ludru0206_開啟函盒之自身廣釋.g2.0f
如竹嘉措教言集LG19མ་བསལ་བའི་རྣམ་བཤད། 2-299 ༄༅། །མ་བསལ་བའི་རྣམ་བཤད། ༄། །རང་གི་གཞུང་སྔ་མ་ལས་འཕྲོས་པའི་འབྲེལ། ༄༅། །ལེགས་བཤད་ཉི་མའི་འོད་ཟེར་ལས། མ་བསལ་བའི་རྣམ་བཤད། གྲགས་བསལ་གངྒཱའི་ཆུ་རྒྱུན་ཞེས་བྱ་བ་བཞུགས་སོ། །མངྒ་ལཾ།། ལྷག་བསམ་རབ་དཀར་བྱམས་པའི་གཞལ་མེད་ཁང་། །རབ་འབྱམས་གཞུང་འགྲེལ་བློ་གྲོས་ དཀྱིལ་འཁོར་རྒྱས། །རྨོངས་པའི་མུན་སེལ་རྣམ་དཀར་འོད་སྟོང་སྤྲོ། །ཁོ་བོའི་ཡོངས་འཛིན་རྒྱལ་བའི་བསྟན་འཛིན་རྒྱལ། །འདིར་ནི་ཆོས་གྲགས་མཁས་པའི་གཞུང་། །མཉན་ཡོད་མཁས་པའི་ལེགས་བཤད་ཀྱིས། །བློ་གསལ་མཁས་པའི་དཀྱིལ་ འཁོར་དུ། །མཁས་རྣམས་དགའ་བྱེད་ཁོ་བོས་འཆད། ། ཡང་དག་ངེས་ལྡན་བརྗོད་འདོད་པ། །ཞེས་སོགས་སྐབས་གསུམ་ལས། དང་པོ་ལ་རང་གི་གཞུང་སྔ་མ་ལས་འཕྲོས་པའི་འབྲེལ། བཤད་བྱ་ཚད་མ་མདོ་དང་སྦྱར་ བའི་འབྲེལ། དཀྱུས་ཀྱི་ས་བཅད་པའི་འབྲེལ། ཚིག་གི་འབྲུ་གཉེར་བའི་འབྲེལ། འཆད་བྱེད་ཚད་མ་རིགས་གཏེར་དང་སྦྱར་བའི་འབྲེལ་དང་ལྔ། དང་པོ་ནི། ཡང་དག་ཅེས་སོགས་ཀྱི་གཞུང་འདི་གང་ལས་འཕྲོས་སྙམ་ ན། འདི་དེ་ལ་ཁས་བླངས་འབྲས་རྟགས་ཏེ། །ཞེས་པའི་གཞུང་འདི་ལས་འཕྲོས། དེ་དེ་ལས་འཕྲོས་པའི་རྒྱུ་མཚན་ཡོད་དེ། དེ་ལ་ཁས་བླངས་འབྲས་རྟགས་ཏེ། །ཞེས་པའི་སྐབས་སུ། ཡིད་ཆེས་ཚིག་ལ་བརྟེན་ པའི་རྟགས་ཡང་དག་དེ་འབྲས་རྟགས་ཡང་དག་ཏུ་བསྡུས་ནས། འོ་ན་ཡིད་ཆེས་ཀྱི་ཚིག་དེ་ཇི་ལྟ་བུ་སྙམ་ན། ཡིད་ཆེས་ཀྱི་ཚིག་གི་ངོ་བོ། ཡིད་ཆེས་རང་ལུང་གི་དབྱེ་བ། དེ་གཉིས་ཀུན་བཏུས་སུ་ཕྱོགས་གཅིག་ཏུ་འཆད་པའི་རྒྱུ་མཚན་སོགས་ཞིབ་ཏུ་འཆད་པ་ལ། 2-300 ཡང་དག་ངེས་ལྡན་ཞེས་སོགས་ཀྱི་གཞུང་འདི་བྱུང་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལ་ཁས་བླངས་འབྲས་རྟགས་ཏེ། །ཞེས་པའི་གཞུང་འདི། རྗེས་སུ་དཔག་པའི་དབྱེ་བ་ཡིས། །གནོད་པ་དེ་ནི་རྣམ་བཞིར་བཤད། ། ཅེས་པ་ལས་འཕྲོས། དེའི་རྒྱུ་མཚན་ཡོད་དེ། གཞུང་སྔ་མ་དེའི་སྐབས་སུ། སེལ་བྱེད་ཚད་མ་ལ་བཞིར་བཤད་པ་ན། འོ་ན་སེལ་བྱེད་ཡིད་ཆེས་རྗེས་དཔག་གི་རྟེན་གཞིར་གྱུར་པའི་རྟགས་ཤིག་ཡོད་ དམ་མེད། དེ་ཡོད་ན་རྟགས་ཡང་དག་ལ་གསུམ་དུ་གྲངས་མ་ངེས་པར་ཐལ་ལོ་སྙམ་ན། སྐྱོན་དེ་མེད་དེ། ཡིད་ཆེས་རྗེས་དཔག་གི་རྟེན་གཞིར་གྱུར་པའི་རྟགས་ཡང་དག་དེ། འབྲས་རྟགས་ཡང་དག་ ཏུ་འདུས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེ་ལ་ཁས་བླངས་འབྲས་རྟགས་ཏེ། །ཞེས་པའི་གཞུང་འདི་བྱུང་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །རྗེས་སུ་དཔག་པའི་དབྱེ་བ་ཡིས། །ཞེས་པའི་གཞུང་འདི། ཁས་བླངས་དེ་ཡང་ ཚད་མ་ནི། །དག་གིས་བཀག་མེད་ཡིན་པར་འདོད། །ཅེས་པའི་གཞུང་ལས་འཕྲོས། འཕྲོས་པའི་རྒྱུ་མཚན་ཡོད་དེ། གཞུང་སྔ་མ་དེའི་སྐབས་སུ། གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་དེར་གྱུར་པ་ལ། སྐབས་ཀྱི་རྒོལ་ བའི་ཚད་མ་དག་ག
【現代漢語翻譯】 如竹嘉措教言集LG19「未遮詮釋」。 未遮詮釋 出自自身前部著作的關聯。 《善說日光》中，名為「未遮詮釋·名聲遣除恒河水流」的著作。吉祥！ 純凈意樂如白蓮，無量慈悲殿堂顯； 廣博論疏智慧增，破除愚昧光明盛； 吾之依怙勝導師，持教弘法事業成。 於此，我將以正量論師陳那的著作，以及曼殊室利友的善說，在賢明之士的聚集中，爲了智者們的歡喜而宣講。 『真實具定解，欲說』等共有三個部分，首先是出自自身前部著作的關聯。解釋的對象是結合《量論》的關聯，段落的關聯，詞語的關聯，以及解釋者結合《量理寶藏論》的關聯，共有五種。第一種是：如果思考『真實』等著作出自何處？ 此乃彼之承諾果之相，此著作即出自此處。它出自那裡的理由是，在『此乃彼之承諾果之相』的部分，將依賴可信之語的真實之相歸納為真實果之相。那麼，可信之語是怎樣的呢？可信之語的體性，可信之語和聖教的差別，以及將二者綜合歸納為一個方向的理由等，都將詳細闡述。 因此，產生了『真實具定解』等著作。『此乃彼之承諾果之相』，此著作出自『以比量之差別，彼害分為四』。其理由是，在前一部著作中，如果將遣除之量分為四種，那麼，作為遣除之量，可信之語和比量的所依之相是否存在？如果存在，那麼真實之相的數量就不確定為三種了。並非如此，作為可信之語和比量的所依之相的真實之相，包含在真實果之相中。因此，在闡述時，產生了『此乃彼之承諾果之相』的著作。『以比量之差別』，此著作出自『承諾亦是量，認為無有阻礙』。出自此處的理由是，在前一部著作中，對於作為利他之所立的真實之相，當時的辯論者認為量沒有阻礙。
【English Translation】 Collected Teachings of Rutuk Gyamtso LG19, 'Unveiled Explanation'. Unveiled Explanation The connection arising from one's own previous writings. From 'Rays of the Sun of Eloquence', the treatise called 'Unveiled Explanation: A Stream of Ganges Water Dispelling Fame'. May there be auspiciousness! Pure intention, white as a lotus, immeasurable palace of loving-kindness appears; Vast commentaries and treatises increase wisdom, dispelling ignorance, a thousand rays of white light spread; My venerable and victorious teacher, upholds the doctrine and expands the teachings. Here, I will explain the writings of the logician Dignāga, along with the excellent explanations of Mañjuśrīmitra, in the assembly of the wise, for the delight of the learned. 'Truthful, definite, possessing,' etc., there are three sections. The first is the connection arising from one's own previous writings. The objects of explanation are the connection of the Pramāṇasūtra (量論), the connection of the sections of the text, the connection of the words, and the connection of the explainer with the Pramāṇavārttika (量理寶藏論), there are five in total. The first is: If one wonders from where the treatise 'Truthful,' etc., arises? This is the promise and result of that; this treatise arises from here. The reason it arises from there is that, in the section 'This is the promise and result of that,' the truthful sign that relies on trustworthy words is summarized as the truthful result sign. So, what is a trustworthy word? The nature of a trustworthy word, the distinction between a trustworthy word and scripture, and the reasons for comprehensively summarizing the two into one direction, etc., will be explained in detail. Therefore, the treatise 'Truthful, definite' etc., arose. 'This is the promise and result of that,' this treatise arises from 'By the divisions of inference, that harm is explained in four ways.' The reason for this is that, in the previous treatise, if the eliminating valid cognition is explained in four ways, then, is there a sign that serves as the basis for the eliminating trustworthy inference? If there is, then the number of truthful signs would not be fixed at three. That is not the case, because the truthful sign that serves as the basis for trustworthy inference is included in the truthful result sign. Therefore, in the explanation, the treatise 'This is the promise and result of that' arose. 'By the divisions of inference,' this treatise arises from 'The promise is also valid cognition, considered to be unimpeded.' The reason it arises from here is that, in the previous treatise, for the truthful object to be proven for the sake of others, the opponent in that context considered that valid cognition was unimpeded.
ིས་བཀག་པ་མེད་པ་ཞིག་དགོས་སོ་ཞེས་བཤད་ནས། འོ་ན་གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་དེའི་ལོག་ཕྱོགས་ལ་གནོད་བྱེད་ཀྱི་ཚད་མ་ལ་དུ་ཡོད་སྙམ་ན། སེལ་བྱེད་རྗེས་དཔག་དེ་ལ་ནང་གསེས་གསུམ་དུ་ཕྱེ་བ་ཡི་སྒོ་ནས། 2-301 སེལ་བྱེད་ཚད་མ་ལ་བཞིར་ཚད་མ་མདོ་ལས་བཤད་དོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། རྗེས་སུ་དཔག་པའི་དབྱེ་བ་ཡིས། །ཞེས་སོགས་བྱུང་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཁས་བླངས་དེ་ཡང་ཞེས་སོགས་ཏེ། རྒོལ་བས་ ཁས་བླངས་པ་བཟུང་ངོ་། །ཞེས་པ་ལས་འཕྲོས། འཕྲོས་པའི་རྒྱུ་མཚན་ཡོད་དེ། ངོ་བོ་ཚིག་ཕྲད་ཅེས་སོགས་ཀྱི་སྐབས་ནས་བསྟན་པའི། མཚན་ཉིད་ཀྱི་ཟུར་བཞི་པོ་དེ་ཙམ་གྱིས། གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་ གི་མཚན་ཉིད་ཡོངས་སུ་རྫོགས་སམ་སྙམ་ན། དེ་ཙམ་གྱིས་མཚན་ཉིད་ཡོངས་སུ་རྫོགས་པ་མ་ཡིན་ཏེ། མཚན་ཉིད་ཀྱི་ཟུར་བཞི་པ་རྒོལ་བ་རང་ཉིད་ཀྱི་ཁས་བླངས་པ་དེ་ལ་ཡང་། ཚད་མ་ མངོན་རྗེས་གཉིས་ཀྱི་བཀག་པ་མེད་པའི། ཟུར་ལྔ་པ་དེ་ཚང་དགོས་པའི་ཕྱིར། ཞེས་འཆད་པ་ལ། ཁས་བླངས་དེ་ཡང་ཞེས་སོགས་བྱུང་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །ངོ་བོ་ཚིག་ཕྲད་ནས་རྒོལ་བས་ཁས་ བླངས་པ་གཟུང་ངོ་། །ཞེས་པའི་བར་གྱི་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་དེ་ཡང་། སྒྲུབ་བརྗོད་རྟོགས་པའི་དོན་ཅན་ཉིད། །ཡིན་ཡང་རྨོངས་མེད་ཕྱིར་མཚན་ཉིད། །ཅེས་པ་དེ་ལས་འཕྲོས་སོ། །འཕྲོས་པའི་རྒྱུ་མཚན་ཡོད་དེ། གཞུང་སྔ་མ་དེའི་སྐབས་སུ། གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་ཐ་སྙད་ལ་རྨོངས་པ་བཟློག་པའི་ཕྱིར་དུ། སྒྲུབ་ངག་ཡང་དག་གི་མཚན་ཉིད་བཤད་པའི་མཇུག་ཐོགས་སུ། གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་རྣམ་གཞག་འཆད་པར་བྱེད་དོ་ཞེས་བཤད་ནས་འོ་ན་འཆད་ཚུལ་ཇི་ལྟར་བྱེད་སྙམ་ན། 2-302 གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་མཚན་ཉིད་ཟུར་ལྔ་ལྡན་དུ་བཤད་པའི་སྒོ་ནས་འཆད་པར་བྱེད་དོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། ངོ་བོ་ཚིག་ཕྲད། ཅེས་སོགས་བྱུང་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །སྒྲུབ་བརྗོད་ཅེས་སོགས་ ཀྱི་གཞུང་དེ། ཁྱབ་སྔོན་ཅན་ལ་དེ་མེད་ཀྱང་། །ཞེས་སོགས་ལས་འཕྲོས། དེ་ལས་འཕྲོས་པའི་རྒྱུ་མཚན་ཡོད་དེ། གཞུང་སྔ་མ་དེའི་སྐབས་སུ། བྱས་ན་མི་རྟག་པས་ཁྱབ་ཅེས་སོགས་ཀྱི་སྒྲུབ་ངག་ཡང་ དག་གི་ཡན་ལག་ཏུ། སྒྲ་མི་རྟག་པ་དངོས་སུ་མ་བརྗོད་ཀྱང་། སྒྲུབ་ངག་དེ་བཀོད་པ་ལ་བརྟེན་ནས། སྐབས་ཐོབ་ཀྱི་དབང་གིས་འགོད་ཡུལ་ཕྱི་རྒོལ་དེའི་རྒྱུད་ལ། བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲ་མི་རྟག་པ་ རྟོགས་པའི་རྗེས་དཔག་སྐྱེ་བ་ཡིན་ནོ་ཞེས་ཁས་བླངས་པ་ལ། འོ་ན་གཞན་དོན་རྗེས་དཔག་བཤད་པའི་མཇུག་ཐོགས་སུ། གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་འཆད་མི་དགོས་པར་ཐལ། གཞན་དོན་བསྒྲུབ་ངག་ཡང་ དག་བཀོད་པ་ལ་བརྟེན་ནས། གཞན་དོན་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་རྟོགས་ནུས་པའི་ཕྱིར་སྙམ་ན། སྐྱོན་མེད་དེ། སྒྲུབ་ངག་ཡང་དག་བཀོད་པ་ལ་བརྟེན་ནས་རྟོགས་ནུས་པའི་བསྒྲུབ་བྱ་ནི། སྒྲ་མི་རྟག་པ་ ལ
【現代漢語翻譯】 有人說：『需要一個沒有阻礙的東西。』那麼，爲了成辦利他之事，你認為有多少量是其反面的損害者呢？』通過將遣除的推論分為三個部分， 經部中說，遣除量有四種。』因為出現了『通過推論的分類』等等。『所承諾的也是』等等，即論敵 抓住了所承諾的。』這是從前面延續下來的。有延續的原因，因為從『自性詞組』等處所顯示的，僅僅憑藉四個特徵，就能完全具備利他之正確的 特徵嗎？』並非僅僅憑藉這些就能完全具備特徵，因為即使是論敵自己所承諾的四個特徵，也必須具備沒有量（現量和比量）阻礙的第五個特徵。 因此，出現了『所承諾的也是』等等。從『自性詞組』到『論敵抓住了所承諾的』之間的偈頌，也是從『能立語具有理解意義』，『雖然如此，因為沒有愚昧所以是特徵』那裡延續下來的。有延續的原因， 因為在前面的論述中，爲了遣除對利他之正確方面的術語的愚昧，在講述了正確能立語的特徵之後，有人說：『將要講述利他之正確的範疇。』那麼，你認為講述的方式是怎樣的呢？』 通過講述具備五個特徵的利他之正確的特徵的方式來進行講述。』因此，出現了『自性詞組』等等。『能立語』等等的論述，是從『具有遍的前者即使沒有它』那裡延續下來的。從那裡延續下來的原因在於， 在前面的論述中，即使沒有實際陳述『聲音是無常的』，作為『如果產生就是無常的』等等的正確能立語的支分，但依靠陳述該能立語，由於時機的關係，在陳述對象，也就是外方論敵的心相續中， 會產生理解所立『聲音是無常的』的推論。那麼，在講述了利他推論之後，就不需要講述利他之正確的所立了嗎？』因為依靠陳述利他之正確的能立語，就能夠理解利他之正確的所立。』 沒有過失，因為依靠陳述能立語而能夠理解的所立，是聲音是無常的。
【English Translation】 Someone said, 'There needs to be something without obstruction.' Then, in order to accomplish the benefit of others, how many valid cognitions do you think are the adversaries to that?' By dividing the eliminative inference into three parts, 'It is said in the Sutra of Valid Cognition that there are four eliminative valid cognitions.' Because 'through the divisions of inference' etc. occurred. 'That which is promised is also' etc., that is, the opponent grasped what was promised.' This continues from before. There is a reason for the continuation, because from the occasion of 'nature phrase' etc., just by the four aspects of the definition, can one completely possess the characteristics of the correct benefit of others? 'It is not that one completely possesses the characteristics just by that, because even that which is promised by the opponent himself, the fifth aspect, which is without the obstruction of valid cognition (perception and inference), must be complete.' Therefore, 'that which is promised is also' etc. occurred. The verses from 'nature phrase' to 'the opponent grasped what was promised' also continue from 'the statement of proof has meaning of understanding', 'although it is so, because there is no delusion, it is a characteristic'. There is a reason for the continuation, because in the previous discussion, in order to avert delusion about the terminology of the correct aspect of the benefit of others, after explaining the characteristics of the correct statement of proof, someone said, 'I will explain the categories of the correct benefit of others.' Then, how do you think the explanation will be done? It will be explained by explaining the characteristics of the correct benefit of others, which possesses five aspects.' Therefore, 'nature phrase' etc. occurred. The discussion of 'statement of proof' etc. continues from 'that which has the prior pervasion, even without it'. The reason for continuing from that is that, in the previous discussion, even if 'sound is impermanent' was not actually stated, as a part of the correct statement of proof of 'if it is produced, it is impermanent' etc., but relying on stating that statement of proof, due to the circumstances, in the mindstream of the object of statement, that is, the external opponent, an inference of understanding the established 'sound is impermanent' will arise. Then, after explaining the inference for others, is it not necessary to explain the correct established for others? 'Because relying on stating the correct statement of proof for others, one is able to understand the correct established for others.' There is no fault, because the established that can be understood by relying on stating the statement of proof is that sound is impermanent.
