rigral14_中觀莊嚴論釋明晰義理之花.g2.0f
利佩若吉教言集RR14དབུ་མ་རྒྱན་གྱི་རྣམ་པར་བཤད་པ་ཚིག་དོན་གསལ་བའི་མེ་ཏོག 1-1778 ༄༅། །དབུ་མ་རྒྱན་གྱི་རྣམ་པར་བཤད་པ་ཚིག་དོན་གསལ་བའི་མེ་ཏོག ༄། །གཞུང་ལ་དོན་དྲུག་ལས་དང་པོ་མཆོད་པར་བརྗོད་ཅིང་བཤད་པར་དམ་བཅས་པ། ༄༅། །དབུ་མ་རྒྱན་གྱི་རྣམ་པར་བཤད་པ་ཚིག་དོན་གསལ་བའི་མེ་ཏོག་ཅེས་བྱ་བ་བཞུགས་སོ།། རྒྱ་གར་སྐད་དུ། མ་དྷྱ་མ་ཀ་ཨ་ལཾ་ཀ་ར་ཏིས་དཾ་ཨརྠ་ཨ་ལོ་ཀ་པུཥྤ་ན་ མཿ བོད་སྐད་དུ་དབུ་མ་རྒྱན་གྱི་འགྲེལ་པ་ཚིག་དོན་གསལ་བའི་མེ་ཏོག་ཅེས་བྱ་བ། སངས་རྒྱས་ལ་ཕྱག་འཚལ་ལོ། །ཡོད་མེད་མཐར་འཛིན་ལྟ་བ་ཡི། །དྲྭ་བ་འཇོམས་བྱེད་ཆོས་སྟོན་པ། །སངས་ རྒྱས་ཀུན་ལ་ཕྱག་འཚལ་ནས། །མཐའ་བྲལ་དབུ་མའི་རྒྱན་འདི་བཤད། །འདི་མཛད་པ་པོ་ནི་འཇམ་དཔལ་རྩ་རྒྱུད་ཀྱི་ལེའུ་ཐ་མ་སུམ་ཅུ་རྩ་དྲུག་པ་ལས་ལུང་བསྟན་ཏེ། སྟོན་པའི་གསུང་རབ་ས་ སྟེང་དུ། །དུས་མཐའ་འཇིག་རྟེན་ཉམས་པ་ན། །སྡོམ་བརྩོན་རྒྱལ་པོའི་ཚུལ་གྱིས་ནི། །འབྱུང་བར་འགྱུར་བར་ཐེ་ཚོམ་མེད། །དཔེར་ན་མ་གོལ་ཞེས་བྱ་དང་། །ཀླུས་བོས་ཞེས་ཀྱང་རྣམ་པར་གྲགས། །རིན་ཆེན་འབྱུང་ ཞེས་བྱ་མིང་དང་། །ཞེས་དེ་དག་ལ་སོགས་པ་མང་པོ་སངས་རྒྱས་འདས་ནས་གསང་སྔགས་འཛིན་པས་བསྟན་པའི་དོན་བྱེད་པར་སངས་རྒྱས་ཉིད་གསུངས་སོ། །འདིའི་དང་པོ་མཚན་དོན་ལ་མ་དྷྱ་མ་ཀ་ དང་། ཨ་ལཾ་ཀ་ར་བརྒྱན་དང་། ཀ་རཱི་ཀ་ཚིག་ལེའུ་བྱས་པ་སྟེ་རྒྱན་ནི་དེ་གསལ་བ་དང་མཛེས་པར་བྱེད་པ་གཉིས་ཀའི་རྒྱན་ཡིན་ནོ། །གཉིས་པ་གཞུང་ལ་དོན་དྲུག་ལས་དང་པོ་མཆོད་པར་བརྗོད་ཅིང་བཤད་པར་དམ་བཅས་པའི་བསྐལ་པ་གྲངས་མེད་གསུམ་གྱིས་འཕགས་པའི་མཆོག་སངས་རྒྱས་སུ་ངེས་པར་འབྱུང་ཞིང་ཞེས་པས་ནི་དུས་ཀྱི་སྒོ་ནས་ཚོགས་གཉིས་ཀྱི་རྒྱུ་བསྟན་ནོ། ། 1-1779 ཇི་སྲིད་འགྲོ་བ་གནས་ཀྱི་བར་འགྲོ་དོན་བྱེད་པས་ནི་རྒྱུན་མི་འཆད་པའི་ཕྲིན་ལས་བསྟན་ནོ། །ཡང་དག་པ་གསུམ་གྱིས་ནི་ངོ་བོ་བསྟན་ཏེ། ཆོས་སྐུ་ཡེ་ཤེས་བཞི་དང་། འོག་མིན་གྱི་ལོངས་ སྐུ་ནི་ཐོག་མ་ཡོད་ཀྱང་ཐ་མ་མེད་པས་བཞུགས་ལ། སྤྲུལ་སྐུ་ནི་སེམས་ཡོད་པ་དང་མེད་པར་སྣང་བས་རྒྱུན་མི་འཆད་པར་བཞུགས་སོ། །ངོ་བོ་ཉིད་ཀྱི་སྐུ་ནི་ཐོག་མཐའ་མེད་པའི་རྟག་ པ་ཡིན་ནོ། །སྒོ་གསུམ་གྱི་མི་དགེ་བ་ཐུབ་པ་ཁྱེད་ཀྱིས་དེ་ལྟ་བུའི་རྟག་པས་བཞུགས་ལ་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་སྡུག་བསྔལ་ལས་སྲུངས་ཤིག་ཅེས་གསོལ་བ་འདེབས་པ་ཡིན་ནོ། །བཤད་པའི་དམ་བཅའི་ སྒོ་ནས་རང་དགའ་སྤང་པ་ལ་བྱམས་པས་ནི་མདོ་སྡེ་བརྒྱན་དང་། དབུས་མཐའ་དང་། ཆོས་ཉིད་དང་། ཐོགས་མེད་ཀྱིས་རྣམ་པར་གཏན་ལ་དབབ་པ་བསྡུ་བ་དང་། སྡོམ་རྣམ་གཉིས་ནས་གསུངས་ལ། ཀླུ་སྒྲུབ་ ཀྱིས་ཀྱང་བཞེད་པ་ནི་འགྲེལ་པ་ལས་དེ་རང་བཞིན་གཉིས་བསྟན་པར་གྲགས་སོ་ཞེས་བཤད་ཀྱང་དོན་ལ་གསུམ་ཀ་ཡོད་དེ་མིང
【現代漢語翻譯】 《中觀莊嚴論釋·詞義明晰之花》 1-1778 ༄༅། །《中觀莊嚴論釋·詞義明晰之花》 ༄། །正文有六個要點，首先是致敬並承諾解釋。 ༄༅། །《中觀莊嚴論釋·詞義明晰之花》 印度語：Madhyamaka Alankara Tika Artha Aloka Puspanama 藏語：《中觀莊嚴論釋·詞義明晰之花》 向佛陀致敬！ 斷除有無二邊見的網， 宣說正法的佛陀。 向一切佛陀致敬后， 我將解釋這離邊的中觀莊嚴。 此論的作者在《文殊根本續》第三十六品中有預言： 『導師的教言在世間， 末世之時世界衰敗之際， 以持戒苦行的國王之身， 出現無疑。』 例如，名為『瑪果』， 也廣為人知為『龍所召』。 名為『寶生』等等。 佛陀涅槃后，許多密咒持有者將行持導師所教之義，佛陀親口宣說。 此論首先是名稱的含義：Madhyamaka（中觀），Alankara（莊嚴），Karika（偈頌），即莊嚴是使之清晰和美觀的兩種莊嚴。 第二，正文有六個要點，首先是致敬並承諾解釋。以無數劫來，通過『註定成為殊勝的佛陀』，從時間的角度揭示了二資糧的因。 1-1779 『只要眾生存在，就利益眾生』，這表明了事業的永不間斷。 『三真實』表明了自性：法身是四智，色究竟天的報身雖然有始，但沒有終結而常住。化身則在有情和無情眾生前顯現，因此永不間斷地常住。自性身是無始無終的常恒。 您以這樣的常恒安住，並從三門的惡行中解脫，祈願您從一切眾生的痛苦中拯救他們。 從解釋的承諾的角度來看，以慈愛捨棄自利，如《經莊嚴論》、《中邊分別論》、《法法性論》和《無著論》中所說，收集和確定了兩種和三種綱要。龍樹菩薩也贊同這一點，在註釋中說，它揭示了兩種自性，但實際上三種自性都存在，只是名稱不同而已。
【English Translation】 Ornament of the Middle Way with Commentary: A Flower that Clarifies the Meaning of Words 1-1778 ༄༅། །Ornament of the Middle Way with Commentary: A Flower that Clarifies the Meaning of Words ༄། །The text has six points, the first of which is to pay homage and promise to explain. ༄༅། །Ornament of the Middle Way with Commentary: A Flower that Clarifies the Meaning of Words In Sanskrit: Madhyamaka Alankara Tika Artha Aloka Puspanama In Tibetan: Commentary on the Ornament of the Middle Way: A Flower that Clarifies the Meaning of Words Homage to the Buddha! Destroying the net of views clinging to extremes of existence and non-existence, The Buddha who teaches the Dharma. Having paid homage to all the Buddhas, I will explain this Ornament of the Middle Way, free from extremes. The author of this treatise is prophesied in the thirty-sixth chapter, the last chapter, of the Root Tantra of Manjushri: 'The Teacher's teachings in the world, At the end of time, when the world declines, In the form of a king striving for discipline, Will undoubtedly appear.' For example, named 'Magol', Also known as 'Summoned by the Naga'. Named 'Ratnakara' and so on. After the Buddha's passing, many mantra holders will act on the meaning taught by the Teacher, the Buddha himself said. First, the meaning of the title: Madhyamaka (Middle Way), Alankara (Ornament), Karika (verses), that is, the ornament is both that which clarifies and beautifies. Second, the text has six points, the first of which is to pay homage and promise to explain. By 'destined to become the supreme Buddha' through countless eons, the cause of the two accumulations is shown from the perspective of time. 1-1779 'As long as beings exist, they will benefit beings,' which shows the uninterrupted activity. 'The three truths' show the essence: the Dharmakaya is the four wisdoms, and the Sambhogakaya of Akanishta, although it has a beginning, abides without end. The Nirmanakaya appears to sentient and non-sentient beings, therefore abiding continuously. The Svabhavikakaya is the eternal, without beginning or end. You abide with such eternity, having overcome the non-virtues of the three doors, I pray that you protect all sentient beings from suffering. From the perspective of the promise to explain, abandoning self-interest with love, as stated in the Sutra Ornament, the Discrimination of the Middle and the Extremes, the Dharmadharmata-vibhaga, and the works of Asanga, collecting and determining the two and three summaries. Nagarjuna also agrees with this, and it is said in the commentary that it reveals the two natures, but in reality all three natures are present, only the names are different.
་མ་སྨོས་པ་ཡིན་ནོ། །ཡང་བཀའ་ཐ་མ་དོན་དམ་པར་ངེས་པའི་ དགོངས་པ་བཤད་པ་ཆོས་ཀྱི་དབྱིངས་སུ་བསྟོད་པ་དང་། ཐེག་ཆེན་ཉི་ཤུ་པ་དང་། རིམ་ལྔ་དང་། རིགས་པ་དྲུག་ཅུ་པ་ལ་སོགས་པ་ན་ཡོད་པས་དེ་འདྲ་བའི་བདེན་པ་གཉིས་བཤད་པར་བྱའོ། ། 1-1780 འཆད་ཚུལ་ནི། ཚད་མ་ལུང་དཔལ་ལྡན་པ་ཡིས་བཤད་དེ། ཚད་མ་གཉིས་དང་བྲལ་བའི་ལུང་རྐྱང་གིས་མི་བཤད་པའོ། །འགྲེལ་པ་ནས་འཕགས་པ་ཐོགས་མེད་ཀྱིས་ས་གསུམ་པ་ཐོབ་པར་བཤད་དོ། །དེ་ ལ་དེ་དག་ནས་བཤད་པའི་བདེན་པ་གཉིས་ནི་བརྗོད་བྱའོ། །དེ་འདི་ལས་རྟོགས་པ་ནི་དགོས་པའོ། །དེ་ཤེས་རབ་གསུམ་གྱིས་གོམ་པ་ལས་སངས་རྒྱས་ཐོབ་པ་ནི་དགོས་པའི་དགོས་པའོ། །དེ་དགོས་པ་ དང་དགོས་པ་བསྟན་བཅོས་ལས་བྱུང་བ་ནི་འབྲེལ་པའོ། ། ༄། །དོན་གཉིས་པ་རང་ལུགས་ཀྱི་དབུ་མ་མདོར་བསྟན་པ། དེ་ལྟར་དོན་གཉིས་དགོས་འབྲེལ་དང་བཅས་པ་བཤད་ནས་དོན་གཉིས་པ་རང་ལུགས་ཀྱི་དབུ་མ་མདོར་བསྟན་པ་ནི། གཟུང་འཛིན་གཉིས་ཀྱི་བདག་ཉིད་ དེ་རང་བཞིན་ཐམས་ཅད་ནི་ཕུང་པོ་ལ་སོགས་པར་མེད་པའོ། །འདི་སྐད་དུ་གཟུང་འཛིན་གཉིས་ཀྱིས་བསྡུས་པའི་ཕུང་པོ་ཁམས་དང་སྐྱེ་མཆེད་ཀྱི་ཆོས་ཐམས་ཅད་ནི་མཉམ་པར་མ་གཞག་པ་གཅིག་དང་ དུ་བྲལ་ལ་སོགས་པའི་རྗེས་དཔག་དང་། ཆོས་སྐུ་ལ་མཉམ་པར་གཞག་པ་སངས་རྒྱས་དང་བྱང་ཆུབ་སེམས་པའི་མཉམ་གཞག་སྟེ་རིགས་པའི་ཤེས་པ་གཉིས་ཀྱི་ཡུལ་ན་མེད་དོ་ཞེས་སྟོན་པ་ཡིན་ཏེ། འདིས་ནི་དེ་དག་ཐམས་ཅད་ཡོད་པར་སྨྲ་བའི་མཐའ་སེལ་ལོ། །མ་འཁྲུལ་བའི་ཤེས་པ་གཉིས་ལ་གཉིས་མེད་པ་དེ་གཉིས་སུ་འཁྲུལ་ནས་ཕུང་པོ་ལ་སོགས་པའི་བདག་ཉིད་དུ་སྣང་བ་ནི་འཁོར་བ་ཇི་སྲིད་པར་ཡོད་པ་ཡིན་ཏེ་འདིས་ནི་ཆོས་ཐམས་ཅད་མེད་པར་སྨྲ་བའི་མཐའ་སེལ་ལོ། ། 1-1781 མ་འཁྲུལ་བའི་བློ་ཡུལ་ན་མེད་ལ། འཁྲུལ་པ་ལ་སྣང་བ་དེ་ནི་གཉིས་ཀྱིས་སྟོང་པ་གཞི་གཉིས་མེད་རང་རིག་གི་བདག་ཉིད་ཀྱི་ཆོས་སུ་ཡོད་དོ། །ཆོས་འདིའི་ལུགས་ཀྱི་སངས་རྒྱས་ཀྱི་གཉིས་ མེད་རང་རིག་ནི་ཕུང་པོ་ལྔ་ཀ་དང་ཕྲལ་བའི་ཆོས་སྐུ་ཡིན་ཏེ། ཡེ་ཤེས་ནི་ཆོས་དབྱིངས་དང་ཤིན་ཏུ་འདྲེས་པས་རྣམ་ཤེས་གནས་གྱུར་པའི་ཕྱིར་རོ། །མི་རྟག་པ་ལ་སོགས་པ་ལྟར་ཆོས་ ནི་གཞི་ཆོས་ཅན་ལ་ལྟོས་པ་ཡིན་པས་གཞི་གང་གི་ཆོས་ཉིད་ཡིན་ཞེ་ན། ཐེག་པ་ཆེན་པོ་ལ་ཆོས་དབྱིངས་དང་། ཀུན་གཞི་དང་། རང་རིག་གཞིར་འདོད་པའི་ལུགས་གསུམ་བྱུང་པ་ལ་འདི་རང་ རིག་གཞིར་འདོད་པའི་ལུགས་ཡིན་ཏེ། རང་རིག་ལ་གཉིས་མེད་པ་དེ་ཆོས་ཉིད་དུ་གནས་པར་སྟོན་པ་ཡིན་ནོ། །དེ་ལྟ་བུའི་ཡོད་མེད་ཀྱི་མཐའ་དང་བྲལ་བ་དེ་ནི་དབུ་མའི་ལམ་དུ་སངས་ རྒྱས་བཞེད་དེ། བྱམས་ཞུས་ལས། གཉིས་དང་གཉིས་མེད་བདེན་པ་གཉིས་དབུ་མའི་ལམ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་བཤད་པའི་ཕྱིར་དང་། དཀོན་མཆོག་བརྩེགས་པ་འོད་སྲུང་གིས་ཞུས་
【現代漢語翻譯】 更不用說其他的了。此外，在解釋最終的、具有決定意義的教義時，如《法界贊》、《大乘二十頌》、《次第五論》和《六十正理論》等中都有提及，因此，應該解釋這兩種真諦。 關於講解的方式：應以具足量和聖教二者的權威來解釋，而不是僅憑不具足量（ प्रमाण ，pramāṇa，量）的聖教來解釋。註釋中說，聖者無著（梵文：Asaṅga）獲得了第三地（菩薩十地中的第三地）。 因此，從這些論典中所解釋的二諦是所詮釋的內容。從理解這些內容中獲得的利益是目的。通過三種智慧逐步獲得佛果是目的之目的。而目的和目的從論典中產生，這就是關聯。 第二，簡要闡述自宗的中觀。 如是，在解釋了具有目的和關聯的兩種意義之後，第二點是簡要闡述自宗的中觀：一切所取和能取的自性，即蘊等都不存在。也就是說，由所取和能取所包含的蘊、界和處等一切法，在未平等安立時，與一和多相離等推論，以及平等安立於法身時，即佛和菩薩的平等禪定，這兩種理智的對境中都不存在。這表明，它破除了認為一切都存在的邊見。 在未錯亂的兩種智慧中，無二的智慧將二者視為錯亂，並顯現為蘊等的自性，這在輪迴中是存在的。這破除了認為一切法都不存在的邊見。 在未錯亂的智慧的對境中不存在，但在錯亂中顯現的，是空性的，是無二的，是二無自性的自證的自性之法。按照這種教義，佛的無二自證是與五蘊分離的法身。因為智慧與法界完全融合，所以識得以轉依。如同無常等法依賴於所依的法性，那麼什麼是所依的法性呢？大乘中有三種觀點認為法界、阿賴耶識和自證是所依，而這（自宗）是認為自證是所依的觀點。它表明，無二的自證作為法性而存在。因此，這種遠離有無二邊的觀點，是佛陀所贊同的中道。如《慈氏請問經》中說：『二與無二，二諦即中道。』並且，《寶積經·光明守護請問品》中說：
【English Translation】 Not to mention others. Furthermore, when explaining the ultimate, definitive meaning, such as in the 'Praise of Dharmadhatu,' the 'Twenty Verses on the Mahayana,' the 'Five Stages,' and the 'Sixty Stanzas on Reasoning,' etc., it is mentioned, therefore, these two truths should be explained. Regarding the manner of explanation: it should be explained with the authority of both valid cognition and scripture, not just with scripture that lacks valid cognition. The commentary states that the noble Asanga attained the third bhumi (the third of the ten Bodhisattva grounds). Therefore, the two truths explained in these treatises are the objects to be explained. The benefit derived from understanding these is the purpose. Attaining Buddhahood step by step through the three wisdoms is the purpose of the purpose. And the purpose and the purpose arise from the treatise, which is the connection. Second, briefly explain the Madhyamaka of one's own system. Thus, having explained the two meanings with purpose and connection, the second point is to briefly explain the Madhyamaka of one's own system: the nature of all that is grasped and the grasper, i.e., the aggregates, etc., do not exist. That is to say, all phenomena of aggregates, elements, and sense bases, which are included by the grasped and the grasper, when not equally established, are separated from one and many, etc., in inference, and when equally established in the Dharmakaya, i.e., the equal samadhi of Buddhas and Bodhisattvas, do not exist in the objects of these two kinds of rational knowledge. This shows that it eliminates the extreme of asserting that everything exists. In the two non-erroneous wisdoms, the non-dual wisdom mistakes the two and appears as the nature of aggregates, etc., which exists in samsara. This eliminates the extreme of asserting that all phenomena do not exist. It does not exist in the object of non-erroneous wisdom, but what appears in delusion is emptiness, is non-dual, is the dharma of the nature of self-awareness without two natures. According to this doctrine, the non-dual self-awareness of the Buddha is the Dharmakaya separated from the five aggregates. Because wisdom is completely integrated with the Dharmadhatu, consciousness is transformed. Just as impermanence, etc., depend on the basis of the dharma, what is the nature of the basis? In the Mahayana, there are three views that consider the Dharmadhatu, the Alaya consciousness, and self-awareness as the basis, and this (one's own system) is the view that considers self-awareness as the basis. It shows that non-dual self-awareness exists as the nature of dharma. Therefore, this view that is separated from the extremes of existence and non-existence is the Middle Way that the Buddha approves of. As it is said in the 'Maitreya Question Sutra': 'Two and non-two, the two truths are the Middle Way.' And in the 'Ratnakuta Sutra, Chapter on the Question of Light Protection':
པ་ལས། འོད་སྲུང་ཡོད་ཅེས་བྱ་བ་འདི་ ནི་མཐའ་གཅིག་གོ །མེད་ཅེས་བྱ་བ་འདི་ནི་མཐའ་གཉིས་ཏེ། འོད་སྲུང་མཐའ་གཉིས་པོ་འདི་དག་གི་དབུས་གང་ཡིན་པ་འདི་ནི་ཆོས་རྣམས་ལ་སོ་སོར་རྟོག་པའི་དབུ་མའོ། །ཞེས་བཤད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-1782 དེ་མཐའ་གཉིས་དང་བྲལ་བའི་རྒྱུ་མཚན་བདེན་གཉིས་ཀྱི་མཚན་གཞི་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་གྱི་སྒོ་ནས་རྒྱས་པར་བཤད་པ་ནི། ཀུན་བརྟགས་དང་ནི་ཞེས་པ་སྟེ་རྟོག་པ་ཡོད་མེད་ཀྱི་ཤེས་པས་དོན་ ལ་མེད་བཞིན་དུ་དེར་བརྟགས་པ་དང་། ཚད་མ་གཉིས་ཀྱིས་རྒྱུ་ལས་སྐྱེ་བར་གྲུབ་པ་དང་། སངས་རྒྱས་རྣམས་འཇིག་རྟེན་དུ་བྱོན་རུང་མ་བྱོན་རུང་ཆོས་ཅན་གཞན་དབང་དེ་དག་བདག་གཉིས་སྟོང་པ་ དེ་མི་འགྱུར་བར་གནས་པ་གསུམ་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་སྟེ། དེ་ལ་ཀུན་བརྟགས་ནི་ལོག་པའི་ཀུན་རྫོབ་དང་། གཞན་དབང་ནི་ཡང་དག་ཀུན་རྫོབ་ཡིན་ནོ། །གཉིས་མེད་རང་རིག་ནི་མ་ཡིན་དགག་གི་ དོན་དམ་དང་། གཟུགས་འཛིན་གཉིས་མེད་པ་ཙམ་ནི་མེད་དགག་འདུས་མ་བྱས་ཀྱི་དོན་དམ་ཡིན་ནོ། །འདུས་བྱས་རྣམས་དང་འདུས་མ་བྱས་ནི་གཅིག་དང་ཐ་དད་ལ་མདོ་ལས་སྐྱོན་བརྗོད་ནས་དེ་ཉིད་ དང་གཞན་དུ་བརྗོད་དུ་མེད་པར་བཤད་དོ། །བདེན་པ་གཉིས་ཀ་དངོས་པོ་ལ་བཤད་པ་ནི། ལང་ཀར་གཤེགས་པ་ལས། ཀུན་རྫོབ་དང་ནི་དོན་དམ་སྟེ། །རྒྱུ་ལས་སྐྱེས་པ་གསུམ་པ་མེད། །ཀུན་རྫོབ་ རྟོག་པས་བརྟགས་པ་སྟེ། །དེ་ཆད་འཕགས་པའི་སྤྱོད་ཡུལ་ལོ། །ཞེས་བཤད་པ་དང་མཐུན་པར་བྱས་པ་ཡིན་ནོ། །གཉིས་མེད་དང་རང་རིག་ནི་སེམས་ཅན་ནས་སངས་རྒྱས་ཀྱི་བར་དུ་དབྱེར་མེད་དུ་གནས་ཏེ། 1-1783 སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས། དངོས་ལས་སྟོང་ཉིད་གཞན་མ་ཡིན། །དེ་མེད་པར་ཡང་དངོས་པོ་མེད། །དེ་མ་གཏོགས་པའི་དངོས་ཀྱང་མེད། །བཻ་རོ་ཙ་ན་རྡོ་རྗེ་བཞད་པའི་འདུས་འགྲེལ་དུ། སྟོང་ཉིད་ཞེས་ བྱ་ཤེས་པ་ལས། །གཞན་པ་འགའ་ཡང་ཡོད་མིན་ཏེ། །གང་ཕྱིར་བདེན་པ་དབྱེན་གྱུར་ལས། །ཐ་མི་དད་པ་ཉིད་དུ་འདོད། །དེ་ལྟ་མིན་ན་གཉིས་སྟོང་པ། །རྣམ་ཤེས་མིན་པར་ཐལ་འགྱུར་ཞིང་། །གཉིས་ མེད་པ་ལས་ལྡོག་པ་ནི། །གཉིས་ཀྱི་བདག་ཏུ་ཐལ་བར་འགྱུར། །དེར་གྱུར་དེ་བཞིན་ཉིད་རང་བཞིན། །བཅོམ་ལྡན་འདས་ཉིད་ཡིན་པར་བརྗོད། །རིག་བྱ་རིག་བྱེད་རྣམ་པ་ནི། །རྣམ་ཤེས་ཉིད་ལ་ཡང་དག་ རྟེན། །ཞེས་བཤད་དོ། །དེའི་ཕྱིར་གཉིས་ནི་མེད་ལ། གཉིས་མེད་པའི་རང་རིག་ཡོད་པ་ནི་གཞུང་འདིའི་བརྗོད་བྱ་བདེན་པ་གཉིས་ཀྱི་དེ་ཁོ་ན་ཉིད་ཡིན་ནོ། །སྒྱུ་མ་ལྟ་བུ་ལ་སོགས་པའི་དོན་ ཡང་མེད་བཞིན་དུ་སྣང་བ་ལ་འདོད་དོ། །དེའི་མཚན་ཉིད་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་མཐའ་དང་བྲལ་བའི་ཚུལ་ནི། ལང་ཀར་གཤེགས་པ་ལས། བརྟགས་པའི་དངོས་པོ་མེད་པ་སྟེ། །གཞན་གྱི་དབང་ནི་ཡོད་པ་ ཡིན། །སྒྲོ་འདོགས་པ་དང་སྐུར་འདེབས་པའི། །མཐའ་ལ་རྟོག་པ་
【現代漢語翻譯】 因此，'存在光明守護者' 這是一種極端，'不存在' 這是另一種極端。光明守護者，這兩種極端之中，哪一個是中道呢？這就是對諸法進行分別觀察的中道。' 因為這樣說過。 下面從遠離兩種極端的理由，以二諦（真實和虛幻的二重真理）的體性、自性（事物內在的、不變的屬性）和相（事物的可識別特徵）三個方面詳細闡述：'遍計所執' 等，即以有無的分別識，明明事物本不存在，卻在那裡執著；以兩種量（直接認知和推論認知）成立的從因產生的；以及諸佛無論出世與否，作為法性的他性，都是空性的，這些都不會改變。這三種就是三種自性。其中，遍計所執是顛倒的世俗諦，他性是正確的世俗諦。無二自證是非遮的勝義諦，而僅僅是無二的執著，則是斷滅遮的無為法勝義諦。有為法和無為法，在經中已經駁斥了它們是一體還是他體，因此無法說它們是相同還是不同。兩種真理都是對事物的闡述，如《楞伽經》所說：'世俗諦和勝義諦，沒有從因產生的第三種。世俗諦是分別所執著的，那是聖者所行之處。' 這與上述經文的說法是一致的。無二和自證從有情眾生到佛之間都是無分別存在的。 龍樹菩薩說：'空性不是與事物不同的東西，沒有空性，事物也不存在，除了空性之外也沒有事物。' 毗盧遮那多吉扎巴的《集經釋》中說：'所謂的空性，從知識之外，沒有任何其他東西存在，因為真理已經分離，被認為是不可分割的。如果不是這樣，二者皆空，就會變成不是識，並且會變成與無二對立，會變成二者的主宰。變成那樣，就是真如自性，被認為是薄伽梵本身。能知和所知的形態，完全依賴於識。' 因此，沒有二，而存在無二的自證，這是本論所要闡述的二諦的真如。幻象等事物，也被認為是明明不存在卻顯現的。它的體性、自性和三種遠離極端的方式，如《楞伽經》所說：'遍計所執的事物是不存在的，他性是存在的。對於增益和損減的，是極端的分別。'
【English Translation】 Therefore, 'there is a Light Protector' is one extreme, and 'there is not' is another extreme. Light Protector, which of these two extremes is the middle way? This is the middle way of separately observing all dharmas.' Because it is said so. The reason for being free from these two extremes is explained in detail from the perspective of the two truths (conventional and ultimate), the three natures (inherent existence, dependent origination, and imputed nature): 'Parikalpita' and so on, that is, with the discriminating consciousness of existence and non-existence, even though things do not exist, they are attached to them; the arising from causes established by the two valid cognitions (direct perception and inference); and whether the Buddhas appear in the world or not, as the other-powered nature of dharmas, they are emptiness, and these will not change. These three are the three natures. Among them, Parikalpita is the false conventional truth, and Paratantra is the correct conventional truth. Non-dual self-awareness is the affirmative ultimate truth, and merely the non-duality of grasping is the negative ultimate truth of the unconditioned. Conditioned and unconditioned things, in the sutras, have been refuted as being the same or different, so it cannot be said that they are the same or different. Both truths are explanations of things, as the Lankavatara Sutra says: 'Conventional truth and ultimate truth, there is no third arising from causes. Conventional truth is what is grasped by discrimination, that is where the noble ones go.' This is consistent with the above sutra. Non-duality and self-awareness exist without distinction from sentient beings to Buddhas. Master Nagarjuna said: 'Emptiness is not different from things, without it, things do not exist, and there are no things apart from it.' In Vairochana Dorje Zhaba's 'Collected Commentary', it says: 'The so-called emptiness, apart from knowledge, there is nothing else, because the truth has been separated, it is considered inseparable. If it is not so, both are empty, it will become not consciousness, and it will become opposed to non-duality, it will become the master of both. Becoming like that is the suchness nature, which is considered to be the Bhagavan himself. The forms of knowable and knowing completely depend on consciousness.' Therefore, there is no two, but there is non-dual self-awareness, which is the suchness of the two truths to be explained in this treatise. Things like illusions are also considered to appear even though they do not exist. Its nature, self, and three ways of being free from extremes, as the Lankavatara Sutra says: 'The imputed nature of things does not exist, the other-powered nature exists. For those who add and subtract, it is the discrimination of extremes.'
