས་རྟག་མི་རྟག་ལྟ་བུའི་འགལ་བ་གཉིས་ལྷན་ཅིག་ཏུ་གནས་པ་མི་ རུང་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཡང་ན། སྒྲའི་སྟེང་དུ་མི་རྟག་པས་རྟག་པ་ལ་གནོད་ཀྱང་ཅིག་ཤོས་ཀྱིས་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་སྒྲུབ་ཆོས་སམ་བསྒྲུབ་བྱ་ལ་སྦྱར་ནས་རྟགས་སྔར་བཞིན་ནོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། ཆོས་ཅན་གཅིག་ལ་འགལ་བ་དག །མི་རུང་ཕྱིར་ན་འགལ་ངེས་ལ། །གནོད་འགྱུར་འདིར་ནི་དེ་འདྲ་བའི། །འགལ་བ་ཡོད་པ་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་སོ། །འདི་ནི་ཕྱོགས་སྔ་མས་བྱེ་བྲག་པས་དེ་ལྟར་བཀོད་པའི་ཚེ། 2-261 སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་ལ་གནོད་པས། སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པ་ལ་ཡང་གནོད་ཅེས་ཁས་བླངས་པ་ལ་གནོད་བྱེད་རིགས་པའི་སྙིང་པོ་བསྡུ་བའོ། །གསུམ་པ་སྐྱོན་སྤོང་ལན་གྱི་སྙིང་པོ་ བསྡུ་བ་ལ། གྲངས་ཅན་ན་རེ། སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་མི་རྟག་དེ་དག་ཕན་ཚུན་དུ་གནོད་བྱ་གནོད་བྱེད་གཉིས་ཆར་མ་ཡིན་ཡང་བྱེ་བྲག་པས་དེ་ལྟར་བཀོད་པའི་ཚེ། བྱས་པས་སྒྲ་མི་རྟག་ པར་སྒྲུབ་པ་ལ་གནོད་དེ། རྒོལ་བ་རང་གིས་ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་དོན་བླངས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེ་དག་གནོད་བྱ་གནོད་བྱེད་ནི། །མིན་ཡང་བསྟན་བཅོས་དོན་སླད་ཕྱིར། །མི་རྟག་ སྒྲུབ་ལ་གནོད་ཅེ་ན་ཞེས་པ་གཅིག་ཐོབ་བོ། །དེ་བཞིན་དུ་སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་མི་རྟག་གཉིས་ལ་འབྲེལ་བ་གྲུབ་པ་མེད་ཀྱང་བྱེ་བྲག་པས་དེ་ལྟར་བཀོད་པའི་ཚེ་ན། བྱས་པས་སྒྲ་མི་ རྟག་པར་སྒྲུབ་པ་ལ་གནོད་དེ། རང་གིས་ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་དོན་བསླད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། འབྲེལ་པ་མེད་ཀྱང་གནོད་ཅེ་ན། །ཞེས་སོ། ། དེ་འགོག་པ་ལ་འོ་ན་ཉོན་ཅིག བྱེ་བྲག་པས་སྒྲ་མི་རྟག་པ་སྒྲུབ་པ་ལ་བྱས་པ་བཀོད་པའི་ཚེ། སྒྲའི་སྟེང་ཏུ་དྲི་རྟག་པ་ས་ཡོན་དང་། རོ་རྟག་པ་ཆུ་ཡོན་སོགས་ཐམས་ཅད་བཀག་པ་ཉིད་ཀྱིས་ཀྱང་། སྒྲའི་སྟེང་དུ་མི་རྟག་པ་དང་དངོས་པོ་སོགས་ཐམས་ཅད་སྒྲུབ་པ་ལ་གནོད་པར་འགྱུར་བར་ཐལ། 2-262 དེ་དག་བཀག་པའི་ཆ་ནས་ཀྱང་རང་གིས་ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་དོན་བསླད་པར་མཚུངས་པའི་ཕྱིར། རྟགས་ཁྱབ་ཁས་ཤིང་། འདོད་པར་མ་ནུས་སོང་ཞེས་འཆད་པ་ལ། ཐམས་ཅད་ཐམས་ཅད་ཀྱིས་གནོད་ འགྱུར། ཞེས་སོ། །འདིས་ནི་དྲི་སའི་ཡོན་ཏན་བཟློག་པའི་ཕྱིར་ཞེས་སོགས་ཀྱི་རིགས་པ་ལ་ཉེས་སྤོང་བྱས་པའི་ལན་གྱི་སྙིང་པོ་བསྡུ་བ་དང་རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པས་གཟེགས་ཟན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཁས་ བླངས་ཕྱིན་བསྟན་བཅོས་དེ་ནས་གང་བཤད་ཀྱི་ལུང་དོན་ལ་མི་གནོད་པར་བྱེད་དགོས་ཞེས་སྨྲ་བ་ལ། རིགས་པའི་འཕུལ་གྱི་ནུས་པ་གཡམ་ཆེར་བྱས་པ་ཡིན་ནོ། །དེ་ལ་ཁོ་ན་རེ། བྱས་པས་ སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་པ་ན

【現代漢語翻譯】因此，在這種安排中，通過推理，對聲音的無常性造成損害的矛盾並不存在。因為在一個事物（例如聲音）上，恒常和無常這兩種矛盾的屬性不能同時存在。或者，即使聲音的無常性損害了恒常性，但反之則不然。當將此應用於所證實的屬性或待證實的屬性時，論證方式與之前相同。在一個事物上存在矛盾是不允許的，因此必然存在矛盾。在這種情況下，不存在那樣的矛盾。這是前一種觀點，即勝論派這樣安排時的情況。當聲音的恒常性損害了時間基（Namyon），那麼證明聲音是無常的也會受到損害。這是對所接受的損害性推理本質的總結。第三，總結消除缺陷的答覆的本質：數論派說，聲音的恒常和無常不是相互損害的，但當勝論派這樣安排時，通過『所作』來證明聲音是無常的會受到損害，因為論辯者自己接受了論著的意義。對此的解釋是：『即使它們不是損害者和被損害者，但爲了論著的意義，證明無常會受到損害』，這是一種可能性。同樣，即使聲音的恒常和無常之間沒有確立關聯，但當勝論派這樣安排時，通過『所作』來證明聲音是無常的會受到損害，因為他自己歪曲了所接受的論著的意義。對此的解釋是：『即使沒有關聯，也會受到損害』。爲了反駁這一點，那麼請聽著。當勝論派安排『所作』來證明聲音是無常時，僅僅通過阻止聲音上存在氣味（地的屬性）、味道（水的屬性）等所有恒常屬性，也會對證明聲音上存在無常和事物等所有屬性造成損害。因為從阻止這些屬性的角度來看，歪曲自己所接受的論著的意義是相同的。論證、普遍性和承諾都已確立，並且無法否認。對此的解釋是：『一切都會損害一切』。這總結了對消除氣味是地之屬性等推理的缺陷的答覆的本質，並且論辯者勝論派承諾，既然接受了食穗者的論著，就必須避免損害該論著中解釋的含義。這是對推理能力的極大濫用。對此，他說，通過『所作』來證明聲音的恒常性...

【English Translation】 Therefore, in this arrangement, by reasoning, there is no such contradiction that harms the impermanence of sound. Because on one thing (such as sound), two contradictory attributes like permanence and impermanence cannot exist together. Or, even if the impermanence of sound harms permanence, the opposite is not true. When this is applied to the attribute being proven or the attribute to be proven, the argument is the same as before. It is not allowed for contradictions to exist on one thing, therefore contradictions are certain. In this case, there is no such contradiction. This is the former view, that the Vaisheshika arranges it this way. When the permanence of sound harms the time base (Namyon), then proving that sound is impermanent will also be harmed. This is a summary of the essence of the accepted damaging reasoning. Third, summarizing the essence of the reply that eliminates defects: The Samkhya says that the permanence and impermanence of sound are not mutually harmful, but when the Vaisheshika arranges it this way, proving that sound is impermanent through 'being made' will be harmed, because the debater himself accepts the meaning of the treatise. The explanation for this is: 'Even if they are not the harmer and the harmed, but for the sake of the meaning of the treatise, proving impermanence will be harmed,' which is one possibility. Similarly, even if there is no established connection between the permanence and impermanence of sound, but when the Vaisheshika arranges it this way, proving that sound is impermanent through 'being made' will be harmed, because he himself distorts the meaning of the accepted treatise. The explanation for this is: 'Even if there is no connection, it will be harmed'. To refute this, then listen. When the Vaisheshika arranges 'being made' to prove that sound is impermanent, merely by preventing the existence of all permanent attributes on sound, such as smell (the attribute of earth), taste (the attribute of water), etc., it will also harm proving the existence of all attributes such as impermanence and things on sound. Because from the perspective of preventing these attributes, distorting the meaning of one's own accepted treatise is the same. The argument, universality, and commitment have been established, and cannot be denied. The explanation for this is: 'Everything will harm everything'. This summarizes the essence of the reply to the defects of eliminating the reasoning that smell is the attribute of earth, etc., and the debater Vaisheshika promises that since he has accepted the treatise of the grain-eater, he must avoid harming the meaning explained in that treatise. This is a great abuse of the power of reasoning. To this, he says that proving the permanence of sound through 'being made'...

མ་ཡོན་དེ་ཉིད་ལ་གནོད་ན་བྱས་པས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པ་ལ་གནོད་པར་འགྱུར་ཏེ། རྟག་པ་ནམ་ཡོན་དེ་སྒྲའི་ཁྱད་ཆོས་སུ་བསྟན་བཅོས་ལས་བཤད་པའི་འབྲེལ་ ཡོད་པ་དེས་ནའི་ཕྱིར། བྱས་པས་སྒྲའི་སྟེང་དུ་དྲི་རྟག་པ་ས་ཡོན་བཀག་པ་ལ་མི་མཚུངས་ཏེ། དྲི་རྟག་པ་ས་ཡོན་སོགས་སྒྲའི་ཁྱད་ཆོས་སུ་ཕྱི་ནང་གང་གིས་ཀྱང་མ་བཤད་པའི་ཕྱིར་ ཞེས་པའི་ཕྱོགས་སྔ་འཆད་པ། འབྲེལ་ཡོད་དེས་ན་དེ་ཉིད་ལ། །གནོད་འགྱུར་ཞེ་ན། ཞེས་སོགས། དེ་འགོག་པ་ལ། གཏན་ཚིགས་བྱེད་པ་དེས་སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་ལ་གནོད་ཀྱང་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པ་ལ་གནོད་པ་མ་ཡིན་ཏེ། 2-263 དེས་དེ་ལ་གནོད་ཀྱང་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་ནུས་པའི་ཕྱིར་ཏེ། དེས་དེ་ལྟར་སྒྲུབ་པར་ཚུལ་གསུམ་ཚང་བའི་ཕྱིར། ཁྱབ་པ་རིམ་བཞིན་ཡོད་དེ་རྟགས་ཀུན་གྱིས་རང་གི་བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲུབ་ནུས་མི་ ནུས་ལ་ལྟོས་ནས་རྟགས་སྐྱོན་ཅན་དང་ཡོན་ཏན་ཅན་ཡིན་མིན་དཔྱད་པར་བྱ་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཏེ། རང་གི་བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲུབ་མི་ནུས་པ་རྣམས་ནི་རྟགས་སྐྱོན་ཅན་དེ་རྟགས་ལྟར་སྣང་དུ་འཇོག་ པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ། རྟགས་ཀུན་རང་གི་བསྒྲུབ་བྱ་ལ། །སྐྱོན་དང་ཡོན་ཏན་དཔྱད་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་སོ། །འདིས་ནི་གཏན་ཚིགས་ཐམས་ཅད་བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲུབ་པ་ལ་ཚུལ་གསུམ་ཚང་མ་ཚང་དཔྱོད་པར་རིགས་ ཀྱི། རང་འགོད་མཁན་གྱི་རྒོལ་བའི་ཁས་བླངས་དང་ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་དང་མཐུན་མི་མཐུན་དཔྱོད་དགོས་པ་མ་ཡིན་ཞེས་སྙིང་པོ་བསྡུས་པ་ཡིན་ནོ། །དེས་ན་གོང་གི་ཉེས་སྤོང་རྣམས་ཀྱི་ལན་ གྱི་སྙིང་པོ་བསྡུས་པ་ནི། རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པས་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཚད་མར་ཁས་བླངས་ནས། སྒྲ་ཆོས་ཅན་མི་རྟག་སྟེ་བྱས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་བཀོད་པའི་ཚེ། གཏན་ཚིགས་བྱས་པ་དེས་སྒྲའི་ སྟེང་དུ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་བཀག་པ་དང་། རོ་རྟག་པ་ཆུ་ཡོན་བཀག་པ་སོགས་ཀྱི་སྒོ་ནས། བྱས་པ་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་རྟགས་སྐྱོན་ཅན་དུ་འགྱུར་མི་འགྱུར་མཚུངས་པར་ཐལ། ཆོས་ཅན་སྒྲའི་སྟེང་དུ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་མེད་ན། 2-264 བསྒྲུབ་བྱའི་ཆོས་མི་རྟག་པ་མི་འབྱུང་བའི་འབྲེལ་བ་དེ་ནི་འདིར་ཚད་མས་རྟོགས་པ་མེད་ལ། སྐབས་འདིར་ནི་རང་གིས་ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་ལ་གནོད་པ་འབའ་ཞིག་གི་སྒོ་ནས་བྱས་པ་ སྒྲ་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་རྟག་སྐྱོན་ཅན་ཡིན་ནོ་ཞེས་གཞག་པ་གང་ཞིག ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་ལ་གནོད་པའི་སྐྱོན་དེ་ནི་བྱས་པས་སྒྲ་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་ལས་གཞན་དྲི་རྟག་པ་སའི་ཡོན་ ཏན་དང་། རོ་རྟག་པ་ཆུའི་ཡོན་ཏན་བཀག་པ་སོགས་ལའང་མཚུངས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ། མེད་ན་བསྒྲུབ་བྱ་མི་འབྱུང་བའི། །འབྲེལ་བ་དེ་ནི་འདི་རྟོགས་མེད། །འདིར་ནི་བསྟན་བཅོས་འབའ་ཞིག་གི །སྐྱོན་ མིན་དེ་གཞན་བྱས་ལའང་མཚུངས། །ཞེས་སོ། ། དེས་གཞན

【現代漢語翻譯】如果因為已生（梵文：kṛtaka，梵文羅馬擬音：kritaka，漢語字面意思：所作）之法損害了常有空性，那麼以『所作』來證明『聲無常』也會受到損害，因為常有空性在論典中被描述為『聲』的特性，並且具有相關性。這與在『聲』上遮止常有地性不同，因為無論在內部還是外部，都沒有論典將常有地性等描述為『聲』的特性。這是前述的觀點。『因為具有相關性，所以會損害它』，等等。爲了反駁這一點，論證者雖然以理證損害了『聲』上的常有空性，但並沒有損害『聲無常』的成立，因為即使損害了前者，仍然能夠成立『聲無常』，因為以這種方式成立具備三相（藏文：tshul gsum tshang ba）。普遍關係是依次存在的，因為所有理證的缺陷和優點都取決於它是否能夠成立自己的所證，不能成立自己所證的理證是具有缺陷的理證，被認為是似是而非的理證。這是在解釋：『所有理證都爲了成立自己的所證，才需要考察其缺陷和優點』。這意味著需要考察所有理證是否具備成立所證的三相，而不是考察是否符合立宗者的承諾以及所承諾的論典。這是對要點的總結。因此，對上述駁斥的回答的要點總結如下：如果特定的論敵承認常宗的論典為量，並在陳述『聲是所立法，是無常的，因為它是所作的』時，那麼以『所作』這個理證，通過遮止『聲』上的常有空性，以及遮止常有味性、水性等方式，『所作』是否會成為證明『聲無常』的具有缺陷的理證，這二者是相同的。如果在作為有法（藏文：chos can）的『聲』上沒有常有空性，那麼所要成立的法，即無常就不會產生，這種關係在這裡無法通過量來認知。在這種情況下，僅僅因為損害了自己承諾的論典，就被認為是『所作』成立『聲常有』的具有缺陷的理證。然而，損害所承諾的論典的缺陷，對於『所作』成立『聲常有』，以及遮止常有地性、味性、水性等也是相同的。這是在解釋：『如果沒有，則所證不會產生，這種關係在這裡無法認知。在這裡，僅僅是論典的缺陷，這與其他所作也是相同的。』因此，其他。

【English Translation】 If the established (Sanskrit: kṛtaka) harms the permanent emptiness, then proving 'sound is impermanent' by 'established' will also be harmed, because the permanent emptiness is described in the treatises as a characteristic of 'sound' and has relevance. This is not the same as preventing the permanent earth element on 'sound', because neither internally nor externally have treatises described the permanent earth element, etc., as a characteristic of 'sound'. This is the presentation of the former view. 'Because it has relevance, it will harm it,' etc. To refute this, although the reasoner harms the permanent emptiness on 'sound' with reasoning, it does not harm the establishment of 'sound is impermanent', because even if the former is harmed, 'sound is impermanent' can still be established, because it fulfills the three aspects (Tibetan: tshul gsum tshang ba) in this way. The pervasion exists sequentially, because the defects and qualities of all reasons are examined in relation to whether or not they can establish their own probandum. Those that cannot establish their own probandum are defective reasons and are considered to be fallacious reasons. This is explaining: 'All reasons are examined for defects and qualities in order to establish their own probandum.' This means that it is reasonable to examine whether all reasons fulfill the three aspects for establishing the probandum, but it is not necessary to examine whether they are consistent with the proponent's commitment and the committed treatise. This is a summary of the essence. Therefore, the essence of the answers to the above refutations is summarized as follows: If a particular opponent acknowledges the treatises of the eternalists as valid and states, 'Sound is the subject, it is impermanent because it is established,' then whether the reason 'established' becomes a defective reason for proving 'sound is impermanent' through preventing the permanent emptiness on 'sound' and preventing the permanent taste, water element, etc., is the same. If there is no permanent emptiness on the subject 'sound', then the relationship that the probandum, impermanence, will not arise is not cognized here by valid cognition. In this case, it is considered a defective reason for establishing 'sound is permanent' solely because it harms the treatise that one has committed to. However, the defect of harming the committed treatise is the same for 'established' establishing 'sound is permanent' and for preventing the permanent earth element, taste, water element, etc. This is explaining: 'If it does not exist, the probandum will not arise, this relationship is not cognized here. Here, it is merely a defect of the treatise, which is the same for other established things.' Therefore, others.

་སྡེ་ལུང་དོན་བསྒྲུབ་བྱར་འདོད་པ་དགག་པའི་གཞུང་གི་ཚིག་དོན་སོང་ནས། གཉིས་པ་དཔྱོད་ལྡན་མཁས་པའི་དཀའ་གནས་ལ་དཔྱད་པའི་མཁས་པ་དཔྱོད་ལྡན་ ཡོད་ན་སྙན་གྱི་འདབ་སྟོང་ཁ་ཕྱེས་ཤིག སྔ་རྒོལ་བྱེ་བྲག་པས། སྒྲ་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཁས་བླངས་ནས། ཕྱིར་རྒོལ་གྲངས་ཅན་ལ་སྒྲ་མི་རྟག་སྒྲུབ་ལ་བྱས་པ་རྟགས་སུ་བཀོད་པའི་ཚེ། སྔ་རྒོལ་བྱེ་བྲག་པ་བྱས་རྟགས་ཀྱིས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་རྟགས་ཡང་དག་བཀོད་པའི་སྔ་རྒོལ་རྣམ་དག་ཡིན་པར་ཐལ། དེའི་ཚེ་བྱས་པ་དེ་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་རྟགས་ཡང་དག་དང་། 2-265 སྒྲ་མི་རྟག་པ་དེ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ཞེས། ཆོས་ཅན་གཅིག་ལ་བསྟན་བཅོས་ལས། །ཞེས་པ་ནས། སྐྱོན་ཡིན་དེ་གཞན་བྱས་ལའང་མཚུངས་ཞེས་པའི་བར་གྱི་གཞུང་ཀུན་དང་། འོག་གཞན་སྡེ་འགོག་པའི་ དོན་བསྡུ་འཆད་པའི་ཚེ་ཡང་། དེས་ན་མི་འདོད་དང་འབྲེལ་བའི། །བསྒྲུབ་བྱ་ལ་ཡང་གནོད་པ་ན། །ཇི་ལྟར་བསྒྲུབ་ལ་གནོད་མེད་ཕྱིར། །ཕྱོགས་དང་གཏན་ཚིགས་སྐྱོན་མེད་ཡིན། །ཞེས་པའི་བར་དུ་གསལ་བར་ བཤད་འདུག་པ་ལ་བསྙོན་འདིང་དུ་མི་འདུག་པའི་ཕྱིར་རོ། །འདོད་ན། དེའི་ཚེ་རྒོལ་བ་བྱེ་བྲག་པ་དེས་དེ་སྐོར་གྱི་ཚུལ་གསུམ་ངེས་པར་ཐལ་བ་དང་། དེས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་ཡང་ཚད་མས་ ངེས་པར་ཐལ་ལོ། །འདོད་མི་ནུས་ཏེ། དེ་སྒྲ་རྟག་པར་ཁས་ལེན་པའི་རྒོལ་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཏེ། དེ་སྒྲ་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་དེ་ལུང་ཚད་མར་ཁས་ལེན་པའི་རྒོལ་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ རོ། །ཡང་དེའི་ཚེ་ཕྱིར་རྒོལ་གྲངས་ཅན་དེ། སྒྲ་མི་རྟག་པ་ལ་ཤེས་འདོད་ཐམས་ཅད་དང་ལྡན་པའི་རྒོལ་བ་ཡིན་པར་ཐལ། དེའི་ཚེ་གྲངས་ཅན་དེའི་ངོར་བྱས་པ་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་ རྟགས་ཡང་དག་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་ཟེར་ན་ལན་སྨྲ་བ་རོ་འཛིན་བསྐྱོད་ཅིང་ས་བསྲིང་བ་འགའ་ཡོད་དོ་ཞེས་མཁས་པའི་ཚོགས་སུ་དྲིལ་སྒྲོགས་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །འོ་ན་ཁྱོད་རང་ཇི་ལྟར་སྨྲ་སྙམ་ན། 2-266 འདི་ནི་རེ་ཞིག་སྦ་བར་བྱ་སྟེ་ཀུན་གྱི་སྤྱོད་ཡུལ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ།། །། ༄། །རང་སྡེ་ལུང་དོན་བསྒྲུབ་བྱར་འདོད་པ་དགག་པ། གཉིས་པ་རང་སྡེ་ལུང་དོན་བསྒྲུབ་བྱར་འདོད་པ་དགག་པ་ལ་གཉིས། ཕྱོགས་སྔ་བརྗོད་པ་དང་དེ་དགག་པའོ། །དང་ པོ་ནི། སློབ་དཔོན་ཕྱོགས་གླང་གི་སློབ་མ་ཁ་ཅིག་ན་རེ། རང་ཉིད་ཀྱི་ཚད་མར་ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་ལ་བཤད་པར་མཐོང་བའི་ལུང་དོན་མ་ལུས་པ་བསྒྲུབ་བྱར་བྱེད་དགོས་ཏེ། རང་ཉིད་ ཀྱིས་བསྟན་བཅོས་དེ་ཚད་མར་ཁས་བླངས་པའི་ཕྱིར། ཁྱབ་སྟེ། དེ་ལྟ་མ་ཡིན་ན། རང་ཉིད་ཀྱིས་བསྟན་བཅོས་དེ་ཚད་མར་ཁས་བླངས་པ་ལ་དགོས་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་ཟེར་རོ། །ཞེས་པའི་ཕྱོགས་ སྔ་འཆད་པ་ལ། གལ་ཏེ་བསྟན་བཅོས་ཁས་བླངས་ཕྱིར། །བསྟན་བཅོས་མཐོང་བ་མ་ལུས་བསྒ

