rigral08_瑜伽四百論莊嚴之花.g2.0f
利佩若吉教言集RR8རྣལ་འབྱོར་སྤྱོད་པ་བཞི་བརྒྱ་པ་རྒྱན་གྱི་མེ་ཏོག 1-342 ༄༅། །རྣལ་འབྱོར་སྤྱོད་པ་བཞི་བརྒྱ་པ་རྒྱན་གྱི་མེ་ཏོག ༄། །རྟག་པར་འཛིན་པ་སྤོང་བའི་ཐབས་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་དང་པོ། ༄༅། །རྣལ་འབྱོར་སྤྱོད་པ་བཞི་བརྒྱ་པ་རྒྱན་གྱི་མེ་ཏོག་ཅེས་བྱ་བཞུགས་སོ།། རྒྱ་གར་སྐད་དུ། བོ་དྷི་སཏྭ་ཡོ་ག་ཙཪྻ་ཙ་ཏུ་ཤ་ཏ་ཀ་ཨ་ལཾ་ཀ་ར་པུཥྤ་ནཱ་མཿ བོད་སྐད་ དུ། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་རྣལ་འབྱོར་སྤྱོད་པ་བཞི་བརྒྱ་པའི་རྒྱན་གྱི་མེ་ཏོག་ཅེས་བྱ་བ། ཕྱོགས་བཅུ་དུས་གསུམ་གྱི་སངས་རྒྱས་དང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ཐམས་ཅད་ལ་ཕྱག་འཚལ་ལོ། །འཁོར་འདས་བླང་ དོར་གནས་རྣམས་མ་ལུས་པ། །སྒྲིབ་གཉིས་ཟད་པའི་ཡེ་ཤེས་མངོན་སུམ་གྱིས། །ཇི་བཞིན་རྟོགས་ནས་འགྲོ་ལ་ཐུགས་བརྩེ་བས། །སྟོན་པ་རྫོགས་སངས་རྒྱས་ལ་གུས་ཕྱག་འཚལ། །སིང་ག་གླིང་དུ་པདྨོ་ལས་འཁྲུངས་ ཤིང་། །རྒྱལ་བས་ལུང་བསྟན་འཕགས་པའི་གནས་ཐོབ་ནས། །བརྩེར་ལྡན་རང་གི་སྤྱན་ཡང་སྦྱིན་མཛད་པ། །རྒྱལ་སྲས་སྤྱོད་པའི་གཞུང་འདི་ཁོ་བོས་བཤད། །སློབ་དཔོན་འཕགས་པ་ལྷ་ནི་སིང་ག་གླིང་གི་རྒྱལ་པོའི་ སྲས་སུ་གྱུར་ཏེ། །རྒྱལ་ཚབ་བོར། དེ་ཉིད་དུ་རབ་ཏུ་བྱུང་སྟེ་ལྷོ་ཕྱོགས་དཔལ་གྱི་རིར་སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱི་དྲུང་དུ་བྱོན་ནས་དེའི་ཉེ་གནས་མཛད་དེ་གཞུང་ལུགས་ཐམས་ཅད་ལ་མཁས་པར་ གྱུར་ཏོ། །སློབ་དཔོན་འདི་འཇམ་དཔལ་རྩ་བའི་རྒྱུད་ལས། །གཞན་ཡང་རབ་བྱུང་དམ་པ་ནི། །སིང་ག་ལ་ཡི་གྲོང་ན་གནས། །འཕགས་པ་མིན་ལ་འཕགས་པའི་མིང་། །ཕ་རོལ་རྒོལ་བ་བཟློག་ནས་ནི། །མུ་སྟེགས་རྣམས་ཀྱི་སྔགས་སུན་ཕྱུང་། ། 1-343 དེ་དུས་འཇིགས་སུ་རུང་བ་ཡི། །དུས་ཀྱི་མཐའ་ལ་འབྱུང་བར་འགྱུར། །ཞེས་ལུང་བསྟན་ཏོ། །འདི་ལ་མཆོད་བརྗོད་དང་བཤད་པར་དམ་བཅའ་ནི་མ་མཛད་ལ། བསྟན་བཅོས་འདིའི་བརྗོད་བྱ་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་ དཔའི་བླང་དོར་གྱི་གནས་རྣམས་ཡིན་ལ། །དེ་འདིས་རྟོགས་པ་ནི་དགོས་པ་ཡིན་ནོ། །རྟོགས་པ་དེ་གོམས་པ་ལས་སངས་རྒྱས་ཐོབ་པ་ནི་དགོས་པའི་དགོས་པ་ཡིན་ལ། དེ་དགོས་པ་དང་དགོས་པ་ བསྟན་བཅོས་ལས་བྱུང་བ་ནི་འབྲེལ་བ་ཡིན་ནོ། །འདིའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅུ་དྲུག་སློབ་དཔོན་དཔལ་ལྡན་ཆོས་སྐྱོང་གིས་དང་པོ་བརྒྱད་ཆོས་སྟོན་པ་བརྒྱ་པ་དང་། ཕྱི་མ་བརྒྱད་རྩོད་པ་བརྒྱ་པ་ ཞེས་བྱ་བར་བྱས་ནས་ལྟ་བ་སེམས་ཙམ་དུ་བཀྲལ་ལོ། །ཞེས་འགྲེལ་པ་ལས་བཤད་དོ། །དེ་ལ་སློབ་དཔོན་འདིའི་ཀུན་རྫོབ་ཀྱི་ལྟ་བ་སེམས་ཙམ་རྣམ་རྫུན་ཡིན་ཏེ། དབུ་མ་འཁྲུལ་པ་འཇོམས་པ་ ལ་སོགས་པ་ནས་ཐམས་ཅད་འཁྲུལ་སྣང་དུ་བཤད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དོན་དམ་གྱི་ལྟ་བ་ནི་སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་དང་མཐུན་ནོ། །སློབ་དཔོན་ཆོས་ཀྱི་འབངས་ཀྱིས་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་དང་པོ་བརྒྱད་འཇིག་ རྟེན་ལ་གྲགས་པའི་དཔེས་
【現代漢語翻譯】 《利佩若吉教言集》RR8《四百論》之『飾品』 1-342 《四百論》之『飾品』 第一品：顯示斷除常執之方便 《四百論》之『飾品』 梵語：菩提薩埵瑜伽行四百論·飾品 藏語：菩提薩埵瑜伽行四百論·飾品 頂禮十方三世一切諸佛菩薩！ 輪迴涅槃取捨諸處，無餘。 二障盡除，以現量之智慧。 如實證悟后，以慈悲心對待眾生。 頂禮導師圓滿正等覺。 于獅子國（斯里蘭卡）蓮花中誕生， 受持佛陀授記，獲得聖者果位。 慈悲施捨自身之眼， 我將宣說此菩薩行之論典。 論師聖天曾為獅子國之王子， 捨棄王位，于南方吉祥山出家，于龍樹論師前成為近侍，精通一切經論。 此論師于《文殊根本續》中， 亦有授記：『復有殊勝出家者，于僧伽羅洲之城邑，名為非天然是天，能摧伏異宗外道輩，亦能破滅彼等諸邪咒，于彼恐怖惡世時，出現於時之邊際。』 此處未作禮讚與立宗，然此論典之所詮為菩薩之取捨處，因此通達此論典即為目的。由通達而串習，由此獲得佛果，是為目的之目的，此目的與目的由論典而生，是為關聯。 此論之十六品，論師吉祥護以最初八品為『教法百論』，后八品為『諍論百論』，並解釋為唯識宗之見解。此乃釋論中所說。 因此，此論師之世俗諦見解為唯識宗之假相，因其于《摧毀中觀之謬誤》等論中，將一切皆說為錯覺顯現之故。其勝義諦之見解與龍樹論師相同。 論師法護以世間共稱之譬喻，解釋最初八品。
【English Translation】 《Lipe Rorje Teachings》RR8 'Ornament' of the Four Hundred Verses on the Yogic Praxis 1-342 The Four Hundred Verses on the Yogic Praxis, 'Ornament' Chapter 1: Showing the Means of Abandoning the Grasping of Permanence The Four Hundred Verses on the Yogic Praxis, called 'Ornament' In Sanskrit: Bodhisattvayogacaryacatuśatakaalaṃkaarapuṣpanaama In Tibetan: Byang chub sems dpa'i rnal 'byor spyod pa bzhi brgya pa'i rgyan gyi me tog ces bya ba I prostrate to all the Buddhas and Bodhisattvas of the ten directions and three times! All places of samsara and nirvana, acceptance and rejection, without exception. With the manifest wisdom that exhausts the two obscurations. Having realized them as they are, with compassion for beings. I pay homage to the Teacher, the Complete and Perfect Buddha. Born from a lotus in the land of Singha (Sri Lanka), Having received the prophecy of the Victorious One and attained the state of the noble. Lovingly giving even his own eyes, I will explain this treatise on the conduct of a Bodhisattva. The teacher Aryadeva was born as the prince of the king of Singha (Sri Lanka). He abandoned the throne and became ordained in that very place. He went to the glorious mountain in the south to the presence of the teacher Nagarjuna, became his attendant, and became learned in all the scriptures. This teacher is prophesied in the Root Tantra of Manjushri: 'Moreover, a supreme renunciate will dwell in the city of Sinhala. His name will be 'Not-Noble' but he will be noble. He will repel opposing adversaries and refute the mantras of the Tirthikas (non-Buddhists). At that time, a terrifying time will occur at the end of the age.' Here, there is no praise or declaration of intent, but the subject matter of this treatise is the places of acceptance and rejection for a Bodhisattva, and the purpose is to understand them. The attainment of Buddhahood through familiarizing oneself with that understanding is the purpose of the purpose, and that purpose and purpose arising from the treatise is the connection. The sixteen chapters of this work were divided by the teacher Palden Chokyong into the first eight chapters called 'Hundred on Dharma' and the latter eight chapters called 'Hundred on Debate', and he explained the view as Chittamatra (Mind-Only). This is what is said in the commentary. Therefore, the conventional view of this teacher is the false aspect of Chittamatra, because in works such as 'Destroying the Errors of Madhyamaka', he explains everything as illusory appearances. His ultimate view is in accordance with the teacher Nagarjuna. The teacher Dharmapala explains the first eight chapters with examples that are well-known in the world.
བཤད་དེ་འགྲེལ་པར་བལྟའོ། ། གཞུང་འདིས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ལྟ་བ་དང་སྤྱོད་པ་དང་བསྒོམ་པ་དང་འབྲས་བུ་དང་ཡོན་ཏན་རྣམས་སྟོན་པ་ན་དང་པོ་རྟག་འཛིན་སྤོང་བའི་ཐབས་སྟོན་པ་ནི་མི་རྟག་པ་ལས་སྐྱོ་བ་སྐྱེ་ཞིང་དེས་སྡུག་བསྔལ་ལ་སོགས་པ་འཆད་པར་འགྱུར་བ་རྣམས་རྟོགས་སླ་ལ་དེ་ནས་འཁོར་འདས་ཀྱི་ཆོས་རྣམས་འདི་ནས་བཤད་པ་ཇི་ལྟ་བ་བཞིན་རྟོགས་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་འཆི་བ་མི་རྟག་པ་འཆད་པ་ནི་གང་ཟག་གང་ལ་འདོད་པའི་ཁམས་ལ་སོགས་པ་གསུམ་མམ། 1-344 ས་འོག་དང་ས་སྟེང་དང་ལྷའི་འཇིག་རྟེན་གསུམ་གསོད་པའི་མངའ་བདག་ཡོད་པ་དེས་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་གང་དང་དེ་ནི་རྟག་ཏུ་འབྲེལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟར་འཆི་བདག་གི་རྒྱལ་པོའི་ཆད་པ་ཡོད་ པ་དེས་རང་ཉིད་ལ་འཆི་བདག་གི་བྱེད་པ་པོ་མེད་པ་འཕགས་པ་རྣལ་མ་བཞིན་གཉིད་ལོག་སྟེ་དེ་ལ་ཟོན་མི་བྱེད་ན་དེ་ལས་མ་རུངས་ཆེ་བ་གཞན་ཅི་ཡོད་དེ་མི་འཆི་བའི་ རྟག་འཛིན་ལས་འཁོར་བའི་ཉེས་པ་གྲངས་མེད་པ་འབྱུང་བའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་བྱ་བ་ནི་ཚིག་རྣམ་པར་སྦྱར་བ་ཡིན་ནོ། །ཡང་ན་ཚིག་རྐང་དང་པོ་གཉིས་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཡོན་ཏན་དུ་བཤད་དེ་ གསུམ་པོ་དེ་བདག་གིར་མཛད་ནས་འཁོར་བ་ལས་འདོན་ཅིང་རང་ཉིད་ཅེས་སྦྱར་ཏེ་ཟུར་གཉིས་པའི་རྒྱན་ཡིན་ནོ། །འདིར་ལུང་གནས་མལ་གྱི་གཞི་དང་སངས་རྒྱས་སྨན་གྱི་བླའི་མདོ་ལ་སོགས་པ་ནས་ སེམས་ཅན་རྣམས་གསོད་ཅིང་ལས་དང་མཐུན་པའི་ཆད་པ་གཅོད་པའི་འཆི་བདག་གི་གཤིན་རྗེ་བཤད་དེ། དེའི་དོན་སློབ་དཔོན་ཙནྡྲ་གོ་མིའི་སློབ་མ་ལ་སྤྲིངས་པ་ལས། དེ་ནས་དེ་ནི་འཆི་བདག་དགའ་ བའི་ལག །གཞིལ་བའི་བཅོས་ཐབས་མེད་པས་བཟུང་ནས་ནི། །སྐྲ་དཀར་བོད་པ་སོ་ཡི་ཚོགས་དག་གིས། །རྒོད་པ་བཞིན་དུ་སྤྱི་ནས་འཛིན་པར་བྱེད། །གཤིན་རྗེའི་ཞགས་པས་དམ་དུ་བཅིངས་པ་དེ། །ཅེ་ཏེ་འབལ་ཞིང་ཆོ་ངེས་འདེབས་བྱེད་ཀྱང་། ། 1-345 དེ་ཡིས་ཀློང་ལ་ཉེ་དུའི་སྐྱེ་བོ་ཡིས། །རང་གི་ངུ་སྒྲས་དིར་བ་བཞིན་མི་ཐོས། །བགྲོད་དཀའི་ཆུ་དང་ཕ་བོང་ཐག་ཐུག་འདོམ་པའི་བར། །ཚེར་མ་རྣོན་པོས་འཛིངས་པས་ཉམ་ངའི་ལམ་དག་ཏུ། ། དུས་ཀྱི་ཞགས་པས་སྐེ་ནས་བརྟགས་ཏེ་གཤིན་རྗེའི་མི། །གཏུམ་པོ་རྣམས་ཀྱིས་དབྱུག་པས་བདའ་ཞིང་ཁྲིད་པར་འགྱུར། །བྱ་བ་དང་། སྤྱོད་འཇུག་ལས། གཤིན་རྗེའི་སྐྱེས་བུས་བཟུང་བ་ལ་ཞེས་བཤད་དོ། །ཐེག་པ་ ཆེ་ཆུང་གི་ཆོས་མངོན་པ་ནས་རང་རང་གི་ལས་དང་ཚེ་དང་བསོད་ནམས་ཟད་པའི་འཆི་འཕོ་བ་གསུམ་ཉིད་འཆད་དོ། །དེ་ལ་ཁམས་གོང་མ་གཉིས་ལ་གཤིན་རྗེའི་ཆད་པ་བཤད་པ་མེད་པས་ འཇིག་རྟེན་གསུམ་ཁམས་གསུམ་ལ་བྱས་ན་རང་དབང་མེད་པར་འཆི་བ་ཉིད་འཆི་བདག་གི་དོན་ཡིན་ལ། །ས་འོག་ཀླུ་ལ་སོགས་པ་ལ་ནི་གཤིན་རྗེ་ཉིད་ཡིན་ཏེ། །སློབ་དཔོན་བློ་གྲོས་སྣ་ཚོགས་ ཀྱི་མི་རྟག་པའི་གཏམ་ལས། གང་གིས་ས་འ
【現代漢語翻譯】 解釋應參考註釋。此論著闡述了菩薩的見地、行持、禪修、果位和功德。首先，爲了展示斷除常執的方法，從無常中生起厭離心，從而易於理解苦等。然後，爲了如實理解輪迴和涅槃的諸法，如本文所說，因此闡述死亡無常。對於任何眾生，無論是欲界等三界中的哪一個， 無論是地下的、地上的，還是天界的三界，都有殺死它們的主宰。『擁有』一詞應與『那』字連用，因為『誰』和『那』是常相關的。因此，擁有死亡之王的懲罰，卻沒有死亡的執行者，像真正的聖者一樣沉睡，而不加以防備，還有什麼比這更糟糕的呢？因為從不死的常執中會產生無數輪迴的過患。』這些是修飾過的詞語。或者，前兩句可以解釋為佛陀的功德， 后三句則解釋為佛陀擁有這些功德，並將眾生從輪迴中解脫出來，並與『自己』一詞連用，這是一種雙關的修辭手法。在此，從《律本事根本論》和《藥師琉璃光如來本願功德經》等經典中，闡述了閻羅法王，他殺害眾生並根據業力施加懲罰。其含義見於阿阇黎旃扎·果彌寫給弟子的信中：『此後，死亡是令人愉悅的手，/ 抓住毫無抵抗能力的人。/ 白髮和牙齒的集合，/ 像禿鷲一樣從頭頂抓住。/ 被閻羅的繩索緊緊束縛，/ 即使哭泣和哀嚎，/ 他也聽不見親友的哭聲，/ 就像自己的哭聲在耳邊迴響。/ 在難以逾越的河流和巨石之間，/ 在荊棘叢生的危險道路上，/ 時間的繩索勒住脖子，閻羅的使者，/ 殘暴地用棍棒驅趕和帶領。』此外，《入菩薩行論》中說：『被閻羅的使者抓住……』從小乘到大乘的《阿毗達磨》中，都闡述了三種死亡：業盡死、福盡死、壽盡死。對於上二界（色界和無色界）沒有關於閻羅懲罰的描述，因此，如果將三界理解為欲界、色界和無色界，那麼不由自主的死亡本身就是死主（閻羅）的含義。對於地下世界的龍族等眾生來說，閻羅就是死主本身。阿阇黎智祥的無常之語中說：『誰能……』
【English Translation】 The explanation should refer to the commentary. This treatise elucidates the Bodhisattva's view, conduct, meditation, fruition, and qualities. Firstly, to demonstrate the method of abandoning the clinging to permanence, aversion arises from impermanence, thereby making it easy to understand suffering and so on. Then, in order to understand the phenomena of samsara and nirvana as they are explained in this text, therefore, the impermanence of death is elucidated. For any being, whether in the desire realm or the three realms, Whether in the underworld, on the earth, or in the heavenly realms, there is a master who slays them. The word 'possessing' should be used in conjunction with 'that,' because 'who' and 'that' are always related. Therefore, possessing the punishment of the king of death, yet having no executor of death, sleeping like a true noble one without guarding against it, what could be worse than that? Because countless faults of samsara arise from the clinging to the permanence of not dying.' These are embellished words. Alternatively, the first two lines can be explained as the qualities of the Buddha, And the latter three as the Buddha possessing those qualities, liberating beings from samsara, and using the word 'self,' which is a figure of speech with a double meaning. Here, from the Vinaya-vastu and the Sutra of the Medicine Buddha, etc., Yama, the lord of death, is described as killing beings and inflicting punishments according to karma. Its meaning is found in a letter from Acharya Chandra Gomi to his disciple: 'Thereafter, death is a delightful hand, / Grasping those who have no means of resistance. / The collection of white hair and teeth, / Seizes from the top like a vulture. / Bound tightly by Yama's noose, / Even if one cries and wails,/ He does not hear the cries of relatives, / Just as one's own cries echo in one's ears. / Between impassable rivers and towering rocks, / On dangerous paths entangled with sharp thorns, / The noose of time tightens around the neck, and Yama's messengers, / Fiercely drive and lead with clubs.' Furthermore, the Bodhicaryavatara states: 'Seized by the messengers of Yama...' From the Abhidharma of both the Lesser and Greater Vehicles, the three types of death are explained: death from the exhaustion of karma, death from the exhaustion of merit, and death from the exhaustion of lifespan. For the upper two realms (form realm and formless realm), there is no description of Yama's punishment, therefore, if the three realms are understood as the desire realm, form realm, and formless realm, then involuntary death itself is the meaning of the lord of death (Yama). For beings such as the nagas in the underworld, Yama is the lord of death himself. In Acharya Blo-gros Sna-tshogs's words on impermanence: 'Who can...'
ོག་འཛུལ་ཏེ་ཀླུ་ཡི་དབང་པོའང་པདྨའི་རྩ་བ་ལྟར་འབྱིན་བྱེད། །མཐོ་རིས་འཛེགས་ཏེ་དབང་པོར་བཅས་པའི་ལྷ་ཚོགས་མིད་པར་བྱེད་པ་དང་། །ས་སྟེང་བསྐོར་ བསྐོར་ནྲི་ཀ་དང་ནི་ར་གུ་ན་ལ་བཏུས་གྱུར་པ། །འཆི་བདག་དེས་མི་ཚུགས་པ་གང་དུ་གནས་ནས་ཁྱེད་ནི་འཇིགས་མེད་འགྱུར་ཞེས་བྱ་བ་དང་། །ཁྱིམ་དྲུང་གནས་པའི་ནོར་ནི་གཞན་གྱིས་བརྐུས་ཞེས་ཐོས་པར་གྱུར་པ་ན། ། 1-346 རང་གི་ཁྱིམ་དག་སྲུང་བར་བྱ་ཞེས་སེམས་པ་འདི་ནི་རིགས་པ་ཡིན། །མི་ནི་ཁྱིམ་ཁྱིམ་དག་ནས་ཉིན་རེ་དྲངས་ཏེ་ཁྱེར་བར་བྱེད་པ་ཡི། །འཆི་བདག་ལས་ཅི་དགོས་མེད་གྱུར་ཏམ་འགྲོ་བ་ མེལ་ཚེ་ཅིས་མི་བྱེད། །ཅེས་བཤད་པ་ཡིན་ནོ། །སངས་རྒྱས་ལ་སོགས་པའི་འཕགས་པ་རྣམས་ལ་ནི་གཤིན་རྗེས་གནོད་པ་མི་ནུས་ལ། སངས་རྒྱས་དང་དབང་ཐོབ་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་མ་ཡིན་པའི་ འཕགས་པ་རྣམས་ལ་འཆི་འཕོ་བ་གསུམ་ཡོད་དོ། །དབང་ཐོབ་པ་དང་དགྲ་བཅོམ་པ་རྣམས་ཀྱི་འཆི་འཕོ་བ་དང་སྐྱེ་བ་ནི་བསམ་གྱིས་མི་ཁྱབ་པའི་དེ་གཉིས་ཡིན་ནོ། །ཡི་གེའི་དོན་ཞིབ་མོར་ བཤད་ན་ནི་མང་བར་འགྱུར་རོ། །གལ་ཏེ་རེ་ཞིག་གསོན་པས་དེས་མི་འཇིགས་སོ་སྙམ་ན་སྐྱེ་བའི་རྐྱེན་གྱིས་རྒ་ཤི་ཞེས་གསུངས་པས་འཆི་བར་བྱ་ཕྱིར་སྐྱེས་གྱུར་ཅིང་ན་རྒ་ལ་སོགས་པ་ གཞན་གྱི་དབང་གིས་འཆི་བར་འབད་པ་མེད་པར་འགྲོ་བའི་ངང་ཅན་ལ་བྱ་བ་ཐམས་ཅད་འཆི་བའི་དོན་དུ་བྱེད་པའི་བྱ་བ་ལྟར་སྣང་ཞིང་མངོན་ཏེ་གསོན་པའི་དོན་དུ་བྱ་བ་བྱེད་པ་ ནི་མིན་པ་ལྟར་སྣང་སྟེ་གང་གི་དོན་དུ་ནོར་གསོག་པ་ལ་སོགས་པའི་བྱ་བ་རྣམས་བྱེད་པའི་གསོན་པ་ནི་སྐད་ཅིག་གཅིག་ལས་མེད་པར་འཆད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་གསོན་པའི་དོན་དུ་བྱ་བ་ཅི་བྱེད་པ་ཐམས་ཅད་ནི་འཆི་བའི་དོན་དུ་བྱེད་པ་ཡིན་ཏེ། 1-347 ཇི་སྐད་དུ། མི་ཡི་དཔའ་བོ་ཐོག་མའི་མཚན་མོ་ནི། །གང་ན་འཇིག་རྟེན་མངལ་ན་གནས་གྱུར་པ། །དེ་ནས་བརྩམས་ཏེ་དེ་ནི་ཉིན་རེ་བཞིན། །འགྲོ་བཤོལ་མེད་པར་འཆི་བདག་དྲུང་དུ་འགྲོ། །ཞེས་ བཤད་པ་ཡིན་ནོ། །ཡང་ཁྱོད་ཀྱིས་འདས་པ་བྱུང་བ་དང་མ་འོངས་པ་གཞན་ཏེ་རིང་པོར་མཐོང་ན་ཁྱོད་དེ་གཉིས་མཉམ་མི་མཉམ་དུ་སེམས་པ་དེ་འཇིགས་པའི་འོ་དོད་འདྲ་སྟེ་འཇིགས་པར་མི་ འཇིགས་པའི་སྒྲ་བསྒྲགས་ཀྱང་དེ་འཇིགས་པར་བསྟན་པ་དེ་བཞིན་དུ་མ་འོངས་པ་ཡུན་རིང་དུ་རེ་བ་དེ་ཉིད་ཤི་དགོས་པ་ཡིན་པས་དེ་སེལ་བ་འཕགས་པ་རྣམས་བྱེད་པའི་ཆོས་གྱིས་ཤིག ཡང་ འཆི་བ་གཞན་དང་སྤྱི་མཐུན་ཡིན་པས་དེ་འཇིགས་པ་མ་ཡིན་ནོ་སྙམ་ན་དེ་འཇིགས་པ་ནི་ཡིན་ལ་ཁྱོད་ལ་དེ་མེད་ན་གཞན་གཅིག་ལ་གནོད་པའི་འཆི་བ་དེ་དེ་ལ་བྱུང་ན་དགའ་ བའི་ཕྲག་དོག་གི་སྒོ་ནས་རང་རྒྱུད་ལ་སྡུག་བསྔལ་བསྐྱེད་པར་འགྱུར་རམ་ཞེས་བྱ་བ་ནི་ཚིག་སྦྱར་བ་ཡིན་ནོ། །དོན་ནི་མེས་སྲེག་པའི་གནོད་པ་དེ
【現代漢語翻譯】 鉆入地下，也能像拔蓮藕一樣拔出龍王；升入高空，也能吞噬包括帝釋天在內的諸天神眾；在地上巡行，也能將人聚集到閻摩和涅伽羅古那處。哪裡有死主無法觸及的地方，讓你能夠安住而無所畏懼？ 如果聽到有人說：『家裡的財物被別人偷走了。』 那麼，守護自己的家園，這種想法是合理的。死主每天從各家各戶抓走人，難道你對死主還有什麼不滿意的嗎？為什麼不盡快了結此生呢？』 如是說。死主不能加害於佛陀等聖者，對於不是佛陀和獲得自在的菩薩的聖者來說，有三種死亡（死歿、死生、死死）。 獲得自在者和阿羅漢的死亡和轉生是不可思議的。如果詳細解釋文字的含義，內容會變得繁多。 如果暫時活著，就認為自己不會恐懼死亡，但經中說『生是老死的因』，因此，爲了死亡而生，衰老等其他因素導致死亡，無需努力，眾生的本性就是一切行為都像是爲了死亡而做，這似乎很明顯，而爲了生存而做的事情似乎並非如此，因為爲了積累財富等而做的事情，其所為之生存，只存在一瞬間。 因此，爲了生存而做的一切事情，實際上都是爲了死亡而做。正如所說： 『人的英雄最初的夜晚，在哪裡？在世界的子宮裡安住。從那時起，他每天都在走向死亡，沒有絲毫停歇。』 此外，如果你認為過去、現在和未來是遙遠的，那麼你認為這兩者是相同還是不同呢？這就像恐懼的呼喊，即使發出不恐懼的聲音，也顯示出恐懼。同樣，對未來抱有長久的期望，正是因為必須死亡，所以要修持聖者們所修持的法。或者，如果你認為死亡與其他事物是共同的，所以不值得恐懼，那麼這種恐懼是存在的。如果你沒有這種恐懼，那麼當對他人造成傷害的死亡降臨到那個人身上時，你會因為嫉妒而高興，從而在自己的內心產生痛苦嗎？』 這只是一個組合的詞語。意思是說，被火焚燒的危害是……
【English Translation】 Penetrating into the earth, he can extract even the lord of nāgas like the root of a lotus; ascending to the heavens, he can devour the hosts of gods, including Indra; wandering on the earth, he can gather beings to Yama and Nirṛti. Where is the place where death cannot reach, where you can abide and become fearless? If one hears that 'the wealth in the house has been stolen by others,' then the thought of protecting one's own home is reasonable. Death takes people from house to house every day. Are you dissatisfied with death? Why not end this life quickly?' Thus it is said. Death cannot harm the noble ones such as the Buddhas, but for the noble ones who are not Buddhas and bodhisattvas who have attained power, there are three kinds of death (death, birth, and death). The death and rebirth of those who have attained power and arhats are inconceivable. If the meaning of the words is explained in detail, it will become lengthy. If one lives temporarily and thinks that one will not fear death, but the sutras say that 'birth is the cause of old age and death,' therefore, one is born for death, and old age and other factors lead to death. Without effort, the nature of beings is that all actions seem to be done for the sake of death, and it seems that doing things for the sake of survival is not the case, because the survival for which one does things such as accumulating wealth exists only for a moment. Therefore, everything one does for the sake of survival is actually done for the sake of death. As it is said: 'Where is the hero of man's first night? Abiding in the womb of the world. From then on, he goes to death every day without stopping.' Furthermore, if you think that the past, present, and future are distant, do you think that these two are the same or different? This is like a cry of fear, even if a sound of non-fear is uttered, it shows fear. Similarly, having long-term expectations for the future is precisely because one must die, so practice the Dharma that the noble ones practice. Or, if you think that death is common with other things, so it is not worth fearing, then this fear exists. If you do not have this fear, then when the death that causes harm to others comes to that person, will you be happy because of jealousy, thereby creating suffering in your own mind?' This is just a combination of words. The meaning is that the harm of being burned by fire is...
་ཐུན་མོང་ཡིན་ཀྱང་སོ་སོས་སྲུང་དགོས་ པ་བཞིན་དེ་ཐུན་མོང་ཡིན་ཀྱང་དེ་བཟློག་པའི་ཐབས་བྱ་དགོས་སོ་ཞེས་བྱ་བའི་དོན་ཏོ། །ཡང་ནད་བཅོས་པ་དང་རྒས་པ་གསོས་པས་ཆོག་པས་དེ་གཉིས་ལ་མི་འཇིགས་མོད་ཟེར་ཀྱང་གཉེན་པོ་ཡོད་པ་དེ་གཉིས་ལའང་འཇིགས་ན་གཤིན་རྗེའི་ཆད་པ་ཕྱི་མ་འཆི་ཁར་སྲོག་གཅོད་པ་གང་གིས་ཀྱང་གཅོར་མེད་པ་དེ་ལ་འཇིགས་པར་བྱ་དགོས་ཏེ་འདུལ་བ་ལུང་ལས། 1-348 གང་དུ་གནས་ན་འཆི་བས་མི་ཚུགས་པའི། །ས་ཕྱོགས་དེ་ནི་ཡོད་པ་མ་ཡིན་ཏེ། །བར་སྣང་ལ་མེད་རྒྱ་མཚོའི་ནང་ནའང་མེད། །རི་རྣམས་ཀྱི་ནི་གསེབ་ཏུ་ཞུགས་ནའང་མེད། །ཅེས་བཤད་དོ། །དེ་ ཐུན་མོང་བ་ཡིན་ཀྱང་འོང་ངེས་པས་འཇིགས་དགོས་སོ། །ཞེས་སྟོན་པ་ནི་ས་གཅིག་ཏུ་གསད་པར་བྱ་བའི་ཞེས་པ་དང་། སྒྲ་མི་སྙན་པ་མ་གཏོགས་པ་ལ་དུས་ངེས་པ་མེད་ཀྱང་དེ་འོང་ ངེས་པས་འཇིགས་དགོས་སོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་དུས་ལ་ཞེས་པའོ། །གལ་ཏེ་མ་འོངས་པའི་དོན་རྙེད་གྲགས་ལ་སོགས་པ་ལ་ལྟ་བ་ཡིན་གྱི་གསོན་པ་ཟད་པ་སྟེ་ཚེ་མ་ཕྱིད་ནས་སྡིག་པ་ བྱེད་པ་ནི་མ་ཡིན་ནོ་སྙམ་ན་བདག་ཉིད་རྙེད་གྲགས་སུ་འཚོང་ལ་བདག་ལ་ལྡན་པའམ་བྱམས་པ་སྟེ་བདག་ཉིད་རིག་པ་ཞེས་མཁས་པ་སུ་ཞིག་སྨྲ་ཏེ་དེ་ནི་རྨོངས་པ་ཡིན་ནོ། །བདག་ ཉིད་གཏའ་མར་བཞག་པ་ནི་གཤིན་རྗེའི་ལག་ཏུ་སྟེ་སངས་རྒྱས་སྨན་གྱི་བླའི་མདོ་ལས། ལྷན་ཅིག་སྐྱེས་པའི་ལྷས་དགེ་སྡིག་བྱས་པ་རྣམས་བྲིས་ནས་དེ་ལ་གཏད་དེ་ཆད་པ་བྱེད་པར་བཤད་པ་ བཞིན་ནོ། ། མཁས་རྣམས་ནི་འཕགས་པ་རང་ལུས་ལ་འདོད་ཆགས་དང་བྲལ་བ་རྣམས་སོ། །སུ་ལའང་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སེམས་སྐད་ཅིག་ཡིན་པ་ནི་ཨ་ལ་སོགས་པའི་ཡི་གེ་མྱུར་པོ་བརྗོད་པ་ལ་འཕོ་བའི་རྟགས་ལས་ཤེས་ལ། 1-349 དེའི་ཚད་ནི་མི་སྟོབས་ཅན་གྱི་སེ་གོལ་གཅིག་ལ་དྲུག་ཅུ་རྩ་ལྔ་འདའ་བར་འདོད་དོ། །འདི་ནས་སེམས་ལྟར་འདུ་བྱེད་ཐམས་ཅད་སྐད་ཅིག་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་འགྲེལ་པ་ལས་བཤད་དོ། །དེས་ན་ སྐད་ཅིག་ཙམ་གསོན་པའི་དོན་དུ་སྡིག་བྱེད་པ་ནི་རང་གིས་རང་མ་ཤེས་པ་ཡིན་པས་དེ་སྤང་ངོ་ཞེས་སྟོན་པ་ཡིན་ནོ། །ཁྱོད་རིང་ཞེས་བྱ་བས་ནི་འགལ་བ་ལ་སྤྱོད་པ་སྟོན་ཏེ་ ཨེ་མ་ནི་དེ་ལ་བརྩེ་བའམ་སྐྱོ་བའི་སྒྲའོ། །ཁྱོད་ཀྱི་སྤྱོད་པ་དེ་འདྲ་བ་ནི་སྐྱེ་བོ་ཁྱོད་དང་འདྲ་བ་ལ་དམ་པར་འགྱུར་གྱི་མཁས་པ་ལ་མ་ཡིན་པའོ། །ཡང་ཁྱོད་རང་འཆི་བ་ ལ་མྱ་ངན་ཏེ་ཡིད་སྡུག་བསྔལ་མི་བྱེད་པར་བུ་སོགས་ལ་ཅི་སྟེ་བྱེད་དེ་འདྲ་བ་རང་ཉིད་སྐྱོ་བྱ་སྟེ་སྨད་བྱ་ཡིན་པས་དེ་འདྲ་བའི་སྨྲ་བ་པོ་ནི་ཞེས་སྦྱར་རོ། །དེའི་རྒྱུ་ མཚན་སྟོན་པ་ནི་གང་ཚེ་སེམས་ཅན་འགའ་ཞིག་བུ་གྱིས་ཤིག་ཅེས་མ་བཅོལ་བར་རང་ཉིད་བུར་གྱུར་པ་དེའི་ཚེ་ཡང་དེ་ཕྱིར་མར་འགྲོ་བ་འགྲོའོ་ཞེས་དྲི་བ་མ་བྱས་པར་སོང་བ་དེ་ རིགས་པར་མི་འགྱུར་མ་ཡིན་པ་རིགས་
【現代漢語翻譯】 雖然是共同的，但每個人都必須守護。同樣，雖然死亡是共同的，但也必須採取方法來避免它。或者說，僅僅通過治療疾病和恢復青春就足夠了嗎？即使對這兩者不畏懼，但如果對具有對治的這兩者也感到恐懼，那麼就更應該畏懼閻羅王的懲罰，即死後臨終時無法避免的生命終結。正如《律藏》中所說： 『無論身處何處，都無法逃脫死亡的魔爪， 這樣的地方並不存在； 不在虛空中，不在大海中， 即使進入群山之中，也無處可逃。』 因此，即使死亡是共同的，也必然會到來，所以應該感到恐懼。』這裡所說的『在一個地方被殺』，以及『除了不悅耳的聲音之外，時間是不確定的，但它肯定會到來，所以應該感到恐懼』，就是指『時間』。如果認為關注的是未來的利益和名聲等等，而不是生命的終結，即在壽命未盡時就作惡，那麼將自己出賣給利益和名聲，誰會稱擁有或慈愛自己為智者呢？那是愚昧。將自己作為抵押品，就是抵押給閻羅王。正如《藥師經》中所說：『俱生神記錄善惡行為，並將其交付給閻羅王進行懲罰。』 智者是指那些遠離對自身貪執的聖者。對於『對誰』，心念是剎那生滅的，這可以從快速唸誦字母等時的變化中得知。其速度是，一個強壯的人彈指間可以經歷六十五個剎那。正如註釋中所說：『從這裡可知，一切有為法都如心念般是剎那生滅的。』因此，爲了剎那的生存而作惡，就是不瞭解自己，所以應該避免。『你長久』這句話表明了行為的矛盾。『唉』是對那件事的憐憫或悲傷的語氣。你那樣的行為，對於像你這樣的人來說是合適的，但對於智者來說則不然。或者，你為自己的死亡感到悲傷，為什麼不對自己感到悲傷，反而對孩子等等感到悲傷呢？像這樣的人應該被憐憫和責備。因此，應該將『說話者』與此聯繫起來。 解釋其原因是，當某個眾生沒有被要求成為孩子時，自己成爲了孩子，即使在那時，他也會在沒有被詢問是否要去的情況下，爲了那個孩子而走向死亡。這不合邏輯，不是嗎？
【English Translation】 Although it is common, everyone must protect it individually. Similarly, although death is common, methods to avert it must be employed. Or, is it sufficient to merely cure diseases and restore youth? Even if one is not afraid of these two, if one fears even those with antidotes, then one should fear the punishment of Yama (閻羅王, Yánluówáng, Lord of Death, Lord of Death), the inevitable termination of life at the time of death. As stated in the Vinaya Sutra: 'There is no place where death cannot reach, Such a place does not exist; Not in the sky, not in the ocean, Not even by entering the midst of mountains.' Therefore, even though death is common, it is certain to come, so one should be afraid. What is taught here as 'being killed in one place' and 'although there is no fixed time for unpleasant sounds, it is certain to come, so one should be afraid' refers to 'time.' If one thinks that one is looking to future gains and fame, etc., and not committing sins while life is not exhausted, i.e., before the end of one's lifespan, then selling oneself for gains and fame, who among the wise would call possessing or loving oneself 'wise'? That is ignorance. Placing oneself as collateral is placing oneself in the hands of Yama. As stated in the Sutra of the Medicine Buddha (藥師經, Yàoshī jīng, Medicine Buddha Sutra, Medicine Buddha Sutra): 'The gods born together record virtuous and non-virtuous deeds and hand them over to Yama for punishment.' The wise are those noble ones who are free from attachment to their own bodies. Regarding 'to whom,' the mind is momentary, which can be known from the signs of change when reciting letters such as 'a' quickly. Its measure is that a strong person can experience sixty-five moments in a snap of the fingers. As stated in the commentary: 'From this, it is known that all conditioned phenomena are momentary like the mind.' Therefore, committing sins for the sake of a momentary life is not knowing oneself, so it should be avoided. The phrase 'you long' indicates contradictory behavior. 'Alas' is an expression of affection or sorrow for that. Such behavior of yours is appropriate for someone like you, but not for the wise. Or, you grieve for your own death, why do you not grieve for yourself but grieve for your children, etc.? Such a person should be pitied and blamed. Therefore, the 'speaker' should be connected to this. The reason for this is that when a sentient being is not asked to become a child, but becomes a child on their own, even then, without being asked whether to go, they go towards death for that child. This is illogical, isn't it?
པར་འགྱུར་བ་སྟེ་དགག་པ་གཉིས་ཀྱིས་རྣལ་མ་སྟོན་པ་སྒྲའི་ལུགས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་རིགས་པས་སྤྱོད་པ་ལ་དེ་བྱེད་པ་ནི་གནས་མིན་ཡིན་པ་ལ་བྱེད་པ་ཡིན་ནོ། ། 1-350 དེས་ན་ཁྱོད་གཏི་མུག་ཕྱིར་ན་བུའི་གནས་ལུགས་ཀྱིས་རྣམ་པར་རྟོག་པ་མེད་པར་ཟད་དེ་བུ་འདི་ཕྱི་མར་འགྲོ་བ་སྤྲོ་བ་སྟེ་བརྡ་སྤྲོད་པ་ཉིད་ཚིག་ཏུ་མ་སྨྲས་ཀྱང་རྒས་པས་སྟོན་ པར་བྱད་དེ་སྐྱེས་ནས་མ་ཤིའི་བར་རྒས་པ་འབའ་ཞིག་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །རྒས་པ་ནི་འཆི་བ་ལ་དོན་གྱིས་བརྡ་སྤྲོད་པ་ཡིན་པས་དེ་མ་སྤྲད་པར་སོང་བར་མ་གྲུབ་པས་བུ་རིགས་ པས་སྤྱོད་པ་ལ་མྱ་ངན་མི་བྱ་བར་རང་གཏི་མུག་པ་ལ་བྱ་སྟེ་བུ་སྐྱེད་པའི་རྒྱུ་ལ་འབད་ནས་དེའི་འབྲས་བུ་ཤི་བ་ལ་མྱ་ངན་བྱེད་པ་ནི་འགལ་བ་འདུས་པ་ཡིན་ནོ། ། ཞེས་སྟོན་ཏོ། །ཡང་ཇི་ལྟར་ཕ་ལ་བུ་སྡུག་པ་དེ་ལ་བུ་སྡུག་ཅིང་ཡིད་དུ་འོང་བ་སྐྱེ་མ་ཡིན་གཞོན་པ་རྣམས་ནི་རྒན་པ་ལ་བྱས་ཤེས་དྲིན་བཟོ་འདོར་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་ འཇིག་རྟེན་གྱི་ཆགས་པ་འདི་ནི་ཆུ་ལྟར་འོག་ཏུ་འགྲོའི་གོང་དུ་མི་འགྲོ་ལ་ཆགས་པ་ལྟར་ལ་སོགས་ཏེ་དེ་ཕྱིར་མཐོ་རིས་ཀྱང་རྙེད་དཀའ་ན་ཐར་པ་ལྟ་ཅི་སྨོས་ཏེ་གོང་མ་ལ་ སྲེད་པ་མེད་པས་དེའི་རྒྱུ་མི་བྱེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་དྲིལ་བུའི་སྐད་རིམ་གྱིས་གཏན་མེད་པར་འགྱུར་བ་བཞིན་བྱས་ཤེས་དྲིན་བཟོ་མེད་པ་རྣམས་ཀྱི་དཀར་པོའི་ཆོས་རིམ་གྱིས་ཞིག་ནས་མཐོ་རིས་དང་ཐར་པ་གཉིས་ཀ་མེད་པར་འགྱུར་རོ། ། 1-351 ཡང་བུ་དེ་རྗེས་སུ་མི་མཐུན་ན་དེ་ལ་སྡུག་པ་མེད་པས་དེ་ཆགས་པ་དང་མྱ་ངན་མི་འཐད་ལ། མཐུན་ན་དེའི་ཚེ་ཆགས་པ་ཚོང་དང་འདྲ་བ་ཁོ་ནར་ཟད་དེ་མཐུན་ཙ་ན་ ཆགས་ལ། མི་མཐུན་ཙ་ན་དེ་མེད་པ་ལག་རྗེས་ལུག་པ་རྗེས་དེས་ཅི་བྱ། ཡང་ཆགས་ཡུལ་དང་བྲལ་བའི་བསྐྱེད་པའི་སྡུག་བསྔལ་ནི་མི་རྣམས་ལ་ཚིག་ཙམ་མ་ཡིན་པར་སྙིང་ནས་མྱུལ་དུ་ ལྡོག་སྟེ་དེར་མ་ཟད་ཆགས་ལའང་སྡུག་བསྔལ་དང་བྲལ་བའི་མཚོན་པའི་མི་བརྟན་པ་ཉིད་ལྟོས་ཏེ་ཆགས་པའང་དེ་མ་ཐག་ཏུ་འཇིགས་པར་ལྟོས་པ་དང་དེས་བསྐྱེད་པའི་སྡུག་བསྔལ་ཞི་བར་འགྱུར་རོ། ། གལ་ཏེ་འཇིག་རྟེན་གྱི་ལུགས་དང་མཐུན་པས་བྱེད་དོ་ཞེ་ན་དེའི་དོན་དུ་རང་ཉིད་མྱ་ངན་གྱིས་གནོད་པས་གཟིར་བར་བྱས་ཀྱང་དེ་ལ་ཡོན་ཏན་མེད་པར་ཤེས་བཞིན་དུ་ཁྱེད་བདག་ཉིད་ལ་ ཕྱི་ཚུལ་ཆོས་པ་དེ་མི་རིགས་ཏེ་གཡོ་ཅན་གྱི་སྤྱོད་པ་དེས་ཅི་བྱ། ཡང་མྱ་ངན་ནི་སྡུག་བསྔལ་གྱི་སྟོན་མོ་འགོད་པ་ཡིན་ན་དེས་འཁྱམ་པ་ལ་དེའི་སྣོན་མི་དགོས་ཞེས་སྟོན་པ་ ནི་སྡུག་བསྔལ་ཞེས་པ་སྟེ་རྨ་འབྲས་སུ་བསྒྱུར་བ་བཞིན་མི་འདོད་པ་བྱེད་པ་ཡིན་ནོ། །འདུ་འབྲལ་གཉིས་ནི་འབྲལ་མི་སྲིད་པས་གཅིག་སྒྲུབ་ལ་གཅིག་འདོར་བ་དེ་མི་འཐད་དོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་གང་གི་ཞེས་པ་སྟེ་བཀྲ་ཤིས་མ་དང་
【現代漢語翻譯】 因為駁斥兩種觀點是爲了真實地揭示聲音的規律。因此，用理性來行事，就是把本不該做的事情當成該做的。 因此，你因為愚癡，就像孩子一樣，沒有分別地死去。這個孩子來世喜歡去，即使沒有說出任何話語，也會因衰老而顯現出來，因為從出生到死亡，只有衰老。衰老實際上預示著死亡，如果它沒有預示，就不會消失。因此，不要因為孩子用理性行事而悲傷，而應該為自己的愚癡悲傷。努力創造生孩子的因，卻為它的果實——死亡而悲傷，這是矛盾的。 這表明，就像父親愛孩子一樣，那些年輕、可愛、令人愉悅的孩子，卻會忘記老人的恩情。因此，世間的形成就像水一樣向下流，而不是向上流。因此，即使是獲得上界也很困難，更不用說解脫了，因為他們不貪戀上界，所以不會去造就上界的因。 因此，就像鈴鐺的聲音逐漸消失一樣，那些沒有感恩之心的人，他們的善法也會逐漸消失，最終失去上界和解脫。 此外，如果孩子不聽話，就沒有什麼可愛的，因此不應該執著和悲傷。如果聽話，那麼這種執著就只像交易一樣。聽話就執著，不聽話就消失，留下足跡又有什麼用呢？ 此外，與所愛之物分離所帶來的痛苦，不僅僅是人們口頭上的說說，而是發自內心的感受。不僅如此，對於執著，還要看到與痛苦分離的不穩定性。因此，執著會立即帶來恐懼，並平息由此產生的痛苦。 如果有人說，這樣做是爲了順應世間的習俗，那麼即使爲了這個目的，自己被悲傷折磨，也知道這樣做沒有好處，卻仍然在外表上裝作有道德，這是不合理的，這種虛偽的行為又有什麼用呢？ 此外，悲傷是痛苦的盛宴，對於一個流浪者來說，不需要再增加痛苦。這表明，痛苦就像把傷口變成膿瘡一樣，是在做不希望的事情。聚散是不可避免的，所以主張一個而拋棄另一個是不合理的。這表明，『誰的』（藏文：གང་གི་）指的是吉祥天女（藏文：བཀྲ་ཤིས་མ་，梵文天城體：श्री，梵文羅馬擬音：śrī，漢語字面意思：吉祥）和...
【English Translation】 Because refuting two views is to truly reveal the law of sound. Therefore, to act with reason is to treat what should not be done as what should be done. Therefore, you, because of ignorance, are like a child, dying without discrimination. This child is happy to go to the next life, and even if no words are spoken, it will be shown by aging, because from birth to death, there is only aging. Aging actually foreshadows death, and if it does not foreshadow, it will not disappear. Therefore, do not grieve because the child acts with reason, but grieve for your own ignorance. Strive to create the cause of having children, but grieve for its fruit—death—which is a contradiction. This shows that just as a father loves his child, those young, lovely, and pleasing children will forget the kindness of the elderly. Therefore, the formation of the world is like water flowing downwards, not upwards. Therefore, even attaining the upper realms is difficult, let alone liberation, because they do not crave the upper realms, so they will not create the cause of the upper realms. Therefore, just as the sound of a bell gradually disappears, those who have no gratitude, their white dharma will gradually disappear, and eventually they will lose both the upper realms and liberation. Furthermore, if the child is disobedient, there is nothing to love, so there should be no attachment and sorrow. If obedient, then this attachment is only like a transaction. Attachment when obedient, and disappearance when disobedient, what is the use of leaving footprints? Furthermore, the suffering of separation from a loved one is not just something people say, but a feeling from the heart. Not only that, but for attachment, one must also see the instability of separation from suffering. Therefore, attachment immediately brings fear and pacifies the suffering caused by it. If someone says that doing so is to conform to worldly customs, then even for this purpose, one is tormented by grief, knowing that there is no benefit in doing so, yet still outwardly pretending to be moral, which is unreasonable, and what is the use of this hypocritical behavior? Furthermore, sorrow is a feast of suffering, and for a wanderer, there is no need to add more suffering. This shows that suffering is like turning a wound into a boil, doing what is not desired. Gathering and scattering are inevitable, so it is unreasonable to assert one and abandon the other. This shows that 'whose' (Tibetan: གང་གི་) refers to the auspicious goddess (Tibetan: བཀྲ་ཤིས་མ་, Sanskrit Devanagari: श्री, Sanskrit Romanization: śrī, literal meaning: auspicious) and...
སྣ་ནག་མ་བཞིན་ནོ། ། 1-352 མ་རིག་པ་ཡོད་པའི་འདུ་འབྲལ་གཉིས་ཀ་ལ་ཐོག་མཐའ་མེད་པས་གཅིག་མཐོང་ལ་གཅིག་མ་མཐོང་བ་དེ་མི་འཐད་པས་གཉིས་ཀ་འདོད་པའམ་ཡང་ན་གཉིས་ཀ་མི་འདོད་པར་བྱ་དགོས་སོ་ཞེས་ སྟོན་པ་ནི་འདས་ལ་ཞེས་པ་སྟེ་རིང་པོ་ཐོག་མ་མེད་པ་ནས་བྲལ་བ་དེ་མཐོང་བ་མིན་ཏེ་སྔོན་ཆད་མ་མཐོང་བཞིན་མྱ་ངན་བྱེད་པ་དེ་མི་འཐད་པའི་དོན་ཏོ། །གལ་ཏེ་འདུ་ བའི་དུས་དེ་ལ་ཆགས་སོ་ཞེ་ན། སྐད་ཅིག་ནས་ལོ་ཟླ་ལ་སོགས་པའི་དུས་དེ་རྣམས་འཆི་སར་འཁྲིད་པས་དགྲ་དང་འདྲ་ཞེས་སྦྱར་རོ། །ཡང་བློ་ངན་ཁྱོད་གཉེན་དང་བྲལ་བའི་འཇིགས་པས་ཁྱིམ་ ནས་མི་འབྱུང་ན་མཁས་པ་སུ་ཞིག་ངེས་པར་བྱ་དགོས་པའི་འཆི་བདག་གི་ཆད་པ་དེ་སྒུག་པར་བྱེད་ཅིང་སྡོད་པར་འགྱུར་ཏེ་ཐར་པ་སྒྲུབ་བོ། །གལ་ཏེ་བྱ་བ་རྣམས་བྱས་ནས་ཆོས་བྱའོ་ སྙམ་ན། དེ་བྱས་ནས་བཏང་བྱ་ཡིན་ན་དེ་དང་པོ་བྱས་པ་ལ་དགོས་པ་མེད་དོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་ཁྱོད་འདི་ཞེས་པ་ཡིན་ནོ། །འཆི་བའི་མི་རྟག་པ་གོམས་པའི་འབྲས་བུ་ནི་བདག་ ནི་ཞེས་པ་སྟེ་དེ་སྲོག་ལའང་ཆགས་པ་བཏང་ནས་འཆི་བདག་ལའང་མི་འཇིགས་ན་ནགས་སུ་འགྲོ་བ་དང་གཉེན་དང་འབྲལ་བ་ལ་ག་ལ་འཇིགས། དེའི་ཕྱིར་འཆི་བ་རྗེས་སུ་དྲན་པ་བསྒོམས་ནས་འཕགས་པའི་ལམ་བསྒྲུབ་པར་བྱའོ། ། 1-353 སློབ་དཔོན་འཕགས་པ་ལྷས་མཛད་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་རྣལ་འབྱོར་སྤྱོད་པ་བཞི་བརྒྱ་པ་ལས་རྟག་པར་འཛིན་པ་སྤོང་བའི་ཐབས་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་དང་པོ་བཤད་ཟིན་ཏོ།། །། ༄། །བདེར་འཛིན་གྱི་ཕྱིན་ཅི་ལོག་སྤངས་པའི་ཐབས་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་གཉིས་པ། སྡུག་བསྔལ་ལ་ བདེར་འཛིན་གྱི་ཕྱིན་ཅི་ལོག་སྤོང་བའི་ཐབས་སྟོན་པ་ན་ལུས་ནི་ཞེས་གསུངས་ཏེ་སྦྲུལ་གདུག་ལྟར་གནོད་པ་སྣ་ཚོགས་འབྱུང་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་འཆད་པ་ནི་མི་རྣམས་ཞེས་པ་སྟེ་གཞན་ནི་འདོད་ ཡོན་ལྔའོ། །གང་ཚེ་ནི་སྡུག་བསྔལ་ཤས་ཆེ་བ་ལ་ཆེ་བར་གྱིས་ཤིག་པའོ། །མངོན་ཕྱོགས་ནི་འདོད་པའོ། །འཇིག་པ་ནི་མི་རྟག་པའོ། །སྙེག་པ་ནི་གྲིབ་མ་བཞིན་རྗེས་སུ་འབྲང་བའོ། །ཅིས་དང་ཅི་ སྟེ་ནི་དགག་ཚིག་སྟེ་བདེ་བ་ལ་གུས་པ་དང་སྡུག་བསྔལ་ལ་མི་འཇིགས་པ་དེ་མ་བྱེད་པའོ། །སྣོད་ནི་འབྱུང་ཁུངས་ཏེ་བདེ་བ་སྡུག་བསྔལ་དུ་འགྱུར་འགྲོ་བའི་ཕྱིར་རོ། །སྔར་ནི་ཆོས་ཀྱི་ དོན་དུ་བསྲུང་བར་བཤད་ལ་འདིར་ནི་རྒྱགས་པའི་དོན་དུ་གསོ་བ་བཀག་པས་འགལ་བ་མེད་དོ། །འགོར་བ་ནི་ཡུན་རིང་པོ་འདོད་ཡོན་གྱིས་གསོས་པའོ། །ཟིལ་གནོན་ནི་སྡུག་བསྔལ་གྱི་རང་བཞིན་བདེ་ བར་མི་འགྱུར་བ་སྟེ་ཆུ་གྱེན་དུ་མི་འགྱུར་བ་དང་ལྕགས་གསེར་དུ་མི་འགྱུར་བ་ལ་སོགས་པ་བཞིན་ནོ། །གྲིབ་མ་བཞིན་འབྲངས་བ་དང་རང་བཞིན་པ་གསལ་བར་སྟོན་པ་ནི་རྒྱལ་པོ་ལ་སོགས་པ་མཆོག་ལ་ཞེས་པ་སྟེ་ཉིན་རེ་ཉིན་རེ་ནི་རྒྱུན་མ་
【現代漢語翻譯】 猶如烏鴉一般。（སྣ་ནག་མ་བཞིན་ནོ།） 由於無明（མ་རིག་པ་）的存在，結合與分離兩者都是無始無終的，因此只看到一個而看不到另一個是不合理的，所以應該兩者都接受，或者兩者都不接受。所要闡述的是，『過去』（འདས་ལ་ཞེས་པ་སྟེ་）意味著從很久以前就沒有分離，這並非是可見的，因為以前沒有見過而感到悲傷是不合理的。如果對結合的時刻感到執著，那麼剎那到年月等時間都會將人帶向死亡，如同敵人一般。此外，愚昧的你，如果因為害怕與親友分離而不離開家，那麼哪位智者會等待死主的懲罰，並以此來修行解脫呢？如果認為先做完事情再修行佛法，那麼如果做完之後就要放下，那麼一開始做這些事情就沒有意義了。所要闡述的就是『你』（ཁྱོད་འདི་ཞེས་པ་ཡིན་ནོ།）。習慣於死亡無常的結果就是『我』（བདག་ནི་ཞེས་པ་སྟེ་），即使對生命也放下了執著，也不畏懼死主，那麼又怎麼會害怕去森林和與親友分離呢？因此，應該修習憶念死亡，從而修成聖道。 由聖天論師（སློབ་དཔོན་འཕགས་པ་ལྷས་）所著的《四百論》（བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་རྣལ་འབྱོར་སྤྱོད་པ་བཞི་བརྒྱ་པ་）中，關於捨棄常執之方法的第一品已經講完。 第二品，關於捨棄于痛苦執樂之顛倒見之方法。 爲了闡述捨棄于痛苦執樂之顛倒見的方法，經中說『身體』（ལུས་ནི་ཞེས་གསུངས་ཏེ་），因為它像毒蛇一樣會帶來各種各樣的傷害。對此進行解釋，即『人們』（མི་རྣམས་ཞེས་པ་སྟེ་）指的是五種妙欲（འདོད་ཡོན་ལྔའོ།）。『何時』（གང་ཚེ་ནི་）指的是痛苦增多的時候。『顯現』（མངོན་ཕྱོགས་ནི་）指的是慾望。『毀滅』（འཇིག་པ་ནི་）指的是無常。『追逐』（སྙེག་པ་ནི་）指的是像影子一樣跟隨。『豈能』（ཅིས་དང་ཅི་སྟེ་ནི་）是否定詞，指的是不要貪戀安樂，也不要畏懼痛苦。『容器』（སྣོད་ནི་）指的是來源，因為安樂會轉變為痛苦。之前說爲了佛法而守護身體，而這裡禁止爲了滿足口腹之慾而滋養身體，所以沒有矛盾。『長久』（འགོར་བ་ནི་）指的是長期用妙欲來滋養身體。『壓制』（ཟིལ་གནོན་ནི་）指的是痛苦的本性不會轉變為安樂，就像水不會向上流，鐵不會變成金子一樣。爲了清楚地說明像影子一樣跟隨和本性，經中說『國王等尊貴者』（རྒྱལ་པོ་ལ་སོགས་པ་མཆོག་ལ་ཞེས་པ་སྟེ་），『日復一日』（ཉིན་རེ་ཉིན་རེ་ནི་རྒྱུན་མ་）指的是持續不斷。
【English Translation】 Like a black crow. (སྣ་ནག་མ་བཞིན་ནོ།) Since both union and separation are without beginning due to the existence of ignorance (མ་རིག་པ་), it is unreasonable to see one and not see the other. Therefore, one should either accept both or reject both. What is to be explained is that 'past' (འདས་ལ་ཞེས་པ་སྟེ་) means that there has been no separation from a long time ago, which is not visible, because it is unreasonable to grieve as if one had never seen it before. If one is attached to the moment of union, then moments to years will lead one to death, like an enemy. Furthermore, foolish you, if you do not leave home for fear of separation from relatives, then which wise person would wait for the punishment of the Lord of Death and practice liberation? If one thinks of practicing Dharma after finishing one's affairs, then if one has to let go after doing them, then there is no need to do them in the first place. What is to be explained is 'you' (ཁྱོད་འདི་ཞེས་པ་ཡིན་ནོ།). The result of being accustomed to the impermanence of death is 'I' (བདག་ནི་ཞེས་པ་སྟེ་), even if one gives up attachment to life and is not afraid of the Lord of Death, then why would one be afraid of going to the forest and separating from relatives? Therefore, one should cultivate mindfulness of death and accomplish the noble path. The first chapter of the Four Hundred Verses on the Yogic Practices of a Bodhisattva (བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་རྣལ་འབྱོར་སྤྱོད་པ་བཞི་བརྒྱ་པ་), composed by Master Aryadeva (སློབ་དཔོན་འཕགས་པ་ལྷས་), which explains the method of abandoning the clinging to permanence, is now complete. Chapter Two, on the method of abandoning the perverted view of clinging to pleasure in suffering. To explain the method of abandoning the perverted view of clinging to pleasure in suffering, it is said 'the body' (ལུས་ནི་ཞེས་གསུངས་ཏེ་), because it brings various harms like a venomous snake. The explanation of this is that 'people' (མི་རྣམས་ཞེས་པ་སྟེ་) refers to the five objects of desire (འདོད་ཡོན་ལྔའོ།). 'When' (གང་ཚེ་ནི་) refers to when suffering increases. 'Manifestation' (མངོན་ཕྱོགས་ནི་) refers to desire. 'Destruction' (འཇིག་པ་ནི་) refers to impermanence. 'Pursuit' (སྙེག་པ་ནི་) refers to following like a shadow. 'How' (ཅིས་དང་ཅི་སྟེ་ནི་) is a negative word, referring to not being attached to pleasure and not being afraid of suffering. 'Container' (སྣོད་ནི་) refers to the source, because pleasure turns into suffering. Previously, it was said to protect the body for the sake of the Dharma, but here it is forbidden to nourish the body for the sake of gluttony, so there is no contradiction. 'Prolonged' (འགོར་བ་ནི་) refers to nourishing the body with objects of desire for a long time. 'Suppression' (ཟིལ་གནོན་ནི་) refers to the nature of suffering not turning into pleasure, just as water does not flow upwards and iron does not turn into gold. To clearly show following like a shadow and nature, it is said 'kings and other noble ones' (རྒྱལ་པོ་ལ་སོགས་པ་མཆོག་ལ་ཞེས་པ་སྟེ་), 'day by day' (ཉིན་རེ་ཉིན་རེ་ནི་རྒྱུན་མ་) refers to continuous.
ཆད་པའོ། ། 1-354 ཡང་ཡིད་ཀྱི་བདེ་བ་རྟོགས་པའི་དབང་གྱུར་ནི་རྟོག་པའི་བཟོས་སྦྱར་བ་སྟེ་འཁོར་དང་ལོངས་སྤྱོད་ལ་སོགས་པ་ལ་བདེ་བར་རློམ་པ་ན་ཡིད་བདེ་སྐྱེ་བའི་ཕྱིར་རོ། །རྟོག་པ་སྡུག་བསྔལ་དབང་ གྱུར་ནི་ལུས་སེམས་ལ་སྡུག་བསྔལ་བྱུང་བ་ན་བདེར་འཛིན་གྱིས་རྟོག་པ་ཐམས་ཅད་འཇོམས་པས་དེ་ཕྱིར་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་ཅི་ཡང་མེད་ནི་སྡུག་བསྔལ་འགོག་ནུས་པའི་རྟོག་པ་མེད་པས་དེ་ལ་རྟོག་ པས་དབང་བྱེད་མི་ནུས་སོ། །དུས་འགྲོ་བ་ནི་བུ་ཆུང་ནས་རྒན་པོའི་བར་ཏེ་དེར་ན་ཚོད་འགྱུར་བའི་སྡུག་བསྔལ་འཕེལ་བ་དེ་ཕྱིར་བདེ་བ་ནི་ལུས་ལས་གཞན་དུ་སྣང་ལ། སྡུག་བསྔལ་ནི་ ལུས་ཀྱི་རང་བཞིན་དུ་གྲུབ་པ་སྟེ་འགྱུར་བ་རྒྱུན་མི་ཆད་པའི་ཕྱིར་རོ། །གཞན་ནི་ཕྱིའི་ཚེར་མ་ལ་སོགས་པ་སྟེ་རྒྱུ་མང་ཉུང་གིས་ཀྱང་སྡུག་བསྔལ་ཤས་ཆེ་བར་གྲུབ་བོ། །བཟློག་པ་མང་ ཉུང་གིས་ཀྱང་དེ་ཤས་ཆེ་བར་སྒྲུབ་པ་ནི་འཕེལ་བཞིན་ཞེས་པ་སྟེ་ངན་སོང་གསུམ་དང་ལྷ་དང་མི་དབུལ་པོ་ལ་སོགས་པའི་སྡུག་བསྔལ་བཞིན་ནོ། །དེ་གསལ་བར་སྟོན་པ་ནི་རྐྱེན་དང་ཞེས་ པ་སྟེ་རྐྱེན་དྲོ་བ་དང་བསིལ་བ་ལས་བྱུང་བའི་བདེ་བ་ནི་བསྟེན་དྲགས་ན་བཟློག་པ་སྡུག་བསྔལ་དུ་འགྱུར་ལ། སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྒྱུ་བསྟེན་དྲགས་པས་བཟློག་པ་བདེ་བར་འགྱུར་བ་མེད་དེ་དམྱལ་བའི་མེ་དང་སྡུག་བསྔལ་གྱི་དམིགས་རྐྱེན་བཞིན་ནོ། ། 1-355 སྐྱེས་ནས་མ་ཤིའི་བར་ནི་སྐད་ཅིག་དང་རྒྱུན་འགྱུར་བའི་རྒ་ཤི་ཡིན་པས་དེ་ལ་བདེ་བ་མེད་དོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་ཁྱོད་འཆི་ཞེས་པ་སྟེ་འགྲོ་བ་དང་འགྲོ་འགྱུར་ནི་རྒྱུན་མི་འཆད་ པར་འགྱུར་བའོ། །ལུས་ཅན་ནི་གོ་སླའོ། །འབྱུང་བ་རེ་རེ་ལ་ལུས་བསྐྱེད་པའི་ནུས་པ་མེད་པས་འབྱུང་བ་ཀུན་ཚོགས་པ་ལས་སྐྱེ་བ་ནི་ནུར་ནུར་པོ་ལས་མེད་ན་འབྱུང་བ་གསུམ་འཛིན་མི་ ནུས་ལ། ཆུ་མེད་ན་གོང་བུར་འགྲིལ་མི་ནུས་ཤིང་། མེ་མེད་ན་འབྲུལ་ལ། རླུང་མེད་ན་འཕེལ་མི་ནུས་ཏེ་དེ་འཆི་ཁའི་བར་དུ་ཅི་རིགས་པར་སྦྱར་རོ། །འབྱུང་བཞི་ངོ་བོ་དང་བྱེད་ལས་ འགལ་བ་རྣམས་ནི་ཕན་ཚུན་གནོད་རེས་བྱེད་པས་བདེ་བ་མེད་དེ་སེམས་ཅན་མི་མཐུན་པས་གཅིག་ཏུ་སོགས་པ་བཞིན་ནོ། །ཚ་གྲང་སོགས་ལ་དེ་འཆོས་པའི་རྐྱེན་རྟག་ཏུ་བ་མེད་པས་གྲང་སོགས་ ཀྱིས་བརླག་བཞིན་པ་བྱ་བ་དང་འདོད་ཡོན་ལ་སྤྱོད་པ་དང་འབད་རྩོལ་གྱི་ལས་བྱེད་པ་ཞེས་སྦྱར་རོ། །ཡང་ཚེ་འདིར་ནི་སྡིག་སྡུག་ལས་སྲུང་དགོས་ལ་དེ་མ་བསྲུང་ན་ཚེ་གཞན་དུ་ངན་ འགྲོ་ཡོད་ན་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་གཉིས་ཀར་སྡུག་པའོ། །བཞོན་པ་སོགས་ནི་བཟའ་བཏུང་དང་ཉལ་བ་ལ་སོགས་པའོ། །དང་པོ་དེ་དག་གང་ལ་རྩོམ་པའི་ཚེ་བདེ་བ་མེད་པ་དེ་ལ་མཐར་བདེ་བ་འཕེལ་བ་མེད་པ་ནི་སྒྲ་ཇི་བཞིན་པ་ལྟག་ཆོད་ཡིན་གྱི་ལས་བྱེད་པ་ཉིད་སྦྱར་བའམ་སྡུག་བསྔལ་ལ་སྤྲོ་བ་ཕྲག་
【現代漢語翻譯】 ཆད་པའོ། །(Finished.) 1-354 此外，如果能控制由心而生的快樂，那是因為快樂是由虛妄分別所造作的，例如認為擁有眷屬和受用等是快樂的，因此心中生起快樂。如果虛妄分別受到痛苦的控制，當身心產生痛苦時，執著于快樂會摧毀所有的分別念，因此說『因為』，意思是『什麼都沒有』，因為沒有能夠阻止痛苦的分別念，所以分別念無法控制它。時間流逝指的是從孩童到老年的過程，在此過程中，隨著年齡增長，痛苦也在增加，因此快樂看起來與身體分離，而痛苦則成為身體的本質，因為變化是持續不斷的。其他指的是外在的荊棘等，痛苦的程度也由因緣的多少來決定。通過減少或增加來證明痛苦的程度，指的是痛苦在不斷增加，就像三惡道、天人以及貧窮的人們所遭受的痛苦一樣。爲了清楚地說明這一點，使用了『因緣』這個詞，意思是如果過度依賴由冷熱等因緣產生的快樂，它會轉變為痛苦；而過度依賴痛苦的因緣，並不會轉變為快樂，就像地獄的火焰和痛苦的對境一樣。 1-355 從出生到死亡，每一刻都在經歷衰老和死亡的變化，因此沒有快樂可言，這通過『你將死亡』來表明，意思是『去』和『將去』是持續不斷的。有情眾生很容易理解。因為每一個元素都沒有產生身體的能力，所以身體的產生需要所有元素的集合，就像沒有黏性就無法存在，沒有水就無法形成團塊，沒有火就無法成熟，沒有風就無法生長一樣，這些都需要在臨終前適當地結合。四大元素的本質和作用是相互矛盾的，因此它們會互相傷害，所以沒有快樂，就像不和諧的眾生無法共處一樣。因為沒有能夠持續糾正冷熱等因素的條件，所以會一直受到寒冷等的侵襲，這與從事活動和享受慾望以及努力工作有關。此外，今生需要保護自己免受罪惡和痛苦的侵襲，如果不保護自己，來世就會墮入惡道，因此兩者都是痛苦的。騎乘工具等指的是食物、飲料和睡眠等。首先，在開始做這些事情的時候沒有快樂，最終也不會增加快樂，這就像字面意思一樣，是絕對的，或者說，從事工作本身就與痛苦有關。 Finished.
【English Translation】 ཆད་པའོ། །(Finished.) 1-354 Furthermore, if one gains control over the happiness of the mind, it is because happiness is fabricated by conceptualization, such as presuming happiness in having retinues and enjoyments. Therefore, mental happiness arises. If conceptualization is dominated by suffering, when suffering arises in body and mind, clinging to happiness destroys all conceptualizations. Hence, it is said 'because,' meaning 'there is nothing,' because there is no conceptualization that can prevent suffering, so conceptualization cannot dominate it. The passage of time refers to the process from childhood to old age, during which suffering increases with age. Therefore, happiness appears separate from the body, while suffering is established as the nature of the body, because change is constant. 'Other' refers to external thorns, etc., and the degree of suffering is determined by the amount of causes. Proving the degree of suffering by increasing or decreasing it refers to the continuous increase of suffering, like the suffering experienced by beings in the three lower realms, gods, and impoverished humans. To clarify this, the word 'condition' is used, meaning that if one excessively relies on happiness arising from conditions like warmth and coolness, it will turn into suffering; but excessively relying on the causes of suffering will not turn into happiness, like the fires of hell and the objects of suffering. 1-355 From birth to death, every moment experiences the changing of aging and dying, so there is no happiness, which is shown by 'you will die,' meaning 'going' and 'will go' are continuous. Sentient beings are easy to understand. Because each element does not have the power to create a body, the creation of a body requires the collection of all elements, just as it cannot exist without stickiness, it cannot form a lump without water, it cannot mature without fire, and it cannot grow without wind; these need to be appropriately combined until death. The nature and functions of the four elements are contradictory, so they harm each other, so there is no happiness, just as discordant beings cannot coexist. Because there are no conditions to constantly correct factors like heat and cold, it is constantly destroyed by cold, etc., which is related to engaging in activities and enjoying desires and working hard. Furthermore, in this life, one needs to protect oneself from sin and suffering, and if one does not protect oneself, there will be lower realms in the next life, so both are suffering. Vehicles, etc., refer to food, drink, and sleep, etc. First, there is no happiness when starting to do these things, and ultimately there is no increase in happiness, which is like the literal meaning, it is absolute, or rather, engaging in work itself is related to suffering. Finished.
ཁུར་སྤོ་བ་དང་འདྲའོ། ། 1-356 དེ་འདྲའི་རིགས་ཐམས་ཅད་གསེར་སྣོད་དུ་སྐྱུག་པ་ལ་བདེ་བར་འཛིན་པ་བཞིན་སྡུག་བསྔལ་ལ་བདེ་བར་བློས་བཅོས་ཏེ་ཞེས་སྦྱར་རོ། །ཕྲག་ཁུར་སྤོ་བའི་རྩོམ་པས་སྔར་སྐྱེས་པའི་སྡུག་བསྔལ་ལྡོག་པར་ འགྱུར་བ་ཡིན་ན་དེས་ཕྲག་པ་གཅིག་ལ་སྡུག་བསྔལ་རྩོམ་སྟེ་སྐྱེ་བ་དང་འང་གི་སྒྲས་དེ་འགག་པ་ནའང་བདེ་བ་ཅི་ཡོད་དེ་མེད་པ་དེ་ཕྱིར་ཐུབ་པས་ཀ་ཏ་ཡ་ནའི་བུ་སྐྱེ་ བ་ན་ཡང་སྡུག་བསྔལ་ཁོ་ན་སྐྱེའོ། །འགགས་པ་ན་ཡང་སྡུག་བསྔལ་ཁོ་ན་འགག་གོ་ཞེས་གསུངས་པ་སྙམ་སེམས་སོ། །གལ་ཏེ་སོ་སོ་སྐྱེ་བོས་སྡུག་བསྔལ་ཡོད་ཀྱང་བདེ་བས་བཀབ་པ་ལྟར་མི་ མཐོང་ངོ་ཞེ་ན། དེ་སྟོབས་ཅན་གང་གིས་ཞེས་གསུངས་ཏེ་དེ་བཀག་ཟིན་ཅིང་འགོག་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །གལ་ཏེ་སྡུག་བསྔལ་འབའ་ཞིག་ཡིན་ན་དེ་བསྟན་པ་དོན་མེད་དེ་མེའི་ཚ་བ་བཞིན་ ནོ། །བྱིས་པ་ཁྱོད་སྡུག་བསྔལ་གྱི་ཕུང་པོ་ལ་ཆགས་བྲལ་མ་ཡིན་ཞེས་བྱིས་པ་ལ་བསྟན་པར་བྱ་དགོས་ཏེ་དེ་སྡུག་བསྔལ་ལ་གནས་བཞིན་དུའང་དེ་མི་ཤེས་པ་དེས་ན་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་གཏི་ མུག་སྒྲིབ་པ་ཀུན་གྱི་ཐ་མ་མཐར་ཐུག་ཏུ་གསུངས་ཏེ། ཆེ་ཞེས་འདི་ནི་སྒྲིབ་པ་རྣམས་ཀྱི་མཆོག་སྟེ་གང་འདི་མ་རིག་པའི་སྒྲིབ་པའོ་ཞེས་པས་སོ། །དེ་དག་ཐམས་ཅད་བསྡུས་ནས་མི་རྟག་པ་ལ་སྡུག་བསྔལ་གྱིས་ཁྱབ་པར་སྟོན་པ་ནི་མི་རྟག་པ་ལ་ངེས་པར་གནོད་ནི་དངོས་པོ་དེ་དེས་འཇོམས་པའོ། ། 1-357 དེས་ན་གནོད་པ་ཡོད་པ་ལ་སྡུག་བསྔལ་གྱིས་ཁྱབ་པར་བསྟན་ནོ། །ཆོས་སྐུ་དང་ལོངས་སྐུ་ཡང་དག་གཉིས་ལ་གནོད་པ་མེད་པས་སྡུག་བསྔལ་མ་ཡིན་ལ། སྤྲུལ་སྐུ་ནི་གནོད་བཅས་སུ་སྣང་བས་ གནོད་པའི་སྡུག་བསྔལ་ཅན་ཡིན་ཡང་ཚོར་བ་སྡུག་བསྔལ་ནི་མེད་དོ། །སེང་ལྡེང་གི་ཚལ་པ་ཟུག་པ་ལ་སོགས་པ་ནི་དྲང་དོན་ཡིན་ནོ། །མཛོད་འགྲེལ་ལས། མདོ་སྡེ་པའི་བཙུན་པ་དཔལ་ལེན་ཚོར་ བ་བདེ་བ་མེད་པར་འདོད་པ་བཀག་པ་དེས་ནི་འདི་ལ་མི་གནོད་དེ་འདིས་སེམས་པ་དང་འདོད་པ་དང་ཕན་པའི་ཚོར་བ་མ་བཀག་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས་ཀྱིས་དེས་ གཞུང་འདི་བཀག་པ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་བཤད་པ་ནི་ནོར་བ་ཡིན་ནོ། །བདེར་འཛིན་གྱི་ཕྱིན་ཅི་ལོག་སྤངས་པའི་ཐབས་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་གཉིས་པའི་བཤད་པའོ།། །། ༄། །གཙང་འཛིན་སྤངས་པའི་ཐབས་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་གསུམ་པ། གཙང་འཛིན་གྱི་ཕྱིན་ཅི་ལོག་སྤངས་ པའི་ཐབས་སྟོན་པ་ན་ཤིན་ཏུ་ཞེས་སྨོས་ཏེ་ཡུན་རིང་པོར་འདོད་པའི་ཡུལ་བསྟེན་ཀྱང་ཡུལ་ཡུལ་ཅན་གཉིས་ཀ་ལ་མུ་ཐུག་ཅིང་ཟད་པ་མེད་དེ་སྨན་པ་ངན་པ་མི་མཁས་པས་སྨན་དཔྱད་ ཡུན་རིང་པོ་བྱས་ཀྱང་ངལ་བ་འབྲས་བུ་མེད་པ་བཞིན་འདོད་པ་སྤྱོད་པའི་ལུས་ཀྱང་དེ་བཞིན་ནོ། །ཇི་སྐད་དུ། གཤེར་བ་གཤེར་བས་མི་སྐེམ་ཤིང་། །ཚ་བ་ཚ་བས་ཉམས་མིན་ལ
【現代漢語翻譯】 就像轉移負擔一樣。 1-356 所有這些都像把嘔吐物倒進金器里一樣，把痛苦當作快樂來接受。如果轉移肩膀上的負擔能消除先前產生的痛苦，那麼它就會在一個肩膀上製造痛苦。即使痛苦停止，又有什麼快樂呢？根本沒有。因此，佛陀說，當卡塔亞那之子出生時，只有痛苦產生；當他死亡時，也只有痛苦停止。如果有人認為，即使個體有痛苦，它也被快樂所掩蓋而看不見，那麼佛陀說，這是被強大的力量所阻擋，並且將被阻擋。如果只有痛苦，那麼教導它就沒有意義，就像火的熱量一樣。孩子，你必須被教導不要執著于痛苦之堆，因為即使你處於痛苦之中，你也不知道它。因此，佛陀說無明是所有遮蔽的終極。『偉大』，這是遮蔽中最殊勝的，因為這是無明的遮蔽。所有這些都被總結為，顯示無常被痛苦所遍及，因為無常必然會損害，事物會被其所摧毀。 1-357 因此，顯示了有損害的事物被痛苦所遍及。法身（Dharmakaya）和報身（Sambhogakaya）沒有損害，因此不是痛苦。化身（Nirmanakaya）顯現為有損害，因此具有損害的痛苦，但沒有感受上的痛苦。例如，被刺到森丹樹的樹枝等是字面意思。在《俱舍論釋》（Abhidharmakosabhasya）中，經部宗（Sautrantika）的比丘帕拉蘭認為沒有快樂的感受，這被駁斥了，因為這不會損害他，因為這沒有阻止他的思想、慾望和有益的感受。因此，阿阇黎月稱（Chandrakirti）說他駁斥了這部論典是錯誤的。這是關於展示如何放棄快樂執著的第二章的解釋。 ༄། །這是關於展示如何放棄清凈執著的第三章。 在展示如何放棄清凈執著的顛倒時，使用了『非常』一詞，因為即使長期依賴所欲之境，所欲之境和能欲之人都將是無盡的。就像一個糟糕的醫生長期進行無效的醫療一樣，享受慾望的身體也是如此。正如所說：濕潤不能被濕潤所消除，熱量不能被熱量所減少。
【English Translation】 It is like transferring a burden. 1-356 All such things are like taking pleasure in vomiting into a golden vessel, mentally fabricating suffering as pleasure. If the act of transferring a burden from one's shoulder reverses the suffering that was previously produced, then it produces suffering on one shoulder. Even when that ceases, what happiness is there? There is none. Therefore, the capable one said that when the son of Katyayana is born, only suffering is produced; and when he dies, only suffering ceases. If someone thinks that even though individual beings have suffering, it is not seen as it is covered by happiness, then it is because it has been blocked by a powerful force and will be blocked. If there were only suffering, then teaching it would be meaningless, like the heat of fire. Child, you must be shown not to be attached to the heap of suffering, because even while abiding in suffering, you do not know it. Therefore, the Buddha said that ignorance is the ultimate end of all obscurations. 'Great,' this is the best of obscurations, because this is the obscuration of ignorance. All of these are summarized by showing that impermanence is pervaded by suffering, because impermanence necessarily harms, and the object is destroyed by it. 1-357 Therefore, it is shown that what has harm is pervaded by suffering. The Dharmakaya and Sambhogakaya do not have harm, so they are not suffering. The Nirmanakaya appears to have harm, so it has the suffering of harm, but there is no suffering of feeling. The thorn of the acacia tree, etc., is literal. In the commentary on the Treasury of Knowledge (Abhidharmakosa), the monk Palalan of the Sautrantika school, who believes that there is no feeling of pleasure, is refuted, because this does not harm him, because it does not block his mind, desire, and beneficial feeling. Therefore, the teacher Chandrakirti's statement that he refuted this text is wrong. This is the explanation of the second chapter on showing the means of abandoning the perverted clinging to pleasure. ༄། །This is the third chapter on showing the means of abandoning clinging to purity. In showing the means of abandoning the perverted clinging to purity, the word 'very' is used, because even if one relies on the object of desire for a long time, both the object of desire and the one desiring will be endless. Just as a bad doctor's long-term medical treatment is tiring and fruitless, so is the body that enjoys desire. As it is said: Moisture cannot be dried by moisture, heat cannot be diminished by heat.
ྟར། །དེ་བཞིན་འདོད་པ་ཉེར་སྤྱད་པས། ། 1-358 འདོད་པའི་རེ་བ་སྤོང་མི་བྱེད། །ཅེས་བཤད་དོ། །དེ་ཉིད་གསལ་བར་སྟོན་པ་ནི་ཟས་སུ་ས་འདིས་སྟེན་པར་བྱེད་པ་ཞེས་པ་སྟེ་ངན་པ་ལ་སྲེད་པའི་དཔེའོ། །བུད་མེད་ཅེས་པས་ནི་འཁྲིག་ པ་འདྲ་ཞིང་ཁ་དོག་ཐུན་མོང་བ་ཡིན་པས་མཆོག་ལ་སྲེད་པ་དགག་པའོ། །གང་ལ་ཞེས་བྱ་བ་ནི་མཆོག་དོན་ལ་མེད་ལ་ཁྱི་དང་ཡང་ཐུན་མོང་བ་ཡིན་པས་སྤང་བར་སྟོན་ནོ། །ཁྱོད་ ལ་ཞེས་པས་ནི་ཐུན་མོང་བ་དེ་ལ་ཁྱོད་ངོ་མཚར་དུ་འཛིན་པ་རིགས་པ་མིན་པར་སྟོན་ནོ། །ཡོན་ཏན་ཞེས་པས་ནི་དེ་ལྡན་ལ་ཆགས་པ་དང་དེ་མེད་པའི་བཟློག་པ་ལ་ཞེ་སྡང་ ན་ཡུལ་གཅིག་ལ་སྐྱོན་ཡོན་གཉིས་ཀ་འོང་བས་སྔ་ཕྱི་གཉིས་གང་དུ་བདེན་མི་ཤེས་པའོ། བླུན་པོའི་ཞེས་པ་ནི་དེ་རྒྱུ་ཡོན་ཏན་མེད་པ་ལ་འཇུག་པ་ལྡོག་པའང་རྒྱུ་ཡོན་ཏན་ལོག་པས་ ག་ལ་ལྡོག་ཅེས་སྟོན་ཏོ། །ཇི་སྲིད་སྐྱེས་པ་གཞན་མ་ཤེས་པར་དེ་ལ་འདུག་ལ་དེ་ཤེས་ནས་ནད་ངན་བཞིན་གཞན་ལ་འགོ་བ་དེ་རྐྱེན་ཏེ་ཐབས་ཀྱིས་བསྲུང་ཞེས་སྦྱར་རོ། །ཡང་དར་མས་ བྱས་པ་དེ་ནི་རྒན་པོའི་དུས་ན་མི་འདོད་དེ་འགྱོད་ལ་གྲོལ་བའི་འཕགས་པ་རྣམས་དེ་ལ་གདུང་ཞིང་སྲེད་པར་མི་འགྱུར་བས་དེ་འཁྲུལ་བ་ཡིན་ནོ། །ཡང་མ་ཆགས་པ་ལ་ཆགས་པའི་བདེ་བ་མེད་ལ་ཆགས་པ་དེ་ཡང་བླུན་པོ་མིན་པ་ཤིན་ཏུ་མཁས་པ་ལ་མེད་ཅིང་རྟག་ཏུ་ཡིད་གཡེང་བར་བྱེད་པ་དེའི་བདེ་བ་ཅི་འདྲ་ཞིག་སྟེ་ཕྱིན་ཅི་ལོག་གི་བློ་ཡིན་ནོ། ། 1-359 ཁྱོད་མོ་ལ་གུས་བཞིན་བྱ་བས་ནི་དེ་ལ་བདག་གིར་འཛིན་པ་མི་རིགས་པར་སྟོན་ཏོ། །གལ་ཏེ་བྱ་བས་ནི་བདེ་བ་དེ་ལ་བུད་མེད་མི་དགོས་པར་འགྱུར་ཏེ་དེས་བདེ་བ་དང་དེའི་ རྒྱུ་འཇོམས་པའི་ཕྱིར་རོ། །བདེ་བ་དང་དེའི་རྒྱུ་དོར་བྱ་ཞེས་སྦྱར་རོ། །བདེ་བ་གཞན་ལས་སྐྱེ་བ་ནི་ས་བོན་དང་ཚུལ་བཞིན་མ་ཡིན་པ་ལ་སོགས་པའོ། །རྒྱུ་མ་ཡིན་ལ་རྒྱུར་འཛིན་པས་ དེ་རྒྱུ་ཞེས་སོ། །མཛེ་དང་གཡན་པ་དང་མེ་དབལ་གྱིས་ཉེན་པ་རྣམས་ཕྲུགས་ན་མི་ཟད་པའི་ན་ཚ་སྐྱེ་བཞིན་དུ་འཕྲུག་པ་ལྟར་ཆགས་པས་ལྡོངས་པ་ཟིལ་གྱིས་ནོན་པས་དེའི་སྐྱོན་མི་མཐོང་ ལ། འཇིག་རྟེན་དང་འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པའི་ལམ་གྱིས་ཆགས་བྲལ་ཞེས་སྦྱར་རོ། །བཀྲེས་པས་ཉེན་པ་ལ་མུ་གེ་བྱུང་བའི་ཚེ་ཕྱུག་པོ་བརྩེ་བ་མེད་པ་རྣམས་ཀྱིས་བརྙས་པ་སྣ་ཚོགས་བྱས་ཀྱང་ ཕྱིས་ཀྱི་སྟེ་བས་བཟོད་པ་བཞིན་ཆགས་ཅན་བུད་མེད་མ་བཟོད་པའི་ལུས་ངག་གི་གཡོ་བའང་དེ་འདྲའོ། །ངན་པ་ལ་ཆགས་ཤིང་ཕྲག་དོག་བྱེད་པ་སྟོན་པ་ནི་དྲེགས་པ་ཞེས་པ་སྟེ་བཤང་ཁང་ དང་བུད་མེད་ལ་ཆགས་པ་འགའ་ཞིག་དེ་གཉིས་མེད་པ་འགའ་ལ་ཕྲག་དོག་དང་དེ་གཉིས་ལྷན་གྱི་དོགས་པའི་ཁྲེན་པ་བྱེད་དོ། །མི་གཙང་བ་ལ་གཏི་མུག་འབྱུང་བ་ནི་དེར་མ་རིག་པའོ། ། 1-360 འདོད་ཆགས་འབྱུང་བར་མི་རིགས་པ་ནི
【現代漢語翻譯】 因此，如果同樣地耽著于慾望， 就不會捨棄對慾望的期望。』如是說。爲了清楚地說明這一點，『以大地為食』是貪戀惡劣之事的比喻。『婦女』一詞，因為（性行為）相似且顏色相同，所以是爲了否定貪戀殊勝之物。『對於誰』，是指殊勝之事物並不存在，並且與狗等動物相同，因此表明應當捨棄。『對於你』，是指對於這種共同之物，你感到驚奇是不合理的。『功德』，是指對擁有功德者產生貪戀，對沒有功德者產生厭惡，因為在同一個事物上既有缺點又有優點，所以不知道前後兩者哪個是真實的。『愚人』，是指因為沒有功德而沉迷，反過來也因為功德顛倒而沉迷。只要沒有認識其他異性，就一直待在她身邊，一旦認識了，就像惡疾一樣傳染給其他人，這需要通過方便法門來守護。還有，年輕人所做的事情，老年人並不喜歡，因為他們會後悔，而解脫的聖者們不會為此悲傷和貪戀，所以這是錯誤的。還有，對於沒有貪戀的人來說，沒有貪戀的快樂，而貪戀也不是愚人所擁有的，而是極度聰明的人所沒有的，並且總是使心散亂，那樣的快樂是什麼樣的呢？這是一種顛倒的思維。 像對待女人的恭敬行為，表明不應該將她視為己有。如果通過行為，那麼快樂就不需要女人了，因為她會摧毀快樂和快樂的根源。應該捨棄快樂和快樂的根源。從其他事物產生的快樂，比如從種子和不如法的事物等。將非因視為因，所以稱之為因。麻風病、疥瘡和火燒等痛苦纏身的人，如果抓撓，就像抓撓會產生無盡的疾病一樣，因為貪戀而矇蔽，被迷惑所征服，所以看不到其中的缺點。應該通過世間和出世間的道路來斷除貪戀。飢餓所困的人，在饑荒發生時，即使受到無情富人的各種侮辱，就像後來的施捨能夠忍受一樣，貪戀者對女人不忍受的身語行為也是如此。顯示貪戀惡劣之物和嫉妒，就是傲慢，有些人貪戀廁所和女人，有些人嫉妒沒有這兩者的人，並且為同時擁有這兩者而沾沾自喜。對不凈之物產生愚癡，就是無明。 不應該產生貪慾的原因是：
【English Translation】 Therefore, if one similarly indulges in desires, one will not abandon the hope for desires.' Thus it is said. To clearly illustrate this, 'feeding on the earth' is a metaphor for craving evil. The word 'woman,' because (sexual activity) is similar and the color is the same, is to negate craving for the supreme. 'For whom,' refers to the fact that supreme things do not exist and are the same as dogs and other animals, thus indicating that they should be abandoned. 'For you,' refers to the fact that it is unreasonable for you to be amazed at this common thing. 'Virtue,' refers to being attached to those who possess virtue and hating the opposite of those who do not, because both faults and virtues come from the same object, so one does not know which of the two is true. 'Foolish,' refers to being immersed in the absence of virtue, and conversely, being immersed in the reversal of virtue. As long as one does not know another man, one stays with her, and once one knows, it spreads to others like a bad disease, which needs to be guarded by skillful means. Also, what young people do, old people do not like, because they regret it, and liberated saints do not grieve and crave for it, so it is wrong. Also, for those who have no attachment, there is no pleasure of non-attachment, and attachment is not possessed by fools, but is not possessed by the extremely wise, and always distracts the mind, so what is that pleasure like? It is a perverse thought. Respectful behavior towards a woman shows that one should not regard her as one's own. If through action, then happiness does not need a woman, because she destroys happiness and the root of happiness. One should abandon happiness and the root of happiness. The happiness that arises from other things, such as from seeds and improper things, etc. Regarding non-causes as causes, therefore it is called a cause. Those afflicted with leprosy, scabies, and burns, if scratched, just as scratching produces endless diseases, because of attachment and being overwhelmed by delusion, one does not see the faults in it. One should cut off attachment through the worldly and transmundane paths. Those afflicted by hunger, when famine occurs, even if they are subjected to various insults by merciless rich people, just as later almsgiving can be endured, so too are the unbearable actions of body and speech of those attached to women. Showing attachment to evil and jealousy is arrogance, some are attached to toilets and women, some are jealous of those who do not have both, and boast of having both at the same time. Ignorance arises from impurity, which is ignorance. The reason why lust should not arise is:
་དེ་འདོད་པར་བྱ་བ་ཡིད་དུ་འོང་བ་ལ་འཇུག་པའི་ཕྱིར་རོ། །འདི་སྐད་དུ། དེ་ནི་ལྟ་བར་ཅི་ནས་ཀྱང་། །རིགས་མིན་རྣམ་པར་ག་ལ་རིགས། །དེ་ ལ་ཆགས་པར་འགྱུར་ཞེས་པ། །ཨེ་མ་འཇིག་རྟེན་མུན་ཆེན་ཡིན། །ཞེས་བཤད་དོ། །བྱིས་པའམ་མི་རྣམས་ཞེས་དང་སྨད་པར་འབྱུང་འགྱུར་གྱི་གནས་ཡིན་ན་བྱ་བ་དང་ལུས་གང་ལས་ཞེས་སྦྱར་རོ། །དངོས་ པོ་གཙང་བ་མེ་ཏོག་དང་དྲི་དང་གོས་དང་རྒྱན་ལ་སོགས་པ་ལུས་དང་ཕྲད་པས་ངན་པའི་ཐ་མ་མི་གཙང་བ་གང་དུ་དམིགས་ཅེས་སྦྱར་ཏེ་རྒྱ་མཚོས་ཆུ་ཀླུང་གཙང་མ་རྣམས་བ་ཚྭའི་ རོར་བསྒྱུར་བ་བཞིན་ནོ། །བཤང་བ་དེ་མེད་པར་བྱ་བ་དང་སྲིན་དང་འདྲ་བ་དེ་ལ་རྨོངས་པ་མ་རིག་པས་གཙང་བར་དྲེགས་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་མའི་བཤང་ཁང་དུ་ཡུན་རིང་དུ་བསྡད་པའི་ཕྱིར་ རོ། །བསངས་གཏོར་དང་སྔགས་ཆུ་ལ་སོགས་པའི་ཐབས་ཞེས་དང་ནང་ལུས་གཙང་བ་ལ་འབད་ན་ཕྱི་རོལ་གྱི་མི་གཙང་བའི་ཕུང་པོ་ལ་དེ་མ་ཡིན་ཏེ་བྱེད་པར་འགྱུར་ཞེས་སྦྱར་རོ། །མཛེ་ཅན་ དང་བཤང་གཅི་ཅན་མི་གཙང་བར་མཉམ་ཡང་གཅིག་འདོར་ལ་གཅིག་ལེན་པ་ནི་ཐམས་ཅད་དེ་ལྟར་སོང་མ་སོང་ལས་ཡིན་ནོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་མཛེ་ཅན་སྤོང་བ་བཞིན་དེ་ལྟར་བཤང་གཅི་ཅན་མི་ཀུན་ལ་མཚུངས་མིན་ཏེ་ཐུན་མོང་དུ་མེད་ན་དེ་ཀུན་གྱིས་སྤོང་བར་འགྱུར་ན་དྲང་སྲོང་དཀའ་ཐུབ་སྤྱོད་པ་རྣམས་ཀྱིས་ཀྱང་དེ་གཉིས་མཉམ་པ་དེ་མ་རྟོགས་པས་ཆུང་མ་བསྟེན་པ་ཡིན་ནོ། ། 1-361 མི་གཙང་བ་དེ་དྲི་དང་རྒྱན་ལ་སོགས་པས་གཙང་འཆོས་པ་ལ་འདོད་ཆགས་སྐྱེ་བ་དེ་ནི་སྣ་རྡུམ་སྣ་ཚབ་བྱས་པ་ལ་དགའ་བ་དང་འདྲའོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་སྣའི་ཡན་ལག་ཉམས་པ་ ཞེས་བྱ་བ་ཡིན་ནོ། །ཆགས་བྲལ་རྣམས་ཀྱིས་བལྟས་ན་ཆགས་བྲལ་ཏེ་ཡིད་འབྱུང་སྐྱེ་བར་གྱུར་པ་དེ་གཙང་བར་མི་རིགས་ལ་མེ་ཏོག་ལ་སོགས་པ་གཙང་བ་རྣམས་ལའང་ཆགས་བྲལ་རྣམས་འདོད་ཆགས་ མི་སྐྱེ་བས་ངེས་པར་ཞེས་དང་གཙང་བའི་དངོས་དེ་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་ཡུལ་མེད་པས་གཙང་འཛིན་ཕྱིན་ཅི་ལོག་ཏུ་བསྟན་ཏོ། །མདོར་ན་ཞེས་བྱ་བས་དོན་སྡུད་པར་བྱེད་དེ་གཅིག་ལ་སྲིད་པ་ནི་ ནང་ཉེར་ལེན་གྱི་ཕུང་པོ་ལ་གསལ་ལ་གནས་དོན་གཉིས་ལའང་མི་རྟག་པ་སྐད་ཅིག་དང་མི་གཙང་བ་སྐྱོ་བ་སྐྱེ་བ་དང་སྡུག་བསྔལ་གནོད་པ་དང་བདག་མེད་པ་རང་དབང་མེད་པ་སྟེ་ ཕྱིན་ཅི་མ་ལོག་པ་བཞི་ཡོད་པས་རྟག་པ་ལ་སོགས་པའི་ཡུལ་དང་ཡུལ་ཅན་བཞི་པོ་ཐམས་ཅད་ཕྱིན་ཅི་ལོག་ཏུ་གྲུབ་བོ། །གཙང་འཛིན་སྤངས་པའི་ཐབས་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་གསུམ་པའི་ བཤད་པའོ།། །། ༄། །བདག་འཛིན་སྤངས་པའི་ཐབས་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཞི་པ། བདག་འཛིན་ཕྱིན་ཅི་ལོག་སྤང་བ་རྒྱལ་པོའི་དབང་དུ་བྱས་ནས་སྟོན་པ་ནི་བདག་དང་ཞེས་པ་སྟེ་དྲེགས་ཤིང་ང་རྒྱལ་བ་དེ་སྲིད་པ་གསུམ་དུ་དམ་པ་མཁས་པ་སུ་ལ་སྐྱེ་བར་འགྱུར་དེའི་གཏན་ཚིགས་གང་ཕྱིར་བྱ་དང་
【現代漢語翻譯】 因為這會讓人沉溺於令人愉悅的事物。正如所說：'無論如何都不應該去看，哪裡會有合適的景象？如果說會因此而產生貪戀，唉，世界真是太黑暗了！'對於孩童或人們來說，如果某個地方會引發厭惡，那麼就應該將行為和身體聯繫起來。乾淨的物品，如花朵、香氣、衣物和裝飾品等，一旦與身體接觸，最終都會變得污穢，應該這樣去思考，就像大海將所有乾淨的河流都變成了鹹味一樣。應該去除糞便，並對那些像蟲子一樣，因無明而自以為乾淨的人感到羞愧，因為他們長期居住在母親的糞便中。應該使用清潔和咒語水等方法，如果努力清潔身體內部，那麼就會發現外在的污穢之身並非如此。麻風病人和大小便失禁的人同樣污穢，但一個被拋棄，一個被接受，這完全取決於情況是否已經變得無法忍受。就像拋棄麻風病人一樣，大小便失禁的人並非對所有人都一樣，如果情況變得無法忍受，那麼所有人都會拋棄他們，因此，那些苦行的修行者也沒有意識到這兩者是相同的，所以才會娶妻。 對不凈之物因香氣和裝飾等而產生貪戀，就像喜歡殘缺的鼻子一樣。這意味著鼻子的功能已經喪失。如果無慾者看到，就會生起厭惡，因此不應該認為是不凈的。即使是花朵等乾淨之物，無慾者也不會生起貪戀，所以必須這樣認為，並把乾淨的事物聯繫起來，因為沒有對象，所以對乾淨的執著是一種顛倒的見解。總而言之，執著於一件事物，那就是內在的蘊，對於存在和意義這兩個方面來說，都是無常的、短暫的，不凈的、令人厭惡的，痛苦的、有害的，以及無我的、不自主的。因此，所有關於常樂我凈的四種對像和執著都是顛倒的。這是關於破除凈想的第三個論述。 這是關於破除我執的第四個論述。 通過國王的例子來闡釋如何破除顛倒的我執，即'我'，也就是傲慢和自大，會在三界中的哪位聖者或智者身上產生呢？原因是什麼呢？
【English Translation】 Because it leads to indulgence in pleasurable things. As it is said: 'One should never look, where would there be suitable sights? If it is said that attachment will arise from this, alas, the world is truly dark!' For children or people, if a place evokes disgust, then the action and the body should be connected. Clean objects, such as flowers, fragrances, clothes, and decorations, etc., once they come into contact with the body, will eventually become impure. One should think in this way, just as the ocean turns all clean rivers into saltiness. One should remove feces and be ashamed of those who, like worms, arrogantly believe themselves to be clean due to ignorance, because they have resided in their mother's feces for a long time. One should use methods such as cleansing and mantra water, etc. If one strives to cleanse the inner body, then one will realize that the external impure body is not so. Lepers and those with urinary and fecal incontinence are equally impure, but one is abandoned and the other is accepted, which entirely depends on whether the situation has become unbearable. Just like abandoning lepers, those with urinary and fecal incontinence are not the same for everyone. If the situation becomes unbearable, then everyone will abandon them. Therefore, those ascetic practitioners have not realized that these two are the same, and that is why they take wives. To develop attachment to impure things because of fragrance and decorations is like liking a mutilated nose. This means that the function of the nose has been lost. If those without desire see it, disgust will arise, so it should not be considered pure. Even for clean things like flowers, those without desire will not develop attachment, so it must be thought in this way, and connect clean things, because there is no object, so the clinging to cleanliness is a reversed view. In short, clinging to one thing, that is the inner aggregates, for both existence and meaning, are impermanent, transient, impure, disgusting, painful, harmful, and selfless, without autonomy. Therefore, all four objects and attachments regarding permanence, happiness, self, and purity are reversed. This is the third discourse on how to abandon the clinging to purity. This is the fourth discourse on how to abandon the clinging to self. Explaining how to abandon the reversed clinging to self through the example of a king, that is 'I', which is arrogance and pride, in whom among the saints or wise ones in the three realms would it arise? What is the reason?