ྟ་བུ། བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་གི་གཞི་ལྡོག་རྣམས་ཡིན་ལ། འདིར་ནི་བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་ཅེས་པའི་རང་ལྡོག་དེའི་ཐ་སྙད་ལ་རྨོངས་པ་སེལ་བའི་ཕྱིར་དུ། བསྒྲུབ་བྱ་ཡང་དག་གི་རྣམ་གཞག་བཤད་དགོས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། 2-303 སྒྲུབ་བརྗོད་རྟོགས་པའི་དོན་ཅན་ཉིད། །ཅེས་སོགས་ཀྱི་གཞུང་དེ་བྱུང་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཁྱབ་སྔོན་ཞེས་སོགས་ཀྱི་གཞུང་དེ། གལ་ཏེ་ཡུལ་བསྟན་མེད་པར་ནི། །ཞེས་སོགས་ལས་འཕྲོས། དེའི་རྒྱུ་མཚན་ཡོད་ དེ། གཞུང་སྔ་མ་དེའི་སྐབས་སུ། ཕྱོགས་ཚིག་སྒྲུབ་ངག་གི་ཡན་ལག་ཏུ་དངོས་སུ་སྟོན་དགོས་ཏེ། དེ་མ་བསྟན་ན། ཕྱིར་རྒོལ་དེས་བསྒྲུབ་བྱ་གང་སྒྲུབ་ངོ་མི་ཤེས་པའི་སྐྱོན་ཡོད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་ རྩོད་པ་ན། སྐྱོན་དེ་མེད་དེ། ཕྱོགས་ཚིག་སྒྲུབ་ངག་གི་ཡན་ལག་ཏུ་མ་སྦྱར་ཡང་། ཁྱབ་པ་སྔོན་འགྲོ་ཅན་སོགས་ཀྱི་སྒྲུབ་ངག་ཡང་དག་བཀོད་པས། སྐབས་ཐོབ་ཀྱི་བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲ་མི་རྟག་པ་ སོགས་རྟོགས་ནུས་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། ཁྱབ་སྔོན་ཅན་ལ་ཞེས་སོགས་བྱུང་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །གལ་ཏེ་ཡུལ་བསྟན་ཅེས་སོགས་དེ། །ནང་གི་ཡན་ལག་ནུས་པ་ནི། །ཞེས་སོགས་ལས་འཕྲོས། དེའི་ རྒྱུ་མཚན་ཡོད་དེ། གཞུང་སྔ་མ་དེའི་སྐབས་སུ། བྱས་རྟགས་ཀྱིས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་སྒྲུབ་པའི་ཚུལ་གསུམ་ཚང་བའི་རྟགས་ཡང་དག་བཀོད་པ་ལས། སྒྲ་མི་རྟག་པ་དངོས་སུ་སྒྲུབ་ནུས་ཤིང་། དེ་སྐོར་ གྱི་ཚུལ་གསུམ་པོ་དེ་ལ་དྲན་པ་སྐྱེད་པ་དེ་སྐོར་གྱི་སྒྲུབ་ངག་ཡང་དག་ལ་རག་ལས་པའི་རྒྱུ་མཚན་གྱིས། དེ་སྐོར་གྱི་སྒྲུབ་ངག་ཡང་དག་དེ་ལ། དེ་སྐོར་གྱི་བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲ་མི་རྟག་པ་བརྒྱུད་ནས་སྒྲུབ་པའི་ནུས་པ་ཡོད་ཅེས་ཁས་བླངས་པ་ལ། 2-304 ཁོ་ན་རེ། དེ་ལ་དེའི་ནུས་པ་མེད་པར་ཐལ། དེ་སྐོར་གྱི་སྒྲུབ་ངག་ཡང་དག་གིས། སྒྲ་མི་རྟག་པ་བརྒྱུད་ནས་སྒྲུབ་ནུས་པ་དེ་ཡང་། དེ་སྐོར་གྱི་སྒྲུབ་ངག་ཡང་དག་གི་ཡན་ལག་ ཏུ། བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲ་མི་རྟག་པ་ཚིག་ཟིན་ལ་བརྗོད་ན་ཡོད་པ་ཡིན་གྱི། དེ་མ་བརྗོད་ན། དེ་ལྟ་བུའི་ནུས་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་རྩོད་པའི་རྩོད་པ་དེ་བྱུང་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། ། ནང་གི་ཡན་ལག་ཅེས་སོགས་ནི། །གཏན་ཚིགས་བརྗོད་པ་རང་ཉིད་ལ། །ནུས་པ་མེད་ཀྱང་། ཞེས་སོགས་ལས་འཕྲོས། འཕྲོས་པའི་རྒྱུ་མཚན་ཡོད་དེ། སྔ་མ་དེའི་སྐབས་སུ། དེ་སྐོར་གྱི་སྒྲུབ་ངག་ཡང་དག་ དེ་ལ། བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲ་མི་རྟག་པ་ལྟ་བུ་དངོས་སུ་སྒྲུབ་པའི་ནུས་པ་མེད་ཀྱང་། དེ་བརྒྱུད་ནས་སྒྲུབ་པའི་ནུས་པ་ཡོད་པར་བསྟན་ནས། དེའི་སྒྲུབ་བྱེད་གསལ་བར་སྟོན་པ་ལ། ནང་གི་ཡན་ ལག་ཅེས་སོགས་བྱུང་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །གཏན་ཚིགས་བརྗོད་པ་ཞེས་སོགས་ཀྱིས། །བསྒྲུབ་པར་བྱ་བ་བརྗོད་པ་ཡིས། །བརྒྱུད་པ་ཡིས་ཀྱང་། ཞེས་སོགས་ལས་འཕྲོས། དེའི་རྒྱུ་མཚན་ཡོ
【現代漢語翻譯】 例如，『所證成的真實』的基和反面。這裡，爲了消除對『所證成的真實』這個自反面的術語的迷惑，需要解釋『所證成的真實』的體相，所以才說需要解釋。 因為出現了『能領悟論式的意義』等等的論述。『周遍先有』等等的論述，是從『如果未指示處所』等等引申出來的。有這個理由：在前面的論述中，必須將『宗』（pakṣa， पक्ष， पक्ष， पक्ष，side）這個詞語實際地顯示為論式的支分，如果不顯示，反駁者會有不知要證成什麼的過失， 在辯論時，這個過失是沒有的，即使『宗』這個詞語沒有被用作論式的支分，但通過正確地陳述具有周遍先有等等的論式，也能領悟到當下要證成的『聲無常』等等，所以才會有『具有周遍先有』等等的說法。『如果已指示處所』等等，是從『內部的支分具有能力』等等引申出來的。有這個理由：在前面的論述中，通過正確地陳述以『所作性』來證成『聲無常』的三相圓滿的正確之因，實際上能夠證成『聲無常』，並且憶念關於它的三相，依賴於關於它的正確論式的原因，對於關於它的正確論式，承諾了具有通過它來間接證成關於它的『聲無常』的能力。 對方說：『它不具有那種能力』，因為關於它的正確論式，通過它來間接證成『聲無常』的能力，只有在關於它的正確論式的支分中，以詞語明確地說出『所證成的聲無常』才具有，如果不說出，就沒有那樣的能力，所以才會有這樣的辯論。 『內部的支分』等等，是從『即使論證本身沒有能力』等等引申出來的。有引申的理由：在前面的論述中，雖然關於它的正確論式，沒有實際證成如『所證成的聲無常』的能力，但通過顯示它具有間接證成的能力，爲了清楚地顯示它的論證，所以才會有『內部的支分』等等的說法。『論證』等等，是從『通過所要證成的事物』，『通過間接』等等引申出來的。有這個理由：
【English Translation】 For example, the basis and opposite of 'valid to be proven'. Here, in order to dispel the confusion about the term of the self-opposite of 'valid to be proven', it is necessary to explain the aspect of 'valid to be proven', so it is said that it is necessary to explain. Because the scripture of 'the meaning of understanding the statement of proof' and so on occurred. The scripture of 'pervasion precedes' and so on, is derived from 'if the place is not indicated' and so on. There is a reason for this: In the previous scripture, the word 'pakṣa' (宗, पक्ष, पक्ष, पक्ष, side) must be actually shown as a part of the statement of proof, because if it is not shown, the opponent will have the fault of not knowing what to prove, When arguing, there is no such fault, even if the word 'pakṣa' is not used as a part of the statement of proof, but by correctly stating the statement of proof with pervasion preceding and so on, it is possible to understand the 'sound is impermanent' and so on that are to be proven at the moment, so there will be statements such as 'with pervasion preceding' and so on. 'If the place is indicated' and so on, is derived from 'the internal part has the ability' and so on. There is a reason for this: In the previous scripture, by correctly stating the valid reason with the three aspects complete to prove 'sound is impermanent' by 'being made', it is actually possible to prove 'sound is impermanent', and remembering the three aspects about it, relying on the correct statement of proof about it, for the correct statement of proof about it, it is promised to have the ability to indirectly prove 'sound is impermanent' about it through it. The opponent says: 'It does not have that ability', because the ability of the correct statement of proof about it to indirectly prove 'sound is impermanent' through it, only exists if 'sound is impermanent to be proven' is explicitly stated in words in the part of the correct statement of proof about it, if it is not stated, there is no such ability, so there will be such an argument. 'The internal part' and so on, is derived from 'even if the argument itself has no ability' and so on. There is a reason for the derivation: In the previous scripture, although the correct statement of proof about it does not have the ability to actually prove something like 'sound is impermanent to be proven', but by showing that it has the ability to indirectly prove it, in order to clearly show its argument, there will be statements such as 'the internal part' and so on. 'The argument' and so on, is derived from 'through the thing to be proven', 'through indirect' and so on. There is a reason for this:
ད་དེ། སྔ་མ་དེའི་སྐབས་ སུ། ཕྱོགས་ཚིག་སྒྲ་མི་རྟག་ཅེས་པའི་ཚིག་ལྟ་བུ་དེས་སྒྲ་མི་རྟག་པའི་བསྒྲུབ་བྱ་ཙམ་ལས། སྒྲུབ་བྱེད་མ་བརྗོད་པས། སྒྲ་མི་རྟག་པ་དངོས་བརྒྱུད་གང་གིས་ཀྱང་སྒྲུབ་པའི་ནུས་པ་མེད་པར་བསྟན་པ་ལ། 2-305 འོ་ན། རྟགས་ཚིགས་བྱས་ན་མི་རྟག་པས་ཁྱབ་ཅེས་སོགས་ལྟ་བུ་ལའང་། སྒྲ་མི་རྟག་པ་སྒྲུབ་པའི་ནུས་པ་མེད་པར་ཐལ། ཕྱོགས་ཚིག་ལ་དེའི་ཕྱིར། ཟེར་ན་དེ་གཉིས་མི་མཚུངས་ཏེ། གཏན་ཚིགས་ དེ་ལ། སྒྲ་མི་རྟག་པ་དངོས་སྒྲུབ་ཀྱི་ནུས་པ་མེད་ཀྱང་། དེ་དངོས་སུ་སྒྲུབ་ནུས་ཀྱི་ཚུལ་གསུམ་དུ་སྟོན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། གཏན་ཚིགས་བརྗོད་པ་ཞེས་སོགས་བྱུང་བའི་ཕྱིར་རོ། །བསྒྲུབ་ པར་བྱ་བ་ཞེས་སོགས་ནི། དོན་གྱིས་དོན་རྟོགས་ཞེས་སོགས་ལས་འཕྲོས། འཕྲོས་པའི་རྒྱུ་མཚན་ཡོད་དེ། སྔ་མ་དེའི་སྐབས་སུ། རྟགས་ཚིག་དང་། ཕྱོགས་ཚིག་གཉིས་ཀ་ལ། བསྒྲུབ་བྱ་སྒྲ་མི་རྟག་པ་སོགས་ དངོས་སུ་སྒྲུབ་པའི་ནུས་པ་མེད་ཅེས་བསྟན་ནས། དེའི་རྒྱུ་མཚན། སྔ་མ་ཕྱོགས་ཚིག་ལ་བསྒྲུབ་བྱ་དངོས་སྒྲུབ་ཀྱི་ནུས་པ་མེད་པར་མ་ཟད། བརྒྱུད་ནས་སྒྲུབ་པའི་ནུས་པ་ཡང་མེད་ཅེས་རྒྱུ་མཚན་ གསལ་བར་སྟོན་པ་ལ། བསྒྲུབ་པར་བྱ་བ་བརྗོད་པ་ཡིས། །ཞེས་སོགས་བྱུང་བའི་ཕྱིར་རོ། །དོན་གྱིས་དོན་རྟོགས་ཞེས་སོགས་ནི། དོན་སྨོས་དེ་ནི་ཞེས་སོགས་ལས་འཕྲོས། དེ་ལས་འཕྲོས་པའི་རྒྱུ་མཚན་ཡོད་ དེ། སྔ་མ་དེའི་སྐབས་སུ། གཞན་དོན་རྗེས་དཔག་གི་མཚན་ཉིད་ཀྱི་ཟུར་གསུམ་ལས་གཉིས་པ་དོན་སྨོས་པའི་དགོས་པ་བསྟན་ནས། གསུམ་པ་རབ་གསལ་བྱེད་སྨོས་པ་ལ་དགོས་པ་ཅི་ཡོད་སྙམ་ན། 2-306 དེ་ལ་དགོས་པ་ཡོད་དེ། གཞན་དོན་སྒྲུབ་ངག་ཡང་དག་ཡིན་ན། རྗོད་བྱེད་ཀྱི་ངག་ལྷག་ཆད་ནོར་གསུམ་གྱི་སྐྱོན་དང་བྲལ་བ་ཞིག་དགོས་པས། ཕྱོགས་ཚིག་སྒྲུབ་ངག་ཡང་དག་གི་ཡན་ལག་ཏུ་ དངོས་སུ་བརྗོད་དགོས་པ་སྤངས་པ་དེ་དེའི་དགོས་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཞེས་སྟོན་པ་ལ། དོན་གྱིས་དོན་རྟོགས་ཞེས་སོགས་བྱུང་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ།། །། ༄། །བཤད་བྱ་ཚད་མ་མདོ་དང་སྦྱར་བའི་འབྲེལ། གཉིས་པ་བཤད་བྱ་ཚད་མ་མདོ་དང་སྦྱར་བའི་ འབྲེལ་འཆད་པ་ལ། མདོ་རྩ་བར། ངོ་བོ་ཁོ་ན་བསྟན་བྱ་བ། །རང་དང་འདོད་གྱུར་མ་བསལ་བའོ། །མངོན་སུམ་དོན་དང་རྗེས་དཔག་དང་། །ཡིད་ཆེས་གྲགས་པས་རང་རྟེན་ལའོ། །རང་འགྲེལ་ལས། གང་སྒྲུབ་ པར་འདོད་པའི་ཆོས་ཀྱི་ཁྱད་པར་དུ་བྱས་པའི་ཆོས་ཅན་དེ་ལ་བསྒྲུབ་པར་བྱ་བའི་ཆོས་དང་འགལ་བ་མངོན་སུམ་དང་རྗེས་སུ་དཔག་པ་དང་ལུང་དང་གྲགས་པ་རྣམས་ཏེ་ཆོས་གཞན་གྱིས་མ་ བསལ་བའོ། །དེ་ལྟར་ན་བསྒྲུབ་པར་བྱ་བ་ཁ་ན་མ་ཐོ་བར་བསྟན་པ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་པ་རྩ་འགྲེལ་རྣམས་ཀྱིས་མ་བསལ་བའི་ཚིག སེལ་བྱེད་ཀྱི་སྒོ་ནས་མདོར་བསྟན་པ་དེ། རྣམ་འགྲེལ་འདིར་
【現代漢語翻譯】 那麼，在之前的情況下，像『聲無常』這樣的宗依（pakṣa-vacana， पक्षवचन， pakṣa-vacana，宗的語句）僅僅是聲無常這一所立宗（sādhya， साध्य， sādhya，待證）本身，而沒有陳述能立（sādhana， साधन， sādhana，能成立者），因此表明了聲無常無論通過直接還是間接的方式，都沒有成立的能力。 那麼，如果使用因（hetu， हेतु， hetu，原因）的語句，比如『因為無常而周遍』等等，那麼也同樣沒有成立聲無常的能力，這是否合理呢？如果說因為是宗依的語句，所以才這樣，那麼這兩者並不相同。因為那個因的語句，雖然沒有直接成立聲無常的能力，但它以三種方式顯示了能夠直接成立的能力，所以才會有『陳述因』等等的說法。『所要成立的』等等，是從『以意義理解意義』等等引申出來的。有引申的原因，因為在之前的情況下，對於因的語句和宗依的語句兩者，都表明了沒有直接成立所立宗聲無常等等的能力。並且，其原因在於，之前的宗依的語句不僅沒有直接成立的能力，而且也沒有通過間接方式成立的能力，所以才會有『陳述所要成立的』等等的說法。『以意義理解意義』等等，是從『陳述意義』等等引申出來的。有從那裡引申的原因，因為在之前的情況下，在其他意義的后比量（anumāna， अनुमान， anumāna，推論）的特徵的三個方面中，陳述了第二個意義的必要性。如果有人認為，那麼陳述第三個明確的方面有什麼必要呢？ 對此是有必要的，如果其他意義的論證是正確的，那麼就需要表達的語句沒有遺漏、錯誤和過多的過失，因此，必須放棄將宗依的語句直接陳述為正確論證的一部分，這就是它的必要性。因此，才會有『以意義理解意義』等等的說法。 第二，解釋所要解釋的量論（pramāṇa-sūtra， प्रमाण-सूत्र， pramāṇa-sūtra，量論經）與論典的關聯。 在根本論典中：『唯有自性是所要指示的，沒有排除自身和所希望的。現量（pratyakṣa， प्रत्यक्ष， pratyakṣa，現量）、比量和可信賴的聲（āpta-vacana， आप्तवचन， āpta-vacana，聖言量）是自立的。』在自釋中：『對於想要成立的法的特徵所限定的法，沒有被現量、比量、聖言量和名聲這些與所要成立的法相違背的其他法所排除。』這樣就表明了所要成立的是無可指責的。這些根本論典和註釋通過排除的方式簡要地陳述了『沒有排除』的語句，而在《釋量論》中...
【English Translation】 Then, in the previous case, a statement like 'sound is impermanent' as a pakṣa-vacana (statement of the subject) only states the sādhya (that which is to be proven) of sound being impermanent itself, and does not state the sādhana (means of proof). Therefore, it shows that sound being impermanent has no ability to be established, whether directly or indirectly. Then, if a hetu-vacana (statement of reason) is used, such as 'because it is pervaded by impermanence' and so on, then it also has no ability to establish sound as impermanent, is that reasonable? If it is said that it is because it is a pakṣa-vacana, then these two are not the same. Because that hetu-vacana, although it does not have the ability to directly establish sound as impermanent, it shows in three ways that it has the ability to directly establish it, so there are statements such as 'stating the reason'. 'That which is to be established' and so on, is derived from 'understanding meaning through meaning' and so on. There is a reason for the derivation, because in the previous case, for both the hetu-vacana and the pakṣa-vacana, it was shown that they do not have the ability to directly establish the sādhya of sound being impermanent and so on. Moreover, the reason is that the previous pakṣa-vacana not only does not have the ability to directly establish, but also does not have the ability to establish indirectly, so there are statements such as 'stating that which is to be established'. 'Understanding meaning through meaning' and so on, is derived from 'stating the meaning' and so on. There is a reason for deriving from there, because in the previous case, in the three aspects of the definition of anumāna (inference) for the sake of others, the necessity of stating the second meaning was shown. If someone thinks, then what is the necessity of stating the third clear aspect? There is a necessity for this, if the argument for the sake of others is correct, then the statement of expression must be free from the faults of omission, error, and excess. Therefore, it is necessary to abandon directly stating the pakṣa-vacana as a part of the correct argument, that is its necessity. Therefore, there are statements such as 'understanding meaning through meaning'. Second, explaining the connection between the pramana-sutra (treatise on valid cognition) to be explained and the commentary. In the root text: 'Only the essence is to be indicated, without excluding oneself and what is desired. Perception, inference, and reliable testimony are self-established.' In the self-commentary: 'For the subject qualified by the characteristic of the dharma that one wants to establish, it is not excluded by perception, inference, reliable testimony, and fame, which are other dharmas that contradict the dharma to be established.' Thus, it is shown that what is to be established is irreproachable. These root texts and commentaries briefly state the statement of 'not excluding' through the method of exclusion, and in the Pramāṇavārttika (Commentary on Valid Cognition)...