བརླག་པར་འགྱུར། །ཞེས་གསུངས་སོ། །དེའི་ཡུལ་ཅན་གྱི་བློའང་མ་འཁྲུལ་བ་དང་། འཁྲུལ་པ་དང་། ཤིན་དུ་འཁྲུལ་པ་གསུམ་ལ་ལྟོས་ནས་གསུམ་དུ་གྲངས་ངེས་སོ། ། 1-1784 སློབ་དཔོན་དབྱིག་གཉེན་གྱིས་རང་བཞིན་གསུམ་བསྟན་པ་ལས། རང་བཞིན་གསུམ་པོ་བརྟན་རྣམས་ཀྱི། །ཟབ་མོ་ཡི་ནི་ཤེས་བྱར་འདོད། །ཅེས་བཤད་དོ། །དོན་དེ་ཉིད་དབུས་མཐའ་ལས། ཡང་དག་མ་ཡིན་ཀུན་རྟོགས་ ཡོད། །དེ་ལ་གཉིས་པོ་ཡོད་མ་ཡིན། །སྟོང་པ་ཉིད་ནི་དེ་ལ་ཡོད། །དེ་ལ་ཡང་ནི་དེ་ཡོད་དོ། །ཞེས་གང་བཤད་པ་ཡིན་ནོ། །དེ་དག་གིས་ནི་རྒྱལ་བའི་ཡུམ་ལ་སོགས་པ་ནས་འདི་ ཐམས་ཅད་ནི་སྟོང་པ་ཡང་མ་ཡིན། མི་སྟོང་པ་ཡང་མ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་འདུས་བྱས་དང་འདུས་མ་བྱས་ཀྱི་ཆོས་ཐམས་ཅད་སྟོང་མི་སྟོང་ཕྱོགས་གཅིག་ཏུ་མི་གནས་ཀྱི་གཉིས་ཀའི་ཆར་གནས་པ་ དེ་སྟོན་པར་བྱེད་དེ། དབུས་མཐའ་ལས། སྟོང་པ་མ་ཡིན་མི་སྟོང་མིན། །དེ་ལྟ་བས་ན་ཐམས་ཅད་བཤད། །ཡོད་པས་མེད་པས་ཡོད་པས་ན། །དེ་ནི་དབུ་མའི་ལམ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་བཤད་པ་དེ་ ཡིན་ནོ། །ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས་ཀྱང་། རྟེན་ཅིང་འབྲེལ་བར་འབྱུང་བ་གང་། །དེ་ནི་སྟོང་པ་ཉིད་དུ་བཤད། །དེ་ནི་རྒྱུར་བྱས་གདགས་པ་སྟེ། །དེ་ནི་དབུ་མའི་ལམ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་གཞན་དབང་སྟོང་ཉིད་དུ་ གནས་པ་དབུ་མར་བཤད་པས་བྱམས་པ་དང་དགོངས་པ་གཅིག་ཡིན་ནོ། །དེ་ལྟར་རང་བཞིན་གསུམ་དུ་སྨྲ་བ་ནི་དབུ་མ་ཡང་དག་ཡིན་ནོ། ། ༄། །དོན་གསུམ་པ་ཐམས་ཅད་མེད་པར་སྨྲ་བའི་དབུ་མ་ལྟར་སྣང་དགག་པ། དོན་གསུམ་པ་ཐམས་ཅད་མེད་པར་སྨྲ་བའི་དབུ་མ་ལྟར་སྣང་དགག་པ་ནི། 1-1785 གཞན་དབང་ཐམས་ཅད་ཀྱང་ཀུན་བརྟགས་ལྟར་བརྫུན་པར་འདོད་པ་རྣམས་འགོག་པ་སྟེ། སྭ་བྷཱ་ཝ་ཞེས་པ་ནི་རང་དངོས་སམ། རང་བཞིན་ནམ། རང་གི་ངོ་བོ་ཞེས་བྱ་བར་འགྱུར་རོ། །དེ་མེད་ན་ ཆད་ལྟ་ཆེན་པོར་འགྱུར་རོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི། གཞན་དབང་དངོས་པོའི་ཆོས་རྣམས་ཞེས་པ་སྟེ། ཁྱེད་ལྟར་ན་བདེན་པ་གཉིས་ཀ་ལ་རང་གི་ངོ་བོ་མེད་པ་ཡིན་པས་ཤེས་བྱ་ཐམས་ཅད་མེད་ ན་མེད་པ་པ་འཇིག་རྟེན་རྒྱང་ཕན་པས་ཀྱང་ལྷག་པ་ཐོབ། དེ་བས་ཀྱང་ཆད་ཚབས་ཆེ་བར་ཐལ་ཏེ་ཁྱེད་མཐོང་བ་རྣམས་ཀྱང་མེད་པར་སྨྲ་བའི་ཕྱིར་རོ། །རིན་པོ་ཆེ་ཕྲེང་བ་ལས། མེད་ པ་པ་ནི་ངན་འགྲོར་འགྲོ། །ཡོད་པ་པ་ནི་བདེ་འགྲོར་འགྲོ། །ཞེས་བཤད་དོ། །འོན་ཏེ་གཉེན་པོས་བཤིག་པའམ་སྐད་ཅིག་གིས་འཇིག་པ་རྟག་པའི་རང་བཞིན་དུ་མེད་པ་དེའི་དོན་དུ་འདོད་ན་དེ་ རྟོགས་པ་ཡུམ་གྱི་གཟུགས་བརྙན་དུ་འགྱུར་ཏེ། གཟུགས་མི་རྟག་གོ་ཞེས་སྟོན་ཅིང་སྤྱོད་ན་ཡུམ་གྱི་གཟུགས་བརྙན་ལ་སྤྱོད་དོ་ཞེས་གསུངས་པའི་ཕྱིར་རོ། །གལ་ཏེ་ཀུན་རྫོབ་རྣམས་ལ་ནུས་པ་འདོད་པས་ མེད་པ་པར་མི་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། དེ་འདྲའི་དབུ་མ་དེ་ཅི་དགོས་ཏེ་རང་བཞིན་མེད་པ་ཉམས་ལ། རང་བ
【現代漢語翻譯】 將要毀滅。』這樣說。因此，以其為境的識，不顛倒、顛倒和極度顛倒三種情況，決定了三種數量。 1-1784 世親論師在《三自性論》中說：『三種自性，智者應知其深奧。』 其含義在《辨中邊論》中說：『非真遍計有，於此二非有，空性於此有，於此亦有彼。』 所說的是，從《般若經》等經中可知，一切有為法和無為法，既非空也非不空，不住于空與不空任何一邊，而是存在於兩者之間。 如《辨中邊論》所說：『非空非不空，是故說一切，有故無故有，是名中道性。』 龍樹菩薩也說：『眾緣所生法，我說即是空，亦名為假名，亦是中道義。』 將依他起性安立於空性之中，與彌勒菩薩的觀點一致。因此，宣說三種自性是真正的中觀。 ༄། །第三，破斥說一切皆無的相似中觀。 第三，破斥說一切皆無的相似中觀： 1-1785 駁斥那些認為一切依他起性都像遍計所執一樣虛假的人。斯瓦巴瓦（藏文：སྭ་བྷཱ་ཝ་，梵文天城體：स्वभाव，梵文羅馬擬音：svabhāva，漢語字面意思：自性）的意思是自相、自性或自本體。如果無有自性，就會變成大斷見。 宣說『依他起性的諸法』，如你所說，勝義諦和世俗諦都沒有自本體，如果一切所知都不存在，那麼無有論者比順世外道更加過分。因此，你們的斷見更加嚴重，因為你們說所見的一切都不存在。 《寶鬘論》中說：『無有者墮惡趣，有者則生善趣。』 如果認為通過對治力破除或剎那壞滅，而沒有常恒的自性，那麼這種理解就成了《般若經》的影像，因為《般若經》中說：『色是無常的』，如果這樣行持，就是行持《般若經》的影像。 如果認為世俗諦具有作用，因此不會成為無有論者，那麼這種中觀又有什麼用呢？自性不存在的觀點已經喪失，自
【English Translation】 Will be destroyed.' Thus it was said. Therefore, the minds that take it as their object are definitely numbered as three, depending on whether they are not mistaken, mistaken, or extremely mistaken. 1-1784 Master Vasubandhu, in his 'Treatise on the Three Natures,' stated: 'The three natures, the wise should know are profound.' The meaning of which is explained in the 'Madhyāntavibhāga': 'The unreal, completely imagined exists; in it, the two do not exist; emptiness exists in it; in it, that also exists.' What is said is that, from the 'Mother Sutra' and others, all conditioned and unconditioned dharmas are neither empty nor not empty, not abiding in either the side of emptiness or non-emptiness, but existing in both. As stated in the 'Madhyāntavibhāga': 'Not empty, not non-empty, therefore all is explained; because of existence, because of non-existence, because of existence, that is the Middle Way.' Nāgārjuna also said: 'Whatever arises dependently, I say that is emptiness; it is also a designation based on cause; it is also the Middle Way.' Establishing the other-powered nature in emptiness is in accordance with Maitreya's view. Therefore, speaking of the three natures is the true Madhyamaka. ༄། །Third, Refuting the Seeming Madhyamaka That Claims Everything Is Nonexistent. Third, refuting the seeming Madhyamaka that claims everything is nonexistent: 1-1785 Refuting those who think that all other-powered natures are as false as the completely imputed. Svabhāva (藏文：སྭ་བྷཱ་ཝ་，梵文天城體：स्वभाव，梵文羅馬擬音：svabhāva，漢語字面意思：self-nature) means self-essence, self-nature, or self-identity. If that does not exist, it will become a great nihilistic view. Explaining 'the dharmas of other-powered entities,' according to you, since both truths lack self-identity, if all knowable things do not exist, then the nihilist has surpassed even the Lokāyata. Therefore, your nihilism is even more extreme, because you say that even what you see does not exist. In the 'Precious Garland,' it is said: 'The nihilist goes to bad destinies; the existent goes to good destinies.' However, if you think that what is destroyed by an antidote or destroyed in an instant lacks a permanent nature, then realizing that becomes an image of the 'Mother,' because the 'Mother' teaches, 'Form is impermanent,' and if you practice that, you are practicing an image of the 'Mother.' If you think that you do not become a nihilist because you accept the power of conventional truths, then what is the use of such a Madhyamaka? The view that self-nature does not exist is lost, and self-
ཞིན་མེད་པའི་ནུས་པ་ནི་འཁྲུལ་པས་སྒྲོ་བཏགས་པ་ཡིན་པས་དགོས་པའི་བྱ་བ་བྱེད་མི་ནུས། 1-1786 སློབ་དཔོན་བྷ་བྱ་དང་ཟླ་གྲགས་དང་ཡེ་ཤེས་སྙིང་པོ་ལ་སོགས་པ་དོན་འདོད་པའི་དབུ་མ་རྣམས་སུན་ཕྱུང་ནས་རྣལ་འབྱོར་སྤྱོད་པའི་དབུ་མའི་ལུགས་སྟོན་པ་ནི་དོན་དང་དེའི་ནུས་པའང་ཞེས་ པ་སྟེ་ས་བོན་ལ་སོགས་གཞི་བེམས་པོ་དེ་མེད་ཅིང་དེ་དག་དེར་འཛིན་པའི་བློ་ཡིན་ལ་དེ་ཡོད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་པ་སྟེ། དོན་མཇལ་བའི་ཚད་མ་འདིར་འགོག་པའི་ཕྱིར་དང་། ཐོགས་མེད་ཀྱིས། མི་རྟོག་ཡེ་ཤེས་རྒྱུ་བ་ལ། །དོན་དུ་སྣང་བ་མེད་པའི་ཕྱིར། །དོན་མེད་ཁོང་དུ་ཆུད་པར་བྱ། །ཞེས་པ་དང་། དངོས་གཅིག་ཡིད་ནི་ཐ་དད་ཕྱིར། །དོན་མ་གྲུབ་པར་འདོད་པ་ཡིན། །ཞེས་པ་ ལ་སོགས་པའི་རིགས་པས་འགྲོ་བ་རིགས་ལྔའི་ཤེས་པ་གང་ལ་ཇི་ལྟར་སོ་སོར་སྣང་བ་དེ་ཁོ་ན་བཞིན་དོན་བྱེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །བེམས་པོས་དོན་བྱེད་ན་ནི་སོ་སོའི་དོན་བྱེད་པར་སྣང་ བ་དེ་མེད་པར་འགྱུར་ཏེ། དེ་ནི་གཅིག་སྣ་ཚོགས་སུ་མི་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །འཁོར་འདས་ཐམས་ཅད་ནི་སེམས་ཀྱི་བྱས་པ་ཡིན་ཏེ། ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱི་ཐེག་ཆེན་ཉི་ཤུ་པ་ལས། འདི་དག་ཐམས་ ཅད་སེམས་ཙམ་སྟེ། །སྒྱུ་མ་འགྱུར་བ་བཞིན་དུ་སྐྱེད། །ཅེས་བཤད་དོ། །ཤེས་པ་ལས་སྐྱེའང་སྐྱེ་མེད་ཀྱི་ལུང་དང་མི་འགལ་ཏེ། བདག་ལ་སོགས་པ་ཀུན་བཏགས་པ་ལས་སྐྱེ་བ་མེད་པ་དེ་གཞན་དབང་ཤེས་པ་འགའ་ལས་སྐྱེ་བར་འགྱུར་བ་ལ་དགོངས་ནས་མདོ་ལས་བརྗོད་དེ་རིགས་བཟང་ལ་སོགས་པ་གཞན་གྱིས་མི་བཟའ་བ་དང་མི་རེག་པ་དེ་རིགས་ངན་ལ་སོགས་པ་གཞན་གྱི་བཟའ་བྱ་དང་རེག་བྱ་ཡིན་པ་བཞིན་ནོ། ། 1-1787 དེ་བཞིན་དུ་ངོ་བོ་ཉིད་མེད་པའང་ཀུན་བཏགས་ཀྱི་ངོ་བོ་ཉིད་མེད་པ་ལ་སོགས་པ་དགོངས་འགྲེལ་དང་། བྱམས་ཞུས་ལ་སོགས་པ་ནས་སངས་རྒྱས་ཉིད་ཀྱི་གསུང་པ་དེ་ཚད་མ་ཡིན་གྱི་གཞན་ ནི་མ་ཡིན་ནོ། །བརྫུན་པ་སྟེ་མེད་པ་འབའ་ཞིག་ཡིན་པས་ནམ་མཁའ་བཞིན་དུ་རྒྱུ་མེད་པ་ནས་ཚད་མ་མེད་པའི་བར་ལྔར་འགྱུར་ལ། དེ་བཞིན་དུ་དངོས་པོ་ཙམ་ལ་སོགས་པ་བཞི་བཀག་ པས་ཆོས་རྣམས་ཐམས་ཅད་བཀག་པར་འགྱུར་བས་དང་པོའི་ཕྱོགས་ལ་དགག་གཞི་ཆོས་ཅན་མི་གྲུབ་སྟེ། དབུ་མ་རྒྱན་ལས། ཡུལ་མེད་པ་ལ་དགག་པ་ཡི། །སྦྱོར་བ་ལེགས་པ་ཡོད་མ་ཡིན། །ཞེས་བཤད་ དོ། །འཇུག་པ་ལས། གཞན་སྐྱེ་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་བཀག་པ་དང་རྨི་ལམ་ན་སེམས་མེད་དེ་མ་སྐྱེས་པའི་ཕྱིར། བྱ་བ་དང་། ཚད་མའི་བསྟན་བཅོས་བརྩམས་བྱ་མ་ཡིན་ཏེ། བསལ་བྱའི་ལོག་རྟོགས་མེད་པའི་ ཕྱིར་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་སྣང་བ་བཀག་པ་ལ་སྣང་བར་ཉམས་སུ་མྱོང་བས་གནོད་དོ། །ལྷག་མ་ནུས་པ་དང་། རྟེན་འབྲེལ་རང་བཞིན་མེད་དོ་ཞེས་བཀག་པ་ལ་ནུས་པ་དང་སྐྱེ་འཇིག་མེད་ པར་འགྱུར་རོ། །དེ་འདོད་ན་ནུས་པ་ཡོད་མེད་དང་། སྐྱེ་འཇིག་ཡོད་མེ
【現代漢語翻譯】 由於虛假的力量被錯覺誇大，它無法完成必要的事情。 1-1786 論師婆毗伽(Bhāviveka)，月稱(Candrakīrti)和智藏(Jñānagarbha)等人駁斥了那些渴望意義的中觀派，並闡述了瑜伽行中觀派的體系，即意義及其力量，指的是種子等物質基礎不存在，而執著於它們的意識存在，因為它們存在。爲了阻止在此見到意義的量。無著(Asaṅga)說： 『無分別智執行時，因為沒有顯現為意義，應領悟無意義。』 『因為一個事物，心識各異，故認為意義未成立。』 等等，通過推理，五道眾生的知識如何各自顯現，就如何實現意義。如果物質實現意義，那麼各自實現意義的顯現就會消失，因為一個不會變成多種。一切輪迴和涅槃都是心所造作的。《龍樹二十頌》中說： 『這一切唯是心，如幻術般生起。』 從知識中產生也與無生的經文不矛盾，因為認為自我等是從遍計所生，而其他依賴於他起的知識會產生，經中這樣說是指，如同好的種姓等不被其他人食用或接觸，而壞的種姓等則被其他人食用或接觸。 1-1787 同樣，無自性也是指遍計的無自性等。《解深密經》和《慈氏請問經》等，乃至佛陀親自所說的是量，其他的不是。虛假的，僅僅是不存在，如同虛空一般，從無因而至無量，有五種變化。同樣，僅僅是事物等四種遮止，會使一切法都被遮止，因此，在第一種觀點中，遮止的基礎，即所立宗不成。《中觀莊嚴論》中說： 『對於無有境，遮止之結合，不可能存在。』 《入中論》中說：『遮止世俗中的他生，以及夢中無心，因為沒有產生。』行為和量論的著作不應創作，因為沒有需要去除的邪見等，通過行為等遮止顯現，會被顯現的體驗所損害。剩餘的力量和緣起無自性等被遮止，會導致沒有力量和生滅。如果這樣認為，那麼力量的有無和生滅的有無
【English Translation】 Because the power of the unreal is exaggerated by delusion, it cannot accomplish the necessary tasks. 1-1786 Bhāviveka, Candrakīrti, Jñānagarbha, and others refuted those Madhyamikas who desire meaning and expounded the system of Yogācāra-Madhyamika, which is meaning and its power, referring to the material basis such as seeds not existing, while the consciousness that clings to them exists because they exist. In order to prevent the measure of seeing meaning here. Asaṅga said: 'When non-conceptual wisdom operates, because there is no appearance as meaning, one should realize no-meaning.' 'Because one thing, consciousness is different, therefore it is considered that meaning is not established.' Etc., through reasoning, how the knowledge of the five kinds of beings appears separately, and how meaning is realized. If matter realizes meaning, then the appearance of realizing meaning separately will disappear, because one will not become many. All samsara and nirvana are created by the mind. In the Twenty Verses of Nāgārjuna it is said: 'All these are only mind, arising like a transformation of illusion.' Arising from knowledge is also not contradictory to the scriptures of non-arising, because it is considered that self and others arise from imputation, while other dependent knowledge will arise, the sutras say this refers to, just as good castes etc. are not eaten or touched by others, while bad castes etc. are eaten or touched by others. 1-1787 Similarly, no-self-nature also refers to the no-self-nature of imputation etc. The Saṃdhinirmocana Sūtra and the Maitreya-paripṛcchā etc., and even the words spoken by the Buddha himself are valid, others are not. False, only non-existent, like space, from no cause to immeasurable, there are five changes. Similarly, merely four negations of things etc. will cause all dharmas to be negated, therefore, in the first view, the basis of negation, i.e., the subject of debate, is not established. The Madhyamakālaṃkāra says: 'For that which has no object, the combination of negation, cannot exist.' The Madhyamakāvatāra says: 'The other-arising in conventional truth is negated, and there is no mind in dreams, because it is not produced.' Actions and treatises on valid cognition should not be created, because there are no wrong views etc. that need to be removed, and the negation of appearance through actions etc. will be harmed by the experience of appearance. The remaining power and dependent origination of no-self-nature etc. are negated, which will lead to no power and no arising and ceasing. If this is thought, then the existence or non-existence of power and the existence or non-existence of arising and ceasing
ད་ལ་བླང་དོན་བྱེད་པ་མེད་པར་འགྱུར་རོ། །ཡང་འདི་སྣང་བ་ཙམ་གྱིས་ཡོད་པར་འདོད་པའང་མི་འཐད་དེ། ཀུན་བརྟགས་ཐམས་ཅད་ཀྱང་ཡོད་པར་འགྱུར་བས་ཡོད་མེད་ལ་བླང་དོར་བྱེད་པ་མེད་པར་འགྱུར་རོ། ། 1-1788 དེས་ནས་ནུས་པ་ཡོད་མེད་ལས་དེར་འཇོག་པ་ནི་མཁས་པའི་ལུགས་ཡིན་ནོ། །དེ་དག་ཐམས་ཅད་དེ་ལྟར་མ་ཡིན་པར་ཡང་འཇིག་རྟེན་ལ་གྲགས་པའི་ཚད་མ་དང་ལུང་གིས་གྲུབ་པས་བསལ་ལོ། ། དེ་དག་དབུ་མ་དེའི་གཞུང་གིས་བཀག་ཚུལ་དང་ཚད་མ་དང་ལུང་གིས་གྲུབ་ཚུལ་ནི་འདིར་བྲིས་ན་མང་བར་འགྱུར་བས་མཁས་པས་རྒྱ་ཆེར་སྤྲོས་ལ་བཤད་དོ། །རིན་ཆེན་ཕྲེང་བ་ལས། ཆོས་འདི་ ལོག་པར་ཤེས་གྱུར་ན། །མི་མཁས་རྣམས་ནི་ཆུད་ཀྱང་འཛའ། །འདི་ལྟར་མེད་པར་ལྟ་བ་ཡི། །མི་གཙང་དོང་དུ་ལྟུང་བར་འགྱུར། །ཞེས་བཤད་དོ། །རང་ལུགས་ཀྱི་དབུ་མའི་ལམ་ནི་བདེན་པར་ཡོད་པ་ མིན་པའི་ཆོས་རྣམས་སྣང་བ་དེ་བེམས་པོ་སྣང་བ་མིན་ཏེ་རང་གི་ཤེས་པ་གཅིག་པུ་སྣང་བའི་ཕྱིར་རོ། །སློབ་དཔོན་ཞི་བ་འཚོས་དབུ་མ་རྒྱན་དུ་ལང་ཀར་གཤེགས་པ་ལས། འདིར་གང་ཅུང་ ཟད་སྐྱེ་བ་མེད། །ཅུང་ཟད་འགག་པའང་ཡོད་མ་ཡིན། །སྐྱེ་བ་དང་ནི་འགག་པ་དག །ཤེས་པ་འབའ་ཞིག་ཁོ་ན་འོ། །ཞེས་བྱ་བ་དང་། རིགས་པ་དྲུག་ཅུ་པ་ལས། འབྱུང་བ་ཆེ་ལ་སོགས་ བཤད་པ། །རྣམ་པར་ཤེས་སུ་ཡང་དག་འདུས། །དེ་ཉིད་ཤེས་པས་འབྲལ་འགྱུར་ན། །ལོག་པར་རྣམ་བརྟགས་མ་ཡིན་ནམ། །ཞེས་བཤད་པ་གཉིས་ལ་བརྟེན་ནས། ཀུན་རྫོབ་ཏུ་སེམས་ཙམ་ཡིན་པའི་ལྟ་བ་བྱས་པ་དེ་སློབ་དཔོན་འདི་འདོད་པ་ཡིན་ནོ། ། 1-1789 གཞན་གྱི་སེམས་སྣང་བའང་མིན་ཏེ། དེ་དེའི་སྣང་ཡུལ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཁྱེད་འདོད་པ་ལྟར་མེད་པ་སྣང་བའང་མ་ཡིན་ཏེ། རྒྱུ་མེད་པ་དང་རེས་འགའ་བ་མ་ཡིན་པའི་ཉེས་པ་གཉིས་ ཡོད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། དེའི་ཕྱིར་རང་གི་ཤེས་པའི་བདག་ཉིད་དོན་དུ་རྟོག་པའི་བག་ཆགས་ཀྱིས་གཉིས་སུ་སྣང་བ་ཡིན་ཏེ། དེ་ཉིད་ལས། བག་ཆགས་ཀྱིས་ནི་དཀྲུགས་པའི་སེམས། །དོན་དུ་སྣང་བ་རབ་ ཏུ་འབྱུང་། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་བཤད་དོ། །སེམས་སུ་སྒྲུབ་པའི་རིགས་པ་ནི། ལྷན་ཅིག་དམིགས་ངེས་ལ་སོགས་པ་ཡོངས་སུ་གྲགས་པ་རྣམས་ཡིན་པས་འདིར་མ་བཀོད་དོ། །གཞན་ཡང་ཁྱེད་ཀྱི་དབུ་མའི་ ལུགས་ལ་ཡོད་མེད་གཉིས་ཀ་མེད་པས་ཅི་ཞིག་དགག་སྟེ་དགག་བྱ་མེད་པར་འགྱུར་རོ། །དངོས་འགལ་ལ་གཅིག་བཀག་པས་ཅིག་ཤོས་སུ་འགྱུར་བས་དེ་གཉིས་ཀ་མེད་པ་དེ་འགལ་ལོ། །གལ་ཏེ་སྒྲོ་ བཏགས་པ་དེ་འགོག་གོ་ཞེ་ན། ཀུན་རྟོག་གིས་བརྟགས་པ་དེ་བཞིན་ནོའི་དོན་ནི་ཕྱི་ནང་གི་གྲུབ་མཐས་ཀུན་བཏགས་པ་དེ་འགོག་པ་ནི་འཐད་དེ། ཁྱེད་ཀྱིས་དབུས་མཐའ་ལས། ཡང་དག་མ་ཡིན་ ཀུན་རྟོག་ནི། །སེམས་དང་སེམས་བྱུང་ཁམས་གསུམ་པ། །ཞེས་འབྱུང་བའི་ཁམས་གསུམ་གྱི་སེམས་དང་སེམས་བྱུང་སྣང་བ་དང་
【現代漢語翻譯】 那麼，對於取捨就沒有意義了。此外，僅僅因為顯現就認為存在也是不合理的，因為一切遍計所執都將存在，從而對於存在與不存在的取捨就沒有意義了。 因此，根據能力的有無來確定事物，是智者的做法。所有這些，如果不是這樣，也會被世間公認的量和聖言所破斥。 這些以中觀宗的論典遮破的方式，以及以量和聖言成立的方式，如果在這裡書寫就會變得繁多，所以智者應該廣泛地闡述。如《寶鬘論》中說：『如果錯誤地理解此法，不智者們也會被毀滅。像這樣認為不存在，將會墮入不凈的深淵。』自宗的中觀之道，並非真實存在的法顯現，而是僅僅顯現為自己的心識。寂護論師在《中觀莊嚴論》中引用《楞伽經》說：『此處沒有絲毫的生，也沒有絲毫的滅。生和滅，僅僅是心識而已。』以及《六十正理論》中說：『說四大等，完全包含在識中。如果識與它分離，難道不是顛倒的分別嗎？』依靠這兩點，在世俗中持有唯識宗的觀點，是這位論師所贊同的。 其他的心識顯現也不是，因為那不是它的顯現對象。如你所認為的不存在顯現也不是，因為有無因和偶然的兩種過失。因此，是由於自己的心識本體執著于實義的習氣，而顯現為二，如彼經中說：『由習氣擾亂的心，會顯現為實義。』等等。成立為心識的理證，是衆所周知的俱時定取等等，所以這裡沒有列出。此外，在你的中觀宗中，既不存在也不存在，那麼要遮破什麼呢？因為沒有所遮破的。因為在對反中，遮破一個，另一個就會成立，所以兩者都不存在是矛盾的。如果說是遮破增益，那麼如同遍計所執一樣，意思是說，遮破內外宗派所遍計的是合理的，如你在《中邊分別論》中說：『非理作意遍計者，心及心所三界性。』其中出現的三界的心和心所的顯現和