གནས་དོན་གྱི་ཡུལ་མཚུངས་ཏེ་ཐུན་མོང་བ་ཡིན་ཕྱིར་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་རྒྱལ་པོ་ལ་སོགས་པས་ཀྱང་ཐུན་མོང་བ་ལ་ང་རྒྱལ་བྱ་བར་མི་རིགས་ཏེ་རང་ཁོ་ནའི་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་གར་མཁན་ལ་སོགས་པའི་ལྟད་མོ་བཞིན་ནོ། ། 1-362 བསྐལ་པ་འདི་ལ་སྔ་བའི་རྒྱལ་པོ་མང་པོས་བཀུར་བ་ཡིན་ལ་དེ་ནི་ཞིང་སྲུང་བའི་ཕྱིར་སྐྱེས་བུ་སྟོབས་པོ་ཆེ་གཅིག་ལ་འབྲུའི་དྲུག་ཆ་བྱིན་ནས་དེ་གླས་པ་ཡིན་པས་སྐྱེ་བོའི་ཚོགས་ ཀྱི་བྲན་ཡིན་ནོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་ཚོགས་བྲན་ཞེས་པ་སྟེ། བསྟབས་པ་ནི་གླས་པའོ། །བྲན་གྱི་དྲེགས་པ་བྱ་བ་དང་བྱ་བ་གང་ངམ་ཡུལ་དེ་རུ་བྱ་བ་ནི་སྒྲུབ་པ་ལ་དབང་དུ་ བྱས་པ་བློན་པོ་དང་འབངས་ལ་སོགས་པ་ལ་རག་ལས་པར་འགྱུར་བས་བྱ་བ་ཐམས་ཅད་ང་ལ་རག་ལས་ཞེས་དྲེགས་པ་དེ་མི་རིགས་སོ། །ཇི་ལྟར་གསོ་བྱ་གླ་པ་དེ་གླ་ཐོབ་ཅིང་ ཐོབ་ནས་གླ་སྟེར་བའི་རྗེ་བོ་གཏོང་བ་པོར་སེམས་ཤིང་རང་ང་རྒྱལ་མི་བྱེད་པ་བཞིན་རྒྱལ་པོས་ཀྱང་སྦྱིན་བྱ་བྱིན་ནས་བདག་ནི་གཏོང་བ་པོ་སྙམ་པའི་རློམ་སེམས་མི་བྱ་སྟེ་ཚོང་པས་ ནོར་བརྗེ་བ་ལ་དྲེགས་པ་མི་རིགས་པ་བཞིན་ནོ། །གཞན་མཁས་པ་རྣམས་ཀྱིས་ནི་སྡུག་བསྔལ་གྱི་གནས་སུ་མཐོང་བ་དེ་ཁྱོད་ལ་བདེ་བར་ཕྱིན་ཅི་ལོག་ཏུ་དྲན་ཏེ་ཤེས་པར་གྱུར་ལ། རྒྱལ་ པོ་རྣམས་ནི་དྲུག་ཆའི་གླས་པ་སྐྱོང་བར་བྱེད་པ་ཡིན་པས་གཞན་སྐྱོང་བའི་ལས་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་མེལ་ཚེ་བ་ལ་དགའ་བ་མེད་པ་བཞིན་ནོ། །རྒྱལ་པོ་དང་འབངས་ནི་ཕན་ཚུན་གཉིས་ཀས་གཉིས་ཀ་སྲུང་དགོས་པས་སྲུང་བ་པོའི་དྲེགས་པ་བྱེད་ན་རང་འབངས་ཀྱིས་སྲུང་དགོས་པའི་དྲེགས་བྲལ་དུའང་བྱ་དགོས་སོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་འཇིག་རྟེན་ཞེས་པ་སྟེ། 1-363 ཁྱོ་ཤུག་གམ་ནགས་དང་སེང་གེ་བཞིན་ནོ། །རྒྱལ་པོ་རིགས་བཞི་པོ་ཀུན་གྱི་བདག་པོ་ཡིན་ན་རིགས་བཞི་པོ་ནི་རང་རང་གི་ལས་ཀྱིས་མི་འཚོ་བར་ཕལ་ཆེར་སྡིག་པ་སྤྱོད་དེ་དེའི་དྲུག་ ཆའང་ཐོབ་པའི་ཕྱིར་ལྷ་མི་གཉིས་མི་ཐོབ་པོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་རིགས་ཀུན་ཞེས་པའོ། །བྱ་བ་ཐམས་ཅད་གཞན་གྱིས་བསྐུལ་ནས་བྱེད་པ་ནི་བླུན་པོར་གྲགས་ན་རྒྱལ་པོ་ནི་བློན་པོ་ལ་སོགས་ པས་ཁྱི་དང་སྤྲེའུ་སྣོད་པ་བཞིན་བྱེད་པས་ཁྱོད་བས་བླུན་པ་མེད་དོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་གཞན་གྱིས་ཞེས་པ་སྟེ་གཞན་དབང་ཅན་གཞན་ཞེས་སྦྱར་རོ། །ཁྱེད་སྲུང་བ་བྱ་བ་དང་ཁྲིམས་ལས་འདའ་ བའི་སྐྱེ་བོ་ཞེས་སྦྱར་རོ། །ཕ་བས་ཀྱང་ཁྲིམས་དམ་པའམ་འདི་རྒྱལ་པོའི་ལུགས་ཡིན་ནོ་ཞེས་པ་ལ་སོགས་པས་བདག་ཉིད་བྱ་དང་ཉ་པ་དང་ཤན་པ་ལ་སོགས་པ་གང་དུ་མེད་མི་འགྱུར་ ལ། རྒྱལ་པོ་དེ་ལ་སྡོམ་མིན་དང་སྡིག་པ་ཡོད་པ་ལུང་རྒྱལ་པོ་རྣམས་ལ་ཆོས་མ་ཡིན་པ་འདོན་པ་ལ་སོགས་པ་རྣམས་ནི་སྡོམ་པ་མ་ཡིན་པ་ཅན་ནོ། །བྱ་བའི་ལུང་དང་ལ་ སོགས་པ་རྒྱལ་པོ་རྣམས་ནི་སྡོམ་མིན་ཅན་ཡིན་ཏེ་གཞན་ལ་གནོད་པ
【現代漢語翻譯】 因為地位和事務的領域是相同的，是共同的，所以國王等也不應該對共同的事物感到自豪，因為這不是他們獨有的，就像藝人等的表演一樣。 在這一劫之前，許多國王都受到尊敬，那是因為爲了保護田地，他們給一個強壯的人六分之一的糧食作為報酬，僱傭了他，所以表明他是民眾的奴隸，這被稱為『民眾的奴隸』，『僱傭』就是『被僱傭』。對於奴隸的驕傲，無論做什麼或在哪個地方做，都是被大臣和臣民等所左右，所以不應該驕傲地說所有的事情都取決於我。就像被僱傭的僕人獲得報酬后，認為給予報酬的主人是施捨者，自己不感到自豪一樣，國王也應該在給予施捨后，不應該有『我是施捨者』的傲慢，就像商人交換財物時不應該感到自豪一樣。其他智者認為那是痛苦的根源，而你卻顛倒地認為是快樂，應該明白。國王們是靠六分之一的報酬來維持生計的，所以加上『維持他人』這個詞，就像不喜歡骯髒的東西一樣。國王和臣民是相互保護的，如果國王感到自己是保護者而感到自豪，那麼也應該讓臣民擺脫被保護的自豪感，這表明了『世界』，就像夫妻或森林和獅子一樣。 如果國王是所有四個種姓的主人，那麼這四個種姓的人民大多不會依靠自己的職業生活，而是行惡，因此國王也獲得了其中的六分之一，所以表明他既不能成為天人，也不能成為人，這就是『所有種姓』。如果所有的事情都是在別人的驅使下完成的，那麼就被認為是愚蠢的，國王就像被大臣等像狗和猴子一樣對待，所以表明沒有比你更愚蠢的人了，這就是『被他人』，加上『受他人支配』。你被稱為保護者，也應該加上『超越法律的人』。即使父親也認為法律是神聖的，或者認為這是國王的規矩等等，但自己也不會變成漁夫和屠夫等。如果國王有不守戒律和罪惡的行為，比如國王們宣揚不符合佛法的言論等，那就是不守戒律的人。國王們的行為和言論等都是不守戒律的，因為他們傷害他人。
【English Translation】 Because the realm of position and affairs is the same, it is common, so kings and others should not be proud of common things, because it is not their own, just like the performances of artists and others. Before this kalpa, many kings were respected, because in order to protect the fields, they gave one strong man one-sixth of the grain as a reward, hiring him, so it shows that he is a slave of the people, which is called 'slave of the people', 'hiring' is 'being hired'. Regarding the pride of a slave, whatever is done or wherever it is done, it is controlled by ministers and subjects, so one should not be proud and say that everything depends on me. Just as a hired servant receives a reward and thinks that the master who gives the reward is a giver, and does not feel proud himself, the king should also not have the arrogance of 'I am the giver' after giving alms, just as a merchant should not be proud when exchanging goods. Other wise men think that it is the root of suffering, but you think of it as happiness in reverse, you should understand. Kings are maintained by one-sixth of the reward, so add the word 'maintaining others', just like not liking dirty things. The king and the subjects protect each other, if the king feels proud that he is the protector, then he should also let the subjects get rid of the pride of being protected, which shows 'the world', like husband and wife or forest and lion. If the king is the master of all four castes, then the people of these four castes mostly do not live by their own professions, but do evil, so the king also gets one-sixth of it, so it shows that he can neither become a deva nor a human, this is 'all castes'. If all things are done under the urging of others, then it is considered foolish, the king is treated like a dog and a monkey by ministers and others, so it shows that there is no one more foolish than you, this is 'by others', plus 'controlled by others'. You are called a protector, and you should also add 'a person who transcends the law'. Even the father thinks that the law is sacred, or thinks that this is the king's rule, etc., but he himself will not become a fisherman and a butcher, etc. If the king has unprincipled and sinful behaviors, such as kings preaching doctrines that are not in accordance with the Dharma, etc., then he is an unprincipled person. The actions and words of kings are unprincipled, because they harm others.
་བྱེད་པའི་ཕྱིར་གཤེད་མ་བཞིན་བྱ་བའི་རྗེས་དཔག་དང་། འཕགས་པ་ལས་རྒྱུ་འབྲས་མངོན་སུམ་དུ་མཐོང་བའི་རྒྱུ་རྣམས་ཀྱི་དེའི་རྒྱུད་ལ་སྡིག་པའི་ལས་ཟད་ཅིང་འཇིག་པ་ཡོད་མིན་པར་འགྲུབ་པོ། 1-364 གླ་ཟོས་ནས་སྲུང་བ་ཆོས་ཡིན་པ་འགོག་པ་ནི་གོ་མཚོན་ཆ་ལ་སོགས་པའི་བཟོ་མཁན་བྱ་བ་དང་རག་ལས་པ་སྨད་པའི་དཔེ་སྟོན་པ་ནི་དམ་པ་འཕགས་པས་སྲིད་པ་གསུམ་གྱི་སྲེད་ པ་འདོད་ཆགས་རག་ལས་པ་ཡིན་ཀྱང་སྨོད་ཅིང་སྤོང་བ་བཞིན་ནོ། །བླུན་མིན་བྱ་བ་ནི་འཕགས་པ་ལ་སོགས་པའི་མཁས་པ་རྣམས་རྒྱལ་སྲིད་སྤོང་ཞིང་བརྩེ་བ་ནི་མཁས་པའི་ཁྱད་ཆོས་ཡིན་པའི་ ཕྱིར་རོ། །རྒྱལ་པོའི་ཁྲིམས་ལུགས་འགའ་ཞིག་དྲང་སྲོང་གི་བསྟན་བཅོས་ལས་བྱུང་བས་ཆོས་ཡིན་པར་སྨྲ་བ་འགོག་པ་ནི་འཚེ་བ་ཆོས་སུ་སྨྲ་བ་དང་དེ་ཆོས་ཡིན་མིན་ཐེ་ཚོམ་ཟ་བ་དང་ དེ་ཆོས་མིན་དུ་འདོད་པའི་དྲང་སྲོང་གསུམ་མོ། །སྔར་གྱི་ཞེས་བྱ་བ་ནི་སྟོན་པ་སྔོན་རྒྱལ་པོར་གྱུར་པའི་སྐྱེས་རབས་བཞིན་ཏེ་རྩོད་དུས་ཀྱི་ཆོས་ནི་སྡིག་པ་དང་རི་དྭགས་གནས་པའི་དགོན་ པ་ལྟར་སྟོངས་ཞེས་སྦྱར་རོ། །སྐབས་སུ་བབ་པ་ན་དགྲ་ལ་བསྣུན་པ་ནི་ཆོམ་རྐུན་པ་ལ་སོགས་པ་ལའང་མཚུངས་པར་སྟོན་པ་ནི་གླགས་སུ་ཞེས་པའོ། །དྲང་སྲོང་རྒྱས་པ་རྒྱལ་པོའི་ཆོས་ལུགས་ ངན་པ་བྱས་པ་ནི་ཁྱད་པར་དུ་འཕགས་པའི་བསྟོད་པ་ལས། ཁྲོས་པས་གཡུལ་ངོར་བསད་ནས་ནི། །བདེ་འགྲོར་འགྱུར་ཞེས་རྒྱས་པ་སྨྲ། །མགོན་པོ་ཁྱོད་ཀྱི་གནས་སྐབས་དེའི། །སེམས་ནི་ངན་འགྲོ་ཡིན་ཞེས་གསུངས། ། 1-365 ཞེས་འབྱུང་སྟེ། དེས་རྒྱལ་པོ་མཉེས་པས་མཐོ་རིས་སུ་འགྲོ་བར་འདོད་དོ། །དེ་འགོག་པ་ནི་ཆང་དང་སོགས་པ་རྒྱན་པོ་དང་བུད་མེད་ལ་སྟེར་བ་ལ་སོགས་པ་ཆགས་པས་ཀུན་ནས་བསླངས་ནས་ མཆོད་པ་སྟེ་ཆོས་མ་ཡིན་ན་གཡུལ་ངོར་སྲོག་བཏང་བ་ཆོས་ཇི་ལྟར་ཡིན་ཏེ་ཞེ་སྡང་གིས་བསླངས་པའི་ལས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །མགོན་དུ་འདོད་པ་ཁྱོད་ལ་རྗེས་སུ་སྟོན་པའི་མགོན་འགའ་བྱ་ བ་དང་། བདག་ཉིད་མ་གཏོང་སྟེ་རྗེས་སུ་མ་བཟུང་བ་ཁྱོད་ལ་མཁས་པ་སུ་ཞིག་དགའ་སྟེ་རང་ཉིད་མགོན་མེད་པས་འཇིགས་དང་བཅས་པའི་ཕྱིར་རོ། །རྒྱལ་པོ་ཤི་ཙ་ན་ཆད་པའི་གྲགས་པས་ བདེ་སྐྱིད་ཀྱི་ཡོན་ཏན་མི་འབྱུང་ལ་ཡོན་ཏན་མེད་པ་དེ་དང་ཁྱི་ཤ་ཚད་མེད་ཅིང་ཟ་བའི་གྲགས་པ་ལ་ཁྱད་ཅི་ཡོད་དེའང་བྱེད་པར་འགྱུར་རོ། །རྒྱལ་པོ་ནི་བསོད་ནམས་ཀྱིས་བྱས་པས་ དེ་ཡོད་ན་སེམས་ཅན་འདི་རྒྱལ་པོར་མི་འགྱུར་བྱ་མེད་དེ་དམངས་རིགས་རྒྱལ་པོར་སོང་བ་བཞིན་ནོ། །བསྐལ་པ་དང་པོ་ཐམས་ཅད་རྫུས་སྐྱེས་ཡིན་པས་རིགས་ཐ་དད་མེད་ལ། ཕྱིས་ནི་གླ་ཟོས་ ནས་གཞན་སྲུང་བ་ལ་རྒྱལ་རིགས་དང་དེའི་བཀའ་ཉན་པ་ལ་རྗེ་རིགས་དང་དཀའ་ཐུབ་ལ་ཞུགས་པ་ལ་བྲམ་ཟེ་དང་ངན་ལས་བྱེད་པ་ལ་དམངས་རིགས་ཏེ་འཚོ་ཐབས་ལ་དེར་བཏག
【現代漢語翻譯】 爲了行動，就像劊子手一樣，通過推斷行為，以及聖者們親眼見到因果的顯現，從而確定在他（指國王）的相續中，罪業是否已經耗盡和毀滅。 1-364 阻止人們認為受僱傭的保護是正法，就像展示鄙視武器製造者等依賴行為的例子一樣，就像聖者們鄙視和拋棄對三有（藏文：སྲིད་པ་གསུམ་，指欲界、色界、無色界）的貪戀和慾望一樣。不做愚蠢之事，是因為聖者等智者們會放棄王位，而慈悲是智者的特徵。阻止人們聲稱某些國王的法律源於仙人的論典，因此是正法，就像有三種仙人，他們聲稱傷害是正法，懷疑它是否是正法，以及認為它不是正法。'以前的'指的是像導師以前轉世為國王的故事一樣，爭論時代的法就像罪惡和動物居住的寺院一樣空虛。當情況需要時，攻擊敵人也適用於盜賊等，這表明了'機會'。 仙人廣佈國王的惡法，尤其是在卓越的讚頌中說：'憤怒地在戰場上殺戮，將轉生善趣，廣佈者如是說。怙主，您在那時的心是惡趣。' 1-365 這表明國王通過取悅而希望升入天界。阻止這種情況的是，沉迷於飲酒、賭博和女人等供養不是正法，那麼在戰場上犧牲生命怎麼會是正法呢？因為這是由嗔恨引發的行為。想要成為你的保護者，做一些追隨你的保護者的事情，不要拋棄自己，不追隨你，哪個智者會喜歡你呢？因為你自己沒有保護者，充滿了恐懼。國王死後，由於惡名，不會產生幸福的功德，那麼沒有功德的他和無限量地吃狗肉的名聲有什麼區別呢？他也會這樣做。國王是由福德所造就的，如果他有福德，那麼這個眾生就不會成為國王，這是不可能的，就像平民成為國王一樣。因為第一個劫都是化生，所以沒有種姓的區別。後來，因為受僱傭而保護他人的是剎帝利，聽從他們命令的是吠舍，從事苦行的是婆羅門，從事惡業的是首陀羅，這是根據謀生方式來命名的。
【English Translation】 To act, like an executioner, by inferring actions, and for the noble ones to directly see the manifestation of cause and effect, thereby establishing whether or not sinful actions have been exhausted and destroyed in his (the king's) continuum. 1-364 Preventing the notion that being hired to protect is Dharma, just as demonstrating the example of despising the actions of weapon makers and the like that are dependent, just as the noble ones despise and abandon attachment and desire for the three realms (Tibetan: སྲིད་པ་གསུམ་, referring to the desire realm, form realm, and formless realm). Not doing foolish things is because wise ones like the noble ones would renounce kingship, and compassion is a characteristic of the wise. Preventing people from claiming that some of the king's laws originate from the treatises of hermits, therefore being Dharma, just as there are three hermits who claim that harm is Dharma, doubt whether it is Dharma, and think that it is not Dharma. 'The former' refers to stories like the teacher's previous incarnations as kings, the Dharma of the age of strife is as empty as sin and monasteries inhabited by animals. When the situation calls for it, attacking the enemy also applies to thieves and the like, which indicates 'opportunity'. The hermit widely proclaims the evil laws of the king, especially in the excellent praise: 'Angrily killing on the battlefield will lead to rebirth in a good realm, the proclaimer says. Protector, your mind at that time is an evil realm.' 1-365 This shows that the king hopes to ascend to heaven through pleasing. What prevents this is that offerings indulging in drinking, gambling, and women, etc., are not Dharma, so how can sacrificing life on the battlefield be Dharma? Because it is an action motivated by hatred. Wanting to be your protector, do something that follows your protector, do not abandon yourself, not following you, which wise person would like you? Because you yourself have no protector and are filled with fear. After the king dies, because of the bad reputation, the merit of happiness will not arise, so what is the difference between him without merit and the reputation of eating dog meat without limit? He will also do that. The king is made by merit, if he has merit, then this being will not become a king, it is impossible, just like a commoner becoming a king. Because the first kalpa were all born miraculously, so there was no distinction of caste. Later, because those who are hired to protect others are Kshatriyas, those who listen to their orders are Vaishyas, those who engage in asceticism are Brahmins, and those who engage in evil deeds are Shudras, which are named according to the means of livelihood.
ས་པས་དེའི་དབྱེ་བ་དོན་ལ་མེད་དོ། ། 1-366 འདས་དུས་ཞེས་བྱ་བས་ནི་རྒྱུ་གཉིས་པོ་འདིས་བཞི་པོ་དེའི་ས་བོན་རིགས་མཐུན་དུ་མ་ཆད་པ་མེད་པས་རིགས་བཞི་ལ་ངེས་པ་མེད་དོ། །བྲམ་ཟེའི་རིགས་མི་འགྱུར་བ་འགོག་པ་ནི་གལ་ ཏེ་སྔོན་གྱི་ལས་སམ་བྱ་བའི་ལས་འགྱུར་བ་ལས་ཞེས་པའོ། །ནོར་ལ་བགོ་བཤའ་བྱེད་པ་ལྟར་སྡིག་པ་ལ་དེ་སྦྱར་མི་རུང་བར་སྟོན་པ་ནི་རྒྱལ་པོ་ཞེས་པ་སྟེ་གཞན་ཆེད་དུ་སྡིག་ བྱས་ནས་ཕྱིས་རང་མ་འཇོམས་ཤིག་བྱ་བའི་དོན་ཏོ། །དེ་དག་ཐམས་ཅད་སྡུད་པ་ནི་དབང་ཕྱུག་ཅེས་པ་སྟེ་རང་དང་མཉམ་པ་དང་ལྷག་པའི་ནུས་པ་ཅན་ལ་བལྟས་ན་ལྟ་ཤེས་པའི་དམ་ པའི་སེམས་ལ་ང་རྒྱལ་མེད་དེ་འདི་ནི་རིགས་དང་ཡོན་ཏན་དང་གཟུགས་ལ་སོགས་པའི་རློམ་སེམས་ཀྱང་ཕན་ཚུན་ལྟོས་པས་གཞོམ་པར་བྱའོ། །བདག་འཛིན་སྤངས་པའི་ཐབས་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཞི་ པའི་བཤད་པའོ།། །། ༄། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྤྱོད་པ་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་ལྔ་པ། བསྟན་བཅོས་འདི་ནས་བཤད་པ་དང་ལེགས་པར་བཤད་པ་གཞན་ཐམས་ཅད་ནི་སངས་རྒྱས་ཁོ་ན་ལས་བྱུང་སྟེ། བློ་གྲོས་སྣ་ཚོགས་བསྟོད་པ་ལས། མ་ལ་ཡ་ལས་ཙན་དན་བཞིན། ཁྱོད་ ལས་གཞན་ལ་ལྷར་བཅས་པའི། འཇིག་རྟེན་འདི་ན་ལེགས་བཤད་ཀྱི། རིན་ཆེན་འབྱུང་བ་མ་མཆིས་སོ། །ཞེས་བཤད་དོ། །དེའི་སྐུ་གསུང་ཐུགས་ཀྱི་གཡོ་བ་སྟེ་བྱ་བ་ནི་རྒྱུ་སྟེ་དགོས་པ་མེད་པ་འགའ་སྟེ་གཅིག་ཀྱང་མེད་དེ་འོད་བཀྱེ་བ་དང་ཐེམ་པ་ལ་ཞབས་བཞག་པ་དང་ཆོས་བསྟན་པ་དང་ཏིང་ངེ་འཛིན་ལ་མཉམ་པར་བཞག་པས་སེམས་ཅན་རྣམས་མཐོ་རིས་དང་ཐར་པ་གསུམ་ལ་བཀོད་པ་མདོ་རྣམས་ནས་འབྱུང་བ་བཞིན་ནོ། ། 1-367 དེར་མ་ཟད་ཀུན་སློང་མེད་པ་དབུགས་ཀྱང་བྱ་བ་ནི་སེམས་ཅན་དམྱལ་བ་དང་ཡི་དྭགས་ལུས་མེར་འབར་བ་དང་། ཀླུ་བྱེ་ཚན་གྱི་ཚད་པས་ཉེན་པ་རྣམས་ལ་དེ་སྤྲིན་དུ་གྱུར་ཏེ་ཆར་ ཕབ་ནས་ཚ་བའི་སྡུག་བསྔལ་རྣམས་ཞི་བར་བྱས་ཏེ། རང་དང་འཚམས་པའི་སྐུ་བསྟན་ནས་ཐར་པ་ཆ་མཐུན་གྱི་དགེ་བ་སྐྱེད་པར་བྱེད་དོ། །ཀུན་མཁྱེན་སྒྲ་ཞེས་བྱ་བ་ནི་དེའི་མཚན་ཐོས་པས་ སྡིག་པ་འཛད་ཅིང་བྱང་ཆུབ་གསུམ་གྱི་རྒྱུར་འགྱུར་བ་དང་སངས་རྒྱས་འཇིག་རྟེན་དུ་བྱོན་པའི་སྒྲས་བདུད་དང་འཆི་བདག་རྣམས་འདིས་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ངའི་ར་བ་ལས་འདའ་བར་བྱེད་དོ། །ཞེས་སྐྲག་ པའི་ཕྱིར་རོ། །གལ་ཏེ་བདག་དང་འཇིག་རྟེན་རྟག་གམ་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་བཅུ་བཞི་དྲིས་པ་ན་ལུང་མ་བསྟན་པས་དེ་ཀུན་མཁྱེན་མ་ཡིན་ནོ་ཞེ་ན། དེ་སྒྲུབ་པ་བཤད་པ། ཐུབ་པ་ སྐུས་མཛད་པར་འོས་པ་ཕན་པ་དང་མཛད་མིན་ཏེ། མི་འོས་པའི་གནོད་པ་དང་། གསུང་གིས་གསུང་བྱ་ཕན་པ་དང་གསུང་བྱ་མིན་པའི་གནོད་པ་བྱེད་པ་སྟེ་བཞི་པོ་དེའི་མཁྱེན་པ་དེ་ལ་ མངའ་བ་དེས་ན་དེ་དེ་མིན་དུ་འགྱུར་བའི་རྒྱུ་ཅི་ཡོད་ཅེས་བྱ་བ་ནི་ཚིག་རྣམ་
【現代漢語翻譯】 因此，從究竟意義上來說，種姓之間沒有差別。 1-366 所謂『過去時』，因為這兩個因（指無明和行）不會中斷四果（指色、受、想、識）的種子，所以對四種姓沒有必然性。駁斥婆羅門種姓不變的觀點，是因為先前的業或行為會改變。如同分配財產一樣，不能將罪惡強加於他人，如同國王一樣，爲了他人而造罪，最終自己也會毀滅。總而言之，如同自在天（藏文：དབང་ཕྱུག་，梵文天城體：ईश्वर，梵文羅馬擬音：Īśvara，漢語字面意思：有能力者）一樣，如果看到與自己平等或更具能力者，那麼具有洞察力的聖潔之心就不會有傲慢，因為種姓、功德和外貌等方面的自負，也會因為相互比較而被摧毀。這是關於闡述如何捨棄我執的第四品釋義。 ༄། །這是關於菩薩行論的第五品。 本論以及其他所有善說，都源自佛陀。如讚歎智慧多樣性中所說：『如同從瑪拉雅山（Malaya）出產檀香一樣，除了您之外，在諸天和世人之中，沒有其他善說的珍寶出現。』 佛陀的身、語、意的行為，沒有無意義的，即使是發光、踏步、說法和入定，都能引導眾生進入天界和解脫，正如經文中所說。 1-367 不僅如此，即使沒有動機，佛陀的呼吸也能利益眾生。例如，對於地獄和餓鬼道中身體燃燒的眾生，以及受到龍族熱病折磨的眾生，佛陀的呼吸會化為雲朵降下甘霖，平息他們的熱惱。佛陀還會顯現適合他們的身形，使他們生起與解脫相應的善根。』 『一切智者』這個名號，僅僅是聽到就能消除罪業，成為獲得三種菩提（指聲聞菩提、緣覺菩提、菩薩菩提）之因。佛陀出現在世間的聲音，會讓魔和死主感到恐懼，因為他們認為『這會使所有眾生都脫離我的掌控』。 如果有人問：『既然佛陀對關於「我」和「世界」是常還是無常等十四個問題不作回答，那麼他怎麼能被稱為一切智者呢？』現在解釋如何證明這一點：佛陀的身能做有益之事，不做有害之事；佛陀的語能說有益之語，不說有害之語。因為佛陀具有這四種智慧，所以有什麼理由說他不是一切智者呢？』這是對詞語的辨析。
【English Translation】 Therefore, in terms of ultimate meaning, there is no difference between castes. 1-366 The term 'past time' refers to the fact that these two causes (ignorance and action) do not interrupt the seeds of the four fruits (form, feeling, perception, and consciousness), so there is no certainty about the four castes. Refuting the immutability of the Brahmin caste means that previous actions or deeds will change. Just as dividing property, sin cannot be imposed on others, just like a king, committing sins for others will eventually destroy oneself. In short, like Īśvara (藏文：དབང་ཕྱུག་，梵文天城體：ईश्वर，梵文羅馬擬音：Īśvara，漢語字面意思：Powerful One), if one sees someone equal to or more capable than oneself, then the holy mind with insight will not have arrogance, because conceit in terms of caste, merit, and appearance, etc., will also be destroyed by mutual comparison. This is the explanation of the fourth chapter on how to abandon self-grasping. ༄། །This is the fifth chapter on the conduct of a Bodhisattva. This treatise and all other well-spoken words come from the Buddha alone. As it is said in the praise of diverse wisdom: 'Just as sandalwood comes from Mount Malaya, apart from you, there is no treasure of well-spoken words in this world with gods and humans.' The actions of the Buddha's body, speech, and mind are not without purpose. Even radiating light, stepping, teaching the Dharma, and entering into samadhi guide sentient beings to the heavens and liberation, as stated in the sutras. 1-367 Moreover, even without motivation, the Buddha's breath benefits sentient beings. For example, for sentient beings in hell and the preta realm whose bodies are burning, and those afflicted by the heat of the nagas, the Buddha's breath transforms into clouds and rains down nectar, pacifying their suffering from heat. The Buddha also manifests forms suitable for them, causing them to generate roots of virtue corresponding to liberation.' The name 'Omniscient' alone, just by hearing it, can eliminate sins and become the cause for attaining the three bodhi (Śrāvakabodhi, Pratyekabodhi, Bodhisattvabodhi). The sound of the Buddha appearing in the world frightens Mara and the Lord of Death, because they think, 'This will cause all sentient beings to escape from my control.' If someone asks, 'Since the Buddha does not answer the fourteen questions about whether 'I' and 'the world' are permanent or impermanent, how can he be called omniscient?' Now, explaining how to prove this: The Buddha's body can do beneficial things and does not do harmful things; the Buddha's speech can speak beneficial words and does not speak harmful words. Because the Buddha possesses these four wisdoms, what reason is there to say that he is not omniscient?' This is the analysis of words.
པར་སྦྱར་བ་ཡིན་ནོ། །དེའི་དོན་ནི་འདི་ཡིན་ཏེ་བཞི་པོ་དེ་སེམས་ཅན་ལ་ཕན་པའི་ཚེ་མཛད་ལ་མི་ཕན་པའི་ཚེ་མི་མཛད་དོ། ། 1-368 ལུང་མ་བསྟན་པ་བཅུ་བཞི་ནི་བདག་ལ་བརྩམས་ནས་དྲིས་པས་ཡོད་པར་བསྟན་ན་ནི་བདག་ལྟ་དམ་དུ་འགྲོ་ལ། མེད་པར་བསྟན་ན་ནི་བསྟན་པ་ལ་འཇུག་ཏུ་མི་འདོད་དོ། །རིན་ཆེན་ཕྲེང་ བ་ལས། །འཇིག་རྟེན་མཐའ་དང་ལྡན་ནམ་ཞེས། །དྲིས་ན་རྒྱལ་བ་མི་གསུང་བཞུགས། །གང་ཕྱིར་འདི་ལྟར་ཟབ་པའི་ཆོས། །སྣོད་མིན་འགྲོ་ལ་མི་གསུང་བ། །དེ་ཡི་ཕྱིར་ན་མཁས་རྣམས་ཀྱིས། །ཀུན་མཁྱེན་ཐམས་ ཅད་མཁྱེན་པར་ཤེས། །ཞེས་བྱ་བ་དང་། །བློ་གྲོས་སྣ་ཚོགས་ཀྱིས། དུས་དང་བསམ་པ་མཁྱེན་ཁྱོད་ཀྱིས། །ལ་ལར་དྲིས་ཀྱང་མི་གསུང་ལ། །ཉེར་བྱོན་ནས་ཀྱང་གསུང་མཛད་ཅིང་། །གཞན་དུ་སྐོམ་པར་མཛད་ནས་ གསུང་། །ཞེས་བཤད་དོ། །དེ་བཞིན་དུ་རྒྱལ་བུ་འཇིགས་མེད་ཀྱིས། དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་ལ་གཞན་ལ་གནོད་པར་འགྱུར་པའི་ཚིག་དེ་གསུང་ངམ་ཞེས་ཞུས་པ་ནི། བཀའ་བསྩལ་པ། འདི་ལ་ནི་མགོ་གཅིག་ཏུ་ མ་ཡིན་ཏེ་གང་ཕན་པར་བྱེད་པ་དེ་ནི་རེས་འགའ་གསུང་ངོ་ཞེས་རྒྱ་ཆེར་གསུངས་སོ། །སློབ་དཔོན་འདི་སངས་རྒྱས་ལ་ཡེ་ཤེས་གཟུང་འཛིན་གཉིས་དང་བྲལ་བའི་སྣང་མེད་ཉིད་བཞེད་ལ་བློ་སྣང་ བཅས་ཐམས་ཅད་འཁྲུལ་པ་ཡིན་ཞིང་སྣང་བཅས་ཀྱི་ཡེ་ཤེས་ནི་སྒྲུབ་པར་མི་ནུས་པས་ཡེ་ཤེས་དེ་ནི་གཞན་སྣང་ཡིན་ནོ། །ཞེས་སྔགས་ཀྱི་གཞུང་རྣམས་ལས་བཤད་དོ། །སློབ་དཔོན་ལེགས་ལྡན་འབྱེད་མུ་སྟེགས་རྣམས་ཀྱི་སངས་རྒྱས་མ་ཐག་ཏུ་ཀུན་ཏུ་རྒྱུ་ལྷག་སྤྱོད་དང་རིང་འཕུར་ཤི་བ་དང་ལྔ་སྡེ་ཡུལ་གང་ན་ཡོད་པ་དང་བྲམ་ཟེའི་བུ་མོས་སྐུར་པ་བཏབ་པ་དང་བུད་མེད་ཀྱི་རོ་མཉན་ཡོད་ཀྱི་ཀུན་དགའ་ར་བར་སྐུར་པ་གདབ་པའི་བློས་བོར་བ་ལ་སོགས་པ་མང་པོ་མ་ཤེས་སོ་ཞེས་རྩོད་པ་བཀོད་ནས་དེ་དག་ནི་སྨོན་གནས་མཁྱེན་པ་སྔོན་དུ་མ་བཏང་བ་ཡིན་གྱི་བཏང་ན་མཁྱེན་ནོ་ཞེས་ཤེས་རབ་སྒྲོན་མ་དང་རྟོག་གེ་འབར་བ་གཉི་ཀ་ནས་བཤད་དེ་དེ་འདྲའི་རིགས་ཅན་ཐམས་ཅད་དགོས་པ་འགའ་ཞིག་ལས་མ་མཁྱེན་པ་ལྟ་བུར་བསྟན་པ་ཡིན་ནོ། ། 1-369 སངས་རྒྱས་ཐབས་སྣ་ཚོགས་ཀྱིས་སེམས་ཅན་ལ་ཕན་པ་མཛད་པ་ནི་རྒྱལ་པོ་གཅིག་གིས་ནོར་གྱི་ཕྱིར་ཁྱོད་ཀྱི་ཁྲོན་པ་ལེགས་པོ་དེ་འདིར་ཐོང་ཅིག་མ་བཏང་ན་ཆད་པ་བྱེད་དོ་བྱས་པ་ ན། བྲམ་ཟེ་དེའི་བུ་མོས། ནོར་གྱིས་ནོར་རྣམས་འགུགས་བྱེད་ཅིང་། གླང་པོ་ཆེ་ཀྱང་གླང་ཆེན་ཏེ། །རྒྱལ་དབང་ཁྲོན་པ་མངགས་འཚལ་ལོ། །དེ་ནས་ཁྲོན་པ་འོང་བར་འགྱུར། །ཞེས་བྱས་པས་ཆད་པ་མེད་ པར་བྱས་པ་དང་འདྲའོ་ཞེས་སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས་ཀྱིས་བཤད་དོ། །དེ་སྒྲུབ་པའི་ལམ་ལ་སེམས་གཙོ་ཆེ་བར་སྟོན་པ་ནི་སེམས་ཞེས་པ་སྟེ་འགྲོ་བའི་སོགས་པས་ནི་འོང་བ་དང་ལངས་བ་དང་ འཆག་པ་དང་འགྲེང་བ་དང་སྨྲ་བ་དང
【現代漢語翻譯】 這是張貼出來的。它的意思是，這四種行為在利益眾生時才做，在無益眾生時不做。 關於十四個未被解答的問題，如果我執著于『我』而提問，如果回答『有』，那就會陷入我見的束縛；如果回答『沒有』，那就不願進入教法。如《寶鬘論》所說：『若問世界有邊否，勝者默然不答之，以其甚深微妙法，不為非器眾生說。是故智者應了知，一切智者知一切。』還有《智慧品類》中說：『時與意樂汝皆知，故於有問而不答，或有數數慇勤問，或復令彼生渴仰。』 同樣，無畏王子問如來：『如來說會傷害他人的話嗎？』佛回答說：『不是一概而論，有時會說有益的話。』廣為宣說。這位論師認為佛陀的智慧是與能取所取二者分離的空無，一切有相的顯現都是錯覺，有相的智慧是無法證實的，所以那種智慧是其他顯現。 正如密宗的典籍中所說。論師善顯駁斥外道說，佛陀剛成佛時，對六師外道、苦行者、遠飛、死者以及五比丘在何處，以及婆羅門女的誹謗，還有妓女的屍體在祇園精舍被誹謗等許多事情一無所知，並辯論說，那些是未預先運用祈願力所知，如果運用了就能知道。在《智慧之燈》和《正理之火》中都有闡述，像這類情況，都是爲了某些需要而示現為不知。 佛陀以各種方便利益眾生，就像一個國王爲了財富而說：『把你的好井讓給我，不讓就懲罰你。』 這時，婆羅門女的女兒說：『財能引財，像亦引象，請王賜井，井自當來。』因此免除了懲罰，就像月稱論師所說。爲了證明這一點，心的道路是最重要的，心，也就是眾生的等等，如來、起立、行走、站立、說話等等。
【English Translation】 This is posted. Its meaning is that these four actions are done when they benefit sentient beings, and not done when they do not benefit sentient beings. Regarding the fourteen unanswered questions, if I ask clinging to 'I', if the answer is 'yes', then it will fall into the bondage of egoistic views; if the answer is 'no', then it is unwilling to enter the Dharma. As the 'Garland of Jewels' says: 'If asked whether the world has an end, the Victorious One remains silent, because this profound and subtle Dharma is not spoken to non-receptacles. Therefore, the wise should know that the All-Knowing One knows everything.' Also, in 'Varieties of Intelligence' it says: 'You know the time and intention, therefore sometimes you do not answer when asked, or sometimes you answer after repeated earnest inquiries, or sometimes you cause them to thirst.' Similarly, Prince Fearless asked the Tathagata: 'Does the Tathagata speak words that would harm others?' The Buddha replied: 'It is not absolute, sometimes beneficial words are spoken.' It is widely proclaimed. This teacher believes that the wisdom of the Buddha is the emptiness separated from both the grasper and the grasped, and all appearances with characteristics are illusions, and wisdom with characteristics cannot be proven, so that wisdom is another appearance. As stated in the Tantric scriptures. The teacher Legden refuted the heretics, saying that when the Buddha first attained enlightenment, he did not know about the six heretical teachers, the ascetics, the far-flung, the dead, and where the five bhikshus were, and the slander of the Brahmin girl, and the slander of the corpse of the prostitute in the Jeta Grove, and debated that those were not known by not using the power of prayer in advance, and if used, they would know. It is explained in both the 'Lamp of Wisdom' and the 'Blazing Logic', and in such cases, it is shown as if they do not know for some need. The Buddha benefits sentient beings in various ways, just like a king who said for the sake of wealth: 'Give me your good well, or I will punish you.' At this time, the daughter of the Brahmin woman said: 'Wealth attracts wealth, and elephants also attract elephants, please give the well to the king, and the well will come.' Therefore, the punishment was avoided, just as the teacher Chandrakirti said. To prove this, the path of the mind is the most important, the mind, that is, the beings, etc., coming, standing up, walking, standing, speaking, etc.
་སྦྱིན་སྲེག་ལ་སོགས་པ་དང་བསོད་ནམས་ཀྱི་སོགས་པས་སྡིག་པ་དང་ལུང་མ་བསྟན་བཟུང་སྟེ། སེམས་དེ་གསུམ་དུ་གྱུར་པ་ན་ལུས་ངག་གི་ལས་དེ་ གསུམ་དུ་འགྱུར་བས་དེ་གསུམ་ཀྱི་ལས་ཀུན་ལ་ཡིན་དོན་པོ་སྟེ་གཙོ་བོར་བརྗོད་པར་བྱའོ། །དེ་ཉིད་ཀྱི་ཕྱིར་གཞན་ལ་འཁོར་བའི་རྒྱུ་བྱེད་པའི་དགེ་མི་དགེ་ཐམས་ཅད་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལ་ བསམ་པ་བཟང་པོས་ལས་སུ་མི་འགྱུར་བར་དགེ་ལེགས་ལམ་ཉིད་དུ་འགྱུར་ཏེ་ལུས་ངག་བས་ཡིད་མཐུ་ཆེ་བས་ཡིད་ལམ་དུ་སོང་བ་དེའི་དབང་དུ་འགྱུར་པའི་ཕྱིར་སྦྲུལ་གྱིས་བཟུང་བའི་སོར་མོ་གཅོད་མཁན་དང་སྨན་པས་སྨན་དཔྱད་དྲག་པོ་བྱས་པ་བསོད་ནམས་སུ་འགྱུར་བ་བཞིན་ནོ། ། 1-370 དེས་སྟོན་པས་བྲམ་ཟེའི་ཁྱེའུ་གྱུར་པ་ན་བུད་མེད་འདོད་པས་ཉེན་པའི་ཁྱིམ་ཐབ་བྱས་པ་དང་དེད་དཔོན་དུ་གྱུར་པ་བསྐལ་པ་བཟང་པོའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལྔ་བརྒྱ་གསོད་པའི་མི་ནག་པོ་ ལ་སྙིང་རྗེ་སྐྱེས་ཏེ་བསད་པས་བསྐལ་པ་སྟོང་ཕྲག་བརྒྱ་ལ་སོགས་པའི་ཚོགས་རྫོགས་པར་གསང་ཆེན་ཐབས་མཁས་ལ་སོགས་པའི་མདོ་ནས་བཤད་པ་དང་། སྟོན་པ་སེང་གེར་སྐྱེས་པས་གླང་པོ་ཆེ་ལ་ སྟེགས་བྱས་ཏེ་མི་ཤིན་ཏུ་མང་པོ་ལ་བསྐོར་བའི་སྦྲུལ་ལ་སྡེར་མོ་བརྒྱབ་པས་དེ་གཉིས་ཤི་ནས་མི་རྣམས་ཐར་བ་ལ་སོགས་པ་བཤད་པ་བཞིན་ནོ། །སེམས་དང་པོ་ནི་ཟག་མེད་ཀྱི་སེམས་ དང་པོ་མཐོང་ལམ་མམ་སྨོན་པ་སེམས་བསྐྱེད་ལའང་བཤད་དུ་རུང་སྟེ་འགྲེལ་པ་ལས། །རེ་ཤིག་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ནི། །གཅིག་གི་བསོད་ནམས་གང་ཡིན་པ། །དེ་འདིར་གལ་ཏེ་གཟུགས་ཅན་ན། །འགྲོ་ཡོང་ ཁྱབ་ན་གནས་འགྱུར་ཏེ། །སེམས་ཅན་མཐའ་ཡས་ཉིད་ཕྱིར་དང་། །སངས་རྒྱས་མཁྱེན་པ་ཚད་མེད་དང་། །དེར་ནི་ཡོངས་སུ་བསྔོས་པའི་ཕྱིར། །བསོད་ནམས་དེ་ནི་མཐའ་ཡས་འགྱུར། །ཞེས་བཤད་པའི་རིགས་པ་དེ་རྣམས་ ས་སྟེང་གི་སྐྱེ་བོ་ཐམས་ཅད་གླིང་བཞི་ལ་དབང་བའི་འཁོར་ལོས་བསྒྱུར་བར་གྱུར་པ་ལ་མེད་པའི་ཕྱིར་ཏེ་དེ་ནི་སེམས་ཅན་མཐའ་མེད་པའི་ཕན་བདེའི་རྒྱུ་ལ་ཞུགས་པའི་ཕྱིར་རོ། ། གཞན་སེམས་བསྐྱེད་ལ་བཅུག་པའི་ཕན་ཡོན་སྟོན་པ་ནི་སངས་རྒྱས་ཀྱི་རིང་བསྲེལ་ཅན་གྱི་བཻཌཱུཪྻ་ལ་སོགས་པ་རིན་ཆེན་གྱི་མཆོད་རྟེན་སྟོང་གསུམ་སྙེད་ཀྱི་རྒྱ་དང་འོག་མིན་དང་མཉམ་པའི་མཐོ་བ་བྱས་ཏེ་བསྐལ་པའི་བར་དུ་མཆོད་པ་སྣ་ཚོགས་ཀྱིས་མཆོད་པ་བས་སེམས་ཅན་གཅིག་བྱང་ཆུབ་ལ་འདུལ་བ་སྟེ་འཛུད་པ་བཀྲབས་པ་སྟེ་ལྷག་པ་ཡིན་ཏེ། 1-371 དེས་སངས་རྒྱས་ཀྱི་གདུང་རྒྱུན་མི་འཆད་པར་བྱས་ལ་སྔ་མ་དེ་ལྟ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཤི་བའི་རོ་སྲེག་པ་དང་དེའི་རིགས་རྒྱུད་མ་ཆད་པར་བྱས་པའི་ཁྱད་པར་བཞིན་ནོ། །འགྲེལ་པ་ལས། ། གང་ཕྱིར་འཇིག་རྟེན་མཐར་ཐུག་པར། །དཀོན་མཆོག་གསུམ་རྒྱུན་མི་ཆད་ཕྱིར། །རྒྱུད་ཀྱི་ས་བོན་བཏབ་གྱུར་པ། །དེ་ཕྱིར་དེ
【現代漢語翻譯】 通過佈施等善行來消除罪惡和未闡明之事，當心念轉變為這三種狀態時，身語的行為也會隨之轉變為這三種狀態，因此，對於這三種行為，都應以『是義』（藏文：ཡིན་དོན་པོ་，梵文：bhūtārtha，梵文羅馬擬音：bhūtārtha，漢語字面意思：真實意義）為根本，即主要闡述其意義。正因如此，所有能使他人流轉輪迴的善與非善之業，菩薩都不會以惡劣的心態去做，而會將之轉為善妙之道，因為與身語相比，心念的力量更為強大，一切都將受心念所引導。這就像醫生爲了救人而截斷被蛇咬的手指，或採取激烈的治療手段，最終都將轉化為善業一般。 正如釋迦牟尼佛在過去世化身為婆羅門之子時，爲了滿足妻子的慾望而組建家庭；又如化身為商隊首領時，對要殺害五百位賢劫菩薩的黑人產生了慈悲心，從而殺了他。因此，在無數劫中圓滿了資糧，正如《大秘密方便經》等經典中所說。又如釋迦牟尼佛化身為獅子時，以大象為跳板，用爪子抓死了正在纏繞眾多民眾的蛇，從而解救了眾人等等。 『最初的心』既可以指無漏的最初生起之心，也可以指見道或發願菩提心。正如註釋中所說：『略而言之，菩薩之一福德，若彼在此具色相，則遍滿虛空亦轉變，以眾生無邊故，佛陀智慧無量故，于彼完全迴向之故，彼福德乃成無量。』 這些道理是世間所有眾生，甚至統治四大部洲的轉輪王所無法比擬的，因為菩薩已步入利益無量眾生的道路。此外，爲了闡釋勸人發起菩提心的利益，即使建造瞭如三千大千世界般廣闊，高度等同於色究竟天的，以琉璃等珍寶製成的佛塔，並在漫長的時間裡以各種供品供養，也不如勸導一人趨向菩提殊勝，因為這能使佛陀的法脈永不斷絕，而前者卻無法做到，如同火化死屍與延續血脈之間的差別。正如註釋中所說：『何以故，於世間之終極，為使三寶之傳承不絕，已播下傳承之種子，是故彼…』
【English Translation】 By eliminating sins and unstated matters through offerings and other virtuous deeds, when the mind transforms into these three states, the actions of body and speech also transform into these three states. Therefore, for all these three actions, 'is-don-po' (Tibetan: ཡིན་དོན་པོ་, Sanskrit: bhūtārtha, Romanized Sanskrit: bhūtārtha, Literal meaning: true meaning) should be the foundation, that is, mainly expounding its meaning. Precisely because of this, all virtuous and non-virtuous deeds that cause others to wander in samsara will not be done by Bodhisattvas with evil intentions, but will transform them into the path of goodness, because compared to body and speech, the power of the mind is stronger, and everything will be guided by the mind. This is like a doctor cutting off a finger bitten by a snake to save a person, or taking drastic treatment measures, which will eventually be transformed into virtuous deeds. Just as Shakyamuni Buddha, in a past life, transformed into the son of a Brahmin, forming a family to satisfy his wife's desires; and as when he transformed into the leader of a caravan, he developed compassion for the black man who was about to kill five hundred Bhadrakalpa Bodhisattvas, and thus killed him. Therefore, he completed the accumulation of merit in countless kalpas, as stated in the 'Great Secret Means Sutra' and other scriptures. Also, as when Shakyamuni Buddha transformed into a lion, using an elephant as a springboard, he killed the snake that was纏繞many people with his claws, thereby saving the people, and so on. 'The initial mind' can refer to the initial arising of the uncontaminated mind, or to the path of seeing or the aspiration Bodhicitta. As the commentary says: 'Briefly speaking, if a Bodhisattva's one merit, if it has form here, then it pervades space and transforms, because sentient beings are boundless, the Buddha's wisdom is immeasurable, and because it is completely dedicated to them, that merit becomes immeasurable.' These reasons are incomparable to all beings in the world, even to a Chakravartin king who rules the four continents, because the Bodhisattva has embarked on the path of benefiting countless beings. In addition, in order to explain the benefits of encouraging others to generate Bodhicitta, even if a stupa made of lapis lazuli and other treasures, as vast as three thousand great thousand worlds and as tall as Akanishta, is built and offered with various offerings for a long time, it is not as superior as guiding one person towards Bodhi, because this can ensure that the lineage of the Buddha will never be cut off, while the former cannot, like the difference between cremating a corpse and continuing the bloodline. As the commentary says: 'Why, at the end of the world, in order to ensure that the lineage of the Three Jewels is not cut off, the seed of the lineage has been sown, therefore...'
་ཡི་བསོད་ནམས་ཆེ། །ཞེས་བཤད་དོ། །སེམས་ཅན་དེ་ལ་བྱ་བ་དང་སྲི་ཞུ་ སྟེ་དེ་དགའ་བར་བྱ་བ་དང་རང་ལ་གང་ཕན་པ་མི་ཤེས་ཏེ་བསླབ་དགོས་པ་ཞེས་སྦྱར་རོ། །ནད་པ་ཁྲོ་བ་སྨན་པས་འབྱུང་པོའི་སྐྱོན་དུ་ལྟ་བ་བཞིན་ཐུབ་པ་སངས་རྒྱས་དང་བྱང་ ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་ཀྱང་ཉོན་མོངས་པའི་སྐྱོན་དུ་ལྟའི་དེ་དང་འབྲེལ་བ་གང་ཟག་གི་སྐྱོན་དུ་མི་ལྟ་བ་སེང་གེ་མཚོན་འཕེན་པ་པོ་ལ་སྣུན་གྱི་མཚོན་ལ་མི་སྣུན་པ་བཞིན་ནོ། །ཆོས་ གང་དང་བྱ་བ་དང་དེ་སྔར་བཤད་པ་དང་དེ་ལ་དད་པ་ཉམས་པ་དང་ལོག་པར་སྒྲུབ་པ་ལ་ཇི་ལྟར་ཞེས་སྦྱར་རོ། །ཁེངས་པ་ལ་ལའི་བྱ་བ་དང་བླང་དོར་མ་རྟོགས་བྱ་བ་ ནི། །གྲོང་པའི་དཔོན་དང་ཁ་ལོ་བསྒྱུར་གྱུར་ཅིང་། །མགྲོན་དཔོན་ཁྱིམ་བདག་དང་ནི་རྒྱལ་པོ་དང་། །བློན་པོ་མདུན་ན་འདོན་དང་ཕོ་ཉ་དང་། །བསྟན་བཅོས་ཚུལ་ཤས་སྨན་པ་མཁས་གྱུར་ནས། །ཞེས་འབྱུང་བ་བཞིན་ནོ། ། 1-372 སྒྲུབ་མེད་ནི་གསོར་མི་རུང་བའོ། །དོན་བྱ་བའི་ཡུལ་དེ་མ་བསྐུལ་ཏེ་དོན་མ་བྱས་པ་ངན་སོང་བྱ་བ་དང་བློ་ལྡན་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའོ། །སྙིང་རྗེ་མེད་ན་སྦྱིན་པ་ལ་སོགས་པ་ མེད་དོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་སྡུག་བསྔལ་གྱིས་ཉེན་པ་ཞེས་པའོ། །འགྲོ་བ་ལ་ཕན་པའི་ཕྱིར་འཁོར་བ་ཇི་སྲིད་དུ་གནས་པ་དེ་ལ་སོར་གནས་ཏེ་བཏང་སྙོམས་བྱེད་པའང་ཕུང་ན་སྡང་ལ་བསམ་ པ་ཐག་པ་ཅི་ཞིག་ཡོད་དེ་སྨོས་ཅི་དགོས། །དེ་ཉིད་འཆད་པ་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་གང་ལ་བྱ་བ་དང་འགྲོ་བ་དམན་པར་དམན་ལྟའི་ལུས་ཀྱི་དངོས་པོ་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་ངན་པ་དངོས་ ནི་དེ་ལ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་མངོན་ཤེས་ལྔས་འགྲོ་བ་ལ་བལྟས་ནས་སེམས་ཅན་གྱི་དོན་དུ་ཁྱི་དང་བྱི་བ་དང་སྤྲེའུ་དང་སྲེག་པ་དང་ནེ་ཙོ་དང་མ་ཧེ་དང་རི་བོང་དང་ སྲིན་བུ་དང་ཕྱེ་མ་ལེབ་ལ་སོགས་པར་སྐྱེས་ནས་བྱ་དཀའ་བ་སྣ་ཚོགས་བྱས་པ་དེ་དག་གི་སྐྱེས་པའི་རབས་བཞིན་དུ་བརྗོད་པར་བྱའོ། །དེ་འདྲ་བའི་ཐབས་མཁས་པས་དུས་ཀུན་གྱི་ཚེ་བྱ་ བས་ནི་དེའི་ཡོན་ཏན་མཐའ་མེད་པ་སེམས་ཅན་གྱི་ཁམས་དང་འདྲ་བ་སྟོན་ཏོ། །དེ་ལ་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དྲུག་གི་ཡོན་ཏན་མཐའ་མེད་ཀྱང་སྐྱེས་རབས་ལ་སོགས་པར་སྦྱིན་པའི་བསྔགས་པ་ཁོ་ན་གསུངས་པའི་རྒྱུ་མཚན་སྟོན་པ་ནི་སྐད་བྱིངས་དང་དྭ་ཞེས་པ་སྦྱིན་པའི་སྒྲར་བཤད་ན་སེམས་ཅན་གྱི་དོན་དུ་སྲོག་སྦྱིན་པ་འཆི་བ་ལ་འཇུག་སྟེ་དེས་སེམས་ཅན་རྣམས་སྐྱོ་བ་སྐྱེད་ནས་འདུལ་ཏེ་རྒྱལ་པོ་ཟླ་འོད་ཀྱིས་བུ་སྟོང་སྦྱིན་པ་བཞིན་ནོ། ། 1-373 ཡང་དཱ་ན་དུ་ཉིད་སྦྱིན་པ་ལ་འཆད་པ་ན་སྟེར་བའི་ཆོས་ལ་འཇུག་སྟེ་དེའང་གསུམ་ལས་ཟང་ཟིང་སྟེར་བ་ནི་སྦྱིན་པ་ཉིད་ཡིན་ལ་མི་འཇིགས་པ་སྟེར་བ་ནི་ཚུལ་ཁྲིམས་དང་བཟོད་ པ་ཡིན་ནོ། །ཆོས་ཀྱི་སྦྱིན་པ་ནི་བསམ་གཏན་ཤེར་ཕྱིན་ཡིན་ལ་བརྩོན་འགྲུས་ནི་ཐམས་ཅད་ལ་
【現代漢語翻譯】 的福德大。』這樣說。對於那個有情，做事和服侍，就是讓他高興和對自己有益的事，因為不知道而需要教導，所以這樣連線。如同醫生將憤怒的病人看作是鬼神的作祟一樣，能仁（釋迦牟尼佛）和菩薩們也將煩惱看作是過失，不將與煩惱相關的人看作是過失，如同獅子不攻擊投擲武器的人，而是攻擊武器一樣。對於法是什麼，以及做什麼，和之前所說的，以及對它失去信心和邪見，應該如何應對，這樣連線。對於傲慢者的行為和不明白該做什麼和不該做什麼的行為是：『村裡的首領和舵手，以及客人、施主和國王，以及大臣、引導者和使者，以及精通論典和醫術的專家。』就像這樣出現的一樣。 沒有能力是無法恢復的。做事的對境，如果不去勸請，不做事就是墮入惡趣的原因，有智慧者是菩薩。如果沒有慈悲心，就沒有佈施等等，這顯示了『被痛苦所逼迫』。爲了利益眾生，在輪迴中存在多久，就安住多久，保持中舍，如果被摧毀，對怨恨的想法又有什麼用呢？更不用說其他的了。解釋這一點是，菩薩對於做什麼和將眾生看作低劣，與身體的實物相連，因為壞的東西就在那裡。他以五種神通觀察眾生，爲了眾生的利益，轉生為狗、老鼠、猴子、屠夫、鸚鵡、水牛、兔子、蟲子和蝴蝶等等，做了各種難做的事情，應該像講述那些轉生故事一樣講述。像這樣以善巧方便，在任何時候所做的事情，都顯示了他的功德是無邊無際的，如同眾生的界一樣。對於他，雖然六波羅蜜多的功德是無邊無際的，但在本生傳等中，只讚歎佈施的原因是，如果將『སྐད་བྱིངས་དང་དྭ་』（藏文，梵文天城體，梵文羅馬擬音，漢語字面意思）解釋為佈施的聲音，那麼爲了眾生的利益而佈施生命就意味著死亡，這會讓眾生感到厭倦，從而調伏他們，就像月光國王佈施了一千個兒子一樣。 還有，當將『དཱ་ན་དུ་ཉིད་』（藏文，梵文天城體，梵文羅馬擬音，漢語字面意思）解釋為佈施時，就意味著進入給予的法，這也有三種，給予財物本身就是佈施，給予無畏就是持戒和忍辱。給予佛法就是禪定和般若，精進則是一切。
【English Translation】 The merit of '. It is said like this. For that sentient being, doing things and serving, that is, making him happy and what is beneficial to oneself, because one does not know and needs to be taught, so it is connected like this. Just as a doctor sees an angry patient as being possessed by spirits, the Thubpa (Shakyamuni Buddha) and Bodhisattvas also see afflictions as faults, and do not see the person associated with afflictions as a fault, just as a lion does not attack the person throwing the weapon, but attacks the weapon. For what is Dharma, and what to do, and what was said before, and how to deal with losing faith in it and having wrong views, connect like this. For the actions of the arrogant and not understanding what to do and what not to do are: 'The village chief and the helmsman, and the guest, the householder and the king, and the minister, the guide and the messenger, and the expert in scriptures and medicine.' Just as it appears like this. Inability is irrecoverable. The object of doing things, if not urged, not doing things is the cause of falling into the lower realms, the wise one is the Bodhisattva. If there is no compassion, there is no giving, etc., which shows 'being afflicted by suffering'. For the sake of benefiting beings, for as long as one exists in samsara, one abides, maintaining equanimity, and if one is destroyed, what is the use of thinking about hatred? Not to mention anything else. Explaining this is that the Bodhisattva, for what to do and seeing beings as inferior, is connected with the substance of the body, because the bad thing is there. He observes beings with the five clairvoyances, and for the benefit of beings, is born as dogs, mice, monkeys, butchers, parrots, buffaloes, rabbits, worms and butterflies, etc., and does various difficult things, which should be told like telling those birth stories. Like this, with skillful means, what is done at all times shows that his merits are boundless, like the realm of beings. For him, although the merits of the six paramitas are boundless, the reason why only praise of giving is mentioned in the Jataka tales, etc., is that if 'སྐད་བྱིངས་དང་དྭ་' (Tibetan, Devanagari, Romanized Sanskrit, Literal Chinese meaning) is explained as the sound of giving, then giving life for the benefit of beings means death, which will make beings tired, thereby subduing them, just as King Moonlight gave a thousand sons. Also, when 'དཱ་ན་དུ་ཉིད་' (Tibetan, Devanagari, Romanized Sanskrit, Literal Chinese meaning) is explained as giving, it means entering the Dharma of giving, which also has three types, giving material things itself is giving, giving fearlessness is morality and patience. Giving Dharma is meditation and prajna, and diligence is everything.
དགོས་པས་གསུམ་གར་འགྱུར་རོ། །ཡང་དེང་ནི་སྲུང་བ་དང་དེ་ས་སྦྱོང་བ་ལ་བཤད་ནས་སྐད་ བྱིངས་གཉིས་པོ་དེ་སྦྱིན་པའི་སྒྲར་བཤད་ན་གཟུགས་ལ་སོགས་པའི་ཡུལ་རྣམས་ལ་སྒོ་གསུམ་སྲུང་ཞིང་གསུམ་པོ་དེ་དག་པ་ལ་སྦྱངས་ནས་ཇི་ལྟར་འདོད་པའི་སྲིད་པ་གཞན་སྒྲུབ་པའི་ཕྱིར་གསུམ་པོ་ དེ་སྦྱིན་པའི་སྐད་བྱིངས་ཀྱི་སྒྲ་ལ་རྐྱེན་དེ་འདྲ་བས་བསྒྱུར་ན་གསལ་བར་བྱེད་པའི་ཕྱིར་གསུང་རབ་ལས་རྟག་ཏུ་ཕལ་ཆེ་བར་སྦྱིན་པའི་སྒྲའི་སྙན་པས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་ བསྔགས་ཤིང་བསྟོད་པ་ཡིན་ནོ། །དོན་ནི་སྦྱིན་པའི་སྐད་བྱིངས་ཀྱིས་མི་རྟག་པ་དང་དཀར་པོ་དགེ་བའི་ཆོས་དང་སྲིད་པ་གཞན་དུ་སྐྱེ་བ་གསལ་བར་བྱེད་ལ་དེ་གསུམ་སེམས་ཅན་གྱི་དོན་བྱེད་ པ་ལ་མཁོ་བས་དེས་བསྔགས་པའི་དོན་ཏོ། །འདི་ནི་སྒྲ་པ་རྣམས་ཀྱི་སྙན་ངག་གི་བཤད་པ་ཡིན་གྱི་སངས་རྒྱས་ཀྱི་དགོངས་པ་ནི་སྦྱིན་པས་སྡུག་བསྔལ་གྱུར་པའི་སེམས་ཅན་ཡོངས་སྨིན་བྱེད། ཅེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པའི་སྒོ་ནས་སྦྱིན་པའི་སྒྲའི་སྙན་པ་བརྗོད་པར་བདེའོ། ། 1-374 སྦྱིན་པ་དམན་པ་སྤང་བ་ནི་ཚེ་འདིར་བྱ་བ་དང་ཕྱི་མར་འབྲས་བུ་ཞེས་དང་སྤོགས་ནི་ཁེ་སྟེ་ཟླ་འཛོར་རོ། །སྡིག་པ་ཡོད་ཉིད་ཡོད་པ་མ་ཡིན་པ་ནི་དགེ་བས་ཟིལ་གྱིས་མནན་ པས་མེད་པ་དང་འདྲ་བ་དེ་ལ་སེམས་ཅན་གྱི་དོན་སྒྲུབ་པ་མིན་པ་མེད་ཅེས་པ་སྟེ་ལན་ཚའི་སྲང་ལྟ་བུའི་མདོ་ལས་དེ་དང་ཆུའི་དཔེས་བཤད་དོ། །དགེ་བ་རླབས་ཆེན་བྱ་བ་དང་ འང་གི་ཕྱི་མ་ཕན་ཆད་དང་གནོད་པ་ནི་སྐྱེ་རྒ་ན་འཆིའི་འོ། །རྟག་ཏུ་སྲིད་པ་ན་བཞུགས་པ་ཐོག་མ་མེད་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་འཇམ་དཔལ་བཞིན་ནོ། །ས་དང་པོ་ཐོབ་པ་ལ་ སོགས་པ་གང་ལ་དུས་ཀུན་གྱི་ཚེ་རང་གི་སེམས་ཀྱི་དབང་གིས་སྐྱེ་བ་ཡོད་པ་དེ་ལ་བྱ་དང་ཕན་འདོགས་པའི་མངའ་བདག་ཅེས་སྦྱར་ཏེ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ནི་སེམས་ཅན་ལ་མི་ཕན་ པར་མི་སྐྱེ་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཕུལ་ནི་ཁྱད་པར་དུ་འགྲོ་བ་སྟེ་སེམས་ཁྱད་པར་དུ་འགྱུར་བ་ནི་རིགས་པ་དང་སྒྱུ་རྩལ་དང་བསམ་གཏན་དང་གཟུགས་མེད་ཀྱི་ཏིང་ངེ་འཛིན་གོམས་པ་ལ་སོགས་ པའོ། །ལུས་གོམས་པས་ཁྱད་པར་དུ་འགྱུར་བ་ནི་སློབ་དཔོན་དགེ་བསྲུངས་ཀྱིས། ལུས་ནི་ཁྱད་པར་ཐོབ་ནས་ཀྱང་། །གོམས་པ་འཕེལ་དང་ལྡན་པའང་སྲིད། །ཡལ་ག་ནས་ནི་ཡལ་ག་རུ། །འགྲོ་བར་མི་ནུས་མཁའ་ལྡིང་ཕྲུག ། 1-375 ཤིན་ཏུ་གོམས་པར་གྱུར་ན་ནི། །རྒྱ་མཚོ་ཡི་ཡང་ཕ་རོལ་འགྲོ། །ཞེས་བཤད་པ་བཞིན་ནོ། །འགྲེལ་པས་རིགས་དང་སྐྱེ་གནས་གོང་དུ་འགྲོ་བ་དང་འཁོར་ལོ་བསྒྱུར་བའི་རྒྱལ་པོ་དང་རི་རབ་ལ་ དཔེ་བྱས་པ་ནི་ནོར་ཏེ་འདིར་སེམས་གོམས་པས་སངས་རྒྱས་སུ་འགྲོ་བ་སྒྲུབ་པ་ལ་དེ་དག་གིས་ཅི་བྱེད། འདིར་དེ་ལྟར་སྣང་ལ་གཞན་དུ་དེ་ལྟར་མི་འགྱུར་བའི་རྒྱུ་མཚན་མེད་པ་དེས
【現代漢語翻譯】 因此，需要翻譯成三種語言。此外，現在解釋為守護和凈化那個地方，如果將那兩個詞根解釋為給予的意思，那麼守護色等對境的三門，凈化這三者，爲了成就如所愿的另一種存在，如果用這樣的詞根的詞義來翻譯這三者，爲了使之清晰，經典中總是大多用給予的美名來讚歎菩薩們，這是因為給予的詞根能清晰地表明無常、白色的善法和投生到另一種存在，而這三者對於利益眾生是必要的，因此才讚歎它。這只是語文學家們的詩學解釋，而佛陀的意圖是，通過『佈施能使受苦的眾生完全成熟』等方式，來宣揚佈施的美名。 捨棄低劣的佈施，是指今生的行為和來世的果報，而『斯波』是利益，即增加。罪惡的存在並非存在，是指被善法壓倒而如同不存在，對於這樣的罪惡，沒有不能利益眾生的說法，就像鹽的重量一樣，經中用它和水的比喻來解釋。善法是偉大的行為，『昂』之後的『帕恰』是指利益，而損害是指生老病死。總是安住在輪迴中的，就像無始以來的菩薩文殊一樣。對於獲得初地等，無論何時都能以自己的心力自主地投生，這樣的人被稱為行為和利益的主宰，因為菩薩不會爲了不利益眾生而投生。『普』是指特別的去處，即心特別的變化，如精通各種學問、技藝、禪定和無色定等。身體因習慣而變得特別，如導師善護所說：『身體獲得特別后，也可能增長習慣，就像小鵬鳥無法從一根樹枝飛到另一根樹枝。』 如果變得非常習慣，就能渡過大海的彼岸。』正如所說。註釋中將種姓和出生地比作上升，將轉輪王和須彌山作為例子是不對的，因為這裡是爲了證明通過心的習慣可以成佛，那些例子有什麼用呢？這裡看起來是這樣，但在其他地方不會這樣改變，沒有理由。
【English Translation】 Therefore, it needs to be translated into three languages. Furthermore, now it is explained as guarding and purifying that place, and if those two roots are explained as meaning giving, then guarding the three doors of objects such as form, purifying these three, and in order to accomplish another existence as desired, if these three are translated with such a root meaning, in order to make it clear, the scriptures always mostly praise Bodhisattvas with the beautiful name of giving, because the root of giving clearly shows impermanence, white virtuous Dharma, and being born into another existence, and these three are necessary for benefiting sentient beings, therefore it is praised. This is just a poetic explanation of the grammarians, but the intention of the Buddha is to proclaim the beautiful name of giving through ways such as 'giving can make suffering beings completely mature'. Abandoning inferior giving refers to actions in this life and the fruits in the next, and 'spogs' is benefit, which means increase. The existence of sin is not existence, which means being overwhelmed by virtue and like non-existence, and for such sin, there is no saying that it cannot benefit sentient beings, just like the weight of salt, which is explained in the sutra with the metaphor of it and water. Virtue is a great action, 'pachcha' after 'ang' refers to benefit, and harm refers to birth, old age, sickness, and death. Always abiding in samsara is like the Bodhisattva Manjushri from beginningless time. For those who have attained the first bhumi, etc., whenever they can autonomously be born by the power of their own mind, such people are called the masters of action and benefit, because Bodhisattvas will not be born for the sake of not benefiting sentient beings. 'Pu' refers to a special place to go, which is a special change of mind, such as being proficient in various sciences, arts, meditation, and formless samadhi, etc. The body becomes special due to habit, as the teacher Gewesar said: 'After the body obtains specialness, it is also possible to increase habit, just like a small Garuda bird cannot fly from one branch to another.' If one becomes very accustomed, one can cross to the other side of the ocean.' As it is said. In the commentary, comparing lineage and birthplace to ascending, and using the Chakravartin king and Mount Meru as examples is incorrect, because here it is to prove that one can become a Buddha through the habit of the mind, what use are those examples? It seems like this here, but there is no reason why it will not change like this elsewhere.
་ ན་བསམ་གྱིས་མི་ཁྱབ་པའི་སྐུ་གསུང་ཐུགས་ཀྱི་མཐུ་ཐོབ་པ་སངས་རྒྱས་ལ་སོགས་པ་ངེས་པར་ཡོད་ཅེས་དེ་ལ་སྐུར་པ་འདེབས་པ་མུ་སྟེགས་པ་རྣམས་ཀྱིས་ཀྱང་རྟོགས་པར་གྱིས་ཞེས་སྦྱར་རོ། ། སངས་རྒྱས་ལ་སོགས་པ་རྣལ་འབྱོར་པའི་མངོན་སུམ་བྱུང་ཟིན་དང་འབྱུང་རུང་དུ་སྒྲུབ་པ་ནི་སྡེ་བདུན་རྒྱན་གྱི་མེ་ཏོག་ཏུ་བལྟའོ། །མུ་སྟེགས་པས་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་འགོག་པ་སྐྱེས་བུའམ་མི་ཡིན་ པའི་ཕྱིར་བྱ་བ་དང་ཡོད་པའི་ཕྱིར་ཞེས་བཀོད་པ་དེ་ལ་སློབ་དཔོན་སྣང་བྲལ་གྱིས། དབུ་མ་སྙིང་པོ་ནས། ཆོས་དང་སྤྲུལ་པའི་སྐུ་དག་ནི། ང་ལ་མི་ཉིད་དུ་མ་གྲུབ། དེ་བཞིན་གཤེགས་ པའང་མ་གྲུབ་སྟེ། །དེས་ན་མ་ངེས་པ་ཉིད་ཡིན། །བྱ་བ་དང་། སློབ་དཔོན་དགེ་བསྲུངས་ཀྱིས། །ཐམས་ཅད་མཁྱེན་དང་ཡོད་པ་ནི། །འགལ་བ་འགའ་ཡང་ཡོད་མ་ཡིན། །དེ་ཕྱིར་ཡོད་ཕྱིར་ཀུན་མཁྱེན་མིན། ། 1-376 ཞེས་བྱ་རིག་པ་མངོན་མི་ཤེས། །ཞེས་བཤད་དོ། །དེ་ལྟར་ན་བློ་གྲོས་བླུན་པ་ཟབ་ཆོས་ལ་བྱ་བ་དང་མོས་པ་ཞན་པ་སྟེ་དམན་པ་རྨད་བྱུང་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཆོས་ལ་མི་དད་དེ་ སངས་རྒྱས་ལ་དམིགས་པའི་དགེ་བ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་ཚིག་རྣམ་པར་སྦྱར་རོ། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྤྱོད་པ་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་ལྔ་པའི་བཤད་པའོ།། །། ༄། །ཉོན་མོངས་པ་སྤངས་པའི་ཐབས་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་དྲུག་པ། འཁོར་བའི་རྒྱུ་ཉོན་མོངས་པ་སྤོང་ བའི་ཐབས་སྟོན་པ་ན་བདེ་བས་ཞེས་གསུངས་ཏེ་རྒྱུ་མཚན་ཅིས་དེ་གཉིས་དཀའ་ཐུབ་ཅན་ཡིན་མིན་དུ་རྟོག་ཅེས་བྱ་བ་ནི་གཅེར་བུ་པ་དང་ཕྱི་རོལ་པའི་དྲང་སྲོང་རྣམས་སྡུག་བསྔལ་ཁོ་ན་ དཀའ་ཐུབ་ཏུ་འདོད་པ་འགོག་པ་ཡིན་ཏེ་དེ་དག་གིས། སྡུག་བསྔལ་གྱིས་གདུངས་མེད་པ་ཡང་། །སྐྱེ་བོ་སྐྱེ་བོ་སྐྱེ་མ་ཡིན། །འཁོར་བ་ལས་ཡིད་མ་བྱུང་བར། །སེམས་ནི་ཐར་པ་དོན་གཉེར་མིན། ། ཞེས་གང་སྨྲས་པ་ཡིན་ནོ། །དེ་དག་གི་ལས་སྟོན་པ་ན་འདོད་ཆགས་ཞེས་སྨོས་ཏེ་རླུང་གིས་འབྱུང་བ་གཞན་གསུམ་པོ་གསོས་འདེབས་པ་བཞིན་ཡུལ་ཡུལ་ཅན་གྱི་རང་བཞིན་མི་ཤེས་པའི་གཏི་མུག་ གི་བྱེད་ལས་ནི་གཞན་གཉིས་གསོས་འདེབས་ཏེ་དེ་དག་གི་རང་བཞིན་དང་ཉེས་པ་ཤེས་པ་ན་བྲལ་བར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །དཔེར་ན་ཆུ་ལ་སྤྱོད་པ་རྣམས་ལ་དབང་བསྒྱུར་བ་ཆུའི་སྲིན་པོ་ཞེས་བྱ་བ་ལུས་གཞོན་ཤ་ཅན་དེ་ནི་མེ་མ་གཏོགས་པ་གང་གིས་ཀྱང་སྐྲོད་མི་ནུས་པ་དེ་བཞིན་དུ་དུག་གསུམ་ཡང་རང་རང་གི་ལས་གསུམ་པོ་དེས་སྤོང་མི་ནུས་ཀྱི་ཡེ་ཤེས་ཁོ་ནས་སྤོང་སྟེ། 1-377 བསྟོད་པ་ལས། ཐུབ་ཆེན་ཁྱོད་ཀྱིས་གང་གསུངས་པ། །དེ་ཉིད་ལེགས་པར་ཚར་ཕྱིན་ཏེ། །ཉོན་མོངས་ཡེ་ཤེས་ཁོ་ན་ཡིས། །རྟོགས་ཀྱིས་ལས་གཞན་གྱིས་མ་ལགས། །ཞེས་བཤད་དོ། །གསུམ་པོ་དེ་ལས་སྡུག་བསྔལ་ འབྱུང་བའི་ཚུལ་ནི་འདོད་པ་དང་མ་ཕྲད་པ་ལས་ཕ
【現代漢語翻譯】 那些以不可思議的身語意之力成就的佛等是真實存在的，即使是外道也應該明白不要誹謗他們。 佛等已經或可能在瑜伽士的現量中顯現，這可以參考《七論莊嚴花》。外道通過斷言『一切智者是人，因為有行為和存在』來否定一切智者，對此，寂護論師在《中觀心要》中說：『法身和化身，對我來說並非是人。如來也不是。因此，這是不確定的。』關於行為，靜命論師說：『一切智和存在，沒有任何矛盾。因此，因為存在所以不是一切智，』這表明他們不瞭解智慧。 因此，愚笨的人對甚深之法有行為，而信心薄弱的人則不相信殊勝的佛法，因為他們對佛沒有功德。這些就是詞語的組合方式。這是《菩薩行論》第五品的解釋。 第六品：斷除煩惱之法 在講述斷除輪迴之因——煩惱之法時，經中說『以安樂』，這是為什麼呢？他們是否是苦行者？這是爲了反駁那些認為只有痛苦才是苦行的裸體外道和外道仙人，因為他們說：『沒有被痛苦折磨的人，不是人，不是人。如果不對輪迴感到厭倦，心就不會尋求解脫。』 在展示他們的行為時，經中說『貪慾』，就像風滋養其他三種元素一樣，不瞭解境和有境自性的愚癡的行為是滋養其他兩種煩惱，因爲了解它們的自性和過患就會從中解脫。例如，控制水域的是被稱為水魔的生物，它擁有年輕的身體，除了火之外，任何東西都無法驅逐它。同樣，三種毒藥也無法通過各自的三種行為來消除，只能通過智慧來消除。 讚歌中說：『大雄，您所說的一切，都已圓滿完成。煩惱只能通過智慧來理解，不能通過其他行為。』這就是所說的。這三種煩惱產生痛苦的方式是，由於不與所愛之物相遇……
【English Translation】 Those who have attained the power of inconceivable body, speech, and mind, such as the Buddhas, are definitely real, and even the non-Buddhists should understand not to slander them. That the Buddhas, etc., have already appeared or can appear in the direct perception of yogis can be seen in the 'Flower Ornament of the Seven Treatises.' The non-Buddhists refute the all-knowing one by stating, 'The all-knowing one is a person, because there is action and existence.' To this, Acharya Shantarakshita says in the 'Tattvasamgraha': 'The Dharmakaya and Nirmanakaya are not established as human for me. The Tathagata is also not established. Therefore, it is uncertain.' Regarding action, Acharya Kamalasila says: 'Omniscience and existence, there is no contradiction at all. Therefore, because of existence, one is not omniscient,' which shows that they do not understand wisdom. Therefore, foolish people act towards the profound Dharma, and those with weak faith do not believe in the wonderful Dharma of the Buddhas, because they have no merit in focusing on the Buddhas. These are the ways to combine the words. This is the explanation of the fifth chapter of 'Bodhicaryavatara'. Sixth Chapter: Showing the Means of Abandoning Afflictions When showing the means of abandoning the afflictions, the cause of samsara, it is said 'with ease,' why is that? Are they ascetics or not? This is to refute those naked ascetics and non-Buddhist sages who think that only suffering is asceticism, because they say: 'A person who is not tormented by suffering is not a person, not a person. Unless one is disgusted with samsara, the mind will not seek liberation.' In showing their actions, it is said 'desire,' just as the wind nourishes the other three elements, the action of ignorance, which does not understand the nature of the object and the subject, is to nourish the other two, because knowing their nature and faults will lead to separation from them. For example, the one who controls the waters is called a water demon, who has a young body, and nothing but fire can drive it away. Similarly, the three poisons cannot be abandoned by their respective three actions, but only by wisdom. In the praise, it is said: 'Great Sage, whatever you have said, has been perfectly accomplished. Afflictions can only be understood by wisdom, not by other actions.' That is what is said. The way that suffering arises from these three is because of not meeting with what is desired...
ྲད་འདོད་ཀྱི་འདོད་ཆགས་ཀྱི་སྡུག་བསྔལ་དང་སྤུངས་མེད་པའི་ཁྲོ་བ་ལས་ཞེ་སྡང་གི་སྡུག་བསྔལ་དང་བླང་དོར་མི་ཤེས་པ་ལས་གཏི་མུག་ གི་སྡུག་བསྔལ་འབྱུང་སྟེ་གསུམ་པོ་དེ་དག་གིས་སྡུག་བསྔལ་དེ་དག་མི་རྟོགས་པས་སྡུག་བསྔལ་བདེ་བར་འདུ་ཤེས་ཏེ་འཁོར་བར་རྒྱུན་དུ་སྡུག་བསྔལ་ལོ། །འགལ་བ་རྣམས་ལྷན་ཅིག་མི་གནས་པར་སྟོན་ པ་ནི་བད་ཀན་ཆུའི་ཁམས་དང་། མཁྲིས་པ་མེའི་ཁམས་ཞེས་དང་ཆགས་པ་དང་རྒྱབ་ཀྱིས་ཕྱོགས་པ་ཡུལ་གཅིག་ལ་འགལ་ཕྱིར་རོ། །གཏི་མུག་ནི་གཉིས་པོ་དང་མི་འགལ་བས་ལྷན་ཅིག་གནས་སོ། །དེ་ དག་འཕྲལ་དུ་སྤོང་བའི་ཐབས་སྟོན་པ་ན་འདོད་ཆགས་ལ་རང་གི་ལུས་བྲན་བཞིན་བཀོལ་ཏེ་ལུས་ལ་མི་འཕངས་པ་དེའི་སྨན་ཡིན་ཏེ་དེ་སྐྱེ་ལོ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཞེ་སྡང་ལ་དེ་རྗེ་ བོ་བཞིན་ཚིག་སྙན་དང་ཟས་གོས་ལ་སོགས་པས་མཆོད་དེ་ཕངས་ཤིང་གཅེས་པར་བྱེད་པ་དེའི་སྨན་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །གཏི་མུག་ནི་དེ་གཉིས་གང་དང་ལྷན་ཅིག་པ་དེའི་སྨན་གཉིས་པོ་དེས་བཅོས་པར་བྱའོ། ། 1-378 དེ་གཉིས་དང་བྲལ་བའི་གཏི་མུག་ནི་བློ་གསལ་བས་བཅོས་སོ། །སྔ་དྲོ་དང་པོར་གཏི་མུག་འབྱུང་བ་ནི་གཉིད་རྨུགས་དང་འབྲེལ་ཞིང་བད་ཀན་ཤས་ཆེ་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཉིན་དགུང་ཁྲོ་བ་འབྱུང་བ་ ནི་བྱ་བ་དུ་མ་བྱེད་ཅིང་མཁྲིས་པ་ཤས་ཆེ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དགོང་དྲོ་འདོད་ཆགས་འབྱུང་བ་ནི་བྱ་བ་རྣམས་བཤོལ་ཞིང་ཟས་ཀྱིས་ལུས་རྒྱས་ལ་རླུང་ཤས་ཆེ་བའི་ཕྱིར་རོ། །འགྲེལ་པ་ལས། གང་ཞིག་ཉོན་མོངས་རིམ་ཤེས་ནས། །དེ་གཞོམ་པ་ལ་ཚུལ་སྒོམ་པ། །དེ་ཡིས་དེ་དག་སེལ་བྱེད་དེ། །སྨན་པའི་རྒྱལ་པོས་ནད་རྣམས་བཞིན། །ཞེས་བཤད་དོ། །འདོད་ཆགས་མཛའ་མིན་མཛའ་འདྲ་ནི་དེ་དང་ འདྲ་བའི་རྣམ་པར་སྟོན་པ་དེས་དེ་ལ་ཁྱོད་མི་འཇིགས་ལ་མི་ཕན་ཏེ་གནོད་པ་བྱེད་པའི་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་དེ་ཤིན་ཏུ་སྤང་དཀའ་བས་དེ་སྐྱེ་བའི་གོ་སྐབས་མེད་པར་བྱས་ལ་སྤངས་ཏེ་ རྒྱལ་པོ་སྐྱ་སེང་དྲང་སོང་གི་སྨོད་པ་བསྲུངས་པའི་ཕྱིར་རྒྱལ་སྲིད་སྤངས་ནས་ནགས་སུ་སོང་བ་བཞིན་ནོ། །ཞེ་སྡང་ནི་སྒྲའི་རྣམ་པ་དང་གཏི་མུག་ནི་གཉིས་ཀ་མ་ཡིན་པ་བར་མའི་ཚུལ་ གྱི་འོང་བས་དེ་གཉིས་སྤང་སླའོ། །འདོད་ཆགས་ནི་ཐོག་མ་མེད་པ་ནས་གོམས་པའི་རྒྱུ་བག་ཆགས་དང་རྐྱེན་ཡུལ་ཡིད་དུ་འོང་བ་ལས་ཀྱང་སྐྱེ་སྟེ་དེ་ནི་མདུང་ཁྱིམ་དང་བྱའི་གཤོགས་པ་བཞིན་ཡ་བྲལ་བས་ལྡོག་པས་སྤང་སླ་ལ། 1-379 གཅིག་ཤོས་སྔ་མ་ནི་བག་ཆགས་རྟག་ཏུ་སེམས་ལ་གནས་པས་སྤང་དཀའ་སྟེ་ཡེ་ཤེས་དགོས་སོ། །ཞེ་སྡང་བརྟན་པ་ནི་འཁོན་འཛིན་ཡུན་རིང་བ་དང་ཉེས་ཆེན་མཚམས་མེད་པ་ལ་སོགས་པ་སྟེ་ མཐར་བྱེད་པ་ནི་ཟད་པར་རོ། །ཤ་ཁྲག་གི་ལུས་ལ་ལུས་ཀྱི་དབང་པོ་ལ་སོགས་པ་ལྔ་བསྟེན་པ་བཞིན་གཏི་མུག་ལ་ནི་ཀུན་གནས་ཏེ་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་དེ་མི་ཤེས་པའམ་བདེན་པ
【現代漢語翻譯】 貪慾生起貪著之苦，無端生起嗔恨之苦，不明取捨生起愚癡之苦，此三者因不瞭解痛苦，反而執苦為樂，故於輪迴中恒受苦難。顯示相違諸法不能並存，如涎為水界，膽為火界，貪著與背離，於一境相違故。愚癡與二者不相違，故能並存。顯示立即斷除彼等之方便，于貪慾，如役使自身如奴僕，不顧惜身體，是其對治，因貪慾無生起之機故。于嗔恨，如待君王般，以悅耳之語、飲食衣物等供養，珍愛之，是其對治。愚癡若與二者之一並存，則以對治二者之法對治之。 若愚癡不與二者並存，則以智慧對治之。早晨最初生起愚癡，因與睡眠昏沉相關，且涎液偏盛故。中午生起嗔恨，因多作事務，且膽汁偏盛故。傍晚生起貪慾，因事務皆已停止，飲食使身體豐腴，且風偏盛故。《釋論》云：『何人若知煩惱次第，為調伏彼而修持，彼能遣除彼等，如醫王之治諸病。』貪慾似友非友，乃以相似之相示現，對其說：『汝於我不懼亦無益，乃作損害者。』如是連綴，因貪慾極難斷除，故當使其無生起之機而斷除之，如迦葉仙人王為守護對己之呵責，而捨棄王位入于森林。嗔恨以聲音之相，愚癡以非二者之中間狀態生起，故二者易於斷除。貪慾從無始以來串習之習氣，以及可意之境等因緣而生，如矛與鳥之翅膀般，可分離故易於斷除。 前者（嗔恨）因習氣恒常存於心中，故難斷除，需以智慧斷之。嗔恨之堅固，乃因懷恨日久，以及犯極大罪等，最終之果乃是耗盡。如血肉之軀依賴身體之諸根等，愚癡則與一切並存，如是連綴，因其不瞭解或不認識真諦。
【English Translation】 Suffering arises from attachment due to desire, suffering arises from hatred due to unprovoked anger, and suffering arises from ignorance due to not knowing what to accept or reject. Because these three do not understand suffering, they perceive suffering as happiness, and thus constantly suffer in samsara. Showing that contradictory things cannot coexist, such as phlegm being the water element and bile being the fire element, and attachment and aversion being contradictory in one object. Ignorance does not contradict the two, so it can coexist. Showing the means to immediately abandon them, for attachment, using one's own body like a slave and not caring for the body is the remedy, because attachment has no chance to arise. For hatred, treating it like a king, offering it with sweet words, food, clothing, etc., and cherishing it, is the remedy. If ignorance coexists with one of the two, it should be treated with the remedies for both. If ignorance does not coexist with the two, it should be treated with wisdom. Ignorance arises first in the morning because it is related to sleepiness and lethargy, and phlegm is predominant. Anger arises at noon because many tasks are performed and bile is predominant. Attachment arises in the evening because tasks are stopped, food makes the body plump, and wind is predominant. The commentary says: 'Whoever knows the order of the afflictions, and cultivates the method to subdue them, he will eliminate them, like the king of doctors treating diseases.' Attachment is like a friend but not a friend, showing a similar appearance, saying to it: 'You are not afraid of me and are not beneficial, but harmful.' Thus connecting, because attachment is very difficult to abandon, it should be abandoned without giving it a chance to arise, like King Kasyapa Rishi abandoning the kingdom and going to the forest to protect himself from criticism. Hatred arises in the form of sound, and ignorance arises in a state that is neither of the two, so both are easy to abandon. Attachment arises from the habitual tendencies accumulated since beginningless time, and from causes such as desirable objects, like a spear and a bird's wings, which can be separated, so it is easy to abandon. The former (hatred) is difficult to abandon because the habitual tendencies always remain in the mind, so wisdom is needed. The persistence of hatred is due to prolonged resentment and the commission of great sins, etc., and the ultimate result is exhaustion. Just as the body of flesh and blood relies on the senses of the body, etc., ignorance exists with everything, thus connecting, because it does not understand or recognize the truth.