འཆད་པར་བྱེད་པ་ལ། ཁས་བླངས་དེ་ཡང་ཞེས་སོགས་ཤླཽ་ཀ་གཉིས་བྱུང་། ཡང་རང་འགྲེལ་ལས། དེ་དག་གིས་ནི་ཆོས་ཀྱི་རང་གི་ངོ་བོ་གསལ་བའི་སྒོ་ཙམ་ཞིག་བསྟན་པ་ཡིན་ནོ། །ཕྱོགས་འདིས་ནི་ཆོས་དང་ཆོས་ཅན་གྱི་བྱེ་བྲག་དང་། 2-307 ཆོས་ཅན་རང་གི་ངོ་བོ་བསལ་བ་ཡང་མཚོན་པར་རིག་པར་བྱས་སོ། །ཞེས་པ་འདིས། ཆོས་ཀྱི་ངོ་བོ་ལ་གནོད་པའི་དམ་བཅའ་ལྟར་སྣང་གི་ཞེན་དོན་ལ་གནོད་ཚུལ་གསལ་བར་བཤད་པ་དང་། དམ་བཅའ་ཕྱི་མ་གསུམ་གྱི་ཞེན་དོན་ལ་གནོད་ཚུལ་མཚོན་པར་བསྟན་པ་སྟེ། རིམ་པ་གཉིས་བསྟན་པའི་ཕྱི་མ་དེ་བཅད་པ་ལ། འདིས་གྲུབ་ཡན་ལག་གྱུར་པ་ཡིས། །ཞེས་པ་ནས། དཔེར་བརྗོད་གཞན་ ཡང་རྟོགས་པར་བྱ། །ཞེས་པའི་བར་ཤླཽ་ཀ་བཅུ་གསུམ་བྱུང་། དང་པོ་དེ་ལ། ཡིད་ཆེས་ཀྱི་བསལ་བ་རྒྱས་བཤད། གྲགས་པའི་བསལ་བ་རྒྱས་བཤད། མངོན་སུམ་གྱི་བསལ་བ་རྒྱས་བཤད། རང་རྟེན་ལ་སྨོས་ པའི་དགོས་པ་རྒྱས་བཤད་དང་བཞི་ཡོད་པའི། བཞི་པ་འཆད་པ་ལ། རྣམ་འགྲེལ་འདིར། ཀུན་ཏུ་རྒོལ་བ་བདག་ཉིད་ཀྱི། །ཞེས་པ་ནས། ཆོས་ཅན་གཞན་ལ་ཡང་ཞེས་བརྗོད། །ཅེས་པའི་ཚིགས་བཅད་གསུམ་གྱིས། རང་རྟེན་ལ་སྨོས་པའི་དགོས་པ་དངོས་རྒྱས་པར་བཤད་ནས། སྒྲུབ་བྱེད་སྐྱོན་ནི་ཐམས་ཅད་ཀྱིས། ཞེས་སོགས་ཚིགས་བཅད་གཉིས་ཀྱིས། ཁྱད་པར་མ་གྲུབ་པ་སོགས་ཕྱོགས་སྐྱོན་དུ་མི་སྟོན་པའི་རྒྱུ་མཚན་བཤད་ དོ།། གསུམ་པ་མངོན་སུམ་གྱི་བསལ་བ་འཆད་པ་ལ། མངོན་སུམ་གྱིས་གནོད་འདི་ལ་ཡང་། ཞེས་སོགས་ཤླཽ་ཀ་ལྔ་བྱུང་། གཉིས་པ་གྲགས་པའི་བསལ་བ་འཆད་པ་ལ། སྐྱེས་བུའི་འདོད་དང་རྗེས་འབྲེལ་བ་ཞེས་སོགས་ཤླཽ་ཀ་ཉི་ཤུ་རྩ་གསུམ་བྱུང་། 2-308 དང་པོ་ཡིད་ཆེས་ཀྱི་བསལ་བ་འཆད་པ་ལ། ཡང་དག་ངེས་བསྟན་བརྗོད་འདོད་པ་ཞེས་སོགས་ཤླཽ་ཀ་བཅུ་དྲུག་བྱུང་བ་ཡིན་ནོ། །དེས་ན་འདིར་ཁ་ཅིག་གིས་མ་བསལ་བ་རྒྱས་བཤད་ལ། ཡིད་ ཆེས་གྲགས་པ་མངོན་སུམ་དངོས་སྟོབས་ཀྱི་བསལ་བ་རྒྱས་བཤད་བཞིར་བྱས་ནས། ཀུན་ཏུ་རྒོལ་བ་བདག་ཉིད་ཀྱི། །ཞེས་སོགས། དངོས་སྟོབས་ཀྱི་བསལ་བ་རྒྱས་བཤད་ལ་སྦྱར་བ་ནི། མི་འཐད་དེ། རྣམ་འགྲེལ་ འདིར། དངོས་སྟོབས་ཀྱིས་བསལ་བྱ་སེལ་ཚུལ་ནི། ལེའུ་སྔ་མ་རྣམས་སུ་བཤད་ཟིན་པ་ལ་དགོངས་ནས། འདིར་ཅུང་ཟད་ཙམ་ཡང་མ་བཤད་པའི་ཕྱིར་དང་། འོ་ན། མངོན་སུམ་གྱི་བསལ་བྱ་སེལ་ཚུལ་ཡང་། ལེའུ་སྔ་མ་མངོན་སུམ་ལེའུར་བཤད་པ་ལས་རྟོགས་ནུས་པས་འདིར་འཆད་མི་རིགས་སམ་སྙམ་ན། དེ་ཡང་ལེའུ་ལྔ་མ་ལས་བཤད་ཟིན་པ་ལ་དགོངས་ནས་རྩ་བར། ཡིད་ཆེས་དོན་དང་། གྲགས་པ་དོན་ དང་ཞེས་མི་འཆད་པར། མངོན་སུམ་དོན་དང་། ཞེས་དོན་སྨོས་པའི་དགོས་པ་ཙམ་ཞིག་དང་། འགྲེལ་པར། དཔེར་ན་སྒྲ་ནི་མེད་དོ་ཞེས་མི་འཆད་པར། སྒྲ་ནི་མཉན་དུ་མི་རུང་ངོ་། །ཞེས་མཉན་བྱ་ སྨོས་པའི་དགོས་པ་གཉིས་གནད་ཆེ་བ་ལ་དགོང
【現代漢語翻譯】 在解釋時，出現了兩個頌（Śloka）。此外，在自釋中提到：『它們僅僅揭示了法（Dharma）自身本質的顯現之門。』通過這種方式，可以理解法和有法（Dharmin）的區別，以及有法自身本質的消除也得到了表達。這清晰地解釋瞭如何損害那些看似對法之本質有害的承諾的執著意義，並且象徵性地展示瞭如何損害后三個承諾的執著意義。爲了切斷所展示的兩個順序中的後者，從『通過這個已成為組成部分的』到『其他的例子也應該理解』，出現了十三頌。在第一個中，有對信仰的消除的詳細解釋，對名聲的消除的詳細解釋，對現量的消除的詳細解釋，以及詳細解釋了提到自立的必要性這四個部分。在解釋第四個時，在《釋量論》（Pramāṇavārttika）中，從『普遍的論敵自身』到『也對其他有法說』這三節經文，詳細解釋了提到自立的必要性，然後用兩節經文『所有能立的過失』等，解釋了不將不成立的差別等作為宗派過失的原因。 在解釋第三個現量的消除時，出現了五頌，如『對於現量所害的這個』等。在解釋第二個名聲的消除時，出現了二十三頌，如『與人的意願和結果相關』等。在解釋第一個信仰的消除時，出現了十六頌，如『正確的確定顯示想要說』等。因此，在這裡，一些人將未消除的詳細解釋分為四種：信仰的消除的詳細解釋，名聲的消除的詳細解釋，現量的消除的詳細解釋，以及自力的消除的詳細解釋，然後將『普遍的論敵自身』等與自力的消除的詳細解釋聯繫起來，這是不恰當的。因為在《釋量論》中，通過自力消除所要消除的事物的方式，已經在之前的章節中解釋過了，因此這裡沒有做任何解釋。那麼，現量所要消除的事物的方式，也可以從之前現量章節的解釋中理解，因此不應該在這裡解釋嗎？這也是因為考慮到已經在第五品中解釋過了，所以在根本頌中沒有解釋『信仰的意義』和『名聲的意義』，而是隻說了『現量的意義』，只是爲了說明意義的必要性。在解釋中，沒有解釋『例如聲音是不存在的』，而是解釋了『聲音是不可聽的』，這是因為聽覺所要表達的兩個必要性非常重要。
【English Translation】 In the explanation, two Ślokas appeared, starting with 'Having accepted that also'. Furthermore, in the auto-commentary, it is mentioned: 'They merely reveal the gateway to clarifying the inherent nature of Dharma.' In this way, the distinction between Dharma and Dharmin (the subject possessing Dharma), and the elimination of the inherent nature of Dharmin itself, are also represented as being understood. This clearly explains how to harm the clinging to the apparent meaning of commitments that seem to harm the essence of Dharma, and symbolically demonstrates how to harm the clinging to the meaning of the latter three commitments. To cut off the latter of the two sequences shown, from 'Through this which has become a component' to 'Other examples should also be understood', thirteen Ślokas appeared. In the first, there are detailed explanations of the elimination of belief, detailed explanations of the elimination of fame, detailed explanations of the elimination of direct perception, and detailed explanations of the necessity of mentioning self-reliance, these four parts. In explaining the fourth, in the Pramāṇavārttika (Commentary on Valid Cognition), from 'The universal opponent himself' to 'Also speaks to other subjects', these three verses extensively explain the necessity of mentioning self-reliance, and then with two verses 'All faults of the proof' etc., explain the reason for not showing the unestablished difference etc. as faults of the party. In explaining the third elimination of direct perception, five Ślokas appeared, such as 'For this harmed by direct perception' etc. In explaining the second elimination of fame, twenty-three Ślokas appeared, such as 'Related to the desires and consequences of individuals' etc. In explaining the first elimination of belief, sixteen Ślokas appeared, such as 'The correct determination shows the desire to speak' etc. Therefore, here, some people divide the detailed explanation of what has not been eliminated into four: detailed explanation of the elimination of belief, detailed explanation of the elimination of fame, detailed explanation of the elimination of direct perception, and detailed explanation of the elimination of self-power, and then connect 'The universal opponent himself' etc. to the detailed explanation of the elimination of self-power, which is inappropriate. Because in this Pramāṇavārttika, the way to eliminate what is to be eliminated by self-power has already been explained in the previous chapters, so nothing has been explained here. Then, the way to eliminate what is to be eliminated by direct perception can also be understood from the explanation in the previous chapter on direct perception, so shouldn't it be explained here? This is also because, considering that it has already been explained in the fifth chapter, in the root verses, 'the meaning of belief' and 'the meaning of fame' are not explained, but only 'the meaning of direct perception' is mentioned, just to explain the necessity of the meaning. In the explanation, instead of explaining 'for example, sound does not exist', it is explained 'sound is not audible', because the two necessities that hearing wants to express are very important.
ས་ནས། དེ་གཉིས་ཙམ་ཞིག་བཤད་ཀྱི། གཞན་རྒྱས་པར་མ་བཤད་པའི་ཕྱིར་དང་། ཀུན་ཏུ་རྒོལ་བ་བདག་ཉིད་ཀྱི། །ཞེས་སོགས་ནི། རང་རྟེན་ལ་སྨོས་པའི་དགོས་པ་འཆད་བྱེད་ཡིན་གྱི། 2-309 དངོས་སྟོབས་ཀྱི་བསལ་བ་འཆད་བྱེད་ལ་སྦྱར་བ་ལ་རྣམ་དཔྱད་ཅི་ཡང་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན། རང་རེའི་ཊཱིཀ་རྩ་ཡི་གེ་འགའ་ཞིག་ལས་ཀྱང་དེ་ལྟ་བུའི་ས་བཅད་བཀོད་ལུགས་བཤད་འདུག་ པ་ནི། ཡི་གེ་མ་དག་པའི་སྐྱོན་དུ་ཤེས་པར་གྱིས་ཤིག། །། ༄། །དཀྱུས་ཀྱི་ས་བཅད་པའི་འབྲེལ་དང་། ཚིག་གི་འབྲུ་གཉེར་བའི་འབྲེལ་གཉིས་བསྡོམས་ནས་བཤད་པ། གསུམ་པ་དཀྱུས་ཀྱི་ས་བཅད་པའི་འབྲེལ་དང་། ཚིག་གི་འབྲུ་གཉེར་བའི་འབྲེལ་གཉིས་བསྡོམས་ནས་འཆད་པ་ལ། གཞན་དོན་རྗེས་དཔག་གི་ལེའུ་ འདི་འཆད་པ་ལ། གཞན་དོན་རྗེས་དཔག་གི་མཚན་ཉིད། ནུས་ཡུལ་བསྒྲུབ་བྱའི་མཚན་ཉིད། བསྟན་བྱ་རྟགས་ཀྱི་རབ་དབྱེ་གསུམ་དུ་ཡོད་པའི། གཉིས་པ་ནུས་ཡུལ་བསྒྲུབ་བྱའི་རྣམ་གཞག་འཆད་པ་ལ་གསུམ། རང་ ལུགས་བསྒྲུབ་བྱའི་མཚན་ཉིད་བཤད། གཞན་ལུགས་བསྒྲུབ་བྱའི་མཚན་ཉིད་དགག ལྟར་སྣང་ཕྱོགས་ཀྱི་དཔེར་བརྗོད་དགག་པའོ། །གསུམ་པ་དེ་འཆད་པ་ལ། འགལ་བ་འདོད་དང་འབྲེལ་མེད་དེ། །ཕན་མེད་ལྷན་ཅིག་མི་གནས་ པ། །དེ་ལྟ་ན་ནི་རྟགས་ཀྱི་སྐྱོན། །མཚན་ཉིད་དམ་བཅའི་སྐྱོན་དུ་འགྱུར། །ཞེས་པ་ནས། གཏན་ཚིགས་རབ་ཏུ་དབྱེ་བའི་བར་ཤླཽ་ཀ་བཅུ་དྲུག་བྱུང་། གཉིས་པ་འཆད་པ་ལ་གསུམ། གཞན་ལུགས་སྒྲུབ་བྱའི་ མཚན་ཉིད་དགག གཞན་ལུགས་བསྒྲུབ་བྱའི་མཚན་གཞི་དགག འགོག་བྱེད་དེ་ཡི་ཉེས་སྤོང་དགག་པའོ། །གསུམ་པ་ལ། སྔར་ངེས་བཟུང་ན་དེ་ཡིས་ནི། །ཞེས་སོགས་ཤླཽ་ཀ་གཅིག གཉིས་པ་ལ། ཚོགས་པ་བསྒྲུབ་བྱ་ཉིད་ཡིན་ནའང་། ། 2-310 ཞེས་སོགས་ཤླཽ་ཀ་གསུམ། དང་པོ་ལ། བྱ་བ་དུས་གསུམ་ཡུལ་ཅན་ཕྱིར་ཞེས་སོགས་ཤླཽ་ཀ་ལྔ་བྱུང་བ་ཡིན་ནོ། ། ༄། །རང་ལུགས་བསྒྲུབ་བྱའི་མཚན་ཉིད་བཤད་པ་ལ། སེལ་བྱེད་ཀྱི་སྒོ་ནས་མདོར་བསྟན་པ། རྩ་བའི་རང་ལུགས་བསྒྲུབ་བྱའི་མཚན་ཉིད་བཤད་པ་ལ་གསུམ། ཟུར་བཞི་མདོར་བསྟན་ པ། ཟུར་གཉིས་རྒྱས་པར་བཤད་པ། མ་བསལ་བ་བྱེ་བྲག་ཏུ་བཤད་པའོ། །གསུམ་པ་འདི་འཆད་པ་ལ། སེལ་བྱེད་ཀྱི་སྒོ་ནས་མདོར་བསྟན་པ། སེལ་ཚུལ་ཀྱི་སྒོ་ནས་རྒྱས་པར་བཤད་པ། ལོག་རྟོག་ གཞན་ཁེགས་པར་བསྟན་པའི་སྒོ་ནས་མཇུག་བསྡུ་བ་གསུམ་མོ། །གསུམ་པ་ནི། འདིས་གྲུབ་ཡན་ལག་ཅེས་སོགས་ཚིགས་བཅད་བཅུ་གསུམ་མོ། །དང་པོ་མདོར་བསྟན་ཏེ་འཆད་པ་ལ། འོ་ན། ངོ་བོ་ཚིག་ཕྲད་ ཅེས་སོགས་ཟུར་བཞི་པོ་དེ་ཙམ་གྱིས། གཞན་དོན་ཡང་དག་གི་མཚན་ཉིད་ཡོངས་སུ་རྫོགས་པ་ཡིན་ནམ་སྙམ་ན། ཀུན་བཏུས་བཤད་པའི་གཞན་དོན་ཕྱོགས་ཡང་དག་གི་མཚན་ཉིད་ཡོངས་སུ་རྫོགས་པ་ལ་ ཟུར་བཞི་པ་དེས་ཆོག་པ་མ་ཡིན་ཏེ། སྔར་རྒོལ་བས་ཁས་བླངས་པ་བ
【現代漢語翻譯】 因此，只講這兩點，因為沒有詳細解釋。『普遍爭論的自性』等等，是爲了說明提到自立的必要性。 對於解釋以事實力量破除的，沒有什麼可評論的。因此，在我們自己的註釋根本的一些文字中，也說明了這種安排章節的方式，應該知道這是文字不正確的錯誤。 總而言之，結合解釋章節的關聯和推敲詞義的關聯。 第三，結合解釋章節的關聯和推敲詞義的關聯。在解釋為他利比量（Parārthānumāna）這一章時，有他利比量的定義、能境所立（Neyārtha）的定義、所詮釋的標誌的分類這三點。第二，在解釋能境所立的分類時，有三點：解釋自宗所立的定義，駁斥他宗所立的定義，駁斥似是而非的例子的陳述。第三，在解釋這些時，『矛盾的意願和無關聯，無益的、同時不成立的，如果是這樣，就是標誌的過失，成為定義的承諾的過失』，從這裡到『完全分類理由』之間，出現了十六個頌。 第二，在解釋時有三點：駁斥他宗所立的定義，駁斥他宗所立的基礎，駁斥駁斥者的過失。第三，『如果先前確定，那麼通過它』等等，一個頌。第二，『即使是集合本身就是所立』等等，三個頌。第一，『行為具有三時所緣』等等，出現了五個頌。 解釋自宗所立的定義時，通過排除的方式簡要地說明。 根本的解釋自宗所立的定義時，有三點：簡要地說明四個方面，詳細地解釋兩個方面，詳細地解釋未排除的。第三，在解釋這個時，通過排除的方式簡要地說明，通過排除的方式詳細地解釋，通過顯示排除其他錯誤的觀點來總結，這三點。第三是，『通過這個成立的支分』等等，十三句。第一，簡要地說明並解釋，那麼，『本體、詞、助詞』等等這四個方面，難道就足以完全具備正確的為他利（Parārtha）的定義了嗎？認為總結所說的正確的為他利方面（Parārtha-pakṣa）的定義，僅憑這四個方面是不夠的，因為先前辯論者已經承諾了。
【English Translation】 Therefore, only these two points are discussed, because there is no detailed explanation. 'The nature of universal debate' etc., is to explain the necessity of mentioning self-reliance. There is nothing to comment on for explaining the refutation by the power of facts. Therefore, in some of the texts at the root of our own commentaries, it is also explained how to arrange the chapters in this way, and it should be known that this is an error of incorrect writing. In short, combine the connection of explaining the chapters and the connection of scrutinizing the meaning of the words. Third, combining the connection of explaining the chapters and the connection of scrutinizing the meaning of the words. When explaining the chapter on Inference for Others (Parārthānumāna), there are three points: the definition of Inference for Others, the definition of what is to be established in the realm of ability (Neyārtha), and the classification of the signs to be explained. Second, when explaining the classification of what is to be established in the realm of ability, there are three points: explaining the definition of one's own tenet of what is to be established, refuting the definition of the other's tenet of what is to be established, and refuting the statement of seemingly correct examples. Third, when explaining these, 'Contradictory intention and irrelevant, useless, and not coexisting, if so, it is a fault of the sign, becoming a fault of the commitment of the definition', from here to 'completely classifying the reason', sixteen verses appear. Second, there are three points in the explanation: refuting the definition of what is to be established in the other's tenet, refuting the basis of what is to be established in the other's tenet, and refuting the refuter's faults. Third, 'If previously determined, then through it' etc., one verse. Second, 'Even if the collection itself is what is to be established' etc., three verses. First, 'Action has three-time objects' etc., five verses appear. When explaining the definition of one's own tenet of what is to be established, briefly explain it through the method of exclusion. Fundamentally explaining the definition of one's own tenet of what is to be established, there are three points: briefly explaining the four aspects, explaining the two aspects in detail, and explaining the unexcluded in detail. Third, when explaining this, briefly explain it through the method of exclusion, explain it in detail through the method of exclusion, and conclude by showing the exclusion of other wrong views, these three points. The third is, 'The limbs established by this' etc., thirteen sentences. First, briefly explain and explain, then, 'substance, word, auxiliary' etc., these four aspects, are they sufficient to fully possess the correct definition of for-other (Parārtha)? Thinking that the definition of the correct for-other aspect (Parārtha-pakṣa) mentioned in the summary is not sufficient with only these four aspects, because the debater has previously promised.