【現代漢語翻譯】現在，讓我們結束關於駁斥那些想要將自己宗派的經文作為論證對象的文字的討論。接下來，我們將探討博學智者的難題。如果存在博學智者，請敞開你們求知的耳朵。先前，正方（聲明者）是勝論派，他們承認聲音是常住的教義。反方（反駁者）是數論派，他們試圖通過『造作』作為理由來證明聲音是無常的。當勝論派使用『造作』作為理由來證明聲音是無常時，他們被認為是提出了一個有效的理由，因此是純粹的正方。因為在這種情況下，『造作』是證明聲音無常的有效理由，而聲音的無常是需要證明的有效論題。正如經文中所說：『對於同一事物……』直到『……錯誤也同樣適用於其他造作的事物』。當總結和解釋駁斥其他宗派的意義時，經文中也清楚地表明：『因此，如果與不接受相關的論題受到損害，那麼如何能說論證沒有受到損害呢？因此，前提和理由都是沒有缺陷的。』因為這是無可否認的。如果他們接受這一點，那麼勝論派必須承認他們已經確定了這三個方面（指論證的三個方面：前提、理由和結論），並且他們已經通過量（ प्रमाण ，pramāṇa，有效認知手段）確定了聲音是無常的。這是不可能接受的，因為他們是承認聲音是常住的正方，因為他們承認證明聲音常住的教義是有效的量。此外，在這種情況下，反方數論派將成為完全瞭解聲音無常的論證者，因為在數論派看來，『造作』是證明聲音無常的有效理由。如果有人這樣說，那麼在智者集會中，將會有人搖動他們的智慧之槳並擴充套件他們的知識領域。那麼，你（指提問者）想怎麼說呢？這個問題暫時需要保密，因為它不適合所有人。駁斥將自己宗派的經文作為論證對象的觀點第二，駁斥將自己宗派的經文作為論證對象的觀點，分為兩部分：提出先前的觀點和駁斥它。首先，一些陳那（ Dignāga ）的弟子說，我們必須將我們自己承認的量（ प्रमाण ，pramāṇa，有效認知手段）的教義中所見的所有經文內容都作為論證對象，因為我們承認該教義是量。這是普遍適用的，如果不是這樣，那麼我們承認該教義為量就沒有意義了。這就是他們所說的。在提出這個先前觀點時，如果因為承認了教義，就必須將教義中看到的所有內容都作為論證對像……

【English Translation】 Now, let's conclude the discussion on refuting those who want to establish their own tenets' scriptures as objects of proof. Next, we will examine the difficult points for learned scholars. If there are learned scholars, please open your ears of knowledge. Previously, the proponent ( purvavadin ) was a Vaibhashika (a subschool of Sarvastivada), and they accepted the doctrine that sound is permanent. The opponent (uttaravadin) was a Samkhya, and they tried to prove that sound is impermanent by using 'being produced' as the reason. When the Vaibhashika uses 'being produced' as the reason to prove that sound is impermanent, they are considered to have presented a valid reason and are therefore a pure proponent. Because in this case, 'being produced' is a valid reason for proving that sound is impermanent, and the impermanence of sound is a valid thesis to be proven. As the scripture says: 'For the same thing...' until '...the fault is equally applicable to other produced things.' When summarizing and explaining the meaning of refuting other schools, it is also clearly stated in the scripture: 'Therefore, if the thesis related to non-acceptance is damaged, how can it be said that the argument is not damaged? Therefore, the premise and the reason are without fault.' Because this is undeniable. If they accept this, then the Vaibhashika must admit that they have determined these three aspects (referring to the three aspects of the argument: premise, reason, and conclusion), and that they have determined through valid cognition ( प्रमाण ，pramāṇa，valid cognition) that sound is impermanent. This is impossible to accept, because they are the proponent who accepts that sound is permanent, because they accept that the doctrine proving sound is permanent is a valid cognition. Furthermore, in this case, the opponent Samkhya would become an arguer who fully understands the impermanence of sound, because in the view of the Samkhya, 'being produced' is a valid reason for proving that sound is impermanent. If someone says this, then in the assembly of the wise, there will be those who shake their oars of wisdom and expand their field of knowledge. So, what do you (the questioner) want to say? This question needs to be kept secret for the time being, because it is not suitable for everyone. Refuting the Idea of Establishing One's Own Sect's Scriptures as Objects of Proof Second, refuting the idea of establishing one's own sect's scriptures as objects of proof is divided into two parts: presenting the previous view and refuting it. First, some disciples of Dignāga say that we must take all the scriptural contents seen in the teachings of the valid cognition ( प्रमाण ，pramāṇa，valid cognition) that we ourselves acknowledge as objects of proof, because we acknowledge that teaching as valid cognition. This is universally applicable, and if it were not so, then there would be no point in our acknowledging that teaching as valid cognition. That is what they say. In presenting this previous view, if because of acknowledging the teachings, everything seen in the teachings must be taken as an object of proof...

ྲུབ། །ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་དེ་དགག་པ་ལ་གཉིས། དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་བསྒྲུབ་བྱར་ཐལ་བ་དང་། རང་སྒྲ་སྨོས་པ་ དོན་མེད་ཐལ་བའོ། །དང་པོ་ནི། དཔེ་དང་གཏན་ཚིགས་མ་གྲུབ་པར་སྨྲ་བ་སྟེ་སྒྲ་དང་བུམ་པ་བྱས་པར་མ་ངེས་པའི་ནང་པ་སངས་རྒྱས་པ་ཞིག་གིས། སྒྲ་ཆོས་ཅན་མི་རྟག་སྟེ་བྱས་ པའི་ཕྱིར་དཔེར་ན་བུམ་པ་བཞིན་ཞེས་བཀོད་པའི་ཚེ། དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་དེ་ཡང་། བྱས་པའི་རྟགས་ཀྱིས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་གནས་པ་དོན་གྱི་དམ་བཅའ་བར་ཐལ་བར་འགྱུར་ཏེ། དེ་ནང་པ་སངས་རྒྱས་པའི་ལུང་དོན་ཡིན་པའི་ཕྱིར། 2-267 ཁྱབ་པ་ཁས་ཞེས་འཆད་པ་ལ། དཔེ་དང་གཏན་ཚིགས་མ་གྲུབ་པར། །དམ་བཅའ་བར་ནི་ཐལ་བར་འགྱུར། །ཞེས་སོ། །དེ་ལ་གལ་ཏེ་ཁོ་ན་རེ། བྱས་རྟགས་ཀྱིས་སྒྲ་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་སྒྲུབ་བྱེད་ ཀྱི་ཡན་ལག་ཏུ་བརྗོད་པའི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་དེ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་དེ་སྐོར་གྱི་གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་མ་ཡིན་ཏེ། ཁྱོད་གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་གཅོད་པའི་ཕྱིར་དུ། ཀུན་བཏུས་ལས། ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་འཆད་པའི་ཚིག་ཟུར་དུ་འདོད་པ་ཞེས་པའི་ཚིག་སྨོས་པའི་ཕྱིར་ཞེ་ན་ཞེས་འཆད་པ་ལ། གལ་ཏེ་སྒྲུབ་བྱེད་ཉིད་བརྗོད་ན། །མ་ཡིན་འདོད་པ་སྨོས་ཕྱིར་ན། ཞེས་སོ། །འདིར་ཁ་ཅིག རིགས་སྒོར། ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་འཆད་པའི་ཚིག་ཟུར་དུ་འདོད་ཚིག་སྨོས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་རིགས་སྒོ་ལ་སྦྱོར་བ་ནི་གནད་མ་རྟོགས་པ་སྟེ་ཀུན་བཏུས་ནས་བཤད་པའི་འདོད་ཚིག་ གིས་ཀྱང་། སྒྲུབ་བྱེད་དུ་བཀོད་པའི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་སོགས་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་གཅོད་ནུས་པ་གཞུང་གི་དགོངས་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །གནད་དེས་ན། རྣམ་ངེས་སུ་འབྱུང་བ་ ལྟར། མ་ཡིན་ཚིག་ཕྲད་སྨོས་ཕྱིར་ན། ཞེས་བཤད་པས་ཆོག་པ་ལ། མ་ཡིན་འདོད་པ་སྨོས་ཕྱིར་ན། །ཞེས་བཤད་པ་ཡིན་ནོ། །དེ་དགག་པ་ལ། ནང་པ་སངས་རྒྱས་པའི་ལུང་དོན་དུ་གྱུར་བའི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་དེ་ཆོས་ཅན། 2-268 ཁྱོད་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་དེ། འདོད་པ་ཞེས་པའི་ཚིག་ལས་ཟློག་པ་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་བྱ་སྟེ། ཁྱོད་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པར། ཁྱོད་རང་གིས་བཀོད་པའི་ཁས་བླངས་བའི་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་ ལུང་དོན་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་པའི་རིགས་པས་ཐོབ་པའམ་གྲུབ་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ། བསྒྲུབ་བྱ་རིགས་པས་ཐོབ་པ་ནི། །ཚིགས་ལས་ལྡོག་པ་མ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་སོ། །དེ་ལ་ཡང་ཁོ་ན་ རེ། སྒྲུབ་བྱེད་དུ་བཀོད་པའི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་དེ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་མ་ཡིན་ཏེ། ཁྱོད་སྐབས་ཀྱི་རྒོལ་བ་དེས་སྒྲུབ་བྱེད་དུ་བཀོད་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱར་མི་འདོད་པའི་ ཕྱིར་ཞེ་ན། འོ་ན་རྒོལ་བ་སངས་རྒྱས་པས་སྒྲུབ་པར་མི་འདོད་ཅིང་སངས་རྒྱས་པའི་ལུང་དོན་མིན་པའི་ཆོས་གཞན་ཡང་ཆོས་ཅ

【現代漢語翻譯】如是說。第二，破斥它分為兩部分：例證和理由未成立而導致成為所立宗，以及重複自聲變得無意義。第一種情況是，聲稱例證和理由未成立，例如，一位不確定聲音和瓶子是否被製造出來的佛教徒，在陳述『聲音是所立宗，是無常的，因為它是被製造出來的，例如瓶子一樣』時，例證和理由未成立，這也會導致成為用『被製造』的理由來成立聲音是無常的這一立宗的依據，因為它符合佛教徒的經文意義。 2-267 在解釋『周遍已承諾』時，說：『例證和理由未成立，會導致成為立宗。』如是說。對此，如果有人說：用『被製造』的理由來成立聲音是常的，作為論證的組成部分而提出的例證和理由未成立，這個有法，你不是關於那個方面的為他所立的真實所立宗，因為你爲了斷除你是為他所立的真實所立宗，在《集論》中，在解釋宗的定義時，因為說了『意欲』這個詞的緣故。』在解釋時說：『如果說了論證本身，就不是因為說了意欲。』如是說。在這裡，有些人將『因為在解釋宗的定義時說了意欲』與《理門論》聯繫起來，這是不理解要點，因為即使是從《集論》中解釋的『意欲』這個詞，也能斷除被用作論證的例證和理由未成立等情況是當時的真實所立宗，這是經文的意圖。因此，正如在《釋量論》中出現的那樣，只說『因為說了非』就足夠了，但卻說了『因為說了非意欲』。爲了破斥它，作為佛教徒經文意義的例證和理由未成立，這個有法，你不是從『意欲』這個詞中排除的真實所立宗，也就是說，你是真實所立宗，因為這是你自己提出的已承諾的論典的經文意義，這是通過理證獲得或成立的。解釋為：『通過理證獲得的所立宗，不是從詞中排除的。』如是說。對此，又有人說：被用作論證的例證和理由未成立，這個有法，你不是當時的真實所立宗，因為當時的論敵不認為它是論證，而是所立宗。』那麼，論敵佛教徒不承認成立，也不是佛教徒經文意義的其他法，也是有法。

【English Translation】 Thus it is said. Secondly, refuting it is divided into two parts: the example and reason are not established, leading to becoming the thesis to be proven, and repeating one's own sound becomes meaningless. The first case is when claiming that the example and reason are not established. For example, a Buddhist who is uncertain whether sound and a pot are created, when stating 'Sound is the subject, it is impermanent because it is created, like a pot,' the example and reason are not established, which would also lead to becoming the basis for establishing that sound is impermanent using the reason of 'being created,' because it conforms to the meaning of the Buddhist scriptures. 2-267 When explaining 'pervasion is promised,' it says: 'The example and reason are not established, it will lead to becoming the thesis.' Thus it is said. To this, if someone says: 'Using the reason of 'being created' to establish that sound is permanent, the example and reason that are not established, which are stated as part of the argument, this subject, you are not the true thesis established for others regarding that aspect, because you are cutting off that you are the true thesis established for others, in the Compendium of Topics, when explaining the definition of a thesis, because the word 'intention' is mentioned.' When explaining, it says: 'If the argument itself is stated, it is not because intention is mentioned.' Thus it is said. Here, some people connect 'because intention is mentioned when explaining the definition of a thesis' with The Door of Reasoning, this is not understanding the key point, because even the word 'intention' explained from the Compendium of Topics can cut off that the example and reason that are used as arguments are the true thesis to be proven at that time, this is the intention of the scripture. Therefore, as it appears in the Pramāṇavārttika, it would be sufficient to just say 'because non- is mentioned,' but it is said 'because non-intention is mentioned.' In order to refute it, the example and reason that are not established, which are the meaning of the Buddhist scriptures, this subject, you are not the true thesis that is excluded from the word 'intention,' that is, you are the true thesis, because this is the meaning of the scripture of the promised treatise that you yourself have proposed, this is obtained or established through reasoning. It is explained as: 'The thesis obtained through reasoning is not excluded from the word.' Thus it is said. To this, someone again says: 'The example and reason that are used as arguments are not established, this subject, you are not the true thesis at that time, because the opponent at that time does not consider it an argument, but a thesis.' Then, the opponent Buddhist does not admit establishment, and other dharmas that are not the meaning of the Buddhist scriptures are also subjects.

ན། ཁྱོད་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་མ་ཡིན་པར་ཐལ། ཁྱོད་སྐབས་དེའི་རྒོལ་ བས་བསྒྲུབ་པར་མི་འདོད་པའི་ཕྱིར། འདོད་ན། དེ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ལ་གནོད་པས་སྐབས་དེའི་རྟགས་འགལ་བར་ཅི་ཞིག་འགྱུར་ཏེ་མི་འགྱུར་བར་ཐལ། ཁྱོད་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་པར་བྱ་བ་མིན་པ་དེ་ཡི་ ཚེའི་ཕྱིར་ཞེས་པ་ལ། མི་འདོད་བསྒྲུབ་བྱ་མིན་ཞེ་ན། །རྒོལ་བ་མི་འདོད་ཆོས་གཞན་ཡང་། །བསྒྲུབ་མིན་དེ་ཚེ་བསྒྲུབ་བྱ་བ། །མིན་ལ་གནོད་པས་ཅི་ཞིག་འགལ། །ཞེས་སོ། །འདིར་ཊིཀྐ་ཕལ་ཆེར་ལས། 2-269 རྒོལ་བས་སྒྲུབ་པར་མི་འདོད་པའི་རྟག་པ་ནམ་ཡོན་ལ་སྦྱར་བ་ནི་མི་འཐད་དེ། དེ་ལ་ཕྱོགས་གླང་གི་སློབ་མས་འདོད་ལན་ཐེབས་པའི་ཕྱིར་རོ། །གཉིས་པ་རང་སྒྲ་སྨོས་པ་དོན་མེད་ཐལ་ བ་ནི། སློབ་དཔོན་ཕྱོགས་གླང་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཀྱིས་གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་མཚན་ཉིད་ཀྱི་ཟུར་དུ་རང་ཉིད་ཅེས་པའི་སྒྲ་སྨོས་པ་ཡང་དོན་མེད་དུ་འགྱུར་བར་ཐལ། ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་ཀྱི་ ཟུར་ལྔའི་ནང་ཚན་གྱི་རང་སྒྲ་ལས་ཕྱི་རོལ་དུ་གྱུར་པའི་དོན་ཅན་གྱི་སྟེ་དེའི་གཅད་བྱ་སྐབས་ཀྱི་སྔ་རྒོལ་རང་ཉིད་སྒྲུབ་པར་མི་འདོད་པའི་བསྟན་བཅོས་མཁན་པོའི་ལུང་དོན་ཐམས་ཅད་སྐབས་ དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །རྟགས་ཁས་བླངས། ཁྱབ་པ་ཚད་མས་གྲུབ། འདོད་ན། སློབ་དཔོན་ཕྱོགས་གླང་གི་སློབ་རྒྱུད་དུ་ཁས་མ་ལེན་ཞིག་གོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། ཕྱོགས་མཚན་ཕྱི་རོལ་ དོན་ཅན་གྱི། །རང་ཉིད་སྒྲ་ཡང་དོན་མེད་འགྱུར་ཅེས་སོ། །སྐལ་ལྡན་ཡོད་ན་དགའ་སྟོན་གྱིས་ཤིག་གཞན་གྱིས་མ་རྟོགས་སོ། ། ༄། །གཞན་འདོད་བརྗོད་ནས་རིགས་པས་སོ་སོར་དགག་པ། འདི་མན་ཆད་ཀྱི་གཞུང་། རང་ཉིད་སྒྲ་ཡང་དོན་མེད་འགྱུར། །ཞེས་པའི་རིགས་ པའི་དཔུང་མ་བཟོད་པ་ལ་བརྟེན་ནས། ཕྱོགས་གླང་སློབ་རྒྱུད་གཞན་དག་གིས་རང་སྒྲའི་བཞེད་ལུགས་མི་འདྲ་བ་བཞི་འབྱུང་བ་དེ་འགོག་པ་ཡང་ཡིན་ལ། ཡང་། རྣམ་པ་གཅིག་ཏུ་ན། རང་སྒྲའི་དགོས་པ་ངོས་འཛིན་ལ། 2-270 ཆོས་གྲགས་རང་ལུགས་དང་། ཕྱོགས་གླང་སློབ་རྒྱུད་གཞན་ལུགས་གཉིས་ཡོད་པ་ལ། ཆོས་གྲགས་རང་ལུགས་ལ། རང་སྒྲའི་དགོས་པ་ལ་ཐུན་མོང་དང་ཐུན་མོང་མིན་པ་གཉིས་དང་། རིགས་མི་མཐུན་དང་ལོག་རྟོག་ སེལ་ཚུལ་ལ་སྦྱར་བ་གཉིས་ཡོད་པ་རྣམས་གོང་དུ་ཕལ་ཆེར་བཤད་ཟིན་ཅིང་འོག་ཏུ་འཆད་པར་འགྱུར་ལ། ད་ནི་རྩ་བའི་ས་བཅད་གཉིས་པ་གཞན་ལུགས་དགག་པ་ཞེས་པ་དེ་འཆད་པ་ལ་ བཞི། རྒོལ་བ་འཇུག་ལྡོག་ཤེས་ཕྱིར་རང་སྒྲ་སྨོས་པ་དགག རྩོད་གཞི་མཐུན་སྣང་གྲུབ་ཕྱིར་རང་སྒྲ་སྨོས་པ་དགག གྲུབ་ཟིན་བསྒྲུབ་བྱ་དགག་ཕྱིར་རང་སྒྲ་སྨོས་པ་དགག ཆོས་ཅན་བསྒྲུབ་བྱ་དགག་ཕྱིར་ རང་སྒྲ་སྨོས་པ་དགག་པའོ། །དང་པོ་ལ། ཕྱོགས་གླང་གི་རྗེས་འབྲང་ཁ་ཅིག་ན་རེ། རང་ཉིད་སྒྲ་ཡང་དོན་མེད་འགྱུར་ལ་མ་

【現代漢語翻譯】答：你不可能成為彼時的立宗者，因為你不是彼時論敵想要成立的。如果承認，那麼，作為有法，你對彼時造成損害，彼時的相違會變成什麼，或者不會變成什麼呢？因為你不是彼時的立宗者。正如偈頌所說：『不欲非立宗，論敵不欲他，不立彼時立，不立何相違。』這裡的大部分註釋中，論敵不欲成立的常法與聲常相聯繫是不合理的，因為這會被陳那的弟子用『承認』來回答。第二，說『自』字是無意義的推論是：陳那論師，你爲了他者利益的正方之相的組成部分而說的『自己』這個詞也變得沒有意義了，因為在正方之相的五個組成部分之外，具有外在意義的，即其所斷除的，彼時前派論敵自己不欲成立的論著作者的所有論述，都是彼時正確的立宗。理由已承認，周遍成立。如果承認，那麼就解釋為陳那論師的學派不承認。正如偈頌所說：『正方相外有，自己之聲亦，意義成無義。』有緣者歡喜吧，其他人不明白。以下是駁斥他人觀點並用理證逐一否定的內容。從這裡開始的論述，因為無法忍受『自己之聲亦，意義成無義』的理證，所以要阻止陳那學派的其他學說中出現的四種不同的『自』字的理解方式。而且，從另一個角度來看，在確定『自』字的必要性時，有法稱自己的觀點和陳那學派其他人的觀點兩種。在法稱自己的觀點中，『自』字的必要性有共同和不共同兩種，以及應用於區分不同類和消除邪見的兩種，這些在前面已經說了很多，後面還會講到。現在要講的是第二個主要章節，即駁斥他人觀點，分為四點：駁斥爲了讓論敵瞭解取捨而說『自』字；駁斥爲了成立爭論雙方共同認可的顯現而說『自』字；駁斥爲了否定已成立的立宗而說『自』字；駁斥爲了否定有法立宗而說『自』字。第一點，陳那的一些追隨者說，『自己之聲亦，意義成無義』。

【English Translation】 A: You cannot be the proponent at that time, because you are not what the opponent at that time wants to establish. If you admit it, then, as the subject, what will happen to the contradiction of the sign at that time that harms you, or will it not happen? Because you are not the proponent at that time. As the verse says: 'Not wanting is not the proponent, the opponent does not want others, not establishing at that time, what contradiction is there in not establishing.' In most of the commentaries here, It is unreasonable to associate the permanent dharma that the opponent does not want to establish with sound permanence, because this can be answered with 'admit' by the disciples of Dignāga. Second, the inference that saying the word 'self' is meaningless is: Teacher Dignāga, the word 'self' that you said for the component of the correct aspect for the benefit of others also becomes meaningless, because outside the five components of the aspect of the correct, having external meaning, that is, what it cuts off, all the statements of the author of the treatise that the former opponent himself at that time did not want to establish are the correct proponent at that time. The reason has been admitted, and the pervasion is established. If you admit it, then it is explained that the school of Dignāga does not admit it. As the verse says: 'Outside the aspect of the correct, the sound of self also, the meaning becomes meaningless.' May those who have the karma rejoice, others do not understand. The following is the content of refuting other people's views and refuting them one by one with reasoning. Starting from the discussion here, because it cannot bear the reasoning of 'the sound of self also, the meaning becomes meaningless', it is necessary to prevent the four different understandings of the word 'self' that appear in other theories of the Dignāga school. Moreover, from another point of view, when determining the necessity of the word 'self', There are two kinds of views: Dharmakīrti's own view and the views of other people in the Dignāga school. In Dharmakīrti's own view, the necessity of the word 'self' has two kinds: common and uncommon, and two kinds applied to distinguishing different kinds and eliminating wrong views. These have been said a lot above, and will be said later. Now we will talk about the second main chapter, which is to refute other people's views, divided into four points: refuting the saying of the word 'self' in order to let the opponent understand the acceptance and rejection; refuting the saying of the word 'self' in order to establish the manifestation recognized by both sides of the dispute; refuting the saying of the word 'self' in order to deny the established proponent; refuting the saying of the word 'self' in order to deny the subject proponent. The first point, some followers of Dignāga said, 'the sound of self also, the meaning becomes meaningless'.