ར་སྒྲོ་ འདོགས་པ་ལ་བྱས་ཀྱང་རུང་ཏེ་མེད་ན་ལུས་མེད་པའི་དབང་པོ་བཞིན་ནོ། །དེ་སྤོང་བ་ནི་རྟེན་ཅིང་ཞེས་པའོ། །དུག་གསུམ་ལ་སྤྱོད་པའི་མཚན་ཉིད་སྟོན་པ་ནི་རྟག་ཏུ་འཛིན་པའི་གར་དང་ སོགས་པ་བཞད་གད་དང་འཇོ་སྒེག་དང་ཕྲེང་བ་དང་རྒྱན་ཁ་དོག་དྲི་མེ་ཏོག་ལ་སོགས་པ་ལ་དགའ་ལ་གཏོང་བ་པོ་དང་ཟ་བ་པོ་དང་གཙང་སྦྲ་དང་སྙན་སྨྲ་དང་འཇམ་དེས་ཅན་ དུ་འགྱུར་བ་དེ་འདྲ་དང་སོགས་པ་བདེ་བ་དང་བཟོ་བ་ཞེས་སྦྱར་རོ། །དེ་ལས་བཟློག་པ་ནི་ཞེ་སྡང་ལ་སྤྱོད་པའི་འོ། །དེ་གཉིས་འདྲེས་པ་ལ་སྤྱོད་པ་ནི་གཏི་མུག་ལ་སྤྱོད་པ་ སྟེ་དེ་དག་གིས་དེ་ལྡན་དུ་རྗེས་སུ་དཔག་གོ །དེ་འདུལ་བའི་ཐབས་སྟོན་པ་ནི་སངས་རྒྱས་ཞེས་པ་སྟེ་དགེ་ལེགས་ཏེ་བདེ་སྐྱིད་ཐམས་ཅད་སྤངས་པ་ཟས་སྟན་གཅིག་པ་དང་ཕྱིས་མི་ལེན་དང་གོས་ཆོས་གོས་གསུམ་པ་དང་ཕྱིང་པ་པ་དང་ཕྱག་དར་ཁྲོད་པ་དང་གནས་མལ་གཙུག་ལག་ཁང་སྤངས་ནས་དུར་ཁྲོད་པ་དང་ཤིང་དྲུང་པ་དང་བླ་གབ་མེད་པ་དང་གཞི་ཇི་བཞིན་པ་དང་ཡང་སྒོ་ཐར་ཆགས་སུ་རྒྱུ་བ་དང་ཅི་ཐོབ་པ་ལེན་པ་དང་རྐང་པ་སྐུད་པ་དང་བྲལ་བ་དང་ཙོག་པུ་པ་ལ་སོགས་པ་དང་བླ་མའི་དྲུང་གནས་ནི་དེས་ཁྲིམས་གྲོགས་བྱེད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-380 ཞེ་སྡང་ནི་དེ་ལས་བཟློགས་པ་དང་གནས་དབེན་པ་ལ་སོགས་པའོ། །གཏི་མུག་ནི་དེ་གཉིས་འདྲེས་པ་སྟེ་དེ་གཉིས་གང་དང་འདྲེས་བལྟས་པས་སོ། །དཔེར་ན་བྲམ་ཟེ་འདྲེར་སྐྱེས་པ་མི་གཙང་བའི་ རྫས་ཀྱིས་འདུལ་བ་བཞིན་ནོ། །ཞེ་སྡང་འདུལ་བ་ནི་གནོད་པའི་ནུས་པ་མེད་པ་སྟོབས་ཅན་ལ་ཁྲོ་བས་བདག་ཉིད་ཅེས་དང་གནོད་ནུས་པ་ཅན་ལ་ཁྲོ་ན་རང་བརྩེ་མེད་དུ་སྟོན་པས་ཁྲོ་ བ་དེ་ནི་ཐ་ཆད་ཅེས་སྦྱར་རོ། །ཡང་ཡིད་དུ་མི་འོང་བའི་སྒྲས་སྔོན་བྱས་པའི་སྡིག་པ་ཟད་པར་བྱེད་དེ་རྨོངས་ཤིང་དམ་པ་མ་ཡིན་པ་ཁྱོད་རང་ཉིད་ཀྱི་སྡིག་སྒྲིབ་དག་པར་མི་ འདོད། སྒྲ་ཡིད་དུ་མི་འོང་བ་མེའི་ཚ་བ་བཞིན་ངོ་བོ་ཉིད་ཀྱིས་གནོད་མི་བྱེད་དེ་སྨྲ་མཁན་ལ་མི་གནོད་པ་བཞིན་ནོ། །དེ་ཕྱིར་རང་གི་རྣམ་རྟོག་གཞན་དེ་ལ་གནོད་བྱེད་ཡིན་ནོ་ སྙམ་དུ་རློམ་པ་རང་སྐྱོན་ཡིན་ནོ། །ལུགས་ཀྱི་བསྟན་བཅོས་ལས་གཤེ་བ་པོ་ལ་ཆད་པ་བྱ་བར་བཤད་པ་དེ་ནི་ནོར་བ་ཡིན་ཏེ་སྙན་པར་སྨྲ་བ་ལ་མཆོད་པ་བྱེད་པར་ཡང་འགྱུར་ ཏེ་རྒྱུ་མཚན་མཚུངས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེའི་ཕྱིར་རྒྱུ་མཚན་མཉམ་པ་ལ་རྒྱུ་མཚན་ཅན་མི་མཉམ་པས་དེ་ནི་ཚད་མ་མ་ཡིན་ནོ། །སྨད་བྱའི་སྐྱོན་དེ་དོན་ལ་ཡོད་ན་དེ་ཤེས་ནས་བདེན་པ་སྨྲ་བ་པོ་ལ་བྱ་བ་དང་མི་བདེན་པ་སྨྲ་བ་པོ་ལ་ཅི་སྨོས་ནི་མི་བདེན་པ་སྨྲས་པས་ཁོ་རང་སྐྱོན་ཅན་དུ་བསྟན་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-381 དེས་ན་མཁས་པས་བདེན་མི་བདེན་གཉིས་ཀའི་སྨྲ་བ་པོ་ལ་བཟོད་པར་བྱའོ། ། གང་ཟག་དམན་པ་ལས་མི་སྙན་པ་སྨྲ་བ་ཙམ་ངེས་འབྱུང་ཡིད་འ
【現代漢語翻譯】 即使是羽毛裝飾，如果缺少，就像沒有身體的感官一樣。捨棄它，就是指『依賴』。顯示運用三種毒素的特徵是，總是沉迷於舞蹈等，以及歡笑、嫵媚、花環、裝飾、顏色、香味、花朵等，喜歡成為施捨者、享用者、清潔者、甜言蜜語者和溫柔的人，諸如此類，以及快樂和製造等。與此相反，就是運用嗔恨。運用兩者混合，就是運用愚癡，通過這些可以推斷出他是否具備這些特徵。顯示調伏這些的方法，就是『佛』（Sangs rgyas，覺悟者），也就是善良，捨棄一切安樂，實行一餐制，不接受之後的食物，只穿三件法衣，穿氈衣，使用拂塵，住在墳墓、樹下、無遮蔽處、按照規定，自由行走，接受任何所得之物，不穿鞋，坐禪等等，住在上師身邊是因為上師會成為他的戒律同伴。 嗔恨與此相反，住在寂靜處等等。愚癡是兩者的混合，取決於與兩者中的哪一個混合。例如，就像婆羅門被魔附身，用不潔之物來調伏一樣。調伏嗔恨是，對沒有傷害能力、有力量的人發怒，就表明自己沒有自尊；如果對有傷害能力的人發怒，就表明自己沒有慈悲心，因此憤怒是最低劣的。此外，不悅耳的聲音會耗盡先前所造的罪業，愚昧且非神聖的你，不希望自己罪障清凈嗎？不悅耳的聲音本身並不像火的熱量那樣造成傷害，就像說話者不受傷害一樣。因此，認為自己的分別念會傷害他人，是自己的過錯。在世間法典中說，辱罵者應受懲罰，這是錯誤的，因為讚美甜言蜜語者也會變成供養，因為理由相同。因此，理由相同，但有理由者不相同，所以這不是 प्रमाण (pramāṇa，量)。如果被誹謗的缺點實際上存在，那麼知道這一點后，對說真話的人應該做什麼，對說假話的人又該說什麼呢？因為說假話的人表明他自己是有缺點的。 因此，智者應該容忍說真話和假話的人。僅僅從低劣之人那裡聽到不悅耳的聲音，就足以產生出離心。
【English Translation】 Even a feather adornment, if missing, is like a sense without a body. Abandoning it refers to 'depending'. Showing the characteristics of using the three poisons is to always indulge in dancing, etc., as well as laughter, coquetry, garlands, decorations, colors, fragrances, flowers, etc., liking to be givers, enjoyers, cleaners, sweet-talkers, and gentle people, and so on, as well as happiness and creation, etc. The opposite of this is using hatred. Using a mixture of the two is using ignorance, and through these, it can be inferred whether he possesses these characteristics. Showing the method of taming these is 'Buddha' (Sangs rgyas, Awakened One), which is goodness, abandoning all happiness, practicing one meal a day, not accepting food afterward, wearing only three Dharma robes, wearing felt clothes, using a duster, living in cemeteries, under trees, without shelter, according to regulations, walking freely, accepting whatever is obtained, being barefoot, practicing seated meditation, etc., staying near the Guru because the Guru will be his companion in discipline. Hatred is the opposite of this, living in secluded places, etc. Ignorance is a mixture of the two, depending on which of the two it is mixed with. For example, just as a Brahmin possessed by a demon is subdued with impure substances. Taming hatred is that being angry at someone who has no ability to harm and is powerful shows that one has no self-respect; if one is angry at someone who has the ability to harm, it shows that one has no compassion, therefore anger is the lowest. Furthermore, unpleasant sounds exhaust previously created sins, and you, who are ignorant and unholy, do you not want your sins to be purified? Unpleasant sounds themselves do not cause harm like the heat of fire, just as the speaker is not harmed. Therefore, thinking that one's own discrimination harms others is one's own fault. In the worldly code, it is said that the abuser should be punished, which is wrong, because praising sweet-talkers will also become offerings, because the reasons are the same. Therefore, the reasons are the same, but those with reasons are not the same, so this is not प्रमाण (pramāṇa, valid cognition). If the fault being slandered actually exists, then knowing this, what should be done to the one who speaks the truth, and what should be said to the one who speaks falsely? Because the one who speaks falsely shows that he himself is flawed. Therefore, the wise should tolerate those who speak both truth and falsehood. Merely hearing unpleasant sounds from an inferior person is enough to generate renunciation.
བྱུང་གི་གནས་མ་ཡིན་ཏེ་དེ་ནི་གནོད་པ་ སྣ་ཚོགས་བྱེད་པ་ཅན་མིན་པ་དེ་ཕྱིར་དེ་ཡི་མི་སྙན་པ་དེ་ནི་གནོད་པའི་ཡན་གར་ཅུང་ཟད་དུ་ཡིད་ལ་བྱ་སྟེ། འཕགས་པ་གང་པོས་ཀླུང་ཤོ་ན་ཕ་མཐའི་ཡུལ་གྱི་མི་རྣམས་ འདུལ་བ་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་མི་དེ་དག་ནི་ཤིན་ཏུ་མ་རུངས་པ་ཡིན་ནོ་ཞེས་བཀག་པ་ན། བཅོམ་ལྡན་འདས་གལ་ཏེ་བདག་ལ་དེ་དག་གཤེ་ན་ནི་ཨེ་མ་བདག་ལ་རྡེག་པར་མི་ བྱེད་པ་འདི་དག་ནི་དེས་པ་ཞིག་གོ་སྙམ་དུ་སེམས་པར་བགྱིད་ལ། གལ་ཏེ་སྲོག་དང་བྲལ་བའི་བར་དུ་བགྱིད་ན་ཨེ་མ་བདག་གི་ལུས་རུལ་པ་འདི་ལས་ཐར་བར་བྱེད་པ་འདི་ནི་ བདག་ལ་ཕན་འདོགས་པ་ཞིག་གོ་ཞེས་སེམས་པར་བགྱིད་དོ་ཞེས་གསོལ་བས་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་གནང་བ་བཞིན་ནོ། །གཞན་ལ་གནོད་ལན་བྱས་པས་བྱ་བ་དང་། ཡོན་ཏན་མེད་པ་ལ་གུས་ཤིང་ཞེན་ པ་ཞེས་སྦྱར་རོ། །ཁྲོ་བས་བསོད་ནམས་དེ་ལ་གེགས་བྱེད་པ་ཞེས་སྦྱར་ཏེ། འདི་ལྟར་བཟོད་མཚུངས་དཀའ་ཐུབ་མ་མཆིས་པས། །ཁྱོད་ཀྱིས་ཁྲོ་བའི་གོ་སྐབས་དབྱེ་མི་བགྱི། །ཁྲོ་བ་སྤངས་པས་ཕྱིར་མི་ལྡོག་པ་ཉིད། ། 1-382 ཐོབ་པར་འགྱུར་བ་སངས་རྒྱས་ཞལ་གྱིས་བཞེས། །ཞེས་བཤད་དོ། །ཁྲོ་བ་བྱ་བས་ནི་དམན་པ་འཇོམས་པའི་དཔའ་བོ་དེ་ལ་བྱ་བ་དང་། གྱུར་ཏ་རེས་དེ་སྤང་བར་སྟོན་ཏོ། །དེ་ཁྲོ་བའི་གནས་ ལ་བཟོད་པ་དེ་ལ་བྱམས་པའི་ཏིང་ངེ་འཛིན་གྱི་སྒོམ་པ་སྐྱེ་ཞེས་སྦྱར་རོ། །ཁྱད་དུ་གསོད་པ་དེ་མཐར་ཏེ་ཕུང་བར་བྱས་ནས་འཆི་བ་ཡོད་སེམས་ནི་དེ་ལྟར་བསམ་པར་བྱའོ། །གནས་ཀྱི་ སོགས་པས་ནི་སྐྱེ་འཇིག་གཉིས་བཟུང་ངོ་། །ཡང་དག་ནི་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུར་ཤེས་པ་སྟེ་བློ་གྲོས་ནི་སེམས་རྒྱུད་དོ། །ཉོན་མོངས་པ་སྤངས་པའི་ཐབས་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་དྲུག་པའི་བཤད་པའོ།། །། ༄། །ལོངས་སྤྱོད་ལ་ཞེན་པ་སྤངས་པའི་ཐབས་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བདུན་པ། དེས་བསྐྱེད་པའི་ལས་སྤངས་པའི་ཐབས་སྟོན་པ་ན་སྡུག་བསྔལ་ཞེས་སྨོས་ཏེ་དྲང་སྲོང་མངོན་ཤེས་ཅན་རོ་ཧི་ཏའི་དྷ་ཞེས་བྱ་བས་རི་རབ་ནས་རི་རབ་ཀྱི་སྟེང་དུ་རྐང་པ་བཞག་ཅིང་མཐའ་ བཙལ་ཀྱང་མ་རྙེད་པར་ཤི་བ་བཞིན་ནོ། །རྒྱུན་དུ་ལང་ཚོ་ལ་གནས་པས་མི་འཇིགས་པའང་མ་ཡིན་ཏེ་དེ་རྒས་པའི་རྒྱབ་ཏུ་དང་སླར་ཡང་ཤི་ནས་འབྱུང་བས་མདུན་དུ་འབྱུང་བས་བདག་ཉིད་ གནས་པར་རློམ་ཀྱང་ལང་ཚོ་དང་རྒས་པ་དང་འཆི་བ་གསུམ་འཁོར་བའི་ཚེ་གང་མགྱོགས་འགྲན་པ་རྟ་བང་འགྲན་པ་བཞིན་ནོ། །རང་གར་འདོད་པར་འགྲོ་བ་ནམ་ཡང་མེད་ན་གཤེད་མས་ཁྲིད་པ་བཞིན་ལས་དང་ཉོན་མོངས་པའི་གཞན་དབང་གིས་འགྲོ་བ་ལ་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་ཆུ་ཀླུང་གིས་ཁྱེར་བའི་རྫས་བཞིན་ནོ། ། 1-383 མ་འོངས་པ་དེ་ཡང་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་འཁོར་བ་ཐོག་མ་མེད་པ་ནས་སོ་སོ་སྐྱེ་བོར་ལས་པ་བཞིན་ཐ་མ་མེད་པར་ཡང་ལས་པར་མི་འགྱུར་བར་གྱིས་ཤིག་པའི་དོན་ཏོ། །ཉན་པོ་ད
【現代漢語翻譯】 因為不是產生之處，它會帶來各種危害，因此，對於它的不悅之處，應該稍微在意其危害性。當聖者香提提婆（梵文：Śāntideva，寂天）在克隆舒納（Klung Shona）邊境地區調伏民眾時，世尊（梵文：Bhagavan，薄伽梵）曾阻止說：『這些人非常難以馴服。』香提提婆回答說：『世尊，如果他們辱罵我，我會想：『幸好他們沒有打我，這真是太好了。』如果他們要了我的命，我會想：『這能讓我從這腐朽的身體中解脫出來，這對我來說是件好事。』世尊聽后便允許了他。』以怨報德是無意義的行為，對無德之人恭敬迷戀也是如此。憤怒會阻礙功德的積累。正如所說：『沒有比忍耐更重要的苦行，所以不要給憤怒任何機會。』佛陀親口說過：『捨棄憤怒，就能獲得不退轉的境界。』憤怒會摧毀低劣者，因此要捨棄它。對於憤怒的對象，要修持慈愛的禪定。要特別留意死亡，最終會毀滅一切。』『處所』等詞語包含了生和滅。『真實』是指如幻如化的智慧，即心相續。以上是關於斷除煩惱之方便的第六品釋義。 現在開始解釋第七品，關於斷除對享樂之貪執之方便。 爲了展示斷除由貪執所生之業，提到了痛苦。正如具有神通的仙人羅希塔（Rohita）試圖從一座山跑到另一座山，尋找世界的盡頭，但最終未能找到而死去。即使常駐青春，也並非無所畏懼，因為衰老緊隨其後，死亡再次降臨。即使自認為安住，但青春、衰老和死亡三者之間的競爭，就像賽馬一樣迅速。如果不能隨心所欲地行動，那就像被劊子手帶走一樣，被業和煩惱所支配。就像被洪水沖走的物品一樣。 『未來』也應如此理解，從無始輪迴以來，就像凡夫俗子一樣造業，也要努力做到不再繼續造業。聽聞者啊！
【English Translation】 Because it is not the place of origin, it brings various harms, therefore, one should pay some attention to its unpleasantness and its harmfulness. When the noble Shantideva (Sanskrit: Śāntideva) was subduing the people in the border area of Klung Shona, the Bhagavan (Sanskrit: Bhagavan) forbade him, saying, 'These people are very difficult to tame.' Shantideva replied, 'Bhagavan, if they scold me, I will think, 'Fortunately, they did not hit me, this is really good.' If they take my life, I will think, 'This will free me from this decaying body, this is a good thing for me.' The Bhagavan then allowed him. Returning harm for harm is a meaningless act, and being respectful and attached to those without virtue is also the same. Anger hinders the accumulation of merit. As it is said: 'There is no asceticism more important than patience, so do not give anger any chance.' The Buddha himself said: 'Abandoning anger, one can attain the state of non-retrogression.' Anger destroys the inferior, so abandon it. For the object of anger, cultivate the meditation of loving-kindness. Pay special attention to death, which will ultimately destroy everything.' 'Place' and other words include both birth and death. 'Truth' refers to wisdom that is like illusion, which is the mind-continuum. The above is the sixth chapter explaining the means of abandoning afflictions. Now begins the explanation of the seventh chapter, on the means of abandoning attachment to enjoyment. In order to show the abandonment of actions arising from attachment, suffering is mentioned. Just as the sage with clairvoyance, Rohita, tried to run from one mountain to another, seeking the end of the world, but eventually died without finding it. Even if one remains in youth, one is not fearless, because old age follows closely behind, and death comes again. Even if one thinks one is abiding, the competition between youth, old age, and death is as swift as a horse race. If one cannot act as one wishes, it is like being taken away by an executioner, being dominated by karma and afflictions. It is like an object carried away by a flood. The 'future' should also be understood in this way, from beginningless samsara, just like ordinary people create karma, one must also strive to ensure that one does not continue to create karma. Listener!
ལ་ འབྱོར་དང་མཉན་བྱ་བདེན་བཞི་སྟོན་པའི་གསུང་རབ་དང་འཆད་པོ་སངས་རྒྱས་ཏེ་དེ་ཚོགས་གསུམ་ཚང་བ་ལ་མཐའ་ཡོད་ལ་མ་ཚང་བ་ལ་མཐའ་མེད་པས་མཐའ་ཡོད་མེད་དྲིས་པ་ལ་ལུང་མི་ སྟོན་པའི་རྒྱུ་གཅིག་དེ་ཡིན་ནོ། །དེས་ན་གསུམ་པོ་ཚང་བ་ལ་འཁོར་བ་ཟད་པར་གྱིས་ཤིག་པའོ། །དམ་པ་མ་ཡིན་པ་ནི་མུ་སྟེགས་བྱེད་དང་སྡིག་པའི་གྲོགས་པོ་ལ་སོགས་པ་སྟེ་ཕྱོགས་ ནི་མི་དགེ་བའོ། །ཅོ་འདྲི་བ་ནི་རྣམ་སྨིན་གྱིས་འཚེ་བ་སྟེ་བསྲེགས་པ་གསོད་པའི་གནས་དང་དམ་པ་ནི་འཕགས་པའོ། །རང་ལ་གནོད་པའི་ལས་སྣ་ཚོགས་བྱེད་པས་སྨྱོན་པ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་སྟོན་ པ་ནི་རྣམ་ཤེས་ཞེས་པའོ། །ཐག་རིང་པོར་འགྲོ་བ་དང་སོགས་པ་འགྲེང་བ་དང་འདུག་པ་དང་སྨྲ་བ་ལ་སོགས་པའི་སྡུག་བསྔལ་ནི་རྒྱུ་དེ་དག་བཟློག་ན་ཉམས་ཏེ་མེད་པར་མཐོང་བས་འཁོར་ བའི་སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྒྱུ་ལས་ཐམས་ཅད་ཟད་པའི་ཐབས་ལ་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་འདི་ནི་མུ་སྟེགས་ཟད་བྱེད་པ་ལའང་ཡོད་དེ་ཉོན་མོངས་པ་ཟད་ན་ལས་ཀྱིས་འཁོར་མི་ནུས་ལ་ལས་ཟད་པར་བྱ་བར་ཡང་མི་ནུས་པས་སྡིག་པའི་ལས་སྤང་བ་ལ་དགོངས་སོ། ། 1-384 འབྱུང་བ་ལས་གྱུར་པའམ་སེམས་ལས་གྱུར་པའི་འབྲས་བུ་གཅིག་བྱ་བ་དང་དེ་ལྟར་གཅིག་ལའང་རྒྱུ་འབྲས་ཐུག་མེད་རྒྱས་པར་མཐོང་ནས་སྐྱེས་བུ་གང་ལ་འཇིགས་མི་འབྱུང་ཞེས་སྦྱར་རོ། །བྱིས་པས་བརྩམས་ པའི་འབྲས་བུ་བྱ་བ་དང་མཐར་འགྱུར་ཏེ་འཇིག་བྱ་བ་སྡུག་བསྔལ་གྱི་འཇོམས་ཞེས་སྦྱར་རོ། །ཀོ་ནི་མི་བཟོད་པའི་སྒྲའོ། །འདས་པའི་སེམས་ལ་བྱ་བ་དང་ད་ལྟར་ནི་འགྲོ་ཉིད་དེ་སྡོད་པ་ མེད་ལ་བདེ་བའི་ཕྱིར་ང་ལ་འདི་ཞེས་སྦྱར་རོ། །མཁས་རྣམས་བྱ་བ་ནི་བློ་གྲོས་སྣ་ཚོགས་ཀྱི་བསྟོད་པ་ལས། །ཁྱོད་ཀྱི་ཆོས་ལ་མི་ཕྱོགས་པའི། །སྐྱེ་བོ་གཏི་མུག་གིས་ལྡོངས་པ། །སྲིད་རྩེའི་ བར་དུ་སོན་ནས་ཀྱང་། །སྡུག་བསྔལ་རབ་འབྱུང་སྲིད་པ་སྒྲུབ། །ཅེས་བཤད་དོ། །འཕགས་པར་མ་ཟད་བྱིས་པས་རིག་ནའང་ལུས་སེམས་གཉིས་དུས་གཅིག་ལ་འཇིག་གོ །ཞེས་སྟོན་པ་ནི་གལ་ཏེ་བྱིས་པའང་ཞེས་ པའོ། །རློམ་པ་དང་ང་རྒྱལ་ཅན་ནི་སྙིང་རྗེ་མེད་པར་སྡིག་པ་སྤྱོད་པས་ཐུབ་པས་སྣང་བ་ནས་སྣང་བར་འགྲོ་བའི་གང་ཟག་ནི་དཀོན་ནོ་ཞེས་གསུངས་སོ། །འདོད་པའི་ཡུལ་རྣམས་ལས་ལོག་པའི་ སྦྱིན་པ་དང་ཚུལ་ཁྲིམས་དང་བཟོད་པ་ཅན་ལ་རྣམ་སྨིན་གྱི་འབྲས་བུ་ཡུལ་ལྔ་དམིགས་པའི་མཐོ་རིས་ཐོབ་པར་ལུང་ལས་གྲགས་ཏེ་ཕྱིན་ཅི་ལོག་འཁོར་བའི་ཆོས་ཀྱི་རྒྱུ་དགེ་བའང་མཁས་པ་སུ་ཞིག་འདོད། 1-385 དེའི་འབྲས་བུ་མཐོ་རིས་ཀྱང་ཡེ་རྟག་ཏུ་འཚེ་བ་ལས་སྲུང་དགོས་པས་དེའང་ཐོབ་བྱར་བདག་གིར་མི་བྱེད་དེ་འཁོར་བ་རྒྱུ་འབྲས་གཉིས་ཀ་སྤོང་བ་ཡིན་ནོ། །འཇིག་རྟེན་གྱི་ལུགས་ལ་དེའི་ཆོས་ ཞེས་བྱ་ན་འཇིག་རྟེན་འགྱུར་བས་དེའི་ཆོས་འགྱུར་ནས་འགྲོ་བའི་ཕྱིར་འཇ
【現代漢語翻譯】 如果具備財富、聽聞、宣說四諦的經典和說法者（佛陀）這三個條件，就稱為『有邊』，如果不具備，就稱為『無邊』。對於詢問『有邊』和『無邊』的問題，不作回答的原因就在於此。因此，要努力使這三者都具備，從而斷絕輪迴。 非正士指的是外道和惡友等，他們所處的方向是不善的。『呵責』指的是受到異熟果的損害，如同被焚燒和殺害一樣。正士指的是聖者。由於造作各種損害自己的行為，所以是瘋狂者。『顯示』指的是『識』。長途跋涉以及站立、坐臥、言語等痛苦，如果能阻止這些因，痛苦就會消失，因為能見到痛苦的滅除，所以要將一切從輪迴痛苦之因中解脫出來。這裡所說的也適用於外道斷滅法，因為煩惱斷盡后，業就無法使之流轉，但也不能爲了斷盡業而斷盡業，所以是指捨棄罪惡之業。 由地水火風四大種產生，或者由心產生的果報，都是一種行為。像這樣，即使是一種行為，也能看到因果無盡地擴充套件，那麼對於任何有情來說，還有什麼恐懼不會產生呢？『由孩童所作之果』指的是最終會變化和毀滅的事物，可以理解為對痛苦的摧毀。『ko』是不堪忍的聲音。對於過去的念頭，現在正在經歷，沒有停留，爲了安樂，我執著于『這個』。『智者』是對各種智慧的讚頌。如經中所說：『對於您的佛法不感興趣的人，被愚癡所矇蔽，即使升到有頂天，仍然會造作痛苦和輪迴。』不僅是聖者，即使是孩童也能理解，身心二者會在同一時刻壞滅。『顯示』指的是『如果即使是孩童』。傲慢自大的人，因為沒有慈悲心而行惡，所以難以調伏。因此，從光明走向光明的人是稀少的。從對欲妙的貪執中解脫出來，擁有佈施、持戒和忍辱的人，根據經典記載，會獲得以五妙欲為目標的善趣果報。那麼，哪位智者會想要這種顛倒輪迴之法的善因呢？ 即使是善趣的果報，也需要永遠防範損害，因此不應將其視為自己所擁有的，而應捨棄輪迴的因果二者。如果按照世間的習俗稱其為『法』，那麼因為世間是變化的，所以它的法也會隨之變化。
【English Translation】 If one possesses wealth, hearing, and the scriptures and teacher (Buddha) who expound the Four Noble Truths, it is called 'having an end.' If one does not possess these, it is called 'without an end.' The reason for not answering the question of 'having an end' and 'without an end' lies in this. Therefore, one should strive to possess all three, thereby cutting off samsara (cyclic existence). Non-virtuous individuals refer to those who are adherents of other (non-Buddhist) systems and evil friends, etc.; the direction they are in is unwholesome. 'Reproach' refers to being harmed by the ripening of karma, like being burned or killed. Virtuous individuals refer to the noble ones (aryas). Because one engages in various actions that harm oneself, one is considered insane. 'Showing' refers to 'consciousness.' Traveling far away, as well as standing, sitting, lying down, speaking, and other sufferings, if one can avert these causes, the suffering will diminish. Because one can see the cessation of suffering, one should liberate everything from the causes of samsaric suffering. What is said here also applies to the methods of annihilation used by non-Buddhists, because once afflictions are exhausted, karma cannot cause one to transmigrate, but one cannot exhaust karma in order to exhaust karma. Therefore, it refers to abandoning sinful actions. The result that arises from the elements or from the mind is a single action. Seeing that even a single action expands with endless causes and results, what fear will not arise for any being? 'The result created by a child' refers to things that ultimately change and perish, which can be understood as the destruction of suffering. 'Ko' is a sound of unbearableness. Regarding past thoughts, one is currently experiencing them, without stopping, and for the sake of happiness, I cling to 'this.' 'The wise' is a praise of various kinds of wisdom. As it is said in the scriptures: 'Those who are not interested in your Dharma, blinded by ignorance, even if they ascend to the peak of existence, will still create suffering and samsara.' Not only the noble ones, but even children can understand that body and mind will perish at the same moment. 'Showing' refers to 'if even a child.' Arrogant and conceited people, because they act wickedly without compassion, are difficult to subdue. Therefore, those who go from light to light are rare. Those who are liberated from attachment to sensual pleasures and possess generosity, moral discipline, and patience, according to the scriptures, will obtain the result of a good rebirth aimed at the five sensual pleasures. So, which wise person would desire such a cause of inverted samsaric dharma? Even the result of a good rebirth needs to be constantly guarded against harm, so it should not be regarded as one's own, but one should abandon both the cause and result of samsara. If one calls it 'dharma' according to worldly customs, then because the world is changing, its dharma will also change accordingly.
ིག་རྟེན་གྱི་ལུགས་མི་བརྟན་པ་དེ་དོར་ལ་འཕགས་པའི་ཆོས་ལ་གུས་པར་བྱའོ། །ཡུལ་ཡིད་འོང་ལྔ་ནི་དགེ་བས་འཐོབ་ན་ དེའང་སྔར་ངན་པར་བརྩིས་པས་ལྔ་པོ་དེ་བཏང་བས་ཤིས་ཤིང་བདེ་བར་འགྱུར་བ་དེ་གྲུབ་པས་འདོད་པས་དོན་མེད་དོ། །འཇིག་རྟེན་ན་རྒྱལ་པོ་ལྷག་པ་ཡིན་ན་བཀའ་ལུང་སྟེ་རྒྱལ་པོ་དོན་ མེད་པ་དེ་ལ་དེ་ཐོབ་པར་བྱེད་པའི་ཆོས་ཀྱིས་ཀྱང་དོན་མེད་ལ་དེའི་ཆོས་དོན་དུ་གཉེར་བ་ནི་སྐྱེ་དགུའི་ནང་ན་བླུན་པ་ཡིན་ནོ། །འབྲས་བུ་བདེ་འགྲོ་མཐོང་ནས་དེའི་རྒྱུ་ལ་ཆགས་ ན་དེའི་མཐའ་ངན་འགྲོ་མཐོང་ནས་དེ་ལ་འཇིགས་པ་མེད་པར་དེའི་ལས་ཀྱིས་ཅི་བྱེད། བདེ་འགྲོའི་ཕྱིར་དགེ་བ་བྱེད་པ་ནི་གླ་རྔན་གྱི་ཕྱིར་ལས་བྱེད་པ་དང་འདྲ་བས་མཁས་པ་གང་དག་ ཅེས་སྦྱར་རོ། །འཁྲུལ་འཁོར་ནི་སྲད་བུ་དང་ཤིང་དུམ་ལ་སོགས་པ་ལས་གྲུབ་པའི་འགྲོ་བའི་གཟུགས་ཏེ་དེ་དང་སྒྱུ་མའི་གཟུགས་དེའི་རང་བཞིན་མི་ཤེས་པ་རྣམས་ཆགས་ཀྱང་དེ་གཉིས་ཤེས་པ་མི་ཆགས་པ་བཞིན་འགྲོ་བ་དེ་གཉིས་ལྟར་མཐོང་བ་རྣམས་སངས་རྒྱས་སུ་འགྱུར་རོ། ། 1-386 རྒྱལ་སྲས་གང་དག་ལ་ནི་བྱ་བ་དང་སྐྱོ་བ་དང་མཐུན་པ་སྐྱེ་རྒ་ན་འཆི་ལ་སོགས་པ་འཁོར་བའི་ཆོས་ཀྱིས་དགའ་བ་དེ་མི་འཐད་དེ་འཁོར་བའི་ཆོས་ཐམས་ཅད་སྤོང་ངོ་ཞེས་ཚིག་ རྣམ་པར་སྦྱར་རོ། །ལོངས་སྤྱོད་ལ་ཞེན་པ་སྤངས་པའི་ཐབས་བསྟན་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བདུན་པའི་བཤད་པའོ།། །། ༄། །སློབ་མ་ཡོངས་སུ་སྦྱོང་བའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བརྒྱད་པ། སློབ་མ་ལ་གདམས་པ་སྟོན་པ་ན་ཇི་ལྟར་ཞེས་གསུངས་ཏེ་འཁོར་བ་ཀུན་གྱི་སྐྱོན་ ཞེས་སྦྱར་རོ། །ཆགས་པའི་ཡུལ་དོན་ལ་མེད་པར་སྟོན་པ་ནི་ལ་ལ་ཞེས་པ་སྟེ་རྨོངས་པ་ནི་སྐྱོན་ཡོན་ལ་མི་རྟོག་པར་བར་མར་གནས་པ་སྟེ་དོན་ནི་ཡུལ་ལོ། །དོན་ལ་གྲུབ་ན་ མཐུན་པར་སྣང་དགོས་ན་ཡུལ་གཅིག་ལ་དེ་མེད་པའི་ཕྱིར་བློས་བརྟགས་པ་ཡིན་ནོ། །ཚུལ་བཞིན་མ་ཡིན་པའི་རྟོག་པ་མེད་པར་བྱ་བ་དང་ཉོན་མོངས་པའི་ཡོད་པ་དེ་རང་བཞིན་གྱི་ཡོད་མིན་ ན་ཡང་དག་དོན་རང་བཞིན་གྱི་ཡོད་པ་དེ་རྟོག་པས་བསྐྱེད་པར་སུ་ཞིག་འཛིན་ཏེ་ལྟོས་ན་རྟེན་འབྲེལ་ཡིན་པས་རང་བཞིན་ཞིག་པའི་ཕྱིར་རོ། །རྟོག་པ་ལ་ལྟོས་པ་ཡང་དག་མ་ཡིན་པའི་ དཔེ་ནི་བསམ་གཏན་པ་གཅིག་གི་མགོ་ལ་ཐོད་པ་གཅིག་འབྱར་རོ་སྙམ་དུ་འཁྲུལ་བ་ན་གཞན་གཅིག་གིས་ཐོད་པ་གཅིག་བོར་ཏེ་ཁྱོད་ཀྱི་མགོ་ལ་མེད་དོ་ཞེས་བརྗོད་པས་དེའི་རྟོག་པ་ལོག་པ་བཞིན་ནོ། ། 1-387 གང་ཟག་འགའ་ལའང་ཆགས་ཡུལ་འགའ་དང་བྱ་བ་དང་བཅིངས་པ་རང་བཞིན་པར་གྲུབ་ན་བྲལ་བ་མི་རིགས་ཏེ་དེ་གཉིས་ཀ་རྟེན་འབྲེལ་ཡིན་པས་རང་གི་ངོ་བོ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །གཞན་དུ་ རང་བཞིན་གྱི་བཅིངས་བྲལ་མཐོང་བའང་མེད་དེ་དེའང་རྟེན་འབྲེལ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །རང་བཞིན་མེད་པའི་ཆོས་འདི་ལ་བསོད་ནམ
【現代漢語翻譯】 捨棄對世俗無常事物的執著，敬重殊勝的佛法。如果通過善行可以獲得五種令人滿意的享樂，那麼因為之前已經認為這些享樂是不好的，所以放棄這五種享樂，吉祥和安樂就會隨之而來，既然已經獲得了吉祥和安樂，那麼追求享樂就沒有意義了。如果世間國王至高無上，那麼他的命令（藏文：བཀའ་ལུང་），也就是國王，就是沒有意義的。通過使國王獲得權力的法則也是沒有意義的，追求這種法則在眾生中是最愚蠢的。見到善趣的果報而執著于其因，見到惡趣的盡頭卻不畏懼，那他的行為又有什麼意義呢？爲了善趣而行善就像爲了報酬而工作一樣，智者們啊，要這樣理解。 幻輪（藏文：འཁྲུལ་འཁོར་）是由線、木頭等組成的活動的形象，對於不瞭解幻輪和幻術形象的自性的人會執著，但瞭解這兩者的人就不會執著，像看待幻輪和幻術一樣看待眾生，這樣的人將會成佛。 1-386 對於那些具有與生俱來的行為、悲傷，以及與生老病死等輪迴之法相符的喜悅的菩薩來說，這些都是不合理的，因為他們會捨棄一切輪迴之法。以上是對詞語的詳細解釋。這是關於闡述斷除對享樂執著的方便的第七品釋義。 ༄། །第八品：調伏弟子的方法 在教導弟子時，如何教導呢？要這樣理解：輪迴的一切過患。 爲了說明所執著的事物實際上並不存在，所以說『有些人』（藏文：ལ་ལ་ཞེས་པ་），愚昧就是對好壞不加辨別，處於中間狀態，而『事物』（藏文：དོན་）指的就是所執著的對象。如果事物是真實存在的，那麼它應該始終如一地顯現，但因為對於同一個事物，並非所有人都以同樣的方式看待，所以這些都是由心所臆想的。如果不加以如理作意，那麼煩惱的存在並非是自性存在，即使是真實存在的自性存在，又有誰會認為是由分別念所產生的呢？如果觀察事物之間的相互依存關係，就會發現自性是空性的。 非如理作意的錯誤例子就像一個禪修者錯誤地認為自己的頭上粘著一個頭蓋骨，另一個人告訴他：『你頭上沒有頭蓋骨，把它丟了吧』，從而使他擺脫了錯誤的觀念。 1-387 如果對於某些人來說，所執著的事物、行為和束縛是自性成立的，那麼就不應該分離，但因為這兩者都是相互依存的，所以沒有自己的本體。否則，也無法看到自性存在的束縛和解脫，因為它們也是相互依存的。對於這個沒有自性的法，要積累福德。
【English Translation】 Abandon attachment to impermanent worldly things and respect the noble Dharma. If five pleasing enjoyments can be obtained through virtue, then since these enjoyments were previously considered bad, abandoning these five enjoyments will bring auspiciousness and happiness. Since auspiciousness and happiness have been achieved, pursuing enjoyment is meaningless. If the king is supreme in the world, then his command (Tibetan: བཀའ་ལུང་), that is, the king, is meaningless. The law that enables the king to obtain power is also meaningless, and pursuing this law is the most foolish thing among beings. Seeing the result of good rebirth and being attached to its cause, seeing the end of bad rebirth but not fearing it, what is the meaning of his actions? Doing good for the sake of good rebirth is like working for a reward, so wise ones, understand it this way. A magical wheel (Tibetan: འཁྲུལ་འཁོར་) is a moving image made of thread, wood, etc. Those who do not understand the nature of the magical wheel and illusory images will be attached, but those who understand these two will not be attached. Those who see beings as magical wheels and illusions will become Buddhas. 1-386 For those Bodhisattvas who have innate actions, sorrows, and joys that are in accordance with the laws of samsara such as birth, old age, sickness, and death, these are unreasonable, because they will abandon all the laws of samsara. The above is a detailed explanation of the words. This is the explanation of the seventh chapter on explaining the means of abandoning attachment to enjoyment. ༄། །Eighth Chapter: Methods for Taming Disciples When teaching disciples, how should one teach? Understand it this way: all the faults of samsara. To illustrate that the objects of attachment do not actually exist, it is said 'some people' (Tibetan: ལ་ལ་ཞེས་པ་). Ignorance is the inability to distinguish between good and bad, remaining in an intermediate state, and 'things' (Tibetan: དོན་) refers to the objects of attachment. If things were truly existent, then they should always appear consistently, but because not everyone sees the same thing in the same way, these are all imagined by the mind. If one does not apply proper attention, then the existence of afflictions is not self-existent, and even if there is a truly existent self-existence, who would think that it is produced by conceptual thoughts? If one observes the interdependence of things, one will find that self-nature is emptiness. The example of incorrect non-reasoned thinking is like a meditator mistakenly thinking that a skull is stuck on his head, and another person tells him: 'There is no skull on your head, throw it away,' thereby freeing him from the wrong idea. 1-387 If, for some people, the things, actions, and bonds that are attached are self-established, then they should not be separated, but because both are interdependent, they have no own entity. Otherwise, one cannot see the bondage and liberation of self-existence, because they are also interdependent. For this Dharma without self-nature, accumulate merit.
ས་ཆུང་ངུས་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་ཐེ་ཚོམ་ཟ་བ་ལ་ཞུགས་པས་རྒུད་པ་བསལ་ བ་རྣམས་དཔེར་བྱའོ། །འཁོར་བའི་ཆོས་རྣམས་ལ་འཕེལ་འགྲིབ་གཉིས་ཀ་ཡོད་ལ་མྱང་འདས་ལ་འཕེལ་བ་ཁོ་ན་ལས་འགྲིབ་པ་མེད་དོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་རང་བཞིན་སྟོང་པར་མཐོང་བའི་རྟོགས་པའི་ཆོས་ གང་ཞིག་ལ་ཞེས་པ་སྟེ་ཐར་པ་ནི་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ས་དང་བློ་ལྡན་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའོ། །དམུས་ལོང་དམིགས་བུ་མེད་པ་ཞེས་བཤད་པ་ཡིན་ནོ། །མྱང་འདས་ཐོབ་པའི་དོན་དུ་མི་སྟོང་ པ་སྟོང་པར་སྒོམ་པ་མ་ཡིན་ཏེ་ལོག་ཤེས་ཀྱིས་དེ་མི་ཐོབ་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་སྟོན་པ་ནི་བདག་ནི་ཞེས་པ་སྟེ་མཐོང་བ་ནི་སྒོམ་པའོ། །མྱང་འདས་ནི་ཡང་དག་པའི་ལྟ་བས་འཐོབ་ པར་གསུངས་པའི་ཕྱིར་རོ། །འོ་ན་དོན་དམ་པ་གཅིག་པུ་བསྟན་པས་ཆོག་མོད་འཁོར་བ་བསྟན་པས་ཅི་བྱ་ཞེ་ན། མདོ་གང་ལས་མ་རིག་པ་དང་འདུ་བྱེད་ལ་སོགས་པས་འཇིག་རྟེན་བསྟན་པ་འབྱུང་བ་དེ་ལས་འཁོར་བར་འཇུག་པ་གསུངས་ནས་རྒྱུ་མེད་དང་རྒྱུ་གཅིག་པུ་དང་མི་མཐུན་པའི་རྒྱུ་མུ་སྟེགས་རྣམས་ཀྱིས་བརྟགས་པ་དེ་མེད་པར་སྟོན་པ་ཡིན་ནོ། ། 1-388 མདོ་གང་ལས་དོན་དམ་བསྙད་པ་འབྱུང་བ་དེ་ལས་རྟེན་འབྲེལ་རང་བཞིན་གྱིས་མ་སྐྱེས་པ་དང་རང་བཞིན་སྟོང་པ་ཉིད་བསྟན་ནས་དེ་རྟོགས་པས་མ་རིག་པ་ཟད་ནས་འཁོར་བ་ལྡོག་པ་གསུངས་ པ་ཡིན་ནོ། །སྟོང་ཉིད་ཡིན་ན་འཁོར་འདས་ཀུན་མེད་པས་ཅི་བྱ་སྟེ་འཇུག་ལྡོག་གི་བྱ་བ་ཐམས་ཅད་ཁྱོད་ལ་མེད་པའི་འཇིག་པར་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། གལ་ཏེ་རང་བཞིན་པའི་བྱ་བྱེད་ཡོད་ ན་སྟོང་ཉིད་ཀྱི་ཆོས་འདི་འཁོར་བ་ལྡོག་བྱེད་དུ་མི་འགྱུར་ཏེ་རང་བཞིན་གཞན་དུ་མི་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཁོ་བོ་ཅག་ནི་ཕྱི་ནང་གཉིས་ཀྱི་རང་ཕྱོགས་དང་གཞན་ཕྱོགས་ཐམས་ཅད་རང་བཞིན་ མེད་པར་འདོད་ལ་རྒོལ་བ་ཁྱོད་ལ་རང་ཕྱོགས་ལ་ཆགས་ཤིང་གཞན་ཕྱོགས་ལ་སྡང་ན་མྱང་འདས་མི་འཐོབ་སྟེ་དེ་གཉིས་སྤྱོད་ཞི་བ་ཡིན་པ་ལ་མ་ཞི་བའི་ཕྱིར་རོ། །མ་རིག་པ་ལས་ མངོན་པར་འདུ་བྱེད་པ་མེད་པ་མྱང་འདས་སུ་འགྱུར་ཞིང་ལས་འདུ་བྱེད་པ་ཡང་སྲིད་པར་སྐྱེ་བར་འགྱུར་ཏེ་དེས་ལས་བྱེད་པའི་སེམས་ཁྲལ་མེད་པས་དེ་འཐོབ་ལ་གཅིག་ཤོས་ལས་འདུ་བྱེད་པས་ ཐོབ་པ་མིན་ནོ། །ཐོབ་སླའང་འཁོར་བ་ལ་ཆགས་པ་རྣམས་དེར་མི་འགྲོ་བའི་རྒྱུ་ནི་གང་ལ་འཁོར་བ་འདིར་སྐྱོ་བ་མེད་པ་དེ་ལ་ཞི་བ་མྱང་འདས་ལ་གུས་ཤིང་འདོད་པ་མེད་པས་རང་ཁྱིམ་ལ་ཆགས་པ་བཞིན་མི་འབྱུང་ལ། 1-389 ངན་སོང་བ་ལ་སོགས་པ་ལ་སྡུག་བསྔལ་ཟིལ་གྱིས་མནན་ནས་འཆི་བ་ལ་དགའ་ཐབས་མི་ཤེས་པས་འཁོར་འདས་ཀྱི་གོ་འཕང་བཟང་པོ་མི་འཐོབ་བོ། །སྡུག་བསྔལ་ཞི་བའི་ཐབས་ཀྱང་སྦྱིན་པ་དང་ ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱིས་ངན་འགྲོའི་སྡུག་བསྔལ་ཞི་ལ་སྤྲོས་པ་ཞི་བའི་སྟོང་ཉིད་ཀྱི་འཁོར་བའི་སྡུག་བསྔལ་མ་ལུས་པ་ཞི་ནུས་པས་དེ་སྒོམས་པར
【現代漢語翻譯】 如以『小地』之名而生疑慮，則應以消除衰敗者為例。對於輪迴之法，既有增長也有衰減，而涅槃唯有增長而無衰減。宣說此理，即是證悟自性空性的智慧之法，亦即解脫，乃是佛陀的境界，而具慧者則是菩薩。所謂『盲人無目標』，即是此意。 爲了獲得涅槃，並非要將非空執為空，因為以邪見無法獲得。宣說此理，即是『我』，而『見』即是『修』。涅槃是透過正確的見地而獲得的。 那麼，僅僅宣說勝義諦就足夠了，為何還要宣說輪迴呢？從宣說無明和行等世間之經中，可知進入輪迴。爲了破除無因、單因以及與正因相悖的各種外道宗義，故而宣說輪迴。 從宣說勝義諦之經中，可知緣起、自性不生以及自性空性。證悟此理，則無明滅盡，輪迴止息。 若一切皆空，則輪迴與涅槃皆不存在，那又該如何是好？若一切生滅之行於汝皆不存在，豈非墮入斷滅？ 若自性之生滅存在，則此空性之法便不能成為輪迴之止息，因為自性不會改變。我等認為內外一切自宗和他宗皆無自性。若與你辯論者對自宗生貪，對他宗生嗔，則不得涅槃，因為涅槃是止息二者之行，而你卻未止息。 無明滅盡則無所造作，即是涅槃；而造作業行，則將生於輪迴。因為前者沒有造作之心，故能獲得涅槃；而後者因造作而不得涅槃。即使容易獲得，但貪戀輪迴者也不會前往涅槃，因為不厭離輪迴，亦不敬慕涅槃，如同貪戀自家而不願離去。 對於惡趣眾生等，因痛苦所迫而不知如何欣然赴死，故而無法獲得輪迴與涅槃之善妙果位。平息痛苦之法，佈施與持戒能平息惡趣之苦，而平息戲論之空性則能平息一切輪迴之苦，故應修習之。
【English Translation】 If doubts arise by labeling something as 'small ground', then the examples should be those who have eliminated decline. Regarding the laws of samsara (cyclic existence), there is both increase and decrease, but nirvana (liberation) has only increase and no decrease. To demonstrate this is the Dharma (teachings) of realization that sees emptiness of inherent existence, which is liberation, the state of the Buddha, and the wise are the Bodhisattvas. 'A blind person without a target' is said to be the meaning of this. To attain nirvana, it is not that one should meditate on the non-empty as empty, because one cannot attain it with wrong knowledge. To demonstrate this is 'I', and 'seeing' is 'meditation'. Nirvana is said to be attained through right view. Then, if it is sufficient to teach only the ultimate truth, what is the purpose of teaching samsara? From the sutras (discourses) that teach the world through ignorance and formations, it is said that one enters samsara. To show that there is no investigation by the nihilists with no cause, a single cause, and causes that are incompatible, samsara is taught. From the sutras that teach the ultimate truth, it is taught that dependent arising is unborn by nature and that it is emptiness of inherent existence. By realizing this, ignorance is exhausted and the cycle of existence is reversed. If it is emptiness, then both samsara and nirvana do not exist, so what is to be done? If all the actions of entering and reversing do not exist for you, will you not be destroyed? (fall into nihilism) If there is action and agent by inherent nature, then this Dharma of emptiness will not become the reverser of samsara, because inherent nature does not change. We believe that all internal and external own and other sides are without inherent nature, and if the opponent is attached to his own side and hates the other side, then he will not attain nirvana, because it is the pacification of the conduct of the two, and he has not pacified it. If there is no manifest formation from ignorance, it will become nirvana, and if there is action formation, it will also be born into existence, because he does not have the anxiety of doing action, so he attains it, and the other one does not attain it by doing action. Even if it is easy to obtain, those who are attached to samsara do not go there, because those who do not feel weary of this samsara do not respect and desire the peaceful nirvana, so they do not arise like being attached to their own home. Beings in the lower realms and so on are overwhelmed by suffering and do not know how to rejoice in death, so they do not attain the good state of samsara and nirvana. The method of pacifying suffering is that giving and morality pacify the suffering of the lower realms, and the emptiness that pacifies elaboration can pacify all the suffering of samsara, so meditate on it.
་གྱིས་ཤིག གཞན་རྗེས་སུ་འཛིན་པ་ན་སྡུག་བསྔལ་གྱི་ རྒྱུ་སྡིག་པ་དང་པོ་དང་བར་དུ་ཉོན་མོངས་ཀྱི་རྒྱུ་བདག་ཏུ་ལྟ་བ་ཉི་ཤུ་དང་། ཕྱི་ནས་ཕུང་པོ་ཁམས་དང་སྐྱེ་མཆེད་ལ་རགས་པ་དང་རྡུལ་དང་ཤེས་པའི་སྐད་ཅིག་མ་སོགས་པར་ ལྟ་བ་བཟློག་པ་ཤེས་པ་དེ་ཆོས་སྟོན་པ་མཁས་པ་ཡིན་ནོ། །ལྟ་བ་ཀུན་ལྡོག་པ་དེ་ཡང་གཟུགས་ལྟ་བུ་གཅིག་གི་སྟོང་པར་ལྟ་བུ་དེ་ནི་ཕུང་པོ་ལ་སོགས་པ་ཆོས་གསུམ་པོ་ ཀུན་གྱི་ལྟ་པོར་ཏིང་ངེ་འཛིན་རྒྱལ་པོ་ལས། །གཅིག་གིས་ཐམས་ཅད་ཤེས་འགྱུར་ཞིང་། །གཅིག་གིས་ཐམས་ཅད་མཐོང་བར་འགྱུར། །ཞེས་བཤད་ལ། ཐམས་ཅད་ཀྱི་སྟོང་ཉིད་གཅིག་ཡིན་པ་ནི་སྣོད་དུ་མའི་ནམ་ མཁའ་ཐ་མི་དད་པ་དང་རྒྱ་མཚོའི་ཆུ་བ་ཚྭའི་རོར་མཚུངས་པ་བཞིན་ནོ། །འཁོར་བའི་ཆོས་ལ་ཆགས་ཤིང་མཐོ་རིས་འདོད་པ་རྣམས་ལ་ཐུབ་པས་བསོད་ནམས་བྱ་བར་གསུངས་ལ། འཁོར་བ་ལས་ཐར་པ་འདོད་པ་རྣམས་ལ་བསོད་ནམས་ཀྱང་སྨད་ན་སྡིག་པ་སྨོས་ཅི་དགོས། 1-390 ཝ་ར་ཎ་སིར་བྱམས་པ་ལུང་བསྟན་པ་ན། དགེ་སློང་མ་ཕམ་པས་དེའི་ཚེ་འཁོར་ལོ་བསྒྱུར་བ་དུང་དུ་སྨོན་ལམ་བཏབ་པས་སྡུག་བསྔལ་སྤངས་པའི་ཕྱིར་རབ་ཏུ་བྱུང་ནས་སྡུག་བསྔལ་འདོད་པ་ ཁྱོད་བླུན་པོ་ཞིག་གོ་བྱ་བ་དང་། ང་ནི་སྐད་ཅིག་ཙམ་གྱིས་ཀྱང་སྲིད་པ་མངོན་པར་གྲུབ་པར་བསྔགས་པ་མི་མཛད་དེ་དེ་ནི་སྡུག་བསྔལ་བ་སྟེ་ཞེས་བཤད་དོ། །འོ་ན་སྟོང་ཉིད་གཅིག་ པུས་ཆོག་གམ་ཞེ་ན། རང་བཞིན་ལ་བསོད་ནམས་བྱ་དང་ཀུན་ལ་དུས་ཀུན་གྱི་ཚེ་བྱ་དང་གནས་མ་ཡིན་པ་ནད་དེ་ལ་མི་ཕན་ཞིང་ཉེས་པ་གཞན་བསྐྱེད་པའི་སྨན་བཞིན་མེད་པར་ལྟ་ བ་དང་ཆོས་སྤོང་བར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །དང་པོར་གང་སྟོན་པ་ནི་ཇི་ལྟར་ཏེ་དཔེར་ན་ཞེས་གསུངས་ཏེ་བླུན་པས་སྐད་གཞན་ནི་དེས་མི་ཤེས་པའི་ཕྱིར་རོ། །འཇིག་རྟེན་པའི་ལུགས་ལ་གང་ དགེ་བར་གྲགས་པ་དེ་སྔོན་ལ་བཤད་ནས་བདག་མེད་གཉིས་ལ་རིམ་གྱིས་འཛུད་པའོ། །ཐུབ་པས་རྒྱང་འཕེན་པ་ལ་སོགས་པའི་མེད་ལྟ་སྤངས་པའི་ཕྱིར་ཡོད་པ་དང་དངོས་པོ་འཛིནཔ་དགག་པའི་ཕྱིར་མེད་ པ་དང་གཉིས་ཀར་ལྟ་བ་སྤངས་པའི་ཕྱིར་ཡོད་མེད་གཉིས་ཀ་དང་སྤྲོས་པ་ཐམས་ཅད་སྤངས་པའི་ཕྱིར་ཡོད་མེད་གཉིས་ཀ་མིན་པ་ཡང་བསྟན་ཏེ་ནད་རིགས་བཞི་ལ་སྨན་རིགས་བཞི་གཏོང་བ་དང་འདྲའོ། ། 1-391 བསྟན་པ་བཞི་པོ་དེ་ལ་ཡོད་མེད་གཉིས་ཀ་མ་ཡིན་པའི་ཡང་དག་མཐོང་ན་གནས་མཆོག་ཐར་པ་འཐོབ་ལ། ལས་རྒྱུ་འབྲས་ལ་སོགས་པ་ཅུང་ཟད་མཐོང་སྟེ་བླང་དོར་མ་ནོར་བར་བྱས་ན་ བདེ་འགྲོ་ཐོབ་སྟེ་དེ་ཕྱིར་ནང་བདག་སྟོང་ཉིད་བསམ་མོ། །འགྲེལ་པས་ཡེ་ཤེས་ཀྱི་སྣང་བ་རྫོགས་མ་རྫོགས་དང་སྦྱར་རོ། །ཅི་སྟེ་དེ་ཉིད་ཤེས་ཀྱང་རྐྱེན་འགའ་ཞིག་མ་ཚང་བས་ཚེ་འདིར་བྱ་ དང་མཚམས་མེད་ལ་སོགས་པ་མྱོང་ངེས་ཀྱི་ལས་བཞིན་ནོ། །བྱ་བ་ནི་འབྲས་བུ་སྟེ་འཇིག་རྟ
【現代漢語翻譯】 如果追隨他人，那麼痛苦的根源是最初的罪惡，中間是二十種煩惱的根源——我執。從外部來看，顛倒地認為蘊、界、處是粗大的、微小的，以及剎那的意識等等，能夠知曉這些並加以破斥，就是善於說法的人。能夠破斥一切見解，比如觀色為空性，這就像是對於蘊等等三法，都能以觀空性的方式來破斥。正如《三摩地王經》所說：『以一能知一切法，以一能見一切法。』一切法的空性是一樣的，就像多個容器中的虛空沒有差別，海水的味道都是鹹的一樣。對於貪戀輪迴之法，渴望善趣的人，佛陀教導他們要行善積德。對於渴望從輪迴中解脫的人來說，即使是善業也應該捨棄，更何況是罪業呢？ 在瓦拉納西（Varanasi，古印度城市名）授記彌勒（Maitreya，未來佛）時，比丘尼帕瑪（Phama）當時發願轉輪王（Chakravartin，統治世界的理想君主）投生為雌性，因為她厭倦了痛苦，所以出家了，並說：『你這個愚蠢的人，竟然想要痛苦！』而我即使只用一剎那的時間來成就顯現的世間，也不會讚歎，因為那也是痛苦的根源。』那麼，僅僅依靠空性就足夠了嗎？如果自性上行善，或者總是行善，或者在不適當的時候行善，就像藥不對癥，反而會產生其他危害一樣，如果不這樣認為，就會變成捨棄佛法。最初所宣說的是什麼呢？就像譬如說一樣，因為愚笨的人不瞭解其他的語言。先說世俗的道理，然後逐漸引導他們進入二無我（人無我和法無我）的境界。佛陀爲了破斥斷見（認為一切皆無的錯誤見解），所以宣說了有；爲了破斥對實有的執著，所以宣說了無；爲了破斥對有無二邊的執著，所以宣說了非有非無；爲了破斥一切戲論，所以宣說了非有非無亦非非有非無。這就像針對四種疾病，給予四種不同的藥物一樣。 如果能正確地看到這四種教法，即非有非無，就能獲得最殊勝的解脫之境。如果能稍微瞭解業果法則，並且能夠正確地取捨，就能獲得善趣的果報。因此，應當思維內我的空性。註釋中說，這要與智慧之光的圓滿與否結合起來。如果即使瞭解了空性，但由於某些因緣不具足，就像今生必定要承受的業，比如造作五無間罪一樣。行為就是果報，也就是世間。
【English Translation】 If one follows others, then the root of suffering is the initial sin, and in between, the twenty kinds of afflictions are rooted in self-grasping. From the outside, to know and refute the inverted view that the aggregates, realms, and sources are coarse, subtle, and momentary consciousness, etc., is to be a skilled teacher of the Dharma. To refute all views, such as viewing form as emptiness, is like refuting all three dharmas of the aggregates, etc., by viewing them as empty. As stated in the Samadhiraja Sutra: 'By one, all dharmas are known; by one, all are seen.' The emptiness of all dharmas is the same, just as the space in multiple containers is no different, and the taste of seawater is all salty. For those who are attached to the laws of samsara and desire higher realms, the Buddha taught them to accumulate merit. For those who desire liberation from samsara, even merit should be abandoned, let alone sin? When Maitreya (བྱམས་པ།, मैत्रेय, maitreya, Loving-kindness) was prophesied in Varanasi (ཝ་ར་ཎ་སི།), the Bhikshuni (དགེ་སློང་མ།, भिक्षुणी, bhikṣuṇī, female monastic) Phama (ཕམ་པ།) then wished that the Chakravartin (འཁོར་ལོ་བསྒྱུར་བ།, चक्रवर्तिन्, cakravartin, Wheel-turning monarch) would be born as a female, because she was tired of suffering, so she ordained and said, 'You foolish one, you actually want suffering!' And I would not praise even the momentary accomplishment of the manifested world, because that is also the root of suffering.' So, is emptiness alone sufficient? If one naturally does good, or always does good, or does good at an inappropriate time, like medicine that does not cure the disease but causes other harm, if one does not think so, one will become abandoning the Dharma. What is taught first? It's like saying 'for example,' because foolish people do not understand other languages. First, the worldly principles are explained, and then they are gradually led into the realm of the two selflessnesses (the selflessness of persons and the selflessness of phenomena). The Buddha, in order to refute nihilism (the false view that everything is non-existent), therefore proclaimed existence; in order to refute the attachment to reality, therefore proclaimed non-existence; in order to refute the attachment to both existence and non-existence, therefore proclaimed neither existence nor non-existence; in order to refute all elaboration, therefore proclaimed neither existence nor non-existence nor neither non-existence. This is like giving four different medicines for four kinds of diseases. If one can correctly see these four teachings, that is, neither existence nor non-existence, one can attain the most supreme state of liberation. If one can slightly understand the law of karma and cause and effect, and can correctly adopt and abandon, one can obtain the result of a good rebirth. Therefore, one should contemplate the emptiness of the inner self. The commentary says that this should be combined with the completeness or incompleteness of the light of wisdom. If even if one understands emptiness, but because some conditions are not complete, like the karma that one must endure in this life, such as committing the five heinous crimes. Action is the result, which is the world.
ེན་དང་དེ་ལས་འདས་པ་ཀུན་ལ་དཀོན་ལ། དེ་ཉིད་ཤེས་ན་ཚེ་འདི་ནའང་མེད་མིན་ནི་ཡོད་ པ་སྟེ་དེ་ལ་སྦྱོར་བ་དང་སྦྱར་ནས་གྲོལ་བ་རྙེད་དཀའོ། ། ལུས་ལ་མི་གཙང་བའི་རྫས་དང་གསོ་དཀའ་བ་ལ་སོགས་པའི་ཡོན་ཏན་མེད་ཐོས་ན་འདོད་ཆགས་སྤོང་ནུས་པ་ལྟར་སྟོང་ཉིད་སྒོམ་ པའི་ལམ་དེ་ཉིད་ཀྱིས་ཉོན་མོངས་ཐམས་ཅད་སྤོང་སྟེ་རྣམ་པ་ཐམས་ཅད་པའི་གཉེན་པོ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །གལ་ཏེ་འཁོར་བ་ལ་ཐོག་མཐའ་གཉིས་ཀ་མེད་པས་ལམ་བསྒོམས་ཀྱང་མི་འཛད་དོ་ཞེ་ ན། འཁོར་བ་སྤྱི་མི་འཛད་ཀྱང་བྱེ་བྲག་འཛད་དོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་ཇི་ལྟར་ས་བོན་ལ་ཐོག་མ་མེད་ཀྱང་མེས་ཚིག་པ་ལ་མཐའ་མཐོང་བ་བཞིན་སྐྱེ་བའི་རྒྱུ་ཉོན་མོངས་པ་ཡེ་ཤེས་ཀྱི་མེས་བསྲེགས་པས་མི་སྐྱེ་སྟེ་རྒྱུ་མ་ཚང་བའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-392 རྣམ་འགྲེལ་ལས། །སྲིད་པའི་སྲེད་པས་རྣམ་བརྒལ་བའི། །ལས་གཞན་འཕེན་ནུས་མ་ཡིན་ཏེ། །ལྷན་ཅིག་བྱེད་པ་ཟད་ཕྱིར་རོ། །བྱ་བ་དང་། སློབ་དཔོན་གང་འཕེལ་གྱིས། །སྐྱེ་བའི་ཤིང་རྟ་སྐྱེ་བོ་བྱིས་པ་ ཡིས། །ཞོན་ཞིང་ཉོན་མོངས་ལས་ཀྱི་འཕང་ལོ་ཅན། །དེ་ནི་ཉོན་མོངས་འཕང་ལོ་གཅིག་ཉམས་ན། །ལས་ཀྱི་འཕང་ལོ་གཅིག་པུ་འཁོར་མ་ཡིན། །ཞེས་བཤད་དོ། །ཐེག་པ་གཅིག་ཏུ་འདོད་པས་དགྲ་བཅོམ་རྣམས་ སྐྱེ་བ་ལེན་ཚུལ་རྒྱས་པར་ནི་དབུ་མ་རྒྱན་གྱི་མེ་ཏོག་དང་མངོན་པར་རྟོགས་པ་རྒྱན་གྱི་མེ་ཏོག་ཏུ་ལྟའོ། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་ནི་མདོ་སྡེ་རྒྱན་ནས། བློ་ལྡན་རྣམས་ནི་ལས་དང་ ནི། །དེ་བཞིན་སྨོན་ལམ་དག་དང་ནི། །ཏིང་ངེ་འཛིན་དང་དབང་འབྱོར་བའི། །དབང་གིས་སྐྱེ་བར་འདོད་པ་ཡིན། །ཞེས་བཤད་དོ། །སློབ་མ་ཡོངས་སུ་སྦྱོང་བའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བརྒྱད་པའི་བཤད་པའོ།། །། ༄། །དངོས་པོ་རྟག་པ་དགག་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་དགུ་པ། རབ་ ཏུ་བྱེད་པ་སྔ་མ་བརྒྱད་ཀྱིས་མཐོ་རིས་དང་ཐར་པ་འཐོབ་བྱེད་ཀྱི་ཆོས་བཤད་ནས་ཕྱི་མ་བརྒྱད་ཀྱིས་རང་གཞན་གྱི་གྲུབ་མཐའ་སྨྲ་བ་རྣམས་ཀྱི་ལུགས་འགོག་པའི་ཕྱིར་རྩོད་པ་བརྒྱ་པ་ཞེས་ སློབ་དཔོན་དཔལ་ལྡན་ཆོས་སྐྱོང་འཆད་མོད་ཀྱི། སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས་སྔར་གྱི་བརྒྱད་ཀྱིས་སྟོང་ཉིད་ཀྱི་བདུད་རྩི་བསྟན་པའི་སྣོད་དུ་རུང་བར་བྱས་ནས་ཕྱི་མ་བརྒྱད་ཀྱིས་དེ་ཁོ་ན་ཉིད་ཀྱི་བདུན་རྩི་སྟོན་པར་འཆད་དོ། ། 1-393 དེ་ལ་དང་པོ་རྟག་པ་འགོག་པ་དང་ཕྱི་ནང་གི་སྟོན་པ་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་ཡིན་མིན་དུ་སྒྲུབ་པ་སྟོན་པ་ན་ཐམས་ཅད་ཅེས་གསུངས་ཏེ་འཁོར་འདས་ཀྱིས་བསྡུས་པའི་ཆོས་ཐམས་ཅད་འབྲས་ བུའི་དོན་དུ་སྐྱེ་བ་ཡིན་ཏེ་འབྲས་བུ་མི་བྱེད་པའི་དངོས་པོ་ནི་མ་མཐོང་བའི་ཕྱིར་རོ། །འབྲས་བུ་ཡང་འགྱུར་ནས་སྐྱེད་དེ་སྔར་མི་བྱེད་པ་ལས་བྱེད་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་དང་བྱས་ནས་ རང་ཉིད་འགག་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟ་ཡིན་པ་དེས་ན་དངོས་པོ་རྟག་
【現代漢語翻譯】 對於所有超越苦難的事物來說，它們是稀有的。如果認識到這一點，即使在今生，也不是不存在，而是存在。與此結合並獲得解脫是困難的。正如聽到身體有不潔之物和難以治癒的疾病等缺點時，能夠捨棄貪慾一樣，通過修習空性之道，可以捨棄一切煩惱，因為它是所有對治法的對治法。 如果有人說，因為輪迴沒有開始和結束，所以即使修道也不會窮盡，那麼，雖然輪迴總體上不會窮盡，但個別部分會窮盡。正如種子沒有開始，但被火燒燬後會看到結束一樣，產生輪迴的原因——煩惱，被智慧之火燒燬后就不會再生，因為原因不完整。 《釋量論》中說：『被有之貪所超越的業，不能再投生，因為共同作用者已經耗盡。』正如行為和導師所增加的那樣，轉生的車輪被無知的孩童乘坐，並具有煩惱之業的動力。當一個煩惱的動力耗盡時，業的動力就不會再轉動。』 想要成為唯一乘的人，關於阿羅漢如何受生的詳細解釋，請參考《現觀莊嚴論》的裝飾和《中觀莊嚴論》的裝飾。關於菩薩，在《經莊嚴論》中說：『有智慧的人通過業、愿、三摩地和自在的力量而受生。』這是關於訓練弟子的第八品解釋。 第九品：駁斥事物恒常不變的論述 前八品解釋了獲得天界和解脫的法，后八品爲了駁斥其他宗派的觀點，被稱為『百論』，這是班智達吉祥法護的解釋。而班智達月稱則解釋說，前八品使人能夠成為接受空性甘露的容器，后八品則揭示了真如的甘露。 首先，駁斥恒常不變，並證明內外所有導師都是全知或非全知。『所有』指的是包含輪迴和涅槃的一切法，它們爲了果而產生，因為沒有看到不產生果的事物。果也是變化后產生的，因為從以前不產生到產生，並且產生后自身滅亡。因此，事物不是恒常的。
【English Translation】 For all that transcends suffering, they are rare. If one recognizes this, even in this life, it is not non-existent, but existent. It is difficult to unite with this and find liberation. Just as hearing of the impurities of the body and incurable diseases, one can abandon desire, so too, by meditating on emptiness, one can abandon all afflictions, because it is the antidote to all antidotes. If one says that because samsara has no beginning or end, even if one practices the path, it will not be exhausted, then, although samsara in general will not be exhausted, individual parts will be exhausted. Just as a seed has no beginning, but when burned by fire, an end is seen, so too, the cause of rebirth—afflictions—when burned by the fire of wisdom, will not be reborn, because the cause is incomplete. The Commentary on Valid Cognition says: 'Karma that is overcome by the craving for existence cannot cause further rebirth, because the co-actor is exhausted.' As action and the teacher increase, the chariot of rebirth is ridden by ignorant children, and has the momentum of afflictive karma. When one momentum of affliction is exhausted, the momentum of karma alone does not turn.' For those who desire the One Vehicle, a detailed explanation of how Arhats take rebirth can be found in the Ornament of the Middle Way and the Ornament of Realization. As for Bodhisattvas, the Ornament of the Sutras says: 'Those with intelligence are born through the power of karma, vows, samadhi, and mastery.' This is the explanation of the eighth chapter on training disciples. Ninth Chapter: Refutation of the Assertion of Permanent Entities The first eight chapters explain the Dharma for attaining heaven and liberation, and the latter eight chapters, in order to refute the views of other schools, are called the 'Hundred Arguments,' as explained by the teacher Palden Chokyong. The teacher Chandrakirti explains that the first eight chapters make one fit to be a vessel for the nectar of emptiness, and the latter eight chapters reveal the nectar of suchness. First, refuting permanence and proving whether all the teachers, internal and external, are omniscient or not. 'All' refers to all phenomena included in samsara and nirvana, which arise for the sake of a result, because no object that does not produce a result is seen. The result also arises after changing, because it changes from not producing to producing, and after producing, it ceases itself. Therefore, things are not permanent.
པ་ཡོད་པ་མིན་པ་དེའི་ཕྱིར་ཐུབ་པ་མ་གཏོགས་པ་དངོས་པོ་ཇི་ལྟ་བ་དེ་བཞིན་དུ་གཤེགས་པ་སྟེ་རྟོགས་པ་ ཡོད་པ་མ་ཡིན་ཞེས་བྱ་བ་ནི་ཚིག་རྣམ་པར་སྦྱར་བ་ཡིན་ནོ། །དེའི་དོན་ནི་འདི་ཡིན་ཏེ། མདོ་ལས། གང་ཅུང་ཟད་སྐྱེ་བ་དེ་ཐམས་ཅད་འཇིག་པའི་ཆོས་ཅན་ཡིན་ནོ་བྱ་དང་སྐྱེ་ བའི་རྐྱེན་གྱིས་རྒ་ཤི་ཞེས་སྐྱེ་ཚད་ལ་འཇིག་པས་ཁྱབ་པར་གསུངས་སོ། །མུ་སྟེགས་ཀྱི་སྟོན་པ་སེར་སྐྱ་དང་གཟེགས་གཟན་དང་རྐང་མིག་དང་ཟད་བྱེད་པའི་སྟོན་པ་ཉི་ཤུ་རྩ་བཞི་ལ་སོགས་ པ་ནི་སྐྱེ་བའི་དངོས་པོ་རྟག་པ་འདོད་དེ་དེ་ནི་ཚད་མ་དང་འགལ་བས་དངོས་པོའི་གནས་ལུགས་མ་ཡིན་ནོ། །ཏ་ཐཱ་ནི་དེ་བཞིན་དང་ག་ཏ་ནི་སྤངས་རྟོགས་གཉིས་ལ་འཇུག་སྟེ་ཡོངས་སུ་བཤད་པ་ལས་བྱུང་བའི་སྒྲ་ཡིན་ནོ། ། 1-394 གཤེགས་པ་ནི་དེ་གཉིས་ཕྱོགས་སུ་མ་ལྷུང་བར་བསྒྱུར་བ་སྟེ་དཔེས་མཚོན་པའི་དོན་གསུམ་དང་ལྡན་པ་ཡིན་ནོ། །འདི་ལྟར་དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་དེ་རབ་ཏུ་མཛེས་པའི་དོན་ནི་སྐྱེས་བུ་གཟུགས་ལེགས་ པ་དང་འདྲའོ། །ཕྱིར་མི་ལྡོག་པའི་དོན་ནི་རིམས་ནད་ལེགས་པར་བྱང་བ་དང་འདྲའོ། །ཡོངས་སུ་རྫོགས་པའི་མཐར་ཐུག་པའི་དོན་ནི་བུམ་པ་ལེགས་པར་གང་བ་དང་འདྲ་སྟེ་དོན་གསུམ་པོ་དེས་ནི་ རིམ་པ་བཞིན་ཕྱི་རོལ་པའི་འདོད་ཆགས་དང་བྲལ་བ་དང་། ཉན་རང་སློབ་པ་དང་མི་སློབ་པ་རྣམས་ལས་རང་དོན་ཕུན་སུམ་ཚོགས་པ་ཁྱད་པར་དུ་འཕགས་པ་ཡིན་ནོ་ཞེས་སློབ་དཔོན་ཕྱོགས་ཀྱི་ གླང་པོས་བཤད་དོ། །དོན་དེ་ཉིད་རྣམ་འགྲེལ་ལས། རྒྱུ་སྤངས་ཡོན་ཏན་གསུམ་བདེ་གཤེགས། །བྱ་བ་དང་། གཤེགས་པ་རྟོགས་པའི་དོན་ཕྱིར་ཏེ། །དེ་ཕྱིར་ཕྱི་རོལ་པ་དང་སློབ། །མི་སློབ་ལས་ལྷག་དེ་ཡི་ ཕྱིར། །གཞན་དོན་མཁྱེན་སྦྱོར་དེ་སྟོན་པ། །ཞེས་བཤད་པ་ཡིན་ནོ། །ཡང་ན་ག་ཏ་སྨྲ་བ་ལ་འཇུག་སྟེ། སྐུ་གསུང་ཐུགས་ཐུབ་པ་ལས་གཞན་པའི་སྟོན་པ་དེ་དག་དངོས་ཇི་ལྟ་བ་བཞིན་སྨྲ་ བ་མ་ཡིན་ནོ། །གཟེགས་གཟན་གྱི་རྗེས་སུ་འབྲངས་པའི་བྱེ་བྲག་པ་རྟག་པའི་རྫས་དྲུག་འདོད་པ་དེ་བདག་དང་དུས་དང་ཕྱོགས་དང་ནམ་མཁའ་བཞི་ནི་ཐམས་ཅད་དུ་ཁྱབ་པ་དང་རྟག་པ་དང་བྱ་བ་མེད་པའི་རྫས་ཡིན་ལ། 1-395 ཡིད་ནི་རྟག་ཅིང་བྱ་བ་ཡོད་པ་ཡོངས་སུ་ཆད་པའི་རྫས་ཡིན་ནོ། །འབྱུང་བཞིའི་རྡུལ་ནི་རྟག་པར་འདོད་ལ་རགས་པ་རྣམས་ནི་མི་རྟག་པར་འདོད་དོ། །དེ་ལྟ་བུའི་ཡོད་ཅིང་རྟག་པ་མ་ ཤེས་པས་སངས་རྒྱས་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་མ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་ཟེར་བ་འགོག་པ་ནི་དངོས་པོ་གང་ཞིག་ཡུལ་གང་ན་དུས་ནམ་གྱི་ཚེའང་རྒྱུ་ལ་མ་བརྟེན་པའི་ཡོད་པ་སྟེ་དངོས་པོ་མི་སྲིད་ པ་དེས་ན་དུས་ནམ་ཡང་ཡུལ་གང་ཞིག་ཏུ་དངོས་པོ་རྟག་པ་མེད་དོ། །དངོས་པོ་ཆོས་ཅན་རྟག་པ་མི་སྲིད་དེ་རྒྱུ་ལ་བརྟེན་པས་ཁྱབ་པའི་ཕྱིར་བུམ་པ་བཞིན་ནོ། །དེས་ན་རྟག་པ་ དེ་དག་རྒྱུ་མེད
【現代漢語翻譯】 因此，『如來』（tathāgata）並非僅僅是『能者』（thub pa），而是如實地證悟了一切事物。這是一種修飾性的說法。其含義如下：經中說：『凡是稍有生起之物，皆具壞滅之性。』又說，生起之因導致衰老和死亡，即凡有生起，必有壞滅。外道（mu stegs）的導師，如數論派（ser skya）、勝論派（gzegs gzan）、正理派（rkang mig）和尼犍子派（zad byed），他們認為生起之事物是常恒的，這與量（tshad ma， प्रमाण）相違背，並非事物的實相。 『如』（tathā）指『如是』，『來』（gata）包含『斷』（spangs）和『證』（rtogs）二義，是完全闡釋后產生的詞語。『逝』（gshegs pa）是不落入二者任何一方的翻譯，具有三種譬喻的含義。例如，『如來』具有極其美妙的意義，如同相貌端嚴之人；具有永不退轉的意義，如同疾病痊癒；具有圓滿究竟的意義，如同盛滿的寶瓶。這三種意義分別表明，佛陀遠離了外道的貪慾，並且在聲聞（nyan rang）、學（slob pa）和無學（mi slob pa）之上，自身利益圓滿，極為殊勝。這是法稱論師（slob dpon phyogs kyi glang pos）的觀點。 此義在《釋量論》（rnam 'grel）中也有闡述：『斷絕諸因，具三功德，善逝（bde gshegs）。』因為『逝』是證悟之義，所以超越了外道和有學、無學，因此，他能示現利益他人的智慧和方便。或者，『來』（gata）有『說』（smra ba）的意思，即佛陀（thub pa）的身、語、意所說與真實相符，而其他導師則不然。順世外道（gzegs gzan）的信徒，特別是勝論派，認為有六種常恒的實體，即我（bdag， आत्मा，ātman，自我）、時（dus， काल，kāla，時間）、方（phyogs， दिक्，dik，空間）、空（nam mkha'， आकाश，ākāśa，虛空）四者是遍一切處、常恒且無作用的實體，意（yid， मनस्，manas，意）是常恒且有作用的完全分割的實體，四大種的微塵（'byung bzhi'i rdul）被認為是常恒的，而粗大的則被認為是非常恒的。他們因為不瞭解這種存在和常恒，所以說佛陀不是一切智者。 爲了駁斥這種觀點，我們說，無論在何處、何時，任何不依賴於因的『有』，即事物是不存在的。因此，任何地方、任何時候都不存在常恒的事物。事物（chos can）不可能是常恒的，因為它必然依賴於因，就像瓶子一樣。因此，那些常恒的事物是不可能沒有原因的。
【English Translation】 Therefore, 'Tathāgata' is not merely 'Capable One' (Thubpa), but one who has realized all things as they are. This is a decorative statement. Its meaning is as follows: The Sutra says: 'Whatever arises even slightly is subject to destruction.' It also says that the cause of arising leads to aging and death, that is, whatever arises must be destroyed. The teachers of the heretics (mu stegs), such as the Samkhya (ser skya), Vaisheshika (gzegs gzan), Nyaya (rkang mig), and Nirgrantha (zad byed) schools, believe that arising things are permanent, which contradicts valid cognition (tshad ma, प्रमाण) and is not the reality of things. 'Tathā' means 'thus,' and 'gata' includes the two meanings of 'abandonment' (spangs) and 'realization' (rtogs), which is a word derived from complete explanation. 'Gshegs pa' is a translation that does not fall into either side, and has three metaphorical meanings. For example, 'Tathāgata' has the meaning of being extremely beautiful, like a person with a handsome appearance; it has the meaning of never retreating, like a disease that has been completely cured; it has the meaning of complete perfection, like a fully filled vase. These three meanings respectively indicate that the Buddha is free from the desires of the heretics, and is superior to the Shravakas (nyan rang), Learners (slob pa), and Non-learners (mi slob pa), and his own benefit is complete and extremely excellent. This is the view of the teacher Dharmakirti (slob dpon phyogs kyi glang pos). This meaning is also explained in the 'Pramāṇavārttika' (rnam 'grel): 'Abandoning causes, possessing three qualities, Sugata (bde gshegs).' Because 'gshegs' means realization, it transcends heretics and learners and non-learners, therefore, he can show the wisdom and means to benefit others. Alternatively, 'gata' has the meaning of 'speaking' (smra ba), that is, the body, speech, and mind of the Buddha (thub pa) speak in accordance with reality, while other teachers do not. The followers of the Ajivika (gzegs gzan), especially the Vaisheshika school, believe that there are six eternal entities, namely, self (bdag, आत्मा, ātman, self), time (dus, काल, kāla, time), space (phyogs, दिक्, dik, space), and void (nam mkha', आकाश, ākāśa, space) are entities that are omnipresent, eternal, and without function, mind (yid, मनस्, manas, mind) is an eternal and functional completely divided entity, and the atoms of the four great elements ('byung bzhi'i rdul) are considered to be eternal, while the gross ones are considered to be non-eternal. Because they do not understand this existence and permanence, they say that the Buddha is not omniscient. In order to refute this view, we say that wherever and whenever any 'existence' that does not depend on a cause, that is, a thing, does not exist. Therefore, there is no permanent thing anywhere or at any time. A thing (chos can) cannot be permanent, because it must depend on a cause, just like a pot. Therefore, those permanent things cannot be without cause.
་ན་ནི་དངོས་མེད་དུ་འགྱུར་ཏེ་རི་བོང་གི་རྭ་བཞིན་ནོ། །རྒྱུ་དང་ལྡན་ན་ནི་མི་རྟག་པར་འགྱུར་ཏེ་སྒྲ་བཞིན་ནོ། །རྒྱུ་མཚན་དེས་ན་རྒྱུ་མེད་པ་ལས་གྲུབ་པ་ ནི་ཤེས་བྱའི་དེ་ཉིད་མཁྱེན་པ་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་གྲུབ་ཅིང་ཡོད་པ་མིན་པར་གསུངས་ཏེ། མདོ་ལས། མཁས་པ་རྟེན་འབྱུང་ཆོས་ལ་ལྷག་མོས་ཤིང་། །མཐར་ལྟ་བ་ལ་བརྟེན་པར་བྱེད་པའང་མིན། །རྒྱུ་བཅས་ རྐྱེན་བཅས་ཆོས་ནི་ཤེས་འགྱུར་ཏེ། །རྒྱུ་མེད་རྐྱེན་མེད་ཆོས་ནི་ཡོད་མ་ཡིན། །ཞེས་གསུངས་སོ། །ཅི་སྟེ་འདིར་མི་རྟག་པ་བྱས་པར་མཐོང་བས་བདག་ལ་སོགས་པ་མ་བྱས་པ་དེ་དག་རྟག་པར་འདོད་ན་འདིར་བྱས་པ་ཡོད་པར་མཐོང་བས་བདག་ལ་སོགས་པ་མ་བྱས་པའི་རྟག་པ་དེ་དག་མེད་པར་འགྱུར་ཏེ་རྒྱུ་མཚན་མཚུངས་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-396 དེ་བཞིན་དུ་གྲངས་ཅན་བདག་དང་གཙོ་བོ་རྟག་ཅིང་མ་བྱས་པའི་དངོས་པོ་འདོད་པ་དང་དཔྱོད་པ་བ་དང་དབང་ཕྱུག་པ་ལ་སོགས་པ་རྟག་ཅིང་མ་བྱས་པའི་དངོས་པོ་འདོད་པ་དེ་དག་ ལའང་སུན་འབྱིན་པ་ནི་དེ་ཉིད་ཡིན་ནོ། །ཁ་ཆེ་བྱེ་བྲག་ཏུ་སྨྲ་བ། འདུས་མ་བྱས་རྟག་གསུམ་ཉིད་དེ། །ནམ་མཁའ་དང་ནི་འགོག་རྣམ་གཉིས། །ཞེས་འདོད་པ་འགོག་པ་ནི་ནམ་མཁའ་ཞེས་པ་ སྟེ་སོ་སོ་སྐྱེ་བོ་ནི་ཉན་ཐོས་པའོ། །གསུམ་པོ་དེ་དག་ལ་རྟག་པའི་རྫས་མ་མཐོང་བ་ནི་མཁས་པ་དང་འཇིག་རྟེན་པ་གཉིས་ཀ་དང་སྦྱར་རོ། །དེ་གཉིས་ཀས་གཟུགས་མེད་པ་ལ་ནམ་ མཁའ་ཞེས་ཐ་སྙད་བྱེད་པར་ཟད་ཀྱི་འབྱུང་བ་བཞི་ལྟར་སྲ་བ་ལ་སོགས་པའི་མཚན་ཉིད་ནི་མེད་དོ། །དེ་བཞིན་དུ་དགག་བྱ་མེད་པ་ཙམ་ལ་འགོག་པ་གཉིས་ཀྱི་ཐ་སྙད་བྱེད་ཀྱི་དངོས་ པོའི་མཚན་ཉིད་ནི་ཅི་ཡང་མེད་དོ། །གལ་ཏེ་ནམ་མཁའ་ནི་རྟག་པ་ཡིན་ཏེ་ཕྱོགས་བཅུ་ཀར་ཁྱབ་པའི་ཕྱིར་རོ། །མི་རྟག་ན་ནི་རྟག་པ་དེ་མི་རུང་སྟེ་བུམ་པ་བཞིན་ནོ། །ཞེ་ན། རྟགས་སུ་བཀོད་པའི་ཁྱབ་པ་ཉིད། འགོག་པ་ནི་ཤར་ལ་སོགས་པའི་ཕྱོགས་ནི་ཕྱོགས་དེ་ལ་ཁྱབ་པའི་ཕྱོགས་ཅན་ནམ་མཁའ་ཀུན་ལ་གནས་པ་མ་ཡིན་ཏེ་ཤར་ཕྱོགས་ཏེ་ནུབ་ལ་སོགས་པའི་ནམ་མཁའ་ལའང་གནས་པར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-397 དེ་འདོད་ན་ནུབ་ཤར་དུ་འགྱུར་རོ། །དེ་ལྟར་ཐལ་བ་དེ་ཕྱིར་ཕྱོགས་ཅན་ནམ་མཁའ་ལ་ཤར་ལ་སོགས་པའི་ཕྱོགས་གཞན་ཡང་ཤིན་ཏུ་གསལ་བར་ཡོད་དེ་ཕྱོགས་བཅུ་དང་འབྲེལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །འདི་ སྐད་སྟོན་པ་ཡིན་ཏེ་ནམ་མཁའ་དེ་ཆ་ཤས་མེད་ན་ཤར་གྱི་ནམ་མཁའ་དེ་ཉིད་ནུབ་ཀྱིའང་ཡིན་པས་ཤར་ནུབ་གཅིག་པ་དང་བུམ་པའི་ནམ་མཁའ་དེ་ཉིད་སྣམ་བུའི་ཡིན་པས་དེ་གཉིས་གཅིག་ ཏུ་འགྱུར་ཏེ། ཆོས་ཅན་ཐ་དད་པའི་ཆོས་གཅིག་པ་ནི་མི་སྲིད་དོ། །དེ་གཅིག་མ་ཡིན་ཏེ་ཆ་ཤས་ཅན་ཡིན་ན་ཀུན་ལ་ཁྱབ་པ་མ་ཡིན་པར་འགྱུར་ཏེ་བུམ་པ་བཞིན་ནོ། །ཕྱོགས་བཅུ་ ལས་ཐ་དད་པའི་ཕྱོགས་ཅན་ནམ་མཁའ་ནི་དམིགས་པའང་མེད་པས་འདི་མིང་ཙམ་ཡིན་ག
【現代漢語翻譯】 如果無因，則會變得不存在，就像兔子的角一樣。如果具有因，則會變得無常，就像聲音一樣。因此，佛陀了知一切所知之實相，宣說由無因而生之事，既非存在也非不存在。如經中所說：『智者深信緣起之法，不依賴於極端之見。有因有緣之法可以被了知，無因無緣之法則不存在。』如果因為在此處看到無常的事物被造作，就認為未被造作的『我』等是常，那麼因為在此處看到被造作的事物存在，未被造作的常『我』等就會變得不存在，因為理由相同。 同樣，對於數論派所主張的常且未造作的『我』和『自性』，以及勝論派和自在派等所主張的常且未造作的事物，駁斥的方法也是一樣的。迦濕彌羅毗婆沙師認為：『未造作的常有三種，即虛空和兩種滅。』他們所說的『滅』就是虛空，而『異生』則是聲聞。對於這三種事物，沒有看到常的實體，這與智者和世俗之人都是一致的。這兩者都只是將無形之物稱為『虛空』，而沒有像四大那樣具有堅硬等特性。同樣，只是將沒有被否定的事物稱為兩種『滅』，而沒有任何實體的特性。 如果認為虛空是常，因為它遍及十方，如果它不是常，那麼常的說法就不成立，就像瓶子一樣。如果這樣認為，那麼作為理由所提出的『遍及』本身就不成立。『滅』是具有方向性的，東等方向只是遍及該方向，而不是遍及所有虛空，因為如果東方的虛空也存在於西方等處，就會導致西方變成東方。 如果承認這一點，那麼西方就會變成東方。因此，具有方向性的虛空，其東方等方向是非常明顯的，因為它與十方相關聯。這表明，如果虛空沒有部分，那麼東方的虛空就是西方的虛空，東西方就會變成一體，瓶子的虛空就是布匹的虛空，兩者也會變成一體。如果所依處不同，那麼具有相同性質的事物是不可能的。如果它們不是一體，而是具有部分，那麼它就不會遍及一切，就像瓶子一樣。因為無法找到與十方不同的具有方向性的虛空，所以這只是一個名稱而已。
【English Translation】 If it is without a cause, it becomes non-existent, like a rabbit's horn. If it has a cause, it becomes impermanent, like sound. Therefore, the Buddha, who knows the reality of all knowable things, has said that things that arise from no cause are neither existent nor non-existent. As it is said in the sutra: 'The wise are deeply devoted to the law of dependent origination and do not rely on extreme views. Things with causes and conditions can be known, while things without causes and conditions do not exist.' If, because impermanent things are seen to be created here, one thinks that the uncreated 'self' and so on are permanent, then because created things are seen to exist here, the uncreated permanent 'self' and so on will become non-existent, because the reasoning is the same. Similarly, the refutation is the same for the Samkhya school's assertion of the permanent and uncreated 'self' and 'Prakriti', and for the Vaisheshika and Ishvara schools' assertion of permanent and uncreated things. The Kashmir Vaibhashikas assert: 'There are three uncreated permanents: space and the two cessations.' The 'cessation' they speak of is space, and 'prthagjana' is the Sravaka. The permanent substance is not seen in these three, which is consistent with both the wise and worldly people. Both of them merely use the term 'space' for the formless, and it does not have characteristics such as hardness like the four elements. Similarly, the two 'cessations' are merely terms for the absence of what is to be negated, and there is no characteristic of a real entity. If space is permanent because it pervades the ten directions, and if it is not permanent, then the claim of permanence is not valid, like a pot. If one thinks this way, then the 'pervasion' put forth as the reason is itself not established. 'Cessation' is directional; the east and other directions only pervade that direction and do not exist in all of space, because if the space of the east also existed in the west and so on, the west would become the east. If this is admitted, then the west would become the east. Therefore, the directionality of space, with its east and other directions, is very clear because it is related to the ten directions. This shows that if space has no parts, then the space of the east is the same as the space of the west, and east and west would become one; the space of the pot is the same as the space of the cloth, and the two would become one. It is impossible for things with different substrates to have the same nature. If they are not one but have parts, then it will not pervade everything, like a pot. Because it is impossible to find a directional space that is different from the ten directions, this is just a name.