【English Translation】 Then, there would be no meaning to acceptance or rejection. Furthermore, it is also unreasonable to assume existence merely because of appearance, because all constructs would then exist, and there would be no meaning to accepting or rejecting existence and non-existence. Therefore, establishing something based on the presence or absence of capability is the way of the wise. All of these, if they are not so, are refuted by valid cognition and scripture that are well-known in the world. The manner in which these are refuted by the treatises of the Madhyamaka school, and the manner in which they are established by valid cognition and scripture, would become extensive if written here, so the wise should explain them extensively. As it is said in the Ratnavali (Precious Garland): 'If this Dharma is understood wrongly, even the unwise will be destroyed. To view it as non-existent in this way will cause one to fall into a pit of impurity.' The Madhyamaka path of our own system is that phenomena that are not truly existent appear, but they do not appear as material objects; rather, they appear as one's own consciousness alone. Acharya Shantarakshita, in the Madhyamakalankara (Ornament of the Middle Way), quoting the Lankavatara Sutra (Descent into Lanka Sutra), says: 'Here, there is not even a little arising, nor is there even a little ceasing. Arising and ceasing are only consciousness.' And in the Yuktisastika (Sixty Stanzas on Reasoning): 'The elements, etc., are said to be completely contained within consciousness. If that is separated by consciousness, is it not a false imputation?' Relying on these two, holding the view that it is only mind in conventional truth is what this teacher approves. The appearance of another's mind is also not possible, because that is not its object of appearance. It is also not the case that non-existence appears as you claim, because there are two faults: being without a cause and being occasional. Therefore, it is because of the habitual tendencies of grasping at reality as the nature of one's own consciousness that it appears as dualistic, as it is said in that very text: 'The mind disturbed by habitual tendencies appears vividly as reality.' and so forth. The reasoning for establishing it as mind is the well-known simultaneous apprehension, etc., so it is not listed here. Furthermore, in your Madhyamaka system, since neither existence nor non-existence exists, what is there to negate? Because there is nothing to be negated. Because in opposition, negating one implies the other, so the absence of both is contradictory. If you say that it is negating superimposition, then it is the same as what is constructed by conceptual thought, meaning that it is reasonable to negate what is constructed by internal and external schools, as you say in the Madhyantavibhaga (Distinguishing the Middle from the Extremes): 'The unreal conceptual thought is the mind and mental factors of the three realms.' The appearance of the mind and mental factors of the three realms that appear in it and
བཅས་པ་བཀག་པས་ཤིན་ཏུ་མེད་པ་པར་འགྱུར་ཏེ། འཁོར་བ་ཐམས་ཅད་བཀག་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-1790 དབུ་མར་སྨྲ་བ་འདིའི་ཁ་ཅིག་ནི་སྣང་ངོར་མྱོང་བས་གྲུབ་པས་མེད་པའི་མཐའ་སེལ་ལ། དཔྱད་ན་འཇིགས་པས་ཡོད་མཐའ་སེལ་ལོ་ཞེས་སྨྲ་བའང་མ་ཡིན་ཏེ། མྱོང་བས་མ་མྱོང་བ་སེལ་གྱི་ མེད་པ་ནི་མི་བསལ་ཏེ་ཀུན་བརྟགས་རྣམས་ཀྱང་སྣང་ངོར་མྱོང་བས་མེད་པ་བསལ་བའི་ཡོད་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །དཔྱད་ན་མི་བཟོད་པ་ནི་ཡོད་མཐའ་སེལ་བའི་རིགས་པར་འགྱུར་རོ། །ཡང་ལུགས་ འདི་འཛིན་པ་ཁ་ཅིག ཀུན་རྫོབ་ཏུ་ཐམས་ཅད་ཡོད་པ་དང་དོན་དམ་པར་ཐམས་ཅད་མེད་པས་མཐའ་གཉིས་སེལ་ལོ་ཞེས་ཟེར་བའང་མ་ཡིན་ནོ། །ཀུན་བརྟགས་ཐམས་ཅད་ཀྱང་ཡོད་པས་དེ་འཛིན་པའི་ ལྟ་བ་ཐམས་ཅད་མ་ནོར་བར་འགྱུར་ལ། གཞན་དབང་དང་ཡོངས་གྲུབ་གཉིས་ཀ་མེད་པས་དོན་དམ་པ་ཆད་ལྟར་འགྱུར་རོ། །ཡང་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུ་སྣང་བས་མེད་པ་སེལ་བ། །རང་བཞིན་མེད་པས་ ཡོད་པ་སེལ་བ་ལའང་སྐྱོན་དེ་དག་མཚུངས་སོ། །སངས་རྒྱས་ཡེ་ཤེས་ཞབས་ཀྱི་སློབ་མ་དྲི་མེད་སྦས་པས་གསང་བ་འདུས་པའི་རྒྱན་ལས། ཐམས་ཅད་མེད་པར་རབ་སྒྲུབ་ནི། །མངོན་སུམ་མ་ཡིན་རྗེས་ དཔག་མིན། །ཚད་མའི་དངོས་དང་དངོས་མེད་པ། །འབྲེལ་པ་རབ་ཏུ་གྲུབ་མ་ཡིན། །ཞེས་བྱ་བ་དང་། གཞལ་བྱ་དང་གཞལ་བྱེད་གཉིས་ཀ་དངོས་མེད་ཡིན་པ་དགག་པ་ལ་སོགས་པ་དང་། ཁྱེད་འཕགས་པའི་ཡེ་ཤེས་ཀྱང་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་འདོད་པས་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཡེ་ཤེས་ཀྱང་གཏི་མུག་རང་བཞིན་སྒྲིབ་པའི་སྒྲིབ་བྱེད་དུ་འགྱུར་རོ་ཞེས་བྱ་བ་དང་། 1-1791 གང་ཞིག་གང་གིས་སྟོང་མི་ཤེས་པར་དེ་ཉིད་དེས་སྟོང་པར་ལྟ་བ་ནི་དེ་ལ་ལྟ་ཉེས་པ་ཡིན་པས་མི་དགེ་བ་སྤྱོད་ཅིང་རང་གཞན་མང་པོ་ཕུང་བར་བྱེད་དོ། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་ པའི་དགག་པ་རྒྱས་པར་བྱས་ཏེ་དེ་ཉིད་དུ་བལྟའོ། །རྒྱུ་འབྲས་འགོག་པ་ལ་ནི་ཉན་ཐོས་སྡེ་བས། དེ་ལྟར་རྒྱུ་དང་འབྲས་བུ་སྐུར་འདེབས་པ། །ལོག་ལྟས་དཀར་ཕྱོགས་དྲུང་འབྱིན། ཞེས་དགེ་རྩ་རྒྱུན་ གཅོད་པ་ལ་སོགས་པ་དབུ་མ་རྒྱན་ན་ཡོད་དོ། །དེས་འཇིགས་ནས་སློབ་དཔོན་ཞི་བ་འཚོ་དང་། སེང་གེ་བཟང་པོ་ལ་སོགས་པ་ནི་རྒྱུ་འབྲས་དང་ཚད་མ་ལ་སོགས་པ་ཁས་ལེན་ནོ། །སྤྱིར་ ནང་པ་སངས་རྒྱས་པ་ལ་གྱེས་པའི་སྡེ་པ་བཅོ་བརྒྱད་དང་དབུ་མ་པའི་སློབ་དཔོན་རྣམས་ཀྱི་འདོད་ཚུལ་ལས་མང་པ་མི་སྣང་པས་ཐམས་ཅད་ཕྱོགས་གཅིག་ན་མེད་དེ། ལེགས་པར་བརྟགས་ནས་གང་ ནོར་བ་དེ་དགག་པར་བྱའོ། །གྲུབ་མཐའ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་འདོད་ཚུལ་རྒྱས་པ་ནི་གྲུབ་མཐའ་རྒྱན་གྱི་མེ་ཏོག་ན་ཡོད་དོ། ། ༄། །དོན་བཞི་པ་རང་ལུགས་ཀྱི་དབུ་མ་རྒྱས་པར་བཤད་པ། དོན་བཞི་པ་རང་ལུགས་ཀྱི་དབུ་མ་རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ་ཚད་མ་ དང་ལུང་དང་ལྡན་པ་གཉིས་ཀྱི། ༈ ཚད་མ་དང་ལྡན་པ། དང་པོ་ཚད་མ་དང་ལྡན་པ་བཤད་པ་ལ་དོན་བཞིའི
【現代漢語翻譯】 一切都被禁止，就會變得完全不存在，因為所有的輪迴都被禁止了。 一些自稱是中觀宗的人說，顯現上通過體驗來成立，從而破除斷滅邊；通過分析會感到恐懼，從而破除常有邊。但這種說法是不對的，因為體驗只能破除未體驗過的，而不能破除不存在的，因為所有遍計所執的事物，在顯現上通過體驗也會變成存在。通過分析無法忍受，這會變成破除常有邊的理路。還有一些持有這種觀點的人說，在世俗諦中一切都存在，在勝義諦中一切都不存在，從而破除兩種邊。這種說法也是不對的，因為如果一切遍計所執的事物都存在，那麼執持這些事物的見解就不會是錯誤的。如果他法和圓成實兩種都不存在，那麼勝義諦就會變成斷見。還有，如幻的事物顯現從而破除不存在，沒有自性從而破除存在，這些過失也是一樣的。佛陀耶舍（Buddha Yeshes）的弟子無垢友（Vimalamitra）在《秘密集會莊嚴論》中說：『如果徹底斷定一切都不存在，那就不是現量，也不是比量，不是量的事物，也不是非量的事物，關聯也無法成立。』以及遮破所量和能量二者都是非實有等等。而且，你們認為聖者的智慧也是世俗諦，那麼佛陀的智慧也會變成愚癡的自性，成為遮蔽的遮蔽物。 如果有人不瞭解什麼以什麼為空，卻認為它以那個為空，那麼這就是對它的錯誤見解，會造作不善，並摧毀自己和他人。』等等，詳細的破斥可以在那裡看到。對於遮破因果，小乘部派說：『像這樣否定因和果，邪見會摧毀善的一面。』這會斷絕善根等等，這些在中觀莊嚴論中都有。因為害怕這些，寂護論師（Shantarakshita）和獅子賢（Haribhadra）等人才會承認因果和量等等。總的來說，在佛教中，十八部派和中觀宗的論師們的觀點中，沒有很多是相同的，所以不可能所有觀點都在一個地方。應該仔細分析，然後破斥那些錯誤的觀點。所有宗派的詳細觀點都在《宗派莊嚴花》中。 第四部分 詳細闡述自宗的中觀 第四部分 詳細闡述自宗的中觀，包括具有量和具有教證兩種。 具有量 首先闡述具有量，包括四個方面。
【English Translation】 By prohibiting everything, it becomes utterly non-existent, because all of samsara is prohibited. Some who claim to be Madhyamikas say that in appearance, existence is established through experience, thereby eliminating the extreme of nihilism; upon analysis, there is fear, thereby eliminating the extreme of eternalism. But this is not correct, because experience can only eliminate what has not been experienced, and cannot eliminate non-existence, because all that is conceptually imputed, in appearance, through experience, will also become existent. What is unbearable upon analysis becomes a reasoning that eliminates the extreme of existence. Furthermore, some who hold this view say that in conventional truth, everything exists, and in ultimate truth, everything does not exist, thereby eliminating both extremes. This is also incorrect, because if all that is conceptually imputed exists, then the views that hold these things would not be mistaken. If both other-powered and perfectly established natures do not exist, then ultimate truth would become a nihilistic view. Moreover, the faults are the same in saying that illusory-like appearances eliminate non-existence, and the lack of inherent existence eliminates existence. The disciple of Buddha Yeshes (buddha ye shes), Vimalamitra (dri med sbas pa), in the Ornament of the Guhyasamaja (gsang ba 'dus pa'i rgyan), says: 'If one thoroughly establishes that everything is non-existent, then it is not direct perception, nor inference, not a valid cognition, nor a non-valid cognition, and the connection is not well established.' And refuting that both the object of measurement and the measurer are non-entities, and so forth. Moreover, since you consider the wisdom of the noble ones to be conventional truth, the wisdom of the Buddhas would also become the nature of ignorance, a obscuration that obscures. 'If someone does not know what is empty of what, but sees it as empty of that, then that is a wrong view of it, and they will engage in non-virtue and destroy many, both themselves and others.' And so forth, detailed refutations can be seen there. Regarding the negation of cause and effect, the Sravaka schools say: 'Like this, denying cause and effect, wrong views will uproot the white side.' This will cut off the stream of virtue, and so forth, which are all in the Madhyamakalankara (dbu ma rgyan). Fearing these, Shantarakshita (zhi ba 'tsho) and Haribhadra (seng ge bzang po) and others acknowledge cause and effect and valid cognition and so forth. In general, within Buddhism, among the views of the eighteen schools and the Madhyamika teachers, there are not many that are the same, so it is impossible for all views to be in one place. One should carefully analyze and then refute those that are mistaken. The detailed views of all the philosophical schools are in the Ornament Flower of Philosophical Systems (grub mtha' rgyan gyi me tog). Part Four: Elaborate Explanation of the Svātantrika-Madhyamaka System Part Four: Elaborate Explanation of the Svātantrika-Madhyamaka System, which includes both those with valid cognition and those with scriptural authority. With Valid Cognition First, explaining those with valid cognition, which includes four topics.
་དང་པོ་ལང་ཀར་གཤེགས་པ་ལས། སེམས་ཙམ་ལ་ནི་རྟེན་ནས་སུ། །ཕྱི་རོལ་དོན་ལ་མི་བརྟག་གོ ། 1-1792 ཞེས་པའི་དོན་བཤད་པ་ནི་དེ་ཉིད་ལས། དོན་ཡོད་མ་ཡིན་སེམས་ཉིད་དེ། །ཕྱི་རོལ་དོན་མཐོང་ལོག་པ་ཡིན། །ཞེས་གསུངས་པས་དོན་མེད་པ་ལ་དོན་དུ་སྣང་བའི་སྒྲོ་བཏགས་ནི་རིག་པ་ལ་ དོན་དུ་ཞེན་པ་བཞིན་ཞེས་པ་སྟེ་ཉ་ཕྱིས་ལ་སོགས་པ་དངུལ་དུ་འཁྲུལ་པའི་རིག་པ་རྟོག་པ་དེ་ལ་དངུལ་དུ་སྒྲོ་བཏགས་པ་བཞིན། རྟོག་མེད་སྔོན་པོ་ལ་སོགས་པར་འཁྲུལ་པ་དེའང་རྟོག་ མེད་དོན་གྱི་རྣམ་པར་སྐྱེས་པ་ལ་རྟོག་པས་དོན་དུ་སྒྲོ་བཏགས་པ་ཡིན་ནོ། །རྫུན་པ་ཉིད་ཀྱི་བྱེ་བྲག་དེ་འདྲ་བ་ནི་བརྫུན་པ་སྣང་བའི་ཤེས་པས་གྲུབ་པ་ཡིན་གྱི་དོན་རིག་གི་ ཚད་མས་གྲུབ་པ་ནི་མ་ཡིན་ཏེ། སེམས་ཙམ་པ་ལ་དོན་རིག་གི་ཚད་མ་མེད་པའི་ཕྱིར་ཏེ། དེ་ཚེ་གཞན་རིག་མེད་པའི་ཕྱིར། །རང་ཉིད་རིག་པ་འབྲས་བུར་འདོད། །ཅེས་སོ། །ཚད་མས་ནི་ དངོས་པོ་སྒྲུབ་པའི་དེ་འགོག་པ་ཡིན་གྱི་སྒྲོ་བཏགས་ལ་ཚད་མ་འཇུག་པ་ནི་བོད་ཀྱི་ལུགས་ཡིན་ནོ། །བརྫུན་པ་ཅིར་ཡང་མ་གྲུབ་པ་ལ་གྲུབ་པའི་སྒྲ་སྦྱར་བས་ནི་བརྫུན་པའི་བདག་ཉིད་ དེ། ཕྱིའི་དོན་དང་འགལ་བར་གྲུབ་པ་སྟོན་པ་ཡིན་ཏེ། དོན་བེམས་པོ་ནི་འདོད་པས་མི་འགྱུར་སྟེ། ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱི་སེམས་འགྲེལ་ལས། བུད་མེད་ལུས་ནི་གཅིག་ཡིད་ལ། །དཀའ་ཐུབ་ཆགས་ཅན་ཁྱི་རྣམས་ཀྱིས། ། 1-1793 མི་གཙང་འདོད་བྱ་བཟའ་བྱ་ཞེས། །རྣམ་པར་རྟོག་པ་གསུམ་དུ་འགྱུར། །ཅེས་པ་ལ་སོགས་པ་བཞིན་ནོ། །དེ་ལ་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་པོ་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པར་མི་འགྲུབ་སྟེ། གཞན་དབང་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་ བདེན་ལ། ཡོངས་གྲུབ་གཉིས་དོན་དམ་པར་བདེན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་བརྫུན་པ་དེའི་བྱེ་བྲག་དབང་པོ་སྐྱོན་ཅན་དང་། དོན་དུ་རྟོག་པས་བཞག་པའི་འཁྲུལ་པའི་བག་ཆགས་ཏེ་གཉིས་པོ་དེ་དེ་གང་ལས་ སྣང་བའི་གཉིས་སྣང་དེ་ནི་བརྫུན་པ་ཡིན་ཏེ་ལང་ཀར་གཤེགས་པ་ལས། ཇི་ལྟར་བྱིས་པས་བརྟགས་པ་ལྟར། །ཕྱི་རོལ་གྱིས་ནི་དོན་མེད་དོ། །བག་ཆགས་ཀྱིས་ནི་དཀྲུགས་པའི་སེམས། །དོན་དུ་སྣང་བ་ རབ་ཏུ་འབྱུང་། །ཞེས་བཤད་དོ། །གཟུང་འཛིན་གཉིས་སྣང་ཤེས་པར་བདེན་པར་འདོད་པ་རྣམ་བདེན་པ་འགོག་པ་ནི། གལ་ཏེ་ཞེས་པ་སྟེ་བརྫུན་པ་ནི་དོན་ལྔའོ། །ཡང་དག་རིག་ནི་ཤེས་པའོ། །རྣམ་རྟོག་ དེ་ནི་དེའི་ཡུལ་ལོ། །ཕྱོགས་གཅིག་ནི་གཅིག་ཏུའོ། །དེ་བས་ནི་རྟོག་མེད་པས་ཀྱང་གཅིག་ཏུ་འབྲེལ་པར་དཀའ་སྟེ། རྣམ་འགྲེལ་ལས། སྣ་ཚོགས་དངོས་པོའི་དོན་རྣམ་ལ། །གལ་ཏེ་གཅིག་ཉིད་མི་རིགས་ན། ། རེ་ཤིག་གཅིག་པུའི་བློ་དེ་ཉིད། །སྣ་ཚོགས་སུ་ནི་ཇི་ལྟར་སྣང་། །ཞེས་གཅིག་དང་དུ་མ་འགལ་བས་བཀག་པའི་ཕྱིར་རོ། །གཞན་ཡང་ནི་མདོ་སྡེ་པའི་བློ་རྣམ་བཅས་འགོག་པ་སྟེ་ཞེན་པ་ནི་རིག་པའོ། ། 1-179
【現代漢語翻譯】 在《楞伽經》中說：『僅依於心，不觀察外境。』 1-1792 解釋這段話，經中說：『無實義，唯是心，見外境是顛倒。』意思是說，將無意義的事物執著為有意義的虛構，就像對覺知執著于意義一樣，比如將魚鰾等誤認為銀子的覺知，就像對那個錯覺虛構為銀子一樣。同樣，將無分別的藍色等誤認為實有，也是在無分別的境相生起時，通過分別念虛構為實有。 這種虛假的差別是由虛假顯現的意識所成立的，而不是由認知實義的量所成立的。因為對於唯識宗來說，沒有認知實義的量，因為那時沒有他識。『自識被認為是果。』量否定了對事物的成立，而量對虛構的運用是藏地的傳統。 對於任何未成立的虛假事物，加上成立的標籤，這正是虛假的本質。它表明與外境相違背的成立，因為外境是頑固不變的。如龍樹菩薩的《釋心論》中說：『一個女人的身體，在一些人心中，是苦行者、貪慾者和狗，分別產生不凈、慾望和食物的三種念頭。』 1-1793 因此，三種自性都不成立為虛假，因為他起自在在世俗中是真實的，而圓成實性在勝義中是真實的。因此，虛假的差別在於有缺陷的根識，以及由執著于意義所產生的錯覺習氣。這二者所顯現的二取之相是虛假的。如《楞伽經》中說：『如兒童的臆想，外境實無義。由習氣擾亂的心，顯現為實有。』 否定認為能取所取二取之相在意識中是真實的，即否定了真相唯識。如果說，虛假有五種。真實覺知是意識。分別念是它的對境。一方面是唯一。因此，即使沒有分別念也很難聯繫在一起。如《釋量論》中說：『如果多種事物的境相，不能是唯一的，那麼，唯一的智慧，如何顯現為多種？』因為通過否定一和多的矛盾來遮破。 此外，否定經部宗的具相識，即執著是覺知。 1-1794
【English Translation】 In the Laṅkāvatāra Sūtra, it says: 'Relying only on the mind, do not examine external objects.' 1-1792 Explaining this, the sutra says: 'There is no real meaning, only the mind. Seeing external objects is inverted.' This means that the fabrication of clinging to meaningless things as meaningful is like clinging to meaning in awareness, such as the awareness of mistaking fish scales for silver, just as that illusion is fabricated as silver. Similarly, mistaking non-conceptual blue, etc., as real is also fabricating it as real by conceptual thought when non-conceptual appearances arise. Such false distinctions are established by false appearing consciousness, not by valid cognition that cognizes real meaning. Because for the Mind-Only school, there is no valid cognition that cognizes real meaning, because at that time there is no other-awareness. 'Self-awareness is considered the result.' Valid cognition negates the establishment of things, but the application of valid cognition to fabrication is a Tibetan tradition. For any false thing that is not established, adding the label of being established is precisely the nature of falsity. It shows the establishment that contradicts external objects, because external objects are immutable. As Nāgārjuna's Commentary on the Mind says: 'A woman's body, in the minds of some, is an ascetic, a lustful person, and a dog, respectively producing three thoughts of impurity, desire, and food.' 1-1793 Therefore, all three natures are not established as false, because the dependent nature is true in the relative, and the perfected nature is true in the ultimate. Therefore, the distinction of falsity lies in the sense faculties with defects, and the habitual patterns of illusion established by clinging to meaning. The appearance of duality that arises from these two is false. As the Laṅkāvatāra Sūtra says: 'Like a child's imagination, external objects are meaningless. The mind disturbed by habitual patterns appears as real.' Negating the assertion that the appearance of the two aspects of grasper and grasped is true in consciousness, that is, negating the truth-aspect Mind-Only. If it is said that falsity has five aspects. True awareness is consciousness. Conceptual thought is its object. One aspect is oneness. Therefore, it is difficult to connect even without conceptual thought. As in the Pramāṇavārttika: 'If the aspects of various objects cannot be one, then how does the one wisdom appear as many?' Because it is refuted by negating the contradiction of one and many. Furthermore, negating the aspect-possessing consciousness of the Sautrāntika school, that is, clinging is awareness. 1-1794