ཟུང་ངོ་། །ཞེས་པར་སྐབས་དེའི་སྔ་རྒོལ་རང་ཉིད་ཀྱིས་བསྒྲུབ་བྱར་ཁས་བླངས་པ་གཅིག་དགོས་པར་བསྟན་པ་དེ་ཡང་། སྐབས་དེའི་ ཕྱིར་རྒོལ་གྱི་མཚན་ཉིད་མངོན་རྗེས་གཉིས་པོ་དག་གིས་བཀག་པ་མེད་པ་གཅིག་ཡིན་པར་འདོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེའི་ཡང་རྒྱུ་མཚན་ཡོད་དེ། སྐབས་དེའི་ཕྱི་རྒོལ་གྱི་ཚད་མས་དག་བསལ་ཞུགས་པ་ནི། 2-311 སྐབས་དེའི་གཏན་ཚིགས་ཡང་དག་གི་བྱེད་པ་འཇུག་པའི་རྟེན་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལ་ཁྱབ་པ་ཡོད་དེ། སྐབས་དེའི་གཏན་ཚིགས་ཡང་དག་ནི། སྐབས་དེའི་ཕྱིར་རྒོལ་ཤེས་འདོད་ཐེ་ཚོམ་དང་ལྡན་ པའི་སྒྲུབ་བྱ་ཞིག་ལ་བསྒྲུབ་བྱེད་ཡང་དག་ཏུ་བརྗོད་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་འཆད་པ་ལ། ཁས་བླངས་དེ་ཡང་ཚད་མ་ནི། །དག་གིས་བཀག་མེད་ཡིན་པར་འདོད། །གཏན་ཚིགས་ཐེ་ཚོམ་ལ་བརྗོད་ ཕྱིར། །བསལ་བ་གཏན་ཚིགས་རྟེན་མ་ཡིན། །ཞེས་པ་འདི་བྱུང་ངོ་། །འོ་ན། ཚད་མ་ལ་མངོན་རྗེས་གཉིས་སུ་གྲངས་ངེས་པར་བཤད་པ་དང་། ཀུན་བཏུས་ལས། མངོན་སུམ་དོན་དང་རྗེས་དཔག་དང་། ཞེས་སོགས་ སེལ་བྱེད་ཚད་མ་ལ་བཞིར་བཤད་པ་མི་འགལ་ལམ་སྙམ་ན། མི་འགལ་ཏེ། ཀུན་བཏུས་ལས། སེལ་བྱེད་མངོན་སུམ་དང་། རྗེས་སུ་དཔག་པའི་ནང་ཚན་གསུམ་དུ་དབྱེ་བ་ཡིས་གནོད་པ་བྱེད་པའི་ཚད་ མ་དེ་ནི་རྣམ་པ་བཞིར་བཤད་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། འོ་ན། སེལ་བྱེད་མངོན་སུམ་ལ་ནང་གསེས་ཀྱི་དབྱེ་བ་མི་འཆད་པར། རྗེས་དཔག་ལ་འཆད་པའི་རྒྱུ་མཚན་ཅི་སྙམ་ན། དེའི་རྒྱུ་མཚན་ཡོད་ དེ། སེལ་བྱེད་རྗེས་དཔག་གསུམ་པོ་དེ་ལ། རང་རང་གི་བསལ་བྱ་མི་འདྲ་བ་གསུམ་ཡོད་པའི་རྒྱུ་མཚན་གྱིས་དེ་ལྟར་ཕྱེ་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། རྗེས་སུ་དཔག་པའི་དབྱེ་བ་ཡིས། ། 2-312 གནོད་པ་དེ་ནི་རྣམ་བཞིར་བཤད་ཅེས་དང་། རིགས་གཏེར་ཏུ། ཡུལ་གྱི་སྒོ་ནས་རྗེས་དཔག་ལས། །ཕྱེ་སྟེ་བསལ་པ་བཞིན་དུ་གསུངས། །ཞེས་པ་འདི་བྱུང་། འོ་ན། སེལ་བྱེད་ཡིད་ཆེས་རྗེས་དཔག་དང་། གྲགས་ པའི་རྗེས་དཔག་གཉིས་ལ། རྟེན་གཞི་རྟགས་ཡང་དག་དེ་ཡོད་དམ་མེད། མེད་ན། དེ་གཉིས་རྗེས་དཔག་ཚད་མར་འགལ་ལ། ཡོད་ན། རྟགས་ཡང་དག་ལ་གསུམ་དུ་གྲངས་མ་ངེས་པར་ཐལ་ལོ་སྙམ་ན། དེ་ཡོད་ཀྱང་དེར་གྲངས་མ་ངེས་པའི་སྐྱོན་མེད་དེ། རྗེས་དཔག་གསུམ་ཡོད་པ་དེ་ལ། ཁས་བླངས་ཏེ་ཡིད་ཆེས་རྗེས་དཔག་གི་རྟེན་ནི་འབྲས་བུའི་རྟགས་ཡང་དག་ཏུ་བསྡུ་བ་སྟེ། འགྲོ་བ་ལ་ གྲགས་པའི་རྗེས་དཔག་གི་རྟེན་ནི། རང་བཞིན་གྱི་རྟགས་ཡང་དག་ཀྱི་ཁོངས་སུ་བསྡུ་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེ་ལ་ཁས་བླངས་འབྲས་རྟགས་ཏེ། །འགྲོ་ལ་གྲགས་པ་རང་བཞིན་རྟགས། །ཞེས་ དང་། རིགས་གཏེར་ཏུ། ཁས་བླངས་གྲགས་པ་གཉིས། །སྒྲོ་བཏགས་ཡིན་ཕྱིར་ཁོངས་སུ་བསྡུ། །ཞེས་པ་འདི་བྱུང་། ། ༄། །སེལ་ཚུལ་ཀྱི་སྒོ་ནས་རྒྱས་པར་བཤད་པ། གཉིས་པ་སེལ་ཚུ
【現代漢語翻譯】 至於『ཟུང་ངོ་།』（zung ngo，雙）一詞，它表明當時的辯論者需要承認自己所要證明的觀點。這是因為當時的對方辯論者認為，這兩個特徵（現量和比量）都沒有否定這一點。這樣做的原因在於，當時的對方辯論者的量（pramana， प्रमाण，pramāṇa，有效認知方式）已經排除了這一點，因為當時的正確推理不是對方辯論者運用推理的基礎。這是有普遍性的，因為當時的正確推理是爲了讓對方辯論者對所要證明的觀點產生知識、慾望和懷疑，從而正確地表達所要證明的事物。對此的解釋是：『所承認的量，被排除所否定。推理是爲了表達懷疑，排除不是推理的基礎。』 那麼，如果說量被確定為現量和比量兩種，而《集論》（Kunbtus）中說：『現量、義和比量等，』將排除者（sel-byed）的量說成四種，這難道不矛盾嗎？這並不矛盾，因為《集論》中說：『排除性的現量和比量被分為三種，因此，對有害的量描述為四種。』那麼，為什麼不解釋排除性現量的分支，而只解釋比量的分支呢？這是有原因的，因為這三種排除性比量，各自有三種不同的排除對象，因此才這樣區分。對此的解釋是：『比量的分支，對有害的描述為四種。』《理智寶藏》（Rigs gter）中說：『從對象的角度，從比量中，區分並像排除一樣地講述。』 那麼，對於可信的比量和名聲的比量這兩種，是否存在作為基礎的正確因（rtags， हेतु，hetu，原因、理由）？如果不存在，那麼這兩種比量就與作為量的比量相矛盾。如果存在，那麼因的數目就不確定為三種了。即使存在，也沒有數目不確定的過失，因為這三種比量，可信的比量的基礎被認為是結果的正確因，而對於大眾來說，名聲的比量的基礎被認為是自性的正確因。對此的解釋是：『對於它，所承認的是結果的因，對於大眾來說，名聲是自性的因。』《理智寶藏》中說：『所承認的和名聲這兩種，因為是虛構的，所以被包括在內。』 從排除的方式進行詳細解釋 第二，排除的方式
【English Translation】 As for the term 'ཟུང་ངོ་།' (zung ngo, double), it indicates that the debater at that time needed to acknowledge the point they were trying to prove. This is because the opposing debater at that time believed that neither of the two characteristics (perception and inference) negated this point. The reason for this is that the pramana ( प्रमाण，pramāṇa，valid means of cognition) of the opposing debater at that time had already excluded this, because the correct reasoning at that time was not the basis for the opposing debater's use of reasoning. This is universal, because the correct reasoning at that time was to allow the opposing debater to have knowledge, desire, and doubt about the point to be proven, thereby correctly expressing what was to be proven. The explanation for this is: 'The acknowledged pramana is negated by exclusion. Reasoning is for expressing doubt, exclusion is not the basis of reasoning.' Then, if it is said that pramana is determined to be two types, perception and inference, and the Kunbtus says: 'Perception, meaning, and inference, etc.,' describing the eliminator (sel-byed) pramana as four types, is this not contradictory? This is not contradictory, because the Kunbtus says: 'The eliminative perception and inference are divided into three types, therefore, the harmful pramana is described as four types.' Then, why not explain the branches of eliminative perception, but only explain the branches of inference? There is a reason for this, because these three eliminative inferences each have three different objects of elimination, therefore they are distinguished in this way. The explanation for this is: 'The branches of inference describe the harmful as four types.' The Rigs gter says: 'From the perspective of the object, from inference, distinguish and speak as if excluding.' Then, for the two types of inference, reliable inference and famous inference, is there a correct reason (rtags, हेतु, hetu, cause, reason) as a basis? If it does not exist, then these two inferences contradict inference as a pramana. If it exists, then the number of reasons is not definitely three. Even if it exists, there is no fault of the number being indefinite, because for these three inferences, the basis of reliable inference is considered to be the correct reason of the result, and for the masses, the basis of famous inference is considered to be included in the correct reason of nature. The explanation for this is: 'For it, what is acknowledged is the reason of the result, for the masses, fame is the reason of nature.' The Rigs gter says: 'The acknowledged and the famous, because they are fabricated, are included.' Detailed explanation from the perspective of the method of exclusion Second, the method of exclusion
ལ་གྱི་སྒོ་ནས་རྒྱས་པར་བཤད་པ་ལ། ཡིད་ཆེས་ཚད་མས་བསལ་བྱ་སེལ་ཚུལ་ བཤད། གྲགས་པའི་ཚད་མས་བསལ་བྱ་སེལ་ཚུལ་བཤད། མངོན་སུམ་ཚད་མས་བསལ་བྱ་སེལ་ཚུལ་བཤད། རང་རྟེན་སྨོས་པའི་དགོས་པ་རྒྱས་པར་བཤད་པ་དང་བཞི། ༈ རང་ལུང་གཅིག་ཏུ་བཤད་པའི་ཚུལ་ལ། ཚིག་གཉིས་གཅིག་ཏུ་བསྡུས་པའི་ཚུལ། དང་པོ་ལ། མདོ་ལས། རང་ལུང་གཅིག་ཏུ་བཤད་པའི་ཚུལ། 2-313 རིགས་སྒོར་རང་ལུང་ཐ་དད་དུ་བཤད་པའི་ཚུལ། དེ་གཉིས་དོན་ལ་རྩོད་པ་སྤོང་ཚུལ་བཤད། རྩོད་པ་སྤངས་པའི་གྲུབ་དོན་བསྡུ་ཚུལ་བཤད་པ་དང་བཞི། དང་པོ་ལ། ཚིག་གཉིས་གཅིག་ཏུ་བསྡུས་པའི་ ཚུལ། རྗེས་དཔག་ལོགས་སུ་བཤད་པའི་ཚུལ་དང་གཉིས། ༈ གཅིག་ཏུ་བསྡུས་པའི་རྒྱུ་མཚན་དང་། རྒྱུ་མཚན་ཅན་གྱི་དགོས་པ་བཤད་པ། དང་པོ་ལ། གཅིག་ཏུ་བསྡུས་པའི་རྒྱུ་མཚན་བཤད་པ། རྒྱུ་མཚན་ཅན་གྱི་དགོས་པ་བཤད། དཔེ་གཅིག་སྟེང་དུ་གཏན་ལ་དབབ། གནོད་གེགས་རྣམ་དབྱེ་སོ་ སོར་བཤད་པ་དང་བཞིའོ། །དང་པོ་ལ་གསུམ། ཡིད་ཆེས་ཚིག་གི་ངོ་བོ་བཤད། ཡིད་ཆེས་ཚིག་གི་དབྱེ་བ་བཤད། གཅིག་ཏུ་བསྡུས་པའི་རྒྱུ་མཚན་དངོས་སོ། །དང་པོ་ནི། རང་གི་བརྗོད་བྱའི་གཙོ་བོ་ རང་སྨྲ་བ་པོའི་ཚད་མས་ཡང་དག་པར་ངེས་པ་དང་ལྡན་པའི་སྒོ་ནས་བརྗོད་པར་འདོད་པ་སྟེ། རྗོད་པར་བྱེད་པའི་ཚིག་རྣམ་དག་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཡིད་ཆེས་ཚིག་གི་མཚན་ཉིད་ཡིན་ཏེ། དེའི་ འཇོག་བྱེད་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། ཡང་དག་ངེས་ལྡན་བརྗོད་འདོད་པ། །ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་ནི། ཡིད་ཆེས་ཚིག་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ལ་དབྱེ་ན་གཉིས་ཡོད་དེ། རྒོལ་བ་བདག་ཉིད་ཀྱིས་སྨྲས་པའི་ ཡིད་ཆེས་རང་ཚིག་དང་། གཞན་བསྟན་བཅོས་མཁན་པོས་སྨྲས་པའི་ཡིད་ཆེས་ལུང་ཚིག་གཉིས་ཡོད་པའི་ཕྱིར། ཞེས་འཆད་པ་ལ། བདག་གཞན། ཞེས་སོ། །གསུམ་པ་ནི། ཡིད་ཆེས་རང་གི་ཚིག་དང་ནི། །བསྟན་བཅོས་ཏེ་ལུང་ཚིག་གཉིས་ཆོས་ཅན། 2-314 ཁྱོད་ཀུན་བཏུས་ལས་ཡིད་ཆེས་ཞེས་གཅིག་ཏུ་བསྡུས་ནས་བཤད་པ་ཡིན་ཏེ། རྒྱུ་མཚན་ཅིའི་ཕྱིར་ན། ཁྱོད་གཉིས་རང་གི་བརྗོད་བྱའི་དོན་ལ་ཡིད་ཆེས་པ་སྟེ་མི་བསླུ་བར་མཚུངས་པ་ཡི་ཕྱིར་ནའོ། ། ཞེས་འཆད་པ་ལ། ཡིད་ཆེས་མཚུངས་པ་ཡི། །ཕྱིར་ན་རང་གི་ཚིག་དང་ནི། །བསྟན་བཅོས་གཅིག་ཏུ་བཤད་པ་ཡིན། །ཞེས་སོ། །གཉིས་པ་དགོས་པ་ལ་གཉིས། རྣམ་དཔྱོད་དང་། ཡོངས་དཔྱོད་ཀྱི་དགོས་པའོ། །དང་ པོ་ནི། ཡིད་ཆེས་རང་ལུང་གཉིས་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཡིད་ཆེས་ཞེས་གཅིག་ཏུ་བསྡུས་པ་ལ་རྣམ་དཔྱོད་ཀྱི་དགོས་པ་ཡོད་དེ། ཇི་ལྟ་སྟེ་དཔེར་ན། རང་ཚིག་མཁན་པོའི་རྒོལ་བ་བདག་ནི། ཚད་མ་ མིན་པ་སྟེ་རང་གི་ཚིག་ལ་ཡིད་ཆེས་པ་མིན་ན། རང་གི་བསམ་དོན་གཞན་ལ་བསྟན་པའི་ཕྱིར་དུ། རང་ཚིག་ནི་འཇུག་པ་སྟེ་སྨྲ་བར་མི་འགྱུར་བ་དེ་བཞིན་དུ། བསྟན་བཅོས་ཀྱང་རང་ གི་བརྗོད་དོན་ལ། ཚད་
【現代漢語翻譯】 從『量』（tshad ma，梵文pramāṇa，有效認知）的角度詳細解釋，分為四個部分：通過『信量』（yid ches tshad ma，梵文āptapramāṇa，可靠的認知）來闡述如何去除需要去除之物；通過『名聲量』（grags pa'i tshad ma，梵文prasiddhapramāṇa，名聲的認知）來闡述如何去除需要去除之物；通過『現量』（mngon sum tshad ma，梵文pratyakṣapramāṇa，直接認知）來闡述如何去除需要去除之物；以及詳細闡述提及『自立』（rang rten，梵文svatantra，自立）的必要性。 單獨解釋『自語』（rang lung，梵文svavacanā，自己的話語）的方式，分為：將兩個詞彙合併爲一個的方式。 首先，關於『自語』，經文中說：單獨解釋『自語』的方式；在理則學中，單獨解釋『自語』的方式；闡述如何消除這兩者在意義上的爭議；以及闡述如何總結消除爭議后的結論，分為四個部分。首先，關於『自語』，分為：將兩個詞彙合併爲一個的方式；以及單獨解釋『比量』（rjes dpag，梵文anumāna，推論）的方式。 解釋合併爲一個的原因，以及解釋具有原因的事物的必要性。 首先，分為四個部分：解釋合併爲一個的原因；解釋具有原因的事物的必要性；在一個例子上確定；以及分別解釋障礙的分類。首先，分為三個部分：解釋『信』（yid，梵文śraddhā，信仰）詞的本質；解釋『信』詞的分類；以及合併爲一個的真正原因。首先是：想要通過自己所說之事的要點，以說話者自己的『量』來準確確定並具備的方式來表達，即，表達的純凈詞彙，具有法相（chos can，梵文dharmin，具有性質的事物），你是『信』詞的定義，因為你是它的施設者。解釋為：『準確確定具備表達意願』。 第二是：『信』詞，具有法相，你如果分類則有兩種，即，論敵自己所說的『信』自語，以及其他論著作者所說的『信』聖言量（lung tshad，梵文āgamapramāṇa，經教量），解釋為：『自己和他人』。 第三是：『信』自己的詞語和論著，即聖言量，兩者具有法相，你們從總集上合併爲一個『信』來解釋，原因是什麼呢？因為你們兩者對於自己所表達的意義都『信』，即不欺騙是一樣的。解釋為：『因為『信』相同，所以自己的詞語和論著合併爲一個來解釋』。 第二，必要性分為兩種：『辨別』（rnam dpyod，梵文viveka，區分）的必要性和『完全辨別』（yongs dpyod，梵文pariccheda，完全區分）的必要性。 首先是：『信』自語兩者，具有法相，你們合併爲一個『信』，有『辨別』的必要性，例如，自己的詞語的作者，論敵自己，如果不是『量』，即不『信』自己的詞語，爲了向他人展示自己的想法，自己的詞語就不會出現，即不會說出來，同樣，論著對於自己所表達的意義，如果不是『量』
【English Translation】 Explaining in detail from the perspective of 'Pramana' (tshad ma, Sanskrit pramāṇa, valid cognition), it is divided into four parts: explaining how to remove what needs to be removed through 'Reliable Cognition' (yid ches tshad ma, Sanskrit āptapramāṇa, reliable cognition); explaining how to remove what needs to be removed through 'Fame Cognition' (grags pa'i tshad ma, Sanskrit prasiddhapramāṇa, cognition by fame); explaining how to remove what needs to be removed through 'Direct Cognition' (mngon sum tshad ma, Sanskrit pratyakṣapramāṇa, direct cognition); and elaborating on the necessity of mentioning 'Autonomy' (rang rten, Sanskrit svatantra, independence). The way of explaining 'Own Words' (rang lung, Sanskrit svavacanā, one's own words) separately is divided into: the way of combining two words into one. Firstly, regarding 'Own Words', the scripture says: the way of explaining 'Own Words' separately; in logic, the way of explaining 'Own Words' differently; explaining how to eliminate the controversy in meaning between the two; and explaining how to summarize the conclusion after eliminating the controversy, divided into four parts. Firstly, regarding 'Own Words', it is divided into: the way of combining two words into one; and the way of explaining 'Inference' (rjes dpag, Sanskrit anumāna, inference) separately. Explaining the reason for combining into one, and explaining the necessity of things with reasons. Firstly, it is divided into four parts: explaining the reason for combining into one; explaining the necessity of things with reasons; establishing on one example; and explaining the classification of obstacles separately. Firstly, it is divided into three parts: explaining the nature of the word 'Faith' (yid, Sanskrit śraddhā, faith); explaining the classification of the word 'Faith'; and the real reason for combining into one. Firstly, it is: wanting to express through the main point of what one says, in a way that is accurately determined and possessed by the speaker's own 'Pramana', that is, the pure words of expression, having the characteristic of a subject (chos can, Sanskrit dharmin, a thing possessing qualities), you are the definition of the word 'Faith', because you are its establisher. Explaining as: 'Accurately determining possessing the desire to express'. Secondly, it is: the word 'Faith', having the characteristic of a subject, if you classify it, there are two types, namely, the 'Faith' own words spoken by the opponent himself, and the 'Faith' scriptural authority (lung tshad, Sanskrit āgamapramāṇa, scriptural authority) spoken by other treatise authors, explaining as: 'Self and others'. Thirdly, it is: 'Faith' one's own words and treatises, namely scriptural authority, both having the characteristic of a subject, you are explained as combining into one 'Faith' from the collection, what is the reason? Because both of you 'believe' in the meaning you express, that is, you are the same in not deceiving. Explaining as: 'Because 'Faith' is the same, so one's own words and treatises are explained as one'. Secondly, necessity is divided into two types: the necessity of 'Discernment' (rnam dpyod, Sanskrit viveka, discrimination) and the necessity of 'Complete Discernment' (yongs dpyod, Sanskrit pariccheda, complete discrimination). Firstly, it is: 'Faith' own words both, having the characteristic of a subject, you are combined into one 'Faith', there is the necessity of 'Discernment', for example, the author of one's own words, the opponent himself, if he is not 'Pramana', that is, does not 'believe' in his own words, in order to show his own thoughts to others, his own words will not appear, that is, will not be spoken, similarly, the treatise, if it is not 'Pramana' for the meaning it expresses.