ྱི་དོན་ལ་རྟག་མི་རྟག་གཉིས་ཀར་མ་གྲུབ་སྟེ་རི་བོང་གི་རྭ་བཞིན་ནོ། །དབུ་མ་རྒྱན་ལས། ནམ་མཁའ་ ལ་སོགས་འདུས་མ་བྱས། །མིང་ཙམ་དུ་ནི་རབ་སྣང་བ། །ཞེས་བྱ་བ་དང་། གསང་བ་བསམ་གྱི་མི་ཁྱབ་པའི་མདོ་ལས། ཞི་བའི་བློ་གྲོས། ནམ་མཁའ་ནི་སུས་ཀྱང་རྟག་པའམ་མི་རྟག་པར་བརྗོད་ པར་བྱ་བ་མ་ཡིན་ཏེ་དེ་བཞིན་དུ་དེ་བཞིན་གཤེགས་པའི་སྐུ་ཡང་སུས་ཀྱང་རྟག་པའམ་མི་རྟག་པར་བརྗོད་པར་བྱ་བ་མ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་གསུངས་སོ། ། མུ་སྟེགས་དུས་རྒྱུར་འདོད་པ་ན་རེ། ། 1-398 འབྱུང་བ་རྣམས་ནི་དུས་ཀྱིས་འབྱིན། །སྐྱེ་དགུ་རྣམས་ནི་དུས་ཀྱིས་སྡུད། །དུས་ཀྱིས་གཉིད་ལོག་སད་བྱེད་པས། དུས་ནི་འདའ་བར་དཀའ་བ་ཡིན། །ཞེས་ཐམས་ཅད་དུས་ཀྱིས་བྱེད་པར་འདོད་པས་སྨྲས་པ་དུས་ གང་ཞིག་ཡོད་ན་དབྱར་དགུན་ལ་སོགས་པའི་དངོས་པོའི་འཇུག་ལྡོག་དམིགས་པའི་ཕྱིར་དུས་ཡོད་ལ་དེ་ལ་རྒྱུ་མ་དམིགས་པའི་ཕྱིར་རྟག་པ་ཡིན་ནོ་ཞེས་འདོད་དོ། །དེ་རྟག་ན་དེ་ལས་འབྲས་བུ་ རྟག་ཏུ་སྐྱེ་བར་འགྱུར་ཏེ་ལྟོས་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ས་བོན་ལ་སོགས་པའི་རྐྱེན་གཞན་ལ་ལྟོས་ན་དེ་རྐྱེན་གཞན་གྱི་དབང་དུ་འགྱུར་ལ། དེས་ན་དེ་འབྲས་བུར་འགྱུར་ཏེ་དེའི་ཕྱིར་ དུ་བ་ལ་སོགས་པ་བཞིན་དུ་མི་རྟག་པར་འགྱུར་རོ། །འབྲས་བུ་མེད་ན་རྒྱུ་དེ་རྒྱུར་གཞག་ཏུ་མི་རུང་སྟེ་ཧ་ཅང་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་རྒྱུ་ཡིན་པ་འབྲས་བུས་བྱས་པ་དེའི་ཕྱིར་ རྒྱུའོ་ཅོག་ཐམས་ཅད་འབྲས་བུར་ཐལ་བར་འགྱུར་རོ། །སྟོང་ཉིད་བདུན་བཅུ་པ་ལས། །འབྲས་ཡོད་འབྲས་དང་ལྡན་པ་རྒྱུ། །དེ་མེད་ན་ནི་རྒྱུ་མིན་མཚུངས། །ཡོད་ཡིན་མེད་པ་ཡིན་ན་འགལ། དུས་གསུམ་རྣམས་ སུ་འཐད་མ་ཡིན། །ཞེས་བཤད་དོ། །རྒྱུ་ནི་རྣམ་པར་འགྱུར་བ་ན་གཞན་སྐྱེད་པའི་རྒྱུར་འགྱུར་ཏེ་དུས་འགྲོ་བ་སྣ་ཚོགས་ཀྱི་རྒྱུ་ཡིན་ནའང་དེ་འགྱུར་དགོས་པས་རྟག་པར་མི་འཐད་དོ། །སྤྱིར་རྟག་པ་འབྲས་བུ་གང་གི་རྒྱུ་ཡིན་པའི་འབྲས་བུའི་དངོས་པོ་དེ་རྒྱུ་མ་བྱུང་བའམ་རྒྱུ་མི་འགྱུར་བ་ལས་སྐྱེ་བ་ཡིན་ལ་དེ་གཉིས་རྒྱུར་མི་རུང་བའི་ཕྱིར་དང་མི་འགྱུར་བར་སྡོད་པའི་འབྲས་བུ་དང་དུས་མཉམ་པ་དེའང་མི་རུང་བས་རྒྱུ་མེད་པར་རང་ཉིད་འབྱུང་བར་འགྱུར་བ་དེ་ལ་རྟག་པའི་རྒྱུ་ནི་ལོག་པའི་རྣམ་རྟོག་ཏུ་འགྱུར་རོ། ། 1-399 དངོས་པོ་ཞེས་བྱ་བས་ནི་དེ་གཉིས་རྟག་མི་རྟག་གི་མཚན་ཉིད་མི་མཐུན་པ་འགོག་གི་རྣམ་པ་མི་མཐུན་པ་མི་འགོག་གོ །དེ་དག་གིས་དུས་རྟག་པ་རྒྱུར་འདོད་པ་བཀག་གི །ཚོགས་ཤིང་ དུས་ལ་བབ་པ་ན། །འབྲས་བུ་ཉིད་དུ་སྨིན་པར་འགྱུར། །ཞེས་ལས་བརྒྱ་པ་ལས་གསུངས་པས་ལས་དེ་རྐྱེན་དུ་འདོད་དོ། །ཞེས་འགྲེལ་པ་ལས་བཤད་དོ། །མེ་ཤེལ་དང་ཆུ་ཤེལ་ལས་མེ་ཆུ་གཉིས་ འབྱུང་བའང་ཉི་ཟླ་གཉིས་ཀྱི་འོད་ཀྱི་འགྱུར་བ་ལས་འབྱུང་བ
【現代漢語翻譯】 就其真實意義而言，常與無常二者皆不成立，如同兔角一般。《中觀莊嚴論》中說：『虛空等非為造作，僅于名言中顯現。』《秘密不可思議經》中說：『寂靜慧，虛空不可被任何人說是常或無常，同樣，如來之身也不可被任何人說是常或無常。』 外道順世論者認為：『諸有皆由時而生，眾生皆由時而聚，時令睡眠與覺醒，故時難以逾越。』他們認為一切皆由時間所為，因此主張，若時間存在，則因能觀察到冬夏等事物的執行變化，故時間存在，且因其無因，故為常。 若時間是常，則果應恒常生起，因其無需依賴其他條件。若其依賴種子等其他條件，則其受其他條件支配，因此，時間會成為果，故如煙等一般，會變為無常。若無果，則不能安立其為因，因其太過分。若其為因是由果所致，則一切因皆會成為果。 《七十空性論》中說：『有果則有因，無果則無因，若說有而無，三時皆相違。』因在變化時，才能成為產生其他事物的因，時間是各種執行變化之因，但其自身也必須變化，故不應是常。一般來說，常法作為果的因，其果之事物要麼不從因生，要麼不從不變之因生，但這二者皆不能作為因，且與不變而住之果同時存在也不合理，故會變成無因而自生，因此，認為常法是因，乃是顛倒分別。 所謂『事物』，是指其遮止了常與無常二者不相符的體性，而非遮止其不相符的形態。以上駁斥了外道認為常法是因的觀點。《百業經》中說：『聚合時至，果自成熟。』因此，業被認為是緣。註釋中說：『火鏡和水鏡中產生火和水，也是由日月之光變化所致。』
【English Translation】 In terms of its true meaning, neither permanence nor impermanence is established, just like a rabbit's horn. The Madhyamakālaṃkāra (Ornament of the Middle Way) states: 'Space and so forth are not created; they only appear in name.' The Guhyācintyā (Inconceivable Secret Sutra) states: 'Tranquil Wisdom, space cannot be said by anyone to be permanent or impermanent; likewise, the body of the Tathāgata (如來) cannot be said by anyone to be permanent or impermanent.' The Lokāyata (順世論者) heretics claim: 'All beings are produced by time; all creatures are gathered by time; time causes sleep and awakening; therefore, time is difficult to overcome.' They believe that everything is done by time, so they assert that if time exists, it is because the movement and changes of things like winter and summer can be observed, so time exists, and because it has no cause, it is permanent. If time is permanent, then the result should always arise, because it does not depend on other conditions. If it depends on other conditions such as seeds, then it is controlled by other conditions. Therefore, time will become a result, so like smoke, it will become impermanent. If there is no result, then it cannot be established as a cause, because it is too extreme. If it is a cause caused by the result, then all causes will become results. The Śūnyatāsaptati (Seventy Stanzas on Emptiness) states: 'If there is a result, there is a cause; if there is no result, there is no cause. If you say there is and there is not, it contradicts all three times.' When a cause changes, it becomes the cause of producing other things. Time is the cause of various movements and changes, but it must also change itself, so it should not be permanent. Generally, the permanent dharma (法) as the cause of the result, the thing of its result either does not arise from the cause, or does not arise from the unchanging cause, but these two cannot be the cause, and it is also unreasonable to exist simultaneously with the unchanging result, so it will become self-arising without a cause. Therefore, thinking that the permanent dharma is the cause is a reversed discrimination. The so-called 'thing' means that it prevents the incompatible nature of permanence and impermanence, but does not prevent its incompatible forms. The above refutes the heretical view that permanent dharma is the cause. The Karmashataka (Hundred Deeds Sutra) states: 'When the assembly arrives at the time, the fruit will ripen by itself.' Therefore, karma is considered a condition. The commentary says: 'The fire and water produced from the fire mirror and water mirror are also caused by the changes in the light of the sun and moon.'
ས་ཐམས་ཅད་དུ་རྒྱུ་རྟག་པ་ལས་སྐྱེ་བ་ནི་མེད་དོ། །མུ་སྟེགས་བྱེ་བྲག་པ་སེམས་ཅན་གྱི་ལས་ཀྱིས་བསྐུལ་བའི་རྡུལ་ཕྲ་རབ་ ཆ་མེད་བེམ་པོ་རྟག་པ་ལས་སྣོད་བཅུད་ཀྱི་འགྲོ་བ་སྣ་ཚོགས་སྐྱེ་བར་འདོད་པ་འགོག་པ་ནི་རྡུལ་རྣམས་ཕན་ཚུན་འདུ་བ་ལས་ཕྲད་ཅིང་འབྱར་ནས་རགས་པ་རྩོམ་པར་འདོད་པ་དེ་རྡུལ་ གང་གིས་ཕྲད་པའི་ཕྱོགས་འགའ་རྒྱུ་ཡིན་ལ་མ་ཕྲད་པའི་ཕྱོགས་འགའ་རྒྱུ་མ་ཡིན་པ་དེས་ན་དེ་རྟག་པར་མི་རིགས་པར་འགྱུར་ཏེ་སྣ་ཚོགས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རི་མོ་སྣ་ཚོགས་བཞིན་ནོ། །མ་ ཕྲད་པའི་ཕྱོགས་ཀྱིས་རགས་པ་རྩོམ་པའང་མི་འཐད་དེ་བར་ཆོད་པའི་རྡུལ་གྱིས་ཀྱང་རགས་པ་རྩོམ་པར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །རྡུལ་དེ་ཕྱོགས་གཅིག་གིས་མི་སྦྱོར་གྱི་རིལ་པོས་སྦྱོར་བས་སྐྱོན་དེར་མི་འགྱུར་རོ་སྙམ་ན། 1-400 འདི་རྒྱུ་དང་ཟླུམ་པོ་དང་ཕྱོགས་མེད་པ་ནི་རྡུལ་གྱི་མཚན་ཉིད་དུ་འདོད་ན་རྒྱུ་རྡུལ་ཕྲ་རབ་ཀྱི་ཟླུམ་པོ་དེ་ནི་འབྲས་བུ་རྡུལ་དུ་མ་འདུས་པ་ལ་བདག་ཉིད་ཀུན་གྱིས་ཡོད་པས་ རགས་པ་རྣམས་ཀྱང་ཟླུམ་པོ་འབའ་ཞིག་ཏུ་འགྱུར་ཏེ་ཟུར་བྱུང་ན་ཀུན་གྱིས་ཕྲད་པ་འཇིག་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཡང་རྡུལ་ཕྲ་རབ་ལ་ཕྲ་རབ་དེ་ཐིམ་པས་རགས་པ་ཐམས་ཅད་རྡུལ་ཕྲ་རབ་ཙམ་ དུ་འགྱུར་བས་དབང་པོས་མི་སོད་པར་འགྱུར་རོ། །ཕྱོགས་གཅིག་གི་སྦྱོར་བ་ལ་རྡུལ་ཕྲན་གཅིག་གི་གནས་ན་གཅིག་མེད་པའི་ཕྱིར་རྒྱུ་རྡུལ་དང་འབྲས་བུ་རགས་པ་གཉིས་བོང་ཚད་མཉམ་པར་མི་འདོད་ པས་རགས་པ་དབང་པོ་ལས་འདས་པར་མི་འགྱུར་མོད། །རྡུལ་འདུ་བ་ན་གཡོ་བས་མི་རྟག་པ་དང་ཕྱོགས་ཆ་ཡོད་པས་གཅིག་མ་ཡིན་པར་ཐལ་བ་ནི་སོ་ན་གནས་སོ། །གལ་ཏེ་རྩོམ་ཙ་ ན་ཉེས་པ་དེར་འགྱུར་ཡང་མི་རྩོམ་པའི་ཚེ་ཆ་མེད་པས་སྐྱོན་དེ་མེད་དོ་སྙམ་ན། དེའི་ཚེའང་རྡུལ་ཕན་ཚུན་ངོས་ལ་ལྟ་བས་ཤར་ལ་སོགས་པའི་ཕྱོགས་ཡོད་པས་དེ་དག་གི་ཆ་ཡོད་ ལ་ཕྱོགས་ཀྱི་ཆ་ཡོད་པ་དེས་རྡུལ་དེ་རྡུལ་ཕྲན་མིན་པ་རགས་པར་བསྙད་ཅིང་བསྟན་ཏེ་དེ་རགས་པར་ཐལ་ཕྱོགས་ཡོད་པའི་ཕྱིར་བུམ་པ་བཞིན་ནོ། །རྡུལ་དེ་སེམས་ཅན་གྱི་ལས་ཀྱིས་བསྐུལ་ཏེ་འདུས་ནས་རགས་པ་རྩོམ་པ་ན་འདུ་ན་རྡུལ་དེ་མདུན་གྱིས་མདུན་ཕྱོགས་ལེན་ཅིང་གནོན་ལ་རྒྱབ་ཀྱིས་རྒྱབ་ཕྱོགས་གཏོང་བས་གཏོང་ལེན་གཉིས་སུ་འགྱུར་ན་རྡུལ་དེ་ནི་འགྲོ་པོར་མི་འགྱུར་ཏེ་གཏོང་ལེན་གཉིས་མེད་པའི་ཕྱིར་ནམ་མཁའ་བཞིན་ནོ། ། 1-401 འདུ་ན་ཆ་བཅས་སུ་འགྱུར་ལ་མི་འདུ་ན་མི་རྩོམ་པའི་ཕྱིར་ཆ་མེད་དང་རྩོམ་པ་འགལ་ལོ། །དེ་རྣལ་འབྱོར་པའི་ལྷའི་མིག་གིས་མཐོང་བར་བཤད་དོ་ཞེ་ན། རྡུལ་གང་ལ་ཞེས་གསུངས་ཏེ་ དང་པོ་དང་དཀྱིལ་དང་མཐའ་མ་ནི་མདུན་དང་བར་དང་རྒྱབ་ཀྱི་ཆ་སྟེ་གསུམ་པོ་དེ་མངོན་པ་མེད་པ་དེ་སུས་མཐོང་དེ་བལྟ་བྱ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་མཐོང་བར་བཤད་པའི་ལུང་ཚད་མ་ མ་ཡ
【現代漢語翻譯】 在一切處，事物不可能從永恒的原因中產生。駁斥那些認為在生物的業力驅動下，極小的、不可分割的、物質的原子是永恒的，並且從中產生各種容器和內容世界的特定論者，因為他們認為原子相互聚集，結合並粘附在一起形成粗大的物質。那麼，原子結合的某些方面是原因，而未結合的某些方面不是原因，因此，由於它們是多種多樣的，就像各種圖畫一樣，它們不可能永恒。未結合的方面也不能形成粗大的物質，因為那樣的話，被間隔的原子也會形成粗大的物質。 如果有人認為，原子不是通過一個方面結合，而是通過球體結合，那麼就不會有這個缺陷。如果認為這種原因、球形和無方向性是原子的特徵，那麼粗大的物質也會完全變成球形，因為如果出現邊緣，所有的結合都會瓦解。此外，如果極小的原子融入其中，所有的粗大物質都會變得像極小的原子一樣小，以至於感官無法感知到它們。雖然由於在一個原子的位置上缺少一個原子，原因原子和結果粗大物質不會被認為體積相等，粗大物質也不會超出感官的範圍。然而，原子在聚集時，由於運動而變得無常，並且由於有方向性的部分而變得不單一，這些問題仍然存在。 如果有人認為，只有在形成時才會出現這些缺陷，而在不形成時，由於沒有部分，就不會有這些缺陷。即使在那時，原子也會相互面對，因此會有東方等方向，因此會有方向性的部分。由於有方向性的部分，原子被稱為粗大物質並被展示出來，因此它必然是粗大的，因為它有方向性的部分，就像一個瓶子一樣。當原子在生物的業力驅動下聚集並形成粗大的物質時，如果它們聚集，原子會用前面吸收前面的方向並壓迫，用後面釋放後面的方向，因此會變成吸收和釋放兩種狀態，那麼原子就不會移動，因為它沒有吸收和釋放兩種狀態，就像天空一樣。 如果聚集就會變成有部分的，如果不聚集就不會形成，因此無部分和形成是矛盾的。如果有人說，這是瑜伽士用神眼看到的，那麼要問，看到了哪個原子？因為最初、中間和最後，即前面、中間和後面的部分，這三者是不明顯的，誰能看到它們？因為它不是一個觀察的對象，所以說看到它的論證不是可靠的。
【English Translation】 In all places, things cannot arise from a permanent cause. Refuting those particularists who believe that under the impetus of sentient beings' karma, minute, indivisible, material atoms are permanent, and from them arise various container and content worlds, because they believe that atoms gather together, combine, and adhere to form coarse matter. Then, some aspects of the atoms' combination are causes, and some aspects that are not combined are not causes, therefore, since they are diverse, like various drawings, they cannot be permanent. The uncombined aspects also cannot form coarse matter, because then even atoms that are spaced apart would form coarse matter. If one thinks that atoms do not combine through one aspect, but combine through spheres, then there would be no such fault. If one thinks that this cause, sphericity, and lack of directionality are the characteristics of atoms, then coarse matter would also become entirely spherical, because if edges appear, all combinations would collapse. Furthermore, if minute atoms dissolve into them, all coarse matter would become as small as minute atoms, so that the senses could not perceive them. Although because one atom is missing in the position of one atom, cause atoms and result coarse matter would not be considered equal in volume, and coarse matter would not exceed the scope of the senses. However, when atoms gather, they become impermanent due to movement, and because they have directional parts, they become non-singular, these problems remain. If one thinks that these faults only occur at the time of formation, but at the time of non-formation, because there are no parts, there would be no such faults. Even then, atoms face each other, so there would be directions such as east, therefore there would be directional parts. Because there are directional parts, the atom is called coarse matter and is shown, therefore it must be coarse, because it has directional parts, like a pot. When atoms gather and form coarse matter under the impetus of sentient beings' karma, if they gather, the atom will absorb the front direction with the front and press, and release the back direction with the back, therefore it will become two states of absorption and release, then the atom will not move, because it does not have two states of absorption and release, like the sky. If gathering, it will become with parts, if not gathering, it will not form, therefore without parts and formation are contradictory. If one says that this is seen by yogis with divine eyes, then one must ask, which atom is seen? Because the first, middle, and last, that is, the front, middle, and back parts, these three are not obvious, who can see them? Because it is not an object of observation, therefore the argument that it is seen is not reliable.
ིན་ནོ། །གལ་ཏེ་རྡུལ་མེད་ན་འཇིག་རྟེན་ཆགས་པའི་རགས་པ་རྣམས་རྒྱུ་ས་བོན་མེད་པར་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། འབྲས་བུས་སྐྱེས་ཙ་ན་རྒྱུ་འཇིག་པས་འབྲས་བུ་རགས་པས་རྡུལ་བཤིག་པས་རྒྱུ་ རྡུལ་དེ་རྟག་པ་མ་ཡིན་ནོ། །མེ་སྐྱེས་ཀྱང་མེ་ཤེལ་མི་འཇིག་པ་བཞིན་རྒྱུ་རྡུལ་གནས་སོ་ཞེ་ན། ཡང་ན་ཏེ་དེ་ལྟ་ན་རྒྱུ་ཡོད་པ་ན་འབྲས་བུ་མེད་པས་རྒྱུ་འབྲས་མ་ཡིན་ པར་འགྱུར་ཏེ། ཡུལ་བྱེ་བའི་ཕྱིར་བུམ་སྣམ་ལ་སོགས་པ་བཞིན་ནོ་ཞེས་འཆད་མོད་ཀྱི་ལྟག་ཆོད་ཡིན་ཏེ་བྲལ་བའི་རྒྱུ་རྣམས་ནི་རྒྱུ་འགགས་པའི་ས་དེར་འབྲས་བུ་སྐྱེ་ལ། ལྡན་པའི་རྒྱུ་རྣམས་ ནི་གོ་ས་ཐ་དད་དུ་རྒྱུའི་རྒྱུན་མ་འགགས་པར་འབྲས་བུ་སྐྱེ་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཐོགས་ལྡན་ཞེས་བྱ་བས་ནི་འདུས་མ་བྱས་ནམ་མཁའ་ལ་སོགས་པ་ཐོགས་མེད་ཀྱི་རྟག་པ་ཡོད་པར་སྟོན་ཏོ། ། 1-402 སངས་རྒྱས་ལའང་སྣང་བ་མ་ཡིན་པས་མེད་པ་སྟེ་མ་གསུངས་སོ། །ཁོ་བོ་ཅག་རྫས་ཀྱི་རྡུལ་བརྒྱད་ཀྱང་འབྱུང་བ་བཞི་དང་གཟུགས་ལ་སོགས་པ་འདུས་པ་ལས་གྲུབ་པའི་བུམ་པ་ལ་སོགས་པ་ ལ་རྡུལ་བརྒྱད་དུ་བཏགས་པ་ཡིན་གྱི་ཉན་ཐོས་སྡེ་པ་དང་བྱེ་བྲག་པས་བཏགས་པའི་ཆ་མེད་ནི་མི་འདོད་དོ། །སེམས་ཙམ་པ་རྡུལ་དང་རགས་པ་གཉིས་ཀ་རིགས་པས་བཀག་ནས་སེམས་སུ་འདོད་ པ་དེ་ནི་རགས་པ་བཀག་པས་འཇིག་རྟེན་མཁས་པ་རྣམས་དང་འགལ་ཞིང་། སེམས་ཀྱི་རྡུལ་ཕྲ་རབ་སྒྲུབ་པར་མི་ནུས་ལ་སེམས་རྐྱང་པ་ལ་འདུས་བྱས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་བཞི་རིམ་དང་ཅིག་ཅར་བརྩིར་ མི་བཏུབ་ལ། མཚན་ཉིད་མེད་པའི་བྱས་པར་ཡང་བྱར་མི་རུང་བས་ཀུན་རྫོབ་ནི་འཇིག་རྟེན་ལ་ཇི་ལྟར་གྲགས་པ་བཞིན་ཁས་བླངས་ནས་རིགས་པ་ནི་འཕགས་པ་རྣམས་ཀྱིས་གཟིགས་པའི་དོན་ལ་བསྟེན་ པར་བྱའོ། །འགྲེལ་པས་རྡུལ་ཕྲ་རབ་རྣམས་སེམས་དང་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་ཁྱད་མེད་དུ་བཤད་པ་ནི་ནོར་བ་ཡིན་ཏེ་དེ་ནི་ཉི་ཟེར་གྱི་རྡུལ་གྱི་བཞི་བཅུ་ཞེ་དགུའི་ཆ་གཅིག་ལ་གདགས་པ་ལས་ བཤད་དོ། །དེ་ནི་ཚད་མས་མ་གྲུབ་པས་ལོག་པའི་ཀུན་རྫོབ་ཡིན་ཏེ་ཆོས་མངོན་པ་ཀུན་ལས་བཏུས་ནས་རྡུལ་ཕྲ་རབ་ལུས་མེད་པར་རིག་པར་བྱའོ་ཞེས་བཤད་དོ། ། ཉན་ཐོས་བྱེ་བྲག་ཏུ་སྨྲ་བ་མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་སོ་སོར་བརྟགས་པའི་འགོག་པ་རྟག་པ་དགེ་བའི་རྫས་འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པའི་ཡེ་ཤེས་ཀྱི་ཡུལ་ན་ཡོད་པ་རང་ལ་དམིགས་པའི་ཡེ་ཤེས་སྐྱེད་པའི་བྱ་བའང་མི་བྱེད་པའི་འདུས་མ་བྱས་ཡོད་པར་འདོད་པ་འགོག་པ་ནི་འཁོར་བར་འཆིང་བྱེད་ལས་དང་ཉོན་མོངས་པ་ཀུན་འབྱུང་གི་བདེན་པ་དེས་འཁོར་བར་བཅིངས་པ་སྡུག་བསྔལ་གསུམ་གྱིས་ཅི་རིགས་པར་སྡུག་བསྔལ་བ་སྡུག་བསྔལ་གྱི་བདེན་པ་དང་། 1-403 གཉིས་པོ་དེ་ལྡོག་པར་བྱེད་པའི་ཐབས་བདག་མེད་གཉིས་སྒོམ་པར་བྱེད་པའི་སེམས་ལམ་གྱི་བདེན་པ་དང་། དེ་གསུམ་ལས་གཞན་པའི་ཐར་པ་འགོག་པའི་བདེན་པའི་མྱང་འདས་
【現代漢語翻譯】 如果不存在微塵，那麼世界的粗大組成部分就會變成沒有原因的種子嗎？如果果實產生時，原因消失了，那麼粗大的果實分解微塵，原因微塵就不是永恒的了。如果像火產生時，火石不消失一樣，原因微塵仍然存在，那麼如果這樣，有原因時就沒有結果，那就不是原因和結果了。就像因為地方不同，所以有瓶子和毯子等一樣，雖然這樣解釋，但這是站不住腳的，因為分離的原因會在原因停止的地方產生結果，而結合的原因會在不同的地方不停止原因的延續而產生結果。'有障礙'這個詞表明，非複合的虛空等是無障礙的永恒存在。 對於佛陀來說，因為不是顯現，所以是不存在的，因此沒有說。我們認為，由八種物質微塵，即四大和色等組成的瓶子等，被認為是八種微塵，但我們不希望聲聞部和分別部所認為的不可分割的部分。唯識宗認為，通過理智否定了微塵和粗大，並認為它們是心識。這與否定粗大而與世界智者相矛盾。無法證明心識的極微，也無法將四種有為法的特徵依次或同時應用於單純的心識。因為沒有特徵的造作也是不可能的，所以應該像世俗所知的那樣承認世俗諦，而理智應該依賴於聖者們所見之義。 註釋中說極微與心識和世俗諦沒有區別是錯誤的，因為這是從將一縷陽光的微塵分割成四十九分之一的部分來說的。因為這沒有通過量論來證明，所以是錯誤的世俗諦。從《阿毗達磨集論》中，應該理解極微是沒有身體的。聲聞分別說部認為，涅槃是各自通過分析而獲得的止滅，是永恒的、善良的物質，存在於超越世間的智慧境界中，不產生緣于自身的智慧，是非複合的。他們認為止滅是束縛輪迴的業和煩惱，是集諦，因為它們束縛輪迴，並以三種痛苦而遭受痛苦，是苦諦。 這二者（集諦和苦諦）的對治方法是修習二無我，是道諦。除了這三者之外，解脫是滅諦的涅槃。
【English Translation】 If there were no atoms, would the gross components of the world become seeds without a cause? If, when a fruit is produced, the cause disappears, then the gross fruit decomposes the atoms, and the cause atoms are not eternal. If, like fire being produced, the flint does not disappear, and the cause atoms remain, then if that were the case, there would be no result when there is a cause, and it would not be cause and effect. Just as there are pots and blankets, etc., because of different places, although this is explained, it is untenable, because separated causes produce results in the place where the cause ceases, and combined causes produce results in different places without ceasing the continuation of the cause. The word 'obstructed' indicates that non-composite space, etc., are unobstructed eternal existences. For the Buddha, because it is not a manifestation, it is non-existent, and therefore not spoken of. We believe that the eight material atoms, i.e., the four elements and form, etc., that make up pots, etc., are considered to be eight atoms, but we do not want the indivisible parts considered by the Śrāvakayāna and Vaibhāṣika schools. The Mind-Only school believes that both atoms and grossness are negated by reason and considered to be mind. This contradicts the worldly wise by negating grossness. It is impossible to prove the subtle atoms of mind, and it is impossible to apply the four characteristics of conditioned phenomena sequentially or simultaneously to the mere mind. Because causeless action is also impossible, the conventional truth should be acknowledged as it is known in the world, and reason should rely on the meaning seen by the noble ones. It is wrong to say in the commentary that there is no difference between atoms and mind and conventional truth, because this is said from dividing a dust mote in a sunbeam into one forty-ninth part. Because this has not been proven by valid cognition, it is a false conventional truth. From the Abhidharmasamuccaya, it should be understood that atoms are without body. The Śrāvakayāna Vaibhāṣikas believe that Nirvāṇa is the cessation attained separately through analysis, is an eternal, virtuous substance, exists in the realm of wisdom beyond the world, does not produce wisdom that focuses on itself, and is non-composite. They believe that cessation is the karma and afflictions that bind samsara, is the truth of origination, because they bind samsara, and suffer in various ways from the three sufferings, is the truth of suffering. The antidote to these two (the truth of origination and the truth of suffering) is to practice the two selflessnesses, is the truth of the path. Other than these three, liberation is the Nirvāṇa of the truth of cessation.
རྫས་སུ་ཡོད་ན་དེ་འདུས་ མ་བྱས་བྱེད་པ་ཐམས་ཅད་ཀྱིས་སྟོང་པར་འདོད་པས་དེ་ལས་ཅིའང་མི་འབྱུང་བ་དེས་ན་དེ་ཐར་པ་རྫས་སུ་གྲུབ་པ་ཞེས་མི་བརྗོད་དེ་དེ་ལ་མི་འཁྲུལ་བའི་རྟགས་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། དེ་ནི་ཉོན་མོངས་པ་དང་སྐྱེ་བ་འགོག་ལ་ཆུའི་རགས་ལྟ་བུ་ཡིན་པས་དེ་གཉིས་མི་འབྱུང་བའི་རྟགས་ཀྱིས་ཤེས་སོ་ཞེ་ན། དེ་ནི་དངོས་མེད་དང་བེམ་པོ་འགའ་ཞིག་ལ་འཇུག་པས་མ་ ངེས་སོ། །སློབ་དཔོན་ཁ་ཅིག་ནི་ཐར་པ་ཞེས་བྱ་བ་ནི་ཅུང་ཟད་ཀྱང་མི་སྐྱེ་སྟེ་བདེན་པ་གཞན་གསུམ་ལས་རྣམ་པར་གྲོལ་བའི་ཕྱིར་བརྗོད་དུ་མེད་པའི་ཆོས་ཉིད་བཞིན་ནོ། །ཞེས་འཆད་དོ། ། དབུ་མ་རྒྱན་ལས། །བསྒོམས་ལས་བྱུང་བའི་ཤེས་པ་ཡིས། །ཤེས་བྱ་འདུས་མ་བྱས་སྨྲ་བའི། །ལུགས་ལའང་གཅིག་མིན་དེ་དག་ནི། །རིམ་ཅན་ཤེས་དང་འབྲེལ་ཕྱིར་རོ། །ཞེས་གཅིག་དང་དུ་བྲལ་གྱིས་བཀག་གོ ། དེས་ན་དེ་ནི་ཉོན་མོངས་པ་དང་སྐྱེ་བ་རྒྱུན་ཆད་ནས་སྔར་མི་འབྱུང་བ་ཙམ་ལ་འགོག་པ་ཞེས་བཏགས་པ་ཡིན་ནོ། །དེས་ན་དེ་ལྟ་བུའི་མྱང་འདས་ལ་ཕུང་པོ་རྣམས་དང་དེ་ལེན་པའི་གང་ཟག་མི་སྲིད་པས་དེ་གཉིས་གང་དུ་མྱ་ངན་འདས་པར་གྱུར་པ་ཚད་མ་གསུམ་གྱིས་མ་མཐོང་བ་དེར་མྱ་ངན་འདས་པ་གང་ཞིག་ཡིན་ཏེ་བདག་དང་ཕུང་པོ་ལས་གཞན་པའི་དངོས་པོ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-404 དེས་ན་དེ་རྟག་པའི་རྫས་སུ་མི་རིགས་ལ་ཕུང་པོ་དང་ཕན་ཚུན་རྟེན་དང་བརྟེན་པར་ཡང་མེད་དོ། །གྲངས་ཅན་རྣམས་ཀྱིས་འཁོར་འདས་ཀྱི་ཚུལ་ནི་ཤེས་བྱ་ཐམས་ཅད་བདག་དང་གཙོ་བོ་གཉིས་ སུ་བྱས་ནས་གཙོ་བོ་ལའང་རང་བཞིན་ནི་དུག་གསུམ་ཆ་མཉམ་པ་དང་དེ་ལས་རྣམ་འགྱུར་བློ་དང་ང་རྒྱལ་དང་ང་རྒྱལ་ལས་མིག་ལ་སོགས་པ་བློའི་དབང་པོ་ལྔ་དང་ལག་པ་དང་རྐང་ པ་དང་བཤང་གཅི་གཉིས་དང་ངག་སྟེ་ལས་ཀྱི་དབང་པོ་ལྔ་དང་གཉིས་ཀའི་དབང་པོ་ཡིད་དང་སྒྲ་ལ་སོགས་ལྔ་དང་དོན་ལྔ་ལས་འབྱུང་བ་ལྔ་སྟེ་ཉི་ཤུ་རྩ་གསུམ་སྐྱེའོ། །བདག་ནི་ཤེས་ རིག་གི་སྐྱེས་བུ་རྟག་པ་རྟག་ཏུ་རང་བཞིན་གྱིས་ཁུག་མ་ན་གནས་སོ། །དེ་ལ་གཙོ་བོས་ནི་འཁོར་འདས་ཐམས་ཅད་བྱེད་ལ་བདག་ལ་ནི་བྱེད་པ་མེད་དེ། རང་བཞིན་འཇུག་པ་ལས་ནི་ ཡོན་ཏན་རྣམས། །མུན་པས་བསྒྲིབས་ཕྱིར་ཕྱིན་ཅི་ལོག་སེམས་ཀྱི། །བདག་གིས་ཞེས་ཤེས་མི་མཁས་སེམས་པ་ཡིན། །རྩ་འགྲུགས་བྱེད་པའི་ནུས་པའང་ཡོད་མ་ཡིན། །ཞེའོ། །དེ་ལ་ལོང་བ་ནི་རང་གིས་མི་མཐོང་ ཡང་མིག་ཅན་གྱིས་ཞའོ་ཁུར་བས་ལམ་བགྲོད་པ་བཞིན་རང་བཞིན་གྱིས་ལས་བྱས་པས་བདག་འཁོར་བར་འཁྲིད་པར་བྱེད་དེ། ཞ་ལོང་བཞིན་དུ་གཉིས་ཀ་ཡི། །འབྲེལ་བ་དེ་ཡིས་འཁོར་བར་བྱས། །ཞེས་སོ། ། 1-405 ཇི་སྲིད་དུ་བདག་དང་གཙོ་བོ་ཐ་མི་དད་དུ་འཁྲུལ་བ་དེ་སྲིད་དུ་འཁོར་བར་འཁྱམ་ལ་དེ་གཉིས་ཐ་དད་དུ་ཤེས་པ་དེ་གོམས་པས་བློ་ལ་སོགས་པའི་རྣམ་འགྱུར་རྣམས
【現代漢語翻譯】 如果存在實體，那麼它就是非複合的。由於認為一切作用皆為空性，因此不會從中產生任何事物，所以不能說它是實體性的解脫，因為它沒有不被迷惑的標誌。 如果說，它能阻止煩惱和生，就像水壩一樣，可以通過這二者不產生的標誌來認識它。那麼，這並不確定，因為它適用於非事物和某些物質。 有些論師說：『解脫是指任何事物都不產生，因為它從其他三個真理中解脫出來，就像不可言說的法性一樣。』 在《中觀莊嚴論》中說：『由禪定產生的智慧，對於宣說有為和無為的宗派來說，也不是一體的，因為它們與次第性的知識相關聯。』 這就用一和多來遮止。 因此，它只是因為煩惱和生的相續斷絕，並且不再產生，才被稱作『止』。因此，對於這樣的涅槃，由於沒有蘊和取蘊的補特伽羅，那麼這二者在哪裡涅槃了呢？由於三種量都無法見到，因此涅槃是什麼呢？因為沒有獨立於我和蘊的事物。 因此，它不應該是常恒的實體，並且與蘊之間也沒有相互依存的關係。數論師們認為，輪迴和涅槃的方式是將一切所知分為我和自性（補盧沙和普拉克里蒂）二者。自性具有三種 गुण (藏文：ཡོན་ཏན，梵文：गुण，梵文羅馬擬音：guṇa，漢語字面意思： गुण) 的平衡狀態，並由此產生變化，即 बुद्धि (藏文：བློ，梵文：बुद्धि，梵文羅馬擬音：buddhi，漢語字面意思： बुद्धि) 和 अहंकार (藏文：ང་རྒྱལ，梵文：अहंकार，梵文羅馬擬音：ahaṃkāra，漢語字面意思： अहंकार)，從 अहंकार (藏文：ང་རྒྱལ，梵文：अहंकार，梵文羅馬擬音：ahaṃkāra，漢語字面意思： अहंकार) 產生五種知覺器官（眼等）、五種行動器官（手、足、大小便處、語），以及兼具二者的 मनस् (藏文：ཡིད，梵文：मनस्，梵文羅馬擬音：manas，漢語字面意思： मनस्)，還有五種聲音等，以及從五種意義中產生的五大元素，總共二十三種。 補盧沙 (藏文：བདག，梵文：पुरुष，梵文羅馬擬音：puruṣa，漢語字面意思： पुरुष) 是常恒的覺性之士，始終以自性存在於囊中。自性做一切輪迴和涅槃之事，而補盧沙 (藏文：བདག，梵文：पुरुष，梵文羅馬擬音：puruṣa，漢語字面意思： पुरुष) 沒有作為。因為自性的作用，गुण (藏文：ཡོན་ཏན，梵文：गुण，梵文羅馬擬音：guṇa，漢語字面意思： गुण) 被黑暗遮蔽，所以顛倒地認為『我』是無知的心，沒有擾亂根本的能力。 就像盲人自己看不見，但由有眼者揹負著行走一樣，自性通過行動將補盧沙 (藏文：བདག，梵文：पुरुष，梵文羅馬擬音：puruṣa，漢語字面意思： पुरुष) 帶入輪迴。就像盲人和跛子一樣，二者的關係導致了輪迴。 只要將補盧沙 (藏文：བདག，梵文：पुरुष，梵文羅馬擬音：puruṣa，漢語字面意思： पुरुष) 和自性誤認為無差別，就會在輪迴中漂泊。當認識到二者的差別時，通過習慣， बुद्धि (藏文：བློ，梵文：बुद्धि，梵文羅馬擬音：buddhi，漢語字面意思： बुद्धि) 等變化就會停止。
【English Translation】 If there is a substance, then it is uncompounded. Since all actions are considered empty, nothing arises from it, so it cannot be said to be a substantial liberation, because it has no sign of not being deluded. If it is said that it prevents afflictions and birth, like a dam, and it can be known by the sign that these two do not arise, then this is not certain, because it applies to non-things and some material things. Some teachers say: 'Liberation means that nothing arises at all, because it is liberated from the other three truths, just like the nature of the inexpressible.' In the Ornament of the Middle Way, it says: 'The wisdom arising from meditation, for the schools that speak of conditioned and unconditioned, is also not one, because they are related to sequential knowledge.' This is blocked by one and many. Therefore, it is only called 'cessation' because the continuum of afflictions and birth is cut off and no longer arises. Therefore, for such a nirvana, since there are no aggregates and no person who takes the aggregates, where do these two pass into nirvana? Since the three valid means of cognition do not see it, what is nirvana? Because there is no object other than the self and the aggregates. Therefore, it should not be a permanent substance, and there is no mutual dependence between it and the aggregates. The Samkhyas consider the way of samsara and nirvana to be dividing all knowable things into two: the self (Purusha) and nature (Prakriti). Nature has a balanced state of the three gunas (qualities), and from this arises changes, namely buddhi (intellect) and ahamkara (ego), and from ahamkara arise the five sense organs (eyes, etc.), the five action organs (hands, feet, anus, genitals, speech), and manas (mind), which combines both, as well as the five sounds, etc., and the five great elements arising from the five meanings, totaling twenty-three. Purusha is the eternal person of awareness, always existing in the bag by nature. Prakriti does all the things of samsara and nirvana, but Purusha has no action. Because of the action of Prakriti, the gunas are obscured by darkness, so they mistakenly think that 'I' is an ignorant mind, without the power to disturb the root. Just as a blind person cannot see for himself, but is carried by a sighted person, Prakriti leads Purusha into samsara through action. Like a blind man and a cripple, the relationship between the two causes samsara. As long as Purusha and Prakriti are mistaken for being undifferentiated, one will wander in samsara. When the difference between the two is recognized, through habit, the changes such as buddhi will cease.
་རིམ་གྱིས་ལོག་ སྟེ་མ་ལུས་པ་ཞ་བ་ན་ཤེས་རིག་སྒྲ་ལ་སོགས་པའི་དོན་ལྔ་ལ་སྲེད་པ་དང་བྲལ་བར་འགྱུར་ཏེ་དེའི་ཚེ་ཤེས་རིག་རྟག་པར་གནས་པ་དེ་ཐར་པར་འདོད་དོ། །དེ་འགོག་པ་ནི་ སྲེད་པ་དང་བྲལ་བའི་བདག་དེ་ལ་ཐར་པ་ཐོབ་པའི་ཚེ་ཤེས་པ་ཡོད་པའི་ཡོན་ཏན་ཅི་ཞིག་ཡོད། དེའི་ཚེ་ཤེས་པ་དེ་མེད་པར་ཐལ་ཏེ་དེའི་ཡུལ་རྣམ་འགྱུར་ཐམས་ཅད་ལོག་ནས་མེད་ པའི་ཕྱིར་རོ། །ཡང་ན་ཐར་ཚེ་སྲེད་དང་བྲལ་བ་ལ་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་དེ་ལ་ཤེས་པ་ཡོད་པར་མི་འཐད་དེ་དེའི་ཡུལ་ཡོན་ཏན་ལྔ་ཅི་ཞིག་ཡོད་དེ་ལོག་ནས་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །འདི་ བློས་ཞེན་པའི་དོན་ལ་སྐྱེས་བུས་ཤེས་པར་བྱེད་དོ་ཞེས་འདོད་ཅིང་རང་བཞིན་གྱིས་ནི་སྐྱེས་བུའི་འདོད་པ་རིག་ནས་དེ་ལོངས་སྤྱད་པའི་དོན་དུ་རྣམ་འགྱུར་རྣམས་སྤྲུལ་བར་བྱེད་དོ། །སྐྱེས་བུའི་ཉེ་ བར་སྤྱོད་པ་ནི། །སྒྲུབ་ཕྱིར་གཙོ་བོ་རབ་འཇུག་སྟེ། །ལྟད་མོ་བ་དག་གྲུབ་བྱའི་ཕྱིར། །གར་གྱི་ལྟད་མོ་བྱེད་པ་བཞིན། །བྱ་བ་དང་། ཇི་ལྟར་འོ་མ་སེམས་པ་མེད་ན་ཡང་། །བེའུ་འཕེལ་བའི་རྒྱུ་མཚན་ཡིན་པ་ལྟར། ། 1-406 དེ་བཞིན་གཙོ་བོ་སྐྱེས་བུ་རྣམས་འཕེལ་བའི། །རྒྱུ་མཚན་ཉིད་དུ་འཇུག་པར་འགྱུར་བ་ཡིན། །ཞེས་འདོད་དོ། །དེའི་ཕྱིར་འདི་ལ་དེའི་ཚེ་སྐྱེས་བུའི་འདོད་པ་དང་རྒྱུ་འབྲས་ཀྱི་གཙོ་བོ་ཐམས་ཅད་མེད་ པས་རྒྱུ་མེད་པའི་ཤེས་པ་དེ་མི་འཐད་དོ། །འོ་ན་ནི་དེའི་ཚེ་ཤེས་པ་མེད་དོ་ཞེ་ན། དེ་ལ་ཤེས་པ་མེད་ན་ཡང་ཡོད་པར་འདོད་ཀྱང་ཡོད་པ་མིན་པ་ནམ་མཁའ་ལ་སོགས་ པ་དང་འདྲ་སྟེ་དེ་བེམ་རིག་གཉིས་ཀ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཤེས་པ་དེ་མེའི་ཚ་བ་ལྟར་རང་བཞིན་པར་འདོད་པའང་ཞིག་པ་ཡིན་ཏེ་བསྟོད་པ་ལས། ཤེས་པ་མེད་པར་ཡུལ་མེད་ཅིང་། ། ཡུལ་མེད་རྣམ་པར་ཤེས་པ་མེད། །དེ་ཕྱིར་ཤེས་དང་ཤེས་བྱ་དག །རང་བཞིན་མེད་པར་ཁྱོད་ཀྱིས་གསུངས། །ཞེས་བཤད་དོ། །དེའི་ཚེ་ཤེས་པ་དངོས་པོ་མེད་ཀྱང་དེ་བསྐྱེད་པའི་ནུས་པ་ཡོད་དོ། །ཞེ་ ན། ཐར་པར་ཤེས་པ་ཡོད་པའི་བདག་ཡོད་ན་དེ་ལ་བརྟེན་པའི་ས་བོན་ཡོད་པ་སྲིད་ན་རྟེན་མེད་པའི་ཕྱིར་བརྟེན་པ་མེད་དོ། །གལ་ཏེ་ཐར་པའི་བདག་མེད་ན་སྲིད་པ་ཡེ་མི་འཛད་ པར་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། བདག་དེ་མེད་པས་སྲིད་པ་མི་འཛད་པའི་བསམ་པ་དེ་མེད་དེ་ངེད་བདག་མེད་པའི་ལམ་བསྒོམས་པས་རྒྱུ་ལས་དང་ཉོན་མོངས་པ་དང་འབྲས་བུ་ཕུང་པོ་ཟད་པས་ཕྱི་ནང་གི་བདག་ཏུ་བཏགས་པ་ཐམས་ཅད་རྒྱུན་ཆད་པ་ཐར་པར་འདོད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-407 དེ་ལྟར་འདོད་པ་དེའི་ཕྱིར་འཁོར་བའི་སྡུག་བསྔལ་ལས་ཐར་བའི་མི་སྟེ་གང་ཟག་རྣམས་ལ་གཞན་བདག་རྟག་པ་ལ་ཐར་པ་ཡོད་པར་མིན་པར་ངེས་ཏེ་བཅིངས་ཐར་གྱི་འགྱུར་བ་དེ་མི་རུང་ བ་དེ་ཕྱིར་ཐར་པའི་རྣམ་པ་ཀུན་ཏུ་བདག་ཏུ་བཏགས་པའི་ཉེར་ལེན་གྱི་ཕུང་པོ་ཟད་པ་དེ་ངེས་ལེགས
【現代漢語翻譯】 逐漸消失，完全寂滅，不再貪戀色、聲、香、味、觸五種感官對象，那時，認為常住的意識就是解脫。爲了破斥這種觀點： 當一個沒有貪慾的『我』獲得解脫時，擁有意識有什麼用呢？那時，意識應該已經消失，因為它的所有對境和變化都已消失了。或者說，在解脫時，『我』已經沒有貪慾，所以不應該再有意識，因為它的五種感官對像已經消失了。這種觀點認為，補特伽羅（個人）通過意識來認知事物，而自性則認知補特伽羅的慾望，併爲了滿足這些慾望而顯現各種變化。補特伽羅的親近行為是： 『爲了實現目的，主（自性）積極投入，就像爲了觀眾而表演的舞蹈一樣。』就像牛奶雖然沒有意識，卻是牛犢生長的原因一樣，主（自性）也同樣爲了眾生的繁衍而投入。因此，在這種情況下，由於補特伽羅的慾望和因果關係的主體都不存在，所以沒有原因的意識是不合理的。那麼，那時是否沒有意識呢？即使認為那時有意識，但它並不存在，就像虛空一樣，因為它既不是物質也不是意識。認為意識像火的熱性一樣是自性，這種觀點也是錯誤的，因為在讚頌中說：『沒有意識就沒有對境，沒有對境就沒有意識。因此，您說意識和對境都是空性的。』那時，即使意識不存在，也存在產生意識的能力嗎？如果在解脫時存在具有意識的『我』，那麼可能存在依賴於它的種子，但由於沒有所依賴的對象，所以依賴關係也不存在。如果解脫的『我』不存在，那麼輪迴是否永遠不會結束呢？ 由於『我』不存在，所以認為輪迴不會結束的想法是不存在的，因為我們通過修習無我之道，使業和煩惱的因以及蘊的果都滅盡，因此，內外所假立的『我』的一切相續都斷絕，這就是我們所認為的解脫。因此，那些從輪迴痛苦中解脫出來的人們，可以肯定的是，外道所認為的常恒之『我』是不存在的，因為束縛和解脫的變化是不可能的。因此，在解脫的狀態中，完全滅盡作為『我』的近取蘊是絕對正確的。
【English Translation】 Gradually receding and completely ceasing, one becomes free from craving for the five sense objects of form, sound, smell, taste, and touch. At that time, one considers the permanently abiding consciousness to be liberation. To refute this view: When a 'self' without craving attains liberation, what is the use of having consciousness? At that time, consciousness should have disappeared because all its objects and changes have vanished. Alternatively, at the time of liberation, the 'self' is without craving, so it should not have consciousness because its five sense objects have disappeared. This view holds that the Purusha (individual) cognizes things through consciousness, while Prakriti (nature) cognizes the desires of the Purusha and manifests various changes to fulfill those desires. The Purusha's approach is: 'To achieve the purpose, the chief (Prakriti) actively engages, just like a dance performed for the audience.' Just as milk, though without consciousness, is the cause of the calf's growth, similarly, the chief (Prakriti) engages to cause the proliferation of beings. Therefore, in this case, since the desires of the Purusha and the subject of cause and effect do not exist, consciousness without a cause is unreasonable. Then, is there no consciousness at that time? Even if one thinks there is consciousness at that time, it does not exist, just like space, because it is neither matter nor consciousness. The view that consciousness is inherent like the heat of fire is also wrong, because it is said in the praise: 'Without consciousness, there is no object; without an object, there is no consciousness. Therefore, you said that consciousness and object are both empty.' At that time, even if consciousness does not exist, does the ability to generate consciousness exist? If there is a 'self' with consciousness in liberation, then there may be seeds dependent on it, but since there is no object to depend on, the dependence does not exist. If the liberated 'self' does not exist, will samsara never end? Since the 'self' does not exist, the idea that samsara will not end does not exist, because by practicing the path of non-self, we exhaust the cause of karma and afflictions, and the fruit of the aggregates. Therefore, all the continuities of the imputed 'self' inside and outside are cut off, which is what we consider to be liberation. Therefore, it is certain that for those who are liberated from the suffering of samsara, the eternal 'self' as conceived by outsiders does not exist, because the change of bondage and liberation is impossible. Therefore, in the state of liberation, the complete exhaustion of the appropriated aggregates as the basis for the imputed 'self' is absolutely correct.
་ཐར་པར་བརྗོད་དེ། གང་པོའི་རྟོགས་བརྗོད་ལས། །ལུས་ཞིག་ཚོར་བ་བསིལ་བར་གྱུར། །འདུ་ ཤེས་འགགས་ཤིང་འདུ་བྱེད་ཞི། །རྣམ་པར་ཤེས་པ་ནུབ་གྱུར་པ། །འདི་འདྲ་འདི་དག་ཡང་དག་མཐའ། །བྱ་བ་དང་། ཁྱད་པར་དུ་འཕགས་པའི་བསྟོད་པ་ལས། །སེར་སྐྱ་ལ་སོགས་ཐར་པ་ཡི། །བདག་ནི་ སྲིད་པའི་རྒྱུ་ཞེས་ཟེར། །ཁྱོད་ནི་ཞི་བར་ཞུགས་གྱུར་ནས། །ཞུགས་གུམ་ལྟ་བུར་བགྲང་དུ་མེད། །ཅེས་བཤད་དོ། །གོང་དུ་བསྟན་པའི་ཚུལ་དེ་ལྟར་ན་དབུ་མ་པས་བདེན་གཉིས་ཀྱི་རྣམ་པར་གཞག་པ་ ལ་འཇིག་རྟེན་པ་སྤྱོད་པ་ཀུན་རྫོབ་འདི་ཉིད་བླ་སྟེ་རིགས་ཀྱི་ཕྱི་ནང་གི་གྲུབ་མཐའ་སྨྲ་བས་རིགས་པས་དཔྱད་པའི་དོན་དམ་རྣམ་པ་ཀུན་ཏུ་རྟོགས་པ་མ་ཡིན་ཏེ་འཇིག་རྟེན་པའི་ཚུལ་ ལ་འཐད་པ་ཅུང་ཟད་ཡོད་ལ་གྲུབ་མཐའ་སྨྲ་བ་རྣམས་ཀྱི་དམ་པའི་དོན་གྱི་རྣམ་གཞག་ལ་རིགས་ངོ་ན་འཐད་པ་ཅུང་ཟད་ཀྱང་ཡོད་པ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །འདི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་གཅིག་པོ་འདིའི་དོན་སྡུད་མ་ཡིན་གྱི་རིགས་པའི་ཚུལ་ལ་རྣམ་པ་ཀུན་ཏུ་དེ་ལྟར་ཡིན་ནོ། ། 1-408 ཞེས་སྟོན་པ་ཡིན་ནོ། །འདི་ལ་འགྲེལ་པས་མ་འབྲེལ་བའི་བཤད་པ་མང་པོ་བྱས་པ་དེ་དག་ལ་ནི་སྙིང་པོ་མེད་དོ། །དངོས་པོ་རྟག་པ་དགག་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་དགུ་པའི་བཤད་པའོ།། །། ༄། །བདག་དགག་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅུ་པ། བདག་དགག་པར་སྟོན་པ་ན་མུ་སྟེགས་ཅན་རྣམས་ནང་དང་ཕྱིའི་བདག་གཉིས་འདོད་དེ་དང་པོ་ནི། ལུས་དང་དབང་པོ་ལ་གནས་པ་ལས་ཀྱི་འབྲས་བུ་ཟ་བ་པོར་འདོད་ལ་དེ་འགོག་པ་ནི་ གང་ཚེ་ཞེས་པ་སྟེ་ནང་ནི་བདག་དེ་གསུམ་པོ་ཡིན་ན་སྐྱེ་བ་རྟག་ཏུ་གསུམ་པོ་དེར་འགྱུར་དགོས་ཏེ་ཕན་ཚུན་འགྱུར་ན་བདག་རྟག་པ་འཇིག་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ཚེ་སྟེ་དེ་ཕྱིར་བདག་ མེད་མི་ཤེས་པ་ལས་བདག་ཕོའོ་མོའོ་མ་ནིང་ངོ་སྙམ་དུ་སེམས་ཤིང་འཁོར་ཏེ་དཔེར་ན། དོགས་པའི་འདུ་ཤེས་ཀྱིས་ནི་དུག་ལངས་པ། དུག་དེ་ཁོང་དུ་སོང་བ་མེད་ཀྱང་བརྒྱལ་བར་འགྱུར། །དེ་ བཞིན་བྱིས་པ་བདག་དང་བདག་གིར་ཁས་ལེན་པ། །བདག་དེར་འདུ་ཤེས་ཡང་དག་མིན་རྟག་སྐྱེ་ཞིང་འཆི། །ཞེས་གསུངས་སོ། །ཕྱིའི་བདག་དགག་པ་ནི། ནང་གི་བདག་ལ་ཕན་གནོད་བྱེད་པའི་འབྱུང་བ་ཆེན་ པོ་བཞིའམ་ལྔ་ལ་ཕོ་མོ་མ་ནིང་ཡོད་པས་དེ་བསྐྱེད་པའི་ནང་ལ་གསུམ་པོ་དེའི་བདག་ཡོད་དོ་ཞེ་ན་གང་ཚེ་ཞེས་གསུངས་ཏེ་འབྱུང་བཞི་ལ་གསུམ་པོ་དེའི་རྟགས་མེད་པས་གསུམ་པོ་དེ་མེད་ལ་དེ་ལ་བརྟེན་ནས་སྐྱེས་པའི་ལུས་ཕོ་མོ་མ་ནིང་དུ་འཇོག་པ་ཡིན། 1-409 རང་བཞིན་མེད་པར་སྨྲ་བ་ལ་རྐྱེན་གྱིས་སྣ་ཚོགས་སུ་འགྱུར་བ་ཡིན་ལ་རང་བཞིན་པ་ལ་ནི་གང་གིས་ཀྱང་འགྱུར་བ་མི་འཐད་དོ། །ཕོ་ལ་སོགས་པའི་རྟགས་མེད་ཀྱང་དེ་དག་གི་བདག་ ཡིན་ན་ནམ་མཁའ་ལ་སོགས་པའང་བདག་ཏུ་འགྱུར་རོ། །དེ་དོན་ལ་གྲུབ་ན་མེའི་ཚ་བ་ལྟར་བདག
【現代漢語翻譯】 被稱為解脫。如《廣百論本釋》所說：『身體毀滅，感覺平息，意識停止，行蘊寂滅，識蘊消失，像這樣就是真正的終結。』《殊勝贊》中說：『數論派等認為，我是存在的根源。您已進入寂滅，如同燈火熄滅般不可計數。』如上所述，中觀派認為，在二諦的安立中，世俗諦的行持最為重要。聲明內外宗義者，以理智分析勝義諦，卻不能完全理解，因為世俗諦的行持具有一定的合理性，而宗義論者對於勝義諦的安立，從理智上來說，沒有任何合理性。』這部論就是總攝，從理智的角度來看，一切都是如此。這是在說明這一點。對於這部論，有些解釋做了很多不相關的闡述，那些都沒有意義。《破常有品第九》的解釋完畢。 《破我品第十》 在闡述破我時，外道分為內我和外我兩種。第一種認為，內我存在於身體和感官中，是享受業果的主體。對此進行駁斥，即『何時』等。如果內我是這三者（指身體、感官和享受者），那麼輪迴中就應該永遠是這三者，如果相互轉變，那麼常我的概念就會崩潰。因此，因為不瞭解無我，才會認為我是男、女或非男非女，從而產生輪迴。例如，『疑惑的意識會使人中毒，即使毒藥沒有進入體內也會昏厥。』同樣，無知的孩童執著於我和我所，對於我的認知並不正確，因此不斷地經歷生死。』這是經文所說。駁斥外我：如果說，對於內我產生利益或損害的四大或五大種，具有男女或非男女的性質，因此這三者的我存在於產生它們的事物中，那麼『何時』等就說明，四大種沒有這三者的特徵，因此這三者並不存在，而依賴於它們所產生的身體才被區分為男女或非男女。 對於主張無自性者來說，會因為因緣而產生各種變化，而對於有自性者來說，任何事物都無法改變其性質。即使沒有男女等特徵，如果它們是這些特徵的主體，那麼虛空等也會變成我。如果這個觀點成立，那麼我就會像火的熱性一樣，成為一種實在。
【English Translation】 It is called liberation. As stated in the commentary on the Hundred Verses : 'The body is destroyed, feelings are cooled, perception ceases, formations are pacified, and consciousness disappears. Such is the true end.' The Praise of the Exalted says: 'The Samkhyas and others say that the self is the cause of existence. You have entered into peace, like a flame that is extinguished and cannot be counted.' As explained above, the Madhyamikas consider the conventional truth of worldly conduct to be supreme in the establishment of the two truths. Those who propound philosophical tenets, both internal and external, do not fully comprehend the ultimate truth through logical analysis, because worldly conduct has some validity, whereas the establishment of the ultimate truth by those who propound tenets has no logical validity whatsoever. This treatise is a summary, and from the perspective of reason, everything is as it is. This is what is being shown. Many irrelevant explanations have been made regarding this, but they are without essence. The explanation of the Ninth Chapter: Refuting Permanence is complete. Tenth Chapter: Refuting the Self In explaining the refutation of the self, non-Buddhists assert two kinds of self: internal and external. The first is believed to reside in the body and senses, experiencing the fruits of karma. This is refuted by 'When,' etc. If the internal self is these three (body, senses, and experiencer), then in samsara, it must always be these three. If they change mutually, the concept of a permanent self collapses. Therefore, not knowing the absence of self, one thinks 'I am male, female, or neuter,' and thus cycles in samsara. For example, 'Doubtful consciousness can cause poisoning, even if the poison has not entered the body, one will faint.' Similarly, ignorant children cling to 'I' and 'mine,' their perception of self is incorrect, and they constantly experience birth and death.' This is what the sutra says. Refuting the external self: If it is said that the four or five great elements, which benefit or harm the internal self, have the nature of male, female, or neuter, and therefore the self of these three exists in the things that produce them, then 'When' etc. explains that the four great elements do not have the characteristics of these three, therefore these three do not exist, and the bodies produced in dependence on them are distinguished as male, female, or neuter. For those who assert the absence of inherent existence, various changes occur due to conditions, but for those who assert inherent existence, nothing can change its nature. Even if there are no characteristics of male, etc., if they are the subjects of these characteristics, then space, etc., would also become self. If this view is established, then the self would become a reality, like the heat of fire.
་འཛིན་གྱི་ཡུལ་ངེས་པར་འགྱུར་ན་དེ་མེད་དོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་ཁྱོད་ཀྱི་བདག་གང་ཡིན་ པ་དེ་ནི་ང་ལ་སོགས་པ་གཞན་གྱི་བདག་མིན་པ་དེས་ན་དེ་བདག་རང་བཞིན་པ་མིན་ཏེ་མཐུན་པར་མ་ངེས་པའི་ཕྱིར་རྨི་ལམ་བཞིན་ནོ། །དེས་ན་དངོས་པོ་མི་རྟག་པ་དུ་མ་ གཞན་དབང་ཅན་རྣམས་ལ་དེ་ལས་བཟློག་པ་གསུམ་དུ་འཁྲུལ་ནས་བདག་དུ་རྟོག་པ་སྐྱེ་བར་འགྱུར་རོ། །ཡང་སྐྱེ་དང་སྐྱེ་བར་ལུས་སྣ་ཚོགས་སུ་འགྱུར་བ་བཞིན་ནང་གི་སྐྱེས་བུ་བདག་དེའང་སྣ་ ཚོགས་སུ་འགྱུར་བར་ཐལ་ལ་དེ་འདོད་ན་ལུས་ལས་གཞན་དང་རྟག་པ་མི་རིགས་ཏེ་ལུས་འགྱུར་བའི་རྗེས་སུ་བྱེད་པའི་ཕྱིར་ལུས་ཀྱི་ཆ་ཤས་བཞིན་ནོ། །ལུས་ངག་གི་རྣམ་རིག་པས་དེ་བསྐུལ་ བའི་བདག་ཡོད་དོ་ཞེ་ན། སྤྱིར་རེག་པ་མེད་པ་ལ་བསྐུལ་བ་མེད་དེ་སྲོག་སྟེ་བདག་ཀྱང་དེ་གཉིས་ཀྱི་སྐུལ་བྱེད་དུ་མི་འགྱུར་ཏེ་དེ་རེག་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །བདག་ནི་དུས་ལྟར་ལུས་དང་ཕྱོགས་མེད་པའི་ཕྱིར་རྟག་པ་མེད་དོ། 1-410 སེམས་ལའང་ལུས་དང་རེག་པ་མེད་པས་ལུས་ངག་གི་སྐུལ་བྱེད་དུ་མི་འགྱུར་ཞེ་ན། དེ་ལ་གསུམ་འདུས་པའི་རེག་པ་ཡོད་པས་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་རེག་པའི་ལུས་ཅན་ཡིན་ལ་བདག་ནི་རེག་ པ་ཅན་དུ་ཁྱོད་མི་འདོད་དོ། །ཡང་ན་ངེད་སེམས་དངོས་པོ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་རྒྱུར་འདོད་ལ་དེས་བསྐྱེད་པའི་རླུང་གི་རེག་པས་ལུས་ངག་གཡོ་བ་ཡིན་ཏེ་ཇི་སྐད་དུ། འདུན་པའི་རྩོལ་བའི་འདུ་ བྱེད་ལས། །སྐྱེད་པའི་རླུང་ཅན་ཡུལ་གཞན་དུ། །རྣམ་ཆད་མེད་པར་སྐྱེ་བ་ནི། །འགྲོ་བ་པོ་ཡི་མར་མེ་བཞིན། །ཞེས་བཤད་པ་ཡིན་ནོ། །བདག་གིས་ཀྱང་རླུང་བསྐྱེད་ནས་གཡོ་ན་ནི་བདག་ཏུ་གཡོ་ བའམ་མི་གཡོ་བར་འགྱུར་ཏེ་རེས་གཡོ་ན་གཡོ་བྱེད་མི་རྟག་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེའི་ཕྱིར་སེམས་ལས་གཞན་པའི་བདག་མེད་དོ། །ཁོ་བོ་ནི་མི་འཚེ་བའི་ཐབས་འཚོལ་བ་དང་བདག་རྟག་པ་ འདི་ལ་རྒྱུ་ཅི་ཡོད་སྙམ་པ་ནི་འགལ་བས་ན་བཞད་གད་དུ་བྱེད་པའོ། །དོན་ནི་ཁྱེད་མི་འཚེ་བའི་ཐབས་མི་འཚོལ་བར་ཐལ་ཏེ་རྟག་པ་ལ་མེ་དང་མཚོན་དང་དུག་དང་ཐོག་ལ་སོགས་ པ་གང་གིའང་གནོད་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་རྡོ་རྗེ་ཕ་ལམ་ལ་ཤིང་སྲིན་བསྲུང་མི་དགོས་པ་བཞིན་ནོ་ཞེས་བྱ་བ་ཡིན་ནོ། །ཡང་ཁྱེད་འཁོར་བའི་སྡུག་བསྔལ་ལས་སྲུང་བའི་ཆོས་ཀྱང་མི་འཚོལ་བར་འགྱུར་ཏེ་རྟག་པ་ལ་འཚེ་བ་མེད་པའི་ཕྱིར་ནམ་མཁའ་བཞིན་ནོ། ། 1-411 སྐྱེ་བ་དྲན་པས་བདག་རྟག་པ་ཡོད་དེ་མི་རྟག་ན་སྔོན་ཞིག་པ་དེ་ད་ལྟ་དྲན་པར་མི་རིགས་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེ་ན། མ་ངེས་པར་སྟོན་པ་ནི་ཚེ་སྔ་མ་ལ་ལུས་རྨ་ཅན་ དུ་མཐོང་ཞིང་དྲན་པས་ད་ལྟར་གྱི་ལུས་ཡང་རྨ་ཅན་དུ་རྟག་པའི་ཕྱིར་ཁྱོད་ཀྱི་ལུས་ཀོ་རྒྱུ་མཚན་ཅིས་མི་རྟག་པར་འདོད་དེ་ལུས་ཀྱང་རྟག་པ་ཉིད་དུ་ཟུངས་ཤིག སྔོན་གྱི་བདག་དེ་ ད་ལྟ་མེད་ན་དེ་གཉིས་གཅིག
【現代漢語翻譯】 如果執持的對境是確定的，那麼就顯示沒有『那個』，你所說的『我』不是『我』等其他人的『我』，因此它不是自性之『我』，因為它是不確定的，就像夢境一樣。因此，對於眾多無常且受他支配的事物，會錯誤地認為有與此相反的三種特性，從而產生『我』的執著。此外，就像在一次又一次的生命中身體會變成各種各樣一樣，內在的補特伽羅（藏文：སྐྱེས་བུ་，梵文天城體：पुरुष，梵文羅馬擬音：puruṣa，漢語字面意思：人）『我』也會變成各種各樣，如果承認這一點，那麼『我』就不能與身體分離且恒常，因為它會隨著身體的變化而變化，就像身體的一部分一樣。如果說身體和語言的表象是由意識驅動的，所以有『我』存在，那麼一般來說，沒有觸碰就沒有驅動，因此生命，也就是『我』，也不會成為這兩者的驅動者，因為它沒有觸碰。『我』不隨時間而存在於身體中，也沒有方位，因此不是恒常的。 如果心也沒有身體和觸碰，因此不會成為身體和語言的驅動者，那麼，因為心有三者聚合的觸碰，所以一切有情都是有觸碰的身體，而你並不認為『我』是有觸碰的。或者，我們認為心是萬物的因，由它產生的風的觸碰使身體和語言運動，正如所說：『意欲努力之造作，所生之風向他方，無間斷而生起者，如行者之燈火。』如果『我』也產生風並使其運動，那麼『我』要麼運動要麼不運動，如果有時運動，那麼運動者就會變得無常。因此，沒有獨立於心之外的『我』。如果我尋求不害的方法，並且想知道這個恒常的『我』有什麼原因，這是矛盾的，所以應該嘲笑。意思是說，你不應該尋求不害的方法，因為對於恒常的事物，任何東西都無法傷害，無論是火、武器、毒藥還是冰雹等等，就像不需要用木蟲來保護金剛石一樣。此外，你也不應該尋求從輪迴痛苦中保護自己的法，因為恒常的事物不會受到傷害，就像虛空一樣。 如果因為記得前世而認為有恒常的『我』，因為如果不是恒常的，那麼就不可能記得以前已經消失的事物，那麼，爲了顯示不確定性，如果記得前世的身體有傷，因此現在的身體也是恒常有傷的，那麼你為什麼認為身體不是恒常的呢？應該認為身體也是恒常的。如果以前的『我』現在不存在，那麼這兩個『我』就是一體的。
【English Translation】 If the object of clinging is definite, then it shows that 'that' does not exist. The 'I' you speak of is not the 'I' of others like 'me', therefore it is not the self-nature 'I', because it is uncertain, like a dream. Therefore, for many impermanent and dependent things, one mistakenly thinks that there are three characteristics contrary to this, thus generating the clinging to 'I'. Furthermore, just as the body transforms into various forms in life after life, the inner puruṣa (Tibetan: སྐྱེས་བུ་, Sanskrit Devanagari: पुरुष, Sanskrit Romanization: puruṣa, Chinese literal meaning: person) 'I' will also transform into various forms. If you admit this, then the 'I' cannot be separated from the body and be permanent, because it changes with the body, just like a part of the body. If you say that the appearances of body and speech are driven by consciousness, so there is an 'I', then generally, without touch there is no driving, therefore life, that is, the 'I', will not become the driver of these two either, because it has no touch. The 'I' does not exist in the body according to time, nor does it have a direction, therefore it is not permanent. If the mind also has no body and touch, therefore it will not become the driver of body and speech, then, because the mind has the touch of the aggregation of three, all sentient beings are bodies with touch, but you do not think that the 'I' has touch. Alternatively, we think that the mind is the cause of all things, and the touch of the wind produced by it makes the body and speech move, as it is said: 'The effort of desire, the action, the wind that is produced goes to another place, those that arise without interruption, are like the lamp of a traveler.' If the 'I' also produces wind and makes it move, then the 'I' either moves or does not move. If it sometimes moves, then the mover will become impermanent. Therefore, there is no 'I' independent of the mind. If I seek a method of non-harm and want to know what is the cause of this permanent 'I', this is contradictory, so it should be ridiculed. The meaning is that you should not seek a method of non-harm, because for permanent things, nothing can harm them, whether it is fire, weapons, poison, or hail, etc., just like there is no need to protect diamonds with woodworms. Furthermore, you should not seek the Dharma that protects you from the suffering of samsara, because permanent things are not harmed, like the sky. If because you remember past lives you think there is a permanent 'I', because if it is not permanent, then it is impossible to remember things that have disappeared before, then, in order to show uncertainty, if you remember that the body in the past life had injuries, therefore the current body is also permanently injured, then why do you think the body is not permanent? You should think that the body is also permanent. If the previous 'I' does not exist now, then the two 'I's are one.
་ཏུ་སྣང་ཞིང་དྲན་པ་དེ་ཅི་ཡིན་ཞེ་ན། འདུས་བྱས་རང་བཞིན་མེད་པའི་མིག་འཕྲུལ་དང་འདྲ་བ་རྒྱུད་གཅིག་པ་དང་རྒྱུད་ཐ་དད་པ་ལས་དང་ཏིང་ངེ་ འཛིན་ལ་སོགས་པའི་རྒྱུའི་ཁྱད་པར་གྱིས་དུས་གསུམ་གྱི་ཆོས་སྣ་ཚོགས་སུ་སྣང་བ་ནི་བསམ་གྱིས་མི་ཁྱབ་སྟེ་ཞོའི་སྣོད་འོག་ཁང་ན་གནས་པ་ལ་རྩྭའི་ཐོག་གི་སྟེང་དུ་ཕུག་རོན་ཕྱིན་པའི་ རྐང་རྗེས་སྣང་ཡང་དེར་མ་ཕྱིན་པ་བཞིན་འདས་པ་དང་ད་ལྟར་བ་གཉིས་གཅིག་ཏུ་གཅིག་མ་ཕྱིན་ཡང་དེ་ལྟར་དེར་ཕྱིན་པར་སྣང་བ་ཡིན་ནོ། །དེ་བཞིན་དུ་འཁྱུད་སྤྱད་ཀྱི་ལས་བསམ་གྱིས་ མི་ཁྱབ་པ་རྣམས་ཀྱང་ཡིན་ནོ། །དེ་ལྟར་བདག་ཕྱི་ནང་དུ་རྣམ་པར་ཆེ་བ་མུ་སྟེགས་པའི་འདོད་པ་ཕྱིར་བཀག་ནས་བེམ་པོ་དང་སེམས་པ་ཅན་གྱི་འདོད་པ་བྱེ་བྲག་ཏུ་ཕྱེ་ནས་འགོག་པ་ན་གཟེགས་གཟན་པ་ནི་བདག་བེམ་པོར་འདོད་དེ་ཁྱད་པར་དུ་འཕགས་པའི་བསྟོད་པ་ལས། 1-412 གཟེགས་གཟན་གྱིས་ནི་ཤེས་ལས་བདག །གཞན་དང་ཁྱབ་པར་ཡོངས་སུ་བརྗོད། །ཁྱོད་ཀྱིས་དེ་ནི་ཤེས་མེད་ན། །ཤིང་དང་འདྲ་བར་ཐལ་འགྱུར་གསུངས། །བྱ་བ་དང་། དེ་ཁོ་ན་ཉིད་བསྡུས་པ་ལས། གཞན་གྱི་ བདག་གི་མཚན་ཉིད་ནི། །འདོད་དང་སྲང་སོགས་ཡོན་ཏན་ཅན། །རྟེན་དང་ཀུན་འཇུག་ཟ་བ་པོ། །སེམས་མིན་སེམས་དང་ལྡན་པར་འདོད། །ཅེས་སོ། །དེ་ལ་དེ་རང་གི་ངོ་བོས་སྐྱེ་བར་དྲན་པར་ནི་ མི་རིགས་ཏེ་བེམ་པོ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། དྲན་ན་སེམས་སུ་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །སེམས་དང་ལྡན་པས་བདག་བེམ་པོ་ཡིན་ཡང་དྲན་ཅིང་ཤེས་པ་པོ་ཡིན་ན་སེམས་དང་ལྡན་པ་དེ་ཡི་སེམས་ པ་ཅན་དེ་རང་ཉིད་སེམས་པ་མིན་པ་དང་སྐྱེས་བུ་དེ་མི་རྟག་པར་ཡང་འགྱུར་ཏེ་དེ་སེམས་ཀྱི་ངོ་བོ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། སེམས་ཀྱི་ཡུལ་ཤེས་མ་ཤེས་ཀྱིས་ཁོ་ཤེས་པ་པོ་ ཡིན་མིན་དུ་འགྱུར་འགྲོ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་རང་ཉིད་སེམས་མ་ཡིན་ཡང་སེམས་དང་ལྡན་པས་སེམས་སུ་འདོད་ན་བདག་སེམས་མ་ཡིན་པ་དང་ལྡན་པས་སེམས་ཀྱང་སེམས་མ་ཡིན་པར་འགྱུར་ཏེ། རྒྱུ་ མཚན་མཚུངས་པའི་ཕྱིར་རོ། །འདི་བདག་གིས་ཡོན་ཏན་མིག་སོགས་བློ་ལྔ་བདེ་སྡུག་དང་། འདོད་སྡང་ཆོས་དང་ཆོས་མིན་འདུ་ཤུགས་འབད་ཅེས་བྱ་བ་བཅུ་གསུམ་འདོད་དེ་དེ་འདྲའི་བདེ་སོགས་དང་ལྡན་པའི་སྲོག་སྟེ་བདག་བདེ་སྡུག་ལ་སོགས་པ་འགལ་བ་རྣམས་དུས་གཅིག་ལ་བདེན་པ་མི་རུང་བས་བདེ་སོགས་བཞིན་དུ་སྣ་ཚོགས་མཐོང་སྟེ་དེ་དང་ལྡན་པའི་ཚེ་གཞན་དང་མི་ལྡན་པར་མཐོང་བ་དེ་ཕྱིར་བདག་དེ་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་ཡོན་ཏན་དུ་མར་འགྱུར་བའི་ཚེ་ཡོན་ཏན་ཅན་ཡང་དུ་མར་འགྱུར་འགྲོ་བར་ཐལ་བའོ། ། 1-413 གྲངས་ཅན་གྱི་བདག་འགོག་པ་ན་ཁྱད་པར་དུ་འཕགས་པའི་བསྟོད་པ་ལས། སེར་སྐྱས་བདག་གི་མཚན་ཉིད་ནི། །ཤེས་དང་ལྡན་པར་ཡོངས་སུ་བརྟགས། །ཁྱོད་ཀྱིས་དེ་ལྟར་མིན་ན་བདག །མི་རྟག་ཉིད་དང་ ལྡན་ཞེས
【現代漢語翻譯】 如果顯現和憶念是這樣，那又是什麼呢？是如幻術般無自性的事物，由於同類和異類，以及業和禪定等原因的差別，三時（過去、現在、未來）的諸法顯現出各種各樣的狀態，這是不可思議的。就像在倉庫的閣樓里，雖然沒有鴿子落在草地上的腳印，但卻顯現出鴿子落在那裡的腳印一樣，過去和現在雖然沒有真正地到達那裡，但卻顯現出到達那裡的樣子。同樣，不可思議的交合行為也是如此。因此，爲了駁斥外道關於內外自我的宏大觀點，區分有情和無情的觀點，當進行駁斥時，勝論派認為自我是物質。在《殊勝贊》中提到： 『勝論派認為自我具有知性，並且普遍存在。如果你認為它沒有知性，那就像木頭一樣毫無作用。』在《業和真性總攝》中提到：『其他宗派所說的自我的特徵是，具有慾望和快樂等屬性，是所依、能動者和享受者，不是心而是與心相關的。』因此，對於勝論派來說，自我不可能通過自身的體性而產生憶念，因為它本質上是物質。如果它能憶念，那就會變成心。如果說自我是物質，但因為它與心相關，所以能夠憶念和認知，那麼與心相關的那個有情本身就不是心，而且那個人也會變成無常，因為他不是心的體性。而且，他是否是認知者，會因為他是否認知心的對象而改變。 如果那個自我本身不是心，但因為它與心相關而被認為是心，那麼與非心相關的自我也會變成非心，因為原因相同。勝論派認為自我具有十三種屬性，即五根、苦樂、意願、憎恨、法、非法、習氣和努力。因此，具有快樂等屬性的生命，即自我，由於快樂等相互矛盾的事物不可能同時存在，所以會看到各種各樣的快樂等。當它具有某種屬性時，會看到它不具有其他屬性。因此，將『自我』與這些屬性聯繫起來，當屬性變成多種時，具有這些屬性的事物也會變成多種。 在駁斥數論派的自我時，《殊勝贊》中提到：『數論派認為自我的特徵是具有知性。如果你不這樣認為，那麼自我就會具有無常的屬性。』
【English Translation】 If appearance and recollection are like that, then what is it? It is like an illusion without inherent existence. Due to the differences in causes such as homogeneity and heterogeneity, as well as karma and samadhi, the dharmas of the three times (past, present, and future) appear in various states, which is inconceivable. Just as in the attic of a storehouse, although there are no footprints of pigeons on the grass, it appears as if pigeons have landed there, similarly, although the past and present have not actually arrived there, they appear as if they have arrived there. Likewise, inconceivable acts of union are also like that. Therefore, in order to refute the heretical views on the grandness of the inner and outer self, and to distinguish between sentient and insentient views, when refuting, the Vaisheshika school believes that the self is matter. In the 'Praise of Excellence', it is mentioned: 'The Vaisheshika school believes that the self has intelligence and is pervasive. If you think it has no intelligence, then it is as useless as wood.' In the 'Compendium of Action and Suchness', it is mentioned: 'The characteristics of the self according to other schools are that it has attributes such as desire and pleasure, is the support, the agent, and the enjoyer, and is not mind but related to mind.' Therefore, for the Vaisheshika school, it is impossible for the self to generate recollection through its own nature, because it is essentially matter. If it can recollect, then it will become mind. If it is said that the self is matter, but because it is related to mind, it can recollect and cognize, then that sentient being related to mind is not mind itself, and that person will also become impermanent, because he is not the nature of mind. Moreover, whether he is a cognizer will change depending on whether he cognizes the object of mind. If that self is not mind itself, but is considered mind because it is related to mind, then the self related to non-mind will also become non-mind, because the reason is the same. The Vaisheshika school believes that the self has thirteen attributes, namely the five senses, pleasure and pain, intention, hatred, dharma, non-dharma, habit, and effort. Therefore, the life that has attributes such as pleasure, i.e., the self, since contradictory things such as pleasure cannot exist simultaneously, will see various kinds of pleasure, etc. When it has a certain attribute, it will see that it does not have other attributes. Therefore, by associating 'self' with these attributes, when the attributes become multiple, the thing that has these attributes will also become multiple. When refuting the Samkhya school's self, the 'Praise of Excellence' mentions: 'The Samkhya school believes that the characteristic of the self is that it has intelligence. If you do not think so, then the self will have the attribute of impermanence.'
་བསྟན། །ཞེས་འབྱུང་ངོ་། ། དེ་ལ་གལ་ཏེ་བདག་ཤེས་པའི་ཡོད་པར་རྟག་ན་བྱེད་པ་ཅན་གྱི་རྒྱུ་འབྲས་ཀྱི་གཙོ་བོ་རྣམས་ལོག་སྟེ་དོན་མེད་པར་འགྱུར་ཏེ་མེ་རྟག་ན་བུད་ཤིང་དོན་ མེད་པ་བཞིན་ནོ། །མེ་བུད་ཤིང་ལས་འབར་བ་བཞིན་ཤེས་རིག་ཡུལ་ལྔ་ལ་གཙོ་བོ་ལས་འཁོར་བའི་ཚུལ་ནི་བཤད་ཟིན་ལ་རྟག་པ་ནི་རྐྱེན་ལ་མི་ལྟོས་པས་གཙོ་བོ་ལ་ཡེ་མི་ལྟོས་ པར་འགྱུར་ན་ལྟོས་པར་ཡང་བཤད་ཟིན་པའི་ཕྱིར་ལྟོས་པ་ནི་རྟེན་འབྲེལ་རང་བཞིན་མེད་པ་དང་མི་རྟག་པ་ཡིན་ནོ། །གལ་ཏེ་ཤིང་གི་རྫས་ནི་གཡོ་བའི་བྱ་བ་བཞིན་མ་ཞིག་གི་བར་ དུ་གཡོ་བ་མེད་པར་སྡོད་པས་ཤིང་རྟག་ལ་གཡོ་བ་མི་རྟག་པ་བཞིན་དང་སྡོད་པ་རླུང་ལ་མི་ལྟོས་ལ་གཡོ་བ་ལྟོས་པ་བཞིན་འདི་ཡང་དེ་ལྟར་ཡིན་པ་དེས་ན་ཤིང་གི་རྫས་ དེ་འདྲ་བའི་སྐྱེས་བུའི་ཡོད་པ་ནི་གཙོ་བོ་ལ་མི་ལྟོས་པས་རྟག་པའི་རང་བཞིན་ཡིན་ལ་གཡོ་བ་དང་འདྲ་བ་ཡུལ་ལྔ་ཤེས་པའི་ཡོད་པ་ནི་གཙོ་བོ་མེད་པར་མི་འབྱུང་ངོ་། །ཞེས་བྱ་བར་ནི་མི་རིགས་ཏེ་ཤེས་པ་མ་ཡིན་པའི་སྐྱེས་བུ་བེམ་པོར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་དང་། 1-414 སེམས་དང་ལྡན་པས་སེམས་ཡིན་པ་སྔར་བཀག་པའི་ཕྱིར་དང་། ཤེས་བྱའི་གྲངས་ཉི་ཤུ་རྩ་དྲུག་ཏུ་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཅི་སྟེ་ཉེས་པ་དེ་དག་གིས་འཇིགས་ནས་སྐྱེས་བུ་དེ་གནས་སྐབས་གཞན་དུ་ ཤེས་པ་ཡོད་པའི་ཁམས་ཏེ་ཤེས་པའི་རྒྱུའམ་ས་བོན་དུ་མཐོང་ཞིང་གནས་སྐབས་གཞན་དུ་ཤེས་པའི་གསལ་བར་ཡོད་དེ་ལྕགས་མེ་དང་ལྡན་བྲལ་ཞུ་འཁྱགས་སུ་འགྱུར་བ་བཞིན་ནོ། །ཞེ་ན། དེ་ལྟར་ ཡིན་པ་དེའི་ཕྱིར་སྐྱེས་བུ་རྣམ་པར་འགྱུར་བ་མི་རྟག་པར་འགྱུར་ཏེ་གཙོ་བོ་ཡོད་མེད་ལས་ཤེས་པའི་གསལ་བ་ཡོད་མེད་དུ་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །གྲངས་ཅན་གྱི་བྱེ་བྲག་ཁ་ཅིག་ན་རེ་ ངེད་ཤེས་པའི་ཡོད་པ་ནི་གཉིས་ཀའི་དབང་པོ་ཡོད་ཙམ་འབའ་ཞིག་ལ་ལྡན་ཏེ་སྲོག་ཆགས་ཐམས་ཅད་ལ་ཁྱབ་པའི་བདག་གམ་སྐྱེས་བུ་ནི་ནམ་མཁའ་བཞིན་ཏུ་ཆེ་ལ་དེ་ལ་ཡིད་རྡུལ་ཕྲ་ རབ་ཙམ་ཞིག་ལྡན་ཏེ་དེ་ཙམ་གྱིས་བདག་ཤེས་པ་ཅན་ཡིན་པས་སྔར་བཤད་པའི་སྐྱོན་རྣམས་མེད་དོ་ཞེ་ན། དེ་ལྟར་ཡིན་པ་དེའི་ཕྱིར་བདག་དེའི་ངོ་བོ་ནི་ཤེས་པ་ཡོད་མིན་དུ་མཐོང་ སྟེ་བདག་རྫས་དང་ཡིད་དེའི་ཡོན་ཏན་ཡིན་པས་བདག་གི་ངོ་བོ་ནི་ཤེས་པ་མ་ཡིན་ལ་དེ་རྡུལ་ཕྲ་མོ་ཙམ་ལྡན་པས་ཀྱང་དེར་མི་འགྱུར་ཏེ་རྡུལ་ཕྲ་རབ་ཙམ་གྱི་ལན་ཚྭ་ཡོད་པས་གངྒའི་ཆུ་ཀླུང་ལན་ཚྭ་ཅན་དུ་བཞག་པར་མི་ནུས་པ་བཞིན་ནོ། ། 1-415 འདི་ནི་བྱེ་བྲག་པའི་འདོད་པར་ཡང་བཤད་རུང་ངོ་། །གལ་ཏེ་ཡང་བདག་གཅིག་གིས་ཀུན་ལ་ཁྱབ་པར་ཡོད་ན་གཞན་གྱི་བདག་དེ་རྒྱུ་མཚན་ཅིས་ངར་མི་རྟོགས་ཏེ་གཞན་གྱིས་གཞན་གྱི་བདག་ལ་ ངར་འཛིན་པར་འགྱུར་ཏེ་ཐུན་མོང་གི་གཅིག་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རྫས་ཐུན་མོང་བ་ལ་ངར་འཛིན་མཐུན་པར་འཇུག་
【現代漢語翻譯】 如是說。如果承認存在能知之『我』是常恒的，那麼作為能動者的因果之主（Pradhāna，勝性）將會顛倒錯亂，變得毫無意義，就像火是常恒的，那麼木柴就沒有意義一樣。正如火從木柴中燃燒一樣，知識從五境之主中產生輪迴的方式已經闡述過了。常恒的事物不依賴於因緣，因此根本不依賴於主，既然已經闡述了依賴性，那麼依賴性就是緣起、無自性和無常的。如果說，就像樹的本質在未壞滅之前保持不動一樣，樹是常恒的，而搖動是無常的，靜止不依賴於風，而搖動依賴於風一樣，那麼，像這樣的樹的本質，其『補盧沙』（Purusha，神我）的存在不依賴於主，因此是常恒的自性，而類似於搖動的五境知識的存在，沒有主就不會產生。如果這樣說，那是不合理的，因為非知的『補盧沙』會變成無情物，並且因為具有心識而被認為是心，這在之前已經被駁斥了，而且還會導致所知數量增加到二十六個。 如果因為害怕這些過失，而認為『補盧沙』在其他狀態下是具有知識的界，是知識的因或種子，而在其他狀態下是知識的顯現，就像鐵與火時而結合時而分離，時而熔化時而凝固一樣。如果這樣認為，那麼，正因為如此，『補盧沙』會發生變化，變成無常，因為知識的顯現會隨著主的存在與否而存在與否。數論派的一些人說：『我們的能知之『我』僅僅與兩者的根源有關，遍佈所有眾生的『我』或『補盧沙』像虛空一樣廣大，只有微塵般的意與之相關，僅僅因為這樣，『我』就是能知的，因此沒有之前所說的過失。』如果這樣認為，那麼，正因為如此，那個『我』的自性被看作是有知或無知，因為『我』是實體，而意是它的功德，所以『我』的自性不是知識，即使與之相關的是微塵般的意，也不會因此而改變，就像即使恒河中有一點點鹽，也不能將恒河變成鹹水一樣。 這也可以說是勝論派的觀點。如果說，一個『我』遍佈一切，那麼為什麼其他人不認為那個『我』是『我』呢？因為其他人會執著于其他人的『我』，因為它是共同的，所以對共同的事物會產生共同的執著。
【English Translation】 Thus it is said. If it is asserted that the knowing 'self' is permanent, then the principals of cause and effect as the agent (Pradhāna) will be reversed and become meaningless, just as if fire were permanent, firewood would be meaningless. Just as fire blazes from firewood, the manner in which knowledge arises in cyclic existence from the five objects of the principal has already been explained. A permanent thing does not depend on conditions, therefore it does not depend on the principal at all. Since dependence has already been explained, dependence is interdependent, without inherent existence, and impermanent. If it is said that just as the substance of a tree remains unmoving until it is destroyed, the tree is permanent and the movement is impermanent, the stillness does not depend on the wind, but the movement does, then, just like that, the existence of the Purusha of such a tree's substance does not depend on the principal, therefore it is of a permanent nature, and the existence of the knowledge of the five objects, which is like movement, does not arise without the principal. If it is said like that, it is not reasonable, because the non-knowing Purusha would become inanimate, and because it possesses mind, it would be considered mind, which has been refuted before, and it would also lead to the number of knowables increasing to twenty-six. If, fearing those faults, it is thought that the Purusha in other states is a realm of knowledge, the cause or seed of knowledge, and in other states there is a manifestation of knowledge, just as iron sometimes combines with fire and sometimes separates, sometimes melts and sometimes freezes. If it is thought like that, then, precisely because of that, the Purusha changes and becomes impermanent, because the manifestation of knowledge exists or does not exist depending on the existence or non-existence of the principal. Some of the Samkhya school say: 'Our knowing 'self' is only connected to the root of both, the 'self' or Purusha that pervades all beings is as vast as the sky, and only a tiny particle of mind is connected to it, and just because of that, the 'self' is knowing, therefore there are none of the faults mentioned before.' If it is thought like that, then, precisely because of that, the nature of that 'self' is seen as knowing or not knowing, because the 'self' is a substance and the mind is its quality, so the nature of the 'self' is not knowledge, and even if it is connected to a tiny particle, it will not change it, just as a tiny amount of salt cannot make the Ganges salty. This can also be said to be the view of the Vaisheshika school. If it is said that one 'self' pervades everything, then why do others not think of that 'self' as 'I'? Because others will be attached to the 'self' of others, because it is common, so there will be a common attachment to common things.