4 ཤེས་རིག་ཙམ་དུ་འདྲ་བ་ལ་ཡུལ་ཡུལ་ཅན་སོ་སོར་ངེས་པ་ནི་དེ་དང་དེའི་རྣམ་པར་སྣང་བས་བྱས་པ་སྟེ་སྣ་ཚོགས་པའི་རྣམ་པར་སྣང་བ་ནི་གཅིག་ཏུ་མི་རུང་ངོ་། །དེ་ལ་ རྣམ་པ་ནི་བློའོ། །ལས་ནི་སོ་སོར་འབྱེད་པའི་རྣམ་པའོ། །འདི་སྐད་དུ་གཟུང་འཛིན་རྣམ་བཅས་སྣ་ཚོགས་ཀྱི་རྣམ་པར་སྣང་། ལ་ལ་ནི་གཅིག་དང་དུ་བྲལ་གྱི་རིགས་པས་གནོད་པས་བརྫུན་ཞིང་འཁྲུལ་ པ་ཡིན་ནོ་ཞེས་སྟོན་པ་ཡིན་ནོ། །སྙིང་པོ་མཆོག་ལས་བློ་རྣམ་བཅས་ནི་འཁྲུལ་ལ་བློ་རྣམ་མེད་ནི་རྨི་ལམ་ནའང་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་བཤད་དོ། །ཡང་གཉིས་སྣང་གི་བློ་ཐམས་ཅད་འཁྲུལ་ པར་སྟོན་པ་ནི་རྣམ་པར་རྟོག་པའི་ཞེས་པ་སྟེ་རང་ཉིད་དེ་མ་ཡིན་ལས་བཟློག་པའི་རྣམ་པར་སྣང་བ་ལ་ཕྱི་རོལ་གྱི་དེར་ཞེན་པའི་ཕྱིར་འཁྲུལ་པར་གྲུབ་སྟེ་སློབ་དཔོན་ཕྱོགས་ཀྱི་གླང་ པོས། རྟོག་པ་འདི་ནི་བདག་ཉིད་ཀྱིས། །མ་རིག་པ་ཡི་ངོ་བོར་འགྱུར། །གང་ཕྱིར་རང་གི་རྣམ་པ་ནི། །ཕྱི་རོལ་ངོ་བོར་སྒྲོ་བཏགས་འཇུག །ཅེས་བཤད་དོ། །སྔོ་སོགས་ཀྱི་བློ་ནི་འཁྲུལ་པ་ལས་ ཐ་དད་པ་ཡིན་པ་རྟོག་པ་འདི་དང་འདྲ་བའི་འཁྲུལ་པར་འདོད་དེ་བཤད་ཟིན་ནོ། །རྟོགས་པའི་དངོས་པོ་དེ་རང་རིག་མངོན་སུམ་ཡིན་ལ་དེ་ལ་ནི་འཁྲུལ་པའི་རྒྱུ་ཐམས་ཅད་མེད་པས། རྟག་ཏུ་མ་འཁྲུལ་བར་སྐྱེ་ལ། 1-1795 སྔོ་སོགས་སུ་སྣང་བའི་གཞན་རིག་ནི་འཁྲུལ་པ་ཡིན་ནོ། །སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་མ་རིག་པའི་སྒོ་ངའི་སྦུབས་ན་གནས་ཀྱང་དེ་མ་རིག་པའི་རབ་རིབ་དང་ཆགས་སྡང་ལ་སོགས་པས་སེམས་འཁྱུགས་པས་ ཀྱང་རང་ཉིད་རང་ལ་འཁྲུལ་པར་བསྐྱེད་མི་ནུས་ཏེ། དེ་བདེ་གཤེགས་སྙིང་པོ་དང་འཕགས་པ་ཐམས་ཅད་བསྐྱེད་པའི་ཡུམ་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ཡིན་པས་སེམས་དང་སེམས་བྱུང་ཐམས་ཅད་ པས་མཐུ་ཆེ་བའི་ཕྱིར་རོ། །འོ་ན་དེ་གཟུང་འཛིན་གྱི་བློ་དང་ཐ་མི་དད་པས་དེ་གཉིས་ལ་གནོད་པས་དེ་ལའང་གནོད་པར་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། རང་རིག་དེ་ཚད་མའི་རྒྱལ་མོ་མངོན་སུམ་ ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། གནོད་བྱེད་ཕུལ་དུ་བྱུང་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་དང་། བློ་གང་གིས་ཀྱང་སྒྲོ་བཏགས་པ་མིན་པའི་ཕྱིར་དང་། སངས་རྒྱས་ནས་བྱིས་པའི་བར་ལ་གྲགས་པའི་ཕྱིར་རང་རིག་གི་རྟོག་པ་ ལ་གནོད་པ་མེད་ཅིང་། སྔོ་སོགས་ཀྱི་གཟུང་འཛིན་རིགས་པས་བཀག་པར་འགྱུར་བ་ཡིན་ནོ། །དེ་ནི་སྐད་ཅིག་ཆ་མེད་ཡིན་པས་སྐྱེ་འཇིག་གནས་གསུམ་ཡང་ལྡོག་པའི་ཆ་ཡིན་གྱི་རྫས་སྔ་ཕྱིའི་ཆ་ མ་ཡིན་པས། ཇི་ལྟར་སྐད་ཅིག་མཐའ་ཡོད་ལྟར། །དེ་བཞིན་ཐོག་མ་དབུས་བརྟག་གོ །ཞེས་པ་ལ་སོགས་པ་རིགས་པ་གང་གིས་ཀྱང་མི་གནོད་ལ། མི་རྟག་པ་དུ་མ་གཞན་དབང་ཅན་ཡིན་པས་བདག་ཀྱང་མ་ཡིན་ལ། 1-1796 དེ་མེད་ན་ཆད་ལྟར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་དོན་དམ་པར་ཡོད་པ་ཡིན་ནོ། །སློབ་དཔོན་ཀླུའི་བཤེས་གཉེན་དང་། ཡེ་ཤེས་ཟླ་བ
【現代漢語翻譯】 如果僅僅是認知上的相似，那麼能確定『境』（yul，object）和『有境者』（yul can，subject）各自不同的原因，是因為它們顯現為不同的形態，因此，多種多樣的顯現是不可能統一的。其中，『形態』（rnam pa）指的是心（blo，mind），而『作用』（las）指的是區分各自不同的形態。正如所說，『具有能取所取（gzung 'dzin）的各種形態顯現』。有些觀點認為，通過『一與多分離』的理證會受到損害，因此是虛假的、錯誤的，這就在於說明這一點。在《精華之最》（snying po mchog）中說，『具有形態的心是錯誤的，而沒有形態的心即使在夢中也不存在』。同樣，所有顯現二元對立的心都是錯誤的，這表明『分別』（rnam par rtog pa）是指，由於執著于與自身不符的外境顯現，因此可以確定它是錯誤的。正如導師陳那（Phyogs kyi glang po，Dignāga）所說：『這種分別的自性，轉變為無明的體性，因為它將自身的形態，執著為外境的體性。』藍色等的心識與錯誤是不同的，這種分別類似於已經描述過的錯誤。證悟的事物是自證現量（rang rig mngon sum），它沒有任何錯誤的因素，因此總是無誤地產生。顯現為藍色等的他證（gzhan rig）是錯誤的。所有眾生都處於無明之卵的殼中，即使如此，由於無明的昏暗和貪嗔等情緒的擾動，他們也無法使自己對自己產生錯覺。因為它是如來藏（bde gshegs snying po，Tathāgatagarbha）和產生一切聖者的佛母般若波羅蜜多（shes rab kyi pha rol tu phyin pa，Prajñāpāramitā），它比所有心和心所都強大。如果它與能取所取的心沒有區別，那麼損害了它們兩個，也會損害它嗎？因為自證是量之王現量，並且沒有卓越的損害者，也不是任何心所能捏造的，而且從佛到孩童都廣為人知，所以對自證的分別沒有損害，而藍色等的能取所取會被理證所駁斥。因為它是一個無分剎那（skad cig cha med），所以生、住、滅三種狀態也是變化的方面，而不是前後實體的方面。正如《如何剎那有邊際》（ji ltar skad cig mtha' yod ltar）所說：『同樣，初始和中間也應考察。』沒有任何理證可以損害它。許多無常的事物是他性（gzhan dbang can），因此也不是我（bdag）。如果它不存在，就會變成斷見（chad ltar），因此在勝義諦（don dam par）中是存在的。導師龍樹友（slob dpon klu'i bshes gnyen，Nāgārjuna）和智月（ye shes zla ba，Jñānacandra）。 所有認知上的相似之處，之所以能區分主體和客體，是因為它們以不同的方式顯現。因此，多種多樣的顯現不可能歸為一體。這裡的『形態』指的是心，『作用』指的是區分不同的形態。正如經文所說：『具有能取和所取的各種形態顯現。』某些觀點認為，這種顯現會受到『一與多分離』的邏輯的損害，因此是虛假的和錯誤的。這說明了這一點。《精華之最》中說：『具有形態的心是錯誤的，而沒有形態的心即使在夢中也不存在。』此外，所有顯現二元對立的心都是錯誤的，這意味著『分別』是指對外境的執著，而外境與自身並不相同。因此，這種執著是錯誤的。正如陳那論師所說：『這種分別的自性，轉變為無明的體性，因為它將自身的形態，執著為外境的體性。』藍色等的心識與錯誤不同，這種分別類似於之前描述過的錯誤。證悟的事物是自證現量，它沒有任何錯誤的因素，因此總是無誤地產生。顯現為藍色等的他證是錯誤的。所有眾生都處於無明之卵的殼中，即使如此，由於無明的昏暗和貪嗔等情緒的擾動，他們也無法使自己對自己產生錯覺。因為它是如來藏和產生一切聖者的佛母般若波羅蜜多，它比所有心和心所都強大。如果它與能取所取的心沒有區別，那麼損害了它們兩個，也會損害它嗎？因為自證是量之王現量，並且沒有卓越的損害者，也不是任何心所能捏造的，而且從佛到孩童都廣為人知，所以對自證的分別沒有損害，而藍色等的能取所取會被理證所駁斥。因為它是一個無分剎那，所以生、住、滅三種狀態也是變化的方面，而不是前後實體的方面。正如《如何剎那有邊際》所說：『同樣，初始和中間也應考察。』沒有任何理證可以損害它。許多無常的事物是他性，因此也不是我。如果它不存在，就會變成斷見，因此在勝義諦中是存在的。龍樹友和智月。
【English Translation】 If it is only similar in cognition, then the reason for determining the difference between 'object' (yul) and 'subject' (yul can) is that they appear in different forms, so the appearance of various kinds cannot be unified. Among them, 'form' (rnam pa) refers to mind (blo), and 'function' (las) refers to distinguishing each different form. As it is said, 'The various forms of grasping and being grasped appear.' Some views hold that it will be damaged by the reasoning of 'separation of one and many', so it is false and wrong, which lies in explaining this. In 'The Supreme Essence' (snying po mchog), it is said, 'The mind with form is wrong, and the mind without form does not exist even in dreams.' Similarly, all minds that manifest duality are wrong, which indicates that 'discrimination' (rnam par rtog pa) refers to the fact that because of attachment to the appearance of external objects that do not conform to oneself, it can be determined that it is wrong. As the teacher Dignāga said: 'The nature of this discrimination, transforms into the nature of ignorance, because it clings to its own form, as the nature of external objects.' The consciousness of blue and so on is different from error, and this discrimination is similar to the error that has been described. The enlightened thing is self-awareness direct perception (rang rig mngon sum), which has no factors of error, so it always arises without error. The other-awareness (gzhan rig) that appears as blue and so on is wrong. All sentient beings are in the shell of the egg of ignorance, even so, due to the dimness of ignorance and the agitation of emotions such as attachment and aversion, they cannot cause themselves to have illusions about themselves. Because it is the Tathāgatagarbha (bde gshegs snying po) and the Prajñāpāramitā (shes rab kyi pha rol tu phyin pa), the mother of all Buddhas who produces all noble ones, it is more powerful than all minds and mental factors. If it is not different from the mind of grasping and being grasped, then harming those two will also harm it? Because self-awareness is the direct perception of the queen of valid cognition, and there is no outstanding harmer, nor can it be fabricated by any mind, and it is well-known from the Buddha to children, so there is no harm to the discrimination of self-awareness, and the grasping and being grasped of blue and so on will be refuted by reasoning. Because it is an indivisible moment (skad cig cha med), the three states of arising, abiding, and ceasing are also aspects of change, not aspects of previous and subsequent entities. As 'How Moments Have Boundaries' (ji ltar skad cig mtha' yod ltar) says: 'Similarly, the beginning and the middle should also be examined.' No reasoning can harm it. Many impermanent things are other-powered (gzhan dbang can), so they are not self (bdag). If it does not exist, it will become nihilism (chad ltar), so it exists in ultimate truth (don dam par). Teacher Nāgārjuna and Jñānacandra. All cognitive similarities allow us to distinguish between subject and object because they manifest in different ways. Therefore, the diverse manifestations cannot be unified. Here, 'form' refers to the mind, and 'function' refers to distinguishing different forms. As the scripture says: 'Various forms of grasping and being grasped manifest.' Some views hold that this manifestation is undermined by the logic of 'separation of one and many,' and is therefore false and erroneous. This explains this point. 'The Essence of Excellence' states: 'The mind with form is erroneous, while the mind without form does not exist even in dreams.' Furthermore, all minds that manifest duality are erroneous, which means that 'discrimination' refers to attachment to external objects, which are not the same as oneself. Therefore, this attachment is erroneous. As Dignāga said: 'The nature of this discrimination transforms into the nature of ignorance, because it clings to its own form as the nature of external objects.' The consciousness of blue, etc., is different from error, and this discrimination is similar to the error described earlier. The enlightened thing is self-awareness direct perception, which has no factors of error, and therefore always arises without error. The other-awareness that appears as blue, etc., is erroneous. All sentient beings are in the shell of the egg of ignorance, and even so, due to the darkness of ignorance and the agitation of emotions such as attachment and aversion, they cannot cause themselves to have illusions about themselves. Because it is the Tathāgatagarbha and the Prajñāpāramitā, the mother of all Buddhas who produces all noble ones, it is more powerful than all minds and mental factors. If it is no different from the mind of grasping and being grasped, will harming those two also harm it? Because self-awareness is the direct perception of the king of valid cognition, and there is no outstanding harmer, nor can it be fabricated by any mental factor, and it is well-known from the Buddha to children, so there is no harm to the discrimination of self-awareness, and the grasping and being grasped of blue, etc., will be refuted by reasoning. Because it is an indivisible moment, the three states of arising, abiding, and ceasing are also aspects of change, not aspects of previous and subsequent entities. As 'How Moments Have Boundaries' says: 'Similarly, the beginning and the middle should also be examined.' No reasoning can harm it. Many impermanent things are other-powered, and therefore not self. If it does not exist, it will become nihilism, and therefore exists in ultimate truth. Nāgārjuna and Jñānacandra.
་ལ་སོགས་པའང་དེས་མེད་མཐའ་སེལ་ལ། གཟུང་འཛིན་བཀག་པས་ཡོད་མཐའ་བསལ་ བས་དབུ་མའི་ལྟ་བ་ཡང་དག་ཏུ་འདོད་ལ། སློབ་དཔོན་ཞི་བ་འཚོ་ལ་སོགས་པ་པཎྚི་ཏ་ཆེན་པོ་རྣམས་ཀྱིས་དེ་དབུ་མའི་གཞུང་ཡང་དག་ཏུ་བྱས་ཏེ། སྐུ་གསུམ་ལ་འཇུག་པ་ལས། དབུ་ མའི་ལམ་ཞེས་བྱ་བ་ཡང་། །རྣམ་རིག་ཙམ་ཉིད་མ་གཏོགས་པ། །རིགས་པས་བརྟགས་ན་འདིར་གཞན་ནི། །རྣམ་པ་ཀུན་ཏུ་མི་འཐད་དོ། །རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་འདོད་རྣམས་ཀྱིས། །མི་རྟོག་ཡེ་ཤེས་བསྐྱེད་པའི་ ཕྱིར། །དེ་བས་རྣམ་པར་རིག་ཙམ་དུ། །སྒོམ་ལ་རྟག་ཏུ་སྦྱར་བར་བྱ། །ཞེས་བཤད་དོ། །རང་བཞིན་གསུམ་བསྟན་པ་ལས་ཀྱང་། གཉིས་པོ་དམིགས་སུ་མེད་པ་ན། །ཆོས་ཀྱི་དབྱིངས་ལ་དམིགས་པར་འགྱུར། །ཞེས་ བཤད་དོ། །གལ་ཏེ་བློ་ཐམས་ཅད་འཁྲུལ་པ་དང་། ཡུལ་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པ་ཡིན་ན་ཐམས་ཅད་མེད་པར་སྨྲ་བའི་དབུ་མ་པ་དང་ཁྱད་པར་མེད་དོ་ཞེ་ན། གཅིག་དང་དུ་བྲལ་ལ་སོགས་པ་ རིགས་པས་གནོད་པའི་བརྫུན་པ་ཡིན་གྱི། དངོས་པོ་དང་སྣང་བ་དང་ནུས་པ་དང་རྟེན་འབྲེལ་ལ་སོགས་པ་ཀུན་རྫོབ་ཏུའང་རང་གི་ངོ་བོ་མེད་པར་མི་འདོད་དེ། གཞན་དབང་ཐམས་ཅད་ནི་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་རང་གི་ངོ་བོ་ཅན་དུ་འདོད་པས་ཁྱད་པར་ཆེའོ། ། 1-1797 དེ་དག་གིས་ནི་ལང་ཀར་གཤེགས་པ་ལས། རིགས་པ་རྣམ་པར་ལྟ་རྣམས་ཀྱི། །གཟུང་དང་འཛིན་པ་འགག་པར་འགྱུར། །ཞེས་པ་དེ་བཤད་པ་ཡིན་ནོ། ། གཉིས་པ་དེ་ཉིད་ལས། དེ་བཞིན་ཉིད་ལ་དམིགས་ ནས་ནི། །སེམས་ཙམ་ལས་ཀྱང་བཟླ་བར་བྱ། །ཞེས་གསུངས་པའི་དོན་བཤད་པ་ལ་དང་པོ་གཞན་ཕྱོགས་དགག་པ་ནི་ཐམས་ཅད་མེད་པར་སྨྲ་བའི་དབུ་མ་པས་སྒྲུབ་པ་སྨྲས་པ། གང་གཅིག་དང་དུ་ མ་དང་བྲལ་བ་དེ་ནི་རང་བཞིན་མེད་པ་ཡིན་ཏེ། དཔེར་ན་རི་བོང་གི་རང་བཞིན་ནོ། །སྔོ་སེར་ལ་སོགས་པའང་གཅིག་དང་དུ་མ་དང་བྲལ་བའི་ཕྱིར་ཞེས་བཀོད་པ་ལ། ཤེས་པ་ཐམས་ ཅད་མེད་སྣང་ན་ཞེས་སྨོས་ཏེ་ཤེས་བྱ་ཐམས་ཅད་མེད་ཅིང་ཤེས་པ་ཐམས་ཅད་མེད་པ་སྣང་བའི་འཁྲུལ་པ་ཡིན་ན་ཚད་མ་གཉིས་མེད་ལ་འང་གི་སྒྲས་བཅད་ཤེས་དང་། དྲན་པ་ལ་སོགས་ པའི་བློ་མ་འཁྲུལ་བ་གཞན་ཡང་མེད་པས་ཤེས་བྱེད་ཀྱི་རྒྱུ་དེ་དག་དང་གཏན་ཚིགས་མེད་དོ། །རྟགས་རང་ལ་མ་གྲུབ་ཀྱང་གཞན་ལ་གྲགས་པས་སྒྲུབ་པའང་མི་འཐད་དེ། །དེ་གྲངས་ཅན་གྱི་ལུགས་ ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། ཕྱི་ནང་གི་གྲུབ་མཐའ་ཐམས་ཅད་ཚད་མས་འགྲུབ་པར་འགྱུར་ཏེ། སྲོག་ལྡན་དང་འདུས་པའི་གཏན་ཚིགས་ལ་སོགས་པའང་བདག་ལ་སོགས་པ་རང་རང་གི་བསྒྲུབ་བྱ་ལ་གཏན་ཚིགས་སུ་གྲགས་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-1798 དེས་ན། གཉིས་ཀར་རབ་ཏུ་གྲུབ་པ་ཉིད། །སྒྲུབ་པར་བྱེད་པའི་སུན་འབྱིན་ཡིན། །ཞེས་བྱ་བ་སུན་འབྱིན་པའང་རང་ཉིད་དེ་གཉིས་མི་ཤེས་པར་སྟོན་པ་ཡིན་ནོ། །རང་འགྲེལ་ལས། བདག་ཅག་ནི་ཚད་ མ་མེད་པའི་སྒྲུབ་པ་དང་སུན་འབྱིན་
【現代漢語翻譯】 同樣，通過排除所執著的事物來消除無的極端，通過阻止能取和所取來消除有的極端，因此，他們認為中觀的觀點是正確的。寂護論師等偉大的班智達們也認為這是正確的中觀論著。在《入三身論》中，也說：『所謂中觀之道，若僅是唯識，以理智分析，則在任何方面都不合理。欲求圓滿菩提者，為生起無分別智，因此，應恒常修習唯識。』在《三自性論》中也說：『當二取不存在時，將緣於法界。』如果一切心識都是錯亂的，一切對境都是虛假的，那麼這與聲稱一切皆無的中觀派有何區別呢？雖然他們認為通過一與多之分離等理智所破斥的是虛假的，但在世俗諦中，他們並不認為事物、顯現、能力和緣起等沒有自性。因為他們認為一切他起（梵文：paratantra）在世俗諦中具有自性，所以差別很大。 因此，他們解釋了《楞伽經》中的這段話：『對於善於觀察理智的人來說，能取和所取將會止息。』第二，解釋該經中『應緣于真如，並修習唯識』的含義。首先，駁斥他方觀點，即聲稱一切皆無的中觀派所說的論證：凡是與一和多分離的，都是無自性的，例如兔角。對於青色和黃色等，也因為與一和多分離而無自性。對此，有人反駁說：如果一切知識都是無的顯現，也就是說，如果一切所知都是無的，並且一切知識都是無的顯現的錯亂，那麼，由於二量（二量：現量和比量）都不存在，因此，其他不顛倒的知識，如決斷識和記憶等也不存在，所以不存在作為能知之因的那些以及論證。即使論證在自身上不成立，但由於為他人所知，因此進行論證也是不合理的，因為這是數論派的觀點。並且，一切內外宗派都將通過量成立，因為對於有生命的和聚合的論證等，自我等在各自的所立宗上是作為論證而為人所知的。 因此，『在兩者上都完全成立，這本身就是駁斥。』這句話表明，駁斥也顯示了自己不瞭解這兩者。在《自釋》中說：『我們沒有無量的論證和駁斥。』
【English Translation】 Similarly, by eliminating the extreme of non-existence by negating what is grasped, and by preventing the grasper and the grasped, they consider the view of Madhyamaka to be correct. Acarya Śāntarakṣita and other great paṇḍitas also considered this to be a correct Madhyamaka treatise. In the Entering the Three Bodies, it also says: 'The so-called Madhyamaka path, if it is only Mind-Only, is not reasonable in any way when analyzed with reason. Those who desire perfect enlightenment, in order to generate non-conceptual wisdom, therefore, should always practice Mind-Only.' In the Treatise on the Three Natures, it also says: 'When the two graspers do not exist, one will focus on the dharmadhātu.' If all consciousnesses are deluded and all objects are false, then what is the difference between this and the Madhyamikas who claim that everything is non-existent? Although they consider what is refuted by reason, such as the separation of one and many, to be false, they do not consider things, appearances, abilities, and dependent arising, etc., to be without self-nature in conventional truth. Because they consider all paratantra to have self-nature in conventional truth, the difference is great. Therefore, they explained this passage from the Laṅkāvatāra Sūtra: 'For those who are good at observing reason, the grasper and the grasped will cease.' Second, explaining the meaning of 'One should focus on suchness and practice Mind-Only' from the same sutra. First, refuting the views of others, that is, the argument stated by the Madhyamikas who claim that everything is non-existent: Whatever is separated from one and many is without self-nature, such as a rabbit's horn. For blue and yellow, etc., they are also without self-nature because they are separated from one and many. To this, someone retorted: If all knowledge is an appearance of non-existence, that is, if all knowable things are non-existent and all knowledge is a delusion of appearing as non-existent, then, since the two valid cognitions (two valid cognitions: direct perception and inference) do not exist, other non-erroneous knowledge, such as decisive knowledge and memory, etc., also do not exist, so there are no causes for the knower and no arguments. Even if the argument is not established in itself, it is unreasonable to argue because it is known to others, because this is the view of the Sāṃkhya school. And all internal and external tenets will be established by valid cognition, because for arguments of living beings and aggregates, etc., the self, etc., are known as arguments on their respective theses. Therefore, 'Being completely established in both is itself a refutation.' This sentence shows that the refutation also shows that one does not understand these two. In the Self-Commentary, it says: 'We do not have unlimited arguments and refutations.'