ཁྱབ་སྟེ། རྒོལ་བ་བསྟན་བཅོས་ལ་འདོད་པས་འཇུག་ལྡོག་བྱེད་པ་ ཤེས་པའི་དོན་དུ་རང་སྒྲ་སྨོས་པའི་ཕྱིར་ཞེ་ན་ཞེས་པའི་ལན་དང་པོ་འཆད་པ་ལ། བསྟན་བཅོས་འདོད་འཇུག་དོན་ཅེ་ན། །ཞེས་སོ། །དེ་དགག་པ་ལ། དངོས་དང་འཕྲོས་དོན་ནོ། །དང་པོ་ནི། འོ་ན་བསྟན་བཅོས་སྔ་མ་དོར་ནས་ཕྱི་མ་ལ་འཇུག་མི་ནུས་སམ་སྙམ་པའི་དོགས་པ་འདི་རྒོལ་བ་དབང་པོ་རྣོ་རྟུལ་གང་ལས་ཡིན། རྒོལ་བ་དབང་རྣོན་ལ་ཡིན་ནོ་ཞེ་ན། མ་ཡིན་ཏེ། 2-271 དབང་རྣོན་དེ་ནི་ལུང་དོན་ལུང་ཚད་མས་བཀག་པ་མེད་ན། རང་ཉིད་ལུང་འཛིན་པ་རང་ཚིག་གང་གིས་ཟློག་པར་ནུས་ཏེ་མི་ནུས་ལ་གལ་ཏེ་ལུང་དོན་ཚད་མས་བཀག་ནས་ཡང་རང་ཚིག་ ལས། རྒྱུ་མཚན་གང་གིས་འཇུག་པར་འགྱུར་ཏེ་མི་འགྱུར་བའི་ཕྱིར། རྒོལ་བ་བླུན་པོ་ལ་ཡིན་ནོ་ཞེ་ན། དེ་ཡང་མ་ཡིན་ཏེ། རྒོལ་བ་བླུན་པོ་དེ་དག་སྔར་ཡང་གྲུབ་མཐའ་ནི་རང་གི་ འདོད་པ་ཉིད་ཀྱིས་འཛིན་ལ། རྒོལ་བ་བླུན་པོ་དེ་ནི་ཕྱིས་ཀྱང་ཇི་ཞིག་ལྟར་ལུང་གཞན་འཛིན་པ་ནི་ཅིས་མི་ཐོབ་སྟེ་ཐོབ་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། འོ་ན་དོགས་འདི་གང་ལས་ཡིན། ། དེ་ནི་ཚད་མས་བཀག་མེད་ན། །འཛིན་པ་གང་གིས་བཟློག་པར་ནུས། །གལ་ཏེ་ཚད་མས་བཀག་ན་ཡང་། །ཚིག་ལས་གང་གིས་འཇུག་པར་འགྱུར། །དེ་དག་སྔར་ཡང་གྲུབ་མཐའ་ནི། །རང་གི་འདོད་པ་ཉིད་ ཀྱིས་འཛིན། །དེ་ནི་ཕྱིས་ཀྱང་ཅི་ཞིག་བྱ། །གཞན་འཛིན་པ་ནི་ཅིས་མི་ཐོབ་ཅེས་སོ། །གཉིས་པ་འཕྲོས་དོན་ནི། སློབ་དཔོན་ཕྱོགས་གླང་གི་ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་ཀྱི་ཟུར་འདི་ནི། སྔར་རྒོལ་གྱིས་འདོད་ པ་ཞེས་པ་ཙམ་གྱིས་མ་ཚིམ་པར་སྔ་རྒོལ་རང་ཉིད་ཀྱིས་འདོད་པ་ཞེས་རང་སྒྲ་མཛད་པ་འདི་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་གཞན་འདོད་པའི་དགོས་པ་དེའི་ཆེད་དུ་མ་ཡིན་ཏེ། བསྟན་བཅོས་མཁན་པོའི་ལུང་དོན་ཐམས་ཅད་སྐབས་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་ལོག་པར་རྟོག་པ་དེ་སེལ་བའི་ཕྱིར་དུ་ཡིན་པས་སོ། ། 2-272 དེ་ལྟ་བུའི་ལོག་པར་རྟོག་པ་དེ་སེལ་ཡང་དགོས་ཏེ། ལོག་རྟོག་དེ་ནི་ལོག་རྟོག་གཞན་མང་པོའི་ཡང་གནས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཏེ། སྔ་རྒོལ་རང་ཉིད་སྒྲུབ་པར་མི་འདོད་པའི་ལུང་དོན་ལ་གནོད་ པས་རང་ཉིད་སྒྲུབ་པར་འདོད་པའི་བསྒྲུབ་བྱ་ལ་གནོད་པ་མེད་ཀྱང་དེ་ལ་གནོད་དོ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་གི་ཡང་གནས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། སྔ་རྒོལ་རང་གིས་སྒྲུབ་པར་མི་འདོད་པའི་ལུང་དོན་ ཐམས་ཅད་སྐབས་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱ་མིན་ཡང་དེ་ཡིན་ནོ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་གི་ཡང་གནས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་སྨོས་པས་ལོག་རྟོག་དེ་སེལ་ཡང་ནུས་པ་ཡིན་ཏེ། འབྲེལ་མེད་ལུང་དོན་ལ་གནོད་ པས་སྐབས་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱ་ལ་གནོད་ན། སྒྲ་མི་རྟག་པ་ལ་གནོད་དགོས་པ་སོགས་ཐུག་པ་མེད་པར་སློབ་དཔོན་གྱིས་བསྟན་པ་ན་སྟེ་དེའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། འདོད་གནོད་མེད་དང་བསྒྲུབ

【現代漢語翻譯】遍知（khyab ste）：反駁者通過論著來接受和拒絕，爲了理解這一點，而提及『自身』一詞的原因是什麼？』對於這個問題的第一個回答是：『論著的接受和拒絕意味著什麼？』駁斥它：是直接意義和引申意義。首先：如果認為放棄先前的論著而不能接受後來的論著，那麼這種懷疑是源於反駁者是聰慧還是愚鈍？如果說是源於聰慧的反駁者，那麼並非如此。因為如果聰慧者沒有被經文的意義和經文的量（證量）所阻止，那麼他自己所持的經文又怎麼能被他自己的話所推翻呢？不能推翻。如果被經文的意義和量（證量）所阻止，那麼又有什麼理由能從他的話中接受呢？不能接受。如果說是源於愚笨的反駁者，那麼也不是這樣。因為那些愚笨的反駁者，先前也是以自己的意願來持有宗派的。那些愚笨的反駁者，後來又怎麼不能獲得持有其他經文呢？能夠獲得。解釋如下：那麼這種懷疑源於何處？如果未被量（證量）阻止，又有什麼能推翻其持有？如果已被量（證量）阻止，又有什麼能從其言中接受？那些人先前也是以自己的意願持有宗派。那麼他們後來又會怎樣？持有其他的（經文）又怎麼不能獲得呢？』第二，引申意義是：導師陳那（Slob-dpon Phyogs-glang）的論理學特點是，先前反駁者僅僅滿足於『意願』一詞，而導師（陳那）自己卻使用了『自身意願』一詞，這是有法（chos can）的。你這樣做並非爲了滿足他人意願的需要，而是爲了消除認為論著作者的所有經文意義都不一定是當下所要證明的正確之物的錯誤觀念。消除這種錯誤的觀念也是必要的，因為這種錯誤的觀念是許多其他錯誤觀念的基礎。因為即使先前反駁者不希望證明的經文意義損害了他自己希望證明的論題，但仍然認為它會損害該論題，這是錯誤觀念的基礎。即使先前反駁者不希望證明的所有經文意義不是當下所要證明的，但仍然認為它們是，這也是錯誤觀念的基礎。提到這一點也能消除這種錯誤的觀念，因為如果與論題無關的經文意義損害了當下所要證明的論題，那麼就會導致聲音是無常的這一論題也必須受到損害等等無止境的推論，因此導師（陳那）才這樣教導。

【English Translation】 Knowing (khyab ste): 'What is the reason for mentioning 'self' since the opponent engages in acceptance and rejection through treatises, in order to understand this?' The first answer to this question is: 'What does the acceptance and rejection of treatises mean?' Refuting it: It is the direct meaning and the implied meaning. Firstly: If one thinks that one cannot accept the later treatise by abandoning the former treatise, from where does this doubt arise: from an opponent who is sharp or dull? If it is said to be from a sharp opponent, then it is not so. Because if a sharp person is not prevented by the meaning of the scriptures and the valid means (of cognition) of the scriptures, then how can the scriptures he himself holds be overturned by his own words? It cannot be overturned. If it is prevented by the meaning of the scriptures and valid means (of cognition), then for what reason would one accept it from his words? It cannot be accepted. If it is said to be from a foolish opponent, then it is not so either. Because those foolish opponents, even before, hold to a tenet by their own volition. How could those foolish opponents not obtain holding other scriptures later? They can obtain it. Explaining as follows: Then from where does this doubt arise? 'If it is not prevented by valid means (of cognition), then what can overturn its holding? If it has been prevented by valid means (of cognition), then for what reason would one accept it from its words? Those people even before hold to a tenet by their own volition. Then what will they do later? How can they not obtain holding others (scriptures)?' Secondly, the implied meaning is: This characteristic of the logic of Master Dignāga (Slob-dpon Phyogs-glang) is that, previously, the opponent was merely satisfied with the word 'volition,' but the master (Dignāga) himself used the word 'self-volition.' This is a subject (chos can). You do this not for the sake of needing to satisfy the volition of others, but in order to eliminate the wrong notion that all the scriptural meanings of the author of the treatise are not necessarily the correct object to be proven at the moment. Eliminating such a wrong notion is also necessary, because this wrong notion is the basis of many other wrong notions. Because even if the scriptural meaning that the previous opponent does not wish to prove does not harm the thesis that he himself wishes to prove, it is still thought that it will harm that thesis, which is the basis of wrong notions. Even if all the scriptural meanings that the previous opponent does not wish to prove are not what is to be proven at the moment, it is still thought that they are, which is also the basis of wrong notions. Mentioning this can also eliminate this wrong notion, because if the scriptural meaning that is irrelevant to the thesis harms the thesis to be proven at the moment, then it would lead to endless inferences such as the thesis that sound is impermanent must also be harmed, etc. Therefore, the master (Dignāga) taught in this way.

་ བྱ་མིན། །ཐུག་པ་མེད་པར་བསྟན་པས་ན། །ལོག་པར་རྟོག་པ་སེལ་བའི་ཕྱིར། །འདིར་ནི་རང་ཉིད་སྒྲ་མཛད་དོ་ཞེས་སོ། །སྙིང་གི་ཐིག་ལེར་སིམ་པར་མཛོད་ཅིག། །། ཆོས་ཀྱི་གྲགས་པའི་བྱིན་རླབས་ཞུགས་ སོ། །གཉིས་པ་ནི། ཡང་ཕྱོགས་གླང་གི་སློབ་མ་གཞན་ཁ་ཅིག་ནི། རང་ཉིད་སྒྲ་ཡང་དོན་མེད་འགྱུར་ལ་མ་ཁྱབ་སྟེ། ཕྱི་ནང་གི་གཞུང་ལུགས་ཀྱིས་བྱས་པའི་ཁྱད་པར་ཅན་རྩོད་གཞི་དག་ཡོངས་སུ་སྤངས་ནས། 2-273 རྒོལ་ཕྱིར་རྒོལ་གཉིས་ཀ་ལ་རབ་ཏུ་གྲགས་པའི་ཆོས་ཅན་དག་ནི་རྩོད་གཞིར་བཟུང་བའི་དོན་དུ་རང་ཉིད་ཀྱི་སྒྲ་བརྗོད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་པའི་ཕྱོགས་སྔ་འཆད་པ་ལ། གཞུང་ལུགས་ཀྱིས་བྱས་ཁྱད་པར་ དག །ཡོངས་སུ་སྤངས་ནས་རབ་གྲགས་པའི། །ཆོས་ཅན་དག་ནི་གཟུང་དོན་དུ། །གཞན་ནི་རང་གི་སྒྲ་བརྗོད་ཟེར། །ཞེས་སོ། །དེ་དགག་པ་ལ། རྒོལ་ཕྱིར་རྒོལ་གཉིས་རྩོད་པ་བྱེད་པའི་ཚེ། རྩོད་གཞིའི་ཆོས་ ཅན་མཐུན་སྣང་དུ་གྲུབ་པའི་ཕྱིར་དུ་རང་སྒྲ་སྨོས་མི་དགོས་པར་ཐལ། རྒོལ་ཕྱི་རྒོལ་གཉིས་ཁྱད་གཞི་གཅིག་གི་སྟེང་དུ་ཁྱད་ཆོས་མི་མཐུན་པ་གཉིས་ལ་དཔྱད་པ་བྱེད་པའི་སྐབས་ཀྱིས་ནི། དེ་ གཉིས་ཀ་ལ་རབ་ཏུ་གྲགས་པའི་རྟེན་ཆོས་ཅན་ནི་མཐུན་སྣང་དུ་གྲུབ་པ་ཤེས་པར་གྱུར་བའི་ཕྱིར་ཏེ། རྒོལ་བ་རང་རང་གི་འདོད་པས་བརྟགས་པའི་ཁྱད་པར་ཅན་རྩོད་གཞིའི་སྟེང་དུ། ཁྱད་ཆོས་ ཀྱི་དངོས་པོ་ཐ་དད་པ་རྣམས་ལ་རྩོད་པ་བྱེད་པའི་རྒོལ་བ་རྣམ་དག་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། དཔྱད་པ་ཉིད་ཀྱི་སྐབས་ཀྱིས་ནི། །རབ་གྲགས་རྟེན་ནི་འགྲུབ་འགྱུར་ཏེ། །རང་འདོད་ བརྟགས་པའི་ཁྱད་པར་ཅན། །དངོས་པོ་རྣམས་རྩོད་མེད་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་སོ། ། གསུམ་པ་གྲུབ་ཡིན་བསྒྲུབ་བྱར་དགག་ཕྱིར་རང་སྒྲ་སྨོས་པ་དགག་པ་ལ། ཅི་སྟེ་མདོའི་འགྲེལ་བྱེད་ཁོ་ན་རེ། རང་ཉིད་སྒྲ་ཡང་དོན་མེད་འགྱུར་ལ་མ་ཁྱབ་སྟེ། 2-274 སྐབས་ཀྱི་རྒོལ་བས་གྲུབ་ཟིན་པར་བསྟན་པ་ཡི་ཆོས་ཅན་སྐབས་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱ་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་ཤེས་པའི་ཆེད་དུ་རང་སྒྲ་བརྗོད་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེ་ན་ཞེས་པའི་ཕྱོགས་སྔ་འཆད་པ་ལ། ཅི་སྟེ་གྲུབ་པར་བསྟན་པ་ཡི། །ཆོས་ཅན་བསྒྲུབ་བྱ་མིན་བརྗོད་ན། །ཞེས་སོ། །དེ་དགག་པ་ལ། ཤེས་བྱ་ཆོས་ཅན། གྲུབ་ཟིན་གྱི་ཆོས་ཅན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་གཅོད་པའི་ཕྱིར་དུ་རང་ སྒྲ་དེ་སྨོས་མི་དགོས་པར་ཐལ། ཀུན་བཏུས་ཀྱི་གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་མཚན་ཉིད་འཆད་པའི་ཟུར་དུ་རང་གི་ངོ་བོ་ཉིད་བསྟན་པ་ཞེས་བྱ་བ་འདི་ཉིད་ཀྱིས་གྲུབ་ཟིན་བསྒྲུབ་བྱ་མ་ ཡིན་པ་དེ་རྟོགས་པའི་ཕྱིར་ཏེ། སྐབས་ཀྱི་རྒོལ་བས་གྲུབ་ཟིན་པ་དང་། མ་གྲུབ་ཀྱང་སྒྲུབ་བྱེད་དུ་བཀོད་པའི་ངོ་བོར་བསྟན་པ་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་དག་ནི། སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ ཡིན་ནོ་སྙམ་དུ་དོགས་པའི་ལོག་རྟ

【現代漢語翻譯】 'བྱ་མིན། །ཐུག་པ་མེད་པར་བསྟན་པས་ན། །ལོག་པར་རྟོག་པ་སེལ་བའི་ཕྱིར། །འདིར་ནི་རང་ཉིད་སྒྲ་མཛད་དོ་ཞེས་སོ། །སྙིང་གི་ཐིག་ལེར་སིམ་པར་མཛོད་ཅིག། །།'，因為已經顯示了沒有障礙，爲了消除錯誤的觀念，所以這裡說自己發出了聲音。請將它融入你心中的明點！ 'ཆོས་ཀྱི་གྲགས་པའི་བྱིན་རླབས་ཞུགས་སོ། །'，喬吉扎巴（chos kyi grags pa）的加持已經進入。第二種觀點是：有些法稱（Dharmakīrti）的弟子認為，'自己'這個詞並非總是多餘且不適用，因為通過內外宗義所產生的特殊辯論點都被完全捨棄了。對於辯論雙方都廣為人知的法，爲了抓住辯論的要點，才需要說出'自己'這個詞。這是前一種觀點的闡述： '宗義所生的諸差別，完全捨棄後於極知名的，法即是爲了抓住要點，他人說出自己的聲音。' 駁斥這種觀點：在辯論雙方進行辯論時，爲了使辯論的法在表面上達成一致，沒有必要提及'自己'這個詞。因為當辯論雙方在同一基礎之上，對兩種不同的屬性進行分析時，他們會知道，對於雙方都廣為人知的所依之法，在表面上已經達成了一致。因為不存在這樣的辯論者，他們會在各自的意願下，對特殊的辯論點，以及不同的屬性之物進行辯論。闡述如下： '分析之時即在於，極知名的所依將成立，因為不存在以己愿，分析的特殊之物，辯論。' 第三種觀點是，爲了駁斥已成立之法成為待成立之法，而提及'自己'這個詞。如果有人說，'自己'這個詞並非總是多餘且不適用。因為辯論者爲了讓對方知道，當下辯論中已經成立的法，並非當下需要成立的法，所以才需要說出'自己'這個詞。這是前一種觀點的闡述： '如果說已成立的，法並非待成立的。' 駁斥這種觀點：對於所知之法，爲了排除已成立之法成為真正的待成立之法，沒有必要提及'自己'這個詞。因為在解釋《俱舍論》（Abhidharmakośa）中'為他義'的正確方面時，'顯示自己的體性'這句話本身，就已經能夠讓人明白，已成立之法並非待成立之法。因為辯論者可能會認為，當下已經成立，或者雖然沒有成立，但已經被用作論證方式的體性，是當下真正的待成立之法。爲了消除這種錯誤的觀念。

【English Translation】 'Bya min. Thug pa med par bstan pas na. Log par rtok pa sel ba'i phyir. 'Dir ni rang nyid sgra mdzad do zhes so. Snying gi thig ler sim par mdzod cig.' Because it has been shown that there are no obstacles, in order to eliminate wrong ideas, it is said here that oneself makes a sound. Please integrate it into the bindu of your heart! 'Chos kyi grags pa'i byin rlabs zhugs so.' The blessings of Chokyi Drakpa (chos kyi grags pa) have entered. The second view is: Some disciples of Dharmakīrti believe that the word 'self' is not always redundant and inapplicable, because the special points of debate arising from internal and external doctrines are completely abandoned. For a dharma that is well-known to both debaters, in order to grasp the main point of the debate, it is necessary to say the word 'self'. This is an elaboration of the previous view: 'The differences arising from doctrines, completely abandoned, are extremely well-known, the dharma is to grasp the main point, others speak their own voice.' Refuting this view: When both debaters are debating, in order to make the dharma of debate appear consistent on the surface, it is not necessary to mention the word 'self'. Because when both debaters analyze two different attributes on the same basis, they will know that the basis of reliance, which is well-known to both parties, has reached a consensus on the surface. Because there are no such debaters who, according to their own wishes, debate on special points of debate and different objects of attributes. The elaboration is as follows: 'The time of analysis is that, the extremely well-known basis will be established, because there is no debate on special objects analyzed according to one's own wishes.' The third view is that the word 'self' is mentioned in order to refute the established dharma from becoming the dharma to be established. If someone says that the word 'self' is not always redundant and inapplicable. Because the debater wants the other party to know that the dharma that has been established in the current debate is not the dharma that needs to be established at the moment, it is necessary to say the word 'self'. This is an elaboration of the previous view: 'If it is said that the established dharma is not the dharma to be established.' Refuting this view: For the dharma of knowable objects, in order to exclude the established dharma from becoming the real dharma to be established, it is not necessary to mention the word 'self'. Because when explaining the correct aspect of 'for the sake of others' in the Abhidharmakośa, the phrase 'showing one's own nature' itself can make people understand that the established dharma is not the dharma to be established. Because the debater may think that the nature that has been established at the moment, or although it has not been established, has been used as a means of argumentation, is the real dharma to be established at the moment. In order to eliminate this wrong idea.