པ་བཞིན་ནོ། །གཞན་གྱིས་བདག་དེ་བསྒྲིབས་པས་གཞན་གྱིས་ངར་མི་འཛིན་ནོ་ཞེ་ན། བདག་ དེ་ཉིད་ཀྱིས་དེ་ཉིད་ལ་བསྒྲིབས་པར་མི་འཐད་དེ་བདག་ཐམས་ཅད་གཅིག་ཡིན་པས་དེས་དེ་ཉིད་ལ་བསྒྲིབས་ན་རང་གིས་བདག་ལའང་ངར་མི་འཛིན་པར་འགྱུར་རོ། །གྲངས་ཅན་གང་གི་ཡོན་ཏན་གསུམ་ ཆ་མཉམ་པའི་རྒྱུའི་གཙོ་བོས་སྐྱེས་བུ་ཡུལ་ལ་སྤྱོད་པར་འདོད་པའི་འདོད་པ་རིག་ནས་རྣམ་འགྱུར་རྣམས་བྱེད་པ་པོར་འདོད་པ་དང་གཙོ་བོ་དེ་ལ་རྣམ་པ་ཀུན་ཏུ་ཤེས་པ་མེད་པར་སྨྲ་ བ་དེ་དག་དང་སྨྱོན་པར་ཁྱད་པར་མེད་པ་ནི་ཤེས་པ་ཕྱིན་ཅི་ལོག་སྣ་ཚོགས་སུ་གྱུར་བར་འདྲ་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཡོན་ཏན་གསུམ་གྱིས་རྣམ་འགྱུར་ཐམས་ཅད་བྱེད་ཤེས་ལ་ཟ་བ་སླ་བ་ དེ་མི་ཤེས་པ་ནི་ཟ་པོ་ནི་བདག་ཏུ་འདོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །མི་རིགས་པ་ནི་རིགས་པ་དང་འཇིག་རྟེན་པ་གཉིས་ཀ་དང་འགལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །བྱེ་བྲག་པ་བདག་དགེ་སྡིག་གཉིས་ཀའི་བྱེད་པ་པོ་དང་དེའི་འབྲས་བུ་ཟ་བ་པོ་གཉིས་ཀར་འདོད་པ་འགོག་པ་ནི་བྱ་བ་དང་ལྡན་པ་ཐམས་ཅད་ལ་རྟག་པ་མེད་དེ་བྱ་བ་བྱེད་པ་ཐམས་ཅད་ལ་འགྱུར་བས་ཁྱབ་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-416 ཁྱེད་བདག་ཐམས་ཅད་ལ་ཁྱབ་པར་འདོད་དེ་ཀུན་ཏུ་སོང་བ་ལ་བྱ་བ་མེད་དེ་ཡུལ་དུས་གསར་དུ་འགྲོ་བ་མེད་པའི་ཕྱིར་འདུས་མ་བྱས་ནམ་མཁའ་བཞིན་ནོ། །བདག་ལ་བྱ་བ་མེད་པ་ ནི་མེད་པ་རི་བོང་གི་རྭ་དང་མཚུངས་ཏེ་བྱ་བ་མེད་པའི་དངོས་པོ་མི་སྲིད་པའི་ཕྱིར་རོ། །རང་གི་སྡེ་པ་བྱ་བྱེད་མེད་པའི་དངོས་པོ་ཙམ་འདོད་པ་དེའང་མ་ཡིན་ཏེ། མདོ་ལས། འདུས་བྱས་ཐམས་ཅད་སྐད་ཅིག་མ། །མི་གནས་བྱ་བ་ག་ལ་ཡོད། །ཅེས་གསུངས་པའི་དོན་ནི་བདག་གི་བྱ་བྱེད་བཀག་པ་ཡིན་གྱི་ཆོས་རྟེན་ཅིང་འབྲེལ་བར་འབྱུང་བའི་བྱ་བྱེད་བཀག་པ་ནི་མ་ ཡིན་ཏེ་དེ་ཁས་མི་ལེན་ན་སངས་རྒྱས་པ་མ་ཡིན་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །བདག་རིགས་པ་དེ་དག་གིས་ཁེགས་པས་བདག་མེད་ལ་ཁྱོད་ཅིས་མི་དགའ་སྟེ་རྟེན་འབྲེལ་ཆོས་ཙམ་དུ་ལྟ་བ་ ལས་ལྟ་བའི་དྲ་བ་ཐམས་ཅད་ལོག་ནས་མཐོ་རིས་དང་ཐར་པ་འཐོབ་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཡང་བདག་རང་བཞིན་པ་ཡོད་ན་ཐམས་ཅད་རྟོགས་པ་མཐུན་པར་འགྱུར་ན་དེ་མེད་དོ། །ཞེས་སྟོན་པ་ནི་ གྲངས་ཅན་པ་དང་བྱེ་བྲག་པ་ལ་སོགས་པ་ལ་ལས་ཞེས་བྱ་བ་སྟེ་ཁ་ཅིག་ལུས་རེ་རེ་ཞིང་ཐ་མི་དད་དུ་གནས་པའི་བདག་ནམ་མཁའ་བཞིན་དུ་ཐམས་ཅད་དུ་སོང་བར་འདོད་དོ། ། 1-417 ཁ་ཅིག་ནི་ཟླ་བ་གཅིག་གིས་ཆུ་ཐམས་ཅད་ལ་གཟུགས་བརྙན་གྱིས་ཁྱབ་པ་བཞིན་བདག་གཅིག་གིས་ཐམས་ཅད་ལ་ཁྱབ་པར་འདོད་དེ་བདག་ནི་ཐམས་ཅད་ན་ཁྱབ་པ་ཡིན་ཏེ་བདག་གི་ཡོན་ཏན་ བདེ་སྡུག་ཐམས་ཅད་ན་ཁྱབ་པའི་ཕྱིར་ཞེས་འགོད་དོ། །གཅེར་བུ་པ་ལ་ལས་ལུས་ཙམ་སྟེ། །གཅེར་བུ་ལུས་ཀྱི་ཚད་བཞིན་དུ། །སྲོག་ནི་ཞུམ་དང་རྒྱས་པར་སྨྲ། །ཁྱོད་ཀྱིས་དེ་ནི་ཕྱོགས་གཅིག་ཕྱིར། །
【現代漢語翻譯】 如同那般。如果有人說：『因為我被他人遮蔽，所以他人不會執著於我。』那麼，自己遮蔽自己是不合理的，因為所有『我』都是一體的，如果自己遮蔽自己，那麼自己也不會執著于自己了。對於數論派，他們認為三種 गुण (guṇa， गुण， गुण， 屬性/美德) 平衡的自性（Prakṛti，प्रकृति，prakṛti，自性）會認知到 पुरुष (puruṣa，पुरुष，puruṣa，神我/精神) 想要體驗外境的慾望，然後作為變化的作者，並且認為自性在任何情況下都不具備 ज्ञान (jñāna，ज्ञान，jñāna，知識/智慧)。那些人和瘋子沒有區別，因為他們的認知顛倒錯亂。不瞭解三種 गुण (guṇa， गुण， गुण， 屬性/美德) 能夠輕易地創造一切變化，是因為他們認為享用者是『我』。這種觀點既不合邏輯，也不符合世俗常理。對於勝論派，他們認為『我』既是善惡的作者，也是其果報的享受者，這種觀點是站不住腳的，因為凡是具有作用的事物都是無常的，凡是造作的事物都必然會變化。' 你們認為『我』遍及一切，但遍及一切的事物沒有作用，因為它不會在新的時間和空間中出現，就像無為的虛空一樣。如果『我』沒有作用，那就如同不存在的兔子角一樣，因為沒有作用的事物是不可能存在的。你們宗派認為存在沒有作用的實體，這也是不正確的。經中說：『一切有為法皆是剎那生滅，無有常住，何來作用？』 這句話的意思是遮止了『我』的作用，而不是遮止了緣起法的生滅作用。如果不承認緣起，那就不是佛教徒了。既然你們的『我』已經被駁倒，為何不歡喜無我呢？因為從只觀察緣起法的角度來看，所有的見網都會被破除，從而獲得天界和解脫。如果『我』是自性存在的，那麼所有人的證悟應該是一樣的，但事實並非如此。這裡所說的『業』，是指數論派和勝論派等。有些人認為，每個身體中都存在著不相同的『我』，這些『我』如同虛空一般遍及一切。 有些人認為，就像一個月亮可以遍佈所有水面一樣，一個『我』可以遍及一切，因為『我』遍及一切，而『我』的 सुख (sukha，सुख，sukha，樂) 和 दुःख (duḥkha，दुःख，duḥkha，苦) 遍及一切。耆那教徒認為『我』就是身體本身。『耆那教徒說，生命會隨著身體的縮小和增大而縮小和增大。』 你們的觀點是片面的。
【English Translation】 It is just like that. If someone says, 'Because I am obscured by others, others will not be attached to me,' then it is unreasonable for oneself to obscure oneself, because all 'selves' are one. If oneself obscures oneself, then oneself will not be attached to oneself. For the Sāṃkhya school, they believe that Prakṛti ( प्रकृति, Prakṛti, Nature/Primordial Matter) with the three guṇas (गुण, guṇa, qualities/virtues) in equilibrium recognizes the desire of puruṣa (पुरुष, puruṣa, Self/Spirit) to experience external objects, and then acts as the agent of change, and they claim that Prakṛti does not possess jñāna (ज्ञान, jñāna, knowledge/wisdom) in any way. Those people are no different from madmen, because their cognition is inverted and confused. Not understanding that the three guṇas (गुण, guṇa, qualities/virtues) can easily create all changes is because they consider the enjoyer to be 'I'. This view is neither logical nor in accordance with worldly common sense. For the Vaiśeṣika school, they believe that 'I' is both the agent of good and evil and the enjoyer of its fruits, which is untenable, because everything that has an effect is impermanent, and everything that is created is bound to change. You believe that 'I' pervades everything, but something that pervades everything has no effect, because it does not appear in new times and spaces, just like unconditioned space. If 'I' has no effect, then it is like a non-existent rabbit's horn, because something without effect cannot exist. Your school believes in a mere entity without action, which is also incorrect. The sutra says: 'All conditioned phenomena are momentary. Where can there be abiding and action?' The meaning of this is to negate the action of 'I', not to negate the action of dependent origination. If you do not accept dependent origination, then you are not a Buddhist. Since your 'I' has been refuted, why are you not happy with no-self? Because from the perspective of only observing dependent origination, all nets of views will be broken, thereby attaining heaven and liberation. If 'I' is inherently existent, then everyone's realization should be the same, but that is not the case. Here, 'karma' refers to the Sāṃkhya and Vaiśeṣika schools, etc. Some people believe that there are different 'selves' residing in each body, and these 'selves' pervade everything like space. Some people believe that just as one moon can pervade all water surfaces, one 'I' can pervade everything, because 'I' pervades everything, and the sukha (सुख, sukha, happiness) and duḥkha (दुःख, duḥkha, suffering) of 'I' pervade everything. The Jains believe that 'I' is the body itself. 'The Jains say that life shrinks and expands as the body shrinks and expands.' Your view is one-sided.
རྣམ་པར་འཇིག་པར་འགྱུར་ཞེས་གསུངས། །ཞེས་བཤད་དོ། །རིགས་པ་ཅན་པ་ལ་སོགས་པ་ལ་ལས་རྡུལ་ཙམ་དང་སྐྲ་རྩེ་འབུམ་གྱི་ཆ་ཙམ་དང་ཡུངས་འབྲུ་ཙམ་དང་ཤེལ་གོང་དག་པ་ལྟ་བུའི་མཐེ་ བོང་ཙམ་དང་རི་རབ་ཙམ་བསྟན་པར་མི་ནུས་པ་འདོད་ལ་བྱ་བ་དམིགས་པའི་རྟགས་ཀྱིས་ཡོད་པར་སྒྲུབ་བོ། །སངས་རྒྱས་ཀྱི་ལུགས་འཛིན་པ་ཤེས་རབ་ཅན་གྱིས་བདག་མེད་ཅེས་མཐོང་ངོ་། །ཡང་བདག་ རྟག་པ་ལ་ཉོན་མོངས་དང་སྡུག་བསྔལ་ལ་སོགས་པའི་གནོད་པ་མེད་ལ་གནོད་མེད་ལའང་གནོད་པ་ལས་ཐར་པ་མེད་པ་དེས་ན་མུ་སྟེགས་པ་གང་གི་བདག་རྟག་པ་དེ་ལ་ཐར་པ་མི་ རིགས་ཏེ་སྔ་ཕྱི་ལ་ཁྱད་པར་མེད་པའི་ཕྱིར་དང་རྩོལ་བས་སྐྱོན་རྙིང་པ་བསལ་བ་དང་ཡོན་ཏན་གསར་པ་བསྐྱེད་དུ་མེད་པའི་ཕྱིར་ནམ་མཁའ་བཞིན་ནོ། །གཞན་ཡང་བདག་ཡོད་ན་བདག་མེད་སྙམ་པ་དེ་མི་རིགས་ཤིང་འཁྲུལ་པས་དེ་ཉིད་རིག་པ་ངེས་ཤིང་མཐར་ཐུག་པ་ལས་མྱ་ངན་ལས་འདས་པར་འགྱུར་བའང་བརྫུན་དུ་འགྱུར་ཏེ་སངས་རྒྱས་པའི་ལུགས་ལ་མྱང་འདས་དེ་ཡོད་པ་ལ་མེད་པར་འཛིན་པའི་བློ་འཁྲུལ་པར་འདུག་པའི་ཕྱིར་དང་། 1-418 ཁྱེད་ཀྱི་ལུགས་ཀྱི་བདག་གི་དེ་ཉིད་རིག་པ་ངེས་པ་མྱང་འདས་སུ་འདོད་ན་བདག་འཛིན་ལས་ཉོན་མོངས་པའི་ཚོགས་བྱུང་ནས་ཡང་འཁོར་བའམ་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཇི་སྐད་དུ། དེ་ཉིད་ཉི་ཤུ་ ལྔ་ཤེས་ན། །རལ་པའམ་བྱི་བོའམ་གཙུག་ཕུད་དམ། །ཆ་ལུགས་གང་གིས་གནས་ཀྱང་རུང་། །གྲོལ་འགྱུར་འདི་ལ་ཐེ་ཚོམ་མེད། །བྱ་བ་དང་། རྟོག་གེ་འབར་བ་ལས། །བློ་སོགས་བདག་གི་ཡོན་ཏན་བཅད། །དྲུངས་ ནས་ཕྱུང་བའི་རྣལ་འབྱོར་པ། །ཡིད་ལ་བདག་ཅེས་གནས་པ་ནི། །བྱེ་བྲག་པ་ཡི་ཐར་པར་ཤེས། །ཞེས་བཤད་དོ། ། དེའི་ཕྱིར་བདག་ཡོད་ན་ཕྱི་ནང་གཉིས་ཀ་ལ་ཐར་པ་མི་རུང་ངོ་། །གལ་ཏེ་ གྲོལ་བའི་ཚེ་ན་བདག་མེད་ན་བདག་མེད་དེ་ནི་སྔར་མ་གྲོལ་བ་ན་ཡང་མེད་པ་ཡིན་ཏེ་ཡིད་ལ་བདག་ཡེ་ནས་མི་ལྡན་པ་ལ་གང་དེ་མཐོང་བ་དེ་ནི་རང་བཞིན་ཏེ་གཉུག་ མའི་ཆོས་ཉིད་མཐོང་བར་མདོ་ལས་བཤད་དེ་ཅི་ཡང་མཐོང་བ་མེད་པ་ནི་མཐོང་བ་དམ་པ་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་སོ། །འདི་ལ་གྲོལ་བ་ཡོད་ཉིད་ན་ཞེས་འདོན་པ་དེ་ནི་བཤད་དཀའོ། །ཁ་ ཅིག་ནི་གློ་བུར་གྱི་དྲི་མ་དང་མི་ལྡན་པ་ལ་མཐོང་བ་དེ་གཉུག་མའི་རང་བཞིན་དུ་བཤད་ཅེས་འཆད་དོ། །གལ་ཏེ་བདག་རྟག་པ་མེད་ན་མི་རྟག་པ་ལ་རྒྱུན་མི་རུང་བས་ཆད་པའི་ལྟ་བར་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། 1-419 དེ་ལྟ་ན་བསྐལ་པ་དང་པོ་ནས་ད་དུང་རྩྭ་སོགས་རྣམས་ཀྱི་རྒྱུན་ཅི་སྟེ་ཡོད་མི་རྟག་པ་ལ་རྒྱུན་མེད་པ་དེ་བདེན་ན་སུ་ལའང་གཏི་མུག་དང་ཆགས་སྡང་ལ་སོགས་པ་མི་འབྱུང་ བར་འགྱུར་བས་ཆད་པའི་སྐྱོན་མེད་དོ། །བདག་ནི་ཡོད་དུ་ཆུག་ཀྱང་གཟུགས་ལ་སོགས་པ་ཕྱི་ནང་གི་འཁོར་འདས་ཀྱི་ཕུང་པོ་ལྔ་ནི་རང་རང་གི་རྒྱུ་གཞན་ལས་སྐྱེ་འཇིག་གནས་གསུམ་བྱ
【現代漢語翻譯】 被稱為『完全毀滅』。正如所說。對於勝論派等一些人來說，他們認為無法指出像微塵、頭髮尖的百萬分之一、芥子大小、或像清澈的玻璃球般拇指大小、或像須彌山大小的事物，但他們通過目標行為的標誌來證明其存在。而持有佛陀教義的智者則視其為無我。 此外，如果『我』是常恒的，就不會有煩惱和痛苦等損害；如果沒有損害，也就沒有從損害中解脫的可能性。因此，任何外道所認為的常恒之『我』，都不可能獲得解脫，因為它前後沒有區別，並且無法通過努力消除舊的過失和產生新的功德，就像虛空一樣。另外，如果存在『我』，那麼認為『無我』就是不合理的，因為迷惑顛倒。如果認識到『我』的真實，最終從痛苦中解脫也會變成虛假的，因為在佛教的教義中，涅槃是存在的，而執著于『我』的存在就是一種顛倒的認知。 如果按照你們的觀點，認識到『我』的真實就是涅槃，那麼從我執中就會產生煩惱，然後再次輪迴或轉變。正如所說：『如果瞭解二十五個真諦，無論是留髮、剃髮還是束髮髻，以任何形式存在，都能獲得解脫，對此毫無疑問。』以及《論理之光》中說：『通過瑜伽切斷智慧等『我』的功德，從根源上拔除，心中認為有『我』存在，這就是勝論派的解脫。』 因此，如果存在『我』，那麼內外都不可能獲得解脫。如果解脫時沒有『我』，那麼未解脫時也應該沒有『我』，因為對於心中原本沒有『我』的人來說，所見到的就是自性，經文中說見到本有的法性。因此，什麼也見不到就不是殊勝的見解。如果說『在這種情況下存在解脫』，那就很難解釋了。有些人解釋說，見到沒有突發污垢的狀態，就被稱為本有的自性。 如果『我』不是常恒的，那麼無常的事物不可能有連續性，因此會墮入斷見。如果是這樣，那麼從最初的劫到現在，草等事物的連續性又是如何存在的呢？如果無常的事物沒有連續性是真實的，那麼任何人都不應該產生愚癡和貪嗔等煩惱，因此沒有斷見的過失。即使假設『我』存在，色等內外輪迴和涅槃的五蘊，也是各自從不同的因緣中產生、壞滅和安住。
【English Translation】 It is said to be 'completely destroyed.' As it is said. For some, such as the Vaiśeṣikas (a school of Indian philosophy), they believe that it is impossible to point out things like a dust particle, one millionth of a hair tip, the size of a mustard seed, or the size of a thumb like a clear glass ball, or the size of Mount Meru, but they prove its existence by the sign of targeted action. And the wise who hold the doctrine of the Buddha see it as non-self. Furthermore, if the 'self' is permanent, there would be no harm from afflictions and suffering; if there is no harm, there is no possibility of liberation from harm. Therefore, the permanent 'self' that any non-Buddhist believes in cannot attain liberation, because there is no difference between before and after, and it is impossible to eliminate old faults and generate new merits through effort, just like space. Also, if there is a 'self', then thinking 'no-self' is unreasonable, because it is a delusion. If one recognizes the truth of the 'self', ultimately liberation from suffering will also become false, because in the Buddhist doctrine, Nirvana exists, and clinging to the existence of the 'self' is a reversed cognition. If, according to your view, recognizing the truth of the 'self' is Nirvana, then from self-grasping, afflictions will arise, and then there will be rebirth or transformation again. As it is said: 'If one understands the twenty-five principles, whether with hair, shaved head, or topknot, in whatever form one exists, one will attain liberation, without any doubt.' And in Nyāyakusumāñjali (A Shower of Reason) it says: 'By yoga, cutting off the qualities of the mind, etc., of the self, uprooting them from the root, the one who dwells in the mind thinking there is a self, this is known as the liberation of the Vaiśeṣikas.' Therefore, if there is a 'self', then liberation is impossible both internally and externally. If there is no 'self' at the time of liberation, then there should be no 'self' even when not liberated, because for those who originally have no 'self' in their minds, what is seen is the self-nature, and the scriptures say that one sees the inherent Dharma nature. Therefore, seeing nothing is not a supreme view. If one says 'there is liberation in this case', then it is difficult to explain. Some explain that seeing the state without sudden defilements is said to be the inherent self-nature. If the 'self' is not permanent, then impermanent things cannot have continuity, so one will fall into nihilism. If that is the case, then how does the continuity of grass, etc., exist from the first kalpa until now? If it is true that impermanent things have no continuity, then no one should generate afflictions such as ignorance and attachment, so there is no fault of nihilism. Even if we assume that the 'self' exists, the five aggregates of form, etc., of internal and external samsara and nirvana, each arise, perish, and abide from their respective different causes.
ེད་པར་ མཐོང་གི་བདག་གིས་ནི་བྱེད་པར་མ་མཐོང་བས་དེ་རྒྱུ་མ་ཡིན་ནོ། །འདི་རྒྱས་པར་ནི་ཚད་མ་རྣམ་པར་ངེས་པ་ན་ཡོད་དོ། །གང་ཞིག་ཡོད་ན་གང་འགྱུར་ཉིད། །དེ་ལས་གཞན་པ་དེ་ ཡི་རྒྱུར། །རྟོག་པ་ཡིན་ན་ཐམས་ཅད་ལ། །རྒྱུ་རྣམས་ཐུག་པ་མེད་པར་འགྱུར། །ཞེས་བཤད་དོ། །དེ་ཉིད་བྱེ་བྲག་ལ་མཚོན་ནས་སྟོན་པ་ནི་ཇི་ལྟར་ཏེ་དཔེར་ན་ས་བོན་ཏེ་རྒྱུ་སྔ་མས་ བྱས་པ་ལ་འབྲས་བུ་མྱུ་གུ་ཡང་རྒྱུས་བྱས་པ་ཞེས་དང་། མི་རྟག་པ་གཉིས་ཀྱིས་ནི་རྟག་པའི་རྒྱུ་འབྲས་མེད་པར་སྟོན་ཏོ། །རྟེན་འབྲེལ་གྱིས་རྟག་ཆད་ཀྱི་མཐའ་སྤོང་བའི་ཚུལ་སྟོན་པ་ནི་ གང་ཕྱིར་ཞེས་པ་སྟེ་དངོས་པོ་འཇུག་འགྱུར་བ་ནི་རྒྱུ་ཚང་ན་འབྲས་བུ་རྒྱུན་མ་ཆད་དུ་འབྱུང་བས་འཁོར་འདས་ཀྱི་རྟེན་འབྲེལ་ཆད་པར་མི་འགྱུར་ཏེ་འདིས་ནི་འཇིག་རྟེན་རྒྱང་འཕེན་པ་སྐྱེ་བ་སྔ་ཕྱི་མེད་པས་འཁོར་འདས་རྒྱུན་ཆགས་མེད་པ་དང་། 1-420 དཔྱོད་པ་བ་དྲི་མ་སེམས་ཀྱི་རང་བཞིན་ཡིན་པས་མྱང་འདས་ཡེ་མེད་པར་འདོད་པའི་ལོག་རྟོག་སེལ་ལོ། །དངོས་པོ་ལྡོག་འགྱུར་ཞེས་བྱ་བས་ནི་རྒྱུ་ལོག་ན་འབྲས་བུ་ལྡོག་པས་རྟེན་འབྲེལ་ལ་ རྟག་པའི་མཐའ་སེལ་ཏེ་འདིས་གྲངས་ཅན་དང་དཔྱོད་པ་པ་དང་དབང་ཕྱུག་པ་ལ་སོགས་པ་རྒྱུ་རྟག་པ་མ་ལོག་པར་འབྲས་བུ་རྟག་པ་སྐྱེ་བར་འདོད་པ་སེལ་ཏེ་དེ་དག་གི་ཚུལ་རྒྱས་ པ་ནི་གྲུབ་མཐའ་རྒྱན་གྱི་མེ་ཏོག་ཏུ་བལྟའོ། །བདེན་གཉིས་ལས། གང་ཕྱིར་རྒྱུ་ལས་བྱུང་དེའི་ཕྱིར། །འདི་ནི་ཅི་ཕྱིར་ཆད་པར་འགྱུར། །དེ་ལོག་ན་ནི་རྟོག་པ་ལ། །ཇི་ལྟར་རྟག་པ་ཉིད་ཡིན་ སྨྲོས། །ཞེས་བཤད་དོ། །འགྲེལ་པས་དངོས་པོའི་སྒྲ་རྒྱུ་འབྲས་སོ་སོ་ལ་སྦྱར་བ་དེ་ནི་མ་ཡིན་ནོ། །འདིས་ཀྱང་ཆོས་ཐམས་ཅད་རང་གི་ངོ་བོ་ལས་མ་གྲུབ་པར་སྟོན་ཏོ། །བདག་དགག་པའི་རབ་ ཏུ་བྱེད་པ་བཅུ་པའི་བཤད་པའོ།། །། ༄། །དུས་དགག་པ་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅུ་གཅིག་པ། དུས་དགག་པ་སྟོན་པ་ན་འབྱུང་བ་བཞི་དང་ནམ་མཁའ་དང་ས་བོན་ལ་སོགས་པ་ཡོད་ཀྱང་མྱུ་གུ་དང་མེ་ཏོག་དང་རྩི་ཤིང་ལ་སོགས་པ་མི་སྐྱེ་ བས་དུས་ཀྱི་རྒྱུ་ལ་ལྟོས་ལ་དེའང་རྟག་པ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་མུ་སྟེགས་དུས་རྒྱུར་སྨྲ་བ་དག་འདོད་པ་དེ་འགོག་པ་ནི་དེ་དངོས་པོ་ལས་ཐ་དད་དུ་གྲུབ་པ་ནི་མེད་དེ། མ་དམིགས་པའི་ཕྱིར་དང་ཚོར་བ་ལ་སོགས་པ་ལྟར་ཉམས་སུ་མྱོང་བ་དང་། 1-421 གཟུགས་སྒྲ་ལ་སོགས་པ་ལྟར་དབང་ཤེས་ཀྱིས་མི་རྟོགས་པའི་ཕྱིར་དང་། རྗེས་དཔག་གིས་ཀྱང་མ་ཡིན་ཏེ་གང་དུའང་མངོན་སུམ་གྱིས་མ་གྲུབ་པ་ལ་ཁྱབ་པ་ངེས་བྱེད་མེད་པའི་ཕྱིར་དང་། སྐད་ཅིག་ དང་ཐང་ཅིག་དང་ཡུད་ཙམ་ལ་སོགས་པའང་ཉི་མའི་འགྲོས་ལ་བརྟགས་པ་ཡིན་པས་དུས་དང་འབྲེལ་བ་མེད་པས་རྟགས་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། མི་འཁྲུལ་བའི་རྟགས་གཞན་ཡང་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ ན་བུ
【現代漢語翻譯】 因為我沒有看到『見』是『作者』，所以它不是原因。這種擴充套件存在於確定量時。如果存在什麼，什麼會改變？除了它之外，它就是它的原因。如果是概念，那麼一切事物的原因將是無限的。』這就是所說的。通過具體例子來展示它，例如，種子是先前原因所產生的，而果實——苗芽，也被認為是原因所產生的。兩種無常的事物表明沒有常的原因和結果。通過緣起顯示避免常斷二邊的道理，即『因為』，事物變化是因為原因具足，所以果實不斷產生，因此輪迴和涅槃的緣起不會斷絕。這駁斥了順世外道認為沒有前後世，因此輪迴和涅槃沒有連續性的觀點。 思辨者認為垢染是心性的本質，因此認為沒有涅槃，這破除了這種邪見。『事物逆轉』意味著如果原因逆轉，果實也會逆轉，因此緣起避免了常邊。這駁斥了數論派、思辨者和自在天派等認為原因常住不逆轉，因此果實常住產生的觀點。關於這些觀點的詳細闡述，請參考《宗義妙花》。《二諦論》中說：『因為從原因產生，所以，為什麼會斷滅呢？如果它逆轉，那麼對於概念，怎麼能說是常住呢？』解釋說將『事物』一詞分別應用於原因和結果是不正確的。這也表明一切法不是自性成立的。《破我論》第十的解釋完畢。 第十一，《破時論》。 在駁斥時間的觀點時，即使存在四大、虛空和種子等，苗芽、花朵和植物等也不會生長，因此需要依賴時間的因素，而時間是常住的。』這是外道認為時間是原因的觀點，駁斥這種觀點是因為時間不是獨立於事物而存在的，因為它不可見，並且無法像感覺等一樣被體驗，也無法像色聲等一樣被根識覺知。它也不能通過推理來證明，因為對於任何沒有通過現量證明的事物，都無法確定其周遍性。剎那、瞬間和須臾等都是根據太陽的執行來計算的，與時間沒有關聯，因此不是有效的理由。也沒有其他無誤的理由。因此……
【English Translation】 Because I do not see 'seeing' as the 'agent', it is not the cause. This elaboration exists when the measure is ascertained. If something exists, what will change? Other than that, it is the cause of it. If it is a concept, then the causes of all things will be infinite.' That is what is said. Showing it through specific examples, for example, the seed is produced by the previous cause, and the fruit—the sprout, is also considered to be produced by the cause. Two impermanent things show that there is no permanent cause and effect. Showing the way to avoid the extremes of permanence and annihilation through dependent origination, that is, 'because', things change because the causes are complete, so the fruit continuously arises, therefore the dependent origination of samsara and nirvana will not be cut off. This refutes the Carvaka's view that there are no past and future lives, therefore samsara and nirvana have no continuity. The Mimamsakas believe that defilement is the essence of the mind, therefore they believe that there is no nirvana, which refutes this wrong view. 'Things reverse' means that if the cause reverses, the fruit will also reverse, therefore dependent origination avoids the extreme of permanence. This refutes the Samkhya, Mimamsakas, and Ishvaravadins, etc., who believe that the cause is permanent and does not reverse, therefore the fruit is permanently produced. For a detailed explanation of these views, please refer to 'Ornament of Tenets'. The Two Truths say: 'Because it arises from a cause, therefore, why would it be annihilated? If it reverses, then for the concept, how can it be said to be permanent?' The explanation that applying the word 'things' separately to cause and effect is incorrect. This also shows that all dharmas are not established by their own nature. The explanation of the Tenth, 'Refutation of Self', is completed. The Eleventh, 'Refutation of Time'. In refuting the view of time, even if the four elements, space, and seeds, etc., exist, sprouts, flowers, and plants, etc., will not grow, therefore it is necessary to rely on the factor of time, and time is permanent.' This is the view of the Tirthikas who believe that time is the cause, refuting this view because time does not exist independently of things, because it is not visible, and cannot be experienced like feelings, etc., nor can it be perceived by root consciousness like forms and sounds, etc. It also cannot be proven by inference, because for anything that has not been proven by direct perception, its pervasiveness cannot be determined. Moments, instants, and short periods of time, etc., are all calculated according to the movement of the sun, and have no connection with time, therefore they are not valid reasons. There is also no other infallible reason. Therefore……
མ་པའི་སྒོ་ནས་དུས་གསུམ་གྱི་ཁྱད་པར་འཇོག་པས་དེའི་སྒོ་ནས་འགོག་པ་ནི་མ་འོངས་པའི་བུམ་པ་ལ་ད་ལྟར་བ་དང་འདས་པའི་བུམ་པ་མེད་དེ་རྒྱུ་མཚན་གང་ཕྱིར་འདས་ད་ ལྟར་གྱི་བུམ་པ་དེ་གཉིས་མ་འོངས་པ་དེར་ཕྱི་ནུར་བྱས་ནས་སྡོད་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་ཏེ་སྡོད་ན་རྟག་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །དུས་དང་པོ་གཉིས་མེད་པ་དེ་ཕྱིར་དེ་ལ་ལྟོས་པའི་ མ་འོངས་པ་མེད་དེ་གསུམ་པོ་ཕན་ཚུན་ལྟོས་པས་གཅིག་མེད་ན་གསུམ་ག་མེད་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །འདིར་དུས་གསུམ་གཞན་ལ་མ་ལྟོས་པ་རང་གི་ངོ་བོས་བསྟན་པར་མི་ནུས་པས་དེ་ དང་དེའི་བུམ་པ་ཞེས་དེས་མཚོན་ནས་སྟོན་པ་ཡིན་ནོ། །དེ་ལ་ད་ལྟར་བྱུང་བ་ནི་བུམ་པ་དེ་སྐྱེས་ལ་མ་འགག་པའོ། །འདས་པ་ནི་དེ་ཞིག་པའོ། །མ་འོངས་པ་ནི་ད་ལྟར་དུ་མ་གྲུབ་པ་སྟེ་དངོས་པོ་ལས་གཞན་དུ་གྱུར་པའི་དུས་རྟག་མི་རྟག་གང་ཡང་མེད་པས་དུས་གཞན་དང་གཞན་གྱི་དངོས་པོ་དེ་དུས་དེ་དང་དེ་ན་ཡོད་པར་འགྱུར་རོ་ཞེས་གསུམ་ག་ཕན་ཚུན་བསྣོལ་ལ་དགག་སྟེ་དེ་ལྟར་ཡོད་ན་ནི་དངོས་པོ་མི་འགྱུར་བ་རྟག་པའི་དོན་དུ་འགྱུར་བས་རྟག་པའི་སྐྱོན་བརྗོད་པས་དགག་གོ ། 1-422 གལ་ཏེ་ཞིག་པ་འདས་པའི་བུམ་པ་དེ་མ་འོངས་པའི་ངོ་བོར་མ་འོངས་པ་ལ་ཡོད་པས་འདས་པ་མ་འོངས་པ་ལ་མེད་པར་མ་གྲུབ་ཅེ་ན། དེ་ཇི་ལྟར་འདས་པར་འགྱུར་ནས་འདས་ པ་མ་ཡིན་པར་ཐལ་ཏེ་མ་འོངས་པའི་བདག་ཉིད་དུ་ཡོད་པའི་ཕྱིར་མ་འོངས་པ་ཉིད་བཞིན་ནོ། །ཡང་མ་འོངས་པ་ད་ལྟར་གྱི་ཚེ་མེད་ན་དེ་སྟོང་པ་ཉིད་དུ་གྲུབ་ལ་ཅི་སྟེ་ མ་འོངས་པའི་དངོས་པོ་དེ་ད་ལྟར་གྱི་ཚེ་མ་འོངས་པའི་བདག་ཏུ་གནས་པར་འགྱུར་ན་དེ་ད་ལྟར་བར་འགྱུར་ཏེ་ད་ལྟ་གྲུབ་ནས་གནས་པའི་ཕྱིར་ད་ལྟར་གྱི་བུམ་པ་བཞིན་ནོ། །དེ་ ལྟ་ན་མ་འོངས་པ་མི་སྲིད་པས་འདས་ད་ལྟར་ཡང་མེད་དེ་ལྟོས་ས་མེད་ན་ལྟོས་ཆོས་མེད་ཅིང་གཅིག་མེད་པས་ཀུན་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟར་ཕྱི་རོལ་པའི་དུས་བཀག་ནས་ནང་པའི་ འགོག་པ་ན་བྱེ་བྲག་ཏུ་སྨྲ་བ་ན་རེ་བུམ་པ་ལ་སོགས་པའི་འདུས་བྱས་རྣམས་དུས་གསུམ་ག་ད་ལྟར་གྱི་ཚེ་རྫས་སུ་གྲུབ་ལ་དེ་ལ་ལུགས་བཞི་ལས་དངོས་པོ་གཞན་དུ་འགྱུར་བ་ ནི་བཙུན་པ་ཆོས་སྐྱོབ་སྟེ་དུས་ཀྱི་དངོས་པོ་ཐ་དད་ཀྱང་བུམ་པའི་རྫས་ལ་འགྱུར་བ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །མཚན་ཉིད་གཞན་དུ་འགྱུར་བ་ནི་བཙུན་པ་དབྱངས་སྒྲོགས་ཏེ་བུམ་པ་གཅིག་ལ་དུས་གསུམ་གའི་མཚན་ཉིད་ཚང་བའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-423 གནས་སྐབས་འགྱུར་བ་ནི་བཙུན་པ་དབྱིག་བཤེས་ཏེ་དེ་འགྱུར་ཡང་རྫས་གཅིག་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །གཞན་གཞན་དུ་འགྱུར་བ་ནི་བཙུན་པ་སངས་རྒྱས་ལྷ་སྟེ་སྔ་ཕྱི་ཐ་དད་ཙམ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། ། ཞེས་ཟེར་རོ། །དེ་ལ་མ་འོངས་ཞེས་གསུངས་ཏེ་ད་ཅི་ཞིག་མེད་དེ་མེད་པ་མི་སྲིད་པར་འགྱུར་རོ། །དུས་ཀུན་ཡོད་པ་དེའི་མི་ར
【現代漢語翻譯】 通過『無』的角度來區分過去、現在、未來三時，通過這種方式進行反駁：未來的瓶子不具有現在的和過去的狀態，這是什麼原因呢？因為過去和現在的瓶子不會推遲到未來，如果它們存在於未來，就會變成永恒不變的事物。如果前兩個時間不存在，那麼依賴於它們（過去和現在）的未來也就不存在了，因為三者相互依賴，一個不存在，則全部都不存在。在這裡，三時不能不依賴於其他事物而獨立存在，因此用『那個』和『那個瓶子』來表示它們。 其中，現在是指瓶子正在產生而沒有停止的狀態。過去是指瓶子已經消逝的狀態。未來是指瓶子尚未形成的狀態。因為在事物之外不存在恒常或無常的時間，所以其他時間的事物會在那個特定的時間存在。這三者相互交織並相互否定，如果它們以這種方式存在，事物就不會改變，就會變成永恒不變的事物，因此通過指出永恒的過失來進行反駁。 如果消逝的過去的瓶子以未來的形式存在於未來，那麼過去就不存在於未來，這種說法不成立。那麼，它怎麼會變成過去呢？它會變成非過去，因為它存在於未來的自性中，就像未來本身一樣。此外，如果未來在現在不存在，那麼它就變成了空性。如果未來的事物在現在以未來的自性存在，那麼它就會變成現在，因為它現在已經形成並存在，就像現在的瓶子一樣。如果是這樣，未來就不可能存在，過去和現在也不存在，因為沒有依賴的基礎，就沒有依賴的對象，一個不存在，則全部都不存在。通過這種方式駁斥外道對時間的觀點，內道進行反駁。 其中，分別說部認為，瓶子等有為法在現在以實體的形式存在於三時中，並且根據四種理論會變成不同的事物。尊者法救認為，時間的事物是不同的，但瓶子的實體不會改變。尊者妙音認為，性質會改變，因為一個瓶子具有三時的所有性質。尊者世友認為，狀態會改變，即使它改變了，實體仍然是一個。尊者僧伽提婆認為，前後只是不同而已。 他們這樣說。如果說『未來』，那麼現在還缺少什麼呢？如果缺少，就會變成不存在。如果所有時間都存在，那麼...
【English Translation】 Through the perspective of 'non-existence' to distinguish the three times—past, present, and future—and refute through this method: a future pot does not possess the states of present and past. What is the reason for this? It is because the past and present pots will not be delayed into the future. If they exist in the future, they would become eternal and unchanging things. If the first two times do not exist, then the future that relies on them (past and present) also does not exist, because the three are interdependent; if one does not exist, then all three do not exist. Here, the three times cannot independently exist without relying on other things, so they are represented by 'that' and 'that pot'. Among them, the present refers to the state where the pot is being produced and has not stopped. The past refers to the state where the pot has already vanished. The future refers to the state where the pot has not yet formed. Because there is no constant or impermanent time outside of things, the things of other times will exist at that specific time. These three intertwine and negate each other. If they exist in this way, things will not change and will become eternal and unchanging things. Therefore, the refutation is carried out by pointing out the fault of eternity. If the vanished past pot exists in the future in the form of the future, then the statement that the past does not exist in the future is not valid. Then, how would it become the past? It would become non-past because it exists in the nature of the future, just like the future itself. Furthermore, if the future does not exist in the present, then it becomes emptiness. If the future thing exists in the present with the nature of the future, then it will become the present, because it has now formed and exists, just like the present pot. If this is the case, the future cannot exist, and the past and present also do not exist, because without a basis for reliance, there is no object of reliance; if one does not exist, then all do not exist. Through this method, the externalists' view of time is refuted, and the internalists refute. Among them, the Sarvastivadins believe that conditioned phenomena such as pots exist in the present in the three times in the form of entities, and according to four theories, they will become different things. Venerable Dharmatrāta believes that the things of time are different, but the entity of the pot will not change. Venerable Ghosaka believes that the nature will change because one pot has all the natures of the three times. Venerable Vasumitra believes that the state will change, and even if it changes, the entity is still one. Venerable Buddhadeva believes that the past and future are only different. They say this. If you say 'future,' then what is lacking now? If it is lacking, it will become non-existent. If all times exist, then...
ྟག་པ་གང་ལས་ཏེ་དངོས་པོ་ཐམས་ཅད་རྟག་པར་འགྱུར་ ཏེ་དུས་གསུམ་གྱི་རྫས་ལ་འགྱུར་བ་མེད་པའི་ཕྱིར་དང་། འགྱུར་ན་ཞིག་ནས་མེད་པར་འགྲོ་བའི་ཕྱིར་རོ། །འདུ་བྱེད་རྟག་ནའང་མི་རྟག་པའི་ལུང་དང་འགལ་བར་འགྱུར་རོ། །འདས་པ་དེ་ལས་འདས་ ཏེ་དེ་ལས་བརྒལ་ན་ཅིའི་ཕྱིར་འདས་པར་འགྱུར་ཏེ་འོ་མ་ལས་འདས་པའི་ཞོ་འོ་མར་མི་རུང་བ་བཞིན་ནོ། །འདས་པ་ལས་མ་འདས་པ་ཇི་ལྟར་འདས་པར་འགྱུར་ཏེ་ཁྱེད་དུས་གསུམ་གའི་ བྱེད་པ་ད་ལྟར་ཡོད་པར་འདོད་པས་འདས་པ་ལ་འབྲས་བུ་འཛིན་པའི་བྱེད་པ་ཞིག་ཀྱང་དེ་འབྱིན་པའི་བྱེད་པ་ཡོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལ་འཛིན་པ་ནི་ད་ལྟར་བའི་རྒྱུས་ད་ལྟར་བའི་ འབྲས་བུ་བསྐྱེད་པ་ཡིན་ལ། འབྱིན་པ་ནི་འདས་པའི་ལས་ཀྱིས་ད་ལྟར་གྱི་རྣམ་སྨིན་ཕྱུང་བ་ལྟ་བུ་ཡིན་ནོ། །བྱེད་པའང་རྒྱུ་རྐྱེན་ལ་ཡོད་ཅིང་དེ་ལས་དོན་གཞན་པའོ། །དེས་ན་འདས་པ་ལས་མ་འདས་པ་དེ་བྱེད་པ་དང་བཅས་པར་ད་ལྟར་གནས་ན་ཅིའི་ཕྱིར་འདས་པར་འགྱུར་ད་ལྟར་བ་ཐམས་ཅད་ཀྱང་འདས་པར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-424 ཡང་ན་འདས་པའི་མཚན་ཉིད་ལས་འདས་ན་འདས་པར་མི་རུང་ལ་དེ་ལས་ད་ལྟར་བ་མ་འདས་ན་འདས་པ་མི་རུང་སྟེ་མཚན་ཉིད་ད་ལྟར་བ་ལ་འདས་པར་མི་རུང་བའི་ཕྱིར་རོ། ། མ་འོངས་པ་དགག་པ་ནི་མ་འོངས་པ་དེ་སྐྱེས་ནས་ཡོད་ན་ད་ལྟར་བར་འགྱུར་ལ། དེ་ལ་སྐྱེ་བ་མེད་ན་ནམ་མཁའ་ལྟར་རྟག་པར་འགྱུར་ལ། དེ་སྐྱེ་བ་མེད་ཀྱང་འཇིག་པས་མི་ རྟག་པ་ཡིན་ཏེ་རྒྱུ་རྐྱེན་གྱིས་མ་འོངས་པ་ཞིག་ནས་ད་ལྟར་བར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ་ཞེ་ན། འོ་ན་འདས་ལ་འཇིག་པ་མེད་དེ་རྐྱེན་གང་གིས་ཀྱང་འདས་པའམ་ད་ལྟར་དུ་བསྐྱེད་དུ་ མེད་པའི་ཕྱིར་ཏེ། རྟག་པར་རྟོག་པར་འགྱུར་རོ། །འདས་པ་དང་ད་ལྟར་བ་མི་རྟག་པར་འགྱུར་བ་ནི་འདས་པ་ཞིག་ཟིན་པ་དང་ད་ལྟར་བ་རང་བཞིན་ཡིན་པས་དེ་ལས་མི་ཉམས་ཤིང་ དེ་གཉིས་ལས་གསུམ་པ་མ་འོངས་པ་མ་སྐྱེས་པའི་དངོས་མེད་ཡིན་པའི་ཕྱིར་མི་རྟག་པ་མེད་པར་མི་འགྱུར་བ་དང་དུས་གསུམ་མི་རུང་ངོ་། །མ་འོངས་པ་ད་ལྟར་གྱི་ཚེ་ཡོད་དེ་རྐྱེན་ ཚང་ན་སྐྱེ་བའི་ཕྱིར་རོ་ཞེ་ན། དངོས་པོ་ཕྱིས་སྐྱེ་བ་སྔར་ནས་ཡོད་ན་ཕྱ་སྨྲ་བ་རྒྱུ་མེད་དམ་གནམ་གྱིས་བསྐོས་པར་སྨྲ་བ་ལོག་མི་འགྱུར་ནས་དེ་དང་མཚུངས་ཞེས་འགྲེལ་པས་བཤད་མོད་ཀྱི་འདི་ནི་གྲངས་ཅན་རྒྱུ་ལ་འབྲས་གནས་པ་དང་འདྲ་བར་བཤད་ན་བདེའོ། ། 1-425 འབྲས་བུ་གང་ཞིག་རྒྱུ་ལས་འབྱུང་བར་བྱེད་པ་དེ་རྒྱུ་ལ་སྔར་ནས་ཡོད་ན་འཁོར་བའི་བར་དུ་གཅིག་ཁོ་ན་བསྐྱར་ནས་སྐྱེ་བར་འགྱུར་རོ། །སངས་རྒྱས་ལ་སོགས་པས་སྨོན་གནས་ཤེས་པས་མ་ འོངས་པ་མཁྱེན་ནས་ལུང་བསྟན་པས་ཡོད་དོ་ཞེ་ན། དེ་མོ་གཤམ་གྱི་བུ་ལ་སོགས་དངོས་མེད་ཀྱང་མཐོང་བར་འགྱུར་ཏེ་རང་བཞིན་མེད་པར་ཁྱད་པར་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །མ་འོངས་པ་ཤེས་པའི
【現代漢語翻譯】 如果一切事物都是永恒的，那麼它們將永遠存在，因為三時（過去、現在、未來）的實體不會改變。如果它們改變，就會消亡。如果諸行是永恒的，那麼它們將與無常的經文相矛盾。如果過去已經過去，並且超越了過去，那麼它為什麼會成為過去呢？就像從牛奶中分離出來的酸奶不能再變成牛奶一樣。如果未從過去中分離出來，又怎麼能成為過去呢？因為你認為三時的一切行為現在都存在，所以過去也具有產生結果的行為。持有是現在的原因產生現在的果，給予是過去的行為產生現在的異熟。行為存在於因緣之中，並且與因緣不同。因此，如果未從過去中分離的事物與行為一起存在於現在，那麼它為什麼會成為過去呢？因為一切現在的事物都將變成過去。或者，如果它超越了過去的特徵，那麼它就不能成為過去；如果現在的事物沒有從過去中分離出來，那麼它就不能成為過去，因為現在的特徵不能成為過去。 駁斥未來：如果未來已經產生並存在，那麼它將變成現在。如果它沒有產生，那麼它將像虛空一樣永恒。如果它沒有產生，但會因為毀滅而無常，因為因緣會使未來消亡並變成現在，那麼過去就不會有毀滅，因為沒有任何因緣可以使它變成過去或現在。它將永遠被認為是永恒的。過去和現在變得無常，因為過去已經結束，現在是自性。由於在這兩者之外，第三者未來是不存在的，所以無常不會發生，三時是不可能的。如果未來存在於現在，因為它在因緣具足時會產生，那麼如果未來產生的事物先前就存在，那麼說無因或天命的人就不會被駁倒，並且與他們相同。雖然釋論中這樣解釋，但如果像數論派一樣解釋為果存在於因中，那就更容易理解了。 如果從因中產生果，那麼如果它先前存在於因中，那麼在輪迴中只會重複產生一個果。如果佛陀等通過了解祈禱的對象而預見了未來並作出了預言，那麼它就存在，那麼就像母夜叉的兒子等不存在的事物也會被看到，因為沒有自性就沒有區別。對未來的瞭解……
【English Translation】 If all things were permanent, then they would always exist, because the entities of the three times (past, present, future) do not change. If they change, they would perish. If actions were permanent, then they would contradict the scriptures of impermanence. If the past has passed, and has transcended the past, then why would it be the past? Just as yogurt separated from milk cannot become milk again. How can what has not separated from the past become the past? Because you think that all actions of the three times exist now, so the past also has the action of producing results. Holding is the present cause producing the present result, and giving is the past action producing the present fruition. Actions exist in causes and conditions, and are different from causes and conditions. Therefore, if what has not separated from the past exists in the present with actions, then why would it become the past? Because all present things will become the past. Or, if it transcends the characteristics of the past, then it cannot become the past; if the present has not separated from the past, then it cannot become the past, because the characteristics of the present cannot become the past. Refuting the future: If the future has already arisen and exists, then it will become the present. If it has not arisen, then it will be eternal like space. If it has not arisen, but is impermanent because of destruction, because causes and conditions will make the future perish and become the present, then the past will not have destruction, because there are no causes and conditions that can make it become the past or the present. It will always be considered eternal. The past and present become impermanent, because the past has ended and the present is self-nature. Since outside of these two, the third, the future, is non-existent, impermanence will not occur, and the three times are impossible. If the future exists in the present, because it will arise when causes and conditions are complete, then if the things that arise in the future previously existed, then those who speak of no cause or destiny will not be refuted, and are the same as them. Although the commentary explains it this way, it would be easier to understand if it were explained like the Samkhya school, that the result exists in the cause. If the result arises from the cause, then if it previously existed in the cause, then only one result will be repeatedly produced in samsara. If the Buddhas, etc., foresaw the future and made predictions by knowing the object of prayer, then it exists, then non-existent things like the son of a Yaksha would also be seen, because there is no difference without self-nature. Knowing the future...
་ ཚུལ་ནི་སྔོན་གྱི་སྨོན་ལམ་གྱི་མཐུ་དང་ད་ལྟའི་སྨོན་གནས་ཤེས་པའི་མཐུས་ཡེ་ཤེས་དེ་བསྟན་བྱ་དོན་གྱི་རྣམ་པ་ཅན་དུ་སྐྱེས་ནས་གདུལ་བྱ་ལ་བསྟན་པས་དེའི་སྒྲོ་འདོགས་གཅོད་པར་བྱེད་ ཀྱི་ད་ལྟར་གྱི་ཤེས་པས་གཟུགས་སྒྲ་ལྟར་ཤེས་པ་ནི་མ་ཡིན་ཏེ་འདས་མ་འོངས་ད་ལྟར་གྱི་དོན་དུ་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །གསང་བའི་མདོ་ལས། །འཁྲུལ་འཁོར་ལས་བྱུང་སིལ་སྙན་ནི། །ཞེས་བཤད་ དོ། །དུས་གསུམ་ད་ལྟར་ཡོད་ན་དུས་གསུམ་གྱི་ཆོས་ལ་ཉེ་རིང་མེད་པར་འགྱུར་རོ། །ཞེས་སྟོན་པ་ནི་གང་ལ་ཞེས་པ་སྟེ་དེ་གཉིས་ད་ལྟ་བ་བཞིན་ཡོད་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་དགོངས་པ་ ཡིན་ནོ། ། གལ་ཏེ་སྦྱིན་ཚུལ་ལ་སོགས་པ་བྱས་པ་མེད་ཀྱང་མཐོ་རིས་དང་ཐར་པའི་ཆོས་བྱང་ཆུབ་གསུམ་ད་ལྟར་ཡོད་ན། སྒོ་གསུམ་ངེས་པར་སྡོམ་པའི་ངལ་བ་དོན་མེད་དུ་འགྱུར་རོ། །ཅི་སྟེ་ངེས་སྡོམ་དེས་མཐོ་རིས་དང་ཐར་པ་ཅུང་ཟད་གསར་དུ་སྐྱེད་པར་བྱེད་ན་འབྲས་བུ་དེ་གཉིས་སྔར་ནས་ཡོད་པ་མི་སྲིད་དེ་གསར་སྐྱེས་ནི་སྔར་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-426 ཁྱོད་དངོས་པོ་ཐམས་ཅད་མི་རྟག་པ་ཡིན་ལ་འབྲས་བུ་རྣམས་ནི་མ་སྐྱེས་པའི་སྔོན་ནས་ཡོད་དོ་ཞེས་བྱ་བ་ནི་འགལ་ཏེ་ཐོག་མ་སྐྱེ་བ་དང་མཐའ་མ་འཇིག་པ་ཡོད་པ་དེ་མི་ རྟག་པ་ཡིན་པ་ལ་འབྲས་བུ་ཡེ་ནས་ཡོད་པའི་ཐོག་མ་མེད་པ་དེ་མ་ཞིག་གི་བར་དུ་རྟག་པའི་ཕྱིར་དང་། འབྲས་བུ་མ་ཡིན་པའི་དངོས་པོ་ནི་ཡེ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །མདོ་སྡེ་ པ་དང་སེམས་ཙམ་པ་མ་འོངས་པ་མེད་པར་འདོད་པ་འགོག་པ་ནི་ལམ་སྒོམ་པའི་བསྒྲིམ་པ་མེད་པར་ཐར་པ་འཐོབ་པར་འགྱུར་ཏེ་མ་འོངས་པ་མེད་པས་དེ་ན་སྐྱེ་བ་དང་ཉོན་མོངས་ པ་འབྱུང་བ་མེད་པའི་ཕྱིར་གྲོལ་བའི་དགྲ་བཅོམ་རྣམས་ལ་མ་འོངས་པ་ན་དེ་གཉིས་འབྱུང་བ་མེད་པས་དེ་གཉིས་མི་འབྱུང་བར་བྱ་བའི་ཕྱིར་ལམ་སྒོམ་པ་ལ་མི་འབད་པ་བཞིན་ནོ། །ད་ ལྟར་བའི་རྐྱེན་གསུམ་ལས་རྣམ་ཤེས་འབྱུང་བ་ནི་མ་འོངས་པ་སྟེ་ཆགས་པའི་མིང་ཅན་གྱི་སེམས་དེ་མེད་པར་ཡང་དེ་ལ་བརྟེན་པའི་འདོད་ཆགས་འབྱུང་བར་འགྱུར་ལ། དེ་འདོད་ན་འདོད་ཆགས་རྒྱུ་ མེད་དུ་འགྱུར་བས་དགྲ་བཅོམ་ལའང་འབྱུང་བར་འགྱུར་རོ། །འང་གི་སྒྲ་ནི་སྔ་མར་མ་ཟད་འདིར་ཡང་འགྱུར་བའོ། །དེ་ལྟར་འགྱུར་བ་དེའི་ཕྱིར་མ་འོངས་པ་མེད་པར་མི་རིགས་སོ། །རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་ཡོད་མེད་གཉིས་ཀ་འགོག་པ་ན་རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་ཡོད་པར་འདོད་པ་ནི་གྲངས་ཅན་དང་བྱེ་བྲག་ཏུ་སྨྲ་བ་སྟེ་གྲངས་ཅན་པ་ནི་མེད་པ་སྐྱེ་བར་མི་འགྱུར་ཞིང་། 1-427 ཡོད་པ་འཇིག་པར་མི་འགྱུར་ཞེས་འདོད་དེ་མེད་ཀྱང་སྐྱེ་ན་ཐམས་ཅད་ཐམས་ཅད་ལས་སྐྱེ་བར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་ཏེ། གལ་ཏེ་རྒྱུ་ཡི་བདག་ཉིད་ལ། །ནུས་པའི་ངོ་བོ་འབྲས་མེད་ན། །དེ་ཉིད་ བྱེད་པར་ནུས་མིན་ཏེ། །མེད་ཕྱིར་ནམ་མཁའི་པདྨ་བཞིན། །ཞེས་བྱ་བ་དང
【現代漢語翻譯】 這種方式是憑藉過去願力的力量和了解現在祈願處的力量，使智慧生起為可教化對像所能理解的形式，從而教導他們，斷除他們的懷疑和執著。但並非像現在這樣，通過意識來了解色、聲等，因為這樣會陷入過去、未來、現在三時混淆的境地。《秘密經》中說：『由幻輪所生的樂音。』如果三時都存在於現在，那麼三時的法就沒有遠近之分了。』這樣宣說，是指對於『什麼』而言，因為那兩者都像現在一樣存在。這是他的想法。 如果不行佈施等善行，卻說高昇天界和獲得解脫的法，以及三種菩提現在就存在，那麼就必然導致身語意三門精進修持的努力變得毫無意義。如果通過精進修持能稍微新產生天界和解脫，那麼這兩種果就不會是原本就存在的，因為新產生的果之前是不存在的。 你說一切事物都是無常的，而果在未產生之前就已經存在，這是矛盾的。因為有開始的生和結束的滅的事物才是無常的，而果原本就存在，沒有開始，直到毀滅之前都是常有的。並且，沒有不是果的事物。 駁斥經部宗和唯識宗認為未來不存在的觀點：如果不修習道，就能獲得解脫，因為未來不存在，所以不會有生和煩惱產生。就像已經解脫的阿羅漢，未來不會有生和煩惱產生一樣，因此不需要爲了不讓它們產生而修習道。 現在產生的三個緣起產生意識，這指的是未來。如果沒有名為『貪』的心，那麼依賴於它的慾望也會產生。如果承認這一點，那麼慾望就會變成無因產生，這樣阿羅漢也會產生慾望。『也』這個詞表示不僅之前如此，這裡也會如此。因為會這樣變化，所以不能說未來不存在。如果既否定因中果有，也否定因中果無，那麼認為因中果有的是數論派和勝論派。數論派認為不存在的事物不會產生，存在的事物不會毀滅。如果不存在的事物也能產生，那麼一切事物都會從一切事物中產生。如果原因的自性中，沒有果的能力，那麼它就不能產生果，就像虛空中不會有蓮花一樣。
【English Translation】 This way, by the power of past aspirations and the power of knowing the present place of prayer, wisdom arises in a form that can be understood by those to be taught, thereby teaching them and cutting off their doubts and attachments. But it is not like knowing form, sound, etc., through consciousness now, because this would lead to confusion of the past, future, and present. The 'Secret Sutra' says: 'The sweet sound arising from the illusion wheel.' If the three times all exist in the present, then there is no near or far distinction between the dharmas of the three times.' This is said in reference to 'what,' because both of those exist as they do now. This is his thought. If one does not perform generosity and other virtuous deeds, but says that the dharma of rising to the heavens and attaining liberation, and the three bodhis, exist now, then it would necessarily lead to the effort of diligently practicing the three doors of body, speech, and mind becoming meaningless. If through diligent practice one can slightly newly generate the heavens and liberation, then these two fruits would not be originally existent, because the newly generated fruit did not exist before. You say that all things are impermanent, and that the fruit exists before it is produced, which is contradictory. Because things that have a beginning of birth and an end of destruction are impermanent, while the fruit originally exists, has no beginning, and is permanent until its destruction. And there is nothing that is not a fruit. Refuting the view of the Sautrantika and Cittamatra schools that the future does not exist: If one does not practice the path, one can attain liberation, because the future does not exist, so there will be no birth and afflictions arising. Just like the arhats who have already been liberated, there will be no birth and afflictions arising in the future, so there is no need to practice the path in order to prevent them from arising. The three conditions that arise now produce consciousness, which refers to the future. If there is no mind called 'attachment,' then the desire that depends on it will also arise. If this is admitted, then desire will arise without a cause, so arhats will also have desire. The word 'also' indicates that not only was it so before, but it will also be so here. Because it will change like this, it is not reasonable to say that the future does not exist. If one denies both the existence of the fruit in the cause and the non-existence of the fruit in the cause, then those who believe in the existence of the fruit in the cause are the Samkhya and Vaisheshika schools. The Samkhya school believes that what does not exist will not arise, and what exists will not perish. If what does not exist can also arise, then all things will arise from all things. If in the nature of the cause, there is no power of the fruit, then it cannot produce the fruit, just like there is no lotus in the sky.
་། རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་ཡོད་པ་ཡིན་ཏེ་དེ་ལས་དེ་འབྱུང་བའི་ཕྱིར་ཁྱིམ་ན་རྟ་བཞིན་ཞེའོ། །བྱེ་བྲག་ཏུ་སྨྲ་བ་ཡང་ དུས་གསུམ་ག་ཡོད་པས་རྒྱུ་ལས་འབྲས་བུ་འབྱུང་བ་ནི་རྫས་ཀྱི་དངོས་པོ་འབྱུང་བ་མ་ཡིན་གྱི་གནས་སྐབས་དུས་གཞན་དུ་འབྱུང་བ་སྟེ་སྔར་བཤད་ཟིན་ཏོ། །བྱེ་བྲག་པ་དང་མདོ་སྡེ་པ་ དང་སེམས་ཙམ་པ་གསུམ་ནི་རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་མེད་པར་འདོད་དེ་ཡོད་པ་སྐྱེ་བ་དོན་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལ་བྱེ་བྲག་པ་རྣམས་ནི་རྡུལ་ཕྲ་རབ་ལས་རགས་པ་སྐྱེ་བ་དེ་དེ་ ལ་མེད་པར་འདོད་ལ། མདོ་སྡེ་པ་རྣམས་ཀྱང་དགེ་སློང་དག་མིག་ནི་མ་བྱུང་བ་ལས་འབྱུང་ཞིང་བྱུང་ནས་ཀྱང་རྣམ་པར་འཇིག་པར་འགྱུར་རོ་ཞེས་བྱ་བའི་ལུང་སྔ་མ་ལས་འབྲས་བུ་མེད་ པར་སྐྱེ་བར་འདོད་དོ། །སེམས་ཙམ་པ་རྣམས་ཀྱང་བག་ཆགས་སྣ་ཚོགས་ཅན་གྱི་ཀུན་གཞི་ཡུལ་ལ་སོགས་པའི་རྐྱེན་ཉེ་བ་ན་འཇུག་པའི་ཤེས་པ་ལ་སོགས་པ་ནི་མེད་པ་སྐྱེ་བར་འདོད་དོ། ། 1-428 དེ་ལ་དང་པོ་འབྲས་བུ་ཡོད་པར་སྨྲ་བ་ལ་ཁྱིམ་གྱི་དོན་དུ་ཀ་བ་དང་ལ་སོགས་པ་པ་ཏྲ་དང་རི་མོ་ལ་སོགས་པའི་རྒྱན་དོན་མེད་པར་འགྱུར་ཏེ་ཁྱིམ་གྱི་རྒྱུ་རྣམས་ལ་ ཁྱིམ་རྒྱན་དང་བཅས་པ་ཡོངས་རྫོགས་སུ་གྲུབ་པའི་ཕྱིར་དང་། སྔར་མེད་སྒྲུབ་ན་མེད་སྨྲར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །འབྲས་བུ་མེད་པར་སྨྲ་བ་ལའང་དེ་ཁོ་ན་བཞིན་ཐལ་བར་འགྱུར་ཏེ་མེད་པ་ནི་ རི་བོང་གི་རྭ་ལྟར་སུས་ཀྱང་སྒྲུབ་མི་ནུས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ཁོ་ན་བཞིན་ཕྱི་ནང་གི་རྒྱུ་འབྲས་རྣམས་ལ་སྦྱར་ཏེ་བཤད་དོ། །ངེད་དབུ་མ་པ་ནི་མཐའ་ལ་མི་བརྟེན་པས་རྒྱུ་ལ་ འབྲས་བུ་ཡོད་མེད་གཉིས་ཀར་མ་གྲུབ་པ་བརྟེན་ནས་འབྱུང་བའི་ཕྱིར་སྐྱོན་གང་ཡང་མེད་དོ། །འདས་མ་འོངས་བཀག་ནས་ད་ལྟར་བ་འགོག་པ་ན་མ་འོངས་པ་ཡོངས་སུ་འགྱུར་ནས་བྱུང་བའི་ད་ ལྟར་བ་ཡོད་དོ་ཞེ་ན། དངོས་པོ་རྣམས་ཀྱི་འགྱུར་བ་ནི་རགས་པ་མཐོང་བའི་སྒོ་ལྔར་མ་ཟད་ཆོད་པ་དང་ཕྲ་བ་དང་རིང་པོ་དང་གཟུགས་ཅན་མ་ཡིན་པ་ཤེས་པའི་ཡིད་ཀྱིས་ཀྱང་ མི་འཛིན་ཏེ་འགྱུར་རྒྱུའི་མ་འོངས་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟ་ན་སྟེ་དེའི་ཕྱིར་མ་འོངས་པ་འགྱུར་བའི་ད་ལྟ་བ་ཡོད་པར་རྟེན་འབྲེལ་ལ་མི་མཁས་པ་གྲངས་ཅན་དང་བྱེ་བྲག་ཏུ་སྨྲ་བ་རྣམས་ཀྱིས་རྟོག་གོ ། 1-429 བྱེ་བྲག་ཏུ་སྨྲ་བ་དུས་གསུམ་གྱི་རྫས་མི་འགྱུར་ཡང་གནས་སྐབས་འགྱུར་བ་ལ་སོགས་པ་དང་། གྲངས་ཅན་རང་བཞིན་གྱི་གཙོ་བོ་མི་འགྱུར་ཡང་རྣམ་འགྱུར་འགྱུར་བར་འདོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །འོ་མ་ དང་ཞོ་ཡང་མིག་ཤེས་ཀྱིས་དེ་གཉིས་སོ་སོར་བཟུང་གི་འོ་མའི་འགྱུར་བ་ཉིད་ཞོར་བཟུང་བ་ནི་མ་ཡིན་ཏེ་འོ་མའི་ཚེ་ཞོ་མེད་པའི་ཕྱིར་དང་། འབྲས་བུ་ཐམས་ཅད་རྒྱུའི་འགྱུར་བ་ཡིན་ ན་དུ་བ་ལ་སོགས་པའང་མེ་ལ་སོགས་པའི་འགྱུར་བར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་དང་། དེ་ནི་གྲངས་ཅ
【現代漢語翻譯】 如果原因中存在結果，那麼結果就會從中產生，就像房子里有馬一樣。分別說來，有部宗也認為三時都存在，因此結果從原因中產生，並不是物質的實體產生，而是狀態在不同的時間產生，這之前已經說過了。分別部、經部和唯識宗這三者都認為原因中不存在結果，因為如果存在，產生就是沒有意義的。其中，分別部認為從微塵產生粗大的事物，而粗大的事物並不存在於微塵中。經部也認為，『諸比丘，眼睛是從未生起中生起，生起后也會壞滅』，根據之前的引文，他們認為結果是從不存在中產生的。唯識宗也認為，具有各種習氣的阿賴耶識，在境等因緣具足時，所產生的行識等也是從不存在中產生的。 對於最初主張結果存在於原因中的觀點，如果房子的結果存在於原因中，那麼爲了房子的目的，柱子、裝飾物、圖畫等裝飾就沒有意義了，因為房子的原因已經完全具備了房子和裝飾。如果說之前不存在，現在才產生，那就犯了主張不存在的過失。對於主張結果不存在於原因中的觀點，也會同樣犯過失，因為不存在就像兔子的角一樣，誰也無法證明。同樣，內外的原因和結果都可以這樣解釋。我們中觀派不依賴任何邊見，因此原因中結果存在與否都不能成立，因為一切都是依賴而產生的，所以沒有任何過失。如果通過否定過去和未來來否定現在，那麼未來完全變化后產生的現在是否存在呢？事物的變化不僅可以通過粗大的五根來觀察，而且連能夠了解細微、長短、有形無形之變的意識也無法把握，因為沒有可以變化的未來。因此，只有不精通緣起的數論派和分別部才會認為未來變化後會產生現在。 分別部認為三時的實體不會改變，但狀態會改變等。數論派認為自性的主物不會改變，但變化會改變。眼識能夠區分牛奶和酸奶，但並不能把握牛奶的變化就是酸奶，因為牛奶存在時，酸奶並不存在。如果所有的結果都是原因的變化，那麼煙等也應該被認為是火等的變化，這與數論派的觀點相悖。
【English Translation】 If the result exists in the cause, then the result arises from it, like a horse in a house. Specifically, the Vaibhashikas also believe that all three times exist, so the result arises from the cause, not the substance of the matter, but the state arises at a different time, which has been said before. The Vaibhashikas, Sautrantikas, and Cittamatrins all believe that the result does not exist in the cause, because if it exists, production is meaningless. Among them, the Vaibhashikas believe that the gross arises from the subtle particles, but the gross does not exist in the subtle particles. The Sautrantikas also believe that 'Bhikkhus, the eye arises from the unarisen, and having arisen, it will also perish,' according to the previous quote, they believe that the result arises from non-existence. The Cittamatrins also believe that the Alaya-vijnana with various habitual tendencies, when the conditions such as objects are close, the Pravrtti-vijnana and so on arise from non-existence. For the first statement that the result exists in the cause, if the result of the house exists in the cause, then for the purpose of the house, the pillars, decorations, paintings, etc. are meaningless, because the cause of the house is already fully accomplished with the house and decorations. If it is said that it did not exist before, then it is a fault of asserting non-existence. For the statement that the result does not exist in the cause, the same fault will occur, because non-existence is like the horns of a rabbit, which no one can prove. Similarly, the internal and external causes and results can be explained in this way. We Madhyamikas do not rely on any extremes, so the existence or non-existence of the result in the cause cannot be established, because everything arises dependently, so there is no fault. If the present is negated by negating the past and future, then does the present that arises after the future has completely changed exist? The changes of things can not only be observed by the gross five senses, but even the mind that can understand the subtle, long, short, tangible and intangible changes cannot grasp them, because there is no future to change. Therefore, only the Samkhyas and Vaibhashikas, who are not proficient in dependent origination, conceive that the present arises after the future has changed. The Vaibhashikas believe that the substance of the three times does not change, but the state changes, etc. The Samkhyas believe that the Pradhana of nature does not change, but the transformations change. The eye-consciousness can distinguish between milk and yogurt, but it cannot grasp that the change of milk is yogurt, because when milk exists, yogurt does not exist. If all results are changes of the cause, then smoke, etc. should also be considered changes of fire, etc., which contradicts the view of the Samkhyas.
ན་གྱི་ལུགས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དངོས་པོ་གནས་པ་ཡོད་པས་ད་ལྟར་བའི་དུས་ཡོད་དོ་ཞེ་ན། སྐད་ཅིག་རེ་རེར་སྐྱེ་འཇིག་བྱེད་པས་ཅུང་ཟད་ཀྱང་གནས་པ་མེད་པ་རྣམས་ལ་གནས་པའི་དངོས་པོ་ག་ལ་ཡོད། དེ་ཉིད་བཤད་པ་ནི་མི་རྟག་པས་ཟོས་པས་གནས་པ་མེད་དོ། །གལ་ཏེ་ དང་པོ་གསར་པ་སོ་ན་གནས་ན་རྙིང་པ་ཐ་མ་རྙིང་པར་མི་འགྱུར་བར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་སོ་ན་གནས་པ་མེད་དོ། །རང་གི་སྡེ་པ་རྣམས་སྒོ་ལྔའི་རྣམ་པར་ཤེས་པ་རྣམས་རྟག་པར་ སོང་གི་དོགས་ནས་མིག་གིས་རྣམ་ཤེས་ལྟ་བུ་གཅིག་གིས་སྔ་ཕྱིའི་དོན་གཉིས་མི་ཤེས་པར་འདོད་པ་དེ་བཞིན་དུ་སྔ་ཕྱིར་འབྱུང་བའི་མིག་ཤེས་གཉིས་ཀྱིས་ཀྱང་དོན་གཟུགས་གཅིག་མི་ཤེས་ཏེ་ཕྱིས་འབྱུང་གི་ཤེས་པས་སྔར་མཐོང་བའི་དོན་བཟུང་བ་མེད་དེ་སྐད་ཅིག་ཡིན་པས་ཞིག་ནས་མེད་པའི་ཕྱིར་དང་། 1-430 ཕྱིས་ཀྱི་དེ་ནི་འདྲ་བ་གཞན་བྱུང་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་དེ་དང་འདྲ་བ་མཐོང་བ་ལ་དངོས་པོ་ལ་མི་མཁས་པ་རྣམས་དེ་ཉིད་མཐོང་བར་འཁྲུལ་བ་ཡིན་ནོ། །ཆོས་མངོན་པ་ལས། དོན་ལྔ་ལས་སྒོ་ལྔའི་ཤེས་པ་རེ་དང་ཡིད་ཤེས་རེ་སྟེ་གཉིས་གཉིས་སུ་འཇུག་པར་བཤད་པ་དེ་ནི་སྒོ་ལྔའི་རྗེས་སུ་རྒྱུ་བའི་ཡིད་ཀྱི་དོན་དེའི་སྔ་ཕྱི་ཐམས་ཅད་གཅིག་ཏུ་རློམ་པ་ ལ་སྒོ་ལྔའི་ཤེས་པའི་ཡུལ་དེ་བཟུང་བར་འཇིག་རྟེན་པའི་ཐ་སྙད་དང་མཐུན་པར་བཤད་དེ་སྔར་སྒོ་ལྔའི་ཤེས་པས་བཟུང་བ་དེ་ཉིད་ཕྱིས་འབྱུང་བའི་ཡིད་ཀྱི་འཛིན་ན་ཆོས་མངོན་པ་བ་སྐད་ ཅིག་ཁས་མི་ལེན་པས་སངས་རྒྱས་པ་མ་ཡིན་པར་འགྱུར་རོ། །ཞེས་འགྲེལ་པར་སྐད་ཅིག་བསྒྲུབས་སོ། །སློབ་དཔོན་ཆོས་ཀྱི་བཤེས་གཉེན་གྱིས་འགྲེལ་ཆུང་གི་ཊཱི་ཀར་སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས་རགས་པའི་མི་རྟག་ པ་ལས་ཕྲ་བའི་མི་རྟག་པ་སྐད་ཅིག་ཁས་མི་ལེན་ཏེ་དེ་ནི་འདུས་བྱས་ལ་ཡིད་སྐྱོ་བར་བྱ་བའི་དོན་དུ་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་གསུངས་པར་འདོད་དེ་ཞེས་བཤད་དོ། །རིན་ཆེན་ཕྲེང་བར། སྐད་ ཅིག་ཡིན་ན་རིལ་མེད་ཕྱིར། །རྙིང་པ་འགའ་ལྟ་ག་ལ་ཞིག །ཅེས་སྐད་ཅིག་བཀག་ལ་སྐད་ཅིག་མ་ཡིན་པའང་བཀག་གོ །སློབ་དཔོན་འདིས་ནི་གཞུང་འདིར་དོན་དང་ཤེས་པ་གཉིས་ཀ་སྐད་ཅིག་གཅིག་གྲངས་མཉམ་དུ་བཤད་པའི་ཕྱིར་སྐད་ཅིག་ཉིད་བཞེད་ལ། 1-431 རི་མོ་སྣ་ཚོགས་ལ་ལྟ་བའི་ཤེས་པའང་རིམ་ཅན་མྱུར་པོར་སྐྱེ་བར་བཞེད་དེ། དཀར་པོ་དག་ལ་སོགས་པ་ལ། །ཤེས་པ་དེ་ནི་རིམ་འབྱུང་སྟེ། །མགྱོགས་པར་འབྱུང་ཕྱིར་བླུན་པོ་དག །ཅིག་ཅར་ སྙམ་དུ་ཤེས་པ་ཡིན། །ཞེས་ཉན་ཐོས་སྡེ་པ་འདོད་པ་དེ་ཉིད་བཞེད་དོ། ། དེས་ན་དོན་དང་ཤེས་པ་གཉིས་ཀ་རང་དུས་ཀྱི་སྐད་ཅིག་མ་ཡིན་ལ་ཡིད་ཤེས་ཀྱིས་ནི་རང་མཚན་དེ་དངོས་ སུ་མི་ཤེས་ཀྱི་དབང་ཤེས་ཀྱིས་དངོས་སུ་བཅད་པ་ལ་ཡེ་ཤེས་ཀྱིས་རྟོགས་ལ་དེས་ཤེས་སོ་ཞེས་ཐ་སྙད་འདོགས་སོ། །ཞེས་འགྲེལ་པས
【現代漢語翻譯】 因為這是『那』（藏文：ན་）的宗義。如果說事物存在，所以有現在的時間，那麼： 剎那生滅，沒有絲毫停留的事物，哪裡會有停留的事物呢？這就是說，因為被無常所吞噬，所以沒有停留。如果最初是新的，停留在『索那』（藏文：སོ་ན་，梵文：क्षण，羅馬轉寫：kṣaṇa，漢語字面意思：剎那），那麼最終就不會變成舊的，所以不會停留在『索那』。你們自己的宗派認為五根識是常恒的， 擔心眼睛的識等一個識不能同時知道先後兩個事物，同樣，先後產生的兩個眼識也不能知道同一個事物，因為後來的識沒有抓住先前見到的事物，因為它是剎那生滅的。後來的識是另一個相似的事物。 因此，對於見到與它相似的事物，不精通事物的人會誤以為見到了那個事物。《俱舍論》中說： 五境與五根識一一對應，加上一個意識，共有兩個識同時運作。這是說，隨五根識之後執行的意識，將所有先後的事物都認為是一個， 並認為它抓住了五根識的對境。這只是爲了符合世俗的說法。如果後來的意識抓住了先前五根識所抓住的事物，那麼《俱舍論》的作者就不承認剎那，那就不是佛教徒了。』解釋中證實了剎那。導師法友在小釋的註釋中說，導師月稱不承認粗大的無常，而只承認微細的無常剎那，認為這是佛陀爲了讓人們對有為法感到厭倦而說的。 《寶鬘論》中說：『如果是剎那，因為沒有部分，哪裡會有舊的呢？』這裡否定了剎那，也否定了非剎那。這位導師認為，在本論中，境和識兩者都是剎那且數量相等的， 並且認為觀看各種圖畫的識也是以快速的順序產生的。如《俱舍論》中說：『對於白色等，識是依次產生的，因為產生得很快，愚人會認為是一瞬間。』他贊同小乘部派的觀點。因此，境和識兩者都是各自時段的剎那，而意識並不能直接認識自相，而是通過根識直接決定的，再由智慧來認識，並以此來施設名言。 解釋如是說。
【English Translation】 Because this is the tenet of 'Na' (Tibetan: ན་). If it is said that because things exist, there is the present time, then: How can there be abiding things in those that arise and perish in every instant, without the slightest stay? That is to say, because it is devoured by impermanence, there is no abiding. If the first is new and abides in 'Sona' (Tibetan: སོ་ན་, Sanskrit: kṣaṇa, Romanization: kṣaṇa, Literal meaning: instant), then the last will not become old, so it will not abide in 'Sona'. Your own sect believes that the five sense consciousnesses are constant, fearing that one consciousness, such as the eye consciousness, cannot know two things, earlier and later, at the same time. Similarly, two eye consciousnesses that arise earlier and later cannot know the same object, because the later consciousness has not grasped the object seen earlier, because it is momentary and has perished. The later consciousness is another similar thing. Therefore, those who are not proficient in things mistake seeing something similar to it for seeing that thing. The Abhidharma says: Each of the five objects corresponds to one of the five sense consciousnesses, plus one mind consciousness, there are two consciousnesses operating simultaneously. This is to say that the mind consciousness that runs after the five sense consciousnesses considers all the earlier and later things as one, and thinks that it has grasped the object of the five sense consciousnesses. This is only to conform to worldly sayings. If the later mind consciousness grasps what was previously grasped by the five sense consciousnesses, then the author of the Abhidharma does not admit the moment, then he is not a Buddhist.' The explanation confirms the moment. The teacher Dharmamitra said in the commentary on the small commentary that the teacher Chandrakirti does not admit gross impermanence, but only subtle impermanence, thinking that this was said by the Buddha to make people weary of conditioned things. The Ratnavali says: 'If it is a moment, because there are no parts, where will there be old?' Here the moment is denied, and the non-moment is also denied. This teacher believes that in this treatise, both the object and the consciousness are momentary and equal in number, and believes that the consciousness of viewing various pictures also arises in a rapid sequence. As the Abhidharma says: 'For white and so on, consciousness arises sequentially, because it arises quickly, fools think it is instantaneous.' He agrees with the view of the Hinayana school. Therefore, both the object and the consciousness are momentary in their respective times, and the mind consciousness cannot directly know the self-character, but it is directly determined by the root consciousness, and then realized by wisdom, and then names are applied. The explanation says so.
་བཤད་དོ། །གལ་ཏེ་དངོས་པོ་གནས་པ་ཉིད་ད་ལྟར་བའི་ དུས་ཡིན་པས་དུས་དེ་ཡོད་དོ་ཞེ་ན། གལ་ཏེ་དངོས་པོ་དེ་དུས་ལ་གནས་ནས་ཡོད་ན་རྟེན་དུས་དེ་ལ་གནས་པ་དེ་དུས་སུ་མི་འགྱུར་ཏེ་རྟེན་དང་བརྟེན་པ་ཐ་དད་པའི་ཕྱིར་ ཁྲི་ལ་གནས་པའི་མི་ཁྲི་མ་ཡིན་པ་བཞིན་ལས་གཞན་གཞན་གྱི་མཚན་ཉིད་དུ་མི་རིགས་སོ། །ཅི་སྟེ་དུས་ལ་གནས་པ་མེད་ན་གནས་པ་མེད་པ་དེ་ལ་མཐའ་འཇིག་པའང་མེད་པས་དུས་ དེ་རྟག་པའི་ཕྱིར་ད་ལྟར་བའི་རྫས་ཀྱང་རྟག་པར་འགྱུར་ཏེ་རྒྱུ་མཚན་མཚུངས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དུས་གསུམ་རྫས་སུ་གྲུབ་པའང་མི་རྟག་པ་ཁས་ལེན་པས་མི་རྟག་པ་དེ་དངོས་པོ་ལས་གཞན་ཡིན་ན་དངོས་པོ་མི་རྟག་པར་མི་འགྱུར་ཏེ་རིགས་པ་ཐ་དད་དུ་ལྡན་པས་བེམ་པོ་མི་ཁེགས་པ་བཞིན་ནོ། ། 1-432 དེ་གཉིས་གཅིག་ཡིན་ན་དངོས་པོ་དེ་ག་ལ་གནས་ཏེ་མི་རྟག་པ་དེ་ཉིད་དངོས་པོ་ཡིན་པས་དེས་ཟོས་པའི་ཕྱིར་རོ། །མི་རྟག་པས་གནས་པ་ནི་མི་ཟ་སྟེ་རྒྱུན་ཆགས་སུ་གནས་པའི་ ཚེ་མི་རྟག་པ་སྟོབས་ཆུང་བའི་ཕྱིར་སྟོབས་ཆུང་གིས་སྟོབས་ཆེན་འཇོམས་པ་ནི་འཇོམས་པ་མེད་དོ་ཞེ་ན། མི་རྟག་པ་རང་བཞིན་གྱིས་སྟོབས་ཆུང་ལ་གནས་པ་སྟོབས་ཆུང་མ་ཡིན་ཏེ་རང་བཞིན་ གྱིས་སྟོབས་ཆེན་ཕྱི་ནས་དེ་དག་སྟོབས་གོ་བཟློག་པར་མཐོང་བ་མི་འཐད་དེ་རང་བཞིན་གཞན་དུ་མི་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཕྱི་ནང་གི་གནས་པར་སྣང་བ་རྣམས་ནི་རྒྱུན་དུ་མི་རྟག་པས་འཇོམས་ པར་མཐོང་བས་རྒྱུན་དུ་དེ་སྟོབས་ཆེ་ནས་སྟོབས་ཆུང་མིན་ཏེ་དངོས་པོ་ཀུན་ལ་ཡོད་ན་དངོས་པོ་ཀུན་ལ་གནས་པ་མེད་པར་འགྱུར་བའམ། ཡང་ན་དངོས་པོ་ཐམས་ཅད་མི་རྟག་མིན་པས་རྟག་ པར་ཐལ་ཏེ་མི་རྟག་པས་མི་གནོད་པའི་གནས་པ་སྟོབས་ཆེན་ཡོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །གལ་ཏེ་རྟག་ཏུ་མཚན་ཉིད་མི་རྟག་པ་མཚན་གཞི་འདུས་བྱས་ལ་ཡོད་ན་འདུས་བྱས་རྟག་ཏུ་མི་རྟག་པར་ ཐལ་ཏེ་མཚན་ཉིད་མཚན་གཞི་ལ་རྟག་ཏུ་གནས་པའི་ཕྱིར་རོ། །གནས་མ་བུ་པ་མི་རྟག་པ་དེའི་རྐྱེན་གྱིས་ཕྱིས་འབྱུང་དུ་འདོད་དེ་དེ་ལ་སྔར་རྟག་ནས་ཕྱིས་མི་རྟག་པར་འགྱུར་ན་དངོས་པོ་གཅིག་གཉིས་ཀ་ཡིན་པ་ནི་མེད་དོ། ། 1-433 འདུས་བྱས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་རྣམས་གཅིག་ལ་ཡོད་དགོས་པ་ལ་ནི་མི་རྟག་པ་དང་གནས་པ་གཞི་གཅིག་ལ་མེད་པར་ཐལ་བ་ནི་གལ་ཏེ་ཞེས་པ་སྟེ་ལོག་པ་ནི་རྫུན་པ་སྟེ་མི་རྟག་ པ་དོན་ལ་ཡོད་ན་གནས་པ་དོན་ལ་མེད་པས་གནས་པའི་དུས་དངོས་པོར་མེད་དོ། །གལ་ཏེ་འདས་པའི་དུས་ནི་ཡོད་དེ་དེ་དྲན་པ་ཡོད་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེ་ན། སྔོན་གྱི་ཚེ་མཐོང་ཟིན་ པའི་དངོས་པོ་དེ་ད་ལྟ་མི་སྣང་ཏེ་དེ་ནི་འགགས་ནས་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །སླར་ཡང་དེ་ལ་དངོས་སུ་དམིགས་པའི་རྟོག་བཅས་རྟོག་མེད་ཀྱི་སེམས་ཀྱང་ད་ལྟར་སྐྱེ་བ་མིན་ཏེ་དེ་སྣང་ བ་ཉིད་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་དྲན་པ་དེ་བློས་སྒྲོ་བཏགས་ཤིང
【現代漢語翻譯】 解釋道。如果事物本身存在就是現在時，因此存在那個時間嗎？如果那個事物存在於時間中，那麼作為所依的時間不會變成時間，因為所依和能依是不同的，就像坐在床上的那個人不是床一樣，不能成為其他事物的特徵。如果不存在於時間中，那麼不存在的事物也沒有終結，因此那個時間是常恒的，所以現在時的物質也變成常恒的，因為理由相同。三種時間作為物質成立也是承認無常的，如果無常不同於事物，那麼事物不會變成無常，因為具有不同的屬性，就像石頭不會被打破一樣。 如果兩者是一體的，那麼事物存在於哪裡呢？因為無常本身就是事物，所以它被吞噬了。無常不會吞噬存在，因為在持續存在的時候，無常的力量很小，如果弱者摧毀強者，那麼就不會有摧毀嗎？無常本質上是弱小的，存在不是弱小的，因為本質上是強大的，從外面看到它們的力量顛倒是不合理的，因為本質不會改變。從外面和裡面顯現的存在總是被無常摧毀，所以總是它強大而不是弱小，如果存在於所有事物中，那麼所有事物都不會存在，或者所有事物都不是無常的，因此變成常恒的，因為存在不被無常損害的強大存在。 如果常恒的特徵無常存在於作為基礎的有為法上，那麼有為法總是變成無常的，因為特徵總是存在於基礎上。作為母子的存在，無常是由那個因緣後來產生的，如果它先前是常恒的，後來變成無常的，那麼一個事物不可能既是常恒的又是無常的。 有為法的特徵必須存在於一個事物上，但是無常和存在不可能存在於一個基礎上，如果說『如果』，那麼就是錯誤的，錯誤就是虛假的，如果無常在實際上存在，那麼存在在實際上就不存在，因此在存在的時候事物不存在。如果過去的時間存在，因為存在對它的記憶嗎？先前見過的那個事物現在不顯現，因為它已經消失不存在了。再者，直接緣取它的有分別和無分別的心識現在也不會產生，因為它本身就不顯現。因此，記憶是心識虛構的。
【English Translation】 It is explained. If the very existence of a thing is the present time, then does that time exist? If that thing exists by residing in time, then the dependent time will not change into time, because the dependent and the depended are different, just as a person sitting on a bed is not the bed, it is not reasonable to be the characteristic of other things. If it does not exist in time, then there is no end to that which does not exist, therefore that time is permanent, so the substance of the present also becomes permanent, because the reason is the same. The establishment of the three times as substance also admits impermanence, if impermanence is different from the thing, then the thing will not become impermanent, because it has different reasons, just like a stone cannot be broken. If the two are one, then where does the thing exist? Because impermanence itself is the thing, so it is consumed by it. Impermanence does not consume existence, because when it exists continuously, impermanence is weak, if the weak destroys the strong, then there is no destruction? Impermanence is inherently weak, and existence is not weak, because it is inherently strong, it is not reasonable to see those powers reversed from the outside, because the nature does not change. The appearances of existence from the outside and inside are always seen to be destroyed by impermanence, so it is always strong and not weak, if it exists in all things, then all things will not exist, or all things are not impermanent, therefore it becomes permanent, because there is a strong existence that is not harmed by impermanence. If the permanent characteristic of impermanence exists on the conditioned, which is the basis, then the conditioned will always become impermanent, because the characteristic always exists on the basis. The existence as mother and child, impermanence is produced later by that cause, if it was previously permanent and later becomes impermanent, then it is impossible for one thing to be both permanent and impermanent. The characteristics of the conditioned must exist on one thing, but impermanence and existence cannot exist on one basis, if it says 'if', then it is wrong, wrong is false, if impermanence exists in reality, then existence does not exist in reality, therefore the thing does not exist at the time of existence. If the past time exists, because there is memory of it? That thing that was seen before does not appear now, because it has disappeared and does not exist. Furthermore, the mind with and without conceptualization that directly focuses on it will not arise now, because it itself does not appear. Therefore, memory is fabricated by the mind.
་བརྫུན་པ་ལོག་པའི་དོན་ལ་བློའང་ལོག་པ་རང་བཞིན་མེད་པ་རྟེན་འབྲེལ་གྱི་སྣང་བ་ཙམ་ཞིག་འབྱུང་སྟེ་གཉིད་སད་པས་ རྨི་ལམ་གྱི་སྣང་བ་དྲན་པ་དང་འདྲའོ་ཞེས་སྟོན་པ་ཡིན་ནོ། །འདི་ལྟར་དྲན་པས་ཡུལ་བདེན་པར་འགྲུབ་ན་རྨི་ལམ་གྱི་སྣང་བ་ཡང་བདེན་པར་འགྱུར་ན་དེ་ཡང་མ་ཡིན་པས་འདས་པའི་ དུས་དང་དུས་ཅན་དེས་དངོས་པོར་མི་འགྲུབ་བོ། །ཞེས་སྟོན་པ་ཡིན་ནོ། །དུས་དགག་པ་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅུ་གཅིག་པའི་བཤད་པའོ།། །། ༄། །ལྟ་བ་དགག་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅུ་གཉིས་པ། ལྟ་བ་དགག་པ་སྟོན་པ་ན་དེ་བཞིན་གཤེགས་པའི་ཆོས་ལུགས་ཟབ་མོ་འདི་ཉན་པའི་སྣོད་སྟོན་པ་ནི་གཟུར་གནས་ནི་ཆགས་སྡང་གི་ཕྱོགས་སུ་མ་ལྷུང་བ་སྟེ་ལྷུང་ན་ལེགས་བཤད་མི་རྙེད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-434 རྣམ་འགྲེལ་གྱི་རྒྱན་ལས། ཀྭ་ཡེ་སྒྲ་རྣམས་རྟག་ཏུ་ཕྱོགས་ལྷུང་བས། །སྡང་ཞིང་རང་ཡིད་ཕྱོགས་ལྷུང་མུན་པ་ནི། །དེ་ཉིད་རྟོག་པ་སྒྲུབ་མིན་མཛངས་པའི་ཚུལ། །དབུ་མར་གནས་པ་ཡིན་པས་དེར་བློ་ སྒྲུབ། །ཅེས་བཤད་པ་ཡིན་ནོ། །དེར་གནས་ཀྱང་ཤེས་རབ་མེད་ན་སྐྱོན་ཡོན་མི་ཤེས་པས་བློ་ཤེས་རབ་དང་ལྡན་པ་དང་དེ་ཡོད་ཀྱང་དོན་དུ་གཉེར་བའི་འདུན་པ་མེད་ན་དེ་ལ་མི་འཇུག་ པས་དོན་གཉེར་དགོས་སོ། །བཤད་པ་ནི་སློབ་མ་བཟང་པོ་བླ་མར་གུས་ལྡན་དེ་དག་གིས། །བླ་མ་མཁས་པ་རྣམས་ལ་རྟག་ཏུ་བསྟེན་པར་བྱ། །ཅི་ཕྱིར་ཞེ་ན་མཁས་པའི་ཡོན་ཏན་དེ་ལས་ འབྱུང་། །དེ་ལས་བྱང་ཆུབ་འཐོབ་ཅིང་ཡོན་ཏན་རྫོགས་པར་འགྱུར། །ཞེས་པ་ལ་སོགས་པའོ། །ཉན་པ་པོ་མཚན་ཉིད་དེ་དང་ལྡན་ན་ཆོས་སྨྲ་བ་པོ་ཡོན་ཏན་གཞན་དུ་མི་འགྱུར་བ་ནི་ཕྱིན་ཅི་ མ་ལོག་པ་དང་ཟུར་དོད་པ་དང་། གསལ་བ་དང་མ་འཁྲུགས་པ་དང་ཉན་པ་པོའི་ཡོན་ཏན་ཤེས་པ་དང་ཟང་ཟིང་དོན་དུ་མི་གཉེར་བ་ལ་སོགས་པ་དང་ལྡན་པའོ། །ཉན་པ་པོ་ལའང་ ཡོན་ཏན་གཞན་དུ་འགྱུར་བ་མིན་པ་ནི་ཆོས་དང་དེ་སྨྲ་བ་ལ་གུས་པ་དང་ཡིད་གཏོད་པ་དང་། རྩ་བར་བསྟན་པ་གསུམ་ལ་སོགས་པ་དང་ལྡན་པའོ། །དེ་ལྟ་བུའི་སློབ་དཔོན་དང་སློབ་མའི་མཚན་ཉིད་ནི་ལྷག་པའི་བསམ་པ་བསྐུལ་བའི་མདོ་ལས་བཤད་དོ། ། 1-435 དེ་ཉིད་ཀྱི་ཕྱིར་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་སྲིད་པ་འབྲས་བུར་གྱུར་པ་ཉེ་བར་ལེན་པའི་ཕུང་པོ་ལྔ་སྡུག་བསྔལ་གྱི་བདེན་པ་དང་སྲིད་པའི་ཐབས་ཏེ་སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྒྱུར་གྱུར་པ་ལས་དང་ཉོན་ མོངས་པ་ཀུན་འབྱུང་གི་བདེན་པ་དང་གཉིས་པོ་དེ་ཞི་བའི་ཐབས་འཕགས་པའི་ལམ་ཡན་ལག་བརྒྱད་ལ་སོགས་པ་ལམ་གྱི་བདེན་པ་དང་། དེ་བཞིན་དུ་སྡུག་བསྔལ་དང་ཀུན་འབྱུང་ཐམས་ཅད་ཞི་བ་ མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་འགོག་པའི་བདེན་པ་སྟེ་བདེན་པ་བཞི་ཐར་པ་འདོད་པ་རྣམས་ལ་གསུངས་ཏེ་དེའང་སྔོན་བདག་མེད་པའི་དོན་ལ་ཡོངས་སུ་སྦྱངས་པ་བྱས་པ་རྣམས་ལ་ནི་མཐོ་རིས་དང་ ཐར་པའི་དོན་ཆེན་པོ་བྱེད་ལ།
【現代漢語翻譯】 虛假的顛倒之義，心識也隨之顛倒，其自性本空，僅是緣起之顯現，如同睡醒后回憶夢境一般。這表明，如果通過回憶就能證實事物為真，那麼夢境中的顯現也應為真，但事實並非如此，因此，過去的時間和具有時間的實體都不能成立。這是對時間的否定論的第十一講。 現在開始第十二講，駁斥各種觀點。 在闡述駁斥觀點的同時，也揭示瞭如來佛法的深奧之處，這需要聽者具備相應的素質，即保持中立，不偏袒任何一方，因為一旦陷入偏見，就無法獲得正確的見解。 正如《釋量論》的莊嚴之處所說：『唉！那些聲音總是偏袒一方，憎恨並被自己的偏見所矇蔽。只有那些不作判斷，不執著於己見，安住于中觀之道的人，才能真正理解。』因此，要安住于中觀之道，必須具備智慧，否則無法辨別是非。即使具備智慧，若沒有追求真理的意願，也無法深入其中，因此必須要有強烈的求知慾。正如經文所說：『優秀的弟子應恭敬上師，並始終依止於智者。』為什麼呢？因為智慧的功德源於此，由此獲得覺悟，功德圓滿。』等等。聽法者若具備這些條件，說法者也應具備相應的素質，如不顛倒，不諂媚，清晰明瞭，不混亂，瞭解聽者的根器，不為名利所動等等。聽法者也應具備相應的素質，如恭敬佛法和說法者，全心信賴，以及具備三根本等等。這種師生之間的素質，在《發勝心經》中有所闡述。 因此，世尊為那些渴望解脫的人宣說了四聖諦，即：取蘊（skandha，蘊）——執取果報的五蘊是苦諦（duhkha satya，痛苦的真理）；導致輪迴的業和煩惱是集諦（samudaya satya，痛苦的根源的真理）；寂滅二者的方法，如八正道等是道諦（marga satya，通往解脫的道路的真理）；以及苦和集完全寂滅的涅槃是滅諦（nirodha satya，痛苦止息的真理）。而對於那些先前已經徹底修習過無我之義的人來說，這些教義能夠帶來人天福報和解脫的巨大利益。
【English Translation】 The meaning of false reversal is that the mind also reverses accordingly. Its nature is empty, and it is merely an appearance of dependent origination, like recalling a dream after waking up. This shows that if things can be proven true through recollection, then the appearances in dreams should also be true, but this is not the case. Therefore, past time and entities with time cannot be established. This is the eleventh discourse on the negation of time. Now begins the twelfth discourse, refuting various views. While elucidating the refutation of views, it also reveals the profoundness of the Tathagata's Dharma, which requires the listener to have the appropriate qualities, namely, to remain neutral and not be biased towards any side, because once one falls into prejudice, one cannot obtain correct views. As it is said in the adornment of the Commentary on Valid Cognition: 'Alas! Those sounds are always biased, hating and blinded by their own prejudices. Only those who do not judge, do not cling to their own opinions, and abide in the Middle Way can truly understand.' Therefore, to abide in the Middle Way, one must have wisdom, otherwise one cannot distinguish right from wrong. Even if one has wisdom, if one does not have the desire to pursue the truth, one cannot delve into it, so one must have a strong desire for knowledge. As the scripture says: 'Excellent disciples should respect the teacher and always rely on the wise.' Why? Because the merits of wisdom come from this, from which enlightenment is attained, and merits are perfected.' and so on. If the listener possesses these qualities, the speaker should also possess corresponding qualities, such as not being inverted, not being flattering, being clear and understandable, not being confused, understanding the listener's capacity, not being moved by fame and gain, and so on. The listener should also possess corresponding qualities, such as respecting the Dharma and the speaker, trusting wholeheartedly, and possessing the three roots, and so on. The qualities of such a teacher and student are elucidated in the 'Inspiration of Higher Thought Sutra'. Therefore, the Blessed One spoke the Four Noble Truths to those who desire liberation: the skandhas (aggregates) - the five aggregates that grasp the results of existence are the Truth of Suffering (duhkha satya); the karma and afflictions that lead to samsara are the Truth of the Origin of Suffering (samudaya satya); the methods to pacify the two, such as the Eightfold Noble Path, are the Truth of the Path (marga satya); and the Nirvana where suffering and origin are completely pacified is the Truth of Cessation (nirodha satya). And for those who have previously thoroughly practiced the meaning of selflessness, these teachings can bring great benefits of human and heavenly blessings and liberation.