བྱེད་དོ་ཞེ་ན། ཚད་མ་མེད་པའི་རྩོད་པ་སྨྲ་བ་ནི་བཞད་གད་ཉིད་དོ། །བདག་ཅག་ནི་ཚད་མས་སྒྲུབ་པ་དང་སུན་འབྱིན་བྱེད་དེ་ཚད་མ་ལ་ ནི་ཚད་མ་བརྒྱས་ཀྱང་མི་གནོད་དེ། ཚད་མ་མ་ཡིན་པ་གཞན་གྱི་འདོད་པ་ཙམ་གྱིས་སྨོས་ཀྱང་ཅི་དགོས་ཞེས་བཤད་དོ། །ཡང་དངོས་པོ་ཐམས་ཅད་ལ་ནུས་པ་བཀག་པས་དགག་སྒྲུབ་གཉིས་ཀ་ ལ་དེ་བྱེད་པའི་ནུས་པ་མེད་དོ། །དེ་གཉིས་ཀ་རང་ཉིད་ལ་མ་གྲུབ་པའི་མ་གྲུབ་པར་འགྱུར་རོ། །ཡང་དེས་ཆོས་སྨྲ་བའང་མ་ཡིན་ཏེ་ཐམས་ཅད་མེད་ན་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ ཕྱིན་པ་མ་འཁྲུལ་བ་མེད་ལ། དེས་བསྐྲུན་པའི་འཕགས་པའི་གང་ཟག་བཞིའང་མེད་དོ། །གཞན་དབང་དང་ཡོངས་གྲུབ་མེད་པས་འཕགས་པའི་གཟིགས་པ་རྣམས་ཀྱང་མེད་པར་འགྱུར་རོ། །རྗེས་སུ་དཔག་པ་ལ་བསྐུར་ པ་བཏབ་པས་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་དང་འཇིག་རྟེན་ཕ་རོལ་སྒྲུབ་པ་ལ་སོགས་པ་སྤངས་པར་འགྱུར་རོ། །རྒྱུ་འབྲས་བཀག་པས་འཁོར་འདས་ཀྱི་རྒྱུ་འབྲས་འཕགས་པའི་བདེན་བཞི་མེད་པས་དཀོན་མཆོག་གསུམ་ཀྱང་མེད་པར་འགྱུར་རོ། ། 1-1799 དེ་དག་ནི་སྨྲ་བ་ཉིད་ནི་གང་ལས་འགྱུར་ཏེ་མི་འཐད་ཞེས་བྱ་བའི་འགྲེལ་པའི་བཤད་ཡམས་གསུམ་བཀོད་པ་ཡིན་ནོ། །གཞན་ཡང་། ཤེས་བྱའི་བུད་ཤིང་སྐམ་པོ་མ་ལུས་པ། །བསྲེགས་པས་ཞི་དེ་ རྒྱལ་རྣམས་ཆོས་སྐུ་སྟེ། །དེ་ཚེ་སྐྱེ་བ་མེད་ཅིང་འགག་པ་མེད། །སེམས་འགགས་པ་དེ་སྐུ་ཡི་མངོན་སུམ་མཛད། །ཞེས་སྒྲིབ་པ་ཟད་ཙ་ན་ཡེ་ཤེས་རྒྱུན་ཆད་པས་ཡེ་ཤེས་སྒྲིབ་པར་ཁས་བླངས་ སོ། །སྐྱེ་འགག་མེད་ཅིང་སེམས་འགགས་པ་དང་། དེ་འགགས་ནས་མངོན་སུམ་དུ་བྱས་པ་ལ་སོགས་པ་འགལ་བ་སྣ་ཚོགས་ཡོད་དོ། །སློབ་དཔོན་འཕགས་པ་ལྷ་ཐམས་ཅད་འཁྲུལ་སྣང་དུ་བཤད་པ་ལའང་གཞན་ དབང་ཆད་ལ། སློབ་དཔོན་ཞི་བ་འཚོ་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་ཐམས་ཅད་སེམས་སུ་བདེན་པ་ལའང་ཀུན་བཏགས་ཆད་དོ། །སེམས་འགྲེལ་ལས། ཀུན་བཏགས་དང་ནི་གཞན་དབང་དང་། །ཡོངས་སུ་གྲུབ་པ་ཉིད་དང་ནི། །སྟོང་ ཉིད་བདག་ཉིད་ཚུལ་གཅིག་གི །སེམས་འདི་ལ་ནི་བཏགས་པ་ཡིན། །ཞེས་གསུམ་པོ་དེ་སེམས་ལ་བཏགས་པར་བཤད་དེ། དེ་དག་ཐམས་ཅད་ལ་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་ཤེས་བྱའི་གནས་ཚུལ་དུ་མེད་ན་ཡོད་ མེད་ཀྱི་མཐའ་གང་གིས་ཀྱང་མི་སྤོང་བའི་ཚུལ་ནི་བཤད་ཟིན་ཏོ། །འདི་ཤེས་པ་ཐམས་ཅད་ཡོད་སྣང་ན་འཁྲུལ་ཞེས་མེད་པས་འཁོར་བ་མེད་པའི་ཉེས་པས་ཐམས་ཅད་ཡོད་སྨྲ་དགག་པའང་བཤད་དོ། ། 1-1800 ཡང་ཐམས་ཅད་ཡོད་པར་སྨྲ་བས་དེ་སྒྲུབ་པ་གང་རིག་པར་བྱ་བ་དེ་ནི་བརྫུན་པ་མ་ཡིན་ཏེ་དཔེར་ན་ཤེས་པ་བཞིན་ནོ། །སྔོན་པོ་ལ་སོགས་པའང་རིག་པར་བྱ་བ་ཡིན་པས་ཞེས་ བྱ་བ་ནི་ཁྱབ་བྱེད་འགལ་དམིགས་ཡིན་ནོ། །ཞེས་ཟེར་བ་དེའང་མ་ཡིན་ཏེ་བརྫུན་པ་སྣང་ཡུལ་སྒྲོ་བཏགས་ལ་ཞུགས་ཤིང་། བརྫུན་པ་ལ་རིག་བྱ་མ་ཡིན་པའི་ལྡོག་ཁྱབ་མ་གྲུབ་པའི་ཕྱིར་རོ། ། གཉིས་པ་རང་ག
【現代漢語翻譯】 如果有人問：『這樣做嗎？』那麼，說出沒有依據的爭論簡直就是笑話。我們是用依據來建立和駁斥，依據即使被一百個依據攻擊也不會受到損害。僅僅根據非依據的其他人的意願來說，又有什麼用呢？』這樣說道。此外，如果對一切事物都禁止了作用，那麼否定和肯定兩者都沒有能力去做。這兩者在自身上沒有成立，就會變成不成立。而且，那樣的話，也不是在宣說佛法，因為如果一切都不存在，那麼般若波羅蜜多就不會沒有錯誤，由它所產生的四種聖者也不會存在。因為沒有他性（gzhan dbang，異體），也沒有圓成實性（yongs grub，完全實現），聖者的見解也不會存在。如果否定了比量，那麼就會放棄對一切智者和來世的證明等等。如果禁止了因果，那麼輪迴和涅槃的因果，以及聖者的四聖諦都不存在，因此三寶也不存在。 這些就是『說什麼都不合理』的註釋中列出的三種解釋的謬論。此外：『燒盡所有可知的乾燥木柴，寂滅即是諸佛的法身。那時沒有生也沒有滅，心識止息就是佛身的顯現。』這樣，當遮蔽消失時，因為智慧的連續性中斷，所以承認智慧是被遮蔽的。沒有生滅，心識止息，以及從止息中顯現等等，存在著各種矛盾。阿rya-deva（聖天）尊者將一切都解釋為錯覺，這導致他性（gzhan dbang，異體）的斷滅。寂護論師（Śāntarakṣita）在世俗諦中將一切都視為真實的意識，這導致遍計所執（kun btags，完全捏造）的斷滅。《掌中解脫論》中說：『遍計所執和他性，以及圓成實性，空性自性是一種，這些都是對心識的假立。』這樣解釋說這三者都是對心識的假立。如果所有這些都沒有三種自性作為可知的狀態，那麼不落入有無任何一邊的狀態已經解釋過了。如果知道這一切存在顯現都是錯覺，因為不存在，所以沒有輪迴的過失，這也解釋了對一切有部的駁斥。 此外，一切有部說，爲了證明這一點，凡是可以被認知的事物都不是虛假的，例如意識。藍色等等也是可以被認知的事物，這是一種『周遍相違的對立』。這樣說也是不對的，因為虛假的事物是進入顯現的對境和虛構的。而且，對於虛假的事物來說，『不是可認知的』這種反向周遍並沒有成立。 第二，關於自性。
【English Translation】 If someone asks, 'Does it do that?' then to speak of arguments without valid cognition is simply a joke. We establish and refute with valid cognition, and valid cognition cannot be harmed even by a hundred valid cognitions. What need is there to speak based merely on the desires of others who lack valid cognition?' Thus it is said. Furthermore, if the capacity for all things is negated, then neither negation nor affirmation has the capacity to do that. Both of these, being unestablished in themselves, will become unestablished. Moreover, in that case, one is not even teaching the Dharma, because if everything is nonexistent, then Prajñāpāramitā (Perfection of Wisdom) would not be without error, and the four Āryas (Noble Ones) produced by it would not exist. Because there is no other-power (gzhan dbang, other-dependent nature) and no pariniṣpanna (yongs grub, thoroughly established nature), the visions of the Āryas would also cease to exist. If one rejects inference, then one would abandon the proof of Sarvajña (Omniscient One) and the next world, and so forth. If cause and effect are prohibited, then the cause and effect of saṃsāra (cyclic existence) and nirvāṇa (liberation), and the four noble truths of the Āryas would not exist, therefore the Three Jewels would also not exist. These are the three fallacies of explanation listed in the commentary 'What is said is unreasonable.' Furthermore: 'Having burned all the dry firewood of knowable objects, quiescence is the Dharmakāya (chos sku, Dharma Body) of the Victors. At that time, there is no birth and no cessation, the cessation of mind is the manifestation of the Body.' Thus, when obscurations are exhausted, because the continuity of wisdom is interrupted, it is admitted that wisdom is obscured. There is no birth and cessation, and the cessation of mind, and manifesting from that cessation, and so forth, there are various contradictions. Āryadeva (聖天) explaining everything as illusion leads to the cutting off of other-power (gzhan dbang, other-dependent nature). Śāntarakṣita (寂護論師) considering everything as truly mind in conventional truth leads to the cutting off of parikalpita (kun btags, completely fabricated nature). The Mind Commentary says: 'Parikalpita (kun btags，遍計所執，completely fabricated nature) and paratantra (gzhan dbang，他性，other-dependent nature), and pariniṣpanna (yongs grub，圓成實性，thoroughly established nature) itself, the nature of emptiness is one, this mind is what is imputed to.' Thus, it is explained that these three are imputed to the mind. If all of these do not have the three essences as the state of knowable objects, then the way of not abandoning either extreme of existence or non-existence has already been explained. If knowing that all of this existing appearance is illusion, because it is nonexistent, there is no fault of saṃsāra (cyclic existence), this also explains the refutation of the Sarvāstivāda (一切有部). Furthermore, the Sarvāstivāda (一切有部) says that in order to prove this, whatever can be cognized is not false, like consciousness. Blue and so forth are also things that can be cognized, which is a 'pervasive contradictory opposition.' Saying this is also incorrect, because false things enter into the object of appearance and fabrication. Moreover, for false things, the reverse pervasion 'not being cognizable' is not established. Second, concerning self-nature.
ི་ལུགས་ནི། ཡང་དག་ཇི་བཞིན་ཡོངས་ཤེས་ན། །གཉིས་ལ་མི་རྟེན་ཐར་པར་འགྱུར། །ཞེས་པ་སྟེ་དེ་ལ་རྩ་བའི་རྟགས་དགོད་པ་ནི་གཅིག་དང་ཞེས་པ་སྟེ་གཞན་ནི་དུ་མའོ། ། ཤེས་དེ་ནི་རྨི་ལམ་གྱི་ཤེས་པ་བརྫུན་པ་སྟེ་སྤྱི་ཁྱབ་སྟོན་པའི་དཔེའོ། །ལུས་དང་ཞེས་པ་ནི་སད་པའི་ཤེས་པའི་ཕྱོགས་ལ་ཆོས་སྦྱོར་བའོ། །སད་པའི་ཤེས་པ་གཅིག་དང་དུ་བྲལ་དུ་གསལ་ བའོ། །འགྲེལ་པ་ལས། ཁོ་བོ་ཅག་གི་ཆོས་བདག་མེད་པ་སྒྲུབ་པ་ཉོན་གཅིག གང་ཞིག་གཅིག་དང་དུ་མ་དང་བྲལ་བར་རིག་པ་དེ་ནི་བདེན་པས་སྟོང་སྟེ། དཔེར་ན་རྨི་ལམ་གྱི་སྣང་བ་ སྣ་ཚོགས་པ་བཞིན་ནོ། །སད་དུས་ཀྱི་ལུས་དང་ལྗོན་ཤིང་དང་རྫིང་བུ་ལ་སོགས་པ་མཐོང་བའི་རིག་པ་འདི་ཡང་གཅིག་དང་དུ་མ་དང་བྲལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་བྱ་བ་ནི་རང་བཞིན་གྱི་གཏན་ཚིགས་ཡིན་ནོ། ། 1-1801 སྣང་བ་ནི་སྔར་སེམས་སུ་བསྒྲུབས་ཟིན་ལ། སེམས་སྣ་ཚོགས་སུ་སྣང་བ་དེ་ཡང་རང་རིག་པས་གྲུབ་པས་གཞི་ཆོས་ཅན་གྲུབ་ལ། ལུས་སོགས་སྣ་ཚོགས་གཅིག་དང་དུ་བྲལ་དུ་ལྷན་ཅིག་ཏུ་མཁས་ པས་རིག་ཕྱིར་རྟགས་རང་གི་ངོ་བོ་གྲུབ་བོ། །དེས་ན་ཚད་མ་ཀུན་ལས་བཏུས་དང་། རྩོད་པའི་རིགས་པ་གཉིས་ཀ་ནས་སྣང་བ་འདི་གཅིག་དང་དུ་བྲལ་གྱི་སྣང་བར་བཤད་དོ། །དབུ་མ་སྣང་ བ་ནས་མཁས་པ་ལ་མངོན་སུམ་གྱིས་གྲུབ་པར་བཤད་པ་ལ། བོད་ཀྱི་སློབ་དཔོན་རྣམས་ཀྱིས་སྣང་བ་འདི་གཅིག་དང་དུ་མར་འདོད་པའི་ལྟ་བ་མི་སྲིད་ཅིང་། ཁྱབ་པའི་སྟོང་ཉིད་མཐོང་བར་ཐལ་ བ་བྱས་པ་ནི་མེད་དེ། བདེ་སྡུག་རིག་པར་གྲུབ་པ་ལ་བེམས་པོར་འདོད་པ་ལ་སོགས་པ་བྱུང་བས་མ་ངེས་པའི་ཕྱིར་དང་། ཁྱབ་པའི་སྟོང་ཉིད་མཐོང་ཀྱང་མི་གྲོལ་བ་ནམ་མཁའ་མཐོང་བ་ བཞིན་ནོ། །དེས་ན་མཁས་པས་གཅིག་དང་དུ་བྲལ་མངོན་སུམ་གྱིས་བཟུང་ནས་དེར་ངེས་པ་དྲངས་པས་མངོན་སུམ་གྱིས་གྲུབ་ལ། རྨོངས་པ་ལ་ནི་དུ་མར་སྣང་བས་གཅིག་མ་ཡིན་པ་དང་། གཅིག་མེད་ པས་དུ་མ་མེད་པའི་རྟགས་གཉིས་ཀྱིས་སྒྲུབ་བོ། །རྒྱས་པ་ནི་དབུ་མ་རྒྱན་སྣང་བ་དང་སེང་གེ་བཟང་པོའི་བརྒྱད་སྟོང་འགྲེལ་པར་ལྟའོ། །རང་འགྲེལ་ལས། དེ་དག་དུ་མར་སྣང་བས་གཅིག་མ་ཡིན་ལ། 1-1802 ལུས་ལ་སོགས་པ་ཀུན་རྫོབ་ཤེས་པས་གཅིག་ཏུ་རྟོགས་པས་དུ་མའང་མ་ཡིན་ནོ། །དེས་ན་དངོས་འགལ་གཞི་གཅིག་ལ་སྣང་བས་དོན་དེ་ལ་མེད་པ་དང་ཡན་ལག་ཅན་དགག་པ་ཅི་རིགས་པ་ བྱས་སྣང་ངོ་། །ལང་ཀར་གཤེགས་པ་ལས། ཇི་ལྟར་མེ་ལོང་ངོས་ལ་ནི། །གཅིག་དང་གཞན་ནི་སྤངས་པའི་གཟུགས། །སྣང་ཡང་དེ་ན་ཡོད་མ་ཡིན། །དངོས་ལ་ངོ་བོ་ཉིད་དེ་བཞིན། །ཞེས་བཤད་དོ། ། རྨི་ ལམ་བརྫུན་པ་ལ་སོགས་པ་ལ་མཐོང་བས་འགལ་བ་སེལ་ལ། དེ་ལ་དོན་ཐམས་ཅད་བསྡུས་པའི་སྤྱི་ཁྱབ་གྲུབ་པས་ནི་འགལ་མ་ངེས་གཉིས་ཀ་སེལ་ནུས་སོ། །ཐམས་ཅད་བརྫུན་པར་སྨྲ་བའི་དབུ་ མ་པ་ན་རེ། ངེད
【現代漢語翻譯】 其宗義是：如果如實通達，不依賴二元，便能獲得解脫。這裡，立下根本的理由是『一』，而其他則是『多』。 『知』是指夢中的虛假之知，是普遍顯示的例子。『身』是指將法與醒時的知結合。醒時的知，既非一亦非多，而是清晰的。 釋論中說：『你們聽著，我們如何證明法無我。凡是認知到既非一亦非多的，那便是空性的。例如夢中的各種顯現。醒時所見的身體、樹木、水池等等，這些認知也是既非一亦非多的緣故。』這便是自性推理。 顯現，之前已經在心中確立。而心顯現為多種，也是由自證智所成立，因此基（有法）成立。身體等多種，既非一亦非多，同時被智者所認知，因此作為理由的自性也成立。因此，《量理寶藏論》和《辯論理路》都說顯現是既非一亦非多的顯現。中觀宗說，對於智者來說，這是現量成立的。而西藏的論師們認為，顯現是一和多的觀點是不可能的，並且推論說會落入周遍空性，這是沒有的。因為對苦樂的認知成立，卻認為是有實體的等等情況出現，所以是不確定的。即使見到周遍空性，也不會解脫，就像見到天空一樣。因此，智者以現量抓住既非一亦非多，並從中得出定解，所以是現量成立的。而對於愚昧者來說，顯現為多，所以不是一；因為沒有一，所以沒有多，用這兩個理由來證明。詳細的可以參考《中觀莊嚴論》的顯現品和《獅子賢八千頌釋》。自釋中說：『因為這些顯現為多，所以不是一；身體等一切以世俗之知認為是一，所以也不是多。』因此，因為對立的事物顯現在同一個基上，所以對那個事物進行否定不存在和否定有支分等等的分析。 《楞伽經》中說：『如鏡面上，離一亦離異，影像雖顯現，實則不存在，諸法之自性，亦復如是。』通過夢境的虛假等來消除所見之矛盾。因為對所有意義進行概括的普遍性已經成立，所以能夠消除矛盾和不確定性。聲稱一切皆是虛假的應成派中觀師說：
【English Translation】 Its tenet is: If one fully understands as it is, one will be liberated without relying on duality. Here, the fundamental reason is established as 'one,' while the others are 'many.' 'Knowing' refers to the false knowing in dreams, which is a common example. 'Body' refers to combining the Dharma with the knowing of wakefulness. The knowing of wakefulness is neither one nor many, but clear. The commentary says: 'Listen, how we prove the selflessness of phenomena. Whatever cognizes neither one nor many is emptiness. For example, the various appearances in dreams. The cognition of seeing the body, trees, ponds, etc., in the waking state is also because it is neither one nor many.' This is the reasoning of self-nature. Appearances have already been established in the mind. And the mind appearing as many is also established by self-awareness, so the basis (subject) is established. The various bodies, etc., are neither one nor many, and are cognized simultaneously by the wise, so the nature of the reason is established. Therefore, both the Compendium of Valid Cognition and the Reasoning of Debate state that appearances are neither one nor many. The Madhyamaka school says that this is manifestly established for the wise. However, Tibetan teachers believe that the view that appearances are one and many is impossible, and they infer that it would lead to pervasive emptiness, which is not the case. Because the cognition of pleasure and pain is established, but it is considered to be substantial, etc., it is uncertain. Even if one sees pervasive emptiness, one will not be liberated, just like seeing the sky. Therefore, the wise directly grasp neither one nor many and derive certainty from it, so it is manifestly established. For the ignorant, it appears as many, so it is not one; because there is no one, there is no many, and these two reasons are used to prove it. For details, refer to the Appearance chapter of the Ornament of the Middle Way and the commentary on the Eight Thousand Verse Perfection of Wisdom by Simhabhadra. The self-commentary says: 'Because these appear as many, they are not one; because all bodies, etc., are perceived as one by conventional knowledge, they are not many.' Therefore, because contradictory things appear on the same basis, various analyses are made to negate existence and negate having limbs, etc., on that thing. The Lankavatara Sutra says: 'As on the surface of a mirror, images appear devoid of one and other, but they do not exist there. The nature of phenomena is also like that.' By seeing the falsity of dreams, etc., the contradiction of what is seen is eliminated. Because the generality that summarizes all meanings has been established, it can eliminate both contradiction and uncertainty. The Prasangika Madhyamaka who claims that everything is false says:
་ལ་དངོས་པོ་དང་། དངོས་པོའི་ཆོས་གཅིག་དང་དུ་མ་གཉིས་ཀ་མ་གྲུབ་པས་དངོས་པོ་ལ་དེ་གཉིས་ཀྱི་ཁྱབ་པའི་ལྡོག་ཁྱབ་མ་གྲུབ་བོ་ཞེ་ན། བླང་པ་ལ་ནི་ ཞེས་སྨོས་ཏེ་བཟའ་ལྟུང་དང་བཀྲེས་སྐོམ་ལ་སོགས་པ་ཕྱི་ནང་གི་འདོད་མི་འདོད་ཀྱི་དངོས་པོ་ཐམས་ཅད་ལ་བླང་དོར་ཚད་མས་རྟག་ཏུ་བྱེད་བཞིན་དུ་དངོས་པོ་དང་ཚད་མ་མེད་ཅེས་གཡོ་ ཅན་འབའ་ཞིག་གིས་གཞན་ལ་བསྙོན་པ་ནི་ཚོགས་ཀྱི་ནང་དུ་ཚར་བཅད་པར་འོས་སོ་ཞེས་འགྲེལ་པ་ལས་ཚོགས་སུ་རྨ་དབབ་པའི་ཚར་བཅད་བཤད་ཀྱི། རྩོད་པའི་རིགས་པའི་ཚར་བཅད་ནི་འདིར་མ་བྱས་ཏེ། 1-1803 བྱེད་ན་ཚད་མས་གྲུབ་པ་ལ་བསྙོན་པ་སྐྱོན་མིན་སྐྱོན་དུ་བརྗོད་པའི་ཚར་བཅད་ཕོག་པ་ཡིན་ནོ། །སྙིམ་པའི་མེ་ཏོག་ལས་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པར་སྨྲ་བ་ནི་རྩོད་པ་ལ་མཁས་པ་མ་ཡིན་ ནོ་ཞེས་བཤད་དོ། །ཡང་ན་དོན་ཐམས་ཅད་བསྡུས་པ་གཅིག་དང་དུ་མས་དངོས་པོ་ལ་ཁྱབ་པ་གྲུབ་པས་མ་ངེས་པ་ཡིན་ཏེ། ཁྱབ་བྱེད་བཀག་པ་ལ་ཁྱབ་བྱ་ཁེགས་པས་ཁྱབ་པའི་ཕྱིར་རོ་ ཞེས་རྩ་བ་སྦྱར་ནས། ནུས་པ་ཡོད་པའི་མཚན་ཉིད་དག་གིས་དངོས་པོར་གྲུབ་སྟེ། རྣམ་པར་ངེས་པ་ལས་དངོས་པོའི་མཚན་ཉིད་ནི་དོན་བྱེད་ནུས་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་བཤད་དོ། །ནུས་པ་ ལ་ནི་གཅིག་དང་དུ་མ་དེ་གཉིས་རྗེས་སུ་འགྲོ་སྟེ་ཕན་ཚུན་གཞན་སེལ་ཏེ། ཕན་ཚུན་རྣམ་གཅོད་ཀྱི་བདག་ཉིད་ཡིན་པས་དངོས་པོ་རང་གི་ཆོས་གཅིག་དང་དུ་མ་ལས་དེ་མི་འདའ་སྟེ། གཅིག་བཀག་པ་གཅིག་ཤོས་སུ་གྲུབ་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ཅིར་འགྱུར་ན་ཁྱབ་བྱེད་གཅིག་དང་དུ་མ་ལོག་པ་ཡིས། ངེས་པར་ཁྱབ་བྱ་དངོས་པོ་ལྡོག་པས་ཐམས་ཅད་བསྡུས་པས་ཁྱབ་པ་ཡི་རྩ་བའི་ རྟགས་ཀྱི་རྗེས་འགྲོ་སྤྱི་ཁྱབ་གྲུབ་བོ། །དེ་ཡང་སློབ་དཔོན་འདི་ནང་ཁྱབ་འདོད་པས་དེ་དང་ཕྱི་ཁྱབ་གང་བྱས་ཀྱང་རུང་ངོ་། །མ་ཡིན་དགག་པ་དང་། སྒྲུབ་པ་དང་། དངོས་པོ་ནི་རྣམ་གྲངས་སྟེ་གཞན་སེལ་ནི་དངོས་འགལ་ལོ། ། 1-1804 དཔྱད་ན་དངོས་པོ་མིན་པ་ནི་གཟུང་འཛིན་གྱི་རྣམ་པ་གཉིས་ཏེ། དེ་ལ་གཅིག་དང་དུ་མ་དེ་གཉིས་མེད་པ་ནི་དཔྱད་ན་དེ་གཉིས་དང་བྲལ་བའོ། །དེས་ན་དངོས་པོ་མེད་པ་མེད་དགག་ རྣམས་དང་། ལ་སོགས་པ་དངོས་མེད་ཀྱི་སྣང་ཡུལ་རྣམས་ནི་མ་ཡིན་པར་དགག་པའི་བདག་ཉིད་མིན་ཏེ། དེ་ཐམས་ཅད་ནི་དངོས་པོས་བསྡུས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལ་རིགས་པས་མ་དཔྱད་པ་ལ་ནི་ གཅིག་དང་དུ་མར་སྣང་བས་དངོས་པོའང་ཡིན་ལ། དེས་དཔྱད་པའི་ཚེ་ནི་གཅིག་དང་དུ་མ་དང་བྲལ་བས་དངོས་པོ་མེད་དོ། །དེས་ན་དཔྱད་པའི་གཅིག་དང་དུ་བྲལ་མ་དཔྱད་པའི་དངོས་པོ་ལས་ ལྡོག་པ་གྲུབ་ལ། རང་རིག་དོན་དམ་དུ་འདོད་པའི་ལུགས་ཀྱིས་རང་རིག་གི་དངོས་པོ་ལས་ལྡོག་པ་གྲུབ་བོ། །དེ་ལྟར་ན་སྐྱོན་གསུམ་དང་བྲལ་བའི་གཅིག་དང་དུ་བྲལ་གྱི་རྟགས་སྣང་བ་སེམས་ སུ་གྲུབ་པའི་གཟུང
【現代漢語翻譯】 如果物體和物體的法相，既不是一也不是多，那麼物體就不具備這兩者的遍和反遍，是這樣嗎？回答是，對於接受來說，已經說過，對於飲食和飢渴等等，所有內外想要和不想要的物體，都經常用量來衡量取捨，卻說沒有物體和量，只有狡猾的人才會誹謗他人，這應該在僧團中受到懲罰。解釋中說了在僧團中施加創傷的懲罰，但這裡沒有進行辯論的邏輯懲罰。如果這樣做，那就是犯了指責量已成立的事物為錯誤的懲罰。說一切都像眼翳一樣是虛假的，這不是辯論的專家所為。或者，一切事物都包含在一個或多箇中，遍及物體是成立的，所以是不確定的。因為遮止了遍及者，遍及對象也會被遮止，因為這是遍及的緣故。這樣結合根本頌，具有作用能力的自性是成立為物體的。因為從決定的角度來看，物體的自性就是作用能力。對於作用能力來說，一和多這兩者是隨之而來的，互相排斥，因為它們是互相決定的自性，所以物體不會超越自身的一和多的法相，因為遮止了一個，另一個就會成立。這樣會怎麼樣呢？因為遍及者一和多的顛倒，必然會導致遍及對像物體的顛倒，所以一切都包含在內，遍及的根本頌的同品遍是成立的。而且，這位論師想要內遍，所以做內遍和外遍都可以。非肯定、肯定和物體是不同的名稱，而他者排除是實相違。 如果考察，非物體就是能取和所取的兩種顯現，對於它們來說，沒有一和多，如果考察，那就是遠離這兩者。因此，非物體、無遮等等，以及所有非物體的顯現對象，都不是非肯定否定的自性，因為所有這些都包含在物體中。對於沒有用理智考察的事物來說，會顯現為一和多，所以也是物體。但是，當用理智考察時，因為遠離一和多，所以不是物體。因此，通過理智考察而遠離一和多，與沒有考察的物體是相違的。按照認為自證是勝義諦的觀點，與自證的物體是相違的。這樣，遠離三種過失的，遠離一和多的相，顯現在心中成立的能取……
【English Translation】 If an object and the characteristics of an object are neither one nor many, then the object does not possess the pervasion and counter-pervasion of these two. Is that so? The answer is, regarding acceptance, it has been said that for food and drink, hunger and thirst, etc., all internal and external objects that are desired and undesired are constantly measured for acceptance and rejection, yet to say that there are no objects and no measurement is merely a deceitful person slandering others, which should be punished in the assembly. The commentary speaks of punishment involving inflicting wounds in the assembly, but here, the logical punishment of debate is not being carried out. If it were, it would be incurring the punishment of stating that something established by valid cognition is a fault when it is not. To say that everything is false like a flower in the eye is not the mark of an expert in debate. Alternatively, the pervasion of all things being encompassed by one or many is established, so it is uncertain. Because the pervader is negated, the pervaded is also negated, because it is pervasive. Thus, combining the root text, the characteristic of having the capacity to function is established as an object. Because from the perspective of determination, the characteristic of an object is the capacity to function. For the capacity to function, one and many both follow, mutually exclusive, because they are of the nature of mutual determination, so an object does not transcend its own characteristics of one and many, because negating one establishes the other. What will be the consequence of this? Because of the reversal of the pervader, one and many, the pervaded object necessarily reverses, so everything is encompassed, and the concomitance of the root text of pervasion is established. Moreover, this teacher desires internal pervasion, so it is fine to do either internal or external pervasion. Non-affirmation, affirmation, and object are different terms, while other-exclusion is a real contradiction. If examined, non-object is the two aspects of grasper and grasped. For them, there is neither one nor many. If examined, it is separated from these two. Therefore, non-object, negation, etc., and all objects of appearance that are non-objects are not of the nature of non-affirmative negation, because all of these are included in objects. For things not examined by reasoning, they appear as one and many, so they are also objects. However, when examined by reasoning, because they are separated from one and many, they are not objects. Therefore, being separated from one and many through examination is contradictory to the object that is not examined. According to the view that considers self-awareness as ultimate truth, it is contradictory to the object of self-awareness. Thus, the appearance of a sign that is free from three faults and separated from one and many, the grasper established in the mind...