ོག་ཡོད་པ་ཡིན་ན། དེ་གཅོད་པའི་ཕྱིར་དུ་ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་ཀྱི་ཟུར་དུ་བསྒྲུབ་བྱ་ཉིད་དུ་བསྟན་པ་སྟེ། ངོ་བོ་དང་ཁོ་ན་བ་ཞེས་བྱ་བའི་ ཟུར་གཉིས་སྨོས་པ་འདི་ནི་འབྲས་བུ་དང་ལྡན་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར། སྙིང་པོ་དྲིལ་ན་གྲུབ་ཟིན་གྱི་ཆོས་ཅན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་པ་གཅོད་པའི་ཕྱིར་དུ་རང་སྒྲ་སྨོས་མི་དགོས་པར་ཐལ། དེའི་ཟུར་དུ་ངོ་བོ་ཞེས་སྨོས་པས་དེ་གཅོད་ནུས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། 2-275 རང་གི་ངོ་བོ་ཉིད་བསྟན་པ། །ཞེས་བྱ་འདི་ཉིད་ཀྱིས་དེ་རྟོགས། །གྲུབ་དང་སྒྲུབ་པའི་ངོ་བོར་ནི། །བསྟན་པ་དག་ནི་ཡོད་ཡིན་ན། །སྒྲུབ་བྱ་ཉིད་དུ་བསྟན་པ་ཞེས། །བྱ་བ་འདི་ནི་འབྲས་ ལྡན་འགྱུར། །ཞེས་སོ། །འོ་ན་རང་གི་ངོ་བོ་ཞེས་བྱ་བས། །དེ་དོན་ཉིད་ནི་རྟོགས་པར་འགྱུར། །ཞེས་སྨོས་པས་ཆོག་པ་ལ། རང་གི་ངོ་བོ་ཉིད་བསྟན་པ། །ཞེས་བྱ་འདི་ཉིད་ཀྱི་སྟེ་རྟོགས་ ཁོ་ན་བ་གྲོགས་སུ་སྦྱར་བ་ལ་དགོས་པ་ཅི་ཡོད་སྙམ་ན། འདི་ལྟར་སེམས་ཏེ། ངོ་བོ་ཞེས་པ་དེས་གྲུབ་ཟིན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་པ་ལྟ་བུའི་རིགས་མི་མཐུན་སེལ་ཀྱང་། གྲུབ་ཟིན་བསྒྲུབ་བྱ་ ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་དང་། སྒྲུབ་བྱེད་དུ་བཀོད་བཞིན་པའི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་རྣམས་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་སེལ་བ་ལ། ངོ་བོ་དང་འབྲེལ་བའི་ཁོ་ན་བ་ ཞེས་པའི་ཚིག་ངེས་པར་དགོས་པའི་གནད་ཀྱི་ཡིན་ཏེ། དཔེར་ན་སྒྲུབ་བྱེད་དུ་བཀོད་བཞིན་པའི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་རྣམས་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་འདོད་ཚིག་གིས་སེལ་ཀྱང་། དེ་ལྟ་བུའི་ལོག་ རྟོག་སེལ་བ་ལ་ཁོ་ན་བའི་ཚིག་ངེས་པར་དགོས་པ་དང་ཆོས་མཚུངས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལས་གཞན་དུ་ན་གཞུང་དེའི་དོན། བསྐལ་པར་བཙལ་ཀྱང་རྙེད་པར་མི་འགྱུར་རོ། ། བཞི་པ་ཆོས་ཅན་བསྒྲུབ་བྱ་དགག་ཕྱིར་རང་སྒྲ་སྨོས་པ་དགག་པ་ལ་གཉིས་དངོས་དང་དེ་ལས་འཕྲོས་པའི་དོན་ནོ། ། 2-276 དང་པོ་ལ། མདོའི་འགྲེལ་བྱེད་ཁ་ཅིག་ན་རེ། རྩ་བ་ལ་མ་ཁྱབ་སྟེ། མ་གྲུབ་པའི་ཆོས་ཅན་རང་ཚན་ཡན་གར་བ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་པར་གཅོད་པའི་ཕྱིར་རང་སྒྲ་སྨོས་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ ཞེས་ཟེར་ན། ཤེས་བྱ་ཆོས་ཅན། ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་འཆད་པའི་སྐབས་འདིར། མ་གྲུབ་པའི་ཆོས་ཅན་རང་མཚན་ཡན་གར་བ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་གཅོད་པའི་ཕྱིར་དུ་རང་ཉིད་ཅེས་པའི་ཚིག་ དེ་སྐད་མ་བསྟན་ཀྱང་ཕྱོགས་ཡང་དག་ལ་ཁྱབ་ཆེས་པའི་འགལ་བ་ཅུང་ཟད་ཀྱང་མེད་དེ། རྗེས་སུ་དཔག་པ་ཆོས་ཅན་ཡན་གར་བ་དང་ཚོགས་སྤྱི་གཉིས་ཀྱི་ནང་ནས་ཚོགས་སྤྱི་ཡིན་པའི་ཡུལ་ ཅན་དུ་བཤད་པ་ཡིན་པས། ཆོས་ཅན་ཡན་གར་བ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་པ་སེལ་བའི་ཕྱིར་དང་། ཡང་རྗེས་དཔག་དེ་རང་སྤྱི་གཉིས་ལས། སྤྱི་མཚན་གྱི་སྤྱོད་ཡུལ་ཅན་དུ་བཤད་པས། རང་མཚན་བསྒྲུབ་བྱ་ ཡིན་པ་ཡང་སེལ་བའི་ཕྱིར་རོ

【現代漢語翻譯】如果存在，爲了斷除它，就在宗的相狀的旁邊指出了所立本身，說『自性』和『唯』這兩個詞是爲了具有意義。如果概括要點，爲了斷除已成立的法是所立，就不需要說『自』這個詞了，因為在旁邊說了『自性』就能斷除它。對此的解釋是：『指出了自己的自性』，僅憑這句話就能理解它。如果說在已成立和能成立的自性中，存在著指出的情況，那麼『指出了所立本身』這句話就變得有意義了。』那麼，如果只說『自己的自性』就能理解那個意義，為什麼還要加上『指出了自己的自性』，以及『唯』作為輔助呢？這樣思考：即使『自性』這個詞能消除像已成立的法是所立這樣的不同類別，但爲了消除『已成立的法是所立嗎？』這樣的邪見，以及爲了消除正在作為能立的例子、符號未成立的情況，『是真正的所立嗎？』這樣的邪見，就必須要有與自性相關的『唯』這個詞，這是關鍵所在。例如，即使可以用意願來消除正在作為能立的例子、符號未成立的情況，『是真正的所立嗎？』這樣的邪見，但爲了消除那樣的邪見，就必須要有『唯』這個詞，這與法是相同的。否則，即使花費無數劫去尋找那部論典的意義，也無法找到。第四，爲了遮破法是所立而說『自』這個詞的觀點，分為兩部分：正文和由此引申的意義。第一部分：有些論師說，這不遍及根本，因為爲了斷除未成立的法，其自相是單獨的所立，所以說了『自』這個詞。如果這樣說，那麼在解釋宗的相狀時，對於所知法來說，即使不說『自己』這個詞，爲了斷除未成立的法，其自相是單獨的真正的所立，也不會有遍及太過的問題。因為後來的比量被解釋為在單獨的法和集合體兩者中，是集合體的對境，所以爲了消除單獨的法是所立的情況。而且，由於比量被解釋為在自相和共相兩者中，是共相的行境，所以也消除了自相是所立的情況。

【English Translation】 If it exists, in order to cut it off, it is pointed out next to the characteristic of the subject itself, saying 'self-nature' and 'only' these two words are spoken in order to have meaning. If you summarize the essence, in order to cut off the established dharma as the object to be proven, it is not necessary to say the word 'self', because saying 'self-nature' next to it can cut it off. The explanation for this is: 'Pointing out one's own self-nature', this very sentence can understand it. If there is a case of pointing out in the nature of the established and the establishing, then the statement 'pointing out the object to be proven itself' becomes meaningful.' Then, if only saying 'one's own self-nature' can understand that meaning, why add 'pointing out one's own self-nature', and 'only' as an assistant? Think like this: Even if the word 'self-nature' can eliminate different categories such as the established dharma being the object to be proven, in order to eliminate the wrong view of 'is the established dharma the object to be proven?', and in order to eliminate the unestablished examples and signs that are being used as the establisher, 'is it the real object to be proven?' In order to eliminate such wrong views, it is necessary to have the word 'only' related to self-nature, which is the key. For example, even if the wrong view of 'is it the real object to be proven?' can be eliminated by intention when the examples and signs that are being used as the establisher are unestablished, it is necessary to have the word 'only' to eliminate such wrong views, which is the same as the dharma. Otherwise, even if you spend countless kalpas searching for the meaning of that treatise, you will not be able to find it. Fourth, the view that the word 'self' is spoken to negate that the dharma is the object to be proven is divided into two parts: the main text and the meaning derived from it. The first part: Some scholars say that this does not pervade the root, because in order to cut off the unestablished dharma, its own characteristic is the separate object to be proven, so the word 'self' is spoken. If you say this, then when explaining the characteristics of the subject, for the knowable dharma, even if you don't say the word 'self', in order to cut off the unestablished dharma, its own characteristic is the separate real object to be proven, there will be no contradiction of pervading too much. Because the subsequent inference is explained as being the object of the collection in both the separate dharma and the collection, so in order to eliminate the case where the separate dharma is the object to be proven. Moreover, since the inference is explained as being the object of the general characteristic in both the self-characteristic and the general characteristic, it also eliminates the case where the self-characteristic is the object to be proven.

་ཞེས་འཆད་པ་ལ། རྗེས་སུ་དཔག་པ་ཅི་ཡིས་ནི། །ཡུལ་ཅན་ཉིད་དུ་བཤད་པ་ཡིན། །འདིར་ནི་འདི་སྐད་མ་བསྟན་ཀྱང་། །ཕྱོགས་ལ་འགལ་བ་ཅུང་ཟད་མེད། །ཅེས་ སོ། །འོ་ན་རྗེས་དཔག་སྤྱི་མཚན་གྱི་ཡུལ་ཅན་ཁོ་ན་དང་ཚོགས་སྤྱིའི་ཡུལ་ཅན་ཁོ་ནར་ངེས་སམ་སྙམ་ན། འདི་ལ་རྣམ་དབྱེ་ཕྱེད་དགོས་ཏེ། བཤད་འཇུག་རྣམ་གཉིས་དང་། རློམ་ཚོད་དང་སོང་ཚོད་རྣམ་གཉིས་ཀྱི་རྣམ་དབྱེ་ལེགས་པར་ཕྱེ་ནས་སྨྲ་དགོས་པའི་ཕྱིར།། །། 2-277 གཉིས་པ་འཕྲོས་དོན་བཤད་པ་ལ། དེ་ལས་འཕྲོས་པའི་དྲི་བ་བཀོད། དྲི་ལན་རྟགས་སྐྱོན་ཕྱོགས་སྐྱོན་བཤད། །ཕྱོགས་མཚན་བསལ་བྱ་སེལ་ཚུལ་བཤད་པའོ། །དང་པོ་ནི། རྗེས་སུ་དཔག་པ་ཅི་ཡི་ནི། །ཞེས་ སོགས་ལ་འཕྲོས་ནས་ཆོས་ཅན་ཡན་གར་བ་དེ་བསྒྲུབ་བྱ་མ་ཡིན་མོད། གལ་ཏེ་ཆོས་ཅན་ཡན་གར་བ་བསྒྲུབ་བྱར་བྱས་ན། དེ་ལ་སྐྱོན་ཅིར་འགྱུར་ཞེས་བྲི་དགོས་ཏེ། མདོའི་འགྲེལ་བྱེད་ཁྱེད་རྣམས་ ལ་མ་གོ་བའི་འཁྲུལ་གཞི་ཆེན་པོ་ཞིག་འདུག་པ་དེ་བསལ་བའི་ཆེད་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལ་ཁོ་ན་རེ། ཆོས་ཅན་ཡན་གར་བ་ལ་བསྒྲུབ་བྱར་བྱས་ན་སྐྱོན་ཡོད་དེ། དེ་བསྒྲུབ་བྱར་ བྱས་ན་རྟགས་ཀྱིས་སྒྲུབ་མི་ནུས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་སྒྲུབ་མི་ནུས་པ་ཡང་ཅི་ཡི་ཕྱིར་ཞེས་དྲིས་པ་ན། དེ་སྒྲུབ་མི་ནུས་ཏེ་མ་གྲུབ་པའི་ཆོས་ཅན་ཡན་གར་བ་དེ་བསྒྲུབ་བྱར་བྱས་ ན། སྐབས་དེའི་རྟགས་ཀྱི་ཕྱོགས་ཆོས་མ་གྲུབ་པ་དང་། རྟགས་དང་གྲུབ་ཆོས་དཔེ་ལ་རྗེས་འགྲོ་མེད་པའི་སྐྱོན་ཡོད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་པའི་དྲི་བ་དང་ལན་འཆད་པ་ལ། གལ་ཏེ་ཆོས་ཅན་བསྒྲུབ་བྱར་ བྱས། །དེ་ལས་ཅིར་འགྱུར་དེ་མི་ནུས། །ཅི་ཕྱིར་རྟགས་རྗེས་འགྲོ་མེད་ཕྱིར། །ཞེས་སོ།། །། གཉིས་པ་དྲི་ལན་རྟགས་སྐྱོན་ཕྱོགས་སྐྱོན་བཤད་པ་ལ། ལན་གྱི་སྒོ་ནས་རྟགས་སྐྱོན་བཤད། ལན་གྱི་སྒོ་ནས་ཕྱོགས་སྐྱོན་བཤད་པའོ། ། 2-278 དང་པོ་ནི་སྦྱོར་བ་དེ་སྐོར་གྱི་ཕྱོགས་ཆོས་མ་གྲུབ་པ་དང་། རྟགས་དཔེ་ལ་རྗེས་འགྲོ་མི་བྱེད་པ་འདི་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་སྦྱོར་བ་དེ་སྐོར་གྱི་ཕྱོགས་ཀྱི་བསལ་བྱ་མ་ཡིན་ཏེ། ཁྱོད་སྦྱོར་ བ་དེ་སྐོར་གྱི་རྟགས་དཔེ་དེ་དག་གི་སྐྱོན་མ་ཡིན་ནམ་སྟེ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཁྱབ་སྟེ། སྔར་རྒོལ་ཕྱིར་རྒོལ་རྩོད་པ་བྱེད་པའི་ཡན་ལག་ཕྱི་ནང་གཉིས་ལས། ཡན་ལག་ཕྱི་མ་རྟགས་དཔེ་ལ་ ལྟོས་པའི་སྐྱོན་རྣམས་ནི་སྦྱོར་བ་དེ་སྐོར་གྱི་རྟགས་ཡང་དག་གི་མཚན་ཉིད་ཀྱི་བསལ་བྱ་ཡིན་གྱི། དེ་སྐོར་གྱི་ཕྱོགས་སྐྱོན་དུ་འདོད་པ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། འདི་དེ་ དག་གི་སྐྱོན་མིན་ནམ། །ཡན་ལག་ཕྱི་མ་ལ་ལྟོས་པ། །ཕྱོགས་སྐྱོན་འདོད་མིན། ཞེས་སོ། །འོ་ན་འདིར་སྐབས་ཀྱི་ཡན་ལག་ཕྱི་ནང་དེ་ཅི་ལྟ་བུ་སྙམ་ན། དེ་ནི་ཁོ་བོས་བཤད་པར་བྱ་ སྟེ། སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་དང་། བསྒྲུབ་བྱ

【現代漢語翻譯】如是宣說，以何種比量，是說為有法自性？此處雖未如此明示，但在理路上並無絲毫矛盾。如是。那麼，比量是否僅限於總相的所依，或僅限於集合總體的所依呢？對此需要進行區分，需要清晰區分說與入兩種方式，以及臆測與實證兩種方式，然後才能進行論述。第二，解釋旁述之義，其中包含對旁述問題的提出，對問答中存在的標識錯誤和宗派錯誤進行闡述，以及對遮遣對像和遮遣方式的說明。首先，『以何種比量』等，就此旁述而言，雖然單獨的法不是所立，但如果將單獨的法作為所立，那會產生什麼過失呢？需要這樣寫明，因為是爲了消除你們這些經文註釋者未理解的重大錯誤。對此，有人會說，如果將單獨的法作為所立，就會有過失，因為這樣做會導致標識無法成立。如果問為什麼無法成立，那是因為如果將未成立的單獨的法作為所立，那麼此時標識的周遍不成立，並且標識與同品之間不存在隨同的過失。對於這樣的問答，經文這樣闡述：『若法為所立，彼有何過失，彼不能成立，何因標識無隨同。』如是。第二，闡述問答中存在的標識錯誤和宗派錯誤，包括從回答的角度闡述標識錯誤，以及從回答的角度闡述宗派錯誤。首先，關於該論式的周遍不成立，以及標識與同品之間不存在隨同的情況，這個法，你不是該論式的周遍的遮遣對象，因為你不是該論式的標識的過失嗎？因為是。這是周遍的。因為在先前辯論雙方的辯論過程中，外內兩個分支中，外支是依賴於標識的過失，是正確的標識的定義的遮遣對象，而不是被認為是周遍的過失。經文這樣闡述：『此非彼等之過失，依賴於外支，非周遍之過失。』如是。那麼，此處所說的外內分支是什麼樣的呢？我將對此進行解釋，此時的所立和所立。

【English Translation】 Thus it is explained, by what kind of inference is it said to be the nature of the subject? Although it is not explicitly stated here, there is no contradiction in reasoning. Thus it is. Then, is inference limited only to the object of the general characteristic, or only to the object of the collective generality? This requires differentiation, and it is necessary to clearly distinguish between the two ways of explaining and entering, and the two ways of presumption and verification, before discussing it. Second, explaining the meaning of the digression, which includes the posing of questions arising from the digression, the explanation of the errors in the mark and the errors in the thesis in the question and answer, and the explanation of the method of eliminating the object to be eliminated. First, 'By what kind of inference,' etc., in terms of this digression, although the separate dharma is not the probandum, if the separate dharma is taken as the probandum, what fault will arise? It needs to be written in this way, because it is to eliminate the great confusion that you commentators of the sutras do not understand. To this, someone might say that if the separate dharma is taken as the probandum, there will be a fault, because doing so will make it impossible for the mark to establish it. If asked why it cannot be established, it is because if the unestablished separate dharma is taken as the probandum, then at this time the pervasion of the mark is not established, and there is a fault that the mark and the similar instance do not follow along. For such questions and answers, the scripture states: 'If the dharma is the probandum, what fault is there, it cannot be established, why the mark has no concomitance.' Thus it is. Second, explaining the errors in the mark and the errors in the thesis in the question and answer, including explaining the errors in the mark from the perspective of the answer, and explaining the errors in the thesis from the perspective of the answer. First, regarding the non-establishment of the pervasion of that syllogism, and the fact that the mark does not follow along with the example, this dharma, you are not the object to be eliminated of the pervasion of that syllogism, because are you not the fault of the mark of that syllogism? Because it is. This is pervasive. Because in the previous debate between the two sides, among the outer and inner branches, the outer branch is dependent on the faults of the mark, and is the object to be eliminated of the definition of the correct mark, and is not considered to be the fault of the pervasion. The scripture states: 'This is not the fault of those, dependent on the outer branch, not the fault of the pervasion.' Thus it is. Then, what are the outer and inner branches mentioned here? I will explain this, the probandum and the probandum at this time.

་བརྗོད་པའི་ཚིག་སྟེ་དམ་བཅའ་རྣམས་ནི་ཡན་ལག་སྔ་མའམ་ནང་མ་དང་། དེ་སྒྲུབ་བྱེད་ཀྱི་རྟགས་དཔེ་དང་དེ་བརྗོད་པའི་ཚིག་རྣམས་ནི་ཡན་ལག་ཕྱི་མ་ ཡིན་ཏེ། དེ་དག་རྒོལ་ཕྱིར་རྒོལ་རྩོད་པ་བྱེད་པའི་ཡན་ལག་ཏུ་འགོད་པའི་དམ་བཅའ་དང་། དམ་བཅའ་དེ་སྒྲུབ་བྱེད་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། ཛྙཱ་ན་ཤྲཱིས་ཀྱང་། ཡན་ལག་དང་པོ་ནི་དམ་བཅའ་བའོ། ། 2-279 གཉིས་པ་ནི་རྟགས་སོ། །གསུམ་པ་ནི་དཔེའོ། །ཞེས་ཡན་ལག་གསུམ་དུ་བཤད་པ་དང་། ཡན་ལག་ལྔའི་དབང་དུ་བྱས་ནས་བཞི་པ་ནི་ཉེར་སྦྱོར་རོ། །ལྔ་པ་ནི་འཇུག་སྡུད་དོ། །ཞེས་བཤད་པའི་ཕྱིར་ རོ། །ཚད་མ་མདོ་རང་འགྲེལ་ལས་ཀྱང་། ཡན་ལག་རྣམས་ལས་གང་རྗེས་སུ་དཔག་པར་བྱ་བ་བསྟན་པ་དེ་ནི་ཁོ་བོ་ཅག་སྒྲུབ་པར་བྱེད་པ་ཉིད་དུ་མི་འདོད་དེ། ཐེ་ཚོམ་བསྐྱེད་པར་བྱེད་ པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་དམ་བཅའ་བརྗོད་པ་ཡན་ལག་ཏུ་བཤད་པ་དེ་ཡང་ཡན་ལག་སྔ་མ་ཡིན་པ་ལ་དགོངས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལ་ཁོ་ན་རེ། རྟགས་ཕྱོགས་ཀྱི་ཆོས་སུ་མ་གྲུབ་པ་དང་། མཐུན་དཔེ་ལ་རྗེས་འགྲོ་མི་བྱེད་པ་སོགས་ཀྱང་ཕྱོགས་སྐྱོན་ཡིན་ཏེ། དེས་ཕྱོགས་སྒྲུབ་པ་ལ་གནོད་པའི་ཕྱིར་ཏེ། དཔེར་ན་སྒྲ་ཆོས་ཅན་མི་རྟག་སྟེ་ཚུར་མཐོང་མིག་ཤེས་ཀྱི་གཟུང་བྱ་ཡིན་པའི་ ཕྱིར་ཞེས་བཀོད་པའི་ཚེ། སྒྲ་ཚུར་མཐོང་མིག་ཤེས་ཀྱི་གཟུང་བྱ་མ་ཡིན་པའི་གནད་ཀྱིས་རྟགས་དེའི་སྒྲ་མི་རྟག་པར་བསྒྲུབ་མི་ནུས་པ་བཞིན་ནོ་ཞེ་ན། སྒྲ་ཚུར་མཐོང་མིག་ཤེས་ཀྱི་གཟུང་བྱ་ མ་ཡིན་པའི་གནད་ཀྱིས། དེས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པ་ལ་གནོད་པ་དེ་ལྟར་ན་ཡང་། སྒྲ་ཚུར་མཐོང་མིག་ཤེས་ཀྱི་གཟུང་བྱར་མ་གྲུབ་པ་དེ་དེ་སྐོར་གྱི་ཕྱོགས་སྐྱོན་དུ་འཇོག་པ་ནི་མ་ཡིན་ཏེ། 2-280 དེ་ལྟར་ན་འགལ་མ་ངེས་མ་གྲུབ་པའི་རྟགས་ཀྱི་ཉེས་པ་ཐམས་ཅད་ཀྱང་སྐབས་དེ་དང་དེའི་ཕྱོགས་ཀྱི་སྐྱོན་དུ་ཐལ་བའི་སྐྱོན་ཡོད་པའི་ཕྱིར་ཏེ། དེ་ཐམས་ཅད་ཀྱིས་རང་རང་གི་ཕྱོགས་སྒྲུབ་ པ་ལ་གནོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ཡང་འདོད་ན། ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་འཆད་པའི་ཚེ། རྟགས་ཀྱི་སྐྱོན་དེ་དག་ཀྱང་སེལ་ཚུལ་འཆད་དགོས་པར་ཐལ་བ་ལས། དེ་མི་དགོས་པར་འོག་ནས་འཆད་སའི་གནོད་ པར་འགྱུར་རོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེ་ལྟ་ནའང་། གཏན་ཚིགས་ལ་སོགས་ཉེས་པ་ཡང་། །ཕྱོགས་ཀྱིས་སྐྱོན་དུ་ཐལ་འགྱུར་ཏེ། །ཐམས་ཅད་ཕྱོགས་ལ་གནོད་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་སོ། །དེས་ན་ཚུར་མཐོང་མིག་ཤེས་ཀྱི་ གཟུང་བྱ་དེ་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་མ་གྲུབ་པའི་རྟགས་སྐྱོན་ཅན་དང་། སྒྲ་ཚུར་མཐོང་མིག་ཤེས་ཀྱི་གཟུང་བྱར་མ་གྲུབ་པ་དང་དེ་སྐོར་གྱི་ཕྱོགས་ཆོས་མ་གྲུབ་པ་རྣམས་ནི། དེ་སྐོར་ གྱི་མ་གྲུབ་པའི་རྟགས་སྐྱོན་དུ་གཞག་དགོས་ཏེ། མ་གྲུབ་པའི་རྟགས་སྐྱོན་ཅན་ལ་ཡོད་མི་དགོས་ཀྱང་། མ་གྲུབ་པའི་རྟགས་སྐྱོན་ལ་ཡོད་དགོས་པའི་ཕ