སྔོན་ཡོངས་སུ་སྦྱངས་པ་མ་བྱས་པ་འཇིག་རྟེན་བདེན་བཞིའི་དོན་ཡོངས་སུ་མི་ཤེས་པ་གང་ཡིན་པ་དེ་ནི་ཐུབ་པའི་སྐྱོན་ལྟ་བུར་མངོན་པར་བྱེད་དེ་དགེ་ སློང་ནམ་སོ་དང་འགྲོ་མགྱོགས་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་ཆོས་གསུངས་པ་མངོན་པར་མི་ཤེས་པས་རང་ཉིད་ཡུལ་དགའ་འཕེལ་གྱི་མཚོ་ལ་ཀླུར་སྐྱེས་ནས་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་ཆོས་མ་བསྟན་པས་བདག་ཉིད་ཀླུར་སྐྱེས་སོ་ ཞེས་གཏི་མུག་གིས་བསྟན་པ་བསྣུབ་པར་བརྩམས་པ་བཞིན་ནོ། །དེ་ཙམ་གྱིས་སངས་རྒྱས་བཅོམ་ལྡན་འདས་བླང་དོར་གྱི་རྒྱུ་འབྲས་མ་ལུས་པ་སྟོན་པ་སྐྱོན་དང་བཅས་པར་མི་འགྱུར་ཏེ་དམུས་ལོང་གིས་མ་མཐོང་བ་ཉི་མའི་སྐྱོན་མ་ཡིན་པ་བཞིན་ནོ། ། 1-436 དེའི་ཕྱིར་སྣོད་མི་ལྡན་པ་ལ་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་ཆོས་བསྟན་ཡང་སྟོན་པ་པོའི་སྐྱོན་དུ་མངོན་པར་བྱེད་ཅིང་ཆོས་དང་ཆོས་སྨྲ་བ་སྤོང་པས་རང་ཉིད་ལོག་པར་ལྷུང་བར་བྱེད་པའི་ཕྱིར་དང་པོར་ སློབ་མའི་སྣོད་གསུངས་པ་ཡིན་ནོ། །གལ་ཏེ་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་མཐོ་རིས་ཀྱི་ཆོས་སྦྱིན་པ་དང་ཚུལ་ཁྲིམས་ལ་སོགས་པ་ནི་ལེགས་ན་ཐར་པའི་ཆོས་ཐམས་ཅད་མེད་པར་སྟོན་པ་ནི་སུན་འབྱིན་ པར་ཆད་པར་ལྟ་བར་འགྱུར་བས་ཡིད་མི་ཆེས་སོ་ཞེ་ན། བདེ་བ་དང་སྡུག་བསྔལ་ལ་སོགས་པ་ཀུན་ནས་ཉོན་མོངས་པ་ཐམས་ཅད་བཏང་ཞིང་སྤངས་པས་མྱ་ངན་འཁོར་བའི་སྡུག་བསྔལ་ལས་འདའ་ བར་སྟོན་པ་ཡ་མཚན་ཅན་སེར་སྐྱ་དང་གཟེག་གཟན་ལ་སོགས་པ་ཀུན་འདོད་དེ་དེ་དག་ཀྱང་དྲང་སྲོང་གི་བརྟུལ་ཞུགས་དཀའ་ཐུབ་དྲག་པོས་ཉོན་མོངས་པ་སྤོང་བར་ཞུགས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དངོས་པོ་ ཀུན་སུན་འབྱིན་པའི་སྟོང་ཉིད་ལ་དེ་དག་གི་རྗེས་སུ་འབྲང་པ་ཁྱེད་མི་དགར་འགྱུར་བའི་རྒྱུ་ཅི་ཞིག་ཡོད་དེ་སྟོང་ཉིད་ཁོ་ནས་སྡུག་བསྔལ་སྤོང་བའི་ཕྱིར་རོ། །འདི་ཉན་ཐོས་སྡེ་པ་དང་ རྒོལ་ལན་དུ་སྦྱོར་ནའང་འདི་ཆོས་ཀྱི་བདག་མེད་ལ་སྐྲག་པས་དེ་ལྟར་རྒོལ་ན་ཉོན་མོངས་པའི་རྒྱུ་འབྲས་ཐམས་ཅད་སྤངས་པས་མྱང་འདས་འཐོབ་པར་ཡ་མཚན་ཅན་དགྲ་བཅོམ་རྣམས་དང་སྡེ་པའི་གྲུབ་མཐའ་བྱེད་པའི་བཙུན་པ་ཆོས་སྐྱོབ་དང་གནས་བརྟན་བཙུན་པ་ལ་སོགས་པ་རྣམས་འདོད་ན་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་ཡ་མཚན་ཅན་ནི་མུ་སྟེགས་ལ་བསྟིང་ཚིག་ཡིན་ལ་ཉན་ཐོས་པ་ལ་ངོ་མཚར་བ་ཡིན་ནོ། ། 1-437 མུ་སྟེགས་པ་གང་ཞིག་གཏོང་ཐབས་ཏེ་སྤོང་ཐབས་བདག་མེད་མི་ཤེས་པ་དེ་དག་ཉོན་མོངས་པ་ཅི་ཞིག་སྤོང་བར་བྱེད་དེ་སྤོང་མི་ནུས་པ་དེས་ན་ཐུབ་པས་གཞན་མུ་སྟེགས་བྱེད་ལ་འཁོར་ བའི་སྡུག་བསྔལ་ཞི་བའི་མྱང་འདས་མེད་ཅེས་གསུངས་ཏེ་ཏིང་ངེ་འཛིན་རྒྱལ་པོ་ལས། །གང་ཞིག་བདག་མེད་ཆོས་ལ་རབ་རྟོག་ཅིང་། །དེ་དག་བརྟགས་ནས་གལ་ཏེ་སྒོམ་བྱེད་ན། །འབྲས་བུ་མྱ་ངན་འདས་ ཐོབ་རྒྱུ་དེ་ཡིན། །རྒྱུ་གཞན་དག་གིས་ཞི་བར་འགྱུར་མི་སྲིད། །བྱ་བ་དང་། གང་པོའི་རྟོགས་བརྗོད་ནས། རིགས་པ
【現代漢語翻譯】 如果以前沒有完全學習，就不完全瞭解世間四諦的意義，這就像佛陀的過失一樣顯現。例如，比丘南索和行速，因為不瞭解佛陀所說的法，自己轉生到悅意增長之海中變成龍，因為佛陀沒有開示法，所以自己才轉產生龍，像這樣以愚癡來摧毀佛法一樣。 僅僅因為這樣，佛陀世尊示現一切應取應舍的因果，也不會變成有過失的，就像盲人看不見太陽，不是太陽的過失一樣。 因此，對於不具器者，即使佛陀宣說了法，也會顯現為說法者的過失，並且因為捨棄佛法和說法者，自己會墮入邪道，所以首先宣說了弟子的法器。 如果世尊佈施天界的法和戒律等是好的，但如果說沒有一切解脫之法，就會變成破斥，會視為斷見，所以不相信。如果這樣認為，那麼，捨棄和斷除一切痛苦和煩惱，從而超越輪迴痛苦的涅槃，是令人驚奇的，因為塞迦和格扎等一切都想要，而他們也進入了以苦行來斷除煩惱的仙人行為。 對於破斥一切事物的空性，追隨他們，你們有什麼理由不高興呢？因為只有空性才能斷除痛苦。即使將此用於聲聞部和辯論的答覆中，如果因為害怕法的無我而這樣辯論，那麼斷除一切煩惱的因果，獲得涅槃是令人驚奇的。如果阿羅漢們和部派的宗義的僧侶法護和長老僧侶等想要，就加上『令人驚奇』，令人驚奇是對外道的一種蔑稱，對聲聞乘是一種讚歎。 哪個外道有捨棄的方法，即不瞭解無我的捨棄方法，他們會捨棄什麼煩惱呢？因為不能捨棄，所以佛陀說其他外道沒有寂滅輪迴痛苦的涅槃。如《三昧王經》所說：『誰對無我法進行分別思，如果對他們進行觀察後進行禪修，就能獲得涅槃的果實，其他因不能獲得寂滅。』以及《賢愚經》中所說：『以理』
【English Translation】 If one has not fully trained before, and does not fully understand the meaning of the Four Noble Truths of the world, this appears as a fault of the Buddha. For example, the bhikshu Namsa and Gyomgyok, because they did not understand the Dharma taught by the Buddha, were born as nagas in the Joyful Increase Sea. Because the Buddha did not teach the Dharma, they were born as nagas. Like this, they tried to destroy the Dharma with ignorance. Just because of this, the Buddha, the Bhagavan, who shows all the causes and effects of what should be taken and abandoned, does not become faulty, just as a blind person not seeing the sun is not the sun's fault. Therefore, even if the Buddha teaches the Dharma to those who are not suitable vessels, it appears as a fault of the teacher. And because they abandon the Dharma and the teachers of the Dharma, they fall into wrong paths. Therefore, the vessel of the disciple was taught first. If the Bhagavan's giving of the Dharma of the heavens and morality, etc., is good, but if he says that there is no Dharma of liberation at all, it will become a refutation, and will be seen as annihilationism, so they do not believe. If you think like this, then abandoning and relinquishing all suffering and afflictions, thereby transcending the suffering of samsara, is amazing, because Sekya and Gzegzan, etc., all want it, and they also enter the ascetic behavior of hermits to abandon afflictions through intense asceticism. For the emptiness that refutes all things, following them, what reason do you have to be unhappy? Because only emptiness can abandon suffering. Even if this is used in the Theravada school and in argumentative replies, if they argue like this because they are afraid of the selflessness of Dharma, then abandoning all the causes and effects of afflictions and attaining nirvana is amazing. If the arhats and the monks of the sectarian doctrines, such as Dharma Protection and the Elder Monks, etc., want it, then add 'amazing'. 'Amazing' is a derogatory term for outsiders and a praise for the Shravakas. Which outsider has the method of abandonment, that is, the method of abandoning without understanding selflessness? What afflictions do they abandon? Because they cannot abandon, the Buddha said that other outsiders do not have nirvana, which is the pacification of the suffering of samsara. As it is said in the Samadhiraja Sutra: 'Whoever thoroughly contemplates the Dharma of selflessness, if they contemplate and then meditate, they will obtain the fruit of nirvana. Other causes cannot lead to pacification.' And as it is said in the Damamūka Nidāna Sutra: 'With reason'
འི་ཆོས་ཀྱི་ཕྱོགས་ཙམ་སྨྲ་བ་ཡང་། །འདི་ནས་ཕྱི་རོལ་གཞན་ལ་དགེ་སྦྱོང་མེད། །ཅེས་ བྱ་བ་དང་། ཡུམ་ལས། ཀུན་ཏུ་རྒྱུ་བརྒྱ་ཀླན་ཀཱ་ཚོལ་བས་འོངས་པ་དེ་དག་ལ་ནི་དཀར་པོའི་ཆོས་གཅིག་ཙམ་ཡང་ངས་མ་མཐོང་ངོ་ཞེས་གསུངས་པ་ཡིན་ནོ། །སྟོང་པ་ལ་ཉོན་མོངས་པ་ མི་སྐྱེ་བར་མངོན་སུམ་གྱིས་གྲུབ་པ་དེ་བཞིན་དུ་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་གསུངས་པའི་ལྐོག་གྱུར་བདེན་བཞི་དང་བཞི་པོ་དེའི་རྒྱུ་འབྲས་ཀྱི་འབྲེལ་བ་མཐའ་མེད་པ་སོ་སོ་སྐྱེ་བོའི་མངོན་སུམ་གྱིས་མི་ ཤེས་པར་ཐེ་ཚོམ་སྐྱེ་བ་དེ་ཡི་སྟོང་པ་ཉིད་ཀྱི་དཔེ་ལ་བསྟེན་ཏེ་གསུང་རབ་ལས་གསུངས་པ་འདི་ཉིད་ཁོ་ན་ཡིན་པར་ཡིད་ཆེས་བྱ་སྟེ་ཤིན་ཏུ་ལྐོག་གྱུར་གྱི་དོན་སྟོན་པར་བྱེད་པའི་གསུང་རབ་ཆོས་ཅན་དོན་ཇི་ལྟ་བ་བཞིན་ཡིན་ཏེ་སངས་རྒྱས་ཀྱི་གསུང་རབ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་སྟོང་ཉིད་སྟོན་པའི་མདོ་བཞིན་ནོ་ཞེས་བྱའོ། ། 1-438 རྣམ་འགྲེལ་ལས། བླང་དང་དོར་བྱའི་དེ་ཉིད་ནི། །ཐབས་བཅས་རབ་ཏུ་ངེས་པ་ཡིས། །གཙོ་བོའི་དོན་ལ་མི་བསླུའི་ཕྱིར། །གཞན་ལ་རྗེས་སུ་དཔག་པ་ཡིན། །ཞེས་བདེན་བཞི་ལ་མི་བསླུ་བས་གཞན་ལའང་ དཔོག་པར་བཤད་དོ། །མུ་སྟེགས་ལ་ནི་དེ་ལྟར་མི་རུང་སྟེ། སེར་སྐྱ་དང་གཟེགས་གཟན་ལ་སོགས་པ་གང་གིས་སེམས་ཅན་དང་སྣོད་ཀྱི་འཇིག་རྟེན་འདིའི་རགས་པ་མཐོང་དཀའ་སྟེ་ཤེས་བྱའི་གྲངས་ཉི་ ཤུ་རྩ་ལྔ་དང་ཚིག་གི་དོན་དྲུག་ལ་སོགས་པ་མངོན་སུམ་དང་འགལ་བ་འབའ་ཞིག་སྟོན་པ་དེ་ནི་གཞན་ཤིན་ཏུ་ལྐོག་གྱུར་ལ་བླུན་པ་ཉིད་ཡིན་ཏེ་ཟླ་བ་ཉ་མི་མཐོང་བ་བཞིན་ ནོ། །དེས་ན་ཕྱིས་འབྱུང་གང་དག་ལམ་ལོག་སྟོན་པའི་རྗེས་སུ་འགྲོ་བ་དེ་དག་ཡུན་རིང་པོར་སློབ་དཔོན་དང་དེས་བསྟན་པའི་ཁམས་ཀྱིས་བསླུ་བར་འགྱུར་ཏེ་སྡུག་བསྔལ་གྱི་རྒྱ་མཚོ་གཏིང་མཐའ་མེད་ པར་འཁྱམ་པའི་ཕྱིར་རོ། ། དེ་འདྲ་བའི་ལམ་ལོག་སྤངས་ཏེ་མྱང་འདས་སུ་རང་ཉིད་འགྲོ་བ་གང་ཡིན་པ་དེ་དག་ནི་ཤིན་ཏུ་བྱ་དཀའ་བྱེད་ཅིང་སངས་རྒྱས་སུ་འགྱུར་ལ། འདྲེན་པ་སངས་རྒྱས་ ཀྱི་སླད་ཏེ་ཕྱི་བཞིན་དུ་དམ་པ་མ་ཡིན་པ་རྣམས་ཀྱི་ཡིད་འགྲོ་བར་སྤྲོ་བ་མ་ཡིན་ཏེ་འཁོར་བ་ཐོག་མ་མེད་པ་ནས་ལོག་ལ་གོམས་པས་དེས་བསྟན་པའི་ལམ་ལ་སྐྲག་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-439 དེ་ལ་སྟོང་ཉིད་ཡེ་མ་མཐོང་ཞིང་མ་རྟོགས་པའི་འཇིག་རྟེན་ཕལ་པ་ནི་མི་སྐྲག་ལ་སྟོང་ཉིད་ལེགས་པར་མཐོང་ཞིང་ཤེས་ནའང་སྐྲག་པ་དེ་ལྡོག་པར་འགྱུར་བ་དེས་ན་ཅུང་ཟད་གཅིག་ཤེས་ ནས་ངེས་པ་མ་རྙེད་པ་དེ་སྐྲག་པ་ཡིན་ཏེ་སྟོང་ཉིད་ལས་གཞན་ལའང་སྐྲག་པའི་ཚུལ་ནི་དེ་ཁོ་ན་བཞིན་ཡིན་ལ་གང་ལ་བློ་ཁ་མ་ཕྱོགས་པ་དང་ལེགས་པར་ཤེས་པ་ལ་ནི་ སྐྲག་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་ཏེ། ཁྲ་བོ་ཙམ་དུ་ཤེས་ལ་གང་གི་ཁྲ་བོ་ཡིན་མི་ཤེས་པ་སྦྲུལ་དུ་སྐྲག་པ་བཞིན་ནོ། །སྐྲག་པའི་རྒྱུ་མི་མཐུན་ཕྱོགས་
【現代漢語翻譯】 此外，關於只說一部分佛法，有這樣的說法：『除了這裡，其他地方沒有修行者。』而且，《母經》中說：『對於那些四處遊蕩、尋找過失的人，我連一點白法（善法）都沒有看到。』正如空性中不會產生煩惱是顯而易見的一樣，對於佛陀所說的隱蔽的四聖諦以及這四諦之間無盡的因果關係，凡夫俗子無法通過自己的顯現來了解，因此會產生懷疑。這是以空性的例子為依據，應該相信經典中所說的就是這個道理，因為經典是用來揭示極其隱蔽的意義的。經典是如實存在的，因為它們是佛陀的教言，就像宣說空性的經文一樣。 《釋量論》中說：『對於應取和應舍的真如，通過具有方便的正確認識，因為不會在主要意義上欺騙，所以可以推斷其他。』意思是說，因為在四聖諦上不會被欺騙，所以也可以推斷其他。對於外道來說，這是不可能的。無論是數論派還是勝論派等，他們都難以看到眾生和器世間的粗顯之相，他們所宣揚的二十五諦和六句義等與現量相違背，這完全是愚昧無知，就像看不到滿月一樣。因此，未來那些追隨邪道的人，將會長期被他們的導師和導師所宣揚的法所欺騙，從而在無邊無際的苦海中漂泊。那些捨棄邪道，自己走向涅槃的人，是極其難能可貴的，他們將會成佛。引導者是爲了佛陀的緣故，而不是爲了迎合那些非聖者的心意，因為從無始以來就習慣了邪道，所以會害怕正道。 對於那些從未見過、從未證悟空性的普通世人來說，他們不會感到恐懼；而那些已經很好地見過、瞭解空性的人，他們的恐懼將會消失。因此，稍微瞭解一點，但沒有獲得定解的人才會感到恐懼，因為對空性的恐懼與其他事物一樣。對於那些沒有用心去了解或沒有很好地瞭解的事物，就不會感到恐懼。就像只知道是花紋，但不知道是什麼花紋，就會像害怕蛇一樣。恐懼的原因是與不相符。
【English Translation】 Furthermore, concerning speaking only a portion of the Dharma, it is said: 'Apart from here, there are no practitioners elsewhere.' And in the Mother Sutra, it is said: 'For those who wander about, seeking faults, I have not seen even a single white dharma (virtuous quality).' Just as it is evident that afflictions do not arise in emptiness, so too, regarding the hidden Four Noble Truths spoken by the Buddha, and the endless cause-and-effect relationship between these four, ordinary beings cannot understand through their own perception, and therefore doubts arise. This is based on the example of emptiness, and one should believe that what is said in the scriptures is precisely this, because the scriptures are used to reveal extremely hidden meanings. The scriptures are as they are, because they are the words of the Buddha, just like the sutras that explain emptiness. The Commentary on Valid Cognition says: 'For the suchness of what should be taken and what should be discarded, through correct understanding with means, because it does not deceive in the main meaning, it can be inferred for others.' This means that because one is not deceived in the Four Noble Truths, one can also infer for others. This is not possible for non-Buddhists. Whether it is the Samkhya or the Vaisheshika, etc., they find it difficult to see the gross aspects of sentient beings and the world of objects. Their teachings of the twenty-five principles and six categories of meaning, etc., contradict direct perception, which is complete ignorance, like not seeing the full moon. Therefore, those who in the future follow the wrong path will be deceived for a long time by their teachers and the doctrines they teach, and will wander in the boundless ocean of suffering. Those who abandon the wrong path and go to Nirvana themselves are extremely rare and will become Buddhas. The guide is for the sake of the Buddha, not to please the minds of those who are not noble, because they are accustomed to the wrong path from beginningless time, and therefore they are afraid of the path shown by the Buddha. Ordinary people who have never seen or realized emptiness do not feel fear; but those who have seen and understood emptiness well, their fear will disappear. Therefore, those who know a little but have not gained certainty are afraid, because the fear of emptiness is the same as the fear of other things. For those things that one has not paid attention to or has not understood well, there is no fear. Just like knowing it is a pattern, but not knowing what kind of pattern it is, one is afraid of it like a snake. The cause of fear is the opposing side.
ལ་གོམས་པར་སྟོན་པ་ནི་བྱིས་པ་ སོ་སོའི་སྐྱེ་བོ་རྣམས་འཁོར་བར་འཇུག་བྱེད་ཀྱི་ཆོས་དངོས་པོར་ཞེན་པ་ལ་ཐོག་མ་མེད་པ་ནས་གོམས་ཏེ་བྱིས་པ་དེ་དག་སྟོང་པ་ལ་གོམས་པ་མེད་པ་ཡིས་འཁོར་བ་ལྡོག་བྱེད་ཀྱི་ ཆོས་སྟོང་ཉིད་ལ་འཇིགས་ཏེ་བློ་མི་འཇུག་པས་འཁོར་བ་ན་འཁྱམ་མོ། །མི་གང་ཞིག་གཏི་མུག་ནི་མཚོན་པ་སྟེ་ཞེ་སྡང་དང་ཕྲག་དོག་དང་སེར་སྣ་དང་ལེ་ལོ་དང་འཇིགས་པ་ལ་སོགས་ པས་བསྒྲིབས་ཤིང་ནོན་ནས་གཞན་སྟོང་པའི་དེ་ཉིད་ལ་གེགས་བྱེད་པ་དེ་ལ་དགེ་ལེགས་མཐོ་རིས་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་དེའི་རྒྱུ་མཚན་དེས་རང་གཞན་གྱི་རྒྱུད་ལ་གནོད་པ་ཅི་མ་བྱས་ཏེ་ཤེས་རབ་ཀྱི་སྣང་བས་འཁོར་བའི་མུན་པ་བཟློག་ནས་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པའི་གྲོང་ཁྱེར་དུ་འགྲོ་བ་བཀག་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-440 དེ་ཉིད་ཀྱི་ཕྱིར་མདོ་ལས་ཚུལ་ཁྲིམས་ཞེས་གསུངས་ཏེ་དེའི་འཐད་པ་སློབ་དཔོན་གྱིས་སྟོན་པ་ནི་ཚུལ་ཁྲིམས་ཀྱིས་ནི་ཞེས་པ་སྟེ་གོ་འཕང་མཆོག་བྱང་ཆུབ་གསུམ་སྟེ་དེ་གཉིས་ཀྱིས་ཐོབ་པའི་འབྲས་ བུའི་ཁྱད་དེ་ཙམ་ཞིག་ཉམས་པའི་ཉེས་པ་ལའང་འབྱུང་བའི་ཕྱིར་ཏེ་ཚུལ་ཁྲིམས་གྲངས་མེད་པ་ཉམས་པ་བས་ལྟ་བ་ལན་གཅིག་ཉམས་པ་ཉེས་པ་ཆེ་བའི་ཕྱིར་རོ། །བདག་མེད་ལ་སྐྲག་པའི་དམ་ པ་མིན་ལ་བདག་འཛིན་གྱི་ཆོས་བསྟན་པ་མཆོག་ཡིན་གྱི་བདག་མེད་བསྟན་བྱ་མ་ཡིན་ཏེ་གཅིག་དམ་མིན་ཏེ་དེས་ངན་འགྲོར་འགྲོ་ལ་ཐ་མལ་མ་ཡིན་པའི་དམ་པ་རྣམས་ནི་སྟོང་པས་ཞི་ བ་མྱང་འདས་སུ་འགྲོའོ། །ཤེས་རབ་བརྒྱ་པ་ལས། བླུན་ལ་ཉེ་བར་བསྟན་པ་ནི། །འཁྲུག་པར་འགྱུར་གྱི་ཞི་ཕྱིར་མིན། །ལག་འགྲོ་འོ་མ་འཐུང་བ་ནི། །དུག་འཕེལ་འགྱུར་བ་འབའ་ཞིག་གོ །ཞེས་བཤད་ དོ། །བདག་མེད་དེ་ཅི་འདྲ་བ་ཡིན་ཞེ་ན། ཞི་བའི་སྒོ་གཉིས་པ་མེད་དེ་མཚན་མ་མེད་པ་དང་སྨོན་པ་མེད་པའི་སྒོ་གཉིས་ཀྱང་འདི་མེད་ན་མྱང་འདས་སུ་ཕྱིན་པར་མི་ནུས་པའི་ ཕྱིར་རོ། །བདག་དང་ཆོས་སུ་ལྟ་བའི་ལྟ་བ་ངན་པ་རྣམས་འཇིག་བྱེད་པ་ལྟ་བ་ཐམས་ཅད་ནི་གཉིས་པོ་དེས་བསྡུས་པའི་ཕྱིར་རོ། །སངས་རྒྱས་ཀུན་ནི་ཆོས་སྐུ་ལ་བཞུགས་པ་ཐམས་ཅད་དམ་ཡང་ན་འཕགས་པའི་གང་ཟག་བཞི་ཀ་དེའི་སྒྲས་དངོས་དང་བཏགས་པས་བརྗོད་དོ། ། 1-441 བདག་ནི་དངོས་པོ་རྣམས་གཞན་ལ་མ་ལྟོས་པའི་རང་གི་ངོ་བོའོ། །དེ་མེད་པ་ནི་བདག་མེད་དེ་དེ་ནི་གང་ཟག་དང་ཆོས་ཀྱི་དབྱེ་བས་གཉིས་ཏེ་དང་པོ་ནི་མེད་དགག་ལ་རྟག་གཅིག་ རང་དབང་ཅན་མེད་པའམ་མ་ཡིན་དགག་ལ་མི་རྟག་པ་དུ་མ་གཞན་དབང་ཅན་ནོ། །གཉིས་པ་ནི་ཆོས་ཕུང་པོ་ཁམས་དང་སྐྱེ་མཆེད་རྣམས་མེད་དགག་ལ་སྤྲོས་བྲལ་ལམ་མ་ཡིན་དགག་ལ་སྒྱུ་ མའི་དཔེ་བརྒྱད་ལྟར་སྣང་ལ་རང་བཞིན་མེད་པའོ། །དེ་ལྟར་ཆོས་གསུམ་ལྡན་དེ་ནི་བདག་མེད་ཀྱི་དེ་ཁོ་ན་ཉིད་དེ་སྟོང་པ་ཉིད་ཡང་དག་པའི་མཐའ་དང་དོན་དམ་པ་དང་ཆོས་ཀྱི་དབྱིངས་ དང་།
【現代漢語翻譯】 習慣於顯現，孩童們，眾生沉溺於輪迴，是因為他們從無始以來就習慣於執著於事物。這些孩童不習慣於空性，因此害怕能使輪迴止息的空性之法，心生恐懼而不接受，所以在輪迴中漂泊。任何人，愚癡是其象徵，被嗔恨、嫉妒、吝嗇、懶惰和恐懼等所矇蔽和壓制，阻礙了對空性的理解，還被冠以『善妙高尚』之名。因為這個原因，他們對自他的相續造成了極大的損害，智慧之光無法驅散輪迴的黑暗，從而阻礙了他們前往一切智智的城市。 因此，經中說『戒律』，阿阇黎（Acharya，梵語老師）解釋其含義為『以戒律』。最高的果位是菩提（Bodhi，覺悟）、正覺（Byangchub，梵語菩提）和三身（Gsum，藏語三個身體），僅僅是因戒律的些微損失，也會導致獲得這些果位的機會喪失。相比之下，一次對見地的錯誤理解比無數次違反戒律的過失還要嚴重。對於害怕無我（Bdag med，藏語無我）的人來說，宣講有我的法是最好的，不應該宣講無我，因為這會導致他們墮入惡趣。而非凡的聖者們則通過空性獲得寂靜的涅槃（Myang 'das，藏語涅槃）。《智慧百論》中說：『對於愚人宣講，只會導致混亂，而非平靜。就像蛇喝牛奶，只會增加毒性。』 無我是怎樣的呢？它是寂靜之門，沒有第二個，即無相門（Mtsan ma med pa，藏語無相門）和無愿門（Smon pa med pa，藏語無愿門）。如果缺少這兩個門，就無法進入涅槃。所有執著于『我』和『法』的惡見，都被這兩個門所摧毀，因為所有的見解都包含在這兩者之中。所有的佛都安住於法身（Chos sku，藏語法身），或者說，四種聖者（'Phags pa'i gang zag bzhi ka，藏語四種聖者）都可以用這個詞來指代，無論是直接指代還是間接指代。 『我』是指不依賴於其他事物的自性。『無我』就是沒有『我』，分為人無我（Gang zag，藏語人）和法無我（Chos，藏語法）兩種。前者從遮遣的角度來說，是指沒有常、一、自在的我；從非遮遣的角度來說，是指無常、多、不自在的我。後者是指蘊（Phung po，藏語蘊）、界（Khams，藏語界）和處（Skye mched，藏語處）等法，從遮遣的角度來說，是指離戲論（spros bral，藏語離戲論）；從非遮遣的角度來說，是指如幻覺般的八喻（Sgyu ma'i dpe brgyad，藏語八喻），顯現卻無自性。因此，具備這三種法的就是無我的真如（De kho na nyid，藏語真如），也就是空性（Stong pa nyid，藏語空性）、勝義諦（Yang dag pa'i mtha'，藏語勝義諦）、實相（Don dam pa，藏語實相）和法界（Chos kyi dbyings，藏語法界）。
【English Translation】 Habituated to manifestation, children, beings are immersed in samsara because they have been accustomed to clinging to objects since beginningless time. These children are not accustomed to emptiness, therefore they fear the Dharma of emptiness that can stop samsara, becoming frightened and not accepting it, so they wander in samsara. Anyone, whose symbol is ignorance, obscured and suppressed by hatred, jealousy, miserliness, laziness, and fear, hinders the understanding of emptiness, and is even given the name 'virtuous and noble'. Because of this reason, they cause great harm to the mindstreams of themselves and others, the light of wisdom cannot dispel the darkness of samsara, thus preventing them from going to the city of omniscience. Therefore, the Sutra says 'discipline', and the Acharya (Sanskrit teacher) explains its meaning as 'by discipline'. The highest states are Bodhi (Enlightenment), Byangchub (Perfect Enlightenment), and the three bodies (Trikaya), merely a slight loss of discipline can lead to the loss of the opportunity to attain these fruits. In comparison, a single wrong understanding of view is more serious than countless violations of discipline. For those who fear selflessness (Bdag med, Tibetan for no-self), teaching the Dharma of self is best, one should not teach selflessness, because this will lead them to fall into lower realms. But extraordinary saints attain peaceful Nirvana (Myang 'das, Tibetan for Nirvana) through emptiness. The Hundred Verses of Wisdom says: 'To teach fools only leads to confusion, not peace. Like a snake drinking milk, it only increases its poison.' What is selflessness like? It is the gate of peace, without a second, that is, the gate of no-sign (Mtsan ma med pa, Tibetan for no-sign) and the gate of no-wish (Smon pa med pa, Tibetan for no-wish). If these two gates are missing, one cannot go to Nirvana. All evil views that cling to 'self' and 'dharma' are destroyed by these two gates, because all views are contained within these two. 'Self' refers to the nature of things that does not depend on others. 'Selflessness' is the absence of 'self', divided into two types: the selflessness of person (Gang zag, Tibetan for person) and the selflessness of phenomena (Chos, Tibetan for phenomena). The former, from the perspective of negation, refers to the absence of a permanent, single, and independent self; from the perspective of non-negation, it refers to an impermanent, multiple, and dependent self. The latter refers to phenomena such as aggregates (Phung po, Tibetan for aggregates), elements (Khams, Tibetan for elements), and sources (Skye mched, Tibetan for sources). From the perspective of negation, it refers to freedom from elaboration (spros bral, Tibetan for freedom from elaboration); from the perspective of non-negation, it refers to the eight similes of illusion (Sgyu ma'i dpe brgyad, Tibetan for eight similes of illusion), appearing but without inherent existence. Therefore, that which possesses these three dharmas is the suchness of selflessness (De kho na nyid, Tibetan for suchness), which is emptiness (Stong pa nyid, Tibetan for emptiness), the ultimate truth (Yang dag pa'i mtha', Tibetan for ultimate truth), reality (Don dam pa, Tibetan for reality), and the realm of Dharma (Chos kyi dbyings, Tibetan for realm of Dharma).
མ་སྐྱེས་པ་དང་མ་འགགས་པ་དང་རང་བཞིན་གྱིས་མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་ལ་སོགས་པ་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་མཚན་བརྒྱ་རྩ་བརྒྱད་ནི་འདིའི་ཡང་མིང་གི་རྣམ་གྲངས་ཡིན་ ནོ། །འདི་དམན་པ་ལ་བསྟན་བྱ་མ་ཡིན་པ་ནི་ཆོས་འདིའི་མིང་དེ་རྣམས་ལས་ཀྱང་དམ་པ་སྟེ་སྣོད་མིན་པ་སྐྲག་པ་སྐྱེ་སྟེ་བློ་ཞན་ཏེ་ཤེས་རབ་ཆུང་བ་ཆོས་ཟབ་མོས་འཇིགས་པ་ མི་སྐྱེད་པའི་ཤེས་རབ་སྟོབས་ལྡན་བདག་མེད་གཉིས་རྟོགས་པ་གང་ཞིག་མཐོང་སྟེ་མཐོང་ན་ནི་བློ་གྲོས་བཟང་པོ་ཅན་ཡིན་ནོ། །སྐྲག་པའི་མུ་སྟེགས་པ་རྣམས་ཀྱིས་འདི་སྐད་དུ། །ཕུང་པོ་སྐད་ཅིག་སྨྲ་བ་ཡི། ། 1-442 ཤཱཀྱ་པ་རྣམས་བདག་མེད་ན། །མཐོ་རིས་ཐར་ལ་དགོས་པ་ཡི། །འབད་པ་དོན་མེད་ཉིད་དུ་འགྱུར། །ཞེས་བྱ་བ་དང་། ཉན་ཐོས་སྡེ་པས། །དེ་ལྟར་རྒྱུ་དང་འབྲས་བུར་སྐུར་འདེབས་པ། །ལོག་ལྟས་དཀར་ ཕྱོགས་དྲུངས་འབྱིན་དམ་ཆོས་ཀྱི། །ལོ་ཏོག་སེར་བ་ནམ་མཁའི་མེ་ཏོག་འདི། །ལེགས་འདོད་རྣམས་ཀྱིས་རྒྱང་སྲིང་སྤང་བར་བྱ། །ཞེས་སྨྲས་པ་བཞིན་ནོ། །སྐྲག་པ་དེ་དག་གི་ལྟ་ངན་ཕམ་ཞིང་བསལ་བའི་ དོན་དུ་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་དེ་དག་ལ་བསྟན་པ་མ་ཡིན་ནམ་ཞེ་ན། བདག་མེད་ཀྱི་ཆོས་འདི་བྱ་བ་དང་རྩད་ནས་ཕམ་པའི་ཆེད་དུ་བྱ་བ་དང་དེ་ལྟར་ནའང་བདག་མེད་འདིས་གཞན་བདག་ ཏུ་སྨྲ་བ་རྣམས་སྲེག་པ་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་མེ་བཙོ་བ་ལ་སོགས་པའི་དོན་དུ་སྦྱར་གྱི་ཤིང་སྲེག་པའི་དོན་དུ་སྦྱར་ཡང་དེ་ཞར་ལ་སྲེག་པ་བཞིན་བདག་མེད་འདི་ཐར་པའི་དོན་དུ་གསུངས་ ཀྱང་ཞར་ལ་ལྟ་ངན་རྣམས་སྲེག་ཅིང་འཇོམས་པ་ཡིན་ནོ། །སྦྱར་བའམ་ཟུར་གཉིས་པའི་རྒྱན་གྱིས་དེ་ཉིད་གསལ་བར་སྟོན་པ་ན་ལུང་གི་ཆོས་ལ་སྦྱར་བ་ནི་བདག་མེད་སྟོན་པའི་གསུང་རབ་ཡན་ ལག་བཅུ་གཉིས་ཀྱི་ཆོས་འདི་གང་གིས་ཤེས་གྱུར་པ་དེ་ནི་གཞན་མུ་སྟེགས་ཀྱི་གཞུང་ལ་མི་དགའ་སྟེ་དེས་ན་འཕགས་པ་ལྷ་བདག་ལ་གསུང་རབ་ཀྱི་ཆོས་འདི་ལྟ་བ་དང་ཉོན་མོངས་པ་ཐམས་ཅད་འཇིགས་པའི་སྒོ་དང་འདྲ་བར་སྣང་སྟེ་གསུང་རབ་ཀྱི་སྒོ་ལས་བདག་མེད་ཀྱི་ལྟ་བ་འདི་ཐོན་བྱུང་བའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-443 རྟོགས་པའི་ཆོས་ལ་སྦྱར་བ་ནི་བདག་མེད་པའི་ཆོས་འདི་གང་གིས་ཤེས་ཤིང་རྟོགས་པར་གྱུར་པ་དེ་ནི་གཞན་བདག་གཉིས་སུ་ལྟ་བ་ལ་མི་དགའ་སྟེ་དེས་ན་བདག་ལ་བདག་མེད་རྟོགས་པའི་ ཆོས་འདི་ལྟ་ངན་ཐམས་ཅད་འཇིག་པའི་སྒོ་སྟེ་རྒྱུ་དང་འདྲ་བར་སྣང་སྟེ་འཇིག་པའི་རྒྱུ་འདིས་ལྟ་ངན་ཐམས་ཅད་འཇིག་པའི་ཕྱིར་རོ། །འདྲ་བ་དང་ལྟ་བུའི་སྒྲ་ནི་དངོས་དང་འདྲ་བ་གཉིས་ ཀ་བརྗོད་པ་ཡིན་ནོ། །མཛོད་ལས། །སྟོན་པའི་དམ་ཆོས་རྣམ་གཉིས་ཏེ། །ལུང་དང་རྟོགས་པའི་བདག་ཉིད་དོ། །དེ་འཛིན་བྱེད་དང་སྨྲ་བྱེད་དང་། །སྒྲུབ་པར་བྱེད་པ་ཁོ་ན་ཡིན། །ཞེས་བཤད་དོ། །མཁས་པ་ མི་སྐྲག་པའི་རྒྱུ་སྟོན་པ་ནི་ལུང་དང་རིགས
【現代漢語翻譯】 『未生』、『不滅』、『自性涅槃』等等，般若波羅蜜多的百零八名，都是此（空性）的異名。此（空性）不是爲了教導低劣者，因為此法的名稱也比他們殊勝，對於非器會產生恐懼，因為他們心智薄弱、智慧狹小，深奧的法會使他們害怕。 誰能見到不生恐懼的智慧，具有力量，通達無我二諦，那麼他就是具有良好智慧的人。那些膽怯的異教徒們會這樣說：『如果剎那生滅的蘊，以及釋迦牟尼所說的無我，那麼想要往生善趣和獲得解脫的努力，都將變得毫無意義。』 小乘部派也會說：『像這樣誹謗因果，連根拔起善法，如同空中的鮮花，如同冰雹摧毀莊稼。想要獲得利益的人們，應當遠遠地避開它。』就像他們所說的那樣。爲了擊敗和消除那些膽怯者的邪見，佛陀難道不是爲了他們才宣講的嗎？ 這個無我的法，是爲了徹底擊敗（有我論者）而宣說的。即使如此，無我也會焚燒那些宣說有我的人，就像用火燒東西一樣。雖然是爲了焚燒木頭而用火，但也會順便燒掉其他東西一樣。雖然宣說無我是爲了獲得解脫，但也會順便焚燒和摧毀各種邪見。 通過比附或雙關的修辭手法來清楚地闡釋這一點。將經教之法比附於無我，誰如果通達了這十二分教的無我之法，他就不喜歡其他的異教典籍。因此，對於聖天來說，經教之法就像是一切見解和煩惱的恐怖之門，因為無我的見解就是從經教之門中產生的。 將證悟之法比附於無我，誰如果知曉和證悟了這無我的法，他就不喜歡其他的有我二見。因此，對於證悟無我的人來說，此法就像是摧毀一切邪見的門，就像是（摧毀邪見的）因，因為這個摧毀之因能夠摧毀一切邪見。 『相似』和『如同』這樣的詞語，既可以表達與事物相似，也可以表達與事物相同。《俱舍論》中說：『佛陀的聖法有兩種，即經教和證悟的自性。它們分別是執持者、宣說者和修行者。』 宣說智者不生恐懼的原因是經教和理證。
【English Translation】 『Unborn,』 『Unceasing,』 『Nirvana by Nature,』 and so forth, the one hundred and eight names of the Prajnaparamita (Perfection of Wisdom) are all synonyms for this (emptiness). This (emptiness) is not to be taught to the inferior, because even the names of this Dharma are superior to them. For those who are not vessels, it will cause fear, because they are weak-minded and have little wisdom; the profound Dharma will frighten them. Whoever sees the wisdom that does not generate fear, has strength, and understands the two truths of selflessness, then he is a person with good intelligence. Those timid heretics will say: 『If the aggregates are momentary, and the selflessness spoken of by Shakyamuni, then the efforts to be reborn in good realms and attain liberation will become meaningless.』 The Hearer (Shravaka) schools will also say: 『Like this, slandering cause and effect, uprooting virtuous qualities, like flowers in the sky, like hail destroying crops. Those who wish to benefit should avoid it from afar.』 Just as they said. In order to defeat and eliminate the wrong views of those timid ones, wasn't it for them that the Buddha taught? This Dharma of selflessness is proclaimed in order to completely defeat (those who hold to a self). Even so, selflessness will burn those who speak of self, just like burning something with fire. Although fire is used to burn wood, it will also burn other things incidentally. Although selflessness is proclaimed for the sake of liberation, it will also incidentally burn and destroy various wrong views. To clearly illustrate this through the figure of speech of comparison or double entendre. Comparing the Dharma of scripture to selflessness, whoever understands this Dharma of the twelve divisions of scripture, he does not like other heretical texts. Therefore, for Aryadeva (Noble God), the Dharma of scripture is like a terrifying gate for all views and afflictions, because the view of selflessness arises from the gate of scripture. Comparing the Dharma of realization to selflessness, whoever knows and realizes this Dharma of selflessness, he does not like other views of self and duality. Therefore, for the one who realizes selflessness, this Dharma is like the gate that destroys all wrong views, like the cause (of destruction), because this cause of destruction can destroy all wrong views. Words like 『similar』 and 『like』 express both similarity and sameness with things. The Abhidharmakosha says: 『The Buddha's sacred Dharma has two aspects: the nature of scripture and realization. They are only the holders, the speakers, and the practitioners.』 The reason why the wise do not fear is because of scripture and reasoning.
་པས་དཔྱད་ན་དེ་ཁོ་ན་ཉིད་དུ་སྟེ་དོན་དམ་དུ་བདག་མེད་དོ་སྙམ་དུ་མཁས་པ་གང་ལ་དེ་ལྟ་བུའི་དགོངས་པ་སྟེ་བསམ་པ་གནས་ པ་དེ་ནི་བདག་ཡོད་པས་དགའ་བ་དང་བདག་མེད་པས་འཇིགས་ཤིང་སྐྲག་པར་མི་འགྱུར་ཏེ་དེ་ཡོད་པར་ལྟ་བ་ལ་ཆགས་པ་དང་བདག་མེད་པར་ལྟ་བ་ལ་ཁོང་ཁྲོ་མེད་པའི་ཕྱིར་དེ་ གཉིས་ཀ་མེད་པ་ཤིང་དུམ་ལ་དགའ་འཇིགས་གཉིས་མེད་པ་བཞིན་ནོ། །འདོད་པའི་དོན་མིན་པ་འཁོར་བ་དང་ངན་སོང་གི་ས་བོན་ཏེ་རྒྱུར་གྱུར་པའི་མུ་སྟེགས་ཅན་མང་པོ་མཐོང་ནས་བདག་མེད་པའི་ཆོས་འདོད་པའི་སྐྱེ་བོ་རྣམས་ལ་མཁས་པ་སུ་ཞིག་སྙིང་སྟེ་སེམས་མི་བརྩེ་བར་འགྱུར་ཏེ་བརྩེ་བ་དང་གུས་པར་རིགས་སོ། ། 1-444 ཡང་ན་མུ་སྟེགས་ཀྱི་ཆོས་འདོད་པའི་སྐྱེ་བོ་ལ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སུ་ཞིག་སྙིང་མི་བརྩེ་བར་འགྱུར་ཏེ་བརྩེ་བས་ཆོས་ལུགས་དེ་ལས་བཟློག་པར་བྱ་སྟེ། ཏིང་ངེ་འཛིན་རྒྱལ་པོ་ལས། །འཇིག་ རྟེན་འདི་ན་མུ་སྟེགས་ཅན་གཞན་གང་། །འཁོད་པ་དེ་དག་རྣམས་ལ་ཡིན་མིན་དང་། །དེ་དག་རྣམས་ལ་སྙིང་རྗེ་ཉེར་འཇོག་པ། །དེ་ནི་བཟོད་པ་དང་པོའི་བྱེ་བྲག་ཡིན། །ཞེས་བཤད་པ་ཡིན་ནོ། ། མི་རྣམས་ཕྱི་ནང་གི་བསྟན་པ་ལ་འཇུག་པ་མང་ཉུང་གི་རྒྱུ་མཚན་སྟོན་པ་ན་ཤཱཀྱ་པ་རྣམས་ཀྱི་ཆོས་ནི་ཡིད་ཀྱིས་འཛིན་པ་ཡིན་ཏེ་བདག་མེད་ལ་ཡིད་མཉམ་པར་བཞག་ནས་སྒྲིབ་པ་ གཉིས་ཟད་པར་བྱེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །གོས་མེད་གཅེར་བུ་པ་རྣམས་ཀྱི་ཆོས་ནི་མིག་གིས་འཛིན་པ་ཡིན་ཏེ་གོས་མེད་པར་ཐལ་བས་བྱུགས་ཤིང་རླུང་དང་ཉི་མ་དང་སྐྲ་འབལ་བ་ལ་སོགས་པའི་ ལུས་ཅན་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །བྲམ་ཟེ་རྣམས་ཀྱི་ཆོས་ནི་རྣ་བས་འཛིན་པ་ཡིན་ཏེ་རིག་བྱེད་འདོན་པ་ཆོས་སུ་འདོད་པའི་ཕྱིར་ཏེ། ཁྱད་པར་དུ་འཕགས་པའི་བསྟོད་པ་ལས། །ཆོས་འདོན་པ་དག་ དམངས་རིགས་ལས། །བློ་གྲོས་སྦྱིན་པར་བྱ་མིན་ཟེར། །ཁྱོད་ནི་གདོལ་པ་རྣམས་ལ་ཡང་། །ཐུགས་རྗེས་དམ་ཆོས་སྟོན་པར་མཛད། །ཅེས་བྱ་བ་དང་། །དེ་ཉིད་ཀྱི་གཞུང་ལས། འདོན་པ་ལས་ནི་བརྒྱད་འགྱུར་ཏེ། ། 1-445 རིག་བྱེད་ཕ་རོལ་ཕྱིན་མཐའ་ཡས། །ཞེས་འབྱུང་བ་ཡིན་ནོ། །འང་གི་སྒྲས་ནི་མུ་སྟེགས་བྱེད་མེ་ལྔའི་དཀའ་ཐུབ་ཅན་དང་ཆུ་བོ་བཞིར་ཁྲུས་བྱེད་པ་དང་མདུང་རྩེ་གསུམ་གྱི་སྟེང་དུ་མཆོང་བ་ དང་དབང་ཕྱུག་དང་ཁྱབ་འཇུག་གི་རིག་སྔགས་སྤྱོད་པ་ལ་སོགས་པ་བཟུང་ངོ་། །དེ་ལྟ་ཡིན་པ་དེ་ཕྱིར་ཐུབ་པ་སངས་རྒྱས་ཀྱི་གཞུང་ཆོས་ལུགས་ཕྲ་སྟེ་མཁས་ཤིང་གསལ་ལ་ཡིད་གཞུངས་པ་རྣམས་ ཀྱིས་སེམས་མཉམ་པར་བཞག་པས་ཤེས་པར་བྱ་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་དེ་ལྟར་རྟོགས་དཀའ་བ་དང་སྔོན་བསོད་ནམས་བསགས་པ་ཉུང་བའི་ཕྱིར་སངས་རྒྱས་ཀྱི་བསྟན་པ་ལ་འཇུག་པ་ཉུང་ངོ་། ། གཉིས་པོ་དེའི་ཆོས་གསལ་བར་སྟོན་པ་ནི་ཇི་ལྟར་ཞེས་པ་སྟེ་ཕྱི་ཆོས་པའི་ཆོས་ནི་བཟླས་བ
【現代漢語翻譯】 如果一位智者通過分析得出結論，認為在勝義諦中確實是無我的，那麼，擁有這種見解或想法的人，就不會因為有我而感到高興，也不會因為無我而感到恐懼或害怕。因為他們對有我之見沒有執著，對無我之見也沒有憤怒。就像木頭一樣，既不會感到高興，也不會感到恐懼。看到許多將輪迴和惡趣的種子作為慾望之源的外道徒，哪位智者不會對那些渴望無我之法的眾生心生憐憫呢？理應憐憫和尊敬他們。 或者，哪位菩薩不會憐憫那些渴望外道之法的眾生呢？應該以慈悲心來扭轉他們的信仰。《三昧王經》中說：『世間還有哪個比外道更甚？安住于那些人，分辨是非，對他們心懷慈悲，這是第一種忍辱的差別。』 爲了說明人們進入內外教法的人數多少的原因，釋迦派的教法是用心來領悟的，因為他們將心安住在無我上，從而消除二障。裸體派的教法是用眼睛來領悟的，因為他們不穿衣服，塗抹灰塵，暴露在風吹日曬之下，並且拔頭髮等等，都是身體上的行為。婆羅門派的教法是用耳朵來領悟的，因為他們認爲念誦《吠陀經》就是修行。特別是在《殊勝贊》中說：『唸誦經文者，不向賤民施智慧，而您卻以慈悲心向賤民宣說正法。』該經中還說：『唸誦的功德是八倍，通達《吠陀經》的彼岸是無量的。』 『也』字表示還包括外道徒所修的五火苦行，在四條河中沐浴，跳到三叉戟上，以及唸誦自在天和遍入天的明咒等等。正因為如此，佛陀的教法非常精微，只有那些聰明、清晰且心懷正念的人，才能通過安住其心來理解。因此，由於難以理解，以及過去積累的福德較少，所以進入佛法的人很少。 接下來解釋這兩種教法的清晰程度，什麼是外道徒的教法呢？就是念誦和...
【English Translation】 If a wise person concludes through analysis that there is indeed no self in the ultimate sense, then such a person with such a view or thought will not rejoice at the existence of self, nor will they fear or be frightened by the non-existence of self. Because they have no attachment to the view of self and no anger towards the view of no-self. Just like a piece of wood, they have neither joy nor fear. Seeing many non-Buddhists who take the seeds of samsara and bad migrations as the source of desire, which wise person would not have compassion for those beings who desire the Dharma of no-self? It is appropriate to have compassion and respect for them. Or, which Bodhisattva would not have compassion for beings who desire non-Buddhist Dharma? One should reverse that religious system with compassion. From the Samadhiraja Sutra: 'In this world, who is more extreme than non-Buddhists? Abiding with those who are settled, distinguishing right from wrong, and placing compassion on them is the first distinction of patience.' To show the reasons for the number of people entering the inner and outer teachings, the Dharma of the Shakya school is apprehended by the mind, because they place their minds equally on no-self and thereby exhaust the two obscurations. The Dharma of the naked ascetics is apprehended by the eye, because they are naked, smeared with ashes, exposed to the wind and sun, and pluck their hair, etc., being physical actions. The Dharma of the Brahmins is apprehended by the ear, because they consider reciting the Vedas to be Dharma. In particular, in the 'Praise of the Excellent': 'Those who recite the Dharma do not give wisdom to the lower castes, but you show the sacred Dharma with compassion even to the outcasts.' And in the same text: 'The merit of recitation is eightfold, the other shore of the Vedas is infinite.' The word 'also' includes the austerities of the non-Buddhist practitioners of the five fires, bathing in the four rivers, jumping on the three points of a spear, and practicing the mantras of Ishvara and Vishnu, and so on. Because that is the case, the doctrine of the Buddha is subtle, and it is to be known by those who are wise, clear, and mindful by placing their minds equally. Therefore, because it is difficult to understand and because they have accumulated little merit in the past, few enter the Buddha's teachings. The second is to clearly show the Dharma of the two, how is it? The Dharma of the outer religionists is recitation and...
རྗོད་དང་སྦྱིན་སྲེག་དང་ཁྲུས་དང་གཙང་སྦྲ་བཀྲ་ཤིས་དང་འགྱོད་ཚངས་དང་དབྱིག་པ་དང་རིལ་བ་ སྤྱི་བླུགས་དང་ཚངས་སྐུད་ལ་སོགས་པ་ལུས་ངག་གི་རྣམ་རིག་སྣ་ཚོགས་ཀྱིས། རྙེད་པ་དང་བཀུར་སྟི་ལ་སོགས་པ་འདོད་པས་ཕྱི་འཆོས་པ་ཡིན་ནོ། །གཅེར་བུ་པའི་ཆོས་ལུགས་ཕལ་ཆེར་ནི་རང་ ཉིད་ཀྱི་བསམ་པ་བླུན་པར་བརྗོད་ཅིང་སྟོན་པ་ཡིན་ཏེ་ལུས་ཐལ་བས་བྱུགས་པ་ལ་སོགས་པ་མཐོ་རིས་པའི་ཐབས་མ་ཡིན་པ་མང་པོ་བྱེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཕལ་ཆེར་གྱི་སྒྲས་ནི་སྲོག་ཆགས་རྨ་བྱའི་སྒྲོས་འཕྱག་པ་ལ་སོགས་པ་མཐོ་རིས་ཀྱི་རྒྱུ་རྣམས་ནི་བླུན་པར་སྟོན་ཏོ། 1-446 དེ་འདྲ་བའི་ཆོས་རྣམས་ནི་ཕལ་ཆེར་འཁོར་བ་དང་མཐུན་པའི་ཕྱིར་དང་བྲམ་ཟེ་རྣམས་ཀྱི་ཚུལ་འཆོས་དང་ཁ་གསག་དང་གཞོགས་སློང་དང་ལྡན་པའི་བྱ་བ་སྣ་ཚོགས་རྣམས་ནི་ཉེ་བའི་ཉོན་མོངས་ པ་འཕེལ་བའི་རྒྱུ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་། ཐར་པའི་བར་དུ་གཅོད་པའི་ཕྱིར་དེ་གཉིས་ཀ་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་ཤཱཀྱ་པ་རྣམས་ལ་མ་བསྟན་ཏོ། །དེ་གཉིས་ཀྱི་གནས་སྐབས་ཀྱི་འབྲས་བུ་སྟོན་པ་ནི་ཇི་ ལྟར་བྲམ་ཟེའི་རིག་པ་སྟེ་ཆོས་ལུགས་བླངས་པ་ལས་འཇིག་རྟེན་བླུན་པོ་རྣམས་འདི་རིག་བྱེད་འདོན་པའི་བྲམ་ཟེ་ཡིན་ནོ་ཞེས་གུས་པ་སྐྱེ་བ་ལྟར་གཅེར་བུ་དང་སྤུ་འབྱིད་པ་ལ་སོགས་པའི་ ཉོན་མོངས་ཤིང་སྡུག་བསྔལ་བླངས་པ་གཅེར་བུ་པ་ལ་འཇིག་རྟེན་པ་རྣམས་འདི་དཀའ་ཐུབ་ཅན་ཡིན་ནོ་ཞེས་བརྩེ་བར་འགྱུར་རོ། །དེ་ཆོས་ཡིན་པ་དགག་པ་ནི་གཅེར་བུ་པའི་སྡུག་བསྔལ་དེ་སྔོན་ ལས་ངན་པའི་རྣམ་སྨིན་ཡིན་པའི་ཕྱིར་ཆོས་སུ་མི་འགྱུར་བ་དེ་བཞིན་དུ་བྲམ་ཟེའི་རིགས་སུ་སྐྱེ་བ་ཡང་ཞེས་སྦྱར་རོ། །ཆོས་ནི་མཐོ་རིས་དང་ཐར་པའི་ཐབས་ཏེ་དཔེར་ན་ལུས་དང་དབང་ པོ་རྣམ་སྨིན་ཡིན་པས་ཆོས་མ་ཡིན་པ་བཞིན་ནོ། །འོ་ན་ཆོས་གང་ཡིན་ཞེ་ན། ཆོས་ནི་ཞེས་གསུངས་ཏེ་འཚེ་བ་ནི་མི་དགེ་བ་བཅུ་སྟེ་མི་འཚེ་བ་ནི་དེ་ལས་བཟློག་པའི་དགེ་བ་བཅུའོ། ། 1-447 བསྡུ་བ་བཞི་ལ་སོགས་པས་གཞན་ལ་ཕན་འདོགས་པ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་མི་འཚེ་བའི་ཁོངས་སུ་འདུ་བ་ཡིན་ནོ། །སངས་རྒྱས་ཀྱི་མཐོ་རིས་ཐོབ་པའི་ཆོས་མདོར་བསྡུས་པ་ནི་དེ་ཡིན་ལ། རང་བཞིན་ གྱིས་སྟོང་པ་བདག་མེད་གཉིས་ནི་མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་ཐར་པ་ཐོབ་པའི་ཆོས་ཏེ་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་བསྟན་པ་འདིར་ནི་མཐོ་རིས་དང་ཐར་པ་ཐོབ་པའི་ཆོས་ནི་དེ་གཉིས་འབའ་ཞིག་སྟེ་གཉིས་ ཁོ་ན་ཡིན་ནོ། །དེས་ནི་ཆོས་ངན་པ་དེ་བོར་ནས་འདི་ལ་མི་འཇུག་པ་ནི་མུ་སྟེགས་རང་གི་ཕྱོགས་ཏེ་འཇིག་རྟེན་ཐམས་ཅད་ལ་སྐྱེ་བ་ངན་ཀྱང་དེ་ལ་ཆགས་ཤིང་སྡུག་པར་འགྱུར་ བ་བཞིན་དུ་ཆོས་ངན་པ་དེ་ལྡོག་པར་བྱེད་པའི་རྒྱུ་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ཆོས་དེ་མུ་སྟེགས་པ་ཁྱོད་ལ་རྒྱུ་གང་གིས་སྡུག་པར་འགྱུར་ཏེ་བག་ཆགས་ཀྱི་སྟོབས་ཀྱིས་རང་ཕྱོགས་ངན་པ་ལ་ཆགས་ པ
【現代漢語翻譯】 唸誦、火供、沐浴、潔凈、吉祥、懺悔、供養、丸藥、普施、梵線等等，以身語的各種行為，爲了獲得名利等而進行外在的裝扮。 裸體外道（Naked Ascetics）的教義大多是宣揚和顯示自己愚昧的想法，比如用灰涂身等等，做了很多不是通往善趣（higher realms）的方法。 『大多』這個詞表示，用孔雀的羽毛拂塵等等，這些通往善趣的原因，也被認為是愚蠢的。 像這樣的法，大多與輪迴相應，婆羅門（Brahmin）的虛偽行為，以及諂媚、偏袒等各種行為，都是增長煩惱的近因，並且是解脫的障礙，因此這兩者釋迦牟尼佛（Sakyamuni Buddha）都沒有教導。 顯示這二者的暫時性果報是怎樣的呢？比如婆羅門的學識，即採納某種宗教后，世間的愚人會恭敬地說：『這是誦讀吠陀（Veda）的婆羅門』。同樣，裸體外道通過受持煩惱和痛苦，如裸體和拔頭髮等，世間人會敬佩地說：『這是苦行者』。 否定那是正法，是因為裸體外道的痛苦是過去惡業的異熟果，因此不能成為正法，婆羅門種姓的出生也是如此。正法是通往善趣和解脫的方法，就像身體和感官是異熟果，因此不是正法一樣。那麼，什麼是正法呢？佛說：『正法是……』， 殺生是不善的十種行為，不殺生是與此相反的十種善行。 通過四攝（Four means of gathering disciples）等利益他人的一切行為都包含在不害之中。 簡而言之，佛陀獲得善趣的法就是這些。 自性空（Emptiness of inherent existence）和無我（selflessness）是獲得涅槃（Nirvana）解脫的法，佛陀所教導的，只有這二者才是獲得善趣和解脫的法。 因此，捨棄惡法而不趨入正法是外道自己的宗派，就像一切世間都厭惡惡趣的生命，卻仍然執著和喜愛它一樣，是什麼原因使你外道厭惡能扭轉惡法的佛法呢？ 是業習的力量使你執著于自己惡劣的宗派。
【English Translation】 Recitations, fire offerings, bathing, purification, auspiciousness, repentance, offerings, pills, general distribution, Brahmanical threads, and so on, with various physical and verbal actions, are external adornments done for the sake of gain and respect. The doctrines of most Naked Ascetics are to proclaim and display their own foolish thoughts, such as smearing the body with ashes, and they perform many practices that are not means to higher realms. The word 'most' indicates that even things like sweeping with peacock feathers, which are causes for higher realms, are also considered foolish. Such practices are mostly in accordance with samsara, and the hypocritical behaviors of Brahmins, as well as flattery, partiality, and various other actions, are the near causes for increasing afflictions and are obstacles to liberation. Therefore, the Buddha did not teach either of these to the Shakyas. What is the temporary result of these two? For example, from the knowledge of Brahmins, i.e., adopting a certain religion, foolish people in the world will respectfully say, 'This is a Brahmin who recites the Vedas.' Similarly, by enduring afflictions and suffering, such as nakedness and plucking hair, people in the world will admire the Naked Ascetics, saying, 'These are ascetics.' The reason for denying that it is Dharma is that the suffering of the Naked Ascetics is the result of past negative karma, therefore it cannot be Dharma, and the same applies to being born into a Brahmin family. Dharma is the means to higher realms and liberation, just as the body and senses are the result of karma and are therefore not Dharma. So, what is Dharma? The Buddha said, 'Dharma is...' Killing is one of the ten non-virtuous actions, and non-killing is the opposite, the ten virtuous actions. All actions that benefit others, such as the four means of gathering disciples, are included in non-harming. In short, the Dharma for attaining higher realms according to the Buddha is this. The emptiness of inherent existence and selflessness are the Dharma for attaining Nirvana and liberation. The Buddha taught that only these two are the Dharma for attaining higher realms and liberation. Therefore, abandoning evil Dharma and not engaging in this is the heretics' own sect, just as all beings in the world abhor evil rebirths, yet still cling to and love them. What reason makes you heretics abhor the Buddha's Dharma, which can reverse evil Dharma? It is the power of habitual tendencies that makes you cling to your own evil sect.
ས་ཉེས་པ་ཡིན་ནོ། །དེས་ན་མཁས་པ་རང་གི་སྐྱེ་བ་ངན་པ་བོར་ནས་ཡུལ་བཟང་པོ་ལེན་པ་བཞིན་དུ་ཁྱོད་ཀྱང་ཕྱོགས་ལྷུང་མེད་པར་རིགས་པས་འཐད་པའི་དོན་གྱི་ཆོས་འདི་ནི་གཞན་ ལས་ཀྱང་བློ་ཤེས་རབ་དང་ལྡན་པ་མཐོ་རིས་དང་ཐར་པའི་ལེགས་པ་འདོད་པས་བླང་བར་རིགས་ཏེ། ཉི་མའི་དཔེས་ནི་དེ་བཞིན་གཤེགས་པའི་ཆོས་འདི་དོན་དུ་གཉེར་བ་ཐམས་ཅད་ལ་ཉི་མ་ལྟར་མཉམ་པར་ཕན་པ་མཛད་པ་ཆགས་སྡང་ལ་སོགས་པའི་སྐྱོན་གང་ཡང་མེད་པར་སྟོན་ཏོ། ། 1-448 སློབ་དཔོན་ཀ་མ་ཤཱི་ལའི་སྒོམ་པའི་རིམ་པ་ལས་ཀྱང་། དམ་པ་ཕྲག་དོག་ལ་སོགས་དྲི་མ་ཐག་བསྲིངས་པ། །ཡོན་ཏན་རྣམས་ཀྱིས་མི་ངོམས་ཆུ་ཡི་མཚོ་འདྲ་དག །རྣམ་པར་ཕྱེ་ནས་ལེགས་པར་ བཤད་རྣམས་འཛིན་བྱེད་དེ། །ངང་པ་རབ་དགའ་ཆུ་ལས་འོ་མ་ལེན་པ་བཞིན། །ཞེས་བཤད་དོ། །ལྟ་བ་དགག་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅུ་གཉིས་པའི་བཤད་པའོ།། །། ༄། །དབང་པོ་དང་དོན་དགག་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅུ་གསུམ་པ། དབང་པོ་དང་དོན་དགག་པ་སྟོན་པ་ ན་གཟུགས་མཐོང་ཞེས་གསུངས་ཏེ་དེ་གྲངས་ཅན་གྱིས་གཙོ་བོ་རྟག་པའི་རྣམ་འགྱུར་དུ་འདོད་པ་དང་རིགས་པ་ཅན་དང་བྱེ་བྲག་པ་ཡན་ལག་ཅན་གྱི་རྫས་སུ་འདོད་པ་ནི་རྒྱུ་རྟག་པ་ལས་ འབྲས་བུ་མི་རུང་ངོ་ཞེས་བཀག་ཟིན་ཏོ།། །།བདེ་བར་གཤེགས་པ་པ་རྣམས་ནི་འབྱུང་བ་བཞི་དང་གཟུགས་དྲི་རོ་རེག་གི་རྡུལ་བརྒྱད་ཚོགས་པ་ལ་བུམ་པར་འདོགས་ཏེ་དེ་ལ་བུམ་པའི་མཚན་ཉིད་ རྣམས་ཚང་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེའི་ཕྱིར་དེའི་གཟུགས་མཐོང་བས་བུམ་པའི་རྡུལ་ཐམས་ཅད་མི་མཐོང་བས་བུམ་པ་མངོན་སུམ་གྱིས་མཐོང་བར་བུམ་པའི་དེ་ཉིད་རིགས་སུ་ཞིག་སྨྲ། འདི་ལ་རྟོག་གེ་པ་རྣམས་ ནི་ཤེས་པ་རྟོག་པ་མེད་པ་མངོན་སུམ་དུ་འདོད་ལ། སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས་ལ་སོགས་པའི་དབུ་མ་པ་རྣམས་ནི་འཇིག་རྟེན་གྱི་དོན་སྤྱོད་པ་ལ་དེ་དང་འགལ་བར་སྨྲ་བ་ནི་མི་རིགས་ཏེ་དེ་ནི་ཡུལ་མངོན་སུམ་དུ་འདོད་ཀྱི་ཤེས་པ་ནི་མ་ཡིན་ནོ། ། 1-449 དེས་ན་ཤེས་པ་ནི་དེར་བརྟགས་ནས་ཡིན་ནོ། །ཤེས་པ་ལ་ཚད་མ་ཉིད་ཀྱང་མི་རུང་སྟེ་མི་བསླུ་བའི་ཤེས་པ་ནི་འཇིག་རྟེན་ལ་ཚད་མར་གྲགས་ན་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་འདུས་བྱས་ཐམས་ ཅད་བརྫུན་པ་བསླུ་བའི་ཆོས་ཅན་དུ་གསུངས་པའི་ཕྱིར་དང་། རྣམ་པ་གཞན་དུ་གནས་པའི་དོན་རྣམ་པ་གཞན་དུ་སྣང་བའི་ཕྱིར་དང་། དེ་འདྲ་བའང་ཚད་མ་ཡིན་ན་ཤེས་པ་ཐམས་ཅད་ཚད་མར་ ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་འཇིག་རྟེན་པ་ལ་བུམ་པ་མངོན་དུ་རིགས་ཀྱི་དངོས་པོའི་རང་བཞིན་སེམས་པས་དེ་སྐད་སྨྲ་བར་མི་རིགས་ཏེ་བུམ་པ་ནི་རྣམ་པ་ཀུན་ཏུ་མ་མཐོང་བའི་ཕྱིར་ ཞེས་ཟེར་རོ། །རིག་པ་འདིས་མུན་ཁུང་དུ་དྲི་ཞིམ་པ་དང་རོ་མངར་བ་དང་རེག་བྱ་འཇམ་པ་མཐོང་བ་ཙམ་གྱིས་དེ་དང་ལྡན་པའི་རྫས་ཙནྡན་དང་བུ་རམ་དང་ཤིང་བལ་ལ་སོགས་པ་ མངོན་སུམ་གྱིས་མཐོང
【現代漢語翻譯】 這是過失啊！因此，賢者捨棄自己的惡劣轉生，如同選取好的地方一樣，你也應無偏頗地，以理智選取這符合道理的佛法，因為這佛法比其他任何事物都更能使具足智慧和知識的人，獲得高尚的地位和解脫的利益。以太陽為例，如來（梵：Tathāgata，如來）的佛法對所有追求真理的人都有如太陽般平等的利益，沒有任何貪嗔等過失地顯現。 寂護論師（梵：Śāntarakṣita）的《菩提道次第論》中也說：『聖者斷絕嫉妒等垢染，以功德無法滿足，如水之海洋。分辨並執持善說之法，如天鵝歡喜地從水中取乳。』這是對觀點的駁斥之第十二品的解釋。 駁斥根與境之第十三品 論述駁斥根與境 經中說『眼見色』，但數論派（梵：Sāṃkhya）認為『自性』（梵：Prakṛti）是常恒的變異，勝論派（梵：Vaiśeṣika）和正理派（梵：Nyāya）認為『自性』是具有分支的實體，這已經被駁斥了，因為常恒的因不可能產生果。 有部宗（梵：Sarvāstivāda）認為四大種（地、水、火、風）和色、香、味、觸八種微塵聚合在一起，就假名為瓶子，因為瓶子的特徵都具備。因此，見到瓶子的顏色，並不能見到瓶子的所有微塵，那麼如何能說現量見到瓶子本身呢？對於這個問題，邏輯學家認為無分別的意識是現量。但月稱論師（梵：Candrakīrti）等中觀派（梵：Madhyamaka）認為，如果爲了世俗的行事而說與此相違背的話，那是不合理的，因為他們認為境是現量，而不是意識。 因此，意識是依此而產生的。意識本身也不可能是量，因為如果說不欺騙的意識在世間被稱為量，那麼世尊（梵：Bhagavān）曾說一切有為法都是虛假的、具有欺騙性的，並且事物以一種方式存在，卻以另一種方式顯現。如果這樣的事物也是量，那麼所有的意識都將成為量。因此，對於世間人來說，說現量見到瓶子是可以理解的，但如果認為現量見到了事物的自性，那是不合理的，因為瓶子的所有方面並沒有被完全見到。 這種理智認為，在黑暗的房間里，僅僅通過聞到香味、嚐到甜味、感受到柔軟的觸感，就能現量見到與之相關的檀香、紅糖和棉花等事物。
【English Translation】 This is a fault! Therefore, just as a wise person abandons their bad rebirth and chooses a good place, you too should impartially choose this Dharma that is reasonable, because it is more capable than anything else of enabling those who possess wisdom and knowledge to attain the benefits of high status and liberation. For example, the Dharma of the Tathāgata benefits all who seek truth equally, like the sun, revealing without any faults such as attachment or aversion. Also, in the Stages of Meditation by the master Kamalashila (梵：Śāntarakṣita): 'The holy ones sever the stains of jealousy and so on, are insatiable with virtues, like an ocean of water. They discern and uphold the well-spoken teachings, like swans joyfully taking milk from water.' This is the explanation of the twelfth chapter on refuting views. Thirteenth Chapter: Refuting the Senses and Objects Discussing the Refutation of the Senses and Objects It is said in the scriptures that 'the eye sees form,' but the Samkhya (梵：Sāṃkhya) school believes that 'Prakṛti' is a constant transformation, and the Vaisheshika (梵：Vaiśeṣika) and Nyaya (梵：Nyāya) schools believe that 'Prakṛti' is a substance with branches, which has already been refuted, because a constant cause cannot produce an effect. The Sarvāstivāda school believes that the four great elements (earth, water, fire, and wind) and the eight types of atoms of color, smell, taste, and touch come together to be nominally called a vase, because the characteristics of a vase are all present. Therefore, seeing the color of the vase does not mean seeing all the atoms of the vase, so how can one say that the vase itself is seen directly? To this question, logicians believe that non-conceptual consciousness is direct perception. However, the Madhyamaka (梵：Madhyamaka) school, such as the master Chandrakirti (梵：Candrakīrti), believes that it is unreasonable to speak contrary to this for the sake of worldly affairs, because they believe that the object is direct perception, not consciousness. Therefore, consciousness arises in dependence on this. Consciousness itself cannot be a valid means of knowledge, because if it is said that non-deceptive consciousness is called a valid means of knowledge in the world, then the Bhagavan (梵：Bhagavān) has said that all conditioned phenomena are false and have the nature of deception, and that things exist in one way but appear in another way. If such things are also valid means of knowledge, then all consciousness would become valid means of knowledge. Therefore, it is understandable for worldly people to say that they directly see a vase, but it is unreasonable to think that they directly see the nature of things, because all aspects of the vase have not been completely seen. This intellect believes that in a dark room, one can directly see things such as sandalwood, brown sugar, and cotton simply by smelling the fragrance, tasting the sweetness, and feeling the soft touch.
་བར་འདོད་པ་ཐམས་ཅད་དག་རིགས་པ་དེས་སོ་སོར་དག་པར་བྱ་བ་ཡིན་ཏེ། དེ་དག་ཀྱང་རྫས་ཀྱི་རྡུལ་བརྒྱད་འདུས་པ་ལ་བརྗོད་པ་ན་གཅིག་ལས་མ་མཐོང་བའི་ཕྱིར་ རོ། །དེ་ལ་གལ་ཏེ་གཟུགས་མཐོང་བས་རྫས་དེ་ཐམས་ཅད་མཐོང་བར་འགྱུར་ན་བདུན་པོ་དེ་མ་མཐོང་བས་གཟུགས་མ་མཐོང་བར་འགྱུར་ཏེ་རྒྱུ་མཚན་མཚུངས་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཡང་ན་བུམ་པ་མ་མཐོང་བས་ཞེས་སྦྱར་རོ། ། 1-450 ཚོགས་པ་བཀག་ནས་ཡ་གྱལ་ལ་འགོག་པ་ནི་གཟུགས་འབའ་ཞིག་རྐྱང་པ་ལའང་ཚུ་རོལ་མཐོང་བ་ན་གཞན་གཉིས་མ་མཐོང་བའི་ཕྱིར་ཏེ། དྲི་རོ་རེག་བྱའང་དེ་བཞིན་ནོ། །ཆ་གསུམ་པོ་དེའང་གསུམ་ པོ་དེའི་ཆས་ཕྱེ་ན་མཐར་རྡུལ་དུ་འགྱུར་ལ་རྡུལ་ལ་ཆ་ཤས་ཡོད་ན་ཐུག་མེད་དང་མེད་ན་འདུས་པ་མི་རུང་ངོ་། །ཡང་ན་ཡོད་ན་རྡུལ་ཕྲ་རབ་ཉམས་ཤིང་དེས་མངོན་སུམ་མི་རུང་ ལ་མེད་ན་གཟུགས་ཅན་དུ་མི་རུང་ངོ་། །དྲི་རོ་རེག་བྱའང་དེ་ཁོ་ན་བཞིན་དགག་སྟེ་དྲི་མཐོང་བས་ཙན་དན་ཐམས་ཅད་མཐོང་ན་བྱ་བ་དང་། དྲི་རྐྱང་པ་ལ་མངོན་སུམ་མེད་པ་ལ་ སོགས་པས་སོ། །མཐོང་བྱེད་ཀྱི་མངོན་སུམ་མ་གྲུབ་པ་དེ་ཕྱིར་མ་གྲུབ་པའི་བསྒྲུབ་བྱ་མངོན་སུམ་གྱི་བསྒྲུབ་བྱ་གཟུགས་ལ་སོགས་པ་དངོས་པོའི་རང་བཞིན་སྒྲུབ་པ་མི་འཐད་དེ་གྲུབ་པ་གཉིས་སྒྲུབ་ བྱེད་དུ་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་མ་གྲུབ་པས་མ་གྲུབ་པ་སྒྲུབ་པ་ནི་རིགས་པའི་ལུགས་ལ་མི་རུང་ངོ་། །དངོས་པོ་ཀུན་ཀྱང་ཕྲ་བ་ཡན་ལག་ཏུ་གྱུར་ནས་སླར་ཡང་དེས་བརྩམས་པ་ཡན་ལག་ཅན་ དུ་འགྱུར་ཏེ་རྡུལ་ཕྲ་རབ་ནས་རགས་པའི་བར་ཕྱོགས་ཀྱི་ཆ་བསིལ་བས་ཡན་ལག་དང་ཡན་ལག་ཅན་གྲངས་མེད་པར་འགྱུར་རོ། དེའི་ཕྱིར་དེ་གཉིས་ནི་ལྟོས་པས་རང་བཞིན་མེད་པ་ཡིན་ནོ། །དོན་ལ་མེད་པ་དེ་ཕྱིར་ཡི་གེ་ལ་ཡང་སྔ་ཕྱིའི་ཆ་ཕྱེ་བས་དངོས་པོ་མེད་དེ། 1-451 རྣམ་འགྲེལ་ལས། ཡི་གེའི་བདག་ཉིད་ཀུན་མཐའ་ཡང་། །མི་འཛུམ་ཚད་དུ་གནས་པ་ཡིན། །ཞེས་བྱ་བ་དེ་ལ་སྐད་ཅིག་ཏུ་བསིལ་ན་དངོས་མེད་དང་སྔ་ཕྱི་ལྟོས་པས་རང་བཞིན་མེད་པར་འགྱུར་བའི་ ཕྱིར་རོ། །དེ་མེད་ན་དེས་བརྩམས་པའི་མིང་དང་ཚིག་དང་ངག་དང་ལེའུ་འམ་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་དང་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་བར་གྱི་རྗོད་པར་བྱེད་པ་སྒྲའི་ཚོགས་ཀྱང་མེད་དེ་དེ་དག་ཐམས་ཅད་སྔ་ ཕྱིའི་ཆར་བསིལ་བས་དངོས་མེད་དང་སྔ་ཕྱི་ལྟོས་པས་རང་བཞིན་མེད་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཡང་ན་ཡི་གེ་ལ་སོགས་པའི་རྗོད་བྱེད་མེད་དེ་བརྗོད་བྱའི་དོན་མེད་ན་དེའི་ཡུལ་ཅན་གྱིས་ཤེས་ བརྗོད་གཉིས་ཀ་མེད་པའི་ཕྱིར་ཡུལ་ཡུལ་ཅན་ཐམས་ཅད་རིགས་ངོ་ན་མེད་དོ། །གལ་ཏེ་མདོག་དང་དབྱིབས་ཐ་དད་ན་མིག་གིས་དབྱིབས་མི་འཛིན་པར་འགྱུར་ཏེ་སྒྲ་བཞིན་ནོ། །འོན་ཏེ་དེ་གཉིས་གཞན་ མིན་གཅིག་ཡིན་ན་ལུས་ཀྱི་མུན་ཁུང་དུ་དབྱིབས་བཟུང་བས་མདོག་ཀྱང་འཛིན་པར་འགྱུར་ཞེས་བྱ་བ་ནི་བྱེ་བ
【現代漢語翻譯】 因此，所有想要（了知）事物的人，都應當通過這種理智來分別地了知。因為當說這些是由八個實物微塵聚集而成時，由於只能看到一個，所以（無法成立）。如果因為看到形狀就認為看到了所有的實物，那麼由於沒有看到其餘七個，也應該認為沒有看到形狀，因為理由相同。或者可以加上『因為沒有看到瓶子』。 阻止集合而只阻止部分，例如，即使只看到單獨的形狀，也因為沒有看到其他兩個（氣味和觸感）而不能成立。氣味、味道、觸感也是如此。如果將這三個部分分解，最終會變成微塵；如果微塵有部分，那麼就會無窮無盡；如果沒有部分，那麼就不能聚集。或者說，如果有部分，那麼最小的微塵就會消失，因此無法直接感知；如果沒有部分，那麼就不能成為有形之物。氣味、味道、觸感也同樣可以這樣反駁，例如，如果聞到氣味就認為聞到了所有的檀香，那麼就會出現問題，而且單獨的氣味沒有直接感知等等。因為能見之物的直接感知沒有成立，所以沒有成立的所證（想要證明的），即直接感知的所證（想要證明的）形狀等事物的自性，是不合理的，因為兩個已成立的事物會變成能證（證明者）。用未成立的事物來證明未成立的事物，在理智的體系中是不允許的。所有的事物都先變成微小的部分，然後再由這些部分組成整體，從最小的微塵到粗大的事物，通過各個方向的部分的分解，部分和整體會變得無數。因此，這兩者（部分和整體）是相互依賴的，沒有自性。實際上，因為沒有（自性），所以文字也是如此，因為可以分解成前後部分，所以沒有事物。 《釋量論》中說：『文字的自性，所有的邊際，都存在於不消失的量中。』如果將其分解成瞬間，那麼就會變成沒有事物，並且因為前後相互依賴而沒有自性。如果沒有文字，那麼由文字組成的名稱、句子、言語、章節或解釋、論典等表達聲音的集合也不會存在，因為所有這些都可以分解成前後部分，因此會變成沒有事物，並且因為前後相互依賴而沒有自性。或者說，如果沒有文字等表達者，那麼因為沒有所表達的意義，因此沒有以其為對象的知識，表達和知識兩者都不存在，因此所有對象和有對象者在種類上都不存在。如果顏色和形狀不同，那麼眼睛就不會感知形狀，就像聲音一樣。如果這兩者不是他者，而是一個，那麼在身體的黑暗處，因為抓住了形狀，也會抓住顏色。』這是毗婆沙師（的觀點）。
【English Translation】 Therefore, all those who wish to (understand) things should understand them separately through this reasoning. Because when it is said that these are composed of eight particles of matter, it is not established because only one can be seen. If seeing the form means seeing all the substances, then not seeing the other seven should also mean not seeing the form, because the reason is the same. Or you can add 'because the vase is not seen'. Preventing the collection and only preventing the part, for example, even if only the single form is seen, it is not established because the other two (smell and touch) are not seen. The same applies to smell, taste, and touch. If these three parts are decomposed, they will eventually become dust; if the dust has parts, then it will be endless; if it has no parts, then it cannot be assembled. Or, if it has parts, then the smallest dust will disappear, so it cannot be directly perceived; if it has no parts, then it cannot become a tangible thing. Smell, taste, and touch can also be refuted in the same way, for example, if smelling the smell means smelling all the sandalwood, then there will be problems, and the single smell has no direct perception, etc. Because the direct perception of what can be seen is not established, the unestablished probandum (what is to be proven), that is, the self-nature of the form, etc., of the probandum (what is to be proven) of direct perception, is unreasonable, because two established things will become the proof (the prover). Using an unestablished thing to prove an unestablished thing is not allowed in the system of reason. All things first become tiny parts, and then these parts compose the whole, from the smallest dust to the coarse things, through the decomposition of the parts in all directions, the parts and the whole will become countless. Therefore, these two (part and whole) are interdependent and have no self-nature. In fact, because there is no (self-nature), so it is with letters, because they can be decomposed into front and back parts, so there is no thing. The Compendium on Valid Cognition says: 'The nature of letters, all boundaries, exist in an undiminishing measure.' If it is decomposed into moments, then it will become nothing, and because it depends on the front and back, it will have no self-nature. If there are no letters, then the collection of sounds that express the name, sentence, speech, chapter, or explanation, treatise, etc., composed of letters will not exist, because all these can be decomposed into front and back parts, so it will become nothing, and because it depends on the front and back, it will have no self-nature. Or, if there are no expressers such as letters, then because there is no meaning to be expressed, there is no knowledge with it as an object, both expression and knowledge do not exist, so all objects and those with objects do not exist in kind. If color and shape are different, then the eye will not perceive shape, just like sound. If these two are not other, but one, then in the darkness of the body, because the shape is grasped, the color will also be grasped.' This is the view of the Vaibhashikas.
ྲག་ཏུ་སྨྲ་བ་དབྱིབས་དང་ཁ་དོག་རྫས་གཞན་དུ་འདོད་པ་ལ་ཅུང་ཟད་སྐྱོན་དུ་ འགྱུར་གྱི་མདོ་སྡེ་པ་ཁ་དོག་བཀོད་པའི་དབྱིབས་ནི་དེ་དང་གཅིག་ཡིན་ལ། རེག་བྱ་བཀོད་པའི་དབྱིབས་ནི་རེག་བྱ་དང་གཅིག་ཏུ་འདོད་པ་ལ་མ་རེག་པས་ལྟག་ཆོད་ཡིན་ནོ། །ཡང་གཟུགས་ཀྱི་སྐྱེ་མཆེད་མ་གཏོགས་པའི་གཟུགས་ཀྱི་རྒྱུ་འབྱུང་བཞི་མི་སྣང་ངོ་། ། 1-452 ཞེས་པའང་མི་འཐད་དེ་བུམ་པ་ལྟ་བུ་གཅིག་ལ་གཟུགས་མིག་དང་སྲ་གཤེར་དྲོད་དང་གཡོ་བའི་འབྱུང་བཞི་ལུས་ལ་སྣང་བའི་ཕྱིར་དང་། ཡུལ་ཐ་དད་ན་གཟུགས་དང་འབྱུང་བཞི་དབང་པོ་ཐ་དད་ ཀྱི་ཡུལ་ཐ་དད་དུ་སྣང་བའི་ཕྱིར་འཕགས་པ་ཡབ་སྲས་ཆོས་མངོན་པ་ནས་བཤད་པའི་སྐྱེ་མཆེད་ཀྱི་དོན་ལ་ཅུང་ཟད་མི་མཁས་པར་མངོན་ནོ། །དེ་ཉིད་ཀྱི་ཕྱིར་གཟུགས་དང་འབྱུང་བཞི་གཉིས་ཀ་ གཅིག་ཡིན་ན་གཉིས་ཀ་མིག་གིས་འཛིན་པར་འགྱུར་ཞེས་པའང་བྱེ་བྲག་ཏུ་སྨྲ་བའི་བཙུན་པ་སངས་རྒྱས་ལྷ་ཁོ་ན་ལ་འགྱུར་གྱིས་གཞན་ལ་ནི་མི་འགྱུར་ཏེ་སངས་རྒྱས་པ་དོན་ཁས་ལེན་པ་ ཐམས་ཅད་དེ་གཉིས་ཐ་དད་དུ་འདོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །ས་ནི་ཞེས་བྱ་བས་དེ་ལུས་ཀྱིས་འཛིན་གྱི་མིག་གིས་མི་འཛིན་པར་སྟོན་ཏེ་འབའ་ཞིག་ནི་ཁོ་ནའོ། །བརྗོད་པ་ནི་ཆོས་མངོན་པ་ལས་ ཏེ་འཇིག་རྟེན་པ་ནི་ཁ་དོག་དང་དབྱིབས་ལའང་ས་ཞེས་ཟེར་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཁ་ཅིག་ན་རེ་བལྟ་བྱ་ཞེས་བྱ་བ་སྐྱེས་པས་བུམ་པ་བལྟ་བྱར་འགྱུར་བས་དེ་མངོན་སུམ་ཡིན་ནོ་ཞེས་ཟེར་ རོ། །དེས་འདི་ལ་ཡོན་ཏན་དུ་མི་འགྱུར་བ་ནི་དེ་བལྟ་བྱ་ཡིན་པ་ལ་ནི་དོན་མེད་དེ་ཐུག་མེད་དུ་དགོས་པར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་མ་ཡིན་པ་ལའང་དེ་མི་སྐྱེ་སྟེ་ལུས་ཅན་མ་ཡིན་པ་ལའང་དེ་སྐྱེས་པས་བལྟ་བྱར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-453 དེས་ན་བལྟ་བྱའི་སྐྱེ་བ་དེ་ལྟར་མི་འཐད་ཅིང་མ་མཐོང་བ་ལྟར་བུམ་པ་ལ་བལྟ་བྱ་མ་ཡིན་པའི་ཡོད་པའི་ངོ་བོའང་མེད་དེ་ཐ་སྙད་དུ་བལྟ་བྱ་མ་ཡིན་པའི་བུམ་པའི་ཡོད་ པ་མི་སྲིད་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཡང་ན་བལྟ་བྱ་སྐྱེས་པ་དང་བལྟ་བྱ་མ་ཡིན་པའི་བུམ་ཡོད་གཉིས་ཀ་མ་མཐོང་བའི་ཕྱིར་མེད་དོ། ། གལ་ཏེ་ཁྱེད་ལ་ཡུལ་ཡུལ་ཅན་སོ་སོར་ངེས་པ་དེའི་ རྒྱུ་མཚན་གང་ཡིན་རྒྱུ་མཚན་མེད་པར་ཡང་ངེས་ན་དེ་ལས་བཟློག་པར་ཡང་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། ངེད་ལ་མིག་གང་དང་རྣ་བ་གཉིས་ཀ་འབྱུང་བ་ལས་གྱུར་པ་འབྲས་བུའི་གཟུགས་སུ་མཚུངས་བཞིན་ དུ་གཟུགས་མིག་གིས་མཐོང་གི་གཞན་རྣ་བས་ཐོས་པ་མིན་པ་ནི་ལས་ཀྱིས་དེ་ལྟར་ངེས་པར་བྱས་པ་དེས་ན་ཐུབ་པས་ལས་ཀྱི་རྣམ་སྨིན་བསམ་གྱིས་མི་ཁྱབ་པར་གསུངས་པ་ནི་དེ་ལྟ་ བུ་ལ་སོགས་པ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་ཁོ་བོ་ནི་དེ་ལྟར་འཆད་དོ། །འདི་ལ་སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས་དབང་པོ་ཡོད་པས་དོན་མངོན་སུམ་པ་ཡོད་དོ་ཞེ་ན། མིག་དང་རྣ་བ་འབྱུང་འགྱུར་དུ་མཚུངས་ པས་མིག་གིས་མཐོང་བ་བཞི
【現代漢語翻譯】 如果說分別部認為能觸知的形狀和顏色是不同的實體，這會有一些問題。經部認為顏色所呈現的形狀與顏色是相同的，而能觸知的形狀與能觸知是相同的，但由於無法觸及，這是一種矛盾。此外，除了色蘊之外，構成物質的四大元素是不可見的。 1-452 這種說法也是不合理的，因為對於像瓶子這樣的物體，眼睛可以看到顏色，身體可以感受到堅硬、潮濕、溫暖和運動這四大元素。如果對像不同，顏色和四大元素就會在不同的感官領域中顯現。因此，可以看出，他們對聖父子（指無著和世親）在《阿毗達磨》中所解釋的蘊的含義理解不夠透徹。因此，如果顏色和四大元素是相同的，那麼它們都應該能被眼睛感知。這種觀點只適用於分別部的僧侶佛天，而不適用于其他人，因為所有佛教徒都認為這兩者是不同的。'地'這個詞表明它只能被身體感知，而不能被眼睛感知。'僅僅'意味著'只有'。這種說法來自《阿毗達磨》，因為世俗之人也會將顏色和形狀稱為'地'。有些人說，'可觀看之物'的產生意味著瓶子變成了可觀看之物，所以它是顯而易見的。但這並不能成為它的優點，因為如果它是可觀看之物，那就沒有意義了，因為這會導致無限的需要。如果它不是可觀看之物，它就不會產生，因為即使對於非生物，它也會產生並變成可觀看之物。 1-453 因此，可觀看之物的產生是不合理的，就像沒有看到瓶子一樣，也不存在瓶子作為非可觀看之物的存在，因為在名義上，不可能存在一個不是可觀看之物的瓶子。或者，可觀看之物的產生和瓶子作為非可觀看之物的存在都是不存在的，因為它們都沒有被看到。如果你們認為主體和客體是相互獨立的，那麼原因是什麼？如果你們認為它們在沒有原因的情況下也是獨立的，那麼情況也可能相反。我們認為，眼睛和耳朵都由元素組成，就像它們在結果的形式上是相似的，但眼睛看到顏色，而耳朵聽到聲音，這是由業力決定的。因此，佛陀說業力的成熟是不可思議的，指的就是這種情況。我就是這樣解釋的。如果這裡有月稱論師，那麼事物就是顯而易見的嗎？因為眼睛和耳朵在元素組成上是相似的，所以眼睛看到的東西...