་འཛིན་གྱི་སྟེང་དུ་གྲུབ་པའི་ཕྱིར་དེ་གཉིས་ཀྱི་ཆོས་ཀྱི་བདག་མེད་གྲུབ་པ་ཡིན་ནོ། །གསུམ་པ་འཁོར་འདས་འཇལ་བྱེད་ཀྱི་ཚད་མ་བཤད་པ་ལ་དང་པོ་མྱང་འདས་འཇལ་བྱེད་ ཀྱི་ཚད་མ་ནི། དེ་ཉིད་ལས། སེམས་ཙམ་ལ་ནི་བཟླས་ནས་སུ། །སྣང་བ་མེད་ལ་བཟླ་བར་བྱ། །སྣང་མེད་གནས་པའི་རྣལ་འབྱོར་པ། །དེ་ཡིས་ཐེག་པ་ཆེན་པོ་མཐོང་། །ཞེས་པ་སྟེ། འགྲེལ་པ་ལ། 1-1805 གང་སངས་རྒྱས་དང་བྱང་ཆུབ་སེམས་པའི་འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པའི་མངོན་སུམ་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ཞེས་བྱ་བ་དེའི་མཚན་ཉིད་བསྟན་པར་བྱའོ་ཞེས་སོ། །ཡེ་ཤེས་ཆོས་རྣམས་ཐམས་ཅད་ ལ་ཆོས་ཐམས་ཅད་ཀྱི་ཡང་དག་མཐའ་དོན་སྟོང་པ་ཉིད་དེ། ཞི་གནས་ལྷག་མཐོང་གིས་བསྒོམ་པ་ལས་བྱུང་བ་དེ་ཆོས་ཐམས་ཅད་ཀྱི་དོན་དན་མམ་ཡེ་ཤེས་དམ་པའི་དོན་ལ་མངོན་སུམ་ཡིན་ ཏེ། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། དེ་ནས་ཆོས་དབྱིངས་གཉིས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་དང་། །བྲལ་མ་མངོན་སུམ་ཉིད་དུ་རྟོགས་པར་འགྱུར། །ཞེས་བཤད་པའི་ཕྱིར་དང་། རྟོག་པ་དང་བྲལ་ཞིང་དུས་ཀུན་ཏུ་འཁྲུལ་པ་མི་མངའ་ བ་ཡང་དག་པ་མ་ཡིན་པ་ལ་ཡང་དག་པར་འཁྲུལ་པའི་ཤེས་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །མ་འཁྲུལ་བ་ཉིད་བཤད་པ་ནི། མ་དག་པ་གཞན་དབང་གི་ཤེས་པས་ཕུང་པོ་ལ་སོགས་པར་ཀུན་ བརྟགས་པ་ཡུལ་གཞན་དབང་དེའང་ཡང་དག་ཤེས་པ་དེ་ལ་སྣང་བ་མ་ཡིན་ཏེ། ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས་དེ་འབྱུང་བ་ཆེན་པོ་ལ་སོགས་པའི་སྣང་བ་དང་འབྲལ་བར་བཤད་པའི་ཕྱིར་དང་། ཐེག་ཆེན་ཉི་ ཤུ་པ་ལས། རྨོངས་པའི་མུན་པ་སད་པ་ཡིས། །འཁོར་བ་མཐོང་བ་མ་ཡིན་ཉིད། །ཅེས་བཤད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེའི་ཕྱིར་དེ་ལ་སྣང་བ་དེ་ཕྱིན་ཅི་མ་ལོག་པ་དང་འགྱུར་བ་མེད་པའི་ཡོངས་གྲུབ་ཉིད་ཡིན་ནོ། ། 1-1806 ཇི་སྐད་བསྟན་པའི་དོན་ནི་འདི་ཡིན་ཏེ། འཁྲུལ་པའི་བག་ཆགས་ལས་སྐྱེས་པ་མ་དག་པའི་གཞན་དབང་གཟུང་འཛིན་གཉིས་སྣང་ནི་དེ་ལ་མེད་དེ། དེ་ནི་ཡང་དག་པའི་ཡེ་ཤེས་ཡིན་པས་དོན་ དམ་པ་སྣང་གི་གཅིག་དང་དུ་བྲལ་ལ་སོགས་པ་རིགས་པས་གནོད་པ་ཀུན་རྫོབ་པའི་དོན་སྣང་བ་མི་འཐད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་མཉམ་གཞག་རྣམ་པར་མི་རྟོག་པ་རང་རིག་པའི་ཡེ་ཤེས་ ཀྱི་གཉིས་མེད་དང་། སྣང་མེད་དུ་ཉམས་སུ་མྱོང་ནས་རྗེས་ཐོབ་ཡང་དག་པའི་ལྟ་བས་དེ་གཉིས་ཀ་རྣམ་པར་འཇོག་པ་ཡིན་ནོ། །མཉམ་གཞག་ན་རང་རིག་མེད་པའང་མི་འཐད་དེ། རྗེས་ཀྱི་ཤེས་ པ་རྒྱུ་མེད་དུ་འགྱུར་ཞིང་། འདས་པ་ལས་སྐྱེས་ན་དེ་རྫས་གྲུབ་ཏུ་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཡང་ན་ཡེ་ཤེས་ཉམས་སུ་མྱོང་བའི་རང་རིག་མངོན་སུམ་གྱིས་ཕྱིན་ཅི་མ་ལོག་པའི་ཡོངས་གྲུབ་དངོས་ སུ་རྟོགས་ནས་གཉིས་ཀྱི་སྟོང་པའི་འགྱུར་བ་མེད་པའི་ཡོངས་གྲུབ་ཤུགས་ལ་རྟོགས་པ་ཡིན་ནོ། །རྗེས་ཐོབ་ནི། ཆགས་དང་འཇིགས་བཅས་སེམས་ཅན་བཅས་པ་ཡི། །འཇིག་རྟེན་ཁམས་ཀུན་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུར་
【現代漢語翻譯】 因為它們存在於能持之上，所以二者的法無我成立。第三，講述衡量輪涅的量，首先是衡量涅槃的量。如經中所說：『于唯心而修習，于無相而修習，安住于無相之瑜伽士，彼見大乘。』解釋說： 1-1805 將要闡釋佛陀和菩薩超越世間的現量智慧波羅蜜多的體性。智慧是對於一切法，一切法的究竟義是空性，由止觀修習而生起，是對於一切法的意義，或者說是對於智慧聖義的現量。如《經莊嚴論》所說：『從此將證悟二法界之體性，無別現量。』因為遠離分別，並且在任何時候都不會有錯亂，對於非真實也不會有真實的錯覺。闡述不顛倒性是：不清凈的依他起識對於蘊等進行遍計，那個依他起境也不是真實智慧所顯現的，因為龍樹菩薩說它與大種等顯現相分離。如《大乘二十頌》所說：『愚昧之黑暗甦醒時，不見輪迴之顯現。』 1-1806 因此，對於它來說，顯現是不顛倒且無有變化的圓成實性。如上所述的意義是：由錯亂習氣所生的不清凈的依他起二取顯現，對於它來說是沒有的，因為它是真實的智慧，勝義諦的顯現與一和多等相離，以理智來衡量，不應有世俗諦的顯現。因此，在入定無分別自證智的無二和無相中體驗，然後在出定時以正確的見解來安立二者。入定中沒有自證是不合理的，因為之後的意識會變成無因，如果從過去產生，那麼它會變成實有。或者說，通過體驗智慧的自證現量，直接證悟不顛倒的圓成實性，然後間接證悟二者皆空的無變圓成實性。出定是：具有貪慾和恐懼，具有眾生的所有世間界，如幻象般。
【English Translation】 Because they exist on the holder, the selflessness of phenomena of the two is established. Third, explaining the valid cognition for measuring samsara and nirvana, first is the valid cognition for measuring nirvana. As it says in the sutra: 'Having recited on mind-only, having recited on the absence of appearance, the yogi abiding in the absence of appearance, he sees the Great Vehicle.' The commentary says: 1-1805 The nature of the transcendental direct perception wisdom pāramitā of the buddhas and bodhisattvas is to be shown. Wisdom is, for all dharmas, the ultimate meaning of all dharmas is emptiness, arising from the cultivation of śamatha and vipaśyanā, it is the direct perception of the meaning of all dharmas, or the meaning of the noble wisdom. As it says in the Ornament of the Sutras: 'From then on, one will realize the nature of the two dharmadhātus, non-dual direct perception.' Because it is free from conceptualization and there is no delusion at any time, there is no perception of the unreal as real. Explaining the non-erroneousness is: the impure other-powered consciousness imputes on the aggregates, etc., that other-powered object is not manifested by the true wisdom, because Nāgārjuna said that it is separated from the appearance of the great elements, etc. As it says in the Twenty Verses on the Great Vehicle: 'When the darkness of ignorance awakens, the appearance of samsara is not seen.' 1-1806 Therefore, for it, the appearance is the unperverted and unchanging established reality. The meaning shown above is: the impure other-powered dualistic appearance of grasping and apprehended, born from the habit of delusion, is not there for it, because it is the true wisdom, the appearance of the ultimate truth is separated from one and many, etc., measured by reason, it is not appropriate to have the appearance of the conventional truth. Therefore, experiencing the non-dual and non-appearing self-awareness wisdom in meditative equipoise, and then establishing the two with the correct view in post-meditation. It is unreasonable to have no self-awareness in meditative equipoise, because the subsequent consciousness would become causeless, and if it arises from the past, then it would become substantial. Or, having directly realized the unperverted established reality with the self-awareness direct perception of experiencing wisdom, then indirectly realizing the unchanging established reality of the emptiness of the two. Post-meditation is: having attachment and fear, all the world realms of sentient beings are like illusions.
མཐོང་། ། ཞེས་བཤད་པ་བཞིན་ནོ། །བརྫུན་པ་ནི་ཀུན་རྫོབ་ཀྱི་གནས་ལུགས་ཡིན་པས་དེ་འཛིན་པའི་ཡེ་ཤེས་འཁྲུལ་པ་མི་འགྱུར་ཏེ། སོ་སོ་སྐྱེ་བོ་ལྟར་དེ་བདེན་པར་མི་སྣང་ཞིང་བདེན་པར་མ་ཞེན་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-1807 འདིར་འགྲེལ་པ་ལས། ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས་འབྱུང་བཞི་ཤེས་པས་ལོག་པར་བརྟགས་ཤིང་། ཤེས་པ་ཡོད་ལ་དོན་མེད་པར་བཤད་པས་དོན་ཡོད་པ་དང་། དོན་ཤེས་གཉིས་ཀ་བདེན་བརྫུན་མཉམ་པར་སྨྲ་བའི་དབུ་མ་ པ་དེ་དག་ནི་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱི་གྲུབ་མཐའ་འཛིན་པའི་སློབ་མ་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་བཤད་དོ། །འཇིག་རྟེན་པའི་ཚད་མ་ཚིགས་བཅད་བདུན་གྱིས་སྟོན་པ་ན་མངོན་སུམ་ལ་དོན་ལྔ་སྣང་བར་དེ་ཉིད་ ཀྱིས་གྲུབ་ལ། བྱེ་བྲག་ཏུ་སྨྲ་བ་དང་། ཐམས་ཅད་མེད་པར་སྨྲ་བ་གཉིས་མི་སྣང་སྟེ། ཤེས་པ་ལ་སྣང་བ་ཡང་མེད་དོ་ཟེར་བ་ནི་སྣང་བ་དེ་ཉིད་རང་དང་འགལ་བས་བཀག་པ་ ཡིན་ཏེ་རྟོགས་པ་ནི་རྟོག་པ་མེད་པ་དང་འགལ་ལོ་ཞེས་གང་གསུངས་པ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་འགྲེལ་པ་ལས་སོ། གཞན་སྣང་བར་མི་འཐད་པས་སྣང་བ་ནི་ཤེས་པ་ཡིན་ལ། དེ་ཉིད་ཀྱང་རང་ རིག་ཡིན་ཏེ་གཞན་གྱིས་རིག་ན་ཐུག་མེད་དུ་འགྱུར་བས་རང་མི་རྟོགས་པར་འགྱུར་རོ། ། རང་རིག་མེད་པར་སྨྲ་བའང་མི་འཐད་དེ། རིམ་ལྔ་ལས། གཉིས་མེད་རྣམ་པར་རྟོག་བྲལ་རྟག་ཏུ་བདེ་བའི་ རང་བཞིན་དེ་ནི་རྣལ་འབྱོར་པས་བསྒོམ་བྱ་ཞེས་པ་དང་། སྐུ་གསུམ་ལ་བསྟོད་པ་ལས། སོ་སོར་རང་རིག་རྒྱལ་བ་རྣམས་ཀྱི་ཆོས་སྐུ་དཔེ་མེད་གང་ཡིན་དེ་ལ་བདག་ཕྱག་འཚལ། །ཞེས་ལམ་དང་འབྲས་བུ་གཉིས་ཀར་ཡང་རང་རིག་བཤད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-1808 དེ་ཡང་བསླུ་བ་མེད་པས་དེར་འགྱུར་ལ་དེའང་གཞལ་བྱ་དང་འགྲེལ་པའི་ཕྱིར་ཏེ་དོན་རིག་པ་ལྟར་ན་དེ་བྱུང་དུ་འབྲེལ་ལ། རྣམ་རིག་པ་ལྟར་ན་བདག་གཅིག་ཏུ་འབྲེལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ ལ་གཞལ་བྱ་རྟོག་པ་ཚད་མའི་དངོས་པོ་དེ་ལ་དེ་ཐོབ་པའི་ནུས་པ་ཡོད་པ་ནི་མི་བསླུ་བའི་དོན་ཡིན་ལ། གཞུང་འདིར་དོན་རིག་བཀག་ནས་རྣམ་རིག་སྒྲུབ་པས་ཚད་མ་དང་འགལ་བྱ་ དེའི་བདག་ཉིད་ཀྱི་མཚན་ཉིད་ཀྱིས་འབྲེལ་ལོ། །དེའི་ཕྱིར་དཀར་སོགས་སུ་སྣང་བ་དེ་རང་རིག་མངོན་སུམ་ཚད་མ་ཡིན་ཏེ། རང་རྟོགས་པར་ནུས་པ་དང་སྣང་བ་དེ་ཤེས་པའི་བདག་ཉིད་ཡིན་པའི་ ཕྱིར་ཏེ། ཤེས་པར་ཡོད་པའི་སྔོ་སོགས་ཕྱི་རོལ་དུ་ཅིའི་ཕྱིར་མི་སྣང་སྟེ་སྣང་བར་བསྒྲུབས་ཟིན་ཏོ། །དེ་ལྟར་ཚད་མ་ཐམས་ཅད་རང་རིག་ཏུ་བསྒྲུབས་ནས་དོན་རིག་དགག་པ་ནི། དེ་ཕྱི་རོལ་ གྱི་དོན་ལ་མངོན་སུམ་མིན་ཏེ། གཞན་ཏེ་དོན་དེ་དང་འབྲེལ་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་བྱུང་དུ་འབྲེལ་ལོ་ཞེ་ན། དབང་པོ་ལ་སོགས་པ་ལའང་ཚད་མར་འགྱུར་རོ། །དེས་ན་དེ་ནི་ཤེས་ པ་བག་ཆགས་ཀྱི་མཐུས་དོན་གྱི་རྣམ་པར་སྐྱེས་པ་ལ་དོན་དུ་འཁྲུལ་པ་ཡིན་ཏེ། སྨིག་སྒྱུ་ལ་ཆུར་འཁྲུལ་བ་བཞིན་ནོ།
【現代漢語翻譯】 正如所說的那樣。虛假是世俗的實相，因此執持它的智慧不會變成錯覺，因為它不像普通人那樣顯現為真實，也不執著于真實。 在此，註釋中說：『龍樹（Nāgārjuna）因爲了解四大元素而錯誤地推測，並且說知識存在而事物不存在，因此那些聲稱事物和知識既真實又虛假的 中觀（Madhyamaka）派，不是龍樹的學派的追隨者。』世間量的七個偈頌表明，顯現的五種事物通過現量而成立。特別是，有部宗（Vaibhāṣika）和一切皆無宗（Sarvāstivāda）不顯現，因為他們說知識中也沒有顯現。這種說法本身就與顯現相矛盾，因此被否定了，因為認知與無認知相矛盾。正如所說的那樣。』這是註釋中的內容。此外，顯現是不合理的，因為顯現是知識，而知識是自證，因為如果被他人認知，就會導致無窮無盡，因此無法自證。聲稱沒有自證也是不合理的。在《次第五》（Rim Nga）中說：『無二、無分別、無念、永恒快樂的自性，是瑜伽士應該冥想的。』在《三身贊》（Ku-sum La Tö-pa）中說：『對於諸佛各自的自證法身（chos sku），無與倫比，我向它頂禮。』因為在道和果中都解釋了自證。 此外，由於它是不欺騙的，所以它會變成那樣，並且它也是可測量的和可解釋的，就像事物認知一樣，它與事物同時產生相關聯，就像唯識宗（Vijñānavāda）一樣，它與單一的自我相關聯。因此，測量者（認知）獲得作為量的事物的能力是不欺騙的含義。由於本論證否定了事物認知而確立了唯識，因此它與量及其自性的特徵相關聯。因此，顯現為白色等的是自證現量，因為它能夠自證，並且顯現是知識的自性。為什麼存在於知識中的藍色等不會在外部顯現呢？因為已經確立了顯現。這樣，在確立了所有量都是自證之後，否定事物認知是因為它不是外境的現量，因為它與外境沒有關聯。如果說它與事物同時產生相關聯，那麼感官等也會變成量。因此，它是由於知識習氣（bag chags）的力量而產生的事物形象的錯覺，就像海市蜃樓被誤認為水一樣。
【English Translation】 As it is said. Falsity is the reality of the conventional, so the wisdom that holds it does not become delusion, because it does not appear as true to ordinary people, nor is it attached to truth. Here, in the commentary, it says: 'Nāgārjuna, because he knew the four elements, speculated wrongly, and said that knowledge exists but things do not exist, therefore those Madhyamaka who claim that things and knowledge are both true and false are not followers of Nāgārjuna's school.' The seven verses of worldly measure show that the five appearing things are established by direct perception. In particular, the Vaibhāṣika and Sarvāstivāda do not appear, because they say that there is no appearance in knowledge either. This statement itself contradicts appearance, so it is negated, because cognition contradicts non-cognition. As it is said.' This is from the commentary. Furthermore, appearance is unreasonable, because appearance is knowledge, and knowledge is self-awareness, because if it is known by others, it will lead to infinity, so it cannot be self-aware. It is also unreasonable to say that there is no self-awareness. In the Five Stages (Rim Nga), it says: 'The nature of non-duality, non-discrimination, non-thought, and eternal bliss is what the yogi should meditate on.' In the Praise to the Three Bodies (Ku-sum La Tö-pa), it says: 'To the Dharmakāya (chos sku) of the Buddhas, each with their own self-awareness, which is unparalleled, I prostrate.' Because self-awareness is explained in both the path and the result. Moreover, because it is not deceptive, it will become that, and it is also measurable and explainable, just like object cognition, it is related to the simultaneous arising of things, just like Vijñānavāda, it is related to the single self. Therefore, the ability of the measurer (cognition) to obtain the object as a measure is the meaning of non-deception. Since this treatise negates object cognition and establishes Vijñaptimātratā, it is related to the characteristic of the measure and its own nature. Therefore, what appears as white, etc., is self-aware direct perception, because it is able to self-aware, and the appearance is the nature of knowledge. Why does blue, etc., which exists in knowledge, not appear externally? Because appearance has already been established. In this way, after establishing that all measures are self-aware, the negation of object cognition is because it is not a direct perception of external objects, because it has no connection with external objects. If it is said that it is related to the simultaneous arising of things, then the senses, etc., will also become measures. Therefore, it is a delusion of the form of an object arising from the power of the habit of knowledge (bag chags), just like a mirage is mistaken for water.
།ཆུ་གཞན་ན་ཡོད་པས་འཁྲུལ་པར་མི་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། ཆུ་དེར་བཀུག་པ་མིན་ཏེ་མེད་པའི་ཕྱིར་འཁྲུལ་ལ། 1-1809 དེ་བཀུག་ན་ནི་འཁྲུལ་པ་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་བཤད་དོ། །ཡིད་ཀྱི་དོན་དུ་རློམ་པས་ཀྱང་མ་ཡིན་ཏེ་བརྒྱ་ཡིན་ལ་སོགས་པ་རློམ་པས་ཀྱང་དེར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །རྟོག་མེད་མངོན་སུམ་གྱི་ ཚད་མ་བཤད་ནས་རྟོག་པ་ཅན་རྗེས་དཔག་ཚད་མ་འཆད་པ་ན་རྣམ་རྟོག་ཁ་ཅིག་ནི་རྟགས་ཡང་དག་ལ་རྟེན་པའོ། །དོན་གཞན་ནི་ལྐོག་གྱུར་རོ། །གང་གི་ཕྱིར་རང་གི་སྣང་བ་ལ་ཚད་ མ་མ་ཡིན་གྱི་རང་གི་སྣང་བ་ལ་དོན་དུ་ཞེན་པ་བསླུ་བ་མེད་དོ། །རྣམ་རིག་པའི་ཚད་མ་དང་གཞལ་བྱ་གཅིག་པ་འདི་ལ་མི་རུང་ངོ་ཞེ་ན། །བདེན་པའི་དེ་ཉིད་མེད་ཕྱིར་ ཞེས་སྨོས་ཏེ་འགྲེལ་པ་ལས། སྒྲ་དང་རྟོག་པའི་ཡུལ་གཉིས་བརྫུན་པས་བརྫུན་པ་ལ་དེ་ཁོ་ན་ཉིད་མེད་པས་ཇི་ལྟར་རྟོགས་པ་དེ། དེ་ཁོ་ན་ཉིད་ཡིན་ཞེས་བཤད་དེ། སློབ་དཔོན་བྷ་བྱས། དེས་ན་རྗེས་སུ་དཔག་པའི་ཡུལ། །དེ་ཉིད་ཡིན་པར་མི་འགྲུབ་ཀྱང་། །དེ་ཉིད་མི་ཤེས་པའི་མི་མཐུན་ཕྱོགས། །གང་ཡིན་དེ་ནི་དེས་སེལ་བྱེད། །ཅེས་བཤད་པ་བཞིན་རྒྱ་ཆེར་སྤྲོས་ལ་བཤད་དོ། །རྣམ་ རྟོག་གིས་ཡུལ་རྟོག་པ་ལ་རིགས་པས་མི་གནོད་པའི་དཔེ་བཤད་པ་ནི། ཇི་བཞིན་ཞེས་པ་སྟེ་དྲན་པ་ཡང་དག་དང་མངོན་སུམ་གྱི་རྗེས་སུ་སྐྱེས་པའི་ངེས་ཤེས་ཚད་མ་མ་ཡིན་ཀྱང་རྟོག་པ་དེ་གཉིས་ཀྱི་ཡུལ་ལ་རིགས་པས་མི་གནོད་པ་བཞིན་ནོ། ། 1-1810 གལ་ཏེ་རྗེས་དཔག་ཚད་མ་མ་ཡིན་ཏེ། ལའི་མེ་ལ་སོགས་པ་ཁྱད་པར་ནི་རྗེས་འགྲོ་མེད་ལ། མེ་ཙམ་གྱི་སྤྱི་ལ་ནི་དཔེ་ལ་གྲུབ་ཟིན་སྒྲུབ་པ་བཅད་ཤེས་སུ་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ་ ཞེ་ན། རྗེས་དཔག་ཚད་མའི་གཞལ་བྱ་ནི་མི་ལྡན་རྣམ་གཅོད་ཀྱིས་ཁྱད་པར་དུ་བྱས་པའི་ལྡན་པའམ། ཚོགས་པའི་སྤྱི་དེ་འཛིན་ཅིང་། རྟོགས་པར་བྱེད་པས་བཟུང་པ་རྟོགས་ལ་རྗེས་འགྲོ་ནི་ཆོས་ཀྱི་ སྤྱིས་བྱེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །མི་བསླུ་བའི་རྒྱུ་མཚན་འབྲེལ་པ་བཤད་པ་ནི། རྗེས་དཔག་དེ་རྟགས་དང་རྟགས་འཛིན་གཉིས་ལས་བརྒྱུད་ནས་གཞལ་བྱ་དང་དེ་བྱུང་དུ་འབྲེལ་པ་ཡིན་ཏེ། རྟགས་ཀྱིས་རྗེས་སུ་ དཔག་པར་བྱ་བ་ནི་རྟགས་ལས་ཤེས་པ་དེ་རྗེས་དཔག་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །བཞི་པ་རང་ལུགས་ཀྱི་བདེན་པ་གཉིས་བཤད་པ་ལ་དང་པོ་མཚན་ཉིད་ནི། འཕགས་པ་ཐོག་མེད་ཀྱི་བཞེད་པས་གང་ ཞིག་ལ་དམིགས་པ་ཀུན་ནས་ཉོན་མོངས་པ་སྐྱེ་བ་ཀུན་རྫོབ་བདེན་པ་དང་། གང་ཞིག་ལ་དམིགས་ན་རྣམ་པར་དག་པ་སྐྱེ་བ་དེ་ནི་དོན་དམ་བདེན་པའོ། །གཉིས་པ་མཚན་ཉིད་ནི། ཡང་དག་ མ་ཡིན་ཀུན་རྟོག་ནི་ཁམས་གསུམ་གྱི་སེམས་དང་སེམས་བྱུང་གིས་བརྟགས་པའི་ཀུན་བརྟགས་དང་། གཞན་དབང་གི་བདག་ཉིད་ནི་ཀུན་རྫོབ་དང་། དེ་ཉིད་ཀྱི་ཆོས་ཉིད་སྟོང་པ་ཉིད་ནི་དམ་པའི་དོན་ཏེ། 1-1811 འདིས་ནི་མི་རྟག
【現代漢語翻譯】 如果其他地方有水，難道不會產生錯覺嗎？答：因為那裡沒有水，所以才會產生錯覺，並不是把水引到那裡。 如果把水引到那裡，就不會產生錯覺。認為心裡想的就是真實情況也不對，因為即使認為是一百等數字，也會犯同樣的錯誤。在解釋了無分別現量的量之後，接下來解釋有分別的后比量時，有些分別念是基於正確的因相。其他則是隱蔽的。因為對於自己的顯現來說，它不是量，但對於自己的顯現執著為真實，這是不會欺騙的。如果說能知和所知相同，對於唯識宗來說是不合理的。答：因為沒有真實的自性。正如解釋中所說：『聲音和分別唸的對境都是虛假的，因為虛假的事物沒有真實性，所以如何認識它呢？』這就是真實。正如大學者Bha-bya所說：『因此，后比量的對境，雖然不能成立為真實，但它能消除不瞭解真實的反面。』就像這樣廣泛地解釋。舉例說明分別念認識對境時，道理上沒有妨礙：就像正確的記憶和現量之後產生的確定，雖然不是量，但對於這兩種認識的對境，道理上沒有妨礙一樣。 如果后比量不是量，因為火上的煙等特殊性沒有隨同，而僅僅是火的一般性，那麼在例子中已經成立，就變成了重複論證。答：后比量的所量是執持並認識被非有遮遣所區分的有，或者集合的一般性。能被執持和認識，隨同是法的自性所為。解釋不欺騙的原因和關係：后比量通過因和因的執持，與所量和它的結果相關聯。因為通過因來推斷的事物，是從因中瞭解到的，這就是后比量。第四，解釋自宗的二諦，首先是定義：對於無始以來的聖者所認可的事物，如果緣取它會產生一切煩惱，那就是世俗諦；如果緣取它會產生清凈，那就是勝義諦。第二種定義：非真實的遍計所執是三界的有心和心所分別的遍計所執，其他自在的自性是世俗諦，它的法性空性是勝義諦。這說明了無常。
【English Translation】 If there is water elsewhere, wouldn't it be an illusion? Answer: Because there is no water there, it is an illusion, not because the water is brought there. If the water is brought there, it will not be an illusion. It is also incorrect to assume that what one thinks in one's mind is the truth, because even if one thinks of numbers like one hundred, one will make the same mistake. After explaining the valid cognition of non-conceptual direct perception, when explaining the valid cognition of conceptual inference, some conceptual thoughts are based on correct signs. Others are hidden. Because for one's own appearance, it is not a valid cognition, but clinging to one's own appearance as real is not deceptive. If it is said that the knowable and the known are the same, it is unreasonable for the Vijnanavada. Answer: Because there is no true nature. As the explanation says: 'The objects of sound and conceptual thought are both false, because false things have no reality, so how can one know it?' This is the truth. As the great scholar Bha-bya said: 'Therefore, the object of inference, although it cannot be established as true, it can eliminate the opposite of not knowing the truth.' Explain it extensively like this. Give an example to illustrate that when conceptual thought recognizes an object, there is no obstacle in reasoning: Just like the certainty that arises after correct memory and direct perception, although it is not a valid cognition, there is no obstacle in reasoning for the objects of these two cognitions. If inference is not a valid cognition, because the particularity of smoke on fire, etc., does not follow, and only the generality of fire, then it has already been established in the example, and it becomes a redundant argument. Answer: The object of inference is to hold and recognize the being distinguished by non-being negation, or the generality of the collection. Being able to be held and recognized, following is done by the nature of the dharma. Explain the reason and relationship of not deceiving: Inference is related to the object and its result through the cause and the holding of the cause. Because the thing inferred through the cause is known from the cause, this is inference. Fourth, explaining the two truths of one's own school, the first is the definition: For the things recognized by the saints from beginningless time, if taking it as an object will produce all afflictions, that is the conventional truth; if taking it as an object will produce purity, that is the ultimate truth. The second definition: The unreal, completely imputed is the completely imputed imputed by the minds and mental factors of the three realms, the nature of other-dependence is the conventional truth, and its dharmata emptiness is the ultimate truth. This explains impermanence.