【現代漢語翻譯】所謂的『陳述之詞』或『誓言』是前支或內支，而證明它的『理』和『例』是后支。這些（陳述之詞、理、例）被作為反駁方進行辯論的組成部分，因為誓言是成立論證的基礎。正如智足（Jñānaśrī）所說：『第一支是誓言，第二支是理，第三支是例。』這裡解釋了三支。如果按五支來算，第四支是合，第五支是結。』在《量論》的自釋中也說：『在各支中，指出什麼應該被推論的部分，我們並不認為是需要建立的，因為它會引起懷疑。』因此，將陳述之詞作為支分來解釋，也是考慮到它是前支。有人會問：『如果理沒有被確立為宗法的屬性，或者例證不遵循相似性，這也是宗的過失，因為它會妨礙宗的成立。例如，當陳述『聲音是所立宗，是無常的，因為它是能見眼識的對象』時，由於聲音不是能見眼識的對象，這個關鍵點使得該理無法證明聲音是無常的。』回答：即使聲音不是能見眼識的對象這一關鍵點妨礙了該理證明聲音是無常的，但聲音未被確立為能見眼識的對象，不應被視為宗的過失。因為如果那樣，所有的違理、不定和未成之理的過失都會變成該情況下的宗的過失，因為所有這些都會妨礙各自宗的成立。如果有人接受這種說法，那麼在解釋宗的定義時，也必須解釋如何消除理的過失，但這並不需要，因為下面會解釋妨害。正如所說：『因等諸過失，亦成宗之失，皆害於宗故。』因此，能見眼識的對象是一個有未成之理過失的理，它無法證明聲音是無常的。聲音未被確立為能見眼識的對象，以及與此相關的宗法未成，這些都必須被視為與此相關的未成之理的過失。雖然有未成之理過失的事物不一定需要存在，但未成之理的過失必須存在於未成之理過失的事物中。

【English Translation】 The so-called 'words of statement' or 'vows' are the former or inner limbs, and the 'reason' and 'example' that prove it are the latter limbs. These (words of statement, reason, and example) are used as components of the debate for the purpose of refutation, because the vow is the basis for establishing the argument. As Jñānaśrī said: 'The first limb is the vow, the second is the reason, and the third is the example.' Here, the three limbs are explained. If we consider it in terms of five limbs, the fourth limb is application, and the fifth is conclusion.' In the self-commentary of the Pramāṇasūtra (Treatise on Valid Cognition), it is also said: 'Among the limbs, the part that indicates what should be inferred, we do not consider it necessary to establish, because it causes doubt.' Therefore, explaining the words of statement as a limb also takes into account that it is the former limb. Someone might ask: 'If the reason is not established as a property of the subject, or the example does not follow similarity, this is also a fault of the subject, because it hinders the establishment of the subject. For example, when stating 'sound is the subject, it is impermanent, because it is an object of visual consciousness', the key point that sound is not an object of visual consciousness makes it impossible for that reason to prove that sound is impermanent.' Answer: Even if the key point that sound is not an object of visual consciousness hinders the reason from proving that sound is impermanent, the fact that sound is not established as an object of visual consciousness should not be regarded as a fault of the subject. Because if that were the case, all the faults of contradictory, uncertain, and unestablished reasons would become faults of the subject in that situation, because all of these would hinder the establishment of their respective subjects. If someone accepts this view, then when explaining the definition of the subject, it would also be necessary to explain how to eliminate the faults of the reason, but this is not necessary, because the hindrance will be explained below. As it is said: 'Faults of reason, etc., also become faults of the subject, because all harm the subject.' Therefore, the object of visual consciousness is a reason with the fault of being unestablished, which cannot prove that sound is impermanent. The fact that sound is not established as an object of visual consciousness, and the unestablished property of the subject related to it, must be regarded as the fault of the unestablished reason related to it. Although things with the fault of being unestablished do not necessarily need to exist, the fault of being unestablished must exist in things with the fault of being unestablished.

ྱིར་རོ། །དེས་མ་ངེས་པ་དང་འགལ་བའི་རྟགས་ སྐྱོན་ལའང་འགྲེ། །གཉིས་པ་ཕྱོགས་སྐྱོན་བཤད་པ་ལ། ཤེས་བྱ་ཆོས་ཅན། དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་སོགས་ཕྱོགས་སྐྱོན་མ་ཡིན་པ་དེའི་ཕྱིར། སྦྱོར་བ་དེ་སྐོར་གྱི་བསྒྲུབ་བྱ་དེ་ཙམ་དང་འབྲེལ་བ་སྟེ། 2-281 དེ་ལ་ལྟོས་པའི་སྐྱོན་ཕྱོགས་སྐྱོན་དུ་འདོད་ཀྱི། དེ་ལས་གཞན་དེ་སྐོར་གྱི་རྟགས་དཔེའི་སྐྱོན་རྣམས་ནི་དེ་སྐོར་གྱི་ཕྱོགས་སྐྱོན་མ་ཡིན་ཏེ། དེ་སྐོར་གྱི་རྟགས་ཡང་དག་གི་མཚན་ཉིད་ཀྱི་བསལ་ བྱའི་སྐྱོན་ལ་རྟགས་སྐྱོན་དང་། ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་མཚན་ཉིད་ཀྱི་བསལ་བྱའི་སྐྱོན་ལ་ཕྱོགས་སྐྱོན་དུ་སོ་སོར་ཕྱེད་ནས་སྨྲ་དགོས་པའི་ཕྱིར། དཔེར་ན། མངོན་སུམ་དང་འགལ་བ་སྒྲ་མཉན་བྱ་མ་ཡིན་ པ་ལ་མངོན་སུམ་གྱིས་གནོད་པ་དེ། སྒྲ་མཉན་བྱ་མ་ཡིན་པར་སྒྲུབ་པའི་ཕྱོགས་སྐྱོན་ཡིན་པ་ལྟ་བུ་དང་། རྗེས་དཔག་དང་འགལ་བ་སྒྲ་རྟག་པར་དམ་བཅས་པའི་དམ་བཅའི་ཞེན་དོན་ལ་རྗེས་ དཔག་གིས་གནོད་པ་དེ་སྒྲ་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་ཕྱོགས་སྐྱོན་ཡིན་པ་ལྟ་བུ་དང་། སྒྲ་མི་རྟག་པར་ཚད་མས་ངེས་པའི་རྒོལ་བའི་ངོར་སྒྲ་མི་རྟག་པ་གྲུབ་ཟིན་པ་དེ། སྒྲ་མི་རྟག་པར་ སྒྲུབ་པའི་གྲུབ་ཟིན་ཕྱོགས་སྐྱོན་ཡིན་པ་སོགས་ལ་འཇོག་པ་བཞིན་ནོ་ཞེས་འཆད་པ། དེ་ཕྱིར་དེ་ཙམ་དང་འབྲེལ་བ། །ཕྱོགས་ཀྱི་སྐྱོན་འདོད་གཞན་མིན་ཏེ། །མངོན་སུམ་ལ་སོགས་འགལ་བ་བཞིན་ཞེས་སོ། ། འདིར་ཡང་ཊཱིཀྐ་མཛད་པ་ཕལ་ཆེར། མངོན་སུམ་དང་འགལ་བ་སྒྲ་མཉན་བྱ་མ་ཡིན་པ་དང་། རྗེ་དཔག་དང་འགལ་བ་སྒྲ་རྟག་པ་སོགས་བཞིན་ནོ་ཞེས་འཆད་པ་ཡང་མི་རིགས་ཏེ། སྒྲ་མཉན་བྱ་མ་ཡིན་པ་དང་། 2-282 སྒྲ་རྟག་པ་ཡིན་པ་སོགས་ཕྱོགས་སྐྱོན་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཏེ། དེ་དག་ཚད་མས་བཀག་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན། སྒྲ་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་ཚེ། སྒྲ་རྟག་པ་དེ་ཕྱོགས་སྐྱོན་ཅན་དང་། སྒྲ་རྟག་པ་ ལ་ཚད་མས་བསལ་བ་ཞུགས་པ་དེ། སྒྲ་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་ཕྱོགས་སྐྱོན་ཡིན་ནོ་ཞེས་ཁས་བླངས་དགོས་ཏེ། ཕྱོགས་སྐྱོན་ཅན་དང་། ཕྱོགས་སྐྱོན་གྱི་རྣམ་དབྱེ་ཕྱེད་དགོས་པའི་ཕྱིར་རོ།། །། གསུམ་པ་རྣམ་བཅད་ ཟུར་ལྔའི་བསལ་བྱ་བཤད། ཡོངས་གཅོད་ཟུར་གཅིག་ཁོ་ནར་བསྟན། དཔྱོད་ལྡན་མཁས་པའི་དོགས་པ་སྤངས་བའོ། །དང་པོ་ནི། ཕྱོགས་མཚན་བསལ་བྱ་སེལ་ཚུལ་བཤད་པ་ལ། གོང་གི འདི་དེ་དག་གི་སྐྱོན་མིན་ ནམ། ཞེས་སོགས་ལ་འཕྲོས་ནས། ཤེས་བྱ་ཆོས་ཅན། རྟགས་དཔེའི་སྐྱོན་དེ་དག་ནི་ཕྱོགས་སྐྱོན་མ་ཡིན་ཏེ། ཤེས་བྱེད་ཀྱི་རྒྱུ་རྟགས་དཔེ་སོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་ཀྱི་བསལ་བྱ་སེལ་ཚུལ་ལ་ལྟོས་པ་མེད་ པར། ཕྱོགས་ཡང་དག་ལ་མ་ཁྱབ་པའི་སྐྱོན་དང་། ལྡོག་པ་ཁྱབ་ཆེས་པའི་སྐྱོན་དག་ནི་སྤང་བའི་ཕྱིར་དུ། ཀུན་ལས་བཏུས་ལས་ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་ཟུར་ལྔ་ལྡན་དུ་བཤད་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས

【現代漢語翻譯】因此，不確定性和矛盾的標誌也適用於缺陷。第二，討論方面缺陷。事物，有法（藏文：ཆོས་ཅན，梵文天城體：धर्मिन्，梵文羅馬擬音：dharmin，漢語字面意思：具法者），例如例子和標誌未被證實等，不是方面缺陷。因此，該論證僅與要證明的事物相關。與此相關的缺陷被認為是方面缺陷。除此之外，與此相關的標誌和例子的缺陷不是與此相關的方面缺陷。因為必須區分標誌的正確定義的排除對象是標誌缺陷，而方面的正確定義的排除對象是方面缺陷。例如，與直接認知相矛盾，聲音不是可聽的，直接認知對聲音不是可聽的造成損害，這就像是證明聲音不是可聽的方面的缺陷。與推論相矛盾，聲音是常駐的，對承諾的執著造成損害，這就像是證明聲音是常駐的方面的缺陷。在聲稱聲音是無常的量已確立的辯論者面前，聲音是無常的已被證實，這就像是確立聲音是無常的已證實方面缺陷一樣。因此，解釋說：『僅與此相關，被認為是方面的缺陷，而不是其他的，就像與直接認知等相矛盾一樣。』在這裡，大多數註釋者也解釋說：『就像與直接認知相矛盾，聲音不是可聽的，與推論相矛盾，聲音是常駐的等等。』這也是不合理的，因為聲音不是可聽的，聲音是常駐的等等不是方面缺陷，因為它們被量所阻止。因此，在證明聲音是常駐的時候，聲音是常駐的，這是一個有方面缺陷的事物，並且量排除了聲音是常駐的，這是證明聲音是常駐的方面缺陷，因為必須承認這一點，因為必須區分有方面缺陷的事物和方面缺陷的類別。第三，討論五個方面的排除對象。只展示了一個完全排除的方面，這消除了有見識的學者的疑慮。首先，討論排除方面定義的排除對象的方式。從上面的『這些不是那些的缺陷嗎？』等開始，事物，有法，標誌和例子的缺陷不是方面缺陷，因為不依賴於知識的原因，標誌和例子等的定義的排除對像被排除的方式，爲了避免不涵蓋正確方面的缺陷和過度涵蓋的反向缺陷，因此，《總集論》中解釋了方面定義的五個方面。

【English Translation】 Therefore, signs that are uncertain and contradictory also apply to flaws. Second, discussing aspect flaws. Things, subject (Tibetan: ཆོས་ཅན, Sanskrit Devanagari: धर्मिन्, Sanskrit Romanization: dharmin, Chinese literal meaning: possessing dharma), such as examples and signs that have not been proven, etc., are not aspect flaws. Therefore, that reasoning is only related to the object to be proven. Flaws related to that are considered aspect flaws. Other than that, flaws in signs and examples related to that are not aspect flaws related to that. Because it is necessary to separately distinguish and state that the objects to be excluded from the definition of a correct sign are sign flaws, and the objects to be excluded from the definition of a correct aspect are aspect flaws. For example, contradicting direct perception, sound is not audible, the harm caused by direct perception to sound not being audible is like an aspect flaw in proving that sound is not audible. Contradicting inference, sound is permanent, the harm caused to the adherence to the commitment is like an aspect flaw in proving that sound is permanent. In the presence of an opponent who has ascertained that sound is impermanent through valid cognition, the fact that sound is impermanent has already been established, which is like establishing the already established aspect flaw of proving that sound is impermanent. Therefore, it is explained: 'Only related to that, it is considered an aspect flaw, not others, just like contradicting direct perception, etc.' Here, most commentators also explain: 'Just like contradicting direct perception, sound is not audible, contradicting inference, sound is permanent, etc.' This is also unreasonable because sound not being audible, sound being permanent, etc., are not aspect flaws because they are prevented by valid cognition. Therefore, when proving that sound is permanent, sound being permanent is a thing with an aspect flaw, and the fact that valid cognition excludes sound being permanent is an aspect flaw in proving that sound is permanent, because it must be admitted that it is necessary to distinguish between things with aspect flaws and the categories of aspect flaws. Third, discussing the objects to be excluded from the five aspects of complete exclusion. Only one completely exclusive aspect is shown, which eliminates the doubts of discerning scholars. First, discussing how to eliminate the objects to be excluded from the aspect definition. Starting from the above 'Are these not the flaws of those?' etc., the flaws of things, subject, signs, and examples are not aspect flaws because they do not depend on the way the objects to be excluded from the definitions of the cause of knowledge, signs, and examples, etc., are excluded. In order to avoid flaws that do not cover the correct aspect and flaws that excessively cover the reverse, therefore, the five aspects of the aspect definition are explained in the Compendium of Topics.

་ འཆད་པ་ལ། རྒྱུ་སོགས་མཚན་ཉིད་བསལ་བྱ་ལ། །ལྟོས་པ་མེད་པར་མ་ཁྱབ་དང་། །ལྡོག་པ་དང་ནི་སྤང་བའི་ཕྱིར། །ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་བཤད་པ་ཡིན། །ཞེས་སོ། །འོ་ན། ཟུར་ལྔ་པོ་དེས་གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་སྐྱོན་དེ་དག་སེལ་ཚུལ་ཇི་ལྟར་བྱེད་སྙམ་ན། 2-283 ཤེས་བྱ་ཆོས་ཅན། མཚན་ཉིད་ཟུར་ལྔ་པོ་དེས། གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་ལ་མ་ཁྱབ་ཁྱབ་ཆེས་ཀྱི་སྐྱོན་སེལ་བའི་ཚུལ་ཡོད་དེ། དེའི་ཟུར་གྱི་རང་ཉིད་དང་། ཚིག་ཕྲད་དང་། ངོ་བོའི་སྒྲ མ་ བསལ་བའི་སྒྲ་དང་བཅས་པ་དག་གིས་གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་ལ་ལྡོག་པ་ཁྱབ་ཆེས་པ་སེལ་བར་བྱེད་ཅིང་། དེའི་ཟུར་གྱི་འདོད་པ་ཞེས་པའི་སྒྲས་དེ་ལ་མ་ཁྱབ་པའི་སྐྱོན་སེལ་བར་བྱེད་ པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། རྟགས་དང་པོ་གྲུབ་སྟེ། དེའི་ཟུར་གྱི་རང་སྒྲ་དེས་སྐབས་ཀྱི་སྔ་རྒོལ་རང་ཉིད་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱར་ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་མཁན་པོའི་ལུང་དོན་ནི་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་ དག་ཡིན་པ་སེལ། ཚིག་ཕྲད་དེས་སྐབས་དེའི་སྒྲུབ་བྱེད་དུ་བཀོད་བཞིན་པ་དང་། ངོ་བོའི་སྒྲས་སྐབས་དེའི་ཕྱིར་རྒོལ་ཀྱིས་གྲུབ་ཟིན་པ་དང་། མ་བསལ་བའི་སྒྲས་སྐབས་དེའི་རྒོལ་བས་ཚད་བསལ་ཞུགས་པ་ རྣམས་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་སེལ་བའི་ཕྱིར། རྟགས་གཉིས་པ་གྲུབ་སྟེ་དེའི་ཟུར་གྱི་འདོད་ཚིག་དེས་སྐབས་དེའི་སྒྲུབ་ངག་གི་ཡན་ལག་ཏུ་དངོས་སུ་མ་སྨོས་ཀྱང་། སྐབས་དེའི་སྔ་རྒོལ་ རྣམ་དག་གིས་དཔག་འདོད་ཞུགས་པའི་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ན། སྐབས་དེའི་གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པས་ཁྱབ་བོ་ཞེས་བསྟན་འདུག་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེ་འཆད་པ་ལ། རང་ཉིད་ཚིག་ཕྲད་ངོ་བོའི་སྒྲ། ། 2-284 མ་བསལ་བ་དང་བཅས་པ་དག །ལྡོག་པ་སེལ་བར་བྱེད་པ་ཡིན། །འདོད་སྒྲས་མ་ཁྱབ་སེལ་བར་བྱེད། །ཞེས་སོ། །དེས་ན་སྤྱིར་མཚན་ཉིད་ཐམས་ཅད་ཀྱི་མཚོན་བྱ་དེ་ལ་མ་ཁྱབ་ཁྱབ་ཆེས་མི་ སྲིད་པའི་སྐྱོན་གསུམ་ཀ་གཅོད་ནུས་པ་ཞིག་དགོས་མོད། འདིར་ནི་ཟུར་རེ་རེས་ཀྱང་། མ་ཁྱབ་པ་དང་ཁྱབ་ཆེས་པ་གཅོད་པའི་ནུས་པ་གསལ་བར་བསྟན་པ་དེ་ངོས་བཟུང་བ་ཡིན་ལ། མི་སྲིད་ པ་སེལ་བྱེད་ཀྱི་ནུས་པ་ལོགས་ན་ཟུར་གསལ་མེད་པས་མ་བསྟན་པ་ཡིན་ནོ།། །། གཉིས་པ་ཡོངས་སྤྱོད་ཟུར་གཅིག་ཁོ་ནར་བསྟན་པ་ནི། ཀུན་བཏུས་ལས། ངོ་བོ་ཁོ་ན་བསྟན་བྱ་བ། །ཞེས་སོགས་ ཀྱིས་གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་མཚན་ཉིད་ཟུར་ལྔ་ལྡན་དུ་བཤད་པ་ནི་རྣམ་བཅད་དམ་ལོག་རྟོག་སེལ་བའི་དབང་དུ་བྱས་པ་ཡིན་ལ། ཡོངས་གཅོད་དམ་རིགས་མི་མཐུན་སེལ་བའི་དབང་དུ་བྱས་ ན། འདོད་པ་ཞེས་པའི་ཟུར་གཅིག་ཁོ་ནས་ཆོག་པ་ཡིན་ཏེ། རིགས་པའི་སྒོ་ལས། བསྒྲུབ་པར་བྱ་བ་ཉིད་དུ་འདོད་པར་གྱུར་པ་འགལ་བའི་དོན་གྱིས་མ་བསལ་བ་ནི་ཕྱོགས་ཡིན་ནོ་ཞེས་སོ། ། སྐབས་དེའི་སྔར་ར

【現代漢語翻譯】關於解釋：『原因』等特徵需要排除，不依賴於任何事物，並且不普遍存在，因為存在矛盾和需要避免的情況，所以才需要解釋方向的特徵。那麼，這五個部分如何消除其他宗義中正確方向的過失呢？所知法（dharma，事物）的自性，這五個部分的特徵能夠消除其他宗義中不普遍和過於普遍的過失，因為它的部分，即自身、詞組、本體的詞語以及包含排除的詞語，能夠消除其他宗義中存在的矛盾和過於普遍的情況。而它的部分，即『意欲』這個詞語，能夠消除其中的不普遍的過失。第一個論證成立，因為它的『自身』這個詞語，排除了當時的前行者自身在當時所承認的論著作者的意圖是當時正確的論證。詞組排除了當時正在建立的，本體的詞語排除了當時後行者已經建立的，以及『未排除』的詞語排除了當時辯論者已經開始衡量的情況是當時正確的論證。第二個論證成立，因為它的『意欲』這個詞語，即使當時沒有明確地在論證的組成部分中提到，但當時所有清凈的前行者都希望衡量的情況是當時正確的論證，那麼當時的其他宗義的正確論證也是普遍存在的，因為已經展示了這一點。因此，解釋為：『自身、詞組、本體的詞語，以及包含未排除的詞語，能夠消除矛盾，意欲這個詞語能夠消除不普遍性。』因此，一般來說，所有特徵的代表都必須能夠消除不普遍、過於普遍和不可能存在的三種過失。但在這裡，每個部分都清楚地顯示了消除不普遍和過於普遍的能力，這是可以識別的。而由於沒有單獨說明消除不可能存在的能力，所以沒有展示。第二，只展示了普遍使用的部分。如《集論》所說：『只有本體需要展示』等等，說明了其他宗義中正確的方向具有五個部分的特徵，這是爲了進行區分或消除錯誤的觀念。如果是爲了完全排除或消除不同型別的事物，那麼只需要『意欲』這一個部分就足夠了。如《理門論》所說：『意欲作為需要建立的事物，未被矛盾的意義所排除，這就是方向。』當時的前行者...