【English Translation】 If the Sautrāntikas consider the tangible shape and color to be different entities, there would be some problems. The Vaibhāṣikas believe that the shape presented by color is the same as color, and the tangible shape is the same as the tangible, but since it cannot be touched, it is a contradiction. Furthermore, the four elements that constitute matter, other than the form aggregate, are invisible. 1-452 This statement is also unreasonable, because for an object like a vase, the eye can see the color, and the body can feel the four elements of solidity, moisture, warmth, and motion. If the objects are different, the color and the four elements will appear in different sensory realms. Therefore, it can be seen that they do not have a thorough understanding of the meaning of the aggregates as explained in the Abhidharma by the Holy Father and Son (Asanga and Vasubandhu). Therefore, if color and the four elements are the same, then they should both be perceived by the eye. This view only applies to the Vaibhāṣika monk Sanghasri, and not to others, because all Buddhists believe that the two are different. The word 'earth' indicates that it can only be perceived by the body and not by the eye. 'Merely' means 'only'. This statement comes from the Abhidharma, because worldly people also call color and shape 'earth'. Some say that the production of 'what is to be seen' means that the vase becomes what is to be seen, so it is obvious. But this does not become its merit, because if it is what is to be seen, then it is meaningless, because this would lead to infinite needs. If it is not what is to be seen, it will not arise, because even for non-living things, it will arise and become what is to be seen. 1-453 Therefore, the production of what is to be seen is unreasonable, just as not seeing the vase, there is also no existence of the vase as not being what is to be seen, because nominally, it is impossible for there to be a vase that is not what is to be seen. Or, the production of what is to be seen and the existence of the vase as not being what is to be seen are both non-existent, because neither of them has been seen. If you believe that the subject and object are independent of each other, then what is the reason? If you believe that they are also independent without a reason, then the opposite may also be the case. We believe that the eye and ear are both composed of elements, just as they are similar in the form of the result, but the eye sees color and the ear hears sound, which is determined by karma. Therefore, the Buddha said that the maturation of karma is inconceivable, which refers to this kind of situation. That's how I explain it. If there is Acharya Chandrakirti here, then things are obvious? Because the eye and ear are similar in elemental composition, what the eye sees...
ན་གཟུགས་རྣ་བས་ཀྱང་མཐོང་བར་ཐལ་བ་དང་འབྱུང་བཞིས་བསྐྱེད་པས་རང་བཞིན་མེད་བྱ་བས་དབང་པོ་བཀག་ནས་དེ་མེད་ན་ལས་ཀྱི་རྣམ་སྨིན་མེད་པར་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། 1-454 ལས་ཀྱི་རྣམ་སྨིན་གྱི་དབང་པོ་ནི་ཡོད་དེ་བཀག་པ་ནི་རང་བཞིན་པ་ཡིན་ནོ། །རྩ་བར་བཀོད་པ་དེ་རང་ལའང་འོང་ངོ་ཞེ་ན། ལས་ཀྱི་རྣམ་སྨིན་ནི་རིགས་པ་བཅུག་ཀྱང་བསམ་པར་ མི་ནུས་ཏེ་ལས་རང་གི་ངོ་བོས་མ་གྲུབ་པའི་ཕྱིར་དང་། གྲུབ་ན་ཡང་བསྐྱར་ནས་སྨིན་པ་དང་ཡེ་མི་སྨིན་པ་ལ་སོགས་པའི་སྐྱོན་བརྗོད་ནས་རྣམ་སྨིན་བསམ་གྱིས་མི་ཁྱབ་པ་སྤྲུལ་པ་ ལས་སྤྲུལ་པ་འབྱུང་བ་ལྟ་བུ་རང་བཞིན་མེད་པ་རྣམས་ཀྱང་རྒྱུ་འབྲས་ངེས་པ་མིག་གིས་མཐོང་བ་དང་རྣ་བས་ཐོས་པ་ལ་སོགས་པ་ནི་མཐོང་བས་བསྙོན་པར་མི་ནུས་ཏེ་མདོ་ལས། སེམས་ ཅན་ལས་ཀྱི་རྣམ་སྨིན་བསམ་ཡས་པ། །རླུང་ལས་འཇིག་རྟེན་འདི་ཀུན་འབྱུང་འགྱུར་ཏེ། །མཚོ་དང་རི་དང་ལྷ་ཡི་གཞལ་མེད་ཁང་། །རིན་པོ་ཆེས་ཕྱེ་ས་བོན་བཀྲམ་རྣམས་སོ། །རླུང་ལས་བྱུང་བའི་སྤྲིན་ གྱིས་ཆར་འབེབས་ཤིང་། །སླར་ཡང་རླུང་གིས་སྤྲིན་ནི་རབ་ཏུ་འཇིལ། །རླུང་ལས་འཇིག་རྟེན་ལོ་ཏོག་རྒྱས་འགྱུར་ཏེ། །རླུང་གིས་འགྲོ་བ་ཀུན་ལ་བདེ་བ་འདྲེན། །ཞེས་ལས་འབྲས་བསམ་གྱིས་མི་ཁྱབ་པར་གསུངས་ སོ། །ཞེས་འཆད་དེ་རྩ་བའི་ཐལ་འགྱུར་ནི་ལྟག་ཆོད་དུ་བཀྲལ་ལོ། །ཤེས་པ་དགག་པ་ནི་རྐྱེན་མ་ཚང་བའི་ཕྱིར་ན་སྒོ་ལྔའི་ཤེས་པ་ནི་དབང་པོས་ལྟ་བ་དང་ཉན་པ་ལ་སོགས་པའི་སྔ་རོལ་ན་མེད་ལ་ལྟ་དང་ཉན་པ་ལ་སོགས་པའི་ཕྱི་ནས་ཤེས་པ་འབྱུང་ན་དོན་མེད་པར་འགྱུར་ཏེ་དབང་པོས་བཟུང་ཟིན་ལ་འཇུག་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-455 ཕྱོགས་གསུམ་པ་དབང་ཤེས་གཉིས་དུས་མཉམ་ན་རྒྱུ་ལྟ་བྱེད་ཀྱི་དབང་པོ་དོན་མེད་དུ་འགྱུར་ཏེ་དུས་མཉམ་པ་ཕན་ཚུན་རག་མ་ལས་པས་རྒྱུ་འབྲས་སུ་མི་རུང་བའི་ཕྱིར་དང་། ཤེས་པ་ཉིད་ ཀྱིས་ཡུལ་རིག་པའི་ཕྱིར་རོ། །སྒྲོན་མེ་དང་འོད་དུས་མཉམ་པའི་རྒྱུ་འབྲས་མཐོང་བས་གནོད་པའང་མ་ཡིན་ཏེ་དེའང་བ་ལང་གི་རྭ་ལྟར་དེ་ཉིད་ཀྱིས་འགོག་པའི་ཕྱིར་དང་། འཇིག་རྟེན་འཁྲུལ་པས་མཐོང་ བ་བརྫུན་པ་དེས་དོན་དམ་དཔྱོད་པ་ལ་མི་གནོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་གཟུགས་ལ་ལྟ་བ་ན་དེར་སོང་བའམ་མ་སོང་བར་ལྟ་གྲང་ན། མིག་དེ་ཡུལ་དེར་འགྲོ་དང་ལྡན་གྱུར་ན་ཐག་རིང་ པོའི་ཡུལ་དེར་ཡུན་རིང་པོས་མཐོང་བར་འགྱུར་ན་ཉི་ཟླ་དང་སྐར་མ་ལ་སོགས་པ་མིག་ཕྱེ་མ་ཐག་ཏུ་འཛིན་པའི་ཕྱིར་ཕྱི་ནས་མི་ལྟའོ། །ལྟ་བ་དེ་སོང་ནས་འཕྲད་པ་ལ་ལྟོས་སོ་ ཞེ་ན། ཧ་ཅང་ཉེ་བའི་མིག་སྨན་དང་ཐུར་མ་དང་ལིང་ཐོག་དང་ཆེས་རིང་བ་རི་རྩེའི་མཐོ་ལ་སོགས་པའི་གཟུགས་དེ་གསལ་བ་ཅི་སྟེ་མིན་ནས་དེ་གཉིས་གསལ་བར་མཐོང་བར་ཐལ་ཏེ་ དང་པོ་འཕྲད་པ་ཡོད་པའི་ཕྱིར་དང་། གཉིས་པ་ལ་དེར་སོང་ནས་འཕྲད་པ་ཡོ
【現代漢語翻譯】 如果說，因為眼睛能看到事物，耳朵也能聽到聲音，這是由四大元素產生的，所以通過斷定其無自性來阻止感官，如果感官不存在，那麼業的果報也就不存在了。 業的果報的感官是存在的，但被阻止的是自性。如果說，根本頌中提到的也是如此，那麼業的果報即使運用推理也無法理解，因為業本身沒有自性。即使有自性，也會產生重複成熟或永不成熟等過失，所以果報是不可思議的，就像從化身中產生化身一樣，雖然無自性，但因果是確定的，眼睛看到和耳朵聽到等現象是無法否認的，如經中所說：『眾生業的果報不可思議，風能使世界產生變化，海洋、山脈和天神的宮殿，都遍佈著珍寶的種子。』風所生的云降下雨水，風又將云吹散。風使世間的莊稼生長，風給一切眾生帶來安樂。』因此，業果是不可思議的。這是對根本頌中反駁的解釋。 對識的駁斥是因為條件不完備，所以五根識在感官觀看和聽聞等之前是不存在的，如果在觀看和聽聞等之後才產生識，那就變得沒有意義了，因為感官已經把握住了對象。 第三方面，如果根識和意識同時產生，那麼作為因的觀看者感官就變得沒有意義了，因為同時產生的事物互不依賴，不能成為因果關係，而且意識本身就能認知對象。用燈和光同時產生的因果關係來反駁也是不成立的，因為這就像用牛角來否定自身一樣，而且世俗的錯覺所見到的虛假現象，並不能妨礙對勝義諦的觀察。當觀看事物時，如果觀察是否到達那裡，如果眼睛具有到達那裡的能力，那麼就能長時間看到遙遠的事物，但因為睜開眼睛就能立即看到日月星辰等，所以不需要再去看。如果說觀看需要到達並接觸，那麼為什麼非常近的眼藥、探針、鏡子和非常遠的山頂等事物卻不清晰呢？因為第一個接觸是存在的，第二個是到達那裡並接觸。
【English Translation】 If it is argued that because the eyes can see forms and the ears can hear sounds, which are produced by the four elements, therefore by asserting their lack of inherent existence, the senses are obstructed, and if the senses do not exist, then the karmic results would also not exist. The senses for karmic results do exist, but what is obstructed is inherent existence. If it is said that the root verses also imply this, then the karmic results cannot be comprehended even with reasoning, because karma itself lacks inherent existence. Even if it had inherent existence, there would be faults such as repeated maturation or never maturing, so the results are inconceivable, like emanations arising from emanations. Although they lack inherent existence, the certainty of cause and effect, such as seeing with the eyes and hearing with the ears, cannot be denied, as it is said in the sutra: 'The karmic results of sentient beings are inconceivable; the wind causes the world to arise and change; oceans, mountains, and the immeasurable palaces of the gods are filled with seeds of jewels.' The clouds born of wind bring rain, and the wind scatters the clouds again. The wind causes the crops of the world to flourish, and the wind brings happiness to all beings.' Therefore, karmic results are inconceivable. This is the explanation of the refutation in the root verses. The refutation of consciousness is because the conditions are incomplete, so the five sense consciousnesses do not exist before the senses see and hear, etc. If consciousness arises after seeing and hearing, etc., then it becomes meaningless, because the senses have already grasped the object. Thirdly, if the sense consciousness and the mind consciousness arise simultaneously, then the sense organ that is the cause of seeing becomes meaningless, because things that arise simultaneously do not depend on each other and cannot be cause and effect, and because consciousness itself can perceive the object. It is also not valid to refute this by saying that the cause and effect of a lamp and light arising simultaneously is seen, because this is like using a bull's horn to negate itself, and because the false phenomena seen by worldly delusion do not hinder the examination of ultimate truth. When looking at a form, if one examines whether it has gone there or not, if the eye has the ability to go there, then it would be able to see distant objects for a long time, but because one can grasp the sun, moon, and stars as soon as one opens one's eyes, one does not need to look again. If it is said that seeing requires going and contacting, then why are very close eye medicine, probes, mirrors, and very distant high mountain peaks not clear? Because the first contact exists, and the second is going there and contacting.
ད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟར་ནི་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་སོང་ཏེ་ཕྲད་ནས་འཛིན་པ་མེད་དོ། །ཡང་དེ་མཐོང་ནས་འགྲོའམ་མ་མཐོང་བར་འགྲོ་གྲང་ན་མཐོང་ནས་འགྲོ་ན་སོང་བ་ལ་ཡོད་དེ་དགོས་པ་འགའ་སྟེ་གཅིག་ཀྱང་མེད་དེ་འགྲོ་བ་ནི་ལྟ་བའི་དོན་དུ་ཡིན་ན་མཐོང་ཟིན་པའི་ཕྱིར་ད་འགྲོ་བས་ཅི་བྱ། 1-456 ཡང་སྟེ་ཅི་སྟེ་མ་མཐོང་བར་འགྲོ་ན་བལྟ་བྱ་དེ་ངེས་པར་འདོད་པ་བརྫུན་པར་འགྱུར་ཏེ་ལོང་བས་མ་མཐོང་བས་གཟུགས་ངེས་འདོད་མེད་པ་བཞིན་ནོ། །བརྟག་པ་གཉིས་པ་མིག་དེར་མ་སོང་ བར་འཛིན་ན་འགྲོ་བ་ཀུན་གྱིས་གཟུགས་མཐོང་བར་འགྱུར་ཏེ་ཡུལ་ཅན་གང་ལ་འགྲོ་བ་མེད་པ་དེ་ལ་རིང་བ་དང་བསྒྲིབས་པ་གཉིས་ཀ་མེད་པའི་ཕྱིར་ཡིད་བཞིན་ནོ། །འདིའང་མཐུན་ཕྱོགས་ལ་མཐོང་ ཙམ་གྱིས་ལྟག་ཆོད་དུ་འགྱུར་ཉེན་ཡོད་དོ། །རང་ལ་མི་ལྟ་བས་གཞན་ལའང་མི་ལྟའོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་དངོས་པོ་ཞེས་པ་སྟེ་སྒྲོན་མ་བཞིན་རང་སྣང་ནས་གཞན་སྣང་བར་བྱེད་ན་དེས་དེ་ ཉིད་འཛིན་པར་རྒྱུ་གང་གིས་ཀྱང་འགྱུར་བ་མ་ཡིན་ནས་འཛིན་པར་འགྱུར་ན་རང་ཉིད་ལ་བྱེད་པ་འགལ་བ་དང་དེ་ལྟར་སུས་ཀྱང་མ་མཐོང་ངོ་། །ཚོགས་པས་མཐོང་བ་འགོག་པ་ནི་མིག་ལ་ ཞེས་པ་སྟེ་ལྟ་བ་ནི་མིག་གོ་འདིའང་གསུམ་པོ་དེ་ངོ་བོ་གཅིག་ཏུ་ཚོགས་པ་ནི་ཁེགས་མོད་ཀྱི་ཐ་དད་ལྡན་པར་རུང་ཡུལ་གཅིག་ཏུ་ཚོགས་པ་དེས་མཐོང་བར་འདོད་པ་ནི་མ་བཀག་ པས་ལྟག་ཆོད་དུ་མངོན་ནོ། །དེ་ལྟ་བུའི་དེ་ཉིད་རིགས་པས་གཟུགས་མཐོང་བ་བཀག་ནས་སྔར་སྒྲ་ཐོས་པ་མ་བཀག་པས་དེ་འགོག་པ་ན་སྒྲ་རྣ་བའི་ནང་དུ་འགྲོ་བ་འགོག་པ་ན་གལ་ཏེ་སྒྲ་སྨྲ་ཞིང་འགྲོ་ན་རྒྱུ་གང་གིས་སྨྲ་བ་པོར་མི་འགྱུར་ནས་སྨྲ་བ་པོ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་སྒྲ་མ་ཡིན་པར་འགྱུར་རོ། ། 1-457 འོན་ཏེ་སྒྲ་དེ་མི་སྨྲ་བར་འགྲོ་ན་རྒྱུ་གང་གིས་རྣ་བ་དེ་ལ་སྒྲ་འཛིན་པའི་ཤེས་པ་བསྐྱེད་དེ་མི་བསྐྱེད་པར་ཐལ། སྒྲ་མི་སྨྲ་བར་གསང་ནས་འགྲོ་བའི་ཕྱིར་རོ། །མ་ཐོས་པར་ ནི་ཡོད་པར་བརྟག་མི་ནུས་སོ། །ཡང་སྒྲ་དེ་རྣ་བ་དང་ཕྲད་ནས་འཛིན་ན་སྒྲའི་དང་པོ་མ་ཕྲད་པ་དེ་དབང་པོ་གང་གིས་འཛིན་ཏེ་འཛིན་བྱེད་མེད་པ་སྒྲར་མི་རུང་ངོ་། །སྒྲ་ནི་ རྡུལ་བརྒྱད་དང་བྲལ་བའི་རྐྱང་པ་མི་འོངས་ན་རེང་བུ་སྟེ་སྒྲ་རྐྱང་པ་ཇི་ལྟར་འཛིན་ཐམས་ཅད་དེར་འོངས་པ་ལ་གཅིག་ཁོ་ན་འཛིན་པ་མི་འཐད་དེ་ཐམས་ཅད་འཛིན་པའི་སྒྲའང་མི་འཛིན་ པར་ཟུངས་ཤིག དེ་ལྟར་མཐོང་ངོ་ཞེ་ན་མཐོང་བ་འཁྲུལ་པས་ནི་དོན་དམ་ལ་མི་གནོད་དོ། །ཇི་སྲིད་མ་ཐོས་པའི་བར་དུ་དེ་སྒྲར་མི་འགྱུར་ཏེ་ཧ་ཅང་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ཐོས་ པའི་སྔར་སྒྲ་མེད་པའང་མཐར་ཐོས་ཙ་ན་སྒྲར་འགྱུར་བ་མི་རིགས་ཏེ་ཐམས་ཅད་སྒྲར་འགྱུར་བར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་དག་ནི་དང་པོ་མ་བཟུང་བའི་ཉེས་པ་ཡིན་ནོ། །མདོ་ལས། །ཡིད་དུ་ འོང་བའི་སྒྲ་གང
【現代漢語翻譯】 因為已經去過了。如果不是這樣，那麼（眼睛）在沒有接觸的情況下就不會執取（事物）。再問，是看到之後才去，還是沒有看到就去呢？如果說是看到之後才去，那麼去過的地方已經存在，沒有任何必要再去，因為去的目的是爲了看，既然已經看到了，再去幹什麼呢？ 如果說是在沒有看到的情況下才去，那麼想要看到的目標必然會變成虛假的，就像盲人因為看不見，所以無法確定所要看到的事物一樣。第二個考察是，如果眼睛在沒有到達那裡就執取（事物），那麼所有去過的地方都會被看到，因為對於任何有目標的事物來說，如果它沒有去過那裡，那麼距離和遮蔽都不會存在，就像如意寶珠一樣。這也有可能導致僅僅是看到一點點就滿足的情況。 如果說自己不看自己，所以也不看其他事物，那麼這表明『事物』就像燈一樣，從自身顯現到其他事物顯現。如果這樣，那麼憑藉什麼原因才能執取它自身呢？如果能夠執取，那麼對自己起作用就是矛盾的，而且也沒有人這樣看過。阻止集合體看到事物，是因為『眼睛』就是能看者。即使這三者（能見者、所見物、見的行為）作為一個整體被否定，但它們仍然可以具有不同的屬性。如果認為在同一個地方聚集就能看到事物，那麼這並沒有被阻止，因此很容易導致滿足於看到一點點。 像這樣，通過理智阻止了看到事物，但之前聽到聲音並沒有被阻止。如果要阻止聽到聲音，那麼就要阻止聲音進入耳朵。如果聲音會說話並且會移動，那麼憑藉什麼原因它不會變成說話者呢？既然它是說話者，那麼它就不是聲音了。 如果聲音不說話就移動，那麼憑藉什麼原因耳朵會產生執取聲音的意識呢？如果不產生意識，那是因為聲音在不說話的情況下秘密地移動。在沒有聽到之前，無法判斷它是否存在。 如果聲音在接觸到耳朵之後才被執取，那麼第一個沒有接觸到的聲音會被哪個感官執取呢？如果沒有執取者，那麼它就不能被稱為聲音。如果聲音是與八種微塵分離的單一事物，那麼如何執取它呢？如果所有微塵都聚集在一起，那麼只執取其中一個是不合理的，所以不要認為所有聲音都會被執取。如果說『我看到了』，那麼這種錯覺不會損害真理。在沒有聽到之前，它不會變成聲音，因為這太過分了。在聽到之前沒有聲音，最終聽到的時候才變成聲音也是不合理的，因為這會導致所有事物都變成聲音。這些都是最初沒有抓住的過失。經文中說：『悅耳的聲音…』
【English Translation】 Because it has already gone. If it is not like that, then (the eye) will not grasp (things) without contact. Again, does one go after seeing, or does one go without seeing? If one says that one goes after seeing, then the place that has been gone to already exists, and there is no need to go again, because the purpose of going is to see. Since one has already seen, what is the point of going again? If one says that one goes without seeing, then the object that one wants to see will inevitably become false, just as a blind person cannot determine what he wants to see because he cannot see. The second examination is, if the eye grasps (things) without reaching there, then all the places that have been gone to will be seen, because for any object that has a goal, if it has not been to that place, then distance and obscuration will not exist, just like a wish-fulfilling jewel. This also has the potential to lead to being satisfied with seeing only a little bit. If one says that one does not look at oneself, so one does not look at other things either, then this shows that 'things' are like a lamp, manifesting from oneself to other things. If so, then by what cause can one grasp itself? If one can grasp, then it is contradictory to act on oneself, and no one has ever seen it like that. Preventing the aggregate from seeing things is because 'the eye' is the seer. Even if these three (the seer, the seen, and the act of seeing) are denied as a whole, they can still have different attributes. If one thinks that gathering in the same place can see things, then this has not been prevented, so it is easy to be satisfied with seeing only a little bit. Like this, seeing things is prevented by reason, but hearing sounds was not prevented before. If one wants to prevent hearing sounds, then one must prevent sounds from entering the ear. If the sound speaks and moves, then by what cause will it not become a speaker? Since it is a speaker, then it is not a sound. If the sound moves without speaking, then by what cause will the ear generate the consciousness of grasping the sound? If consciousness is not generated, it is because the sound moves secretly without speaking. Before hearing, one cannot judge whether it exists. If the sound is grasped only after touching the ear, then which sense will grasp the first sound that has not touched? If there is no grasper, then it cannot be called a sound. If the sound is a single thing separated from the eight kinds of dust, then how can one grasp it? If all the dust gathers together, then it is unreasonable to grasp only one of them, so do not think that all sounds will be grasped. If one says 'I saw it', then this illusion does not harm the truth. Before hearing, it will not become a sound, because that is too much. It is also unreasonable that there is no sound before hearing, and it only becomes a sound when one finally hears it, because this would lead to all things becoming sounds. These are all the faults of not grasping at the beginning. The sutra says: 'Pleasing sound...'
་ཐོས་གྱུར་པ། །དེ་ནི་ནམ་ཡང་ནང་དུ་ཞུགས་པ་མེད། །དེ་ཡི་འཕོ་བ་རྙེད་པར་མི་འགྱུར་མོད། །རྟོག་པའི་དབང་གིས་སྒྲ་ནི་འབྱུང་བར་འགྱུར། །བྱ་བ་དང་། །དཔེར་ན་ཤིང་དང་རྒྱུད་ལ་བརྟེན་བྱས་ལ། ། 1-458 ལག་པས་རྩོལ་བ་བྱས་པ་གསུམ་ཚོགས་ན། །སྒྲོག་བྱེད་པི་ཝང་གླིང་བུ་ལ་སོགས་པ། །དེ་དག་ལ་ནི་སྒྲ་དག་འབྱུང་བར་འགྱུར། །དེ་ནས་མཁས་པ་ལ་ལས་བརྟགས་བྱས་ཏེ། །དེ་ནི་གང་ནས་ འོངས་ལ་གར་སོང་ཞེས། །ཕྱོགས་དང་ཕྱོགས་མཚམས་ཀུན་ཏུ་བརྟགས་བྱས་ན། །སྒྲ་ཡི་འགྲོ་བའམ་འོང་བ་མི་དམིགས་སོ། །ཞེས་གསུངས་སོ། །དེ་ལྟར་དབང་པོ་ལ་ཡུལ་འཛིན་པ་དགག་པ་བཤད་ནས་ཡིད་ལ་ དེ་དགག་པ་སྟོན་པ་ནི་ཡིད་དབང་པོ་དང་བཅས་ནས་ཡུལ་ལ་འགྲོ་ན་ལུས་དབང་པོ་དང་བྲལ་བར་འགྱུར་རོ། །དབང་པོ་རྣམས་དང་བྲལ་བའི་སེམས་ཡིད་ཀྱིས་སོང་སྟེའང་ཡུལ་ལ་ཅི་ཞིག་བྱེད་ པར་འགྱུར་འོན་ལོང་ལ་སོགས་པས་ཀྱང་ཡུལ་ལ་ཡིད་ཀྱིས་ལྟ་བ་དང་ཉན་པ་ལ་སོགས་པ་ཡོད་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །འང་གི་སྒྲས་ནི་ཡིད་མ་སོང་བར་ཡོད་པར་མི་བྱེད་པ་སྡུད་ པ་ཡིན་ནོ། ། ཡིད་དབང་པོ་དང་བྲལ་ནས་ཡུལ་ལ་འབྱམས་པ་དེ་ལྟར་ཡིན་དང་སྟེ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་སྲོག་ཅན་གྱི་གང་ཟག་འདི་ནི་རྟག་ཏུ་ཡིད་མེད་ཅི་སྟེ་མིན་ན་སྟེ་ཡིད་མེད་དུ་ ཐལ་ལ་དེ་འདོད་ན་བདག་མེད་པར་འགྱུར་ཏེ་བུམ་པ་བཞིན་ནོ། །དབང་དོན་ཤེས་པ་གསུམ་ག་མེད་ན་མཚན་མར་འཛིན་པའི་འདུ་ཤེས་མེད་པར་འགྱུར་རོ། །ཞེ་ན་དོན་དམ་དུ་མེད་པར་འདོད་ལ་ཐ་སྙད་དུ་སྔར་མཐོང་ཞིང་འགགས་པའི་དོན་གང་ཞིག་ལ་ད་ལྟར་གྱི་ཡིད་ཀྱིས་སྨིག་རྒྱུ་ལ་ཆུ་མེད་ཀྱང་འཛིན་པ་ལྟར་འདས་པའི་ཡུལ་མེད་ཀྱང་འཛིན་པ་དེ་ནི་ཆོས་ཏེ་ཤེས་བྱ་ཀུན་གྱི་ཐ་སྙད་རྣམ་གཞག་ལ་འདུ་ཤེས་ཕུང་པོ་ཞེས་བྱ་སྟེ་འཇིག་རྟེན་པ་དང་བསྟན་བཅོས་པ་ཐམས་ཅད་དེས་ཇི་ལྟར་རྣམ་པར་བཞག་པ་ལྟར་ཡོད་ཅིང་ཡིན་པར་རློམ་མོ། ། 1-459 དེའང་སེམས་དང་གདུང་ཁྱིམ་བཞིན་ཕན་ཚུན་བརྟེན་ནས་གནས་པས་རང་བཞིན་མེད་དོ། །འདིས་ཀྱང་རྟོག་མེད་ཀྱི་སེམས་ལ་འདུ་ཤེས་མེད་པར་བསྟན་ཏེ། ཆོས་མངོན་པ་ལས་འདུ་ཤེས་ཀུན་འགྲོར་བཤད་པ་དང་ འགལ་སྣང་ངོ་། །རྒྱུ་མཚན་གཞན་ཡང་མིག་དང་གཟུགས་ལ་བརྟེན་ནས་ཡིད་རྣམ་པར་ཤེས་པ་རྣམས་སྒྱུ་མའི་སྣང་བ་བཞིན་སྐྱེ་བར་མདོ་ལས་གསུངས་ན་རྣམ་ཤེས་གང་ལ་རང་བཞིན་གྱི་ཡོད་པ་ཉིད་ ཡོད་པ་དེ་ལ་སྒྱུ་མ་ཞེས་བྱར་མི་རིགས་ཏེ་ཕྱི་ནང་གི་ཡོད་པ་གཞན་ལ་སྒྱུ་མར་མི་བརྗོད་པ་བཞིན་ནོ། རྣམ་ཤེས་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུར་ནི་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་གསུངས་པས་དེ་དང་མཚུངས་ ལྡན་གྱི་འདུ་ཤེས་ཀྱང་རང་བཞིན་མེད་པར་གྲུབ་བོ། །མདོ་ལས། །རབ་རྫོགས་ཤེས་པའི་དོན་ཅན་གྱི། །འཛིན་ལ་འདུ་ཤེས་ངེས་པར་བསྟན། །གང་ལ་འདུ་ཤེས་འབྱུང་འགྱུར་བའི། །ཆོས་ནི་སངས་རྒྱས་ཀྱིས་མ་ རྙེ
【現代漢語翻譯】 聽聞之後，它從未進入內部，也無法找到它的轉移。由於概念的作用，聲音才會產生。例如，依賴於木頭和琴絃，以及手的努力，這三者聚集在一起，像琵琶、笛子等樂器，它們才能發出聲音。然後，一些智者會進行研究，探究聲音從何而來，又去向何方。他們在各個方向和角落進行探查，卻無法確定聲音的來處和去處。如經中所說。 如上所述，在駁斥了感官對境的執著之後，現在要說明對意的駁斥：如果意與感官一起去往對境，那麼身體就會與感官分離。如果心意離開了感官，它又能對對境做什麼呢？因為即使是盲人或聾人，也能用意去看或聽對境。『也』字在這裡是用來排除意未去往對境的情況。意離開了感官而遊蕩于對境，既然如此，那麼有情眾生豈不是總是無意的？如果不是這樣，就會陷入無意的境地，如果承認這一點，就會變成無我，就像瓶子一樣。如果感官、意義和意識這三者都不存在，那麼就不會有執著于相的知覺。如果有人說，在勝義諦中不存在，但在世俗諦中，現在的意會像海市蜃樓一樣執著於過去所見且已消失的事物，即使沒有水也執著於水。那麼，這種執著于已逝對境的法，即一切所知事物的名言概念，被稱為知覺蘊。世間人和論師都認為它是存在的，並按照它的方式來理解。 而且，它像心和茅屋一樣，互相依賴而存在，因此沒有自性。這也表明，沒有概念的心是沒有知覺的。這似乎與《阿毗達磨》中將知覺描述為普遍存在相矛盾。另一個原因是，如果經中說，依賴於眼睛和形狀而產生的意識，就像幻覺一樣，那麼對於具有自性的意識來說，就不應該被稱為幻覺，就像不會將外在或內在的存在稱為幻覺一樣。既然佛陀說意識就像幻覺一樣，那麼與它相應的知覺也必然沒有自性。經中說：『具有圓滿智慧意義的，執著于知覺是確定的。』佛陀沒有發現任何會產生知覺的法。
【English Translation】 Having heard, it never enters inside, nor can its transfer be found. Due to the power of concepts, sound arises. For example, relying on wood and strings, and the effort of the hand, when these three come together, instruments like the lute and flute produce sound. Then, some wise people investigate, inquiring where the sound comes from and where it goes. They search in all directions and corners, but cannot determine the origin or destination of the sound. As it is said in the scriptures. As mentioned above, after refuting the senses' attachment to objects, now to explain the refutation of mind: If the mind goes to the object together with the senses, then the body will be separated from the senses. If the mind is separated from the senses, what can it do to the object? Because even the blind or deaf can use the mind to see or hear the object. The word 'also' here is used to exclude the situation where the mind has not gone to the object. The mind wanders to the object separated from the senses, since this is the case, then sentient beings are not always unintentional? If not, it will fall into a state of unintentionality, and if this is admitted, it will become selfless, like a vase. If the senses, meaning, and consciousness are all absent, then there will be no perception of clinging to characteristics. If someone says that it does not exist in ultimate truth, but in conventional truth, the present mind clings to things seen in the past and disappeared like a mirage, even if there is no water, it clings to water. Then, this dharma of clinging to past objects, that is, the conceptual framework of all knowable things, is called the aggregate of perception. Worldly people and treatise writers all believe that it exists and understand it as it is. Moreover, it exists in mutual dependence like the mind and the hut, so it has no self-nature. This also shows that the mind without concepts has no perception. This seems to contradict the Abhidharma, which describes perception as universally present. Another reason is that if the sutras say that the consciousness arising from dependence on the eye and form is like an illusion, then for the consciousness that has its own nature, it should not be called an illusion, just as the external or internal existence is not called an illusion. Since the Buddha said that consciousness is like an illusion, then the perception corresponding to it must also be without self-nature. The sutra says: 'With the meaning of complete knowledge, clinging to perception is certain.' The Buddha did not find any dharma that would produce perception.
ད། །ཞེས་བཤད་དོ། །གལ་ཏེ་དཔྱད་ན་དབང་ཤེས་ཀྱིས་ཡུལ་འཛིན་པ་མེད་བཞིན་དུ་འཛིན་པར་སྣང་བ་སྐྱེ་བ་འདི་ངོ་མཚར་རོ་སྙམ་ན་གང་ཚེ་རང་བཞིན་མེད་པར་དཔྱོད་པ་ལ་མཁས་པ་ རྣམས་ལ་སྟོང་ན་ངོ་མཚར་ཅན་མིན་ཅིང་མེད་པ་དེ་ཚེ་དབང་པོ་དང་རྟོག་པ་སྟེ་ཤེས་པ་དེ་འདྲ་བ་ཞེས་སྦྱར་ཏེ་ཁོ་བོ་ནི་འཁོར་འདས་ཀྱི་ཆོས་ཐམས་ཅད་རིགས་པས་དཔྱད་ན་མེད་བཞིན་དུ་སྣ་ཚོགས་སུ་སྣང་བར་འདོད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-460 དོན་ལ་མེད་བཞིན་དུ་སྣང་ལ་རང་བཞིན་མེད་པའི་དཔེ་སྟོན་པ་ནི་འགལ་མེ་ཞེས་པ་སྟེ་དེ་འཁོར་ལོའི་མུ་ཁྱུད་བཞིན་དོན་ལ་མེད་ཀྱང་སྣང་བ་དང་ཁུག་སྣ་ལ་དུ་བ་དང་རི་ ནང་གི་བྲག་ཆ་ལ་སྒྲ་དངོས་དང་སྤྲིན་ལ་རིར་སྣང་བ་ལ་སོགས་པར་སྦྱར་ཏེ་སྲིད་པ་གསུམ་ཀྱང་རྒྱུ་ལས་དང་ཉོན་མོངས་པ་སྣ་ཚོགས་ལས་ལུས་སྣ་ཚོགས་སུ་སྣང་བ་ཡིན་ནོ། །མྱ་ ངན་ལས་འདས་པ་འཕགས་པའི་གང་ཟག་རྣམས་ཀྱང་རྒྱུ་ཐོས་བསམ་དང་ལམ་སྒོམ་པ་དང་སྨོན་ལམ་ལ་སོགས་པ་སྣ་ཚོགས་ལས་ཡོན་ཏན་ཆེ་ཆུང་ལ་སོགས་པ་སྣ་ཚོགས་སུ་འགྱུར་ཏེ་མདོ་སྡེ་ རྒྱན་ལས། ཇི་ལྟར་མདུད་པའི་དབང་གིས་ནི། །གོས་ལ་ཚོན་བཀྲ་མི་བཀྲ་བ། །དེ་བཞིན་འཕེན་པའི་དབང་གིས་ཀྱང་། །གྲོལ་བའི་ཡེ་ཤེས་བཀྲ་མི་བཀྲ། །ཞེས་བྱ་བ་དང་། སྤེལ་མར་བསྟོད་པ་ལས། །བསེ་ རུའི་རྭ་དང་འདྲ་གང་དང་། །གང་ཡང་ཁྱོད་ཀྱི་རྗེས་འགྲོ་སློབ། །ཞི་བ་ཙམ་གྱིས་ཁྱོད་དང་མཚུངས། །བསམ་ཡས་ཡོན་ཏན་ཚོགས་ཀྱིས་མིན། །ཞེས་བཤད་པ་བཞིན་ནོ། །དེའི་ཕྱིའི་འཁོར་འདས་ཀྱི་ཆོས་ཐམས་ཅད་ རྒྱུ་རྟེན་འབྲེལ་རང་བཞིན་མེད་པ་གྱི་ན་ཙམ་ལས་འབྲས་བུ་ཡང་དེ་ལྟ་བུ་འབྱུང་བ་ཡིན་ཏེ། རྒྱལ་བའི་ཡུམ་ལས། མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་དང་དེ་ལས་ལྷག་པའི་ཆོས་ཤིག་ཡོད་ནའང་དེ་གཉིས་རྨི་ལམ་དང་སྒྱུ་མ་ལྟ་བུ་ཡིན་ནོ་ཞེས་གསུངས་སོ། ། 1-461 དབང་པོ་དང་དོན་དགག་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅུ་གསུམ་པའི་བཤད་པའོ།། །། ༄། །མཐར་འཛིན་དགག་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅུ་བཞི་པ། མཐར་འཛིན་དགག་པ་སྟོན་པ་ན་དངོས་པོ་ཞེས་གསུངས་ཏེ་དེ་རྟེན་འབྲེལ་མ་ཡིན་ན་རང་གི་བདག་ཉིད་དུ་འགྲུབ་པར་ འགྱུར་ན་དེ་གཞན་ལ་རག་ལས་པའི་རྟེན་འབྲེལ་ཡིན་པས་རང་གི་ངོ་བོ་འམ་རང་བཞིན་མེད་དོ་ཞེས་སྟོན་པ་ཡིན་ནོ། །གཟེག་གཟན་པ་དང་དབང་ཕྱུག་གི་སྤྲུལ་པ་འུག་པས་བསྟན་པའི། རྫས་ དང་ཡོན་ཏན་ལས་དང་སྤྱི། །བྱེ་བྲག་འདུ་བ་རྣམ་པ་དྲུག །ཅེས་བྱ་བ་ཚིག་གི་དོན་དྲུག་ཤེས་བྱའི་དེ་ཁོ་ནར་རྟོག་པ་འགོག་པ་ན། གཟུགས་དྲི་རོ་རེག་གྲངས་དང་བོང་ཚོད་དང་། །སོ་ སོ་བ་དང་ཕྲད་པ་བྱེ་བ་གཞན། །གཞན་མིན་བཅུ་གཅིག་རྫས་ཀྱི་ཡོན་ཏན་འདོད། །ཅེས་བྱ་བའི་ཡོན་ཏན་གཟུགས་ཁ་དོག་དབྱིབས་དང་བུམ་པ་གཅིག་མ་ཡིན་ཏེ་གཟུགས་ཡོད་པར་བུམ་པ་ཡོད་པས་ ཁྱབ་པར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་དང་། སོ་བཏང་ཙ་ན་
【現代漢語翻譯】 如是說。如果考察，感覺器官的意識在沒有執著對象的情況下，卻顯現出執著的現象，這不是很奇怪嗎？如果對於精通考察自性本空性的人來說，空性沒有什麼可奇怪的，因為在沒有自性的時候，感官和分別唸的意識就是如此。我希望輪迴和涅槃的一切法，通過理智的考察，在沒有自性的情況下，顯現出各種各樣的現象。 雖然實際上沒有，但卻顯現出來，並且沒有自性的例子，就像『འགལ་མེ་』（藏文，火花）一樣，它像車輪的邊緣一樣，實際上沒有，但卻顯現出來。還有像角落裡的煙霧，山洞裡的回聲，雲彩顯現為山等等。同樣，三有輪迴也是由業和各種煩惱而顯現出各種各樣的身體。涅槃，對於聖者來說，也是由聽聞、思維、修行和發願等各種因素，而產生各種各樣的大小功德。《經莊嚴論》中說：『ཇི་ལྟར་མདུད་པའི་དབང་གིས་ནི། །གོས་ལ་ཚོན་བཀྲ་མི་བཀྲ་བ། །དེ་བཞིན་འཕེན་པའི་དབང་གིས་ཀྱང་། །གྲོལ་བའི་ཡེ་ཤེས་བཀྲ་མི་བཀྲ། །』（藏文，如同結的鬆緊，決定了布料上色彩的鮮艷程度，同樣，業力的牽引也決定了解脫智慧的鮮明程度。）。《讚頌集》中說：『བསེ་རུའི་རྭ་དང་འདྲ་གང་དང་། །གང་ཡང་ཁྱོད་ཀྱི་རྗེས་འགྲོ་སློབ། །ཞི་བ་ཙམ་གྱིས་ཁྱོད་དང་མཚུངས། །བསམ་ཡས་ཡོན་ཏན་ཚོགས་ཀྱིས་མིན། །』（藏文，誰能像犀牛角一樣，誰又能學習您的足跡？僅僅是寂靜還不能與您相比，而是因為您擁有不可思議的功德。）。因此，輪迴和涅槃的一切法，都是由因緣和合而成的，沒有自性，僅僅是因，果也是如此。《聖母經》中說：即使有涅槃和比涅槃更殊勝的法，那兩者也如夢如幻。 這是關於駁斥感官和對象的第十三品釋義。 駁斥邊執的第十四品 在闡述駁斥邊執時，說到了『事物』，如果事物不是依賴因緣而生，那麼它就會以自己的本性而成立。但事物是依賴於其他因素的因緣，因此它沒有自己的本體或自性。如同勝論派和自在天的化身貓頭鷹所說的：『རྫས་དང་ཡོན་ཏན་ལས་དང་སྤྱི། །བྱེ་བྲག་འདུ་བ་རྣམ་པ་དྲུག །』（藏文，實體、 गुण（梵文天城體，guna，梵文羅馬擬音，guna，功德）、 कर्म（梵文天城體，karma，梵文羅馬擬音，karma，業）、 सामान्य（梵文天城體，sāmānya，梵文羅馬擬音，samanya，總）、 विशेष（梵文天城體，viśeṣa，梵文羅馬擬音，vishesha，別）、 समवाय（梵文天城體，samavāya，梵文羅馬擬音，samavaya，和合）六種。），阻止將這六種詞義視為唯一的所知。『གཟུགས་དྲི་རོ་རེག་གྲངས་དང་བོང་ཚོད་དང་། །སོ་སོ་བ་དང་ཕྲད་པ་བྱེ་བ་གཞན། །གཞན་མིན་བཅུ་གཅིག་རྫས་ཀྱི་ཡོན་ཏན་འདོད། །』（藏文，色、香、味、觸、數、量、異性、結合等十一種被認為是實體的 गुण（梵文天城體，guna，梵文羅馬擬音，guna，功德）。），顏色和形狀不是瓶子本身，因為有顏色就一定有瓶子。
【English Translation】 Thus it is said. If one examines, isn't it strange that the consciousness of the sense organs appears to grasp objects even when it doesn't actually grasp them? If, for those skilled in examining the absence of inherent existence, emptiness is not strange, because when there is no inherent existence, the consciousness of the senses and conceptual thought is just like that. I wish that all phenomena of samsara and nirvana, through rational examination, would appear in various ways even though they lack inherent existence. Although it doesn't actually exist, it appears, and an example of lacking inherent existence is like 'འགལ་མེ་' (Tibetan, spark), which is like the edge of a wheel, actually non-existent but appearing. Also, like smoke in a corner, echoes in a cave, clouds appearing as mountains, and so on. Similarly, the three realms of existence also appear in various forms due to karma and various afflictions. Nirvana, for the noble ones, also transforms into various kinds of great and small qualities due to various factors such as hearing, thinking, meditating, and making aspirations. The Ornament of the Sutras says: 'ཇི་ལྟར་མདུད་པའི་དབང་གིས་ནི། །གོས་ལ་ཚོན་བཀྲ་མི་བཀྲ་བ། །དེ་བཞིན་འཕེན་པའི་དབང་གིས་ཀྱང་། །གྲོལ་བའི་ཡེ་ཤེས་བཀྲ་མི་བཀྲ། །' (Tibetan, Just as the tightness of a knot determines the brightness of the colors on a cloth, similarly, the force of karma determines the clarity of the wisdom of liberation.). The Collection of Praises says: 'བསེ་རུའི་རྭ་དང་འདྲ་གང་དང་། །གང་ཡང་ཁྱོད་ཀྱི་རྗེས་འགྲོ་སློབ། །ཞི་བ་ཙམ་གྱིས་ཁྱོད་དང་མཚུངས། །བསམ་ཡས་ཡོན་ཏན་ཚོགས་ཀྱིས་མིན། །' (Tibetan, Who can be like a rhinoceros horn, and who can learn to follow in your footsteps? Mere peace is not enough to compare with you, but rather the immeasurable collection of qualities.). Therefore, all phenomena of samsara and nirvana are produced by interdependent origination and lack inherent existence; just as the cause is, so is the result. The Mother of the Buddhas says: Even if there is nirvana and a dharma more supreme than it, both are like dreams and illusions. This is the commentary on the thirteenth chapter on refuting the senses and objects. The fourteenth chapter on refuting extreme views. When explaining the refutation of extreme views, it speaks of 'things.' If things were not dependently originated, then they would be established by their own nature. But things are dependently originated, relying on other factors, so they do not have their own essence or inherent existence. As the Samkhya school and the owl, an emanation of Ishvara, say: 'རྫས་དང་ཡོན་ཏན་ལས་དང་སྤྱི། །བྱེ་བྲག་འདུ་བ་རྣམ་པ་དྲུག །' (Tibetan, substance, guna (Sanskrit Devanagari, guna, Sanskrit Romanization, guna, quality), karma (Sanskrit Devanagari, karma, Sanskrit Romanization, karma, action), sāmānya (Sanskrit Devanagari, sāmānya, Sanskrit Romanization, samanya, generality), viśeṣa (Sanskrit Devanagari, viśeṣa, Sanskrit Romanization, vishesha, particularity), samavāya (Sanskrit Devanagari, samavāya, Sanskrit Romanization, samavaya, inherence) six kinds.), preventing the consideration of these six meanings of words as the only knowable. 'གཟུགས་དྲི་རོ་རེག་གྲངས་དང་བོང་ཚོད་དང་། །སོ་སོ་བ་དང་ཕྲད་པ་བྱེ་བ་གཞན། །གཞན་མིན་བཅུ་གཅིག་རྫས་ཀྱི་ཡོན་ཏན་འདོད། །' (Tibetan, form, smell, taste, touch, number, quantity, distinctness, combination, and other distinctions, eleven are considered qualities of substance.), color and shape are not the pot itself, because wherever there is color, there must be a pot.
ཁ་དོག་ཞིག་པས་བུམ་པའང་ཞིག་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །གཟུགས་དང་བུམ་པ་གཞན་ཐ་དད་དུའང་མེད་དེ། དེ་ལྟར་སུས་ཀྱང་མ་མཐོང་བའི་ཕྱིར་ རོ། །བུམ་པ་ལ་གཟུགས་དང་གཟུགས་ལ་བུམ་པ་ནི་སྔར་བཤད་པའི་རིགས་པས་ངོ་བོ་གཅིག་དང་ཐ་དད་གཉིས་ཀར་མེད་དེ་རང་བཞིན་མེད་ལ་གཟུགས་སུ་སྣང་བས་དཔེ་དགུ་དང་འདྲའོ། །ཡང་དངོས་པོའི་ཡོད་པའི་སྤྱི་ནི་ཐམས་ཅད་ལ་ཡོད་ལ་བུམ་པ་ནི་གཞན་ལ་མེད་པས་དེ་གཉིས་མཚན་ཉིད་མི་མཐུན་པར་མཐོང་བས་དངོས་པོ་དང་བུམ་པ་གཞན་དུ་འདོད་ན་དེ་ནི་མ་ཡིན་ཏེ་དེ་ལྟར་ན་དངོས་པོ་ཡང་བུམ་པ་ལས་གཞན་དུ་འགྱུར་ལ་བུམ་པ་ལ་སྒྲ་བློ་འཇུག་པའི་རྒྱུ་གཞན་ཉིད་ཡིན་པ་བཞིན་དེ་ལ་སྒྲ་བློ་འཇུག་པའི་གཞན་ཉིད་གཉིས་པ་ལ་སོགས་ཐུག་མེད་ཀྱི་སྐྱོན་དུ་འགྱུར་རོ། ། 1-462 ཡང་གཅིག་ཉིད་ལ་སོགས་པའི་གྲངས་བུམ་པར་མི་འདོད་ན་བུམ་པའང་གཅིག་ཏུ་མི་འགྱུར་བས་ཡན་ལག་ཅན་གཅིག་ཡིན་པ་ཉམས་སོ། །རྫས་གཅིག་ལ་གཅིག་གི་གྲངས་དོན་མེད་ལ་རྫས་དུ་མ་ལ་ གཅིག་གི་གྲངས་འགལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །འཇིག་རྟེན་ན་ནི་ཟླ་མེད་པ་ལ་གཅིག་ཏུ་གྲགས་སོ། །འདིས་ནི་ཡོན་ཏན་དང་རྫས་ཀྱི་ལྡན་པ་ཁས་བླངས་ནས་སུན་འབྱིན་མཛད་དོ། །ཡང་དེ་གཉིས་ཀྱི་ལྡན་ པ་སྟེ་འབྲེལ་བ་འདི་ཁྱོད་ཀྱི་ལུགས་ལ་མཚུངས་པར་ཡོད་པ་མ་ཡིན་ཏེ་ཡོན་ཏན་རྣམས་རྫས་ལ་ལྡན་ཏེ་རྟེན་ཡང་རྫས་ཡོན་ཏན་ལ་ཚུར་བརྟེན་ཅིང་ལྡན་པར་མི་འདོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཁྱོད་ ཀྱི་གཞུང་ལས། ཡོན་ཏན་རྣམས་ནི་རྫས་ལ་བརྟེན་པའོ། །ཞེས་བཤད་དོ། །གཅིག་བུམ་པར་མི་འདོད་ན་བུམ་པ་གཅིག་ཏུ་མི་འགྱུར་བར་མ་ཟད་ལྡན་པ་མི་མཚུངས་པ་དེས་ཀྱང་བུམ་པ་གཅིག་ཏུ་ མི་འགྱུར་ཏེ་རྫས་གཅིག་ཏུ་འཇོག་པའི་རྒྱུ་མཚན་གྲངས་གཅིག་དང་མི་ལྡན་པའི་ཕྱིར་རོ། །འདིས་ནི་ལྡན་པ་དེ་མི་སྲིད་པའི་སྒོ་ནས་སུན་འབྱིན་མཛད་དོ། །འདི་སྐད་སྟོན་པ་ཡིན་ཏེ་ལྡན་པ་ ནི་གཉིས་ཀ་ལ་གནས་པ་ཡིན་ཏེ་ཕན་ཚུན་སྤུན་དུ་ལྡན་ཞིང་འབྲེལ་བ་དང་བུམ་པ་སྣམ་བུ་དང་ལྡན་པ་དེ་གཉིས་ཀ་ལ་གནས་པ་བཞིན་ནོ། །རྫས་དང་ཡོན་ཏན་གྱི་ལྡན་པ་ཡང་ཕན་ཚུན་གཉིས་ཀ་ལ་གནས་དགོས་ན་ཁྱེད་ཀྱི་ཡོན་ཏན་རྫས་ལ་བརྟེན་གྱི་རྫས་ཡོན་ཏན་ལ་མི་བརྟེན་པར་འདོད་དེ་འདྲ་བའི་ལྡན་པའང་མི་སྲིད་དེ་རྟེན་དང་བརྟེན་པ་ནི་གདུང་ཁྱིམ་ལྟར་གཅིག་མེད་ན་གཉིས་ཀ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-463 དེས་ན་བུམ་པ་གཅིག་ལ་མི་བརྟེན་ན་གཅིག་ཀྱང་བུམ་པ་ལ་མི་བརྟེན་པས་བུམ་པ་གཅིག་ཏུ་མི་རུང་ངོ་། །རྒྱ་ཤུགས་མེད་ཀྱང་མཁར་གཞོང་དང་ཞྭ་མེད་ཀྱང་མགོ་བོ་ཡོད་པ་མ་ཡིན་ ནམ་ཞེ་ན། དེ་ལ་ཡང་རྟེན་དང་བརྟེན་པའི་གཉིས་པོ་དེ་ནི་མེད་ལ་དེ་གཉིས་མེད་པའི་གཉིས་པོ་དེ་ནི་སྔ་མ་ལས་གཞན་ཡིན་ནོ། །ཡང་དེ་དང་ལྡན་པས་དེར་འགྱུར་ན་གང་གི་ ཚེ་ཡན་ལག་ཅན་གྱི་རྫས་ཚད་ཇི་ཙམ་ཡ
【現代漢語翻譯】 因為顏色的壞滅也會導致瓶子的壞滅。形和瓶子也不是互相獨立的，因為沒有人這樣認為。 瓶子的形和形上的瓶子，按照之前所說的道理，既不是一體也不是他體，因為它們沒有自性，顯現為形，就像九個譬喻一樣。此外，事物的存在是普遍存在的，而瓶子在其他事物中不存在，因此如果認為事物和瓶子是不同的，那是不對的，因為那樣事物也會變得與瓶子不同，就像瓶子上附加聲音概念的原因是其他原因一樣，那樣附加聲音概念的其他原因就會有無窮無盡的過失。 如果不認為一個等數字是瓶子，那麼瓶子也不會成為一個，那麼具有肢體的一個整體性就會喪失。一個物體上不存在一個數字的概念，而多個物體上存在一個數字的概念是矛盾的。世間上，沒有第二個的東西被稱為一個。這通過承認功德和物質的結合來進行駁斥。此外，你們宗派中不存在這二者的結合，也就是關係，因為你們不認為功德存在於物質上，物質也反過來依賴並存在于功德上。你們的論典中說：『功德依賴於物質。』如果不認為一個是瓶子，那麼不僅瓶子不會成為一個，而且結合的不一致也會導致瓶子不會成為一個，因為將物質視為一個的理由是不具備數字一。這通過結合是不可能的方式來進行駁斥。這是在說明，結合存在於兩者之上，互相依存，就像瓶子和布匹的結合存在於兩者之上一樣。如果物質和功德的結合也必須存在於兩者之上，那麼你們認為功德依賴於物質，而物質不依賴於功德，這樣的結合也是不可能的，因為所依賴者和能依賴者就像房子的柱子一樣，一個不存在，兩者都不存在。 因此，如果一個不依賴於瓶子，那麼一個也不依賴於瓶子，所以瓶子不可能成為一個。如果有人問：即使沒有框架，也有容器；即使沒有帽子，也有頭，難道不是嗎？對於這個問題，所依賴者和能依賴者二者是不存在的，而沒有這二者的二者與前者是不同的。此外，如果因為與它結合而變成那樣，那麼當具有肢體的物質的量是多
【English Translation】 Because the destruction of color also leads to the destruction of the vase. Form and vase are not mutually independent either, because no one sees it that way. The form of the vase and the vase on the form, according to the previously stated reasoning, are neither one nor different, because they have no self-nature, appearing as form, like the nine similes. Furthermore, the generality of the existence of things exists in all things, but the vase does not exist in other things, so if one thinks that things and the vase are different, that is not right, because then things would also become different from the vase, just as the reason for adding the concept of sound to the vase is other reasons, then the other reasons for adding the concept of sound would have endless faults. If one does not consider the number one to be the vase, then the vase will not become one either, then the wholeness of having limbs will be lost. There is no concept of the number one on one object, and it is contradictory to have the number one on multiple objects. In the world, something without a second is called one. This refutes by acknowledging the combination of qualities and substances. Furthermore, the combination of these two, that is, the relationship, does not exist in your system, because you do not think that qualities exist on substances, and substances in turn do not depend on and exist on qualities. In your treatises it is said: 'Qualities depend on substances.' If one does not consider one to be a vase, then not only will the vase not become one, but the inconsistency of the combination will also lead to the vase not becoming one, because the reason for considering a substance to be one is that it does not possess the number one. This refutes by the way that combination is impossible. This is explaining that combination exists on both, mutually dependent, just as the combination of the vase and the cloth exists on both. If the combination of substance and quality must also exist on both, then you think that quality depends on substance, but substance does not depend on quality, such a combination is also impossible, because the dependent and the depended are like the pillars of a house, if one does not exist, both do not exist. Therefore, if one does not depend on the vase, then one does not depend on the vase either, so the vase cannot become one. If someone asks: Even without a frame, there is a container; even without a hat, there is a head, isn't it? For this question, the two of the dependent and the depended do not exist, and the two without these two are different from the former. Furthermore, if it becomes like that because of combining with it, then when the amount of substance with limbs is how
ོད་པའི་ཡོན་ཏན་གཟུགས་ཀྱང་དེ་ཙམ་དུ་འགྱུར་ན་དེའི་ཚེ་གཟུགས་ཀྱི་ཡོན་ཏན་ཀྱང་ཆེ་ཆུང་ཅི་སྟ་མིན་དེས་ན་རྫས་ལ་ཆེ་ཆུང་འདོད་ཀྱི་ གཟུགས་ལ་ཆེ་ཆུང་མི་འདོད་པ་དེ་མི་འཐད་དོ། །གཟུགས་ལ་ཆེ་ཆུང་ཡོད་ན་ཡང་དེས་རྫས་ཀྱི་ཚད་འཛིན་པས་བོང་ཚད་ཀྱི་ཡོན་ཏན་དོན་མེད་པར་འགྱུར་རོ། །གལ་ཏེ་རྫས་དང་གཟུགས་ཚད་ མཉམ་ཡང་ཡོན་ཏན་ཡོན་ཏན་གྱི་དབྱིབས་སུ་མི་འགྱུར་བ་ཞེས་བྱ། འདི་ངེད་ཀྱིས་གྲུབ་མཐའ་ཡིན་པས་གཟུགས་ལ་བོང་ཚད་མེད་པའི་ཕྱིར་རྫས་ཀྱི་ཚད་བོང་ཚད་ཀྱིས་འཛིན་ནོ་ཞེ་ན། གལ་ཏེ་ ཕྱིར་རྒོལ་དབུ་མ་པ་ཁྱོད་ལས་གཞན་མིན་ཏེ་ཁྱོད་ཀྱི་གྲུབ་མཐའ་ཁས་ལེན་ན་ཁྱོད་ཀྱི་གཞུང་ལུགས་ཡོན་ཏན་ཡོན་ཏན་གྱི་དབྱིབས་སུ་མི་འགྱུར་བའི་ལུང་འགལ་བསྙད་པ་སྟེ་བརྗོད་པར་བྱ་བར་འགྱུར་ན། 1-464 ངེད་ལུགས་དེ་འགོག་པ་ལ་དེ་དང་འགལ་བ་སྐྱོན་མ་ཡིན་པས་ཉེས་པ་སོ་ན་ཡོད་དོ། །རིགས་པ་དང་འཇིག་རྟེན་དང་འགལ་བ་བརྗོད་ན་ནི་རིགས་ཏེ་དེས་དེ་བཟློག་ནུས་པའི་ཕྱིར་རོ། ། དེ་ལྟར་ན་ཡོད་པའི་སྤྱི་བཀག་པ་དེས་བུམ་པ་ཉིད་ལ་སོགས་པའི་སྤྱི་དང་བྱེ་བྲག་ལ་སོགས་པ་དགག་པ་ཡང་ཤེས་པར་བྱ་སྟེ་སྤྱི་རྣམས་ནི་གྲངས་དང་འདྲ་ལ་བྱེ་བྲག་ལ་སོགས་ པ་རྣམས་ནི་ཆེ་ཆུང་གི་གཟུགས་སམ་བོང་ཚད་དང་འདྲའོ། །སྔར་བཀག་པ་དེ་དག་མེད་ཀྱང་བུམ་པའི་རྫས་མཚན་གཞི་ཡོད་དོ་ཞེ་ན། མཚན་ཉིད་གྲངས་དང་གཟུགས་ལ་སོགས་པས་ཀྱང་མཚན་གཞི་བུམ་ པ་གཞན་གྱི་ཕྱོགས་གང་དུ་མ་གྲུབ་པ་དེར་ནི་གྲངས་སོགས་ལས་ཐ་དད་པའི་བུམ་པའི་དངོས་པོ་མེད་དེ་མ་དམིགས་པའི་ཕྱིར་རོ། །འདི་སྐད་དུ་གཟེགས་གཟན་པས་བརྟགས་པའི་མཚན་ཉིད་ཡོན་ཏན་ ལ་སོགས་པ་དང་མཚན་གཞི་བུམ་པ་ཡན་ལག་ཅན་གྱི་རྫས་ཐ་དད་ནི་མ་མཐོང་བའི་ཕྱིར་མེད་དོ། །ཞེས་སྟོན་པ་ཡིན་ནོ། །མཚན་མཚོན་ཐ་དད་དུ་འདོད་པ་བཀག་ནས་གཅིག་ཏུ་འདོད་པ་ འགོག་པ་ནི་མཚན་ཉིད་རྫས་ཀྱི་རྡུལ་བརྒྱད་པོ་རྣམས་དང་བུམ་པ་སོ་སོ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་བུམ་པ་གཅིག་མ་ཡིན་ཏེ་མང་པོ་དང་གཅིག་ཡིན་ཕྱིར་རོ། །རྫས་ཀྱི་རྡུལ་རེ་རེ་ལ་བུམ་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་བུམ་པ་མང་པོར་མི་འཐད་དོ། ། 1-465 རེ་རེ་ལ་མེད་ཀྱང་རྡུལ་བརྒྱད་ཚོགས་ཤིང་སྦྱར་བ་ལས་བུམ་པ་གཅིག་ཡིན་ནོ་ཞེ་ན། ལུས་ཀྱིས་རེག་ལྡན་ཏེ་རེག་བྱ་དང་རེག་དང་མི་ལྡན་པ་གཟུགས་དང་དྲི་རོ་དང་ལྷན་ཅིག་སྦྱོར་ བ་སྟེ་ཕྲད་ཅིང་རེག་པ་མེད་དོ་ནམ་མཁའ་དང་བུམ་པ་ཕྲད་ཅིང་རེག་པ་མེད་པ་བཞིན་ནོ། །དེ་དག་ཕན་ཚུན་སྦྱར་བ་མེད་པ་དེ་ཕྱིར་དེ་དག་སྦྱར་བའི་བུམ་པ་མེད་དོ་དེ་ དག་རེག་པ་མེད་ཀྱང་ཚོགས་པ་ཙམ་བུམ་པ་ཡིན་ནོ་ཞེ་ན། གཟུགས་ལ་སོགས་པ་རྡུལ་བརྒྱད་སོ་སོ་ནི་བུམ་པའི་ཡན་ལག་ཡིན་པས་བུམ་པ་ཡན་ལག་ཅན་མིན་ལ་དེ་རྣམས་ལས་ཐ་ དད་ནའང་ཡན་ལག་ཅན་མ་མཐོང་བས་མེད་པ་དེས་ན་ཡན་
【現代漢語翻譯】 如果存在的屬性的形狀也發生同樣的變化，那麼此時形狀的屬性的大小又該如何確定呢？因此，認為實體有大小，而形狀沒有大小是不合理的。如果形狀有大小，那麼它就決定了實體的量，因此體積的屬性就變得沒有意義了。如果實體和形狀的大小相等，那麼屬性就不會變成屬性的形狀。這是我們的宗義，因為形狀沒有體積，所以實體的量是由體積決定的。如果反駁者不是中觀派，而是接受你的宗義，那麼你的論證就會與『屬性不會變成屬性的形狀』這一論點相矛盾，應該這樣說。對於我們來說，反駁它並不構成錯誤，因為與此相矛盾並不是過錯，所以過失就在你那裡。如果說與理性和世俗相矛盾，那才是合理的，因為它能夠推翻它。 這樣，否定了存在的共相，也就應該知道否定了瓶子等共相和差別等。共相類似於數字，差別等類似於大小的形狀或體積。即使以前否定的那些不存在，瓶子的實體基礎仍然存在。如果說，通過性質、數字和形狀等，也不能在其他地方確定瓶子的基礎，那麼在那裡就沒有與數字等不同的瓶子的事物，因為沒有觀察到。這就是說，由於觀察不到被勝論派分析的性質、屬性等和作為基礎的有肢分的瓶子的實體是不同的，所以它們是不存在的。在否定了認為性質和所表之物是不同的之後，否定認為它們是相同的，這是因為性質是實體的八個微粒，它們不是一個個獨立的瓶子，所以瓶子不是一個，因為既是一個又是多個。由於每個實體的微粒上都沒有瓶子，所以認為瓶子是多個也是不合理的。 如果說，即使每個微粒上都沒有，但是八個微粒聚集和結合在一起就形成了一個瓶子，那麼身體就具有觸覺，也就是說，與可觸之物和觸覺不相容的形狀、氣味和味道結合在一起，也就是說，接觸和觸覺是不存在的，就像天空和瓶子接觸和觸覺不存在一樣。如果那些彼此沒有結合，那麼它們結合在一起的瓶子就不存在。如果說，即使那些沒有觸覺，僅僅是聚集在一起就是瓶子，那麼形狀等八個微粒中的每一個都是瓶子的組成部分，所以瓶子不是有肢分的，即使它們與那些不同，也沒有觀察到有肢分的，所以它是不存在的。
【English Translation】 If the shape of an existing attribute also changes to that extent, then how should the size of the shape's attribute be determined at that time? Therefore, it is unreasonable to assume that an entity has size, while a shape does not. If a shape has size, then it determines the quantity of the entity, so the attribute of volume becomes meaningless. If the size of the entity and the shape are equal, then the attribute will not become the shape of the attribute. This is our tenet, because shape has no volume, so the quantity of the entity is determined by volume. If the opponent is not a Madhyamika, but accepts your tenet, then your argument will contradict the statement that 'an attribute will not become the shape of an attribute,' and it should be said that way. For us, refuting it does not constitute an error, because contradicting it is not a fault, so the fault lies with you. If it is said to contradict reason and the world, then that is reasonable, because it can overthrow it. Thus, by negating the universal of existence, it should also be known that the universals and particulars such as pots are also negated. Universals are similar to numbers, and particulars are similar to the shape or volume of size. Even if those previously negated do not exist, the substantial basis of the pot still exists. If it is said that even through characteristics, numbers, and shapes, the basis of the pot cannot be determined elsewhere, then there is no entity of the pot different from numbers, etc., because it has not been observed. This is to say that because the characteristics, attributes, etc., analyzed by the Vaibhashikas, and the substance of the limbed pot as the basis, are not seen as different, they do not exist. After negating the idea that characteristics and what is signified are different, negating the idea that they are the same is because the characteristics are the eight particles of the substance, and they are not individual pots, so the pot is not one, because it is both one and many. Since there is no pot on each particle of the substance, it is unreasonable to consider the pot as many. If it is said that even if there is none on each particle, the eight particles gather and combine to form a pot, then the body has tactile sensation, that is, shape, smell, and taste that are incompatible with touch and tactile objects are combined, that is, contact and tactile sensation do not exist, just as contact and tactile sensation do not exist between the sky and the pot. If those do not combine with each other, then the pot formed by their combination does not exist. If it is said that even if those have no tactile sensation, merely gathering together is a pot, then each of the eight particles of shape, etc., is a component of the pot, so the pot is not limbed, and even if they are different from those, the limbed one has not been observed, so it does not exist.
ལག་ཅན་མེད་པས་གཟུགས་ལ་སོགས་པ་ཡན་ལག་ཏུའང་མེད་པའི་ཕྱིར་དེ་གཉིས་ཀ་མེད་དོ། །འདིའང་ཡ་གྱལ་ལ་མེད་ཀྱང་ཚོགས་པ་ ལ་ཐ་སྙད་དུ་ཡོད་པས་ལྟག་ཆོད་དུ་མངོན་ནོ། །གཟུགས་ཐམས་ཅད་ལ་རྫས་ཀྱི་རྡུལ་བརྒྱད་མཚན་ཉིད་ཁྱད་མེད་དུ་ཡོད་པས་ཐམས་ཅད་བུམ་པར་ཐལ་བའམ་ཡང་ན་བུམ་པའང་བུམ་མིན་དུ་འགྱུར་ རོ་ཞེས་སྟོན་པ་ནི་གཟུགས་རྣམས་ཞེས་པ་སྟེ་ཉིད་ནི་སོགས་པའི་དོན་ནོ། །རགས་པ་གཅིག་ཡིན་ན་དེ་རྩོམ་པའི་རྡུལ་རྣམས་ཀྱང་གཅིག་ཏུ་འགྱུར་རོ། ། གལ་ཏེ་ཐམས་ཅད་བུམ་པར་མི་འགྱུར་བའི་རྒྱུ་ཡོད་དེ་རོ་སོགས་བདུན་པོ་དག་ལས་གཟུགས་གཞན་ཡིན་ཞིང་བུམ་པ་ལས་གཟུགས་གཞན་མིན་པས་གཟུགས་མི་འདྲ་བ་ལས་ཐ་དད་དུ་འདོད་ན་རོ་སོགས་བདུན་པོ་དེ་རྣམས་མ་གཏོགས་ཏེ་མེད་པར་རང་མེད་པའི་བུམ་པ་དེ་གཟུགས་ལས་གཞན་ཇི་ལྟར་མིན་ནས་ཏེ་གཟུགས་ལས་གཞན་དུ་ཐལ་ཏེ་དེ་ལས་གཞན་པའི་རོ་སོགས་བདུན་དང་གཅིག་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-466 ཇི་ལྟར་དེ་རྣམས་མེད་པར་རང་། །མེད་གང་དེ་གཟུགས་ལས་གཞན་མིན། ཞེས་འདོན་པ་དེར་ཡང་དེ་ཇི་ལྟར་གཟུགས་ལས་གཞན་མིན་ཞེས་བཤད་པར་བྱའོ། །དེ་ལྟར་རྫས་རེ་རེ་བ་དང་འདུས་པ་བུམ་ པའི་རྒྱུ་མ་ཡིན་པས་བུམ་པ་ལ་རྒྱུ་མེད་ལ་དེ་རང་ཉིད་འབྲས་བུར་ཡང་མི་འགྱུར་བ་དེ་ཕྱིར་ཞེས་བྱ་བས་ནི་གཟེགས་གཟན་པ་དགག་པ་སྡུད་པ་ཡིན་ནོ། །བུམ་པ་ཞེས་བྱ་བའི་ རྒྱུ་ཐམས་ཅད་ནི་མཐོང་བ་རྣམས་རྒྱུར་བཟུང་གི་བདག་དང་གཙོ་བོ་དང་རྡུལ་ཕྲ་རབ་དང་སྒྲའི་ཚངས་པ་དང་དབང་ཕྱུག་ཁྱབ་འཇུག་དང་ཚངས་པ་ལ་སོགས་པ་ནི་གང་ལའང་རྒྱུར་མི་བཟུང་ངོ་། ། དངོས་པོ་ཐམས་ཅད་རང་གིས་རང་མི་བསྐྱེད་ལ་གཞན་གྱིས་གཞན་བསྐྱེད་པ་ནི་རྟེན་འབྲེལ་ཡིན་པས་རང་བཞིན་མེད་པར་སྟོན་ཏོ། །རྡུལ་མང་པོ་ཡིན་ཡང་བུམ་པ་མང་པོར་མི་འགྱུར་ཏེ་རྡུལ་ཚོགས་ པ་བུམ་པར་འདོད་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེ་ན། རྡུལ་རྣམས་ཕན་ཚུན་དུ་འཕྲོད་པ་འདུས་པར་གྱུར་ཀྱང་གཟུགས་དང་དྲི་ལ་སོགས་པ་གཅིག་ཏུ་མི་འཐད་དེ་ཚོགས་ནས་གནས་པ་རྣམས་ཀྱང་རང་རང་གི་ མཚན་ཉིད་སོ་སོར་གནས་པས་རྡུལ་ཚོགས་པ་རྣམས་གཅིག་ཏུ་མི་རིགས་ཏེ་བུམ་པ་གཅིག་མ་ཡིན་པ་བཞིན་ནོ། །ཇི་ལྟར་བྱ་བ་ལ་མ་གཏོགས་པ་གཉིས་ནི་མ་བསྐྱེད་པར་བཟུང་སྟེ་འབྱུང་བ་དང་འབྱུང་གྱུར་གཅིག་པ་བཙུན་པ་སངས་རྒྱས་ལྷའི་ལུགས་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-467 འདི་དགག་པ་ནི་ཁོ་བོས་བྱས་པ་ཆོས་མངོན་པའི་ཊཱི་ཀར་བལྟ་བར་བྱའོ། །འབྱུང་བ་མེད་ན་འབྱུང་འགྱུར་མེད་པ་བཞིན་འབྱུང་བ་རྣམས་ཀྱང་ནང་ཕན་ཚུན་མེད་ན་རང་གི་ངོ་བོས་མ་གྲུབ་ པར་སྟོན་པ་ནི་ཚ་བ་མེ་ཡིན་ལ་ཚ་བ་མིན་པའི་བུད་ཤིང་ཇི་ལྟར་བསྲེག་སྟེ་རིང་པོར་གནས་པའི་བུད་ཤིང་ཡང་བསྲེག་པར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ན་ཚ་བས་ཚ་བ་སྲེག་པ་ མེས་བསྲེག་པ་ཡིན་པས་མེ་ལས་གཞན་པའི་བུ
【現代漢語翻譯】 由於沒有手等肢體，因此兩者都不存在。即使這在個體上不存在，但在集合上卻有名詞，因此顯然是自相矛盾的。如果所有色法都具有相同的八種物質微粒的特性，那麼一切都應成為瓶子，或者瓶子也應變成非瓶子。'色等'一詞就是爲了說明這一點，'等'字表示'等等'的意思。如果粗大之物是一個，那麼構成它的微粒也應成為一個。如果一切不會變成瓶子，那是因為有原因，即除了味等七者之外，色是不同的，並且色與瓶子並非不同。如果認為與不同的色是不同的，那麼除了味等七者之外，那個沒有自性的瓶子怎麼會不是色之外的東西呢？因此，它應成為色之外的東西，因為它與那七者相同。 1-466 『如果它們不存在，那麼沒有自性的東西怎麼會不是色之外的東西呢？』當唸誦這句話時，也應解釋為『它怎麼會不是色之外的東西呢？』因此，由於每一個物質和聚集都不是瓶子的原因，所以瓶子沒有原因，它本身也不會變成結果。因此，'因為'一詞是用來總結對微粒食者的駁斥。所有被稱為'瓶子'的原因都是可見之物，而自性、主宰、極微、聲音的梵、自在天、遍入天和梵天等都不是原因。 一切事物不是自己產生自己，而是由他者產生他者，這就是緣起，因此顯示了無自性。即使有很多微粒，也不會變成很多瓶子，因為人們認為微粒的集合就是瓶子。如果微粒相互接觸並聚集在一起，那麼色和味等就不會成為一體，因為聚集在一起的事物也各自保持著自己的特性，所以微粒的集合不應成為一體，就像不是一個瓶子一樣。就像沒有行為的兩者被認為是未產生一樣，產生者和所產生者是相同的，這是僧侶、佛陀和天人的傳統。 1-467 對這個的駁斥應該在我的《俱舍論》註釋中看到。就像沒有產生者就沒有所產生者一樣，如果產生者之間沒有相互作用，那麼顯示它們沒有以自己的自性存在，就像熱是火，如果不是熱的木柴怎麼能燃燒呢？因此，長時間存在的木柴也應該被燃燒。因此，熱燃燒熱，火燃燒，所以除了火之外的木
【English Translation】 Since there are no limbs such as hands, both do not exist. Even if this does not exist in the individual, it has a term in the collection, so it is obviously contradictory. If all forms have the same characteristics of eight material particles, then everything should become a vase, or the vase should also become a non-vase. The word 'forms, etc.' is to illustrate this, and 'etc.' means 'and so on.' If the coarse thing is one, then the particles that make it up should also become one. If everything does not become a vase, it is because there is a reason, that is, other than the seven tastes, etc., form is different, and form is not different from the vase. If it is thought to be different from different forms, then how can that vase without self-nature, other than the seven tastes, etc., not be something other than form? Therefore, it should become something other than form, because it is the same as those seven. 1-466 'If they do not exist, then how can something without self-nature not be something other than form?' When reciting this sentence, it should also be explained as 'How can it not be something other than form?' Therefore, since each substance and aggregate is not the cause of the vase, the vase has no cause, and it itself will not become the result. Therefore, the word 'because' is used to summarize the refutation of the particle eaters. All the causes called 'vase' are visible things, while self, lord, atoms, sound's Brahma, Ishvara, Vishnu and Brahma, etc. are not taken as causes. All things do not produce themselves, but others produce others, which is dependent origination, thus showing no self-nature. Even if there are many particles, they will not become many vases, because people think that the collection of particles is the vase. If the particles touch each other and gather together, then form and taste, etc. will not become one, because the things that gather together also maintain their own characteristics, so the collection of particles should not become one, just like it is not one vase. Just like the two without action are considered unproduced, the producer and the produced are the same, which is the tradition of monks, Buddhas and gods. 1-467 The refutation of this should be seen in my commentary on the Abhidharma. Just as there is no produced without the producer, if there is no interaction between the producers, then it shows that they do not exist with their own self-nature, just as heat is fire, and how can wood that is not hot burn? Therefore, wood that exists for a long time should also be burned. Therefore, heat burns heat, fire burns, so wood other than fire
ད་ཤིང་མེད་ལ་བུད་ཤིང་དེ་མེད་པའི་མེ་མེད་པས་མེ་བསྲེག་བྱེད་དང་འབྱུང་བ་གཞན་གསུམ་བསྲེག་བྱར་མི་འཐད་དོ། །བུད་ཤིང་ནི་སྲ་གཤེར་གཡོ་ བའི་འབྱུང་བ་གསུམ་ཡིན་ལ་དེ་མེས་ཟིལ་གྱིས་གནན་པས་ཚ་བས་རང་ཉིད་ནི་མི་ཚ་བར་གནས་སོ་ཞེ་ན། དེ་ཅི་སྟེ་མེར་མི་འགྱུར་ཏེ་ཚ་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །འོན་ཏེ་སྲེག་ པའི་ཚེ་འབྱུང་བ་གསུམ་པོ་དེ་མི་ཚ་ན་དངོས་པོས་གཞན་མི་ཚ་བ་མེ་ལ་ཡོད་པར་འགྱུར་ན་དེ་ནི་མི་རུང་ངོ་། །དེའི་ཕྱིར་འབྱུང་བ་གསུམ་དང་བྲལ་བའི་མེ་གཅིག་པུར་གྱུར་པས་ འབྱུང་བ་བཞི་མི་འབྲལ་བར་ཡོད་པ་བྱེ་བྲག་ཏུ་སྨྲ་བའི་གྲུབ་མཐའ་ཞིག་པ་ཡིན་ལ་མེ་བུད་ཤིང་མེད་པར་འབྱུང་བས་མེ་རྒྱུ་མེད་པར་ཡང་འགྱུར་རོ། །ཅི་སྟེ་མེའི་རྫས་ཀྱི་རྡུལ་ཕྲ་རབ་ལ་འབྱུང་བ་གཞན་གསུམ་མེད་པས་བུད་ཤིང་མེད་པའི་མེ་ཡོད་མོད་སྙམ་ན་མེའི་རྡུལ་ལ་ཤིང་མེད་ན་ཤིང་མེད་པའི་མེ་ཡོད་པས་རྒྱུ་མེད་དུ་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་གཟེགས་གཟན་པ་ལྟར་རང་གི་སྡེ་པས་རྫས་ཀྱི་རྡུལ་ཕྲ་རབ་འདོད་པར་མི་རིགས་སོ། ། 1-468 བྱེ་བྲག་པའི་རྡུལ་ནི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་དགུ་པར་བཀག་ཟིན་ཏོ། །རྒྱུ་མེད་ཀྱི་འཇིགས་ནས་མེའི་རྡུལ་ཕྲ་རབ་དེ་ལའང་ཤིང་ཡོད་ན་མེའི་རྡུལ་ཕྲ་རབ་གཅིག་གི་བདག་ཅག་སྟེ་ངོ་བོར་ཁས་ བླང་བར་མི་བྱའོ། །དེས་ན་འབྱུང་བ་དང་འབྱུང་གྱུར་དང་སེམས་ཅན་དང་སེམས་བྱུང་དང་མཚན་ཉིད་མཚན་གཞི་ལ་སོགས་པ་དངོས་པོ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་འདི་ལྟར་བེམ་རིག་གཉིས་ཀ་ཆ་དུ་མར་ སྣང་བའི་གཏན་ཚིགས་ཀྱིས་གཅིག་མ་ཡིན་ལ་གཅིག་མེད་པའི་ཕྱིར་ན་དུ་མ་མེད་དེ་དུ་མ་ནི་གཅིག་བསགས་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཅི་སྟེ་བེམ་རིག་རྣམས་ལྷན་ཅིག་འབྱུང་བ་རང་གི་སྡེ་ པ་ལ་སྐྱོན་དེ་འབྱུང་གི་དེ་དག་སོ་སོར་རྟག་པར་གནས་པར་འདོད་པ་མུ་སྟེགས་པ་ལ་མི་འབྱུང་ངོ་ཞེས་སྨྲས་པ་ནི་གལ་ཏེ་ཡུལ་གང་ན་རྫས་ཀྱི་རྡུལ་བརྒྱད་ཀྱི་དངོས་པོ་དེ་ རྣམས་ཚོགས་པར་མེད་དེ་སི་ལུ་སོ་སོ་བ་ཡོད་པ་གཟེགས་གཟན་པ་ལ་སོགས་པའི་ལུགས་དེར་གཅིག་ཡོད་ཅེས་འདོད་ན་དེ་ཡང་མ་ཡིན་ཏེ་མུ་སྟེགས་པ་གང་གི་ཀུན་ལ་གསུམ་ཡོད་ནི་ བྱེ་བྲག་པས་རྡུལ་ཕྲ་རབ་ལ་རྫས་ཉིད་དང་གཅིག་ཉིད་དང་ཡོད་པ་ཉིད་ཅེས་བྱ་བ་གསུམ་འདོད་ལ་བདག་དང་རྫས་ལ་བརྟེན་པའི་ཡོན་ཏན་ལའང་ཡོན་ཏན་ཉིད་དང་ཡོད་པ་ཉིད་དང་གཅིག་ཉིད་ཅེས་བྱ་བ་གསུམ་འདོད་དོ། ། 1-469 གྲངས་ཅན་ཡང་ཕྱི་ནང་གི་དངོས་པོ་ཐམས་ཅད་ཡོན་ཏན་གསུམ་གྱི་བདག་ཉིད་ཅན་དུ་འདོད་ལ། གཅེར་བུ་པ་རྣམས་ཀྱང་ཚིག་གི་དོན་དགུ་དང་། དེ་ལས་གཞན་པ་རྣམས་ཀྱང་དུ་མར་འདོད་པ་ གྲུབ་མཐའ་རྒྱན་གྱི་མེ་ཏོག་ཏུ་བཤད་པ་བཞིན་ཏེ་དེས་ན་མུ་སྟེགས་པའི་ལུགས་ལ་གཅིག་མེད་པས་དེ་བསགས་པའི་དུ་མའང་མེད་དོ། །རང་གཞན་གྱི་གྲུབ་མཐའི་འདོད་པ་རྣམས་གཅིག་དང་དུ་བྲལ་ ག
【現代漢語翻譯】 如果無木柴，則無木柴所生的火，因此火不適合燃燒，其他三要素也不適合被燃燒。木柴是固、液、動三種要素，火以熱力壓制它們，因此熱力自身不會變得灼熱，這是為什麼呢？因為它們不會變成火，因為它們是熱的。然而，當燃燒時，如果這三種要素不熱，那麼物體就會具有使其他物體不熱的性質，這是不合理的。因此，如果火脫離了三種要素而單獨存在，那麼認為四要素不可分離的存在，這種勝論派的觀點就被摧毀了，而且沒有木柴的火，也會導致火沒有原因。如果認為火的物質微粒中沒有其他三種要素，所以即使沒有木柴也有火，那麼如果火的微粒中沒有木柴，那麼沒有木柴的火就會存在，因此會變成無因，就像食糞者一樣，自己的宗派不應該承認物質微粒。勝論派的微粒在第九品中已經被駁斥了。由於害怕無因，如果火的微粒中也有木柴，那麼就不應該承認一個火的微粒是獨立的實體。因此，對於要素和要素所造、有情和心所、自相和共相等事物，因為它們以二元（物質和意識）的方式顯現為多個部分，所以它們不是一，因為沒有一，所以也沒有多，因為多是一的集合。如果物質和意識同時產生，那麼這種過失會發生在自己的宗派中，如果認為它們各自恒常存在，那麼就不會發生在其他外道中，如果在外道那裡，八種物質微粒的物體沒有聚集在一起，而是各自獨立存在，就像食糞者等宗派那樣，如果認為存在一個，那也是不對的，因為任何外道都有三個，勝論派認為微粒有實體性、一性和存在性三種性質，對於我和依賴於實體的屬性，也認為有屬性、存在性和一性三種性質。 數論派也認為內外一切事物都具有三種屬性。耆那教徒也認為有九種意義，其他宗派也認為有多種，正如《宗義妙鬘》中所說的那樣，因此在外道的觀點中，因為沒有一，所以也沒有由一聚集而成的多。自宗和他宗的觀點都遠離了一和多。
【English Translation】 If there is no firewood, there is no fire born from firewood, therefore fire is not suitable for burning, and the other three elements are not suitable to be burned. Firewood is the three elements of solid, liquid, and motion, and fire suppresses them with heat, so the heat itself does not become hot, why is that? Because they do not become fire, because they are hot. However, when burning, if these three elements are not hot, then the object will have the property of making other objects not hot, which is unreasonable. Therefore, if fire exists alone apart from the three elements, then the view of the Vaisheshika school that the four elements exist inseparable is destroyed, and fire without firewood will also lead to fire having no cause. If it is thought that there are no other three elements in the material particles of fire, so there is fire even without firewood, then if there is no firewood in the particles of fire, then fire without firewood will exist, therefore it will become causeless, just like a dung eater, one's own sect should not admit material particles. The particles of the Vaisheshika have already been refuted in the ninth chapter. Fearing causelessness, if there is also firewood in the particles of fire, then one should not admit that one particle of fire is an independent entity. Therefore, for elements and element-born, sentient beings and mental factors, self-characteristics and common characteristics, etc., because they appear as multiple parts in a dual (matter and consciousness) way, they are not one, because there is no one, so there is no many, because many is the collection of one. If matter and consciousness arise simultaneously, then this fault will occur in one's own sect, if it is thought that they each exist permanently, then it will not occur in other heretics, if in the heretics, the objects of eight material particles are not gathered together, but exist independently, just like the dung eaters and other sects, if it is thought that there is one, that is also not right, because any heretic has three, the Vaisheshika thinks that particles have three properties of substance, oneness, and existence, and for me and the attributes dependent on the substance, it is also thought that there are three properties of attribute, existence, and oneness. The Samkhya school also believes that all internal and external things have three properties. The Jains also believe that there are nine meanings, and other sects also believe that there are many, as stated in the 'Ornament of Tenets', therefore in the view of the heretics, because there is no one, so there is no many gathered from one. The views of one's own and other's tenets are far from one and many.
ྱིས་སྟོང་པར་སྒྲུབ་པའི་ཚུལ་རྒྱས་པ་ནི་སློབ་དཔོན་ཞི་བ་འཚོའི་དབུ་མ་རྒྱན་ན་ཡོད་དོ། །འགོག་ཚུལ་གཞན་ཡང་སྟོན་པ་ནི་རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་ཡོད་པ་ནི་རྒྱུ་འབྲས་གཅིག་ཉིད་ཡིན་ལ་ དེ་ལ་དེ་མེད་པ་ནི་སོགས་པས་བསྡུས་པ་རྒྱུ་འབྲས་གཞན་དུ་འདོད་པ་སྟེ་དེ་གཉིས་ནི་བཀག་ཟིན་ཏོ། །ཡོད་མེད་གཉིས་ཀ་ཡིན་པ་ནི་གཅེར་བུ་པ་བདག་ཡེ་ནས་ཡོད་ཅིང་ལུས་གསར་ དུ་སྐྱེ་བ་དང་། གསེར་ཡེ་ནས་ཡོད་པ་ལ་རྒྱན་ཆ་གསར་དུ་སྐྱེ་བ་སྟེ་དེ་ནི་སོགས་པས་བསྡུས་པ་གཉིས་ཀ་ཡིན་པ་སྟེ་དེའང་སྔར་ཡོད་མེད་དགག་པ་སྦྱར་ནས་དགག་གོ །རྒྱུ་ལ་ འབྲས་བུ་ཡོད་མེད་མིན་ནི་དེ་ལ་དེ་ཡོད་མེད་གཉིས་ཀར་བརྗོད་དུ་མེད་པ་སྟེ་དེའང་སོགས་པས་བསྡུས་པ་དགག་བྱ་གཉིས་ཀ་མེད་པས་དེ་བཀག་པའི་གཉིས་ཀ་མ་ཡིན་པ་མེད་ཅེས་སྦྱར་བས་དགག་སྟེ་དེའང་དོན་གྱིས་བཤད་ཟིན་ཏོ་ཞེས་སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས་ནི་དེ་སྐད་དུ་འཆད་དོ། ། 1-470 ཊཱི་ཀ་བྱེད་གཞན་དག་ནི་གཞན་དུ་འཆད་དེ་སྤྱིར་དངོས་པོ་ཡོད་པ་དང་མེད་པ་དང་དེ་གཉིས་ཀ་དང་དེ་གཉིས་ཀ་མིན་པ་ཞེས་བྱ་བའི་འདོད་ཚུལ་ལ་གཅིག་ཉིད་དང་གཞན་ཉིད་དང་ གཉིས་ཀ་དང་གཉིས་ཀ་མིན་པ་ཞེས་བྱ་བའི་འགོག་ཚུལ་རྒྱས་པ་འགྲེལ་པ་ན་ཡོད་དེ་བློ་འཁྲུག་པར་འགྱུར་བས་མི་བྲིའོ། །དེ་ལྟར་ཆོས་ཐམས་ཅད་རང་བཞིན་གྱིས་མ་གྲུབ་ན་རྒོལ་བ་དེ་ དག་རྟག་པ་དང་བདེན་པར་ལྟ་བའི་རྒྱུ་ཅི་ཡིན་ཞེ་ན་ཇི་ལྟར་ཞེས་གསུངས་ཏེ་རྒྱུན་ལ་མཐོང་ཉེས་ནི་རྒྱུན་སྐད་ཅིག་གི་འགྱུར་བ་མ་རིག་པར་ཕྱི་རོལ་པའི་དྲང་སྲོང་རྣམས་སྐྱེ་བ་ དྲན་པའི་མངོན་ཤེས་ཀྱིས་སྔ་ཕྱི་གཅིག་ཏུ་འཁྲུལ་ནས་རྒྱུན་རྟག་པར་ལྟ་བ་བཞིན་ཚོགས་ལ་མཐོང་ཉེས་ནི་དེ་དུ་མར་ཡོད་པ་མ་འཕྲིགས་པར་ཚོགས་པ་དུ་མ་དེ་གཅིག་གིས་དངོས་པོར་མཐོང་ ཞིང་ལྟ་བར་འགྱུར་རོ། །དབུ་མ་པ་མཁས་པ་རྣམས་ནི་རྟག་པ་དང་བདེན་པ་ལ་སོགས་པའི་དངོས་པོའམ་དངོས་མེད་དུ་མི་ལྟའི་རྟེན་ཅིང་འབྲེལ་བར་འབྱུང་བའི་ཆོས་ཙམ་དུ་ལྟ་ཞིང་རྟེན་འབྲེལ་ ཉིད་སྨྲ་བས་རྟག་ཆད་ལས་གྲོལ་ལོ། །གང་ལ་ཞེས་བྱ་བ་ནི་རྟེན་འབྲེལ་དང་བདག་གི་རང་བཞིན་འགལ་བར་བསྟན་པ་དེ་ལ་དེ་གཉིས་མེད་པར་སྟོན་ཏེ་འདི་ཀུན་ནི་དངོས་པོའོ། ། དངོས་པོ་རྣམས་རྒྱུ་རྐྱེན་ལས་བྱུང་བའི་རྟེན་འབྲེལ་དུ་ཐམས་ཅད་ཀྱིས་ཤེས་མོད་ཀྱི་དེ་ལ་རང་གི་ངོ་བོ་མེད་པར་མི་ཤེས་ཏེ་བྱིས་པ་རྣམས་གཟུགས་བརྙན་ལ་བདེན་པར་འཛིན་པ་བཞིན་ནོ། ། 1-471 དེས་ན་རྟེན་འབྲེལ་གྱི་རང་བཞིན་ཤེས་མི་ཤེས་ནི་དབུ་མ་པ་དང་གཞན་གྱི་ཁྱད་པར་རོ། །གང་ལ་གང་གི་འབྲས་བུ་མེད་པའི་དངོས་པོ་ཀུན་ལ་འབྲས་བུ་དེ་དོན་དུ་གཉེར་བས་སུའང་ འདུ་བ་མེད་ལ་འབྲས་བུའི་ཆེད་དུ་འདུ་བ་དེ་ནི་འཕགས་པ་ལ་མེད་པས་མ་འདུས་པ་སྟེ་དེས་རྒྱུ་འབྲས་རང་བཞིན་མེད་པར་གཟིགས་ནས་ད
【現代漢語翻譯】 關於如何通過空性來確立的詳細方法，可以在寂護論師（Śāntarakṣita）的《中觀莊嚴論》（Madhyamakālaṃkāra）中找到。另一種駁斥的方式是，如果結果存在於原因中，那麼原因和結果就是同一的；如果結果不存在於原因中，那麼（省略部分）就意味著認為原因和結果是不同的，這兩種觀點都已被駁斥。如果兩者都存在，那麼耆那教徒（Jainas）認為靈魂（ātman）原本就存在，而身體是新產生的；黃金原本就存在，而裝飾品是新產生的，（省略部分）意味著兩者都存在，這也通過結合先前對存在和不存在的駁斥來駁斥。如果結果既不存在也不存在於原因中，那麼就無法斷言結果存在或不存在於原因中，（省略部分）意味著既沒有需要駁斥的兩者，也沒有駁斥兩者的非兩者，這也通過結合來駁斥，這實際上已經解釋過了，月稱論師（Candrakīrti）是這樣解釋的。 其他註釋者則以不同的方式解釋，一般來說，對於事物存在、不存在、兩者都存在、兩者都不存在這些觀點，以及同一、不同、兩者都是、兩者都不是這些駁斥方式的詳細解釋可以在註釋中找到，但因為會讓人困惑，所以不寫了。如果一切法都沒有自性，那麼那些反對者執著于常和真實的理由是什麼呢？正如經文所說，『如何』，由於對連續性的錯誤認知，即不瞭解剎那變化的連續性，外道仙人們通過回憶前世的超能力，錯誤地認為前後是一體的，從而認為連續是常的。同樣，由於對集合的錯誤認知，即不瞭解多個事物存在，他們將多個集合視為一個事物來觀察和執著。中觀派的智者們不執著于常和真實等事物或非事物，而是隻觀察緣起之法，並通過宣說緣起本身而從常斷二邊中解脫。『於何』這句話表明了緣起和自性之間的矛盾，並表明兩者都不存在，這些都是事物。雖然所有人都知道事物是從因緣產生的緣起，但不瞭解它沒有自性，就像孩子們執著于影像為真實一樣。 因此，瞭解或不瞭解緣起的自性是中觀派和其他宗派的區別。對於所有事物來說，如果結果不存在於原因中，那麼爲了結果而聚集是沒有意義的，而爲了結果而聚集對於聖者來說是不存在的，因此他們不會聚集，這表明他們已經看到了因果的自性。
【English Translation】 The detailed method of establishing emptiness is found in Śāntarakṣita's Madhyamakālaṃkāra. Another way to refute is that if the result exists in the cause, then the cause and result are the same; if it does not exist in it, then (omitted part) means that the cause and result are considered different, and these two views have been refuted. If both exist, then the Jainas believe that the soul (ātman) has always existed, and the body is newly born; gold has always existed, and ornaments are newly born, (omitted part) means that both exist, which is also refuted by combining the previous refutation of existence and non-existence. If the result neither exists nor does not exist in the cause, then it cannot be asserted that the result exists or does not exist in the cause, (omitted part) means that there is neither the two to be refuted, nor the non-two that refutes the two, which is also refuted by combining, which has actually been explained, so Candrakīrti explains. Other commentators explain it differently. In general, the detailed explanations of the views that things exist, do not exist, both exist, and neither exist, and the refutations of the views that are the same, different, both, and neither can be found in the commentary, but because it will be confusing, I will not write it. If all dharmas do not have self-nature, then what is the reason for those opponents to cling to permanence and truth? As the scripture says, 'How', due to the wrong perception of continuity, that is, not understanding the momentary change of continuity, the non-Buddhist hermits mistakenly regard the past and the future as one through the supernormal power of remembering past lives, thus considering continuity as permanent. Similarly, due to the wrong perception of aggregation, that is, not understanding that multiple things exist, they see and cling to multiple aggregations as one thing. The wise Madhyamikas do not cling to permanence and truth, etc., as things or non-things, but only observe the dependent arising of dharmas, and are liberated from permanence and annihilation by speaking of dependent arising itself. The phrase 'To whom' indicates the contradiction between dependent arising and self-nature, and shows that neither exists, these are all things. Although everyone knows that things are dependent arising from causes and conditions, they do not understand that it has no self-nature, just as children cling to images as real. Therefore, knowing or not knowing the self-nature of dependent arising is the difference between the Madhyamikas and other schools. For all things, if the result does not exist in the cause, then it is meaningless to gather for the sake of the result, and gathering for the sake of the result does not exist for the noble ones, so they do not gather, which shows that they have seen the self-nature of cause and effect.