་པ་དང་སྡུག་བསྔལ་དང་བྱམས་སྙིང་རྗེའི་ཡུལ་ལ་སོགས་པ་རྟག་འཛིན་ལ་སོགས་པས་དག་པའི་དམིགས་ཡུལ་དོན་དམ་ཡིན་པ་སེལ་ལོ། །ཕྱིན་ཅི་མ་ལོག་པའི་ཡོངས་གྲུབ་ཀྱང་དོན་ དམ་ཡིན་ནོ། །གསང་འདུས་འགྲེལ་པ་སྙིམ་པའི་མེ་ཏོག་ལས། ཐོག་མེད་དང་ཀླུ་སྒྲུབ་ནི་གྲུབ་མཐའ་གཅིག་པ་ཡིན་ལ། ཐ་དད་པར་འདོད་པ་ནི་སྐྱོན་ཅན་ཡིན་ནོ་ཞེས་བཤད་དོ། །ཐེག་པ་ཆེན་ པོས་ཡོད་པ་བཞིར་བཞེད་པའི་དེ་གཉིས་ནི་བདེན་པ་གཉིས་ཀྱི་ཡོད་པ་ཡིན་ལ། ཀུན་བརྟགས་ནི་བློས་བརྟགས་པའི་ཡོད་པ་དང་། ཡང་དག་མིན་པའི་ཀུན་རྟོག་གཞན་དབང་ནི་རྗེས་སུ་ཡོད་པ་ཡིན་ ནོ། ། ༈ ལུང་དང་ལྡན་པ་བཤད་པ། དེ་ལྟར་རང་གི་གྲུབ་མཐའ་ཚད་མ་དང་ལྡན་པ་བཤད་ནས་གཉིས་པ་ལུང་དང་ལྡན་པ་བཤད་པ་ནི། མདོ་གང་ཞིག་ཅེས་པ་སྟེ། བདག་ཅག་རྣམས་ནི་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་དབུ་མར་སྨྲ་ བ་སློབ་དཔོན་ཀླུའི་བཤེས་གཉེན་དང་ཡེ་ཤེས་ཟླ་བ་སངས་རྒྱས་ཡེ་ཤེས་ཞབས་རྗེས་འབྲང་དང་བཅས་པ་ལ་སོགས་པ་རྣམས་ཀྱི་མ་ནོར་བའི་ཤེས་བྱེད་ལུང་ནི་དགོངས་པ་ངེས་འགྲེལ་དང་། འཐུག་པོ་ བཀོད་པ་དང་། ལང་ཀར་གཤེགས་པ་ལ་སོགས་པ་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་ངེས་དོན་དུ་བཤད་པ་དོན་དམ་རྣམ་པར་ངེས་པའི་གསུང་རབ་རྣམས་ནས་ཀུན་བརྟགས་ལ་ཇི་ལྟར་བརྟགས་པའི་ངོ་བོ་ཉིད་མེད་པ་དང་། 1-1812 གཞན་དབང་ལ་རང་ལས་སྐྱེ་བའི་ངོ་བོ་མེད་པ་དང་། ཡོངས་གྲུབ་ནི་རང་བཞིན་གྱི་སྟོང་པའི་ངོ་བོ་ཉིད་མེད་པ་ཡིན་ཏེ། མདོ་སྡེ་རྒྱན་ལས། མེད་པའི་སྟོང་པ་ཉིད་ཤེས་ཤིང་། །དེ་བཞིན་ ཡོད་པའི་སྟོང་ཉིད་དང་། །རང་བཞིན་སྟོང་པ་ཉིད་ཤེས་ན། །སྟོང་པ་ཤེས་པ་ཞེས་བཤད་དོ། །ཞེས་གསུངས་པ་ཡིན་ནོ། །ཇི་ལྟར་ངོ་བོ་ཉིད་མེད་པ་དེ་ལྟར་མ་སྐྱེས་པ་དང་། དེ་ལྟར་མ་ འགགས་པ་དང་། དེ་ལྟར་བཟོད་པ་ནས་ཞི་བ་དང་། དེ་ལྟར་རང་བཞིན་གྱིས་མྱ་ངན་ལས་འདས་པར་བཤད་དོ། །ངེད་ཀྱི་སྒྲུབ་བྱེད་གང་ཡིན་པ་དེ་ཁྱེད་ལ་གནོད་བྱེད་དུ་འགྱུར་རོ། །ཐམས་ཅད་ བརྫུན་སྨྲ་ནོར་བའི་ཤེས་བྱེད་ལུང་ནི་ཐེག་པ་ཆེན་པོའི་ཆོས་ཀྱི་མེ་ལོང་ཆེན་པོ་དད་པ་ཆེར་འབྱུང་གི་མདོ་ལས། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སྒྲ་ཇི་བཞིན་དུ་ཚུལ་བཞིན་མ་ཡིན་པར་ཆོས་ལ་ སྤྱོད་པ་ལ་ཡང་དག་པ་མ་ཡིན་པའི་ལྟ་བ་ཉི་ཤུ་རྩ་བརྒྱད་རྩ་བའི་ལྟ་བ་ཞེས་བྱ་བ་སེམས་ཀྱི་བག་ཆགས་ལས་འབྱུང་སྟེ་རང་བཞིན་མེད་པ་དང་། མ་སྐྱེས་པ་ལ་སོགས་པའི་ དོན་ནམ་མཁའ་ལྟར་མེད་དགག་གི་མཚན་མར་ལྟ་བ་དང་། དེ་ལ་ཞེན་ནས་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་ལ་བསྐུར་པ་འདེབས་པའི་ལྟ་བ་གསུམ་དང་། མེད་ལྟ་སྒྲུབ་པའི་རིགས་པ་འཛིན་པའི་དང་། ལུགས་མང་པོ་དེར་བསྒྱུར་བའི་དང་། 1-1813 དྲིས་ན་ཅི་ཡང་ཁས་མི་ལེན་པའི་དང་། ཚུལ་ལ་ངན་གཡོ་སྨྲ་བའི་དང་། སུན་འབྱིན་ཡང་དག་བྱས་ཀྱང་མི་ལྡོག་པ་རྨོངས་པ་བརྟན་པ་དང་། བརྙད་པ་མ་ཡིན
【現代漢語翻譯】 以及將痛苦和慈悲的對象等執著為常有的觀點，這些都排除了清凈的對境，即勝義諦。無倒的圓成實性也是勝義諦。在《密集金剛釋·掌中花》中說：『無著和龍樹的宗見是一致的，認為他們不同是錯誤的。』大乘所承認的四種『有』中的兩種是二諦之『有』，遍計所執是分別念所安立的『有』，非真實的分別念，即依他起是隨順的『有』。 如是宣說了自己宗派具有量，接下來宣說第二點，即具有聖教量。所謂『經部』，是指我們這些宣說三自性為空性，追隨龍樹論師、智月（Jñānacandra）、佛智足（Buddhajñānapāda）等人的無謬的教證，即《解深密經》、《厚嚴經》、《楞伽經》等，這些經中將三自性宣說為究竟的意義，是從勝義諦的角度來明確認定的經典。從這些經典中可知，遍計所執是沒有如其所執的自性；依他起是沒有從自生的自性；圓成實性是沒有自性空性的自性。如《經莊嚴論》所說：『了知無之空性，如是了知有之空性，了知自性空性，是為空性之了知。』如是宣說了。如是無自性，即是無生，如是無滅，如是安忍乃至寂滅，如是自性涅槃。我們的立宗如果是正確的，那它也會成為你們的損害。一切虛妄之語，錯誤的教證，如大乘的《法鏡經》、《大信心經》中說：『菩薩不如實地按照字面意思修行佛法，就會產生二十八種不正見，這些根本見是從心識的習氣中產生的，將無自性、無生等的意義視為如虛空般的無遮止之相，並執著於此，從而誹謗三自性的三種見解；以及執著于破除有見的理證；將多種論典篡改； 被詢問時什麼也不承認；惡語欺騙；即使正確地駁斥也不悔改，頑固不化；以及不是真正的辯駁等。'
【English Translation】 And the view of clinging to permanence regarding objects of suffering and compassion, etc., eliminates the pure object, which is the ultimate truth. The unreversed, perfectly established nature is also the ultimate truth. In the commentary on the Guhyasamāja Tantra, 'A Handful of Flowers,' it says: 'Asanga and Nāgārjuna have the same tenets, and it is a fault to consider them different.' The two 'existences' among the four existences accepted by the Mahāyāna are the existences of the two truths. The completely imputed is the existence established by conceptual thought, and the non-erroneous conceptual thought, the other-dependent, is the subsequent existence. Having explained that one's own tenets are endowed with valid cognition, the second point, that they are endowed with scripture, is explained. The term 'Sūtra' refers to the unerring scriptural authority of those of us who proclaim the three natures as emptiness, following the teachers Nāgārjuna, Jñānacandra (Wisdom Moon), Buddhajñānapāda (Buddha Wisdom Foot), and others. These include scriptures such as the Saṃdhinirmocana Sūtra (Explication of the Thought), the Ghanavyūha Sūtra (Dense Array), and the Laṅkāvatāra Sūtra (Descent into Laṅka), which explain the three natures as definitive meaning. From these scriptures, which definitively ascertain the ultimate truth, it is known that the completely imputed lacks the nature of how it is imputed; the other-dependent lacks the nature of arising from itself; and the perfectly established lacks the nature of being empty of inherent existence. As stated in the Ornament of the Sūtras: 'Knowing the emptiness of non-existence, likewise knowing the emptiness of existence, knowing the emptiness of inherent existence, is said to be knowing emptiness.' It is said. As it is without inherent existence, so it is unborn; as it is without inherent existence, so it is unceasing; as it is without inherent existence, so it is patient, peaceful, and naturally in nirvāṇa. Whatever our proof is will become a harm to you. All false speech, erroneous scriptural authority, such as the Mahāyāna's Great Mirror of Dharma and the Great Faith Sūtra, state: 'Bodhisattvas who do not practice the Dharma according to the literal meaning will generate twenty-eight incorrect views. These root views arise from the imprints of the mind, viewing the meaning of no inherent existence, no birth, etc., as a non-obstructive sign like space, and clinging to this, thereby slandering the three natures with three views; as well as clinging to reasoning that refutes existence; altering many scriptures; denying everything when questioned; speaking deceitfully; and not repenting even when correctly refuted, being stubbornly ignorant; and not being a true refutation, etc.'
་པའི་ལྟ་བ་དང་། སྒྲིབ་པ་ ལ་སོགས་པའི་ལྟ་བ་དང་། བསོད་ནམས་མ་ཡིན་པ་འཕེལ་བའི་ལྟ་བ་དང་། ངེས་འབྱིན་མ་ཡིན་པའི་དང་། འབྲས་བུ་མེད་པའི་ལྟ་བ་དང་། ཆད་པས་བཅད་པའི་ལྟ་བ་དང་། ལྟ་བ་དེ་དག་ ཐམས་ཅད་མངོན་པའི་ང་རྒྱལ་གྱིས་བསྐྱེད་པས་དེའི་ལྟ་བ་ཞེས་གཅིག་ཏུ་བསྡུས་པ་དེར་སོང་པ་སྟེ། རྒྱས་པར་ནི་མདོ་ཉིད་དམ། འདིའི་འགྲེལ་པའམ། མངོན་པ་ཀུན་ལས་བཏུས་སུ་བལྟའོ། །འོད་སྲུངས་ཀྱིས་ ཞུས་པ་ལས། གང་ཟག་ཏུ་ལྟ་བ་རི་རབ་ཙམ་ནི་སླའི། མངོན་པའི་ང་རྒྱལ་ཅན་སྟོང་ཉིད་དུ་ལྟ་བ་ནི་གསོར་མི་རུང་ཞེས་བཤད་པའང་ཡིན་ནོ། །དེ་ལྟ་བུའི་བླང་དོར་གྱི་དོན་དེ་ རྗེས་འཇུག་རྣམས་ཀྱིས་རྟོགས་པར་བྱ་བའི་ཕྱིར་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་པོ་དེ་དག་ནི་བྱམས་པ་དང་། ཐོགས་མེད་དང་། ཀླུ་སྒྲུབ་དང་། དབྱིག་གཉེན་ཏེ་ཤིང་རྟ་ཆེན་པོས་ལམ་དུ་གསུངས་ཏེ་ལམ་གྱི་རིམ་ པའང་། ལང་ཀར་གཤེགས་པ་ལས། དང་པོ་ཕུང་པོ་ཁམས་དང་སྐྱེ་མཆེད་ཇི་སྙེད་ཡོད་པ་མ་དམིགས་པ་དང་། ཇི་ལྟ་བ་ནི་སེམས་ཙམ་དང་། དེ་བཞིན་ཉིད་ལ་དམིགས་པ་གཉིས་དང་། སྣང་བ་མེད་པའི་རྣལ་འབྱོར་པ་བཞིས་བྱང་ཆུབ་སེམས་པ་འཇུག་པར་བཤད་དོ། ། 1-1814 དེ་ལྟར་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་ཐོས་བསམ་གྱིས་ཤེས་ནས་འགྱུར་བ་མེད་པའི་ཡོངས་གྲུབ་སྒོམ་པས་ཀུན་བརྟགས་དང་། གཞན་དབང་ཟད་ནས་ཕྱིན་ཅི་མ་ལོག་པའི་ཡོངས་གྲུབ་ཐོབ་པ་ན་སྐུ་གསུམ་ཐོབ་པར་ འགྱུར་ཏེ། སྐུ་གསུམ་ལ་འཇུག་པ་ལས། ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་ལེགས་རྟོགས་པ། །སྐུ་གསུམ་བརྙེས་པ་ཉིད་ཡིན་ཏེ། །མདོར་ན་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་ཉིད་ནི། །རྒྱུ་དང་འབྲས་བུར་བསྡུས་པ་ཡིན། །རྟོགས་པར་བྱ་དང་ ཐོབ་བྱ་བ། །ཐམས་ཅད་མཐར་ཐུག་གྱུར་པར་བརྗོད། །འདི་ལས་རྟོགས་བྱ་གཞན་མེད་དེ། །འདི་ལས་གོང་ན་ཐོབ་བྱ་མེད། །ཕུང་པོར་བཅས་པའི་མྱ་ངན་འདས། །ཐུབ་སྐུ་གཉིས་ལ་བཞག་པ་ཡིན། །ཕུང་པོ་ ཀུན་དང་བྲལ་བའི་ཕྱིར། །ཆོས་ཀྱི་སྐུ་ལ་ཕུང་པོ་མེད། །ཅེས་བཤད་དོ། །གལ་ཏེ་ལང་ཀར་གཤེགས་པ་ལས། བློ་ཡི་རྣམ་པར་ཤིག་ན་ནི། །གཞན་དབང་མེད་ཅིང་ཀུན་བརྟགས་མེད། །གྲུབ་པའི་ངོ་བོའང་ ཡོད་མིན་ན། །བློ་ཡིས་ཇི་ལྟར་རྣམ་པར་བརྟག །ཅེས་བཤད་པ་དེ་ཇི་ལྟར་ཞེ་ན། དེ་ནི་ཆོས་ཀྱི་དབྱིངས་འགྱུར་བ་མེད་པའི་ཡོངས་གྲུབ་ལ་བཏུགས་ན་ཅིའང་མེད་པ་སྟོན་པ་ཡིན་གྱི། ཐ་ སྙད་ཀུན་རྫོབ་ཏུའང་དེ་དག་མེད་པར་བཤད་པ་མ་ཡིན་ནོ། །དེའི་ཕྱིར་རང་བཞིན་གསུམ་དབུ་མར་གྲུབ་ལ། ཀུན་བརྟགས་བཞིན་གཞན་དབང་དང་། ཡོངས་གྲུབ་ཀྱང་བརྫུན་པ་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པའི་དབུ་མ་ནི་དེ་ལྟར་སྣང་དུ་གྲུབ་པ་ཡིན་ནོ། ། 1-1815 འོ་ན་སེམས་ཙམ་དང་དབུ་མ་གྲུབ་མཐའ་གཅིག་ཏུ་སོང་པས་སངས་རྒྱས་པ་བཞི་ཇི་ལྟར་བྱེད་ཅེ་ན། ཤེས་པ་རྣམ་པ་མེད་པ་དང་། རྣམ་པ་དང་བཅས་པས་དོན་འཛིན་པ་ནི་བྱེ་བྲག་ ཏུ
【現代漢語翻譯】 以及宗派的觀點，如障礙（藏文：སྒྲིབ་པ་）等觀點，增長非福德的觀點，非解脫的觀點，無果的觀點，斷滅論的觀點。所有這些觀點都是由傲慢所產生的，因此被歸結為『宗派的觀點』。詳細內容可參考經部本身，或其註釋，或《攝大乘論》。《致光尊者經》中說：『視人如須彌山容易，但傲慢者視空性則無法挽救。』因此，後學者應理解這種取捨之義。慈氏（梵文：Maitreya，彌勒）、無著（梵文：Asaṅga）、龍樹（梵文：Nāgārjuna）和世親（梵文：Vasubandhu）等大車論師已將這三種自性闡述為道路，而道路的次第在《楞伽經》中也有記載：『首先，不執著於五蘊、十二處和十八界；其次，如實地觀照唯識；再次，觀照真如。四種無相瑜伽士進入菩提心。』 如此，通過聞思瞭解三種自性后，通過修持不變的圓成實性，當遍計所執和依他起性滅盡時，便能證得不顛倒的圓成實性，從而獲得三身。如《入三身品》所說：『善解三種自性，即是證得三身。總之，一切智智，可歸納為因與果。應證悟與應獲得，皆稱為究竟。除此之外無所證，除此之外無所獲。』有餘涅槃與無餘涅槃，分別對應于佛陀的色身和報身。因為遠離一切蘊，法身無蘊。』如果《楞伽經》中說：『若識之變異，則無依他起，亦無遍計所執。若無成事之自性，識又如何分別？』這又該如何解釋呢？這是指如果從不變的法界圓成實性來看，則一無所有。但這並不是說在世俗諦中也不存在這些。因此，三種自性在自性空中成立，如同遍計所執一樣，依他起和圓成實也是虛假的，一切虛假之物的自性空性就是如此顯現的。 那麼，如果唯識宗和中觀宗成為一個宗派，那四種成佛方式又該如何區分呢？了知無相和有相的識是不同的。
【English Translation】 And the views of sects, such as the view of obscurations (Tibetan: སྒྲིབ་པ་), the view of increasing non-virtue, the view of non-liberation, the view of fruitlessness, and the view of annihilationism. All these views are generated by pride, so they are summarized as 'the views of sects.' For details, refer to the Sutra itself, or its commentary, or the Compendium of Abhidharma. The Requested by Light Protector Sutra says: 'It is easy to see a person as Mount Sumeru, but it is impossible to save an arrogant person who sees emptiness.' Therefore, followers should understand the meaning of this acceptance and rejection. Maitreya (梵文：Maitreya), Asaṅga (梵文：Asaṅga), Nāgārjuna (梵文：Nāgārjuna), and Vasubandhu (梵文：Vasubandhu), the great chariot masters, have explained these three natures as the path, and the order of the path is also recorded in the Laṅkāvatāra Sūtra: 'First, not clinging to the five aggregates, twelve sense bases, and eighteen realms; second, truly contemplating only consciousness; third, contemplating Suchness. Four kinds of formless yogis enter the Bodhicitta.' Thus, after understanding the three natures through hearing and thinking, by practicing the unchanging perfected nature, when the completely imputed and dependent nature are exhausted, one can attain the non-inverted perfected nature, thereby attaining the three bodies. As the Entering the Three Bodies says: 'Well understanding the three natures, is the attainment of the three bodies. In short, all-knowing wisdom, can be summarized as cause and effect. What should be realized and what should be attained, are all called ultimate. There is nothing else to be realized beyond this, there is nothing to be attained above this.' The Nirvana with remainder and the Nirvana without remainder, correspond to the Buddha's Rupakaya and Sambhogakaya respectively. Because it is away from all aggregates, the Dharmakaya has no aggregates.' If the Laṅkāvatāra Sūtra says: 'If the transformation of consciousness, then there is no dependent nature, nor is there completely imputed. If there is no nature of accomplishment, how does consciousness distinguish?' How should this be explained? This means that if viewed from the unchanging Dharmadhatu perfected nature, there is nothing. But this does not mean that these do not exist in conventional truth. Therefore, the three natures are established in emptiness, just like the completely imputed, the dependent and the perfected are also false, the emptiness of all false things is thus manifested. Then, if the Yogacara and Madhyamaka schools become one school, how should the four ways of becoming a Buddha be distinguished? Knowing that the consciousness without form and with form are different.