【English Translation】 Regarding the explanation: 'Characteristics such as 'cause' need to be eliminated, not relying on anything, and not universally present. Because there are contradictions and situations to be avoided, the characteristics of direction are explained.' So, how do these five parts eliminate the faults of the correct direction in other tenets? The knowable (dharma, things) by nature, these five parts of the characteristic can eliminate the faults of non-pervasiveness and over-pervasiveness in other tenets, because its parts, namely itself, phrases, the word of the entity, and the word including exclusion, can eliminate the contradictions and over-pervasiveness in other tenets. And its part, the word 'intention', can eliminate the fault of non-pervasiveness in it. The first argument is established, because its word 'self' eliminates that the intention of the author of the treatise, which the former opponent himself admitted at that time, is the correct argument at that time. The phrase eliminates what is being established at that time, the word of the entity eliminates what the subsequent opponent has established at that time, and the word 'unexcluded' eliminates the situation that the debater has begun to measure at that time is the correct argument at that time. The second argument is established, because its word 'intention', even if it was not explicitly mentioned in the components of the argument at that time, but the situation that all pure former opponents at that time wanted to measure is the correct argument at that time, then the correct argument of other tenets at that time is also universally present, because it has been shown that. Therefore, the explanation is: 'The words of self, phrase, entity, and including unexcluded can eliminate contradictions, and the word intention can eliminate non-pervasiveness.' Therefore, in general, the representative of all characteristics must be able to eliminate the three faults of non-pervasiveness, over-pervasiveness, and impossibility. But here, each part clearly shows the ability to eliminate non-pervasiveness and over-pervasiveness, which is identifiable. And since the ability to eliminate impossibility is not specifically stated, it is not shown. Second, only the commonly used part is shown. As the Compendium says: 'Only the entity needs to be shown' etc., which explains that the correct direction in other tenets has the characteristics of five parts, which is for the sake of distinguishing or eliminating wrong ideas. If it is for the sake of completely excluding or eliminating different types of things, then only one part of 'intention' is enough. As the Logic Gate says: 'Intention as something to be established, not excluded by contradictory meaning, is the direction.' The former opponent at that time...

ྒོལ་རྣམ་དག་གིས་སྐབས་དེའི་གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཏུ་འདོད་ཅིང་ཁས་བླངས་པ་ནི། སྐབས་དེའི་གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་མཚན་ཉིད་ཡིན་ནོ་ཞེས་བཤད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། 2-285 བསྒྲུབ་བྱར་ཁས་བླངས་ཕྱོགས་མཚན་ཉིད། །ཅེས་སོ།། །། གསུམ་པ་དཔྱོད་ལྡན་མཁས་པའི་དོགས་པ་སྤང་བ་ལ་གསུམ། རིགས་སྒོའི་མཚན་ཉིད་སྐྱོན་ཅན་ཡིན་པ་སྤང་། ཀུན་བཏུས་ངེས་བཟུང་དོན་མེད་འགྱུར་བ་སྤང་། འདོད་ ཚིག་ཁྱད་མེད་ཐལ་བའི་དོགས་པ་སྤང་བའོ། །དང་པོ་ལ་ཁོ་ན་རེ། རིགས་སྒོར་བཤད་པའི་ཕྱོགས་མཚན་དེ་མི་འཐད་པར་ཐལ། དེས་ཕྱོགས་མཚན་གྱི་སྐྱོན་མི་སེལ་བའི་ཕྱིར་ཏེ། དེ་ལ་ཟུར་ལྔ་ མ་ཚང་བའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། ཤེས་བྱ་ཆོས་ཅན། རིགས་སྒོར་བཤད་པའི་སྐབས་དེའི་སྔར་རྒོལ་རྣམ་དག་གིས། སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཏུ་འདོད་པ་ཞེས་པ་དེ། སྐབས་དེའི་གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་ གི་མཚན་ཉིད་རྣམ་དག་མ་ཡིན་པར་ཐལ་པའི་སྐྱོན་མེད་དེ། སྐབས་ཀྱི་ཕྱི་རྒོལ་གྱིས་གྲུབ་ཟིན་སོགས་རིགས་མི་མཐུན་གསུམ་པོ་དེ་རྣམས་ལ་ནི། ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་སྐབས་དེའི་སྔ་རྒོལ་རྣམ་དག་ གིས་སྐབས་དེའི་སྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཏུ་འདོད་པ་ཞེས་པ་དེ་འཇུག་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །ལོག་རྟོག་གཉིས་ལས། མ་འོངས་པ་ན་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་གི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་ དག་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་སྐྱེ་བའི་གཞི་མེད་པས་ན་དེ་བསལ་མི་དགོས། ཁས་མ་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་མཁན་པོའི་ལུང་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་མ་བསལ་ཡང་སྐྱོན་མེད་པའི་ཕྱིར་ཏེ། 2-286 རིགས་མི་མཐུན་སེལ་བའི་མཚན་ཉིད་མདོར་བསྡུས་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། དེའི་ཡང་། དེ་རྣམས་ལ་ནི་ཕྱོགས་ཉིད་མེད། །ཅེས་པའི་རྟགས་དང་པོ་མ་གྲུབ་སྟེ། ཚད་མས་བསལ་བ་ཞུགས་པ་ལ་ནི་ཚད་མས་ དངོས་སུ་གནོད་པའི་ཆ་ནས། སྔ་རྒོལ་རྣམས་དེས་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཏུ་མི་འདོད་པའི་ཕྱིར། ལྷག་མ་རྒོལ་བས་བསྒྲུབས་ཟིན་པ་སྐབས་དེའི་སྒྲུབ་བྱེད་བཀོད་བཞིན་པ་རྣམས་ལ། ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་དེ་ འཇུག་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་ཏེ། དེ་དག་སྐབས་དེའི་སྔ་རྒོལ་རྣམ་དག་གིས་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཏུ་མི་འདོད་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་པ་ལ། དེ་རྣམས་ལ་ནི་ཕྱོགས་ཉིད་མེད། །བསལ་བ་འདོད་ དང་ལྷག་མ་ལ། །མཚན་ཉིད་འཇུག་པ་མེད་ཕྱིར་རོ་ཞེས་སོ། །འོ་ན་འདིར་ཟུར་ལྔའི་བསལ་བྱ་རིགས་མི་མཐུན་ཡང་གཅོད་པ་མ་ཡིན་ནམ་ཞེས་པའི་ཕྱིར་རིགས་མཐུན་གསུམ་བརྗོད་ཅེ་ན་སྐྱོད་མེད་ དེ། རིགས་མི་མཐུན་ལྔ་པོ་དེ་གསུམ་པོ་དེར་འདུས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ཡང་སྙིང་པོ་བསྡུས་ན། རིགས་མི་མཐུན་ཐམས་ཅད་སྐབས་ཀྱི་སྔར་རྒོལ་གྱི་མི་འདོད་པ་ཞེས་པ་གཅིག་པོ་དེར་འདུས་པ་ ཡིན་ཏེ། ཟུར་ལྔའི་ནང་ཚན་གྱི་འདོད་ཚིག་དེས།

【現代漢語翻譯】對於那些解釋說，'純粹的論者當時認為並接受了有待證明的正確事物，因為那是當時正確一方的特徵'， 2-285 接受有待證明的事物作為特徵。第三，消除博學智者的疑慮分為三部分：消除宗義的特徵有缺陷的疑慮；消除總集無意義的疑慮；消除所希望的詞語沒有差別的疑慮。首先，有人說：宗義中所說的宗的特徵是不合理的，因為它沒有消除宗的特徵的缺陷，因為它不具備五個條件。對此，對於知識的對象，在宗義中所說的，當時的純粹論者認為當時有待證明的正確事物，不應成為當時正確一方的不純粹特徵，因為對於當時的敵論者已經確立的三種不同型別，宗的特徵，即當時的純粹論者認為當時有待證明的正確事物，是不適用的。對於兩種錯誤的觀念，沒有理由產生錯誤的觀念，即未來說不定會成為有待證明的事物的例子，未確立的標誌是有待證明的正確事物，因此不需要消除它。即使不消除沒有接受的論著作者的論述是有待證明的正確事物的錯誤觀念也沒有關係， 2-286 因為這是簡要概括消除不同型別的特徵。其中，'對於那些事物，沒有宗'，因為第一個標誌沒有確立，因為對於被量（認識）排除的事物，從量直接損害的部分來看，先前的論者不認為它是有待證明的正確事物。對於剩餘的，論者已經確立的，當時正在陳述的論證，宗的特徵是不適用的，因為那些事物當時的純粹論者不認為它是有待證明的正確事物。因此，'對於那些事物，沒有宗。排除、接受和剩餘，特徵不適用'。如果這裡沒有完全消除五種型別的不同，為什麼說三種相同型別沒有問題呢？因為五種不同型別都包含在這三種類型中。簡而言之，所有不同型別都包含在當時先前論者的不接受中，因為五個條件中的接受詞語。

【English Translation】 For those who explain, 'The pure proponent at that time thought and accepted the correct thing to be proven, because that is the characteristic of the correct side at that time,' 2-285 Accepting the thing to be proven as a characteristic. Third, eliminating the doubts of the learned scholars is divided into three parts: eliminating the doubt that the characteristics of the genus are flawed; eliminating the doubt that the compilation is meaningless; and eliminating the doubt that the desired words have no difference. First, someone says: The characteristic of the thesis stated in the genus is unreasonable, because it does not eliminate the defects of the thesis's characteristic, because it does not have five conditions. In response to this, for the object of knowledge, in what is said in the genus, the pure proponent at that time thought that the correct thing to be proven at that time should not become the impure characteristic of the correct side at that time, because for the three different types that the opponent at that time has already established, the characteristic of the thesis, that is, the pure proponent at that time thought that the correct thing to be proven at that time, is not applicable. For the two wrong ideas, there is no reason to generate the wrong idea that the example that may become the thing to be proven in the future, the unestablished sign, is the correct thing to be proven, so there is no need to eliminate it. Even if the wrong idea that the statement of the author of the treatise who has not accepted it is the correct thing to be proven is not eliminated, it does not matter, 2-286 Because this is a brief summary of eliminating the characteristics of different types. Among them, 'For those things, there is no thesis,' because the first sign is not established, because for the things excluded by the valid cognition, from the part where the valid cognition directly harms, the previous proponents do not think that it is the correct thing to be proven. For the remaining ones, the arguments that the proponent has already established and is stating at that time, the characteristic of the thesis is not applicable, because those things the pure proponent at that time does not think that it is the correct thing to be proven. Therefore, 'For those things, there is no thesis. Exclusion, acceptance, and remainder, the characteristic is not applicable.' If the five types of differences are not completely eliminated here, why is it said that there is no problem with the three same types? Because the five different types are all contained in these three types. In short, all different types are contained in the non-acceptance of the previous proponent at that time, because of the word acceptance among the five conditions.

གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་རིགས་མི་མཐུན་མཐའ་དག་སེལ་བའི་ཕྱིར་ཏེ། རྣམ་བཅད་ཀྱི་སྒོ་ནས་ཟུར་ལྔར་ཕྱེ་ཡང་ཡོངས་གཅོད་ལ་གཅིག་ཏུ་འདུ་བ་གནད་ཀྱི་སྙིང་པོ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 2-287 གནད་དྲན་དགོས་སོ།། །། ཡོངས་གཅོད་གཉིས་པ་ཀུན་བཏུས་ངེས་བཟུང་དགོས་མེད་འགྱུར་བ་དེ་སྤང་བ་ལ། ཁོ་ན་རེ། ཀུན་བཏུས་ལས་ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་འཆད་པའི་ཚེ། ངོ་བོ་ཁོ་ན་བསྟན་བྱ་བ། ། ཞེས་ངེས་བཟུང་ཁོ་ན་བའི་ཚིག་སྨོས་པ་ལ་དགོས་པ་མེད་པར་ཐལ། དེའི་ཟུར་དུ་འདོད་ཚིག་སྨོས་པས། མ་འོངས་པ་ན་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་གི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ ཡིན་པ་གཅོད་དེ་ནུས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་ཟེར་ན། ཀུན་བཏུས་ལས་མཚན་ཉིད་ཟུར་ལྔའི་ནང་ཚན་གྱི་རང་ཉིད་དང་འདོད་པ་ཞེས་པའི་ཚིག་གཉིས་བརྗོད་པ་ཡིས། མ་འོངས་པ་ན་སྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་ གི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་བསྒྲུབ་བྱ་དག་ཡིན་པ་ལྟ་བུའི་རིགས་མཐུན་སེལ་བས་ངེས་བཟུང་ཁོ་ན་བའི་དོན་ནི་རྟོགས་ན་ཡང་། དེའི་ཟུར་དུ་ཁོ་ན་བའི་ཚིག་སྨོས་པ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ལ་ དགོས་པ་མེད་པ་མ་ཡིན་ཏེ། དུས་གཞན་མ་འོངས་པ་ན་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་གི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་དེ་གཅོད་པའི་ཕྱིར་དུ་ བཤད་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། དེ་མ་སྨོས་ན་དེ་ལྟ་བུའི་ལོག་རྟོག་དེ་ངེས་པར་སྐྱེ་བ་ཡིན་ཏེ། ཀུན་བཏུས་ཀྱི་འདོད་ཚེ་དེ། བྱེད་པ་སྟེ་འདུས་བྱས་ཀྱི་མཚན་ཉིད། དུས་གསུམ་གྱི་མཐའ་མ་འོངས་པ་སྟོན་པའི་ཚིག་དང་འབྲེལ་བའི་ཕྱིར་ཏེ། 2-288 དེ་ངོ་བོ་ཁོ་ན་རང་ཉིད་དང་། །འདོད་ཅིང་མ་བསལ་བསྟན་པར་བྱ། །ཞེས་བསྟན་བྱ་བ་དང་ཁྱད་གཞི་ཁྱད་ཆོས་སུ་འབྲེལ་བའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། རང་ཉིད་འདོད་པ་བརྗོད་པ་ཡིས། །ངེས་ བཟུང་དོན་ནི་རྟོགས་ན་ཡང་། །བྱེད་པའི་མཐའ་དང་འབྲེལ་བའི་ཕྱིར། །དུས་གཞན་བཅད་ཕྱིར་བཤད་པ་ཡིན། །ཞེས་སོ། །འདིར། རྒོལ་བ་རང་ཉིད་ཀྱི་འདོད་པ་ཞེས་འདོད་ཚིག་ཁོ་ན་ལ་སྦྱར་ཡང་སྐྱོན་མེད་ དེ། རང་འདོད་སོ་སོར་ཕྲལ་ནས་སྦྱར་ཡང་སྐྱོན་མེད་དེ། རྣམ་ངེས་ལས། འདིར། རང་ཉིད་འདོད་པའི་སྒྲ་དག་གིས། །ངེས་པར་གཟུང་བའི་དོན་རྟོགས་ཀྱང་། །ཞེས་གསུངས་པའི་ཕྱིར། གསུམ་པོ་འདོད་ཚིག་ཁྱད་མེད་ ཐལ་བའི་དོགས་པ་སྤང་བ་ལ། ཁོ་ན་རེ། ཀུན་བཏུས་ཟུར་ལྔའི་ནང་ཚན་གྱི་འདོད་ཚིག་དེ་ལ། མ་འོངས་པ་ན་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་ད་ལྟ་སྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་ལོག་ རྟོག་སྐྱེ་བའི་གཞི་ཡོད་ཀྱང་དེ་ཁོ་རང་གི་སེལ་ནུས་དགོས་ཏེ། རིགས་སྒོའི་འདོད་ཚིག་གིས་དེ་བསལ་ནུས་པ་གང་ཞིག དེ་གཉིས་པོ་ལ་ཁྱད་པར་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་ཟེར་ན། འདི་ལ་ དངོས་བསྟན་གཞུང་དོན་བཤད་པ་དང་། མཁས་པའི་དཀའ་གནས་ལ་དཔྱད་པ་གཉིས་དགོས་སོ

【現代漢語翻譯】爲了消除與他人利益相關的各種錯誤觀點，雖然通過區分的方式將其分為五個部分，但將其統一為一個整體是關鍵的核心。務必記住要點！！第二個整體排除，是爲了避免不必要的包含、限定和改變。有人說：在《俱舍論》（Kunbtus，集合論）中解釋『方面』的定義時，『本體』是唯一需要指出的。因此，沒有必要提到限定詞『唯一』。因為在旁邊提到了『意欲』一詞，可以排除未來可能成為需要證明的，未被證實的例子，從而確定什麼是正確的需要證明的，所以這麼說。如果這樣說，那麼《俱舍論》中，在五個方面的定義中，提到『自身』和『意欲』這兩個詞，雖然可以理解為排除未來可能成為需要證明的，未被證實的例子，從而確定什麼是正確的需要證明的，但即便如此，提到『唯一』一詞，並非沒有必要，因為爲了消除在其他時候，可能會認為未來可能成為需要證明的，未被證實的例子，在當時是正確的需要證明的這種錯誤觀念，所以才這樣說。如果不這樣說，那麼肯定會產生這樣的錯誤觀念，因為《俱舍論》中的『意欲』一詞，與表示過去、現在、未來這三時中未來時的詞語相關聯，即：『那個本體唯一，自身和意欲，不排除地指出。』因為與需要指出的事物和基體、屬性相關聯。因此，解釋說：提到自身和意欲，雖然可以理解限定的含義，但因為與『做』的終結相關聯，所以在其他時候是爲了排除而說的。在此，即使將『意欲』一詞僅與反駁者自身的主張相關聯也沒有問題，即使將『自身』和『意欲』分開來關聯也沒有問題，因為在《量理寶藏論》（rnam nges）中說：『在此，通過自身和意欲的詞語，雖然可以理解需要限定的含義。』爲了消除對三者（自身、意欲、無差別）都是『意欲』的懷疑，有人說：在《俱舍論》五個方面中的『意欲』一詞，雖然有產生未來可能成為需要證明的，現在是正確的需要證明的這種錯誤觀念的基礎，但必須能夠消除它自身。因為『類學之門』（rigs sgo）的『意欲』一詞能夠消除它，那麼這兩者之間有什麼區別呢？因為這兩者之間沒有區別。如果這樣說，那麼對此需要講述直接顯示的論點和研究智者的難點這兩個方面。

【English Translation】 To eliminate all kinds of incorrect views related to the benefit of others, although it is divided into five parts by means of distinction, it is the key essence to unite it into one whole. Be sure to remember the key points!! The second overall exclusion is to avoid unnecessary inclusion, limitation, and change. Someone says: When explaining the definition of 'aspect' in the 'Compendium' (Kunbtus), 'the entity' is the only thing that needs to be pointed out. Therefore, there is no need to mention the limiting word 'only'. Because the word 'intention' is mentioned next to it, it can exclude the unproven examples that may become necessary to prove in the future, thereby determining what is the correct thing to prove, so it is said. If it is said that way, then in the 'Compendium', in the definition of the five aspects, the two words 'self' and 'intention' are mentioned, although it can be understood as excluding the unproven examples that may become necessary to prove in the future, thereby determining what is the correct thing to prove, but even so, mentioning the word 'only' is not unnecessary, because in order to eliminate the misconception that at other times, it may be thought that the unproven examples that may become necessary to prove in the future are the correct things to prove at that time, that's why it is said. If it is not said that way, then such a misconception will definitely arise, because the word 'intention' in the 'Compendium' is related to the words that indicate the future tense of the three times of past, present, and future, namely: 'That entity is only, self and intention, pointed out without exclusion.' Because it is related to the things that need to be pointed out and the base and attributes. Therefore, it is explained that: Although mentioning self and intention can understand the meaning of limitation, because it is related to the end of 'doing', it is said for exclusion at other times. Here, even if the word 'intention' is only related to the opponent's own assertion, there is no problem, and even if 'self' and 'intention' are separated and related, there is no problem, because in the 'Treasury of Logic' (rnam nges) it is said: 'Here, through the words of self and intention, although the meaning of what needs to be limited can be understood.' In order to eliminate the suspicion that all three (self, intention, and non-difference) are 'intention', someone says: In the word 'intention' in the five aspects of the 'Compendium', although there is a basis for generating the misconception that what may become necessary to prove in the future is now the correct thing to prove, it must be able to eliminate itself. Because the word 'intention' in the 'Gate of Categories' (rigs sgo) can eliminate it, then what is the difference between the two? Because there is no difference between the two. If it is said that way, then it is necessary to discuss the two aspects of directly showing the argument and studying the difficulties of the wise.