ེ་བདེན་པར་མི་བཞེད་དོ། །འདི་ནི་བྱིས་པ་ རྣམས་ཀྱིས་ཀྱང་རྒྱུ་འབྲས་ཤེས་པས་རྟེན་འབྲེལ་ཤེས་མོད་ཀྱི་དེ་རང་བཞིན་མེད་པར་མི་ཤེས་ལ་འཕགས་པས་རྟེན་འབྲེལ་ནི་ཤེས་ཙ་ན་རང་བཞིན་མེད་པ་ཤེས་པ་བསྟན་ཏོ། །དེ་ཉིད་ཀྱི་ཕྱིར་ སྲིད་པ་གསུམ་གྱི་ས་བོན་ནམ་རྒྱུ་ནི་དངོས་པོ་བདེན་པར་འཛིན་པའི་རྣམ་ཤེས་བྱ་དང་བདག་སྟེ་རང་བཞིན་མེད་པ་བྱ་དང་འགགས་པ་སྟེ་གཏན་ནས་བཟློག་པར་འགྱུར་རོ། །རྣམ་འགྲེལ་ལས། བདག་ ལྟའི་ས་བོན་སྤངས་པའི་ཕྱིར། །སླར་མི་ལྡོག་པ་ཉིད་ཡིན་ནོ། །བྱ་བ་དང་། དབུ་མའི་དེ་ཁོ་ན་ཉིད་ལ་འཇུག་པ་ལས། །བདེན་པར་འཛིན་པའི་དབང་གིས་ན། །ཆགས་དང་ཞེ་སྡང་ལ་སོགས་པའི། ། དགྲ་རྣམས་རབ་འབྱུང་དེ་ལོག་ན། །དེ་དག་འབྱུང་བར་ག་ལ་འགྱུར། །ཞེས་བཤད་དོ། །འདིས་ནི་འཁོར་བ་ལྡོག་པ་བཤད་ཀྱི་སེམས་རྒྱུན་ཆད་པ་ནི་མ་བཤད་དེ་ཉན་རང་གཉིས་ཀྱང་མཐར་སངས་རྒྱས་སུ་འགྱུར་བར་སེམས་འགྲེལ་ལས་བཤད་དོ། ། 1-472 མཐར་འཛིན་དགག་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅུ་བཞི་པའི་བཤད་པའོ།། །། ༄། །འདུས་བྱས་ཀྱི་དོན་དགག་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅོ་ལྔ་པ། འདུས་བྱས་ཀྱི་དོན་དགག་པ་སྟོན་པ་ན་འདུ་བྱས་ལ་ཡོད་མེད་སྐྱེ་བ་འགོག་པ་ནི་རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་མེད་པ་སྐྱེ་བ་ རྣམས་ལ་རྒྱུའི་ཐ་མ་ནུས་པ་ཐོགས་མེད་དེ་ལས་མེད་པ་རི་བོང་གི་རྭ་ལ་སོགས་པའང་སྐྱེ་བར་འགྱུར་ཏེ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །མེད་པ་དེས་ནའང་དེ་ལྟར་ཐལ་བ་དེས་ན་མེད་པ་ ག་ལ་སྐྱེ་སྟེ་མི་སྲིད་པའོ། །གྲངས་ཅན་ལ་སོགས་པ་ཡོད་པ་སྐྱེ་བ་རྣམས་ལ་རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་གདོད་ནས་ཡོད་པ་སྐྱེ་བར་འགྱུར་ན་འབྲས་བུ་མི་སྐྱེ་བར་འགྱུར་ཏེ་ཡོད་པའི་ཕྱིར་ རོ། །ཡོད་ཀྱང་སྐྱེ་ན་དེ་ཉིད་ཐུག་མེད་དུ་སྐྱེ་བར་འགྱུར་ཏེ་དེས་ན་ཡོད་པ་མི་སྐྱེའོ། །འབྲས་བུ་སྐྱེ་བ་དང་རྒྱུ་འཇིག་པ་དུས་མཉམ་པས་འབྲས་བུས་རྒྱུ་བཤིག་པས་མེད་པ་སྐྱེ་བར་ མི་འགྱུར་ཏེ་མེད་པ་རྒྱུའི་འཇིག་བྱེད་དུ་མི་རུང་བའི་ཕྱིར་རོ། །གྲུབ་ཟིན་པ་ལ་སྒྲུབ་བྱེད་མེད་པ་དེའི་ཕྱིར་ཡང་ཡོད་པ་མི་སྐྱེ་སྟེ་གྲུབ་པ་ལ་རྒྱུ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །སྐྱེ་བའི་ དུས་མི་སྲིད་པས་སྐྱེ་བ་མེད་པ་ནི་འབྲས་བུ་རང་གྲུབ་པ་དེའི་ཚེ་སྐྱེ་བ་མེད་ལ་གཞན་མ་གྲུབ་པའི་ཚེའང་སྐྱེ་བ་མེད་ཅིང་གཉིས་པོ་དེའི་ཚེ་མི་སྐྱེ་ན་ནམ་ཞིག་སྐྱེ། འབྲས་བུའི་ཕྱེད་གྲུབ་ཅིང་ཕྱེད་མ་གྲུབ་པའི་སྐྱེ་བཞིན་པ་ལ་ཡང་སྐྱེ་བ་མེད་དེ་ཡོད་མེད་ལ་བརྗོད་པའི་སྐྱོན་དུ་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-473 དེ་ལྟར་དུས་གསུམ་དུ་སྐྱེ་བ་མེད་ན་ནམ་ཞིག་སྐྱེ་བ་ཡོད་པར་འགྱུར་ཏེ་གང་དུ་སྐྱེ་བའི་དུས་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །རྒྱུ་འབྲས་བུར་སྐྱེའོ་ཞེ་ན། རྒྱུ་དེ་ཉིད་ལ་རྒྱུ་དེའི་དངོས་པོར་ སྐྱེ་བ་དོན་མེད་པ་ལྟར་དེ་བཞིན་དུ་རྒྱུ་དེ་གཞན་འབྲས
【現代漢語翻譯】 他們不認為是真的。即使是孩子們也知道因果關係，因此瞭解緣起，但他們不瞭解它是無自性的。聖者們一旦瞭解緣起，就瞭解了無自性。因此，三有的種子或因是執著事物為真實的意識，以及我和我所，即無自性，以及止息，即完全逆轉。在《釋量論》中說：『因為捨棄了我見之種子，所以不會再返回。』以及在《入中論》中說：『由於執著真實，貪嗔等怨敵才會產生，如果顛倒了，它們怎麼會產生呢？』這樣說。這說明了輪迴的止息，但沒有說明心識的斷滅，因為《心釋》中說，即使是聲聞和緣覺最終也會成佛。 第十四品，破除常邊的解釋完畢。 第十五品，破除有為法的意義。 在闡述破除有為法的意義時，對有為法的有、無、生進行破斥。對於那些認為從無而生的人來說，如果因沒有產生果的能力，那麼就像兔子角一樣，任何東西都會產生，因為它們都是不存在的。如果不存在的東西能夠產生，那麼就會有這樣的結果，因此不存在的東西是無法產生的，這是不可能的。對於那些像數論派一樣，認為從有而生的人來說，如果果從一開始就存在於因中，那麼果就不會產生，因為它已經存在了。如果已經存在的東西還能產生，那麼它就會無休止地產生，因此已經存在的東西是不會產生的。果的產生和因的壞滅是同時發生的，因此果破壞了因，所以不會從無而生，因為不存在的東西不能成為因的破壞者。對於已經成立的事物來說，沒有成立的必要，因此已經存在的事物不會產生，因為已經成立的事物不需要因。在產生的時候是不可能的，因此沒有產生，當果已經成立時，就沒有產生，當果還沒有成立時，也沒有產生，如果在這兩種情況下都不產生，那麼什麼時候產生？對於果已經部分成立，部分沒有成立，正在產生的狀態，也沒有產生，因為這會導致有和無的矛盾。 這樣，如果在三個時態中都沒有產生，那麼什麼時候會有產生呢？因為沒有產生的時間。如果說因產生了果，那麼因產生它自己的自性是沒有意義的，同樣，因產生其他的果也是沒有意義的。
【English Translation】 They do not consider it to be true. Even children understand cause and effect, thus understanding dependent origination, but they do not understand that it is without inherent existence. The noble ones, once they understand dependent origination, understand that it is without inherent existence. Therefore, the seed or cause of the three realms is the consciousness that grasps things as true, and the self and what belongs to the self, which is without inherent existence, and cessation, which is a complete reversal. In the Pramanavarttika it says: 'Because the seed of the view of self is abandoned, there is no return.' And in the Madhyamakavatara it says: 'Due to grasping at truth, enemies such as attachment and hatred arise; if that is reversed, how could they arise?' Thus it is said. This explains the reversal of samsara, but it does not explain the cessation of the mind-stream, because the Heart Sutra Commentary says that even the Shravakas and Pratyekabuddhas will eventually become Buddhas. The explanation of the fourteenth chapter, refuting the extreme of permanence, is complete. The fifteenth chapter, refuting the meaning of conditioned phenomena. In explaining the refutation of the meaning of conditioned phenomena, the existence, non-existence, and arising of conditioned phenomena are refuted. For those who believe in arising from non-existence, if the cause does not have the ability to produce the effect, then anything could arise, like a rabbit's horn, because they are all non-existent. If non-existent things could arise, then there would be such a result, therefore non-existent things cannot arise, it is impossible. For those who, like the Samkhyas, believe in arising from existence, if the effect already exists in the cause from the beginning, then the effect will not arise, because it already exists. If something that already exists can still arise, then it will arise endlessly, therefore something that already exists does not arise. The arising of the effect and the destruction of the cause occur simultaneously, therefore the effect destroys the cause, so it will not arise from non-existence, because something that does not exist cannot be the destroyer of the cause. For something that is already established, there is no need for establishment, therefore something that already exists does not arise, because something that is already established does not need a cause. The time of arising is impossible, therefore there is no arising; when the effect is already established, there is no arising, and when the effect is not yet established, there is no arising, and if it does not arise in these two cases, then when does it arise? For the state of the effect being partially established and partially not established, which is in the process of arising, there is also no arising, because this would lead to the contradiction of existence and non-existence. Thus, if there is no arising in the three times, then when will there be arising? Because there is no time of arising. If it is said that the cause produces the effect, then it is meaningless for the cause to produce its own nature, and similarly, it is meaningless for the cause to produce another effect.
་བུའི་དངོས་པོར་ཡང་སྐྱེ་བ་མེད་དེ་གཞན་དུ་འགལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཡང་ཐོག་མ་སྐྱེ་བ་དང་བར་གནས་པ་དང་ཐ་མ་འཇིག་ པ་རྣམས་སྐྱེ་བའི་སྔ་རོལ་ན་མི་སྲིད་དེ་དེས་ན་འདུས་བྱས་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །གསུམ་པོ་དེ་རང་དུས་ན་སོ་སོར་གནས་སོ་ཞེ་ན་གཉིས་གཉིས་མེད་པའི་རེ་རེས་འདུས་བྱས་རྩོམ་སྟེ་ མཚོན་མི་ནུས་པར་འགྱུར་ཏེ་ཡ་གྱལ་ལ་མཚོན་བྱ་མཚོན་པའི་ནུས་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །བུམ་པ་ཕྱོགས་ཀྱི་ཆའི་གྱོ་མོ་ལས་གྲུབ་པས་གཞན་གྱོ་མོ་མེད་པར་ནི་བདག་བུམ་པའི་དངོས་པོ་ འབྱུང་བ་མེད་ལ་གྱོ་མོ་ཡང་འཇིམ་པ་དང་དེ་ཡང་ས་ཆུ་ལ་སོགས་རྒྱུ་ཐུག་མེད་ལ་ལྟོས་པས་རྒྱུ་འབྲས་ཐམས་ཅད་ལ་མ་ལྟོས་པའི་རང་གི་ངོ་བོ་མེད་ལ་ལྟོས་པ་རང་མེད་ པས་གཞན་ཡང་མེད་པ་དེའི་ཕྱིར་ན་བདག་གཞན་གཉིས་ཀ་ལས་འབྱུང་སྟེ་སྐྱེ་བ་མེད་དོ། །སྐྱེ་བ་དེ་སྐྱེ་བ་པོ་བུམ་པ་ལྟ་བུའི་སྔོན་དང་ཕྱིས་ནི་མི་འཐད་དེ་སྐྱེ་བ་པོ་དེ་མ་སྐྱེས་པར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-474 དེ་གཉིས་ཅིག་ཅར་འབྱུང་བའང་མེད་དེ་གཡས་གཡོན་གྱི་རྭ་ལྟར་ཕན་ཚུན་མི་ལྟོས་པས་དེ་གཉིས་ཡ་བྲལ་བ་སྲིད་པར་ཐལ་བས་མ་སྐྱེས་པར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །མཐར་རྙིང་པ་ཡོད་པས་དང་ པོ་སྐྱེ་བ་ཡོད་དོ་ཞེ་ན། སྔར་སྐྱེས་པའི་ཚེ་བུམ་པ་ནི་གསར་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་སྔར་སྐྱེས་དེ་རྙིང་པར་མི་འགྱུར་ལ་ཕྱེ་ནས་ཀུན་ཏུ་སྐྱེས་པ་དེ་རྙིང་པར་མི་འགྱུར་ཏེ་ཕྱི་ ནས་གསར་པ་ཁ་ཚང་མ་སྐྱེས་པའི་ཕྱིར་སྔར་གྱི་གསར་སྐྱེས་བཞིན་ནོ། །སྔར་སྐྱེས་པ་ནི་ཕྱིས་ཞིག་ལ་ཕྱིས་ནི་གསར་པ་སྐྱེས་པས་རྙིང་པ་མ་ཡིན་ཞིང་སྔ་ཕྱི་གཅིག་ན་གསར་རྙིང་གཅིག་ ཏུ་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རྙིང་པ་མེད་པས་དེས་མཚོན་པའི་སྐྱེ་བ་མེད་དོ། །དེ་ལྟར་སྐྱེ་རྒས་མེད་པར་རྟོགས་པའི་ཕན་ཡོན་ནི། །དེ་ཚེ་རྒས་པ་རྒྱ་ཆེན་ནི། །མེད་ཅིང་སྡུག་བསྔལ་འཆི་བ་མེད། ། བྱ་བ་དང་། །གང་ཞིག་རྟག་ཏུ་སྐྱེ་བ་སྐྱེ་མེད་པར། །ཤེས་ཏེ་འཆི་བདག་ཕ་རོལ་འདའ་བར་འགྱུར། །ཞེས་གསུངས་སོ། །ཡང་ད་ལྟར་བའི་དངོས་པོ་དེ་ད་ལྟར་བ་དེ་ཉིད་ལས་མ་བྱུང་སྟེ་ དུས་མཉམ་པ་ལ་རྒྱུ་འབྲས་མི་རུང་བའི་ཕྱིར་རོ། །ད་ལྟར་བ་དེ་འདས་མ་འོངས་ལས་ཀྱང་མ་བྱུང་སྟེ་དེ་གཉིས་འགགས་པ་དང་མ་སྐྱེས་པའི་དངོས་མེད་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་དུས་གསུམ་གང་ལས་ཀྱང་མ་སྐྱེས་པས་དེའི་རང་བཞིན་ནི་སྐྱེ་མེད་ཡིན་ནོ། ། 1-475 དེས་ན་སྐྱེས་པ་ལ་གང་ནས་ཀྱང་འོང་བ་མེད་ལ་འགགས་པ་ལ་གར་ཡང་འགྲོ་བ་མེད་ལ་དེ་ལྟ་ཡིན་ན་ཇི་ལྟར་སྲིད་པ་སྒྱུ་མ་དང་འདྲ་བ་མ་ཡིན་ཏེ་སྣང་ལ་རང་ བཞིན་མེད་པར་སྒྱུ་མ་དང་འདྲ་བ་ཡིན་གྱི་རི་བོང་གི་རྭ་ལྟར་མེད་དགག་ནི་མ་ཡིན་པས་འཁོར་འདས་ཀྱི་རྣམ་གཞག་ཐམས་ཅད་འཐད་ལ་ལྟ་བ་འདིས་ཐར་པ་ཡང་གྲུབ་བོ། །འདུས་བྱས་ ཀྱི་མཚན་གཞི་བཀག་ནས་མཚན་ཉིད་འག
【現代漢語翻譯】 同樣，兒子（指現象）的實體也不會產生，因為這在其他方面是矛盾的。此外，最初的生、中間的住和最後的滅，在生之前是不存在的，因此沒有有為法。如果說這三者在各自的時間裡各自存在，那麼由於沒有兩者，每一個都不能構成有為法，因為單獨的部分沒有構成整體的能力。瓶子是由各個部分的瓦片組成的，如果沒有瓦片，瓶子的實體就不會產生；而瓦片也依賴於泥土，泥土又依賴於水土等無盡的因素，因此，一切因果都依賴於其他因素，沒有不依賴的自性，沒有依賴就沒有獨立，因此，從自和他都不會產生，所以沒有生。生對於生者（如瓶子）之前和之後都是不合理的，因為生者會陷入未生狀態。兩者同時產生也是不可能的，就像左右角一樣，因為它們互不依賴，兩者可能會分離，從而陷入未生狀態。最後，如果因為有舊的，所以最初有生，那麼當最初產生時，瓶子是新的，所以最初產生的不會變成舊的；而且分開后，所有產生的都不會變成舊的，因為之後沒有完全產生新的，就像最初的新生一樣。最初產生的後來會壞滅，而後來會產生新的，所以不是舊的；如果前後是同一個，那麼新舊就會變成同一個，所以沒有舊的，因此沒有它所代表的生。因此，認識到沒有生老的好處是：『那時沒有廣大的老，沒有痛苦和死亡。』並且，『誰如果總是知道生是不生的，就能超越死主。』現在的事物不是從現在的事物本身產生的，因為同時的事物不能成為因果。現在的事物也不是從過去和未來產生的，因為兩者都是已滅和未生的無實體。因此，它不是從過去、現在、未來三時產生的，所以它的自性是不生。因此，生沒有從任何地方來，滅也沒有到任何地方去；如果這樣，怎麼可能存在如幻象一般的事物呢？雖然顯現但沒有自性，所以像幻象一樣，但不是像兔角一樣完全不存在，因此，一切輪迴和涅槃的建立都是合理的，而且通過這個見地也能獲得解脫。否定了有為法的相狀，從而否定了有為法的體性。 1-474 兩者同時產生也是不可能的，就像左右角一樣，因為它們互不依賴，兩者可能會分離，從而陷入未生狀態。最後，如果因為有舊的，所以最初有生，那麼當最初產生時，瓶子是新的，所以最初產生的不會變成舊的；而且分開后，所有產生的都不會變成舊的，因為之後沒有完全產生新的，就像最初的新生一樣。最初產生的後來會壞滅，而後來會產生新的，所以不是舊的；如果前後是同一個，那麼新舊就會變成同一個，所以沒有舊的，因此沒有它所代表的生。因此，認識到沒有生老的好處是：『那時沒有廣大的老，沒有痛苦和死亡。』並且，『誰如果總是知道生是不生的，就能超越死主。』現在的事物不是從現在的事物本身產生的，因為同時的事物不能成為因果。現在的事物也不是從過去和未來產生的，因為兩者都是已滅和未生的無實體。因此，它不是從過去、現在、未來三時產生的，所以它的自性是不生。 1-475 因此，生沒有從任何地方來，滅也沒有到任何地方去；如果這樣，怎麼可能存在如幻象一般的事物呢？雖然顯現但沒有自性，所以像幻象一樣，但不是像兔角一樣完全不存在，因此，一切輪迴和涅槃的建立都是合理的，而且通過這個見地也能獲得解脫。否定了有為法的相狀，從而否定了有為法的體性。
【English Translation】 Similarly, the entity of a son (referring to phenomena) does not arise either, because it is contradictory in other ways. Furthermore, the initial arising, the intermediate abiding, and the final ceasing do not exist before arising, therefore there are no conditioned phenomena. If it is said that these three exist separately in their respective times, then because there are no two, each one cannot constitute a conditioned phenomenon, because a single part does not have the ability to constitute the whole. A pot is made up of pieces of tile, and without the tiles, the entity of the pot would not arise; and the tiles also depend on clay, and the clay depends on water and earth, etc., without end. Therefore, all causes and effects depend on other factors, and there is no self-nature that does not depend. Without dependence, there is no independence, therefore, it does not arise from either self or other, so there is no arising. Arising is not reasonable before or after the one who arises (like a pot), because the one who arises would fall into a state of non-arising. It is also impossible for the two to arise simultaneously, like the left and right horns, because they do not depend on each other, and the two could separate, thus falling into a state of non-arising. Finally, if because there is old, there is initially arising, then when it initially arises, the pot is new, so the initially arising does not become old; and after separating, all that arises does not become old, because the new is not completely born afterwards, just like the initial new arising. The initially arising will later perish, and later the new will arise, so it is not old; if before and after are the same, then new and old would become the same, so there is no old, therefore there is no arising that it represents. Therefore, the benefits of realizing that there is no birth and aging are: 'At that time, there is no great aging, no suffering and death.' And, 'Whoever always knows that birth is unborn, will transcend the Lord of Death.' The present thing does not arise from the present thing itself, because simultaneous things cannot be cause and effect. The present thing does not arise from the past and future either, because both are ceased and unborn non-entities. Therefore, it does not arise from the three times of past, present, and future, so its self-nature is unborn. 1-474 It is also impossible for the two to arise simultaneously, like the left and right horns, because they do not depend on each other, and the two could separate, thus falling into a state of non-arising. Finally, if because there is old, there is initially arising, then when it initially arises, the pot is new, so the initially arising does not become old; and after separating, all that arises does not become old, because the new is not completely born afterwards, just like the initial new arising. The initially arising will later perish, and later the new will arise, so it is not old; if before and after are the same, then new and old would become the same, so there is no old, therefore there is no arising that it represents. Therefore, the benefits of realizing that there is no birth and aging are: 'At that time, there is no great aging, no suffering and death.' And, 'Whoever always knows that birth is unborn, will transcend the Lord of Death.' The present thing does not arise from the present thing itself, because simultaneous things cannot be cause and effect. The present thing does not arise from the past and future either, because both are ceased and unborn non-entities. Therefore, it does not arise from the three times of past, present, and future, so its self-nature is unborn. 1-475 Therefore, birth does not come from anywhere, and cessation does not go anywhere; if this is the case, how can there be things like illusions? Although they appear, they have no self-nature, so they are like illusions, but they are not completely non-existent like a rabbit's horn, therefore, all the establishments of samsara and nirvana are reasonable, and liberation can also be achieved through this view. Negating the characteristics of conditioned phenomena, thereby negating the nature of conditioned phenomena.
ོག་པ་ནི་སྐྱེ་བ་ལ་སོགས་པ་ཅིག་ཅར་མི་འབྱུང་བ་ནི་གཅིག་ལ་ཅིག་ཅར་འབྱུང་བ་འགལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །རིམ་གྱིས་འབྱུང་བའང་མེད་དེ་གཅིག་ཡོད་པ་ ན་གཉིས་མེད་པས་མེད་པ་དང་རེ་རེ་བ་ལ་རིམ་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །རྣམ་པ་གཞན་ཡང་མེད་པས་ནམ་ཞིག་གསུམ་པོ་དེ་འབྱུང་། སྐྱེ་བ་ལ་སོགས་པ་གསུམ་པོ་ཐམས་ཅད་ལ་སླར་ ཡང་གསུམ་པོ་དེ་ཐམས་ཅད་འབྱུང་བ་ནི་སྐྱེ་བ་ལ་སྐྱེ་བའི་སྐྱེ་བ་ལ་སོགས་པ་གསུམ་དང་དེ་ལས་འཇིག་པ་སྐྱེ་འདྲ་ནི་དེ་ལའང་སྐྱེ་བ་ལ་སོགས་པ་གསུམ་དང་གནས་པ་འཇིག་ དང་འདྲ་བར་སྣང་ནི་གནས་པ་ལའང་མཚན་ཉིད་གསུམ་དགོས་ཏེ་དེ་དག་ལ་མཚན་ཉིད་གསུམ་པོ་དེ་མེད་ན་འདུས་བྱས་མ་ཡིན་པར་ཐལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ཕྱིར་གསུམ་པོ་དེ་ཐུག་མེད་དུ་ལྡན་དགོས་པས་རྩ་བའི་བུམ་པ་འདུས་བྱས་སུ་མི་འགྲུབ་སྟེ་ཐུག་མེད་ཀྱི་མཚན་ཉིད་མི་ངེས་པའི་ཕྱིར་དང་། 1-476 མཚན་ཉིད་མ་ངེས་པར་མཚོན་བྱ་བཞག་ཏུ་མི་བཏུབ་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཡང་དེ་གཉིས་གཞན་ཐ་དད་ཡིན་ན་མཚན་གཞི་མི་རྟག་པ་མ་ཡིན་པ་དང་དེ་སྐྱེ་བ་དང་གནས་པ་མ་ཡིན་པར་ འགྱུར་རོ། །ཡང་ན་སྟེ་བཞི་པོ་དེ་གཅིག་ཡིན་ན་བཞི་པོ་དེ་ཡོད་པའི་ངོ་བོར་མ་གྲུབ་པར་ཐལ་ཏེ་ཕན་ཚུན་གཅིག་ཏུ་འདྲེས་ནས་མཚན་མཚོན་དུ་གསལ་བར་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །སྐྱེ་བ་ ཉིད་འགོག་པ་ན་འབྲས་བུའི་དངོས་པོ་རྒྱུའི་དངོས་པོ་ལས་མི་སྐྱེ་སྟེ་འབྲས་བུ་དངོས་པོར་གྲུབ་ན་སྐྱེ་མི་དགོས་པའི་ཕྱིར་དང་། རྒྱུ་འགྱུར་ན་དངོས་པོའི་རང་བཞིན་ཞིག་ལ་མི་འགྱུར་བ་ནི་ སྐྱེད་བྱེད་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དངོས་པོ་དངོས་མེད་ལས་མི་སྐྱེ་སྟེ་གྲུབ་ན་སྐྱེ་མི་དགོས་ལ་ས་བོན་ཚིག་པ་ལྟར་དངོས་མེད་སྐྱེད་བྱེད་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དངོས་མེད་དངོས་མེད་ལས་ མི་སྐྱེ་སྟེ་དེ་གཉིས་བཀག་ཟིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དངོས་མེད་དངོས་ལས་སྐྱེ་བའང་མེད་དེ་སྐྱེ་བ་དགག་པར་བཀག་ཟིན་པས་རྒྱུ་ཚོགས་པ་ལས་སྐྱེ་བ་མེད་དོ། །སྐྱེ་འཇིག་འགོག་པ་ན་དངོས་པོ་ དངོས་པོར་མི་འགྱུར་བ་ནི་དེ་ཉིད་དེ་ཉིད་དུ་མི་སྐྱེ་ལ་དེ་ཉིད་གཞན་དུའང་མི་སྐྱེ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དངོས་མེད་དངོས་པོར་མི་འགྱུར་ཏེ་ཕོངས་པ་རྒྱུན་ཆད་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །སྐྱེ་བ་བཀག་ནས་འཇིག་པ་འགོག་པ་ནི་དངོས་མེད་དངོས་མེད་དུ་མི་འགྱུར་ཏེ་རི་བོང་གི་རྭ་ལྟར་འགྱུར་བ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-477 དངོས་པོ་དངོས་མེད་དུ་མི་འགྱུར་ཏེ་ཕན་ཚུན་འགལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེའི་ཕྱིར་འཇིག་པ་མེད་དོ། །ཡོད་མེད་སྐྱེ་བ་མེད་ཀྱང་སྐྱེ་བཞིན་པ་སྐྱེའོ་ཞེ་ན། དེ་སྐྱེ་བར་མི་འགྱུར་ཏེ་དེ་ཕྱེད་ སྐྱེས་པས་ཕྱེད་ཡོད་སྐྱེ་དང་ཕྱེད་མེད་སྐྱེར་འདུས་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཡང་ན་སྐྱེས་མ་སྐྱེས་གཉིས་ཀ་ལ་སྐྱེ་བཞིན་པ་ཟེར་ན་དུས་གསུམ་ཐམས་ཅད་སྐྱེ་བཞིན་པར་འགྱུར་ལ
【現代漢語翻譯】 因為生等（jati-adi，藏文：སྐྱེ་བ་ལ་སོགས་པ་）不會同時發生，因為一個的發生與另一個的發生相違背。也不會逐漸發生，因為一個存在時，另一個不存在，並且對於不存在的事物和一個個的事物來說，沒有次第。沒有其他方式，那麼這三者何時發生？對於所有這三種生等，再次發生所有這三種，即生之生等三者，以及從那之中壞滅似生，對於那也有生等三者，以及住立似壞滅，對於住立也需要三種特徵，如果它們沒有這三種特徵，那麼就會成為非有為法（asamskrta-dharma，藏文：འདུས་མ་བྱས་），因此這三者必須無盡地存在，所以根本的瓶子不會成為有為法，因為無盡的特徵是不確定的，特徵不確定，所表之物就無法確定。 而且，如果這兩者是不同的，那麼基（adhara，藏文：མཚན་གཞི་）就不會是不恒常的，並且它會變成非生和非住。或者，如果這四者是一體的，那麼這四者就不會成立為存在的自性，因為它們相互混合，無法清楚地作為特徵和所表之物顯現。如果遮止生，那麼果的事物不會從因的事物中產生，因為如果果成立為事物，就不需要生。如果因變化，那麼不會變成事物的自性，因為它不是生起者。事物不會從非事物中產生，因為如果成立，就不需要生，而且就像燒焦的種子一樣，非事物不是生起者。非事物不會從非事物中產生，因為這兩者已經被遮止。非事物也不會從事物中產生，因為遮止生已經被遮止，所以不會從因的集合中產生。遮止生和滅，事物不會變成事物，因為那本身不會生起為那本身，而且那本身也不會生起為其他。非事物不會變成事物，因為貧乏會變成斷絕。 遮止生之後遮止滅，非事物不會變成非事物，因為就像兔角一樣，沒有變化。事物不會變成非事物，因為它們相互矛盾。因此，沒有滅。即使沒有有無的生，如果說正在生的生起，那麼它不會生起，因為它一半生起，所以包含一半存在之生和一半不存在之生。或者，如果說已生和未生兩者都在生起，那麼所有三時都會變成正在生。
【English Translation】 Because arising, etc. (jati-adi) do not occur simultaneously, since the occurrence of one contradicts the occurrence of another. Nor do they occur gradually, because when one exists, the other does not, and for non-existent things and individual things, there is no order. There is no other way, so when do these three occur? For all these three arising, etc., all these three occur again, that is, the three of arising of arising, etc., and from that, destruction resembling arising, for that also there are the three of arising, etc., and abiding resembling destruction, for abiding also three characteristics are needed, if they do not have these three characteristics, then it would be an unconditioned dharma (asamskrta-dharma), therefore these three must exist endlessly, so the root pot will not become a conditioned dharma, because the endless characteristic is uncertain, and when the characteristic is uncertain, the signified cannot be established. Moreover, if these two are different, then the basis (adhara) will not be impermanent, and it will become non-arising and non-abiding. Or, if these four are one, then these four will not be established as the nature of existence, because they are mixed together and cannot clearly appear as characteristic and signified. If arising is prevented, then the object of the result will not arise from the object of the cause, because if the result is established as an object, there is no need for arising. If the cause changes, then it will not become the nature of the object, because it is not the producer. An object will not arise from a non-object, because if it is established, there is no need for arising, and like a burnt seed, a non-object is not a producer. A non-object will not arise from a non-object, because these two have already been prevented. A non-object will not arise from an object, because the prevention of arising has already been prevented, so it will not arise from the collection of causes. Preventing arising and destruction, an object will not become an object, because that itself will not arise as that itself, and that itself will not arise as another. A non-object will not become an object, because poverty will become cessation. Preventing arising after preventing destruction, a non-object will not become a non-object, because like a rabbit's horn, there is no change. An object will not become a non-object, because they contradict each other. Therefore, there is no destruction. Even if there is no arising of existence and non-existence, if it is said that arising is arising, then it will not arise, because it is half arising, so it contains half existing arising and half non-existing arising. Or, if it is said that both the arisen and the unarisen are arising, then all three times will become arising.
་ཡང་ན་སྐྱེ་བཞིན་པ་ མི་སྲིད་པར་འགྱུར་རོ། །ཡང་སྐྱེ་བཞིན་པའི་བདག་ཉིད་དུ་བྱ་བ་ནི་སྐྱེ་བཞིན་པའི་རྒྱུ་ཡིན་པས་སྐྱེ་བཞིན་པར་མི་འགྱུར་ཏེ་ད་དུང་དེར་མ་གྱུར་པའི་ཕྱིར་རོ། ། སྐྱེ་བཞིན་པའི་བདག་ཉིད་ དུ་མི་བྱ་བའང་སྐྱེ་བཞིན་པ་མི་འགྱུར་ཏེ་སྐྱེ་བཞིན་པ་སྒྲུབ་མི་ནུས་པས་སྐྱེ་བཞིན་པ་འགལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །དེས་ཀྱང་སྐྱེ་བཞིན་པ་མེད་པས་དེ་མི་སྐྱེའོ། །འདས་མ་འོངས་གཉིས་ཡོད་པས་ དེ་གཉིས་ཀྱི་བར་ན་སྐྱེ་བཞིན་པ་ཡོད་དེ་དེ་ལ་བརྟེན་ནས་འདས་མ་འོངས་སུ་འཇོག་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེ་ན། རྒོལ་བ་གང་གིས་འདས་མ་འོངས་གཉིས་པོའི་བར་སྐྱེ་བཞིན་པ་མེད་པར་སྲིད་ པ་ཡོད་པ་མ་ཡིན་ཏེ་བར་སྐྱེ་བཞིན་པ་ཡོད་པ་དེ་ལ་སྐྱེ་བཞིན་པ་མེད་པར་འགྱུར་ཏེ་གང་ཕྱིར་སྐྱེ་བཞིན་པ་དེ་ལའང་སྐྱེས་མ་སྐྱེས་ཀྱི་བར་གཉིས་པ་ཡོད་ལ་དེ་ལའང་གསུམ་པ་ལ་སོགས་པ་ཐུག་མེད་དུ་ཡོད་དེ་དེ་མེད་ན་བར་དང་པོ་དེའང་མེད་པར་འགྱུར་ཏེ་འདས་མ་འོངས་དངོས་མེད་ཡིན་པས་དེ་ལ་བར་མི་རུང་བའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-478 གལ་ཏེ་གང་གི་ཕྱིར་སྐྱེ་བཞིན་པ་ནི་ས་བོན་འགགས་པས་མྱུ་གུ་སྐྱེས་པ་སྐྱེ་བར་འགྱུར་བ་རྒྱུ་འགགས་མ་ཐག་པ་དེ་ཡིན་པའི་སྐྱེ་བཞིན་ཕྱེད་སྐྱེས་ཕྱེད་མ་སྐྱེས་ལས་གཞན་འབྲས་བུ་ སྐྱེས་ལ་ཁད་པ་ཡོད་དོ་ཞེ་ན། གང་ཚེ་སྐྱེས་ཟིན་པ་དེའི་ཚེ་སྐྱེ་བཞིན་པ་མི་སྲིད་དེ་དེ་འགགས་ནས་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་སྐྱེས་པའི་རྟགས་ཀྱིས་ཀྱང་དཔག་ཏུ་མི་རུང་སྟེ་སྐྱེས་ པ་ཉིད་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །འོ་ན་ནི་སྐྱེས་པ་ཉིད་སྐྱེ་བཞིན་པ་ཡིན་ནོ་ཞེ་ན། གང་ཚེ་སྐྱེས་པ་ཉིད་སྐྱེ་བཞིན་པར་འདོད་པ་དེ་ཚེ་སྐྱེ་བཞིན་པ་དེ་སྐྱེ་བར་འགྱུར་ཏེ། སྐྱེ་ བཞིན་པ་ནི་སྐྱེ་བ་དང་བཅས་པ་ཡིན་ལ་སྐྱེས་ཟིན་པ་ལ་སྐྱེ་བ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །འདིས་སྐྱེ་བཞིན་པ་ནི་དངོས་པོ་མ་སྐྱེས་པ་ཁོ་ན་སྐྱེ་བ་ལ་མངོན་སུམ་དུ་ཕྱོགས་པ་ ལ་སྐྱེ་བཞིན་པ་ཞེས་བྱ་བར་བརྟགས་པར་གྲག ལོ་དང་ཞེའོ་དང་གྲག་ཅེས་བྱ་བ་ནི་གཞན་གྱི་འདོད་པ་སྟོན་པའི་སྒྲའོ། །འདི་སྐྱེས་མ་སྐྱེས་ལ་ཁྱད་པར་མེད་དེ་གཅིག་པའི་ཕྱིར་སྐྱེས་པ་ དེའི་ཚེ་བུམ་པ་མེད་པར་ཅིས་མི་རྟོག་སྟེ་མ་སྐྱེས་པའི་དངོས་པོ་མེད་དང་སྐྱེ་བཞིན་པའི་དངོས་པོ་གཅིག་ཏུ་ཁས་བླངས་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཡང་སྐྱེ་བཞིན་པ་ནི་སྐྱེ་བ་ཡོངས་སུ་མ་རྫོགས་ཀྱང་སྐྱེ་བའི་བྱ་བ་དང་འབྲེལ་བས་མ་སྐྱེས་པ་ལས་ཕྱི་རོལ་དུ་གྱུར་ལ་སྐྱེ་བ་མ་རྫོགས་པ་དེ་ལྟའང་ཡིན་པའི་ཕྱིར་སྐྱེས་པ་ལས་ཀྱང་ཕྱི་རོལ་གྱུར་ཏེ་སྐྱེས་མ་སྐྱེས་གཉིས་ཀ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དངོས་འགལ་ལ་ཕུང་གསུམ་མི་སྲིད་པས་སྐྱེ་བཞིན་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་མ་སྐྱེས་པ་སྐྱེ་བར་འགྱུར་རོ། ། 1-479 ཡང་སྐྱེ་བཞིན་པ་དེ་སྔར་མ་བྱུང་ཡང་ཕྱིས་ནས་ཡོད་ཅིང་འབྱུང
【現代漢語翻譯】 或者正在產生的事物，將變得不可能存在。此外，將正在產生的事物視為正在產生的自性，因為它是正在產生的因，所以不會變成正在產生的事物，因為它尚未成為那樣。不將正在產生的事物視為自性，也不會變成正在產生的事物，因為無法成立正在產生的事物，所以與正在產生的事物相違背。因此，由於沒有正在產生的事物，它就不會產生。如果過去和未來兩者存在，那麼在這兩者之間存在著正在產生的事物，因為依賴於它才能安立過去和未來，如果這樣認為。那麼，無論哪個反駁者認為過去和未來兩者之間沒有正在產生的事物，存在是不可能的，因為存在於兩者之間的正在產生的事物會變成沒有正在產生的事物，因為正在產生的事物本身也存在著已生和未生兩種狀態，而且在其中也存在著第三種狀態等等，無窮無盡，如果不存在這些狀態，那麼第一個中間狀態也會變得不存在，因為過去和未來是無實體的，所以不可能存在中間狀態。 如果因為正在產生的事物是種子停止后，幼芽產生，即將產生的因，那麼除了半生半未生的正在產生的事物之外，還存在著即將產生果實的狀態，如果這樣認為。當已經產生時，正在產生的事物是不可能存在的，因為它已經停止並消失了。也不能通過它已經產生的跡象來推斷，因為它本身已經不存在了。那麼，已經產生的事物本身就是正在產生的事物，如果這樣認為。當認為已經產生的事物本身就是正在產生的事物時，那麼正在產生的事物將會產生，因為正在產生的事物是與產生相關的，而已經產生的事物沒有產生。由此推斷，正在產生的事物只是尚未產生的事物，顯而易見地趨向于產生，這被稱為正在產生的事物。『據說』、『認為』、『據說』這些詞是表示他人觀點的語氣詞。這與已生和未生沒有區別，因為它們是相同的，為什麼不認為在已生之時沒有瓶子呢？因為承認了未產生的事物不存在，並且正在產生的事物是相同的。此外，正在產生的事物雖然尚未完全完成產生，但由於與產生的行為相關聯，所以與未產生的事物不同，而且尚未完成產生的事物也是如此，所以也與已產生的事物不同，因為既不是已生也不是未生，所以是直接矛盾的，不可能存在第三種狀態，因此由於沒有正在產生的事物，未產生的事物將會產生。 此外，正在產生的事物雖然以前沒有出現過，但後來存在並且出現。
【English Translation】 Or that which is being produced will become impossible to exist. Furthermore, to regard that which is being produced as its own nature of being produced, because it is the cause of being produced, it will not become being produced, because it has not yet become that. Not to regard that which is being produced as its own nature will also not become being produced, because it cannot establish being produced, so it contradicts being produced. Therefore, since there is no being produced, it will not be produced. If the past and future both exist, then between these two there is being produced, because it is dependent on that to establish the past and future, if one thinks so. Then, whichever opponent thinks that there is no being produced between the past and future, existence is impossible, because that being produced between them will become not being produced, because in that being produced itself there are two states, the born and the unborn, and in that there is also a third state and so on, endlessly, if these states do not exist, then the first intermediate state will also become non-existent, because the past and future are unreal, so an intermediate state is not possible. If because that which is being produced is the seed ceasing, the sprout is produced, the cause that is about to cease, then besides the half-born and half-unborn being produced, there is a state of almost producing the fruit, if one thinks so. When it is already produced, being produced is impossible, because it has ceased and disappeared. It cannot be inferred by the sign of its being produced, because it itself does not exist. Then, the already produced itself is being produced, if one thinks so. When one thinks that the already produced itself is being produced, then that being produced will be produced, because being produced is associated with production, and the already produced has no production. From this it is inferred that being produced is only that which has not yet been produced, manifestly tending towards production, this is called being produced. 'It is said', 'it is thought', 'it is said' these words are tones that express the views of others. This has no difference from the born and the unborn, because they are the same, why not think that there is no pot at the time of the born? Because it is admitted that the unproduced thing does not exist, and the being produced thing is the same. Furthermore, being produced, although not completely finished producing, but because it is related to the act of producing, it is different from the unproduced, and that which has not finished producing is also like that, so it is also different from the produced, because it is neither born nor unborn, so it is a direct contradiction, it is impossible for a third state to exist, therefore since there is no being produced, the unproduced will be produced. Furthermore, that which is being produced, although it did not appear before, later exists and appears.
་བ་ཡིན་པར་གྲག་སྟེ་དེ་ལྟར་འདོད་དོ། །འདས་མ་ཐག་པར་མ་ཟད་དེས་ཀྱང་མ་སྐྱེས་པ་སྐྱེ་བར་བསྟན་ཏོ་དེ་སྔར་ མ་བྱུང་ན་སྔར་མེད་དུ་བསྟན་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟ་ཡིན་མོད་ཅེ་ན། སྔར་མ་བྱུང་བ་ཞེས་བྱ་བ་སྐྱེ་བ་མ་ཡིན་ཏེ་ངོ་བོ་མེད་པ་ལ་སྐྱེ་བའི་བྱ་བ་མེད་པའི་ཕྱིར་ རོ། །ཡང་རྫོགས་པར་གྲུབ་པ་ལ་ཡོད་ཅེས་ཟེར་ལ་མ་བྱས་ཤིང་མ་གྲུབ་པ་ལ་མེད་ཅེས་བརྗོད་ན་སྐྱེ་བཞིན་པ་དེ་གནས་སྐབས་དེ་གཉིས་དང་བྲལ་ནས་མེད་པ་དེ་ཚེ་ཡོད་པའམ་མེད་ པ་དེར་བརྗོད་དེ་ཡོད་མེད་ཅིར་ཡང་མ་གྲུབ་བོ། །གང་ཚེ་འབྲས་བུ་སྐྱེ་བའི་མཐའ་ཐམས་ཅད་ཁེགས་པས་རྒྱུ་མ་གཏོགས་པའི་འབྲས་བུ་མེད་པ་དེའི་ཚེ་འཇུག་པ་སྟེ་འབྲས་བུ་སྐྱེ་བ་དང་ ལྡོག་པ་སྟེ་རྒྱུ་འཇིག་པ་མི་འཐད་པས་འདུས་བྱས་ཀྱི་མཚན་ཉིད་སྐྱེ་འཇིག་གནས་གསུམ་མེད་དོ་ཞེས་བཤད་ན་སྤྱིའི་དོན་སྡུད་ཡིན་ལ། རྒྱུ་མ་གཏོགས་པའི་འབྲས་བུ་སྐྱེ་བཞིན་པ་ཡོད་མིན་བྱས་ ན་སྐྱེ་བཞིན་པ་འགོག་པའི་དོན་སྡུད་དུ་འགྲོའོ། །མདོ་ལས། སེམས་ཅན་མི་དང་ཤེད་སྐྱེད་ཀྱང་རུང་སྟེ། །འདིར་སྐྱེས་ཤི་བ་འགའ་ཡང་སྐྱེ་མི་འགྱུར། །ཆོས་ཀུན་རང་བཞིན་སྒྱུ་འདྲ་སྟོང་པ་སྟེ། །མུ་སྟེགས་ཅན་གྱིས་ཤེས་པར་ནུས་མ་ཡིན། ། 1-480 བྱ་བ་དང་། ཆོས་ཐམས་ཅད་སྟོང་པ་ཉིད་དེ་མཚན་ཉིད་མེད་པ་མ་སྐྱེས་པ་མ་འགགས་པ་ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པ་བཤད་པ་ཡིན་ནོ། །འདུས་བྱས་ཀྱི་དོན་དགག་པའི་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་ བཅོ་ལྔ་པའི་བཤད་པའོ།། །། ༄། །སློབ་དཔོན་དང་སློབ་མ་གཏན་ལ་དབབ་པ་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅུ་དྲུག་པ། དེ་ལྟར་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅོ་ལྔས་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་དོན་རྫོགས་པར་བསྟན་ནས་བཅུ་དྲུག་པ་སློབ་དཔོན་དང་སློབ་མ་གཏན་ལ་དབབ་པས་བསྟན་བཅོས་ཀྱི་དགོས་པ་དང་རང་ གི་ལུགས་ལ་རྒོལ་བ་ངན་པ་སྤང་བ་སྟོན་པ་ན་དོན་བྱེད་ནུས་པ་དང་རྒྱུན་ཆགས་སུ་གནས་པ་དང་དངོས་འཛིན་གོམས་པ་ལ་སོགས་པ་ཕྱི་ནང་གི་འཁྲུལ་པའི་རྒྱུ་འགའ་ཞིག་གིས་རང་ བཞིན་གྱིས་སྟོང་པ་ཡང་སྟོང་པ་མིན་པ་དངོས་པོ་ལྟ་བུར་རྟོག་མེད་ལ་སྣང་ཞིང་རྟོག་པས་ཞེན་ཏེ་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་བཅོ་ལྔ་པོ་ཐམས་ཅད་ཀྱིས་འཁྲུལ་པ་འཁྲུལ་རྒྱུ་དང་བཅས་པ་དེ་ ནི་སོ་སོར་འགོག་པར་བྱེད་དོ། །དེ་ལ་གལ་ཏེ་འདི་སྙམ་དུ་གང་ཚེ་སྨྲ་པོ་དང་བརྗོད་བྱ་དང་འང་གིས་བསྡུས་པའི་རྗོད་བྱེད་སྒྲ་གསུམ་བྱུང་བས་སྟོང་པ་མི་རུང་ངོ་ཞེ་ན། གང་ ཞིག་རྒྱུ་ལ་བརྟེན་ནས་འབྲས་བུ་ཀུན་འབྱུང་བ་དེ་ནི་ཁོ་བོ་ཅག་གི་གྲུབ་མཐའ་ཡིན་པས་དེ་ལྟར་གསུམ་ལའང་རང་བཞིན་མེད་དེ་རྟེན་འབྲེལ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །སྐྱེད་དང་རྣམ་འཇོག་རྒྱུ་གང་དང་གང་གིས་གསུམ་པོ་དེར་འཇོག་པའི་རྒྱུ་གཉིས་པོ་དེ་དང་དེ་ལས་དེར་འཇོག་པས་ལྟོས་པའི་རྟེན་འབྲེལ་རང་བཞིན་མེད་པ་ཡིན་ནོ། ། 1-481 གལ་ཏེ་འཁོར་འདས་མི
【現代漢語翻譯】 據說這是存在的，他們也這樣認為。不僅是剛過去的事物，它也顯示了未生之物的生起，因為如果它以前沒有發生過，它就顯示了以前不存在的狀態。如果有人問：『既然如此，』那麼，『以前沒有發生過』並不意味著生起，因為沒有自性，所以沒有生起的行為。還有，如果說完全成立的事物是『有』，而未做且未成立的事物是『無』，那麼正在生起的事物，如果脫離了這兩種狀態，那麼這個『無』是指存在還是不存在呢？無論存在與否，它都沒有成立。當果產生的所有的可能性都被排除，除了因之外沒有果的時候，那就是止息，因為果的產生和因的壞滅是不合理的，所以說有為法的特徵——生、住、滅三者是不存在的，這是總的含義。如果說除了因之外，正在產生的果存在與否，那麼就變成了阻止生起的意思了。 經中說：『眾生、人和畜生都可以，但在這裡，生和死都不會再發生。一切法自性如幻如空，外道無法理解。』這是在說行為和一切法都是空性，無自性，不生不滅等等。 這是對有為法進行否定的第十五品解釋。 第十六品：論師與弟子的確立 如是，通過十五品的論述，完整地闡述了論典的意義。現在，第十六品通過論師與弟子的確立，來闡述論典的必要性，以及摒棄對自身宗派的惡劣攻擊。由於一些內外錯誤的因素，如能起作用、持續存在、習慣於執著實物等等，本來是自性空的事物，也會顯現為非空的事物，並且被認為像是實物一樣，通過分別念產生執著。因此，前十五品分別地破斥了這些錯誤以及產生錯誤的根源。 對此，如果有人認為，當說話者、所說之事物以及包含二者的能說之聲音三者出現時，空性是不成立的。那麼，凡是依賴於因而產生一切果的，都是我們的宗派所承認的。因此，這三者也沒有自性，因為它們是相互依賴的。生起和安立，通過什麼因來安立這三者呢？通過那兩個因，從那兩個因中安立，所以是觀待的緣起，沒有自性。 如果輪迴和涅槃沒有差別，那麼輪迴和涅槃的差別在哪裡呢？
【English Translation】 It is said to exist, and they think so. Not only what has just passed, but it also shows the arising of the unborn, because if it had not happened before, it shows the state of not existing before. If someone asks, 'If that is so,' then 'what has not happened before' does not mean arising, because there is no essence, so there is no action of arising. Also, if it is said that what is completely established is 'existent,' and what is not done and not established is 'non-existent,' then the arising thing, if it is separated from these two states, then does this 'non-existent' refer to existence or non-existence? Whether it exists or not, it is not established. When all possibilities of the fruit arising are excluded, and there is no fruit except the cause, then that is cessation, because the arising of the fruit and the destruction of the cause are unreasonable, so it is said that the characteristics of conditioned phenomena—arising, abiding, and ceasing—do not exist, which is the general meaning. If it is said that the arising fruit exists or not, except for the cause, then it becomes the meaning of preventing arising. The sutra says: 'Sentient beings, humans, and animals are all right, but here, birth and death will not happen again. All dharmas are empty like illusions, and non-Buddhists cannot understand them.' This is talking about actions and all dharmas being emptiness, without characteristics, unborn, unceasing, and so on. This is the explanation of the fifteenth chapter, which negates conditioned phenomena. Chapter Sixteen: Establishing the Teacher and the Student Thus, through the fifteen chapters, the meaning of the treatise is fully explained. Now, the sixteenth chapter, through the establishment of the teacher and the student, explains the necessity of the treatise and dispels the bad attacks on one's own school. Due to some internal and external erroneous factors, such as being able to function, continuing to exist, being accustomed to clinging to real things, etc., things that are inherently empty will also appear as non-empty things and are considered like real things, and attachment arises through conceptual thoughts. Therefore, the previous fifteen chapters separately refute these errors and the sources of errors. In response, if someone thinks that when the speaker, the thing being spoken about, and the sound that includes the two appear, emptiness is not established. Then, whatever relies on the cause to produce all the fruits is what our school acknowledges. Therefore, these three also have no essence, because they are interdependent. Arising and establishing, through what cause are these three established? Through those two causes, established from those two causes, so it is a dependent origination that is contingent and has no essence. If there is no difference between samsara and nirvana, then where is the difference between samsara and nirvana?
་འཐད་པ་ལ་སོགས་པ་སྟོང་པ་ལ་བརྗོད་པའི་ཉེས་པ་ལྟར་སྣང་གིས་སྟོང་པ་མ་ཡིན་པའི་བདེན་པའི་རང་བཞིན་འགྲུབ་འགྱུར་ན་མི་སྟོང་པའི་ཉེས་པ་ཡང་དག་སྔར་ བཤད་པ་རྣམས་ཀྱིས་སྟོང་པ་ཅི་སྟེ་མི་འགྲུབ་སྟེ་སྐྱོན་ཡང་དག་དང་ལྟར་སྣང་གི་ཁྱད་ཡོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །གལ་ཏེ་དངོས་སྨྲ་ཁྱོད་གཞན་དབུ་མ་པའི་ཕྱོགས་བཟློག་པའི་སུན་འབྱིན་བྱེད་ཅིང་རང་ ཕྱོགས་གྲུབ་པའི་ཕྱོགས་གཅིག་པུ་ལ་དགའ་ན་དེ་དག་གིས་སྒྲུབ་བྱེད་ཅིས་མི་འགོད་དེ་འགོད་དགོས་ན་དེ་བཀོད་པ་ན་ཁོ་བོ་ཅག་དེའང་རང་བཞིན་མེད་པར་སྒྲུབ་པའི་ཕྱིར་དེའང་ནུས་པ་མེད་ དོ། །གལ་ཏེ་དབུ་མ་པའི་ཕྱོགས་སམ་ལུགས་ཡོངས་སུ་བརྟགས་པ་ན་མེད་པ་གང་ཡིན་པ་དེ་ནི་མེད་པས་ཕྱོགས་སུ་མི་འགྱུར་ན་དེས་ན་ཁྱོད་ཀྱི་དངོས་པོ་གཅིག་ཉིད་དང་གཞན་ཉིད་དང་ དེ་ཉིད་དང་གཞན་དུ་བརྗོད་དུ་མེད་པ་གསུམ་ལ་སོགས་པ་ཀུན་ཀྱང་ཕྱོགས་མ་ཡིན་པར་འགྱུར་ཏེ་བརྟགས་ན་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །གང་དུ་མངོན་སུམ་གྱི་བུམ་པ་བདེན་པར་གྲུབ་པ་དེར་སྟོང་ པར་སྒྲུབ་པའི་རིགས་པ་དོན་མེད་པར་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། མངོན་སུམ་གྱིས་གྲུབ་པ་ནི་བཀག་ཟིན་ཏོ། །འགྲོ་བ་འདི་ན་བདེན་པར་སྒྲུབ་ཅིང་སྟོང་པ་ལ་གནོད་པའི་ཕྱི་ནང་གི་གཞུང་ལུགས་ལས་འབྱུང་བའི་གཏན་ཚིགས་མེད་ལ་བདེན་པ་ལས་གཞན་སྟོང་ཉིད་དུ་སྒྲུབ་པའི་རྟགས་དང་རིགས་པ་ནི་ཡོད་པས་མངོན་སུམ་དང་རྗེས་དཔག་གཉིས་ཀས་སྟོང་པ་ལ་མི་གནོད་དེ་དེ་དག་གི་རིགས་པས་མི་གནོད་པའི་བདེན་པ་གཞལ་བ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-482 དོན་དམ་པར་སྟོང་པའང་ཁས་མི་ལེན་ནོ། །ཞེས་སྟོན་པ་ནི་ལྟོས་པ་སྟོང་མིན་མེད་པར་སྟོང་པ་ནི་གང་ལ་ལྟོས་ནས་འབྱུང་བར་འགྱུར། ཐམས་ཅད་དུ་འགལ་ཟླ་མིད་པའི་འགལ་ཟླ་མི་སྲིད་ ལ་གཅིག་ཤོས་དགག་བྱ་མེད་པས་གཉེན་པོ་བཀག་པ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །གལ་ཏེ་དབུ་མ་པ་ལ་ཕྱོགས་ཉིད་དུ་འགྱུར་ན་ཕྱོགས་མེད་པ་ཕྱོགས་ཀྱི་ངོ་བོར་འགྱུར་དགོས་ན་དོན་དམ་པར་ཡོད་ མེད་གང་ཡང་ཁས་མི་ལེན་པས་ཕྱོགས་མེད་པ་ཉིད་ཀྱང་མེད་ན་དོན་དམ་པར་གང་ཞིག་མི་མཐུན་ཕྱོགས་དགག་བྱར་འགྱུར། གལ་ཏེ་ནི་རྒོལ་བ་ཡིན་ལ་ཚ་བ་ནི་ལན་རེ་ཚ་བ་མིན་ པ་ཇི་ལྟར་བསྲེག་བྱ་བ་དེར་བཀག་པའོ། །བདེན་པའི་དངོས་པོ་མཐོང་ན་དེ་མེད་པ་བཟློག་བྱར་འགྱུར་ན་དེ་མཐོང་བ་མེད་པས་སྔར་བཤད་པའི་ཡོད་མེད་དང་གཅིག་དང་གཞན་ཉིད་ལ་སོགས་པ་ ཕྱོགས་བཞི་ཆར་ལ་ཉེས་པ་སྤངས་པ་སྟེ་སྐྱོན་མེད་པ་མཐོང་བའོ། །ཕྲ་བའི་རྡུལ་ཕྲན་བྱ་དང་རྡུལ་ཕྲན་ཇི་ལྟར་འབྱུང་བྱ་དང་ཡོད་པ་མ་གྲུབ་པ་དེ་ཉིད་ཕྱིར་ན་མ་འབྲེལ་ཏེ་མི་ སྣང་སྟེ་སངས་རྒྱས་ལ་མི་སྣང་ན་གཞན་ལ་གར་སྣང་སྟེ་དོན་ལ་མེད་པའོ། །གལ་ཏེ་མཐོང་བ་ཀུན་ལ་སྔར་བཀག་པའི་ཡོད་མེད་ལ་སོགས་པའི་གཉིས་ཆོས་ཐམས་ཅད་ཡོད་པ་མིན་ན་གཞན་མ་མཐོང
【現代漢語翻譯】 如果認為，如同駁斥『合適』等同於空性一樣，通過表面上的過失來成立非空性的真實自性，那麼先前所說的非空性的過失為何不能成立空性呢？因為真實過失和表面過失之間存在差異。如果實有論者你喜歡駁斥其他中觀宗的觀點，並且只喜歡成立自己的觀點，那麼為何不提出能立呢？如果必須提出，那麼當我們提出時，那也將無法成立，因為它也在成立無自性。如果對中觀宗的觀點或體系進行徹底考察后，任何不存在的事物都不會成為宗派，那麼你的『事物唯一』、『異體』以及『不可說為同一或異體』等一切都將不成其為宗派，因為經過考察后它們並不存在。如果顯現的瓶子真實成立，那麼成立空性的理證將變得毫無意義，因為顯現已經成立。但顯現的成立已經被駁斥了。在這個世間，沒有來自內外宗派的、能夠真實成立事物並損害空性的論證，只有從真諦之外成立空性的理證和推理。因此，顯現和比量二者都不能損害空性，因為它們的理證無法衡量不被損害的真諦。 1-482 也不承認勝義中是空性。』這表明，依賴是空性的，沒有不空的，那麼空性依賴於什麼而產生呢？在任何情況下，都不可能存在吞噬矛盾的矛盾，因為沒有需要否定的對象，所以沒有對治的否定。如果中觀宗本身成為一個宗派，那麼無宗派就必須成為宗派的本質。既然在勝義中既不承認有也不承認無，那麼無宗派本身也不存在，那麼在勝義中，什麼會成為相違的、需要否定的對象呢？如果存在反駁者，那麼熱如何能燃燒呢？因為熱不是燃燒的對象。如果看到真實的事物，那麼它的不存在就會成為需要否定的對象，但由於沒有看到它，所以先前所說的有無、一異等四種宗派的過失都被避免了，也就是說，看到了沒有過失。微小的原子如何產生？原子如何存在？沒有成立的事物本身，因此是不相關的，也就是說，是不可見的。如果對佛陀來說是不可見的，那麼對其他人來說又如何可見呢？也就是說，在本質上是不存在的。如果對所有可見的事物來說，先前所駁斥的有無等二法都不存在，那麼其他未見的事物又如何存在呢？
【English Translation】 If it is thought that, like refuting 'suitability' as being equivalent to emptiness, the true nature of non-emptiness is established through apparent faults, then why can't the faults of non-emptiness, as previously stated, establish emptiness? Because there is a difference between true faults and apparent faults. If you, the proponent of inherent existence, enjoy refuting the views of other Madhyamikas and only like establishing your own view, then why don't you present proofs? If you must present them, then when we present them, that will also be unable to establish anything, because it is also establishing the absence of inherent existence. If, upon thoroughly examining the Madhyamika view or system, anything that does not exist does not become a tenet, then all of your 'thing is one,' 'otherness,' and 'indescribable as the same or different,' etc., will not become tenets, because they do not exist upon examination. If the manifestly appearing pot is truly established, then the reasoning that establishes emptiness becomes meaningless, because the manifest appearance is already established. But the establishment of manifest appearance has already been refuted. In this world, there are no reasonings from internal or external schools that can truly establish things and harm emptiness, but there are signs and reasonings that establish emptiness apart from truth. Therefore, neither manifest appearance nor inference can harm emptiness, because their reasoning cannot measure the truth that is not harmed. 1-482 Also, it does not accept emptiness in the ultimate sense.' This shows that dependence is emptiness, and there is no non-emptiness. So, upon what does emptiness arise? In any case, there cannot be a contradiction that swallows contradictions, because there is no object to be negated, so there is no negation of an antidote. If the Madhyamika itself becomes a tenet, then the absence of tenets must become the essence of a tenet. Since neither existence nor non-existence is accepted in the ultimate sense, then the absence of tenets itself does not exist. So, in the ultimate sense, what would become the contradictory object to be negated? If there is an opponent, then how can heat burn? Because heat is not the object to be burned. If a true thing is seen, then its non-existence becomes the object to be refuted, but since it is not seen, the faults of the four tenets of existence and non-existence, sameness and otherness, etc., as previously stated, are avoided, that is, seeing the absence of faults. How do subtle atoms arise? How do atoms exist? The thing that is not established itself is therefore unrelated, that is, it is invisible. If it is invisible to the Buddha, then how can it be visible to others? That is, it does not exist in essence. If, for all visible things, the two dharmas of existence and non-existence, etc., that were previously refuted do not exist, then how can other unseen things exist?
་བ་བདག་དང་གཙོ་བོ་དང་སྒྲའི་ཚངས་པ་དང་སྐྱེས་བུ་དྲང་སྲོང་ཆེན་པོ་ཉི་མའི་མདོག་ལ་སོགས་པ་གཞན་གྱིས་རྟག་པར་བརྟགས་པ་གང་ཞིག་ལ་ཡོད་པའི་དངོས་པོ་ཡོད་དེ་མི་ལྡན་པའི་འདུ་བྱེད་རྫས་གྲུབ་ལ་སོགས་པ་ཕྱི་ནང་གི་བརྟགས་པ་ཐམས་ཅད་གཞུང་འདིའི་རིགས་པས་ཁེགས་པའི་ཕྱིར་རོ། ། 1-483 དེས་ན་ཁྱེད་ལའང་རང་བཞིན་མེད་པའི་གཉིས་མེད་དེ་དེ་ལྟར་བསྟན་ན་རིགས་ཤིང་འཐད་ན་ངེད་ལ་ཚུར་ཆད་ལྟ་ཡིན་ནོ་ཞེས་བརྒལ་བ་གཞན་མང་པོ་ཅི་སྟེ་བྱེད། ཀུན་རྫོབ་ཏུ་འཁོར་འདས་ ཐམས་ཅད་ཇི་ལྟར་གྲགས་པ་ལྟར་ཁས་ལེན་པའི་ཕྱིར་རོ། །འཁོར་འདས་ཀྱི་དངོས་པོ་ཀུན་གྱི་དངོས་མེད་ཆོས་ཀྱི་དབྱིངས་མེད་དགག་དེ་ལ་ཡུལ་དུས་རང་བཞིན་གྱི་རྣམ་དབྱེ་མི་རིགས་ཏེ་ཆོས་ཅན་ རྫས་ཀུན་ལ་མཐོང་བའི་རྣམ་དབྱེ་མང་པོ་དེ་ནི་ཆོས་ཉིད་ཀྱི་རྣམ་དབྱེར་མི་འགྱུར་ཏེ་སྣོད་ཀྱི་དབྱེ་བ་ནམ་མཁའི་དབྱེ་བར་མི་འགྱུར་བ་བཞིན་ནོ། །དབུ་མ་པ་ལ་ཅི་ཡང་མེད་པའི་ ཕྱིར་གཞན་གྱི་ཕྱོགས་ལ་ལན་ཏེ་སུན་འབྱིན་བརྗོད་པར་བྱ་བ་མིན་ནོ་ཞེས་རྒོལ་བར་གྲག་ན་དབུ་མ་པའི་རིགས་པ་དང་གཏན་ཚིགས་ཀྱིས་བཟློག་ཅིང་བཀག་པའི་དངོས་སྨྲའི་རང་ཕྱོགས་ཀྱང་ཅིའི་ཕྱིར་ ན་སྒྲུབ་མི་འགྱུར་རིགས་པས་མ་གྲུབ་པ་ནི་ཁས་བླང་བར་མི་རིགས་སོ། །ཡང་ན་གཏན་ཚིགས་ཀྱིས་བཟློག་པ་རང་ཕྱོགས་ཅིའི་ཕྱིར་མི་སྒྲུབ་ཅེས་སྦྱར་རོ། །ཕ་རོལ་ལ་སུན་འབྱིན་བྱེད་པའི་རིགས་ པ་དང་གཏན་ཚིགས་རྙེད་སླ་ཞིང་འདོད་པ་སྒྲུབ་པའི་རྟགས་དང་རིགས་པ་རྙེད་སླའོ་ཞེས་འཇིག་རྟེན་བརྗོད་ན་གཞན་དབུ་མ་པའི་ཕྱོགས་ལ་སྐྱོན་བརྗོད་པར་ཅིའི་ཕྱིར་མི་ནུས་ཏེ་སྒྲུབ་པ་དང་སུན་འབྱིན་གཉིས་ཀྱིས་དང་མི་ཤེས་པ་ཉིད་དོ། ། 1-484 རིགས་པ་མེད་པའི་ཚིག་ཙམ་གྱིས་ནི་དགག་སྒྲུབ་མི་ནུས་ཏེ་དངོས་སྨྲའི་ཡོད་ཅེས་བྱ་བ་དང་དབུ་མ་པའི་དེ་མེད་ཅེས་བྱ་བར་སྦྱར་རོ། །མེད་པ་ལ་ཡོད་པའི་མིང་མི་འཇུག་པས་ཡོད་ པའི་མིང་གིས་ཡོད་པར་སྒྲུབ་པོ་ཞེ་ན་གང་ཕྱིར་ཡོད་ཅིང་བདོག་ཅེས་བྱ་བ་དང་། དབུ་མ་པས་མེད་ཅེས་སྦྱར་རོ། །གལ་ཏེ་སྒྲ་དོན་ལ་འབྲེལ་བ་མེད་པས་མིང་གི་རྗེས་སུ་དོན་མི་ འབྲང་ཡང་དངོས་པོ་ཐམས་ཅད་འཇིག་རྟེན་པ་ལ་གྲགས་པའི་དངོས་པོ་ཐམས་ཅད་ཡོད་པར་འདོད་ན་གྲགས་པའི་ཀུན་རྫོབ་ནི་མི་འགོག་ལ་དེས་དོན་དམ་དུ་ཡོད་པར་སྒྲུབ་ན་དངོས་གང་དེ་ཉིད་ དུ་ཡོད་པ་རིག་པ་དེ་ནི་འཇིག་རྟེན་པར་རྒྱུ་མཚན་ཅིས་འགྱུར་དེ་ཁོ་ན་ཉིད་མཐོང་བའི་རྣལ་འབྱོར་པར་འགྱུར་བས་འཁོར་བ་གཏན་མེད་པར་འགྱུར་རོ། །གལ་ཏེ་དངོས་ཀུན་མེད་ཅེས་བཀག་པའི་ ཕྱིར་མེད་པ་ཉིད་ཀྱི་མཐར་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། ཡོད་པ་བཀག་པས་མེད་པར་འགྱུར་བ་དེ་ལྟ་ཡིན་ན་དབུ་མ་པའི་རང་ཕྱོགས་ཀུན་དངོས་མེད་དུ་མི་རིགས་ཏེ་དབུ་མ་པ་ལ་དགག་བྱ་ རྟག་པའི་དངོས
【現代漢語翻譯】 那些被其他學派認為是常恒的，如『我』（藏文：བདག་，梵文天城體：ātmā，梵文羅馬擬音：atma，漢語字面意思：自我），『主宰』，『聲生』（梵文：śabda-brahman），『神我』（梵文：puruṣa），以及偉大的聖人，具有太陽般光輝的事物等等，如果存在這樣的實體，那麼所有內外宗派的考察，包括不具足的行、實有自性等等，都將被此論典的理智所駁斥。 因此，如果你也以無自性的二無我來如此宣示，如果這合乎邏輯且合理，那麼我們就會承認失敗。為何還要進行如此多的辯論呢？因為我們承認世俗諦中輪迴和涅槃的一切顯現。輪迴和涅槃的一切事物的無實有，即法界（梵文：dharmadhātu）的無遮遣，不應有處所、時間和自性的區分，因為在所有有法的事物中看到的眾多區分，不會變成法性的區分，就像容器的區分不會變成虛空的區分一樣。如果有人辯稱，因為中觀派一無所有，所以不應向其他宗派提出反駁或駁斥，那麼為何中觀派的理智和論證能夠推翻和駁斥實有論者的自宗呢？凡是理智無法成立的，就不應接受。或者，可以這樣理解：為何論證不能成立被論證所推翻的自宗呢？如果世人說，駁斥他人的理智和論證很容易找到，而成立自己觀點的論證和理智也很容易找到，那麼為何不能對中觀派的觀點提出過失呢？這是因為他們不瞭解成立和駁斥的二者。 僅僅憑藉沒有理智的言辭，是無法進行破立的，這可以與實有論者的『有』和中觀派的『無』相對應。如果有人說，因為『無』不應被稱為『有』，所以應該用『有』這個名稱來成立『有』，那麼為何要說『有』和『存在』呢？中觀派則會說『無』。如果聲音和意義之間沒有關聯，所以意義不跟隨名稱，但如果你們認為世俗中顯現的一切事物都是存在的，那麼你們並不否認世俗的顯現，但如果你們用它來成立勝義諦中的存在，那麼認識到事物本身存在的智慧，為何會成為世俗的理由呢？它會變成證悟空性的瑜伽士，從而導致輪迴徹底不存在。如果有人說，因為一切事物都被否定為不存在，所以會墮入斷滅的邊見，那麼，如果否定『有』就會變成『無』，那麼中觀派的所有觀點都不應是無實有，因為中觀派所要否定的，是常恒的實有。
【English Translation】 Those who constantly speculate on things that others consider to be permanent, such as 'I' (Tibetan: བདག་, Sanskrit Devanagari: ātmā, Sanskrit Romanization: atma, Chinese literal meaning: self), 'Lord', 'Sound-born' (Sanskrit: śabda-brahman), 'Purusha' (Sanskrit: puruṣa), and great sages, things with the color of the sun, etc., if there is an entity that possesses these, then all internal and external investigations, including compounded phenomena that lack inherent existence, etc., would be refuted by the reasoning of this treatise. Therefore, if you also demonstrate the non-duality of selflessness in this way, and if it is logical and reasonable, then we will admit defeat. Why do you make so many arguments? Because we accept how all of samsara and nirvana appear in conventional truth. The non-existence of all phenomena of samsara and nirvana, the unnegated dharmadhatu (Sanskrit: dharmadhātu), should not have distinctions of place, time, or nature, because the many distinctions seen in all subjects of phenomena do not become distinctions of the nature of phenomena, just as the distinctions of containers do not become distinctions of space. If it is argued that since Madhyamikas have nothing, there is nothing to say in response to or refute the views of others, then why is it that the Madhyamika's reasoning and logic refute and negate the self-nature of the proponents of inherent existence? Whatever is not established by reasoning should not be accepted. Alternatively, one could say: why does the reasoning not establish one's own position, which is refuted by argument? If people say that it is easy to find reasoning and logic to refute others, and easy to find signs and reasoning to establish one's own desired position, then why can't faults be pointed out in the Madhyamika's position? It is because they do not understand the two, establishment and refutation. Mere words without reasoning cannot establish or refute, which can be compared to the proponents of inherent existence saying 'it exists' and the Madhyamikas saying 'it does not exist'. If one says that because 'non-existence' should not be called 'existence', the name 'existence' should be used to establish 'existence', then why say 'it exists' and 'it possesses'? The Madhyamikas will say 'it does not exist'. If there is no connection between sound and meaning, so meaning does not follow name, but if you believe that all phenomena that appear to worldly people are existent, then you do not deny conventional appearances, but if you use that to establish existence in ultimate truth, then why would the wisdom that recognizes the existence of things themselves become a reason for worldly people? It would become a yogi who sees the suchness, and thus samsara would become completely non-existent. If one says that because all things are negated as non-existent, one will fall into the extreme of nihilism, then if negating 'existence' becomes 'non-existence', then all the Madhyamika's views should not be non-existent, because what the Madhyamika negates is permanent existence.
་པོ་མེད་པས་དེ་བཀག་པའི་དངོས་མེད་དོན་ལ་མི་སྲིད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེའི་ཁྱབ་པ་ནི་དངོས་པོ་མེད་པར་ཞེས་པ་སྟེ་རི་བོང་གི་རྭའི་དངོས་པོ་མེད་པས་དེ་བཀག་པའི་དངོས་མེད་དོན་ལ་མེད་པ་བཞིན་ནོ། ། 1-485 སྟོང་པ་རིགས་པའམ་གཏན་ཚིགས་ལས་འགྲུབ་པར་འགྱུར་བས་ཐམས་ཅད་སྟོང་པར་མི་འགྱུར་ཏེ་རིགས་པ་དང་རྟགས་དངོས་པོ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེ་ན། དམ་བཅའ་གཏན་ཚིགས་ལས་གཞན་ཡིན་ན་སྒྲ་ལ་ མིག་གི་གཟུང་བྱ་བཞིན་ཕྱོགས་ཀྱི་ཆོས་མ་ཡིན་ལ་གཞན་མ་ཡིན་ནའང་དམ་བཅའ་བཞིན་གཏན་ཚིགས་མ་ཡིན་པས་གཏན་ཚིགས་མེད་པའི་ཕྱིར་ཐམས་ཅད་རང་བཞིན་མེད་དོ་ཞེས་འཆད་མོད་ཀྱི་ལྟག་ཆོད་ ཡིན་པས་རང་བཞིན་མེད་པས་རང་བཞིན་མེད་པ་སྒྲུབ་པོ་ཞེས་བཤད་ན་བདེ་སྟེ། ཇི་ལྟར་སྤྲུལ་པས་སྤྲུལ་པ་དང་། །སྒྱུ་མའི་སྐྱེས་བུས་སྒྱུ་མ་སྤྲུལ། །དགག་པ་བྱེད་པ་ཅི་འདྲ་བ། །དགག་པ་ འདི་ཡང་དེ་བཞིན་འདོད། །ཅེས་བཤད་དོ། །སྟོང་པའི་དཔེ་ཡོད་པས་ཐམས་ཅད་སྟོང་པར་མི་འགྱུར་ཏེ་དཔེའང་དངོས་མེད་ཡིན་ན་སྟོང་པ་མཚོན་མི་ནུས་པའི་ཕྱིར་རོ། །ཞེ་ན། རྟགས་དང་མ་འབྲེལ་བའི་ དཔེ་སྒྲུབ་བྱེད་མ་ཡིན་ཏེ་བྱ་རོག་ནག་པོའི་དཔེས་བདག་ཉིད་བདག་ཉིད་ནག་པོར་མཚོན་མི་ནུས་པ་བཞིན་ནོ། །ཞེས་སློབ་དཔོན་ཟླ་གྲགས་ནི་དེ་སྐད་དུ་འཆད་དོ། །གཞན་དག་ནི་གཞན་དུ་འཆད་ དེ་དཔེ་ལ་མི་ལྟོས་ཏེ་དཔེའང་སྟོང་པ་ལས་གཞན་མ་ཡིན་ན་ཐ་དད་མེད་པས་མཚོན་བྱེད་མ་ཡིན་ལ། གཞན་ཡིན་ན་མཚོན་མི་ནུས་ཏེ་དེའི་ཆོས་གཞན་ལ་མེད་པའི་ཕྱིར་བྱ་རོག་གིས་བདག་ཉིད་ནག་པོར་མཚོན་མི་ནུས་པ་བཞིན་ནོ་ཞེས་ཟེར་རོ། ། 1-486 གལ་ཏེ་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་ཐམས་ཅད་ཀྱིས་རང་བཞིན་སྟོང་པ་ཉིད་བསྟན་པའི་དགོས་པ་གང་ཡིན་ཞེ་ན། གལ་ཏེ་ཆོས་རྣམས་རང་བཞིན་གྱིས་དངོས་པོར་ཡོད་ན་སྟོང་པར་བསྟན་ཅིང་མཐོང་བ་ལ་ ཡོན་ཏན་ཅི་ཞིག་ཡོད་དེ། སྐུར་པ་འདེབས་པའི་སྐྱོན་ཅན་དུ་འགྱུར་རོ། །ཆོས་རྣམས་ཀྱི་གནས་ལུགས་རང་བཞིན་གྱིས་སྟོང་པ་ཡིན་པས་དེ་བསྟན་ཅིང་རྟོགས་ན་མཐོ་རིས་དང་ཐར་པ་ཐམས་ཅད་འབྱུང་ བའི་ཡོན་ཏན་ཡོད་པས་དེ་བསྟན་པའི་དགོས་པ་ཡིན་ནོ། །ཡང་ཚེ་ཐོག་མ་མེད་པ་ནས་དངོས་པོར་མངོན་ཞེན་གོམས་པ་དང་ཕྱི་ནང་གི་གྲུབ་མཐའ་ངན་པ་ལས་བྱུང་བའི་རྟོག་པས་མཐོང་ཞིང་ བརྟགས་པ་ནི་འཁོར་བར་འཆིང་བ་སྟེ་དེ་འདི་རུ་དགག་པར་བྱ་བ་ཡིན་གྱི་འཁོར་འདས་ཀྱི་རྟེན་འབྲེལ་སྣང་བ་ཙམ་ནི་མི་འགོག་སྟེ་བདེན་གཉིས་ལས། གཞན་གྱིས་ཡོངས་སུ་བརྟགས་པ་འགོག །བྱ་ བ་དང་། །དེ་ཁོ་ན་ཉིད་ལ་འཇུག་པ་ལས། ཡང་དག་ལྟ་བ་ཕྲ་རབ་ཀྱི། །ངོ་བོ་ཡང་ནི་མི་མཐོང་ངོ་། །དེ་ཕྱིར་རང་བཞིན་མེད་སྨྲ་ཡི། །སྣང་བ་བསལ་ཕྱིར་མ་ཡིན་ནོ། །བྱ་བ་ དང་། རྒྱན་ལས། བདག་ནི་སྣང་བའི་ངང་ཅན་གྱི། །དངོས་པོ་འགོག་པར་མི་བྱེད་དེ། །ཞེས་བཤ
【現代漢語翻譯】 因為沒有事物，所以阻止它的非事物在意義上是不可能的。它的普遍性是『沒有事物』，就像兔子角的非事物阻止了它的非事物在意義上是不存在的一樣。 如果空性是通過推理或論證來確立的，那麼一切都不會變成空性，因為推理和論證是事物。如果承諾不同於論證，那麼就像聲音是眼睛的對象一樣，它不是一方的屬性；如果不是不同，那麼它不像承諾一樣是論證，因為沒有論證，一切都是無自性的。雖然這樣解釋，但這是自相矛盾的，如果說無自性證明了無自性，那就更好了。正如化身創造化身，幻術師創造幻術，如何進行反駁？這個反駁也是如此。因為有空性的例子，所以一切都不會變成空性，因為如果例子也是非事物，就無法象徵空性。與標誌無關的例子不是證明者，就像烏鴉的例子無法象徵自身是黑色的一樣。』導師月稱就是這樣解釋的。其他人則以不同的方式解釋，不依賴於例子，因為如果例子不異於空性，就沒有區別，因此不是象徵者；如果是異於空性，就無法象徵，因為它的屬性在其他事物中不存在，就像烏鴉無法象徵自身是黑色的一樣。 如果一切分別（rnam par byed pa）都顯示了自性空，那麼有什麼必要呢？如果諸法本質上是事物，那麼顯示和看到空性有什麼好處呢？這會變成一種誹謗的過錯。因為諸法的實相本質上是空性，所以顯示和證悟它具有產生所有高尚和解脫的功德，因此這是顯示它的必要性。此外，從無始以來，由於對事物的顯現執著和對外內宗派的錯誤觀點所產生的概念，所見和所考察的事物是束縛于輪迴的，因此這需要在此處駁斥，而不是阻止輪迴和涅槃的緣起顯現。如《二諦論》所說：『阻止他人所考察的。』以及《入中論》所說：『甚至最微細的真實，其本質也無法看見。因此，我說無自性，不是爲了消除顯現。』以及《寶鬘論》所說：『我不是阻止具有顯現本質的事物。』
【English Translation】 Because there is no entity, the non-entity that prevents it is impossible in meaning. Its pervasiveness is 'without entity,' just as the non-entity of a rabbit's horn prevents its non-entity from existing in meaning. If emptiness is established through reasoning or logic, then everything will not become empty, because reasoning and signs are entities. If the commitment is different from the reason, then like sound being an object of the eye, it is not a property of the side; if it is not different, then it is not a reason like the commitment, because there is no reason, everything is without inherent existence. Although it is explained in this way, it is self-contradictory, and it would be better to say that non-inherent existence proves non-inherent existence. Just as an emanation creates an emanation, and a magician creates an illusion, how is refutation done? This refutation is also the same. Because there is an example of emptiness, everything will not become empty, because if the example is also a non-entity, it cannot symbolize emptiness. An example unrelated to the sign is not a proof, just as the example of a black crow cannot symbolize itself as black. The teacher Chandrakirti explains it in that way. Others explain it differently, not relying on examples, because if the example is not other than emptiness, there is no difference, so it is not a symbolizer; if it is other, it cannot symbolize, because its qualities do not exist in others, just as a crow cannot symbolize itself as black. If all differentiations (rnam par byed pa) show selflessness, then what is the need? If phenomena inherently exist as entities, then what benefit is there in showing and seeing emptiness? It would become a fault of slander. Because the reality of phenomena is inherently emptiness, showing and realizing it has the merit of producing all higher realms and liberation, so that is the need to show it. Furthermore, from beginningless time, the appearances of clinging to things as real and the conceptions arising from bad inner and outer tenets are what bind one to samsara, so that is what needs to be refuted here, not the mere appearance of dependent origination of samsara and nirvana. As the Two Truths says: 'Preventing what is examined by others.' And as the Entering the Middle Way says: 'Even the subtlest reality, its essence is not seen. Therefore, I say non-inherent existence, not to eliminate appearances.' And as the Garland of Jewels says: 'I do not prevent entities that have the nature of appearance.'
ད་པ་བཞིན་ནོ། །དེའི་ཕྱིར་རང་བཞིན་མེད་པ་རྟོགས་པ་དང་འཆིང་བྱེད་ཀྱི་རྟོག་པ་སྤོང་བ་ནི་བསྟན་བཅོས་འདིའི་དགོས་པ་ཡིན་ནོ། ། 1-487 སེམས་ཙམ་པ་དང་ཉན་ཐོས་སྡེ་པ་གང་དག་གཅིག་སེམས་དང་རྡུལ་ཕྲ་རབ་ནི་ཡོད་ལ་གཅིག་དོན་དང་རགས་པ་རྣམས་མེད་ཅེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པས་ཤེས་བྱའི་གནས་ལུགས་དང་མདོའི་དོན་འཇོག་ པར་བྱེད་པ་དེ་དག་ནི་འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པའི་དེ་ཉིད་འཕགས་པས་གཟིགས་པ་དེ་མིན་ཏེ་དེ་དག་གིས་ནི་ཕུང་པོ་ལྔ་པོ་ཐམས་ཅད་རང་བཞིན་གྱིས་སྟོང་པར་གཟིགས་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ ཉིད་མ་མཐོང་བ་འཇིག་རྟེན་པ་རྣམས་ཀྱི་ལུགས་ཀྱང་མིན་ཏེ་དེ་ནི་ཕུང་པོ་ལྔ་ཆར་འདོད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟར་ཡིན་པ་དེས་ན་སེམས་འདི་ཡོད་ལ་དོན་འདི་མེད་ཅེས་ནི་བརྗོད་པར་ མི་ནུས་ཏེ་རིགས་པས་མ་དཔྱད་ན་ཐམས་ཅད་ཡོད་ལ། དཔྱད་ན་ཐམས་ཅད་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟར་ཤིང་རྟ་ཆེན་པོ་རྣམས་ཀྱིས་བཤད་ཀྱང་མྱོང་བ་གཉིས་མེད་ཀྱི་ཤེས་པ་ནི་རིན་པོ་ ཆེ་ཕྲེང་བར། ཇི་ལྟར་སྐད་ཅིག་མཐའ་ཡོད་ལྟར། །དེ་བཞིན་ཐོག་མ་དབུས་བརྟག་གོ །སྐད་ཅིག་གསུམ་གྱི་བདག་ཉིད་ཕྱིར། །འཇིག་རྟེན་སྐད་ཅིག་ལ་མི་གནས། །ཞེས་བྱ་བ་ནས་བཟུང་སྟེ། །དུས་ཕྱིས་ཀྱི་ རྩོམ་པ་པོ་ཆེན་པོ་སངས་རྒྱས་ཡེ་ཤེས་ལ་སོགས་པ་ཡན་ཆད་ཀྱི་གཞུང་རྣམས་ཀྱིས་མ་ཁེགས་པར་སྣང་སྟེ་གཞུང་འདི་ནས་ཀྱང་། སུ་ལའང་གསོན་པ་ཞེས་བྱ་བ། །སེམས་ཀྱི་སྐད་ཅིག་ལས་གཞན་མེད། ། 1-488 ཅེས་བཤད་དོ། སློབ་དཔོན་སངས་རྒྱས་ཡེ་ཤེས་དང་། སློབ་དཔོན་ཀླུའི་བཤེས་གཉེན་ལ་སོགས་པའི་དབུ་མ་པ་མང་པོ་ནི་འཁོར་འདས་གཞི་མེད་ཀྱི་ཉེས་པ་སློབ་དཔོན་བློ་བརྟན་ལ་སོགས་པས་བཀོད་པ་ དེ་སྤང་བའི་དོན་དུ་གཉིས་མེད་ཀྱི་ཤེས་པ་ཉིད་ཁས་བླངས་ནས་དབུ་མའི་དོན་འཆད་པར་བྱེད་དེ། དེ་ལའང་སྔོན་གྱི་དབུ་མ་མཁས་པ་རྣམས་ཀྱིས་སྐྱོན་བརྗོད་པ་ནི་མེད་དོ། །གལ་ཏེ་ལུགས་ འདི་ལ་མ་འོངས་པ་ན་མངོན་པར་བརྩོན་པའི་མཁས་པ་རྣམས་ཀྱིས་སུན་འབྱིན་མི་རུང་ངམ་ཞེ་ན། ཡོད་དང་མེད་དང་ཡོད་མེད་གཉིས་ཀ་དང་ཞེས་ནི་སོགས་པའི་དོན་ལ་འཇུག་པས་ཡོད་མེད་ གཉིས་མ་ཡིན་པའི་ཕྱོགས་མེད་པ་གང་ཡིན་པའི་དབུ་མ་པ་དེ་ལ་མ་འོངས་པའི་ཡུན་རིང་པོ་ནའང་ཀླན་ཀ་སྟེ་སྐྱོན་བརྗོད་པར་ནུས་པ་མ་ཡིན་ཏེ་ཀུན་རྫོབ་ཏུ་ནི་འཁོར་འདས་ཀྱི་ ཆོས་ཐམས་ཅད་ཇི་ལྟར་འཇིག་རྟེན་དང་འཇིག་རྟེན་ལས་འདས་པའི་འཕགས་པ་རྣམས་ལ་གྲགས་པ་ལྟར་ཁས་ལེན་ལ། དོན་དམ་པར་ཅིའང་ཁས་མི་ལེན་པའི་ཕྱིར་ནམ་མཁའ་ལ་རི་མོ་དང་ལྕག་གིས་ གཞུས་ནས་གཟིར་དུ་མི་རུང་བ་བཞིན་ནོ། །དེའི་ཕྱིར་རྒོལ་བ་ངན་པའི་ཀླན་ཀ་གང་ལ་བྱེད། འདི་སྐད་དུ་མདོ་ལས། ཇི་ལྟར་མི་གཡོ་རི་རབ་ཆེན་པོ་ནི། །གྲོག་མ་ཀུན་གྱིས་བསྐྱོད་པར་མི་ནུས་ལྟར། ། 1-489 དེ་བཞིན་ཡང་དག་ཚུལ་
【現代漢語翻譯】 如前所述。因此，瞭解無自性並消除束縛的分別念是本論的必要目的。 有些唯識宗和聲聞部派認為，一個心識和極微是存在的，而一個事物和粗大之物是不存在的，等等。他們以此來確定所知的事物的實相和經部的意義，但這不是超越世間的聖者所見，因為他們見到五蘊皆自性空。這也不是未見實相的世間人的觀點，因為他們承認全部五蘊。既然如此，就不能說『這個心識存在，而這個事物不存在』，因為未經理智分析時，一切都存在；而經過分析時，一切都不存在。雖然大車論師們如此宣說，但二取不二的智慧在《寶鬘論》中說：『如剎那有邊際，如是初始中考察。以剎那三之自性，世界不住于剎那。』從這裡開始，直到後來的大作者佛智等人的論著似乎都沒有駁倒它，因為本論也說：『對誰而言有生命，除了心識的剎那之外沒有。』 佛智論師和龍友論師等許多中觀派爲了消除智軍論師等人所提出的輪迴涅槃無基的過失，而承認二取不二的智慧，並以此來解釋中觀的意義。對此，以前的中觀智者們並沒有提出任何批評。如果有人問，這種觀點在未來不會被精進的智者們駁倒嗎？因為『有、無、亦有亦無』等詞可以用於多種意義，所以對於不屬於『有』、『無』、『亦有亦無』任何一方的中觀派，即使在未來的漫長歲月中，也無法提出任何責難或批評，因為在世俗諦中，一切輪迴涅槃的法都如世間和超越世間的聖者們所知的那樣被承認，而在勝義諦中，什麼也不承認，就像不能用棍子在空中繪畫和擊打一樣。因此，惡劣的論敵會對誰進行責難呢？正如經中所說：『如不動搖之須彌山王，眾蟻不能令其動搖。』 如是真實之理
【English Translation】 As mentioned before. Therefore, understanding the lack of inherent existence and abandoning the clinging to conceptual elaborations is the necessary purpose of this treatise. Some Cittamatrins (Mind-Only School) and Sravaka schools hold that one mind and subtle particles exist, while one object and coarse things do not exist, and so on. They establish the nature of knowable things and the meaning of the sutras in this way, but this is not what the transcendent noble ones see, because they see that all five aggregates are empty of inherent existence. Nor is it the view of worldly people who have not seen the truth, because they accept all five aggregates. Since this is the case, one cannot say, 'This mind exists, but this object does not exist,' because without intellectual analysis, everything exists; but with analysis, everything does not exist. Although the great chariot masters have said this, the wisdom of non-duality is mentioned in the Ratnavali (Precious Garland): 'Just as a moment has an end, so too should the beginning and middle be examined. Because of the nature of three moments, the world does not abide in a moment.' From here on, it seems that the treatises of later great authors such as Buddhajnana have not refuted it, because this treatise also says: 'For whom is there life, other than the moment of consciousness?' Many Madhyamikas (Middle Way School), such as Master Buddhajnana and Master Nagarjuna's Friend, in order to avoid the fault of samsara and nirvana being without a basis, which was pointed out by Master Loden and others, accept the wisdom of non-duality and explain the meaning of Madhyamika in this way. The earlier Madhyamika scholars did not criticize this. If someone asks whether this view cannot be refuted by diligent scholars in the future, since the words 'exists, does not exist, both exists and does not exist' can be used in many senses, then for the Madhyamika who does not belong to any of the categories of 'exists,' 'does not exist,' or 'both exists and does not exist,' it is not possible to raise any objections or criticisms even in the distant future, because in conventional truth, all the phenomena of samsara and nirvana are accepted as they are known to worldly and transcendent noble ones, while in ultimate truth, nothing is accepted, just as it is impossible to draw pictures or strike with a whip in the sky. Therefore, against whom will the evil opponent make accusations? As the sutra says: 'Just as the great Mount Meru, which does not move, cannot be moved by all the ants,' Likewise, the true nature
ལ་ལེགས་བསླབས་པའི། །མཁས་དེ་ལྷ་ཡི་གཟུགས་ཀྱིས་ཀྱང་མི་བསྐྱོད། །ཅེས་བཤད་པ་ཡིན་ནོ། །སློབ་དཔོན་དང་སློབ་མ་གཏན་ལ་དབབ་པ་སྒོམ་པ་བསྟན་པ་རབ་ཏུ་བྱེད་པ་ བཅུ་དྲུག་པའི་བཤད་པའོ།། །།འདིའི་རྩོམ་པ་མཐར་ཕྱིན་པའི་མཇུག་སྡུད་དང་མཛད་བྱང་མ་ཐོབ་འདུག་ཀྱང་། བཅོམ་ལྡན་རིག་པའི་རལ་གྲིས་མཛད་པའོ།།
【現代漢語翻譯】 因此，善於學習的人，即使是天神的形象也無法動搖他。這是（經文）所說的。關於確定上師和弟子、禪修和教導的第十六品解釋完畢。 雖然本文的結尾總結和作者署名缺失，但據說是Bhagavan（藏文：བཅོམ་ལྡན་，含義：世尊）Rikpai Raldri（藏文：རིག་པའི་རལ་གྲི，含義：智慧之劍）所著。
【English Translation】 Therefore, a well-trained person cannot be shaken even by the form of a god. This is what (the scripture) says. The explanation of the sixteenth chapter on determining the teacher and the student, meditation, and teaching is completed. Although the concluding summary and authorship of this text are missing, it is said to be written by Bhagavan (Tibetan: བཅོམ་ལྡན་, meaning: Blessed One) Rikpai Raldri (Tibetan: རིག་པའི་རལ་གྲི, meaning: Sword of Wisdom).