་སྨྲ་བ་དང་། མདོ་སྡེ་པའོ། །དོན་བེམས་པོ་མི་འདོད་ཀྱི་ཐོག་མ་མེད་པའི་དོན་དུ་རྟོགས་པའི་བག་ཆགས་ཀྱིས་ཤེས་པ་སྔོན་པོ་ལ་སོགས་དོན་གྱི་རྣམ་པར་སྐྱེས་པ་སྨྲ་བ་ནི་སེམས་ ཙམ་པའོ། །ཤེས་བྱའི་གནས་ཚུལ་རང་བཞིན་གསུམ་དུ་སྨྲ་བ་ནི་དབུ་མ་པའོ། །ཤེས་བྱ་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པར་སྨྲ་བ་ནི་དབུ་མ་ལྟར་སྣང་བ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་རང་འགྲེལ་ལས་བཤད་དོ། །འདི་ལྟར་ རང་བཞིན་གསུམ་ནི་བཀའ་འཁོར་ལོ་རིམ་པ་གསུམ་ཀའི་དགོངས་པ་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་ཤེས་བྱའི་གནས་ཚུལ་བསྟན་པ་ཡིན་ཏེ། འདི་དང་མི་མཐུན་པ་གྲུབ་མཐའ་བཞི་གང་ལ་བྱུང་ཡང་ནོར་པར་ཤེས་པར་ བྱའོ། །བཀའ་དང་པོའི་དགོངས་པ་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་ཡིན་ཚུལ་ནི་ཕྱི་རོལ་དོན་གྲུབ་ཏུ་སློབ་དཔོན་དགེ་སྲུང་གིས་བཤད་དེ་དེར་ཤེས་པར་བྱའོ། །ཀུན་རྫོབ་ལ་བདེན་བརྫུན་ལེགས་པར་འབྱེད་ཤེས་པའི་གྲུབ་ མཐའ་གང་ལ་ཡང་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་དང་འགལ་བའི་སྐྱོན་མེད་དོ། ། ༄། །རྩ་བའི་དོན་ལྔ་པ་ལུགས་དེ་དག་ལ་སྐྱེ་བ་གཅིག་ན་སངས་རྒྱས་རྒྱལ་བ་བྱམས་པ་ཚད་མར་བསྟན་པ། རྩ་བའི་དོན་ལྔ་པ་ལུགས་དེ་དག་ལ་སྐྱེ་བ་གཅིག་ན་སངས་རྒྱས་རྒྱལ་བ་བྱམས་པ་ཚད་མར་བསྟན་པ་ནི། མ་འཁྲུལ་བའི་བློ་ཚད་མ་མངོན་སུམ་རྗེས་དཔག་གཉིས་དང་། 1-1816 སངས་རྒྱས་ཀྱི་ལུང་དང་། བྱམས་པ་ལ་སོགས་པའི་བསྟན་བཅོས་ཀྱིས་སྦྱར་ཞིང་བསྒྲུབས་པས་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་རྟོགས་པ་དེ་འདིར་དབུ་མའི་ལམ་ཡིན་ཏེ། ཡོད་མེད་ཀྱི་མཐའ་དང་བྲལ་བའི་དོན་རྟོགས་པའི་ ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་འདི་ལ་སཾསྐྲྀ་ཏའི་སྐད་དུ་མ་དྷྱ་པྲ་ཏི་པ་ཏ་སིདྡྷི་ཟེར་ལ། བོད་སྐད་དུ་དབུ་མའི་ལམ་གྲུབ་པའམ་རྟོགས་པ་གྲུབ་པ་ཅེས་ཟེར་རོ། །དེ་དབུ་མ་ཡིན་པ་ཅིས་ གྲུབ་ཅེ་ན། རང་བཞིན་གསུམ་གང་ཞིག་རྒྱལ་བ་ཡིས་ནི་གསུངས་པའི་དོན་ལ་མི་ཕམ་མགོན་པོ་ཇི་ལྟར་ཚད་མ་ཡིན། དྲང་པོ་མ་ཡིན་པའི་དྲི་བས་ཚད་མ་མིན་པ་འགོག་པ་སྟེ་ཚད་ མར་གྱུར་པའི་བྱམས་པས་དབུས་མཐའ་ལས་དབུས་རྣམ་འབྱེད་པའི་བསྟན་བཅོས་ཏེ་ཞེས་གསུམ་པོ་དེ་དབུ་མར་བཤད་པའི་ཕྱིར་རོ། །གལ་ཏེ་དེ་ནི་དགོངས་འགྲེལ་ལ་སོགས་པའི་དོན་བཤད་པ་ཡིན་གྱི། ཤེས་ རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་དོན་ནི་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པའི་དབུ་མ་འདི་ཡིན་ནོ་ཞེ་ན། ཆོས་སྐུའི་ཕྲིན་ལས་གང་ཡིན་པར་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་དུ་བསྟན་ཏེ། ཉི་ཤུ་རྩ་བདུན་གྱི་ཉི་ ཤུ་རྩ་གཉིས་པ་ཕྱིན་ཅི་མ་ལོག་པ་ལ་འཇུག་པའམ་ཕྱིན་ཅི་ལོག་སྤངས་པ་ལ་འགོད་པ་ལས། བྱམས་པས་ཡུམ་ལ་སྤྱོད་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་པས་གཟུགས་ནས་སངས་རྒྱས་ཀྱི་བར་ལ་ཇི་ལྟར་བསླབ་པར་བགྱི་ཞེས་ཞུས་པས། 1-1817 ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་གྱི་སྒོ་ནས་སློབ་པ་གསུངས་ཏེ་དེར་སངས་རྒྱས་ཀྱི་བྱམས་པ་ལ་ཀུན་བརྟགས་པའི་གཟུགས་ནས་སངས་རྒྱས་ཀྱི་བར་ནི་རྫས་སུ་མེད་ལ། གཞན་དབང་གི་དེ་དག་
【現代漢語翻譯】 說一切有部（梵文：Sarvāstivāda，漢語字面意思：一切存在論者）和經部（梵文：Sautrāntika，漢語字面意思：依據經文者）。主張外境不存在，認為由無始以來的習氣所產生的認知，顯現為藍色等外境的形象，這是唯識宗（梵文：Cittamātra，漢語字面意思：唯有心）。宣說所知的事物具有三種自性的是中觀宗（梵文：Madhyamaka，漢語字面意思：中道）。聲稱一切所知皆是虛假的，則是相似中觀派。正如自釋中所說。因此，三種自性是佛陀在三次法輪中，對所知事物狀態的闡釋。無論四種宗派中的哪一種，如果與此不符，都應知是錯誤的。第一法輪的意旨是三種自性，此觀點由善護論師在《成外境論》中闡述，應于其中瞭解。無論哪個宗派，只要能正確區分世俗諦的真假，就不會有與三種自性相違背的過失。 第五個根本要點是，在這些宗派中，彌勒（梵文：Maitreya，漢語字面意思：慈氏）被視為一生補處菩薩的量士夫。 第五個根本要點是，在這些宗派中，彌勒被視為一生補處菩薩的量士夫：通過無誤的量士夫——現量和比量，以及佛陀的教言，以及彌勒等所著的論典，結合並證實了三種自性，這便是此處的中觀之道。因為它證悟了遠離有無二邊的意義。因此，在梵語中，它被稱為Madhyapratipadāsiddhi，在藏語中，被稱為『中觀之道成就』或『證悟成就』。如果問，如何證明它是中觀呢？三種自性，是勝者（梵文：Jina，漢語字面意思：勝利者，指佛陀）所說，彌勒怙主（梵文：Nātha，漢語字面意思：怙主）如何成為量士夫？以非正直的提問來否定量士夫，是不可能的。成為量士夫的彌勒，從中邊（梵文：Madhyānta-vibhāga，漢語字面意思：中邊分別論）中辨別出中觀，因為這三者被闡釋為中觀。如果有人說，那是對《解深密經》等經的解釋，而般若波羅蜜多的意義是，一切皆是虛假的這種中觀。那麼，法身的利他是通過三種自性來展示的。在二十七品中的第二十二品，進入不顛倒或捨棄顛倒中，彌勒向修習瑜伽的菩薩請教，『從色蘊乃至佛果，應如何修學？』 佛陀通過三種自性來開示修學方法，其中，對於佛陀和彌勒，在遍計所執（梵文：Parikalpita，漢語字面意思：分別假立）的色蘊乃至佛果，實際上並不存在。而依他起（梵文：Paratantra，漢語字面意思：依他起）的那些...
【English Translation】 The Sarvāstivāda (Sanskrit, literally 'those who assert everything exists') and the Sautrāntika (Sanskrit, literally 'those who rely on the sutras'). Those who assert that external objects do not exist, and that cognition arises from beginningless habitual tendencies, appearing as the forms of external objects such as blue, are the Cittamātra (Sanskrit, literally 'mind-only'). Those who proclaim that knowable things have three natures are the Madhyamaka (Sanskrit, literally 'the middle way'). Those who claim that all knowable things are false are the seeming Madhyamikas. As stated in the self-commentary. Thus, the three natures are the Buddha's explanation of the state of knowable things in all three turnings of the wheel of Dharma. Whichever of the four tenets disagrees with this should be understood as incorrect. The intention of the first turning of the wheel is the three natures, as explained by the teacher Guṇamati in the 'Treatise on Establishing External Objects,' which should be understood there. In whichever tenet one can properly distinguish between truth and falsehood in conventional truth, there is no fault of contradicting the three natures. The fifth fundamental point is that in these tenets, Maitreya (Sanskrit, literally 'the loving one') is shown to be the measure of a Buddha in one lifetime. The fifth fundamental point is that in these tenets, Maitreya is shown to be the measure of a Buddha in one lifetime: Through the unerring measure of valid cognition—direct perception and inference—and the Buddha's words, and the treatises composed by Maitreya and others, the three natures are combined and proven, which is the Madhyamaka path here. Because it realizes the meaning of being free from the extremes of existence and non-existence. Therefore, in Sanskrit, it is called Madhyapratipadāsiddhi, and in Tibetan, it is called 'the accomplishment of the Madhyamaka path' or 'the accomplishment of realization.' If asked, how is it proven to be Madhyamaka? The three natures, spoken by the Victorious One (Sanskrit: Jina, literally 'the victorious one', referring to the Buddha), how can Maitreya, the Protector (Sanskrit: Nātha, literally 'protector'), be a measure? It is impossible to negate a measure with a dishonest question. Maitreya, who has become a measure, distinguishes the middle way from the Middle Beyond (Sanskrit: Madhyānta-vibhāga, literally 'distinguishing the middle and the extremes'), because these three are explained as the Madhyamaka. If someone says that it is an explanation of the meaning of the Saṃdhinirmocana Sūtra and others, and the meaning of the Prajñāpāramitā is this Madhyamaka where everything is false. Then, the activity of the Dharmakāya is shown through the three natures. In the twenty-second of the twenty-seven chapters, entering into the non-perverted or abandoning the perverted, Maitreya asked the Bodhisattva who practices yoga, 'How should one train from form to Buddhahood?' The Buddha taught the method of training through the three natures, in which, for the Buddha and Maitreya, in the imputed (Sanskrit: Parikalpita, literally 'to be completely conceptualized') form to Buddhahood, there is actually no substance. While the dependent (Sanskrit: Paratantra, literally 'dependent on others') those...
ནི་རྫས་སུ་ ཡོད་ཅིང་། ཆོས་ཉིད་ཡོངས་གྲུབ་ཀྱི་དེ་དག་ནི་རྫས་སུ་མེད་པའང་མ་ཡིན་ཏེ་དེ་དོན་ལ་ཡོད་ལ། རྫས་སུ་ཡོད་པའང་མ་ཡིན་ཏེ་དོན་དམ་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་གསུངས་སོ། །འདིའི་ བཤད་པ་རྒྱས་པ་ནི་དབྱིག་གཉེན་གྱི་གཞུང་འགྲེལ་དུ་ལྟའོ། །འདི་ཉི་ཁྲིའི་ཞབས་སུ་བྱམས་པས་ཡུམ་ལ་སློབ་ཚུལ་སྤྱིར་ཞུས་པ་དེ་འཕགས་པ་རྣམ་གྲོལ་སྡེས་ཕྱིན་ཅི་ལོག་སྤངས་པའི་ཕྲིན་ལས་ཀྱི་ མདོར་བྱས་པ་ཡིན་ནོ། །དེས་ན་སློབ་དཔོན་འདིའང་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་དབུ་མར་འདོད་པ་ཡིན་ནོ། །འཕགས་པ་ཐོགས་མེད་རྗེས་འབྲང་དང་བཅས་པ་ནི་ཡུམ་ཐམས་ཅད་འདིས་བཤད་དེ་བརྒྱད་སྟོང་དོན་བསྡུ་ ལས། ཤེས་རབ་ཕ་རོལ་ཕྱིན་པ་ནི། །བསྟན་པ་གསུམ་ལ་ཡང་དག་བརྟེན། །ཤེས་རབ་ཕ་རོལ་ཕྱིན་པར་ནི། །སངས་རྒྱས་ཀྱིས་ནི་གཞན་བསྟན་མེད། །ཅེས་གང་བཤད་པ་ཡིན་ནོ། །རང་བཞིན་གསུམ་པོ་དེ་ ནི་དུས་གསུམ་གྱི་སངས་རྒྱས་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་དོན་ཡིན་ཏེ། དེ་ནི་ཕྱིན་ཅི་ལོག་ཐམས་ཅད་ཀྱི་གཉེན་པོ་ཡིན་པ་ལས་འདིས་ཡོད་མེད་སྣ་ཚོགས་ཕྱིན་ཅི་ལོག་ཏུ་ལྟ་བ་འཇོམས་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-1818 མདོ་ལས་ཡོད་མེད་སྣ་ཚོགས་སུ་བཤད་པའི་དོན་ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་གྱི་ཡོད་མེད་དུ་ཤེས་པའི་ཤེར་ཕྱིན་གྱིས་ཡོད་མེད་ཕྱིན་ཅི་ལོག་ཏུ་ཤེས་པ་ཐམས་ཅད་འཇོམས་སོ་ཞེས་སྟོན་པ་ཡིན་ནོ། ། དེས་ན་ཡུམ་ཤེར་ཕྱིན་གྱི་དོན་དྲང་དོན་ངེས་དོན་འབྱེད་པ་ལ་འབྱེད་བྱེད་ཚད་མ་གསུམ་གྱི་ཚད་མའི་གཙོ་བོ་ནི་འདིར་བྱམས་པ་དང་དེས་ཞུས་པའི་ལུང་ཡིན་གྱི། ཚད་མ་གཞན་གཉིས་ནི་ དྲང་དོན་ངེས་དོན་གྱི་ཆ་ཤས་ལ་འཇུག་པའི་ཕལ་པ་ཡིན་ཏེ། འཕགས་པའི་ཆོས་རྣམས་དེ་གཉིས་ཀྱིས་མི་རྟོགས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་གང་ཞིག་རྒྱལ་བའི་ཞལ་ནས་གསུངས་ཤིང་བསྟན་པའི་ངེས་དོན་ དེས་དོན་ཕྱིན་ཅི་མ་ལོག་པ་ལ་བློ་ངེས་པར་འཇུག་པར་མཛད་དོ། །འདི་སྐད་སྟོན་པ་ཡིན་ཏེ་བཀའ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་དྲང་དོན་ངེས་དོན་ནི་བཀའ་ཉིད་ཀྱིས་འབྱེད་ཀྱི། བྱམས་པ་ལ་སོགས་པ་ ས་བཅུའི་དབང་ཕྱུག་རྣམས་ཀྱིས་ཀྱང་མ་ཤེས་པར་སངས་རྒྱས་ལ་ཞུས་ནས་བྱམས་ཞུས་དང་། དགོངས་པ་ངེས་འགྲེལ་དང་། ལང་ཀར་གཤེགས་པ་ལ་སོགས་པ་གསུངས་པ་ཡིན་ནོ། །དེས་ན་སངས་རྒྱས་ཉིད་ཀྱིས་ དྲང་དོན་ངེས་དོན་ཕྱེ་བ་དེ་ལྟར་བཟུང་གི ཤེས་བྱ་ཐམས་ཅད་ཀུན་བརྟགས་ལྟར་བརྫུན་པར་བཟུང་ན་ནི་ཕྱིན་ཅི་ལོག་གི་གཡང་སར་ལྟུང་བར་འགྱུར་རོ། །མདོའི་དོན་དགོངས་པ་གཞན་དུ་ནི་ཚད་མས་འདྲེན་དགོས་པ་ཡིན་ན་བྱམས་པ་ནི་ཚད་མ་གསུམ་ཀའི་དབང་ཕྱུག་ཡིན་པས་དེས་བསྟན་པ་གཞན་དུ་དྲང་དུ་མི་བཏུབ་བོ། ། 1-1819 ཀུན་བརྟགས་ལྟར་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པ་ལ་ནི་ལུང་ཡོད་ཀྱང་ཚད་མ་མེད་པས་དྲང་དོན་ཡིན་ཏེ། འཇིག་རྟེན་དང་འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པའི་ཚད་མ་གཉིས་ཀས་གནོད་པ
【現代漢語翻譯】 存在，而圓成實性（Pariniṣpanna，對事物本性的完全實現）的那些並非不存在，因為它們在勝義諦（Paramārtha-satya，最終真理）中存在，但也不是實有，因為它們是究竟的。』如是說。關於此的詳細解釋，請參考彌勒菩薩（Maitreya）的著作。這在二萬頌般若經（二萬般若波羅蜜多經）的腳註中，彌勒菩薩普遍地詢問了佛母（Yum，般若波羅蜜多）的教授方式，聖解脫軍（Ārya-vimuktisena）將其作為斷除顛倒之事業的經文。因此，這位導師也認為三自性（Trisvabhāva）是中觀（Madhyamaka）的。聖無著（Ārya Asaṅga）及其追隨者用此解釋了一切佛母，如八千頌般若經的總結中所說：『般若波羅蜜多，真實地依賴於三種教法。在般若波羅蜜多中，佛陀沒有教導其他。』所說即是如此。這三種自性是過去、現在、未來諸佛般若波羅蜜多的意義，因為它是所有顛倒的對治，因此它摧毀了以各種方式看待有無的顛倒見。 經中以各種方式解釋有無的意義，是指通過般若波羅蜜多瞭解三自性的有無，從而摧毀所有對有無的顛倒認知。因此，在區分佛母般若經的不了義（Nītārtha，需要解釋的）和了義（Neeyartha，明確的）時，衡量區分的標準主要是彌勒菩薩及其所請問的經文。其他兩種衡量標準只是附屬於不了義和了義的部分，因為聖者的法無法通過這兩種標準來理解。因此，凡是佛陀親口所說並確立的了義，都能使智慧堅定地認識到不顛倒的意義。這就是所要表達的，即一切佛語的不了義和了義都由佛語本身來區分。即使是彌勒菩薩等十地菩薩（Daśabhūmika）也無法理解，需要請教佛陀，因此才有了彌勒菩薩的請問，以及《解深密經》（Saṃdhinirmocana Sūtra）和《楞伽經》（Laṅkāvatāra Sūtra）等的說法。因此，應當堅持佛陀自己區分的不了義和了義。如果將一切所知都視為如遍計所執性（Parikalpita，完全虛構的）一樣虛假，那就會墜入顛倒的深淵。如果經文的意義需要用其他衡量標準來引導，那麼彌勒菩薩就是三種衡量標準的主宰，因此不能將他所教導的引向其他意義。 如果一切都如遍計所執性一樣是虛假的，那麼即使有經文，也沒有衡量標準，因此是不了義。因為世間和出世間的兩種衡量標準都會對它造成損害。
【English Translation】 exist, and those of the Pariniṣpanna (the complete realization of the nature of things) are not non-existent either, because they exist in the Paramārtha-satya (ultimate truth), but they are also not substantially existent, because they are ultimate.』 Thus it is said. For a detailed explanation of this, refer to the treatises of Maitreya. This, in the footnotes of the Twenty Thousand Verse Prajñā (Twenty Thousand Verse Prajñāpāramitā Sūtra), where Maitreya universally inquired about the method of teaching the Yum (Mother, Prajñāpāramitā), was made into a scripture of the activity of abandoning perversion by Ārya-vimuktisena. Therefore, this teacher also considers the Trisvabhāva (Three Natures) to be Madhyamaka (the Middle Way). Ārya Asaṅga and his followers explained all the Mothers with this, as it is said in the summary of the Eight Thousand Verse Prajñā: 『The Prajñāpāramitā, truly relies on the three teachings. In the Prajñāpāramitā, the Buddha did not teach anything else.』 That is what is said. These three natures are the meaning of the Prajñāpāramitā of the Buddhas of the past, present, and future, because it is the antidote to all perversions, therefore it destroys the perverted views of seeing existence and non-existence in various ways. The meaning of existence and non-existence explained in various ways in the sutras refers to the Prajñāpāramitā knowing the existence and non-existence of the Three Natures, thereby destroying all perverted cognitions of existence and non-existence. Therefore, in distinguishing the Nītārtha (requiring interpretation) and Neeyartha (explicit) of the Mother Prajñā Sūtra, the main measure of distinction is the scripture of Maitreya and what he inquired about. The other two measures are only minor parts that engage in the Nītārtha and Neeyartha, because the Dharma of the Āryas cannot be understood by these two measures. Therefore, whatever is spoken from the mouth of the Victorious One and established as the definitive meaning makes the mind firmly engage in the non-perverted meaning. This is what is being taught, that the Nītārtha and Neeyartha of all the Buddha's words are distinguished by the Buddha's words themselves. Even the Daśabhūmika (Ten-Bhumi) Bodhisattvas such as Maitreya could not understand and needed to inquire of the Buddha, hence the inquiries of Maitreya, and the statements of the Saṃdhinirmocana Sūtra (Explanation of the Thought Sutra) and the Laṅkāvatāra Sūtra (Descent into Lanka Sutra) and so on. Therefore, one should adhere to the Nītārtha and Neeyartha distinguished by the Buddha himself. If one considers all knowable things to be false like the Parikalpita (completely fabricated), then one will fall into the abyss of perversion. If the meaning of the sutra needs to be guided by other measures, then Maitreya is the master of all three measures, therefore his teachings cannot be directed to other meanings. If everything is false like the Parikalpita, then even if there are scriptures, there is no measure, therefore it is Nītārtha. Because both worldly and transworldly measures will harm it.
འི་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་སྟོན་པ་ཡིན་ ནོ། ། ༄། །རྩ་བའི་དོན་དྲུག་པ་བསྟན་བཅོས་འདི་དག་གི་དོན་དུ་བརྩམས་བསྟན་པ། རྩ་བའི་དོན་དྲུག་པ་བསྟན་བཅོས་འདི་དག་གི་དོན་དུ་བརྩམས་བསྟན་པ་ནི། གལ་ཏེ་སྔར་བཤད་པའི་དབུ་མའི་ལུགས་དེ་དག་ཐམས་ཅད་ནི་སྔོན་གྱི་སློབ་དཔོན་རྣམས་ཀྱིས་བཤད་ཟིན་པས་འདི་ དོན་མེད་དོ་ཞེ་ན། ཚད་མའི་ཚུལ་ལ་ཞེས་གསུངས་ཏེ་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པ་ལ་སོགས་པ་འགའ་ཞིག་ནི་ཚད་མ་སྤོང་ལ། ངོ་བོ་ཉིད་གསུམ་མི་འདོད་པའི་དབུ་མ་པ་རྣམས་ནི་སངས་རྒྱས་ ཀྱི་ལམ་ལ་མི་མཁས་པས་ཚད་མ་ལ་མཁས་པ་དང་། སངས་རྒྱས་ཐེག་པ་སྟེ་དེའི་ལམ་ལ་མཁས་པ་རྣམས་ལ་དེ་གཉིས་ཀ་ཚངས་པའི་གཞུང་འདིས་དགའ་བ་བསྐྱེད་པའི་ཕྱིར་སྦྱར་བ་ཡིན་ནོ། ། འདི་ལྟ་བུའི་གཞུང་ཉུང་ངུས་མདོ་རྒྱུད་ཐམས་ཅད་ཀྱི་དྲང་དོན་ངེས་དོན་འཆད་ཅིང་ལྟ་བ་ཡང་དག་ལྟར་སྣང་ཐམས་ཅད་ཤེས་པའི་བསྟན་བཅོས་ནི་བསྟན་པ་འདི་ལ་བྱུང་བ་མེད་དེ། དེའི་ཕྱིར་ རྟོག་པ་དང་ལྡན་པའི་མཁས་པ་རྣམས་ཀྱིས་བསླབ་པར་རིགས་སོ་ཞེས་གནས་སོ། །ཕྱིན་ཅི་ལོག་གི་ལྟ་ངན་སྣ་ཚོགས་ལས། །སྒོ་གསུམ་སྤྱོད་ངན་སྣ་ཚོགས་བྱུང་གྱུར་ཏེ། །འཁོར་བའི་རྒྱ་མཚོ་མཐའ་མེད་འདིར་འཁྱམས་ཞེས། ། 1-1820 རྒྱལ་དང་རྒྱལ་སྲས་རྣམས་ཀྱི་གཞུང་ལས་གསུངས། །ཐུབ་པས་ལུང་བསྟན་འཇམ་དཔལ་དངོས་གྲུབ་བརྙེས། །དུས་མཐའི་ཀུན་མཁྱེན་གཉིས་པར་རབ་གྲགས་པའི། །གཞུང་འདི་མཐོ་རིས་ཐར་པ་འདོད་རྣམས་ཀྱིས། །མཁས་ལ་མཉན་ནས་ བསླབ་པར་རིགས་པ་ཡིན། །ཡོད་ན་མཐར་འཛིན་ལྟ་བའི་མུན་འཇོམས་ཤིང་། །སྐལ་ལྡན་བློའི་པདྨོ་ཁ་འབྱེད་པ། །རིན་ཆེན་འབྱུང་གནས་གཞུང་གི་ཉི་མ་འདི། །གངས་རིའི་ཁྲོད་འདིར་སྔོན་ཆད་གསལ་མ་ནུས། །དུས་ གསུམ་སངས་རྒྱས་ཀུན་གྱི་ངེས་པའི་དོན། །རྒྱལ་བའི་བཀའ་དང་རྒྱལ་སྲས་བྱམས་པ་ཡིས། །ལེགས་གསུང་མཐའ་བྲལ་དབུ་མའི་ལུགས་བཤད་པའི། །དགེ་བས་ཀུན་མཁྱེན་མྱུར་དུ་ཐོབ་པར་ཤོག །དབུ་མ་རྒྱན་གྱི་རྣམ་ པར་བཤད་པ་ཚིག་དོན་གསལ་བའི་མེ་ཏོག་ཅེས་བྱ་བ། མང་དུ་ཐོས་པའི་དགེ་སློང་བཅོམ་ལྡན་རལ་གྲིས་སྦྱར་བ་རྫོགས་སོ།། །།དགེའོ།། །།
【現代漢語翻譯】 是爲了這個緣故。這樣宣說的。 第六個根本意義是爲了這些論著而造作和闡述的。 第六個根本意義是爲了這些論著而造作和闡述的：如果有人說，先前所說的中觀宗的這些觀點，都已經被以前的論師們闡述過了，那麼這部論著就沒有意義了。對此回答說：『以量之理』，意思是說，有些宗派如一切皆是虛假者等，否定量（pramana， प्रमाण， pramāṇa， 量），不承認三自性（trisvabhāva， त्रिस्वभाव， trisvabhāva， 三自性）的中觀派不精通佛陀的道路，因此，爲了讓精通量和精通佛陀乘（即道路）的人們，都能因這部論著而生起歡喜，所以才撰寫了這部論著。 像這樣一部簡短的論著，既能解釋所有經和續部的隱義和顯義，又能通曉所有正確和看似正確的觀點，這樣的論著在這個教法中是沒有出現過的。因此，具有辨別智慧的智者們應該學習它。從各種顛倒的邪見中，產生了各種身語意的惡行，因此在無邊無際的輪迴大海中漂泊。這是諸佛和佛子們在論著中所說的。 佛陀授記的文殊菩薩（Manjushri， मञ्जुश्री， mañjuśrī， 文殊）獲得成就，被譽為末世的第二位全知者。對於渴望高處和解脫的人們來說，這部論著值得向智者請教並學習。如果存在，它能摧毀執著于常邊的見解之黑暗，開啟具緣者智慧的蓮花。這部珍寶之源的論著之太陽，以前從未能在雪山中照亮。三世諸佛的究竟密意，佛陀的教言和彌勒菩薩（Maitreya， मैत्रेय， maitreya， 慈氏）的善說，闡述了無邊中觀宗的觀點。愿以此功德迅速獲得一切智智（sarvajñāna， सर्वज्ञता， sarvajñatā， 一切智）。《中觀莊嚴論釋·詞義明燈》由多聞比丘薄伽梵戒（Bhagavanarakshita， भगवानरक्षित， bhagavānarakṣita， 薄伽梵戒）撰寫完成。善哉！善哉！
【English Translation】 It is for this reason. Thus it is taught. The sixth fundamental meaning is composed and taught for the sake of these treatises. The sixth fundamental meaning is composed and taught for the sake of these treatises: If someone says that all those Madhyamaka views mentioned earlier have already been explained by previous teachers, then this treatise is meaningless. In response, it is said: 'By way of valid cognition,' meaning that some schools, such as those who believe everything is false, reject valid cognition (pramana), and those Madhyamikas who do not accept the three natures (trisvabhava) are not skilled in the Buddha's path. Therefore, this treatise is composed so that those who are skilled in valid cognition and skilled in the Buddha's vehicle (i.e., the path) may rejoice in it. Such a concise treatise explains the implicit and explicit meanings of all sutras and tantras, and understands all correct and seemingly correct views. Such a treatise has not appeared in this teaching. Therefore, wise people with discernment should study it. From various inverted wrong views, various evil deeds of body, speech, and mind arise, and thus one wanders in the endless ocean of samsara. This is what the Buddhas and Bodhisattvas say in the treatises. Manjushri (文殊), prophesied by the Buddha, attained accomplishment and is renowned as the second omniscient one in the degenerate age. For those who desire higher realms and liberation, this treatise is worth consulting with the wise and studying. If it exists, it destroys the darkness of views clinging to permanence and opens the lotus of wisdom of the fortunate ones. This sun of the treatise, the source of jewels, has never been able to shine in these snow mountains before. The definitive meaning of all Buddhas of the three times, the Buddha's teachings, and Maitreya's (慈氏) good words explain the view of the Middle Way free from extremes. May I quickly attain omniscience (一切智) through this merit. The commentary on the Ornament of the Middle Way, called 'The Lamp Illuminating Words and Meanings,' written by the learned Bhikshu Bhagavanarakshita (薄伽梵戒), is completed. Auspicious! Auspicious!