། །དང་པོ་ནི། ཀུན་བཏུས་ལས་ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་ཟུར་ལྔ་འཆད་པའི་སྐབས་འདིར་ནི། འདོད་པ་ཞེས་པའི་སྐད་དོད་ཀྱི་བྱིངས་ལ་རྐྱེན་སྦྱིན་པའི་སྟོབས་ཀྱིས་འདོད་པར་གྱུར་པ་ཞེས་པའི་ཚིག་ཏུ་གྲུབ་པའི་འདོད་ཚིག་ཏུ་གྲུབ་པའི་འདོད་ཚིག་འདི་ཆོས་ཅན། 2-289 ཁྱོད་མ་འོངས་པ་ན་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་གི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་ད་ལྟ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་དོགས་པ་གཅོད་ནུས་ཀྱི་ཡང་དག་མ་ཡིན་ཏེ། ཁྱོད་ཀྱི་དོགས་པ་གཅོད་པའི་ནུས་ པ་དེ། བསྟན་བྱ་བ་ཞེས་པའི་ཚིག་ཕྱི་མས་བཅོམ་པའི་ཕྱིར། དཔེར་ན། སངས་རྒྱས་འཇིགས་རྟེན་བྱོན་པ་དང་། །ཆོས་གསུངས་པ་ལ་བསྟན་པར་བྱ། །ཞེས་པའང་། སངས་རྒྱས་འཇིག་རྟེན་དུ་བྱོན། ཆོས་གསུང་ཞེས་ པའི་ཚིག་དེ། ཆོས་གསུངས་ལ་བསྟན་པར་བྱ། །ཞེས་པའི་མ་འོངས་པའི་ཚིག་དེས་སྒྲིབ་པ་བཞིན་ནོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། འདོད་རྐྱེན་འདིར་ནི་ཡན་ལག་ཡིན། །ཞེས་སོ། །རིགས་སྒོ་ནི་མི་མཚུངས་སོ། །ཞེས་ སྟོན་པ། རིགས་སྒོའི་ཕྱོགས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཀྱི་ཟུར་གྱིས་འདོད་པར་གྱུར་པ་ཞེས་པའི་ཚིག་དག་ལ་དེ་འདྲའི་དོགས་པ་གཅོད་པའི་ཡན་ལག་གི་ནུས་པ་གནས་པ་ཉིད་ཡིན་ནོ། །ཁྱོད་ ཀྱི་ཟུར་གྱི་འདོད་ཚིག་དེ་ཡིས་ནི་མ་འོངས་པ་ན་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་གི་དཔེ། གཏན་ཚིགས་མ་གྲུབ་པ་ལ་སོགས་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་སོགས་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་གི་རིགས་མི་ མཐུན་མཐའ་དག་འགོག་པར་ནུས་ལ། ཚིག་དེ་ལ་དེ་ལྟ་བུའི་དོགས་པ་སྐྱེ་བའི་གཞི་དང་། དོགས་པ་གཅོད་པའི་ནུས་པ་འཇོམ་བྱེད་བསྟན་བྱ་བ་ཁྱད་གཞིར་འབྲེལ་པ་སོགས་རྟགས་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། 2-290 ཞེས་འཆད་པ་ལ། འདོད་པར་གྱུར་པའི་ཚིག་དག་ལ། །ཡང་དག་ཉིད་ཡིན་དེ་ཡིས་ནི། །གཏན་ཚིགས་མ་གྲུབ་ལ་སོགས་འགོག །ཅེས་སོ། །འདིར་འདོད་པའི་སྐད་དོད་ཀྱི་བྱིངས་ནི། ལི་ཙུ་ཞེས་པ་ཡིན་ ལ། དེ་ལ་རྐྱེན་ནི་ཥྠའི་མིང་ཅན་གཉིས་ཡོད་པའི། ཀར་ཞེས་པ་དེ་བྱིན། དེའི་ཨུ་རྗེས་འབྲེལ་དང་ཀ་རྟགས་ཀྱི་དོན་ཡིན་པས་ཕྱིས། ཥ་ཡིག་གི་ནུས་པའི་ཏ་ཡིག་གིས་དེ་ཊ་ཡིག་ཏུ་ བསྒྱུར་ན། ཨིཥྚ་ཞེས་པ་དེ་འདོད་གྱུར་ཡིན་ལ། སྒྲུབ་ཚུལ་ཁྱད་གཏན་ནས་མེད་དོ་ཞེས་མཁས་པ་དག་གསུང་ངོ་།། །། ༄། །དཔྱོད་ལྡན་མཁས་པའི་དཀའ་གནད་དཔྱད་པ། གཉིས་པ་དཀའ་གནད་དཔྱད་པ་ན། འོ་ན་ཀུན་བཏུས་ཀྱི་ཁོ་ན་དེས་ཀྱང་མ་ འོངས་པ་ན་སྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་ད་ལྟ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་གཅོད་མི་ནུས་པར་ཐལ། དེ་ཡང་བསྟན་བྱ་བ་དང་འབྲེལ་བའི་ཕྱིར་སྙམ་ན། མི་མཚུངས་སྟེ། མ་འོངས་ པ་ན་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་གི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་དེ་ནི། ད་ལྟ་སྐབས་དེའི་སྒྲུབ་བྱེད་དུ་བཀོད་བཞིན་པ་ཡིན་ལ། ཁོ་ན་བའི་དོན་ནི། ད་ལྟ་སྐབས་དེའི་སྒྲུབ་བྱེད་དུ་བཀོད་བཞི

【現代漢語翻譯】第一部分：在《集論》（Kunbtus，Compendium of Topics）中解釋方分之相的五個部分時，這裡所說的『欲』（'dod pa'，desire）這個詞，是詞根加上詞綴的力量而變成『欲』（'dod par gyur pa'，become desire）這個詞的，這個『欲』（'dod tshig'，desire word）是法， 2-289 你不能斷除『未來可能成為所證，現在是所證嗎？』的懷疑，因為你斷除懷疑的能力被『應顯示』（bstan bya ba，that which should be shown）這個詞所破壞。例如，『佛陀降臨世間，宣說佛法，應顯示。』（sangs rgyas 'jigs rten byon pa dang/ chos gsungs pa la bstan par bya/）也一樣，『佛陀降臨世間，宣說佛法』這個詞，被『宣說佛法，應顯示』（chos gsungs la bstan par bya/）這個未來的詞所遮蔽。』這樣解釋道：『欲的詞綴在這裡是支分。』（'dod rkyen 'dir ni yan lag yin/）種類不同。（rigs sgo ni mi mtshungs so/）這樣顯示：種類的方分之相是法，你的部分（zur）的『欲』（'dod par gyur pa'，become desire）這個詞具有斷除這種懷疑的支分的能力。你的部分的『欲』（'dod tshig'，desire word）這個詞能夠遮止未來可能成為所證的例子，因不成實等所證，以及所證的種類不相同的一切。因為這個詞具有產生這種懷疑的基礎，以及斷除懷疑的能力，而『應顯示』（bstan bya ba，that which should be shown）是破壞者，是差別的基礎，是關係等非理。 2-290 這樣解釋道：『對於變成欲的詞，真實性就在於此，它能遮止因不成實等。』（'dod par gyur pa'i tshig dag la/ yang dag nyid yin de yis ni/ gtan tshigs ma grub la sogs 'gog/）這裡，『欲』（'dod pa'，desire）的詞根是li tsu，詞綴是名為ṣṭha的兩個，其中ka給予詞根，因為它的後續是關係和ka的意義，所以後來ṣa字母的力量使ta字母變成ṭa字母，所以iṣṭa就是變成欲，成就的方式完全沒有差別，學者們這樣說。 ༄། ། 具有智慧的學者對難點的辨析第二，辨析難點：那麼，《集論》（Kunbtus，Compendium of Topics）的『唯』（kho na，only）也不能斷除『未來可能成為所證，現在是所證嗎？』的邪分別，因為它與『應顯示』（bstan bya ba，that which should be shown）相關聯。如果這樣認為，那是不一樣的。未來可能成為所證的例子，因不成實，現在正被用作那個時候的能立，而『唯』（kho na，only）的意義是，現在正被用作那個時候的能立。

【English Translation】 The first part: In the context of explaining the five aspects of the characteristics of aspects in the Compendium of Topics (Kunbtus), here, the term 'desire' ('dod pa'), the root of the Sanskrit word for desire, is the word 'become desire' ('dod par gyur pa') formed by the power of adding an affix to the root. This 'desire word' ('dod tshig') is a dharma, 2-289 You cannot dispel the doubt of 'Could it be that what will become the object to be proven in the future is the object to be proven now?', because your ability to dispel doubt is destroyed by the term 'that which should be shown' (bstan bya ba). For example, 'The Buddha came into the world, and the Dharma was spoken, it should be shown.' (sangs rgyas 'jigs rten byon pa dang/ chos gsungs pa la bstan par bya/) is also the same. The phrase 'The Buddha came into the world, and the Dharma was spoken' is obscured by the future tense phrase 'The Dharma was spoken, it should be shown' (chos gsungs la bstan par bya/). It is explained thus: 'The affix of desire here is a limb.' ('dod rkyen 'dir ni yan lag yin/) The categories are not the same. (rigs sgo ni mi mtshungs so/) Showing that, the characteristic of the aspect of category is a dharma. Your aspect's word 'become desire' ('dod par gyur pa') possesses the ability of a limb to dispel such doubts. Your aspect's 'desire word' ('dod tshig') is able to prevent examples that may become objects to be proven in the future, reasons that are not established, and all dissimilarities in the category of valid objects to be proven. Because that word has the basis for generating such doubts, and 'that which should be shown' (bstan bya ba) is the destroyer of the ability to dispel doubt, it is the basis of distinction, and is not a valid sign due to its relation, etc. 2-290 It is explained thus: 'For the words that have become desire, validity lies in this, it prevents reasons that are not established, etc.' ('dod par gyur pa'i tshig dag la/ yang dag nyid yin de yis ni/ gtan tshigs ma grub la sogs 'gog/) Here, the root of 'desire' ('dod pa') is li tsu, and the affix is two named ṣṭha, of which ka is given to the root, because its suffix is the meaning of relation and ka, so later the power of the letter ṣa transforms the letter ta into the letter ṭa, so iṣṭa is become desire, the method of accomplishment is completely without difference, so say the scholars. ༄། ། Analysis of Difficult Points by Wise Scholars Second, analyzing the difficult points: Then, the 'only' (kho na) of the Compendium of Topics (Kunbtus) also cannot dispel the wrong conception of 'Could it be that what will become the object to be proven in the future is the valid object to be proven now?', because it is related to 'that which should be shown' (bstan bya ba). If you think so, it is not the same. The example that may become the object to be proven in the future, the reason that is not established, is now being used as the proof for that time, and the meaning of 'only' (kho na) is that it is now being used as the proof for that time.

ན་ པ་མ་ཡིན་པ་ཞེས་པའི་ཚིག་གསལ་པོར་བྱུང་བས་བསྟན་བྱ་བས་སྒྲིབ་མི་ནུས་པའི་ཕྱིར་རོ། །འོ་ན། འདིར་བསྟན་བྱ་བ་ཁྱད་གཞིར་འབྲེལ་ཚུལ་ཇི་ལྟར་སྙམ་ན། འདོད་ཅིང་མ་བསལ་བསྟན་པར་བྱ། ། 2-291 ཞེས་པའི་བསྟན་པར་བྱ་ཞེས་པ་བཤད་པའི་གཞིར་བྱས། གང་བསྟན་པར་བྱ་ན་གཞན་ཕྱོགས་ཡང་དག་དེའོ། །གང་གིས་ན། སྐབས་དེའི་སྔར་རྒོལ་ཀྱིས་སོ། །ཚུལ་ཇི་ལྟར་ན། སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཁོ་ན་ སྔ་རྒོལ་རང་ཉིད་ཀྱིས་བསྒྲུབ་པར་འདོད་ཅིང་། ཚད་མས་མ་བསལ་བ་སྟེ་ཁྱད་ཆོས་ལྔ་ཚངས་བའི་སྒོ་ནས་སོ། །དེ་ལྟར་བསྟན་པའི་དགོས་པ་ནི། རྒོལ་བ་སྔ་རབས་པ་དག བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ སྒྲུབ་ངག་གི་ཡན་ལག་ཏུ་དངོས་སུ་བསྟན་དགོས་ཞེས་འདོད་པ་ལ། དེ་ལྟ་ན་ནི་མ་ཡིན་གྱི་སྐབས་དེའི་སྒྲུབ་བྱེད་བཀོད་པའི་ཤུགས་ལས་རྟོགས་པའི་ཚུལ་གྱིས་བསྟན་པར་བྱ་ཤེས་པའི་ཕྱིར་དུའོ། ། རིགས་པའི་སྒོར་ནི་འདོད་པ་ཁྱད་གཞིར་འབྲེལ་བ་ཡིན་ཏེ། འདོད་པར་གྱུར་ཞེས་པ་དེ་བཤད་པའི་གཞིའོ། །གང་ན་སྐབས་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་དེའོ། །གང་གིས་ན་སྐབས་ཀྱི་སྔར་རྒོལ་རྣམ་དག་དེས་ སོ་ཞེས་པའི་ཚུལ་གྱིས་སོ། །ཡང་ཁོ་ན་རེ། ཀུན་བཏུས་དང་། རིགས་སྒོའི་འདོད་ཚིག་གཉིས་ལ་ཁྱད་པར་གཏན་ནས་མེད་པར་ཐལ། དེ་གཉིས་ཀས་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་ ནི་མཚུངས། དེ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་དོགས་པ་དེ་ནི་གཉིས་ཆར་གྱིས་མི་སེལ་བའི་ཕྱིར་རོ་ཞེ་ན། འདི་འཆད་ཚུལ་ཐ་དད་པ་གཉིས་སྣང་སྟེ། མཁས་པ་ཕལ་ཆེར་ནི་རྟགས་དང་པོ་མ་གྲུབ་ཏེ་རིགས་སྒོའི་འདོད་ཚིག་དེས་དེ་སེལ་ཀྱང་ཀུན་བཏུས་ཀྱི་འདོད་ཚིག་དེས་དེ་མི་སེལ་བའི་ཕྱིར་ཏེ། 2-292 དེ་བསྟན་བྱ་བ་དང་འབྲེལ་བའི་ཕྱིར། རིགས་སྒོ་དེས་དེ་སེལ་ཏེ། དེ་བསྟན་བྱ་བ་དང་མ་འབྲེལ་བའི་ཕྱིར། དེས་ན་ཀུན་བཏུས་ཀྱི་འདོད་ཚིག་དེ། བསྟན་བྱ་བ་དང་མ་འབྲེལ་ན་དེ་གཅོད་ ནུས་ཀྱང་དེ་དང་འབྲེལ་བའི་དབང་གིས་གཅོད་མི་ནུས་ཞེས་པ། རང་ཉིད་འདོད་པ་བརྗོད་པ་ཡིས། །ཞེས་སོགས་ཤློ་ཀ་གཉིས་ཀྱི་དོན་དུ་འཆད་དོ། །འདི་དངོས་བསྟན་ལམ་པ་ལ་འགྲིག་པོ་ཡིན་ཡང་ བརྟགས་ན་ཅུང་མི་འཐད་པར་སེམས་ཏེ། ཀུན་བཏུས་ཀྱི་འདོད་ཚིག་དེས་ཀྱང་མ་འོངས་པའི་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་པ་གཅོད་ནུས་པར། གཞན་འདོད་ཐམས་ཅད་ ཟློག་ན་ཡང་། །ཞེས་པ་དང་། མ་ཡིན་འདོད་པ་སྨོས་པའི་ཕྱིར་ན། །ཞེས་སོགས་ཀྱིས་བསྟན་པའི་ཕྱིར་དང་། ཟུར་ལྔའི་ནང་ཚན་གྱི་ངོ་བོ་དང་། མ་བསལ་བ་དང་། འདོད་པ་གསུམ་པོ་དེས། གཞན་དོན་ ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་རིགས་མི་མཐུན་མཐའ་དག་སེལ། ཁོ་ན་བ་དང་རང་ཉིད་གཉིས་པོ་དེས་ལོག་རྟོག་རྣམ་གཉིས་སེལ་ཞེས་དཔྱོད་ལྡན་དག་འཆད་པ་ཡང་གཞུང་གི་དགོངས་པར་སྣང་བའི་ཕྱིར་

【現代漢語翻譯】由於'並非如此'一詞的明確出現，所要證明的事物無法被遮蔽。那麼，這裡所要證明的事物是如何與限定詞相關聯的呢？應該通過期望且未被否定的方式來證明。 2-291 其中，'所要證明'被作為解釋的基礎。什麼應該被證明呢？那就是正確的他方。通過什麼來證明呢？通過當時的反駁者。方式如何呢？通過當時唯獨的待證，即先前的反駁者自己想要證明，且未被量（ प्रमाण ，pramāṇa，valid cognition）所否定的，即通過五種特徵圓滿的方式。如此證明的必要性在於，早期的論辯家們認為，正確的待證必須在論證陳述的組成部分中實際地指出。如果那樣，就不是通過陳述當時論證的效力來理解的方式來證明了。在理則學中，期望與限定詞相關聯，因為'期望'一詞是解釋的基礎。在哪裡期望呢？在當時的正確待證中。通過誰期望呢？通過當時清凈的反駁者，以這樣的方式。又有人說：全集（Kunshe）和理則學（Rigge）中的'期望'一詞根本沒有區別，因為兩者都同樣地將未成立的例子和理由作為正確的待證，並且兩者都不消除'那是正確的待證嗎'的懷疑。如果這樣說，那麼有兩種不同的解釋方式：大多數學者認為，理則學中的'期望'一詞消除了第一個理由未成立的情況，而全集中的'期望'一詞則不能消除這種情況， 2-292 因為它與所要證明的事物相關聯。理則學消除了這種情況，因為它與所要證明的事物無關。因此，全集中的'期望'一詞，如果與所要證明的事物無關，就能斷除，但由於與它相關聯，就不能斷除，這就像'通過陳述自己的期望'等兩頌詩的含義一樣。這種直接的解釋似乎適合於道次第，但經過考察，我認為有些不妥，因為全集中的'期望'一詞也能斷除未來可能成為待證的未成立的例子和理由是正確的待證，因為'即使反駁所有他人的觀點'和'因為陳述了並非如此的期望'等已經表明了這一點。並且，五個部分中的自性、未否定和期望這三者消除了他方正確觀點的所有不同類別的極端，而唯獨和自己這兩個則消除了兩種錯誤的觀念，有智慧的人們是這樣解釋的，這似乎也符合經文的意圖。

【English Translation】 Since the word 'not so' clearly appears, the object to be proven cannot be obscured. So, how is the object to be proven related to the qualifier here? It should be proven through expectation and non-negation. 2-291 Among them, 'to be proven' is taken as the basis for explanation. What should be proven? That is the correct other party. Through what is it proven? Through the opponent at that time. How is it done? Through the unique thesis at that time, which the previous opponent himself wants to prove, and which is not negated by valid cognition ( प्रमाण ，pramāṇa，valid cognition), that is, through the way of fulfilling the five characteristics. The necessity of proving in this way is that early debaters believed that the correct thesis must be actually pointed out in the components of the proof statement. If so, it is not proven by the way of understanding from the force of stating the proof at that time. In logic, expectation is related to the qualifier, because the word 'expectation' is the basis for explanation. Where is the expectation? In the correct thesis at that time. Through whom is it expected? Through the pure opponent at that time, in this way. Again, some say: There is absolutely no difference between the word 'expectation' in the Compendium (Kunshe) and in Logic (Rigge), because both equally take the unestablished example and reason as the correct thesis, and neither eliminates the doubt of 'is that the correct thesis?' If so, then there are two different ways of explaining: Most scholars believe that the word 'expectation' in Logic eliminates the case where the first reason is not established, while the word 'expectation' in the Compendium does not eliminate this case, 2-292 because it is related to the object to be proven. Logic eliminates this case because it is not related to the object to be proven. Therefore, the word 'expectation' in the Compendium, if it is not related to the object to be proven, can cut it off, but because it is related to it, it cannot cut it off, just like the meaning of the two verses 'through stating one's own expectation' and so on. This direct explanation seems suitable for the Stages of the Path, but after examination, I think it is somewhat inappropriate, because the word 'expectation' in the Compendium can also cut off the unestablished example and reason that may become the thesis in the future as the correct thesis, because 'even if refuting all other opinions' and 'because the expectation of not so is stated' and so on have already shown this. And, the three of nature, non-negation, and expectation among the five parts eliminate all different kinds of extremes of the other party's correct view, while the two of uniqueness and self eliminate the two kinds of wrong conceptions, wise people explain in this way, which also seems to be in accordance with the intention of the scriptures.

རོ། །ཡང་ མཁས་པ་ཤཱཀྱ་མཆོག་ལྡན་སོགས། ཀུན་བཏུས་ཀྱི་འདོད་ཚིག་དེས་རིགས་མི་མཐུན་སེལ་ཡང་བསྟན་བྱ་བ་དང་འབྲེལ་བས་ལོག་རྟོག་སེལ་མི་ནུས་པའི་ཕྱིར་ན། ཁོ་ན་བ་དགོས་ལ། རིགས་སྒོར་ལོག་རྟོག་གཅིག་ནི་འབྱུང་བའི་གཞི་མེད་པས་བསལ་མི་དགོས། 2-293 ལོག་རྟོག་གཅིག་ནི་མ་བསལ་ཡང་སྐྱོན་མེད་ཅེས་གསུང་བ་ཡང་དཔྱོད་དགོས་ཏེ། འོ་ན་རིགས་སྒོའི་འདོད་ཚིག་དེས། དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་དེ་སེལ་ ལམ་མི་སེལ། སེལ་ན་ལོག་རྟོག་གཅིག་ནི་འབྱུང་བའི་གཞི་མེད་པས་བསལ་མི་དགོས་ཞེས་བཤད་པ་དང་འགལ་ལ། མི་སེལ་ན། འདོད་པར་གྱུར་པའི་ཚིག་དག་ལ། །ཡན་ལག་ཉིད་ཡིན། ཞེས་པའི་སྐབས་ སུ་དེ་དེ་འདྲའི་དོགས་པ་གཅོད་ནུས་ཀྱི་ཡན་ལག་ཡིན་ཞེས་འབྲུ་སྣོན་པ་དང་འགལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་ཁྱོད་རང་ཇི་ལྟར་སྨྲ་སྙམ་ན། གཞུང་སྔ་མ་དེའི་ཚིག་རིས་ལྟར་ན། རང་ལུགས་ སྐྱོང་བ་ལ་དཀའ་གནས་ལས་གྲོལ་བར་མི་འདུག་པས། ཤློ་ཀ་ཕྱི་མ་དེ་ལ། རྒྱན་མཛད་པའི་གཞུང་ལས། འདོད་རྐྱེན་འདིར་ནི་ཡན་ལག་ཡིན། །འདོད་པར་གྱུར་པའི་ཚིག་དག་ལ། །ཡན་ལག་ཉིད་མིན་ དེ་ཡིས་ནི། །གཏན་ཚིགས་མ་གྲུབ་ལ་སོགས་འགོག །ཅེས་བྱུང་བ་ལྟར་བསྟན་ནས་རྣམ་དཔྱོད་དང་ལྡན་པའི་ཚིག་གིས་བཀྲོལ་ན་དཀའ་བའི་འཕྲང་ལས་གྲོལ་བར་འགྱུར་རོ། །འོ་ན་ཇི་ལྟར་སྙམ་ན། ཉོན་ ཅིག ཀུན་བཏུས་ཀྱི་སྐབས་འདིར་ནི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་དོགས་པ་སེལ་བ་ལ་ཁོ་ན་བ་ངེས་པར་དགོས་ཏེ། འདིར་ནི་འདོད་ཚིག་དེ། བསྟན་བྱ་བ་དང་འབྲེལ་བའི་གནད་ཀྱིས། 2-294 འདོད་ཚིག་དེ་མ་འོངས་པ་ན་བསྒྲུབ་བྱར་འགྱུར་རུང་གི་དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་དེ་འབྱུང་བའི་ཡན་ལག་གམ་གནས་ཡིན་པས་ཁོ་རང་གིས་དོགས་ པ་དེ་གཅོད་མི་ནུས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ནི། འདོད་རྐྱེན་འདིར་ནི་ཡན་ལག་ཡིན། །ཞེས་སོ། །རིགས་སྒོའི་ལོག་རྟོག་སེལ་མི་དགོས་ཏེ། དེ་བསྟན་བྱ་བ་དང་མ་འབྲེལ་བས་ལོག་རྟོག་དེ་འབྱུང་ བའི་ཡན་ལག་གམ་གནས་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། དཔེ་རྟགས་མ་གྲུབ་པ་ལ་སོགས་པའི་རིགས་མི་མཐུན་རྣམས་ནི་དེས་འགོག་པར་ནུས་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་པ་ནི། འདོད་རྐྱེན་འདིར་ནི་ཡན་ལག་ཡིན། ། ཞེས་སོ། །རིགས་སྒོའི་འདོད་ཚིག་དེས། དེ་ལྟ་བུའི་ལོག་རྟོག་སེལ་མི་དགོས་ཏེ། དེ་བསྟན་བྱ་བ་དང་མ་འབྲེལ་བས་ལོག་རྟོག་དེ་འབྱུང་བའི་ཡན་ལག་གམ་གནས་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། དཔེ་རྟགས་ མ་གྲུབ་པ་ལ་སོགས་པའི་རིགས་མི་མཐུན་རྣམས་ནི་དེས་འགོག་པར་ནུས་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་འཆད་པ། འདོད་པར་གྱུར་པའི་ཚིག་དག་ལ། །ཡན་ལག་ཉིད་མིན་དེ་ཡིས་ནི། །གཏན་ཚིགས་མ་གྲུབ་ལ་ སོགས་འགོག །ཅེས་སོ།། ༈ །། འཇམ་པའ