མར་མི་བརྟེན་པ་སྟེ་ཚད་མ་མ་ཡིན་ན། བསྟན་བཅོས་དེར་གྲགས་པའི་དོན་ཤིན་ལྐོག་ལ་དཔྱོད་པ་ཡང་མི་འཇུག་པ་སྟེ། ཤིན་ལྐོག་དེ་རྟོགས་པར་མི་འགྱུར་རོ་ཞེས་ མཚུངས་པར་བསྟན་པའི་ཚད་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། ཇི་ལྟར་བདག་ནི་ཚད་མིན་ན། །ཚིག་གི་འཇུག་པར་མི་འགྱུར་བ། །དེ་བཞིན་བསྟན་བཅོས་མི་བསྟེན་ན། །དེར་གྲགས་དོན་ལ་དཔྱོད་པ་ཡང་། ། 2-315 མཚུངས་པར་བསྟན་ཁྱེད་ཅེས་སོ། །གཉིས་པ་ལ། ཡིད་ཆེས་ལུང་ཚིག་འདི་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་རང་ཚིག་དང་ལྷན་ཅིག་བཤད་པ་ལ་ཡོངས་གཅོད་ཀྱི་དགོས་པ་ཡོད་དེ། རང་ཚིག་དེ། རང་གི་ཁས་བླངས་པའི་ རྟེན་ཆོས་ཅན་གྱི་སྟེང་དུ་རང་འགལ་གྱི་དམ་བཅའ་ཞེན་དོན་ལ་གནོད་བྱེད་ཡིན་པ་དེ་བཞིན་དུ། ཁྱོད་ཀྱང་བསྟན་བཅོས་དེའི་བརྗོད་བྱ་སྐབས་སུ་བབ་པའི་རྟེན། རང་གི་ཆོས་ཅན་གྱི་སྟེང་དུ། རང་འགལ་གྱི་ལོག་ཕྱོགས་ཀྱི་དམ་བཅའི་ཞེན་དོན་ཉིད་ལ་གནོད་པ་བྱེད་དོ་ཞེས་པའི་དོན་འདི་བསྟན་པའི་ཆེད་དུ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཞེས་འཆད་པ་ལ། བསྟན་བཅོས་དེའི། སྐབས་རྟེན་ཉིད་ལ་གནོད་བྱེད་ ཅེས། །དོན་འདི་བསྟན་པའི་ཆེད་དུ་འདི། །རང་གི་ཚིག་དང་ལྷན་ཅིག་བཤད། །ཅེས་པ་འདི་བྱུང་། འདིར་སྐབས་རྟེན་ཞེས་པའི་འབྲུ་སྣོན་དུ། ལུང་གིས་གྲུབ་པའི་དོན་ལ། ལུང་གིས་གནོད་ཅེས་དང་། ཤིན་ལྐོག་ ཙམ་ལ་ལུང་གིས་གནོད་ཅེས་འཆད་པ་གཉིས་ཀ་ནོར་ཏེ། དེ་གཉིས་ལུང་གིས་མ་གྲུབ་པར་ཁས་བླངས་པ་དང་འགལ་བའི་ཕྱིར་རོ།། །། ༈ དཔེ་གཅིག་སྟེང་དུ་གཏན་ལ་དབབ་པ། གཉིས་པ་དཔེ་གཅིག་གིས་བསྟན་པ་ལ་གཉིས། དཔེར་བརྗོད་གཅིག་པོ་ ངོ་ཡིས་བཟུང་། གཅིག་གིས་གཉིས་ཀ་མཚོན་ཚུལ་བཤད་པའོ། །དང་པོ་ནི། ཡིད་ཆེས་རང་ལུང་གཉིས་པོ་འདི་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ལྷན་ཅིག་ཏུ་བཤད་པ་ལ་རྒྱུ་མཚན་དང་དགོས་པ་གཉིས་ཡོད་པ་དེས་ན། 2-316 ཁྱོད་ཀུན་བཏུས་ལས་དཔེ་གཅིག་གི་སྟེང་དུ་གཏན་ལ་ཕབ་པ་ཡིན་ཏེ། མདོ་རང་འགྲེལ་ལས། དེ་ལྟ་མ་ཡིན་ནི་དེ་ལྟར་སྣང་བ་སྟེ། དཔེར་ན་སྒྲ་ནི་མཉན་དུ་མི་རུང་ངོ་། །བུམ་པ་ རྟག་གོ །ཚད་མས་གཞལ་བར་བྱ་བའི་དོན་སྒྲུབ་པར་མི་བྱེད་དོ་ཞེས་པ་ལྟ་བུ་དམ་བཅའ་བ་ཙམ་དང་འགལ་བ་དང་། ཞེས། དེ་གཉིས་ལ་དཔེར་བརྗོད་གཉིས་པོ་དག་ཀྱང་། གཞལ་བྱ་འཇལ་བའི་ ཚད་མ་མེད་ཅེས་པའི་ཚིག་གཅིག་གིས། མཚུངས་པ་ཉིད་དུ་བསྟན་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། དེ་གཉིས་ཀའི་དཔེར་རུང་བ་ཡང་ཡིན་ཏེ། དེས་ཚད་མ་མེད་པར་བསྟན་པ་གང་ཞིག སྤྱིར་ཚད་མ་རྣམས་ནི་ ཡོད་མ་ཡིན་ན། བསྟན་བཅོས་རྣམ་དག་དང་། རང་ཚིག་རྣམ་དག་ཀྱང་ཚིག་ཚད་མར་མི་རུང་བས་ཁྱབ་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེས་ན་འདི་ལ་དཔེ་དག་ཀྱང་། །མཚུངས་པ་ཉིད་དུ་བཤད་ པ་ཡིན། །ཚད་མ་རྣམས་ནི་ཡོད་མིན་ན། །བསྟན་བཅོས་ཚིག་མི་རུང་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་པ་འདི་བྱུང་། གཉིས་པ་ནི། གཞལ
【現代漢語翻譯】 如果（作者）不依賴於量（tshad ma，pramana，有效認知手段，量），那麼對該論著中著名的深奧意義進行研究也是不允許的，因為深奧之處無法被理解。因此，解釋說這是爲了表明相似之處的量。如果我不是量，那麼詞語就不會有意義。同樣，如果不依賴於論著，那麼對其中著名的意義進行研究也是不允許的。這表明了相似之處，你（指責者）。 第二點是，這個可信的陳述（指責者）有必要與你自己的話一起說，因為你自己的話語會損害你所承諾的論題（rten chos can，subject，有法）上的自相矛盾的承諾。同樣，你也會損害論著的主題（skabs rten，contextual basis，境），在你自己的論題上，與自相矛盾的相反承諾的承諾。爲了表明這個意義，出現了『論著的境本身會造成損害』。在這裡，新增『境』這個詞，說『經文損害了經文所證明的意義』，以及『經文損害了深奧之處』，這兩種說法都是錯誤的，因為這兩種說法都與承認經文沒有證明任何東西相矛盾。 因此，在一個例子上建立確定性。 第二，通過一個例子來展示，分為兩部分：通過一個例子來把握，以及解釋一個例子如何代表兩者。第一部分是，這個可信的陳述（指責者）與你自己的話一起說，有兩個原因和必要性，因此，你從彙集中建立了一個例子。如經文及其註釋中所說：『如果不是那樣，它看起來就是那樣。例如，聲音是不可聽的，壺是常恒的。』這與僅僅承諾相矛盾，並且這兩個例子都用『沒有衡量可衡量的量』這句話表明了相似之處。因此，它們都可以作為例子，因為它們表明沒有量。一般來說，如果所有的量都不存在，那麼純粹的論著和純粹的詞語也不能作為詞語的量，因為它們是普遍存在的。因此，出現了『因此，這些例子也以同樣的方式被解釋。如果所有的量都不存在，那麼論著的詞語就不可能存在。』第二是，衡量
【English Translation】 If (the author) does not rely on pramana (tshad ma, pramana, valid means of cognition, 量), then it is not permissible to investigate the profound meanings famous in that treatise, because the profound cannot be understood. Therefore, it is explained that this is to show the similarity of pramana. If I am not pramana, then words will not be meaningful. Similarly, if one does not rely on the treatise, then it is not permissible to investigate the meanings famous therein. This shows the similarity, you (the accuser). The second point is that this credible statement (the accuser) needs to be said together with your own words, because your own words harm the self-contradictory commitment on the topic (rten chos can, subject, 有法) that you have promised. Similarly, you also harm the subject matter of the treatise (skabs rten, contextual basis, 境), on your own topic, with the commitment of the opposite commitment of self-contradiction. In order to show this meaning, it appears that 'the context itself of the treatise will cause harm.' Here, adding the word 'context,' saying 'the scripture harms the meaning proved by the scripture,' and 'the scripture harms the profound,' both of these statements are wrong, because both of these statements contradict the admission that the scripture does not prove anything. Therefore, establishing certainty on one example. Second, showing by one example, divided into two parts: grasping by one example, and explaining how one example represents both. The first part is that this credible statement (the accuser) is said together with your own words, there are two reasons and necessities, therefore, you establish an example from the compilation. As it says in the scripture and its commentary: 'If it is not so, it appears to be so. For example, sound is not audible, and the pot is permanent.' This contradicts merely promising, and both of these examples show the similarity with the phrase 'there is no pramana to measure the measurable.' Therefore, they can both be examples, because they show that there is no pramana. In general, if all pramanas do not exist, then pure treatises and pure words cannot be pramanas of words, because they are universally present. Therefore, it appears that 'Therefore, these examples are also explained in the same way. If all pramanas do not exist, then the words of the treatise cannot exist.' The second is, measuring
་བྱ་འཇལ་བའི་ཚད་མ་མེད་ཅེས་པའི་ཚིག་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཀྱིས། རང་ལུང་དང་ འགལ་བ་གཉིས་ཀ་མཚོན་ནུས་ཏེ། ཁྱོད་རང་གི་ཚིག་དང་འགལ་བ་ལ་རྣམ་པ་གསལ་བའི་དཔེ་སྟེ། དཔེར་བརྗོད་མཚན་ཉིད་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། ལུང་ཚིག་དང་འགལ་བ་ལ་ཕྱོགས་ཙམ་བསྟན་པ་སྟེ། 2-317 ཕྱོགས་མཐུན་གྱི་དཔེ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དང་པོ་གྲུབ་སྟེ་ཁྱོད་དངོས་སུ་ཚད་མ་མེད་པར་ཁས་བླངས་ནས། ཤུགས་ལ་ཚིག་རང་ཉིད་ཚད་མར་ཁས་བླངས་པས། བརྗོད་བྱ་དངོས་ཤུགས་འགལ་བའི་རང་ཚིག་ ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཕྱི་མ་གྲུབ་སྟེ། ཁྱོད་སྔར་ལུང་ཚད་མར་ཁས་བླངས་ནས། ཕྱིས་ཚད་མ་མེད་པར་ཁས་བླངས་པས། ཁས་བླངས་སྔ་ཕྱི་འགལ་བའི་ཆ་ནས། ལུང་འགལ་གྱི་དཔེར་གཞག་གི་རང་འགལ་གྱི་ དམ་བཅའི་ཞེན་དོན་ལ་ལུང་གིས་དངོས་སུ་གནོད་པའི་ཆ་ནས། ལུང་ཚིག་དང་འགལ་བའི་དཔེར་གཞག་པ་དེ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཞེས་འཆད་པ་ལ། རང་ཚིག་འགལ་ལ་གསལ་བའི་དཔེ། །ལུང་ལ་ཕྱོགས་ ཙམ་བསྟན་པ་ཡིན། །ཞེས་དང་། རིགས་གཏེར་དུ། ཀུན་ལས་བཏུས་སུ་གཉིས་ཀ་ཡང་། །དཔེ་གཅིག་གིས་བསྟན་ཞེས་སོ། །འདི་ལ་དཔྱོད་ལྡན་གྱིས་དཔྱད་ན། གཞལ་བྱ་འཇལ་བའི་ཚད་མ་མེད་ཅེས་པའི་ཚིག་འདི། ཡིད་ཆེས་ལུང་ཚིག་དང་འགལ་བའི་རྣམ་གསལ་གྱི་དཔེ་ཡང་ཡིན་ཏེ། དེ་ཁས་བླངས་སྔ་ཕྱི་འགལ་བའི་ཚིག་གང་ཞིག ཁས་བླངས་སྔ་ཕྱི་འགལ་བ་ལ་ལུང་དང་འགལ་བ་དང་། བརྗོད་བྱ་དངོས་ཤུགས་ འགལ་བ་ལ། རང་ཚིག་དང་འགལ་བར་འཇོག་གི ལུང་དང་འགལ་བ་ལ་ལུང་གིས་གནོད་པ་ཞིག་མི་དགོས་པར་ས་སྐྱ་པཎྜི་ཏས། གཞན་དག་ལུང་དང་རང་ཚིག་རྙེད། །སློབ་དཔོན་ངག་གི་དབྱེ་བར་བཞེད། ། 2-318 ཅེས་པ་རྩ་འགྲེལ་ལས་བཤད་པའི་ཕྱིར་སྙམ་ན། ཤིན་ཏུ་དཀའ་མོད། ཁོ་བོ་ནི་འདི་ལྟར་སེམས་ཏེ། ཡིད་ཆེས་དང་འགལ་བ་ལ། ཡིད་ཆེས་ཁས་བླངས་དང་འགལ་བ་དང་། ཡིད་ཆེས་རང་ཚིག་དང་ འགལ་བ་གཉིས་ཡོད་པའི། ལུང་དང་འགལ་བ་ལ་དང་པོ་དང་། རང་ཚིག་དང་འགལ་བ་ལ་གཉིས་པར་འཇོག་ཅེས་ཟེར་བའི་སྔ་རབས་ཀྱི་ལུགས་དེ་ནི་མི་འཐད་དེ། དེ་གཉིས་ཀ་ལ། ལུང་དང་ འགལ་བ་དང་རང་ཚིག་དང་འགལ་བ་རེ་རེ་ཡོད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ནི། གཞན་དག་ལུང་དང་རང་ཚིག་ཟེར། །ཞེས་པའི་དོན་ཡིན་ལ། རང་ལུགས་ནི། ཁས་བླངས་སྔ་ཕྱི་འགལ་བ། ཁས་བླངས་ འགལ་བ་དང་། བརྗོད་བྱ་དངོས་ཤུགས་འགལ་བ་ལ། རང་ཚིག་དང་འགལ་བར་འཇོག་པ་སློབ་དཔོན་གྱི་དགོངས་པ་ཡིན་ཏེ། རྣམ་ངེས་ལས། འོ་ན་འདི་དག་ལ་དབྱེ་བ་ཅི་ཡོད་ཅི་ཡང་མེད་དོ། ། འོ་ན་ཇི་ལྟར་བརྗོད་ཅེ་ན། ངག་གི་དབྱེ་བས་དེ་ལྟར་འགྱུར་རོ། །སྔ་མས་བཞག་པ་ཕྱི་མས་མཉམ་གཞག་པར་བྱེད་པའི་ཕྱིར་ཁས་བླངས་པར་འགལ་བ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་སོགས་བཤད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་ འཆད་པ་ནི། སློབ་དཔོན་ངག་གི་དབྱེ་བར་བཞེད། །ཅེས་པའི་དོན་ཡིན་ལ། གནད་ཀྱི་སྙིང་པོ་ཁས་བླངས་དང་འགལ་བ་
【現代漢語翻譯】 對於『衡量所量之量沒有 प्रमाण (pramāṇa，梵文天城體：प्रमाण，梵文羅馬擬音：pramāṇa，漢語字面意思：量)』這句話來說，你既能表達與自宗相違背，又能表達與 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 相違背。與你自己的話相違背，這是一個清晰的例子，因為它是一個典型的例子。而對於與 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 相違背，這只是一個部分的展示，因為它是一個同品方面的例子。首先，第一點成立，因為你實際上已經承認沒有 प्रमाण (pramāṇa，梵文天城體：प्रमाण，梵文羅馬擬音：pramāṇa，漢語字面意思：量)，因此，間接地，你也承認了這句話本身是 प्रमाण (pramāṇa，梵文天城體：प्रमाण，梵文羅馬擬音：pramāṇa，漢語字面意思：量)，所以這是一個直接和間接表達相互矛盾的自語。第二點成立，因為你之前已經承認 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 是 प्रमाण (pramāṇa，梵文天城體：प्रमाण，梵文羅馬擬音：pramāṇa，漢語字面意思：量)，後來又承認沒有 प्रमाण (pramāṇa，梵文天城體：प्रमाण，梵文羅馬擬音：pramāṇa，漢語字面意思：量)，從前後矛盾的角度來看，可以作為與 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 相違背的例子，但不能因為 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 實際上損害了自相矛盾的承諾的執著意義，就將其作為與 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 相違背的例子。正如所解釋的那樣：『自語相違是清晰的例子，對於 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 只是部分的展示。』在《理智寶藏論》中說：『在《總集論》中，兩者都是用一個例子來展示的。』如果智者對此進行分析，那麼『衡量所量之量沒有 प्रमाण (pramāṇa，梵文天城體：प्रमाण，梵文羅馬擬音：pramāṇa，漢語字面意思：量)』這句話，也是一個與可信的 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 相違背的清晰例子，因為任何前後矛盾的話語，前後矛盾就被認為是與 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 相違背，而直接和間接表達相互矛盾，就被認為是與自語相違背，薩迦班智達並不需要 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 的損害，因為他說：『其他人發現了 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 和自語，上師認為是言語的區別。』因為這是從根本的解釋中說出來的。我認為這非常困難，但我個人是這樣想的：與可信性相違背，包括與可信的承諾相違背，以及與可信的自語相違背兩種情況。將與 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 相違背歸為第一種情況，將與自語相違背歸為第二種情況，這種古老的傳統是不合理的，因為這兩種情況都既有與 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 相違背的成分，也有與自語相違背的成分。正如所解釋的那樣：『其他人說 聖教 आगम (āgama，梵文天城體：आगम，梵文羅馬擬音：āgama，漢語字面意思：經) 和自語。』而自宗的觀點是：前後矛盾的承諾，承諾的矛盾，以及直接和間接表達的矛盾，都被認為是與自語相違背，這是上師的觀點，因為在《釋量論》中說：『那麼，這些有什麼區別呢？什麼也沒有。那麼，應該怎麼說呢？通過言語的區別，它會變成那樣。因為前者所設定的，後者會共同設定，所以是承諾上的矛盾。』正如所解釋的那樣：『上師認為是言語的區別。』關鍵的要點是與承諾相違背。
【English Translation】 Regarding the statement 'There is no प्रमाण (pramāṇa, Devanagari: प्रमाण, Romanized Sanskrit: pramāṇa, literal meaning: measure) for measuring the measurable,' you can express both contradiction with your own tenets and contradiction with the scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture). Contradiction with your own words is a clear example, as it is a typical example. As for contradiction with the scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture), it is only a partial demonstration, as it is an example in the similar aspect. Firstly, the first point is established because you have actually admitted that there is no प्रमाण (pramāṇa, Devanagari: प्रमाण, Romanized Sanskrit: pramāṇa, literal meaning: measure), and therefore, indirectly, you have also admitted that the statement itself is a प्रमाण (pramāṇa, Devanagari: प्रमाण, Romanized Sanskrit: pramāṇa, literal meaning: measure), so it is a self-contradictory statement that expresses both directly and indirectly. The second point is established because you had previously admitted that the scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture) are प्रमाण (pramāṇa, Devanagari: प्रमाण, Romanized Sanskrit: pramāṇa, literal meaning: measure), and later admitted that there is no प्रमाण (pramāṇa, Devanagari: प्रमाण, Romanized Sanskrit: pramāṇa, literal meaning: measure), from the perspective of the contradiction between the former and the latter admissions, it can be taken as an example of contradicting the scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture), but it cannot be taken as an example of contradicting the scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture) simply because the scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture) actually harm the adherence to the self-contradictory commitment. As explained: 'Self-contradiction is a clear example, and for the scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture) it is only a partial demonstration.' In the 'Treasury of Reasoning' it is said: 'In the 'Compendium,' both are shown by one example.' If the wise analyze this, then the statement 'There is no प्रमाण (pramāṇa, Devanagari: प्रमाण, Romanized Sanskrit: pramāṇa, literal meaning: measure) for measuring the measurable' is also a clear example of contradicting credible scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture), because any contradictory statement, the contradiction between the former and the latter is considered to contradict the scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture), and the contradiction between direct and indirect expression is considered to contradict oneself, and Sakya Pandita does not need the harm of the scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture), because he said: 'Others have found scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture) and self-contradiction, and the master considers it a distinction of speech.' Because this is said from the root explanation. I think this is very difficult, but I personally think like this: Contradiction with credibility includes two situations: contradiction with credible commitment and contradiction with credible self-statement. Classifying contradiction with scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture) as the first case and contradiction with self-statement as the second case, this ancient tradition is unreasonable, because both cases have both the component of contradicting the scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture) and the component of contradicting oneself. As explained: 'Others say scriptures (āgama, Devanagari: आगम, Romanized Sanskrit: āgama, literal meaning: scripture) and self-contradiction.' And the view of one's own school is: contradictory commitments, the contradiction of commitments, and the contradiction between direct and indirect expression are all considered to contradict oneself, which is the master's view, because in the 'Pramāṇaviniścaya' it says: 'Then, what is the difference between these? There is nothing. Then, how should it be said? Through the distinction of speech, it will become like that. Because what the former sets, the latter will jointly set, so it is a contradiction in commitment.' As explained: 'The master considers it a distinction of speech.' The key point is contradiction with commitment.
དང་། ལུང་དང་འགལ་བ་གཉིས་གནད་གཅིག་ཏུ་བཟུང་ན། འདིའི་འགལ་བ་སྤོང་བར་སུས་ཀྱང་མི་ནུས་པས། 2-319 ལུང་དང་འགལ་བ་དེ་ལ་ཡང་། ཁས་བླངས་སྔ་ཕྱི་འགལ་བའི་ཁས་བླངས་དང་འགལ་བ་དང་། བརྗོད་བྱ་དངོས་ཤུགས་འགལ་བའི་རང་ཚིག་དང་འགལ་བ་གཉིས། རང་ཚིག་དང་འགལ་བ་དེ་ལའང་དེ་འདྲ་ གཉིས་ཡོད་དོ་ཞེས་འབྱེད་ཤེས་ན། དཀའ་བའི་གནས་རང་གྲོལ་ཡིན་ཏེ། གཞལ་བྱ་འཇལ་བའི་ཚད་མ་མེད་ཅེས་པ་ནི། ཁས་བླངས་དང་འགལ་བའི་རྣམ་བསལ་གྱི་དཔེ་ཡིན་ཀྱང་། ལུང་དང་འགལ་བའི་རྣམ་ བསལ་གྱི་དཔེ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་ཁས་བླངས་པས་ཆོག་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་མཁས་གྲུབ་རྗེའི་ཊིཀྐར། འདི་ཡིད་ཆེས་རང་ལུང་གཉིས་གཅིག་ཏུ་བསྡུས་ནས་ཐུན་མོང་དུ་མཚོན་པའི་དཔེ་ཡིན་གྱི། དེ་ གཉིས་དཔེ་ཁ་ཅིག་གི་སྟེང་དུ་བསྟན་པ་མ་ཡིན་ཞེས་པ་མི་འཐད་དེ། དེ་གཉིས་དཔེ་གཅིག་གིས་མཚོན་ནུས་པ་དེ་ལ། དེ་གཉིས་དཔེ་གཅིག་གི་སྟེང་དུ་གཏན་ཕབ་ཅེས་བཤད་པ་ཡིན་པའི་ ཕྱིར་ཏེ། འདིར། དེས་ན་འདི་ལ་དཔེ་དག་ཀྱང་། །མཚུངས་པ་ཉིད་དུ་བསྟན་པ་ཡིན། །ཞེས་བཤད་པའི་ཕྱིར་རོ། །འོ་ན། ལུང་དང་འགལ་བ་ལ་རྣམ་གསལ་གྱི་དཔེ་ཇི་ལྟ་བུ་སྙམ་ན། ལུང་དང་ འགལ་མེད་ལ་གསལ་བའི་དཔེར་བརྗོད་ངོས་འཛིན་ཡོད་དེ། རྒྱུ་སྦྱིན་སོགས་སྤྱད་པ་ལས། མ་འོངས་པ་ན་འབྲས་བུའི་ཆོས་བདེ་བ་མི་འགྲུབ་ཅེས་བྱ་བ་དེ་དེའི་དཔེ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཏེ། དམ་བཅའ་དེའི་ཞེན་དོན་ལ་དཔྱད་པ་གསུམ་གྱིས་དག་པའི་ལུང་གིས་གནོད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 2-320 ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེ་ལ་མ་འོངས་པ་ན་ཆོས། །བདེ་བ་མི་འགྲུབ་ཅེས་བྱ་བ་ཡིན་ཞེས་སོ།། །། ༈ གནོད་གེགས་སོ་སོར་བཤད་པ། བཞི་པ་གནོད་གེགས་སོ་སོར་བཤད་པ་ལ། གེགས་བྱེད་ཉིད་དུ་འགྱུར་བའི་ཚུལ། དེའི་སྒྲུབ་བྱེད་ གསལ་བར་བཤད་པའོ། །དང་པོ་ནི། རང་ཉིད་མི་རྟག་པ་ཡིན་པའི་སྒྲུབ་བྱེད་ལུང་དེ་ལ་ངེས་པར་བརྟེན་དགོས་པ་མ་ཡིན་པའི་དངོས་པོ་སྒྲ་ལྟ་བུ་ཆོས་ཅན། མུ་སྟེགས་སྤྱོད་པ་ལྟ་བུས། ཁྱོད་ལ་སྔར་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཚད་མར་ཁས་བླངས་ནས་ཕྱིས་བསྟན་བཅོས་དེ་དང་འགལ་བ་ཁྱོད་མི་རྟག་པར་བརྗོད་པ་སྟེ་དམ་བཅས་ན་ཡང་། དཔྱོད་པ་པས་སྔར་ཁས་བླངས་པའི་སྒྲ་རྟག་ སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་དེ་དང་། ཕྱིས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་མ་ངེས་བཞིན་དུ་སྒྲ་མི་རྟག་པར་དམ་བཅས་པའི་དམ་བཅའ་གཉིས་པོ་དེ་ཕན་ཚུན་གནོད་པ་བྱེད་པ་མ་ཡིན་ཏེ། གཉིས་པོ་དག་ཕན་ ཚུན་གེགས་བྱེད་ཙམ་དུ་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་ཏེ། དེ་གཉིས་རྒྱབ་རྟེན་ཚད་མ་མེད་པར་དམ་བཅའ་འགལ་ནུས་པ་མཚུངས་པ་ཙམ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་གཉིས་ཕན་ཚུན་གེགས་བྱེད་ཡིན་པའི་དཔེ་ཡང་ཡོད་ དེ། དཔེར་ན་རང་གི་མ་མོ་གཤམ་ཡིན་ནོ་ཞེས་པའི་རང་ཚིག་སྔ་ཕྱི་གཉིས་པོ་ཕན་ཚུན་གེགས་བྱེད་ཡིན་པ་བཞིན་ཏེ་དེ་དང་ཆོས་མཚུངས་པ་
【現代漢語翻譯】 而且，如果將與經文相悖的兩種情況視為一個要點，那麼沒有人能夠消除這種矛盾。 2-319 對於與經文相悖的情況，又分為兩種：一是前後承諾相悖的承諾之矛盾，二是表達內容直接或間接矛盾的自語矛盾。自語矛盾也同樣分為兩種。如果能夠理解這些區分，那麼困難之處自然就能解決。例如，『沒有衡量對象的可衡量標準』，這是一個與承諾相悖的反例，但不是與經文相悖的反例，因為這樣承諾就足夠了。因此，宗喀巴大師的註釋中說：『這（個例子）是將信仰和經文結合起來，共同表達的例子，而不是在某些例子上展示這兩者。』這種說法是不合理的，因為能夠用一個例子來表達這兩者，就是說這兩者被確定在一個例子上。因為這裡說：『因此，對於這個例子，也顯示了相似之處。』那麼，如果有人問：『與經文相悖的反例是什麼樣的呢？』對於與經文不相悖的清晰例子，存在著認知，例如，通過佈施等行為，未來不會獲得安樂的果報，這就是一個例子，因為這個承諾的含義受到了三種審查方式所認可的經文的妨礙。 2-320 這樣解釋道：『對於未來，不會獲得安樂的果報。』 第四，分別闡述妨害和障礙。 第四部分，分別闡述妨害（གནོད་，Nodha）和障礙（གེགས་，Gegs）：成為障礙的原因，以及清楚地闡述其論證。 首先，對於證明自身是無常的論證，並非必須依賴於聲音等事物。例如，外道修行者，如果先前承認了常恒論的論典為可靠，後來又承諾與該論典相悖的『你是無常的』，那麼，有判斷力的人不會認為先前承認的聲音常恒論典，與後來不確定聲音是否無常的情況下承諾的聲音無常這兩個承諾之間存在妨害，因為這兩者僅僅是相互成為障礙。因為這兩者在沒有可靠依據的情況下，都同樣能夠推翻對方的承諾。這兩者是相互成為障礙的例子，例如，『我自己的母親是妓女』這句話的前後兩部分是相互成為障礙的，與此具有相同的性質。
【English Translation】 Moreover, if two situations that contradict the scriptures are taken as one key point, then no one can eliminate this contradiction. 2-319 Regarding contradictions with scriptures, there are two types: contradictions of commitments where prior and subsequent commitments conflict, and contradictions of self-utterances where the expressed content directly or indirectly conflicts. Self-utterance contradictions also have two such types. If one can understand these distinctions, then the difficult points will naturally resolve themselves. For example, 'There is no measure for measuring objects' is a counter-example that contradicts a commitment, but it is not a counter-example that contradicts scripture, because it is sufficient to commit in this way. Therefore, Tsongkhapa's commentary states: 'This (example) is a case of combining faith and scripture into one, representing them in common, not showing these two on some examples.' This statement is unreasonable, because being able to represent these two with one example means that these two are definitively established on one example. Because here it says: 'Therefore, for this example, the similarities are also shown.' So, if someone asks: 'What is an example of contradiction with scripture like?' For a clear example of non-contradiction with scripture, there is recognition, such as, through the practice of giving, etc., in the future, the happiness of the fruit will not be achieved, because that commitment's meaning is harmed by scriptures validated by three types of examination. 2-320 It is explained thus: 'For the future, the happiness of Dharma will not be achieved.' Fourth, explaining harm and obstruction separately. The fourth part, explaining harm (གནོད་, Nodha) and obstruction (གེགས་, Gegs) separately: the way of becoming an obstruction, and clearly explaining its proof. First, for the argument that one's own self is impermanent, it is not necessarily dependent on objects like sound. For example, a non-Buddhist practitioner, if they previously accepted the treatises on permanence as valid, and later committed to 'you are impermanent,' which contradicts that treatise, then a discerning person would not consider the previously accepted treatise on the permanence of sound, and the later commitment to the impermanence of sound without certainty, as mutually harmful, because these two merely become obstructions to each other. Because these two are only equally capable of contradicting each other's commitments without a valid basis. There is also an example of these two being mutually obstructive, for example, the two parts of the statement 'My own mother is a prostitute' are mutually obstructive, and share the same characteristic.
ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཏེ། དཔྱོད་པ་པས་སྔར་རྟག་སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཚད་མར་ཁས་བླངས་ནས། 2-321 ཕྱིས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་དམ་བཅས་པ་དེ་ཡང་། རྒྱབ་བརྟེན་ཚད་མ་དང་འབྲེལ་བ་དེའི་ཚེའམ། ཡང་ན་དངོས་སྟོབས་ལ་དཔྱོད་པ་དེའི་ཚེ། རང་ཚིག་སྔ་ཕྱི་འགལ་བའི་བདག་ཉིད་དུ་གྱུར་པས། ཕན་ ཚུན་གེགས་བྱེད་ཙམ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེ་ལ་རྟེན་མིན་དངོས་པོ་ལ། །བསྟན་བཅོས་དང་འགལ་བརྗོད་ན་ཡང་། །གནོད་པ་མ་ཡིན་གཉིས་པོ་དག །ནུས་པ་མཚུངས་ཕྱིར་གེགས་བྱེད་འགྱུར། །དཔེར་ ན་རང་གི་ཚིག་བཞིན་ཏེ། །དེ་ཡང་དེ་ཚེ་རང་ཚིག་བདག །ཅེས་སོ། །གཉིས་པ་ནི། འོ་ན། ཕྱིས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་ཚད་མས་ངེས་ནས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་དམ་བཅས་པའི་ཚེ། དམ་བཅའ་དེས་ རང་འགལ་གྱི་དམ་བཅའི་ཞེན་དོན་ལ་གནོད་པ་བྱེད་དམ་སྙམ་ན། འདི་ལ་ཡང་སྐབས་ཕྱེད་དགོས་ཏེ། གནས་གསུམ་ཤིན་ལྐོག་ལ་དཔྱོད་པ་དེའི་ཚེ། དམ་བཅའ་དེ་དག་གང་ལ་རྒྱབ་བརྟེན་ཚད་མ་ ཡོད་པའི་དམ་བཅའ་དེ་ནི། རང་འགལ་གྱི་དམ་བཅའ་གཞན་དེའི་ཞེན་དོན་ལ་གནོད་བྱེད་དུ་འགྱུར་ཏེ། དེའི་ཚེ་ལུང་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མར་ཁས་ལེན་པའི་དུས་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཁྱབ་པ་ཡོད་དེ། ཤིན་ ལྐོག་ལ་དཔྱོད་པ་དེ་ལྟ་བུ་མ་ཡིན་ན། རང་གི་ཞེན་དོན་དངོས་སྟོབས་ཀྱི་རིགས་པ་དང་བྲལ་བ་སྟེ་དངོས་སྟོབས་ཀྱིས་བསྒྲུབ་མི་ནུས་པའི་དམ་བཅའ་འམ། དངོས་སྟོབས་ཀྱིས་ཕྱིས་བསྒྲུབ་ནུས་ཀྱང་། 2-322 ད་ལྟ་དམ་བཅའ་འགལ་བ་ནུས་པ་མཚུངས་པའི་དམ་བཅའ་ཡིས། ཇི་བཞིན་པའི་དོན་ཅན་དངོས་སྟོབས་རྗེས་དཔག་གི་ཡུལ་ལ་ཇི་ལྟར་གནོད་དེ་མི་གནོད་པའི་ཕྱིར། ཇི་བཞིན་པའི་དམ་བཅའ་དེས་ཀྱང་། རིགས་གཉིས་ཀྱི་དམ་བཅའ་དང་། ནུས་མཚུངས་ཀྱི་དམ་བཅའི་ཞེན་དོན་ལ་ཇི་ལྟར་གནོད་དེ་མི་གནོད་པའི་ཕྱིར་ཏེ། དངོས་སྟོབས་ཡུལ་ལ་ཚིག་ཚད་མ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེ་དག་ གང་ལ་ཚད་མར་ཡོད། །དེ་ནི་གཞན་ལ་གནོད་བྱེད་འགྱུར། །དེ་ལྟ་མིན་ན་རིགས་བྲལ་གྱི། །དམ་བཅའ་ནུས་པ་མཚུངས་པ་ཡིས། །དམ་བཅའ་ཇི་བཞིན་དོན་ཅན་གྱི། །རྗེས་དཔག་ལ་ནི་ཇི་ལྟར་གནོད། ། ཅེས་སོ། །འདིར་འགྲེལ་མཛད་ཕལ་ཆེ་བས། སྒྲ་མི་རྟག་པར་ཚད་མས་ངེས་ནས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་དམ་བཅས་པའི་དམ་བཅའ་དེས། སྒྲ་རྟག་པར་དམ་བཅས་པའི་ཞེན་དོན་ལ་གནོད་བྱེད་དུ་འགྱུར་ཞེས་ པ། དེ་དག་གང་ལ་ཚད་མ་ཡོད། ཅེས་སོགས་ཀྱི་ལུང་དོན་འཆད་པ་ནི། རྣམ་འགྲེལ་རང་དང་འགལ་ཏེ། ཡོངས་རྟགས་ཡོངས་སུ་ལེན་པའི་ཕྱིར། །ཞེས་སོགས་དང་། རྗེས་དཔག་རང་གི་སྤྱོད་ཡུལ་ལ། །ལུང་ ལ་ལྟོས་པ་མེད་པར་བཤད། །ཅེས་སོགས་དང་། གནས་གསུམ་པར་ནི་འཕོ་བ་ན། །བསྟན་བཅོས་ལེན་པ་རིགས་ལྡན་ཡིན། །ཞེས་སོགས་ཀྱིས་གཞལ་བྱའི་གནས་དང་པོ་གཉིས་ལ་དཔྱོད་པའི་ཚེ། ལུང་གནོད་སྒྲུབ་ཀྱི་ཡན་ལག་ཏུ་མི་འགྱུར་བར་བ
【現代漢語翻譯】 因為，當論者先前承認常恒論的論著為量，後來立宗說『聲音是無常』時，如果與所依賴的量相關，或者在以理勢進行辨析時，就變成了前後自相矛盾的體性，因此僅僅是互相妨礙。對此解釋說：『對於非依據的事物，即使說與論著相違背，也不會有損害，因為二者的能力相同，所以會互相妨礙，例如自己的言辭一樣，那也是那時自己的言辭。』 第二種情況是：如果後來以量確定聲音是無常之後，立宗說『聲音是無常』，那麼這個立宗是否會損害與自相矛盾的立宗相關的意義呢？對此也需要區分情況：在辨析三種極隱蔽之處時，那些立宗中，哪個立宗有可依賴的量，那個立宗就會成為損害其他自相矛盾的立宗所執著的意義，因為那時是承認聖言為成立之量的時候。這是有周遍性的，如果不是這樣辨析極隱蔽之處，那麼自己的執著意義就與理勢的道理相違背，也就是不能以理勢成立的立宗，或者雖然能以理勢後來成立，但現在立宗相違，能力相同的立宗，如何能損害如實義的理勢比量的境呢？因為不能損害。同樣，如實的立宗，又如何能損害兩種立宗和能力相同的立宗所執著的意義呢？因為不能損害，因為在理勢的境中，言辭不是量。』對此解釋說：『這些立宗中，哪個有量，那個就會成為損害其他的。如果不是那樣，與理相違背的立宗，能力相同的立宗，如何能損害如實義的立宗的比量呢？』 這裡大多數的註釋者，對於『以量確定聲音是無常之後，立宗說聲音是無常的立宗，會損害立宗聲音是常恒的執著意義』，解釋『這些立宗中，哪個有量』等等的文句意義，是與《釋量論》本身相違背的，因為是全稱肯定。等等，以及『比量在自己的行境中，不需要依賴聖言』等等，以及『在三種境中進行轉變時，接受論著是合理的』等等，因為在辨析前兩種所量境時，聖言不會成為損益的支分。
【English Translation】 Because, when a debater previously accepts the treatises of the eternalists as valid, and later asserts that 'sound is impermanent,' if it is related to the reliable valid cognition, or when analyzing with the power of reality, it becomes self-contradictory in nature, and therefore merely obstructs each other. To this it is explained: 'For things that are not a basis, even if one speaks contrary to the treatises, there will be no harm, because the abilities of the two are the same, so they will obstruct each other, just like one's own words, which are also one's own words at that time.' The second case is: if later, after determining that sound is impermanent with valid cognition, one asserts that 'sound is impermanent,' does this assertion harm the meaning associated with the self-contradictory assertion? This also requires distinguishing the situation: when analyzing the three extremely obscure places, among those assertions, whichever assertion has a reliable valid cognition, that assertion will become harmful to the meaning held by the other self-contradictory assertion, because that is the time when the scriptures are accepted as the valid means of proof. This is pervasive, but if it is not analyzing such extremely obscure places, then one's own held meaning contradicts the reasoning of reality, that is, the assertion that cannot be established by the power of reality, or although it can be established by the power of reality later, the current assertion contradicts, and the assertion with the same ability, how can it harm the object of the inference of reality with the meaning of truth? Because it cannot harm. Similarly, how can the true assertion harm the meaning held by the two kinds of assertions and the assertion with the same ability? Because it cannot harm, because in the realm of reality, words are not valid cognition.' To this it is explained: 'Among these assertions, whichever has valid cognition, that will become harmful to others. If it is not like that, the assertion that contradicts reason, the assertion with the same ability, how can it harm the inference of the assertion with the meaning of truth?' Here, most commentators, regarding 'after determining that sound is impermanent with valid cognition, the assertion that sound is impermanent will harm the meaning held by the assertion that sound is eternal,' explain the meaning of the sentences 'among these assertions, whichever has valid cognition,' etc., which contradicts the Pramāṇavārttika itself, because it is a universal affirmation. And so on, and 'inference in its own field of activity does not need to rely on scriptures,' etc., and 'when transforming in the three places, accepting treatises is reasonable,' etc., because when analyzing the first two objects to be measured, scriptures will not become a part of the support for benefit and harm.