【現代漢語翻譯】再者，像智者釋迦勝（Shakya Chokden）等人的觀點，總集（Kuntus）的『意欲詞』雖然能區分不同類別，但因為它與『所詮釋』相關聯，所以不能消除錯誤的觀念。因此，需要『唯獨』。而對於『理路之門』（Rigs Dor）來說，一種錯誤的觀念是沒有產生的基礎的，所以不需要消除。有人說，即使不消除一種錯誤的觀念也沒有問題，這也需要考察。那麼，『理路之門』的『意欲詞』，是否能消除『例證、理由不成立，所要證明的也是正確的嗎？』這樣的錯誤觀念？如果能消除，就與『一種錯誤的觀念是沒有產生的基礎的，所以不需要消除』的說法相矛盾。如果不能消除，那麼在『對於已成為意欲的詞語，是支分』的情況下，就與補充說明它是能夠斷除這種懷疑的支分相矛盾。那麼，你認為應該怎麼說呢？按照之前的論典的字面意思，爲了維護自己的宗派，似乎無法擺脫困境。因此，對於後面的偈頌，從莊嚴論典中，『意欲的條件是支分，對於已成為意欲的詞語，不是支分，它能阻止理由不成立等。』這樣來闡述，用具有智慧的言辭來解釋，就能擺脫困境。那麼，應該怎麼理解呢？請聽著。在總集的情況下，爲了消除『例證、理由不成立，所要證明的也是正確的嗎？』這樣的懷疑，『唯獨』是絕對需要的。因為在這裡，這個『意欲詞』，由於與『所詮釋』相關聯的關鍵，這個『意欲詞』在未來可能會變成所要證明的，『例證、理由不成立，所要證明的也是正確的嗎？』這樣的錯誤觀念是產生的基礎或場所，因此它自己無法斷除這種懷疑。這就是『意欲的條件是支分』的意思。不需要消除『理路之門』的錯誤觀念，因為它與『所詮釋』無關，所以這個錯誤觀念不是產生的基礎或場所。並且，它能夠阻止例證、理由不成立等不同類別。這就是『意欲的條件是支分』的意思。『理路之門』的『意欲詞』，不需要消除這樣的錯誤觀念，因為它與『所詮釋』無關，所以這個錯誤觀念不是產生的基礎或場所。並且，它能夠阻止例證、理由不成立等不同類別。這就是闡述『對於已成為意欲的詞語，不是支分，它能阻止理由不成立等。』的意思。

【English Translation】 Furthermore, According to scholars like Shakya Chokden, the 'intentional word' (意欲詞) of the Compendium (總集, Kuntus), while distinguishing different categories, cannot eliminate erroneous conceptions because it is related to 'what is to be explained' (所詮釋). Therefore, 'exclusivity' (唯獨) is necessary. However, for 'Gate of Reasoning' (理路之門, Rigs Dor), a single erroneous conception does not have a basis for arising, so it does not need to be eliminated. It is said that there is no problem even if one erroneous conception is not eliminated, but this also needs to be examined. Then, does the 'intentional word' of 'Gate of Reasoning' eliminate the erroneous conception that 'the example and reason are not established, and what is to be proven is also correct?' If it eliminates it, it contradicts the statement that 'a single erroneous conception does not have a basis for arising, so it does not need to be eliminated.' If it does not eliminate it, then in the case of 'for the words that have become intentional, it is a limb,' it contradicts the supplementary explanation that it is a limb capable of cutting off such doubts. So, what do you think should be said? According to the literal meaning of the previous treatise, it seems impossible to escape the difficult situation in order to maintain one's own tenets. Therefore, for the later verse, from the treatise of adornment, 'the condition of intention is a limb, for the words that have become intentional, it is not a limb, it prevents reasons from being unestablished, etc.' By explaining it in this way, and interpreting it with wise words, one can escape the difficult situation. So, how should it be understood? Listen. In the case of the Compendium, in order to eliminate the doubt that 'the example and reason are not established, and what is to be proven is also correct?' 'exclusivity' is absolutely necessary. Because here, this 'intentional word,' due to the key of being related to 'what is to be explained,' This 'intentional word' may become what is to be proven in the future, and the erroneous conception that 'the example and reason are not established, and what is to be proven is also correct?' is the basis or place of arising, so it cannot cut off this doubt by itself. This is the meaning of 'the condition of intention is a limb.' It is not necessary to eliminate the erroneous conception of 'Gate of Reasoning,' because it is not related to 'what is to be explained,' so this erroneous conception is not the basis or place of arising. And, it can prevent different categories such as the example and reason being unestablished. This is the meaning of 'the condition of intention is a limb.' The 'intentional word' of 'Gate of Reasoning' does not need to eliminate such an erroneous conception, because it is not related to 'what is to be explained,' so this erroneous conception is not the basis or place of arising. And, it can prevent different categories such as the example and reason being unestablished. This is the explanation of 'for the words that have become intentional, it is not a limb, it prevents reasons from being unestablished, etc.'

ི་རྡོ་རྗེའི་བྱིན་རླབས་སྙིང་ལ་སྨིན། །ཡང་ན་དབྱངས་ཅན་ལྷ་མོའི་སྤྱན་རས་རྩེན། །མིན་ན་ཕྱོགས་གླང་ཆོས་ཀྱི་གྲགས་པ་ཁྱོད། །ལྷ་རྒྱན་འཁོར་གྱིས་བསྐོར་ནས་འདིར་བྱོན་ཏམ། ། 2-295 ཞེས་ཀྱང་ངལ་འཚོའི་གཏམ་མོ། །རྩ་བའི་ས་བཅད་བསྟན་བཤད་བསྡུ་གསུམ་ཡོད་པའི་དང་པོ་གཉིས་སོང་ནས། གསུམ་པ་འཆད་པ། བརྗོད་བྱེད་མིན་ཕྱིར་ཞེས་སོགས་ཚིགས་བཅད་གཉིས་ཏེ། འདིར་པཎ་ཆེན་ཐམས་ཅད་ མཁྱེན་པའི་དགོངས་པ་ལྟར། གཞན་ལུགས་བཀག་པའི་དོན་བསྡུ། ཡོངས་གཅོད་དགོས་པའི་དོན་བསྡུ། རྣམ་གཅོད་དགོས་པའི་དོན་བསྡུ་གསུམ་ལ་སྦྱར་ཡང་ཆོག་མོད། ད་ལམ་འདི་ལྟར་བཤད་དེ། རང་སྡེ་བཀག་པའི་དོན་ བསྡུ། རང་ལུགས་བཞག་པའི་དོན་བསྡུ། གཞན་སྡེ་བཀག་པའི་དོན་བསྡུ་གསུམ་མོ། །དང་པོ་ནི། གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡན་ལག་གི་མཚན་ཉིད་ཀྱི་ཟུར་དུ་རང་ཉིད་ཅེས་པའི་ཚིག་སྨོས་པ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་མདོའི་ འགྲེལ་བྱེད་རྣམས་ཀྱིས་བཞེད་པ་ལྟར། རྒོལ་བ་བསྟན་བཅོས་ལ་འཇུག་ལྡོག་བྱེད་པ་ཤེས་པ་སོགས་བཞིའི་ཕྱིར་སྨོས་པ་ཡང་མི་རིགས་ཏེ། དེ་དག་རང་ཚིག་གི་བཅད་བྱར་འོས་པའི་དོན་བརྗོད་བྱེད་ཀྱི་ ཕྱོགས་སྔའི་ཚིག་མ་ཡིན་པའི་ཡང་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་འཆད་པ་ལ། རྗོད་བྱེད་མིན་ཕྱིར་ཡང་མི་རིགས། །ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་ནི། གོང་དུ་རྒྱས་པར་བཤད་ཟིན་པ་དེས་ན། གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་ མཚན་ཉིད་ཀྱི་ཟུར་དུ། རང་ཉིད་ཅེས་པ་དང་། སྔར་རྒོལ་བདག་ཉིད་ཀྱིས་འདོད་པ་ཞེས་པའི་ཚིག་གཉིས་སྨོས་པ་ཆོས་ཅན། དགོས་པ་ཡོད་དེ། ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་ཀུན་ལ་ལྟོས་པ་མེད་པ་སྟེ། 2-296 བསྟན་བཅོས་མཁན་པོའི་ལུང་དོན་ཐམས་ཅད་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནམ་སྙམ་པའི་ལོག་རྟོག་བཀག་ནས། སྐབས་དེའི་སྔར་རྒོལ་དེ་ཁོ་ནས་སྐབས་དེའི་བསྒྲུབ་བྱར་འདོད་པ་རྣམས་ནི་སྐབས་དེའི་གཞན་ དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཡིན་ནོ་ཞེས་བསྟན་པའི་ཆེད་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཞེས་འཆད་པ། དེས་ན་རང་ཉིད་བདག་ཉིད་འདོད། །བསྟན་བཅོས་ཀུན་ལ་ལྟོས་མེད་པར། །དེ་འདོད་པ་ནི་བསྒྲུབ་བྱ་ཉིད། །ཅེས་སོ།། །། ༄། །དགོས་པ་དེའི་གྲུབ་དོན་བསྡུ་བ། གསུམ་པ་གཞན་ལུགས་བཀག་པའི་དོན་བསྡུ་བ་ནི། སྔ་རྒོལ་བྱེ་བྲག་པས་སྒྲ་མི་རྟག་སྒྲུབ་ལ་བྱས་པ་རྟགས་སུ་བཀོད་པ་ན། སྔར་རྒོལ་རང་ཉིད་མི་འདོད་པ་དང་འབྲེལ་བའི་རྟག་ནམ་ཡོན་ སོགས་བསྟན་བཅོས་མཁན་པོའི་འདོད་པ་ལ་གནོད་པ་ན་ཡང་། དེའི་ཚེ་སྒྲ་མི་རྟག་པ་དེ་ཕྱོགས་སྐྱོན་མེད་དང་། བྱས་པ་དེ་དེ་སྒྲུབ་ཀྱི་གཏན་ཚིགས་སྐྱོན་མེད་ཉིད་ཡིན་ཏེ། དེའི་ཚེ་བྱས་པ་ དེ་སྔར་རྒོལ་རང་ཉིད་ཇི་ལྟར་སྒྲུབ་པར་འདོད་པའི་བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲ་མི་རྟག་པ་དེ་ལ་གནོད་པ་མེད་པར་སྒྲུབ་ནུས་པའི་རྟགས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཏེ། དེའི་རྒྱུ་མཚན་རྒྱས་བཤད་ཀྱི་སྐབས་སུ་རྒྱས་

【現代漢語翻譯】是金剛的加持在心中成熟？還是妙音天女的目光在嬉戲？莫非是陳那法稱您？由天眾眷屬圍繞降臨於此？這只是寒暄之語。根本頌的科判有教、證、攝三部分，前兩部分已結束，現在講解第三部分。『表達者非故』等兩句偈頌，此處按照班禪大師一切智的觀點，可以結合遮遣他宗的意義、必須簡別的意義、必須區分的意義這三方面來解釋。但這次我這樣講解：遮遣自宗的意義、確立自宗的意義、遮遣他宗的意義這三方面。首先是遮遣自宗的意義：在『他義』（為他）的周遍（ཕྱོགས་，pakṣa， पक्ष）或支分（ཡན་ལག་，yan lag）的定義中，加入『自己』一詞，作為有法（ཆོས་ཅན།，chos can，dharmin），如你們經部的註釋者所認為的那樣，爲了論敵進入或退出論著等四種原因而加入也是不合理的，因為那些不是能表達適合作為自宗的所立的詞語。這就是『表達者非故，亦不應理』的含義。其次是確立自宗的意義：正如前面詳細解釋的那樣，在『他義』的正確周遍的定義中，加入『自己』一詞和之前『論敵自己所承認』這兩個詞，作為有法，是有必要的，因為爲了遮止對於所有已承諾的論著都不需要依賴，是否所有論著作者的論證在當時都是正確的所立的邪分別念，爲了表明只有當時的論敵自己承認的當時的所立才是當時的『他義』的正確所立。這就是『因此自己承認，無需依賴所有論著，彼承認即是所立』的含義。第三是遮遣他宗的意義：如果前論敵勝論派將『所作』作為成立『聲無常』的因，即使與前論敵自己不承認的，並且與常、我、有等論著作者的觀點相違背，但在那時，『聲無常』是無過失的周遍，而『所作』是成立它的無過失的理由，因為在那時，『所作』是能夠成立前論敵自己如何承認的所立『聲無常』，並且不違背的因。原因在廣說時會詳細說明。

【English Translation】 Is it the blessing of Vajra ripening in my heart? Or is the gaze of Saraswati playing? Could it be you, Dignāga Dharmakīrti? Surrounded by a retinue of gods, have you come here? These are just words of greeting. The root text has three sections: teaching, proof, and summary. The first two are finished, and now the third is being explained. 'Because it is not expressive' and the following two verses. Here, according to the intention of Paṇchen Thams-cad Khyen-pa, it can be applied to three aspects: summarizing the meaning of refuting other systems, summarizing the meaning of what must be distinguished, and summarizing the meaning of what must be differentiated. But this time I will explain it this way: summarizing the meaning of refuting one's own system, establishing the meaning of one's own system, and summarizing the meaning of refuting other systems. First, the meaning of refuting one's own system: The fact that the word 'oneself' is mentioned in the definition of the pervasion (ཕྱོགས་，pakṣa) or part (ཡན་ལག་，yan lag) of 'other-meaning' (for others), as a subject (ཆོས་ཅན།，chos can，dharmin), as considered by you commentators of the sutras, it is also unreasonable to add it for four reasons, such as the opponent entering or exiting the treatise, because those are not words that can express the proposition suitable as one's own system. This is the meaning of 'Because it is not expressive, it is also unreasonable'. Second, the meaning of establishing one's own system: As explained in detail above, in the definition of the correct pervasion of 'other-meaning', it is necessary to add the word 'oneself' and the previous two words 'admitted by the opponent himself', as a subject, because in order to prevent the wrong notion that all the promised treatises do not need to be relied upon, whether all the arguments of the authors of the treatises are correct propositions at that time, in order to show that only the propositions admitted by the opponent himself at that time are the correct propositions of 'other-meaning' at that time. This is the meaning of 'Therefore, oneself admits, without relying on all treatises, that admission is the proposition itself'. Third, the meaning of refuting other systems: If the former opponent, the Vaiśeṣika, uses 'made' as the reason for establishing 'sound is impermanent', even if it contradicts what the former opponent himself does not admit, and contradicts the views of the authors of treatises such as permanence, self, and existence, at that time, 'sound is impermanent' is a faultless pervasion, and 'made' is a faultless reason for establishing it, because at that time, 'made' is the reason that can establish the proposition 'sound is impermanent' that the former opponent himself admits, and does not contradict it. The reason will be explained in detail in the context of the detailed explanation.

པར་བཤད་ཟིན་པ་དེས་ནའི་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེས་ན་མི་འདོད་དང་འབྲེལ་བའི། །འདོད་པ་ལ་ཡང་གནོད་པ་ན། །ཇི་ལྟར་སྒྲུབ་ལ་གནོད་མེད་ཕྱིར། །ཕྱོགས་དང་གཏན་ཚིགས་སྐྱོན་མེད་ཉིད། ། 2-297 ཅེས་སོ། །དེས་རང་ཉིད་རྒྱས་བཤད་རྫོགས་སོ། །འོ་ན་སྔར་གྱི་དཀའ་བའི་གནད་དེ་ཇི་ལྟར་དཔྱད་སྙམ་ན། དེ་ནི་འདི་ལྟ་ཡིན་ཏེ། སྔ་རྒོལ་བྱེ་བྲག་པའི་ནང་ཚན་གྱི་རིགས་རྒྱུན་ཡིན་པ། གཟེགས་ཟན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཚད་མར་ཁས་བླངས་ཀྱང་སྒྲ་མི་རྟག་པ་དང་དེ་སྐོར་གྱི་ཚད་མས་ངེས་པ་ཞིག་གིས། ཕྱི་རྒོལ་གྲངས་ཅན་གྱི་རིགས་རྒྱུན་ཡིན་པ། སྒྲ་མི་རྟག་པ་ལ་ཤེས་འདོད་ ཐེ་ཚོམ་དང་ལྡན་པ་ཞིག་ལ། སྒྲ་མི་རྟག་པ་སྒྲུབ་པ་ལ་རྟགས་སུ་བཀོད་པའི་ཚེ། ཕྱིར་རྒོལ་གྲངས་ཅན་ཕྱི་མ་རྣམས་ཀྱིས་དེར་སྐབས་ཀྱི་རྒོལ་ཕྱི་རྒོལ་གཉིས་ཀ་བྱེ་བྲག་པ་དང་གྲངས་ ཅན་མཚན་ཉིད་པར་བཟུང་ནས་གཞུང་ནས་བཤད་པའི་སྐྱོན་དེ་རྣམས་འཕངས་ལ། དཔལ་ལྡན་ཆོས་ཀྱི་གྲགས་པས་གཞུང་ནས་བཤད་པའི་ལན་དང་། གནོད་བྱེད་ཀྱི་རིགས་པ་དེ་དག་འཕངས་པ་ཡིན་པས། དཀའ་བའི་ གནད་ལས་རང་གྲོལ་ཡིན་པས་བློ་གསལ་ཤེས་ལྡན་རྣམས་ཀྱི་དགའ་སྟོན་གྱིས་ཤིག དེ་ལྟར་ན་དེ་དག་ནི། རང་རེའི་པཎ་ཆེན་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པའི་སྤྱི་ཊཱིཀ་དང་། འཇམ་མགོན་བླ་མའི་གསུང་ལ་གཞི་ བཅས། རང་གི་རྣམ་པར་དཔྱོད་པས་ཀྱང་རྣམ་དབྱེ་ལེགས་པར་ཕྱེ་སྟེ་བཤད་པ་ཡིན་པས་བློ་གསལ་དག་ཡིད་ཆེས་པར་གྱིས་ཤིག དེ་ལྟར་རྣམ་བཤད་འདི་ནི་ཆུ་མོ་ལུག་གི་ལོ་ཟླ་བ་བཅུ་གཉིས་པའི་ཆོས་མཚམས་སྐབས་སུ་འཇམ་མགོན་བླ་མ་སྐྱིད་གཤོངས་པ་ཆེན་པོའི་གསུངས་ལས་སྐྱེས་པ། 2-298 ཤཱཀྱའི་དགེ་སློང་རིག་བྱེད་སྨྲ་བ་ཀླུ་སྒྲུབ་ཅེས་བྱ་བས་མཉན་ཡོད་ཚེ་རིང་གུར་ཁང་དུ་སྦྱར་བ་དགེའོ། །འདིས་ཀྱང་རྒྱལ་བ་འབུམ་ཕྲག་གསུམ་པའི་བསྟན་པ་དར་ཤིང་རྒྱས་ལ་ཡུན་རིང་དུ་གནས་ པར་གྱུར་ཅིག །མངྒ་ལཾ། སརྦ་མསྟུ་ཛཱ་ག་ཏྃ། ཤྲཱི་ཡྃ་ཀུ་རུ་ཧོ།། །།

【現代漢語翻譯】因此，解釋說：『因為已經解釋完畢。』因此，如果對不欲求和關聯的欲求也有損害，那麼如何對論證沒有損害呢？因為宗法和理由本身沒有過失。這樣說。這樣，對自己的詳細解釋就結束了。那麼，先前困難的關鍵應該如何分析呢？那就是這樣，作為先前論敵，即勝論派的一部分的宗派，即使承認勝論派的論著為量，但對於聲音無常以及與之相關的量，如果對外論敵，即數論派的宗派，對於聲音無常具有想要了解的懷疑，那麼在確立聲音無常時，如果將（聲音無常）作為理由，那麼後來的數論派論敵們，如果將當時的論敵和外論敵都視為勝論派和數論派的定義，那麼就會拋出經文中說的那些過失。而法稱論師已經拋出了經文中說的回答和能損害的理路。因此，因為從困難的關鍵中自我解脫，所以請有智慧和知識的人們歡喜吧。這樣，那些就是，以我們全知班智達大師的共同註釋和宗喀巴大師的教言為基礎，並且通過自己的辨析也很好地區分而說的，所以請有智慧的人們相信吧。這樣，這個釋論是在水羊年十二月的法會上，從宗喀巴大師吉雄巴大師的教言中產生的。釋迦比丘，精通學問的龍樹，在舍衛城長壽帳篷中寫成，吉祥！愿以此三百萬佛陀的教法興盛、發展並長久住世！吉祥！愿一切眾生安樂！愿吉祥增長！

【English Translation】 Therefore, it is explained: 'Because it has been explained.' Therefore, if there is harm even to desire that is related to non-desire, then how is there no harm to the proof? Because the subject and reason themselves are without fault. Thus it is said. Thus, the detailed explanation of oneself is finished. So, how should the key to the previous difficulty be analyzed? That is like this: As the previous opponent, a lineage of the Vaisheshika (Particularist) school, even if they accept the treatises of the Vaisheshika as valid cognitions, but for the sound being impermanent and the valid cognitions related to it, if the external opponent, a lineage of the Samkhya (Enumerationist) school, has doubts about wanting to know that sound is impermanent, then when establishing sound as impermanent, if (sound being impermanent) is used as the reason, then the later Samkhya opponents, if they consider both the opponent and external opponent at that time as the definitions of Vaisheshika and Samkhya, then they will throw out those faults mentioned in the scriptures. And Dharmakirti has thrown out the answers and the reasoning that harms mentioned in the scriptures. Therefore, because one is self-liberated from the key to the difficulty, may the wise and knowledgeable rejoice! Thus, those are based on the common commentary of our omniscient Panchen master and the words of Je Tsongkhapa, and are also well distinguished and explained through one's own analysis, so may the wise believe! Thus, this commentary was produced during the Dharma session in December of the Water Sheep year, from the teachings of Je Tsongkhapa Kyishongpa. Written by the Shakya monk, the learned Nagarjuna, in Shravasti's Longevity Tent, may it be auspicious! May the teachings of these three million Buddhas flourish, develop, and remain for a long time! Mangalam! Sarva Mastu Jagatam! Shri Yam Kuru Ho!!