ཤད་པ་དང་འགལ་བའི་ཕྱིར། 2-323 ཡང་མཁས་པ་ཤཱཀ་མཆོག་པ་དང་། མཁས་གྲུབ་རྗེས། སྒྲ་མི་རྟག་པར་ཚད་མས་ངེས་ནས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་དམ་བཅའ་པའི་དམ་བཅའ་དེས། རང་འགལ་གྱི་ཞེན་དོན་ལ་མི་གནོད་ཀྱང་། དེ་ལྟར་ངེས་ པའི་ཚད་མས། སྒྲ་རྟག་པ་སོགས་ལ་གནོད་པ་བྱེད་ཅེས་པ། དེ་དག་གང་ལ་ཚད་མ་ཡོད། །ཅེས་སོགས་དོན་དུ་བཤད་སྣང་བ་ཡང་མི་རིགས་ཏེ། སྒྲ་མི་རྟག་པར་ངེས་པའི་ཚད་མས། སྒྲ་ རྟག་པ་ལ་གནོད་པ་ལ། སྒྲུབ་བྱེད་ཀྱི་ངག་དེ་ཙམ་དཔྱོད་ལྡན་ལ་མི་དགོས་པའི་ཕྱིར་རོ། །གསུམ་པ་དེའི་སྒྲུབ་བྱེད་བཤད་པ་ལ། ཤེས་བྱ་ཆོས་ཅན། དངོས་སྟོབས་ལ་དཔྱོད་པའི་ཚེ་རང་ལུང་ གཉིས་རང་འགལ་གྱི་དམ་བཅའི་ཞེན་དོན་ལ་གེགས་བྱེད་ཙམ་ཡིན་ཏེ། གཞལ་བྱའི་གནས་དང་པོ་གཉིས་ལ་དཔྱོད་པའི་ཚེ་ལུང་རྣམས་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མ་ཡིན་པ་ནི། སྔར་ལེའུ་སྔ་མ་རྣམས་ཉིད་དུ་ བཟློགས་ཟིན་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། ལུང་རྣམས་ཚད་མས་ཡིན་པ་ནི། །སྔར་ཉིད་རྣམ་པར་བཟློགས་པ་ཡིན། །ཞེས་སོགས། རྒྱུ་མཚན་དེའི་ཕྱིར་ན། སྔར་ལུང་ཚད་མར་ཁས་བླངས་ནས། ལུང་དོན་ ཤིན་ལྐོག་ལ་དཔྱོད་པ་དག་ལ། རང་ལུང་དང་འགལ་ན་གནོད་པའི་སྐྱོན་འདི་འདོད་པ་ཡིན་ཏེ། གནས་གསུམ་པར་དཔྱད་པ་འཕོ་བའི་ཚེ། ལུང་རྣམས་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཏེ་ཞེས་འཆད་པ་ལ། 2-324 དེ་ཡི་ཕྱིར་ན་ཁས་བླངས་ནས། །དཔྱོད་པ་དག་ལ་སྐྱོན་འདི་འདོད། །ཅེས་སོགས།། །། ༈ རྗེས་དཔག་ལོགས་སུ་བཤད་པའི་ཚུལ། རྩ་བའི་གཉིས་པ་ནི། རྗེས་དཔག་ལོགས་སུ་བཤད་པའི་ཚུལ་ནི། གཞལ་བྱའི་གནས་གསུམ་ལ་ལུང་གནོད་སྒྲུབ་ཡིན་མིན་ཁྱད་ པར་ཡོད་པ་དེས་ན། ཁས་བླངས་དེ་ཡིད་ཆེས་རང་ལུང་གཉིས་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ལ་བརྟེན་ནས་གཞལ་བྱ་ཤིན་ལྐོག་རྟོགས་པའི་རྟོག་ཚད་དེ་རྗེས་དཔག་ལས་ཕྱི་རོལ་ཏུ་གྱུར་པ་མ་ཡིན་ཏེ། ཁྱོད་ གཞལ་བྱ་ཤིན་ལྐོག་གི་ལོག་ཕྱོགས་ལ་གནོད་བྱེད་ཀྱི་ཡིད་ཆེས་ཀྱི་རྟགས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེས་ན་གནོད་ཕྱིར་རྗེས་དཔག་ལས། །ཁས་བླངས་ཕྱི་རོལ་གྱུར་པ་མིན། །ཞེས་སོ། །དེས་ན་ ཁས་བླངས་རྗེས་དཔག་དེ་རྗེས་དཔག་ལས་དོན་གཞན་མ་ཡིན་ཡང་སེལ་བྱེད་ཚད་མའི་དབྱེ་བ་འཆད་པའི་ཚེ། མངོན་སུམ་གྲངས་གཅིག་ཏུ་བྱས་ནས། དངོས་སྟོབས་རྗེས་དཔག་དང་ཡིད་ཆེས་རྗེས་དཔག་གཉིས་དབྱེ་ བ་ཐ་དད་དུ་བྱས་པ་ཆོས་ཅན། དགོས་པ་ཡོད་དེ། དེ་གཉིས་ལ་གནོད་སྒྲུབ་ཀྱི་ཡུལ་མི་འདྲ་བའི་ཁྱད་པར་ཡོད་པ་དེ་གསལ་བར་བསྟན་པའི་ཆེད་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ནའོ། །དེ་གཉིས་ལ་གནོད་ སྒྲུབ་མི་འདྲ་བའི་ཁྱད་པར་ཡང་ཡོད་དེ། ལུང་གིས་གྲུབ་པའི་གཞལ་བྱ་ཤིན་ལྐོག་རྣམས། དངོས་སྟོབས་རྗེས་དཔག་གི་གནོད་སྒྲུབ་ཀྱི་ཡུལ་ཡིན་ལ། མངོན་སུམ་ཙམ་དང་དངོས་སྟོབས་ཀྱིས་གྲུབ་པའི་གཞལ་བྱའི་གནས་དང་པོ་གཉིས་པོ་དེ། 2-325
【現代漢語翻譯】 因為與『遮破』相違背。 又如，智者釋迦勝（Shākya-mchog，人名）和克主杰（Mkhas-grub-rje，宗喀巴弟子），以量（Tsad-ma， प्रमाण，pramāṇa，有效認知）確定聲無常后，立『聲無常』之宗（Dam-bca'，प्रतिज्ञा，pratijñā，論題）。此宗雖不損害自相違的耽著境，但如是確定的量，能損害聲常等，這些量存在於何處？等等，似乎在說沒有道理。因為以量確定聲無常，對於損害聲常，不需要有見識者去辨析能立之語。 第三，闡述其能立。所知法（Shes-bya，ज्ञेय，jñeya，所知）作為法（Chos-can，धर्मिन्，dharmin，有法），在以實事理進行辨析時，自教證和它教證僅僅是妨礙自相違之宗的耽著境，但在辨析所量（Gzhal-bya，प्रमेय，prameya，應量度的事物）的第一和第二境時，教證是能立之量，這在之前的章節中已經駁斥過了。如是闡述：『教證是量，之前已被完全駁斥。』等等。因為這個理由，之前已經承認教證是量，對於辨析教證意義的極隱蔽處，如果與自教證相違，則會認為這是過失。當辨析轉移到第三境時，教證是能立之量。』如是闡述：『因此，承認之後，對於辨析，會認為這是過失。』等等。 以下是分別闡述比量的方式： 根本頌的第二點是：分別闡述比量的方式。因為對於所量的三種境，教證是妨害還是成立存在差別，因此，所承諾的信賴，自教證和他教證，作為法，依賴於你，能夠證悟極隱蔽的所量，這種證悟的量並非比量之外，因為你是妨害所量極隱蔽之反面的信賴之相。如是闡述：『因此，爲了妨害，從比量，所承諾的並非是外道。』因此，所承諾的比量並非與比量是異體，但在闡述遣除的量之差別時，將現量（Mngon-sum，प्रत्यक्ष，pratyakṣa，現量）作為一種，將實事比量和信賴比量分為兩種，作為法，這是有必要的，因為爲了清晰地展示二者在妨害和成立的對境上存在不同。二者在妨害和成立上存在不同，因為以教證成立的所量極隱蔽處，是實事比量的妨害和成立的對境，而僅僅以現量和實事成立的所量的第一和第二境。
【English Translation】 Because it contradicts 'Shad pa' (遮破, refutation). Furthermore, scholars like Shakya-chog and Khedrup Je, having ascertained through valid cognition (Tsad-ma, प्रमाण, pramāṇa, valid cognition) that sound is impermanent, establish the thesis (Dam-bca', प्रतिज्ञा, pratijñā, proposition) that 'sound is impermanent.' Although this thesis does not harm the object of attachment to self-contradiction, the valid cognition that ascertains it in this way harms the permanence of sound, etc. Where do these valid cognitions exist? And so on. It seems unreasonable to say that. Because having ascertained that sound is impermanent through valid cognition, there is no need for discerning individuals to analyze the statement of proof in order to harm the permanence of sound. Third, explaining its proof. Knowable objects (Shes-bya, ज्ञेय, jñeya, knowable) as subjects (Chos-can, धर्मिन्, dharmin, subject), when analyzing based on the power of reality, self-scripture and other-scripture are merely obstacles to the object of attachment to the self-contradictory thesis. However, when analyzing the first and second realms of what is to be measured (Gzhal-bya, प्रमेय, prameya, object to be measured), the scriptures are valid proofs. This has already been refuted in previous chapters. As it is explained: 'Scriptures are valid cognitions, which have already been completely refuted.' etc. Because of this reason, having previously accepted scriptures as valid cognitions, it is accepted that this fault harms the analysis of the extremely hidden meanings of scriptures if it contradicts one's own scriptures. When the analysis shifts to the third realm, the scriptures are valid proofs.' As it is explained: 'Therefore, having accepted it, this fault is considered in the analysis.' etc. The following is the way to separately explain inference: The second point of the root text is: the way to separately explain inference. Because there is a difference in whether scriptures are harmful or supportive for the three realms of what is to be measured, therefore, the promised trust, one's own scriptures and other scriptures, as subjects, relying on you, the measure of realization that realizes the extremely hidden object to be measured is not outside of inference, because you are the sign of trust that harms the opposite of the extremely hidden object to be measured. As it is explained: 'Therefore, for the sake of harm, from inference, what is promised is not an outsider.' Therefore, the promised inference is not a different entity from inference, but when explaining the distinctions of the measure of elimination, the manifest (Mngon-sum, प्रत्यक्ष, pratyakṣa, perception) is made into one, and the inference of reality and the inference of trust are divided into two, as subjects, this is necessary, because it is to clearly show that there is a difference in the objects of harm and support between the two. There is also a difference in harm and support between the two, because the extremely hidden objects to be measured that are established by scripture are the objects of harm and support of the inference of reality, while the first two realms of what is to be measured that are established only by the manifest and reality.
ཡིད་ཆེས་རྗེས་དཔག་གི་གནོད་གྲུབ་ཀྱི་ཡུལ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། ཡང་ཡུལ་གྱི་ཁྱད་པར་བསྟན་པ་ཡི། །ཕྱིར་ན་ཐ་དད་བྱས་པ་ཡིན། །ཞེས་སོ། །གནོད་སྒྲུབ་ཀྱི་ཡན་ལག་མི་ འདྲ་བའི་དགོས་པའི་དབང་དེ་ལྟ་མ་ཡིན་ན། རྗེས་དཔག་གི་ནང་ཚན་མི་འདྲ་བའི་དབྱེ་བ་བྱས་པར་འགྱུར་ལ། དེ་འདོད་ན། སེལ་བྱེད་རྗེས་དཔག་དེ་ལ་འབྲས་རང་མ་དམིགས་པའི་རྟགས་ལ་ བརྟེན་པའི་རྗེས་དཔག་གསུམ་དུའང་དབྱེ་དགོས་པས་ཧ་ཅང་ཐལ་ཆེས་པའམ། གལ་ཏེ་དེ་ལྟར་མི་དགོས་ཏེ། དེ་ལྟ་བུའི་རྗེས་དཔག་གསུམ་པོ་དེ། རྗེས་དཔག་ཏུ་རིགས་གཅིག་པའི་ཕྱིར་སྙམ་ན། འོ་ན་ དངོས་སྟོབས་དང་ཡིད་ཆེས་རྗེས་དཔག་གཉིས་པོ་དེ་ཡང་། སེལ་བྱེད་ཚད་མའི་དབྱེ་ལོགས་ཤིག་ཏུ་བྱས་པ་དོན་མེད་དུ་འགྱུར་བར་ཐལ། དེ་གཉིས་ཀྱང་རྗེས་དཔག་ཏུ་རིགས་གཅིག་པའི་ཕྱིར་ཞེས་མཚུངས་སོ། ། ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེ་ལྟ་མིན་ན་ཐལ་ཆེས་པའམ། །ལོགས་ཤིག་བྱས་པ་དོན་མེད་འགྱུར། །ཞེས་སོ། །འོ་ན་འདིར་གྲགས་པའི་རྗེས་དཔག་ཀྱང་དབྱེ་བ་ལོགས་པར་བྱས་པའི་དོགས་པ་འཆད་དགོས་སམ་སྙམ་ ན། ཤིན་ཏུ་ཡང་དགོས་ཏེ། གྲགས་པ་རྗེས་དཔག་ལས། ཕྱི་རོལ་གྱུར་པ་མ་ཡིན་ཡང་། །ཐ་དད་བྱས་ཡིན་སྔ་མ་བཞིན། །ཞེས་གྲགས་བསལ་གྱི་སྐབས་སུ་འཆད་པའི་ཕྱིར་རོ།། །། ༈ རིགས་སྒོར་རང་ལུང་ཐ་དད་དུ་བཤད་པའི་ཚུལ། གཉིས་པ་རིགས་སྒོར་རང་ལུགས་ཐ་དད་དུ་བཤད་པའི་ཚུལ་ནི། 2-326 རིགས་པའི་སྒོར། རང་གི་ཚིག་ཀྱང་། ལུང་ཚིག་ལས་དཔེར་བརྗོད་ཐ་དད་དུ་བཤད་པ་ཆོས་ཅན། དགོས་པ་ཡོད་དེ། ཤིན་ལྐོག་ལ་དཔྱོད་པའི་ཚེ་ཡང་། དངོས་ཤུགས་སོགས་འགལ་བའི་རང་ཚིག་ཙམ་བརྗོད་པ་ དེ། རང་འགལ་གྱི་དམ་བཅའི་ཞེན་དོན་ལ་གེགས་བྱེད་ཡིན་ནོ་ཞེས་ཤེས་པའི་ཆེད་ཡིན་པའི་ཕྱིར། ཞེས་འཆད་པ་ལ། རང་གི་ཚིག་ཀྱང་ཐ་དད་པ། །ཚིག་ཙམ་བརྗོད་པ་གེགས་བྱེད་ཡིན། །ཞེས་དང་། རིགས་གཏེར་དུ། རིགས་པའི་སྒོར། ལུང་ལ་དཔེར་བརྗོད་གཞན་དུ་གསུངས། །ཞེས་སོ། །མཁས་མཆོག་གོ་རབ་འབྱམས་པས། གཞུང་འདི་ལ། ཀུན་བཏུས་ལས། ལུང་ཚིག་དངོས་སྟོབས་རྗེས་དཔག་ལས་མ་ཟད་བྱས་པ་དགོས་པ་ ཡོད་པར་མ་ཟད། རང་ཚིག་ཀྱང་དངོས་སྟོབས་ལས་ཐ་དད་དུ་བྱས་པ་ཆོས་ཅན། དགོས་པ་ཡོད་དེ། ཞེས་སོགས་འཆད་པ་ནི། ཀྱང་སྒྲའི་ནུས་པ་ལ་འབྱོར་བ་ཙམ་སྣང་ཡང་། དགོངས་པ་མ་ཡིན་ ཏེ། ཀུན་བཏུས་ལས། རང་ལུགས་གཉིས་ལས་དཔེར་བརྗོད་ཐ་དད་མེད་པས་དགོས་པ་ཐ་དད་དུ་འཆད་མི་དགོས་པའི་ཕྱིར་ཏེ། རིགས་གཏེར་ལས། ཀུན་ལས་བཏུས་སུ་གཉིས་ཀ་ཡང་། །དཔེ་གཅིག་གིས་བསྟན་རིགས་ པའི་སྒོར། །ལུང་ལ་དཔེར་བརྗོད་གཞན་དུ་གསུངས། །ཞེས་པ་དེ་དང་། གཞུང་འདི་སྦྱོར་ཚུལ་མ་དགོས་པའི་རྣམ་འགྱུར་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ།། །། ༈ དེ་གཉིས་དོན་ལ་རྩོད་པ་སྤོང་ཚུལ་བཤད་པ། གསུམ་པ་རྩོད་སྤང་ལ། ར
【現代漢語翻譯】 解釋說，'因為信任后推論不是損害成立的領域'。此外，還指出了領域的區別：'因此，進行了區分'。如果損害成立的組成部分沒有不同的必要性，那麼就會導致后推論內部產生不同的分類。如果接受這一點，那麼就需要將排除性后推論分為三種，即基於效果、自性和非顯現原因的后推論，這將過於極端。如果不需要這樣，因為這三種后推論在後推論中屬於同一型別，那麼將實在和信任后推論作為排除性量度的單獨分類也將變得毫無意義，因為它們在後推論中也屬於同一型別。'解釋說：'如果不是這樣，就會過於極端，或者單獨分類將變得毫無意義'。 如果有人認為，'那麼這裡著名的后推論也需要解釋為單獨分類的疑慮嗎？'，那麼這是非常必要的，因為在排除著名的后推論時會解釋說：'即使不是外在的，也像以前一樣進行了區分'。 關於在理門中以不同方式解釋自宗和聖言的方式： 第二，關於在理門中以不同方式解釋自宗的方式： 在理門中，將自己的話語與聖言中的例子以不同方式進行解釋是有必要的，因為在分析極隱蔽的事物時，僅僅陳述與直接和間接相矛盾的自語，是爲了瞭解這會妨礙對自相矛盾的承諾的執著。'解釋說：'自己的話語也不同，僅僅陳述話語會妨礙'。 在《理藏》中，'在理門中，聖言中的例子被不同地陳述'。學者高繞絳巴說：'在這部論著中，從《集論》中，不僅需要完成聖言和實在後推論，而且還需要將自己的話語與實在區分開來'等等。雖然僅僅顯現了「也」這個詞的力量，但這並不是他的意圖，因為在《集論》中，由於兩種自宗的例子沒有不同，因此不需要解釋不同的必要性，因為在《理藏》中，'在《集論》中，兩者都是通過一個例子來展示的，在理門中，聖言中的例子被不同地陳述'。這是不需要結合這部論著的姿態。 關於解釋這兩者在意義上的爭論的方式：
【English Translation】 It is explained that 'because trust-based inference is not the domain of harm's establishment'. Furthermore, the distinction of domains is pointed out: 'Therefore, a distinction is made'. If the components of harm's establishment do not have different necessities, then it would lead to different classifications within inference. If this is accepted, then it would be necessary to divide exclusionary inference into three types, namely inference based on effect, self-nature, and non-apprehension of cause, which would be too extreme. If this is not necessary, because these three types of inference belong to the same category of inference, then making a separate classification of the real and trust-based inferences as exclusionary valid cognitions would also become meaningless, because they also belong to the same category of inference.' It is explained that 'If it is not so, it would be too extreme, or making a separate classification would become meaningless'. If someone thinks, 'Then is it necessary to explain the doubt that the famous inference here is also classified separately?', then it is very necessary, because when excluding the famous inference, it is explained that 'Even if it is not external, it is distinguished as before'. About the way of explaining one's own system and the words of scripture differently in the Gate of Reasoning: Second, regarding the way of explaining one's own system differently in the Gate of Reasoning: In the Gate of Reasoning, it is necessary to explain one's own words and the examples in the words of scripture differently, because when analyzing extremely obscure things, merely stating one's own words that contradict the direct and indirect is to know that this hinders attachment to the commitment of self-contradiction.' It is explained that 'One's own words are also different, merely stating words hinders'. In the Treasury of Reasoning, 'In the Gate of Reasoning, the examples in the words of scripture are stated differently'. The scholar Go Rabjampa said: 'In this treatise, from the Compendium, it is not only necessary to complete the words of scripture and the real inference, but it is also necessary to distinguish one's own words from the real' etc. Although only the power of the word 'also' is manifested, this is not his intention, because in the Compendium, since the examples of the two own systems are not different, it is not necessary to explain the different necessity, because in the Treasury of Reasoning, 'In the Compendium, both are shown by one example, in the Gate of Reasoning, the examples in the words of scripture are stated differently'. This is a gesture that does not require combining this treatise. Regarding explaining the way to resolve disputes in these two meanings:
ྩོད་པ་དང་ལན་གཉིས། དང་པོ་ནི། གང་ལ་རྩོད་ན། 2-327 དེ་ལ་བརྟེན་མིན་ཞེས་སོགས་དང་། ལུང་རྣམས་ཚད་མ་ཡིན་པ་ནི། །ཞེས་སོགས་སྐབས་སུ། དངོས་སྟོབས་ཡུལ་དཔྱོད་པའི་ཚེ། ལུང་གནོད་བྱེད་མ་ཡིན་པར་བསྟན་པ་དེ་ལ་རྩོད། གཉིས་པ་ནི། ཕྱི་ནང་ གི་པཎྜི་ཏ་འགའ་ཞིག་གིས་རྩོད་ཚུལ་ནི། ཁོ་ན་རེ། གནས་གསུམ་ཆར་གྱི་དངོས་པོ་ཀུན་ལ་ལུང་གིས་གནོད་པ་བྱེད་པའི་རྒྱུ་མཚན་ཡོད་དེ། སྤྱོད་པ་པ་ལྟ་བུ་དེ་ཡིས། སྔར་སྒྲ་རྟག་ སྟོན་གྱི་བསྟན་བཅོས་ཚད་མར་ནི་ཁས་བླངས་པའི་ཕྱིར་ན་སྟེ་དེའི་རྒྱུ་མཚན་གྱི་ཕྱིས་སྒྲ་མི་རྟག་པར་དམ་བཅས་པའི་དམ་བཅའི་ཞེན་དོན་ལ་གནོད་པའི་ཕྱིར་ཞེ་ན་ཞེས་པའི་ཕྱོགས་སྔ་འཆད་ པ་ལ། དེ་ཡིས་བསྟན་བཅོས་ཚད་མར་ནི། །ཁས་བླངས་ཕྱིར་ན་དངོས་ཀུན་ལ། །གནོད་བྱེད་ཅེ་ན་ཞེས་སོ། །དེའི་ལན་ནི། རྒོལ་བ་དེ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཀྱིས་སྔར་ཚད་མར་ཁས་བླངས་པའི་བསྟན་བཅོས་ དེ། གལ་ཏེ་ཕྱིས་ཚད་མར་མི་འདོད་ན། ལོག་ཕྱོགས་ལ་གནོད་པ་ཡིན་ནམ་ཅི་སྟེ་མ་ཡིན་པར་ཐལ། ཁྱོད་ཀྱིས་བསྟན་བཅོས་དེ་ཚད་མར་ཁས་བླངས་པའི་ཆ་ནས། བསྟན་བཅོས་དེའི་ལོག་ཕྱོགས་ལ་ གནོད་བྱེད་དུ་སོང་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། རྟགས་དངོས། དེ་ལ་ཁོ་ན་རེ། སྐྱོན་མེད་དེ། སྔར་བསྟན་བཅོས་ཚད་མར་ཁས་བླངས་ནས། ཕྱིས་དེ་དོར་ན་རང་ཚིག་སྔ་ཕྱི་འགལ་བའི་ཆ་ནས། ལོག་ཕྱོགས་ལ་གནོད་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ནའོ་ཞེས་ཟེར་ན། 2-328 འོ་ན་རང་ཚིག་དང་འགལ་བ་དང་བསྟན་བཅོས་དང་འགལ་བ་གཉིས་ལ་ཁྱད་པར་ཐ་དད་གཏན་ནས་མེད་པར་འགྱུར་བ་ལ། སྔར་བསྟན་བཅོས་ཚད་མར་ཁས་བླངས་ནས་ཕྱིས་དེ་དང་འགལ་བ་དམ་ བཅས་པའི་ཚེ། བསྟན་བཅོས་དང་འགལ་བས་གནོད་པར་མ་ཟད། རང་ཚིག་དང་འགལ་བས་ཀྱང་གནོད་པར་བཞག་འདུག་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེ་ཡིས་བསྟན་བཅོས་ཚད་མར་ནི། །ཁས་བླངས་ཕྱིར་ན་ དངོས་ཀུན་ལ། །གལ་ཏེ་དེ། །མི་འདོད་གནོད་བྱེད་ཡིན་ནམ་ཅི། །རང་ཚིག་འགལ་ན་རང་ཚིག་དང་། །བསྟན་བཅོས་འགལ་ཐ་དད་མེད་འགྱུར། །ཞེས་སོ། །ཡང་བསྟན་བཅོས་འདི་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་གཞལ་བྱའི་གནས་ཀུན་ ལ་སྒྲུབ་བྱེད་ཡོངས་སུ་རྗོད་པའི་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མ་ཉིད་ཡིན་པར་ཐལ། ཁྱོད་སྐྱེས་བུའི་འདོད་པ་ཙམ་གྱིས་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མར་བྱས་ན་སྟེ་སྐྱེས་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར། རྟགས་དངོས་ཞེས་འཆད་པ་ལ། སྐྱེས་བུའི་འདོད་པས་བྱས་ན་འདི། །ཡོངས་སུ་རྫོགས་པའི་ཚད་མ་ཉིད། །ཅེས་སོ།། །། ༈ རྩོད་པ་སྤངས་པའི་གྲུབ་དོན་བསྡུ་ཚུལ་བཤད་པ། བཞི་པ་གྲུབ་དོན་བསྡུ་བ་ནི། ཤེས་བྱ་ཆོས་ཅན། གཞལ་བྱའི་གནས་གསུམ་པོ་ལ་ལུང་གནོད་སྒྲུབ་ཏུ་འཇོག་མི་འཇོག་ གི་ཁྱད་པར་འབྱེད་ཚུལ་ཡོད་དེ། སྔར་བཤད་པའི་རྒྱུ་མཚན་དེས་ན། རབ་ཏུ་གྲགས་པའི་དོན་མངོན་ལྐོག་དག་ལ། བསྟན་བཅོས་དོར་ནའང་དེ་གཉིས་མི་རྟོགས་པའི་ཉེས
【現代漢語翻譯】 辯論與回答之二：首先，辯論的內容是： 針對『依賴於它』等等，以及『所有經文都是量』等等的情況。當以實在的角度進行分析時，辯論的焦點在於經文不應被視為妨礙認知的因素。 其次，一些內外學者辯論的方式如下：他們說，『在所有三種存在狀態的事物上，經文都有妨礙認知的理由，因為像順世論者那樣的人，他們先前已經接受了聲常住的論典作為量，因此，由於這個原因，後來他們承諾聲無常住，這妨礙了他們承諾的要點。』這是前述的論點。 因此，有人說：『因為他接受論典為量，所以對一切事物都有妨礙。』 對此的回答是：作為論敵的你，如果後來不認為你先前接受為量的論典是量，那麼它是否妨礙了錯誤的觀點？為什麼不呢？因為你接受該論典為量，所以它妨礙了該論典的錯誤觀點。這是真實的理由。 對此，有人說：『這沒有過錯，因為先前接受論典為量，後來放棄它，從前後矛盾的角度來看，它妨礙了錯誤的觀點。』 那麼，自相矛盾和與論典相矛盾之間就沒有區別了。先前接受論典為量，後來承諾與它相矛盾時，不僅因與論典相矛盾而妨礙，而且也因自相矛盾而妨礙。 因此，有人說：『因為他接受論典為量，所以對一切事物都有妨礙。如果他不接受，它是否會妨礙？如果自相矛盾，那麼自相矛盾和與論典相矛盾就沒有區別了。』 此外，這個論典，就其本身而言，是證明所有可衡量事物存在的完備量，因為它僅僅因為是人的意願而被認為是證明的量。這是真實的理由。 因此，有人說：『如果它僅僅因為是人的意願而被認為是量，那麼它就是完備的量。』 總結辯論后的結論： 第四，總結結論是：所知的事物，在三種可衡量的事物狀態中，是否存在經文妨礙或證明的差別？因為先前所說的原因，對於非常著名的顯現和隱蔽的事物，即使放棄論典，也不會有不理解的過失。
【English Translation】 Two: Argument and Answer. First, what is the argument about? Regarding 'depending on it' etc., and 'all scriptures are valid cognitions' etc. When analyzing from the perspective of reality, the argument focuses on the point that scriptures should not be considered as factors that hinder cognition. Second, the way some internal and external scholars argue is as follows: They say, 'For all things in the three states of existence, there is a reason why scriptures obstruct cognition, because people like the Lokayata (順世論者, a school of Indian materialism) have previously accepted the treatises on sound being permanent as valid cognitions, and therefore, for that reason, they later committed to sound being impermanent, which obstructs the point of their commitment.' This is the presentation of the prior argument. Therefore, it is said: 'Because he accepts the treatise as valid cognition, it obstructs all things.' The answer to this is: You, as the opponent, if you later do not consider the treatise that you previously accepted as valid cognition to be valid, then does it obstruct the wrong view? Why not? Because you accept that treatise as valid cognition, it obstructs the wrong view of that treatise. This is a real reason. To this, someone says: 'There is no fault, because having previously accepted the treatise as valid cognition, and later abandoning it, from the perspective of self-contradiction, it obstructs the wrong view.' Then, there would be no difference between self-contradiction and contradiction with the treatise. Having previously accepted the treatise as valid cognition, and later committing to contradicting it, it is obstructed not only by contradicting the treatise, but also by self-contradiction. Therefore, it is said: 'Because he accepts the treatise as valid cognition, it obstructs all things. If he does not accept it, will it obstruct? If it is self-contradictory, then there will be no difference between self-contradiction and contradiction with the treatise.' Furthermore, this treatise, in itself, is a complete valid cognition that proves the existence of all measurable things, because it is considered a valid cognition of proof merely because it is the will of a person. This is a real reason. Therefore, it is said: 'If it is considered a valid cognition merely because it is the will of a person, then it is a complete valid cognition.' Summarizing the conclusions after the debate: Fourth, summarizing the conclusion is: For knowable things, in the three states of measurable things, is there a difference between scriptures obstructing or proving? Because of the reasons previously stated, for very famous manifest and hidden things, even if the treatise is abandoned, there will be no fault of not understanding.
་པ་མེད་ལ། ཤིན་ཏུ་ལྐོག་གྱུར་དག་ལ། 2-329 བསྟན་བཅོས་རེ་ལུང་ནི་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མར་མི་འདོད་ན། ཤིན་ལྐོག་རྟོགས་པའི་རྣམ་པར་དཔྱོད་པ་ཉིད་མི་འཇུག་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འཆད་པ་ལ། དེས་ན་རབ་གྲགས་དོན་དག་ལ། །བསྟན་བཅོས་དོར་ནའང་ ཉེས་པ་མེད། །ལྐོག་གྱུར་དག་ལ་བསྟན་བཅོས་ནི། །མི་འདོད་དཔྱོད་པ་ཉིད་མི་འཇུག །ཅེས་སོ། །འོ་ན་ཤིན་ལྐོག་ལ་ལུང་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མར་ཁས་ལེན་ན། ལུང་དོན་ལ་བརྟག་དཔྱད་མ་བྱས་པར་ ཁས་བླངས་པས་ཆོག་གམ་སྙམ་ན། ལུང་འདི་ལ་བརྟག་ཅིང་དཔྱད་པའི་ཚེ། ཕྱི་རོལ་པའི་ལུང་ཕལ་ཆེར་ནི་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཁས་བླངས་སྔ་ཕྱི་འགལ་བར་བརྗོད་པའི་ལུང་ལྟར་སྣང་ཡིན་པའི་སྒྲུབ་བྱེད་ འདི་ལྟ་སྟེ། ཁྱོད་ཆགས་སོགས་ཆོས་མིན་སྡིག་པའི་རྩ་བར་བཤད། ཆུའི་ཁྲུས་ཀྱིས་ཆོས་མིན་སྡིག་པ་འདག་པར་གྱུར་པའོ་ཞེས་སྟོན་པའི་ལུང་གང་ཞིག དེ་ལྟར་སྟོན་པའི་ལུང་དེ་ནི་ཁས་བླངས་སྔ་ ཕྱི་འགལ་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཏེ། ཆུའི་ཁྲུས་ཀྱིས་ཆོས་མིན་སྡིག་པ་རྩ་བ་ནས་འདག་པ་མི་སྲིད་པའི་ཕྱིར་ཏེ། བདག་ཏུ་ལྟ་བ་དེ་སྡིག་པའི་རྩ་བ་གང་ཞིག ཆུའི་ཁྲུས་ཀྱིས། བདག་རྩ་ བ་ནས་འཇོམས་པར་མི་ནུས་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་འཆད་པ་ལ། འདི་ལ་རྟག་པ་ཕལ་ཆེར་ནི། །འགལ་བ་བརྗོད་ཡིན་འདི་ལྟ་སྟེ། །ཆགས་སོགས་ཆོས་མིན་རྩ་བ་དང་། །ཁྲུས་ཀྱིས་ཆོས་མིན་དག་གྱུར་པའོ། ། 2-330 ཞེས་སོ།། །། ༄། །ལོག་རྟོག་གཞན་ཁེགས་པར་བསྟན་པའི་སྒོ་ནས་མཇུག་བསྡུ་བ། (ལོག་རྟོག་གཞན་ཁེགས་པར་བསྟན་པའི་སྒོ་ནས་མཇུག་བསྡུ་བ།) གཞུང་དེའི་དོན་ནི། དེ་ལྟར་བཤད་ཀྱི། གཞན་དུ་ན། དག་བྱེད་ཁྲུས་ཀྱི་ཆོ་གས་གྲིབ་ལ་སོགས་པའི་ཉེས་པ་མངོན་གྱུར་ཅུང་ ཟད་འདག་པར་ནང་པ་སངས་རྒྱས་པ་རང་གིས་ཀྱང་ཁས་ལེན་པ་དང་འགལ་ལོ། །དེས་ན་ནང་པ་སངས་རྒྱས་པའི་བསྟན་བཅོས་ཏེ་གསུང་རབ་གང་ཡིན་པ་དེ་ཆོས་ཅན། ཁྱོད་ཤིན་ལྐོག་རྟོགས་པའི་ ཐབས་སུ་རྣམ་པར་དཔྱོད་པ་འཇུག་པར་འགྱུར་བ་ཡིན་ཏེ། ཁྱོད་ནས་བཤད་པའི་གཞལ་བྱ་མཐོང་བ་མངོན་ལྐོག་གཉིས་ལ་མངོན་སུམ་དང་རིགས་པས་མི་གནོད་པ་དང་། མ་མཐོང་བ་ཤིན་ཏུ་ལྐོག་གྱུར་ དག་ལ། ཁས་བླངས་སྔ་ཕྱི་འགལ་བ་དང་། དངོས་ཤུགས་འགལ་བའི་རང་ཚིག་གིས། །གནོད་པ་མེད་པ་སྒྲུབ་བྱེད་དུ། །གཟུང་བར་བྱ་བ་ཡིན་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་འཆད་པ་ལ། མཐོང་དང་མ་མཐོང་བ་དག་ ལ། །རིགས་པས་གྲུབ་དང་རང་ཚིག་གིས། །གནོད་བྱེད་བསྟན་བཅོས་གང་ཡིན་དེ། །གཟུང་བར་བྱ་ཕྱིར་དཔྱོད་འཇུག་འགྱུར། །ཞེས་པ་འདི་བྱུང་། ཡིད་ཆེས་རང་ལུང་དཔེ་གཅིག་གཉིས་ཀྱི་ཚུལ། །རང་ལུང་གནོད་གེགས་གཞལ་ བྱའི་གནས་གསུམ་ལ། །རང་ལུང་སྒྲུབ་བྱེད་ཚད་མར་འཇུག་མི་འཇུག །རྣམ་དབྱེ་སྟོན་འདི་ཡིད་ཆེས་གསལ་བའི་གཞུང་། །ཞེས་ཀྱང་ནཱ་གརྫུ་ནས་སྨྲས་སོ། །མངྒ་ལཾ།། །།
【現代漢語翻譯】 甚深隱蔽處。 若不欲論典為成立量，則不容許思擇極隱蔽之理。如是說：『若於顯明義，捨棄論典亦無過。于隱蔽處，論典者，不欲思擇亦不容。』若謂于甚深隱蔽處，許立論為成立量，然不于立論之義作觀察，唯許立論即可耶？觀察此立論之時，外道之立論多半是，有法（藏文：ཆོས་ཅན།），汝所許之立論前後相違，似如是說之立論，其成立之理如下：汝說貪等非為正法，乃罪惡之根本。以水沐浴，則非正法之罪惡得以清凈。如是顯示之立論，是為前後相違之立論。以水沐浴，不可能從根本上清凈罪惡。以我執為罪惡之根本，以水沐浴，不能從根本上摧毀我執。如是說：『於此多半是，說相違，如是貪等非根本，沐浴令罪惡得清凈。』 以顯示遮遣他宗邪分別之門作結。 （以顯示遮遣他宗邪分別之門作結。）彼論之義是，如是說，否則，以清凈沐浴之儀軌，能使少分顯現之垢染等罪過得以清凈，此與內道佛教徒自許相違。是故，內道佛教徒之論典，即彼經典，有法，汝于甚深隱蔽處，容許思擇之理，汝所說之能量所量，于顯現與隱蔽二者，不為現量與比量所害，于未見之甚深隱蔽處，以所許前後相違，及以直接與間接相違之自語，無有損害，應取為成立之理。如是說：『于見與未見處，以理成立與自語，損害論典為何者，應取故容許思擇。』此即是說。如信賴自語一二之方式，于自語損害之能量所量三處，自語是否容許作為成立量？顯示差別，此乃信賴明晰之論典。』那伽ार्जुन（梵文：Nāgārjuna，梵文羅馬擬音：Nāgārjuna，漢語：龍樹）亦如是說。吉祥！
【English Translation】 In the utterly hidden. If one does not accept treatises as valid means of proof, then it is said that the very act of analyzing the modes of understanding the utterly hidden is not permissible. Thus, it is said: 'If in matters of common knowledge, treatises are discarded, there is no fault. But for the hidden, treatises are not desired, and analysis itself is not permissible.' Now, if one accepts scripture as a valid means of proof for the utterly hidden, one might wonder if it is sufficient to accept the scriptural meaning without investigation. However, when investigating and analyzing this scripture, most external scriptures are the subject, your accepted statements appear contradictory, and the reason for this is as follows: You state that attachment and other non-dharmas are the root of sin, and that bathing in water purifies the non-dharmic sins. Such a statement is contradictory because it is impossible for bathing in water to eradicate sin from its root, since the view of self is the root of sin, and bathing in water cannot destroy the self from its root. It is said: 'In this, most are statements of contradiction, such as attachment being the root of non-dharma, and bathing purifying non-dharma.' Concluding with the demonstration of refuting other's wrong conceptions. (Concluding with the demonstration of refuting other's wrong conceptions.) The meaning of that text is: Thus it is said, otherwise, the ritual of purification through bathing can cleanse some manifest faults such as defilements, which contradicts what even the inner Buddhist themselves accept. Therefore, the treatises of the inner Buddhists, that is, whatever scriptures there are, are the subject, and the method of analyzing the utterly hidden is permissible, because in the measurable seen and unseen that you speak of, what is not harmed by direct perception and reasoning, and in the unseen, the utterly hidden, the self-contradictory and directly or indirectly contradictory statements are to be taken as proof of what is not harmed. It is said: 'In the seen and unseen, whatever scriptures are harmed by reasoning and self-contradictory statements, are to be taken, therefore analysis is permissible.' This is what happened. Like trusting one or two examples of one's own words, in the three places of measurable objects where one's own words are harmful, whether one's own words are permissible as a valid means of proof or not, this distinction is shown, this is a text that clarifies trust.' Nāgārjuna also said this. May there be auspiciousness!